Rozdział 13

Wsparcie dla protokołu NFS w sieciach
Microsoft

NFS (Network File System) jest protokołem dostępu do plików, zaprojek-
towanym przez Sun Microsystems i licencjonowanym przez wielu pro-
ducentów oprogramowania. NFS pozwala komputerowi, na którym pra-
cuje oprogramowanie serwera NFS, na wyeksportowanie swojego syste-
mu plików do innych komputerów. Eksportowaniem systemu plików
nazywamy udostępnienie go klientom, pracujących pod różnymi syste-
mami operacyjnymi i wyposażonych w oprogramowanie klienta NFS.

Ponieważ NFS pracuje na różnych platformach, można go używać do
dzielenia plików pomiędzy komputerami posiadającymi odmienne sys-
temy operacyjne. NFS jest szczególnie użyteczny do integrowania plat-
form Windows NT i UNIX.

Niniejszy rozdział omawia podstawowe koncepcje NFS, jego działanie
oraz przykładową konfigurację usług NFS w systemie Windows NT.

Działanie NFS

W przykładzie z rysunku 13.1 serwer NFS eksportuje katalog /users. Wy-
eksportowany katalog może być jednocześnie używany przez klientów
pracujących pod różnymi systemami operacyjnymi.

Każdy klient NFS postrzega wyeksportowany przez serwer system pli-
ków w

środowisku własnego systemu plików. Np. klient NFS

w Windows NT uzyskuje dostęp do wyeksportowanego systemu plików
poprzez przypisaną literę dysku, natomiast w przypadku klienta NFS
w UNIX wyeksportowany system jest dołączony do lokalnego systemu
plików.

Rozdział 13

434

Rysunek 13.1

Korzystanie z NFS.

Różnice pomiędzy NFS i SMB

Sieci Microsoft używają protokołu dzielenia plików SMB, opisanego
w rozdziale 2, "Infrastruktura protokołów TCP/IP w sieciach Windows".
Protokół SMB umożliwia dzielenie plików i jest podobny do NFS w wielu
aspektach. Jakie mogą być więc powody, dla których używa się NFS za-
miast SMB?

W sieciach używających wyłącznie oprogramowania firmy Microsoft
usługi SMB są automatycznie implementowane, a korzystanie z NFS nie
znajduje uzasadnienia. Jednakże w sieciach heterogenicznych, w których
współistnieją różne systemy operacyjne, pochodzące od wielu producen-
tów, NFS dostarcza narzędzia integracji różnych platform poprzez
wspólny standard dzielenia plików. Ponieważ dane w sieci są często
dzielone właśnie w tej formie, NFS jako metoda integracji ma szczególne
znaczenie.

Należy tu zauważyć, że również protokół SMB jest zaimplementowany
w wielu systemach UNIX (np. oprogramowanie Samba). Nie jest on jed-
nak nawet w części tak rozpowszechniony, jak protokół NFS.

Wersje NFS

NFS składa się z pewnej liczby protokołów, współpracujących ze sobą
w celu udostępnienia systemu plików. Został opracowany we wczesnych

Wsparcie dla protokołu NFS w sieciach Microsoft

435

latach osiemdziesiątych przez Sun Microsystems, który udzielił licencji
ponad 200 producentom oprogramowania. Protokół NFS jest udokumen-
towany w RFC 1094, "NFS: Network File System Protocol Specification".

NFS pierwotnie miał funkcjonować w kontekście sieci lokalnej (LAN).
Chociaż można go używać w sieciach rozległych (WAN), niektóre
z charakterystyk protokołu są źle przystosowane do mniejszej przepu-
stowości oraz nieprzewidywalnych opóźnień obecnych w sieciach WAN.
Badacze z Carnegie Mellon University opracowali więc protokół AFS
(Andrew File System). AFS jest sprzedawany przez firmę Transarc Corpo-
ration, ale nie cieszy się tak powszechną akceptacją jak NFS.

Pierwotny protokół NFS, według specyfikacji RFC 1094, używał UDP
jako protokołu transportowego. UDP było protokołem transportowym
w wersjach 1 i 2 NFS i optymalizowało pracę w sieciach lokalnych, ale
miało pewne wady, kiedy używało się go w sieciach rozległych. NFS
w wersji 2 wspierał również protokół TCP, ale związane to było
z pewnym narzutem, ponieważ użycie TCP nie było zoptymalizowane.
W protokole UDP obliczanie sumy kontrolnej nagłówka pakietu jest
opcjonalne, ale wysoce zalecane, kiedy NFS pracuje w zawodnej sieci, np.
pracującej z protokołem SLIP na nieekranowanej skrętce dwużyłowej.

Udoskonalenia w wersji 3 NFS umożliwiają pracę ponad TCP/IP. NFS 3
jest lepiej dostosowany do użycia w sieciach rozległych, bardziej podat-
nych na błędy i w zmienny sposób opóźniających transmisje. NFS 3 usu-
wa także arbitralny limit 8 KB dla przesyłanego bloku danych.

NFS 3 jest podstawą działania Web NFS, nowego protokołu używanego
przez przeglądarki WWW w celu uzyskania dostępu do serwerów NFS.
Protokół NFS 3 jest udokumentowany w RFC 1813, "NFS Version 3 Pro-
tocol Specification".

Protokoły NFS

W warstwie sesji modelu OSI, NFS korzysta z protokołu RPC (Remote
Procedure Call). Istnieje wiele protokołów RPC, często zupełnie od siebie
odmiennych, jednak określanych tą samą nazwą. Protokół używany
przez NFS jest często nazywany Sun-RPC, dla odróżnienia go od innych
protokołów RPC - jak np. RPC firmy Microsoft, który jest implementacją
protokołu RPC używanego w DCE (Distributed Computing Environment).
RPC umożliwia dostęp do usług NFS na serwerze poprzez dobrze znany
programistom paradygmat "wywołania procedury". Dzięki temu można
korzystać z usług NFS w sposób wysokopoziomowy, bez troszczenia się
o szczegóły protokołów komunikacyjnych. Programiści używający RPC
nie muszą być ekspertami w dziedzinie komunikacji, aby korzystać

Rozdział 13

436

z udostępnianych przez ten protokół usług sieciowych. Protokół Sun-
RPC jest udokumentowany w RFC 1057, "RPC: Remote Procedure Call
Protocol Specification Version 2".

W warstwie prezentacji modelu OSI, NFS używa protokołu XDR (Exter-
nal Data Representation). XDR zapewnia jednolitą metodę przedstawiania
danych. Np. dane liczbowe są reprezentowane w kodzie uzupełnień
dwójkowych, a jeśli system używa innej reprezantacji, konwersją zajmuje
się XDR. Protokół XDR jest udokumentowany w RFC 1832, "XDR: Exter-
nal Data Representation Standard".

W warstwie aplikacji modelu OSI, NFS używa protokołu NFS (Network
File System). Protokół NFS udostępnia usługi takie jak zapis, tworzenie
czy odczyt pliku na serwerze NFS. W warstwie aplikacji pracują również
protokoły wspomagające NFS, np. protokoły montowania (mount proto-
col) i mapowania portów (portmapper protocol). Protokół montowania
używany jest do montowania sieciowego systemu plików, a protokół
mapowania portów dostarcza klientom, chcącym skorzystać z jakiejś
usługi, odpowiedniego numeru portu. Kiedy klient montuje system pli-
ków NFS, wówczas zyskuje dostęp do zdalnego systemu plików.

Protokół mapowania portów korzysta z powszechnie znanego portu
UDP o numerze 111. Kiedy klient chce skorzystać z określonej usługi,
wówczas wysyła zapytanie do portu UDP 111. Aplikacje pracujące na
serwerze, które chcą świadczyć usługi, muszą się zarejestrować
w programie mapującym porty. Po otrzymaniu zapytania o zarejestro-
waną usługę, program zwraca przypisany jej numer portu.

Rysunek 13.2 przedstawia różne protokoły, które składają się na system
NFS. W warstwie fizycznej i łącza danych NFS może korzystać z szero-
kiej gamy dostępnych technologii. W warstwie sieci NFS używa IP,
w warstwie transportu - UDP lub TCP. Jeśli używany jest protokół UDP,
wówczas zaleca się korzystanie z sumy kontrolnej nagłówka UDP.

Wsparcie dla protokołu NFS w sieciach Microsoft

437

Rysunek 13.2

Protokoły NFS

Protokół RPC w NFS

Komunikacja pomiędzy serwerem i klientem NFS oparta jest na modelu
zdalnego wywołania procedury. NFS definiuje 18 zdalnych procedur,
których kod rezyduje na serwerze. Klienci wywołują je, aby korzystać
z sieciowego systemu plików udostępnianego przez serwer. Procedury
wywoływane są przez mechanizm RPC.

Polecenie RPC składa się z numeru programu i numeru procedury. Nu-
mer programu identyfikuje rodzaj usługi, np. NFS posiada numer pro-
gramu 100003. W programie zawartych jest 18 procedur, ponumerowa-
nych od 0 do 17. Np. procedura numer 6 umożliwia odczytanie pliku.
Klient NFS, który chce odczytać plik, wysyła żądanie RPC zawierające
numer programu 100003 i numer procedury 6 (patrz rysunek 13.3).
W pakiecie żądania RPC muszą zostać określone także inne parametry
dla operacji odczytu pliku.

Rozdział 13

438

Żądanie RPC określa także numer wersji programu, który powinien je
obsłużyć. Wszystkie programy ogłaszające swoje usługi posiadają numer
wersji, co pozwala na współistnienie starszych i nowszych wersji pro-
gramu. Dzięki temu możliwe jest świadczenie usług dla klientów używa-
jących starszej wersji programu, podczas gdy inni mogą korzystać
z nowszej (a więc prawdopodobnie lepszej) wersji.

Rysunek 13.3

Wywołanie procedury RPC.

W tabeli 13.1 przedstawiono numery procedur dla programu NFS oraz
krótki opis ich funkcji. Procedura o numerze 0, NFSPROC_NULL, jest
opisana jako nie robiąca nic - jest to ogólna właściwość procedur
o numerze 0 we wszystkich zdalnych programach. W rzeczywistości
procedury takie coś jednak robią: po otrzymaniu żądania RPC z nume-
rem procedury 0 - zwracają je po prostu klientowi. Służą więc jako prosta
usługa typu "echo". Wielu klientów NFS korzysta z tej właściwości, udo-
stępniając narzędzie diagnostyczne nfsping. Po dostarczeniu parametru
w postaci adresu IP lub nazwy hosta, nfsping wysyła żądanie wywołania
procedury o numerze 0 do programu NFS i oczekuje na odpowiedź. Oto
składnia polecenia nfsping:

nfsping

nazwa_hosta

Wsparcie dla protokołu NFS w sieciach Microsoft

439

Jeśli na hoście pracuje usługa NFS, wówczas odeśle ona odpowiedź;
w przeciwnym przypadku można stwierdzić, że usługa lub host są nie-
dostępne.

Web NFS

Protokół Web NFS zaprojektowano, aby umożliwić przeglądarkom
WWW dostęp do serwerów NFS w Internecie. Wykorzystuje on protokół
NFS w wersji 3, który obsługuje połączenia TCP i uchwyty publiczne.

W NFS uchwytem nazywamy wewnętrzną strukturę danych, tworzoną
przez serwer NFS po odebraniu żądania montowania. Żądanie to przesy-
ła się przy użyciu protokołu montowania NFS, który wykorzystuje RPC
do zapewnienia komunikacji pomiędzy serwerem i klientem. Uchwyt jest
zwracany, kiedy demon montowania (mount daemon; w systemach UNIX
demonem nazywamy niezależny proces) w serwerze NFS zamontuje
żądany system plików. W procesie montowania sprawdza się uprawnie-
nia użytkownika i inicjalizuje strukturę danych, zawierające informacje
o żądanym systemie plików. Uchwyt do tej struktury jest następnie uży-
wany we wszystkich operacjach na zamontowanym systemie plików.

Uchwyt publiczny jest specjalnym, zarezerwowanym uchwytem do sys-
temu plików, używanym przez przeglądarki WWW. Dzięki użyciu
uchwytu publicznego przeglądarki mogą uzyskać dostęp do systemu
plików bez wydawania polecenia montowania NFS.

Rysunek 13.4 przedstawia sposób wykorzystania Web NFS. Serwer NFS
oczekuje na żądania klientów pod portem TCP o numerze 2049.

Protokół Web NFS jest udokumentowany przez RFC 2054, "WebNFS
Client Specification" oraz RFC 2055, "WebNFS Server Specification".

Implementowanie NFS

Istnieje kilka implementacji NFS pracujących na platformach Windows 9x
i Windows NT, np. ChameleonNFS i HummingbirdNFS. Niniejszy roz-
dział opisuje ChameleonNFS firmy NetManage.

Rozdział 13

440

Tabela 13.1 Numery procedur RPC w NFS

Numer procedury Procedura NFS

Opis procedury

0

NFSPROC_NULL

Nie robi nic; test diagnostyczny.

1

NFSPROC_GETATTR Pobiera atrybuty pliku/katalogu, np.

zezwolenia dostępu dla właściciela lub
grupy.

2

NFSPROC_SETATTR Ustawia atrybuty pliku/katalogu, np.

zezwolenia dostępu dla właściciela lub
grupy.

3 NFSPROC_ROOT

Obecnie

przestarzała; używana przez

protokół montowania.

4

NFSPROC_LOOKUP

Pobiera uchwyt do pliku znajdującego się
w wyszczególnionym katalogu.

5 NFSPROC_READLIN

K

Odczytuje zawartość symbolicznego
łącza.

6 NFSPROC_READ

Odczytuje

plik.

7 NFSPROC_WRITECA

CHE

Używana w wersji 3 NFS w celu zapisu
do bufora.

8

NFSPROC_WRITE

Zapisuje do pliku.

9 NFSPROC_CREATE

Tworzy

plik.

10 NFSPROC_REMOVE

Usuwa

pozycję katalogu.

11 NFSPROC_RENAME

Zmienia

nazwę pliku.

12 NFSPROC_LINK

Tworzy

twarde

łącze do pliku.

13 NFSPROC_SYMLINK

Tworzy

symboliczne

łącze do pliku.

14 NFSPROC_MKDIR

Tworzy

katalog.

15 NFSPROC_RMDIR

Usuwa

katalog.

16 NFSPROC_READDIR

Odczytuje

katalog.

17

NFSPROC_STATFS

Pobiera atrybuty systemu plików.

ChameleonNFS

ChameleonNFS, produkowany przez firmę NetManage, jest zbiorem
aplikacji, obejmujących oprócz NFS także inne usługi - e-mail, przesyła-
nie komunikatów, pracę grupową, przeglądanie, klienta gopher, dziele-
nie plików i drukarek itp. ChameleonNFS zawiera oprogramowanie
klienta i serwera NFS. Zarówno klient, jak i serwer mogą pracować na
każdym komputerze Windows 9x i Windows NT, na którym zainstalo-
wano protokół TCP/IP.

Wsparcie dla protokołu NFS w sieciach Microsoft

441

Rysunek 13.4

WebNFS

Instalowanie ChameleonNFS

ChameleonNFS jest dostarczany na płycie CD-ROM, podobnie jak więk-
szość programów pod Windows. Przed zainstalowaniem ChameleonNFS
należy zainstalować i skonfigurować protokół TCP/IP. W przypadku
Windows 9x można skorzystać ze stosu TCP/IP firmy Microsoft albo ze
stosu TCP/IP ChameleonNFS. Korzystniej jest jednak użyć TCP/IP firmy
Microsoft, który jest w pełni 32-bitowy, podczas gdy pewne partie kodu
TCP/IP z ChameleonNFS są 16-bitowe. W przypadku Windows NT nie
ma wyboru, gdyż firma NetManage nie produkuje stosu TCP/IP dla tego
systemu.

Procedura instalacji nie różni się od używanej w przypadku innych apli-
kacji Windows. Po włożeniu płyty do czytnika CD uruchomi się program
instalacyjny. Zostaniemy zapytani o numer klucza i numer seryjny pro-
duktu, które jednoznacznie identyfikują kopię programu ChameleonNFS
instalowaną w systemie. Dalsza część procedury polega na klikaniu my-
szą w odpowiedzi na wyświetlane na ekranie opcje instalacji. Zanim bę-
dzie można używać ChameleonNFS, należy ponownie uruchomić sys-
tem.

Konfigurowanie ChameleonNFS

Po zainstalowaniu programu ChameleonNFS, należy skonfigurować
serwer i klienta NFS. Zazwyczaj serwer NFS jest instalowany na specjal-
nie do tego przeznaczonej maszynie, a klienci NFS na pozostałych kom-
puterach. Można jednak zainstalować serwer i klienta NFS na tym sa-
mym komputerze.

Konfigurowanie uwierzytelniania klientów NFS

Wszystkie żądania montowania są uwierzytelniane przez PCNFSD, pro-
ces działający na serwerze NFS. Kontroluje on nazwę użytkownika

Rozdział 13

442

i hasło, zanim zezwoli na zamontowanie dysku sieciowego. Nazwa
i hasło służą weryfikacji dostępu do konta użytkownika na serwerze;
szczegóły tej operacji określa się podczas konfiguracji serwera NFS. Np.
wszystkie konta użytkownika na kliencie NFS mogą być połączone
w jedno konto użytkownika na serwerze, można także utworzyć tablicę
zależności pomiędzy kontami na kliencie a kontami na serwerze. Można
także ustalić, że konto użytkownika na serwerze ma taką samą nazwę
i hasło, jak konto na kliencie.

Oprogramowanie serwera NFS jest dostarczane wraz z instrukcją instala-
cji usługi PCNFSD. W przypadku systemów UNIX zazwyczaj dołączony
jest kod źródłowy PCNFSD wraz ze skryptem ułatwiającym jego kompi-
lację do postaci wykonywalnego programu.

Usługa PCNFSD zazwyczaj pracuje na serwerze, którego system plików
montują klienci. Jeśli jest inaczej, wówczas należy określić centralny ser-
wer PCNFSD, który będzie uwierzytelniał żądania montowania. Służy do
tego program NFS Config z pakietu ChameleonNFS.

Aby skonfigurować uwierzytelnianie klientów NFS, należy:

1. Zalogować się na komputer Windows; w przypadku Windows NT -

jako administrator.

2. Otworzyć okno Control Panel (Start/Setting/Control Panel).

3. Jeśli instalacja ChameleonNFS przebiegła prawidłowo, powinna być

widoczna ikona NFS Config.

4. Kliknąć podwójnie na ikonie NFS Config. Pojawi się okno dialogowe

NFS Config

(patrz rysunek 13.5).

5. Jeśli uwierzytelnianiem zajmuje się usługa PCNFSD, można ustawić

pole Username na System Login Name. W innym przypadku można
ustawić specjalną nazwę użytkownika, nobody. Nazwa nobody odnosi
się do specjalnego konta o ograniczonym dostępie, działającego jako
konto ogólnodostępne dla klientów NFS, którzy nie dostarczającą in-
formacji uwierzytelniających. Jeśli ustawi się konto nobody, wówczas
uwierzytelnianie PCNFSD nie jest używane.

6. Jeśli na serwerze, którego system plików będzie montowany, nie pra-

cuje usługa PCNFSD, wówczas w polu Autheticator można podać ad-
res IP lub nazwę serwera uwierzytelniającego.

Wsparcie dla protokołu NFS w sieciach Microsoft

443

Rysunek 13.5

Konfiguracja NFS.

7. Po kliknięciu przycisku Options można zobaczyć opcje dla klienta NFS

(patrz rysunek 13.6). Można tu ustawić wielkość bufora odczytu (Rsi-
ze) oraz zapisu (Wsize), a także domyślną wartość Umask. Wartość
Umask

jest używana przez serwer NFS, aby ustawić domyślne zezwo-

lenia dostępu dla tworzonych plików.

Konfigurowanie serwera NFS

Jeśli program ChameleonNFS pracuje jako serwer NFS, wówczas ko-
nieczne jest ustawienie dalszych parametrów. Poniżej podano procedurę
konfigurowania serwera NFS:

1. Zalogować się na komputer Windows; w przypadku Windows NT -

jako administrator.

2. Uruchomić NFS Server z grupy Chameleon File & Print.

3. Jeśli jest to pierwsze uruchomienie serwera NFS, ukaże się pusty

ekran NFS Server (patrz rysunek 13.7).

4. Chociaż serwer NFS już pracuje, na razie nie zostały wyeksportowane

żadne katalogi. Należy więc określić, z których katalogów mają ko-
rzystać klienci NFS. Kliknąć Exports na pasku menu; powinno ukazać
się okno Server Exports (patrz rysunek 13.8). Eksportowanie katalogów
w NFS przypomina udostępnianie katalogów w sieci Windows, z tą
różnicą, że do dzielenia katalogów i korzystania z dzielonych plików
wykorzystuje się protokoły NFS.

5. Podświetlić katalog, który należy wyeksportować i kliknąć przycisk

Add

. Rysunek 13.9 przedstawia wyeksportowany katalog /c/kalpa. Li-

tery dysków, jak np. C:, D:, przedstawiane są w postaci /c i /d. Aby
więc wyeksportować cały dysk C: serwera, należy użyć zapisu /c.

Rozdział 13

444

Rysunek 13.6

Opcje NFS.

Rysunek 13.7

Okno serwera NFS.

Rysunek 13.8

Okno Server Exports.

Rysunek 13.9

Eksportowanie przykładowego katalogu.

6. Następnie można określić użytkowników, którzy będą mieli dostęp

do wyeksportowanego katalogu. Jeśli nie podamy ograniczeń explici-
te, wówczas wszyscy potencjalni użytkownicy będą mogli zeń korzy-
stać. Należy podświetlić wyeksportowany katalog na liście Exports
i kliknąć przycisk Access. Powinno ukazać się okno Directory (patrz ry-
sunek 13.10).

7. Podświetlić któregoś z użytkowników wyświetlanych na liście Users

i kliknąć przycisk Add, aby dodać go do listy uprawnionych do korzy-
stania z katalogu (patrz rysunek 13.11). Można dodać do listy tylko
użytkowników znanych serwerowi NFS (zdefiniowanych przy pomo-
cy opcji Users z paska menu - patrz następny podrozdział).

8. Dodać inne katalogi do listy Exports i ewentualnie ograniczyć do nich

dostęp.

9. Kliknąć OK, aby zapisać zmiany.

Wsparcie dla protokołu NFS w sieciach Microsoft

445

Definiowanie użytkowników serwera NFS

Aby ograniczyć dostęp użytkownika do pewnych katalogów, należy
najpierw zdefiniować jego konto na serwerze NFS. Poniżej podano od-
powiednią procedurę:

1. Zalogować się na komputer Windows; w przypadku Windows NT -

jako administrator.

2. Uruchomić NFS Server z grupy Chameleon File & Print.

3. Wybrać z menu opcję Users. Powinno ukazać się okno Server Users

(patrz rysunek 13.12).

4. Określić lokalne konto, z którym związany jest zdalny użytkownik,

poprzez podanie nazwy użytkownika i hasła do komputera Windows,
na którym pracuje NFS. Można wpisać zdalne konto użytkownika
odwzorowywane na jego lokalne konto. Zdalni użytkownicy posiada-
ją związane z nimi identyfikatory: użytkownika (UID) oraz grupy
(GID). Są to 16-bitowe numery, które identyfikują konta użytkownika
i konta grupowe w systemach UNIX. Napotykamy je tutaj, ponieważ
NFS wywodzi się z systemów UNIX. Można opcjonalnie określić na-
zwę zdalnego hosta, który przechowuje identyfikatory UID i GID; jeśli
się tego nie uczyni, wartości UID i GID mogą pochodzić z dowolnego
hosta. Po wpisaniu odpowiednich parametrów kliknąć przycisk Add.

Rysunek 13.10

Ograniczanie dostępu do wyeksportowanego
katalogu.

Rysunek 13.11

Dodawanie użytkowników do listy uprawnio-
nych do dostępu.

5. Po dodaniu wszystkich użytkowników do listy uprawnionych do

dostępu, kliknąć Save, aby zapisać zmiany.

6. Kliknąć Cancel, aby zamknąć okno Server Users.

Używanie klienta NFS

Aby zamontować wyeksportowany system plików na komputerze Win-
dows, należy przeprowadzić mapowanie dysku sieciowego. Procedura
jest podobna do mapowania dysku serwera plików Windows NT lub

Rozdział 13

446

NetWare. Można w tym celu skorzystać z programu Windows Explorer,
albo kliknąć prawym klawiszem myszy na ikonie My Computer i wybrać
opcję Map Network Drive.

Rysunek 13.13 przedstawia okno klienta NFS, w którym można mapować
dysk sieciowy. Należy wprowadzić tu ścieżkę sieciową przy użyciu na-
stępującej notacji:

\\nazwa_hosta/ścieżka

W miejscu nazwy_hosta wpisać adres IP hosta lub jego nazwę. Wpisując
ścieżkę należy korzystać z notacji obowiązującej w NFS. Aby np. zamon-
tować katalog C:\SHARED, znajdujący się na hoście 199.245.180.102, nale-
ży użyć następującej składni:

\\199.245.180.102/c/shared

Rysunek 13.12

Okno Server Users.

Rysunek 13.13

Okno Map Network Drive.