BBY 0005 Opowieści z Imperium

Peter Schweighoffer

Opowieści z Imperium

OPOWIEŚCI

Z IMPERIUM

POD REDAKCJĄ

PETERA SCHWEIGHOFERA

Przekład

KATARZYNA LASZKIEWICZ

Peter Schweighoffer

Tytuł oryginału

TALES FROM THE EMPIRE

Redakcja stylistyczna

JOANN ZŁOTNICKA

Redakcja techniczna

ANNA BONISŁAWSKA

Korekta

IWONA REMBISZEWSKA

Ilustracja na okładce

DREW STRUZEN

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stron

Internetu

http://www.amber.sm.pl

http://www.wydawnictwoamber.pl

Ali rights reserved. Used under authorization.

Published originally under the title

Tales from the Empire by Bantam Books

Opowieści z Imperium

Dla Mamy, Taty i Davida, którzy podtrzymywali mnie,

gdy się potykałem, dodawali otuchy,

gdy zmagałem się z trudnościami, i uśmiechali się -

gdy udało mi się je pokonać.

Peter Schweighoffer

SPIS TRE

WSTĘP ...................................................................................................................7

Peter Schweighofer ..........................................................................................7

PIERWSZY KONTAKT.....................................................................................19

Timothy Zahn .................................................................................................19

PRÓBA OGNIA ...................................................................................................36

Kathy Tyers ....................................................................................................36

OSTATNIA SCENA ............................................................................................54

Patricia A. Jackson ........................................................................................54

STRACONA SZANSA ........................................................................................76

Michael A. Stackpole .....................................................................................76

ODWRÓT Z CORUSCANT ...............................................................................98

Laurie Burns ..................................................................................................98

PUNKT WIDZENIA .........................................................................................117

Charlene Newcomb ......................................................................................117

W BLASKU CHWAŁY.....................................................................................132

Tony Russo ...................................................................................................132

POGROMCY SMOKÓW .................................................................................152

Angela Philips..............................................................................................152

PO PIERWSZE - NIE SZKODZIĆ .................................................................164

Erin Endom ..................................................................................................164

WYPAD - CZĘŚĆ I ...........................................................................................176

Timothy Zahn ...............................................................................................176

WYPAD - CZĘŚĆ II..........................................................................................190

Michael A. Stackpole ...................................................................................190

Opowieści z Imperium

WYPAD - CZĘŚĆ III ........................................................................................206

Michael A. Stackpole ...................................................................................206

WYPAD - CZĘŚĆ IV ........................................................................................221

Timothy Zahn ...............................................................................................221

Peter Schweighoffer

W S T

GALAKTYKA PEŁNA OPOWIE

Peter Schweighofer

Każda książka ma swoją historią. I nie chodzi tu o fabułę, tworzoną za pomocą

słów zapełniających stronice książki, lecz o ciąg wydarzeń, który doprowadził do jej
wydania, od pierwszego błysku wyobraźni w umyśle autora aż po publikację gotowego
utworu literackiego. Bohaterami tej opowieści są pisarze, redaktorzy, oryginalne
pomysły oraz wytężona praca. Niniejsza antologia nie stanowi wyjątku, jednak
prawdziwa historia jej powstawania zakreśla znacznie szersze kręgi.

Nie tak dawno temu pewien wyjątkowy film sprowadził do kin nowe pokolenie

widzów. George Lucas, łącząc najnowocześniejsze efekty specjalne i fascynujące
postacie bohaterów, dotknął obszaru zbiorowej, mitycznej świadomości kinomanów.
Ofiarował widzom zapomniane już doświadczenia sobotniego seansu filmowego:
ś

miałych bohaterów, pełne napięcia, wciskające w fotel zwroty akcji, starcia statków

kosmicznych, walkę sił Dobra przeciwko sługusom Zła. Tym filmem były Gwiezdne
Wojny: Nowa nadzieja. Nikt wcześniej nie widział podobnego.

W amerykańskich domach, jak kraj długi i szeroki, świat przedstawiony w

Gwiezdnych Wojnach stał się rzeczywistością. Dzieci w każdym wieku wracały z kin
do domów, marząc o tym, by stać się Hanem Solo, Lukiem Skywalkerem lub
księżniczką Leią. Kupowały figurki bohaterów, które pomagały im wymyślać własne
historie, a tym samym uczestniczyć w wojnie przeciwko złowrogiemu Imperium.
Dzieciaki wyobrażały sobie, co by znalazły w Mos Eisley, zastanawiały się, jak
wyglądają kopalnie przyprawy na Kessel czy też kto skrada się w ruinach świątyń
Massassów na Yavin IV. Udawały, że są dzielnymi pilotami rebelianckich X-
skrzydłowców albo pełnymi fantazji przemytnikami, przedzierającymi się przez
imperialne blokady na pokładzie „Sokoła Millenium”.

Imperium kontratakuje i Powrót Jedi dały następną pożywkę dla wyobraźni

Amerykanów. Powieści i komiksy prezentowały wydarzenia, które miały miejsce przed
czasem akcji kolejnych filmów lub pomiędzy nimi. W wyobraźni dzieci piwnice
stawały się Gwiazdą Śmierci, miejscem pojedynków na miecze świetlne podobnych do
tego, jaki stoczyli Ben Kenobi i Darth Vader. Dzieciaki budowały fortece ze śniegu,

Opowieści z Imperium

powtórnie staczały bitwę o Hoth za pomocą śnieżek, hasały po parkach, wymachując
zabawkowymi blasterami i udając, że ścigają szturmowców na Endor.

Nikt nie był pewien, czy Gwiezdne Wojny to kolejny przebój jednego sezonu czy

też coś prawdziwie oryginalnego. Mimo swej popularności w połowie lat 80. filmy
stały się dla amerykańskiego społeczeństwa zaledwie nikłym zbiorowym
wspomnieniem. Wyprodukowane przez firmę Kenner figurki Luke’a Skywalkera i
Dartha Vadera schowano do szaf, piwnicznych schowków lub na strychy. Zdarte od
wielokrotnego odtwarzania płyty ze ścieżką dźwiękową spakowano razem z innymi
starymi nagraniami. Wznowienia książek zapełniły półki księgarń obok innych tanich
wydań fantastyki i popadły w zapomnienie.

Zabawy figurkami bohaterów, czytanie książek i komiksów oraz odwiedziny w

wyimaginowanej galaktyce ustąpiły miejsca innym zajęciom. Wielbiciele filmu
dorastali, szli na uniwersytety i wchodzili w „prawdziwy” świat kariery i rodziny.
ś

yjące w nich nadal dziecko ukryło się w schowkach, piwnicach i na strychach duszy.

Oczywiście ciągle jeszcze nie mogli się oderwać od telewizorów, kiedy stacje kablowe
lub satelitarne wyświetlały Gwiezdne Wojny, ale w przeważającej mierze fascynacja i
podniecenie, jakie towarzyszyły filmowi, stały się już tylko nostalgicznym
wspomnieniem.

Wtedy zdarzyło się coś zdumiewającego.
Pojawiły się nowe opowieści ze świata Gwiezdnych Wojen.
Zapoczątkował je Timothy Zahn swoją powieścią Dziedzic Imperium. Zauroczył

fanów Gwiezdnych Wojen historią pełną złowrogich czarnych charakterów,
tajemniczych obcych ras, starć potężnych statków kosmicznych i oczywiście ich
ulubionych bohaterów. Dzięki niemu magia Gwiezdnych Wojen znowu odżyła.

Po udanych powieściach Zahna przyszła kolej na komiksy wydawnictwa Dark

Horse i następne książki. Gwiezdne Wojny wróciły nagle na usta wszystkich. Fani
szturmowali księgarnie w poszukiwaniu najnowszych wydań książek i komiksów.

Pojawiły się pogłoski o nowych figurkach. Powróciły karty dla kolekcjonerów z

oryginalnymi, nowymi rysunkami. Ludzie zorientowali się, że jest nawet gra w role,
która pozwoli im powrócić do dni, kiedy udawali Rebeliantów walczących przeciwko
szturmowcom i łowcom nagród.

Ta nowa wizja Gwiezdnych Wojen przyciągnęła nowych fanów i obudziła starego

ducha filmu - dziecko, które bawiło się figurkami bohaterów filmu i chciało zostać
rycerzem Jedi, powróciło. Odkurzono wszystkie pamiątki związane z filmem,
przywołano miłe wspomnienia i marzenia o odległej galaktyce istniejącej dawno,
dawno temu. Dorośli spoglądali tęsknie na rysunki Gwiazdy Śmierci, które namalowali
flamastrami jako dzieci. Dumnie pokazywali swoje kolekcje figurek bohaterów.
Przypominali sobie pierwszy raz, kiedy oglądali Gwiezdne Wojny i snuli spekulacje na
temat fascynujących obszarów, jakie pokaże nowa trylogia.

Przez dwadzieścia lat fani przechowywali marzenie w swoich sercach - bez nowej

trylogii czy wielokrotnych powtórek poszczególnych filmów w telewizji. Gwiezdne
Wojny to coś więcej niż filmy, więcej niż ich wielbiciele. Gwiezdne Wojny to dowód na

Peter Schweighoffer

to, że ludzie pełni wyobraźni i wiary mogą zmienić rzeczywistość wbrew wszelkim
niepokonanym trudnościom.

Wszyscy jesteśmy częścią tego fenomenu.

Przykład wydawnictwa West End Games doskonale ilustruje charakter fenomenu

Gwiezdnych Wojen. W czasach zaniku zainteresowania Gwiezdnymi Wojnami ta mała
firma zajmująca się produkcją gier uznała, że jest to doskonały materiał na grę w role
(ang. role-playing game). W tamtym okresie West End Games - wówczas z siedzibą w
Nowym Jorku - była producentem znacznej części tego rodzaju gier, jak i gier
wojennych. Spółka wypróbowała swe siły na polu licencji na gry oparte na filmach,
wydając grę przygodową „Star Trek” i grę w role „Pogromcy duchów”. West End
skontaktowała się więc z Lucasfilm Ltd. i podpisała umowę licencyjną.

Próba stworzenia udanej gry na podstawie filmu sprzed dziesięciu lat była

ryzykowna. Zespół projektantów z West End zabrał się jednak do dzieła i wkrótce
opracowano regulamin i materiały źródłowe pełne informacji o postaciach, typach
statków kosmicznych, rodzajach broni, obcych rasach i robotach. Powstała gra „Star
Wars Role-playing Game”.

Początkowo spółka West End produkowała wiele gier, które jednak wchłonął

rynek gry opartej na „Gwiezdnych wojnach”. Zanim do tego doszło, trzeba było
pokonać wiele przeszkód. Zawalano kolejne terminy, a harmonogram produkcji
wydłużał się za sprawą autorów, którzy z opóźnieniem dostarczali teksty oraz
redaktorów, którzy musieli niekiedy napisać je od nowa. Współpraca z zespołem
zatwierdzającym z Lucasfilm Ltd. szybko nauczyła West End, jakie tematy można
rozwijać w nieskończoność: na przykład czasy Starej Republiki, wojny klonów czy
droga do potęgi Imperatora i Vadera.

Od tego czasu West End pomagała poszerzać granice galaktyki Gwiezdnych

Wojen i zachować jej ciągłość, wydając ponad 75 pozycji materiałów źródłowych,
opisów przygód i suplementów, w tym 12 „Przewodników galaktycznych”, 14
numerów magazynu „Star Wars Adventure Journal” i 10 podręczników do gry opartych
na bestsellerowych powieściach i komiksach.

Ciężka praca i wytrwałość pracowników wydawnictwa opłaciły się. Dzięki grze w

Gwiezdne Wojny West End stał się wiodącym producentem gier w role, kupując
licencje na kolejne popularne gry oparte na filmach. Spółka wydała od tego czasu gry
oparte na filmach o Indianie Jonesie, Tank Girl, Opowieściach z krypty i Facetach w
czerni. Obecnie jest to jeden z najlepszych w świecie producentów tego rodzaju gier.

Prace wydawnictwa dotyczące Gwiezdnych Wojen nie ograniczały się jednak

wyłącznie do problemów gry. Spółka koordynowała swoje wysiłki z Lucasfilm Ltd. i
innymi licencjobiorcami, by zagwarantować ciągłość świata Gwiezdnych Wojen i
zachować jego ducha we wszystkich produktach opartych na tym filmie. Redaktorzy z
West End oferowali swoją pomoc pisarzom, odpowiadając na pytania, udostępniając
podręczniki do gier, a nawet przeglądając wstępne wersje powieści. Materiały źródłowe
do gry dostarczyły danych technicznych wykorzystywanych do tworzenia nowych
zabawek i innych produktów opartych na statkach kosmicznych i pojazdach z

Opowieści z Imperium

Gwiezdnych Wojen. Pracownicy West End byli przewodnikami twórców „Star Wars
Customizi Card Game” firmy Decipher i gry „Monopol”, opartej również na tym
filmie, wydanej przez Parker Brothers. Gdy informacje zawarte w różnych produktach
idealnie do siebie pasują, wszechświat Gwiezdnych Wojen wydaje się znacznie bardziej
realny.

Kilku projektantów z firmy West End przeniosło się nawet do szerszego kręgu

wydawnictw związanych z Gwiezdnymi Wojnami. Bill Slavicsek uaktualnił Gwiezdne
Wojny -przewodnik encyklopedyczny. Raymonda Velasco, wprowadzając do niego
nowe elementy i nawiązania do powieści Timothy Zahna, nowych komiksów i
podręczników do gry wydawanych przez West End. Bill Smith napisał Ilustrowany
przewodnikpo statkach, okrętach i pojazdach Gwiezdnych Wojen. Inni redaktorzy z
West End pisali artykuły do „Star Wars Galaxy Magazine” wydawnictwa Topp i innych
czasopism. Podobnie jak bohaterowie filmu, jego pełni zaangażowania wielbiciele
przeszli drogę od bardzo skromnych początków do współtworzenia kształtu galaktyki
Gwiezdnych Wojen.

Niektórzy z was mogą się zastanawiać, czym właściwie jest gra w role i dlaczego

Gwiezdne Wojny tak dobrze się do niej nadają.

Ten rodzaj gry to po prostu bardziej wyrafinowana wersja dziecięcej zabawy w

udawanie bohaterów filmu. Większość wielbicieli Gwiezdnych Wojen nadal pamięta,
jak wymyślali własne przygody rozgrywające się w odległej galaktyce, wykorzystując
figurki bohaterów, kilka pojazdów i meble w swoim pokoju. Gry w role opierają się na
tych samych procesach twórczej wyobraźni.

Polegają one na interaktywnym opowiadaniu historii. Grupa przyjaciół wybiera

sobie postaci bohaterów, których będą odgrywać, a ich decyzje i działania wpływają na
wynik opowieści.

Jeden z graczy, zwany mistrzem, opowiada pozostałym uczestnikom, co widzą i

słyszą ich bohaterowie, a także opisuje postaci drugoplanowe, które spotykają na swej
drodze. Czasami wykorzystuje się mapy, fragmenty gier, rekwizyty czy miniaturowe
pojazdy, jednak większość akcji rozgrywa się w wyobraźni uczestników gry. Wyniki
potyczek na pistolety blasterowe, pościgów śmigaczami i innych konfliktów są
rozstrzygane za pomocą rzutu kostką: im wyższą liczbę oczek uzyskuje gracz, tym
lepiej jego postać wypełnia swoje zadanie. Sukces lub porażka mogą radykalnie
zmienić zakończenie historii.

Ponieważ gracze tworzą własne historie rozgrywające się w świecie Gwiezdnych

Wojen, nie powielają ról prawdziwych bohaterów filmu. Zamiast nich tworzą własne,
choć na podobieństwo tamtych. Uczestnik gry może wybrać, czy chce być
przemytnikiem albo Wookiem, jak Han Solo i Chewbacca, czy pilotem myśliwca, jak
Biggs albo Dutch, czy też udawać przedstawiciela obcej rasy, jak admirał Ackbar lub
Bib Fortuna. Jako że gracze nie odtwarzają postaci z filmu, mogą odwiedzać miejsca i
uczestniczyć w wydarzeniach „spoza ekranu”. Gra pozwala fanom Gwiezdnych Wojen
odkrywać fascynujące obszary zaledwie wspomniane w filmach: zaułki Mos Eisley,
białe korytarze Miasta w Chmurach czy lasy księżyca Endor. Umożliwia im

Peter Schweighoffer

przeżywanie własnych przygód w świecie Gwiezdnych Wojen, pełnym bohaterów i
złoczyńców, planet, statków kosmicznych i obcych ras.

Podobny cel stawia sobie magazyn „Star Wars Adventure Journal” - przedstawić

wypełniające wszechświat Gwiezdnych Wojen postacie, planety i konflikty, które nie
pojawiły się na ekranie.

Kiedy West End zaczął wydawać magazyn w 1994 roku, celem było stworzenie

czasopisma wspomagającego grę w role poprzez przedstawianie ekscytujących nowych
historii, przygód i materiałów źródłowych dotyczących świata Gwiezdnych Wojen. Pod
troskliwym nadzorem Lucy Wilson, Sue Rostoni i Allana Kauscha z działu licencji
Lucasfilm Ltd. „Journal” szybko stał się forum zarówno dla renomowanych, jak i
wschodzących autorów.

Przed powstaniem tego magazynu publikowanie historii rozgrywających się w

wiecie Gwiezdnych Wojen było zastrzeżone dla wybrańców. Wydawnictwo Bantham

zamawiało nowe powieści lub antologie tylko u autorów o uznanej renomie. Większość
z nich miała już wcześniej dobre kontakty ze środowiskiem wydawniczym. Pisarzy,
którzy nie mieli w swoim dorobku co najmniej jednej lub dwóch powieści science-
fiction, w ogóle nie zapraszano do współpracy.

Podczas gdy powieści koncentrowały się na losach głównych bohaterów,

antologie opowiadań obracały się wokół drugoplanowych postaci filmu. Wszyscy
chcieli czytać historie o Luke’u, Hanie i Leii, a pomysł, by oprzeć całą powieść na
nowych bohaterach, bez głównych postaci Gwiezdnych Wojen na pierwszym planie,
byłby ryzykowny. Nikt nie wiedział, czy czytelnicy to kupią.

Pozwalano pisarzom wprowadzać własne postaci, jednak z chwilą publikacji ich

utworów wydarzenia, o których opowiadały, stawały się częścią kontinuum
Gwiezdnych Wojen. Autorzy, którzy stworzyli nową postać, nie mieli okazji dalej jej
rozwijać, chyba że zlecono im napisanie kolejnej powieści. Wielu z nich tęskniło do
powrotu do niezwykłego wszechświata Gwiezdnych Wojen.

Magazyn „Star Wars Adventure Journal” zmienił ten stan rzeczy.
Z czasem „Journal” stał się miejscem, gdzie wykwalifikowani pisarze mogli

publikować oryginalne utwory literackie rozgrywające się w świecie Gwiezdnych
Wojen. Bibliografia każdego z nich i próbki ich prozy były uważnie analizowane przez
West End i Lucasfilm - tylko tych, których prace zaaprobowano, zapraszano do
współpracy. Nie wszystkie nadesłane utwory były akceptowane. Każdy artykuł musiał
odpowiadać wysokim standardom jakości stawianym przez West End i Lucasfilm.
„Journal” nigdy nie był typowym fanzinem, czyli magazynem fanów. Był witryną
najlepszych nowych materiałów dotyczących galaktyki Gwiezdnych Wojen.

Początkowo magazyn nie faworyzował opowiadań - dzieliły one 288 stron

czasopisma z opisami przygód i innymi materiałami źródłowymi do gier. Regularnie
pojawiające się działy, takie jak „Nowości galaktyczne”, „Dziennik pokładowy” czy,
„Poszukiwany przez Crackena”, wprowadzały nowych bohaterów, statki kosmiczne,
planety, obcych i konflikty w świat Gwiezdnych Wojen, podpowiadając, jak można
wykorzystać nowe elementy podczas gry w role. Przy pierwszej publikacji każdy utwór

Opowieści z Imperium

literacki zawierał informacje do wykorzystania w grze i kolumny pomocnicze,
oferujące podpowiedzi na temat tego, jak włączyć elementy opowiadania do gry.

W kolejnych numerach magazynu publikowano utwory bardziej utalentowanych

pisarzy, reprezentujące coraz wyższy poziom. Dzięki zachętom ze strony Lucasfilm
Ltd., a także ze względu na coraz lepszą jakość nadsyłanych opowiadań, liczba
utworów literackich pojawiających się w „Star Wars Adventure Joumal” wzrosła.

Magazyn stał się źródłem opowiadań zaludnionych przez postacie inne niż te

znane wielbicielom filmu. Był jednym z niewielu miejsc, gdzie początkujący pisarze
bez dorobku powieściowego mogli oficjalnie publikować nową prozę z kręgu
Gwiezdnych Wojen. Nowe pokolenie autorów powołało do życia własnych bohaterów:
agentów KorSeku, cynicznych przemytników, zuchwałych Ciemnych Jedi, rebelianckie
oddziały komandosów. Uznani twórcy powracali do swoich ulubionych postaci i
wymyślali nowe. Wszyscy mieli szansę przemierzać galaktykę, którą znali i kochali.

„Journal” stworzył całą serię opowieści z kręgu Gwiezdnych Wojen,

eksplorujących nowe terytoria. Dał twórcom wyjątkową okazję pisania o miejscach
akcji swojego ulubionego filmu, a zarazem poszerzania granic galaktyki Gwiezdnych
Wojen.

Moje dzieciństwo upłynęło na zabawach figurkami postaci z Gwiezdnych Wojen,

słuchaniu muzyki z filmu, zbieraniu kart z ilustracjami oraz czytaniu książek i
komiksów. Środki te ożywiały bohaterów filmu i jego mit w mojej wyobraźni w
czasach gdy wideo rzadko bywało domowym wyposażeniem. Nagrania ścieżki
dźwiękowej powodowały, że obrazy z filmu stawały mi przed oczami. Karty dla
kolekcjonerów przywracały postaci do życia. Komiksy przedstawiały bohaterów i to, co
się z nimi działo po zakończeniu filmu. Figurki bohaterów zaś pomagały opowiadać
własne historie. Moje zainteresowanie Gwiezdnymi Wojnami przetrwało długie lata
oczekiwania na Imperium kontratakuje i Powrót Jedi.

Jednak w miarę, jak dorastałem, pojawiały się nowe zajęcia i nowe sposoby

spędzania czasu. Jednym z nich było dziwne hobby zwane grą w role. Kilkoro
dzieciaków w moim sąsiedztwie zaczęło grać w „Dungeons and Dragons” (Lochy i
smoki), zwaną w skrócie D&D. Widziałem raz, jak grają, i nie wydało mi się to zbyt
trudne. Zamiast się zastanawiać, gdzie mógłbym kupić egzemplarz podręcznika,
wymyśliłem dla moich przyjaciół własną grę fantasy. Nie była specjalnie pomysłowa
ani skomplikowana, ale bawiliśmy się świetnie. W końcu jednak kupiłem, „Dungeons
and Dragons”, a potem wiele innych gier w role: fantasy, fantastyczno-naukowych,
historycznych. Bardzo lubiłem prowadzić gry dla przyjaciół i wymyślać własne
przygody.

Gwiezdne Wojny obudziły we mnie zainteresowanie literaturą fantasy i

fantastyczno-naukowa, które przetrwało aż do czasów szkoły średniej. Całe
kieszonkowe wydawałem na powieści science-fiction w miejscowej księgami.
Przeczytałem serię Elryka Moorcocka, Władcę pierścieni Tolkiena i wszystkie książki
Larry Nivena. Lektury te inspirowały mnie do marzeń o własnych postaciach, światach

Peter Schweighoffer

i technologiach, które w końcu umieściłem w opowiadaniach science-fiction (muszę
jednak przyznać, że bardzo przeciętnych).

Połączyłem moje zainteresowania grami i fantastyką naukową, tworząc własną

prostą planszową grę science-fiction, uzupełnioną przez zawiłe mapy, sposoby liczenia
punktów i karty. Często grałem w nią z moimi przyjaciółmi, ale nie myśleliśmy, by
zajęcie to miało wielką przyszłość. Jak często bowiem zabawa staje się punktem
wyjścia do popłatnej kariery?

Kiedy szedłem na uniwersytet, byłem zdecydowany rozwijać moje umiejętności

pisarskie, by wykorzystać je w przyszłości, pisząc własną prozę fantastyczno-naukowa.
Przez lata spędzone w Hamilton College zajmowałem się science fiction - dużo
czytając i trochę pisząc (teraz już nieco lepiej). Poszerzałem też doświadczenie jako
reporter i składacz uniwersyteckiej gazetki. Profesorowie twórczego pisania zachęcali
mnie do eksploracji nowych obszarów, takich jak poezja czy powieść historyczna
(która stała się moim kolejnym hobby). Ćwiczyłem też talenty organizacyjne,
koordynując prace Kółka Pisarskiego Uniwersytetu Hamilton.

Pewnego lata w czasie wakacji odkryłem na półkach z literaturą science-fiction w

miejscowej księgarni prawdziwy skarb: podręcznik do gry w role „Gwiezdne Wojny”.
Dwa z moich ulubionych zainteresowań - Gwiezdne Wojny i gra w role - stały się
jednym. Z miejsca kupiłem tę książkę.

Podczas kolejnych kilku lat razem z przyjaciółmi zapuszczałem się od czasu do

czasu do galaktyki Gwiezdnych Wojen podczas sesji gry. Stworzyliśmy własne postaci -
bohaterów takich jak wyjęty spod prawa Dirk Harkness i tajemniczy łowca nagród
Beylyssa. W wyobraźni badaliśmy nieznane planety, wymykaliśmy się ze starannie
zastawionych imperialnych pułapek i strzelaliśmy z blasterów do szturmowców zza
każdego rogu. Przez kilka nocy przerwy międzysemestralnej Gwiezdne Wojny ożywały
w umysłach naszej drużyny.

Gra w role była jednak tylko grą, miłym sposobem spędzania szkolnych przerw,

zainteresowaniem pozostałym z czasów dzieciństwa. Większość dziecięcych zabaw
załamuje się pod onieśmielającym ciężarem „prawdziwego” świata, a ja po
zakończeniu nauki na uniwersytecie byłem gotów poddać się nieuniknionej biurowej
harówce od dziewiątej do piątej. Niezależnie od tego, jak bardzo kochałem Gwiezdne
Wojny i gry w role, nie mogły mi one zapewnić sensownej kariery. Nie, żebym nie
próbował - rozesłałem swój życiorys do różnych producentów gier, w tym do West
End; ale, jak to często ma miejsce w podobnych sytuacjach, większość firm oczekiwała
kilkuletniego doświadczenia w branży. Musiałem zacząć od jednego z niższych
szczebli kariery wydawniczej.

Ukończywszy studia z pierwszą lokatą z pisarstwa, byłem dobrze przygotowany

do pracy dziennikarza. Zostałem zatrudniony w dziale reportażu w tygodniku
wydawanym w moim rodzinnym mieście. Spędziłem tam dwa lata. Pisałem
sprawozdania ze spotkań rady miejskiej i wydarzeń z życia miejscowej szkoły oraz
reportaże o ciekawych osobach mieszkających w okolicy. Przez ten czas przyswoiłem
sobie umiejętności, które powinien mieć każdy pisarz i wydawca. Nauczyłem się
dotrzymywania terminów, poprawiania własnych tekstów, tak by były przejrzyste i

Opowieści z Imperium

ciekawe, oraz dobierania słów w taki sposób, aby precyzyjnie wyrazić to, co mam do
powiedzenia.

Po dwóch latach awansowałem na redaktora naczelnego. Ta praca nauczyła mnie

kierowania zespołem. Oceniałem teraz teksty innych reporterów, pomagając im pisać
jak najlepsze artykuły. Przeszedłem przyspieszony kurs public relations, zmuszony
radzić sobie z niezliczonymi poszukiwaczami popularności, których osobiste
terminarze, polityczne krucjaty i małomiasteczkowe spiskowe teorie dziejów są
prawdziwą plagą lokalnych gazet.

Choć mieszkałem w moim rodzinnym mieście, utrzymywałem kontakt ze

znajomymi, z którymi grywałem wcześniej w „Gwiezdne Wojny”. Nadal
przeżywaliśmy fantastyczne przygody na Terytoriach Zewnętrznego Pierścienia,
uwalnialiśmy obce rasy z rąk łowców niewolników, infiltrowaliśmy tajne bazy
naukowe Imperium i eskortowaliśmy przebranych agentów Rebelii na pokładach
luksusowych gwiezdnych liniowców.

Szybko odkryliśmy, że nie jesteśmy osamotnieni w naszym zamiłowaniu do

Gwiezdnych Wojen. Powieść zatytułowana Dziedzic Imperium ogłosiła nadejście nowej
ery Gwiezdnych Wojen. Zaczęły się także pojawiać nowe komiksy. Ilekroć
dowiedzieliśmy się, że ukazała się kolejna powieść Timothy Zahna z kręgu Gwiezdnych
Wojen, pędziliśmy do księgarni. Nasza drużyna wyszukiwała materiały dotyczące
Gwiezdnych Wojen w nowych numerach komiksów. Nie byliśmy sami w tym
wszechświecie - fani Gwiezdnych Wojen wszędzie budzili się z uśpienia.

Zmiana wisiała w powietrzu, zacząłem więc myśleć, że jeśli udałoby mi się

znaleźć odpowiednią pracę w branży gier, może zdołałbym zrealizować marzenie o
połączeniu Gwiezdnych Wojen z pisarstwem i grami.

Mając roczne doświadczenie jako redaktor naczelny, spróbowałem ponownie

znaleźć dla siebie miejsce wśród producentów gier. Mój wybór padł na West End z
dwóch powodów: spółka miała siedzibę zaledwie o trzy godziny drogi od mojego
rodzinnego Connecticut i była właścicielem licencji na grę opartą na moim ulubionym
filmie.

Po wysłaniu życiorysu i kilku rozmowach telefonicznych zostałem zaproszony na

spotkanie z kierownictwem i osobami odpowiedzialnymi za rekrutacją. Odbyło się w
północno-wschodniej

Pensylwanii,

niepozornym

brązowym

magazynie

przerobionym na biuro wydawnictwa. Poszedłem tam z życiorysem i kilkoma próbkami
moich prac dziennikarskich pod pachą. A także pełen optymizmu i fascynacji
Gwiezdnymi Wojnami. Tego dnia byłem już redaktorem „Star Wars Adventure
Journal”.

Od tamtej chwili przed czterema laty współpracowałem z wieloma autorami.

Niektórzy okazali się. wschodzącymi talentami, inni mieli na swoim koncie powieści z
kręgu Gwiezdnych Wojen, które dostały się na listę bestselerów „New York Timesa”.
Większość z nich musiała ścierpieć moje długie, szczegółowe listy krytyczne i bezładne
rozmowy telefoniczne. Mam jednak nadzieję, że nasza współpraca pomogła im
rozwinąć umiejętności pisarskie.

Peter Schweighoffer

Współpraca z początkującymi autorami może się wydawać ryzykowna. Ich teksty

wymagają zwykle więcej polerowania niż utwory doświadczonych pisarzy, ale
ostateczny wynik często wart jest tego wysiłku. Sukces naszego magazynu dowodzi, że
opłaca się podejmować takie ryzyko. Ci, którym udało się przetrwać długie miesiące
pisania, czekania na odpowiedź wydawnictwa i żmudnych poprawek, dodali swoje
nazwiska do wydłużającej się listy autorów literatury z kręgu Gwiezdnych Wojen.

W tej antologii spotkacie kilkoro z nich.
Moim pierwszym zadaniem przy tworzeniu czasopisma było znalezienie uznanego

autora, który napisałby opowiadanie do pierwszego numeru. Wydawnictwo West End
wypracowało dobre stosunki z Timothy Zahnem, którego powieści zainspirowały dwa
podręczniki do gry. Skontaktowałem się z Timem, który okazał się bardzo życzliwy i
chętny do pomocy. W tym czasie nie miał w planie żadnych nowych powieści na temat
Gwiezdnych Wojen - to zlecenie było zatem dla niego okazją, by powrócić do kilku ze
swych ulubionych postaci.

Mimo iż Tim zamierzał rozwinąć postać stworzonego przez siebie księcia

czarnych charakterów, wielkiego admirała Thrawna, ostatecznie zdecydował się
napisać o początkach kariery Talona Karrde. (Na wydarzeniach z przeszłości Thrawna
oparł opowiadania zamieszczane w późniejszych wydaniach magazynu: Mist Encounter
opublikowane w numerze 7., i Decyzją z numeru 11.). Jego opowiadanie, zatytułowane
Pierwsze spotkanie, mówi o tych wydarzeniach z życia Talona Karrde, które nastąpiły
wcześniej niż perypetie przedstawione w powieści Dziedzic Imperium. Jest ono
błyskotliwym dowodem talentu Tima do prowadzenia czytelników przez meandry
skomplikowanej, pełnej niespodzianek opowieści.

Później Tim uczestniczył w opracowaniu innych produktów West End Games z

kręgu Gwiezdnych Wojen. Choć nigdy przedtem nie miał do czynienia z grą w role,
wziął udział w kilku sesjach, z których dochód został przeznaczony na cele
dobroczynne, odgrywając role Talona Karrde i wielkiego admirała Thrawna. Jego gra
okazała się równie pełna zwrotów akcji i intryg, jak jego powieści.

Przekonanie Timothy Zahna, by napisał do naszego magazynu, było moim

pierwszym wyzwaniem. Do kolejnych należało namówienie do współpracy innych
popularnych pisarzy. Oczywistą kandydatką była Kathy Tyers, autorka Paktu na
Bakurze i innych opowiadań z kręgu Gwiezdnych Wojen, zamieszczonych w różnych
antologiach. Kiedy się z nią skontaktowałem, kończyła właśnie opowiadanie do
przygotowywanego wówczas zbioru Gwiezdne Wojny: Opowieści łowców nagród.
Chciała napisać więcej o postaci Tinian I’att, którą stworzyła na potrzeby tej antologii.

W opowiadaniu Próba ognia Kathy nie tylko zawarła wszystkie elementy typowe

dla literatury z kręgu Gwiezdnych Wojen, ale także poruszyła głębsze tematy:
poświęcenia, miłości i wolności. Czytelnicy dostali przy tym przedsmak historii
zawartej w Opowieściach łowców nagród, które ukazały się dopiero po opublikowaniu
przez „Joumal” trzech opowiadań Kathy Tyers o Tinian.

Michael A. Stackpole również zaoferował do publikacji w magazynie utwór

pilotujący jego większe książki - opowiadanie Stracona szansa pojawiło się w druku
pół roku przed wydaniem jego powieści Eskadra Łobuzów. Powieści Mike’a, tworzące

Opowieści z Imperium

serię „Star Wars X-wing”, pokazały, że losy postaci drugoplanowych mogą stać się
kanwą pełnowartościowej powieści. Mike pracował w przemyśle producentów gier od
samych jego początków, czyli od lat 70. Wymyślił wiele przygód do wykorzystania w
grach i napisał kilka powieści opartych na grach w role. Mike jest dobrym przykładem
obiecującego pisarza, który świetnie sobie radzi w pierwszoligowym towarzystwie
najlepszych firm wydawniczych.

Choć współpraca z uznanymi autorami fantastyki naukowej była ekscytująca,

największą satysfakcją przynosi odkrywanie nowych talentów. Są to zwykle ludzie,
którzy łączą pracę pisarską z pracą zawodową.

Jedną z takich osób jest Patricia A. Jackson. Poznałem ją na konwencji fantastyki

naukowej Sci-Con w Virginia Beach, gdzie została prawie zakrzyczana w czasie
dyskusji panelowej na temat wolnego pisarstwa. Po raz drugi spotkaliśmy się na sesji
gry w role opartej na Gwiezdnych wojnach. Dwa tygodnie później na moim biurku
pojawił się rękopis: opowiadanie zawierające postaci i przygody z naszej gry. Szybko
się przekonałem, że przygody przeżywane w czasie gry - choć są świetną zabawą dla jej
uczestników - niekoniecznie przekładają się na dobre opowiadania.

Patty nie dawała się jednak zniechęcić. Jej następne opowiadanie okazało się

całkiem niezłe, a po poprawkach nadawało się do publikacji. Był to pierwszy z wielu
nadesłanych przez Patricię utworów literackich. Jej dumą było opowiadanie Ostatnie
przedstawienie. Przenikająca je atmosfera nadciągającej katastrofy dobrze współgrała z
osobowością głównego bohatera, Ciemnego Jedi Adalryka Brandla. Patty stała się
jednym z regularnych współpracowników magazynu. Nadal widujemy się na
konwencjach pisarzy fantastyki naukowej i sesjach gry, prowadzimy też wspólnie co
roku warsztaty pisarskie na konferencji Sci-Con.

Jeszcze przed pojawieniem się opowiadania Punkt widzenia, Charlene Newcomb

pisywała do każdego numeru „Star Wars Adventure Journal”. Jej wcześniejsze
opowiadania koncentrowały się wokół stworzonej przez nią postaci Alex Winger, córki
imperialnego gubernatora, która usiłuje w sekrecie wyzwolić swoją planetę spod
panowania Imperium. Przed napisaniem, „Punktu widzenia” Charlene skończyła
właśnie ostatnie opowiadanie o Alex Winger i zastanawiała się, co zrobić dalej. Aby ją
zainspirować, wysłałem jej kopię ilustracji, która zdobiła kiedyś jedną z przygód gry w
Gwiezdne Wojny. Rysunek przedstawiał oficera i kilku przedstawicieli obcych ras,
grających w hologrę na pokładzie statku kosmicznego.

Powiedziałem Charlene, żeby napisała opowiadanie zawierające taką scenę.

Mógłbym wtedy wykorzystać rysunek jako ilustrację jej utworu. Charlene zabrała się
do pracy i wkrótce nadesłała opowiadanie Punkt widzenia, którego fabuła zawiera wiele
elementów przedstawionych na obrazku. Ilustracja ta ukazuje widzianą z dalekiej
perspektywy zielonkawą mgławicę, wirującą w oddali - niebezpieczny sektor
przestrzeni znany jako Maelstrom. Jeden z obcych przedstawionych na rysunku trzyma
w rękach puchar - na jego lśniącym szkle odbija się obraz hełmu zbliżającego się
szturmowca. W swoim opowiadaniu Charlene wykorzystała również materiały
ź

ródłowe o Maelstromie i gwiezdny liniowiec, który występował w grze. Opowiadanie

Peter Schweighoffer

to stanowi więc udany pomost pomiędzy wcześniej opublikowanymi materiałami
pomocniczymi do gry i literaturą.

Zazwyczaj autorzy związani z magazynem koncentrują się na jednym z obszarów:

tworzą materiały źródłowe, opracowują nowe przygody do wykorzystania w grze lub
piszą opowiadania. Tony Russo działa we wszystkich wymienionych dziedzinach. Jego
artykuły źródłowe zabierały czytelników na Sevarcos, planetę imperialnych więzień i
awanturniczych magnatów przyprawowych, przedstawiały im elitarną drużynę
najemnych komandosów i badały despotyczne stosunki Sprzysiężenia Pięciu Gwiazd.
Odgrywając opracowane przez niego przygody, uczestnicy gry próbowali uwolnić
przygraniczną kolonię spod sprawowanej żelazną ręką władzy lorda-renegata.
Opowiadanie Tony’ego W blasku chwały zgrabnie łączy pasjonujące przygody
wykorzystywane w grach z materiałami źródłowymi o drużynie komandosów.

Erin Endom, lekarka a zarazem wykładowca na oddziale pediatrii pogotowia

ratunkowego, wykorzystała swą wiedzę medyczną w opowiadaniu dla „Star Wars
Adventure Joumal”, zatytułowanym Po pierwsze - nie szkodzić. Rozwija ono te aspekty
ś

wiata Gwiezdnych Wojen, które filmy zaledwie musnęły. Tematem wielu opowiadań

są desperackie ataki oddziałów Rebeliantów na siły Imperium, ale ich autorzy rzadko
ukazują uczucia pokojowo nastawionych ludzi, którzy muszą ranić i zabijać innych w
bitwie. Przedstawiając wewnętrzny konflikt lekarza wojskowego, którego zadaniem jest
ratowanie, nie zaś odbieranie życia, Erin nadała nową perspektywę wojnie pomiędzy
Imperium a Sprzymierzeniem Rebeliantów.

Równie oryginalne jest opowiadanie Angeli Philips Pogromcy smoków, którego

bohaterka Shannon, podobne jak inni bohaterowie Gwiezdnych Wojen, próbuje wyrwać
się ze skromnego otoczenia i zmienić losy galaktyki. Utwór Angeli zasługuje na uwagę,
gdyż łączy baśniowy motyw walki ze smokami z pochodzącą z filmu mistyką
szlachetnego rycerza Jedi.

Laurie Burns swą przygodę z pisarstwem zaczęła od opublikowania w „Star Wars

Adventure Journal” opowiadania Z notatnika Kelli Rand. Bohaterem jej kolejnego
utworu, zatytułowanego Odwrót z Coruscant, jest niezależny kurier - postać
wymyślona przez Laurie. Akcja rozgrywa się tuż przed wydarzeniami przedstawionymi
w serii komiksów wydawnictwa Dark Horse zatytułowanej Mroczne Imperium. Laurie
bardzo umiejętnie wplotła własne pomysły w dotychczas opisaną rzeczywistość
Gwiezdnych Wojen; w jej opowiadaniu pojawiają się Garm Bel Iblis, Mara Jade i
pułkownik Jack Bremen, postacie znane z trylogii Timothy Zahna.

Ten aspekt pracy w „Star Wars Adventure Journal” - poszerzanie granic galaktyki

Gwiezdnych Wojen - jest chyba najbardziej ekscytujący. Ponieważ pismo ma licencję
twórcy filmów, wszystkie publikowane materiały stają się oficjalnym składnikiem
ś

wiata Gwiezdnych Wojen. Gdzie indziej dzieciak obdarzony bujną wyobraźnią mógłby

zrealizować marzenia o pisaniu historii science-fiction opartych na najpopularniejszych
filmach wszech czasów? Historii rozgrywających się w świecie w którym sypiące
dowcipnymi powiedzonkami roboty dostarczają plany imperialnej superbroni, w
którym samolubny przemytnik staje się pełnym poświęcenia bohaterem, a zwykły
pustynny farmer okazuje się ostatnim z Rycerzy Jedi.

Opowieści z Imperium

Niniejsza antologia jest podsumowaniem czterech lat przygody. Tak jak scena w

sali tronowej zamykająca Gwiezdne Wojny, nie jest to epilog sagi, ale chwilowy triumf
przed powrotem do dalszej pracy. Jako redaktor „Star Wars Advenrure Journal” miałem
szczęście współpracować z bardzo utalentowanymi osobami, które tworzą
licencjonowany wszechświat Gwiezdnych wojen. „Journal” wiele zawdzięcza tym
bohaterom zza kulis. Richard Hawran, Jeff Kent i Daniel Scott Palter z wydawnictwa
West End służyli pomocą i jakże potrzebną zachętą, gdy magazyn przechodził drogę od
pomysłu do 288-stronicowego kwartalnika. Nie udałoby się nam pokonać tej drogi,
gdyby nie towarzyszyły nam sugestywna wizja i wytrwałość George’a Lucasa. Sue
Rostoni z Lucasfilm Ltd. pomogła opracować pierwotną formułę i układ treści
magazynu, Allan Kausch zaś niestrudzenie stał na straży ciągłości świata
przedstawionego i jakości. Timothy Zahn, Kathy Tyers i Michael A. Stackpole
zachwycali czytelników (i redaktorów) opowiadaniami, w których powracają ukochani
bohaterowie. Początkujący autorzy nadsyłali historie, które poszerzyły granice
galaktyki Gwiezdnych Wojen, a jednocześnie spełniały wysokie standardy jakości
ustanowione przez Lucasfilm.

„Star Wars Adventure Journal” to miejsce, gdzie pisarze mogą zrealizować swoje

marzenia o galaktyce Gwiezdnych Wojen. Autorzy ci mogą wpływać - choć w
niewielkim stopniu, w porównaniu z rozmiarami wszechświata Gwiezdnych Wojen - na
losy odległej galaktyki, którą tak kochają.

Niektóre z ich opowieści możecie teraz przeczytać.

Peter Schweighoffer

P I E R W S Z Y K O N T A K T

Timothy Zahn

Z ostatnim sykiem roztrzęsionych repulsorów kosmiczny jacht „Uwaniański

Kupiec” osiadł na lądowisku wyrąbanym w dżungli Varonat.

- Cóż za oaza cywilizacji. - Quelev Tapper wyjrzał przez szyby sterowni. - Jesteś

pewien, że wylądowaliśmy tam, gdzie trzeba, a nie na jakimś wysypisku chwastów?

Talon Karrde wyjrzał na zewnątrz i omiótł wzrokiem krąg bladożółtych drzew

otaczających polanę i jakieś trzydzieści rozpadających się budynków schowanych
pomiędzy nimi.

- Nie, to na pewno tu - zapewnił swego porucznika. - Wielka Dżungla Varonat.

Siedziba garstki trzeciorzędnych hurtowni i kilku tysięcy kolonistów, którzy nie mają
dość rozumu, by zebrać się i przenieść gdzie indziej.

- I paskudnego Krisha o nazwisku Gamgalon - dodał Tapper. - Nie wiem, Karrde.

Nadal sądzę, że powinniśmy byli wziąć ze sobą „Szalonego Karrde’a” i „Gwiezdny
Lód”, żeby stała za nami przyzwoita siła ognia. Siedzimy tu wystawieni jak mynocki na
grzędzie.

- Jesteśmy tu po to, żeby się rozejrzeć, a nie żeby narobić sobie kłopotów -

przypomniał mu Karrde, jednym mchem odpinając pasy i wstając. - Gamgalon nie
zawracałby sobie głowy organizowaniem tych prywatnych safari z polowaniami na
morodiny, gdyby nie chodziło o duże zyski. Chcę się tylko dowiedzieć, co zamierza i
czy nie dałoby się z tego wykroić czegoś dla nas.

- Tym bardziej powinniśmy mieć wsparcie - powiedział Tapper, wyraźnie

niezadowolony, i sprawdziwszy, czy jego blaster łatwo wychodzi z kabury, podążył za
Karrde’m w kierunku luku rufowego. - Ale to ty jesteś szefem.

- Święta prawda. Jesteś gotów?
Tapper wziął głęboki oddech i głośno wypuścił powietrze.
- Do roboty!
Karrde stuknął pięścią kontrolkę i rampa luku łagodnie opadła. Wciągając w

nozdrza egzotyczne zapachy, Karrde i Tapper zeszli po trapie i skierowali się przez
lądowisko w kierunku budynku, na którym wyblakły napis głosił: „Kapitanat”.

Opowieści z Imperium

Byli zaledwie w połowie drogi, gdy dwóch mężczyzn, podpierających dotąd

ciany budynku, oderwało się od niego i ruszyło swobodnym krokiem na spotkanie

przybyszów.

- Czołem - powiedział jeden z nich, gdy znaleźli się dostatecznie blisko. - Witamy

w Tropis na Varonat. Turyści? Chcecie coś obejrzeć?

- Widoki na pewno są fascynujące - odparł grzecznie Karrde. - My jednak chcemy

tylko znaleźć mechanika, który znałby się na hipernapędzie. Mamy nadzieję, że jest tu
ktoś taki.

- Aha - odpowiedział tamten, spoglądając do tyłu na „Uwaniańskiego Kupca”. -

Nic dziwnego. Im bardziej efektowny kadłub, tym słabsze bebechy.

- Zachowaj pan tę kwiecistą mowę dla turystów - warknął Tapper. - Macie tu

mechanika czy nie?

Drugi z mężczyzn przyglądał mu się przez chwilę, po czym odwrócił się do

Karrde’a.

- Pańskiemu przyjacielowi trochę brak ogłady - powiedział.
- Rekompensuje to licznymi talentami - odparł Karrde, wyjmując z kieszeni garść

monet o wysokich nominałach i pobrzękując nimi ostentacyjnie. - Na przykład potrafi
dotrzymywać terminów. Na Svivren czekają na nas ważne interesy.

- Jasne, rozumiem - odpowiedział tamten. - Bez obrazy, panie...?
- Pełnomocnik Rady Sif-Uwana, Pandis Sertze - przedstawił się Karrde. - A to

mój pilot, kapitan Dusha. - Wybrał jedną z monet i podniósł ją do góry. - Trochę nam
się śpieszy.

- śaden problem - mężczyzna uśmiechnął się szeroko, wskazując kciukiem na

portowe budynki, podczas gdy drugą ręką sprawnie zgarnął monetę z dłoni Karrde’a. -
Buzzy, leć powiedzieć, że trafił się klient. Szybka robota.

Jego towarzysz w milczeniu skinął głową i ruszył truchtem w kierunku

zabudowań.

- Nazywam się Fleck, panie pełnomocniku - ciągnął mężczyzna. - Wygląda na to,

e utknęliście tu na parę dni. Macie jakieś plany?

Karrde rozejrzał się wymownie dookoła.
- A jest tu coś, co by warto zaplanować?
- Zdziwi się pan, ale tak - powiedział Fleck. - Jeden facet organizuje tu całkiem

przyzwoite safari. Jutro z samego rana wyruszają do dżungli. Słyszał pan kiedyś o
polowaniach na morodiny?

- Chyba nie - odparł Karrde. - To duża zdobycz?
- Nie ma większych - zapewnił go Fleck. - Wielkie pełzające gady, długie na

dziesięć-dwadzieścia metrów. Doskonałe trofeum na ścianę salonu albo korytarza -
wykrzywił usta w sardonicznym uśmiechu. - Nie są też ani za szybkie, ani specjalnie
złośliwe. W sam raz dla początkujących myśliwych.

- Uspokoił mnie pan. - Karrde spojrzał na Tappera. - Co o tym myślisz, Dusha?
- Nie brzmi to zbyt niebezpiecznie, proszę pana - odpowiedział Tapper z

odpowiednią nutą lekkiego niepokoju w głosie. - Mam nadzieję, że nie uda się pan tam
w pojedynkę?

Peter Schweighoffer

- Nie, zapisało się jeszcze czterech innych myśliwych - odparł Fleck. - Zresztą

szef zawsze zabiera paru ludzi jako eskortę. Bezpiecznie jak w gniazdku.

- Mimo wszystko byłbym spokojniejszy, gdyby zabrał mnie pan ze sobą - nalegał

Tapper. - Kiedyś nieźle sobie radziłem z pistoletami BlasTech A280.

- Najpierw sprawdźmy, ile to bezpieczne gniazdko będzie nas kosztować -

powiedział sucho Karrde.

- Tyle co nic - prychnął Fleck. - Drobnostka dla dżentelmena jak pan,

dysponującego odpowiednimi środkami. Tylko po dwanaście tysięcy od osoby.

Karrde uśmiechnął się.
- Nie cieszyłbym się długo odpowiednimi środkami, gdybym szastał nimi na

prawo i lewo. Piętnaście tysięcy za nas obu.

Fleck uśmiechnął się krzywo.
- Umie się pan targować, co? Niech będzie dwadzieścia.
- Powiedziałbym raczej, że mam doświadczenie w negocjacjach - poprawił go

Karrde. - Zgoda na siedemnaście.

Fleck najpierw zmarszczył czoło, a potem się rozpogodził.
- W porządku. A więc siedemnaście.
- Bardzo dobrze - stwierdził Karrde. - Kiedy wyruszamy?
- O wpół do szóstej jutro rano - odpowiedział Fleck. - Tylko bądźcie tam na

pewno. - Powiem szefowi, że przychodzicie. Nie zapomnijcie przynieść tych
siedemnastu tysięcy. - Machnął ręką w kierunku budynków po przeciwnej stronie
lądowiska. - Ekwipunek możecie kupić w tamtym budynku, a pokój na noc znajdziecie
w hotelu obok. Jest, hmm, przyjemniejszy w środku, niż by się mogło wydawać, sądząc
z zewnątrz.

- Zapewne - zgodził się Karrde. - Mam nadzieję, że nikt się nie obrazi, jeśli

zrezygnujemy z zakwaterowania. Ci od sprzętu będą wiedzieć, czego potrzebujemy?

- Pewnie - skinął głową Fleck. - Jak mówiłem, szef stale organizuje te safari.
- Bardzo dobrze - powiedział Karrde. - Chodźmy, Dusha, zobaczmy, co mają do

zaoferowania.

Słońce Varonat zaczynało już zachodzić, gdy Karrde i Tapper wrócili w końcu na

„Uwaniańskiego Kupca” z zakupami.

- Mam nadzieję, że daliśmy im dość czasu - zauważył Tapper, wchodząc na

rampę.

- Jestem pewien, że tak - odpowiedział Karrde. - Przeszukanie statku tych

rozmiarów nie zajmie fachowcowi dużo czasu. A nie przypuszczam, by Gamgalon
zatrudniał amatorów.

Nagle Tapper dotknął ramienia Karrde’a.
- Chyba jednak zatrudnia - mruknął, zniżając głos.
Karrde zmarszczył brwi. Usłyszał stłumiony szczęk metalu na dziobie statku.
- Czy powinniśmy to sprawdzić?

Opowieści z Imperium

- Wyglądałoby podejrzanie, gdybyśmy tego nie zrobili - odparł Karrde, krzywiąc

się. Gdyby cała sprawa się wydała przez niekompetencję własnych ludzi Gamgalona... -
Teraz ostrożnie...

Cicho przeszli centralnym korytarzem, kierując się w stronę maszynowni. Tuż

przy drzwiach usłyszeli kolejny brzęk. Karrde pochwycił spojrzenie Tappera i skinął
głową. Tamten odpowiedział podobnie, złożył pakunki na pokład i ujął kolbę blastera.
Karrde zwolnił zamek i drzwi się otworzyły...

Na podłodze obok rozmontowanego panelu sterowniczego siedziała kobieta,

młoda i pociągająca, z burzą rudozłotych włosów spiętych dla wygody z tyłu głowy. Jej
twarz pozostała spokojna i skupiona mimo ich nagłego wtargnięcia. Ciało pod
roboczym kombinezonem było szczupłe, lecz silne i zgrabnie zbudowane.

W ręku trzymała hydroklucz i jedno z łączy zmiany mocy napędu

hiperprzestrzennego „Uwaniańskiego Kupca”.

- W czym mogę pomóc? - zapytała chłodno.
- Wygląda na to, że już pomogłaś - powiedział Karrde, kiedy po krótkiej chwili

jego zdziwienie przeszło w ulgę. Szpiedzy Gamgalona nie spartaczyli zatem roboty. -
Rozumiem, że jesteś mechanikiem.

- Słuszny wniosek - przyznała. - Jestem Celina Marniss. Jakiś problem?
- Tylko z hipernapędem - odparł Karrde. - A co, spodziewałaś się innych

problemów?

Celina wzruszyła ramionami i z powrotem zajęła się łączem przepływu mocy.
- Znałam kiedyś mężczyzn, którzy sądzili, że kobieta nie może być jednocześnie

ładna i kompetentna.

- Osobiście uważam, że to idealne połączenie - oznajmił Karrde.
Zaszczyciła go spojrzeniem, które było po części rozbawione, po części zaś pełne

wymuszonej cierpliwości.

- A więc to ty jesteś pełnomocnikiem Sertze. Zrobiłeś ogromne wrażenie na

Buzzym.

- Jakże miło mi to słyszeć - odpowiedział Karrde. - Nie zapytam, co go tak

oczarowało. - Wskazał na osłonę panelu. - Masz już jakieś pojęcie, co nam nawaliło?

- No cóż, na początek: - twoje łącza przepływu mocy są o jakieś cztery stopnie

poza fazą - wyjaśniła Celina, ważąc trzymane w ręku łącze. - Chyba długo nikt do nich
nie zaglądał. Inaczej nie straciłyby synchronizacji do tego stopnia.

- Rozumiem - odparł Karrde, a korzystne wrażenie, jakie sprawiła na nim kobieta

w pierwszej chwili, jeszcze się umocniło. Chin zapewnił go, że sztuczka z łączem
przepływu mocy zajmie przeciętnemu mechanikowi co najmniej jeden dzień. - Muszę
porozmawiać z moją ekipą naprawczą.

- Ja bym wyrzuciła taką ekipę - powiedziała Celina. - Wykalibruję te łącza, a

potem zobaczymy, co jeszcze nie działa.

- Dobrze - zgodził się Karrde. - Może Buzzy wspomniał ci, że trochę nam się

spieszy.

- Zabawnie sobie z tym radzicie - skinęła głową w kierunku pakunków w

korytarzu za nimi. - Safari Gamgalona trwa zwykle do czterech dni.

Peter Schweighoffer

- Z doświadczenia wiem, że naprawa awarii hipernapędu zajmuje przeciętnie co

najmniej sześć do dziesięciu dni.

- To prawdopodobnie kolejny powód, żeby zwolnić ekipę naprawczą - odburknęła

Celina. - Przypuszczam, że mi wystarczą dwa - trzy dni.

- Skąd wiesz, że jedziemy na safari? - zapytał Tapper podejrzliwie.
- Po pierwsze, te pakunki - odpowiedziała Celina. - Poza tym widać, że nieźle się

wam powodzi, no i rozmawialiście z Fleckiem. To główny naganiacz Gamgalona. Jest
dobry w tym, co robi. - Wzruszyła ramionami, ponownie zajmując się łączem mocy. -
Zresztą co innego można tutaj robić?

- Słuszny wniosek - odparł Karrde. - Ale mylisz się co do mojej zamożności.

Jestem po prostu szefem zaopatrzenia w Radzie Sif-Uwana.

- Powiedziałabym, że to nieistotne rozróżnienie - skomentowała jego odpowiedź

Celina. - Biorąc pod uwagę sposób, w jaki Sif-Uwana podchodzą do kwestii
zarządzania i pieniędzy.

- Doprawdy? - powiedział Karrde, a jego podziw dla dziewczyny podniósł się o

jeszcze jedną kreskę. Założyłby się o sporą sumę pieniędzy, że na Varonat nie było
osoby, która kiedykolwiek słyszałaby o Sif-Uwana, a co dopiero wiedziała cokolwiek o
tej planecie. - Byłaś tam kiedyś?

- Raz - odpowiedziała Celina. - Kilka lat temu.
- Prywatnie czy w interesach?
- W interesach.
- A w jakich?
Uniosła brwi.
- Nie przypominam sobie, żebyśmy się umawiali na przesłuchanie, panie

pełnomocniku.

- Bez obrazy - uspokoił ją Karrde. - Po prostu dziwi mnie twoja obecność w

miejscu takim jak to. Masz o wiele za wysokie kwalifikacje, by tkwić w mętnych
wodach Korytarza Izonowego. Nie wspominając już o twoich innych oczywistych
walorach.

Miał nadzieję, że sprowokuje żywszą reakcję z jej strony, że zetrze chociaż na

chwilą maskę spokoju z jej twarzy. Ale dziewczyna nie złapała przynęty. - Może po
prostu lubię ciszę i spokój - odparowała. - Może staram się zebrać pieniądze, żeby się
stąd wyrwać. - Patrzyła przez chwilę prosto w oczy Karrde’a, który zauważył
mimochodem, że jej oczy są zielone. Bardzo intensywnie zielone. - A może ukrywam
się przed czymś.

Karrde zmusił się, żeby wytrzymać jej wzrok. Tlił się w nich pełen goryczy ogień,

wywołany gwałtownym zawirowaniem emocji. Miał rację - nie była zwykłym
prowincjonalnym mechanikiem od hipernapędu.

- Jednak budzisz moje zaufanie - odpowiedział z trudem.
Kącik jej ust podniósł się w sardonicznym uśmiechu, a ogień w oczach nagle

zniknął, jakby go tam nigdy nie było. Albo został odegrany.

- Świetnie - odparła szybko. - Może to cię nauczy trzymać się z dala od

mechaników hiperprzestrzennych i zajmować się własnymi sprawami.

Opowieści z Imperium

- Zrozumiałem aluzję - powiedział Karrde, kłaniając się lekko. - Będziemy w

salonie na dziobie, gdybyś nie wiedziała, gdzie czego szukać. Miłego wieczoru.

Skinął na Tappera i razem wycofali się z maszynowni, zbierając z powrotem

swoje paczki, gdy drzwi się zasunęły.

- Co o niej myślisz? - zapytał Karrde, kiedy przeszli na dziób statku.
- Masz racją, nie pasuje tutaj - przyznał Tapper. - Myślisz, że jest człowiekiem

Gamgalona?

- Prawdopodobnie - odparł Karnie. - Na wypadek, gdyby Fleckowi się nie udało.

Albo może po prostu węszy. Mechanicy i reszta obsługi są zwykle niewidzialni.

- Być może. - Tapper spojrzał do tyłu, lustrując korytarz. - Ale gdyby ktoś mnie o

to pytał, powiedziałbym, że osoba z jej talentami marnuje się w zwykłej inwigilacji.

- Zgadza się - przyznał Karrde, ściągając usta. - Może jednocześnie jest

sabotażystką.

- Albo złodziejką - uzupełnił Tapper ponuro. - Te safari Gamgalona muszą być

przykrywką dla czegoś poważniejszego.

Weszli do salonu.
- No, tego jachtu łatwo nie ukradnie - przypomniał mu Karrde, rzucając paczki na

kanapę. - Jeśli zaś chodzi o sabotaż, powinniśmy poradzić sobie z hipernapędem w
dwadzieścia minut, jeśli będziemy musieli. A „Szalony Karrde” może tu być w razie
potrzeby w ciągu czterech godzin.

- Rozumiem, że nadal zamierzasz zabrać ze sobą komunikator?
- Jak najbardziej - zapewnił go Karrde. - Ale nie sądzę, byśmy musieli go użyć.

Przypuszczam, że te safari to tylko wygodny sposób Gamgalona na organizowanie
potajemnych spotkań przemytników, a Fleck i spółka mają wyłapać ewentualnych
urzędników imperialnych, którzy mogliby przeszkodzić w tym procederze. Zabierzmy
się lepiej za ten sprzęt. Nie mamy zbyt wiele czasu do wpół do szóstej.

Pozostali uczestnicy safari byli już na miejscu, kiedy Karrde i Tapper opuścili

pokład „Uwaniańskiego Kupca” tuż przed wpół do szóstej następnego ranka.

- Eklektyczna zbieranina - zauważył Tapper, gdy podchodzili do grupy

zgromadzonej wokół trzech śmigaczy Aratech Arrow-17, które czekały obok na
lądowisku.

- Zgadza się - odpowiedział Karrde, lustrując wzrokiem członków grupy.

Thennqorczyk, Saffanin i dwóch Durosów, wszyscy z lśniącym nowością ekwipunkiem
i w kombinezonach prosto spod igły, identycznych jak te, które mieli na sobie z
Tapperem. Nieco dalej, w strojach znacznie bardziej sfatygowanych, stali Krish,
Rodianin i małomówny Buzzy.

- Eskorta też dość niejednorodna - dodał.
Tapper skinął głową w kierunku Krisha.
- To chyba nie Gamgalon?
Karrde potrząsnął przecząco głową.
- Raczej jeden z jego poruczników. Nie sądzę, żeby Gamgalon sam się wybierał

na safari.

Peter Schweighoffer

- Ach! - wykrzyknął Krish, obdarzając ich uśmiechem tak promiennym, jak tylko

było to możliwe dla przedstawiciela jego rasy. - Witajcie! To zapewne pan
pełnomocnik Sertze. Jestem Falmal. Będę przewodnikiem tej ekspedycji.

- Miło mi pana poznać - skinął głową Karrde. - Mam nadzieję, że nie jesteśmy

spóźnieni?

- Ależ skąd! - odpowiedział Falmal. - Po prostu inni przybyli przed czasem.

Pozwolą panowie, że przedstawię pozostałych myśliwych: panowie Tamish... - wskazał
na Thennqoriańczyka- ...Hav i Jivis... - przedstawił dwóch Durosów - ...i Cob-caree. -
Ostatnim z przedstawianych był Saffanin. - A oto pełnomocnik Sertze i kapitan Dusha z
Sif-Uwana.

- Miło mi panów poznać - powtórzył Karrde, patrząc po kolei na każdego z nich.

adne z wymienionych imion nie brzmiało znajomo, ale to oczywiście niewiele

znaczyło. Ani on, ani Tapper nie używali przecież swych prawdziwych nazwisk.

- Tracimy czas - warknął Tamish. - Zacznijmy w końcu to polowanie, Falmal.
- Oczywiście - odparł Falmal. - Proszę zająć miejsca w śmigaczach.
Karrde i Tapper wybrali jeden z pojazdów i zapięli pasy. Kilka minut później

Falmal przysiadł obok ich krishańskiego pilota i wyruszyli.

- Często urządzacie te safari? - zapytał Karrde, gdy przelatywali nisko nad

falującą powierzchnią żółtej dżungli.

- Tylko kilka razy na sezon. - Falmal rzucił na niego spojrzenie. - Mieliście dużo

szczęścia, że przylecieliście teraz.

Karrde machnął ręką w kierunku półki ze sztucerami z tyłu śmigacza.
- Uznam, że mieliśmy szczęście, jeśli coś upolujemy - powiedział. - Zapłaciłem o

wiele za dużo jak na zwykłą przejażdżkę po dżungli.

- Na pewno pan coś upoluje - zapewnił go Falmal. - Zawsze tak jest. Może pan

być spokojny.

Lecieli przez ponad godzinę, aż w końcu zatrzymali się na polanie na szczycie

wzgórza. Zbudowano na niej niewielki obóz - cztery budynki zamykające wypalone
lądowisko.

- Wygląda na to, że często korzystacie z tego miejsca - zauważył Karrde, gdy

migacz osiadł na ziemi.

- To baza wypadowa dla wszystkich polowań - wyjaśnił Falmal. - Piloci i

migacze będą tu czekać, podczas gdy my pójdziemy dalej pieszo. Proszę wziąć bagaże

i sztucery. Wyruszamy natychmiast.

Dziesięć minut później maszerowali ledwie widoczną ścieżką pomiędzy

ółtawymi drzewami i żółtozielonymi zaroślami poszycia, stąpając po bladofioletowej

ciółce, która niepokojąco przypominała masę wijących się, tłustych robaków.

Prowadził Falmal, a za nim szli Tamish, Karrde i Tapper. Następny był Buzzy, za
którym podążali Hav i Jivis oraz Cob-caree. Pochód zamykał Rodianin. Wędrowali
ponad godzinę, zanim Falmal zarządził postój na małej polanie, która otworzyła się
obok ścieżki.

- Nie za bardzo jestem w formie jak na takie ćwiczenie - sapnął Karrde,

zrzuciwszy plecak na ziemię. - Jak daleko jeszcze dziś zajdziemy, Falmal?

Opowieści z Imperium

- Już jesteście zmęczeni? - zdziwił się Falmal, pokazując w krzywym uśmiechu

ostre zęby. - Nie ma się co martwić, panie pełnomocniku. Jeszcze trzy godziny, może
cztery, i dotrzemy do głównych terenów łowieckich.

- Były tu morodiny - burknął z tyłu Tamish. Karrde odwrócił się i spojrzał na

niego. Thennqoriańczyk przykucnął na skraju polany, dźgając nożem ciemną plamę
przebarwionej ściółki. - To śluz morodina - powiedział. - Musiał tu być kilka tygodni
temu.

- Trafna obserwacja - pochwalił go Falmal. - Przed dwoma miesiącami

polowaliśmy na tym terenie na morodiny podczas jednego z naszych safari. Niestety od
tego czasu, zgodnie ze swym wzorcem migracyjnym, zwierzęta oddaliły się stąd.

- Ciekawe dlaczego w takim razie nie wylądowaliśmy bliżej ich obecnego miejsca

pobytu - mruknął Tapper.

- Może śmigacze wystraszyłyby naszą zwierzynę - zasugerował Karrde,

marszcząc czoło.

Mniej więcej o metr za Tamishem, wzdłuż brzegu śladu pozostawionego przez

luz morodina, spośród zielonożółtych zarośli wyrastał równy rząd krótkich

różowawych pędów. A w cieniu za nimi Karrde zauważył błysk metalu. Ominął
Tappera i podszedł do zarośli, żeby się lepiej przyjrzeć...

- Czas ruszać! - zawołał Falmal, energicznie klaszcząc w dłonie. - Zakładajcie

plecaki. Musimy iść dalej, jeśli mamy dotrzeć na miejsce dostatecznie wcześnie, by
jeszcze dziś rozpocząć polowanie.

Karrde zastanawiał się, czy mimo wszystko nie zbadać metalowego obiektu;

zdecydował, że nie, i wrócił do miejsca, gdzie zostawił swój plecak.

- Czy jest pan botanikiem, panie pełnomocniku? - spytał go Falmal.
- Nie - odpowiedział Karrde, podczas gdy Tapper pomagał mu założyć plecak. -

Dlaczego pan pyta?

- Widziałem, jak przyglądał się pan pędowi jagariańskiej aleudrupiny - rzekł

Falmal, wskazując palcem na różowawe łodygi. - Zobaczy pan w dżungli wiele roślin
spoza planety. Obawiam się, że to pozostałości po poprzednich gościach, którzy niezbyt
się troszczyli o swój prowiant.

- Prowiant? - zapytał Tapper, gdy uporał się ze swoim plecakiem.
- Jagody aleudrupiny na wielu planetach są uważane za delikates - wyjaśnił

Falmal. - Niektórzy uczestnicy naszych polowań upierają się, by zabierać własny
prowiant. Kilka beztrosko upuszczonych ziaren i... - zatoczył ręką. - Możemy tylko
mieć nadzieję, że dżungla sama sobie poradzi z intruzami. Chodźmy, musimy ruszać.

Nie napotkali więcej pozostałości śluzu morodinów po drodze do miejsca

wybranego przez Falmala na obozowisko. A przynajmniej Karrde żadnego nie
zauważył. Nie dostrzegł również więcej okazów aleudrupiny. Być może po tym
pierwszym przypadku nieuważni turyści zostali upomniani.

- A więc... - powiedział Tapper, przynosząc dwa kubki parującego napoju

pomiędzy namioty, gdzie zmęczony Karrde oparł się o drzewo. - Co myślisz o naszych
towarzyszach?

Peter Schweighoffer

Karrde powiódł wzrokiem po pozostałych myśliwych, którzy przy pomocy

ochroniarzy zmagali się z budową szałasów.

- Biorąc pod uwagę ich narzekania w ciągu ostatniej godziny, powiedziałbym, że

są dokładnie tymi, na kogo wyglądają - znudzonymi bogaczami, szukającymi
podniecającej rozrywki i cokolwiek zniecierpliwionymi, że muszą na nią zapracować.

- Czyli innymi słowy, raczej nie wyglądają na typowych przemytników.
Karrde wzruszył ramionami.
- Może to biznesmeni, z którymi Gamgalon chce wejść w jakieś półlegalne

interesy.

- W galaktyce są miliony miejsc, gdzie mógłby się z nimi umówić na dyskretne

spotkanie, nie zadając sobie przy tym tyle trudu - zauważył Tapper pomiędzy jednym a
drugim łykiem napoju z kubka.

- Fakt. Zauważyłeś może ten kawałek metalu wetknięty w ziemię za pędami

aleudrupiny, na naszym pierwszym postoju?

- Tak. - Tapper skinął głową. - Wyglądało mi to na znacznik transponderowy.

Pewnie zostawiają je, żeby oznaczyć ścieżkę, albo może śledzą szlaki migracyjne
morodinów.

- Być może - odparł Karrde. - Nie mogę jednak przestać myśleć, że reakcja

Falmala, gdy skierowałem się w tę stronę, była dość gwałtowna.

- Myślisz, że to coś mniej nieszkodliwego?
- Całkiem możliwe - powiedział Karrde. - Prawdopodobnie to część tablicy

czujników do...

Przerwał nagle. Spomiędzy drzew doszedł ich głęboki, dudniący ryk. Falmal,

stojący po drugiej stronie obozowiska, wyprostował się gwałtownie, a Buzzy i
Rodianin wyszarpnęli z kabur karabiny blasterowe.

- To mogą być one - szepnął Karrde. Chwycił własną broń i podniósł się. -

Falmal?

- Tss... - syknął Krish. - Bo je spłoszysz. Podzielimy się na takie same grapy, jak

podczas drogi w śmigaczach.

Pospieszył w stronę Karrde’a i Tappera. Inni również zebrali się w grupy i

wszyscy ruszyli w głąb dżungli.

- Chodźcie. Szybko i cicho.
Szli ze sztucerami gotowymi do strzału.
- Jak morodiny przeciskają się między tymi drzewami? - zapytał Tapper. -

Myślałem, że są duże.

- Morodiny są długie, ale smukłe - wyjaśnił Falmal, rozglądając się uważnie

pomiędzy drzewami. - Bez trudu poruszają się po dżungli. Ach! Patrzcie!

Karrde obrócił lufę sztucera. Falmal jednak pokazywał tylko na ziemię.
- Świeży ślad śluzu - powiedział Krish. - Widzisz?
- Tak - odparł Karrde, podążając wzrokiem za szeroką srebrzystą linią

wgniecionej ściółki, znikającą pomiędzy drzewami. Była zdumiewająco prosta,
skręcała gwałtownie tylko dla ominięcia pojedynczych drzew.

- Duży okaz - zauważył Falmal. - Chodźmy. Pójdziemy za tropem.

Opowieści z Imperium

- To chyba niezbyt sportowe - burknął Tapper i ruszył między drzewa za

Falmalem.

- Ślad niedługo zniknie - rzucił Falmal przez ramię. - Pojawia się i znika.
Karrde tymczasem zmarszczył brwi, przyglądając się czemuś po prawej stronie

szlaku. Przez zarośla niewiele było widać, ale...

- Czy to nie drugi ślad śluzu, o tam? - zapytał Falmala. - Jakieś trzy metry od nas,

równolegle do naszego?

- Tak, morodiny zazwyczaj chodzą parami - odparł Krish. - Ale teraz cisza.

Widzicie, ślad skręca.

Przed nimi trop zakręcał ostro w lewo. Karrde wyciągnął głowę - drugi ślad

skręcał równolegle do tego, którym podążali.

- Bardzo ostry zakręt - mruknął Tapper. - Myślisz, że coś je wystraszyło?
- Cicho! - powtórzył Falmal.
Podążali za tropem w milczeniu. Zmienił kierunek jeszcze dwukrotnie w ciągu

następnych kilku minut, skrętami równie ostrymi i precyzyjnymi jak poprzedni. A
potem, ku zdumieniu Karrde’a, ślad się rozdzielił.

- Jak to możliwe? - zapytał.
- Dołączył do nich trzeci morodin - odparł Falmal. - Bądźcie cicho. Mogą być tuż,

tuż.

- A może trzeci, czwarty i piąty - dodał Tapper, wskazując głową w prawo.
Równoległy ślad śluzu rozdzielał się tam na trzy tropy, z których dwa rozchodziły

się pod ostrym kątem trzy metry przed nimi. Karrde przełknął ślinę, uniósł wyżej swój
blasterowy sztucer i postawił jeszcze jeden krok...

I nagle go zobaczyli: długi na piętnaście metrów stwór wzniósł nad ziemię

pierwsze trzy metry obłego, żółtawego, plamistego cielska, prezentując łyżkowaty ryj,
krótkie, grube nogi i szerokie zęby. Morodin.

- Strzelaj! - krzyknął Falmal. - Szybko!
Karrde już celował w stojące przed nimi ogromne zwierzą. Morodin podniósł się

jeszcze o metr, wydając ten sam głęboki ryk, który słyszeli w obozie. Karrde patrzył
spod przymrużonych powiek przez szczerbinkę sztucera...

- Chwileczkę - powiedział do Tappera. - Nie strzelaj! Przecież on po prostu sobie

stoi.

- To morodin - warknął Falmal. - Strzelaj, zanim będzie za późno.
Ale i tak było już za późno. Z prawej strony bluznęła salwa ognia, trafiając

morodina w bok. Tamish i Cob-caree, a za nimi Rodianin, nadeszli wzdłuż jednej z linii
równoległego szlaku. Morodin ryknął jeszcze raz, po czym runął na ziemię z głuchym
łoskotem.

- Świetny strzał! - Falmal aż zapiał z zachwytu. - Wezwiemy śmigacze, a piloci

oporządzą pańską zdobycz. Wracajmy teraz do obozu, hałas zapewne odstraszył
pozostałe morodiny. - Spojrzał z zastanowieniem na Karrde’a. - Może jutro będzie pan
lepiej usposobiony do zabijania, panie pełnomocniku.

Peter Schweighoffer

- Może - odparł Karrde, patrząc na powalonego morodina. Więc to tak. Wielkie,

niebezpieczne polowanie na morodiny... a okazało się równie ambitne jak strzelanie do
złapanych w sieci bruallków. - Nie mogę się doczekać.

Piloci przyjechali po godzinie, a przez dwie kolejne w obozowisku panowało

zamieszanie: rozbieranie mięsa ze zdobyczy i nie kończące się spory z Tamishem i
Cob-caree’em na temat tego, jaka część głowy zwierzęcia ma przypaść każdemu z nich
oraz jak chcieliby oprawić i wyeksponować swoje trofeum. Karrde przyglądał się temu
z boku. Wycofał się na swoje siedzisko pod drzewem z przenośną melodyką,
zostawiając Tapperowi ich część roboty. Podsłuchał jedną czy dwie skierowane w jego
stroną dość zjadliwe uwagi na temat braku sportowego ducha, ale zignorował je. Oparł
się o drzewo, przymknął oczy i pozwolił, by otoczyła go muzyka. Ukradkiem zaś
majstrował palcami przy pokrętłach transmitera ukrytego w instrumencie.

Kiedy piloci skończyli pracę i śmigacze wyruszyły z powrotem do bazy, słońce

opadło już nisko nad lasem.

- Mam nadzieją, że dobrze się pan bawił - zagaił Tapper, siadając obok Karrde’a.

Obtarł twarz rękawem kombinezonu, który zdążył stracić na świeżości. - Niektórzy
myślą, że się obraziłeś.

- Nie mam wpływu na to, co myślą inni - stwierdził Karrde. - Nie rozsiadaj się,

idziemy na spacer.

- Cudownie! - jęknął Tapper, dźwigając się z powrotem na nogi. - Co ćwiczymy?
- Bawiłem się trochę transmiterem - wyjaśnił Karrde. Wstał i przewiesił pasek od

melodyki przez ramię. - Jeśli Falmal i spółka posadzili gdzieś w okolicy znaczniki
transponderowe, powinniśmy móc je znaleźć za jego pomocą. Miło i przyjemnie, nie
zwracajmy na siebie uwagi.

Wymknęli się z obozu i ruszyli w głąb dżungli. Przeczucie Karrde’a okazało się

słuszne - prawie natychmiast zamaskowany transmiter złapał sygnał, dochodzący z
kierunku miejsca pogromu morodina. Podążając ponownie za śladem śluzu, szybko
dotarli do resztek ścierwa, przy którym aż roiło się od padlinożernych stworzeń.

- To tam - powiedział Tapper, wskazując grupę krzewów kilka metrów dalej. -

Znacznik transponderowy jak się patrzy. I znowu jest tuż obok tropu morodina.

- Tak - potwierdził Karrde, przyklękając, żeby lepiej się przyjrzeć. Zauważył, że

ziemia wzdłuż krawędzi śladu była świeżo wzruszona. Zupełnie jakby ktoś właśnie w
niej coś zasadził.

Nagle spojrzał w górę, łapiąc wzrok Tappera. Ten skinął głową - też usłyszał

ciche skrzypnięcie.

- To od strony obozu - szepnął.
Odgłos powtórzył się.
- Wrócimy naokoło - odparł Karrde, również szeptem, wskazując palcem na trop,

którym wcześniej przyszli Tarnish i Cob-caree. Wyjaśnianie Falmalowi albo jego
bandzie, dlaczego zabrał melodykę na spacer po dżungli, mogłoby wypaść niezręcznie.
Zwłaszcza gdyby tamci odkryli, że w instrumencie ukryty jest transmiter. Zanim
odeszli, usłyszeli jeszcze jeden trzask, potem jednak odgłosy zdawały się słabnąć. Nie

Opowieści z Imperium

dalej niż piętnaście metrów w głąb dżungli ślad urywał się; a kiedy zauważyli jego
dalszą część jakieś trzy metry dalej, nagle pojawiły się trzy jego odnogi.

- Uuu... - mruknął Tapper. - Którędy teraz?
- Nie jestem pewien - powiedział Karrde, oglądając się za siebie. Myśl o całym

stadzie morodinów grasującym wokoło nie była zbyt przyjemna. - Spróbujmy tędy -
zdecydował, wskazując trop najbardziej na prawo. - Zostawmy jakiś znak na tych
drzewach, żebyśmy w razie czego mogli się cofnąć po śladach.

- Wejdźmy najpierw trochę głębiej w dżunglę - zaproponował Tapper. - Zawsze

możemy wrócić.

Karrde zmarszczył brwi.
- Zauważyłeś coś?
- Mam przeczucie - odparł Tapper. - Przeczucie, nic więcej.
Karrde zacisnął wargi.
- Jak głęboko w las chcesz wejść?
- Jakieś trzysta metrów - odpowiedział Tapper. - Pamiętam, że na mapie jest tam

grzbiet wzgórza, okalający coś w rodzaju szerokiej niecki.

Karrde skrzywił się. Trzysta metrów w nieznanej dżungli należało potraktować

poważnie. Z drugiej jednak strony, rzadkie przeczucia Tappera prawie zawsze
okazywały się warte zbadania.

- W porządku - powiedział. - Ale nie dalej niż na skraj urwiska. I wracamy, jeśli

lad urwie się wcześniej.

- Zgoda. Idziemy!
Trop rozdzielił się ponownie kilka metrów dalej. Przerywał się jeszcze

dwukrotnie, by po trzech metrach pojawić się znowu z kolejnymi odnogami,
skręcającymi w różnych kierunkach. Karrde próbował liczyć ślady, mając nadzieję, że
zdoła się zorientować, ile zwierząt mają przed sobą. Szybko jednak zrezygnował.
Gdyby

morodiny

zrobiły

się

niegrzeczne,

różnica

między

sześcioma

sześćdziesięcioma byłaby czysto akademicka.

- Doszliśmy do grani - powiedział Tapper, wskazując palcem na ostatnią linię

drzew, przez którą przeświecało niebieskie niebo. - Przyjrzyjmy się temu.

Podeszli bliżej, do krawędzi urwiska. Jakieś sto metrów pod nimi rozciągała się

szeroka dolina, którą opisał Tapper.

Po jednym z jej skrajów stało około pięćdziesięciu morodinów.
- Nie ma co, znaleźliśmy stado - odezwał się niespokojnym głosem Tapper.
Zbocze poniżej grani było raczej strome, ale wątpił, by dla stworzenia o

rozmiarach i umięśnieniu morodina stanowiło to jakąkolwiek przeszkodę. Właściwie
był pewien, że nie stanowiło: trop, który ich tu przyprowadził, okrążał grań, by zejść
poniżej zboczem w dół doliny.

- Nie patrz na morodiny - powiedział Tapper. - Spójrz na ich ślady.
- Co ci się nie podoba w ich śladach? - spytał Karrde.
- Przyjrzyj im się - nalegał Tapper. - Powiedz, że też to widzisz.
Karrde zmarszczył czoło, zastanawiając się, o co może chodzić Tapperowi. Dolinę

przecinały ślady śluzu. Widział je wyraźnie pomiędzy drzewami i na zdeptanym

Peter Schweighoffer

poszyciu. Linia za linią, takie same nagłe zwroty i rozgałęzienia jak te, które oglądali
po drodze...

Aż nagle - zauważył.
- Nie mogę w to uwierzyć... - wydusił z trudem.
- Sam nie wierzyłem - powiedział Tapper. - Patrz, jeden z nich tam idzie.
Jeden z morodinów odłączył się od stada i ruszył w kierunku trzymetrowej

szerokości tunelu między dwiema liniami śladów. Człapiąc szybko na krótkich łapach,
wszedł w pierwsze rozgałęzienie i skręcił w lewo.

Do pierwszej części pracowicie skonstruowanego labiryntu.
- Wracajmy -powiedział Karrde, potrząsając z niedowierzaniem głową. - Chyba

nie chcemy, żeby ludzie Gamgalona nas tu znaleźli.

- Za późno - powiedział ktoś miękko.
Karrde obejrzał się ostrożnie przez ramię. Dwa metry za nim stał Falmal i jego

dwaj pobratymcy. Nieco dalej stanął czwarty Krish.

- Rzeczywiście - przyznał Karrde, zniżając wylot lufy swojego karabinu i

obracając się twarzą do nich. - No cóż, przynajmniej nie będziemy mieli problemów z
trafieniem do obozu.

- To, czy wrócimy od razu do obozu, nie jest jeszcze pewne - rzekł czwarty Krish

tym samym łagodnym tonem. - Odłóżcie, proszę, broń. I powiedzcie mi, co tu robicie.

- Szukamy morodinów - odparł Karrde, kładąc sztucer na ziemi. - I teraz już

wiemy, że nie są to zwyczajne zwierzęta. - Uniósł brwi. - To w pełni świadome istoty,
prawda, Gamgalon?

Krish uśmiechnął się.
- Trafiłeś w dziesiątkę - stwierdził. - W obu przypadkach. Wiesz, jak się

nazywam. A kim ty jesteś?

Wziąwszy pod uwagę okoliczności, nie było sensu ciągnąć maskarady.
- Talon Karrde - przedstawił się. - A to mój wspólnik, Quelev Tapper.
Falmal zasyczał.
- Czy nie jest tak, jak mówiłem, mój panie? - warknął. - Przemytnicy. I szpiedzy.
- Na to wygląda - zgodził się Gamgalon. - Co cię tu sprowadza, Karrde?
- Ciekawość - odparł Karrde. - Słyszałem o tych twoich safari. Chciałem się

dowiedzieć, co się za nimi kryje.

- I dowiedziałeś się?
- Polujecie na świadome istoty - odpowiedział Karrde. - Łamiąc imperialne

przepisy. Wyobrażam sobie, że nawet teraz urzędnicy tego, co jeszcze zostało z
Imperium, potraktowaliby was surowo, gdyby o tym wiedzieli.

Gamgalon znów się uśmiechnął.
- To źle sobie wyobrażasz. Tak się składa, że gubernator Varonat doskonale wie,

co się tutaj dzieje. Jego udział w dochodach jest wystarczający, żeby zagwarantować
nam, iż polowania nie wzbudzą niczyich wątpliwości.

Karrde zmarszczył brwi.
- Chyba nie przekupujesz imperialnego gubernatora ochłapami ścierwa

morodinów?

Opowieści z Imperium

- W rzeczy samej, nie o to chodzi - powiedział Gamgalon. - Ale ponieważ

polowania są idealną przykrywką dla sadzenia i zbioru plonów, ich kontynuowanie leży
w jego najlepszym interesie.

- Nie przekupisz go przecież jagodami aleudrupiny - wtrącił się Tapper. - Można

je kupić na wolnym rynku po trzydzieści czy czterdzieści za paczkę.

- Ach! Ale nie tej aleudrupiny! - odparł zadowolony z siebie Gamgalon. - Ta

odmiana wzrasta w ziemi przesączonej śluzem morodinów... a podczas wzrostu w
jagodach zachodzą bardzo interesujące reakcje chemiczne.

- To znaczy...?
Falmal znów syknął.
- Mój panie...?
- Nie przejmuj się - uspokoił go Gamgalon. - Przypuśćmy, Talonie Karrde, że

masz statek handlowy i dostarczasz na politycznie niestabilną planetę potrójny ładunek:
retan-K, triaxli i jagody aleudrupiny. Całkowicie nieszkodliwe, całkowicie legalne,
ż

aden z towarów niewart jest podniesienia głosu ani przez imperialnych celników, ani

przez urzędników Nowej Republiki. Statek ląduje bez problemów na powierzchni
planety, entuzjastycznie oczekiwany przez odbiorców towaru... którzy niecałą godzinę
później przypuszczają atak na swoich wrogów politycznych czy militarnych. Używają
przy tym broni generującej ogień blasterowy równej mocy, co uzyskany tradycyjnie ze
strzeżonego jak oko w głowie gazu Tibanna.

Karrde czuł, jak żołądek zamienia mu się w bryłę lodu.
- A jagody są katalizatorem? - spytał.
- Brawo! - potwierdził Gamgalon. - Falmal miał rację. Rzeczywiście jesteś

wystarczająco inteligentny, by stanowić dla nas zagrożenie. Dokładniej rzecz biorąc, to
pestki jagód katalizują reakcję powstawania gazu z retanu i triaxli. Sam owoc jest
zupełnie zwyczajny i przeszedłby bezpiecznie przez każdy test chemiczny.

- Safari pozwala zamaskować zarówno sadzenie, jak i zbiory. - Karrde pokiwał

głową. - A znaczniki transponderowe pozwalają odnaleźć posadzone wcześniej krzewy.
Zyski jak z przemytu broni, a ryzyko - żadne.

- Świetnie to pojąłeś - rozpromienił się Gamgalon. - Wiec zrozumiesz również, że

nie możemy sobie pozwolić na żaden przeciek, żadne pogłoski na ten temat.

Machnął ręką, na co jeden z pilotów wystąpił naprzód, pochylając się niezgrabnie,

by podnieść sztucery, które upuścili Karrde i Tapper.

- Oczywiście, że rozumiem - odpowiedział Karrde. - Może zastanowimy się, jak

dojść do porozumienia. Moja organizacja...

- Nie będzie żadnych rozmów - przerwał Gamgalon. - Ani żadnych porozumień.

Proszę tędy.

Nagle Tapper rzucił się w stronę pilota, wyrywał mu sztucer i dźgnął go lufą w

pierś. Zanurkował za osłonę najbliższego drzewa, obrócił błyskawicznie lufę w
kierunku Gamgalona i Falmala... i runął na ziemię w półobrocie, trafiony dwoma
pociskami z blastera, wystrzelonymi zza grani po jego prawej stronie. Jego ciało
wzdrygnęło się spazmatycznie, po czym znieruchomiało.

Peter Schweighoffer

- Mam nadzieję, Talonie Karrde - powiedział Gamgalon - że nie okażesz się na

tyle głupi, by stawiać opór w podobny sposób.

Karrde podniósł wzrok, wpatrzony wcześniej w skurczone ciało Tappera, i

zobaczył trzeciego Krisha wychodzącego zza grani z karabinem wycelowanym w jego
pierś.

- A dlaczego by nie? - zapytał. - Przecież i tak mnie zabijecie.
- Chcesz umrzeć już tutaj? - odparował Gamgalon. - Tędy proszę.
Karrde wziął głęboki oddech. Tapper nie żył. On zaś został sam i był

nieuzbrojony. Morodiny w dolinie zniknęły, spłoszone zapewne odgłosami ognia
blasterów.

Mimo wszystko nie chciał tu umierać. Nie, dopóki istniał choć cień szansy, że

mógłby żyć dość długo, by pomścić śmierć Tappera.

- W porządku - westchnął.
Dwaj piloci podeszli, wzięli go pod ramiona i wszyscy ruszyli naprzód.
Karrde nie przypuszczał, by zamierzali zabrać go z powrotem do obozowiska -

słusznie, jak się okazało. Falmal prowadził ich w stronę jednej z polan, przez które
przejeżdżali po drodze do miejsca, gdzie rozbili obóz. Niewątpliwie właśnie tam czekał
ś

migacz Gamgalona.

- Jak zapewniasz sobie dystrybucję? - zapytał Karrde.
- Radzę sobie bez twojej pomocy - odparł Gamgalon, oglądając się przez ramię. -

Jak już powiedziałem.

- Moja organizacja mogłaby ci się jednak przydać - zauważył Karrde. - Mamy

kontakty wszędzie, gdzie...

- Bądź łaskaw zamilknąć - przerwał mu Gamgalon.
- Słuchaj, Gamgalon...
Nagle za plecami usłyszeli głęboki, dudniący ryk. Echo powtórzyło go po chwili z

obu stron.

Grupa zatrzymała się gwałtownie.
- Falmal? - rzucił ze złością Gamgalon. - Co to jest? Co tu robią morodiny?
- Nie wiem - odpowiedział Falmal głosem, w którym zabrzmiała niepewność. - To

zupełnie do nich niepodobne.

Kolejny przeciągły ryk doszedł do nich mniej więcej z tego samego kierunku, co

poprzedni.

- Może znudziła im się w końcu rola zdobyczy - zasugerował Karrde, rozglądając

się wokół. - Może tym razem one postanowiły zorganizować sobie safari.

- Nonsens - odburknął Falmal. Sam jednak nie przestawał rozglądać się na boki.

Zaczynał się też trząść. - Mój panie, proponuję, żebyśmy ruszali. I to szybko.

Znów zabrzmiał ryk morodina.
- Falmal, bierz więźnia - rozkazał Gamgalon ponurym głosem i wyciągnął blaster

spod tuniki. - Wy trzej - na boki i do tyłu. Strzelać do wszystkiego, co się rusza.

Trzej piloci nieufnie weszli w głąb dżungli, kurczowo trzymając uniesione

karabiny. Falmal zbliżył się do Karrde’a i zamknął jego ramię w mocnym uścisku.

- Szybko - syknął.

Opowieści z Imperium

Gamgalon podszedł do Karrde’a z drugiej strony i cała trójka pospieszyła naprzód.

Przed nimi, między drzewami, Karrde widział już lśniące odbłyski słońca na kadłubie
ś

migacza. Usłyszeli jeszcze jeden chór morodinów, tym razem dokładnie zza pleców.

Dotarli do ostatniej linii drzew i już mieli wyjść na polanę.

... gdy nagle Falmal, z trudem łapiąc rzężący oddech, puścił ramię Karrde’a,

potknął się i runął jak drugi na ziemię. Z jego boku sterczała rękojeść noża. Gamgalon
zawarczął i obrócił się szybko, szukając celu dla wyciągniętego w dłoni blastera.

Nigdy go jednak nie znalazł. Karrde uchylił się odruchowo, a tunikę Krisha

rozerwał na strzępy gwałtowny rozbłysk płomienia od cichego strzału blastera, który
ugodził go zgrabnie w samą pierś. Gamgalon upadł na plecy i więcej się nie poruszył.

Karrde odwrócił się. Sądził, że za osłoną drzewa, które minęli, ujrzy jednego z

pozostałych myśliwych. Jego domysły okazały się jednak niesłuszne.

- No i co tak stoisz? - warknęła Celina Marniss, opuszczając lufę miniaturowego

blastera, który trzymała w ręku. Minęła Karrde’a i skierowała się w stronę śmigacza. -
Mój śmigacz jest za daleko. Musimy wziąć ten. Chyba że chcesz poczekać, aż wróci
reszta Kriszów.

- Zgrabnie to załatwiłaś - zauważył Karrde, gdy „Uwaniański Kupiec” przecinał

wyższe warstwy stratosfery Varonatu w drodze ku otwartej przestrzeni. - Naprawdę
wyjątkowo zgrabnie. Chociaż muszę przyznać, że jestem trochę rozczarowany.
Wolałbym, żeby to faktycznie były morodiny, które postanowiły pomścić swoje
krzywdy.

Siedząca obok niego Celina prychnęła.
- Biorąc pod uwagę, że morodiny najprawdopodobniej nie odróżniłyby człowieka

od Krisha, nie mówiąc już o różnicach między poszczególnymi osobnikami,
powinieneś uważać się za szczęściarza, że ich tam nie było. Wdeptałyby cię w ziemię
tak samo jak Gamgalona i jego bandę.

- Najprawdopodobniej tak - zgodził się Karrde. - Skąd wzięłaś nagrania głosów

morodina?

- Gamgalon zabrał mnie kiedyś na safari - wyjaśniła Celina. - Wtedy jeszcze miał

nadzieję, że uda mu się skaptować mnie do tej jego organizacji.

- A więc jednak nie pracowałaś dla niego. Zastanawialiśmy się nad tym.
- Nie lubię Krishów - powiedziała bezbarwnym głosem. - Nawet tym uczciwym

nie można zbytnio ufać, a Gamgalona trudno uznać za uczciwego. Poza tym, oczekiwał
ode mnie tylko szpiegowania w porcie. Niezbyt rozwojowe zajęcie.

- Tym bardziej teraz - przyznał Karrde. - Więc kiedy już byłaś w dżungli, nagrałaś

ryki morodinów?

Wzruszyła ramionami.
- Pomyślałam, że warto mieć coś takiego pod ręką. I jak się okazało - miałam

rację.

Spojrzała na niego.
- Nawiasem mówiąc, jesteś mi winien za te trzy odtwarzacze. Nie są tanie.

Peter Schweighoffer

- Jestem ci winien znacznie więcej - przypomniał jej trzeźwo Karrde. - Ale

dlaczego w ogóle poszłaś za nimi w dżunglę?

- Och, daj spokój! - zaśmiała się. - Sertze i Dtisha? Nie wspominając o statku

zwanym „Uwaniański Kupiec”? Trochę to było wszystko za dowcipne. A pamiętam, że
słyszałam o organizacji przemytniczej, której szef ma upodobanie do dowcipnych
gierek słownych. Zaryzykowałam więc.

- I opłaciło się - podsumował Karrde. - Zasłużyłaś na sporą nagrodę. Wymień ją

tylko.

Odwróciła się w jego stronę, by mu się przyjrzeć tymi swoimi zielonymi oczami.
- Daj mi pracę - powiedziała.
Karrde zmarszczył brwi ze zdziwienia. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał.
- Jaką pracę?
- Jakąkolwiek. Mogę być pilotem, żołnierzem, ochroniarzem...
- Mechanikiem od hipernapędu?
- Tym też - zgodziła się Celina. - Czegokolwiek potrzebujesz, mogę się tego

nauczyć. - Wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze. - Po prostu chcę
znaleźć przyzwoite zajęcie.

Karrde uniósł brwi.
- Masz doprawdy dziwne poglądy na przemyt, jeśli uważasz to za przyzwoite

zajęcie.

- Uwierz mi - powiedziała ponuro. - To jest przyzwoite zajęcie, w porównaniu z

tym, co robiłam do tej pory.

- Nie wątpię - odparł Karrde, studiując jej twarz. Uderzająca twarz, niezwykłe

ciało. Piękna i kompetentna - jego ulubione połączenie.

- Zgoda - odparł po chwili. - Dobiliśmy targu. Witaj na pokładzie.
- Dziękuję - odpowiedziała. - Nie będziesz żałował, że mnie zatrudniłeś.
- Na pewno nie - uśmiechnął się lekko. - A skoro już oficjalnie mamy ze sobą

pracować - wyciągnął do niej dłoń - nazywam się Talon Karrde.

Uśmiechnęła się powściągliwie, ujmując jego rękę.
- Miło mi, Talonie Karrde - powiedziała. - Nazywam się Mara Jade.

Opowieści z Imperium

P R Ó B A O G N I A

Kathy Tyers

Tinian I’att, wnuczka i dziedziczka założycieli Zakładów Zbrojeniowych I’att,

zmarszczyła nos, starając się nie wciągać powietrza zbyt głęboko. Fabryczna sala
pokazów śmierdziała zwęglonym mięsem i chemikaliami. Po zapachu rozpoznała
pięć... nie, siedem substancji chemicznych, składających się na potencjalnie zabójczy
koktajl. Czasami testowane materiały wybuchowe detonowały mocniej, szybciej lub
wcześniej niż ktokolwiek oczekiwał, a nawet poczwórna warstwa transparistali nie
zapewniała całkowitej ochrony.

Daye Azur-Jamin, stojący obok jej dziadka Strephana, oparł rękę na sięgającej do

pasa osłonie antyblasterowej. Szara tunika firmowa, którą miał na sobie, potęgowała
aurę autorytetu, jaką emanował mężczyzna. Podobnie jak przypięty do paska
kierowniczy komunikator. Przedwcześnie posiwiały kosmyk wyznaczał środek brwi
Daye’a.

- W zbroi szturmowca nie ma ewidentnych błędów konstrukcyjnych, ekscelencjo -

powiedział, a Tinian nie mogła nie podziwiać jego samokontroli. Wiedziała, jak Daye
zapatruje się na imperialne koneksje dziadka. - Ale dobry snajper albo idiota z
blasterem wysokiej mocy mogą trafić w słabsze punkty. Nasze pole sprawi, że zbroja
stanie się całkowicie odporna.

Imperialny Moff Eisen Kerioth postukiwał o dłoń lśniącą czarną laską, którą

trzymał w drugiej ręce. Wysoki i chudy Moff Kerioth trzymał głowę mocno wysuniętą
do przodu nad piersią, której mundur zdobił zadziwiający rząd czerwonych i
niebieskich baretek. Daye, Tinian i jej dziadek spodziewali się, że na pokaz przyjedzie
kilku doradców technicznych, może paru żołnierzy, ale na pewno nie sam Moff Sektora
w towarzystwie eskorty szturmowców. Kerioth utykał na lewą nogę, podpierał się od
czasu do czasu swoją laską.

- To brzmi wspaniale, mój chłopcze. Dlaczego zatem wasze zerwigłówki

stchórzyły?

Stary czarny uniform imperialnego urzędnika, który miał na sobie dziadek

Strephan, ostro kontrastował z bielą jego gęstych włosów. Babcia Augusta ściskała
nerwowo w palcach rąbek długiej zielonej sukni. Lekarze odkryli u niej niedawno
rzadki syndrom degeneracyjny, który - nie leczony - dawał jej tylko kilka miesięcy

Peter Schweighoffer

ycia. Ani w Il Avali, ani w żadnym innym mieście na Druckenwell nawet najlepsi

bioimmunolodzy nie byli w stanie zapewnić babce odpowiedniej kuracji... bardzo
drogiej kuracji. Z tyłu za Augustą opierał się od niechcenia o ścianę ochroniarz rodziny
I’att, Wookie zwany Wrrlevgebev. Wrrl wymruczał pod nosem krótką uwagę. Tylko
Tinian, która znała jego język, mogła ją przetłumaczyć.

Nie zrobiła tego, choć podzielała pogardę Wookiego dla tchórzliwych

pracowników demonstracyjnych. Z ręką w kieszeni przebierała palcami po
zgromadzonych tam drobiazgach: skorupkach orzechów neka, instrumentach do
konserwacji robotów i swym sekretnym talizmanie.

Dziś będzie potrzebować wszystkiego, co może przynieść szczęście. Jeśli Zakłady

Zbrojeniowe I’att zdobędą kontrakt na sprzedaż osobistego pola ochronnego, jej
dziadek będzie mógł przejść na emeryturę, a ona i Daye przejmą fabrykę.

Kerioth wyprostował ramiona i wyciągnął szyję. Szturchnął Strephana swoją

laską.

- No i co, I’att? Kto założy tę zbroję? Przejechaliśmy kawał drogi, żeby to

zobaczyć.

Najwyraźniej dziadek Tinian znał Moffa kiedyś, przed laty. Każdy z nich wybrał

swoją drogę, by służyć Nowemu Porządkowi: Strephan, chroniąc imperialną władzę,
Kerioth zaś - sprawując ją. Kerioth skinął wykrzywionym palcem na Wrrla.

- Ty, Wookie. Podejdź no tu.
Wrrl wywinął wargi, odsłaniając ogromne zęby, a z jego gardła dobył się

modulowany skowyt. Kerioth zażądał, żeby podczas jego wizyty Wookie pozostawał
nieuzbrojony, więc Wrrl był już wystarczająco podenerwowany. Przez twarz Wookiego
biegł kosmyk rdzawozłotego filtra, koloru niemal identycznego jak półdługie włosy
Tinian. Dziwne ubarwienie, jak na Wookiego.

- Co on mówi, Tinian? - śyłka do interesów dziadka Strephana uwidaczniała się

między innymi w sposobie, w jaki odgadywał i wychodził naprzeciw oczekiwaniom
Moffa. Kerioth wydawał się przy nim taki...

Tinian spróbowała doścignąć dziadka w przenikliwości. Kerioth był nieokrzesany.

I protekcjonalny.

Spojrzała na elementy zbroi rozłożone na stole. Osiemnaście białych modułów

leżało obok miękkiej tkaniny dwuczęściowego czarnego skafandra. Wrrl nie zmieściłby
się w nim ani w samym polu ochronnym.

- Jest za wysoki, ekscelencjo - przetłumaczyła. - Linie pola zbiegają się w

maksimum na wysokości jeden koma osiem metra, a wszerz - na szerokości jednego
metra.

Moff Kerioth uniósł cienkie czarne brwi.
- I’att, wyjaśnij mi jeszcze raz, dlaczego twoja wnuczka uczestniczy w ściśle

poufnym, zastrzeżonym pokazie.

Tinian cała się zjeżyła. Mogła być niska i chuda, ale nie była dzieckiem. Czy

Kerioth nie zauważył jej uniformu z naszywkami Zakładów?

Dziadek położył na jej ramieniu ciepłą dłoń.

Opowieści z Imperium

- Ekscelencjo, Tinian jest nieocenionym członkiem naszego zespołu. Ma

niebywałą smykałkę do materiałów wybuchowych.

- Sir - dobiegły nagle przefiltrowane przez hełm słowa jednego ze szturmowców,

stojącego w środku drugiego rzędu foteli. - Jeśli Wookie jest za wysoki, może ona by
się nadała?

Tinian zbladła. Ona miałaby zostać.... zerwigłówkiem? Stanąć w falołapie i

pozwolić, by do niej strzelano?

- Z jednej skrajności w drugą- zażartował Kerioth. - Nieoceniony członek zespołu,

hę?

Dziadek Strephan cofnął się w kierunku panelu kodowania. Mógł stamtąd opuścić

osłony antyblasterowe z poczwórnej transparistali pomiędzy falołapem a czterema
szerokimi rzędami wysuwanych, chronionych foteli.

- Hm..., tak, ale przecież Tinian nie jest członkiem ochotniczego zespołu

demonstracyjnego.

Kerioth podniósł się z fotela.
- Ale zmieściłaby się. Czy masz całkowitą pewność, że twoja zbroja jest odporna

na ogień blasterów?

- Całkowitą - szepnął dziadek.
- Więc udowodnij to.
- Ale... nie. Zawołam robota liniowego.
- Dostrzegam w tym pewien brak zaufania do skuteczności skafandra. - Moff

Kerioth skierował swą szyderczą uwagę w stronę szturmowców, ale Tinian wzięła ją do
siebie. Dziadek Strephan i babcia Augusta muszą dostać się do tego pozaplanetarnego
ośrodka zdrowia. Miłość dodała jej odwagi. I nadziei. Pole działało. Sama widziała
testy.

- Dziadku? - podniosła rękę. - Zgadzam się.
Dziadek Strephan, babcia Augusta i Daye otoczyli ją, mówiąc jedno przez drugie:
- Zaczekaj...
- Tinian...
- Nie...
Wrrl przymknął swe ogromne niebieskie oczy i wydyszał, że Daye z postawy

bardziej przypomina szturmowca niż ona.

Tinian wbiła wzrok w Moffa Keriotha. Założyłaby się, że jest taki, jak pewien

biurokrata z firmy BlasTech, którego spotkała kiedyś na przyjęciu - gdy raz coś
zaproponował, nic innego go nie zadowoli.

Uśmiech Keriotha przemieścił się powoli z jego wąskich ust do zimnych,

ciemnych oczu.

- Bardzo dobrze, eee... Tinian. Prawdziwa próba perfekcjonizmu waszych

Zakładów.

Nie dając sobie czasu na zmianę zdania, Tinian pociągnęła Wrrla do stołu, na

którym leżały porozkładane części zbroi.

- Pomóż mi to założyć - zażądała.

Peter Schweighoffer

Jej firmowy uniform bez trudu zmieścił się w czarnym kombinezonie. Tinian

wybrała pancerz, napierśnik i nagolenniki, w żargonie zbrojmistrzów obrazowo zwane
kubłem. Z tyłu pancerza, tam gdzie zwykle umieszczano plecak ze sprzętem, roboty
Zakładów Zbrojeniowych I’atta zainstalowały rozpraszacz ciepła i generator pola. Na
napierśniku lśnił pojedynczy przycisk kontrolny.

Zdjęła buty i wsunęła nogę do nogawki skafandra. Nigdy nie słyszała tak

absolutnej ciszy.

- Dziadku... - zaproponowała- ...powinniśmy wyjaśnić, w jaki sposób skafander

wzmacnia pole ochronne.

- Tinian... - zaczaj Strephan błagalnym tonem.
Zbyt długie nogawki skafandra tworzyły wokół jej nóg pofałdowane obwarzanki.

Wyszarpnęła ze szlufek wąski pasek, który nosiła przy firmowym kombinezonie, i
podwiązała nadmiar materiału.

- Nauczyłam się swojej lekcji - nalegała Tinian. - Mogę mówić?
Moff Kerioth oparł laskę na ramieniu.
- Ależ proszę - mruknął.
Poczuła do niego nieoczekiwaną niechęć. Daye zawsze twierdził, że lepiej jest

zginąć w szlachetnej sprawie niż żyć z zysków z nieszlachetnej, i miała nadzieję, że to
tylko nerwy, wyjące z głębi, w którą je zepchnęła (aby Daye nie mógł jej
powstrzymać), sprawiały, iż Kerioth nagle wydał jej się złowrogi.

Daye był wrażliwy na pole energetyczne, które nazywał Mocą. Twierdził, że

wrażliwość na Moc nie jest dobrym sposobem zachowania zdrowia w Nowym
Porządku Imperatora Palpatine’a. Ostrzegał też Tinian i jej dziadków, że Imperium
potrafi stosować ostre represje wobec innych części galaktyki. Tinian nie wierzyła mu
jednak. Zakłady Zbrojeniowe I’att od lat zajmowały się dostawami dla Nowego
Porządku, czerpiąc z tego niezłe zyski.

Naciągnęła górną część skafandra. Zebrawszy luźne fałdy czarnej tkaniny,

opadające miękko wokół jej talii, wzięła głęboki oddech.

- Pole ochronne generuje mikrowybuchy antymaterii przesunięte w fazie w

stosunku do fali ognia blasterowego - zaczęła. - Plamki cersji, wmontowane w ten
supernowoczesny skafander... - Tinian podciągnęła powyżej łokcia luźny rękaw. -
zwiększają natężenie pola. Jest to kluczowy element naszego systemu...

- Cały system zbyt często okazywał się podatny na awarie - przerwał jej Kerioth

podniesionym głosem. - Osiem lat temu eskortujących mnie szturmowców rozstrzelano
na strzępy. Od tego czasu stale muszę ciągać to za sobą. - Uderzył laską o swą lewą
nogę. - Dobrze się czujesz w tym skafandrze, dziecino?

- Doskonale. - Wyprostowała ramiona. - Przykro mi z powodu pańskiej nogi. Czy

mogę kontynuować?

- Ależ jak najbardziej.
- Wyeliminowaliśmy słabe punkty - oznajmiła - od dawna znane w kręgach

Rebeliantów. Jestem gotowa, Wrrl.

Wookie podniósł ze stołu napierśnik i nagolenniki. Babcia Augusta splotła drżące

dłonie przed sobą, na fałdach sukni barwy świeżej zieleni. Daye zajął pozycję za

Opowieści z Imperium

Tinian. Domyślała się, że gdyby się zawahała czy choćby lekko wzdrygnęła, zażądałby,
aby to jego zakuto w zbroję.

Dźwignęła ciężki napierśnik.
- W tę część pancerza wbudowano izolację i rozpraszacz ciepła - wyjaśniła,

podnosząc tylną osłonę, żeby Moff Kerioth i jego eskorta mogli zajrzeć do środka.
Czarny rękaw opadł, zakrywając drugą dłoń. Podciągnęła materiał, zwinęła go i
upchnęła ponad łokciem. - Przez kilka mikrosekund, zanim pole osiągnie pełną moc,
zbroja sama pochłania ciepło. Izolacja plus rozpraszacz niemal całkowicie eliminują
poczucie dyskomfortu termicznego.

- Tak mówią - głos Keriotha brzmiał sarkastycznie.
Tinian uznała, że nic go nie zadowoli, z wyjątkiem prezentacji urządzenia w

działaniu. Tylko to zrobi na nim wrażenie. Tylko wtedy podpisze z Zakładami
Zbrojeniowymi I’att najbardziej lukratywny kontrakt w historii firmy. Tysiące
szturmowców będą potrzebować tej osłony.

- Pomóż mi, Wrrl.
Wrrl umocował pancerz na jej piersi i plecach, zamykając z trzaskiem zapinki na

ramionach. Tinian całkowicie mu ufała. Pięć lat temu natknęła się na niego, bitego
przez handlarza niewolników. Zakrwawione kłaki futra zaśmiecały ziemię wokół
ogromnego obcego. Tinian - wówczas zaledwie dwunastoletnia - rzuciła się do przodu,
lekceważąc protesty babci Augusty (zawsze była szybsza niż dziadkowie),
zdecydowana uratować go od śmierci. Nie wiedziała wtedy, że stając w obronie Wrrla,
zapracowała na jego dozgonną lojalność.

Zbroja na ramionach Tinian odstawała. Dziewczyna poruszyła ramionami, żeby

fragmenty pancerza wskoczyły na swoje miejsce.

Daye podniósł naramienniki swymi szczupłymi, wrażliwymi dłońmi.
- Włóż także to - powiedział cicho. Pasmo siwizny przecinało czoło powyżej brwi

mężczyzny. Zgodnie z surowymi przepisami populacji Il Avali, Tinian i Daye byli
uważani za zbyt młodych do zawarcia małżeństwa, dopóki nie zdołali dowieść swojej
finansowej niezależności. Daye był smukłym mężczyzną o żywych, brązowych oczach
i wyglądzie mola książkowego. Przybył do Il Avali, by rozpocząć samodzielne życie.

Oficjalnie pełnił funkcję zastępcy młodszego kierownika Tinian, nieoficjalnie -

stanowił centrum jej wszechświata. Pozwoliła mu zapiąć naramienniki na swoich
barkach. Zwisały, zakrywając ramię aż do łokcia, zamykając jej ciało wewnątrz
luźnego, niedopasowanego pudła. Przewody pola zagrzechotały jeden o drugi, kiedy
odwracała się w stronę Daye’a. Gdyby tylko umiała go uspokoić...

- Wiem, dlaczego to robisz. - Przysunął się do niej i spojrzał w oczy. - Nie podoba

mi się to, ale rozumiem. Nikomu, kto nazwie cię tchórzem, nie ujdzie to na sucho. -
Ś

cisnął jej łokieć. - Niech Moc będzie z tobą, kochanie.

Gdy odsunął się do tyłu, przekręciła kontrolkę na napierśniku. Za pierwszym

razem, kiedy obserwowała pokaz działania pola, w tym właśnie momencie zaniepokoiła
się. Pole nie syczało, nie bzyczało, nie błyszczało ani nawet lekko nie zamigotało.

- Dziadku?

Peter Schweighoffer

Jakby obudzony ze śmiertelnego snu, Strephan podniósł małą lumę. Tinian

wyciągnęła ramię. Strephan włączył lumę. Na rękawie Tinian nie pojawiła się jednak
ż

adna plama światła.

- Gdy promienie energii napotykają pole antyenergetyczne... - zaczął Strephan,

odzyskawszy głos - pole uaktywnia się i wygasza ją. Wiemy teraz, że pole działa.

- Gotowa? - zapytał Moff. Jego głos był spokojny, jak gdyby zapraszał ją na

obiad, a nie stawiał przed plutonem egzekucyjnym.

Tinian podeszła do falolapu. Czuła się idiotycznie w ogromnym kuble zbroi,

naramiennikach i za dużym skafandrze. Ściany i podłoga durabetonowej zapory
falolapu zbiegały się pod ostrym kątem, by wchłonąć wybuchy energii o
niewyobrażalnej mocy. Niewielkie wgłębienia w ścianach były świadectwem
wcześniejszych pokazów.

Przynajmniej nie czuła już smrodu, wypełniającego salę pokazową. Nawet bez

hełmu przestała go odczuwać kilka minut temu.

Daye ze zmarszczonym czołem stanął blisko barykady. Tinian wyprostowała się

dumnie - na tyle, na ile pozwalał jej niewysoki wzrost - i posłała mu blady uśmiech.
Wrrl stał na końcu sali, przy panelu kodowania.

Kerioth machnął laską w kierunku trzech szturmowców.
- Wy trzej - wycedził. - Karabiny.
Szturmowcy pomaszerowali do przodu. Daye miał ręce opuszczone wzdłuż

tułowia. Zazwyczaj trzymał jedną lub obie naraz wciśnięte do kieszeni.

Tinian spojrzała na blasterowe rusznice szturmowców. Nie były to lśniące

nowością egzemplarze pokazowe, z jakimi zwykle miała do czynienia w fabryce.

Daye spojrzał na najbliższego szturmowca.
- Przygotować się - rzucił Moff. - Celujcie w słabe punkty.
Kerioth utkwił wzrok w Tinian. Wydął wargi. Najwyraźniej sprawiało mu

przyjemność obserwowanie, jak rodzina I’attów poci się ze zdenerwowania.

Wiedziała, że zbroja działa. Jednak patrząc w lufy wycelowanych w nią

karabinów, momentalnie poczuła panikę.

Twarz Daye’a natychmiast odbiła jej przerażenie. Zwrócił się w kierunku

najbliższego szturmowca i niepewnie spróbował chwycić za lufę.

- Teraz! - rozkazał Kerioth.
Trzy cynobrowe strumienie energii trafiły ze świstem w pierś Tinian. Zrobiła

unik, ale nie była w stanie uchylić się dostatecznie szybko. śar oblał jej plecy i ramiona
pomimo dodatkowej izolacji pancerza. Daye zamarł i patrzył z przejęciem.

- Przerwać ogień! - Kerioth zakręcił laską.
Tinian wyprostowała się, odetchnęła głęboko, a potem uśmiechnęła się słabo do

Daye’a. Interes był praktycznie ubity. Wytrzymała, chociaż żałowała, że nie udał jej się
unik.

Daye wsunął dłoń do kieszeni i zmarszczył czoło. Ta chwila paniki wystraszyła go

pewnie bardziej niż ją samą.

Kerioth wyjął komunikator z pochwy przypiętej do paska.

Opowieści z Imperium

- Plutony trzeci, czwarty i piąty, opieczętujcie wejścia. Nikomu nie wolno opuścić

budynku ani kontaktować się z nikim z zewnątrz.

- Bardzo przepraszam... - Dziadek Strephan wystąpił naprzód, najwyraźniej

równie zaskoczony jak Tinian. - Sir, co mają oznaczać te rozkazy?

Moff Kerioth poklepał go po ramieniu końcem laski.
- Moje gratulacje, I’att. Kupuję twój produkt.
- Rozkazał pan zamknąć wejścia.
Kerioth klepnął się po krzyżu.
- Byłoby bardzo niefortunnie, gdyby elementy wywrotowe dowiedziały się, że

udało nam się stworzyć dla szturmowców zbroję, która czyni ich niepokonanymi,
nieprawdaż?

Nam?- zaprotestowała Tinian w myślach.
Babka Augusta przysunęła się do przodu, szeleszcząc suknią.
- Nasze środki bezpieczeństwa zawsze były niezrównane, ekscelencjo. Nie musi

się pan obawiać o...

- Naturalnie, a zatem... - ciągnął Moff Kerioth - rozumiecie, że powyżej pewnego

szczebla każdy, kto pracował nad tym projektem, musi wrócić ze mną do systemu
Doldur. Taką broń należy produkować w ściśle kontrolowanych warunkach. Nowy
Porządek kontroluje Doldur aż po ruchy cen żywności. To najbezpieczniejsza planeta
do zaawansowanej produkcji zbrojeniowej.

To twoje podwórko, zrozumiała nagle Tinian. Chcesz przenieść ją tam, gdzie

mógłbyś mieć wszystko pod kontrolą.

Dziadek przymknął powieki.
- Bardzo mi przykro, ale nasza rodzina nie może podróżować. Augusta wymaga

opieki medycznej.

Tinian ścisnęła palcami obszycie czarnego rękawa skafandra.
- Po tylu latach ciężkiej pracy zasługują na spokojną emeryturę - zaprotestowała. -

Daye i ja jesteśmy przygotowani do kierowania fabryką. My... - zawahała się, po czym
nagle podjęła decyzję. - Pojedziemy z panem na Doldur. Ale dziadek i babcia udadzą
się na Geridard.

- Nie - odparł Kerioth. - Jedziecie ze mną na Doldur. Wszyscy.
- Sir... - odezwała się Augusta. - Przepraszam, że utrudniam sprawy, ale nasze

podanie o przyjęcie do Sanatorium Geridard zostało już zaakceptowane. Wpłaciliśmy
im dziewięćdziesiąt tysięcy kredytów za dożywotnią opiekę.

Kerioth odwrócił się. Podniósł podbródek, jakby argumentacja I’attów była

wypisana na suficie. Kiedy ponownie zwrócił się w ich stronę, znów miał na ustach
protekcjonalny uśmiech.

- Więc nie pojedziecie na Doldur? Nie dacie się przekonać?
- Niestety, sir, to niemożliwe. - Strephan skrzyżował ramiona na piersi,

zwracającej uwagę bogatymi zdobieniami czarnego uniformu.

- Może to i dobrze. To mi pozwoli rozwiązać jednocześnie problem twoich

kłopotów zdrowotnych i twojej emerytury. - Kerioth machnął laską w kierunku
najbliższego szturmowca. - Bierz ich oboje.

Peter Schweighoffer

Zanim Tinian zrozumiała, szturmowiec uniósł blasterową rusznicę i dwukrotnie

wypalił. Dziadek Strephan runął na durabetonową podłogę. Augusta westchnęła, zanim
osunęła się na jego ciało.

Nie poruszyli się więcej. Zbyt zszokowana, by zaprotestować, Tinian zakryła usta

dłońmi. Daye ugiął kolana, gotowy rzucić się do przodu.

- Dlaczego to zrobiłeś? - wyszeptał.
Kerioth wycelował laskę w pierś Daye’a.
- Dopuszczę was, młodych, do tajemnicy - oświadczył. - Sponsorowałem na

Doldur badania nad podobnym antyblasterowym polem energetycznym. Imperator
Palpatine będzie mi bardzo wdzięczny, kiedy przedstawię ten wynalazek jako
własny...gdy już usunę z drogi osoby niechętne do współpracy. - Wy dwoje jesteście
skłonni współpracować? - zakończył bezbarwnym głosem.

Dziadku! Babciu! Choć ogłuszona żalem i przerażeniem, Tinian wiedziała, że

musi przeżyć... by ich pomścić. Skinęła głową. Powiedz tak! błagała w duszy Daye’a.

Wyprostował się powoli, ale nic nie powiedział.
Kerioth wzruszył ramionami.
- Kajdanki dla chłopaka! - rozkazał drugiemu ze szturmowców. - To, jak długo i

jak wygodnie będziesz żył, chłopcze, zależy od tego, w jakim stopniu będziesz ze mną
współpracował.

Daye zmienił postawę, stał teraz w lekkim rozkroku. Jeden ze szturmowców

doszedł właśnie do pasa pomieszczeń gospodarczych. Tinian przeniosła wzrok ze
szturmowca na Daye’a. Daye wskazał jej wzrokiem szturmowca. Kiedyś nauczył się
trochę samoobrony od Wrrla. Umiał poruszać się szybciej, niż ktokolwiek
przypuszczał.

Tinian zrozumiała jego gest. Musi odwrócić ich uwagę.
Wrrl zaryczał tak, że wystraszył nawet Tinian. Uderzył panel kodowania swą

wielką łapą. Transparistalowa osłona antyblasterowa opadła z sufitu i uwięziła w
ś

rodku Keriotha i dwóch szturmowców.

Ale pozostało jeszcze czterech. Wrrl rzucił się w kierunku dwójki, która

blokowała wyjście, podniósł obu za ramiona i mocno zderzył ich ze sobą głowami.

Tinian podskoczyła w stronę drzwi.
- Biegnij na lewo! - krzyknął za nią Daye. - Wrrl, zostań z nią!
Tinian skręciła w lewo i spróbowała biec. Potknęła się o jedną z opadających

nogawek. Strzał z blastera zaświstał nad jej głową. Wrrl spróbował dźwignąć ją do góry
długimi, kosmatymi ramionami. W miejscach, którymi jej dotknął, pozostała wypalona
sierść.

- Nie! - krzyknęła.
Pole w nieprzewidziany sposób uszkadzało żywe tkanki, z którymi się zetknęło.

Tinian podniosła się z trudem. Wrrl przebiegł obok zaskoczonego robota serwisowego.
Doszedł do niej swąd palonego futra.

- Daye? - zawołała. - Wrrl, gdzie...
Wrrl krzyknął w odpowiedzi coś o rozdzieleniu szturmowców.

Opowieści z Imperium

Dobiegli do windy. Tinian wskoczyła na kratę jej podłogi. Winda jednak, zamiast

uaktywnić się pod wpływem ruchu i unieść ich do góry, pozostała na miejscu.

- Wyłączyli ją! - krzyknęła.
Wrrl stanął przed nią, wyraźnie zapraszając, by wspięła się na jego plecy.
Nie było innego wyjścia z tej pułapki. Tinian wyłączyła pole generowane przez

zbroję, podskoczyła i zacisnęła ręce wokół szyi Wrrla. Miała nadzieję, że nikt nie
zacznie do nich strzelać. Przypalona, zmatowiała sierść ocierała się o jej twarz.
Napierśnik, przystosowany do rozmiarów przeciętnego szturmowca, wgniatał się w
ż

ołądek.

Wrrl podskoczył w górę szybu windy i wbił w durabetonowe ściany ogromne

pazury - nie przyszło jej wcześniej do głowy, że Wookie w ogóle ma pazury! Potężne
mięśnie naprężyły się pod jej chwytem. Wsparła się kolanami o jego boki, starając się
rozłożyć wagę, tak by go nie udusić.

Wrrl wytaszczył oboje na główny poziom. W ich stronę toczył się właśnie

automatyczny ochroniarz - idealnie wyważona kula z czterema uzbrojonymi w blastery
ramionami i skanerami umocowanymi na szczycie. Robot powtarzał bez końca:

- Stój! Rzuć broń! Stój!...
Tinian przełknęła ślinę i wzięła głęboki oddech.
- Rozpoznanie! - krzyknęła ponad ramieniem Wrrla. Jej głos powinien wyłączyć

automat...

- Potwierdzone - robot zawrócił w miejscu. Wycofał się, nie przestając nadawać

swego komunikatu.

Przez południowo-wschodnie drzwi dla obsługi wpadało światło dnia. Przy

drzwiach kucało dwóch szturmowców; zaalarmował ich niewątpliwie Kerioth przez
komunikator.

- Nie ruszać się! - rozkazał jeden z nich.
Tinian zsunęła się z pleców Wrrla i ponownie pstryknęła kontrolkę pola. Rzuciła

się w ich stronę, zbyt podniecona płynącą w żyłach adrenaliną, by się kulić czy choćby
zrobić unik.

Podczas gdy szturmowcy strzelali do Tinian, Wrrl pędził za Tinian na swych

długich, kudłatych nogach. Doskoczył do nich przed dziewczyną, cisnął ich ciała na
boki.

Nigdy wcześniej nie miała okazji zobaczyć w całej pełni sił Wookiego. Przeraził

ją.

Za drzwiami dla obsługi znajdowały się dwa chronione polem siłowym

taśmociągi, które łączyły wejście z główną recepcją Zakładów Zbrojeniowych I’att.
Wrrl warknął zachęcająco.

Tinian wskoczyła na jeden z pasów i ruszyła biegiem w stronę wolności i otwartej

przestrzeni. Nogawki skafandra opadały wokół jej kostek. Zwisały, utrudniając ruchy
lecz zarazem chroniąc nieco stopy. Złapała fałdy luźnego materiału nad kolanem i
podciągnęła do góry. Trochę pomogło, nie mogła jednak wystarczająco zgiąć łokci,
ż

eby zrobić to naprawdę skutecznie.

Peter Schweighoffer

Zeskoczyła z taśmociągu na szary durabeton. Zakłady otaczał trzymetrowej

wysokości mur, zwieńczony pomostem dla straży i stanowiskami ciężkiej artylerii.
Tinian spojrzała w górę i serce w niej zamarło. Kładką nadbiegało pięciu
szturmowców, trzech z północy i dwóch z zachodu. Kierowali się do narożnika na
wprost Tinian i Wrrla.

Wtedy przypomniała sobie o talizmanie.
- Czekaj! - krzyknęła. Spomiędzy warstw ubrania wyplątała mały kawałek

chepatytu, silnego materiału wybuchowego eksplodującego przy uderzeniu. Podwędziła
ten kawałek pierwszego dnia, gdy dziadek (Dziadku! - jej umysł przeszył nagły krzyk
rozpaczy) pozwolił je przepracować całą zmianę. Niemądra pamiątka i zapewne niezbyt
bezpieczna, ale Tinian nie była dość silna, by rzucając chepatytem, zdetonować go.

Co innego Wrrl.
- Łap! - krzyknęła. - Rzuć tym... o, tam! - wskazała na ogromne działo stojące w

narożniku muru. - Potem kryj się!

Wrrl obnażył kły, chwycił kulkę chepatytu i cisnął z całej siły. Pot pociekł

ciurkiem po plecach Tinian. Za chwilę się upiecze...

Kurz, żwir i durabetonowe głazy eksplodowały we wszystkich kierunkach. Tam,

gdzie jeszcze przed chwilą stało działo, pojawiła się wyrwa w murze. Tinian ruszyła
sprintem w tę stronę. Jej ramiona i plecy znów oblała fala gorąca. Z tyłu musieli
nadbiec kolejni szturmowcy.

Osypisko gruzu miało ze dwa metry wysokości. Wrrl popędzał ją, kiedy wspinała

się na górę.

Tinian szarpnęła kłąb tkaniny, usiłując wgramolić się na górę.
- Jak... ciężko... jesteś... ranny...? - wysapała.
Ryknął lekceważąco.
- Wrrl...potrzebujesz... lekarza...
Potrząsnął tylko głową i biegł dalej.
Tinian wdrapała się na szczyt osypiska. Strzał z blastera ze świstem przeleciał nad

jej prawym naramiennikiem. Strzał z zewnętrznej strony muru! Tinian zatoczyła się do
tyłu, wpadając w ramiona Wrrla.

Wrrl ryknął zdumiony. Znowu go przypaliła?
Odsunął ją na bok, złapał durabetonowy głaz i zepchnął na szturmowca, który

strzelił do nich zza muru. Potem szczeknął łagodnie do Tinian, zachęcając ją do
wyjścia.

Nadlatująca z tyłu kula trafiła go. Zaryczał.
- Nic ci nie jest? - krzyknęła Tinian.
Zacharczał i wskazał ręką na zewnątrz muru.
- Bez ciebie nie idę!
Lekceważąc pole ochronne skafandra szturchnął ją wielką łapą. Tinian zeskoczyła

w dół osuwiska gruzu, przeturlała się i spojrzała w górę.

Wrrl stał, zasłaniając sobą wyrwę w murze. Kolejny strzał trafił go w bok. Zawył i

obrócił się, a potem zatoczył się w kierunku szturmowców wewnątrz muru obronnego.

Opowieści z Imperium

Zdruzgotana Tinian szła z trudem, potykając się przy każdym kroku, przez

zachwaszczony pas nieużytków otaczający Zakłady Zbrojeniowe I’att. Była to strefa
bezpieczeństwa, stworzona na wypadek awarii w Zakładach i jednocześnie
umożliwiająca strażnikom na murach obserwację osób oraz pojazdów, które wjeżdżały
na ich teren.

Dlaczego jej nie ścigają? Czyżby Wrrl powstrzymał wszystkich?
W swoim skafandrze, wyposażonym w rozpraszacz ciepła, świeciłaby w

podczerwieni jak latarnia. Łatwo byłoby ją przyszpilić ogniem ciężkiej artylerii. Pewnie
Moff Kerioth właśnie dzwoni do kosmoportu Avali.

Jak mogła tak się mylić co do Imperium? Kiedy się aż tak zmieniło?
Pole chwastów kończyło się przy rozsypujących się durabetonowych budynkach,

tworzących jakby wyszczerbione ogrodzenie. Tinian wyłączyła generator pola
klepnięciem dłoni w kontrolkę i potykając się, ruszyła w stronę opuszczonego
magazynu. Drzwi budynku wisiały przekrzywione. Dwaj bezdomni, może nawet
ludzkiej rasy, wczołgali się głębiej w mroczne cienie wnętrza magazynu.

Tinian spróbowała sobie wyobrazić, jak musi wyglądać w ich oczach: niczym

korpus nieuzbrojonego szturmowca bez hełmu? Ominęła magazyn i pobiegła dalej,
skręcając jeszcze dwukrotnie pomiędzy domami. Nie znalazła jednak lepszej kryjówki.
Ś

ciągnęła przez głowę luźne kawałki zbroi i wypełzła z czarnego skafandra jak gad

zmieniający skórę. Już miała zostawić skafander i zbroję, gdy uderzyła ją myśl
silniejsza od strachu: Moff Kerioth tak bardzo chciał zdobyć tajemnicę pola
ochronnego, że gotów był dla niej zabić. Musi wykorzystać pole tak, żeby Eisen
Kerioth na tym ucierpiał.

Wygrzebała z jednej z licznych kieszeni kombinezonu wibroostrze. Skrupulatnie

wyłuskała kluczowe elementy urządzenia z napierśnika: trzy elektroniczne c-płytki,
kontrolkę i obwody, a potem z pancerza: izolację i sam generator.

Kątem oka dostrzegła ruch nad głową. Cichy ślizgacz repulsorowy mknął nad

dachami magazynów.

Tinian skuliła się w cieniu najbliższego budynku. Drobne podzespoły wetknęła do

kieszeni razem z wibroostrzem. Potem zebrała resztę wymontowanych części. Kiedy
biegła boso za róg budynku, nadepnęła na coś ostrego i omal nie upadła na stertę
ś

mieci, gotowych do zebrania przez roboty porządkowe.

To nasunęło jej pewien pomysł. Utykając, wróciła do pozostawionych resztek

zbroi. Wcisnęła fragmenty pancerza do skafandra, który wepchnęła pod stos śmieci,
gdzie trudniej było go zauważyć. Potem pokuśtykała dalej, w głąb niebezpiecznych
dzielnic rozrywki Il Avali.

Gdzieś niedaleko musi być Lądowisko Szczęściarza. Razem z Daye’em

odwiedzali czasem ten bar, przebrani dla niepoznaki w robotnicze kombinezony,
szukając dobrej muzyki i palącego podniebienie jedzenia. Łut szczęścia i adrenalina
doprowadziły ją tam po zaledwie jednym niewłaściwym zakręcie. Zatrzymała się w
drzwiach, po czym zanurkowała w ciemne wnętrze, nie dając sobie czasu na
przystosowanie wzroku do panującego w nim półmroku. Wnętrze okazało się prawie
puste. Późne popołudnie nie było nigdy porą szczytu u Szczęściarza.

Peter Schweighoffer

Potknęła się o ławkę. Osunęła się na nią, wyczerpana i zawstydzona. Musi opuścić

Druckenwell, jedyny świat, jaki dotąd znała.

Ale jak? Sama? Wiedziała, że Daye przyjdzie tu, żeby się z nią spotkać, jeśli tylko

zdoła.

Przełknęła śliną przez zaschnięte gardło. Nie mogła używać rachunku

kredytowego. Sięgnęła ręką do trzeciej kieszeni kombinezonu i znalazła kilka
kredytów, wartych tyle, co szklanka elbańskiej zimnej wody. Rzuciła żetony na stół.

Potem oparła spocone czoło na dłoniach i spróbowała pomyśleć. Nie zaszłaby tak

daleko, gdyby Kerioth nie wysłał większości swych szturmowców w pościg za Dayem.
A zatem Daye zapewne został uwięziony. (Znów załkała w myślach: Daye! Wrrl, och
Wrrl!).

Z drugiej strony, to ona miała na sobie bezcenny skafander. To ją powinni byli

wszyscy ścigać.

Ale przecież Daye był współtwórcą pola antyenergetycznego. Potrzebowali go

ywego. Kerioth na pewno ścigał ich oboje.

Daye Azur-Jamin rozpłaszczył się na podłodze wąskiego tunelu, wstrzymując

oddech. W pierwszych chwilach bitwy strzał z blastera trafił go w lewe udo. Pulsujący
ból ustąpił kilka minut temu. Teraz noga sprawiała wrażenie martwej.

Trzy pary białych butów przemknęły obok, za włazem do szybu.
Prędzej czy później - znajdą go.
Daye minął właz i czołgał się dalej, w stronę centrum Zakładów.
Za pomocą miniaturowego komunikatora złapał częstotliwość dowodzenia Eisena

Keriotha. Biedny Wrrl w pełni spłacił swój dług życia wobec Tinian, umożliwiając jej
umknięcie pogoni, ale Kerioth - który wydostał się z transparistalowej klatki,
przechodząc ze szturmowcem przez permutacje kodu - zażądał przysłania ślizgacza
repulsorowego. Szybko złapią Tinian, jeśli nie uda mu się odwrócić ich uwagi.

Komunikator umożliwiał Daye’owi podążanie za oddziałami szturmowców, które

go szukały. Kerioth kazał wszystkim pracownikom opuścić teren fabryki, zamierzał
bowiem użyć skanerów na podczerwień, więc im mniej śladów ciepła byłoby w
fabryce, tym lepiej.

A zatem wyścig. Sieć energetyczna Zakładów Zbrojeniowych I’atta leżała pod

polem siłowym, na otwartym powietrzu. Budynki Zakładów usytuowano wokół na
planie kwadratu. Daye był w stanie w ciągu pół godziny doczołgać się do głównego
generatora. W ciągu następnych dwóch minut mógł podłączyć pole siłowe do sieci. W
ten sposób wysadziłby całe Zakłady w powietrze. Daye wzdragał się przed narażaniem
ż

ycia postronnych osób, ale nie miał innego wyjścia.

Pewnie nie zdoła się uratować. Ale przynajmniej Eisen Kerioth nie wykradnie

I’attom planów pola antyenergetycznego - owoców pracy Daye’a i Strephana - i nie
ucieknie z nimi.

Nikt nigdy nie dowie się, co Daye zrobił - nikt z wyjątkiem Tinian. Ona znała go

zbyt dobrze, by się nie domyślić.

Opowieści z Imperium

- Kogo ja widzę! Witaj, księżniczko Tinian.
Przerażona Tinian zerwała się na równe nogi. Odetchnęła z ulgą, gdy zobaczyła

obok dwoje znajomych. Występująca aktualnie w Lądowisku Szczęściarza gwiazda
piosenki, Twilit Hearth, miała na sobie ekstrawagancką, lśniącą szafirową suknię. Jej
towarzysz, Sprig Cheever, dumnie nosił krótką, schludną kozią bródkę i niezwracający
uwagi strój. Postawił przed Tinian szklankę elbańskiej wody.

Tinian otarła łzy z oczu i łapczywie wypiła wodę.
Twilit dotknęła jej ramienia.
- Hej, co się stało?
- Ja... - Tinian przełknęła ślinę. Potrzebowała sojuszników, a Daye, trafnie

odczytujący intencje obcych, lubił tych dwoje. - Muszę się ukryć. Mam poważne
kłopoty.

- Hej, to chyba nie ta bit...
- To szturmowcy. Zamknęli fabrykę.
- Nie... - wyszeptała Twilit. - A gdzie jest... no wiesz, twój książę?
- Nie wiem - jęknęła Tinian.
Twilit wzięła ją pod łokieć.
- Chodź ze mną. Nie mamy czasu do stracenia.
Twilit poprowadziła Tinian przez ciemny, zagracony korytarz na tyłach kuchni, a

potem w górę schodami do małej, ciasnej sypialni-garderoby.

- Twilit, dziękuję, ale... - zaoponowała Tinian - oni na pewno przeszukają to

miejsce.

Położyła wszystkie swoje cenne rzeczy pod starą półkę na buty i przeraziła się.

Wymontowała przecież z panelu sterowania zbroi trzy c-płytki. Teraz miała tylko dwie.

- Ukryjemy cię na widoku. - Twilit chwyciła lśniącą czerwoną suknię. - Ale

musimy się spieszyć. Włóż to szybko na siebie.

Zgubiła jedną c-płytkę! Skup się, Tinian! Po pierwsze musisz przeżyć! Tinian

przyjrzała się okrągłościom Twilit, a potem zerknęła na własny kombinezon -
najmniejszy rozmiar.

- Twilit, przecież to na mnie...
- Masz tylko kilka minut - przerwała jej piosenkarka. - Zamierzasz wejść im pod

lufy w tym kombinezonie?

Tinian wyślizgnęła się ze skafandra i ubrała się w fantazyjną kreację. Ku jej

zdumieniu, we wszystkich strategicznych miejscach sukni wszyto poduszki.
Piosenkarka miała ciało nie bardziej ponętne niż Tinian. Spojrzała w jedyne lustro w
pokoju. Wyjrzała z niego jej twarz nad ciałem obcej osoby.

- Nieźle - powiedziała piosenkarka. - Ale może być jeszcze lepiej.
Potoczyła po podłodze w stronę Tinian parę butów i poszperała w wystrzępionym

worku.

- Zakładam, że umiesz śpiewać.
- Nie tak dobrze jak ty. - Tinian wsunęła pantofle na nogi. Były wprawdzie za

duże, ale zawsze to jakaś ochrona dla pulsujących bólem stóp.

Peter Schweighoffer

- Większość imperialnych nie odróżniłaby śpiewu wróbla od grzmotu chmury

crupa. Znasz wszystkie moje piosenki - widziałam, jak ruszasz ustami, kiedy je
ś

piewam. - Twilit otworzyła słój i rozmazała coś na twarzy Tinian. Nałożywszy jeszcze

kilka warstw makijażu i nastroszywszy włosy Tinian kilkoma szybkimi szarpnięciami
szczotki, oznajmiła: - Koniec przerwy, księżniczko. Idź i pokaż im, co umiesz.

Tinian ponownie rzuciła okiem w lustro. Zobaczyła w nim obcą osobę.
- Dlaczego to robisz? - zapytała. Usta nieznajomej w lustrze poruszały się, kiedy

Tinian wypowiadała te słowa.

Obok obcej twarzy pojawiła się Twilit. Ogień zalśnił w jej niebieskich oczach -

tego samego koloru, co jej własne, zauważyła Tinian.

- Imperium i ja mieliśmy pewne nieporozumienie, cztery czy pięć systemów temu

- wyjaśniła Twilit.- A teraz wychodź na scenę.

- Ale ty...
- Jestem śmiertelnie chora. Nie mogłabym zaśpiewać nawet jednej nuty przez co

najmniej godzinę. Idź już. Cheeve i Yccakic ci pomogą.

Tinian schodziła po schodach na miękkich nogach. Teraz, gdy jej oczy

przystosowały się do panującego we wnętrzu mroku, mogła dostrzec wnętrze lokalu.
Dwaj ludzie siedzieli przy jednym ze stolików, przy barze zaś - Devaronianin. Na
jasnej, trójkątnej scenie wzniesionej ponad poziomem stolików przykucnął Sprig
Cheever. Rozprostował palce nad czarnymi, białymi i zielonymi klawiszami KeyBedu,
zza którego ledwo go było widać. Drugi członek zespołu, Yccakic z rasy Bithów,
szarpał pięć strun swojego kontrabasu, dostrajając instrument pokrętłami długiego,
prostego gryfu. Redd Metalflake, samodzielny automat do obróbki dźwięku, siedział z
tyłu i skubał głośno swe obwody.

- Mam..., śpiewać - wychrypiała Tinian. - Twilit źle się czuje.
Cheever posłał jej przez scenę zawadiacki uśmiech.
- Dobra jest.
Tinian wspięła się na scenę i stanęła u jego boku. Zagrał dwa akordy, które

rozpoznała - „Wszystko, co mogę zrobić” - zebrała więc całą odwagę, na jaką było ją
stać i zaczęła śpiewać. Teraz, kiedy nie musiała już uciekać, wszystkie jej myśli
absorbował Daye. Jak mogła śpiewać, podczas gdy on był w śmiertelnym
niebezpieczeństwie? Jeśli w ogóle jeszcze żył...

Zupełnie bez ostrzeżenia w drzwiach frontowych Lądowiska Szczęściarza stanęło

dwóch szturmowców. Tinian przełknęła ślinę. Wypadła z rytmu i musiała
improwizować słowa piosenki, żeby pokryć swój błąd. Jeden ze szturmowców spojrzał
na nią. Natychmiast jednak odwrócił wzrok w inną stronę. Poczuła ulgę, ale i ukłucie
bólu. Czyżby była aż tak nieatrakcyjna w swojej prawdziwej postaci?

Szturmowcy przeciskali się od stolika do stolika. Przeszli właśnie do kuchni, gdy

budynek zadrżał w posadach od nagiego wstrząsu sejsmicznego. Goście wślizgnęli się
pod stoły. Tinian zachwiała się. Próbowała uchwycić się czegokolwiek, aż natrafiła na
wyciągnięte ramię Yccakicka.

- Ze sceny! - zarządził Cheever. Yccakic odłożył kontrabas i poprowadził Tinian

w dół czystymi, wąskimi schodkami, a potem w zapadający mrok ulicy.

Opowieści z Imperium

Niebo na północy rozjarzyły trzy gigantyczne kule ognia, rosnące nad ziemią

dokładnie tam, gdzie znajdowały się Zakłady Zbrojeniowe I’att.

Obaj szturmowcy wypadli z Lądowiska Szczęściarza. Nie oglądając się za siebie,

pobiegli w górę ulicy. Jeden z gości, który wyszedł za Yccakickiem na ulicę, uniósł
pięść w kierunku ognistych kul na niebie.

- Precz z bogaczami! - zawył. - Precz z Imperium! Niech żyje anarchia!
- Hej! - wygulgotał Yccakic. - Dobrze się czujesz, mała?
Tinian słyszała tylko dzwonienie w uszach. Kontury jej pola widzenia zaczęły się

rozmywać, aż mgła przesłoniła cały obraz.

Zemdlała.

Tuż przed świtem do Lądowiska Szczęściarza trafił krzepko wyglądający

nieznajomy. Tinian, wciąż w stroju Twilit, osunęła się na ławkę obok Cheevera.
Przybysz zażądał Oddechu Wojaka, wychylił duszkiem pełną szklanicę słodkiego,
zielonożółtego napitku i rozejrzał się w poszukiwaniu towarzystwa. Zauważył Tinian i
Cheevera i zataczając się, podszedł w ich stronę.

- To powinno pomóc - oświadczył. - Całą noc babrałem się w gruzach.
- A co się dzieje? - Cheever od niechcenia położył rękę na ramieniu Tinian.
- Przez cztery godziny łapałem zbiegów dla Imperium. Dowódca oddziału zebrał

do kupy wszystkich mięśniaków w mieście.

- Ale po co?
- Mieliśmy przeczesać Zakłady Zbrojeniowe I’atta, czy co tam jeszcze z nich

zostało, i znaleźć każdego, kto przeżył.

Lokal zawirował wokół Winian.
- I co, znaleźliście kogoś? - Cheever ścisnął ją za ramię.
Osiłek potrząsnął głową.
- Udało nam się zidentyfikować tylko resztki śmigacza Wielkiego Mofra. Nic po

za tym. Totalna klapa. Wyglądało mi to na robotę od środka. - Beknął i wyszczerzył
zęby w uśmiechu. - Jakiś stuknięty kamikaze musiał baaardzo chcieć sprzątnąć coś
sprzed nosa Imperium. - Uniósł szklankę w milczącym hołdzie.

Tinian patrzyła przed siebie niewidzącym wzrokiem. Daye... nie żyje? A te

wszystkie obietnice... złamane?

Nie tylko Daye, ale i dziadek, babcia i Wrrl.
Całe jej życie.
Straciła poczucie czasu. Kilka godzin później zespół odbył naradę w pokoiku nad

kuchnią.

- Czas opuścić Druckenwell. - Cheever ułożył swe długie nogi na starym kufrze. -

To miejsce robi się dla mnie za gorące.

- Dla mnie też - wtrąciła Twilit.
- Nigdy nie uda nam się stąd uciec - lamentował metalicznym, jednostajnym

głosem Redd Metalflake, którego Cheever wtaszczył na górę i ustawił na podłodze. -
Wszyscy zawsze czepiają się muzyków.

Twilit skrzyżowała ramiona.

Peter Schweighoffer

- Wyjeżdżamy - powiedziała stanowczo. - Ostatnim razem, kiedy zignorowaliśmy

radę Cheevera, omal nie straciliśmy instrumentów w pożarze apartamentu. Czy posłali
kogoś za nami, Cheeve?

- Na razie nie.
Tinian ledwie słuchała. Była w szoku. Nic mnie już nigdy nie dotknie. Nic. I nikt.

Nigdy.

Przez maleńkie wargi Yccakicka przebiegła seria skurczy.
- Czy ktokolwiek z was wyglądał na zewnątrz? Mamy nad Il Avali cały dywan

poduszkowców. Straże będą podwojone. A kontrola celna wzmocniona nawet
trzykrotnie. A przecież obiecaliśmy Tinian, że...

- Uda nam się - oświadczył proroczo Cheever.
Twilit odchrząknęła.
- Przeróbcie dla niej mój identyfikator. Ja się tu przyczaję na kilka dni.
Cheever uniósł brwi.
Twilit wzruszyła ramionami.
- Jeśli Comus jest w stanie podrasować mój identyfikator, tak żeby się nadawał dla

Tinian, to może też bez trudu załatwić mi fałszywkę. Poradzę sobie.

Cheever poskubał swą krótką brodę.
- To się może udać. Tylko ten twój, hmm... bagaż, księżniczko. Nie sądzę, byśmy

mogli ryzykować jego wynoszenie pod nosem imperialnych celników.

To przerwało wewnętrzne rozterki Tinian. Nawet bez jednej c-płytki te fragmenty

mogły komuś pomóc odtworzyć generator pola antyenergetycznego.

- Chwileczkę... - zaczęła błagalnym tonem. - Celnicy nie będą mieli pojęcia, jak

powinny wyglądać wasze instrumenty, prawda?

Twilit wzruszyła ramionami.
- To muzyczni analfabeci - przyznała. - Do czego zmierzasz?
- Mam to w kawałkach - wyjaśniła Tinian. - Przymocujcie je do waszych

instrumentów!

Cheever pogładził bródkę.
- Taak - powiedział przeciągle. - Większość z nich da się zamontować tak, by

wyglądała na bebechy KeyBedu.

- Ja mogę sobie gdzieś przyczepić jedną czy dwie c-płytki - oświadczył Redd.

Głęboki pogłos dodał pewności jego deklaracji.

Tinian zastanawiała się, czy nie zwariowała. Nie dbała o to, czy przeżyje czy

umrze, ale uparła się, żeby przewieźć transmiter pola przez kontrolę celną.

- Czy nie byłoby bezpieczniej wywieźć to z Druckenwell beze mnie? Jeśli złapią

mnie z identyfikatorem Twilit, wszystkich nas ześlą do kopalni przyprawy.

Twilit delikatnie pogładziła włosy Tinian.
- Znamy pewnych ludzi poza planetą - powiedziała. - Ludzi, którzy potrafią to

wykorzystać przeciwko Imperium. Ci ludzie chętnie porozmawiają z księżniczką I’att.
Gwarantuję.

Trzasnęły drzwi.

Opowieści z Imperium

- Była tam, a jakże - oświadczył Woyiq.
Daye wzdrygnął się. Gromki głos osiłka wbijał się jak sztylet w jego ranną głowę.
Drugi z ludzi - a może Gotal? Daye nie miał siły zogniskować wzroku - odwrócił

się, by uciszyć wchodzącego.

- Hej, trochę ciszej!
- Przepraszam. - Woyiq podszedł na placach do łóżka Daye’a. - Przepraszam.
Olbrzym wytaszczył Daye’a spomiędzy ostrych durabetonowych głazów, pracując

w prawie kompletnych ciemnościach na dnie nowego głębokiego krateru Il Avali.

- Naprawdę, strasznie przepraszam...
Daye ścisnął dłoń swego pomocnika.
- Czy ona...
- Zaraz - powiedział... tak, z tymi rogami na głowie to musiał być Gotal. - Podejdź

no bliżej, ty góro mięsa.

Woyiq podsunął się bliżej.
- śyje? - wyszeptał Daye. - Nic jej nie jest?
Potężny mężczyzna położył rękę na obandażowanym syntetyczną tkanką ramieniu

Daye’a.

Obie nogi zmiażdżone, jedna ręka też, nie odważyli się jednak zanieść go do

lekarza.

- Była w Lądowisku Szczęściarza, z zespołem. Dobrze się pan domyślił.
Daye przełknął ślinę. Nawet ten drobny ruch go zabolał.
- Czy...
- Powiedziałem jej, że nikt nie przeżył. Ona...
- Dzięki. Dziękuję wam obu. - Daye zamknął oczy. Nie był w stanie słuchać o

tym, jak Tinian przyjęła wiadomość o jego rzekomej śmierci. Jeszcze nie teraz. Pewną
częścią siebie pragnął zapaść się w nicość, tak by wiadomość przekazana przez Woyiga
stała się prawdą.

Najwyraźniej jednak wszechświat go oszczędził, a przynajmniej jego część,

jeszcze na jakiś czas. Nie mógł wciągać Tinian w potajemne życie, jakie postanowił
teraz prowadzić. Woyig i jego gotalski wspólnik obiecali, że dostarczą go prosto do
Rebeliantów, kiedy tylko w Il Avali trochę się uspokoi. Powstańcy potrzebowali jego
talentów. Może też uda im się trochę go połatać...

Uznał więc, iż litościwiej będzie pozwolić Tinian myśleć, że zginął. Tinian z

Druckenwell, błyskotliwa i utalentowana, zacznie nowe życie.

On jednak nigdy już nikogo nie pokocha.
- Do zobaczenia, Tinian - wyszeptał do ściany. - Niech Moc będzie z tobą.

Celnicy kręcili się wszędzie - było ich ze cztery razy więcej, niż Tinian

kiedykolwiek dotąd widziała na oczy. Zespołowi udało się jednak przejść przez
kontrolę, dokładnie tak, jak przewidział Cheever. Tinian przeszła za nim przez stęchły
korytarz na pokład czwartej klasy. Znaleźli miejsca w pobliżu siedzenia Yccakicka.
Redd podróżował w ładowni bagażowej; ochraniał tam trefne instrumenty muzyczne.

Peter Schweighoffer

Tinian opadła ciężko na fotel, zadowolona, że pokład nie ma iluminatorów. Nie

będzie ostatniego rzutu oka na Druckenwell, który prześladowałby ją później we
wspomnieniach.

Sama w galaktyce, nie licząc dwóch praktycznie obcych jej towarzyszy podróży i

bagażu pełnego zakazanej elektroniki militarnej, znajdzie sposób, by pomóc obalić
Nowy Porządek. Za każdym razem, gdy dzięki niej Imperator Paipatine poniesie
choćby najmniejszą szkodę, Tinian zadedykuje swe małe zwycięstwo pamięci Daye’a
Azur-Jamina i życia, jakie mogli prowadzić.

Niech Moc będzie z tobą, kochany. Odchylając się w tył, Tinian otarła łzy z

kącików oczu. Była gotowa do startu.

Opowieści z Imperium

O S T A T N I A S C E N A

Patricia A. Jackson

- Najiba, planeta wielkich skrajności, trwała w stanie wiecznej wiosny; pory roku

wyznaczały zaburzenia elektrostatyczne i ulewne burze. Ross wpatrywał się w
nabierający sił szkwał, zafascynowany rysunkiem błędnych linii błyskawic, które
rozdzierały mroczne nocne niebo. Ukryty pod „Kierrą”, swoim lekkim frachtowcem
YT-1300, Korelianin obserwował burzliwe niebo nad lądowiskiem i śledził
bezkształtne cienie majaczące ponad pokrywą ciężkich chmur.

Podpięte z wojskową precyzją miękkie kosmyki jasnych włosów lśniły od

drobnych kropli deszczu, które zbierały się wzdłuż nich nad uszami. Przemytnik
ziewnął i oparł się o jeden ze wsporników statku. Zwrócił senne, niebieskie oczy z cieni
nad głową na sylwetki kilku tubylców, stłoczonych pod wiatami Doków Reuthersa.

- Sto dziewięćdziesiąt cztery?
Przycisnąwszy komunikator do policzka, Ross się zgłosił:
- Tu sto dziewięćdziesiąt cztery.
Ponętny kobiecy głos kontynuował:
- Co to za interes, Ross? Sterczymy tu od ponad godziny.
- Nudzisz się, kochanie? - drażnił się Ross, którego przystojną twarz widoczną w

przyćmionym świetle ozdobił szeroki uśmiech.

- Naprawdę cię to obchodzi? Czy tylko chcesz znać moje zdanie? No chodź,

ptaszyno. - Jej głos brzmiał błagalnie. - Ruszajmy stąd.

- Nie masz co stroić obwodów w warkoczyki. - Czule pogłaskał ręką dolną

wieżyczkę, zastanawiając się, w której części systemów pokładowych się ukryła.
Nazwana pieszczotliwie imieniem samego statku, zadziorna sztuczna umysłowość
miała tendencję do koncentrowania się na czujnikach optycznych z iście kobiecą
ciekawością.

- Ol’val, Ross - powitał go ktoś z niedaleka.
Mimo iż pozdrowienie zabrzmiało w dobrze znanym starokoreliańskim dialekcie,

Ross zesztywniał i odruchowo odbezpieczył blaster. Z ręką opartą na kaburze pistoletu
wpatrywał się w najbliższe cienie, skupiając wzrok na zgarbionej sylwetce.

- Reuther?

Peter Schweighoffer

Starzejący się nadżibski barman wyszedł z cienia na deszcz, kuląc się pod atakiem

zimnych kropli. Pod osłoną „Kierry” wyprostował się i spojrzał spoglądając prosto w
młodą twarz Korelianina.

Jego oczy, pełne staroświeckiego uroku, lustrujące Rossa od stóp do czubka

głowy, były spostrzegawcze i wnikliwe. Napotkał psotny wzrok przemytnika i dumny
uśmiech zaigrał na jego ustach.

- Od razu widać, jak ci się udało trafić na listy gończe w Mos Eisley w zeszłym

tygodniu. Imperialni oferują pięć tysięcy kredytów za twoją głowę.

- Tylko tyle?
- Faktycznie - roześmiał się starszy mężczyzna. - Stanowczo za mało, jak na

drania z twoimi referencjami. - Czerwone rękawy tuniki, typowego stroju rdzennych
mieszkańców Najiby, wydymały się jak balony wokół wątłych ramion i barków
Reuthera. Zmoczone przez deszcz, rzednące siwe włosy okalały piegowatą czaszkę
ś

cisłym warkoczem.

- Dobrze cię widzieć, chłopcze - szepnął Reuther. Odkorkował misternie zdobioną

butelkę i nalał hojną porcję napoju do kryształowego pucharu, który wręczył
przemytnikowi.

- Koreliańska whisky? - zapytał Ross, delektując się gorzkim zapachem trunku. -

A co to za okazja?

- Starzejemy się - wychrypiał Reuther i nerwowo obejrzał się przez ramię. - I

ebyśmy mieli siłę wyjść na spotkanie jutra.

Ross podejrzliwie podążył za spojrzeniem barmana.
- Spokojna noc, Reuther? - zapytał, ostrożnie przesuwając dłoń w stronę kabury

blastera.

Stary potrząsnął smutno głową.
- Ulice pustoszeją, gdy Dzieci Najiba wracają do domu.
Ross słyszał o Dzieciach Najiba. Zlustrował wzrokiem nocne niebo, szukając

dziwnego pasa asteroidów, który nieznanym sposobem zadomowił się na orbicie małej
planety. Równie złowieszczy jak skalne odłamki przecinające niebo nad ich głowami
był posępny ton w głosie Reuthera.

- Twoja wiadomość była podobno pilna - rzekł Ross.
Stłumiony przez ciepłe ciała stłoczone przy wąskich drzwiach baru, dobiegł ich

nagle zduszony krzyk. Pełen przygnębienia, modulowany skowyt, kakofonia szlochów,
przebił się nawet przez gwałtowny łoskot burzy.

- Tylko popatrz, chłopcze - powiedział Reuther. - Nie ściągnąłem cię tu bez

powodu.

Tłum złamał szyk, rozdzielając się na boki przy drzwiach wejściowych. Z baru

wytoczył się najibski mężczyzna, ubrany w niezgrabny beżowy mundur pracownika
kontroli portu. Załamywał się pod ciężarem smukłego, nieruchomego ciała
twi’lekiańskiej kobiety, którą niósł na rękach. Jej bladoniebieska skóra lśniła od
deszczu, nieskazitelnie gładka mimo igrających na niej okrutnych cieni. Delikatne
ramiona, wyciągnięte nad głową kobiety w pozie tancerki, kołysały się z gracją,

Opowieści z Imperium

podkreślając łagodny łuk ramion i szyi. Jej kruche ciało, skąpo odziane w wyblakłą
tunikę, podrygiwało konwulsyjnie w ramionach mężczyzny.

- To Lathaam - zaczął Reuther - pracownik portu. A to... - zawahał się - to była

jego kobieta, Arruna.

Ross pozbył się napięcia mięśni ramion i karku, rozmasowując naciągnięty nerw

na szyi.

- Co się stało?
- Stał się Adalryk Brandl - odpowiedział martwym głosem mężczyzna. -

Przywiało go tu jakieś dziesięć godzin temu. Zażądał pilota, który umiałby strzelać
równie dobrze jak latać. - Westchnąwszy, ciągnął dalej. - Znasz zasady, Ross. Kiedy
Dzieci Najiba wracają do domu, nie ma żadnych startów ani żadnych lądowań.
Lathaam, jak to on, niezbyt lotny, popełnił zasadniczy błąd, informując o tym Brandla.
- Najibianin potarł nerwowo miejsce między brwiami. - Lathaam nigdy nie był
dyplomatą.

- Więc Brandl zabił dziewczynę?
- Nie mówię, że to zrobił. - Ukryty w bezpiecznym cieniu statku Reuther

obserwował dramatyczną scenę u drzwi baru. Niepewny, odwrócił wzrok i uniósł ręce
w geście rozpaczy.

- Widzisz, Ross, tak naprawdę to Brandl nawet jej nie tknął. - Sapnął. - A jednak

dziewczyna leży tam, całkiem martwa. I nikt na tej planecie mi nie powie, nawet ty, że
Brandl nie ma z tym nic wspólnego.

- Za długo mieszkasz wśród tych ludzi.
- Wiem, co sobie myślisz, chłopcze - parsknął Reuther. - Ale pamiętaj, że też

kiedyś byłem łowcą nagród. Brandl nawet nie wyciągnął blastera. Bo w ogóle go nie
nosi. - Barman odchrząknął głośno i splunął w deszcz. - Tacy jak on nie potrzebują
blasterów, żeby zabijać. - Wzdrygnął się i wymamrotał: - To dziesięć-dziewięćdziesiąt
sześć, albo nigdy ich nie widziałem.

- Dziesięć-dziewięćdziesiąt sześć? - zapytał ściszonym głosem Ross.
- Jeśli o nich nie słyszałeś, lepiej to sprawdź - mruknął Reuther. - Od tego może

zależeć twoje życie.

Ignorując cyniczną uwagę starego, Ross skrzyżował ręce na piersi.
- I gdzie tu miejsce dla mnie?
- Brandl szuka pilota, który umie się o siebie zatroszczyć. Powiedziałem mu, że

znam co najmniej tuzin narwańców, którzy podjęliby się przelotu przez pas asteroidów
dla łatwego tysiąca kredytów. A potem wspomniałem mu o tobie.

- Daj spokój, Reuther - Ross westchnął melodyjnie. - Jeden facet przyjeżdża do

miasta i już wszyscy trzęsą portkami? A co się stało z waszą milicją?

- A była tu kiedyś taka? - obruszył się Reuther. Wlepił wzrok w tłum żałobników i

splunął. - To farmerzy! Kmiotki, jeden w drugiego! Gotowi pokąsać każdego
nieznajomego, gdyby nie to, że za bardzo się boją nadepnąć na własny ogon. Popatrz na
nich! - Wskazał grupkę ludzi zgromadzonych wokół ciała. - Łatwo jest przyglądać się
cudzemu nieszczęściu i nic nie robić.

Peter Schweighoffer

W tłumie nagle podniosły się głosy i ludzie gwałtownie cofnęli się na ulicę. Z tyłu

baru zbliżał się ku drzwiom jakiś cień. Przysłaniając przyćmione światło sączące się z
framugi mężczyzna przystanął w drzwiach.

- To musi być on - szepnął Reuther. - Zapłacę ci dwa tysiące kredytów oprócz

tego, co on zaproponuje. Tylko zabierz go z tej planety! - Cofnął się w strugi deszczu,
ale po chwili dodał: - Ten gość nie ma tu najlepszej prasy, Ross. Uważaj na siebie.

Ross ostrożnie obserwował reakcję miejscowych, gdy Brandl mijał ich, rzucając

za sobą długi cień. Uderzony niezwykłą urodą nieznajomego przemytnik nie mógł
uwierzyć, by taki mężczyzna byt zdolny do przemocy. Przystojny i nieco nonszalancki,
Brandl miał klasyczny profil i małe usta o wąskich wargach. Igrał na nich ledwie
dostrzegalny arogancki uśmieszek, który wzbudził podejrzenia przemytnika.

Gęste, ciemne włosy nieznajomego lśniły na deszczu, przetkane gdzieniegdzie

pasmami siwizny, biegnącymi od skroni do nasady szyi. Równie złe przeczucia co
arogancki wyraz na twarzy Brandla budził jego płaszcz, który wydawał się wchłaniać
otaczającą ciemność, a jednocześnie krył ręce mężczyzny i broń, jeśli miał ją przy
sobie.

- Kapitan Thaddeus Ross?
Krzywiąc się na dźwięk swojego imienia, Ross odrzucił trzymaną w ręku szmatę,

odsłonił przy tym blaster i drugą rękę opartą na obcasie.

- Adalryk Brandl? - odparł szorstko.
Serdeczny, dystyngowany uśmiech wykwitł na bladych ustach Brandla,

uwydatniając ostro kości policzkowe.

- Powiem krótko, kapitanie. Potrzebny mi transport do systemu Trulalis.
- Trulalis? Może pan złapać miejscowego skoczka za połowę ceny, której ja bym

zażądał. Prywatny transport pasażerski nie jest tani.

- Prawość nie ma ceny, kapitanie Ross, a barman zapewnił mnie, że jest pan

człowiekiem prawym.

Prostując ramiona, Brandl spojrzał badawczo w oczy przemytnika.
- Proponuję panu pięć tysięcy kredytów za transport na Trulalis, gdzie będzie mi

pan towarzyszył do osady Kovit.

- Nie ruszę się z portu za mniej niż sześć tysięcy - odparował Ross, mrużąc oczy. -

A jeśli zależy panu na moim towarzystwie, będzie to pana kosztowało dodatkowe tysiąc
pięćset kredytów.

- Zgoda - szepnął Brandl. Długimi palcami z wdziękiem sięgnął po opieczętowany

eton kredytowy. - Trzy tysiące teraz, reszta po zakończeniu sprawy.

Spojrzawszy na pieczęć, Ross ruszył z miejsca.
- Tędy proszę - wskazał ręką na opuszczoną rampę frachtowca. - Kierra, przygotuj

statek do startu.

- Najwyższy czas! - syknęła. - Myślałam, że moje przypory cumownicze

zapuszczą tu korzenie.

Ross rzucił ostatnie spojrzenie na bar, po czym zasalutował Reutherowi i

pozostałym, którzy obserwowali go bezpiecznie ukryci w cieniu. Wkładając do kieszeni
list kredytowy gestem świadczącym o pewności siebie, posłał im pokrzepiający

Opowieści z Imperium

uśmiech i wbiegł po rampie. Uruchomił zamykanie włazu i przeszedł dobrze znanym
korytarzem na mostek. Korelianin uśmiechnął się przebiegle, słysząc zaczepny głos
Kierry witający ich dziwnego gościa.

- Coś ty za jeden? - napadła na Brandla. - Nieważne, gdzie ja jestem. Jestem tam,

gdzie moje miejsce, ale ty...

- Kierra - powiedział cicho Ross. - Poznaj naszego nowego klienta.
Rozzłoszczona aroganckim zachowaniem Brandla, Kierra rzuciła pełną pasji

pogróżkę:

- Halle metes, petchuk!
- Koccic sulng! - zbeształ ją Ross, zaskoczony pogardliwym starokoreliańskim

określeniem, jakiego użyła.

Brandl podziękował uprzejmie za opryskliwe oświadczenie i podjął rękawicę:
- Onna fulle giuth.
Zanim zdołała oddać cios, Ross zajrzał w jeden z jej czujników optycznych.
- Dość tego! - wybuchnął. - Kierra, otwórz łącze mocy i naładuj główny silnik -

polecił. - I to już!

Syk wyładowania elektrostatycznego w komunikatorze zabrzmiał jak pełne

oburzenia zgrzytanie zębami.

- Potwierdzam, szefie - odpowiedziała.
Skrzyżowawszy ręce na piersi, Ross oparł się o poszycie kadłuba i słuchał

odgłosów zapłonu silników jonowych. Spojrzał prosto w podstępne oczy Brandla i
powiedział cicho:

- Niewielu jest ludzi, którzy pamiętają starokoreliański.
- W trakcie mojej kariery musiałem posługiwać się wieloma językami - odparł

Brandl. - Byłem... jestem aktorem - dodał ostrożnie.

- Zwykle nie przewożę pasażerów - wyznał Ross. Przechodząc przez przegrodę

kabiny, włączył oświetlenie korytarza. - Zapraszam do mojej kwatery. Proszę czuć się
swobodnie.

Brandl omiótł wzrokiem skromną kabinę pasażerską. Zawahał się przy wejściu i

stanął w drzwiach.

- Kiedy dolecimy na Trulalis? - spytał.
- Za jakąś godzinę. - Ross nie był pewien. Wzruszył ramionami. - Dam panu znać,

gdy tam dotrzemy.

- Dziękuję, kapitanie. Doceniam pańską gościnność.
- Taa... Założę się, że doceniasz - wymamrotał Korelianin pod nosem. Kiedy luk

kabiny zamknął się za nim automatycznie, skierował kroki na mostek.

- Kierra, ustaw system astronawigacyjny na Trulalis.
- Sprawdzam.
Ross usiadł w fotelu pilota i rzucił okiem na wskazania przyrządów pokładowych.
- Dobra, kochanie, włącz tego awaryjnego autopilota, którego zainstalowaliśmy

rano.

- Nie dziś, Ross - powstrzymała go. - Boli mnie głowa.

Peter Schweighoffer

Obserwując jego reakcję z kilku czujników optycznych, przypomniała mu

płaczliwym głosem:

- Zapomniałeś odciąć ogranicznik wspomagania, ptaszyno. Więc nie wiń mnie za

tę wpadkę.

Z komunikatora dobiegł ściszony, szyderczy śmiech.
- Nawiasem mówiąc, skąd wytrzasnąłeś to straszydło? Aż ciarki przechodzą,

Tadziulku.

- Mówiłem ci, żebyś mnie tak nie nazywała - syknął Ross. Patrząc w optyczny

czujnik, ostro otworzył przepustnicę, przez co frachtowiec zadygotał i przechylił się na
platformie startowej.

- Nie tak ostro, nie tak ostro... - zagruchała Kierra. Rozdrażniona jego czarnym

humorem dodała: - Nienawidzę, kiedy wpadasz w taki nastrój. Twoje maniery...

- Mniejsza o moje maniery! - Odzyskawszy panowanie nad sobą, wcisnął kilka

włączników startowych. Frachtowiec uniósł się w powietrze, pokonując przyciąganie
planety, wyleciał z doku.

- Pomyśl raczej o swoich manierach - upomniał ją. Sprawdził najnowsze odczyty

aktywności meteorytów i mówił dalej: - Brandl płaci za tę podróż osiem tysięcy
kredytów, prawie tyle co za pół ładunku przyprawy. Mogłabyś chociaż spróbować mu
dogodzić.

- Jak sobie życzysz, szefie.
- I skoro już mnie słuchasz, sprawdź, co może oznaczać kod dziesięć-

dziewięćdziesiąt sześć.

Łatwizna!

kodeksie

karnym

Imperium

oznaczenie

osoby

niezrównoważonej umysłowo.

- Nie, to musi być coś więcej - głośno myślał Ross. - Coś innego. Przeszukaj pod

tym kątem wszystkie martwe pliki w kodzie dziesiątkowym.

- To zajmie trochę czasu.
- Nie szkodzi! - warknął. - Chcę znać każdy opis kodu dziesięć-dziewięćdziesiąt

sześć, od imperialnych baz danych po zapisy Starej Republiki.

- Potwierdzam - odparła niechętnie Kierra.
Sygnalizator hipernapędu zaczął obliczać dane niezbędne do skoku w

nadprzestrzeń. Sprawdzając systemy pokładowe, Ross zauważył zwiększoną aktywność
w programach bibliotecznych, w których Kierra wyszukiwała informacje o dziwnym
kodzie dziesiątkowym.

- Uwaga, włączamy hipernapęd - oznajmił przez pokładowy interkom. Zapiął pasy

i uruchomił motywator, który pchnął statek w wielobarwną eksplozję nadprzestrzeni.

W dolnej części kadłuba statku Ross kołysał się od ściany do ściany na

obrotowym fotelu strzelniczym, wciskał od niechcenia przyciski kontrolne wieżyczki.
Potem zamknął oczy i zaczął masować zesztywniałe mięśnie barku. Krzywił się, w
miarę jak naciągnięte ścięgno napinało się i rozluźniało. Zapomniawszy o
widowiskowym spektaklu światła i barw na wąskim ekranie, oparł się o chłodną skórę
fotela i odpłynął w spokój snu.

Opowieści z Imperium

- Wiesz... - szepnęła Kierra. - ...robisz arcysłodkie miny, kiedy śpisz.
- Nie spałem - skłamał, powstrzymując ziewnięcie.
- Głowa do góry, ptaszyno! Mam dla ciebie bardzo intrygujące informacje.
Ross wyprostował się w fotelu i roztarł uszy, by przyspieszyć krążenie.
- Posłuchajmy.
- No więc wygląda na to, że twój tajemniczy kod sięga czasów jeszcze sprzed

powstania kodu dziesiątkowego. Zgodnie z opisem, do którego dotarłam - a muszę
przyznać, że mnie to wprawiło w zakłopotanie - oznaczenie dziesięć-dziewięćdziesiąt
sześć pochodzi od starokoreliańskiego słowa ke’dem.

Wpatrując się w zawirowania przestrzeni, Ross wymówił w myślach to słowo.
- I co dalej?
- Dalej? - prychnęła. - To jest to! Od czasów przedimperialnych dziesięć-

dziewięćdziesiąt sześć ma dwa znaczenia: osoba niezrównoważona i ke’dem. - Po
chwili wahania dodała cicho: - Co to jest ke’dem!

- To zniekształcone starokoreliańskie słowo, które znaczyło „przeklęty” bądź

„upadły”.

- To by tłumaczyło współczesną terminologię.
- Taa... - mruknął cicho. - I to, co zdarzyło się tam na dole, w porcie. - Skrzyżował

ręce na karku. - Kierra, mój skarbie, Adalryk Brandl to rycerz Jedi.

- Jedi? No tak, to by wiele wyjaśniało. - Po chwili jej czujnik optyczny ściemniał.

- Uwaga! Wyłączam hipernapęd. Trzy... dwa... jeden.

Ross wyczuł wibrację napędu jonowego, włączonego po wyjściu z nadprzestrzeni.
- Uważaj z cewkami zapłonowymi, Kierra.
- Nie przyjdziesz na mostek? - spytała.
- Właśnie idę - odpowiedział. - Ale najpierw muszę zgarnąć naszego niezwykłego

gościa.

Pod ochronną warstwą chmur Trulalis kryła pełne uroku krajobrazy wiosennej

zieleni. Mozaika falistych łąk, pełnych zachęcającego cienia lasów i rozległych
oceanów była jak zaproszenie do raju dla strudzonego wędrowca międzyplanetarnych
szlaków. Wśród obszarów zdziczałej roślinności znajdowały się niezliczone zakątki
płaskich poletek, idealnych na lądowiska dla niezauważonych transportowców. Ross
uznał, że ta planeta to idealne miejsce na przerzut przemytu. Rozejrzał się i po chwili
dostrzegł miejsce nadające się do lądowania. Kompensując niewielkie wzniesienia
powierzchni, osadził statek w pobliżu niedużej wioski.

Po wylądowaniu Ross zarzucił na ramię worek podróżny i upewnił się, że ma

zapasowe ogniwo energetyczne w kaburze. Stojąc u szczytu rampy, zajrzał niepewnie
w korytarz. Kątem oka dostrzegł Brandla.

Ekscentryczny Jedi czekał już na dole, w cieniu wysokich, czarnych drzew. Jego

postać rysowała się na tle zamglonego popołudniowego słońca.

- Kierra, nadal nie jestem pewien, o co chodzi Brandlowi. Miej oczy otwarte.
- Miej otwarte łącze komunikatora - odpowiedziała. - Wesz, jak się o ciebie

niepokoję.

- Dobra dziewczyna! - zaśmiał się Korelianin.

Peter Schweighoffer

Ross podszedł do swego pasażera. Po raz pierwszy od opuszczenia Najiba widział

obie ręce Brandla - jedna z nich była owinięta czarnym bandażem. Przez szpary w
prowizorycznym opatrunku prześwitywał podrażniony róż rany i żółty wysięk,
wchłaniany przez grubą tkaninę.

Zanim Ross zdążył zapytać, Brandl odwrócił się i podążył ścieżką.
- Co tamten Najibianin powiedział ci o mnie?
- Powiedział, że zabiłeś twi’lekiańską dziewczynę - wyrzucił z siebie Ross. Po

chwili dodał: - Zrobiłeś to?

Jedi odpowiedział prosto z mostu:
- Tak.
Zawahał się, słysząc potępiające prychnięcie Korelianina.
- Proszę, kapitanie. Pańska pogarda to drobna nagroda dla skruszonego

pielgrzyma.

- Nazywa pan morderstwo aktem skruchy? - Ross splunął.
- Kiedy jest to ostatnia z popełnionych zbrodni... - przerwał na chwilę. - ...tak.
Obojętny stosunek Brandla do śmierci kobiety przyprawił Korelianina o dreszcz.
- Jak to się stało? Nawet jej nie dotknąłeś. - Ross złapał Brandla za rękaw i

pociągnął. - Jak ją zabiłeś?

- Udusiłem ją.
- Udusiłeś? Na otwartym powietrzu?
- Wyrafinowana umiejętność - zadrwił Brandl. - Nie dla ludzi słabego serca.
- Wydajesz się dumny z siebie, Jedi! - Ross znów splunął pogardliwie. - Sprawiało

ci przyjemność zabicie niewinnej kobiety?

- Zło wypływa ze słabości, a słabość z ambicji; w ten sposób każdy ambitny

człowiek jest zgubiony. - Jedi z premedytacją rzucił wyzwanie: - Niech mi pan powie,
kapitanie, pan też jest ambitny. Który z nas jest naprawdę niewinny?

- Może mam panu teraz przyklasnąć? - zadrwił Ross.
- Jeśli ma pan ochotę!
- Zanim złożę panu wyrazy uznania, proszę mi powiedzieć, czy naprawdę pan tak

uważa, czy to tylko wymysł dla ulżenia sumieniu?

- Jeśli chce pan dla mnie kary, kapitanie Ross, proponuję, by trzymał się pan

blisko mnie. - Skrzywił się. - Może pan wkrótce mieć swoją satysfakcję.

Sprowokowany złowieszczą nutą w głosie Brandla, Ross wyciągnął blaster. Jedi

musiał to usłyszeć, bo odwrócił się wprost pod lufę. Ross wystrzelił serię w jego stronę.
Z wprawą byłego łowcy nagród wycelował promienie tak, by eksplodowały w
kwadracie szerokich barków Brandla. Zanim jednak zabójcza energia dotknęła jego
ciała, Brandl zręcznie odpiął od pasa cylindryczny przedmiot. W jednej chwili u jego
podstawy zapalił się wąski snop białego światła. Sparował strzały, kierowany
precyzyjnymi ruchami nadgarstka Jedi. Odchylone mieczem świetlnym promienie
blastera trafiły w pole.

Przerażony Ross mógł tylko patrzeć, jak zabójcza seria wyparowuje. Nagle poczuł

uścisk palców zaciskających się na jego gardle. Dusząc się, przemytnik opadł na
kolana. Sielski krajobraz Trulalis przed jego oczami zaczął rozpływać się we mgle.

Opowieści z Imperium

Stopniowo odzyskiwał ostrość widzenia, ale wciąż bolała go szyja. Krztusząc się, łapał
powietrze.

- Jest jedna zasada z teatru, która ma zastosowanie w prawdziwym życiu -

oznajmił Brandl. - Tylko bohater ginie. Złoczyńcy i tchórze pozostają przy życiu, by
dalej cierpieć. - Odwrócił się plecami do dyszącego ciężko pilota, warknął: - A teraz
chodźmy.

Ross potrząsnął głową.
- Kolejna z pańskich mądrych myśli? - wymamrotał ospale.
Brandl zadrżał. Był wyczerpany, wyłączył miecz świetlny z widocznym

wysiłkiem.

- Proszę to przyjąć jako ostrzeżenie dla mniej niż skromnego pielgrzyma,

kapitanie.

Przypiąwszy miecz do pasa, Jedi lustrował przez chwilę wzrokiem blade niebo.
- Osada jest o niecały kilometr stąd. Lepiej chodźmy. Wkrótce się ściemni.
Ross zaklął pod nosem, wcisnął swój worek pod pachę i schował blaster do

kabury. Mijając Brandla szybkim krokiem, syknął:

- Nie rozumiem, dlaczego miałby się pan obawiać ciemności.
Otoczona potężnym uściskiem górskiego pasma wioska Kovit była dobrze

chroniona przed ostrym klimatem północnych wyżyn i targanych wiatrami
nadmorskich równin. Spoglądając ze wzgórza na skromną wiejską osadę, Ross z
trudem dostrzegał ruch na zakurzonych ulicach. Ciągnięte przez maleńkie banthy wozy
skrzypiały na szerokich alejach. Kilkanaście osób przechadzało się ulicą, przystając, by
pogawędzić z sąsiadami lub potargować się z handlarzem przy ulicznych kramach. W
bocznej uliczce trzech chłopaków pociło się nad zmaltretowanym śmigaczem, usiłując
zmusić silniki pojazdu, by odpaliły. Rozlegający się wśród sporadycznego kasłania
repulsorowych poduszkowców śmiech zdradzał trójkę dzieci bawiących się
przestarzałym robotem astromechanicznym.

Na szczycie wzgórza Brandl zawahał się. Popatrzył w dół na osadę, jakby

rozważając kilka możliwości działania. Widać było, że z pewną niechęcią myśli o
dalszej wędrówce.

- Skąd pan pochodzi, kapitanie?
Zaskoczony nagłym pytaniem, Ross zająknął się.
- Z Korelii - odparł.
- Czy ciężko panu tam wracać?
- Powroty do domu zawsze są trudne. - Korelianin wzruszył ramionami. -

Przynajmniej dla niektórych z nas.

Brandl nie odpowiedział. Zaczął schodzić ścieżką w stronę osady. Niepewnie

podszedł do bram, jakby spodziewał się, że jakieś niewidzialne pole siłowe stanie mu
na drodze. Mijając równe rzędy drewnianych wiejskich domków, podziwiał
mistrzostwo miejscowej architektury. Trawniki przed domami zdobiły ogródki ziołowe
i ukwiecone grządki, troskliwie wypielęgnowane i staranie utrzymane. Zbliżając się do
owalnego, zakurzonego rynku, Brandl zasłonił oczy, chroniąc je przed blaskiem
zachodzącego słońca. Patrzył na urodzajne pola rozciągające się wokół osady.

Peter Schweighoffer

W centrum wioski wznosiła się makabryczna konstrukcja górująca nad dachami

domostw. Potężne przypory, które podtrzymywały sklepienie, wyglądały jak kamienne
skrzydła. Nieskazitelnie prosty obelisk obłożony kredowobiałym wapieniem strzelał w
ciemniejące niebo. Teatr skupiał gasnące promienie słońca, kradnąc cały urok
malowniczej wioski. Brandta ciągnęło do budowli mroczne poczucie przynależności,
szedł więc w jej kierunku, ignorując zdziwione spojrzenia mieszkańców osady.

Gdy mijali obrzeża wioski, Ross obserwował prowizoryczny hangar i wystający

przez wąskie odrzwia prymitywny dziób gwiezdnego myśliwca Z-95. Choć
przytłoczony niewielkimi rozmiarami hangaru wydawał się sprawny, i chętny do walki.

Kilku mężczyzn na widok nieznajomych przerwało pracę. Zebrali się w cieniu

rzucanym przez niewielki daszek stajni i przyglądali się przybyszom.

Odbezpieczając kciukiem blaster, Ross zapytał cicho:
- Twoi wielbiciele?
- Sąsiedzi, klienci, starzy znajomi. - Brandl zatrzymał się gwałtownie na ulicy,

jakby budząc się z zamyślenia. - Ale to było w innym życiu.

- A kim są w obecnym życiu? - warknął przemytnik.
- Nieznajomymi.
W cieniu pachnących ogrodów brukowaną, kamienną ścieżką szła kobieta z

młodym chłopcem. Echo przyniosło ich śmiech, gdy wymieniali między sobą żarciki.

Owalną twarz kobiety okalały kaskady płomiennorudych loków. Bardzo jasna

skóra

była

zaczerwieniona,

zdradzając

nieprzystosowanie

nadmiaru

promieniowania. Chłopiec, wysoki i chudy, miał nie więcej niż dwanaście lat. Szerokie
bary nad wątłą klatką piersiową wydawały się zbyt masywne, nie pasowały do reszty
szczupłego ciała. Rytmiczny, skoordynowany krok długich nóg zapowiadał zbliżający
się okres gwałtownego wzrostu.

Zaskoczona pojawieniem się ciemnej sylwetki Brandla kobieta zawahała się.

Stanęła nieruchomo, napotkawszy jego beznamiętny wzrok. Uśmiech, który rozchylał
jej pełne wargi, zniknął. Dziwne zachowanie zdumiało chłopca; spoglądał to na jej
kamienną twarz, to na Brandla. Po chwili oparł się o ramię matki i szepnął jej coś do
ucha.

Kobieta przytuliła chłopca i razem poszli dalej przez błonia. Brandl westchnął ze

skruchą, a potem bez żadnych wyjaśnień ruszył w stronę starego teatru. Dzikie kwiaty
już przed laty wdarły się na dziedziniec teatru przez archaiczny łuk, zarastając dawniej
prostą ścieżkę prowadzącą do potężnych wrót. W mrocznym przedsionku stał rząd
posągów z brązu i metalowych rzeźb.

Adalryk Brandl poruszał się z gracją wśród znajomych cieni, intuicyjnie

odnajdując drogę przez ciemne korytarze i przestronne sale. W pustej skorupie pamięci
odtwarzał kontury i sylwetki widniejące na zmurszałych gobelinach, zmatowiałe
gabloty pełne rekwizytów - mieczy i tarcz - a na końcu wielką salę, do której widzowie
przychodzili niegdyś oglądać przedstawienia teatralne.

Nie zwracając uwagi na podążającego za nim Korelianina, Brandl przyspieszył

kroku i wszedł do ogromnej sali. Dobrze znany odgłos oklasków i aplauzu widowni
ożył w jego uszach, ale iluzja trwała krótko. Nie było żadnej publiczności, która by biła

Opowieści z Imperium

brawa, żadnych aktorów kłaniających się na scenie, żadnej scenografii ani rekwizytów,
które pamiętał. Pusta scena wydawała się hańbiąco obnażona.

- Kto tam jest? - dobiegi z ciemności cichy głos.
Brandl zachwiał się. Oparł się o misternie zdobioną framugę drzwi.
W środkowym przejściu zamajaczyła chuda, krucha postać.
- Podejdź bliżej - polecił miękki głos.
Ukryty w cieniu tylnej ściany widowni, Ross obserwował teatr, szukając innych

oznak ruchu. Z kciukiem na cynglu blastera czekał cicho w stęchłym bocznym
skrzydle, podczas gdy Brandl zbliżał się w kierunku podobnej do cienia postaci.

- Adalryk Brandl, tak? To ty? - powiedział starzec zachrypniętym, ale

przyjemnym głosem.

- Mistrzu Otias... - szepnął Brandl, przyklękając u stóp swego nauczyciela. -

Wstyd mi, że zechciałeś pamiętać moje imię.

Otias zapalił latarkę i oświetlił swą łuszczącą się twarz. Ubrany był w spłowiała

szarą tunikę, poplamioną potem i olejem do lamp. Lata trudów wyrobiły mięśnie jego
ramion i zaznaczyły żyły, a sylwetkę przygięły do ziemi. Mętne oczy ledwo było widać
wśród piegów i plam na twarzy.

- Od kiedy to wstyd staje pomiędzy aktorem a jego mistrzem? - Otias powiódł

drżącą dłonią po siwych włosach i szepnął: - Długo się ciągnęło te dwanaście lat,
Adalryku. Co przywiodło cię z powrotem na scenę?

- Mistrzu Otias... - Brandl zamilkł.
- Chodź, chłopcze. Nic nie jest bardziej oczywiste niż aktor potrzebujący

spowiedzi.

Brandl skulił się nagle pod światłem latarki.
- Ja... żywot mój... wiodę wśród wichrów!
Otias wyprostował się, promieniejąc dumą, gdy rozpoznał słynną kwestię.
- Ostatnie słowa Soveryna z czwartego aktu. Jak podobnie ułożyło się twoje życie.

- Stary mistrz ciężko westchnął. Zmęczenie wielu lat pracowitego życia było widoczne
w każdym jego oddechu. - Aktorzy mogą żyć życiem tysiąca postaci. Ale ty, Adalryku,
wybrałeś życie tysiąca kłamstw. Jeśli przyszedłeś do mnie jako swój własny adwokat,
musisz mówić głosem płynącym z twego serca, a nie z pustki tragicznej postaci, która
nigdy się nie narodziła.

Z kącików ust Brandla popłynęła ślina.
- Nie mogę! - krzyknął wściekle.
- Każda tragiczna postać jest naznaczona skazą, owładnięta potrzebą uratowania

wiata lub siebie od niewybaczalnej zbrodni. Nikt nie może stanąć przed obliczem

ludzkości i osądzać, nie będąc samemu osądzonym.

Otias delikatnie zdjął prowizoryczny opatrunek z lewej ręki Brandla i aż się

skrzywił na widok rany. Ciało było bez wątpienia przypalone mieczem świetlnym.

- Kto goni za cieniami, zawsze znajdzie ciemność - rzekł, patrząc w twarz

Brandla. Po chwili szepnął: - A wiesz dobrze, że Ciemna Strona ma swoją cenę.

- Co się ze mną stało? - zapytał Brandl błagalnie.

Peter Schweighoffer

- Zajrzałeś w zbiorową istotę wszystkich żywych istot i osądziłeś ją, nie

spojrzawszy przedtem we własne serce. Sfrustrowany, ruszyłeś na poszukiwanie swej
tragicznej skazy - bezskutecznie. Kiedy zawołał cię Imperator, nie mogłeś mu się
oprzeć! Nikt nie zna ciemności lepiej niż rycerz Jedi, a nikt nie był lepiej
przygotowany, by odegrać tę rolę, niż ty.

- Zabiłem kobietę! - wykrztusił Brandl. - Udusiłem ją! Czułem jej serce w mojej

dłoni... w moich myślach! I ściskałem, ściskałem...

- Zabiłeś wielu łudzi - oskarżył go Otias. - Nie ma krwi na dłoniach Imperatora,

ale trzyma on całą armię takich, których ręce zostały krwią splamione.

- Otiasie, proszę, pomóż mi znaleźć drogę.
- Droga Mocy wprowadza równowagę w chaos życia, ale ty, Adalryku... -

potrząsnął głową potępiająco -... ty nie szukałeś równowagi. Twoja duma była tak
wielka, że zlekceważyłeś moje ostrzeżenia i poszedłeś szukać swej niewybaczalnej
zbrodni, która w nieunikniony sposób oddziela bohatera od ubogich mas. I znalazłeś ją,
czy nie tak?

Z trudem łapiąc oddech, Brandl wychrypiał:
- Tak! Była we mnie od zawsze, w moim mrocznym sercu.
- Jest w każdym z nas - szepnął Otias - jeśli odważymy się ją dojrzeć. - Westchnął

gorzko i ponownie przeczesał palcami rzednące włosy. - Nie mogę cię rozgrzeszyć ze
zła, które nosisz w sobie; zła, które w imię Imperatora praktykowałeś od tak dawna.
Przez ostatnich dziesięć lat obserwowałem twoje poczynania, czekając aż wrócisz,
przygotowując słowa, które ci wtedy powiem. Nie mogę ci dać tego, o co prosisz. Nie
ma odkupienia za twoje zbrodnie. Martwi nie przebaczają. - Zgasił latarkę, odwrócił się
od zbolałego Jedi i ruszył w kierunku sceny.

Brandl patrzył na Otiasa, uderzony prawdą jego słów. Przyciskając wilgotny

bandaż do zranionej dłoni, ominął scenę i skierował się w stronę ciemnych skrzydeł z
tyłu teatru. Gdy znalazł się na zewnątrz, zwrócił twarz ku ostatnim promieniom
zachodzącego słońca. Wyobrażał sobie, że bezsilna wiązka ma moc wypalenia jego
ciała.

Gniewnie sięgnął pod płaszcz i wydobył spod niego cylindryczny przedmiot. Ross

wzdrygnął się na wspomnienie traumatycznego spotkania z mieczem świetlnym.
Pewność siebie powróciła, gdy zauważył, że przedmiot, który Brandl trzymał teraz w
ręku, jest znacznie większy i pokryty maleńkimi dźwigienkami i wyświetlaczami.
Jakby skręcając kark niewidzialnego wroga, Brandl przekręcił przedmiot i schował go z
powrotem w fałdach swej szaty. Usłyszał za sobą kroki przemytnika. Ross zbliżał się z
ostrożną dyskrecją, jakby starał się nie zakłócać myśli trapiących Brandla.

- Wolę pańską pogardę, kapitanie... - szepnął Brandl z gwałtownym błyskiem w

oku. - Pańska litość mnie mierzi. Przyśpieszył i po chwili wkroczył na dziedziniec. Nie
zwracał uwagi na pył oblepiający mu stopy.

Obramowany ciemnym kapturem korony drzew, perłowy kadłub”Kierry” lśnił jak

gładki, okrągły kieł wyrzynający się spomiędzy porastających polanę wrzosów. Zanim
Ross dotarł do statku, kilkakrotnie potknął się na rozrytej koleinami ścieżce.

Opowieści z Imperium

- Kierra, światło! - zawołał.
Po chwili mrużył oczy w lśniącym snopie promieni szperających. Zadrżał z zimna

i postawił kołnierz kurtki. Silny wiatr schodził ze szczytów górskich, niosąc obietnicę
deszczu. Ross wszedł do frachtowca. Od razu poczuł ciepło zalewające wnętrze statku.

- Podładuj silniki - polecił roztargnionym głosem; zauważył, że Brandl nie wszedł

za nim na pokład.

Przyzwyczajony już nieco do jego przypadkowych wahań nastroju, Ross wyjrzał z

bezpiecznego ukrycia rampy wejściowej. Brandl stał nieruchomo u stóp pochylni,
wpatrując się w ciemność. Blady mglisty opar ścielił się wokół jego nóg.

- Brandl? - szepnął Ross, po czym, wiedziony intuicją przemytnika, polecił: -

Kierra, zgaś zewnętrzne światła.

- Możesz już wyjść - powiedział cicho Brandl, gdy zgasły ostre światła. - Nikt ci

nie zrobi krzywdy.

Ross przylgnął do wewnętrznych ścian poszycia statku, podpierając rękę, w której

trzymał blaster, tak by móc oddać czysty strzał. Usłyszawszy go, Brandl spojrzał w
górę ciemnej pochylni i jednym ostrym spojrzeniem rozbroił przemytnika. Po chwili z
wrzosowiska wyłoniła się sylwetka chudego chłopaka. Ross poczuł, jak napięcie opada.
Zszedł z rampy. Chłopiec, którego wcześniej spotkali w osadzie, nosił ciemnozielone
ubranie, dzięki czemu był prawie niewidoczny na tle drzew. Twarz miał spoconą i
zaczerwienioną. Ostrożnie pochodził do frachtowca i obu mężczyzn.

Cały czas patrzył na Brandla, jakby chciał zapamiętać każdy moment jego

obecności.

- To prawda - szepnął. - Jesteś rycerzem Jedi.
- A ty kim jesteś? - zapytał Brandl łagodnie.
Chłopiec uśmiechnął się i spojrzał prosto w oczy ojca.
- Nie znasz mnie? - zapytał. Przeniósł wzrok na miecz świetlny zwisający u pasa

Jedi i krzyknął gniewnie: - To ty dałeś mi imię! Jaalib, pamiętasz? A na nazwisko mam
Brandl.

Brandl pogłaskał delikatnie włosy i policzki chłopca. Czuł pod opuszkami palców

gładką skórę. To nieznane wrażenie rozpaliło każdy nerw jego ciała.

- Czy to prawdziwy miecz świetlny? Jeszcze nigdy żadnego nie widziałem -

powiedział chłopiec, a po chwili dodał: - Widziałem tylko rekwizyty, na scenie. Brandl
podał mu broń. Wpatrując się w miecz, Jaalib wyciągnął dłoń, ale zawahał się i w
końcu ją opuścił.

- Nie bój się - zachęcił go Brandl.
- Nie boję się - powiedział Jaalib pewnym głosem, ujmując zamiast miecza dłoń

Brandla. W kącikach jego oczu zalśniła łza. - Przyszedłem cię ostrzec - szepnął. -
Słyszałem, jak Menges rozmawiał z innymi. Są źli, że wróciłeś do wioski. Mama sądzi,
ż

e nic ci nie zrobią, ale ja wiem, że Menges ma statek.

Usłyszawszy to, Ross rzucił:
- Kierra, sprawdź czujniki!
Ś

wiatła wewnętrznego korytarza nagle zgasły.

- Proponuję, żebyście się wszyscy pochowali!

Peter Schweighoffer

Potężny huk wstrząsnął powietrzem. Pocisk wybuchł tuż przy rufie statku. Po

chwili eksplodował następny, wystrzelony z nadlatującego myśliwca. Uchylając się
przed gradem kamieni, szczątków metalu i żwiru, Ross wturlał się pod rampę. Iskry i
stopione szczątki kadłuba przelatywały nad jego głową, przypalając ubranie i włosy.
Zaczął zdzierać z siebie ubranie, odrywał płonący materiał od skóry. Nieopodal Brandl
pomagał wstać przerażonemu chłopcu.

- Raport o uszkodzeniach - polecił Ross.
- Trafili nas, szefie - powiedziała żałośnie Kierra. - Pocisk rozpryskowy.
Nastąpiła krótka przerwa, podczas której Kierra analizowała napływające dane.
- Osłony poszły. Silniki działają w siedemdziesięciu procentach. Istnieje duże

niebezpieczeństwo, że cewki jonowe się zatrą, jeśli będziemy chcieli zbyt dużo z nich
wycisnąć.

- Czy zdołamy wystartować?
- Z tobą przy sterach, ptaszyno - zagruchała - wszystko jest możliwe.
Przytulając chłopca, Brandl powiedział cicho:
- Tak długo, jak długo pozostaniemy niezauważeni, może nas minąć.
- Słuchaj... - warknął Ross - bardzo to wszystko wzruszające, ale chodziło im

właśnie o to, by się zorientować, gdzie jesteśmy. Następnym razem... - prychnął
nerwowo. - Zresztą nie zamierzam czekać do następnego razu. Zbierajcie się, już!

Brandl ujął w dłonie twarz chłopca.
- Czy twoja matka wie, że tu jesteś?
- Nie.
- A zatem.... - Brandl zająknął się. - Skąd wiedziałeś?
Jaalib uśmiechnął się.
- Otias powiedział mi prawdę dawno temu. Pozwalał mi oglądać nagrania twoich

sztuk. Mamie na początku nie podobało się to, ale przychodziła ze mną i płakała przez
cały czas. - Chłopiec spojrzał w bok, unikając wzroku Brandla. - Kiedy zobaczyliśmy
cię na błoniach, zaczęła płakać, gdy tylko przyszliśmy do domu, Wiedziałem więc, że
to musisz być ty. - Chłopiec nagle zmarszczył czoło. Wiedział, że zbliża się chwila
rozstania. - Wrócisz kiedyś do domu?

Brandl pogłaskał syna po policzku i delikatnie pocałował go w czoło.
- Nie mogę ci tego obiecać.
Jaalib zmusił się do uśmiechu.
- Rozumiem. Otias powiedział, że masz do zagrania inne ważne role, których taki

mały świat jak Trulalis nigdy nie mógłby ci zaoferować. Kiedy dorosnę, też będę grał
na innych planetach. Otias powiedział, że mi pomoże. - Zawahał się. - Chcę być równie
wielki jak ty, ojcze.

W oczach chłopca znów zalśniły łzy.
- Nigdy cię nie zapomnę - wyszeptał.
Pod osłoną baldachimu leśnych drzew pobiegł w dół ścieżki i zniknął w cieniach

nocy.

- Nigdy nie powiedzieli mu prawdy. - Brandl przełknął ślinę, desperacko starając

się zapanować nad emocjami.

Opowieści z Imperium

- Dlaczego ty mu nie powiedziałeś? - warknął Ross, plombując luk włazu.
- Wierzy pan w moją odwagę? Człowiek odważny to człowiek o mocnych

przekonaniach, kapitanie Ross. - Ja straciłem moje z chwilą, gdy wybrałem wiarę w
stare legendy.

Opadłszy na fotel pilota, Ross gorączkowo włączał urządzenia startowe. Jego ręce

perfekcyjnie tańczyły nad konsoletą. Zelektryzowany groźbą pojawienia się w zasięgu
czujników wrogiego myśliwca, uruchomił zapłon. Kabinę pilota wypełniło niskie
buczenie, a wraz z nim wibracje napędu jonowego, pracowicie unoszącego frachtowiec.
Metaliczny szczęk pokryw pokładu rozchodził się po wszystkich korytarzach i w
przestronnej ładowni.

- Och! - jęknęła Kierra. - Kiepsko to brzmi.
- Mniejsza o to, jak brzmi, zajmij się lepiej naprawą tarcz!
Walcząc o utrzymanie kontroli nad statkiem, Ross zmagał się z tylko częściowo

wypełnioną strumieniem jonów przepustnicą. Starał się wycisnąć maksymalną moc z
uszkodzonych silników.

- Najtrudniej będzie przelecieć przez atmosferę - szepnął Brandl, zerkając na

odczyty wskaźników na ekranach.

- Jeśli w ogóle uda nam się oderwać od ziemi! - zrządził Ross. - Kierra, gdzie on

jest?

- Jeden Łowca Głów Z-dziewięćdziesiąt pięć, nadlatuje z przodu na prawo od nas.

Według moich odczytów, jego waga przekracza typowe wielkości dla statku tej klasy.

- To znaczy?
- To znaczy, że ma więcej pocisków rozpryskowych. Jest w pełni obciążony.
- Naładuj główną wieżyczkę - wymamrotał Ross, skoncentrowany na trudnościach

z uniesieniem frachtowca. - Kiedy zacznie działać generator tarczy?

- Daj mi jeszcze pięć minut. Ciśnienie hydrauliczne rośnie do poziomu

operacyjnego.

- Pospiesz się! W tym tempie nie zdołamy opuścić atmosfery, zanim nas dopadnie.

- Ross wpatrywał się w dolne warstwy atmosfery, które skryły ich szaleńczy odlot w
nocną mgłę. - Czy możesz coś zrobić z napędem jonowym?

- Pomyśl o czymś wesołym - odpowiedziała. - Nie mamy ładunku. Nie mamy

dodatkowych materiałów. A poza tym... - dodała z nutą kobiecej dumy w głosie - ten
statek zawsze był lżejszy niż norma dla jego klasy. Jesteśmy lżejsi niż torebka
mózgowa Gamorreanina.

- Ile mamy czasu, zanim wejdziemy w jego zasięg?
- Powiem ci tylko, że właśnie włączam tarcze.
Nagle frachtowiec zatrząsł się pod kolejnym bezpośrednim trafieniem pocisku

rozpryskowego. Koziołkując od potężnego wybuchu, „Kierra” zanurkowała pod
chmurę, podczas gdy niszczące rykoszety energii rozpraszały się nieszkodliwie
pomiędzy rufowymi tarczami.

- Uszkodzenia? - wysapał Ross.

Peter Schweighoffer

- Tarcza wzięła na siebie strzał - odpowiedziała Kierra zmęczonym głosem, nie

przestając zbierać informacji z licznych systemów statku. - Ale poziom hydrauliki już
zaczął opadać. Następnym razem nie damy rady.

Ostro pikując przez atmosferę, Łowca Głów kontynuował pościg. Przedzierał się

przez gęstą atmosferą Trulalis, podchodząc do kolejnego ostrzału.

Kierra uzbroiła dolną wieżyczkę i sprzęgła się przez interfejs z jej działem.

Oddała kilka strzałów w stronę dziobu atakującego statku. Nie spodziewając się odwetu
ze strony uszkodzonego frachtowca, myśliwiec zboczył z kursu. Jego lewe skrzydło
objęły płomienie. By uniknąć strzałów z wieżyczki, wykręcił beczkę i uciekał z zasięgu
działa.

- To powinno go powstrzymać na krótką chwilę.
- Za krótką! - odparował Ross. Uciekając wzrokiem od ostrożnego spojrzenia

Brandla, mruknął: - Jeśli masz w zanadrzu jakaś sztuczkę Jedi, teraz jest najlepszy czas,
by ją zaprezentować.

Brandl skinął głową. Sięgnął pomiędzy fałdy płaszcza i znowu wyciągnął

intrygujący cylindryczny przedmiot. Urządzenie było sprytnie zamaskowane, mogło
uchodzić za hydroklucz czy inne narzędzie. Ross patrzył zafascynowany na
nieregularnie migające światełko kontrolne, czerpiące energię z ukrytego ogniwa
energetycznego.

- Co to takiego? - spytała Kierra, zaintrygowana dziwnym przyrządem. Jej czujnik

optyczny rozjaśnił się, gdy zwiększyła ogniskową.

- To transponder - odparł Brandl. - Nadaje od prawie godziny.
Jedi westchnął z wysiłkiem i opadł na szerokie oparcie fotela pilota. Na jego

przystojnej twarzy malował się wyraz zniechęcenia i rezygnacji.

Łowca Głów przerwał pościg, zawracając w stronę powierzchni planety. Silniki

rufowe jarzyły się pełnym ogniem otwartej przepustnicy, gdy myśliwiec znikał w
pokrywie gęstych chmur.

Ross podejrzliwie spojrzał na Brandla. Czuł w gardle uścisk strachu.
- I gdzie ten haczyk?
- Lepiej się przygotuj - szepnął Brandl.
Alarmy zbliżeniowe zawyły, rozbrzmiewając ogłuszającym echem w korytarzach

i lukach frachtowca. Czujniki ukazały obraz gigantycznej sylwetki imperialnego
gwiezdnego niszczyciela, który właśnie wyłonił się z nadprzestrzeni.

Niszczyciel przesuwał się na ekranach zaledwie o sto metrów przed nimi. Ross

opadł ciężko na fotel, pokonany, zanim padł choćby jeden strzał. Dziesiątki baterii
turbolaserowych dział powoli obracały się w ich stronę, biorąc frachtowiec na cel.
Powstrzymywana przez nadal niesprawny napęd jonowy „Kierra” zbliżała się do
gwiezdnego niszczyciela.

- Mają nas? - jęknął Ross, przecierając oczy i czoło.
- A czy Boba Fett lubi swoją pracę?
- Zdołamy ich prześcignąć?
- W tej chwili chyba tylko myślami, ptaszyno. Trzymają nas jak w kleszczach.
Ross westchnął, godząc się z nieuniknionym.

Opowieści z Imperium

- Właśnie udało ci się podpisać na mnie wyrok śmierci!
- Wręcz przeciwnie, zagwarantowałem ci ułaskawienie. - Na wargach Jedi zaigrał

przebiegły uśmiech.

- Jestem poszukiwany! Imperium wyznaczyło nagrodę za moją głowę!
- Niedługo się przekonasz, że Imperator potrafi być bardzo hojny, gdy jego

poddany uzna za stosowne zwrócić mu jego własność.

- Więc jesteś jednym z tych maniaków Imperatora? - zdziwił się Ross. - To co

robiłeś na Najibie... Uciekałeś! - Wpatrując się w sylwetkę gwiezdnego niszczyciela, z
trudem łapał oddech. - Uciekałeś od Imperium? Dlaczego?

- To już nieważne - szepnął Brandl. - Nadszedł czas, by stanąć oko w oko z

ciemnością i przekonać się, czym jest... tylko mrowiem cieni.

- Niektóre z nich potrafią zabić!
W miarę jak frachtowiec zbliżał się do zewnętrznego doku, otoczyła ich ciemność.
- Niech zatem śmierć oczyści wszystkich.
Ross szybko odpiął blaster, w którego pasie był schowek na detonatory termiczne

i inne nielegalne militarne drobiazgi. Potem poszedł do składziku na narzędzia tuż za
kabiną pilota. Wziął kilka magazynków z zasilaniem do blastera i wrócił na mostek,
gdzie znalazł Brandla zaglądającego ciekawie do schowka.

- Kierra, upewnij się, że twoje osłony pozostaną nietknięte. Nie chcę, żeby

znaleźli twoje komory mocy.

- Dziewczyna ma prawo do odrobiny prywatności - zażartowała. - Dobry pomysł,

szefie.

Ross zamknął skrytkę i nalepił ostrzeżenie o skażeniach. Jeśli Imperium zechce

przeczesać statek swoimi czujnikami, ominą to miejsce jako schowek na skażone
narzędzia.

wiatła w kabinie zamigotały nagle i przygasły, przechodząc na zasilanie

awaryjne.

- Wszystko wyczyszczone! - krzyknął Ross.
- Przełączyłam moje łącza mocy do komory podporządkowanej. Nawet jeśli

znajdą mój główny generator, nie będą wiedzieli, co to jest. Ale to oznacza - zaczęła się
przekomarzać - że nie będę mogła podsłuchiwać przez komunikator ani kontrolować
zbliżenia!

- Dla własnego bezpieczeństwa - zaczął Brandl - radziłbym ci nie wspominać o

Trulalis.

Ross pomyślał o żonie i synu Brandla. Skinął głową.
- Kierra, wyczyść wszystkie zapisy i dziennik podróży od opuszczenia Najiby.

Wprowadź dane z poprzedniego zlecenia. Co nam to daje?

- Podrzucaliśmy tego dzieciaka na Tatooine, pamiętasz?
- Nie przypominaj mi o tym - odpowiedział tęsknym głosem Ross. - Po prostu

wykasuj powody i dodaj coś o kłopotach z silnikiem nad Trulalis.

- Dobra, szefie.
- I... Kierra? Schowaj się, dobrze? Przetrząsną pewnie każdy centymetr statku.
- Czyżbym słyszała troskę w twoim głosie, ptaszyno?

Peter Schweighoffer

- Taa... - mruknął. Podszedł do głównego luku i odpieczętował zamek.
Zanim rampa wejściowa na dobre dotknęła ziemi, dwóch imperialnych

szturmowców już wkraczało na pokład, wycelowując broń w Rossa. Pchnęli go na
ś

cianę z taka siłą, że zgiął się w pół, kaszląc, by złapać oddech. Co najmniej dwudziestu

szturmowców ustawiło się w szyku na zewnątrz frachtowca, z rusznicami
wycelowanymi w stronę rampy, w kierunku ciemnego Jedi.

Nie zmieszany pokazem imperialnej siły, Brandl przebiegł wzrokiem rząd

dumnych czarno-białych zbroi, aż poza kręgiem żołnierzy zauważył znajomą twarz
imperialnego oficera. Stanął z boku, pozwalając trzem szturmowcom wbiec do wnętrza
statku.

- Ufam, że będzie pan z nami współpracował - oznajmił oficer. Pompatycznym

gestem poprawił daszek czarnej czapki. - Jeśli nie dla własnego dobra, to przynajmniej
dla dobra pańskiego towarzysza.

Pełna dramatyzmu postawa Jedi kryła w sobie przeczucie klęski.
- Na czym miałaby polegać ta współpraca? - zapytał.
- Nic nie myśl. Nic nie rób. Nic nie mów, dopóki ktoś ci nie każe.
Podając rękę oddychającemu z trudem Rossowi, Brandl uśmiechnął się do niego

porozumiewawczo.

- Kapitanie Grendahl, przekona się pan, że nieróbstwo wychodzi mi doskonale.
Na twarzy Grendahla pojawiła się groźba.
- Mamy się spotkać z „Inwigilatorem” za godzinę. Inkwizytor Tremayne nie może

się doczekać kolejnej rozmowy z panem, lordzie Brandl. Tak, nie może się doczekać.

Wskazał palcem na Rossa i polecił:
- Zabierzcie go do izolatki na przesłuchanie. Musnął końcami palców daszek

czapki i zwrócił się do Brandla:

- Bardzo proszę, lordzie Brandl. Pańska kwatera jest już gotowa.
Masując puchnące siniaki na piersi i ramionach, Ross oparł czoło o klinicznie

czystą ścianę celi. Minęło kilka godzin, wyznaczanych przez kolejne sesje rutynowego
przesłuchania. Nagle drzwi się otworzyły. Do celi weszło dwóch szturmowców i
kapitan Grendahl. Oficer usiadł naprzeciw Rossa i położył notes komputerowy na stole,
który ich rozdzielał.

- Czy rozpoznaje pan tego mężczyzną? - zapytał, wskazując portret na małym

ekranie.

Ross roześmiał się, zobaczywszy szacowne rysy swej własnej fizjonomii.
- Czy pomogłoby mi, gdybym powiedział, że nie rozpoznaję?
Grendahl uśmiechnął się łaskawie.
- Nie. - Skrzyżował dłonie na blacie stolika i dodał złośliwie: - Zakłócanie

imperialnego dochodzenia jest przestępstwem podlegającym karze więzienia.

- Imperialnego dochodzenia? - Ross zaśmiał się szyderczo. - To była zwykła

bójka, i do tego nieuczciwa - stwierdził. - Dwóch szturmowców kontra mały Jawa -
dajcie spokój!

- Stosunek sił nie ma w tym wypadku znaczenia - odpowiedział bezbarwnym

głosem Grendahl. - Nie zmienia to faktu, że wmieszał się pan w tę sprawę. Jednak...

Opowieści z Imperium

- Jednak...? - powtórzył Korelianin, przedrzeźniając oficera.
- Jednak jestem upoważniony do udzielenia panu szerokiej amnestii, o ile zechce

pan współpracować i odpowie na kilka pytań.

- Amnestii? - zaśmiał się Ross. Podrapał się po głowie z wyraźnym

niedowierzaniem. - Amnestia od Imperium jest mniej więcej tyle warta, co łysy karzeł
Wookie.

Grendahl

zmarszczył

czoło,

pokrywając

niezadowolenie

suchym

profesjonalizmem.

- Ma pan gwarancję samego Imperatora, kapitanie Ross. Proszę nam pomóc w

dochodzeniu, a zostanie pan oczyszczony z wszelkich zarzutów.

- On jest mi winien pieniądze! - targował się Ross.
- Nie mogę obiecać, że je pan dostanie - odparł Grendahl. - Ale ma pan prawo do

dziesięciu tysięcy kredytów. - Uśmiechając się złośliwie, obserwował zaskoczenie
przemytnika. - To dziesięć procent nagrody za oddanie w nasze ręce Brandla, całego i
zdrowego.

Zaintrygowany Ross pochylił się nad stolikiem.
- Chce pan powiedzieć, że ten facet jest wart sto tysięcy kredytów?
- Ma pan szczęście, że w ogóle pan żyje. Brandl jest całkowicie

nieprzewidywalny, zdolny do niewyobrażalnego okrucieństwa. Jednak jego wartość dla
Imperatora sprawia, że jest niezwykle cenny. Gdzie go pan znalazł?

- Na Najibie.
Grendahl nie krył zaskoczenia.
- Najiba ma surowe przepisy zakazujące przelotów przez pas asteroidów.
- Kiedy tam trafiłem - wyjaśnił Ross - nikt nie dbał o portowe grzywny. Po prostu

chcieli mieć go z głowy.

- Były jakieś kłopoty? Ktoś ucierpiał?
Korelianin obojętnie wzruszył ramionami.
- Nie wychodziłem ze statku - skłamał. - Więc tak naprawdę to nie wiem.
- I gdzie miał go pan zawieźć?
- Do Mos Eisley, ale... - Ross roześmiał się. - ...biorąc pod uwagę moją ostatnią

wizytę na Tatooine, chciałem go podrzucić nie dalej niż do Anchorhead. Potem byłby
zdany na siebie.

- Czy kiedykolwiek wspominał o swoich powiązaniach z Imperatorem?
- Dopiero gdy nas złapaliście promieniem ściągającym.
- A uszkodzenia na pańskim statku?
- Zaatakowali nas piraci - odpowiedział Ross. - Hipernapęd nawalił i ledwo nam

się udało tu dotrzeć.

Grendahl zawahał się.
- Prowadzi pan dokumentację bardzo dokładnie. Dziennik pokładowy i

dokumenty przewozowe potwierdzają pańską opowieść.

- Przyzwyczajenie z czasów, gdy byłem łowcą nagród - podpowiedział Ross. -

Jeśli żąda pan zwrotu kosztów, nie obejdzie się bez dokładnej dokumentacji.

Peter Schweighoffer

Do pokoju zajrzał młody podporucznik. Zasalutował Grendahlowi, nie zwracając

uwagi na więźnia.

- Kapitanie Grendahl, admirał Etnam prosi pana niezwłocznie na mostek. Lord

Brandl otrzymał rozkaz odprowadzenia tego cywila do jego statku.

- Co?!
Ross ukrył przebiegły uśmiech, chowając twarz za kołnierzem kurtki. Udając

zaskoczenie, podniósł się z krzesła i pochylił nad lśniącym blatem stolika. Zastanawiał
się, jak też Brandlowi udało się to zaaranżować.

- Kapitanie Grendahl... - powiedział cichym głosem podporucznik - instrukcje

admirała Etnama były zupełnie jasne. Z niecierpliwością czeka na spotkanie z Wielkim
Inkwizytorem Tremaynem. - Jako osobisty adiutant Etnama, młody podporucznik nie
obawiał się odwetu Grendahla. Skinął głową na najbliższego szturmowca i polecił
cicho: - Proszę zabrać stąd więźnia.

Grendahl z trudem zachowywał spokój, zirytowany siłą wpływów Brandla, które

mimo chwilowej niełaski Imperatora nadal miały swoją wagę, nawet dla
nieustraszonego admirała Etnama. Jego nozdrza rozszerzyły się, gdy syknął przez
zaciśnięte zęby:

- Bardzo dobrze.
Następnie, aby podreperować swoje ego w obecności podkomendnych,

wyprostował zgarbione plecy i oznajmił pewnym głosem:

- Jest pan wolny, kapitanie Ross. Łaskawość Imperatora bywa szczodra i

dalekosiężna, ale następnym razem, gdy przyjdzie panu ochota wmieszać się w
imperialne śledztwo - przerwał wymownie - może się pan znaleźć po niewłaściwej
stronie imperialnej sprawiedliwości.

Splótł ręce za plecami i ruszył w górę korytarza.
- Proszę pamiętać, że następny raz byłby igraniem z losem - rzucił.
Brandl obserwował odwrót Grendahla znad wypolerowanych ramion kilku

szturmowców. Uśmiechał się drwiąco, gdy prowadził Rossa korytarzem.

- Czy jest pan człowiekiem przesądnym, kapitanie Ross?
Zaabsorbowany obecnością uzbrojonej eskorty za ich plecami, Ross odpowiedział

cicho:

- Mój dziadek powtarzał, że przesądy są protezą dla słabych umysłów.
- A zatem czeka nas zguba, bo podstawy naszej cywilizacji leżą w rękach

kapłanów, szamanów i mnichów. - Brandl roześmiał się dobrodusznie. W jego oczach
pojawiły się wesołe błyski. - Pański dziadek był mądrym człowiekiem.

Ross wzruszył ramionami.
- Był tylko jeszcze jednym przemytnikiem, który znalazł się po niewłaściwej

stronie imperialnej sprawiedliwości. - Prychnął, przypominając sobie groźbę
Grendahla. - To dlatego zostałem łowcą nagród. Chciałem uniknąć tego, co mu się
przydarzyło.

- A potem?
- A potem mnie to znudziło. Widocznie to zajęcie nie dla mnie.

Opowieści z Imperium

- Wciąż szukamy dla siebie roli, która naznaczyłaby koniec naszego życia choćby

chwilą chwały. Zapominamy, że sława jest niczym więcej niż aromatem cnoty. Nigdy
nie trwa długo.

- To kolejna pańska mądrość? - skomentował Ross kpiąco.
- Gra na scenie wymaga dogłębnej znajomości natury ludzkiej, i to było przyczyną

mojej obsesji. W miarę, jak rozwijał się mój umysł, moralność słabła, aż w końcu
stałem się tym, czym najbardziej gardzę.

- To znaczy?
- Człowiekiem. Nie królem, nie bohaterem, nie bogiem. Tylko człowiekiem,

złapanym w pułapkę pasji grania.

- Więc na co teraz kolej? - drążył Ross.
- Moje życie było ciągłym dramatem... - szepnął Brandl - i do tego tragicznym. A

ja brnąłem przez nie scena po scenie, akt za aktem, jak jakiś przerażony neofita. Dziś
Los woła mnie na scenę ostami raz. Nie mogę dalej żyć kłamstwem.

- Wraca pan do Imperatora, tak? Po tym, co panu zrobił?
- On zaledwie wskazał mi ogólny kierunek. To ja zdecydowałem, by pójść za nim

i wypełniać jego wolę.

- A co z pana rodziną? Co z chłopakiem? Co będzie, jeśli Imperator kiedykolwiek

się o nich dowie?

- Zapewniam pana, że nie spotka ich nic złego - westchnął, po czym dodał

arliwie: - Będą bezpieczni.

Ross wyczuł, że Jedi mówi szczerze; szczerość przebijała spoza złowieszczych

cieni, które oddzielały go wcześniej od Rossa. Sam jednak wciąż miał wątpliwości.

- Czy jest pan naprawdę tego pewny? - spytał.
- Nigdy w życiu nie czułem się równie pewny. - Brandl wcisnął żeton kredytowy

w dłoń przemytnika i zacisnął na nim jego palce. Ross zauważył w dłoni Brandla coś
jeszcze; coś, co Jedi próbował ukryć, nakrywając przedmiot drugą dłonią. - Ten żeton
to reszta mojej należności i obowiązkowa nagroda Imperatora za schwytanie groźnego
renegata. - Wykrzywił usta w złośliwym uśmiechu, rozbawiony własnym sarkazmem.

Wsuwając żeton do kieszeni kurtki, Ross zauważył okrągły metaliczny przedmiot,

który trzymał Brandl, i płytkę ze znacznikami naprowadzającymi, które ktoś wytrawił
kwasem. Z oczami rozszerzonymi zrozumieniem Ross wpatrywał się w twarz Brandla.

- Proszę uważać wszystkie moje długi za spłacone - szepnął Jedi. Odwrócił się na

pięcie i odszedł w dół korytarza prowadzącego do hangaru, a za nim podążyła eskorta
szturmowców.

Ross popędził w górę rampy, szybko otworzył zamek włazu.
- Kierra! - syknął, biegnąc tunelem komunikacyjnym na mostek. - Kierra, obudź

się!

- O co ci chodzi? - warknęła. - Silniki czekają włączone od godziny. Udało mi się

nawet wetknąć na miejsce jedną z cewek jonowych, przesuwając tarczę. - Prychnęła, co
przez komunikator zabrzmiało jak czkawka. - Skąd ten pośpiech? Główne banki danych
były czyste, a zgodnie z tym, co mówił ten mały astromech, którego mieli na
pokładzie...

Peter Schweighoffer

- Mniejsza o to! - krzyknął Ross, zapinając pasy w fotelu pilota. - Brandl ma jeden

z moich detonatorów termicznych i myślę, że zamierza...

Stłumiona eksplozja zatrzęsła korytarzami wokół doku, wdmuchując do hangaru

kłęby dymu i deszcz odłamków. Zawyły alarmy, wzywając służby medyczne i
techników na miejsce wybuchu. Wśród chaotycznego przekrzykiwania się, wycia syren
i odgłosu kroków podkutych żołnierskich butów „Kierra” w jednej chwili oderwała się
od lądowiska. Korytarze przeniosły echo kilku pomniejszych eksplozji, które
pogruchotały przypory cumownicze podtrzymujące kilka myśliwców typu TIE i
wahadłowiec.

- Co go opętało, żeby puścić takie fajerwerki?
- Musiał chronić swoją rodzinę - odparł przemytnik zmęczonym głosem.
- Ale nawet teraz, po jego śmierci, nie ma żadnej gwarancji, że Imperator ich nie

znajdzie. Chociaż z drugiej jednak strony - zastanawiała się głośno - nie ma też
gwarancji, że Imperium w ogóle będzie ich szukać. - Zirytowana nieskończoną liczbą
możliwych wariantów, stwierdziła: - Cieszę, się, że już po wszystkim.

- Nieprawda - szepnął. Skręcił ostro nad flotyllą myśliwców i wyrzutni i

wyprowadził „Kierrę” z lądowiska, stopniowo otwierając przepustnicę. - Brandl miał
wprawdzie swą ostatnią scenę, ale sztuka jeszcze się nie skończyła. - Uśmiechnął się
nostalgicznie. Zahipnotyzowany zieloną tarczą Trulalis, obserwował wirującą planetę -
nieskażoną, nieświadomą i niezmienną. Westchnął, dziwnie uspokojony. Nie było
więcej cieni.

Skierował system astronawigacyjny z powrotem na Najibę i oparł się wygodnie.

„Kierra” pomknęła przez pustkę, a potem w przezroczystą świetlistość nadprzestrzeni.

Opowieści z Imperium

S T R A C O N A S Z A N S A

Michael A. Stackpole

Corran Horn uśmiechnął się szeroko, gdy stłumiony świergot robota typu R2

dotarł do niego z tylnej części prowizorycznego hangaru.

- Tak, Gwizdku, odwaliłeś kawał dobrej roboty, maskując to miejsce.
Podczas jego nieobecności robot zajął się rozrzucaniem po opuszczonym garażu

najprzeróżniejszych szczątków urządzeń mechanicznych. Nikt nie domyśliłby się, że
pomiędzy nimi a porośniętym fioletowym dzikim winem djorra wejściem budynek
skrywał jedynego X-skrzydłowca na planecie Garqi.

Corran prześlizgnął się pod lśniącym nosem myśliwca i przeszedł pochylony do

tyłu, gdzie stał mały biało-zielony robot. Wszystko dookoła zostało dokładnie
poprzestawiane od czasu, kiedy ostatnio odwiedził Gwizdka, i Corran podejrzewał, że
to, co widzi, to najnowsza z licznych koncepcji dekoratorskich robota.

- Przepraszam, że nie przyszedłem wcześniej, ale całe miasto powariowało na

punkcie Rebeliantów. Wszyscy patrzą na siebie spode łba, myślałby kto, że rozsyłanie
po komputerach paru rebelianckich sloganów czy wywrotowych obrazków albo
wyświetlanie ich na publicznych ekranach to zbrodnia równa przynajmniej morderstwu.

Robot wyciągnął wtyk transmisji danych i podłączył go do portu małego notesu

komputerowego, ustawionego na denku dużej puszki, z której wyciekała szara oleista
ciecz. Ekran ożył, ukazując łopatką śmigła do odśrodkowej wyciągarki X-skrzydłowca.
Ś

wiergot robota przeszedł od dźwięków niskich do wysokich, gdy obracał głową od

ekranu na Corrana. Pilot poczerwieniał i potrząsnął przecząco głową.

- Nie, nie wiem, jak wydostać tę część z magazynów Straży Imperialnej. Z

powodu Rebeliantów straż jest czujniejsza niż zazwyczaj. Znalezienie tych części
zamiennych i torped protonowych na „Gwiezdnej Rozkoszy” to największa gratka, jaka
od lat trafiła się Imperialnym w tej dziurze. Prefekt Barris aż się pali, by rozbić tutejsze
podziemie. Nie wiem, komu chce zaimponować - Imperator nie żyje, a na Coruscant
wszyscy są tak zajęci walką o stołki, że nie można na nikogo liczyć.

Gwizd robota brzmiał jak przygana. Wizerunek łopatki śmigła zastąpił herb

Nowej Republiki.

- Nie, nie chodzi o to, czy przyłączymy się do Republiki czy nie. Tutaj nie ma

adnych Rebeliantów. Ci ich „Rebelianci” to grupka dzieciaków z uniwersytetu Garqi

Peter Schweighoffer

Ag. Nie byliby w stanie wydostać dla mnie od Imperialnych tych części, nawet gdybym
ich szkolił miesiącami. Poza tym, gdyby spróbowali, na pewno by wpadli. - Corran
potrząsnął głową nieustępliwie.

- Słuchaj, Gwizdek, to mój problem. Kapitan Nootka przywiózł tu te torpedy, bo

myślał, że ja je kupię albo będzie mógł je sprzedać swoim Rebeliantom. Złapali go,
aresztowali załogę i skonfiskowali statek. Może faktycznie jestem mu coś winien, ale
próbować go z tego wyciągnąć bez sprawnego statku to nie najlepszy pomysł.

Mówiąc to, Corran przejechał dłonią po boku X-skrzydłowca. Kadłub

pomalowany był na biało i zielono, podobnie jak robot, a obu przydałoby się jeszcze
kilka pociągnięć pędzla. Myśliwiec należał do Corrana w czasie służby w Straży
Ochrony Korelii, zwanej w skrócie KorSekiem, a Gwizdek służył mu za drugiego pilota
podczas niezliczonych misji, mających na celu powstrzymanie przemytników i innych
kłopotliwych gości od zakłócania spokoju systemu.

Gwizdek zgasił ekran komputera, wydając przy tym smutny dźwięk.
- Wiem, Gwizdek, mnie też brakuje tych nocnych lotów.
Kiedy powiązania KorSeku z Imperium stały się nie do zniesienia, Corran odleciał

z systemu, zabierając ze sobą statek i robota. Przybył na Garqi, żeby się przyczaić i
zarazem nie włazić w oczy Imperialnym. Mimo iż latanie myśliwcem było
niebezpieczne, nie mógł się od niego powstrzymać, tak jak nie mógłby nie oddychać.
Wszystkie loty odbywał jednak nocą, aby trudniej było namierzyć i jego, i statek.

Unikanie tutejszych oddziałów to łatwizna. Gdyby ten ptak rdava nie wleciał mi w

turbinę w czasie ostatniego lotu, nadal bym latał i nikomu nie przyszłoby do głowy, że
Garqi to siedlisko Rebeliantów. Westchnął.

- A teraz utknąłem tu, bo kilkoro dzieciaków chciało podenerwować swoich

bogatych rodziców i zaczęły odgrywać Rebeliantów. Dla nich to tylko zabawa.

Robot znowu go zbeształ ostrym gwizdem.
- Masz rację, Dynba Tesc raczej nie myśli o tym jako o zabawie, ale to jej własna

wina, że dała się złapać wczorajszej nocy. Wprawdzie tutejsi Imperialni to nie
szturmowcy, ona jednak zostawiła za sobą taki ślad, że nawet nasz stary imperialny
oficer łącznikowy KorSeku byłby w stanie ją wytropić. - Wyciągnął rękę i poklepał
delikatnie robota po głowie. - Posiedzi trochę w tutejszym więzieniu, a potem ją
wypuszczą. Tak, będą ją przesłuchiwać, ale zobaczą, że nic nie wie, i puszczą ją wolno.
Jestem tego pewien.

Robot zagwizdał następne pytanie.
- Tak, gdyby naprawdę coś jej groziło, zrobiłbym, co w mojej mocy - ale nie

dlatego, że jest Rebeliantką. Nie mam nic wspólnego z Nową Republiką, a prosty fakt,
ż

e Imperium nienawidzi i ich, i mnie, nie czyni z nas od razu sprzymierzeńców.

Corran zmarszczył brwi.
- Rebelianci może i zabili Imperatora - podjął po chwili. - Twierdzą też, że mają

po swojej stronie ostatniego żyjącego Jedi, ale ciągle im daleko do pokonania
Imperium. Mój priorytet to siedzieć cicho i pozwolić im przyciągać uwagę Imperium.
Powstanie przyszło na Garqi, a to oznacza, że już najwyższy czas wynieść się stąd.

Podniósł rękę.

Opowieści z Imperium

- Nie, żadnych protestów. Nie chcę więcej słyszeć tego skrzeczenia na temat

Rebelii, jasne? Przez resztę czasu zamierzam pracować nad tym, żeby nas nikt nie
znalazł, i nad ściągnięciem tu tej wyciągarki. Gdy tylko wymyślę, jak to zrobić,
wynosimy się stąd.

Corran zaczął się obracać, ale robot złapał go za rękaw wysięgnikiem z obcęgami.
- Co jest, Gwizdek?
Tym razem świergot robota brzmiał szyderczo.
- Taa... kiedyś może nie byłbym taki obojętny wobec losów Dynby Tesc, ale już

nie zajmuję się egzekucją prawa, tylko przed nim uciekam. - Oswobodził ramię,
spojrzał ponownie na robota i zwiesił głowę. - No dobra, niczego nie obiecuję, ale
zorientuję się, co mogę zrobić. Najpierw jednak wyjdę zająć się naszymi problemami,
zgoda?

Głowa Gwizdka zawirowała, a on sam wydał pisk triumfu.
- Tak, uratowanie Dynby i jej przyjaciół dobrze by wyglądało w moim życiorysie.

- Corran kiwnął głową na robota i wyszedł z hangaru.

Chyba że to Imperium się nim zainteresuje, pomyślał. Ale wcześniej musieliby

mnie złapać. Gdy zdobędę tę wyciągarkę, będę w stanie ich unikać. I to właśnie
chciałbym zobaczyć w swoim życiorysie.

Prefekt Mosh Barris oparł się głębiej w niewygodnym fotelu, który uznał za

prawie równie głęboki i czarny jak depresja, w jakiej się znajdował. Czuł się stary i
zmęczony, jakby znalazł się w takim punkcie wszechświata, skąd wszędzie było pod
górę. Jedyną zaletą Garqi było jej oddalenie i praktyczna izolacja od Imperium, ale
nawet ta cienka tarcza okazała się niewystarczająca w tym roku jego urzędowania jako
wojskowego prefekta pod aktualnym - wiecznie nieobecnym - imperialnym
gubernatorem.

- Widzisz, Eamon - zaczął - nie oczekiwałem, że pójdzie nam łatwo, ale

odporność tej dziewczyny na narkoprzesłuchanie jest niewiarygodna. Zdecydowanie
twierdzi, że nic nie wie o Rebelii i że nie ma żadnych powiązań z tym Lai Nootką z
„Gwiezdnej Rozkoszy”. Mimo to posiada wręcz encyklopedyczną wiedzę o
symulowanych lotach X-skrzydłowców - jej hobby, jak utrzymuje - i dobrze rozumie,
jakie przestępstwo popełniła. Ten Xeno to jej zdaniem lider kółka włamywaczy
komputerowych, do których należy. Co dziwniejsze, dziewczyna przypuszcza, że
należał on do załogi „Rozkoszy” i udało mu się uciec.

Eamon Yzalli przytaknął skinieniem głowy i podniósł srebrną tacę z kieliszkiem

wypełnionym kasandryjskim chohollem.

- Niestety, sir. Wydaje się, że dziewczyna rzeczywiście wie tylko to, co już nam

powiedziała.

Barris wziął kieliszek i przez chwilę ogrzewał trunek w dłoniach.
- Pozory często mylą, Eamon. Patrząc na nią, widzę bardziej dzieciaka niż dorosłą

kobietę - ale wszyscy dorośli tu tak wyglądają. Ten przeklęty świat jest cholernie
urodzajny. Wielkie kombinaty rolnicze potrzebują tylko robotów, by doglądać upraw, i
księgowych, by pilnować zysków. Mieszkańcy Garqi są gnuśni i nierealistyczni;

Peter Schweighoffer

kiepski materiał na Rebeliantów. - Pociągnął niewielki łyk kasandryjskiego napoju, aż
pachnący, owocowy aromat napełni smakiem całe usta. - Oczywiście, ona chce, byśmy
w to właśnie wierzyli.

- W co, mój panie?
- śe jest zbyt niewinna, by być Rebeliantką. - Barris spojrzał na swojego

zielonookiego adiutanta. - Nie uda jej się mnie oszukać. Kiedyś dawno temu nie
zrobiłem nic w sytuacji, która wymagała działania. Dałem się oszukać i płacę za to do
dziś. Opowiadałem ci już o tym, prawda?

Jasnowłosy mężczyzna podszedł do bufetu i schował tacę. Dopiero potem

odwrócił się i skinął twierdząco głową.

- Przypominam sobie, że opowiadał pan coś o incydencie z obcymi.
- Tak, incydent z obcymi. - Barris wpatrywał się posępnie w bursztynowy napój.
Obcy - inteligentny humanoid - przegonił jego i jego ludzi kilka razy wokół

planety, która, o ile to możliwe, była jeszcze bardziej zapadłą dziurą niż Garqi. Ten
obcy zabił jego ludzi, zniszczył myśliwca typu TIE, a nawet uśmiercił dwóch
szturmowców, używając technologii wykradzionej Imperium oraz lokalnej flory i
fauny. Proponowałem zbombardować planetę, by pozbyć się zagrożenia - wspominał
Barris - ale kapitan Parck zaprosił to mordercze stworzenie w szeregi Imperium.
Imperator musiał akurat wtedy zrobić wyjątek i zapomnieć o swojej ksenofobii.
Awansował Parcka, zaofiarował karierę temu Thrawnowi, a mnie wysłał na ścieżkę od
jednej poniżającej placówki do drugiej.

Barris miał nadzieję, że nienawiść, jaką żywił do niego Imperator, umrze wraz z

nim. Niestety instytucjonalna pamięć Imperium wydawała się znajdować przyjemność
w spychaniu go coraz niżej i niżej. Człowiek, który objął poprzednie stanowisko
Barrisa, został tam zesłany za to, że pozwolił, by ostatni rycerz Jedi uciekł z Tatooine i
zamordował Imperatora. Jego kara zepchnęła Barrisa jeszcze dalej od Jądra Galaktyki,
na czerwono-fioletową planetą Garqi.

- Przysięgam, Eamon, przysięgam, że nigdy nie pozwolę, by okazja podjęcia

zdecydowanych i popartych siłą działań wymknęła mi się z rąk. Odkrycie i
rozgromienie Rebeliantów na Garqi to moja szansa.

- Jeśli pan pozwoli, sir, jest jeszcze mnóstwo czasu, żeby wyciągnąć od Dynby

Tesc potrzebne wiadomości. Ma pan ją dopiero od dwóch dni. W końcu się złamie.

Barris upił większy łyk chohollu. Poczuł, jak trunek rozpala mu gardło i

wnętrzności.

- Gdybyż to była prawda! Właśnie dostałem priorytetową wiadomość przez robota

kurierskiego, że Kirtan Loor, agent wywiadu, został tu przysłany z Coruscant, aby
przeprowadzić dochodzenie. O co dokładnie chodzi, powie mi po przylocie, ale obaj
wiemy, że dochodzenie ma dotyczyć mnie. Jeśli uzna, że się nie sprawdzam, wyślą
mnie na jakiś inny świat, jeszcze nędzniejszy od tego.

- Rozumiem pański niepokój, sir.
- Myślę, że rzeczywiście pan rozumie. Jesteśmy przecież do siebie podobni.
- W jaki sposób, sir?

Opowieści z Imperium

- Obaj nie mamy domu. Mnie zsyłają z jednej placówki na drugą, bez praw do

adnej z nich. Ty z kolei pochodzisz z Aideraan i żadnego świata nie możesz nazwać

własnym.

Eamon zesztywniał na chwilę, a potem skinął głową.
- Jak pan powiedział, sir, żaden z nas nie ma domu.
Spojrzenie Barrisa wyostrzyło się na chwilę.
- Jest pewne pytanie, które muszę ci zadać. Proszę, nie czuj się urażony. Często o

tym myślałem, ale nic nie mówiłem, bo byłeś dla mnie doprawdy nieocenionym
współpracownikiem. Gdyby mój poprzednik cię nie zostawił, a ty nie uczyniłbyś
mojego pobytu tutaj tak łatwym, wpadłbym w rozpacz, nie mając przed sobą żadnych
perspektyw. Ale skoro i tak pewnie niedługo opuszczę to miejsce, chyba niewiele
ryzykuję, zadając ci to pytanie.

- Tak, sir?
- Imperator unicestwił twoją rodzinną planetę. Jak to możliwe, że zadowala cię

praca w służbie Imperium?

Eamon podniósł głowę.
- Sir, Alderaan była pokojową planetą. Nie miała uzbrojenia. Byliśmy pacyfistami.

Nasi przywódcy wybrali bunt. Ja - i nie ja jeden - ceniłem porządek równie mocno jak
pokój, opuściłem więc mój świat. Rebelia pozbawiła moich ziomków pokoju, a potem
także życia. Ja jednak żyję w pokoju i nadal szanuję porządek. Ty, mój panie,
reprezentujesz na tej planecie porządek, jestem zatem szczęśliwy i dumny, mogąc ci
służyć.

- Dobrze powiedziane, Eamon. Doskonale rozumiem twoje uczucia. - Barris

pochylił się i oparł łokcie na krawędzi czarnego lakierowanego biurka. - Nadszedł czas
działania. Najmniejsze niepowodzenie to dla Imperium oznaka całkowitej
niekompetencji. Nie mogę sobie na to pozwolić, nie teraz, kiedy przylatuje tu Loor.
Choć przypomina mi to zniszczenie twego świata przez Gwiazdę Śmierci, muszę dla
przykładu publicznie stracić Dynbę Tesc. Kiedy to zrobię, jej towarzysze przestraszą
się i pójdą w rozsypkę. Będą wiedzieli, że nie zabiłbym jej, gdybym mógł ją jeszcze
jakoś wykorzystać. Dojdą więc do wniosku, że ich wydała. Dowiemy się, kim są, kiedy
zaczną uciekać.

Prefekt uśmiechnął się zimno.
- Niech no tylko Coruscant zaprzeczy, że to była zdecydowana akcja!
- Rzeczywiście, sir, to na pewno działanie zdecydowane, ale... - Eamon wyglądał

na cokolwiek zakłopotanego.

Barris powściągnął uśmiech. Rozeznanie Eamona Yzzali w lokalnych

uwarunkowaniach niejednokrotnie okazało się bardzo użyteczne; uchroniło Barrisa
przed popełnieniem różnych faux pas, które uczyniłyby jego urzędowanie jeszcze
trudniejszym.

- Masz jakiś pomysł?
- Tak, sir, przyszło mi coś do głowy. Otóż obawiam się, że skoro miejscowi

rebelianci potrafią oprzeć się narkoprzesłuchaniu - a na to wskazuje nasz brak
sukcesów z panną Tesc - mogą być dostatecznie przemyślni, by przeczekać pańską

Peter Schweighoffer

akcję. Sądzę zatem, że lepiej będzie zebrać jej towarzyszy w jednym miejscu, niż
pozwolić, żeby się rozproszyli, co na pewno uczynią, jeśli zrobimy z niej męczennicę.

- Rozumiem, Eamon, ale jak to zrobić?
- Proszę ogłosić termin jej publicznej egzekucji, mój panie. To spowoduje

poruszenie wśród Rebeliantów. Odwiedzę Tesc potajemnie i powiem, że nie chcę, aby
została stracona, i dlatego pomogę jej w ucieczce.

Barris zmarszczył brwi tak mocno, że aż się zetknęły.
- Pracujesz dla mnie. Nie uwierzy ci.
- Ależ uwierzy, sir. Nawet najbardziej cyniczny buntownik uwierzy, że ja,

Alderaaniańczyk, odwróciłem się od Imperium i chcę się zrehabilitować za to, że nie
zrobiłem tego wcześniej. Zresztą, jak to mówią, sir, czyny mówią więcej niż słowa.
Zaaranżuję ucieczkę dla niej i jej towarzyszy, a potem pomogę im uwolnić załogę
„Gwiezdnej Rozkoszy”. Zwrócimy im nawet części zamienne do X-skrzydłowców oraz
amunicję. Wszyscy Rebelianci zbiorą się na statku, żeby odlecieć z Garqi. A wtedy
pańskie myśliwce TIE zlikwidują rebelianckie zagrożenie jednym efektownym
fajerwerkiem.

Prefekt podniósł kieliszek i wysączył ostatnie krople chohollu.
- Czy jesteś pewien, że moi piloci poradzą sobie z zestrzeleniem statku?
- Będą w stanie to zrobić, jeśli wyłączymy ich generator tarczy. - Cień uśmiechu

zagościł na brodatej twarzy Eamona, gdy zaczął ponownie napełniać pusty kieliszek
napojem.

- I ich działo blasterowe.
- Nie, sir.
- Nie?
- Działo musi być sprawne, żeby wszystko wyglądało wiarygodnie. - Eamon

zatkał szyjkę karafki kryształowym korkiem. - Jeśli uciekający z Garqi rebelianci
zestrzelą jeden z naszych myśliwców, potwierdzą tym samym, że rzeczywiście
stanowili zagrożenie. Natomiast fakt, że usiłowali uciec, a jednak zostali zniszczeni,
będzie lekcją dla każdego, kto chciałby pójść w ich ślady.

- Rozumiem. - Barris z podziwem patrzył, jak światło migocze i lśni w złocistym

trunku. - Ale czy nie powinniśmy zatrzymać tych części do X-skrzydłowców, aby
potem udowodnić, że „Gwiezdna Rozkosz” je szmuglowała?

- Będziemy mieć oryginalne odczyty skanerów, pokazujące przemyt, sir. A

zebranie szczątków zestrzelonego frachtowca trochę potrwa. Loor będzie miał mnóstwo
pracy przez cały czas pobytu tutaj. - Eamon uśmiechnął się lekko. - Poza tym, sir,
wykorzystam dostarczenie kontrabandy jako swego rodzaju przepustkę, by dostać się
na pokład statku. W ten sposób będę wiedział, kiedy odlatuje, tak żeby nasze myśliwce
mogły go zdmuchnąć z nieba.

- Ale ciebie tam nie będzie?
- Nie, sir. Umieści pan w naszym systemie komputerowym raport, który będą

mogli znaleźć ich włamywacze komputerowi. W raporcie tym znajdzie się informacja,
ż

e zostałem stracony za zbrodnie przeciwko Imperium. Nie będzie powiedziane, jakie,

Opowieści z Imperium

ale oni zrozumieją, że zostałem zdemaskowany. Odlecą, gdy tylko odczytają tę
wiadomość, będziemy więc dokładnie znać ten moment.

- Wtedy zaalarmuję nasze myśliwce.
- Nie inaczej, sir. - Twarz Eamona pociemniała na chwilę. - Jedyna trudność

polega na tym, że nie możemy zostawić żadnego śladu tego planu w naszym systemie
komputerowym.

- Tak. - Barris uroczyście skinął głową i pociągnął łyk chohollu. - Skoro ich

włamywacze potrafią wprowadzać informacje do naszych baz danych, mogą je też
stamtąd wydostać. Jeśli dowiedzą się czegoś o naszej operacji, wszystko stracone.

- Właśnie, sir. Zajmę się przygotowaniami, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu.
- Przeciwko? Nie. Ale chcę, rzecz jasna, dostawać raporty.
- Oczywiście, mój panie. - Eamon uśmiechnął się. - Raporty tylko dla pańskich

uszu, aż do czasu, gdy przyjdzie pora na ujawnienie, co pan osiągnął w służbie dla
Imperium.

Dynba Tesc była zziębnięta i obolała, a przynajmniej tak jej się wydawało.

Zwinięta w kłębek na stalowej pryczy, z plecami wciśniętymi w gołą skałę ścian celi,
wiedziała, że ma prawo czuć się źle. Jej ciało przesyłało do mózgu informacje
ś

wiadczące o tym, iż rzeczywiście nie czuła się dobrze.

Problem polega na tym, że po tym wszystkim, czym mnie nafaszerowali, aby

wyciągnąć ze mnie informacje, nie jestem już pewna, co wiem, a czego nie wiem, co
jest prawdziwe, a co nie.

Owinęła pasmo jasnych włosów wokół palca i zaczęła ssać ich koniuszek.

Poczucie bezpieczeństwa wróciło na chwilę, ale mimo to gniewnie odgarnęła włosy.

Nie jestem już dzieckiem, więc nie mogę zachowywać się jak dziecko, żeby dodać

sobie pewności siebie.

Ale tak naprawdę chciała tego, bo nigdy dotąd nie była równie przerażona. To

wiedziała na pewno - z czaszką pełną narkotyków czy bez nich. Zgroza, jaką napełniło
ją aresztowanie i wtrącenie do więzienia, wystarczyła, by powiedziała władzom o
wszystkim, co wiedziała.

Cała trudność polegała na tym, że nie wiedziała prawie nic.
Powstanie było dla niej odległym konfliktem, pełnym romantyzmu i bohaterskich

postaci. Ostatni prawdziwy Jedi walczący z potworami, które zgubiły jego
poprzedników, i łobuzerski przemytnik, który zdobył serce księżniczki z nieistniejącego
już świata - tyle mniej więcej wiedziała o Rebelii. Rebelianci zniszczyli Gwiazdę
Ś

mierci i zabili Imperatora, ale jedyną zmianą, jaką te wydarzenia spowodowały w jej

yciu albo w życiu jej przyjaciół z uniwersytetu, była zmiana na stanowisku

wojskowego prefekta.

Potem na Garqi przyleciała „Gwiezdna Rozkosz” i została zatrzymana przez

władze za przemyt broni dla Rebeliantów. Dynba i inni, których spotykała w sieci - na
tymczasowych obszarach wykrojonych z ogólnodostępnych miejsc i zamykanych
natychmiast po zakończeniu rozmowy - wymieniali rozmaite pogłoski o agentach
Rebelii na Garqi. Dla Dynby ta możliwość była elektryzująca, ale i niepokojąca. Snuto

Peter Schweighoffer

najrozmaitsze spekulacje na temat „Gwiezdnej Rozkoszy” i w naturalny sposób
skojarzono fakt jej przybycia z tajemniczymi nocnymi lotami X-skrzydłowca na Garqi.

A potem poznała Xeno. Wkradł się do jednej z tajnych rozmów - co od razu

stawiało go wyżej w sztuce łamania kodów niż całą imperialną Służbę Bezpieczeństwa
na Garqi. Choć nigdy nie powiedział tego wprost, jego imię i fakt, że pojawił się w
sieci dopiero po schwytaniu „Gwiezdnej Rozkoszy”, przekonały Dynbę, iż był jednym
z członków załogi statku, który wymknął się miejscowym władzom.

Xeno sprawił, że Dynba i jej komputerowi przyjaciele stali się zorganizowaną

grupką, której anonimowość umiał chronić. Nigdy nie wiedziała, co zobaczy na ekranie
swojego komputera po włączeniu się do planetarnej sieci, ale zawsze była to przygoda.
Xeno pokazał im, jak wszczepiać do systemu slogany i grafikę w taki sposób, by na
wszystkich ekranach komputerowych sieci w losowo wybranych momentach
pokazywały się przekazy Nowej Republiki.

Szok i oburzenie jej rodziców i przyjaciół były wspaniałe! Dynba wiele razy z

najwyższym trudem zachowywała poważny wyraz twarzy, gdy jej wściekły ojciec
opowiadał o kolejnych „okropnościach”. Wiedziała przecież, że sama ułożyła dane
hasło i postarała się, aby trafiło najpierw do jego komputera. Takie rzeczy były
najpoważniejszym aktem jej osobistego buntu przeciw władzy ojca, a planowanie i
przeprowadzanie ataków na jego kody dostępu okazało się dla niej przeżyciem
oczyszczającym.

Dynba przypuszczała, że Xeno sposobi ich do czegoś większego - może nawet

uwolnienia „Gwiezdnej Rozkoszy” - ale chciała działać już. Opuściła więc bezpieczny
wirtualny świat komputerów, wyszła na miasto i kupiła puszkę farby. Dużymi,
czerwonymi literami napisała „Śmierć tyrana to triumf sprawiedliwości” na ścianie
budynku Imperialnego Sądu w sercu stolicy.

Dopiero później zrozumiała - wtedy, gdy miejscowy policjant nakładał jej

kajdanki - że zamówienie w sklepie ściśle określonego odcienia czerwieni i obciążenie
płatnością jej osobistego konta to nie najlepszy sposób na zachowanie anonimowości.
Konstabl myślał chyba, że śmiałość jej czynu oznacza, iż jest niebezpieczna, więc
przesłuchanie, któremu została poddana, było bezwzględne i skuteczne. Brak
konkretnych odpowiedzi rozwścieczał śledczych i Dynba wiedziała, że ma poważne
kłopoty.

Drzwi do jej celi uniosły się z sykiem, a światła rozjaśniły się powoli. Niski

brodaty mężczyzna o jasnych włosach zszedł po ażurowych metalowych schodkach na
podłogę celi. Odwrócił się i dał znak niewidocznemu strażnikowi. Drzwi zamknęły się
z hukiem, zostawiając ją samą z tym mężczyzną, ubranym w mundur pracowników
prefekta. Wydawało jej się, że go poznaje, ale nie mogła dopasować do twarzy żadnego
nazwiska.

Podniosła nogi, próbując wcisnąć sięjak najgłębiej w kąt celi.
- Nic więcej nie wiem.
Mężczyzna skinął głową.

Opowieści z Imperium

- Wiem, moje dziecko. - Przykucnął i spojrzał jej w oczy. - Mam smutny

obowiązek powiadomić cię, że prefekt Barris postanowił ukarać twoją zbrodnię
ś

miercią.

- Co? - zachłysnęła się Dynba. - Nie może tego zrobić!
- Ależ może. - Mężczyzna na czas skierował spojrzenie swych zielonych oczu w

dół, dając jej chwilę na dojście do siebie, po czym podniósł wzrok. - Z drugiej jednak
strony, ja nie jestem w stanie po prostu stać z boku i patrzeć na to spokojnie.

- Co takiego? - wydawało jej się, że słyszy szczerość w jego głosie i widzi ją w

oczach mężczyzny, ale strój, który nosił, i to, że strażnik słuchał jego poleceń,
ś

wiadczyły przeciwko nagłemu przypływowi współczucia ze strony mężczyzny. Sam

fakt, iż był tu i rozmawiał z nią nastawił ją nieufnie i kazał podejrzewać jakąś sztuczkę.
- Pracujesz dla niego. Nie pomożesz mi.

Mężczyzna spuścił wzrok, a na policzki wypłynął mu rumieniec.
- Proszę cię, to i tak jest dla mnie trudne.
- W innych okolicznościach może byłabym bardziej delikatna. Pracujesz dla

potwora.

- Wiem. - Dłonie mężczyzny zwinęły się w pięści. - Jestem jego adiutantem.
- Ty?! Jesteś Eamon Yzzali?!
- Tak.
- Więc przyszedłeś tu wyprowadzić mnie w pole - rzekła gniewnym tonem. -

Powinieneś się wstydzić.

Eamon westchnął głośno.
- Wstydzę się.
- Co?
- Wstydzę się. - Z trudem przełknął ślinę. - Powinienem już dawno dostrzec to, na

co postanowiłem być ślepy - że Imperium korumpuje ludzi. Zaprzeczałem tej prawdzie
i dlatego jestem współodpowiedzialny za współudział w unicestwieniu mojego świata,
Alderaanu. Przyjechałem i pracowałem w nadziei, że o tym zapomnę. Potem, kiedy
przysłali tu prefekta Barrisa, postanowiłem być buforem pomiędzy jego
rozkapryszeniem a ludnością Garqi. Nawet teraz próbowałem go nakłonić, by złagodził
twoją karę, ale bez skutku. Nie mogę pozwolić, by twoja śmierć obciążyła także mnie,
postanowiłem więc działać przeciwko niemu, pomagając tobie.

Dynba potrząsnęła głową, jakby chciała oczyścić umysł z radosnej nadziei, jaka

zaczęła w nim gwałtownie kiełkować.

- A co możesz zrobić?
Twarz Eamona rozjaśnił szeroki uśmiech i w tym momencie Dynba pomyślała, że

jest nawet przystojny. Jak bohater Nowej Republiki.

- Tym, co mogę i zamierzam zrobić, jest pomóc ci w ucieczce. Będziesz miała

około dwóch dni na odbicie załogi „Gwiezdnej Rozkoszy”. Ty i twoi towarzysze
odlecicie na niej z Garqi. To już nie jest dla was bezpieczne miejsce.

Zmrużył oczy.
- Kapitan Nootka będzie potrzebował towaru, jeśli chce zaopatrzyć statek i dostać

się do Nowej Republiki. Załatwię, by kontrabanda, którą przemycał, wróciła na pokład

Peter Schweighoffer

statku. Powiem robotnikom, że dowody rzeczowe muszą wrócić na miejsce, skoro
chcemy pokazać agentowi imperialnego wywiadu, jak to wszystko wyglądało, kiedy
znaleźliśmy przemyt. Uwierzą w to.

Niebieskie oczy Dynby rozszerzyły się ze zdumienia.
- Więc ty też z nami polecisz?
Eamon skinął głową.
- Jestem w stanie ukryć waszą ucieczkę, ale gdy statek odleci, nie zdołam ukryć

mojej roli w tym wszystkim. Kiedy będziecie gotowi, niech jeden z waszych speców
włamie się do imperialnej sieci i zostawi mi wiadomość, gdzie i kiedy mamy się
spotkać.

- Zrobię to sama. - Dynba opuściła nogi z pryczy, palce jej nóg dotknęły zimnej

podłogi. - Ci, którzy zginęli na Alderaan, byliby z ciebie dumni.

Eamon przymknął oczy i skinął głową.
- Mam nadzieją, że się nie mylisz. - Ujął w swoje dłonie jej zimną rękę i rozcierał

ją przez chwilą, aż się ogrzała. - Musisz tylko wytrzymać w tym więzieniu jeszcze parę
godzin. Potem będziesz wolna.

Mocno uścisnęła jego dłoń.
- A wkrótce będziemy wolni oboje!

Barris uniósł kieliszek.
- Twoje zdrowie, Eamonie. Wygląda na to, że wszystko układa się doskonale.
- Tak, sir. Dynba Tesc ukryła się i ściągnęła swoich współpracowników, żeby

uwolnić „Gwiezdną Rozkosz” i jej załogę. Ma ucharakteryzować się na Kirtanę Loor,
imperialną agentkę wywiadu, dzięki czemu będzie mogła zabrać załogę „Rozkoszy” z
aresztu bez potrzeby zawiadamiania pana o tym. Zorganizowałem też kilka śmigaczy
jako transport.

- A „Gwiezdna Rozkosz” jest gotowa?
Mężczyzna przytaknął.
- Nie było łatwo wykorzystać pilotów naszych myśliwców jako robotników, ale

przekonałem ich, wyjaśniając, że należy ograniczyć krąg osób wtajemniczonych w całą
operację. Zgodzili się, że najlepiej nadają się do tej pracy. Amunicja do X-
skrzydłowców jest już na pokładzie „Rozkoszy”, ale co do części zamiennych, wygląda
na to, że ktoś je ukradł. Ponieważ zdolny mechanik jest w stanie przystosować takie
części do śmigacza Incom T-47, przypuszczam, że to któryś z pracowników magazynu
przyznał je sobie w nagrodę. Mam kilka tropów w tej sprawie.

- Zajmiemy się tym później - mruknął Barris. Opróżnił kieliszek i odstawił go na

biurko. - Czy tarcze na statku są wyłączone?

- Tak, sir. Wymieniliśmy podwójny obwód na potrójny.
- Jeśli mają odpowiedni program uzupełniający, zdołają mimo to podnieść tarcze.
- Tak, sir, ale autotest przeprowadzany przed uruchomieniem statku pokaże, że

obwód działa. Dopiero gdy odkryją awarię, zaczną szukać trójnika. W tym momencie
znalezienie odpowiedniej sekwencji dostępu zajmie im co najmniej godzinę.

Prefekt postukał palcem o brzeg pustego kieliszka.

Opowieści z Imperium

- Godzinę, której im nie damy.
- Właśnie, sir. - Eamon napełnił kieliszek chohollem.
- Kiedy ty pracowałeś, Eamon, ja też byłem zajęty. - Barris mrugnął

porozumiewawczo do swojego adiutanta. - Ułożyłem raport na temat twojej egzekucji.

- Ale nie w sieci, sir?
Barris uśmiechnął się, słysząc napięcie w głosie Eamona.
- Nie, oczywiście, że nie. - Popukał palcami prawej dłoni w siwą skroń. - Mam go

tutaj. Zostałeś zgładzony za działalność przeciwko Imperium.

- Bardzo dobrze, sir.
- Mogę go jeszcze zmienić. Chcę, żeby był doskonały.
- Na pewno już taki jest, sir.
- Pomyślałem, że wpiszę go do systemu jutro wieczorem. Wszystko będzie już

gotowe, prawda?

- Tak, sir. Agent Loor właśnie przyleci i zobaczy, jak świetnie pan sobie radzi z

pościgiem.

- Doskonale. - Barris sięgnął po kieliszek i uniósł go w niemym toaście. -

Zniszczenie „Gwiezdnej Rozkoszy” powinno być niezłą rozrywką. Może zaproszę paru
przyjaciół, żeby to zobaczyli.

Eamon poważnie skinął głową.
- Poleciłem już, żeby kuchnia przygotowała przekąski na dziesięć osób. Czy to

wystarczy, sir?

- Jak najbardziej, Eamon. - Barris pociągnął łyk chohollu i uśmiechnął się. -

Uprzedzasz nie tylko moje potrzeby, ale nawet zachcianki. Co ja bym bez ciebie zrobił?

- To pytanie retoryczne, sir. - Twarz Eamona wyrażała spokój. - Miejmy nadzieję,

e nigdy nie będzie trzeba na nie odpowiadać.

Dynba wyszła z pierwszego śmigacza i poprawiła marynarkę munduru. Włosy

przefarbowane na brąz miała zwinięte w ciasny węzeł z tyłu głowy. Podeszła szybkim
krokiem do drzwi miejscowego wiezienia i wyjęła z kieszeni na piersi najzwyczajniej w
ś

wiecie wyglądający cylinder służbowy. Z mocnym biciem serca zbliżyła go do portu

wejściowego obok drzwi.

Jakimś cudem drzwi uniosły się do góry. Na drugim końcu krótkiego korytarzyka

zobaczyła strażnika, który spoglądał zza transpastalowej tarczy to na nią, to na zdjęcie
na komputerze. Dynba dostrzegła, jak krew odpływa z twarzy mężczyzny.

Jego oczywisty niepokój dał Dynbie szansę zapanowania nad własnym strachem.

Eamon zapewniał, że cylinder służbowy, który jej wręczył, zidentyfikuje ją jako
agentkę imperialnego wywiadu, przysłaną z Coruscant na Garqi na inspekcję. Zrobi z
niej Kirtanę Loor, osobę, która nikomu na Garqi nie musi się opowiadać ze swojego
postępowania. Jedno jej słowo wystarczy, by zesłać kogoś do kopalni przyprawy na
Kessel w oczekiwaniu na przesłuchanie. „Będą się ciebie bać tak bardzo, jak ty boisz
się ich. Wykorzystaj to, a zapewnisz sobie przewagę”, powiedział.

I wykorzystam to, pomyślała. Pewnie podeszła do strażnika, rozkoszując się

stukotem skórzanych butów o kamienną podłogę.

Peter Schweighoffer

- Czy więźniowie są gotowi do podróży? - spytała głosem, którego melodyjna

intonacja zdradzała bywalca systemów Jądra, a ton - zniecierpliwienie.

Górna warga mężczyzny zaczęła drżeć.
- Do podróży? Nic nie wiem o...
- Oczywiście, że nie wiesz. - Powoli ściągnęła z dłoni czarną rękawicę trzepnęła

nią o drugą dłoń. - Niekompetencja urzędników na Terytoriach Zewnętrznych nie
powinna mnie dziwić, nieprawdaż?

- Ja, hmm...
- Chyba nie zamierzasz mi tu wygłaszać swoich opinii, hę? Nazwisko?
Mężczyzna uśmiechnął się niepewnie.
- O których więźniów chodzi, pani?
- O załogę „Gwiezdnej Rozkoszy”. - Jej oczy zwęziły się w szparki, a nozdrza

rozszerzyły się gniewnie. - Zabieram ich na wizję lokalną. Słyszałeś, mam nadzieję, o
takiej technice śledczej?

Mężczyzna ze złością stukał palcami w klawiaturę komputera.
- No cóż, ja...
- Oczywiście, że nie słyszałeś - wprowadziliśmy ją na rok przed śmiercią

Imperatora, więc tutaj jeszcze nie zdążyła dotrzeć. Pewnie nawet nie wiesz, że
Imperator nie żyje!

- Tak, pani, to znaczy nie...
Dynba roześmiała się pogardliwie.
- Tak czy nie, trudny wybór, prawda? Doprawdy nie wiem, dlaczego Rebelianci

wybrali na obiekt ataku tych tępych kmiotków.

- Nie wiem, pani.
Drzwi po jej prawej stronie uniosły się z sykiem. W celi były trzy osoby - niska

Sullustianka, ponury, olbrzymi Duros i Devaronianin z wybitym zębem i złamanym
rogiem. Nadgarstki mieli skute kajdankami, podobnie jak kostki nóg. Wszyscy
odwracali głowy od gasnącego światła zachodzącego słońca, wpadającego przez
otwarte drzwi na ulicę.

Dynba spojrzała w twarz Durosa.
- Kapitanie Lai Nootka, pan i pańska załoga zostaliście oskarżeni o zdradę. Jestem

przedstawicielem imperialnego wywiadu i rozstrzygnięcie waszej sprawy leży w moich
rękach. Pójdziecie ze mną.

Wyprowadziła więźniów z budynku i przywołała ręką śmigacze. Kiedy każdy z

więźniów został umieszczony w osobnym pojeździe, wyruszyli do hangaru, gdzie
umieszczono skonfiskowaną „Gwiezdną Rozkosz”.

Przez całą drogę do kosmoportu pojazdy jechały jeden za drugim. Dynba miała

ochotę powiedzieć załodze, że są bezpieczni i znajdują się w rękach przyjaciół. Nie
mogła jednak tego zrobić, gdyż zagroziłoby to powodzeniu całej misji. Gdyby ktoś na
trasie ich przejazdu zauważył, że wyglądają na szczęśliwych, a nie pokonanych i
wystraszonych, mogłoby to zwrócić uwagę na nich i na całą operację. Eamon słusznie
zauważył, że ludzie wolą nie zauważać ludzi będących w tarapatach.

Opowieści z Imperium

Odgrywała więc nadal rolę agentki Loor, patrząc zaciekawionym przechodniom

prosto w oczy, aż sami odwracali wzrok. Nie lubię straszyć - myślała - ale to jedyny
sposób, by uratować tych ludzi i Eamona. I mnie samą. Patrzyła wokół twardo i
groźnie, aż śmigacze znalazły się w cieniu hangaru.

Gdy tylko śmigacz się zatrzymał, rozplotła włosy i jednym potrząśnięciem głowy

pozwoliła im się rozsypać wokół ramion.

- Zdejmij mu kajdanki. - Wskazała na Nootkę. - Statek jest gotowy do startu,

załadowany amunicją do X-skrzydłowców. Proszą zacząć procedury przedstartowe.
Jedyne, co może nas teraz powstrzymać, to cztery myśliwce TIE Czy to duży problem?

Duros rozmasowywał nadgarstki, podczas gdy kierowca majstrował przy

kajdankach na kostkach nóg pilota.

- Jesteśmy szybsi; mamy hipernapęd, a oni nie. Mamy też działo blasterowe - oni

tylko lasery. My mamy tarcze, oni nie. Myślę, że jesteśmy już prawie wolni.

- Dynba, udało ci się! - Po trapie długiego koreliańskiego frachtowca typu

Gymsnor-3, produkowanego przez CorelliSpace, zbiegała z podrygującymi z
podniecenia ogonami głównymi Twi’lekianka, wymachując notesem komputerowym. -
ś

adnych alarmów, żadnych śladów. Droga wolna.

- Dobrze. - Dynba spojrzała ponad ramieniem Arali Dii i zmarszczyła brwi. - Czy

są tu Eamon albo Xeno?

Arali potrząsnęła przecząco głową.
- Nie ma nikogo oprócz Sihha i mnie.
Dynba zastanowiła się przez chwilę. Przed wyjazdem do więzienia zostawiła

Eamonowi wiadomość, kiedy odlatują drugą zaś wysłała do Xeno, zapraszając go do
ucieczki na pokładzie „Gwiezdnej Rozkoszy”. Spodziewała się zastać ich obu po
powrocie z więzienia. Szczególnie chciała zobaczyć wyraz twarzy Eamona, gdy ten
zorientuje się, że jego plan powiódł się doskonale.

- Arali, podłącz się do sieci i sprawdź, czy nie ma czegoś od Eamona lub Xeno.
- Już się robi.
Twi’lekianka i Bothanin okazali się jedynymi nie-ludźmi w kółku

zorganizowanym przez Xeno. Cała grupa składała się z zaledwie siedmiu osób, nie
licząc Xeno, i wszystkim wydawało się śmieszne, że - choć tak nieliczni - narobili tyle
zamieszania, że Imperium zdecydowało się przysłać na Garqi agenta wywiadu z
systemów Jądra, by się nimi zajął.

Dynba wtajemniczyła wszystkich w szczegóły planu Wielkiej Ucieczki. Ze

względu na ksenofobiczne uprzedzenia Imperium ani Arali, ani Bothanin Sihha nie
byliby w stanie podszyć się pod imperialnych urzędników, zostali więc na statku.
Pozostała piątka poleciała na śmigaczach po więźniów. Teraz, po powrocie do hangaru,
wszyscy szybko wbiegli na pokład „Rozkoszy” i zajęli się przygotowaniami do startu.

- Ciekawe.
Dynba odwróciła głowę od wejścia do hangaru i spojrzała na Arali.
- Co się stało?
- Mamy wiadomość od Xeno. Do nas wszystkich. Pisze, że jego praca tutaj

jeszcze się nie zakończyła. Dogoni nas później, a wtedy wszyscy pękniemy ze śmiechu.

Peter Schweighoffer

- Wolałabym, żeby był z nami. Mam nadzieję, że nie jest niezbędny, aby

uruchomić statek.

- Sihha może go zastąpić. Studiował tu astronawigację.
- Dobrze. - Dynba poczuła, jak zimna ciemność rozpływa się z jej żołądka do

wszystkich członków, przeszywając serce. - A od Eamona nic.

- Na wstrętne serca Sithów!
Dynba odwróciła się na dźwięk głosu Arali.
- Co znowu?
- Twi’lekianka wyciągnęła w jej stronę elektroniczny notes. Dynba wzięła

urządzenie i zaczęła czytać:

- Na rozkaz prefekta Mosha Barrisa, skutkiem rozpatrzenia przez niego działań

Eamona Yzzali, zarządzono i wykonano na wzmiankowanym karę śmierci za
działalność wrogą państwu i porządkowi publicznemu. - Jej głos obniżał się do szeptu,
w miarę jak czytała. - On nie żyje.

Notes wyślizgnął się z jej rak, ale Twi’lekianka złapała go zręcznym ruchem i

chwyciła Dynbę za ramię.

- Chodź, musimy lecieć.
Dynba wskazała na wrota hangaru.
- Może to jakaś sztuczka.
- Imperium nie żartuje, Dynba. Eamon nie żyje. - Arali ciągnęła przyjaciółkę po

trapie. - Lećmy stad. Będziemy go opłakiwać na statku. A gdy już dotrzemy do Nowej
Republiki, znajdziemy sposób, żeby wyrównać rachunki z Imperium.

Barris poczuł, że komunikator przypięty do pasa wibruje niczym gorgariański

brzęczyk ostrzegający. Rozłożył ramiona, jakby chciał nimi objąć cały tłum zebrany w
sali recepcyjnej, a następnie skierował wszystkich na wschodni balkon.

- Przyjaciele, zostałem właśnie poinformowany, że Rebelianci złapali przynętę i

wpadli w pułapkę, jaką dla nich przygotowałem. Myślę, że z przyjemnością obejrzycie
ich spektakularny koniec.

Odpiął od pasa komunikator i włączył go kciukiem.
- Garqiańskie Orły, droga wolna. Przechwycić i zniszczyć cel!

Arali usadowiła Dynbę w jednym z foteli w kokpicie i przypięła ją pasami.
- Barris ma naszego ostatniego pasażera, kapitanie. Lepiej ruszajmy.
Duros dał znak swojemu pilotowi. Sullustianka kartkowała startową listę

kontrolną. Niskie buczenie napędu repulsorowego wypełniało statek, który zadrżał, gdy
silniki podświetlne zaczęły go unosić w kierunku wrót hangaru. Skierował się dziobem
na wschód, tyłem do słońca, na kursie, który w miarę oddalania się statku od planety
odepchnie go od masy centralnej gwiazdy systemu. Dzięki temu szybciej skoczą w
nadprzestrzeń, a podczas ucieczki szybkość jest najważniejsza.

Dynba miała wspaniały widok na światła Pesktdy przez przednie iluminatory

kabiny. Miasto, w którym dorastała, wydało jej się z tej perspektywy wręcz piękne.
Jasne światełka mrugały tu i ówdzie, w miarę jak łagodna bryza poruszała gałęziami

Opowieści z Imperium

ciemnej kopuły drzew okrywającej zabudowania. Czuła żal, że opuszcza miejsce, w
którym się urodziła, ale ten żal był niczym w porównaniu z bólem, jaki sprawiła jej
wiadomość o śmierci Eamona.

„Gwiezdna Rozkosz” nabierała prędkości, zostawiając za sobą kosmoport.

Sullustiańska pilotka utrzymywała statek na stałym kursie wznoszącym. Kiedy wyszli z
cienia planety, słoneczne światło rozjaśniło niebo. Szybko jednak ciemniało, w miarę
jak rzedła atmosfera. Gwiazdy przestały migotać, wyglądały teraz jak odległe,
roziskrzone klejnoty przybite do wnętrza ogromnej czarnej misy.

Kapitan Nootka zgarbił się nad ekranem.
- Mamy za sobą cztery gwiezdne myśliwce. Pełna moc na tarcze na łuku rufy.
Sullustianka wcisnęła guzik na konsoli, ale kontrolka pozostała ciemna.
- Saricia, nie mamy tarcz.
- Odwróć statek i strzelaj - z korytarza pomocniczego nad kabiną pilotów doszedł

do nich basowy głos Devaronianina.

Dynba obróciła się i zobaczyła otwarty właz, który pozwalał przejść ponad

sufitem.

- Wieżyczka działa blasterowego jest na górze - odezwała się Arali. - Musimy

odwrócić statek na plecy, żeby móc strzelać do celów nadlatujących z tyłu i z dołu.
Inaczej trafią w nasze komory ładunkowe.

- To nie najlepszy projekt, co?
Nootka odwrócił się i spojrzał ostro na Dynbę.
- To statek transportowy, a nie okręt wojenny. A Saricia jest dobra.
- Dość dobra, by ich powstrzymać?
- Tak.
- Jest pan pewien?
- Jeśli nie, nie będę żył dość długo, by móc żałować, że nie miałem racji. -

Pstryknął jeszcze kilka przełączników na konsoli.

- Mówiłaś, że statek jest sprawny.
- Eamon powiedział... - otworzyła usta. - Ale jego tu nie ma.
Koniuszki ogonów głównych Twi’lekianki zadrżały.
- Wpadliśmy w pułapkę, Dynba. W pułapkę zastawioną przez Eamona Yzzali. -

Obnażyła groźnie zęby. - Mam nadzieję, że częścią pracy, jaką Xeno ma na Garqi, jest
zabicie tego gada.

Nootka spojrzał na ekran i potrząsnął głową.
- Mamy piąty statek. Nadlatuje bardzo szybko.
Statek zatrząsł się gwałtownie, a z korytarza pomocniczego wystrzelił snop iskier,

gdy głuche dudnienie wystrzałów oddawanych przez Saricię wypełniło kabinę.

- Nasza zbroja powstrzyma ich jeszcze przez chwilę, ale nie na długo.
- Nie możemy skoczyć w nadprzestrzeń?
- Tuż po starcie? Nie, nawet gdybym wiedział, dokąd lecimy i miał już gotowy

kurs w komputerze nawigacyjnym. Wygląda na to, że zmierzamy prosto do grobu.

Peter Schweighoffer

Po wyjściu z atmosfery Corran Horn zwolnił przepustnice i jego X-skrzydłowiec

zaczął wznosić się coraz szybciej.

- Powinieneś był wcześniej mi o tym powiedzieć, Gwizdek. Teraz to już i tak bez

znaczenia. Pogadamy o tym później. Teraz musimy dorwać te myśliwce.

Robot odpowiedział modulowanym gwizdem, który Corranowi wydał się niemal

tak samo przygnębiający jak szansa, jaką miał w tej walce. Nie tak chciałem to
załatwić, ale nie mam wyboru, pomyślał.

Wcisnął kciukiem przełącznik na drążku X-skrzydłowca. System naprowadzania

torped protonowych włączył się i obrysował żółtym pudełkiem najwolniejszy z wrogich
myśliwców.

- To cel numer jeden. Daj mi następny najbliższy i oznacz jako cel numer dwa.
Gwizdek natychmiast wykonał polecenie, a potem ożywionym głosem zadał

pytanie.

- Tak, gdy będą w zasięgu, włącz komunikator.
Corran usłyszał w słuchawkach hełmu najpierw wyładowania elektrostatyczne, a

potem ciszę, kiedy uzyskał czyste połączenie.

- „Gwiezdna Rozkosz”, aktywator waszych tarcz ma kod 349XER34, powtarzam:

349XER34.

- Kto mówi?
- Ktoś, kto właśnie oddał wam tarcze. Eamon Yzzali was sprzedał. Nie żyje. To,

co on wiedział, teraz wiem ja.

Usłyszał w tle jakiś podniecony głos krzyczący „To Xeno!”. Niższy głos, który

zdaniem Corrana należał do kapitana Lai Nootki, zagłuszył tamten.

- Kod 349XER34 uaktywni nasze tarcze?
- Właśnie. - Corran uśmiechnął się. - Powiedz swojemu artylerzyście, żeby nie

strzelał do X-skrzydłowca, a ułatwię wam życie. Bez odbioru.

Gwizdek zaświergotał triumfalnie.
- Jeszcze nie, stary, jeszcze nie. Daj mi cel numer jeden i zwolnij kompensator

przyspieszenia. Chce poczuć, że ruszam do przodu. - Pchnąwszy drążek do góry i w tył,
umieścił wlokący się z tyłu imperialny myśliwiec w pudełku celowniczym. Robot
popiskiwał, usiłując zablokować cel. Pudełko zmieniło barwę z żółtej na czerwoną w
tym samym momencie, gdy głos robota przeszedł w ciągły gwizd, a Corran wcisnął
spust.

Torpeda wystrzelona z X-skrzydłowca zakręciła odrobinę, zanim trafiła w

półokrągłą kabinę imperialnego myśliwca. Eksplozja rozniosła w pył sześciokątne
panele baterii słonecznych trafionego statku. Ich szczątki oddalały się od rosnącej kuli
czerwono-żółtej plazmy, w którą zamieniła się kabina.

- Łap cel numer dwa.
Krótkie gwizdy zlały się w jeden nieprzerwany ton, gdy Corran wcisnął pedał i

delikatnie skręcił stery, robiąc zwrot na lewą burtę. Wcisnął spust i po chwili zobaczył,
jak protonowa torpeda wybucha, uderzając w kolejny myśliwiec. Trafiła w jeden z
paneli baterii słonecznych i przebiła go na wylot. Przelatując w dół, pocisk roztrzaskał
wylot silnika jonowego na lewej burcie myśliwca i drasnął drugi z paneli słonecznych,

Opowieści z Imperium

zanim eksplodował. Statek zboczył z toru chwiejnym kursem, aż ciśnienie wylotowe
silników rozerwało go od środka na części.

- Dwa już mamy z głowy. - Corran przełączył broń na ogień laserowy i sprzągł

lasery, by dawały podwójny wystrzał. - Gwizdek, wyrównaj tarcze.

Robot wykonał polecenie, podczas gdy Corran wykręcił ćwierć beczki, stawiając

myśliwiec na lewych stabilizatorach. Pociągnął drążek mocno do siebie, podniósł
myśliwiec nosem do góry i podążył śladem jednego z dwóch pozostałych imperialnych
statków. Jeden z nich skręcił w lewo, podczas gdy jego towarzysz odpadł w prawo -
strategia, która dawno wyszła z użycia, co potwierdziło opinię Corrana o marnym
wyszkoleniu imperialnego garnizonu na Garqi.

Corran spojrzał w górę na monitor rufowy. Nadlatuje z tyłu. Nie jest taki groźny,

jak sądziłem, pomyślał.

- Widzę go, Gwizdek. Teraz wiesz, dlaczego nie chciałem walczyć ze wszystkimi

naraz.

Myśliwiec z przodu zaczął wchodzić pętlą na sterburtę. Ruch był na tyle wolny, że

Corran czuł pokusę, by polecieć za nim, ale wiedział, że to zbyt ryzykowne. Ten z tyłu
skróciłby wtedy pętlę i wysmażył mój ogon. Nie jestem taki głupi.

Zmniejszył ciąg i przycisnął drążek mocno do piersi. Zrobił pętlę, a potem

otworzył przepustnicę i skręcił w lewo. W ten sposób wszedł na kurs ataku
imperialnego myśliwca, który jeszcze przed chwilą go gonił. Zacisnął palce na spuście i
wycelował rubinowe promienie tak, by przechodziły przez panel baterii słonecznych i
kabinę i trafiały w drugi panel wrogiego myśliwca.

Ale myśliwiec nie eksplodował. Skręcił wolno na lewą burtę, opleciony pajęczyną

błękitnych wyładowań tańczących na tysięcznych załamaniach powierzchni kadłuba.
X-skrzydłowiec strzelił zbyt daleko, więc Corran skręcił i poszybował w dół długą
pętlą, żeby mieć statek na oku. Imperialny myśliwiec nie zmienił jednak kursu, wirował
tylko wokół osi, zmierzając na zabójcze spotkanie z atmosferą Garqi.

Pilot nie żyje, a myśliwiec leci siłą bezwładności. Corran wzdrygnął się na myśl o

tym, jak musi się czuć człowiek przez kilka pełnych bólu ostatnich sekund życia w
dziurawej kabinie, z której wylatuje powietrze, a zamiast niego wlewa się kosmiczny
ziąb. Nie chciałbym tak umierać, pomyślał.

Oburzony świergot Gwizdka i syk laserowego ognia opływający tylną tarczę

zaskoczyły Corrana. Natychmiast wcisnął prawy pedał sterowniczy, odrzucając ogon
X-skrzydłowca na lewo, poza linię ognia. Pchnął drążek w lewo, obracając się na lewą
burtę, potem szarpnął w tył, podnosząc i obracając dziób, aby wejść w pętlę. W jej
połowie obrócił statek na prawą burtę i odpadł w dół, ale czujniki wskazywały, że
Imperialny myśliwiec nadal za nim leci.

Dlaczego najlepsi zostają na sam koniec? Corran uśmiechnął się, zadając sobie to

pytanie. Bo kiepscy piloci giną pierwsi. Pewnie popadają w zamyślenie, tak jak ty.
Skręcił w prawo, a myśliwiec z tyłu powtórzył jego manewr.

- Gwizdek, połącz mnie znowu z „Gwiezdną Rozkoszą”.
- Nootka do X-skrzydłowca.

Peter Schweighoffer

- Kapitanie, ten facet za mną jest niezły. Opuśćcie tarcze i niech pan powie

swojemu strzelcowi, by mierzył wysoko.

- Dopiero co odzyskaliśmy tarcze.
- Wiem. Wyłączcie je.
- Nie rozumiem.
- Zrozumie pan.
Corran skręcił w lewo, a potem lekko chwycił drążek. Szarpiąc nim w lewo, w

prawo, do góry i w tył, wprawił statek w nieprzewidywalny taniec. Po każdym
czwartym ruchu, gdy myśliwiec dryfował w lewo, pchał drążek w dół, potem w prawo,
w górę i znowu w prawo. Wyrównywał lot, leciał przez parę sekund prosto, a potem
powtarzał przypadkowy wzór.

Kiedy zobaczył, że pilot imperialnego myśliwca zaczyna przewidywać jego ruchy,

wycofał X-skrzydłowca wielką pętlą i zanurkował prosto kursem kolizyjnym na
„Gwiezdną Rozkosz”.

- Pełne tarcze na tył, Gwizdek!
Corran powtórzył serię manewrów. Z „Rozkoszy” wystrzeliły lasery, przelatując

nad myśliwcem zaledwie o kilkanaście centymetrów.

Imperialny myśliwiec nadal trzymał się jego ogona, gdy statek Corrana poleciał w

dół, mijając „Rozkosz” od dziobu do rufy. TIE przeleciał tuż pod frachtowcem,
wymykając się spod ognia.

Prawie iskry skrzesał! Niezły ten imperialny. Corran uśmiechnął się. Miejmy

nadzieję, że nie lepszy ode mnie.

Zakończywszy manewry wzoru, myśliwiec Corrana przeleciał ślizgiem wzdłuż osi

„Gwiezdnej Rozkoszy”. TIE podążył za nim, wyrównując lot, by oddać strzał. Pierwszy
strzał blastera uderzył w tylne tarcze X-skrzydłowca i zakołysał Corranem w kabinie.
Teraz albo nigdy!

Corran wyłączył ciąg i dał całą naprzód na napęd repulsorowy. Przyspieszenie

wcisnęło go w fotel, gdy X-skrzydłowiec odskoczył w górę, odbijając się od masy
frachtowca. Imperialny myśliwiec strzelił pod brzuchem ściganego i poleciał ostro w
górę, by uniknąć zderzenia z osłonami silników frachtowca.

Corran otworzył przepustnicę i wyłączył napęd repulsorowy, siedząc na ogonie

imperialnego myśliwca. Pudełko celownicze zazieleniło się. Pociągnął spust i
wpakował całą siłę ognia w ostatni z imperialnych myśliwców.

Szkarłatne rozbłyski energii rozszarpały statek, przebijając kabinę pilota i topiąc

bliźniacze silniki jonowe. Myśliwiec eksplodował. Kula rozjarzonej plazmy płonęła
niczym wybuchająca gwiazda, a potem zapadła się, pozostawiając pustkę.

- „Gwiezdna Rozkosz” do X-skrzydłowca. Czy możemy już postawić tarcze?
- Potwierdzam. - Corran uśmiechnął się. - Kapitanie Nootka, czy naniósł pan kurs

ucieczki?

- Tak.
- Jeśli nie macie nic przeciwko temu, podporządkuję wam moją nawigację i

pociągnę za wami. W końcu nadal jestem wam coś dłużny za wyciągarkę.

Opowieści z Imperium

- Uważam dług za spłacony, ale dołącz do nas. - Corran słyszał wdzięczność w

głosie duroskiego kapitana. - Ta przygoda to materiał na całą opowieść, a ja chciałbym,
byś był przy tym, gdy będę ją opowiadać po raz pierwszy.

Prefekt Mosh Barris kłaniał się wdzięcznie, oklaskiwany przez swych gości. Seria

jasnych wybuchów i widowiskowy spektakl szczątków spadających z górnych warstw
atmosfery to więcej, niż oczekiwał.

Jeśli specjalnie tak to przygotowałeś, Eamon, dam ci jeszcze większą nagrodę, niż

planowałem, pomyślał Barris.

- Dziękuję, dziękuję wam bardzo - powiedział głośno. - Cieszę się, że podobał

wam się sposób, w jaki rozprawiliśmy się z rebelianckim zagrożeniem na Garqi. -
Uśmiechnął się z dumą. - To ja wymyśliłem ten plan, ale kto inny wprowadził go w
ż

ycie. Mój adiutant, Eamon Yzzali. Eamon, gdzie jesteś?

- Właśnie, gdzie?
Barris podniósł głowę, gdy usłyszał pytanie dochodzące z drzwi na balkon.
- Kim pan jest?
Wysoki mężczyzna wszedł do sali i wbił w Barrisa ostre spojrzenie.
- Kirtan Loor, wywiad imperialny. Oczekiwał mnie pan?
- Oczywiście. - Barris podniósł rękę i wskazał na niebo, rozlewając przy okazji

choholl z kieliszka. - Przybył pan za późno, by zobaczyć, co się stało z Rebeliantami.

- Och, chyba już wiem, co się z nimi stało. - Oficer drwiąco wykrzywił usta. - Gdy

przybyłem do tego systemu, otrzymałem raport tego Eamona Yzzali. Pisze w nim, że
zorganizował pan ucieczkę grupy miejscowych Rebeliantów na pokładzie „Gwiezdnej
Rozkoszy”. Dodaje, że ta akcja była wstępnym krokiem do uzurpacji władzy
gubernatora Tadrina i oddania Garqi rebelianckiemu Sojuszowi.

ołądek Barrisa zwinął się w węzeł. Kirtan Loor przypominał mu Wielkiego

Moffa Tarkina, a to podobieństwo w niczym nie zmniejszyło strachu, opanowującego
umysł prefekta.

- To niemożliwe. Eamon musiał tak to zaplanować. Niech pan go zapyta, te

oskarżenia są nieprawdziwe.

- Zapytałbym, gdybym tylko go znalazł. - Niebieskie oczy Loora zwęziły się. - W

załączniku do raportu wspomniał, że obawia się o swoje życie. Kiedy tu przyleciałem,
przeczytałem, że zarządził pan i przeprowadził jego egzekucję. Ta wiadomość przyszła
prosto od pana, sprawdziłem to.

- Tak, ale to była cześć planu, nie rozumie pan?
Kirtan Loor poważnie potrząsnął głową.
- Nie widzę tego, co by pan chciał, żebym zobaczył. Widzę natomiast przed sobą

kolaboranta, który mógłby mi wiele opowiedzieć o wrogu.

- Ależ ja o nich nic nie wiem!
- Szczerze w to wątpię, Barris. - Loor uśmiechnął się z zimną wyższością, od

której kolana Barrisa zmiękły, a kieliszek wypadł z ręki, roztrzaskując się o podłogę. -
Wystarczy, że zaczniemy przesłuchanie, a zaczniesz żałować, że nie wiesz więcej, by
móc powiedzieć mi wszystko. Zdziwisz się, ile informacji można wyciągnąć z twojego

Peter Schweighoffer

„nic”. I nauczysz się bać kary za każdym razem, gdy będziesz chciał zasłonić się
niewiedzą.

Corran spodziewał się zaskoczenia na twarzy Dynby, kiedy po raz pierwszy go

zobaczyła.

- Witaj, Dynba. Cieszę się, że ci się udało. Przepraszam za trudności, które

mieliście na „Rozkoszy”.

Walka przerażenia i radości na jej twarzy była nawet ciekawa, chociaż

ostatecznym zwycięzcą w tej potyczce okazał się wyraz oszołomienia.

- T-ty nie żyjesz... przynajmniej tak powiedziałeś. Jesteś Eamon Yzzali, ale to

przecież niemożliwe.

Corran uśmiechnął się krzywo, gdy usłyszał w jej głosie nie-udawany ból.
- Przepraszam za tę maskaradę. Chciałem, abyś myślała, że Barris mnie zabił, i

odleciała z Garqi. Wiedziałem, że pośle za wami swoje myśliwce TIE. Chciałem
jeszcze raz wykorzystać was do odwrócenia uwagi, żebym mógł spokojnie odlecieć,
kiedy myśliwce będą zajęte wami.

Za Dynbą stanęła Arali, obejmując jej ramię ogonem głównym w geście obrony.
- Te myśliwce omal nas nie załatwiły, bo wyłączyłeś nasze tarcze - powiedziała. -

Próbowałeś nas zabić.

- Nie miałem takiego zamiaru. - Corran westchnął. - Chciałem wam wysłać

wiadomość z kodem aktywatora tarczy, żebyście mogli je z powrotem włączyć.
Chciałem zwalić majstrowanie z tarczą na Barrisa, chroniąc was jednocześnie, ale ten
stary głupiec zamknął moje konto pocztowe, kiedy wpisywał swoją wiadomość o
egzekucji Eamona.

Dynba przycisnęła łokieć do tułowia Twi’lekianki.
- Gdyby chciał nas zabić, nie przyleciałby za myśliwcami i nie dał nam kodu. I

bez tego mógłby uciec.

- Właśnie - przytaknął Corran. - Dokładnie tak.
- Więc co miałeś na myśli, mówiąc o odwracaniu przez nas uwagi?
- Zorganizowanie ucieczki „Rozkoszy” pozwoliło mi dobrać się do części

zamiennych, których potrzebowałem do mojego X-skrzydłowca. Powiedziałem
Barrisowi, że ktoś je ukradł z magazynu, ale tak naprawdę miałem tych paru facetów,
którzy pomogli mi załadować części. To byli piloci tych myśliwców, wiec teraz tylko
my wiemy, co stało się z częściami zamiennymi.

Dynba uśmiechnęła się.
- Oczywiście, części zamienne. Loty myśliwca-widma ustały na jakiś miesiąc

przed przylotem i zajęciem „Gwiezdnej Rozkoszy”.

- Potrzebowałem wyciągarki.
- A więc to ty jesteś Xeno. Zebrałeś nas, żebyśmy wykradli dla ciebie te części.
- Nie, ja jestem Corran Horn, dawniej ze Straży Ochrony Korelii. - Uśmiechnął

się, widząc zbliżającego się Gwizdka, i czule poklepał robota po wieńczącej jego
korpus kopułce. - Ten robot to Xeno.

Ogony główne Arali zadrżały ze zdziwienia.

Opowieści z Imperium

- Robot założył nasze kółko?
Gwizdek zaświergotai z emfazą, a Corran rozpromienił się.
- Pracował ze mną w KorSeku. Oprócz oprogramowania astronawigacyjnego jest

niezły w łamaniu kodów, jest też przygotowany do organizowania akcji dywersyjnych.
Szykował was do wykradnięcia dla mnie tych części, ale mi o tym nie wspomniał, bo
wie, że nie chcę mieć nic wspólnego z Rebeliantami ani Nową Republiką.

- Na to już chyba trochę za późno. - Kapitan Nootka podszedł do Corrana z

dwoma oficerami Nowej Republiki za plecami. - Barris domyśli się kim jesteś, i uznają
cię za Rebelianta.

- Nie sądzę. Barris sam jest teraz w tarapatach. - Corran uśmiechnął się szeroko. -

Pracowałem kiedyś z Kirtanem Loor, agentem imperialnego wywiadu przysłanym na
Garqi. Broda i farbowane włosy nie zwiodłyby go, więc musiałem się wynieść. To był
powód całej operacji. Dlatego wciągnąłem w nią ciebie i twoich przyjaciół, Dynba. Nie
robiłbym tego, gdybym nie musiał.

Potrząsnęła głową.
- Możesz tak myśleć, Corran, możesz nawet w to wierzyć, ale ja sądzę, że nie

chciałeś nas zostawiać sam na sam z gniewem Barrisa, którego nie byłbyś już w stanie
dłużej powstrzymywać.

Powoli skinął głową.
- Loor nie jest najbłyskotliwszym z imperialnych agentów, ale zdoła rozwiązać

sprawę, którą mu ktoś poda na tacy. A na tacy, którą ja mu zostawiłem, są wskazówki
jasno prowadzące do stwierdzenia, że Mosh Barris jest zdrajcą i mordercą Eamona
Yzzali. Jestem czysty.

Jeden z oficerów Nowej Republiki wskazał na X-skrzydłowca.
- Ten myśliwiec zestrzelił cztery imperialne?
Nootka poklepał Corrana po ramieniu.
- Zabił ich na śmierć, kapitanie Dromath.
Drugi z Rebeliantów gwizdnął.
- Ani razu nie trafili w tarcze.
Corran wzruszył ramionami.
- Doładowanie tarczy jest łatwiejsze niż znalezienie farby do kamuflażu.
Pierwszy oficer pokiwał głową.
- Słuchaj, Horn, słyszałem, jak mówiłeś, że nie chcesz mieć nic wspólnego z

Rebeliantami ani Nową Republiką, ale my potrzebujemy dobrych pilotów.

- Nie zamierzam się zaciągać, kapitanie. - Corran potrząsnął głową, a potem

zmarszczył brwi i spojrzał na gwiżdżącego drwiąco Gwizdka. - Wszystko, czego chcę,
to by zostawiono mnie w spokoju. Wasza walka to nie moja walka.

Dromath wzruszył ramionami.
- Może i nie, ale chyba wiesz, że Imperium nie zostawi cię w spokoju. Będziesz

dalej z nimi walczył. A skoro już musisz z nimi walczyć, lepiej to robić z sojusznikami
niż w pojedynkę.

- On ma rację, Corran. - Dynba uścisnęła jego ramię. - Nowa Republika

potrzebuje cię.

Peter Schweighoffer

- No nie wiem.
- To niełatwa decyzja. - Dromath uśmiechnął się. - Ale proszę o tym pomyśleć.

Eskadra Łobuzów ma być przeformowana i znowu rzucona do walki. Każdy pilot,
który jest dość dobry, żeby się zaciągnąć, może złożyć podanie. A ty jesteś dostatecznie
dobry, by choćby rozważyć taką możliwość.

Gwizdek pisnął ponaglająco.
Corran popukał kostkami palców w kopułkę robota.
- Jestem znacznie lepszy, i dobrze o tym wiesz. Mógłbym być jednym z

najbardziej ostrych pilotów, jakich mają. Oczywiście potrzebowałbym nowej jednostki
R2.

Pełna świętego oburzenia odpowiedź robota sprowokowała wszystkich do

miechu. Corran zdał sobie nagle sprawę, że przez cały czas pobytu na Garqi nie słyszał

szczerego śmiechu. Zarówno pracownicy imperialnej administracji, jak i obywatele
planety stale się pilnowali, by się z czymś nie zdradzić. Ludzie zachowywali się z
rezerwą, bo bali się, że ktoś pomyśli o nich coś złego i doniesie władzom.

Wiedział, że naprawdę chciałby, żeby wszyscy zostawili go w spokoju. Ale

Dromath miał rację - Imperium nigdy mu nie popuści. Nawet jeśli nie będzie ich tam,
gdzie on akurat się znajdzie, nawet jeśli Loor nie będzie mu siedział na ogonie, cień
Imperium będzie ciągnął się za nim wszędzie. Z wyjątkiem miejsc, dokąd ten cień nie
sięga.

Miedzy Rebeliantami.
W Nowej Republice.
- Skoro pozostawienie mnie w spokoju nie wchodzi w grę, mogę przyłączyć się do

tych, z którymi jestem w stanie współpracować. - Corran uśmiechnął się i wyciągnął
dłoń do kapitana Dromatha. - Myślę, że Gwizdek i ja jesteśmy zainteresowani
wstąpieniem do Eskadry Łobuzów.

- To nie będzie łatwe, panie Horn.
- Wiem, kapitanie. Nie byłaby to Eskadra Łobuzów, gdyby łatwo było się do niej

dostać. Ale ja nie szukam łatwych ścieżek. - Corran mrugnął porozumiewawczo do
Nootki i uśmiechnął się do Dynby. - Jak pan wie, właśnie uciekłem z prowincjonalnej
planety, na której mój robot kierował grupą rebelianckich spiskowców, a ja pomogłem
w ucieczce wrogom stanu. I cały czas spiskowałem przeciwko prefektowi
wojskowemu. Po tym wszystkim jedyne miejsce dostatecznie podniecające dla
Gwizdka może się znaleźć między ludźmi, którzy mają na swoim koncie zniszczenie
dwóch Gwiazd Śmierci. Gdybym chciał się ustatkować wstąpiłbym do imperialnej
marynarki.

Kiedy strażnicy ciągnęli Barrisa do celi przesłuchań, przyszło mu do głowy, że tak

jak on nie wierzył Dynby Tesc, gdy zapewniała, że nic nie wie, tak Loor nie wierzy
jemu. I uświadomił sobie, że jego upadek zaczął się, bo nie zrobił nic na odległym
ś

wiecie, a zakończy się, bo nie wie nic na innym, równie odległym. Chciał podzielić się

tą myślą z idącymi obok niego ludźmi, ale wiedział, że zdołałby wydobyć z gardła
tylko gorzki śmiech przerywany łkaniem.

Opowieści z Imperium

O D W R Ó T Z C O R U S C A N T

Laurie Burns

Taryn Clancy patrzyła, jak urzędniczka odnotowuje przyjęcie kart danych

piętrzących się na wózku repulsorowym, który stał obok niej. Nagle pomruk starego
centrum informacyjnego Pałacu Imperialnego zgubił się w przenikliwym wyciu syren
alarmowych.

Urzędniczka spojrzała w górę i zbladła, gdy rozpoznała sygnał ostrzegawczy.
- O nieba! -wykrzyknęła oszołomiona. - Atakują Coruscant!
Taryn też była zdumiona, ale zareagowała błyskawicznie.
- Jeśli pani to podpisze, zaraz stąd uciekam - powiedziała i pchnęła wózek bliżej

lady, przy której siedziała urzędniczka. - Poczta dla pani - dodała, podtykając jej pod
nos notes komputerowy.

Urzędniczka spojrzała na podaną tabliczkę, wcisnęła kilka klawiszy i oddała ją z

powrotem. Taryn szybko przejrzała autoryzację, wstukała własny kod, wyrwała kopię
dla urzędniczki i rzuciła ją na ladę.

- Dzięki - rzuciła przez ramię, trzy kroki od drzwi.
W korytarzu syreny nadal wyły nagląco, ale gdy Taryn wciskała się do

turbowindy, zauważyła z ulgą, że nikt nie wpadł w panikę. Chociaż Nowa Republika
przekształciła się z oddziałów wojskowych w galaktyczny rząd, dawni Rebelianci nie
zapomnieli, jak należy reagować na atak Imperium. Taryn przygryzła wargę, zdając
sobie sprawę, że nadzieja na opuszczenie planety była co najmniej optymistyczna. Jeśli
Coruscant rzeczywiście jest pod ostrzałem, prawdopodobnie podniesiono planetarną
tarczą. To zaś oznacza, że ona i Del utknęli na Coruscant na nie wiadomo jak długo.

Musiała jednak spróbować. Kto chciałby tkwić na pałacowym lądowisku jak

przyszpilony mynock, podczas gdy Imperium próbuje odzyskać swoją dawną stolicę?

Nie ja, pomyślała, wychodząc na jasną, smaganą wiatrem platformą i mrużąc oczy

przed blaskiem południowego słońca. Pogłos silników mniej więcej pół tuzina statków
wypełniał powietrze wokół niej, a stojący w oddali „Posłaniec” dodawał swój gardłowy
pomruk do mechanicznego chóru. Del trzymał rampę opuszczoną, czekając na jej
powrót. Kiedy opadła na fotel pilota, byli niemal gotowi do startu.

- Słyszałem syreny - powiedział Del, przypięty już pasami do fotela drugiego

pilota. - Co się dzieje?

Peter Schweighoffer

- Odlatujemy, mam nadzieją - odparła krótko Taryn. Kolejny rzut oka na

wyświetlacze i już łączyła się przez komunikator z kontrolą lotu, wciskając pierwsze
przełączniki. Poczuła skurcz żołądka, gdy jej prośba o pozwolenie na start została
szorstko odrzucona.

Za późno, tarcza planetarna była już włączona. Na górze - Imperium, w dole -

Nowa Republika, a oni utknęli w samym środku.

Taryn opadła się ciężko na oparcie fotela. Chodziło nie tylko o napięty

harmonogram. Centralna Służba Kurierska obiecywała szybkie usługi w obrąbie
Ś

wiatów Środka. Mieli ładownie pełne skrzynek z przesyłkami i powinni je dostarczyć

bez opóźnienia. Ale opóźnione przesyłki były niczym w porównaniu z tym, czego
Taryn obawiała się najbardziej - otwartej wojny o panowanie nad Coruscant. Pojawiły
się pogłoski, że Imperium, mimo niedawnej straty Wielkiego Generała Thrawna,
szykuje się do uderzenia w samo serce Nowej Republiki.

Wyglądało na to, że plotkarze mieli rację.
- A niech to! - powiedział Del, wyglądając na lądowisko, skąd właśnie startował

transportowiec, najwyraźniej wbrew zarządzeniom kontroli lotów. - Co teraz zrobimy?

Taryn patrzyła na odlatujący transportowiec. Gdyby „Posłaniec” należał do niej,

zrobiłaby to samo. Ale mądry kapitan nie ryzykuje utraty służbowego statku.

- Czekamy - zdecydowała i wyłączyła silniki. - Przynajmniej dopóki nie nadlecą

posiłki.

Jeśli w ogóle nadlecą, dodała w myślach. Imperialni zapewne najpierw odcięli

nadajniki, pozbawiając Nową Republikę możliwości przywołania na pomoc
rozproszonej po całej galaktyce floty. Była jeszcze obrona orbitalna, ale... Kątem oka
dostrzegła maleńki rozbłysk. Pochyliła się, by wyjrzeć przez transpastalowy iluminator
sterowni.

- Do pioruna! - szepnęła.
Del podążył za jej wzrokiem i zobaczył ledwie widoczne wysoko na niebie błyski

ognia turbolaserów.

- No to utknęliśmy tu na dobre.
W posępnym milczeniu spoglądali przez chwilę na niebo. Nagle Taryn zapytała:
- Jak długo może wytrzymać planetarna tarcza?
- Bo ja wiem? - odpowiedział Del. - Chyba zależy, z czego do niej walą. Może

parę dni... a może parę godzin.

Spojrzała na niego. Od trzydziestu lat pracował w służbie kurierskiej i zaledwie

dni dzieliły go od emerytury. Gdy tak patrzyła na jego zmęczoną, pokrytą głębokimi
zmarszczkami twarz, uświadomiła sobie, jak bardzo jest niedoświadczona. To dopiero
jej czwarty kurs za sterami „Posłańca”. I to do niej należało, by ich stąd wyciągnąć.
Poczuła się tym przytłoczona.

Przypomniała sobie słowa ojca. Mówił, że Taryn lata jako kurier, bo nie ma dość

odwagi, by robić cokolwiek innego. Gdy była dzieckiem wiele razy słyszała, jak Kal
Clancy chwalił się swymi dokonaniami za sterami frachtowca. Potem, kiedy dorosła,
próbował urobić ją na swój własny obraz i podobieństwo. Nawet nie próbował ukryć
rozczarowania, gdy nie spełniła jego oczekiwań.

Opowieści z Imperium

100

Znowu spojrzała na Dela. Dostarczał pocztę dłużej, niż ona żyła na tym świecie, i

nigdy nie został kapitanem. A ona została. Czyż nie?

Przestań, nakazała samej sobie. Bycie kapitanem statku kurierskiego nie jest może

zbyt ambitne, ale też nie oznacza, że jestem do niczego.

Odsunęła myśli o ojcu i spróbowała się zastanowić, co będzie dalej.

Kiedy po kilku godzinach nadal nie widać było śladu imperialnych okrętów

lądujących na planecie, Taryn trochę się uspokoiła. Ale potem zapadła noc i nadal nic
się nie działo. Taryn zaczęła się niecierpliwić.

- Dosyć tego - oświadczyła, kiedy kolejna prośba o informacje z kontroli lotów

została zignorowana. - Nie pozwalają nam odlecieć i niczego nie chcą wyjaśnić. Idę się
dowiedzieć, co jest grane.

- I kogo o to zapytasz?
- Samą Mon Mothmę, jeśli nie będę miała innego wyjścia - odpowiedziała Taryn.
Del prychnął z niedowierzaniem, tymczasem dostanie się do pałacu okazało się

nadspodziewanie łatwe. Początkowo dwaj strażnicy Nowej Republiki nie chcieli jej
wpuścić, ale gdy wyjaśniła, że jest kapitanem stojącego na lądowisku frachtowca,
odprowadzili Taryn do turbowindy. Jeden ze strażników wcisnął guzik z numerem
piętra.

- Powodzenia! - zasalutował jej kpiąco, gdy drzwi zaczęły się zasuwać.
Łatwo poszło, za łatwo, pomyślała. Zastanawiała się, co miał oznaczać ten salut.

Nadal łamała sobie nad tym głowę, gdy drzwi windy otworzyły się, ukazując korytarz
znacznie różniący się od sekcji obsługi, w której dotychczas zostawiała przesyłki.
Mimo iż podstawowy wystrój był taki sam, tu wyczuwało się w powietrzu aurę
wojskowej dyscypliny.

Dostrzegła dwóch żołnierzy stojących naprzeciwko drzwi turbowindy. Zlustrowali

ją czujnym spojrzeniem, kiedy wychodziła, podobnie jak kolejni dwaj, którzy pełnili
straż po obu stronach windy. Starała się nie zwracać uwagi na wlepione w siebie
spojrzenia czterech par oczu, popatrzyła w dół korytarza. Na jego drugim końcu
rozsunęły się antyblasterowe grodzie, przepuszczając oficera, który podszedł do Taryn.
Zatrzymał się o jakiś metr od niej i obrzucił badawczym spojrzeniem.

- Jestem pułkownik Bremen - przedstawił się. - A pani?
- Taryn Clancy, kapitan „Posłańca”.
Skinął głową.
- Jeśli jest pani uzbrojona, musi pani zostawić broń na zewnątrz - poinformował

ją.

- Nie jestem uzbrojona - odparła, Bremen jednak omiótł ją skanerem, który

trzymał w ręku.

- W porządku - powiedział, zadowolony z wyniku badania. - Proszę za mną.
Jeden ze strażników ruszył za nią, gdy przeszła za Bremenem przez blasterową

grodź do następnego korytarza. Z zaciekawieniem zaglądała do mijanych po drodze
otwartych sal. Nogi ugięły się pod nią, gdy rozpoznała twarz znaną z holotransmisji.
Czy to naprawdę Mon Mothma? A jeśli tak, to dokąd właściwie Bremen ją prowadził?

Peter Schweighoffer

101

Nie było czasu na dalsze spekulacje, bo pułkownik zatrzymał się obok kolejnych

drzwi i gestem zaprosił Taryn do środka. Weszła do niewielkiego biura i spojrzała na
mężczyznę siedzącego za biurkiem. Przystojny, mniej więcej w wieku Dela, wyglądał
znajomo, ale nie mogła go dokładnie umiejscowić.

Bremen zamknął drzwi, przeszedł obok niej i zatrzymał się koło biurka.
- Mam dla pana jeszcze jedną, generale Bel Iblis. To kapitan Clancy z „Posłańca”

- powiedział.

Taryn była zdumiona. Spodziewała się, że zaprowadzają do jakiegoś pałacowego

urzędniczyny, a nie do szefa obrony planetarnej Coruscant!

- Pani kapitan. - Bel Iblis powitał ją uprzejmym skinieniem głowy. - Rozumiem,

e chciałaby pani zapoznać się z aktualną sytuacją.

- Tak, sir - odparła, usilnie próbując się rozluźnić i nie stać na baczność. - Co się

dzieje? I kiedy będę mogła odlecieć?

Bel Iblis przyglądał jej się w milczeniu. Wreszcie odpowiedział ponurym głosem:
- Coruscant jest otoczona. Nasze siły obronne zostały zmuszone do odwrotu i

szacujemy, że do rana wysiądzie planetarna tarcza.

- I co wtedy?
- Nie zamierzamy czekać tak długo, by się przekonać - odpowiedział. - Startujemy

w nocy.

- Odlatujecie?
- Nie mamy wyjścia - oznajmił Bel Iblis ponuro. - Nie zdołamy zawiadomić

naszej floty w innych sektorach. Zresztą nawet gdyby nam się to udało, nie zdążą tu
dolecieć, zanim wysiądzie tarcza.

- Ale co się stanie z Nową Republiką? - dopytywała się Taryn. - Czyżby nowy

rząd zamierzał poddać się tak łatwo?

- Nowa Republika przeżyje. Tylko dowództwo się przeniesie. - Cień bólu

przemknął przez jego twarz. - Nie chcemy unicestwić całej planety, skoro Imperium
dąży tylko do zniszczenia nas. Kiedy stąd odlecimy, ludność powinna być bezpieczna.

Bremen już otworzył usta, by coś powiedzieć, ale zamilkł pod spojrzeniem Bel

Iblisa. Taryn patrzyła to na jednego, to na drugiego, zdając sobie sprawę z napięcia
między nimi. W końcu zwróciła się do generała.

- A pan dokąd poleci?
- Dobre pytanie - powiedział. - I tu właśnie zaczyna się twoja rola.
- Moja? - zapytała ostrożnie.
- Do ewakuacji potrzebujemy każdego statku, który uda nam się wyprosić,

pożyczyć lub nawet ukraść - rzekł, patrząc na nią z uwagą.

Taryn zrozumiała w jednej chwili.
- „Posłaniec” jest za mały - zaprotestowała. - I zbyt wolny. Zresztą ja pracuję dla

Centralnej Służby Kurierskiej, a nie dla was. Nowa Republika nie może tak po prostu
porwać mojego statku!

- W zasadzie może - powiedział Bel Iblis. - I zrobi to. Ale nie do tego, o czym

pani myśli. - Pochylił się do przodu z grobowym wyrazem twarzy. - Musimy
zawiadomić naszą flotę w innych sektorach, że Nowa Republika ewakuowała się z

Opowieści z Imperium

102

Coruscant i przegrupuje się w nowej bazie. Poufność jest kluczowa - nie możemy sobie
pozwolić, żeby Imperium podsłuchało transmisję i dowiedziało się, gdzie będzie ta
baza. A zatem - rozłożył ręce w sugestywnym geście - rozsyłamy kurierów.

Taryn nie odpowiedziała. Przypuszczała, że nie przypadkiem użył słowa „kurier”.
- Normalnie wysłalibyśmy posłańca na nieoznakowanym statku wywiadowczym -

kontynuował Bel Iblis. Bremen otworzył usta, ale generał znowu posłał mu
ostrzegawcze spojrzenie. - Potrzebujemy jednak statków do ewakuacji.

- A jeśli odmówię?
- Może pani pozostać na Coruscant - odpowiedział Bel Iblis. - Albo odlecieć

jednym z naszych transportów. Oczywiście zapłacimy służbie kurierskiej za
skorzystanie ze statku.

Też mi wybór, pomyślała Taryn. Siedzieć i czekać na szturmowców albo dołączyć

do Nowej Republiki.

Westchnęła.
- To kiedy mamy ruszać?

Taryn musiała przyznać, że wykorzystanie „Posłańca” jako przykrywki było

całkiem sprytne.

Po pierwsze, karta danych zawierająca raport o odwrocie z Coruscant i informacja

o punkcie zbornym dla floty, umieszczona w skrzynce z tysiącami innych wiadomości,
była bezpiecznie anonimowa. Zwłaszcza że w ładowni „Posłańca” znajdowały się całe
tuziny identycznych skrzynek.

Po drugie, miał z nimi lecieć pułkownik Bremen. Dotarł już na pokład, wciśnięty

w o co najmniej dwa numery za mały zapasowy mundur służby kurierskiej. Stał teraz w
drzwiach kabiny pilota, próbując rozluźnić za ciasny kołnierzyk. Taryn zerknęła na
niego z rozbawieniem. Nogawki munduru kończyły się wysoko ponad kostkami
pułkownika. Ale w następnej chwili kpiący uśmieszek zniknął z jej twarzy.
Przypomniała sobie, że Bremen jest na pokładzie, by mieć oko na nią i na Dela.

Zacisnęła dłonie na drążkach sterowniczych.
- Proszę zapiąć pasy - poleciła Bremenowi. - Za chwilę startujemy.
Kiedy się nie poruszył, spojrzała przez ramię i zapytała:
- O co chodzi?
- Zostanę tutaj - odparł.
Wzruszyła ramionami.
- A niech robi, co chce - prychnął Del. Od czasu, gdy oficer Nowej Republiki

wszedł na pokład, nie zamienił z nim nawet pół tuzina słów, ale wyraźnie było widać,
ż

e mężczyźni nie przypadli sobie do gustu.

- Powinna pani pozwolić mi pilotować - ponowił próbę Bremen. - To nie jest

zwykle rozwożenie poczty.

- Nie. - Taryn była nieugięta. - Zawarliśmy układ. Nowa Republika może

wykorzystać mój statek do swoich celów, ale tylko ja będę go pilotować.

Peter Schweighoffer

103

Właściwie zdziwiła się, że Bel Iblis przystał na jej warunek. Wyglądało na to, że

generał wyznaczył Bremena do tego zadania tylko po to, aby się go pozbyć.
Najwidoczniej nie przepadali za sobą. Spojrzała na Dela.

- Gotów?
- Gotów - potwierdził.
Włączyła repulsory. W miarę jak nabierali wysokości, dodające otuchy światła

Imperial City zmniejszyły się do wielkości łebka od szpilki. Bel Iblis powiedział, że
przestrzeń pomiędzy gwiezdnymi niszczycielami jest patrolowana przez mniejsze
statki, więc każdy pilot musi znaleźć własną drogę ucieczki.

- Czy mamy już kurs? - zapytała Dela.
- Komputer nawigacyjny pracuje nad tym - odpowiedział. Spojrzała na Bremena,

który balansował w drzwiach kabiny, a potem sprawdziła wskazania sensorów. Nie
było nic widać w pobliżu, ale musi uważać. Bel Iblis chciał, by jak najwięcej statków
znalazło się w przestrzeni, gdy opuści tarcze. Miał nadzieję, że kiedy wyroją się
wszystkie naraz, spowodują przynajmniej niewielkie zamieszanie i zdołają się
przedrzeć między czekającymi na nie okrętami Imperium.

Błyski światła tańczyły w miejscach, gdzie strzały trafiały o powierzchnię

planetarnej tarczy. Opalizująca mgiełka unosiła się i marszczyła pod ostrzałem. Taryn
zmieniła nieco kurs, kierując się w miejsce wolne od trafień, i sprawdziła czas. Prawie
już.

Del włączył komunikator, dostrojony do częstotliwości uciekających, a Taryn,

patrząc na tarczę, zastanawiała się, co spotka ludzi pozostawionych na dole. Czy
Imperium zadowoli się odzyskaniem Coruscant i pozostawi jej mieszkańców w
spokoju? A może uzna, że należy im się kara za to, że sami nie wygonili Nowej
Republiki?

Tak czy owak, jej to już nie dotyczyło.
- Powinna zaraz opaść - powiedział Bremen, który również obserwował iskrzenie

na tarczy atakowanej przez Imperium. - Szkoda, że ten statek nie ma praktycznie
ż

adnego uzbrojenia.

Taryn zacisnęła zęby, słysząc tę uwagę. Frachtowce pocztowe nie stanowiły

łakomego kąska dla nikogo, nawet dla piratów. Zazwyczaj nie było potrzeby
pobrzękiwać orężem. Teraz jednak musiała przyznać, że trochę większa siła ognia
bardzo by się im przydała.

Czujniki wychwyciły kilka dużych skupisk masy przed statkiem. Taryn nigdy nie

widziała tylu gwiezdnych niszczycieli naraz. Opadła ją kolejna fala zwątpienia. Nigdy
dotąd nie robiła nic takiego, chyba że w wyobraźni. Może rzeczywiście powinna oddać
stery Bremenowi...

Ale po chwili było już za późno.
- Tarcza opadła! - rozległ się z komunikatora głos Bel Iblisa. - Czystego nieba i

niech Moc będzie z wami!

Tarcza opadła i zaczęło się zamieszanie.

Opowieści z Imperium

104

Taryn kątem oka widziała strzały z działa jonowego na powierzchni planety,

osłaniające część odlatujących statków, ale trzymała się swojego kursu. Wyszła z
atmosfery i czekała na pojawienie się w zasięgu wzroku okrętów imperialnych.

I oto dostrzegła drogę do wolności - dokładnie pomiędzy dwoma gwiezdnymi

niszczycielami, z pięcioma mniejszymi pancernikami broniącymi ich flanki. Wyglądały
jak dzikie psy otoczone rozdokazywanymi szczeniakami. Taryn przełknęła ślinę i dała
całą naprzód. Nawet przy maksymalnej prędkości „Posłańca” trudno było nazwać
szybkim. Mogła tylko mieć nadzieję, że w roju statków startujących z powierzchni uda
im się przemknąć bez zwracania na siebie uwagi.

Przez chwilę wydawało się, że jej prośby zostały wysłuchane. Sterowała statek w

przesmyk między dwoma pancernikami najbardziej oddalonymi od gwiezdnych
niszczycieli. „Posłaniec” posuwał się śladem innego frachtowca, transportowca i
zgrabnego myśliwca. Obok i nieco z tyłu leciały jeszcze dwa transportowce. Pancerniki
wystrzeliły, ale przy tylu rozproszonych małych celach ogień był bezładny i większość
pocisków trafiła w pustkę przestrzeni.

Wskaźniki tarczy niezmiennie jarzyły się na zielono, mijali już pancerniki. Taryn

pomyślała, że może uda im się wyjść z tego cało, bez jednego zadraśnięcia. Nagle
statek szarpnął ostro. Bremen wpadł na tablicę czujników.

- Cofnij się! - krzyknęła, ale w tym samym momencie kolejne ostre uderzenie

przyszpiliło go do tablicy. Wstrząs spowodował, że zobaczyła wokół znacznie więcej
statków, niż było ich przed chwilą. Bez trudu zidentyfikowała myśliwiec typu TIE,
który z rykiem silników przeleciał obok, ostrzeliwując transportowiec lecący przed
nimi.

- Del? - zapytała.
Rozwścieczony pierwszy oficer nie potrzebował ponagleń. Wypuścił w kierunku

atakującego transporter myśliwca grad laserowego ognia. Głuchy huk z tyłu statku
oznaczał kolejne trafienie, ale Taryn leciała dalej. Jeśli zdoła odbić trochę od
powierzchni planety, skoczą w nadprzestrzeń, gdzie będą bezpieczni. Jeden z
transportowców lecących obok eksplodował nagle w gwałtownym błysku. Taryn
skorygowała kurs, schodząc z drogi nadlatującym odłamkom metalu, i rzuciła okiem na
wskaźniki tarcz.

Zaraz tego pożałowała. Wskaźniki zmieniły kolor na czerwony i rozbłyskiwały

przy każdym uderzeniu. Na panelu wyświetlała się już wiadomość z systemów
diagnostycznych, a czujniki zbliżeniowe sygnalizowały, że jeszcze jeden z tych
przeklętych imperialnych myśliwców zbliżał się do nich od tyłu. Taryn wątpiła, czy
„Posłaniec” wytrzyma kolejne trafienia.

- Trzymaj się - ostrzegła Bremena, nadal rozciągniętego na tablicy sterowniczej, i

dała nura frachtowcem.

Strzał z imperialnego myśliwca przeleciał nad ich głowami, a gdy wyprowadziła

statek z lotu koszącego dziobem do góry, zobaczyła, że drugi zawraca w ich stronę, by
pomóc towarzyszowi.

Działo laserowe nadlatującego ku nim X-skrzydłowca wypaliło, a na czujnikach

zbliżeniowych jedna z plamek za „Posłańcem” znikła. X-skrzydłowiec zajął się teraz

Peter Schweighoffer

105

myśliwcem TIE, któremu się wymknęli. Taryn otarła pot z czoła i zwiększyła do
maksimum moc silników. Nigdzie przed nimi nie było widać frachtowca i
transportowca. Albo zdołały uciec, albo zostały zestrzelone.

„Posłaniec” zatrząsł się od kolejnej serii strzałów. Wskaźniki tarcz znowu

rozjarzyły się czerwienią, po czym zgasły, a ekran systemu diagnostycznego zaczął
mrugać.

- Straciliśmy osłony! - krzyknęła Taryn. Szykowała się do następnego

nurkowania, gdy brzęczyk na konsoli wskazał, że są gotowi do skoku w nadprzestrzeń.

Zacisnęła dłonie na dźwigni hipernapędu i łagodnie pociągnęła drążek. Zobaczyła,

jak gwiazdy wydłużają się w linie, a potem ustępują cętkowanemu niebu
hiperprzestrzeni.

Mknąc przez hiperprzestrzeń w kierunku Coriallis, Del i Bremen mieli mnóstwo

czasu, by ugruntować wzajemną nieprzyjaźń.

Pułkownik nie ukrywał, że uważa ich, jako cywili, za niekompetentnych. Jasno

dał do zrozumienia, że Bel Iblis powinien był powierzyć mu dowództwo nad
„Posłańcem”, wyrzucić ze statku załogę i zastąpić ją wojskowymi.

Turyn zbywała te aluzje wzruszeniem ramion, ale Del odgryzał się uszczypliwymi

uwagami na temat haniebnego odwrotu Nowej Republiki z Coruscant. Po każdej z nich
Bremen coraz mocniej zaciskał szczęki. Taryn wydało się to dziecinną zabawą, ale
dopóki Bremen był zajęty złośliwościami Dela, nie siedział jej na karku, więc nic nie
mówiła.

Obaj zniknęli w ładowni ponad godzinę temu, a Taryn siedziała w mesie i ścierała

z rąk wazelinę. Przed Coriallis zmienią kurs, ona zaś chciała wypróbować niedawno
naprawiony system osłonowy, zanim zostanie poddany testowi praktycznemu.

Nie zdążyła.
Kiedy przechodziła do kabiny pilotów, „Posłaniec” zatrząsł się pod jej stopami, a

potem zadrżał. Blachy kadłuba zapiszczały w proteście przeciw gwałtownym
napięciom, jakim zostały poddane. Taryn chwyciła się grodzi, aby utrzymać
równowagę, i wpadła do sterowni, gdy nieznana siła zatrzęsła gwałtownie statkiem.
Brzęk spadających skrzynek i okrzyk dobiegły do niej z ładowni, podczas gdy przed jej
oczami cętkowane niebo nadprzestrzeni nieoczekiwanie rozjarzyło się jasnymi liniami
gwiazd, które po chwili, po kolejnym przyprawiającym o wymioty szarpnięciu,
przekształciły się w znajome gwiazdozbiory przestrzeni.

Zostali silą wyciągnięci z nadprzestrzeni i Taryn nie musiała nawet patrzeć na

czujniki zbliżeniowe, by wiedzieć, jak to się stało. Na wprost, wypełniając sobą cały
iluminator, wisiał imperialny krążownik klasy Interdictor.

Nie byli jego pierwszą zdobyczą. Transportowiec z oznaczeniami Nowej

Republiki dryfował nieopodal z przycumowanym doń imperialnym wahadłowcem.
Taryn zastanawiała się, czy to jeden ze statków, które tak niedawno odleciały z
Coruscant.

- Co się stało? - zapytał Bremen, który właśnie pojawił się w korytarzu. Za nim

biegł Del. Miał głęboką ciętą ranę na czole. Odpowiedź nie była konieczna.

Opowieści z Imperium

106

Komunikator ożył i przekazał energiczny głos z krążownika „Odwet”, rozkazujący, by
przygotowali się do przyjęcia na pokład grupy abordażowej.

Taryn opadła na fotel pilota, zastanawiając się gorączkowo, co ma zrobić. Karta

danych była dobrze ukryta i o ile Imperialni nie uprą się, żeby przejrzeć każdy z listów
zgromadzonych w ładowni, raczej jej nie znajdą. Skrupulatność, z jaką przeszukają
statek, będzie pewnie zależeć w dużym stopniu od tego, jak bardzo wydadzą się im
podejrzani. Identyfikatory jej i Dela były w porządku; obecność Bremena trudniej
będzie wyjaśnić, ale coś wymyśli. Czy powinna się przyznać, że dopiero co uciekli z
Coruscant, czy raczej...

- Ja będę mówił - oświadczył Bremen, przerywając jej rozważania. - Wy dwoje

bądźcie cicho i pozwólcie mi to załatwić.

Wyciągnął rękę, oczekując najwyraźniej, że Taryn wręczy mu dystynkcje kapitana

przypięte na piersi do munduru. Zesztywniała.

- Nie, to ja będę mówić - rzuciła ostro. - Przeglądał się pan ostatnio w lustrze?
Imperialni nigdy nie uwierzą, że facet w niedopasowanym mundurze mógłby być

kapitanem „Posłańca”. Ignorując czerwieniejącego z gniewu Bremena, poleciła Delowi:

- Idź do śluzy i czekaj tam na grupę abordażową.
- Tak jest - odpowiedział rzeczowo, wychodząc z kabiny.
- Rób wszystko, co ci każą - zawołała za nim. Wahadłowiec przysłany przez

„Odwet” zbliżał się do statku, ale mieli jeszcze kilka minut. Spojrzała na Bremena,
unosząc brwi.

- Więc mówił pan, że...
- Czy pani ma pojęcie, jak poważna jest ta sprawa? - warknął. - Co, pani zdaniem,

zrobią po wejściu na pokład? Spojrzą na pani przepustki, będą życzyć miłego dnia i po
prostu odlecą?

- Taką mam nadzieję - odparta Taryn. - O to chyba chodziło generałowi Bel

Iblisowi, kiedy użył nas jako kurierów. Niech pan słucha, to ja jestem tu kapitanem i to
ja mam autentyczny identyfikator, który może to potwierdzić. Ma pan jakiś lepszy
pomysł?

Jego sprzeciw był widoczny jak na dłoni, ale milczał.
- No dobrze - powiedziała Taryn. - Nie będzie się pan odzywał niepytany, zrobi

wszystko, o co poproszą Imperialni, a jeśli ma pan jakąś broń, proszę się jej pozbyć
teraz, zanim wejdą na pokład. Czy to jasne?

Twarz Bremena była pozbawiona wyrazu niczym twarz robota, a oczy rzucały

niebezpieczne błyski, ale zdołał szybko skinąć głową.

- W porządku - podsumowała Taryn i z ulgą wypuściła powietrze. Nie zdawała

sobie sprawy, że wstrzymała oddech. - Chodźmy więc powitać naszych gości.

Gdy imperialny wahadłowiec podpływał do statku, wygrzebała arkusze z

przepustkami „Posłańca”. Wystarczyło jej czasu tylko na to, by podejść do śluzy i
wyprostować się dumnie, zanim drzwi się otworzyły i do środka weszło pięciu
wojskowych.

Idący na przedzie mężczyzna w czapce oficera marynarki zatrzymał się tuż przy

wejściu, a pozostali czterej żołnierze ustawili się wzdłuż korytarza.

Peter Schweighoffer

107

- Jestem komandor Voldt - przedstawił się energicznym głosem. - Kto tu

dowodzi?

- Ja. - Taryn wystąpiła krok naprzód. - Kapitan Taryn Clancy z Centralnej Służby

Kurierskiej. A to moja załoga.

Voldt powiódł wzrokiem po okrągłościach widocznych pod mundurem, a potem

spojrzał na Dela i Bremena. Zerknął na gołe kostki Bremena i zwrócił bladoniebieskie
oczy na Taryn.

- Służba kurierska? Więc to statek pocztowy?
- Tak sir - odpowiedziała. - W drodze na Coriallis.
- A skąd?
Taryn już wcześniej zdecydowała, że nie ma sensu kłamać. Kurs, z jakiego zostali

wyrwani z nadprzestrzeni, mówił sam za siebie.

- Naszym ostatnim planowanym przystankiem była Coruscant - wyjaśniła. - Ale

kiedy weszliśmy do systemu i zobaczyliśmy, że chyba cała imperialna flota krąży
wokół planety, postanowiliśmy ominąć to miejsce. Nie chcieliśmy się mieszać w coś
takiego, rozumie pan?

Powoli skinął głową, nie do końca przekonany.
- Nie dostarczyliście przesyłek? - zapytał. - Czyż pani pracodawcy nie gwarantują

terminowego dostarczania poczty?

- Owszem - odparła. - Ale nie na obszary objęte działaniami wojennymi.
Voldt przyjrzał się jej i prychnął. Nie wiedziała, czy z rozbawienia czy z niewiary.

Na jego niedbały ruch ręką dwaj żołnierze zareagowali znikając w głębi statku, by
przeszukać ładownie.

- Zobaczmy wasze identyfikatory - odezwał się Voldt.
- Oczywiście. - Taryn wręczyła mu arkusze przepustek.
Przesłał licencję i numery rejestracyjne statku na „Odwet” do sprawdzenia, po

czym zażądał identyfikatorów. Uniósł brwi, gdy Bremen poinformował, że nie ma
identyfikatora.

- Przepraszam, sir. Obrabowano mnie w porcie - tłumaczył się Bremen.
Voldt zerknął na jego mundur.
- Wygląda na to, ze zabrali panu nie tylko identyfikator - zauważył. - Co za pech!
Bremen skinął głową. Voldt przyglądał mu się jeszcze przez chwilę, po czym

zwrócił się w stronę dwóch żołnierzy, którzy właśnie skończyli przeszukiwać statek.

- Nikogo więcej nie ma na pokładzie, sir - zameldował jeden z nich, podczas gdy

drugi wystąpił, pokazując dwa blastery.

- Do kogo to należy? - zapytał Voldt.
- Ten jest mój - powiedziała Taryn, wskazując na blaster, który trzymała

schowany pod poduszką w kabinie. Spojrzała na Bremena i Dela. - Czyj jest ten drugi?

- Mój, pani kapitan. - Del wystąpił naprzód. - Wiem, że pani nie pochwala

noszenia broni na pokładzie, więc schowałem go pod koją. Przepraszam - dodał
zmieszany.

- Porozmawiamy o tym później - odparła z pogróżką w głosie. Była ciekawa,

gdzie też Bremen mógł utknąć swoją broń.

Opowieści z Imperium

108

Voldt rzucił jej nieprzeniknione spojrzenie, po czym skinął na żołnierza, który

cofnął się, nadal trzymając blastery. Wręczył Taryn przepustki.

- Pani kapitan, jeśli pani pozwoli, chciałbym obejrzeć zawartość ładowni.
Mimo kurtuazyjnego sformułowania nie była to prośba.
Taryn zaprowadziła Voldta do ładowni. Po drodze zastanawiała się, czy wzbudzili

jego podejrzenia i na ile dokładnie zechce przeszukać pocztę. Rzuciła przez ramię od
niechcenia:

- Jeśli wolno zapytać, sir, dlaczego zostaliśmy zatrzymani? Czy to jakiś punkt

kontrolny?

Nie było wątpliwości, że parsknięcie tym razem wyrażało rozbawienie.
- Można tak to nazwać - odparł Voldt sucho. Nie spuszczał oczu z ciemnych

włosów Taryn spiętych na karku i kołyszących się w rytm kroków. - Może to pani
nazwać punktem kontrolnym dla zdrajców.

- Dla zdrajców? - powtórzyła ostrożnie.
- Zdrajców Imperium - powiedział, podnosząc w końcu wzrok, gdy stanęli przed

ładownią. - Rebeliantów uciekających z Coruscant. Przepędziliśmy ich stamtąd, ratując
miejscową ludność od ich terrorystycznych rządów. Jak przystało na tchórzy,
rozpierzchli się. Szukają ucieczki tam, gdzie, jak im się wydaje, będą bezpieczni. -
Wykrzywił usta w nieprzyjemnym uśmiechu. - Nie zamierzamy pozwolić by uciekli
zbyt daleko.

Taryn

zastanawiała

się,

czy

Imperium

umieściło

swoje

krążowniki

przechwytujące przy wszystkich najczęściej używanych hiperprzestrzennych trasach
wylotowych z Coruscant. Jeśli tak, większość uciekających statków niewątpliwie
wpadła prosto w imperialną pułapkę, w tym transportowiec, który napotkali wcześniej.
Niewykluczone, że ich czekało to samo.

Odsunęła od siebie tę myśl. Nie, jak na razie idzie nam doskonale, uznała. Jedyną

rzeczą, jaka ją martwiła, była karta danych, ale ta spoczywała ukryta w jednej ze
skrzynek wypełniających ładownię. Taryn otworzyła drzwi do ładowni i gestem
zaprosiła Voldta do środka.

Wszedł do ładowni i rozejrzał się dookoła, lustrując stosy zapieczętowanych

skrzynek.

- Te mają lecieć na Coriallis - zauważył, przeczytawszy nalepki na najbliżej

stojących skrzynkach.

- Tak, sir, to nasz następny przystanek - potwierdziła Taryn.
- A gdzie są przesyłki, których nie dostarczyliście na Coruscant? - obrócił się w jej

stroną z pytająco uniesionymi brwiami.

Faktycznie, gdzie? Taryn przeszedł dreszcz, gdy usłyszała to pytanie. Przecież nie

tylko dostarczyli przesyłki dla Pałacu Imperialnego, ale wyładowali również normalną
pocztę adresowaną na Coruscant. Nie miała nic na potwierdzenie, że nie wylądowali na
planecie.

Przychodziły jej do głowy najrozmaitsze wyjaśnienia, ale zanim zdążyła wybrać

jedno i wypowiedzieć na głos, Del wystąpił naprzód.

Peter Schweighoffer

109

- Odstawiłem je na bok, psze pani - powiedział, wskazując trzy skrzynki

ustawione w odległym kącie ładowni. Każda opatrzona była nalepką „Coruscant”.

Taryn wstrzymała oddech, gdy Voldt zażądał otwarcia wszystkich trzech

skrzynek. Wyjmując jednak na chybił trafił kolejne karty, przekonał się, że wszystkie są
zaadresowane na Coruscant. Westchnęła z ulgą i rzuciła ukradkowe spojrzenie na
swojego pierwszego oficera. Zastanawiała się, czyjeż to przesyłki wykorzystał, aby
przygotować tę maskaradę. Widocznie Bremen i Del poświęcili tylko część czasu
spędzonego razem w ładowni na sprzeczki.

- Hmmm... - mruknął Voldt, nałożywszy pokrywę na ostatnią z rewidowanych

skrzynek, i rozejrzał się wokół, jakby spodziewał się znaleźć samą Mon Mothmę
ukrywającą się za podnośnikami. Nakazał dwóm żołnierzom, by zbadali wszystkie
pozostałe skrzynki. Rewizja była jednak pobieżna, polegała po prostu na otwarciu
skrzynek i potwierdzeniu, że zawierają pocztę.

Voldt polecił żołnierzom opieczętować skrzynki, a Taryn i jej załodze kazał pójść

za sobą, w stronę śluzy. Połączywszy się z „Odwetem”, potwierdził, że przepustki
„Posłańca” są w porządku, po czym, z wyrazem pewnego niezadowolenia na twarzy,
poinformował Taryn, że mogą lecieć dalej.

Starała się nie pokazać po sobie ulgi, powstrzymała się też od rzucenia

triumfalnego „A nie mówiłam?” Bremenowi. Czterej żołnierze dołączyli do nich przy
ś

luzie i po nieoczekiwanym uścisku dłoni, w czasie którego Voldt trzymał rękę Taryn

w swojej trochę za długo jak na jej gust, Imperialni opuścili statek.

Zleciła komputerowi nawigacyjnemu obliczenie nowego kursu, obróciła

frachtowiec i zwiększyła prędkość na tyle, by móc skoczyć w nadprzestrzeń.
Spoglądała przez chwilę na uwięziony transportowiec Nowej Republiki, zastanawiając
się, jaki los czeka jego pasażerów.

Kiedy na konsoli zabrzęczał sygnał gotowości hipernapędu, chwyciła drążki,

pociągnęła płynnie do siebie i z ulgą zostawiła ten problem za sobą.

Nie obyło się jednak bez dalszych problemów, myślała kilka dni później,

wpatrując się w pustą przestrzeń przed nimi. Bremen jak zwykle zaglądał jej przez
ramię.

Dalsza część podróży na Coriallis przebiegła bez niespodzianek, a gdy już tam

dotarli, Bremen przeprogramował komputer nawigacyjny na nowy kurs. Od tego czasu
wpadali i wypadali z nadprzestrzeni kilkanaście razy w nadziei, że napotkają nowo-
republikańską flotę bojową, znajdującą się gdzieś tu na Rubieżach.

Przynajmniej wyglądało to na Rubieże. Nie rozpoznawała większości miejsc, w

których wyskakiwali z nadprzestrzeni, a Bremen nie widział powodu, by oświecać
Taryn w tej kwestii - ani w żadnej innej. Szorstko oznajmił, że Taryn odzyska kontrolę
nad „Posłańcem”, kiedy spotkają flotę i przekażą wiadomość.

Dotarli na miejsce spotkania. Tylko gdzie ta flota?
- Mogą się trochę spóźnić - powiedział Bremen, marszcząc czoło. - Na pewno tu

przylecą - dodał, widząc wyraz jej twarzy.

- Jeśli nie wiedzą, że tu czekamy, po co mieliby przylatywać?

Opowieści z Imperium

110

Bremen zignorował jej pytanie; widać była to kolejna kwestia, w której nie

należało ufać cywilom. Ponieważ wyskoczyli z nadprzestrzeni na obrzeżach systemu i
przemykali się po jego skraju jak złodzieje, zamiast zbliżyć się do jednej z planet,
Taryn doszła do wniosku, że Nowa Republika ma tu wysuniętą placówkę i flota
przybędzie, żeby się zameldować. Bremen najwidoczniej nie chciał zbliżyć się do niej
na tyle, by Taryn i Del mogli się zorientować, gdzie się znajdują.

Westchnęła. Mimo tygodnia spędzonego wspólnie w ciasnych kwaterach, a może

właśnie dlatego, Bremen nie zrobił się łatwiejszy w obejściu. Musiała w końcu nakazać
Delowi, by skończył ze złośliwościami. Gdyby jeszcze mogła polecić Bremenowi, żeby
przestał traktować ich protekcjonalnie. Jego zachowanie za bardzo przypominało jej
zachowanie ojca.

Ponieważ flota faktycznie mogła się spóźnić, a poza tym nie bardzo mieli dokąd

lecieć, „Posłaniec” dryfował przez kolejnych kilka godzin. Taryn siedziała w sterowni,
wpatrując się w gwiazdy i próbując sobie przypomnieć mapy astronawigacyjne
Rubieży, gdy Bremen wszedł do kabiny i opadł na fotel drugiego pilota.

Lekko zdziwiona patrzyła, jak studiuje czujniki dalekiego zasięgu. W końcu

przestał nad nią wisieć, widocznie się upewnił, że Taryn nie włamie się do komputera
nawigacyjnego, by zobaczyć, gdzie są, jeśli tylko spuści ją z oczu na dłużej niż minutę.
Oczywiście zrobiła to, ale tylko po to, by się przekonać, że wszystkie dane o ich
poprzednich skokach zostały wykasowane.

Nie chodziło więc o zaufanie, po prostu w tej sytuacji nie miało to znaczenia.
- Nie ma pan o nas zbyt dobrej opinii, prawda? - zapytała.
Potrwało chwilę, zanim spojrzał na nią i odpowiedział:
- Słucham?
- Nie chodzi tylko o pańską Nową Republikę. Chodzi też o mnie i o Dela -

powiedziała. - Jeśli pan wpadnie, my wpadniemy razem z panem. Myśli pan, że
zrobimy cokolwiek, żeby spartaczyć sprawę?

- Nie, świadomie na pewno nie - przyznał. - Ale zdarzają się różne wypadki. Na

przykład kiedy Voldt zażądał obejrzenia poczty na Coruscant. - Nie pomyślała pani o
tym, prawda? Co by było, gdybyśmy nie mieli nic do pokazania?

- Te szpiegowskie zabawy w stylu płaszcza i szpady to pana działka - odparowała,

ale zdawała sobie sprawę, że Bremen ma rację. Zamiast atakować, powinna przyznać
się do błędu. - I nie usprawiedliwia to traktowania nas jak przygłupów ani ukrywania
przede mną, gdzie jesteśmy. Mam prawo wiedzieć.

Założył ręce na piersi i popatrzył na nią.
- Droga pani kapitan, to żadna tajemnica, że moim zdaniem ani pani, ani Del Sato

nie powinniście uczestniczyć w tej misji. Jesteście cywilami i więcej z wami kłopotów
niż pożytku. Nie można oczekiwać, że będziecie umieli podjąć w ułamku sekundy
decyzje niezbędne, żebyśmy nie wpadli w kłopoty.

Taryn aż poczerwieniała ze złości, ale zdołała powstrzymać wybuch gniew.

Bremen zaś mówił dalej:

Peter Schweighoffer

111

- Ale jesteście tu, proszą więc traktować moją niechęć do zdradzenia naszej

pozycji jako środek waszej ochrony. Jeśli niczego nie będziecie wiedzieć, niczego nie
będziecie mogli zdradzić.

- Za kogo pan mnie ma? - spytała obrażona. - Gdybym chciała pana wydać,

uczyniłbym to, kiedy Voldt był na pokładzie. Jak pan widzi, nie zrobiłam tego.

- Nie, nie zrobiła pani tego - zgodził się. - Ale w moim fachu nieufność jest cnotą.
Taryn zastanawiała się, czy warto dalej dyskutować. Nagłe brzęczenie czujników

wybawiło ją od tej trudnej decyzji. Jakieś trzydzieści kilometrów przed nimi z
hiperprzestrzeni wyłonił się statek.

Zanim Bremen zdążył się poruszyć, już włączała odpowiednie przełączniki,

przygotowując silniki.

- Del! - krzyknęła wychylając się na korytarz.
Starała się ustawić nieruchawego „Posłańca” frontem do nadlatującego statku.

Zidentyfikowała go jako nieco sfatygowaną kanonierkę typu Skipray. Nie miał
oznaczeń, które mogłyby wskazać, z kim mają do czynienia. Na pewno jednak nie była
to flota.

Wspaniale, pomyślała ponuro, gdy zapaliła się kontrolka komunikatora,

wskazując, że kanonierka chce nawiązać z nimi kontakt. Ledwo włączyła komunikator,
do kabiny wpadł Del. Taryn dostrzegła, że silniki są naładowane do zaledwie 1,53
mocy. Jak na razie, nie byli w stanie uciec.

Z głośnika komunikatora dobiegł chłodny kobiecy głos:
- Wzywam niezidentyfikowany frachtowiec, czy potrzebujecie pomocy?
Kanonierka usunęła się lekko na bok, schodząc z linii ostrzału laserowego działa

„Posłańca”. Taryn skorygowała położenie statku, tak by nadal był ustawiony dziobem
do kanonierki.

- Mówi kapitan Clancy z pokładu „Posłańca”. Dziękuję, nie, nic nam nie jest -

powiedziała szybko, zanim Bremen zdołał się wtrącić. Podniósł się z fotela Dela i stał
teraz w ciasnej przestrzeni kabiny, ze zmarszczonym czołem wpatrując się w
kanonierkę.

- Kapitan Clancy? Właśnie pani szukaliśmy - odezwał się głos z komunikatora.
Taryn ponownie lustrowała wskaźniki. Moc silników wzrosła do 1,65. Mogli w

końcu ruszać. Zaczęła ukradkiem wycofywać statek, gdy pilotka kanonierki zapytała:

- Czy mogłabym porozmawiać z pani gościem?
Dziwna prośba, a nieznaczna zmiana tonu przy ostatnim słowie sprawiła, że Taryn

spojrzała na Bremena. Ku jej zdziwieniu, Bremen wydawał się wściekły.

- Tu Bremen - powiedział krótko.
- Witam, pułkowniku. Tu Mara Jadę - przedstawiła się pilotka. - Widzę, że

wydostał się pan z Coruscant cały i zdrowy. - Wydawała się lekko rozbawiona.

- Do rzeczy, proszę - warknął Bremen.
Taryn i Del spojrzeli na niego zaskoczeni. Chociaż traktował ich z góry, nigdy nie

był tak otwarcie nieuprzejmy.

- Rzecz polega na tym, że pana spotkanie z flotą Rubieży jest odwołane -

oznajmiła, najwyraźniej nic sobie nie robiąc z jego zachowania. - Zboczyli nieco z trasy

Opowieści z Imperium

112

i nie będzie ich tu jeszcze długo. Dowództwo wysłało do nich innego kuriera, więc ma
pan wolne.

- Nie poinformowano mnie o tej zmianie - powiedział Bremen.
- Właśnie się pana informuje.
- Dlaczego wysłali akurat ciebie? - zapytał.
- Bo informacja o nowym położeniu floty przyszła od moich ludzi ze

sprzymierzenia przemytników - odpowiedziała. - Tym właśnie handlujemy -
informacją.

Teraz Taryn zrozumiała przyczyny animozji Bremena do pilotki. Jeśli Mara Jade

była przemytniczką, praworządność pułkownika nie zostawiała wiele miejsca na
tolerancję.

- Masz coś na potwierdzenie tych rewelacji? - zapytał.
- Tylko nowe namiary na flotę - odpowiedziała chłodno. - Jeśli jest pan gotów,

zaczynam transmisję.

Kontrolka transmisji danych na panelu sterowniczym zapaliła się, a po ekranie

przemknęła seria liczb.

- Nie żebyś ich potrzebował - dodała Mara. - Dowództwo mówi, że może pan

lecieć do domu.

- Dziękują, ale pokręcimy się tu jeszcze trochę - powiedział Bremen.
Mara nie odpowiadała przez chwilę.
- A rób pan, co chcesz - rzekła w końcu.
Kontrolka komunikatora mrugnęła, gdy statek wykręcił i zaczął się oddalać.

Zanim Taryn zdążyła zapytać Bremena, jak długo zamierza jeszcze czekać, z
nadprzestrzeni tuż przed nimi wyłonił się następny statek.

Bremen zaklął szpetnie, podczas gdy Taryn rozpoznała charakterystyczną

sylwetkę krążownika klasy Carrack.

- Uciekaj, uciekaj! - warknął, kiedy kontrolka komunikatora rozjarzyła się

ponownie, a ostry głos rozkazał im zatrzymać się pod groźbą zestrzelenia.

Taryn obróciła statek od złowieszczej masy krążownika i zwiększyła ciąg.

Przeciążenie wcisnęło w fotele i ją, i Dela, gdy „Posłaniec” skoczył do przodu. Bremen
zdołał utrzymać się na nogach. Kątem oka Taryn dostrzegła, że kanonierka zawraca na
poprzednią pozycję. Spojrzała na czujniki i zrozumiała dlaczego.

Krążownik wypuścił myśliwce typu TIE.
- A niech to, znowu? - wymamrotała pod nosem. Przy pierwszym spotkaniu z

myśliwcami „Posłaniec” miał sporo szczęścia; wątpiła, by tym razem zdołała
dotrzymać im pola. - Del, wydostań nas stąd! - rzuciła, starając się jednocześnie ocenić,
jak szybko myśliwce ich dościgną.

- Nie mogę ustawić kursu! Nawet nie wiem, gdzie jesteśmy! - krzyknął.
- A to? - Taryn wskazała na koordynaty podane przez Marę Jade, nadal świecące

na ekranie.

- Nie! - zaprotestował Bremen. - Mogła zastawić pułapkę! Ten krążownik nie

pojawił się tu przypadkiem! - zachwiał się, gdy uderzenie w tylną część „Posłańca”

Peter Schweighoffer

113

szarpnęło statkiem. Myśliwce ich doganiały. - Teraz wraca, by zakończyć robotę -
dodał, patrząc na kanonierkę lecącą na wprost nich.

Błysnęły lasery. Taryn nie wiedziała, czy mu wierzyć. Ale kanonierka przeleciała

nad nimi, a jedna z plamek na ekranie czujników zbliżeniowych zgasła.

- Nie czekałabym tu dłużej, gdybym była na waszym miejscu! - poradziła im Mara

Jade, a Taryn doszła do wniosku, że nadszedł czas na jedną z tych podejmowanych w
mgnieniu oka decyzji, których, zdaniem Bremena, nie była w stanie podjąć.

- Skacz, gdzie mówiła! - poleciła Delowi, który już zaczął wprowadzać dane do

komputera nawigacyjnego. Bremen zaprotestował, ale w tej samej chwili kolejne
uderzenie wstrząsnęło statkiem, powalając go na podłogę. Zanim zdołał wstać i zająć
miejsce za plecami Taryn, wskaźnik osłon „Posłańca” rozjarzył się groźną czerwienią.
Ś

ciskając mocno drążki, Taryn próbowała wymknąć się spod ognia zasypującego ich

rufę. Stary frachtowiec nie był jednak żadną konkurencją dla dużo szybszego
gwiezdnego myśliwca. Gdyby nie to, że kanonierka Mary Jade nękała myśliwce,
uniemożliwiając im skoncentrowanie się na jednym celu, „Posłaniec” już dawno
zostałby posiekany na kawałeczki.

Nadal zresztą mu to groziło.
Kolejne ostre szarpnięcie rzuciło Bremena o fotel Taryn. Wczepiając się palcami

w oparcie, rzucił okiem na wskaźniki i krzyknął coś. Taryn spojrzała na wskaźniki.
Zobaczyła, że krążownik wypuścił pozostałe dwa myśliwce, by przyłączyły się do
ataku. W tym samym momencie komputer nawigacyjny włączył sygnał dźwiękowy.

Pociągnęła do siebie dźwignie i wskoczyli w błogosławioną pustkę

hiperprzestrzeni.

Skok okazał się krótki.
Niecałą godzinę po ucieczce spod ostrzału krążownika rozległ się sygnał

alarmowy, oznajmiający, że za minutę wyjdą z nadprzestrzeni. Bremen przez cały czas
groził, że przerwie skok, ale nawet on nie chciał ryzykować kolejnej niespodzianki,
jaka mogła na nich czekać po wyjściu z nadprzestrzeni.

Taryn przekonywała go, że kanonierka Skipray pomogła im w ucieczce. Bremen

jednak był przekonany, że Mara Jade wydała ich w ręce Imperium. Nie widział innego
wytłumaczenia dla nagłego pojawienia się krążownika.

- Stary panthac nie zmienia skóry - powiedział ponuro, ale nie chciał wyjaśnić, co

dokładnie ma na myśli.

Kontrolka na konsolecie zabrzęczała ponownie. Taryn zwolniła dźwignie

hipernapędu. Cętkowane niebo pokryły w rozjarzone linie, które po chwili zmieniły się
w błyszczące punkty. Dotarli na miejsce.

W pobliżu było pusto, ale wskaźniki długodystansowe pokazały mrowie statków z

lewej burty. Po paru chwilach mogli je zidentyfikować. Rzeczywiście była to flota
Nowej Republiki.

Taryn pozwoliła mówić Bremenowi, gdy pozdrowił ich krążownik Mon Calamari

„Nadzieja”. Jego kapitan potwierdził, że kurier z wiadomościami z Nowej Republiki
dotarł już wcześniej.

Opowieści z Imperium

114

- Mimo wszystko cieszymy się, że przylecieliście - dodał kapitan Arboga. - Karta

danych, którą przywiózł, jest trochę uszkodzona i chcielibyśmy porównać ją z waszą,
by wypełnić puste miejsca.

Pozostało im tylko wysadzić Bremena razem z jego kartą danych. Taryn

rozpoczęła manewr podejścia. Nadal byli o kilka kilometrów od „Nadziei”, gdy Bremen
wszedł do kabiny pilotów z małą kulką w ręku.

Oczy Taryn rozszerzyły się z przerażenia, gdy ją zobaczyła.
- Skąd pan to wziął?
- Z ładowni - powiedział ponuro Bremen. - śeby było śmieszniej, z tej samej

skrzynki, w której była ukryta nasza karta danych. Imperialni musieli to tam włożyć,
kiedy przestawiali skrzynki. To w ten sposób nas znaleźli - dodał niechętnie, zmuszony
przyznać, że pojawienie się imperialnego krążownika nie było jednak winą Mary Jade.

Pochylił się nad Taryn i włączył komunikator.
- Kapitanie - zameldował - znaleźliśmy sygnalizator naprowadzający.
- A my znaleźliśmy tych, którzy go namierzają - przerwał mu Arboga. -

Zobaczcie, kogo macie za rufą.

Taryn spojrzała na czujniki i jęknęła. Krążownik, któremu tak niedawno się

wymknęli, pojawił się za nimi. Zaklęła w duchu i dała całą naprzód. Byli z Delem tak
blisko domu. A teraz znowu tkwią w samym środku bitwy pomiędzy Imperium a Nową
Republiką.

- Nie poradzą sobie z całą flotą - powiedział Del, zdziwiony, że krążownik nie

zaprzestaje pościgu.

- Ale bez trudu poradzą sobie z nami, jeśli nie wydostaniemy się z ich zasięgu -

rzekł Bremen ponuro. Spojrzał na Taryn. - Możesz wycisnąć jeszcze trochę z tej krypy?

Zacisnęła zęby. Co za dużo, to niezdrowo.
- Zamknij się pan! - warknęła. - Gdyby zrobił pan swoje i znalazł ten przeklęty

sygnalizator, kiedy go nam wetknęli, nie mielibyśmy teraz tego problemu!

Bremen otworzył usta, ale nagłe uderzenie w rufę uniemożliwiło mu odpowiedź.

Wskaźnik osłon zalśnił słabo. Taryn spojrzała na ekran z informacjami z systemu
diagnostycznego a potem popatrzyła na Dela. Jego twarz ściągnęła się, gdy zobaczył, w
jak opłakanym stanie są ich tarcze. Kolejne trafienie wstrząsnęło „Posłańcem”, a
wskaźniki rozjarzyły się na czerwono i zaczęły migotać. Del przyglądał się im z ponurą
rezygnacją.

Taryn pochyliła się do przodu i wcisnęła guzik dotychczas ciemnej sekcji tablicy

sterowniczej.

- Zapasowy generator osłon - rzuciła krótko, widząc zdziwienie na twarzy Dela. -

Skończyłam go, kiedy naprawiałam główny generator po naszej ucieczce z Coruscant.

- Ale przecież nie mieliśmy wszystkich części!
- Trzeba wiedzieć, gdzie szukać - powiedziała Taryn, przypominając sobie, jak

dosłownie pokroiła główny generator, by sklecić zapasowy.

Podwójne tarcze były środkiem ostrożności, którego nauczyła się od ojca. Na

każdym statku, na którym latała, instalowała zapasowe generatory. Ponieważ rzadko

Peter Schweighoffer

115

były potrzebne, nie spieszyła się z wbudowaniem ich na „Posłańcu”. Ale po odwrocie z
Coruscant zmieniła zdanie.

- Długo nie wytrzymają - dodała, gdy następne uderzenie trafiło frachtowiec. - Ale

może wystarczy.

Wyciskając, ile się da, z silników „Posłańca” i boleśnie świadoma, że to nadal za

mało, Taryn podprowadzała statek do bulwiastej masy „Nadziei”, oznaczającej
bezpieczeństwo. Zwabiony łatwą zdobyczą krążownik leciał ich śladem.

Doleciał za daleko.
Właśnie w chwili, gdy kontrolka osłon znowu rozjarzyła się na czerwono, dotarli

na miejsce.

Uderzeniu turbo lasera „Nadziei” towarzyszyły strzały z dwóch innych

krążowników Mon Calamari. Statek imperialny gwałtownie zawrócił, gdy jego
dowódca zdał sobie sprawą, że zapędził się za daleko i jest w zasięgu ognia floty Nowej
Republiki. Płomienie lizały trafione sekcje jego lewej burty, a niewielkie wybuchy
oświetlały kadłub powyżej jednej z tylnych dysz wylotowych. Uznawszy widocznie, że
odwrót będzie najrozsądniejszym posunięciem, krążownik odpłynął w bok, całym
ciągiem silników podświetlnych pchany w kierunku otwartej przestrzeni.

Nie dość szybko jednak.
Jaskrawa łuna eksplodującego krążownika rozjaśniła sklepienie sterowni

„Posłańca”. Przez okno na lewej burcie Taryn dostrzegła rozpędzoną drobinkę - X-
skrzydłowiec, który wpakował zabójcze torpedy protonowe w uszkodzone obszary
krążownika, powracał teraz do swoje formacji osłaniającej flotę. Kula ognia zaczęła
znikać, gdy Taryn podpływała do doków cumowniczych „Nadziei”.

Stojący za nią Bremen nic nie mówił. Włączając repulsory i osadzając delikatnie

statek na pokładzie, Taryn czekała na jego krytykę.

- Nie powiedziała mi pani, że mamy zapasowe tarcze - usłyszała.
- Nie pytał pan.
- No tak...
Zawahał się. Taryn odwróciła się w jego stronę. Czoło miał jak zwykle

zmarszczone, ale patrzył jej prosto w oczy.

- Kiedy wysiadł główny generator, myślałem, że już po nas - powiedział.
- Niewiele brakowało - przyznała. - Podziękowania należą się mojemu ojcu, który

nauczył mnie, jak sobie radzić, nie mając nic poza nadzieją i odrobiną pomysłowości.
Po Coruscant pomyślałam, że dodatkowa tarcza może nam się przydać.

- I rzeczywiście się przydała - zgodził się Bremen.
Znowu przerwał, tym razem na jeszcze dłużej.
- Niech pani posłucha - powiedział w końcu. - Wiem, że sprzeciwiałem się

waszemu udziałowi w tej misji, ale... koniec końców, poszło nam nieźle.

Nieźle? Taryn spojrzała na niego zbita z tropu. Zostali zaatakowani, wyrwani z

nadprzestrzeni, przeszukani przez żołnierzy Imperium i uciekli imperialnemu
krążownikowi, dostarczając bezpiecznie swoją przesyłkę. To miał być komplement?

Bremen zaczerwienił się lekko, widząc wyraz jej twarzy.

Opowieści z Imperium

116

- Zawsze szukamy dobrych pilotów - powiedział - więc jeśli interesowałaby panią

zmiana pracy, ktoś taki jak pani mógłby się przydać Nowej Republice.

Nie wiedziała, co odpowiedzieć.
- Proszę to przemyśleć - dodał. - Zostawię pani kilka kontaktów, gdyby była pani

zainteresowana. Pan również - zwrócił się do Dela.

- Ja na pewno nie - odparł Del. - Przechodzę na emeryturę.
Taryn spojrzała na niego. No tak, po trzydziestu latach rozwożenia poczty do tych

samych starych portów wzdłuż tej samej starej trasy był już zmęczony.

Czy naprawdę tego chciała doczekać?
- Dziękuję za propozycję - odpowiedziała Bremenowi. - Pomyślę o tym. Na razie

jednak mam jeszcze trochę poczty do rozwiezienia. No i muszę wrócić na Coriallis.

Bremen pochylił się nad ramieniem Dela.
- To powinno pomóc - rzekł, wkładając trzymany w ręku arkusz do czytnika

komputera nawigacyjnego. Przed odejściem wręczył Taryn kartę danych i powtórzył: -
Proszę to przemyśleć.

Wyprowadzając frachtowiec z doku „Nadziei”, próbowała sobie wyobrazić, co

powiedziałby jej ojciec, gdyby zrezygnowała z rozwożenia poczty i zaczęła latać dla
Nowej Republiki.

Czy rzuciłby jakaś kąśliwą uwagę, czy może byłby zadowolony? Myślała o tym

przez chwilę i w końcu uświadomiła sobie, że nie obchodzi jej już, co powiedziałby
ojciec.

Pociągnęła dźwignie hipernapędu i patrzyła, jak smugi gwiazd bledną, ustępując

miejsca wirującemu niebu nadprzestrzeni. Uśmiechnęła się. Znowu jest na właściwym
kursie.

Peter Schweighoffer

117

P U N K T W I D Z E N I A

Charlene Newcomb

- He, he, he, pani porucznik, chyba tym razem panią dopadł! - zachichotał inżynier

Dap Nechel.

Porucznik Celia Durasha przebiegła dłonią po lufie blastera i spojrzała na

Nechela. Wiedziała, jak bardzo ten niski, brodaty obcy lubił należące już do rytuału
starcia pomiędzy oficerem nawigacyjnym „Księżniczki Kuari” a Detienem Kaileelem,
szefem ochrony statku. Ich potyczki ożywiały rutynowe loty luksusowego liniowca na
trasie wzdłuż Pasa Relgim, łączącej Endoraan z Mantooine.

- Niech pan chwilę zaczeka, Dap - powiedziała Celia, chowając blaster do kabury

i pochylając się nad planszą hologry, by przestudiować rozstawienie swoich farangów i
wojów. Zmarszczyła brwi i zmrużyła szmaragdowozielone oczy. Ostatni ruch Kaileela
rzeczywiście zapewnił mu przewagę.

Szef ochrony uśmiechał się - a przynajmniej Celii wydawało się, że widzi jego

uśmiech, bo długa trąba Kabiruńczyka prawie zakrywała jego usta.

- No, moja droga czerwonowłosa przyjaciółko - powiedział Kaileel, mocno

akcentując słowa we Wspólnym - spróbujemy jeszcze raz?

Jego ciemne, inteligentne oczy roziskrzyły się odbłyskiem zielonożółtego światła

padającego od hologramu. Rozparł się wygodnie, zasłaniając swym wielkim cielskiem
wypchane poduszki, które ozdabiały kanapy pokładu obserwacyjnego „Księżniczki
Kuari”.

Celia pokręciła głową.
- Powiedz mi, Dap - spytała inżyniera - dlaczego przegrywam zawsze wtedy,

kiedy kręcisz się koło nas?

Dap uśmiechnął się figlarnie i mrugnął do Kaileela.
- Przynoszę szefowi szczęście!
- Chyba nie będę cię więcej zapraszać na nasze mecze - roześmiała się Celia,

opadając na kanapę. Popatrzyła na cętkowane światła gwiazd, przemykające obok nich
w nadprzestrzeni. - Szkoda, że nie mam już czasu na następną rundę. Niedługo
przylatujemy na Mantooine i powinnam być na mostku.

Kaileel skinął głową, napinając mięśnie długiej szyi.

Opowieści z Imperium

118

- Wyobrażam sobie, że kapitan oczekuje od swych najlepszych oficerów, że będą

na swoich stanowiskach.

- Właśnie - zgodził się Dap.
- Będę miała trochę czasu, gdy wejdziemy na orbitę. Może spotkamy się

ponownie, powiedzmy, o wpół do ósmej? - zapytała Celia.

- Nic z tego - odpowiedział szef ochrony. - Mam pewne sprawy do załatwienia na

Mantooine. Wrócę dużo później.

- Pewne sprawy, tak? - zakpiła Celia, zbierając z kanapy swoje papiery. - To kiedy

zobaczymy tę nową dziewczynę, którą przygruchałeś sobie na Mantooine?

- A co z tymi z Aris i Vykos? - dodał Dap.
Skóra Kaileela przybrała ciemniejszy odcień zieleni. Wyprostował się.
- To nie żadna dziewczyna - powiedział, pociągając za przewód mikroodbiornika,

umieszczonego w jego lewym uchu. - Tylko... przyjaciele.

- No dobra, skoro tak twierdzisz - odparła Celia i uśmiechnęła się

porozumiewawczo. Wstając, strzepnęła zabłąkany rudy włos z białego jedwabiu
munduru i poprawiła blaster w kaburze otaczającej biodra. - No cóż, czas iść do pracy,
panowie.

Dap dokończył drinka i zeskoczył z kanapy.
- Tak, tak - powiedział. - Praca inżyniera nigdy się nie kończy. Vetoosh,

przyjaciele.

- Vetoosh - rzuciła Celia za odchodzącym w dół korytarza Dapem. - Szefie?
- Tak, pani porucznik?
- Są jakieś postępy w sprawie tych zaginionych miotaczy?
Kaileel potrząsnął masywną głową.
- Nie - odpowiedział. - Obawiam się, że kapitanowi nie spodoba się mój raport.

Przepytywałem moich ludzi kilkakrotnie i trudno mi uwierzyć, że któryś z nich kłamie.
Ale to już trzeci raz. Wszystkie te blastery były schowane w zabezpieczonych szafkach
w naszych kwaterach. Nie widzę sposobu, by ktoś inny mógł je zabrać.

- I nie znaleźliście ich nigdzie na statku?
- Zespoły szperaczy przeszukały każdy centymetr „Księżniczki”, chociaż i tak nie

spodziewałem się ich tu znaleźć - powiedział. - Obawiam się, że ta ostatnia partia
została przemycona ze statku na jednym z naszych przystanków w porcie i pojawi się w
rękach Rebeliantów, takich jak ci, których Imperium zdemaskowało na Mantooine.

- Wygląda pan na zmartwionego, szefie - zauważyła Celia.
- To nie będzie dobrze wyglądać w moich papierach, pani porucznik -

przypomniał jej Kaileel.

- Ależ szefie, twoje papiery są nienaganne! - zaprotestowała Celia. - Masz

najlepszy zespół ochroniarzy po tej stronie Pierścienia!

- I dwanaście brakujących sztuk broni! - skrzywił się. - Ale dziękuję za zaufanie,

Płomyczku.

Skinąwszy głową, Celia patrzyła, jak wstaje z kanapy, a jego olbrzymia sylwetka

góruje nad jej drobnym ciałem.

Peter Schweighoffer

119

- Porozmawiamy, kiedy wrócisz z Mantooine. - Zaczęła odchodzić, ale nagle

odwróciła się, stając z nim twarzą w twarz.

- Należy mi się rewanż! - zawołała. - Tym razem nie wygrasz!

Pokłady „Księżniczki Kuari” były pełne pasażerów wsiadających na Mantooine,

by przez Mgławicę Maelstrom dotrzeć na Endoraan. Celia uprzejmie powitała
skinieniem głowy grupę Ithorian i trzech koreliańskich biznesmenów. Uśmiechnęła się
na widok młodej pary, udającej się w podróż poślubną. Nadal ubrani w ślubne stroje,
wpatrywali się w siebie, nie widząc świata dookoła.

- Bilet, proszą - stewardessa Kelsa Vilrein zwróciła się do pasażerki, która

wyglądała na osobę bardzo zamożną.

- Gdzie jest taras widokowy? - zapytała kobieta. - Nie chciałabym przegapić

wejścia w Maelstrom. Tak wiele o tym słyszałam.

- Na pokładzie Lido - odpowiedziała Kelsa. - Kapitan ogłosi, że się zbliżamy. Wie

pani chyba, że do wejścia w Maelstrom mamy jeszcze piętnaście godzin?

- Tak, dziękuję pani, moja droga.
Kelsa powitała Celię skinieniem głowy.
- Dobry wieczór, pani porucznik.
- Jak się masz, Kelsa? - zapytała Celia przystojną szatynkę.
- Bilet, proszę - odpowiedziała, sprawdzając numer kajuty następnego pasażera. -

Pokład Hamthor, to będzie dwa poziomy wyżej. - Mrugnęła do Celi. - W porządku,
pani porucznik.

- Czy naczelnik Kaileel wrócił na pokład? - pytała dalej Celia.
- Jakieś pół godziny temu. Bilet, proszę.
- Dzięki, Kelsa.
- Celia?
Głos brzmiał znajomo, ale na pewno nie słyszała go od bardzo dawna. Rozejrzała

się wokół i otworzyła szeroko oczy. Serce podskoczyło jej do gardła.

- Adion? Skąd, na wszystkie światy...
- Wszędzie rozpoznałbym tę płomienną czuprynę! - zawołał, wyciągając do niej

rękę. - Celia Durasha! Dobre nieba! Co tu robisz, tak daleko od Lankashiir?

- Jestem nawigatorem „Księżniczki Kuari”. Ale ty...
- No i jak ci się podobam? - zapytał i poprawił mundur.
- No cóż... poruczniku - odparła, lustrując od stóp do głów jego muskularną

sylwetkę. Zapomniała, że Adion Lang jest aż tak przystojny. Może to ten mundur,
pomyślała. - Bardzo.

- Celia, wyglądasz absolutnie olśniewająco - powiedział Adion.
- Ciii! - uciszyła go i odwróciła głowę, czując, że się czerwieni. - Nie wolno

wprawiać w zakłopotanie oficera nawigacyjnego.

- Dobrze. Postaram się przestać.
- Jestem dobrą znajomą szefa ochrony, poruczniku Lang. Jeśli nie będzie się pan

przyzwoicie zachowywał, poproszę, żeby zamknął pana w areszcie!

Opowieści z Imperium

120

- Tak jest, psze pani - rzekł z zawadiackim uśmiechem. - Nic się nie zmieniłaś,

Celia.

- Ani trochę! - roześmiała się. - A teraz chodźmy. Stoimy w przejściu.
Prowadząc go korytarzami statku na pokład widokowy, nie mogła nie zauważyć

dwóch cieni w białych zbrojach, podążających dyskretnie za nimi.

- To twoi znajomi? - zapytała.
Adion obejrzał się.
- Ach, oni? Nie przejmuj się nimi. To tylko dwóch strażników, którzy mieli dość

szczęścia, by móc mi towarzyszyć - odpowiedział z tonem przechwałki w głosie. -
Powiedz, Celia, ile to lat...?

Zastanowiła się przez chwilę.
- Chyba siedem.
- To kawał czasu - rzekł. - Opowiedz mi, co słychać u ciebie i u twojej rodziny.

Obawiam się, że straciłem kontakt z twoimi braćmi.

- No więc, Jak jest nadal w marynarce, stacjonuje na pokładzie „Nieustępliwego”.

Bern jest porucznikiem i dowodzi zbrojnym batalionem w sektorze Generis, a z Rainem
rozmawiałam nie dalej jak w zeszłym tygodniu. Jego jednostka ma być przerzucona na
Ralltiir. Jakieś lokalne kłopoty, jak sądzę. Strasznie za nimi tęsknię, zwłaszcza za
Rainem.

- To chyba naturalne. W końcu to twój brat bliźniak. Ale co z twoimi wielkimi

planami? Myślałem, że wstąpisz do Akademii, jak twoi bracia.

Celia zmarszczyła brwi, nie mogąc poradzić sobie z zalewającą ją falą emocji,

które wiązały się z tym tematem. Adion zorientował się, że dotknął czułego miejsca.

- Przepraszam - powiedział, biorąc ją za rękę. - Widzę, że powiedziałem coś

głupiego.

- Nic się nie stało - odparła Celia, czując, jak ogarnia ją gniew. - Moje podanie o

przyjęcie do Akademii nigdy nie opuściło Sektora.

- Co? Kto mógł zrobić coś takiego?
Patrząc w przestrzeń za Adionem, drżącym głosem pełnym goryczy powiedziała:
- Komandor Reise Durasha.
- Twój ojciec?
Skinęła głową i odeszła na parą kroków. Pogładziła ręką złotą poręcz, biegnącą

wzdłuż bogato zdobionego korytarza.

- Ale dlaczego? - zapytał Adion, podchodząc do niej.
Zatrzymała siej skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała mu prosto w oczy.
- Powiedział coś w rodzaju: „Moja córka nie będzie studiować w Akademii. To

nie miejsce dla kobiet”.

Adion spuścił wzrok i przez długą chwilę wpatrywał się w podłogę. Jego

milczenie ukłuło ją mocniej niż uderzenie pioruna.

- Co? Ty też?! Zgadzasz się z nim? - zapytała, próbując powściągnąć gniew i ból.
- Na pewno doskonale radziłabyś sobie w Akademii. Ale czy wiesz, gdzie trafia

większość kobiet po jej ukończeniu?

Peter Schweighoffer

121

Spojrzała na niego. Oczywiście, że wiedziała. Prowincjonalne planety, liche

zlecenia, żadnych okazji, by się wykazać, żadnych szans na awans. Ale dla niej nie to
się liczyło. Chciała służyć w marynarce, jak od pokoleń robili to inni członkowie jej
rodziny.

- Ojciec chciał dla ciebie jak najlepiej - powiedział Adion.
- Jak najlepiej? Przepraszam cię bardzo, ale dlaczego miałby się tak troszczyć o

córkę, której prawie nie znał?

- A jednak chciałabyś pójść w jego ślady! Odwiedzać rodzinę raz na trzy, cztery

lata, jeśli nadarzy się okazja? Celia - upomniał ją łagodnie - jak możesz nadal gniewać
się na niego po tylu latach?

- Wmieszał się w moje sprawy, Adion. Nie miał prawa podejmować za mnie tej

decyzji.

- Może masz rację.
- Czy możemy zmienić temat? - zapytała. - Nie powiedziałeś mi jeszcze, co robisz

na „Księżniczce Kuari”.

Adion objął ją ramieniem.
- Pokaż mi swój statek - powiedział. - A ja opowiem ci o moim oddelegowaniu na

Aris.

- Aris? W sektorze HQ? - uśmiechnęła się, prowadząc go po szerokich schodach

wiodących na taras widokowy. - Jestem pod wrażeniem. Ciepła posadka, nie ma co!

- Patrzysz właśnie na nowego adiutanta Moffa tego sektora - oznajmił.
- Gratuluję, Adion! To cudownie! - Stanęła i obróciła się, by wyjrzeć przez jeden z

iluminatorów. Przed nimi wyłaniała się Mantooine, a słoneczny blask rozświetlał
horyzont, gdy orbitujący statek przelatywał przez terminator z nocnej strony planety. -
Jak tu pięknie na górze - westchnęła. - Ale poczekaj tylko, jak wejdziemy do Mgławicy
Maelstrom!

- Słyszałem o niej - powiedział łagodniejszym głosem. - Ale nie może być nawet

w połowie tak piękna, jak cudowne rude włosy, za które ciągnąłem na lekcjach fizyki. -
Odgarnął luźny lok, który spadł jej na twarz, i delikatnie dotknął policzka. - Tęskniłem
za tobą, Celia.

Zaczerwieniła się i odwróciła głowę. Adion ujął jej twarz w dłonie i obrócił do

siebie. Potem objął Celię i mocno przytulił. Ich usta zetknęły się powoli. Przez krótką
chwilę żadne nie dostrzegało zaciekawionych spojrzeń przechodzących obok
pasażerów.

Wreszcie Celia odsunęła się od Adiona. Cała drżała. Stare wspomnienia ożyły.

Był taki czas, dawno temu, kiedy poszłaby za nim na sam kraniec galaktyki. Ale potem
Adion odleciał z ich rodzinnej planety na Raithal, by studiować w tamtejszej Akademii,
i nie odezwał się do niej stamtąd ani razu. Chyba nie spodziewał się, że tak po prostu
podejmą przerwany wątek?

Spojrzała mu w oczy. Były jakieś inne. Dostrzegła w nich coś, czego nie potrafiła

przeniknąć.

- Muszę już iść, Adion. Wkrótce opuszczamy orbitę i powinnam być teraz na

mostku.

Opowieści z Imperium

122

- Spotkamy się później? - zapytał.
- Ja... zobaczymy się jutro rano - powiedziała, odwracając się od niego.
Zmieszana uczuciami, które poruszył gdzieś głęboko w niej, uczuciami, o których

myślała, że należą do przeszłości, pośpieszyła na mostek. Potrzebowała czasu do
namysłu. Spokojnego portu. I wiedziała doskonale, gdzie ma go szukać.

Drzwi rozsunęły się, ukazując skromnie wyposażone biuro. Hologram na jednej ze

cian przedstawiał przekrój „Księżniczki Kuari”. Tuzin monitorów zajmował drugą

cianą, na prawo od biurka oświetlonego kilkoma włączonymi kartami danych.

Kaileel pochylał się nad terminalem komputera. Uniósł wzrok, gdy Celia weszła

do pokoju. Na jej widok wyraz zniecierpliwienia ustąpił łagodniejszej minie.

- Dobry wieczór, Płomyczku. Co mogę dla ciebie zrobić?
- Ja, hmmm, chciałam sprawdzić, czy są jakieś nowe wiadomości o tych

zaginionych blasterach - powiedziała bez przekonania.

Kaileel spoglądał na nią znad monitora, marszcząc czoło.
- Nie mam żadnych nowych wiadomości, pani porucznik - odparł. - Czy coś

jeszcze?

Wzrok Celii wędrował po pokoju.
- Mam wachtę na mostku jeszcze przez godzinę, a potem możemy zagrać. Mam

ochotę na rewanż za ostatnią porażkę.

Kaileel postukał długimi zielonymi palcami o blat biurka.
- Chyba wiesz, że to trochę późno.
- Chcesz się wykręcić?
- Oczywiście, że nie, pani porucznik. Będę wolny za dwie godziny.
- Dobrze - odparła Celia, zadowolona, że gra odwróci jej uwagę od pewnego

przystojnego imperialnego porucznika. - W takim razie spotkamy się na pokładzie
widokowym.

Kąciki warg Kaileela pod długą trąbą uniosły się w górę.
- No, moja droga płomiennowłosa przyjaciółeczko, nie przepuściłbym okazji, by

pobić cię po raz kolejny, nawet za całą przyprawę Kessel!

- Pobić mnie? - uśmiechnęła się. - Nie licz na to, szefie!
- Wracaj na mostek, maleńka. Prowadź swój statek! Nie zbaczaj z kursu!
Celia spoważniała. Pochyliła się nad biurkiem.
- Wyglądasz na zmęczonego, szefie - powiedziała. - Czy wszystko w porządku?
Kaileel odchylił się na oparcie fotela.
- Tak... hmmm, no nie do końca - przyznał, widząc, jak Celia marszczy brwi. -

Dowiedziałem się na Mantooine paru nieprzyjemnych rzeczy.

- Szefie? - kolejny głos dobiegi z korytarza. - O, pani porucznik! Przepraszam, że

przeszkadzam.

- Co jest, Raban? - zapytał Kaileel oficera ochrony, podczas gdy Celia obeszła

biurko, by wyjrzeć przez iluminator.

- Zgłoszono nam bójkę pomiędzy dwoma pasażerami w Galerii Handlowej.
- Kto się tym zajmuje?

Peter Schweighoffer

123

- Brankton. Wysialiśmy mu wsparcie.
- Informuj mnie na bieżąco - polecił Kaileel i odwrócił się z uśmiechem w stronę

Celii. - To może być całkiem interesująca podróż.

- Jeszcze nawet nie opuściliśmy orbity! - zdziwiła się Celia.
- A myślałaś, że to ty masz interesującą pracę.
- Szefie, co chciałeś mi powiedzieć? Co się stało na Mantooine?
- Później, moja droga. Opowiem ci o tym później.
Celia spojrzała na przyjaciela. Najwyraźniej coś go gryzło. Ale zanim zdążyła o to

zapytać, przez interkom rozległ się głos kapitana.

- Kaileel, czy jest u pana porucznik Durasha?
- Tak, panie kapitanie - odparł Kaileel.
- Właśnie idę na mostek, sir - dodała Celia.
- Pani porucznik, musimy porozmawiać na osobności. Proszę przyjść do mojego

biura.

- Oczywiście, sir. Już idę. Ciekawe, o co chodzi - dodała, kiedy Kaileel wyłączył

interkom. - Zobaczymy się za parę godzin, szefie.

- Kapitanie Glidrick, chciał mnie pan widzieć?
- Proszę usiąść, pani porucznik. - Stenn Glidrick był mężczyzną w średnim wieku.

Jego brązowe włosy zaczynały się pokrywać pasemkami siwizny. Podobnie jak Celia
ubrany był w błękitne spodnie ze złotym lampasem wzdłuż nogawek. Białą tunikę
zdobiły medale - przypomnienie czasów, kiedy służył w Imperialnej Marynarce.

- O co chodzi, panie kapitanie? Co się stało?
- Dostałem wiadomość od twojego ojca...
Celia zerwała się z poczerwieniała twarzą.
- Mój ojciec wysłał wiadomość do pana? - zapytała, nie kryjąc gniewu.
- Pani porucznik, proszę...
- Nie chcę mieć z nim nic wspólnego!
- Porucznik Durasha, proszę siadać! - rozkazał kapitan. Wziął głęboki oddech. -

Twój ojciec przesłał wiadomość przeze mnie, bo wiedział, jak zareagujesz. Chodzi o
twojego brata...

Celia zbladła.
- Co z nim? - Chwyciła się krawędzi biurka Glidricka i ciężko opadła na krzesło.
- Nie żyje - powiedział kapitan. - Bardzo mi przykro.
- Panie kapitanie, ja mam trzech braci. Który z nich?
Glidrick spojrzał w dół na ekran komputera.
- Raine - odpowiedział. - Twój ojciec powiedział, że szczegóły znajdziesz w tym

holo, dołączonym do jego wiadomości. Masz tyle czasu, ile będziesz potrzebować.
Naprawdę ci współczuję.

- Dziękuję, sir - odpowiedziała Celia w odrętwieniu, biorąc od niego hologram.
Powoli wstała z krzesła i sama nie wiedząc jak, dotarła do swojej kwatery.

Wysłuchała wiadomości. Kiedy się skończyła, zatrzymała nagranie i wpatrywała się w

Opowieści z Imperium

124

zamrożony na hologramie wizerunek ojca. Miała wrażenie, że pokój zamyka się wokół
niej.

Bezwiednym gestem pogładziła dłonią kaburę, a potem cholewkę miękkiego

skórzanego buta. Wyjęła z pochwy ukryty w bucie nóż. To był specjalny prezent on
Raine’a. Dał jej ten nóż ostatniej nocy przed odlotem na ostatni okres służby. Siedząc
pod rozgwieżdżonym niebem Lankashiir, wspominali stare dobre czasy, kiedy razem
buszowali po lasach ich rodzinnej planety.

Obróciła nóż w ręce. Światło holograficznej wiadomości odbiło się od szarej stali

ostrza i zatańczyło na blacie biurka. Jej drobna dłoń idealnie wpasowywała się w
rękojeść, wyrzeźbioną z rzadkiego gatunku drewna. Celia zapatrzyła się w czerwony
klejnot osadzony w rękojeści tuż nad ostrzem, lśniący płomiennym blaskiem nawet w
przyćmionym świetle kajuty.

Miłe wspomnienia wydawały się teraz zaledwie odległym echem. Celia odłożyła

nóż i ponownie włączyła wiadomość od ojca.

- Twój brat Raine został zabity przez siły Rebeliantów na planecie Ralltiir -

odezwał się głos z hologramu. Reise Durasha wyglądał znacznie starzej, niż gdy
widziała go po raz ostatni. Szarozielony mundur Imperialnej Armii wisiał luźno na
zgarbionej sylwetce. Oczy okalały sine cienie. - Wiem, jak bardzo był ci bliski...

Celia ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się. Wyczerpana emocjonalnie,

zmartwiała ze smutku, zapadła w końcu w sen. Kiedy ponad godziną później zabrzęczał
interkom, obudziła się gwałtownie. Powoli podniosła rękę i włączyła interkom.

- Mówi Durasha - powiedziała znużonym głosem.
- Celia, myślałem, że umówiliśmy się na rewanż dziś wieczorem - usłyszała.
Popatrzyła martwym wzrokiem na panel komunikacyjny.
- Celia? - odezwał się głos Kaileela, tym razem bardziej natarczywy.
- Szefie... - zdołała w końcu powiedzieć. - Zapomniałam...
- Czy wszystko w porządku? - zapytał. - Nie musimy grać akurat dzisiaj.
- Zaraz będę, tylko daj mi pięć minut.
Kiedy dotarła na pokład widokowy, plansza do hologry była ciemna. Wysoka

szklanka z jakimś egzotycznym napojem stała na skraju stolika do gry.

- Co to takiego? - zapytała Celia, wskazując szklankę.
- Zadariańska brandy. Mam wrażenie, że przyda ci się szklaneczka czegoś

mocniejszego - odpowiedział Kaileel.

Celia zamrugała oczami, starając się powstrzymać łzy. Sięgnęła po szklankę,

okręciła ją w dłoniach i w końcu pociągnęła długi łyk. Napój rozgrzewał, ale jego
ciepło nie zdołało zmniejszyć chłodu, który czuła w środku. Wiedziała, że szef ochrony
patrzy na nią.

- Co się stało? - zapytał.
Wydawało się, że nie usłyszała. Wpatrywała się w niewyraźne plamy gwiazd,

przemykających w nadprzestrzeni wokół nich.

- Celia? - Kaileel wstał i położył rękę na jej ramieniu.
Drżąc odwróciła się w stroną Kaileela i spojrzała mu w oczy.
- Mój brat... - zaniosła się szlochem. Płakała z twarzą wtuloną w jego pierś.

Peter Schweighoffer

125

Kaileel otoczył Celię pokrytym łuską ramieniem i mocno przytulił.
- Tak mi przykro, mój Płomyczku - szepnął.
Kiedy wyschły łzy, Celia opowiedziała przyjacielowi o zasadzce, jaką Rebelianci

zastawili na jednostkę Raine’a w kosmoporcie na Ralltiir.

Kaileel smutno potrząsnął głową.
- Jeszcze wielu zginie - powiedział cicho. - Po obu stronach.
Celia otworzyła szeroko oczy.
- Chyba nie popierasz Rebeliantów?
- Powiedzmy raczej, że nie pochwalam metod, jakimi Imperium rozwiązuje ten

konflikt.

- Co masz na myśli, szefie?
Kaileel wyjrzał przez iluminator.
- Pomyśl o Mgławicy Maelstrom, Celia - powiedział.
- Nie rozumiem?
- Jak wygląda, gdy się na nią patrzy z Mantooine?
- Jak mała plamka - odpowiedziała.
- Prawda - pokiwał głową. - Ale co się dzieje, kiedy wchodzimy w Mgławicę?
Rzuciła mu zdziwione spojrzenie.
- Co to, szefie, egzamin z astrofizyki?
- Odpowiedz, proszę - powiedział.
- No dobrze. Kiedy wchodzimy w Mgławicę, nasza łączność siada. A czujniki są

lepe. Ale co to ma wspólnego z ...?

Kaileel podniósł długi zielony palec.
- Z daleka możemy tylko domyślać się niebezpieczeństw, które szykuje dla nas

Mgławica. Dlaczego nie widzimy niebezpieczeństwa, dopóki nie podejdziemy bliżej,
dopóki nas nie dotknie? Takie właśnie jest Imperium, Płomyczku. Możemy nie
wyczuwać niebezpieczeństwa, gdy jesteśmy zbyt daleko, by Imperium mogło nas
dosięgnąć. Ale kiedy już nas dotknie, będziemy widzieć i słyszeć tylko to, co zechce
nam pokazać.

- Moja rodzina służy temu Imperium, szefie. Mój brat oddał za nie życie -

przypomniała mu. - Lepiej nie opowiadaj takich rzeczy przy innych. Jeszcze by
pomyśleli, że to ty ukradłeś te... - urwała w pół zdania, siadając gwałtownie, i pochyliła
się nad planszą hologry.

Kaileel spojrzał jej w oczy.
- Dałeś blastery Rebeliantom na Mantooine? - spytała cicho. - Czy to były ta

sprawa, którą miałeś tam do załatwienia?

Zanim zdążył odpowiedzieć, do pokoju wpadł Dap Nechel.
- Dlaczego mi nie powiedzieliście, że będziecie grać? - zapytał głosem pełnym

cokolwiek przesadnego cierpienia.

Celia oparła się o wypchane poduszki. Przeniosła wzrok z Kaileela na Dapa, a

potem odwróciła głowę. Kaileel wyprostował się na krześle i pociągnął łyk swojego
drinka.

Opowieści z Imperium

126

- O, przepraszam! - powiedział Dap. - Wygląda na to, że przeszkodziłem w

prywatnej rozmowie. Lepiej sobie pójdę.

- Nie ma sprawy, Dap. Zostań - zaprotestowała Celia. - Właśnie ustawialiśmy

planszę.

Wcisnęła guzik z boku stolika. Zielonkawy poblask oświetlił ich twarze, a na obu

stronach planszy pojawił się tuzin wojowników, stojących na baczność, z bronią na
prawym ramieniu.

- Celia, nie musimy dziś grać... - zaczął Kaileel.
- Nic mi nie jest, szefie - powiedziała. - Twój ruch.
Dap usadowił się na kanapie obok Celii, a Kaileel przestawił pierwszego

wojownika. Celia przesunęła swojego taranga, co szef ochrony skontrował ruchem
następnego ze swych wojowników.

Celia namyślała się przez chwilę. Potem wyprostowała się, wyciągnęła blaster z

kabury i w zamyśleniu pogładziła jego lufę.

- Hmm, szefie... - powiedziała w końcu. - To nie był mądry ruch.
- Czyżby? Myślę, że tak to wygląda tylko z twojego punktu widzenia - odparł.
- Mojego punktu widzenia? - zmarszczyła czoło.
- Otwórz oczy, Płomyczku. Popatrz, co dzieje się wokół ciebie.
Dap spoglądał zdezorientowany to na jedno, to na drugie.
- O czym wy mówicie? - zapytał. - Czy ktoś mógłby mi to wyjaśnić?
Celia odwróciła wzrok.
- Rebelianci zabili brata Celii na Ralltiir.
- O matko! To straszne, pani porucznik. Słyszałem o tym powstaniu w

holowiadomościach - powiedział. - Ale Imperium rozprawi się z Rebeliantami. Już
sobie poradziło z tymi na Alderaan. Nie sprawią więcej kłopotów.

- Na Alderaan? - zapytał Kaileel.
- Dobre nieba, to wy nic nie słyszeliście? No, chyba nie, skoro siedzicie tu od

godziny.

- Co się stało na Alderaan? - powtórzyła Celia.
- Służby Imperatora odkryły, że kilku przywódców Rebelii pochodzi z Alderaan -

sam Bail Organa i jego córka, księżniczka Leia. Nasze siły zrobiły z Alderaan
pokazówkę.

- Co masz na myśli?
- Alderaan został unicestwiony.
- Co?! - krzyknęła Celia.
Kaileel potrząsnął głową ze smutkiem.
- Nie mówiłem ci tego?
- Całą planetę?
- Zostało z niej tylko kilka miliardów cząsteczek kurzu - powiedział Dap.
- Miliony ludzi potraktowanych jak pionki... - Kaileel wskazał palcem na planszę -

...przez Imperatora, który może z nimi robić, co zechce.

- Ale, szefie...
- Obawiam się, że gra skończona - rzekł Kaileel miękko.

Peter Schweighoffer

127

Celia pochyliła się nad planszą, sprawdzając rozmieszczenie wojowników.
- Nie poddasz się tak łatwo - powiedziała i nagle kątem oka zauważyła wyraz

zaskoczenia na twarzy Dapa.

Kaileel odetchnął głęboko. Celia uniosła wzrok. Dwóch szturmowców celowało z

blasterów do jej przyjaciela.

- Faktycznie, rebeliancki szpiegu - powiedział Adion Lang, który właśnie wyszedł

zza pleców szturmowców. - Gra skończona.

- Adion! - zawołała Celia, ostrożnie chowając blaster do kabury. - Co to wszystko

znaczy? Przecież Kaileel to nie żaden szpieg.

- Proszę cię, Celia, nie próbuj bronić zdrajcy. Wiemy wszystko o działalności

tego... - przerwał, szukając odpowiedniego słowa. - ...stworzenia. Mamy dowody, że
dostarczył broń rebelianckim agentom na Mantooine. A biorąc pod uwagą rozmowę,
którą tu przed chwila słyszałem...

- Szpiegowałeś nas! - wykrzyknął Dap.
- Taką mam pracą - odparł Adion. - Przykro mi, Celia, że ten... ten stwór cieszył

się twoją przyjaźnią. Pamiętaj, co jego przyjaciele zrobili twojemu bratu. Raine nadal
by żył, gdyby nie tacy zdrajcy jak on.

Jego słowa raniły serce Celii jak wibroostrza. Straciła brata z powodu

Rebeliantów. A teraz traci najlepszego przyjaciela z powodu Imperium. Popatrzyła na
Kaileela. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy, by winić go za śmierć Raine’a. Miała
nadzieję, że szef ochrony wyczyta to z jej oczu.

- W porządku, Płomyczku - powiedział Kaileel. - Teraz jestem jeden, ale niedługo

Imperium przekona się, że takich jak ja są setki tysięcy. Pewnego dnia nie będą już w
stanie powstrzymać nas wszystkich.

- Zabrać go! - rozkazał szturmowcom Adion.
- Przepraszam, poruczniku - wtrącił Dap. - Czy mogę odejść?
- Tak, panie Nachel - odpowiedział Adion. - Może później poproszę pana o

zeznanie.

- Rozumiem - rzekł Dap. - Oczywiście, jestem do pana dyspozycji. Wie pan, gdzie

mnie znaleźć.

Celia patrzyła, jak zakuwają nadgarstki Kaileela w kajdanki. Jego silne,

muskularne ramiona przebiegł nerwowy dreszcz, gdy wstawał.

- Ruszaj - warknął jeden ze szturmowców, dźgając Kaileela karabinem w pierś.
- Zabierzcie go do izolatki i nie spuszczajcie z niego oka, sierżancie - rozkazał

Adion. - Pamiętajcie, że zna to miejsce lepiej niż ktokolwiek na tym statku.

- Tak jest, sir.
Celia patrzyła, jak wyprowadzają Kaileela.
- Co z nim teraz będzie, Adion?
- Celio, moja droga, nie zaprzątaj sobie tym głowy - powiedział, wyciągając do

niej rękę.

- Nie rozumiem, Adion. Myślałam, że pracujesz w administracji.
Potrząsnął głową.

Opowieści z Imperium

128

- Przepraszam, że musiałem cię okłamać. Pracuję w Imperialnym Biurze

Bezpieczeństwa. Od kilku miesięcy obserwowaliśmy waszego szefa ochrony.

- Myślałam, że dobrze go znam. Nigdy nie podejrzewałam... - ukryła twarz w

dłoniach.

Adion wziął ją w ramiona.
- No już, nie płacz - powiedział. - Wszystko będzie dobrze. Chodź, usiądź tu koło

mnie.

- Szanowni państwo - rozległ się głos z głośników. - Mówi kapitan Glidrick. Za

około pół godziny „Księżniczka Kuari” wyjdzie z nadprzestrzeni, by znaleźć się w
Mgławicy Maelstrom. Na pewno nie chcieliby państwo przegapić tego fascynującego
widoku, który można obejrzeć z okien pokładu obserwacyjnego Lido. Czekają państwa
niezapomniane wrażenia.

- Mgławica - westchnęła Celia. Nadal miała w głowie porównanie Imperium do

mgławicy, jakiego użył Kaileel. „Nie widzimy niebezpieczeństwa, dopóki nas nie
dotknie”.

- Zapomnij, co mówił ci ten stary potwór. Jego myśli są niebezpieczne.
Celia spojrzała w niebieskie oczy Adiona, Były zimne i puste. Kto miał rację?

Imperium? Rebelianci? I jedni, i drudzy zadali jej ból. Nie wiedziała już, co ma myśleć.

- Muszę z nim porozmawiać, Adion.
- To nie jest najlepszy pomysł, Celio.
- Proszę, pozwól mi. Chociaż kilka minut.
- Muszę go najpierw przesłuchać, ale zanim dotrzemy na Aris, pozwolę ci z nim

porozmawiać.

Potaknęła niepewnie i złożyła głowę na jego ramieniu.

Drzwi celi zamknęły się za nią. Celia stała sztywno, patrząc na Kaileela. Po ponad

dziesięciu godzinach w końcu mogła z nim porozmawiać, tak jak obiecał jej Adion
Lang.

Położyła swoje notesy nawigatora na stojącej tuż przy drzwiach skrzyni i zaczęła

chodzić po celi w tę i z powrotem. Nerwowo stukała palcami o pustą kaburę blastera.

- Dlaczego na to pozwoliłeś? - krzyknęła w końcu do Kaileela.
- A co, twoim zdaniem, miałem zrobić? - zapytał. Zatrzymała się gwałtownie i

spojrzała na niego gniewnie.

- Skłamać!
Kaileel patrzył poza nią, jakby wyglądał przez nie istniejące okno.
- I co by mi z tego przyszło, mój drogi Płomyczku? - powiedział, zwracając na nią

wzrok. - Przecież wiem, że nie jesteś aż tak naiwna.

Celia zwinęła dłoń w pięść i uderzyła nią w muskularną pierś Kaileela.
- Ja po prostu tego nie rozumiem, szefie! - krzyknęła. - Co ci zrobiło Imperium?
- Nic.
- Więc po co się mieszasz w tę Rebelię?
- To, co robi Imperium, jest złe - odparł. - Niemoralne. Pamiętaj, co ci

powiedziałem o punkcie widzenia. Przestań patrzeć na Imperium z daleka. Przyjrzyj mu

Peter Schweighoffer

129

się bliżej, Celio. Każdy, kto kocha pokój, wie, że to prawda. - Ujął jej dłoń i przycisnął
mocno do piersi. - W głębi serca wiem, że pewnego dnia to zrozumiesz.

Patrząc w jego ogromne czarne oczy, Celia przełknęła grudę, która zatkała jej

gardło.

- Już sama nie wiem...
Drzwi celi uniosły się.
- Koniec spotkania, pani porucznik. Obawiam się, że musi pani wyjść.
- Ale to było tylko kilka minut! Czy nie mogłabym zostać jeszcze chwilkę,

sierżancie?

- Pani porucznik, mam rozkazy.
Szturmowiec podprowadził ją do drzwi. Patrzyła na Kaileela ze zmarszczonym

czołem.

- Nadal czekam na rewanż, szefie - powiedziała, sięgając po notesy leżące na

skrzyni.

Tabliczki wysunęły jej się z rąk, z trzaskiem spadając na podłogę. Pochyliła się,

by je podnieść, i ukradkiem wyciągnęła nóż ukryty w cholewce. Wstała gwałtownie i
dźgnęła nożem pod hełm szturmowca, sięgając do szyi. Krzyknął z bólu, gdy wciągnęła
go do wnętrza celi i walnęła jego głową o ścianę. Trzęsącymi się dłońmi obróciła ostrze
jeszcze raz. Szturmowiec padł na ziemię.

- Szybko, szefie! - popędziła Kaileela, chowając nóż do pochwy. - Musimy się

stąd wydostać!

W drzwiach pojawił się drugi szturmowiec. Celia złapała rusznicę zabitego i

otworzyła ogień. Strzały uderzyły w ścianą, bo żołnierz błyskawicznie wypadł z celi i
zaczął uciekać w dół korytarza. Posłała serię za szturmowcem.

- Uciekajmy, szefie! - zawołała, rzucając Kaileelowi rusznicę. Ruszył za nią,

przestępując ciała zabitych szturmowców.

- Powiedz mi, Płomyczku, czy naprawdę oczekujesz, że wyjdziemy z tego żywi? -

zapytał. - Gdzie jest reszta moich ludzi?

- Dap zaaranżował mały problem na pokładzie handlowym - odparła, podnosząc

drugą rusznicę.

- Dobry stary Dap. Myślisz, że turbowinda to najlepszy sposób, by dostać się do

hangaru?

- Powinna być puściusieńka, szefie.
- Zdumiewające.
- Masz wielu przyjaciół na pokładzie „Księżniczki”, staruszku!
- Czy barka...
- Gotowa. Odłączyłam autopilota i trochę pobawiłam się okablowaniem, tak

ebym mogła odlecieć.

- Prosto w Maelstrom - dokończył Kaileel.
- Będziemy tam bezpieczni.
Pół minuty później drzwi turbowindy otworzyły się, ukazując tonący w półmroku

hangar luksusowego liniowca. Wysokie pomieszczenie zajmowały dwie barki, używane

Opowieści z Imperium

130

do dowożenia na statek i odbierania z niego pasażerów. Celia rozejrzała się po hangarze
i dała znak ręką Kaileelowi, by poszedł za nią.

Byli w połowie drogi, kiedy zobaczyli Adiona Langa schodzącego po trapie

najbliższej barki. Blaster wycelował w Kaileela, ale wzrok miał wbity w Celię.

- Rzućcie broń - rozkazał.
Celia spojrzała na blaster.
- Adion, proszę cię... - powiedziała drżącym głosem - pozwól Kaileelowi odlecieć.
- Obawiałem się, że spróbujesz czegoś takiego, Celia. Zawsze byłaś impulsywna.

Ale chyba wiesz, że nie mogę go wypuścić. Proszą, odłóż miotacz. Przecież nie chcesz
mnie zabić.

Celia badała wzrokiem twarz Adiona. W jego oczach nie było emocji, żadnej iskry

ycia. To nie może się tak skończyć, pomyślała. Musi być jakieś wyjście.

Kaileel powoli opuszczał rusznicę.
- Przepraszam, Płomyczku - powiedział, podrywając nagle broń do góry, w stroną

Adiona.

Strzał był niecelny. Adion uniósł blaster i nacisnął spust. Trafił Kaileela w pierś.

Nacisnął spust ponownie, ale drugi strzał odbił się rykoszetem od pokrycia barki. Nie
miało to jednak znaczenia. Kaileel, śmiertelnie ranny, osunął się na zimną metalową
podłogę.

Celia rzuciła blaster i podbiegła do martwego przyjaciela.
- Nie musiałeś go zabijać! - krzyknęła do Adiona. Łzy przesłaniały jej wzrok.

Zmusiła się jednak, by je powstrzymać, i uklękła obok ciała Kaileela.

Adion podszedł do niej ostrożnie, posyłając kopniakiem daleko po podłodze

hangaru oba karabiny.

- Dlaczego, Celio? Dlaczego pomogłaś mu uciec? - zapytał. - Przecież nie jesteś

Rebeliantką.

- To był mój przyjaciel - powiedziała cicho, ignorując pogardę, jaką usłyszała w

głosie Adiona. Zastanawiała się, co się stało z młodym mężczyzną, którego tak kiedyś
podziwiała - którego kochała.

- Będziesz musiała pójść ze mną, Celio - rzekł Adion.
- Nie zmuszaj mnie do tego - szepnęła, nie odrywając wzroku od ciała Kaileela. -

Nie możesz mnie puścić?

- To mój obowiązek, Celio - rzucił zimno, wycelowując blaster w tył jej głowy. -

Jesteś aresztowana za zdradzieckie działania przeciwko Imperium.

Celia podniosła bezwładną rękę Kaileela, czule gładząc ją palcami.
- Wygląda na to, że ta gra prowadzi nas donikąd, szefie - powiedziała. - Jak teraz

mam się zrewanżować?

Adion podszedł o krok bliżej. Jego wysoka postać rzuciła cień na twarz Kaileela.

Dotknął nogą pleców Celii, która skuliła się, czując jego dotyk.

- Wstawaj, Celio.
Po jej policzku popłynęła ba. Odwróciła się powoli spojrzała na Adiona.

Niedostrzegalnym gestem sięgnęła dłonią w kierunku cholewki. Palce zacisnęły się
wokół rękojeści.

Peter Schweighoffer

131

- Wstawaj! - powtórzył Adion, łapiąc ją za ramię i podciągając do góry tak że ich

twarze dzieliły zaledwie centymetry. Potrząsnął głową i w tej jednej krótkiej chwili
Celii wydało się, że widzi w jego oczach cień żalu. Potem zmrużył oczy. Zaślepiony
własną nienawiścią nie zauważył błysku stali, zanim Celia nie wbiła noża w jego ramię.

Krzyknął z bólu i skrzywił się wściekle. Blaster wypadł mu z reki i potoczył się po

podłodze, gdy Celia uderzyła ponownie. Broniąc się przed atakiem, puścił jej ramię.
Rzuciła się w stronę barki i wbiegła na trap.

Zanim klapa włazu opadła, słyszała, jak Adion woła za mą:
- Celio, nie rób tego!
Kilka sekund później barka uniosła się nad podłogą hangaru. Mały transportowiec

cicho wypłynął ku wirom Mgławicy Maelstrom.

Celia obserwowała przez iluminator „Księżniczkę Kuari”. Luksusowy liniowiec

robił się coraz mniejszy, w miarę jak barka oddalała się od niego i zagłębiała się w
mgławicę.

- Pat, szefie - powiedziała do siebie. W jej głos wkradła się gorycz. - Nikt nie

wygra w tej rundzie.

Opowieści z Imperium

132

W B L A S K U C H W A Ł Y

Tony Russo

Każdy najemnik chce, by go zapamiętano. - „SzalonyVornskr” Lex Kempo przerwał

na chwilę, gdy zielenie i brązy porastającej Gabredor III dżungli zbliżyły się nagle do
nurkującego frachtowca. Z sardonicznym uśmieszkiem na twarzy galaktyczny wyga
okręcił się w fotelu pilota i spojrzał na Brixie.

- Najemnik nie kończy spokojnie kariery. Nie ma żadnego domu spokojnej starości

dla byłych najemników. Prawdziwy najemnik chce odejść gwałtownie, w ogniu... w
blasku chwały.

- Naprawdę? - Brixie Ergo poruszyła się nerwowo w fotelu za stanowiskiem

drugiego pilota. W zmodyfikowanym, lekkim koreliańskim frachtowcu było ciasno,
zwłaszcza na dziobie. Statek trzeszczał i trząsł się, pikując przez atmosferę planety.

Kempo wyszczerzył zęby w szerokim, złym uśmiechu.
- O, tak!
Coś pomiędzy rozkazem a warknięciem rozległo się z siedzenia drugiego pilota,

zajmowanego przez porośniętą sierścią istotę.

- Zostaw żółtodzioba w spokoju. - Sully Tygrysie Oko był Trunskiem, tęgim

przedstawicielem gatunku dobrze znanego z waleczności i równie legendarnej
porywczości. Szczeciniasta brązowa sierść porastała całe jego ciało z wyjątkiem twarzy i
wnętrza dłoni. Jakby dla podkreślenia, jak bardzo jest niezadowolony z Kempo, wysunął
spod dolnej wargi dwa lśniące, ostre kły. Brixie przypomniała sobie historie, które
opowiadali jej rodzice, kiedy była mała, jak to Tninskowie bywają ozdobą karnawałowych
parad, walcząc jako gladiatorzy lub zapaśnicy.

Jeśli Sully Tygrysie Oko kiedykolwiek uczestniczył w takim pokazie, nigdy o tym

nie wspomniał. Wiedziała o nim tylko, że zdobył wiele odznaczeń jako członek elitarnej
jednostki wywiadowczej Nowej Republiki. Chociaż już nie w szeregach Nowej
Republiki, walczył nadal pod swym dawnym pułkownikiem w grupie najemników zwanych
Czerwonymi Księżycami. To właśnie Tygrysie Oko został wyznaczony na dowódcą tej
misji, i nikt inny tylko on wybrał Brixie na lekarza polowego. O samej misji Brixie nadal
niewiele wiedziała. Wystarczyło jednak samo przebywanie w towarzystwie Leksa Kempo
i Sully’ego Tygrysie Oko, by niedawna studentka medycyny czuła się nieswojo, zupełnie
jakby była częścią grupy, do której tak naprawdę nie należy.

Peter Schweighoffer

133

Celem najemników była Gildia Handlarzy Niewolników z Karazak, przyczajona

wśród podmokłej dżungli Gabredora III. Podobnie jak w przypadku tych kilku operacji
Czerwonych Księżyców, których dokumentację mogła przejrzeć podczas szkolenia, tak i
teraz szczegółowe informacje o celu i powodach ataku mieli otrzymać dopiero po
wylądowaniu na powierzchni planety. Taka procedura chroniła nie tylko Księżyce, ale
przede wszystkim ich zleceniodawców. Wszystkie te tajemnice wydawały się Brbrie
pozbawione sensu. Co mogli zdziałać przeciwko całemu obozowi handlarzy
niewolników? Kto w ogóle wymyślił tę błyskotliwą strategię? Po chwili zbeształa samą
siebie - przyłączenie się do najemników w rodzaju Czerwonych Księżyców po to, by
odnaleźć rodziców, też nie było specjalnie błyskotliwą strategią.

Tygrysie Oko nadal wymyślał Leksowi Kempo.
- Nie zabrałem jej tutaj, żeby ci dostarczyć rozrywki. Zajmij się lepiej

pilotowaniem tej kupy złomu, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

W przeciwieństwie do Sully’ego Tygrysie Oko, który wyglądał wprawdzie na osiłka,

ale przejawiał niespodziewaną troskę o innych, „Szalony Vornskr” Kempo sprawiał
wrażenie, jakby właśnie wypadł z wyjątkowo ponurego sensacyjnego holofilmu.
Utrzymywał, że służył w ponad dwunastu różnych prywatnych armiach i oddziałach
ochrony, a nawet przez krótki czas jako zwiadowca w Armii Imperialnej, na dowód czego
nosił przerobioną zbroją imperialnego zwiadowcy. Lśniąca biel elementów zbroi została
starannie zmatowiona i pomalowana w barwne plamy, zapewniające idealny kamuflaż w
dżungli Gabredoru. Liczne dodatkowe kabury i kieszenie kryły cały arsenał ostrzy do
ciskania, gotowych do strzału miotaczy, zapasowych ogniw energetycznych, pakietów
medycznych, rac i innego niezbędnego wyposażenia. Z krótko przystrzyżonymi włosami,
wąską blizną od blastera na prawym policzku i szarymi oczami, Kempo zachowywał się
jak budzący postrach chodzący arsenał, którym wydawał się być. Mimo wszystko
Tygrysie Oko dotknął chyba czułego punktu. Gdy statek zatrząsł się kolejny raz, Kempo
przeszedł do defensywy.

- Po prostu staram się wprowadzić naszego lekarza polowego w meandry psychiki

najemnika, nieustraszony wodzu!

Brixie natychmiast wyczuła, że Tygrysie Oko po prostu nie znosi tego przezwiska.

Trunsk odrócił się do Kempo i spojrzał na niego wyjątkowo nieprzyjaznym wzrokiem.
Trunskowie nigdy nie słynęli z serdeczności, zwłaszcza w warunkach silnego stresu.

- Czy moglibyście łaskawie przestać gadać? - odezwał się jękliwie czwarty członek

drużyny. Ze wszystkich istot uważających się za członków Czerwonych Księżyców
Hugo Cutter był ostatnią osobą, o której Brixie pomyślałaby, że może być najemnikiem.
Uciekinierem ze szpitala dla nerwowo chorych - to prędzej, ale żołnierzem? Włosy
Cuttera były równie dzikie i nieprzewidywalne jak spojrzenia, które rzucał wokół. Przed
rozpoczęciem misji Lex Kempo wspomniał, że Hugo Cutter studiował kiedyś w
prestiżowej Imperialnej Akademii Technicznej, skąd jednak szybko wyleciał, gdy
okazało się, że o wiele bardziej lubi wysadzać różne rzeczy w powietrze niż składać je do
kupy. Z drugiej strony jednak, Kempo miał skłonności do przesady. Zwłaszcza gdy
mówił o sobie.

Opowieści z Imperium

134

Statek ponownie dał nura. Siedzący obok Brixie Cutter gwałtownie zaczerpnął

powietrza. Wyciągnęła rękę, by go uspokoić. Reakcją Cuttera było gwałtowne zaciśnięcie
palców na i tak kurczowo już ściskanym tornistrze, który trzymał na kolanach.

- Nie dotykaj mnie!
- Przepraszam - wyjąkała słowa przeprosin. - Myślałam tylko, że...
- śe co? - zaczął się śmiać histerycznie. - śe mógłbym potrzebować pomocy od

kogoś takiego jak ty?

- Daj spokój - mruknął Kempo z krzywym uśmiechem.
- Cisza! Zamknijcie się wszyscy! - ostrzegł ich Tygrysie Oko, zaglądając do

kieszonkowego podręcznika nawigacyjnego, który nosił w specjalnej kieszeni jako część
wyposażenia bojowego. Spojrzał na Cuftera. - Zwłaszcza ty. Przestań się wiercić. Za
chwilę będziemy na dole.

Nerwowe zachowanie Cuttera wystawiało na próbę nawet jego cierpliwość.

Kolejny wstrząs targnął statkiem. Cutter zacisnął powieki.

- Wiecie, że nie cierpię lądowań!
- Wyluzuj się. Ściśnij te zgrabne ładunki jeszcze trochę mocniej, a wysadzisz nas

wszystkich w powietrze.

- Bardzo wątpliwe. - Frachtowiec pikował ostro przez gęstniejącą atmosferę

Gabredoru III. Cutter przełknął ślinę. - śeby zdetonować zogniskowane ładunki
mezonowe, potrzebny jest detonator o potrójnej częstotliwości.

- Zapamiętam to sobie - warknął kudłaty Trunsk, patrząc na Kempo. - Ile jeszcze,

zanim dotrzemy do punktu przyziemienia?

Kempo sprawdził odczyty z komputera nawigacyjnego, przelatujące przez ekran

zbyt szybko, by Brixie była w stanie je pojąć.

- Jeszcze parę minut. Maskowanie jak na razie działa. Patrol Z-95 tam na górze

nawet nie powąchał śladów po naszym przelocie.

- Poczuję się lepiej, kiedy wylądujemy. Brixie, przygotuj swój ekwipunek.
- Tak jest - rzuciła krótko i zaczęła wyplątywać się z uprzęży pasów

bezpieczeństwa.

Nagle silniki frachtowca zamilkły, a statek runął w kierunku ziemi. Wstrząs rzucił

Brixie prosto na jęczącego Cuttera, którego jej nagła bliskość dosłownie poraziła. Kempo
szarpał dźwigniami sterów. Stając z powrotem na nogi, Brixie starała się nie patrzeć na
Cuttera.

- Co to było? - zapytał Tygrysie Oko.
Kempo potrząsnął głową. Jedyne, co mu zaprzątało teraz głowę, to odzyskanie

kontroli nad frachtowcem. Czerwone lampki rozbłysły na panelu kontroli pracy silników.
Rozdzwoniły się sygnały alarmowe, tygrysie Oko rzucił się do przełączników - silniki
manewrowe na prawej burcie nie reagowały. Kempo zaklął przez zaciśnięte zęby.

- Skąd zaopatrzenie wygrzebało tę pordzewiałą koreliańską konserwę? Widziałem

lepsze wraki na złomowisku!

- Dasz radę wylądować?
Kempo odwrócił głowę i spojrzał prosto w oczy dowódcy.
- Chcesz uczciwej odpowiedzi?

Peter Schweighoffer

135

Brixie widziała, że tym razem Kempo nie żartuje. Wszystkie systemy statku

odmawiały posłuszeństwa. Obok słyszała pochlipującego Cuttera. Ale twardziel!

Tygrysie Oko rozpiął pasy.
- Wszyscy do kapsuły ratunkowej! To nie ćwiczenia!
Wstali z foteli, łapiąc sprzęt i prowiant w kolejności przewidzianej na wypadek

awarii, i wrzucili wszystko do kapsuły. Brixie zerknęła z zaciekawieniem na Leksa
Kempo. Koreliański tropiciel stał przed tablicą kontrolną spadającego frachtowca,
wykonując dziwaczne gesty złożonymi dłońmi. Może to jakiś rytuał, znany tylko takim
łazęgom przestrzeni i ich statkom, pomyślała. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyła, zanim
zgasły światła w kabinie, był rzucony jej jak zwykle zawadiacki uśmieszek.

- Mam nadzieję, że zaciągnęłaś się na długo, Lady Brix. Od teraz może być tylko

jeszcze ciekawiej.

- Wiesz - odezwał się Hugo Cutter. - Gdybyś był Hanem Solo, albo Wedge’em

Antillesem, albo jednym z setki innych pilotów, których znam, nie byłoby nas tutaj.

- Zamknij się - warknął Lex Kempo. - Jakoś nie widziałem, żebyś pomagał nam

wylądować. Grupa uderzeniowa Czerwonych Księżyców dyndała w kapsule złapanej w
pułapkę grubego sklepienia korony drzew gabredorskiej dżungli.

- Czy pomogłoby coś, gdybym zrobiła tak? - głos Brixie doszedł z głębi kapsuły.

Klapa pomocniczego włazu odpadła, tnąc pędy i gałęzie podtrzymujące kapsułę, która
spadła czterdzieści metrów niżej i wylądowała na grubym konarze starego bagiennego
drzewa.

Tygrysie Oko podrapał posiniaczoną głowę, gdy wypadli z kapsuły w błoto.
- Nie - odparł.
Kempo pierwszy podniósł się z ziemi. Szybko skontrolował swój mały przenośny

arsenał. Zadowolony odwrócił się i zasalutował kpiąco.

- Czerwone Księżyce wylądowały - zameldował Tygrysiemu Oku.
- Dzięki za informację. Brixie?
- Tak? - Nowicjuszka wstawała powoli. Wstąpiła do Czerwonych Księżyców

zaledwie dwa miesiące temu. Przeszła krótkie szkolenie w dalekiej bazie, razem z innymi
rekrutami niezadowolonymi lub rozczarowanymi Nową Republiką i jej wysiłkami w
wyzwalaniu pozostałej części galaktyki. Jej rodzice, oboje pomedycynie, zajmowali się
ratowaniem życia, zanim zostali siłą wcieleni do służby wojskowej imperialnej frakcji
znanej jako Sprzysiężenie Pięciu Gwiazd. Brixie zaciągnęła się do Czerwonych
Księżyców jako technik medyczny, w nadziei, że uda jej siew jakiś sposób położyć kres
niewoli rodziców.

Od dłuższej chwili nie mogła sobie poradzić z niedopasowanym kaskiem, który

otrzymała z działu zaopatrzenia Czerwonych Księżyców.

- Czy pociągnęłaś za dźwignię tego włazu?
Przygryzła dolną wargę. Były na świecie gorsze rzeczy niż gniew Trunska. Nie

czując się zbyt pewnie, postanowiła poddać się losowi.

- Tak jest, sir.
- A co ci wcześniej mówiłem? Przewróciła oczami.

Opowieści z Imperium

136

- Nie rób nic, dopóki ci nie powiem.
Domyśliła się, że nie gniewa się na nią, kiedy zerwał jej z głowy kask i zaczął

poprawiać wewnętrzne paski mocujące. Po chwili kask pasował jak ulał.

- A teraz uważaj i trzymaj się blisko mnie.
- Tak jest, sir!
- I przestań się wygłupiać z tym „sir”.
- Tak jest... - ugryzła się w język i wróciła do wyładunku kapsuły.
- Bardzo przepraszam. - Kempo przeciągnął się. i pomasował obolały krzyż- Wiesz,

jak nie znoszę ci przeszkadzać w szkoleniu naszych oddziałów, ale...

Ta uwaga zdołała w końcu zirytować nawet Tygrysie Oko.
- O co ci chodzi, Kempo?
- Czy byłby pan łaskaw skierować mnie w stroną tych paskudników, których

mamy usmażyć, tak byśmy mogli w końcu wydostać się z tego uroczego kurortu?

- Złe pytanie. To nie jest robota na wyszukanie i zniszczenie, jak ta ostatnia, którą

sknociłeś na Dantooine. Chodzi o wyszukanie i uwolnienie. Oto dane naszych
podopiecznych.

Wręczył Kempowi elektroniczny notes. Na ekranie pojawiły się z profilu i en face

twarze dwojga młodych ludzi. Tropiciel zmarszczył czoło. Brixie zajrzała mu przez
ramię.

- Dzieciaki. Mało nie potopiliśmy się na tej kuli błota, żeby uwolnić dwoje

szczeniaków? - Kempo rzucił notes w stronę Tygrysiego Oka. - Pułkownik chyba
zwariował.

- Hej! - odezwał się Cutter. - Mogę przysiąc, że pułkownik Stormcaller jest

ostatnią osobą w galaktyce o zdrowych zmysłach.

- Czapki z głów! Król Piratów z Korelii przemówił. - Kempo splunął pogardliwie,

mocując wyrzutnie granatów pod lufą „udoskonalonej” rusznicy blasterowej,
standardowego uzbrojenia imperialnych szturmowców. - Więc nasza czwórka ma
wyrwać dwójkę szczeniaków z obozu łowców niewolników bez żadnego statku, którym
moglibyśmy wrócić. Wygląda na to, że to początek kolejnej słynnej akcji Czerwonych
Księżyców.

- Kim oni są? I dlaczego są tacy ważni? - Brixie już miała dodać „sir”, ale udało

jej się powstrzymać.

- Nic ci do tego - odpowiedział Kempo, kręcąc pistoletem DL-18 wokół palca

wskazującego. - Nasza robota nie polega na zadawaniu pytań. Od tego są dyplomaci i
poborcy podatkowi. Nam płacą za rozwiązywanie problemów, które tamci powodują. I
chcę, żebyś wiedział, Trunsk, iż mam zamiar nieźle się obłowić za tą małą wycieczkę.

Tygrysie Oko popatrzył na niego zimno i wręczył notes Brixie.
- Obejrzyjcie ich sobie dobrze. Musimy ich wydostać żywych. Całych i zdrowych.
- Ale przecież nie mamy statku. Czy nie powinniśmy poczekać na ekipę

ratunkową? - spytała Brixie.

- Jesteś technikiem medycznym, tak? - Tygrysie Oko popatrzył na nią wzrokiem

twardym jak dynaszkło. - Czy mamy rannych?

Peter Schweighoffer

137

Spojrzała na Kempo i pozbawioną wyrazu twarz Hugo Cuttera. Więc to jest

właśnie życie najemników, pomyślała ponuro. Ślepe wykonywanie rozkazów.
Czołganie się po bezlitosnym świecie, wśród wrogów czających się wszędzie dokoła.
ś

adnych posiłków. śadnej pomocy. śadnych skrupułów. Powoli potrząsnęła głową.

Nad koronami drzew rozległ się warkot silników myśliwca. Po pełnej napięcia

chwili ucichł. W gęstym listowiu znowu odezwały się nawoływania i piski leśnych
stworzeń. Kempo nachmurzył się.

- Znaleźli wrak. Lepiej stąd chodźmy.
Tygrysie Oko zgodził się bez słowa sprzeciwu.
- Mogę wyznaczyć namiary i nowy kurs do obozu łowców niewolników. Kempo,

ty idziesz z przodu, ja wezmę tyły. Upewnijcie się, że macie pakiety przeżycia i środki
owadobójcze. Łowcy nie bez powodu wybrali tę omszałą skałę. Chodzi pewnie o to, że te
porośnięte dżunglą planety potrafią być wręcz zabójcze. W porządku. Ruszamy!

Naczelnik obozu niewolników Greezim Trentacal rozparł się wygodnie w fotelu

na pokładzie transportowca „Kochanka Atrona” i wachlował twarz kunsztownie
zdobioną skórą dzikiego lexiausa. Mroczne kabiny wielkiego frachtowca były pełne
ozdób i błyskotek z setek rozmaitych światów. Trentacal westchnął i oparł nalaną twarz
na zgiętych w łokciach rękach. Gibka, skąpo odziana dziewczyna poruszała się wokół
niego ruchami tak lekkimi jak rozchodząca się w powietrzu koronka zapachów
przyprawy. Gestem zaproponowała Greezimowi szklankę wina. Odprawił ją machnięciem
ręki i spojrzał na ukrywający się mroku cień.

- Ile to jeszcze potrwa, Vex? Wiesz, jak nie cierpię siedzieć w tej malarycznej

dżungli.

- Czekamy na jeszcze jeden ładunek niewolników z ostatniej ekspedycji w pobliżu

Pierścienia. Jutro przed świtem statek powinien być pełen.

- To dobrze. - Trentacal ziewnął. Szczegóły. Nieistotne drobiazgi. Niewolnicy

stłoczeni w ładowniach jego statku to drobnica w porównaniu z kredytami, które mógłby
zarabiać. To był jeden z problemów, jakich nastręczały interesy ze Sprzysiężeniem
Pięciu Gwiazd.

Twierdzenie, że Sprzysiężenie Pięciu Gwiazd to tylko jedna z wielu wojskowych

frakcji dawnego Imperium, byłoby z gruntu głupie. Sprzysiężenie uważało się za ni
mniej, ni więcej, tylko za odrodzone Imperium. Przywódca Sprzysiężenia, Wielki Moffe
o imieniu Ardus Kaine, zignorował próby konsolidacji sił Imperialnych podejmowane
przez Wielkiego Admirała Thrawna, cierpliwie czekając, aż będzie w stanie podjąć
własną kampanię przeciwko Nowej Republice.

W przeciwieństwie do pozostałych odłamów sił militarnych Imperium,

Sprzysiężenie było doskonale zorganizowane i wyposażone dzięki korporacjom -
potężnym przedsiębiorstwom sprzymierzonym niegdyś z Imperium. Od kiedy jeden z
takich koncernów, a konkretnie Konsorcjum PowerOn z Cantras Gola, potajemnie
zagroziło secesją i przejściem na stronę Nowej Republiki, Sprzysiężenie Pięciu Gwiazd
robiło wszystko, żeby do tego nie dopuścić. Zwróciło się zatem do Gildii Łowców
Niewolników z Karazak, by ta pomogła rozwiązać problem Nowej Republiki.

Opowieści z Imperium

138

Cóż za ironia, zastanawiał się Trentacal, że dzieci ambasadora Cantras Gola zostały

porwane przez jego łowców. Wiadomość zostawiona przez porywaczy była całkiem jasna.
Dzieci będą żyły dopóty, dopóki ambasador powstrzyma się od dalszych rozmów z
Nową Republiką. Przerwa w rozmowach potrwa dostatecznie długo, by agenci
Sprzysiężenia zerwali wszelkie stosunki pomiędzy Cantras Gola a Nową Republiką. W
rezultacie Cantras Gola pozostanie lojalna wobec Sprzysiężenia Pięciu Gwiazd, a
karazacka Gildia Łowców Niewolników będzie mogła kontynuować działalność na
Gabredorze III bez przeszkód.

Taki sposób załatwiania interesów miał pewne korzyści - Trentacal zdecydował

się zatrzymać dzieci jako wynagrodzenie za swoją pracę. Sprzysiężenie nie miało w tej
sprawie zdecydowanego zdania; samego ambasadora miał wkrótce spotkać nieszczęśliwy
wypadek, po którym zastąpiłby go zaufany człowiek Sprzysiężenia.

Trentacal spojrzał na dzieci, przykute do ścian kabiny i pogratulował sobie

wspaniałego nabytku. Jednak wszystko ma swoją cenę. Zastanawiał się, jaką cenę będzie
musiał zapłacić za zatrzymanie tej dwójki.

Przywołał gestem niewolnicę i wziął szklanicę wina z jej delikatnych rąk. Grubymi

paluchami pogładził niewolnicę po policzku. Dziewczyna, niema od urodzenia, była
jednym z pierwszych niewolników, jakich zatrzymał dla siebie. Ujął ją za brodę i
skierował jej twarz w stronę dwójki wystraszonych więźniów.

- Niedługo będziesz ich kształcić w trudnej sztuce dogadzania mi.
Cień wystąpił krok do przodu, ledwie widoczny w mroku kajuty. Trentacal

przyglądał się sylwetce swego ochroniarza i zausznika. Krępe ciało Veksa z rasy Defel
było porośnięte czarnym kędzierzawym futrem. Z lekko pochyloną głową uważnie
nasłuchiwał meldunków napływających przez trzymany przy uchu komunikator. Dla
Trentacala meldunki te brzmiały jak ledwie odróżnialny szum zakłóceń. Za oknem,
otoczona gęstą gabredorską dżunglą, majaczyła polana, na której znajdował się obóz,
chroniony przez wieże strażnicze uzbrojone w ciężkie powtarzalne miotacze. Po obu
stronach frachtowca zbiry z Karazak zapędzały do ładowni statku nieprzerwany
strumień niewolników. Cudownie sprawna operacja, pogratulował sobie Trentacal. W
końcu to on był tu szefem.

- Co się dzieje, Vex? - zapytał.
Defelanin był odpowiedzialny nie tylko za bezpieczeństwo szefa, ale za całość

jego operacji na Gabredorze III. Kiedy stawał w obronie swego pana, niewielu
przeżywało, by móc opowiedzieć, jak straszny jest jego gniew.

Vex wyłączył komunikator i odwrócił się lekko. Starał się nie patrzeć na światło, w

którym skąpany był jego pan.

- Jeden z patroli Z-95 natknął się kawałek stąd na wrak lekkiego frachtowca.

Statek podchodził nisko i szybko, stosując jakiś rodzaj zagłuszania, by umknąć naszym
czujnikom długodystansowym i patrolom. Kimkolwiek byli, nie chcieli zwracać na
siebie uwagi.

- Czy to statek Nowej Republiki? - zapytał Trentacal, nagle zaniepokojony.
Szparki oczu w twarzy podobnej do trupiej maski zwęziły się, gdy Defelanin

tłumaczył:

Peter Schweighoffer

139

- Nie sądzę. Nie ryzykowaliby wchodzenia tak głęboko na terytorium Sprzysiężenia. To

by oznaczało otwartą wojnę, a wojny Nowa Republika nie chce ryzykować. Jedyny sposób,
by się dowiedzieć, to przesłuchać rozbitków. Nie znaleźliśmy jednak przy szczątkach statku
głównej kapsuły ratunkowej. Moi tropiciele nadal jej szukają.

Trentacal walnął pięścią w podłokietnik swego okazałego fotela. Przerażona

służąca odskoczyła do tyłu.

- A więc to musi być Sprzysiężenie. Oszukali nas! Defelanin powoli pokręcił

kędzierzawą głową.

- Nie przypuszczam, by to było Sprzysiężenie, panie. Mają ogromne zasoby. Nie

muszą się bawić w wysyłanie małych grup uderzeniowych. Gdyby chcieli, mogliby nas
zaatakować krążownikiem klasy „Enforcer” albo czymś podobnym.

- Więc kto?
Oczy Veksa zwróciły się w stronę odległej ściany i przykutych do niej milczących

postaci. Handlarz niewolników, zrozumiał w ułamku sekundy. Kimkolwiek byli intruzi,
przybyli o nich.

- Vex, chyba powinieneś włączyć barierę ochronną.
- Już to zrobiłem, panie.

Zabierz ze mnie to świństwo! - Lex Kempo, najemnik nad najemnikami, skamlał jak

cielak banthy, próbując zerwać wieloramiennego oślizgłego stwora, który spadł mu na
głowę. Brbcie robiła, co mogła, usiłując odpędzić stworzenie wibronożem. Sully Tygrysie
Oko tylko im się przyglądał. W innych okolicznościach nawet by go to bawiło.

- Zdejmij to z niego, Brixie. - Trunsk wyciągnął z pochwy wibrotopór bojowy.
- Przecież próbuję!
- Czy moglibyśmy już wracać do domu? - wymamrotał Hugo, przysiadając na

zwalonym pniu, zmęczony i zdenerwowany.

- Przykro mi, że się z nami nudzisz - burknął Kempo. Trzymał atakujące go zwierzą

obiema rękami i ciągnął z całych sił. Nagle stwór zamachnął się wyrostkiem ogonowym
i strzyknął mu w twarz obłok pyłu. Kaszląc i kichając odruchowo, Kempo pchnął Brixie
w krzaki. Cutter zaśmiał się.

Tygrysie Oko przeklął szpetnie. Jego cierpliwość się wyczerpała.
- Wystarczy tego dobrego! Koniec lekcji egzobiologii! Złapał stwora za

wyciągnięty ogon i zakręcił nim. Wibrotopór odciął machający na wszystkie strony
wyrostek. Trysnęła z niego zielonkawa ciecz, oblewając wszystkich. Zwierzę puściło
głowę Kempa i spadło, zdychając u ich stóp.

Brixie natychmiast otworzyła pakiet medyczny. Obejrzała głowę jęczącego

tropiciela, szukając znaków po ukąszeniu lub innych ran. Szybki test krwi stworzenia
ujawnił, że nie było niebezpieczne dla zdrowia. Niestety, nic nie była w stanie poradzić
na upadające morale grupy. Przedzierali się przez dżunglę już prawie cały dzień. Nerwy
mieli napięte jak superczułe zapalniki.

- Czuję się jak robot z kompletnie poplątanymi receptorami i skrzeczącym

serwomotorem. Dzięki, mała. - Kempo przetarł twarz wilgotną chusteczką, którą podała
mu Brixie. - Co to było?

Opowieści z Imperium

140

Tygrysie Oko zastanawiał się przez chwilę.
- Nie wiem, ale miałeś szczęście, że nie było trujące. Proponuję, żebyś następnym

razem, gdy usłyszysz jakiś hałas, patrzył nie tylko na boki, ale i do góry.

Kempo nie odpowiedział, delikatnie obmacywał rosnące obrzmienie na czole.

Cutter nie przestawał chichotać.

Tygrysie Oko skierował swój gniew na eksperta od pirotechniki.
- Nie przypominam sobie, żebym dawał rozkaz do odpoczynku, Hugo.
- No cóż, chłopcy, wyglądaliście na tak zajętych zabawą z tym zwierzakiem, że

nie chciałem wam przeszkadzać.

- Nie mamy czasu. Zrób krótki rekonesans i upewnij się, że nie czeka nas więcej

niespodzianek.

Rozczochrany inżynier wskazał palcem we własną pierś, zaskoczony.
- Ja mam być... zwiadowcą? Sully, przecież wiesz, że to nie moja działka. Ja jestem

od rozwalania rzeczy na maciupeńkie kawałeczki. Wszyscy w jednostce twierdzą, że
kiepski ze mnie zwiadowca.

- Potraktuj to jako życiową lekcje.. Brixie musi opatrzeć Kempa. Ktoś powinien nad

nią czuwać.

Hugo wstał gniewnie, pobrzękując ładunkami wypełniającymi tornister. Wyjął z

kabury blaster.

- Dobra, a kto będzie czuwać nade mną?
- Dosyć tego narzekania. Ruszaj!
Hugo przestąpił powalony pień, na którym wcześniej siedział i odszedł, nie

przestając głośno marudzić. Tygrysie Oko potrząsnął siwiejącą głową. Wyjął mapę i
ustalił współrzędne miejsca, w którym przystanęli, porównując je z koordynatami obozu
handlarzy niewolników. Wkrótce powinni dotrzeć do ich bariery ochronnej. Uniósł
wzrok na Brixie, która właśnie smarowała maścią obrzmiałą pręgę na głowie Kempa, i
napotkał jej spojrzenie.

- Masz jakiś problem?
- Nie, tak się tylko zastanawiałam... - zająknęła się. - Wszyscy cały czas kłócicie się

i przeklinacie. Nie zachowujecie się jak najemnicy, których dotąd widziałam. No wiesz...
zawodowcy.

Przerwała, przekonana, że ich obraziła. Ale Kempo wybuchnął śmiechem. Ku jej

zdziwieniu, nawet Tygrysie Oko nie wyglądał na urażonego.

- Naoglądałeś się za dużo sensacyjnych historyjek na holo, Brixie. Nie wszyscy

udajemy wzorowych najemników, jak Kempo.

- Kto tu mówi o udawaniu? - przerwał mu zwiadowca. - Nie daj się zwieść naszym

potyczkom, mała. Znamy się od bardzo dawna. Dostatecznie długo, żeby się nienawidzić
od serca, a jednocześnie być najlepszymi kumplami.

- Hugo jest twoim najlepszym przyjacielem? - Brixie wyglądała na zdezorientowaną.

- Nie zachowujecie się jak przyjaciele.

Tygrysie oko wydął wargi.

Peter Schweighoffer

141

- Każdy w tym towarzystwie, to znaczy każdy w Czerwonych Księżycach, ma jakaś

historię. Weźmy na przykład twoich rodziców. Nie podoba ci się sposób, w jaki traktuje ich
Sprzysiężenie, prawda?

- Sprzysiężenie zabrało moich rodziców z kliniki i silą wcieliło do wojska jako

chirurgów polowych. To prawie tak, jakby ich uwięziło. Po prostu chciałabym ich mieć
z powrotem.

- Rodzice Cuttera należeli do imperialnej arystokracji. Za czasów Imperium Hugo

mieszkał na planecie pewnej korporacji. Rodzice próbowali wszystkiego, żeby
zachować nad nim kontrolą, łącznie z uwięzieniem go. Ja z kolei byłem kiedyś
traktowany jak zwierzę. Wiem, jak to jest, kiedy się jest zamkniętym. Gdy prowadzisz
takie życie, potrzebujesz czasem kogoś, kto by się tobą zajmował. Hugo troszczy się o
mnie, tak jak ja o niego.

Kempo wstał i podał jej maść.
- Pamiętaj, mała, pierwsza zasada żołnierza to nie dać się zwieść pozorom.

Tygrysie Oko nie wybrał nas do tego zespołu dla naszych pięknych oczu. Ma więcej
doświadczenia bojowego w najmniejszym pazurze u nogi niż większość imperialnych
generałów. A Hugo potrafi wprawić maszynę kroczącą AT-ST w pląsawicę za pomocą
kombinerek i zwykłego detonatora termicznego. Do mnie należy, byśmy się wydostali
stąd żywi i mogli się później chwalić tą historyjką. A gdybyśmy się rozpadli na kawałki,
ty, Lady Brix, masz poskładać nas do kupy, żebyśmy mogli odebrać wypłatę, kiedy
będzie po wszystkim.

Brixie poczuła zakłopotanie. To, co omyłkowo wzięła za otwartą wrogość między

trzema weteranami, było po prostu ich sposobem na radzenie sobie z kolejną sytuacją
bez wyjścia.

Nad powalonym pniem ukazała się nagle głowa Hugo Cuttera.
- Przepraszam bardzo, nie chciałbym przeszkadzać w plotkowaniu na mój temat,

ale wydaje mi się, że coś znalazłem.

Z daleka maszt czujników wyglądał jak chromowana metalowa kula nasadzona na

czubek słupa nieco wyższego niż otaczająca roślinność. Inne, identyczne wyrastały z
każdej strony w odległości mniej więcej dwudziestu metrów. Zatrzymali się jakieś
trzydzieści metrów od tego dziwacznie wyglądającego ogrodzenia sensorowego.

- Wygląda na to, że znaleźliśmy ich barierę ochronną - mruknął Kempo do

Tygrysiego Oka przyciszonym głosem, by nie uaktywnić ewentualnych odbiorników
akustycznych. Tui za nimi czekali niespokojni Cutter i Brixie.

- Albo już dawno przekroczyliśmy zakopaną linie, zewnętrzną. - Tygrysie Oko

skontrolował instrumenty pomiarowe. Mimo wyrażonej przed chwilą obawy
prawdopodobieństwo, że faktycznie tak się stało, było niewielkie. Wszechobecna wilgoć i
miejscowe formy życia szybko rozprawiłyby się z wszelkimi obiektami z metalu lub
skomplikowanym okablowaniem zagrzebanym w ziemi. Obejrzał się do tyłu. - W
porządku, Hugo. Twoja kolej.

Opowieści z Imperium

142

Cutter zdjął kurtkę i wyrzucił na nią całą zawartość swojej pełnej skarbów torby.

Ładunki, popsute notesy komputerowe, granaty, części zamienne od robotów, kawałki c-
płytek i chipy rozsypały się na materiał. Kempo przyglądał się tym akcesoriom z pogardą.

- Nosisz ze sobą tyle śmieci, że mógłbyś zostać dostawcą Imperialnego Instytutu

Automatyki.

- Daj mi spokój - burknął Cutter, zabierając się do pracy. Brixie przyglądała mu

się z zainteresowaniem, podczas gdy

Kempo i Tygrysie Oko stanęli na warcie w pobliżu. Nawet nie zauważyła, jak

awansowała na pomocnika Cuttera, który co chwilę prosił jąo podanie tego czy innego
narzędzia i wygrzebanie określonego elementu z kupki porozrzucanych fragmentów. W
ciągu kilku minut niezwykła zbieranina płytek sensorów, chipów od automatycznych
próbników, skanerów i zagłuszaczy łączności zaczęła nabierać kształtu.

- Czy to będzie działać? - zapytała.
Cutter przerwał na chwilę pracę i usiadł, by podziwiać swoje dzieło.
- Wyrzucili mnie z Imperialnej Akademii Technicznej. Śmiali się ze mnie. A ty jak

sądzisz? Czy twoim zdaniem to wygląda na wytwór szaleńca?

Brixie przyjrzała się uważnie urządzeniu. Cutter patrzył na nią, jakby próbował

wyczuć myśli przelatujące jej przez głowę. Skrzywił usta w uśmiechu.

- Nie zawracaj sobie głowy odpowiedzią.
Trzask w pobliskich zaroślach spowodował, że wszyscy zamilkli.
- Padnij! - rzucił krótko Kemp. - Ktoś właśnie zapowiedział się z wizytą.
Tygrysie Oko sięgnął po makrolornetkę. Wpatrując się w szlak, którym przyszli,

czekał przez kilka długich chwil. Dostrzegł szybkie poruszenie i zogniskował lornetkę.
Przeszukiwacz pokazał pokrytą łuską głowę węszącą grunt. Powoli przesuwając
lornetkę, złapał w końcu w zasięgu sylwetkę jeźdźca w kamuflującym kombinezonie,
dzięki któremu niemal idealnie wtapiał się w tło dżungli. Jeździec w jednej dłoni ściskał
długą pikę, a drugą badał „dzwonek” spreparowany przez Kempo - konar drzewa
przywiązany cienką linką w poprzek ścieżki, którą przyszli.

- Kto to? - spytał Kempo.
- Wygląda na zwiadowcę - szepnął Tygrysie Oko. - Dosiada jakiegoś dwunożnego

gada.

Kempo przyjrzał się gościowi przez celownik rusznicy.
- Widzę go. W pobliżu może być drugi - rzekł cicho.
- Dragi nie sprawi wielkiej różnicy. Wystarczy jeden, by ściągnąć nam na głowę

cały obóz łowców niewolników.

- Mnie taki stosunek sił nie robi różnicy. - Kempo odpiął z pleców pochwę i

wręczył Brixie bardzo ostrą wibroszpadę, której ostrze i krawędzie sczerniały od
wielokrotnego użycia w walce.

- A to po co? - spytała.
- Teraz dla odmiany ty musisz zatroszczyć się o mnie. Mam już dość pełzania w

błocie. - Kempo ruszył biegiem między drzewa. - Wy rozwalcie płot, ą ja się zajmę
czarnymi charakterami!

- Kempo! Nie wydałem rozkazu, żebyś... - warknął Tygrysie Oko za tropicielem.

Peter Schweighoffer

143

Brixie i Cutter spojrzeli na dowódcę, nie wiedząc, co dalej robić.
- Na co czekacie? Hugo, rozbrajasz barierę. Brixie, osłaniasz go! - Ledwie to

powiedział, sam również zniknął w bujnej roślinności.

Wypadłszy spomiędzy drzew, Kempo opadł na kolano i wystrzelił z rusznicy

blasterowej w zwiadowcę. Nie trafił.

Jeździec dźgnął piętami boki gadziego wierzchowca i zaatakował. Zęby zwierzęcia

kłapnęły tuż nad głową Kempo, a ostre jak piła pazury próbowały rozplatać go na pół.
Kempo przyjął atak na chronioną pancerzem zbroi pierś. Silą uderzenia zwaliła go z nóg
i wytrąciła z rak rusznicę.

Jeździec uniósł pikę i pochylił się nad Kempo, by uderzyć. Nie zdążył. Zza drzew

wypadł Sully z wibrotoporem w rękach. Naparł na jeźdźca i gadzinę i zakręciwszy
młynka wibrotoporem, rozciął grubą skórę zwierzęcia. Zraniony gad zawył i odskoczył,
pociągając za sobą jeźdźca. Kempo zdążył chwycić rusznicę i posłał serię za
zwiadowcą. Rozbłysk energii uderzył zwiadowcę prosto w plecy, zabijając go, zanim
zdołał paść na ziemię. Ryczące z bólu zwierzę, uwolnione od ciężaru jeźdźca, zaczęło z
głośnym trzaskiem przedzierać się przez gęstwinę liści.

Tygrysie Oko zamachał wibrotoporem w stronę Kempa.
- Powinienem pozwolić temu stworowi, żeby cię trochę pokąsał. Może to by cię

czegoś nauczyło.

- Szło mi doskonale, dopóki się nie pojawiłeś.
- Zgaduję, że po prostu wciągałeś go w pułapkę - prychnął Trunsk. - Sprawdź

ciało. Jeśli mamy szczęście, może nie zdążył nikogo zawiadomić.

- Nigdy nie mamy szczęścia - odparował Kempo, pochylając się nad trupem

zwiadowcy.

Hugo, podniósł sklecone naprędce urządzenie. Brixie przyglądała się z

powątpiewaniem wynalazkowi i jego twórcy, który powoli ruszył w kierunku masztu z
czujnikami, by poszukać odpowiedniego przełącznika. Nagle zatrzymał się.

- Co się stało? - zapytała Brixie półgłosem, próbując jednocześnie patrzeć na

Cuttera i rozglądać się wokół.

- Chodzi o typ tego masztu z czujnikami.
Podszedł jeszcze o krok do masztu. Łącze mocy elektronicznego notesu zaczęło

nagle buczeć, nieprzystosowane do napięcia innych komponentów urządzenia. Cutter
spojrzał na wysoki na dwa i pół metra maszt. Na jego twarzy pojawił się wyraz
zrozumienia. Zatrzymał się, przełączając coś naprędce.

- Teraz mi się przypomniało!
- Co ci się przypomniało? - spytała Brixie.
Urządzenie zaczęło głośno popiskiwać. Przed oczami Brixie pojawił się

naprzemienny wzór świateł emitowanych przez maszt. Głośno wciągnęła powietrze, gdy
pewnie wyglądające podłoże przed ich stopami nagie zniknęło, odsłaniając rów wielkości
ś

migacza towarowego. Na dnie odsłoniętej wyrwy w ziemi leżały miny i inne materiały

wybuchowe. Hugo uśmiechnął się z wyższością.

Opowieści z Imperium

144

- Pułapka holograficzna. Bardzo podstępna. I bardzo droga. Ci handlarze

niewolników mają lepsze zabezpieczenia, niż myślałem. Widziałaś, jak ustawiłem emiter
wielofazowy, żeby wyłączyć hologram?

Brixie wpatrywała siew Cuttera z taką uwagą, że niemal nie usłyszała szelestu

deptanych liści za swoimi plecami. Odwróciła się, mocno ściskając w dłoniach
wibroszpadę od Kempa. Drugi zwiadowca patrzył na nią z grzbietu kolejnego gada z
łakomym uśmieszkiem, jak drapieżnik przed skokiem na ofiarę. Przerażające dudnienie
dobyło się z zębatej paszczy gada, gdy jeździec pochylił pikę, celując w gardło Brixie.

- Eee, Hugo? - przełknęła ślinę.
Kobiecy krzyk przeciął powietrze dżungli niczym wypolerowane ostrze

wibrotopora, który nosił Tygrysie Oko. Trunsk zanurkował w zieleń, z powrotem w
kierunku bariery sensorycznej.

Tygrysie Oko wpadł na polanę dokładnie w tym samym momencie, gdy Lex

Kempo skoczył z gałęzi drzewa prosto na zwiadowcę i jego gada. Zwierzę stanęło dęba,
kiedy tropiciel rzucił na głowę jeźdźca znajomo wyglądające stworzenie. Zwiadowca, nie
widząc nic poprzez śliskie macki stwora, zamachnął się dziko piką.

Cała scena wyglądała komicznie, dopóki jeździec nie pogonił gada pod sobą,

wbijając pięty w boki zwierzęcia. Wystrzał z ciężkiego blastera Tygrysiego Oka powalił
jeźdźca, ale zwierzę, którego dosiadał, nadal szarżowało na Brixie.

- Brixie! - ryknął Tygrysie Oko, rzucając się do przodu. Gad ucichł nagle i upadł

obok przestraszonej dziewczyny.

W pokrytej łuską piersi tkwiła wbita aż po rękojeść wibroszpada Kempa. Gdy

Tygrysie Oko dobiegi do Brixie, wyglądała raczej na wystraszoną niż ranną.

- Nic ci nie jest?
Przełknęła ślinę i przez chwilę zmagała się z własnym strachem.
- Nie... nie, w porządku.
Nawet Cutter wyglądał na oszołomionego, przyglądając się gałęzi, z której

zeskoczył Kempo.

- A myślałem, że to ja jestem stuknięty - wymamrotał pod nosem,
Kempo podniósł się z ziemi. Brixie patrzyła na niego przez chwilę, próbując

wymyślić jakiś sposób, by mu podziękować i nie popaść zarazem w sentymentalizm.
Tropiciel wzruszył ramionami i jak gdyby nigdy nic odwrócił się do niej plecami, by
sięgnąć po swą wibroszpadę. Potem podszedł do ciała martwego zwiadowcy i wyłączył
jego komunikator. Brixie szybko zebrała swój pakiet medyczny i sprzęt. Nie chciała
patrzeć więcej na to miejsce.

W międzyczasie Cutter i Tygrysie Oko zajęli się rozbrojonym masztem i

odsłoniętą pułapką.

- Czy możemy to jakoś obejść? - Tygrysie Oko zamienił wibrotopór na

identyfikator położenia.

Cutter triumfalnie podniósł swoje urządzenie.
- śaden problem. Ci zbóje pewnie drapią się teraz po głowach, zastanawiając się,

jak nam się to udało.

Peter Schweighoffer

145

- Jeśli wystarczy im czasu na zastanawianie - wtrącił Tygrysie Oko. - Mamy tylko

jedno podejście. Karazaccy łowcy niewolników nie są głupi. Gdy tylko zorientują się,
ż

e przekroczyliśmy ich barierę ochronną zostawią za sobą tylko speców od mokrej

roboty, żeby nas wykończyli, a sami odlecą z planety, zabierając wszystko, co ma jakąś
wartość - w tym nasze dzieciaki.

- Sully... - Brixie przerzuciła przez ramię pasek pakietu medycznego. - Zanim

pójdziemy dalej, muszę wiedzieć, kim są te dzieci. Mógłbyś nam chociaż powiedzieć,
dlaczego ich życie jest ważniejsze od naszego.

- Mała ma rację - rzucił Kempo, chowając wibroszpadę do pochwy. - Dla tych

szczeniaków z pełną świadomością rzucam się głową w dół z całkowicie przyzwoitego
drzewa. Coś nam się w końcu należy.

Tygrysie Oko westchnął.
- To dzieci ambasadora Cantras Gola.
- Cantras Gola to planeta korporacyjna. - Brixie poczuła, że rośnie w niej gniew. -

Planeta Sprzysiężenia. Co w tym takiego ważnego?

- Wszystko - odparł Tygrysie Oko. - Kempo ma racją, Brixie. Jesteśmy

ołnierzami. Nie zadajemy pytań. Dostarczamy odpowiedzi. Jeśli cała planeta chce

przejść na stronę. Nowej Republiki, która nie jest gotowa na otwartą konfrontację ze
Sprzysiężeniem Pięciu Gwiazd, wtedy ktoś inny musi wkroczyć do akcji. Ten ktoś to
my.

- Myślałam, że Czerwone Księżyce zerwały z Nową Republiką, bo Republika robi

za mało! A teraz okazuje się, że walczymy za nich!

- Pomoc w przyłączeniu Cantras Gola do Nowej Republiki każdemu przyniesie

korzyści. Czy ci się to podoba, czy nie, te dzieci mają wrócić żywe do ambasadora
Cantras Gola. Musimy opanować statek łowców niewolników, zanim stąd odleci. To
jedyny sposób, by uratować dzieciaki i wydostać się z tej planety. Czy są jeszcze jakieś
pytania?

Popatrzyli na siebie wszyscy czworo. Słaba woń ozonu z blasterowej strzelaniny

nadal unosiła się w powietrzu wokół nich.

- Pewnie jest już za późno, żeby prosić o przeniesienie? - zauważył Kempo.

Greezim Trentacal niecierpliwił się. Nerwowo spacerował od ściany do ściany

luksusowego prywatnego salonu na pokładzie „Kochanki Atrona”. Zwiadowcy wysłani
do znalezienia kapsuły ratunkowej rozbitego frachtowca nie zgłaszali się od kilku
godzin. Bez wątpienia statek krył w sobie więcej tajemnic, niż przypuszczał Vex.

- To musieli być żołnierze. Albo jeszcze gorzej. Najemnicy. - Wzdrygnął się. Ta

sama perspektywa kredytów i fortuny, która jedne istoty skłaniała do niewolenia
drugich, innych przywodziła do walki o niemądre sprawy.

- A więc? - spojrzał na Veksa, który nadal stał nieruchomo niczym posąg obok

okien kabiny.

Defelanin wyjął z ucha komunikator.
- Zespół zwiadowczy wciąż nie odpowiada. Poza tym wysiadł chyba jeden z

czujników bariery ochronnej. Nie wiem jeszcze dlaczego.

Opowieści z Imperium

146

- Oni tu są! - Trentacal zakrył dłonią usta, teraz już niemal w panice. - Na lordów

Atron! Już tu są! Daj rozkaz do odlotu. Natychmiast!

- Mówiłem panu - rzekł Defelanin cichym, ale pewnym głosem - że nie

załadowaliśmy jeszcze ostatniej partii niewolników. - wskazał ręką na duży budynek z
prefabrykatów, który służył do odprawiania nowo przybyłych. - Trzeba ich ometkować i
poddać skanowi medycznemu. Wielu z tych niewolników ma być sprzedanych Hurtom.
Wie pan, jacy potrafią być Huttowie, kiedy dostają towar gorszej jakości.

- Możesz ich zeskanować po załadunku. Rób, co ci każą! Vex skłonił się lekko.
- Osobiście wydam rozkazy, panie. Odlatujemy niezwłocznie. Trentacal

pospiesznie wyszedł z kabiny i udał się do swej kajuty. Defelański żywotrupiec
popatrzył na dzieci ambasadora, nadal przykute łańcuchami do ściany. Odpowiedziały
mu spojrzenia pełne trwogi i nienawiści. Dziewczyna, kilka lat starsza od chłopca,
starała się zasłonić brata przed przenikliwym, strasznym spojrzeniem Veksa.

W jednej chwili żywotrupiec zniknął. Dziewczynka zamrugała powiekami,

niepewna, czy wierzyć własnym oczom. Nagle rygle u drzwi kabiny zamknęły się z
głośnym trzaskiem, pozostawiając ich znowu w ciemnościach. Jej brat zaczął pociągać
nosem. Przytuliła go, zastanawiając się w milczeniu, co ich jeszcze czeka.

Poczuła, że coś dotknęło jej ramienia. Głośno złapała powietrze, natychmiast

jednak czyjaś dłoń opadła na jej usta. Rozpoznała w ciemności zastygłą w bólu twarz
ulubionej niewolnicy Trentacala. Jak długo ukrywała się w kabinie, czekając, aż Vex z
niej wyjdzie? Niewolnica wcisnęła jej w dłoń kluczyk i położyła palec na ustach.

Zanim dziewczynka zdążyła podziękować, drzwi do prywatnej kajuty Trentacala

rozsunęły się niespodziewanie, ukazując stojącą w przejściu masywną sylwetkę
handlarza niewolników. Jego twarz była ukryta w cieniu. - Co się tu dzieje?

Lex Kempo leżał w gęstych zaroślach i obserwował przez makrolometkę polaną,

która wyłoniła się przed nimi. Pozostali przycupnęli tuż za nim.

- Co tam widzisz? - zapytają szeptem Brixie.
Obóz łowców niewolników składał się z kilku wież strażniczych, paru budynków z

prefabrykatów i opuszczonego w tej chwili lądowiska dla statków wielkości myśliwca.
Na środku obozu ściółka dżungli została sprasowana, by umożliwić lądowanie dużego
transportowca, który zajmował teraz to miejsce. Istoty najrozmaitszych ras były
pędzone na statek, co nie wróżyło nic dobrego.

Kempo żuł niespiesznie kawałek wafla proteinowego i uważnie obserwował obóz.
- Wygląda na to, że mają nad nami przewagę siły ognia jakieś siedem do jednego.

Cztery wieże uzbrojone są w działa blasterowe, dwa po naszej stronie i dwa za
transportowcem. W obozie aż się roi od opryszków. Widzicie ten bunkier tuż obok
statku? Wszystkie czujniki, cała łączność i obrona są pewnie kontrolowane właśnie
stamtąd.

- A te klapy z boku?
Kempo zmarszczył brwi, ogniskując makrolometkę.

Peter Schweighoffer

147

- Masz oczy jak lasery, dziewczyno! To muszą być szczeliny artyleryjskie. Ale to

i tak bez znaczenia. Ten bunkier równie dobrze mógłby być o pół roku świetlnego stąd.
Odetną nas, zanim dotrzemy do transportowca.

- Nie, jeśli ich czymś zajmę - mruknął za nimi Cutter. Kempo i Brixie obejrzeli się

jednocześnie. Hugo trzymał w ręku jeden z dziwacznie powgniatanych
zogniskowanych ładunków mezonowych, przeznaczonych do burzenia budowli.
Przykucnięty obok piromana Sully Tygrysie Oko zrobił ręką znak - dłoń z
rozcapierzonymi palcami ścisnął w pięść. Kempo prychnął szyderczo, ale skinął głową.
Brixie spojrzała na niego pytająco.

- Nie znam tego znaku - szepnęła. - Co on pokazał?
Tropiciel

uśmiechnął

się

ponuro,

odbezpieczając

wyrzutnię

granatów

przymocowaną do szturmowej rusznicy blasterowej.

- Pokazał, że masz trzymać nisko swoją śliczną główkę.
Zamierzamy narobić trochę hałasu.

Niewolnica rzuciła się na Trentacala z wąskim metalowym nożem w dłoni. Mimo

swej tuszy handlarz niewolników potrafił poruszać się bardzo szybko. W ciągu kilku
sekund przygwoździ! ręce dziewczyny. Próbowała się wyrwać z uścisku, gryząc go w
dłonie, ale Trentacal zdołał ją utrzymać dostatecznie długo, by wcisnąć guzik alarmu.
ś

ywotrupiec i kilku uzbrojonych strażników zjawiło się w kajucie w ciągu kilku chwil,

właśnie wtedy, gdy Trentacal cisnął dziewczyną o podłogę.

- Głupcy! Wszyscy jesteście do niczego! Mieliście mnie ochraniać! - Podniósł

nóż, który odebrał niewolnicy i wskazał nim na dziewczynę. - Anihilujcie to bezczelne
stworzenie i odlatujemy! I módlcie się, żebym w następnej kolejności nie poprosił o
wasze durne łby na półmisku!

Strażnicy wyciągnęli broń energetyczną! wycelowali ją w niewolnicę. Córka

ambasadora krzyknęła, zasłaniając brata, by oszczędzić mu widoku okrutnej sceny.

Stłumiony wybuch wstrząsnął statkiem. Oczy Trentacala wyszły na wierzch w

niemym zaskoczeniu, gdy ujrzał, jak dwie strażnicze wieże zapadają się i przewracają
w idealnie tym samym rytmie.

Zaledwie Kempo i Brixie dotarli do prowizorycznego lądowiska, ze szczelin

bunkra dowodzenia wysunęły się długie pyski ogromnych blasterowych dział. Ciężka
artyleria bluznęła kurtyną ognia, przygważdżając ich tam, gdzie stali.

- Nie ruszaj się! - Brixie próbowała zamocować opatrunek na osmalonej lewej

nodze Kempa. Tropicie! stał się nieoczekiwanie pierwszym celem ataku ciężkiego ognia
Masterów.

- Ależ wielkie te działa! - Kempo mlasnął językiem. - Pewnie zakosili je z jakiegoś

imperialnego okrętu!

- Mniejsza o to! Widzisz gdzieś Hugo i Sully’ego?
Kempo wystawił ostrożnie głową za róg i trafił strażnika w pierś, zabijając go na

miejscu. Zauważył znajomą potarganą czuprynę Cuttera, chowającego się przed ogniem

Opowieści z Imperium

148

energii wypluwanym z bunkra. Ściany z prefabrykatów, między którymi się skrywał,
nie zapewniały długotrwałej osłony.

- Hugo utknął między tamtymi budynkami - powiedział Kempo do Brixie. Raz za

razem włączał komunikator, ale nie było odpowiedzi. Potrząsnął głową. - Nie mogę
złapać Sully’ego, ale zakładam, że udało mu się dotrzeć do transportowca.

Kiedy ponownie wyjrzał zza węgła, zobaczył, że działa z bunkra nadal celują w

Cuttera. Promienie energii waliły w jego stronę, odrywając i podpalając ogromne kawały
prefabrykowanych ścian budynku. Przekrzykując kanonadę, Kempo krzyknął do Brixie:

- Hugo zamieni się zaraz w dymiącą kupkę popiołu, jeśli nie zrobimy czegoś z

tymi działami!

Brixie spojrzała na bunkier.
- Ale chyba mieliśmy przedzierać się do transportowca! To nasz jedyny ratunek!
- Mój kontrakt nie przewiduje pozostawiania towarzyszy na pewną śmierć.
Kempo cofnął się o krok i potknął się o coś. Wnęka, w której się chowali,

znajdowała się w ścianie szopy w pobliżu lądowiska. Kempo wszedł do szopy i po
chwili wrócił z wózkiem grawitacyjnym, na którym leżało kilka dużych cylindrów,
oblepionych nalepkami ostrzegawczymi.

- Chyba już czas, żeby Czerwone Księżyce zgotowały gorące powitanie naszym

przyjaciołom w bunkrze.

Dwóch strażników uzbrojonych w pałki ogłuszające stało w pobliżu pomocniczej

rampy załadunkowej transportowca, upychając na statek jak najwięcej zniewolonych
istot. Wielu z niewolników wykorzystało okazję do ucieczki. Strażnicy niewiele mogli
na to poradzić. Jedna za drugą unosiły się pozostałe rampy statku, przygotowującego się
do odlotu. Z komunikatorów strażników dobiegł trzask wiadomości. Zadowoleni z faktu,
ż

e są najdalej od strzelaniny, strażnicy zaczęli wchodzić po rampie. Jeden z nich

dostrzegł niewolnika bez kołnierza paraliżującego. Krzyknął do swojego partnera i
wskazał mu Trunska ręką.

- Hej! Zapomnieli tamtemu założyć kolczatkę!
Sully Tygrysie Oko odwrócił się. Jednemu strażnikowi wbił ostre szpony pod

brodę, w drugiego wycelował ciężki blaster. Strzał wytrącił pałkę ogłuszającą z jego
rąk. Strażnik odwrócił się i uciekł.

- Nie będzie więcej kolczatek. Póki żyję. - Ścisnął strażnika za szczękę i przysunął

jego twarz do swojej. - A teraz, kiedy nikt nie odwraca twojej uwagi, powiedz mi, gdzie
jest twój szef.

Kempo i Brixie pośpiesznie ułożyli na wózku cylindry z paliwem, które znaleźli

koło szopy, przyniesione ze sobą materiały wybuchowe i granaty. Krąg ognia z dział
blasterowych zacieśniał się wokół nich coraz bardziej.

- Teraz widzę, że nasz plan ma jeden słaby punkt - mruknął półgłosem Kempo.
- Nie mamy czasu na zastanawianie się nad słabymi punktami! - odparła Brixie,

krzywiąc się lekko, gdy kawał pobliskiego lądowiska został rozerwany pociskiem z działa
ukrytego w bunkrze.

- Jedno z nas będzie musiało pilotować ten wózek do ich drzwi.

Peter Schweighoffer

149

- Popatrzyli na siebie. Lex uśmiechnął się blado. Ujął dłoń Brixie i ucałował ją.
- Nie martw się, mała, właśnie zgłosiłem się na ochotnika. - Tropiciel wszedł na

wózek i usiadł przy panelu sterowania, chowając się jak najniżej. Podał Brixie rusznicę
szturmową. - Zajmij się nimi, dopóki nie podjadę całkiem blisko.

Włączył napęd repulsorowy wózka. Pojazd ruszył powoli.
- Nie pozwól, żeby o mnie zapomnieli! - dodał z krzywym uśmieszkiem.
Brixie potrząsnęła głową. W wyrazie jego twarzy było coś, czego nigdy

dotychczas nie widziała.

Zajęła pozycję z boku lądowiska. Odpaliła granat z wyrzutni przymocowanej do

rusznicy. Pociski odłamkowe rozprysnęły się po utwardzonej zewnętrznej skorupie
bunkra. Bnxie zdawała sobie sprawę, że niewiele zdziałają.

Wózek grawitacyjny jechał zygzakiem przez polanę. Przez krótką chwilę, która

wydawała się wiecznością, artyleria bunkra ostrzeliwała go, ale niecelnie. Wózek zbliżył się
do bunkra. Brixie zobaczyła, jak Kempo próbuje zeskoczyć. Niestety, runął na burtę ze
stopą złapaną w pułapkę. Wózek wlókł go za sobą bezlitośnie, aż...

W następnej sekundzie patrzyła w górę na ciemniejące wieczorne niebo. Fala

uderzeniowa przewróciła ją na plecy. Z trudem podniosła się na nogi. Tam, gdzie stał
bunkier, pozostały tylko wyszczerbione pozostałości permabetonowych fundamentów.
Wybuch osmalił nawet burty transportowca. Łowcy niewolników rozbiegli się w panice
na wszystkie strony. Podeszła bliżej, osłaniając twarz przez palącymi płomieniami.
Wypatrywała znajomej sylwetki.

Kempo musi w końcu stamtąd wyjść. Tak zawsze kończyły się wszystkie

holofilmy. Bohater zawsze wychodzi cało.

Ale nie tym razem.
Hugo złapał ją za ramię i zaczął ciągnąć w stronę statku.
- Nie! - krzyknęła do niego. - Nie zostawimy przecież towarzysza broni! Nie

możemy!

Musiał wydostać ją z tego piekła siłą.

Wybuch był tak potężny, że wstrząsnął transportowcem i jego przyporami

ładowniczymi.

Drzwi na mostek otwarły się z trzaskiem. Tygrysie Oko pchnął strażnika na kilku

stojących wewnątrz członków załogi. Niektórzy z nich sięgnęli po broń, ale nie dość
szybko. Promienie energii odbiły się rykoszetem od ścian kabiny. Kiedy ucichły,
Tygrysie Oko machnął blasterem na ocalałych.

- Wszyscy do kapsuły ratunkowej! Ale już!
Kolejno wchodzili do kapsuły. Tygrysie Oko zaryglował właz, zamykając ich w

rodku. Zabezpieczywszy mostek, pstryknął przełącznik komunikatora.

Niepotrzebnie. Brixie i Hugo Cutter pojawili się właśnie w drzwiach - Hugo

przygarbiony, Brixie ze zszarzałą twarzą, po której ciekły łzy.

Tygrysie Oko zrozumiał od razu. Kempo. Eksplozja.
Zwinął dłonie w pięści. Chciał wyć. Chciał rozedrzeć mostek na strzępy. Złapał

strażnika, którego wcześniej pochwycił i rzucił nim o konsoletę z taką siłą, że tablica

Opowieści z Imperium

150

kontrolna aż się wygięła. Podsunął mężczyźnie przed oczy notes z twarzami dzieci
ambasadora błyskającymi na ekranie.

- Nie ma ich wśród niewolników trzymanych na dole. Wiec gdzie są? - zapytał.
Strażnik wskazał ręką jeden z korytarzy wychodzących z mostka.
- Są tam! W kajucie pana!
Tygrysie Oko rzucił miotacz Cutterowi i wyciągnął z pochwy wibrotopór.
- Nastaw broń na ogłuszanie. Mamy dostać je żywe.
- Idą z wami. - Roztrzęsiona Brixie wystąpiła krok naprzód, ściskając w garści

rusznicę Kempa.

Tygrysie Oko wskazał na strażnika.
- Nie. Zostajesz tutaj, żeby go pilnować.
Brixie obróciła się na pięcie, nastawiwszy zasięg rusznicy na ogłuszanie i strzeliła

do strażnika. Osunął się na ziemię nieprzytomny.

- On się nigdzie nie wybiera - powiedziała krótko, wkładając dwa granaty

ogłuszające do wyrzutni rusznicy.

Tygrysie oko i Cutter popatrzyli na siebie zaskoczeni. Zza zamkniętych drzwi

usłyszeli stłumiony wystrzał z blastera, a po nim pełen bólu krzyk.

Tygrysie Oko wskazał drzwi Cutterowi.
- Otwórz je! Szybko!

Kajuta handlarza niewolników tonęła w mroku. On sam leżał nieżywy,

przewieszony przez fotel. Brixie natychmiast mszyła w kierunku młodej dziewczyny i
jej brata, nadal przykutych do ściany, ale Tygrysie Oko powstrzymał ją. Widząc, jak
kulą się w milczeniu, czuł, że coś jest nie w porządku.

- Jest tu ktoś jeszcze - szepnął.
- Słusznie - stwierdził głos w ciemnościach. Najemnicy weszli do kajuty.

Przechodząc obok fotela, Brixie

otarła się o coś miękkiego. Gwałtownie złapała powietrze, widząc rozszarpane

gardło martwej niewolnicy rozciągniętej na podłodze, z blasterem nadal zaciśniętym w
drobnych dłoniach. Strażnik handlarza niewolników leżał nieżywy tuż obok.

- Zdawało jej się, że ma szansą ucieczki - wyjaśnił rzeczowo głos. - Musiałem ją

przekonać, że się. myliła. Przyjrzyjcie jej się dobrze, panowie najemnicy. Wasz los
będzie taki sam.

Cień rzucił się na Cuttera i powalił go na podłogę. W dosłownie parę sekund później

pojawił się znowu, wbijając głęboko pazury w kamizelkę ochronną Brixie. Stwór cisnął nią
o ścianą, pozbawiając oddechu. Rusznica z łoskotem potoczyła się po podłodze. Brutie
próbowała zogniskować spojrzenie. Przez krótką chwilę dostrzegła napastnika na tle
zaciemnionych okien. Natychmiast rozpoznała kudłatą istotę o skłębionej czarnej sierści.
Widziała taką na ilustracji w podręczniku medycznym. Nic dziwnego, że nie było światła.

- To Defelanin! śywotrupiec!
Tygrysie Oko znalazł kontrolkę oświetlenia i włączył przełączniki na maksymalną

moc. Kule jarzeniowe zalały kabinę światłem. Straszne stworzenie wydało okrzyk
agonii, próbując zasłonić oczy przed blaskiem.

Peter Schweighoffer

151

Otoczony i oślepiony, Defelanin miotał się w koło. Brixie podniosła rusznicę.

Hugo już był z powrotem na nogach z pistoletem w dłoni i pokiereszowaną twarzą.
Tygrysie Oko dał krok naprzód, a jego oczy zwęziły się do dwóch szparek zimnej żółci,
gdy wyjmował z pochwy swój wibrotopór.

- Jedyny los, którym powinieneś się teraz martwić... to twój własny.

Transportowiec z ładowniami pełnymi oswobodzonych niewolników powoli

wzlatywał w niebo Gabredoru III. Poniżej, na zaciemnionej nocą powierzchni planety,
płonął zniszczony obóz łowców niewolników. Tygrysie Oko postarał się, by
pozostawić mnóstwo znaków Czerwonego Księżyca, tak by każdy mógł je łatwo
znaleźć. Wiedząc, że ktoś ma ich na oku, Karazacka Gildia Handlarzy Niewolników
będzie długo szukać nowego miejsca do prowadzenia interesów. A obecność pociech
ambasadora Gola na pokładzie oznaczała, że Sprzysiężenie Pięciu Gwiazd również
przegrało.

Brixie czuła w duszy, że było to puste zwycięstwo. Próbowali przeszukać szczątki

bunkra, ale ogień był wciąż zbyt mocny. Siedziała w fotelu na mostku transportowca
nie zwracając uwagi na Tygrysie Oko i Cuttera, którzy zapoznawali się z kontrolkami
systemu astronawigacyjnego statku. Pomyślała, że może wreszcie zdjąć z głowy hełm. Z
ciężkim westchnieniem odpięła paski i pozwoliła, by upadł na podłogę obok fotela.

Tygrysie Oko obejrzał się, słysząc ten dźwięk. Podczas szkolenia trudno jej było

ocenić Trunska, oddzielić jego reputację od rzeczywistości. Te same szponiaste dłonie,
które rozdarły Defelanina na części, pospiesznie rozpinały kolczatki setkom
niewolników.

W końcu zrozumiała, dlaczego wybrał ją do tej misji. Pewnych rzeczy nie można

się nauczyć na szkoleniu, trzeba ich doświadczyć. Brixie poznała, czym jest braterstwo
broni i czym jest strach, widziała przemoc i śmierć, która była nieodłączną częścią życia
najemnego żołnierza. Tygrysie Oko i Hugo będą opłakiwać utratę wieloletniego
przyjaciela na swój własny sposób.

Wzrok Brixie przemknął po ekranach mostka. Gabredor III powoli się oddalał.

Poczuła, że brakuje jej Leksa, zastanawiała się, jak zareagowałby na jej chrzest bojowy.
Pewnie tylko by się uśmiechnął.

Potem zobaczyła na ekranach pozostałości obozu łowców niewolników. Wzdłuż

kręgosłupa przebiegł ją zimny dreszcz. Płomienie na dole coś jej przypomniały. W
głowie usłyszała głos Kempo. Rzeczywiście zginął tak, jak mówił - w blasku chwały.

Z wysokości kilkuset kilometrów chmura po eksplozji, która zmiotła z

powierzchni bunkier, wyglądała jak rozjarzony półksiężyc...

Czerwony Księżyc.

Opowieści z Imperium

152

P O G R O M C Y S M O K Ó W

Angela Philips

BŁĘDNY KOD WEJŚCIOWY - BRAK DOSTĘPU_
BŁĘDNY KOD WEJŚCIOWY - BRAK DOSTĘPU_
BŁĘDNY KOD WEJŚCIOWY - BRAK DOSTĘPU_

„Pióropusz dymu na krańcu wąwozu zwiastował nadejście smoka. Veni

przysunęła się do swojej starszej siostry Vici, która włączyła miecz świetlny”.

BŁĘDNY KOD WEJŚCIOWY - BRAK DOSTĘPU_
BŁĘDNY KOD WEJŚCIOWY - BRAK DOSTĘPU_

„Veni zadrżała, słysząc dudnienie dwudziestu mocarnych gadzich nóg,

zsynchronizowane z zabójczą precyzją. Ale Vici nie bała się. Choć zaledwie
szesnastoletnia, czuła w dłoniach potężną siłę Mocy. Smok podchodził coraz bliżej”.

UIIIIPI DOSTĘP PRZYZNANY_

Shannon Voorson wyłączyła program narracyjny i odwróciła się w stronę

monitora.

- Nareszcie - mruknęła pod nosem. Ten kod był trudniejszy do złamania niż

zwykle. Mimo wszystko jednak, pomyślała, każdy kod, który wygeneruje jeden
komputer, drugi jest w stanie złamać. Pierwsze Prawo Dekodowania. A teraz
zobaczmy, czy mamy tu coś ciekawego...

- O rety! - aż westchnęła, widząc zawartość pliku, który właśnie otworzyła: rejestr

sześciu nowych gwiezdnych niszczycieli bliskich ukończenia w niedalekiej stoczni
Kuat Drive Yards. Ale mają głupie nazwy, pomyślała - „Nieczuły”, „Penetrator”,
„Nieugięty”, „Niepokonany”, „Nieubłagany” i „Eksterminator”. Gdybym to ja
nadawała

nazwy

gwiezdnym

niszczycielom,

nazywałyby

się

„śelazna

Ręka”,,Drapieżca” albo „Tytania”. Ale w końcu czego można oczekiwać od ludzi,
którzy mają tak mało wyobraźni, że przysyłają komputery razem z kodami dostępu?

Peter Schweighoffer

153

Przez cienkie prefabrykowane ściany pokoju Shannon usłyszała głosy; ktoś

wszedł do mieszkania, a jej rodzice witali właśnie gościa. Decydując się na małe
ś

ledztwo, zapisała plik z rejestrem gwiezdnych niszczycieli pod nazwą „głupienazwy” i

wyłączyła program dekodujący.

Voorsonowie od pokoleń pracowali na stanowiskach technicznych Portu

Przeładunkowego Kuat. Większość z nich spędzała całe życie na pokładzie stacji -
rodzili się w zakładowym Centrum Ochrony Zdrowia, uczyli w zakładowej szkole,
odbywali staż zawodowy w Służbach Pomocniczych Portu Kuat, a potem byli
zatrudniani w porcie. śenili się z koleżankami z pracy, wychowywali dzieci w
zakładowych mieszkaniach i zwykle nie opuszczali stacji nawet na krótką wycieczkę na
powierzchnię planety. Nie mieli po co wyjeżdżać - zakładowe sklepy na stacji
zapewniały wszystko, czego mogli potrzebować, płace i świadczenia dla pracowników
PPK należały do najlepszych w całym systemie, a świadomość, że jako członkowie
Kombinatu Przemysłowego Kuat pomagają budować najlepsze gwiezdne statki w
galaktyce, była dla nich źródłem dumy i zadowolenia. Mimo to co jakiś czas kolejny
członek rodziny postanawiał wyjrzeć poza wygodne ściany swojego mieszkania i
sprawdzić, co mają do zaoferowania tysiące innych światów. Cioteczny brat Shannon,
Deen, był właśnie jednym z takich niespokojnych duchów.

- Deen! - pisnęła zachwycona na widok młodego mężczyzny witającego się z

ojcem. - Deen, to naprawdę ty! W końcu przyjechałeś! Gdzie byłeś? Co robiłeś przez
ten czas? - Shannon skoczyła w stronę gościa.

Deen odwrócił się, by ją złapać.
- Hej, Okruszku! Ale się za tobą stęskniłem! Uff! - stęknął, próbując ją podnieść. -

Urosłaś, Okruszku! Niech no ci się przyjrzę. Jesteś teraz taka wysoka, a jakie masz
długie włosy! Kiedy wyjeżdżałem, byłaś małą dziewczynką z włoskami nie dłuższymi
niż do ucha, a ciocia Nell musiała ci je przewiązywać chustką na noc, żeby rano nie
sterczały na wszystkie strony!

Nell Voorson przytaknęła z uśmiechem.
- Tak, a teraz muszę ją pilnować, żeby nie gryzła koniuszków warkoczy.
- Och, Deen! - westchnęła Shannon. - Strasznie za tobą tęskniłam. Chodź obejrzeć

mój pokój! Wszystko się tam zmieniło. - Mam swój komputer i wszystko! - Pociągnęła
go za rękę.

Deen uśmiechnął się wyrozumiale do dziewczynki.
- Ja też za tobą tęskniłem, Okruszku, ale nie sądzisz, że twoi rodzice też chcieliby

ze mną porozmawiać?

- Idź z nią, Deen - powiedziała Nell. - Pogadacie, a Johan i ja przygotujemy obiad.
- Nie mogę uwierzyć, że naprawdę tu jesteś! - zawołała Shannon, podskakując na

rodku pokoju. - To całe cztery lata. Co robiłeś przez ten czas?

- Walczyłem ze smokami.
Shannon roześmiała się.
- No nie, Deen, naprawdę?
- Naprawdę! No, w pewnym sensie. Pomagałem zabijać sztuczne smoki - jako

technik. - Usiadł na krześle przy komputerze Shannon.

Opowieści z Imperium

154

- Ale gdzie?
- W wielu różnych miejscach - odparł, rozglądając się po pokoju. - Nadal czytasz

te stare opowieści, które dała ci babcia? - zapytał, widząc program narracyjny na
ekranie komputera.

- Mhm - odpowiedziała Shannon. - Chociaż Mama mówi, że powinnam już z nich

wyrosnąć, jak z lalek.

- Nie widzę tu zbyt wielu lalek - stwierdził Deen.
- Teraz wolę komputery. Jestem włamywaczem. Potrafię się włamać wszędzie.
- Wszędzie? - zaśmiał się Deen.
- Wszędzie. To dla kogo teraz pracujesz? Jaką masz pracę? Czy dużo zarabiasz?

Co naprawiasz? Roboty? Statki?

- Hej! - powiedział Deen. - Jedno pytanie na raz wystarczy! Pracuję dla przyjaciół,

których poznałem zaraz po wyjeździe stąd. Dobrych przyjaciół. Nie zarabiam wiele, ale
lubię to, co robię. Pracuję głównie na statkach...

- Jakich?
- Małych statkach gwiezdnych, ale czasem też na większych. Na wszystkich, które

wymagają naprawy. Muszę być elastyczny.

- A jaką miałeś dotychczas najtrudniejszą naprawę?
Deen zamilkł na chwilę.
- No więc... - zaczął, zerkając na zamknięte drzwi do sypialni -... parę miesięcy

temu musiałem przystosować kilka śmigaczy do działania w temperaturze dwudziestu
stopni poniżej zera...

- I działały?
- Wystarczająco dobrze... To „Vici z Alderaan”, prawda? - zapytał, wskazując na

program narracyjny.

- Mhm. To moja ulubiona opowieść. Vici jest taka dzielna.
- Ten, kto ma Moc, nie musi się bać - mruknął Deen.
- Tak mówi dziadek Vici. Powiedz - zapytała Shannon - czy miałeś okazję, żeby

zwiedzić Alderaan, zanim...

Deen potrząsnął głową.
- Nie. Nigdy. Bardzo tego żałuję. Ale nie było okazji.
- To nie w porządku - oświadczyła Shannon, sadowiąc się na podłodze.
- śe nigdy nie pojechałem na Alderaan?
- śe ją rozbili. Głupie Imperium. Dlaczego to zrobili? Babcia zawsze mówiła, że

Alderaan to planeta pokoju i piękna. Nie było tam żadnej broni. Dlaczego to zrobili?

- Z powodu tego - powiedział Deen, pokazując palcem na ekran komputera.
- Z powodu mojego programu narracyjnego?
- Z powodu tej opowieści - odparł Deen. - Tej i innych podobnych. Opowieści z

Alderaan są bardziej niebezpieczne dla Imperium niż jakakolwiek broń.

- Jak opowieść może być bardziej niebezpieczna od broni?
- Z powodu idei, które wyraża. Na Alderaan ludzie ciągle wierzyli w Moc.

Pamiętali rycerzy Jedi i Starą Republikę. Lud Alderaan pamiętał, jak wyglądała
galaktyka przed nadejściem Imperium, zanim nastały czasy strachu i nienawiści. A ich

Peter Schweighoffer

155

opowieści, biblioteki i uniwersytety przechowywały idee, które mogą zniszczyć
Imperatora - że miłość jest silniejsza niż nienawiść, że ludzie są silniejsi niż broń, że
połączone razem ludy galaktyki mają siłę, której Imperator nigdy nie zdoła pokonać. -
Oczy Deena błyszczały, kiedy to mówił.

- A więc Imperator - dopytywała się Shannon - zniszczył Alderaan, by zniszczyć

te wszystkie idee?

- Próbował - odparł Deen - ale nie udało mu się. Nigdy mu się nie uda. Jedyny

sposób, by kontrolować wszystkie idee w galaktyce, to zabić lub zniewolić ją całą, a to
jest niemożliwe. Nigdy nie wygra. Im więcej popełnia zbrodni, tym więcej ludzi
powstanie, by z nim walczyć...

- Deen - zapytała Shannon - czy ty jesteś Rebeliantem?
Deen zakrył jej usta dłonią.
- W porządku - szepnęła. - Nikomu nie powiem. Nawet mamie i tacie. Popatrz -

powiedziała, siadając przed komputerem. - Patrz, co dziś znalazłam. Tuż przed twoim
przyjściem. Dam ci kopię, jeśli chcesz.

- Jak ci się udało uzyskać dostęp do tego? - zapytał Deen, patrząc na listę

gwiezdnych niszczycieli. - Czy masz jakiekolwiek pojęcie...

- Nietrudno jest się włamać do plików Imperium. Mają kody wejściowe

generowane komputerowo. Ja swoje kody wymyślam sama. Zazwyczaj nazwy
zwierząt, jak „nerf” albo „billen”, czy choćby „pies”.

- Nie mogę w to uwierzyć - powiedział Deen, nadal czytając dane z ekranu. - Czy

wiesz, ile to jest warte? Czy wiesz, co się stanie, jeśli ktoś cię na tym przyłapie?

- Nikt nigdy nie złamał moich kodów - oświadczyła dumnie Shannon.
- Pewnie dlatego, że nikomu nie przyszło do głowy, żeby sprawdzać pliki

dziewięcioletniej dziewczynki - rzekł Deen. - Musisz z tym skończyć! Kręcisz stryczek
na własną szyję!

Shannon przygryzła wargi.
- Czy to znaczy, że nie chcesz kopii tych plików?
Pani Voorson zawołała ich na obiad, nie dając Deenowi czasu na odpowiedź.

Zebrana wokół kociołka duszonego billena rodzina rozmawiała o wydarzeniach

ostatnich czterech lat: o postępach w nauce Shannon, o awansie Nell na stanowisko
starszego kierownika doków Portu Przeładunkowego Kuat, o pracy Johana i Deena.
Johan narzekał na niecierpliwych kapitanów statków, oczekujących cudów, Deen
opowiadał straszne historie o walce z upałem, mrozem, wilgocią, kurzem, lodem,
agresywną florą, fauną i bakteriami i o wielu innych zagrożeniach, jakie czyhały na
urządzenia techniczne na zapadłych planetach, których nazwy zapomniał wymienić.

- Naprawdę znalazłeś mech porastający zwoje chłodzące statku? - zapytał Johan.
- Mhm - odparł Deen. - Na dwie godziny przed startem.
- I udało wam się je usunąć na czas?
Deen uśmiechnął się szeroko.
- Pestka!
- Moc była z tobą - powiedział do niego wuj.

Opowieści z Imperium

156

Nell zmarszczyła lekko brwi.
- Dobrze, że wróciłeś, Deen, po tylu latach. Zaczynałam już myśleć, że opuściłeś

nas na dobre. A tu proszę, jesteś z powrotem. Czy masz jakieś kłopoty, Deen?
Potrzebujesz czegoś?

- Nell - zaprotestował Johan - czy chłopak nie może po prostu przylecieć, bez

adnego ukrytego motywu?

Deen wpatrywał się w talerz.
- Właściwie - powiedział, grzebiąc widelcem w sosie - to zastanawiałem się, czy...
- No proszę! A jednak!
- Moi przyjaciele - ciągnął Deen - ci, z którymi pracuję, mieli ostatnio trochę

problemów, stracili mnóstwo sprzętu...

- Stracili? - zapytała Nell.
- Hmm, no, tego... uszkodzili. Nie do naprawienia.
- W jaki sposób? - zapytał Johan.
- No więc... wpadli w pole asteroidów i... to długa historia, w każdym razie chodzi

o to, że potrzebny jest nam generator mocy typu Colony 23669 i ja...

- Dlaczego nie skontaktujecie się z fabryką? - zapytała Nell. - Jeśli teraz złożycie

zamówienie, możecie mieć generator za sześć miesięcy, nie licząc priorytetowych
zamówień z Imperialnego Zaopatrzenia.

- Musimy mieć go znacznie szybciej, a słyszeliśmy, że w ciągu najbliższych

dwóch tygodni będziecie wysyłać generator dla imperialnej placówki.

- Nie rozumiem, co to ma wspólnego z tobą - powiedział Johan.
- No więc chodzi o to, że ciocia Nell nadzoruje doki, i pomyśleliśmy, że jeśli

udałoby się nam załatwić przejście przez kontrolę doków, to ciocia mogłaby po cichu
załadować ten napęd na naszą barkę zamiast na imperialną...

- Nie wierzę własnym uszom - przerwała mu Nell. - Siedzisz przy moim stole i

mówisz o porwaniu wartego dwadzieścia pięć tysięcy kredytów generatora mocy, tak
jakby chodziło o pożyczenie śmigacza!

- Ale ciociu Nell...
- Chodzi o kradzież tego generatora, tak?
- Ale... my byśmy zapłacili...
Nell zaniemówiła.
- Deen, czy ty zdajesz sobie sprawę, co proponujesz? - odezwał się Johan. - To nie

jest kolejny psikus, jak wtedy, kiedy włamałeś się do szkolnego komputera pozorując
ć

wiczenia przeciwpożarowe...

- To jest zdrada - dokończyła Nell. - Deen, nie chcę słyszeć ani słowa więcej na

temat tych twoich przyjaciół. Ponieważ jesteś moim bratankiem, nie wydam cię i
będziemy wszyscy udawać, że tej rozmowy nigdy nie było. Czy to jasne?

Reszta posiłku upłynęła w milczeniu.

W nocy Shannon nie mogła zasnąć. Słysząc głosy dochodzące z pokoju rodziców,

podkradła się pod ich drzwi, by posłuchać, co mówią.

- Sojusz potrzebuje sprzętu, Nell!

Peter Schweighoffer

157

- Myślisz, że mnie to obchodzi? Johan, ten cały Sojusz nie wyżywi mojej rodziny

ani nie da Shannon wykształcenia, które pozwoli jej wyrwać się z tej stacji!

- Ale Imperium...
- ...trzyma w ręku ten system i wszystko, co do niego należy. Nas też. A na

zdrajców zawsze są sposoby. Wypadki. Johan, czy naprawdę wierzysz, że to był
przypadek, kiedy twój brat zmarł od awarii reaktora niecały tydzień po tym, jak
naprawiał statek Rebeliantów? Nic nie jest warte więcej niż bezpieczeństwo mojej
rodziny, Johan - nic! Ani Sojusz, ani Alderaan...

- Ani Deen?
Shannon uciekła, by nie słyszeć odpowiedzi matki.

Deen wyjechał nazajutrz, po pełnym napięcia, milczącym śniadaniu.
- Jeśli zmienicie zdanie... - zaczął.
- Nie zmienimy - przerwała mu ciotka. - Zostaw ten temat.
- Gdyby jednak... - nalegał Deen. - Pozostanę w obrębie systemu jeszcze przez

parę dni. Macie tu sygnalizator, gdybyście chcieli się ze mną skontaktować -
powiedział, kładąc na stoliku przy drzwiach kieszonkowe urządzenie elektroniczne. -
Niech Moc będzie z wami.

- Wyrzuć ten sygnalizator - powiedziała Nell, kiedy drzwi się zamknęły.
- Ja to zrobię, mamo - zaoferowała Shannon.
Chwyciła urządzenie i machnęła ręką w stronę utylizatora odpadków. Przyjemny

dla ucha chrzęst oznaczał, że poranna porcja śmieci została usunięta. Ale sygnalizator
pozostał bezpiecznie ukryty w kieszeni Shannon.

Starsi Voorsonowie zachowywali się tak, jakby odwiedzin Deena nie było; gdy

Shannon wspominała jego przyjaciół lub prośbę o pomoc, była bez dyskusji odsyłana
do swojego pokoju.

- Nie rozumiem! - powiedziała do samej siebie przy jednej z takich okazji. -

Przecież na stacji ciągle coś ginie. Mama stale narzeka, że nie można znaleźć tego czy
tamtego. Wirusy w sieci - tak zawsze mówiła. Gdyby dała Deenowi ten generator,
wszyscy by pomyśleli, że to kolejna pomyłka komputera.

Wygrzebawszy się z pościeli, Shannon włączyła komputer. Kilka minut i kilka

złamanych kodów później po ekranie przesuwała się lista wysyłanych w najbliższym
czasie towarów. Jest! Generator CC-23669, do odebrania w doku przeładunkowym
numer 42, o 14.30, za pięć dni. Jeśli zmienię datę odbioru, pomyślała, mama na pewno
to zauważy i przeszkodzi nam. Numeru doku też nie mogę zmienić, to by wywołało
zbyt dużo zamieszania. A gdybym tak zmieniła godzinę? Ile czasu potrzeba na
przywiązanie holownika do barki? Tata mówi, że potrafi to zrobić w niecałą godzinę.
Dwie godziny wystarczą?

Zmieniła godzinę odbioru na 12.30, mając nadzieję, że matka nic nie zauważy.

Potem wyciągnęła spod poduszki sygnalizator Deena.

- Jak się nazywasz? - zapytała strażniczka.

Opowieści z Imperium

158

Shannon przełknęła ślinę, robiąc słodką i bezbronną minkę.
- Shannon Voorson, psze pani - odpowiedziała.
- Aaa, to ty, Shannon - powiedziała kobieta, przypominając ją sobie. - Dlaczego

nie jesteś jeszcze w szkole? Co tutaj robisz?

Shannon wiedziała, że „Uciekam, żeby przyłączyć się do Rebeliantów” nie byłoby

zadowalającą odpowiedzią na to pytanie. Na szczęście miała wcześniej przygotowaną
wymówkę.

- Tatuś zapomniał drugiego śniadania, więc przyniosłam mu je po drodze.

Kanapka z billenem. O, proszę. - Odstawiła przenośny komputer, otworzyła termotorbę
i podetknęła ją strażniczce pod nos, żeby na pewno poczuła intensywny zapach
bestiniańskiego korzenia.

- Mhmm, no tak, jasne - powiedziała strażniczka, cofając się. - Idź do taty i daj mu

kanapkę. Będzie zachwycony.

- Dzięki - rzekła Shannon i odryglowała drzwi. Pomyślała, że surowy korzeń

bestiniański śmierdzi wprawdzie jak nieszczęście, ale dzięki temu nie grozi jej, że
strażniczka zacznie grzebać w torbie i znajdzie sygnalizator Deena.

Poszła jeszcze kilka kroków w kierunku miejsca pracy ojca, schowała się we

wnęce, wyjrzała na korytarz, by sprawdzić, czy strażniczka sobie poszła, a potem
zawróciła w kierunku doku 42.

Techników jeszcze nie było w doku, więc Shannon nie miała najmniejszych

problemów ze złamaniem kodów kontenera za pomocą kilku kabli podłączonych do jej
przenośnego komputera. Po zaskakująco długim przeciskaniu się pod, nad i obok
generatora dotarła do czołowej płyty kontenera, gdzie usadowiła się z kilkoma chipami
książkowymi, czekając cierpliwie na Deena.

- Jesteś pewien, że to zadziała, Deen? - zapytał Boo Rawl, kapitan powstańczej

barki holowniczej o nazwie „Długodystansowiec”.

- Ile razy jeszcze mam ci to powtórzyć, Boo? Tak! Moja ciotka jest kierownikiem

doków w tym porcie. Nie wezwałaby nas, gdyby nie zapięła wszystkiego na ostatni
guzik. Nie po to przeżyłem ewakuację Bazy Echo, żeby dać się wysadzić w powietrze
własnej rodzinie.

- Nawet w połowie nie martwię się twoją rodziną tak jak tym, co wyczyniasz z

moimi silnikami podświetlnymi - powiedział Boo.

- Nic takiego nie zrobiłem twoim ukochanym silnikom, Boo - odparł Deen. -

Dodałem raptem moduł ST, żeby w porcie odczytali sygnał z naszego transpondera
jako imperialny. Standardowa procedura operacyjna, prosto z „Vademecum polowego”
Crackena. Robię to nie po raz pierwszy.

- No dobra, tylko że jak na mój gust machałeś hydrokluczem trochę za blisko

kobulatorów...

- Przestań marudzić i wywołaj port. Jesteśmy praktycznie nad nimi.
Boo Rawl wzruszył ramionami i otworzył kanał łączności.

Peter Schweighoffer

159

- Wzywam Port Przeładunkowy Kuat. Tu holownik 36DD, proszę o zgodę na

połączenie z barką w... - Boo przerwał, by zajrzeć do notesu. - ...doku przeładunkowym
numer 42.

- Wzywam holownik 36DD, twój sygnał z transpondera jest niewyraźny - odezwał

się chłodny głos ze stacji. - Proszę o ponowną transmisję waszego kodu
identyfikacyjnego.

Boo spojrzał na Deena znacząco i wysłał kod.
- Przepraszamy za ten transponder, Kuat - powiedział. - Nasz nowy technik

pokładowy naprawiał silniki podświetlne i chyba trochę mu się klucz ześlizgnął.

- Identyfikacja potwierdzona - odezwał się kontroler, zupełnie niezainteresowany

wyjaśnieniami Boo.

- Holownik DD, przylecieliście przed czasem. Technicy będą w doku dopiero o

czternastej trzydzieści.

Boo odwrócił się w stronę Deena, który gestami pokazał, że nic o tym nie wie.
- Czy jesteście pewni, Kuat? - zapytał Boo. - Moje zamówienie podaje, że

załadunek nastąpi o dwunastej trzydzieści.

- Sprawdzę to, DD. - powiedział kontroler.
Boo wyłączył komunikator.
- Czy to nie jest jeden z ludzi twojej ciotki?
Deen skinął głową.
- Więc o co chodzi?
- Nie mam pojęcia.
Kontroler portu wywołał holownik.
- Holownik DD, wygląda na to, że macie rację - stwierdził. - Jesteście zapisani na

dwunastą trzydzieści.

Deen uśmiechnął się z wyższością.
- Ale technicy trochę się spóźnią. W ich rozkładzie jesteście zapisani na czternastą

trzydzieści. Będziecie musieli poczekać godzinę, aż wrócą.

- Nie ma problemu, Kuat, zaczekamy - powiedział Boo. Ponownie wyłączył

komunikator. - I co teraz? - zapytał Deena.

- Dokładnie to, co powiedziałeś. Poczekamy, aż technicy wrócą z obiadu.
Boo przewrócił oczami.
- A co będzie, jeśli straż portowa zechce nas odwiedzić w tym czasie?
- Boo, lubisz wynajdywać sobie problemy, zupełnie jak mój przyjaciel Voren -

odparł Deen. - Straż też poszła na przerwę.

- Tak, pograć w „Łapaj Bothanina”, albo „Calamari na huśtawce”. - Boo

westchnął. - Nienawidzę czekania.

- Nareszcie! Myślałem, że to się nigdy nie skończy! - powiedział Boo, kiedy

otrzymali sygnał, że ostatnia klamra łącząca kontener z barką holowniczą znalazła się
na swoim miejscu.

Opowieści z Imperium

160

- Kuat, tu holownik DD - wywołał Boo stację, przerywając najnowszy przebój

Billi B i Rajskich Ptaków. - Połączyliśmy się z barką. Chciałbym sprawdzić ładunek,
zanim odlecimy.

- Proszę bardzo, DD.
- W porządku, Deen - powiedział Boo, wyłączając komunikator. - Generator jest

nasz. Ostatni rzut oka i znikamy, zanim pojawi się prawdziwy holownik DD.

Deen wszedł do śluzy powietrznej łączącej właz statku z kontenerem.
- Czy z generatorem wszystko w porządku? - zapytał Boo, gdy Deen wrócił do

ładowni.

- Generator jest ogromny. Chyba nie chcesz, żebym przeprowadził pełną

dwudniową inspekcję. Chwileczkę...

- Co jest?
- Chyba widziałem, jak coś się tu poruszyło...
- Cześć, Deen! - powiedziała Shannon, wychodząc z ukrycia. - Czy to taki

generator był ci potrzebny?

- Shannon!
- Kim jest ta mała? - zapytał Boo.
- To moja siostra cioteczna. Shannon, czy twoja matka wie, że tu jesteś?
- Oczywiście, że nie. Lepiej ruszajmy.
- My? - zapytał Deen. - Co to ma znaczyć?
- śe przyłączam się do Rebelii - odpowiedziała, podnosząc z podłogi swój

przenośny komputer. - Chodź już, musimy lecieć.

- W żadnym wypadku - zaprotestował Deen. - Ty wracasz prosto do domu.
- Ciekawe jak? - zapytał Boo. - Dok jest już rozhermetyzowany, a niespecjalnie

zachwyca mnie pomysł, żeby zawołać z powrotem techników, którzy odłączą holownik
od barki i wpuszczą powietrze do doku, a potem tłumaczyć się przed ochroną, skąd się
tu wziął ten dzieciak i czekać na ponowne podłączenie. Nie jestem stuknięty, żeby
narażać małą na niebezpieczeństwo, ale nie mamy wyboru. Musi lecieć z nami.

- On ma rację - stwierdziła Shannon, wspinając się do kabiny holownika. -

Zamknij właz i lecimy!

- Ale... - zaczął Deen.
- Imperialny holownik będzie tu za niecałe pół godziny - powiedziała Shannon,

spoglądając na zegarek. - Wprowadź współrzędne do skoku w nadprzestrzeń i niech
Moc będzie z tobą, bracie - zwróciła się do Boo.

- Nazywam się Boo. A teraz bądź cicho, mała. Muszę pogadać z ludźmi twojej

mamy.

Shannon skinęła głową. Deen stał zszokowany.
- Kuat, tu barka holownicza DD. Mój ładunek jest zabezpieczony i mogę

odlatywać.

- Holownik DD, macie zgodę na odlot - powiedział kontroler. - Możecie opuścić

port, gdy tylko będziecie gotowi. Dziękujemy za wybranie Kombinatu Przemysłowego
Kuat. Uważajcie na żurawie stoczni remontowych przy wyjściu z portu.

Peter Schweighoffer

161

- Będziemy uważać, Kuat - rzekł Boo. - I dzięki za wszystko. - Zaczął

wyprowadzać barkę z doku. - Nie mogę uwierzyć, że poszło nam tak łatwo. Deen,
twoja ciotka jest najlepszą...

- A co ona miała z tym wspólnego? - zapytała Shannon. - Przecież to ja wszystko

zorganizowałam!

- Jak to ty? - zapytał Deen.
- Mama za bardzo się bała, żeby ci pomóc. Chyba wiedziałeś o tym, prawda,

Deen? - odpowiedziała Shannon. - Więc zmieniłam godzinę odbioru.

- A ciotka Nell...
- O niczym nie wie.
Boo był zdumiony.
- Ten dzieciak załatwił nam to wszystko? Jestem pod wrażeniem! Niezła ta twoja

siostrzyczka, Deen. Chociaż szkoda, że nie udało jej się wcześniej przysłać techników.

- Przepraszam, Boo, ja... eee.. zapomniałam zmienić ich harmonogram. Ile jeszcze

czasu do skoku?

- Właśnie wylecieliśmy z zasięgu promienia ściągającego. Niech no tylko ominę

tamten statek... No nie! Nie mogę w to uwierzyć!

- Co takiego? - zapytała Shannon.
- Widzisz tamten statek z przodu? To prawdziwy holownik 36DD, właśnie leci po

generator.

- Jesteś pewien? - zapytał Deen.
Lampka kontrolna komunikatora błysnęła.
- Wzywam niezidentyfikowany holownik - odezwał się kontroler. - Natychmiast

wracaj do doku.

Troje Rebeliantów spojrzało po sobie.
- Leć dalej - orzekł Deen.
- Powtarzam - powiedział kontroler. - Nieznany holownik, zawróć barkę do doku,

a nie spotka was żadna krzywda.

- Mhm, na pewno... - mruknął Boo.
Imperialny holownik ustawił się między rebeliantami a drogą do gwiazd.
- Omiń go! - zawołała Shannon.
- Jak? - spytał Boo. - „Długodystansowiec” to nie myśliwiec, a podłączony do

wyładowanej barki jest równie zwrotny jak pijany Hutt...

- Jak wytrzymałe mamy tarcze? - zapytał Deen, wskazując iluminator, na którym

widać było co najmniej pół tuzina lecących na nich myśliwców typu TIE.

- No, pięknie! - jęknął Boo. - Wiedziałem, że za łatwo poszło.
Lampka kontrolki komunikatora znowu błysnęła.
- Wzywam niezidentyfikowany holownik - rozległ się znajomy kobiecy głos. -

Mówi starszy kontroler Voorson. Ostrzegam was po raz ostami. Wejdźcie na kurs
powrotny do doku 42 albo nasze siły bezpieczeństwa otworzą do was ogień.

- Cudownie! - mruknął Boo. - Deen, siadaj przy działach. Rozbij w pył wszystko,

co stanie nam na drodze do wolności.

Opowieści z Imperium

162

- Zaczekaj! - odezwał się Deen. - Mam pomysł. Shannon, idź moim tropem -

polecił, waląc dłonią w pulpit łączności.

- Kontroler Yoorson - powiedział - odwołaj atak. Mamy tu twoją córkę. -

Szturchnął Shannon.

- Mamo, mamo, to ja! Nie strzelajcie!
Pulpit łączności milczał.
- Myślisz, że to ich powstrzyma? - zapytała Shannon.
Wystrzał z blastera odbił się od tarczy holownika.
- No i masz odpowiedź! - odparł Boo. - Bierz się do dział, Deen!
Deen wcisnął klawisze sterujące ogniem. Mały turbolaser zdołał trafić dwa

nadlatujące myśliwce, a trzy następne zostały uszkodzone przez wirujące w przestrzeni
szczątki tamtych. Deen nie przerywał ognia.

- Wzywam rebeliancki holownik! - rozległ się głos Nell Voorson, tym razem

pełen paniki. - Natychmiast zawracajcie! Siły ochrony nie pozwolą wam odlecieć!

- Nie prosimy o pozwolenie! - krzyknął Boo, nie zmieniając kursu. Jeden z paneli

baterii słonecznych nadlatującego myśliwca zahaczył o ich osłony; odbił się i stracił
sterowność, lecąc prosto na dwójkę swoich towarzyszy.

- Boo, tarcze mogą puścić w każdej chwili! - zawołał Deen, nie przerywając

ostrzału.

- Wzywam rebeliancką barkę holowniczą - odezwał się głos Nell Voorson. - Nie

macie szans. Natychmiast przestańcie albo zostaniecie zniszczeni...

- Przepraszam, cioteczko, ale stąd nie ma odwrotu! - powiedział Boo.
- Wzywam rebeliancki... Deen! - błagała Neli. - Deen, zastanów się, co robisz!

Pomyśl o Shannon! Straż mnie nie posłucha! - krzyczała. - Nie puszczą was!

- Przepraszam, ciociu Nell... - zaczął Deen.
- Uważaj na myśliwce! - ostrzegł go Boo; nieprzerwany strumień maleńkich

stateczków wydawał się nie mieć końca.

- Zderzymy się z tamtym holownikiem! - krzyknęła Shannon, gdy tuż przed nimi

wyrosła nagle imperialna barka 36DD.

- Niekoniecznie, jeśli będą sprytniejsi od nas - powiedział Boo.
Deen przygryzł wargę, a Shannon zakryła oczy rękami, gdy dwie barki mijały się

z trudem. Dochodzący z panelu łączności głos Nell Voorson nadal błagał ich o
rozsądek. Kropla potu spłynęła po twarzy Boo.

- Chyba nie będą...
W ostatniej chwili imperialny holownik zanurkował pod „Długodystansowcem”.

Tarcze ochronne zderzyły się z trzaskiem, odkształciły i opadły, gdy przemykali obok
statku w otwartą przestrzeń kosmosu. Cztery laserowe strzały oddane przez cztery
różne myśliwce minęły „Długodystansowca” w chwili, gdy Boo ciągnął do siebie
drążki sterownicze. Troje Rebeliantów wstrzymało oddechy, gdy linie gwiazd
połączyły się w mgłę nadprzestrzeni.

- Czy teraz już jesteśmy bezpieczni, Boo? Powiedz, jesteśmy bezpieczni? -

zapytała Shannon.

Peter Schweighoffer

163

- To zależy od dwóch rzeczy - odparł Boo. - Po pierwsze, czy twoja matka poprosi

Venir lub Renegg o przysłanie „Interdictora”...

- A po drugie, czy nie uderzymy w kogoś po drugiej stronie - dokończył Deen.
Shannon wspięła się na kolana ciotecznego brata i położyła głowę na jego

ramieniu. Wszyscy troje czekali w napięciu, nic nie mówiąc, na śmiertelne zderzenie
lub wyrwanie z hiperprzestrzeni przez imperialną jednostkę przechwytującą.

Minuty ciągnęły się niemiłosiernie. Shannon uświadomiła sobie nagle, że

niezależnie od tego, czy ucieczka się uda czy nie, nigdy już nie zobaczy rodziców.
Zaczęła płakać. Deen przytulił kuzynkę i ocierał łzy z jej twarzy.

- Słuchajcie - powiedział miękko Boo - minęło już pół godziny. Droga wolna.
- Uciekliśmy im? - zapytała Shannon.
Boo przytaknął.
- Jesteśmy wolni i bezpieczni. Witaj w Sojuszu, mała.
- Okruszku - zaczął Deen - tak mi przykro, że cię w to wszystko wciągnąłem...
- A mnie nie... - powiedziała Shannon, uśmiechając się szeroko. - Daj spokój,

Deen, ruszajmy na smoki...

Opowieści z Imperium

164

P O P I E R W S Z E

- N I E S Z K O D Z I

Erin Endom

Zaczęło się bez specjalnych ceregieli - wezwano mnie do biura komandora

Briessena. „Czasowe oddelegowanie”, tak to nazwał. Jasne, że zastanawiałam się, gdzie
też można oddelegować lekarza ze statku-szpitala, ale nie dano mi na to zbyt wiele
czasu - tylko do chwili, gdy do gabinetu wszedł porucznik Haslam.

Muszę powiedzieć, że nie wyglądał na członka elitarnej jednostki komandosów.

Parę centymetrów wyższy ode mnie, jasnobrązowe włosy rzednące na czubku głowy,
blade niebieskie oczy, okrągła twarz, szczupła sylwetka - wyglądał bardziej na
księgowego. Ale wtedy wśród Rebeliantów nie było już chyba nikogo, kto by o nim nie
słyszał. Czego ktoś taki mógł chcieć ode mnie?

Dowiedziałam się tego bardzo szybko. Gebnerret Vibrion, polityczny przywódca

innej powstańczej komórki, został schwytany przez Imperialnych i był teraz
przesłuchiwany na Selnesh, cieszącej się paskudną sławą więziennej planecie w
sektorze Irishi. Wiedział zbyt wiele, by pozostać w więzieniu. Imperium musiało albo
go złamać, albo szybko zabić. Dobra, to mogłam zrozumieć. Byłam wprawdzie u
Rebeliantów od niedawna, ale nawet ja wiedziałam, że mając dostatecznie dużo czasu,
można złamać każdego. Tortury fizyczne, narkotyki, groźby wobec bliskich - na
każdego jest sposób. Ale gdzie tu miejsce dla lekarza? Jak się okazało, Vibrion był
niemłodym już mężczyzną i cierpiał na syndrom Zithroma - chorobę nerek wymagającą
regularnego przyjmowania clondeksu, by utrzymać się przy życiu. Można się było
założyć, że Imperialni nie zatroszczą się specjalnie o jego zdrowie. Co więcej, przed
ś

miercią Vibrion popadłby w malignę. I kto wie, o czym by wówczas mówił?

Zameldowałam się więc na odprawę, w miarę rozumiejąc, w czym rzecz. Nie

przyłączyłam się do Rebeliantów po to, żeby przeżywać przygody; zaciągnęłam się, by
ratować życie. (O nieba, jak to pompatycznie brzmi. Powiedzmy więc, że zaciągnęłam
się, by spokojnie robić to, w czym jestem dobra, po właściwej stronie barykady).
Poczułam się jeszcze bardziej nie na miejscu, kiedy spotkałam resztę drużyny, samych
komandosów: Melennę, drobną, wesołą, niesłychanie piękną kobietę z burzą
rozpuszczonych złotych włosów i najzimniejszymi niebieskimi oczami, jakie

Peter Schweighoffer

165

widziałam; Gowana, wielkiego czarnoskórego chłopa, zdecydowanie typ milkliwego
siłacza; Enkheta, wysokiego, chudego, bladego chłopaka, który miał wypisane na czole
„włamywacz komputerowy”; Liaka, stosunkowo niedużego Wookie o długiej,
jasnobrązowej sierści, emanującego aurą niemal namacalnego spokoju; no i Haslama,
który mierzył nas wszystkich chłodnym, analitycznym spojrzeniem.

- Plan - powiedział po długiej chwili - jest prosty: wchodzimy, zabieramy

Vibriona i wynosimy się stamtąd tak cicho, jak się da. Nie będzie rozwalania Ośrodka
Przesłuchań. Nie będzie pogromu Imperialnych. Nie szukamy chwały. Mamy dorwać
Vibriona. Kropka.

Ton jego głosu budził we mnie niepokój.
- W jakim sensie „dorwać”? - zapytałam.
- W takim, jaki okaże się konieczny - odpowiedział spokojnie Haslam. - Jeśli

będziemy w stanie go ewakuować - świetnie. Jeśli nie, możemy zapewnić mu szybszą i
łatwiejszą śmierć niż Imperialni, zamykając mu usta raz na zawsze. Ma pani jakieś
zastrzeżenia w tej kwestii, pani doktor?

W rzeczy samej, miałam zastrzeżenia. Rozumiałam jego stanowisko: z półżywym

podopiecznym drużyna właściwie nie miała szans wyjść z tego cało. Z drugiej strony,
jestem lekarzem, a moja praca polega na tym, żeby ratować pacjenta za wszelką cenę.
Na razie nie odezwałam się, ale ściskało mnie w żołądku coraz bardziej.

- A więc - zwrócił się do pozostałych - łatwizna. Robiliście to setki razy.

Przenikniemy do ośrodka incognito. Melenna, Liak - wy będziecie więźniami.
Standardowy scenariusz: „przemytnicy podejrzani o sympatie dla Rebelii”. Gowan i
Enkhet będą szturmowcami, a ja - oficerem dowodzącym. Aurin - zwrócił się w moją
stronę. - Ty musisz być kolejnym więźniem. Leciałaś z Melenną i Liakiem na
Sestooine, złapali cię przez pomyłkę, nic nie wiesz i nic nie rozumiesz. Nie odzywaj
się, a wszystko pójdzie dobrze. Ile sprzętu będziesz potrzebować?

Na szczęście przewidziałam to pytanie i przygotowałam się do odpowiedzi.
- Wystarczy mi jeden pakiet medyczny - odpowiedziałam krótko. - Muszę tylko

zabrać więcej clondeksu i trochę dodatkowych narzędzi.

- Dobrze. Dostaniemy się do sektora więziennego, dowiemy się, gdzie jest

więzień, pozbędziemy się strażników i włamiemy do jego celi. Kiedy już będziemy w
ś

rodku, twoim zadaniem będzie postawić go na nogi jak najszybciej. Jeśli nie zdołasz...

No cóż, musimy uciec bez niego. - Pozostali skinęli głowami z pełnym zrozumieniem.
Miałam wrażenie, że jego wahanie zostało odegrane specjalnie na mój użytek. - Jeżeli
będzie przytomny i na chodzie, wracamy do wahadłowca. Dostaniemy się tam przez
tunele dla obsługi technicznej.

Wcisnął guzik na stojącej na stole konsoli i ze środka stolika wyrósł holograficzny

schemat instalacji, typowej dla obiektów Imperium; kolejny guzik - i część korytarzy
zmieniła kolor na czerwony. Trasa od cel więziennych do doków była długa, kręta i
zagmatwana.

Melenna zachichotała.

Opowieści z Imperium

166

- I tu do akcji wchodzi Liak. Jego lud doskonale wspina się po drzewach. Liak

potrafi znaleźć drogę przez każdy dziwaczny labirynt. To działa również w sztucznych
stacjach. Nie rozumiemy dlaczego, ale przyjmujemy za pewnik.

- Promień ściągający jest pojedynczy- ciągnął Haslam. - Kiepski projekt, świadczy

o tym, że są pewni, iż nikomu nie uda się stamtąd uciec. Gowan, włamiesz się do
głównego komputera i odłączysz promień, podczas gdy nasza pani doktor będzie się
zajmować Vibrionem. Na pełnym ciągu i podrasowany przez Enkheta, statek powinien
móc odlecieć dostatecznie szybko, byśmy zdążyli skoczyć w nadprzestrzeń. Pytania?

Jeśli ktokolwiek je miał, to nie dał tego po sobie poznać; jedyną odpowiedzią była

seria krótkich skinięć głową pozostałych członków drużyny. Ja miałam pytanie, i
męczyło mnie ono na tyle, że nawet nie zareagowałam na interesujący fakt, iż to
Gowan, a nie Enkhet był specem od komputerów. Haslam rzucił mi ostre spojrzenie,
ale powiedział tylko:

- Ok, spocznij. Spotykamy się przed wahadłowcem punkt szósta rano, dok

trzydziesty szósty. Prześpijcie się wszyscy. Aurin, zostań jeszcze chwilę.

Kiedy zostaliśmy sami, zapytałam:
- Nie powiedział pan wszystkiego na odprawie. A co będzie, jeśli nie uda mi się

postawić go na nogi? Nie sądzę, żeby zamierzał pan po prostu odlecieć i pozostawić go
ż

ywego. Kto odwali mokrą robotę?

- Szczerze mówiąc, najchętniej zabrałbym robota medycznego - odparł chłodno

Haslam. - Małe zwarcie w programatorze i zrobiłby dokładnie to, co trzeba, bez
pojawiających się w najmniej stosownej chwili wątpliwości natury moralnej. Niestety,
roboty typu MD sporo kosztują. śywi lekarze są znacznie tańsi i łatwiej ich zastąpić.

- Miło wiedzieć, że możecie się obyć beze mnie - wymamrotałam.
Haslam zignorował tę uwagę, ale po chwili jego twarz złagodniała, przybierając

wyraz niemal... hm, bezradności.

- Aurin, zabijanie mnie nie bawi. Mam tu pracę do wykonania, podobnie jak ty.

Chodzi o to, że nie możemy pozwolić, by umierał w rękach Imperium albo z powodu
tej choroby. I nie chodzi tylko oto, co może im powiedzieć. Przesłuchanie to... jak by tu
powiedzieć... nie najprzyjemniejszy sposób umierania. Chcę go stamtąd wyciągnąć
równie mocno jak ty, ale może się okazać, że to niemożliwe. Pytanie brzmi: gdyby
faktycznie do tego doszło, czy możesz mu podać coś, dzięki czemu odejdzie szybko i
bezboleśnie?

- Prosisz, żebym go zabiła. Nie mogę tego zrobić. - Tego jednego byłam pewna w

całym tym zamieszaniu. Niezależnie od wszelkich innych kwestii, złożyłam przysięgę
przed wstąpieniem do Akademii Medycznej na Byblos. W największym skrócie,
brzmiała ona: „Po pierwsze - nie szkodzić”.

Haslam nie wyglądał na zdziwionego.
- No dobrze - westchnął. - Ja za to odpowiadam. Zajmę się tym. - A potem

szepnął: - Do pioruna, że też musieli mi zrobić coś takiego.

Zawahałam się. Nie podobał mi się cień myśli, która zaczęła formować się w

mojej głowie. Skoro ten facet i tak umrze - myślałam - czy twoim obowiązkiem jako
lekarza nie jest sprawienie, by odbyło się to dla niego jak najłatwiej? Jeśli nie uda nam

Peter Schweighoffer

167

się go wyciągnąć, Haslam go zastrzeli. Jeśli nie jesteś w stanie naciągnąć swoich zasad
moralnych na tyle, by przedawkować mu potas i pozwolić umrzeć szybko i
bezboleśnie, czy nie możesz go chociaż uśpić, żeby umarł we śnie?

Ale to by oznaczało, że pomagam Haslamowi go zabić. Ciągną mnie na tę misję,

eby ratować życie - jeśli to w ogóle możliwe - a nie żeby je odbierać.

Twoją misją jest służyć pacjentowi jak najlepiej, czy oznacza to ratowanie mu

ycia, czy zapewnienie łatwej i szybkiej śmierci.

O nieba, nienawidzę tego!
- Mogę dać mu conerginę - usłyszałam własne słowa. Zdziwiło mnie, że mówię

płaskim, spokojnym głosem; w środku byłam jak najdalsza od spokoju. - Nie zabije go,
ale uśpi na tyle głęboko, żebyś mógł zrobić, co będziesz musiał.

Haslam uniósł wzrok.
- Pomożesz mi?
- Pomogę. Ale dopiero wtedy, kiedy uznam, że zrobiłam wszystko, co mogłam, by

postawić go na nogi i wydostać stamtąd. To problem medyczny, nie wojskowy. To
musi być moja decyzja. Nie pańska. - Patrzyłam mu prosto w oczy, czując mdłości. -
Jeśli nie może pan zaakceptować takiego rozwiązania, pan i pańska Rebelia będziecie
musieli sobie znaleźć innego lekarza. Albo robota.

- Zgoda - odparł Haslam, ściskając moją rękę, jakbyśmy właśnie dobili interesu.

Bo tak też było.

Lot na Selnesh byt stosunkowo krótki, tylko cztery dni w nadprzestrzeni. Jasne, że

z moim dylematem cztery dni to dłużej niż wieczność. Przez cały czas pakowałam i
rozpakowywałam mój pakiet medyczny, układając narzędzia i leki w takiej kolejności,
by najłatwiej było po nie sięgnąć. W myśli powtarzałam program reanimacji i
przyzwyczajałam się do ciężaru małego blastera przymocowanego pod lewą pachą.
Melenna wręczyła mi go tuż po starcie.

- Zaraz! - zaprotestowałam. - Nie chcę tego. Nawet nie wiem, jak go używać.
- To nic trudnego. - Melenna wzruszyła ramionami. - Celujesz i strzelasz.
- Ale ja nie chcę! Jestem lekarzem! Nie strzelam do ludzi!
- Tym razem możesz nie mieć wyjścia. - Z niesmakiem podciągnęła rękaw mojej

tuniki i umocowała małą kaburę wokół przedramienia, zapinając ją z trzaskiem, który
zabrzmiał jak kiepska puenta. - Jeśli nie jesteś w stanie zabić, to trudno. Tylko nie
postrzel przy okazji kogoś z nas, dobra?

Wyskoczyliśmy z nadprzestrzeni nad Selnesh po południu czwartego dnia.

Gdybym chciała zbudować więzienną planetę od jądra w górę, tak właśnie by
wyglądała: szara, skalista kula w samym środku pustkowia, ze słońcem dającym blade,
sine światło. „Posępna” to za mało powiedziane. Powierzchnia planety pozbawiona
była jakiejkolwiek roślinności czy choćby koloru. Sterylna, biała plastalowa kopuła
więzienia tkwiła jak grzyb dokładnie poniżej opadającego w dół statku. Na planecie nie
było ani jednego innego miejsca, które mogłoby podtrzymać życie przez choćby kilka
godzin. Wiedziałam już, dlaczego nikomu nie udało się stąd uciec.

Opowieści z Imperium

168

Podczas gdy Enkhet, już w zbroi szturmowca, wymieniał grzeczności i kody

identyfikacyjne z lądowiskiem, reszta stała rządkiem gotowa do oszukańczego
przedstawienia. Melenna miała na sobie typowy strój wolnego handlowca, Liak - tylko
swoje futro, a ja zwyczajną cywilną tunikę i spodnie; cenny pakiet medyczny ukryłam
wokół talii pod luźną tuniką. Wszyscy troje byliśmy zakuci w kajdanki. Gowan, też w
zbroi, trzymał rusznicę blasterową wycelowaną w pokład. Haslam w szarym oficerskim
mundurze wyglądał, przynajmniej dla mnie, oficjalnie i onieśmielająco.

Korytarz wlotowy na lądowisko był ciasny; Enkhet faktycznie był tak dobrym

pilotem, jak utrzymywali pozostali. Zwinęłam dłonie w pięści, a ból wcinających się w
nadgarstki kajdanek ogłaszał: „Nie podoba mi się to. Chcę do domu. Natychmiast.
ś

ycie pełne przygód to nie dla mnie”. Wyczuwając w jakiś sposób moje

zdenerwowanie, Liak odwrócił się i warknął coś, co brzmiało całkowicie
niezrozumiale, ale podnosiło na duchu.

- Udawaj, że to tylko holofilm - poradziła mi pogodnie Melenna. - I że ty grasz

rolę więźnia. Ja tak właśnie robię. I nic nie mów. Niech tym zajmie się porucznik.

- Dzięki - wymamrotałam. Zdenerwowanie zawsze chwyta mnie za żołądek, który

fikał teraz koziołki. Zresztą lepiej żołądek niż ręce - lekarz powinien mieć ręce
spokojne, niezależnie od tego, jak bardzo jest zdenerwowany.

Z kokpitu dołączył do nas Enkhet.
- Droga wolna - oznajmił od niechcenia. - śadnych problemów. Wyglądali na

znudzonych.

- To dobrze - stwierdził Haslam. - Wychodzimy.

Przejście przez odprawę na lądowisku było dużo łatwiejsze, niż przypuszczałam.

Haslam, genialnie odgrywając imperialnego oficera (urywana mowa, oficjalna postawa
i tak dalej), przedstawił się jako porucznik Grallant, numer operacyjny 13398247, a nas
- jako przemytników najprawdopodobniej popierających Rebelię. Dowódca bazy, który
wyglądał, jakby słyszał tę samą historię o jeden raz za dużo, machnął niedbale ręką w
kierunku korytarza, prowadzącego - jak się domyślałam - do właściwego więzienia.

Szliśmy gęsiego szarym korytarzem. Zakończył się wyjściem na ogromną halę, z

odchodzącymi we wszystkie strony w regularnych odległościach korytarzami, wzdłuż
których usytuowane były cele. Za konsolą centralnego komputera stało czterech
szturmowców z rusznicami blasterowymi co najmniej równie dużymi jak te Enkheta i
Gowana, oraz gładko wyprasowany oficer z insygniami kapitana na mundurze, który
wyglądał na znacznie bardziej czujnego niż jego dowódca. Oficer spojrzał w górę, gdy
wchodziliśmy, a szturmowcy jak na komendę unieśli nieco rusznice, celując wprawdzie
nie prosto w nas, ale zdecydowanie w naszą stronę. Nagle zaczęłam mieć problemy z
oddychaniem. Jakąś częścią umysłu poważnie rozważałam pomysł, by wystąpić,
powiedzieć „Ja nie wchodzą do tej gry, dziękują bardzo, ale to nie dla mnie”, zawrócić
na pięcie i odmaszerować do statku. To jednak zrujnowałoby piękny scenariusz
Haslama. Zresztą i tak byłam zbyt sparaliżowana, żeby się poruszyć. Zostałam więc na
miejscu, nic nie mówiąc.

Peter Schweighoffer

169

Haslam wyrecytował ponownie swą formułkę (nazwisko, stopień i numer

operacyjny) oficerowi, który - dzięki niebiosom - nie podawał tych danych w
wątpliwość. Zamiast tego uczynnie włączył komputer i przydzielił nam trojgu numery
cel. Przesłuchanie więźniów odbywało się najwidoczniej w celach, a nie na otwartej
przestrzeni - pewnie po to, aby zmniejszyć ryzyko, że więzień ucieknie. Ponieważ
właśnie o ucieczkę nam chodziło, nie była to pocieszająca wiadomość.

Enkhet szturchnął mnie w plecy lufą blastera, popychając do przodu. Kapitan Jak-

mu-tam dał krok naprzód, żeby pomóc doprowadzić nas - zatwardziałych
kryminalistów - do cel na przesłuchanie. Haslam zatrzymał go, unosząc dłoń.

- Będę musiał poprosić pana i pańskich ludzi o wyjście na kilka minut.
- Słucham? - zapytał kapitan pozbawionym wyrazu głosem.
- Pan i pańscy żołnierze musicie czasowo opuścić to miejsce - odpowiedział

Haslam poufałym tonem. - Pracuję dla wywiadu. Podejrzewamy, że ci więźniowie
mieli dostęp do ściśle tajnych informacji o ruchach różnych komórek Rebeliantów. Nie
chodzi o to, że nie mamy zaufania do lojalnych oficerów Imperium, ale obecność tych
więźniów tutaj musi być utrzymywana w ścisłej tajemnicy do czasu zakończenia
przesłuchania. Jestem pewien, że pan to rozumie.

- Czy major Caton o tym wie?
- Nie, i jest sprawą kluczową dla wysiłków wojennych, by nadal nie wiedział. Nie

mogę panu powiedzieć nic więcej. I tak powiedziałem za dużo. Przywiozłem tych
więźniów właśnie tutaj, bo wiem, jaką reputacją cieszą się oficerowie i żołnierze z tej
bazy. Nie ma bezpieczniejszego miejsca w galaktyce.

- Rozumiem - powiedział grobowym tonem kapitan i skinął ręką na szturmowców,

by poszli za nim. Najwyraźniej pochlebstwo podziałało.

- Muszę również czasowo wyłączyć kamery. Tylko dopóki ich nie przesłuchamy,

rozumie pan. Nikt nie może wiedzieć, że tu są.

- Rozumiem - rzekł kapitan.
A więc jak do tej pory wszystko szło łatwo. Imperialni po prostu wyszli i

zamknęli za sobą drzwi. Gowan, zdjąwszy hełm, już się włamywał do komputera; po
krótkiej chwili kamery umocowane pod sufitem zgasły.

Haslam poruszał się po pomieszczeniu, jakby czegoś szukał, podczas gdy Enkhet

zdejmował nam kajdanki. Melenna rozprostowała zesztywniałe ręce, wyciągając je
przed siebie.

- Nie musiałeś zakładać ich tak ciasno - powiedziała gderliwie. - Ręce mi całkiem

zdrętwiały.

- To tobie zależało, żeby wszystko wyglądało przekonująco.
Liak warknął coś tonem wymówki i sprzeczka - zapewne najnowszy odcinek

tasiemcowej sagi - skończyła się. W międzyczasie po raz kolejny sprawdziłam
zawartość pakietu medycznego, upewniając się, że żadne z moich cennych narzędzi ani
fiolek nie zostało uszkodzone. Łaskotanie w mięśniach - zwykły wstęp do pełnej
gotowości przed reanimacją - zaczęło pokonywać mój strach.

- Gdzie on jest? - zapytałam ostro.

Opowieści z Imperium

170

- Właśnie patrzę - odpowiedział Gowan nieobecnym głosem; całą jego uwagę

zaprzątały obrazy przelatujące przez ekran. - Dobra, mam go. Cela 2826.

- To na co czekamy? Chodźmy!
- Aurin - powiedział spokojnie Haslam. - To ja dowodzę misją. Pójdziemy, kiedy

powiem.

- Haslam - powiedziałam podobnym tonem. - przeprowadził nas pan przez

Imperialnych. Teraz to już misja medyczna. A to moja działka, pamięta pan? W jednej
z tych cel umiera człowiek. Mam zadanie do wykonania. Proszę pozwolić mi zająć się
moją pracą.

Słowa „bo inaczej...” wisiały w powietrzu. Nie byłam do końca pewna, co bym

zrobiła, gdyby się nie zgodził. Ale Haslam zrozumiał, że mówię poważnie. Z ni to
westchnieniem, ni to śmiechem dał sygnał do wyjścia.

Cela znajdowała się na samym końcu środkowego korytarza. Enkhet stanął na

straży u wylotu korytarza (Gowan został przy komputerze, żeby coś jeszcze
poobliczać), a Haslam wprowadził skomplikowany kod na klawiaturze przy drzwiach
celi. Drzwi rozsunęły się, ukazując, siwego mężczyznę leżącego na platformie przy
ś

cianie na wprost. Na nasz widok uniósł się nieco na łokciu z rozszerzonymi ze

zdziwienia oczami. Odpięłam pakiet medyczny i podeszłam do niego. Był bardzo
blady, oczy miał zapadnięte, a usta spierzchnięte, co wskazywało na odwodnienie, ale
był czujny, zwarty i gotowy. Spodziewałam się, że zobaczę pacjenta jedną nogą po
tamtej stronie, więc zdziwiło mnie, iż wygląda nie tak najgorzej.

- Czy to moja ekipa ratunkowa? - odezwał się głosem słabym i ochrypłym, nie

pozbawionym jednak nuty ironicznego humoru.

- To właśnie my. - Melenna weszła tuż za mną posyłając mu olśniewający

uśmiech, który, jak podejrzewam, każdego mężczyznę poderwałby z łoża boleści.
Pewnie dokładnie o to jej chodziło. - Wszystko dla dobra misji - oświadczyła zwięźle.

Jeśli flirtowanie z naszym podopiecznym miało mu pomóc, nie miałam nic

przeciwko temu.

- Nie myślałem... że przylecicie. Musiał przerwać to krótkie zdanie w połowie,

eby złapać oddech; tak, niewątpliwie wymagał pomocy medycznej. Szybko

rozpakowałam mój sprzęt. Przytknęłam do klatki piersiowej mężczyzny JDD -
jednostkę dostępu dożylnego - i wcisnęłam przycisk aktywacji. Podczas gdy podskórny
minidren lokalizował dużą żyłę pod obojczykiem, prowadzącą prosto do serca,
otworzyłam dwie ampułki clondeksu, jedną sterydu endogenicznego, plasterek cordiny
oraz litr substytutu surowicy i rozłożyłam to wszystko, by było pod ręką. Liak kucnął
koło mnie, gotów służyć pomocą, gdybym jej potrzebowała. Haslam stał czujnie koło
drzwi.

- Ho, ho - odezwała się Melenna - nie należy nie doceniać siły kobiety.
- Jest pan w lepszym stanie, niż się spodziewałam - zauważyłam.
- Miałem trzy fiolki... clondeksu, kiedy tu trafiłem... Brałem oszczędne dawki...

Skończył się... zaledwie dwa dni temu.

- Jak się panu udało ukryć je przed rewizją osobistą? - zaciekawiła się Melenna.
- Połknąłem je. - Mimo słabości uśmiechnął się do niej ironicznie.

Peter Schweighoffer

171

Meienna przetrawiła jego oświadczenie, doszła do jedynego logicznego wniosku i

skrzywiła się. To śmieszne, ale nie myślałam, że należy do osób, które łatwo bierze
obrzydzenie. Przesunęłam bioskaner nad ciałem Vibriona, zauważając zmniejszone
serce - kolejna oznaka odwodnienia, i skurczone nerki oraz nadnercza - typowy objaw
syndromu Zithroma. Ciśnienie miał trochę za niskie, a puls nieco za szybki, ale poza
tym wszystko wyglądało raczej prawidłowo. Pozwoliłam sobie na westchnienie ulgi.
Nie będzie tak źle, jak przypuszczałam - pomyślałam. I pamiętaj, następnym razem,
gdy Briessen będzie chciał cię gdzieś posyłać, powiedz nie.

JDD zaterkotał, a do komory wejściowej wpłynęła ciemna żylna krew, co

wskazywało, że dren dotarł do żyły. Szybko wstrzyknęłam pierwszą porcję clondeksu i
steroidów, a potem zaczęłam wprowadzać roztwór surowicy. Musiałam z tym uważać -
podając zbyt szybko dużą ilość płynu, mogłam przedobrzyć i doprowadzić do
uszkodzenia płuc i nerek.

- Jak idzie? - zapytał Haslam. - Musimy niedługo ruszać.
- Potrzebuję jeszcze kilku minut. Zorientowali się już?
- Nic na to nie wskazuje - powiedział. - Ale nie kuśmy losu. Liak, otwórz tunel

awaryjny i stań tam na warcie.

Liak podźwignął się i ruszył do drzwi. Po drodze zmierzwił mi włosy swą wielką

łapą.

Torebka z płynem była niemal pusta; ścisnęłam ją, by wtłoczyć ostatnie krople

płynu, a potem odłączyłam. Vibrion wyglądał też znacznie lepiej, worki pod oczami
zmniejszyły się, a twarz zaróżowiła. Dałam mu drugą dawkę clondeksu i nalepiłam na
szyję plaster z cordiną. Zaczerwienił się i uniósł trzęsącą się rękę do czoła, gdy
stymulator zaczął działać.

- Ból głowy ustąpi mniej więcej za minutę - powiedziałam. - To powinno postawić

pana na nogi. Może pan usiąść?

Vibrion przytaknął. Skrzywił się lekko, gdy pomagałam mu usiąść. Sprawdziłam

ciśnienie - nie zmieniło się. Jak na razie nie najgorzej.

- Liak otworzył tunel - powiedział Haslam spokojnie, ale z nutą ponaglenia w

głosie.

Dźwignęłam Vibriona, a Melenna dala krok do przodu, podsuwając bark, by oparł

się o nią ramieniem. Sprawdziłam wskazania bioskanera. Puls podskoczył o 10 uderzeń
na minutę, by skompensować zmianę, pozycji ciała, ale ciśnienie było stabilne.

- W porządku? - zapytałam go.
- W porządku. - Uśmiechnął się blado. - Chodźmy.

Tunel awaryjny biegł wzdłuż korytarza - jasno oświetlony, zakurzony i dość

wysoki, żeby stanąć prosto (choć Liak i Enkhet musieli pochylić głowy), ale szeroki
tylko na tyle, by mogła nim przejść jedna osoba. Melenna, Vibrion i ja, trzymając się
mocno w pasie, stanęliśmy bokiem i posuwaliśmy się krok za krokiem. Prowadził Liak,
za nim szli Enkhet i Gowan; Haslam w środku, skąd miał dobry widok na nas
wszystkich jednocześnie. Szliśmy wolno, początkowo cofając się niekiedy, by
skorygować trasę. Nie miałam pojęcia, dokąd idziemy, i szczerze mówiąc, niewiele

Opowieści z Imperium

172

mnie to obchodziło. Zrobiłam, co do mnie należało, a teraz pooperacyjny odpływ
adrenaliny sprawił, że czułam się wyczerpana, oklapła i głodna. Melenna za to
wyglądała na spiętą i niespokojną.

- Za długo to trwa - syknęła do Haslama, który szedł tuż przed nią. - Ile czasu

twoim zdaniem, potrwa, zanim Imperialni zorientują się, że coś się kroi? Nie wszyscy z
nich są idiotami, chyba wiesz.

- Wiem o tym, Melenna - odparł Haslam z wystudiowanym spokojem. - Minęło

tylko jedenaście minut. Mamy czas.

Jedenaście minut? Jak to możliwe, że wszystko trwało zaledwie jedenaście minut?

Wydawało mi się, że upłynęły godziny od chwili, gdy weszłam do celi Vibriona.

Idący z przodu Liak warknął coś i ruszyliśmy dalej. Co chwila spoglądałam na

Vibriona, sprawdzając, w jakim jest stanie. Po kilku minutach ociekał potem (w tunelu
było gorąco) i zbladł, kiedy ustał dopływ cordiny, ale ściskał lekko moje ramię i szedł
do przodu. Pomyślałam, że skoro mimo swego wieku i nieuleczalnej choroby zdołał
zorganizować i prowadzić całą komórkę Rebeliantów, musi być twardszy niż
hartowany tytan.

Po kolejnych kilku minutach zatrzymaliśmy się na znak dany przez Liaka.

Zbliżaliśmy się do hangaru. Plan był taki, że wrzucimy tam granat udarowy, sami
ukryci w tunelu; przy strażnikach pozbawionych możliwości działania i wyłączonym
(miejmy nadzieję) promieniu ściągającym, mieliśmy popędzić do naszego wahadłowca,
wystartować i wymknąwszy się pogoni, odlecieć dostatecznie daleko, by móc
wskoczyć w nadprzestrzeń. Przynajmniej tak to wyglądało w teorii. Przykucnęliśmy na
zakurzonej podłodze tunelu. Tylko Vibrion usiadł ciężko, jakby nogi odmówiły mu
nagle posłuszeństwa. Melenna oparła go o ścianę, podczas gdy ja grzebałam w apteczce
w poszukiwaniu kolejnego plasterka cordiny. Nie byłam pewna, czy powinnam dać mu
kolejną dawkę - mogło to spowodować niewydolność serca - ale chciałam, żeby była
pod ręką, gdyby jej potrzebował. Kątem oka złapałam błysk bieli na końcu
zakręcającego korytarza. Spojrzałam w górę. Rozpłaszczony o ścianę szturmowiec
wyglądał zza rogu z blasterem w ręku wycelowanym prosto we mnie.

Pułapka, pomyślałam. Czas wokół mnie zwolnił, by się zatrzymać. Nie byłam w

stanie złapać oddechu - czułam niemal tę samą duszącą, ogłuszającą pustkę jak
wówczas, gdy w wieku sześciu lat wypadłam z balkonu prosto na brzuch. Jednak
umysł, wytrenowany, by pracować logicznie w warunkach kryzysowych, nadal
funkcjonował.

Nie ma czasu ostrzec Haslama, myślałam. Blokuję przejście - nie będą mogli

strzelać. Jeśli upadnę, następny w kolejce będzie Vibrion.

Ale mam przecież blaster.
Prawą ręką wyszarpnęłam mały miotacz z kabury pod lewym rękawem,

wycelowałam w szturmowca i strzeliłam. Pocisk przeszedł między napierśnikiem zbroi
i podstawą hełmu - trafiłam go prosto w gardło. Wydał z siebie zdławiony gulgot i
osunął się na kolana. Hełm spadł mu z głowy i zanim szturmowiec runął na ziemię,
widziałam przez moment jego zaskakująco młodą twarz, z ciemnymi włosami
wilgotnymi od potu i jasnymi szarymi oczami rozszerzonymi ze zdziwienia.

Peter Schweighoffer

173

Miałam tylko chwilę na zdumienie, że naprawdę go trafiłam, zanim otoczyła mnie

kanonada blasterowego ognia. Haslam i reszta zauważyli, że coś jest nie tak za naszymi
plecami, i zaczęli strzelać nad moją głową. Wystrzały układały się w perfekcyjny taniec
trafień i rykoszetów, który mówił, że nie pierwszy raz znaleźli się w takiej sytuacji.
Pozostali szturmowcy, zorientowawszy się, że odkryliśmy ich obecność, wypadli zza
rogu i otworzyli ogień. Zaczęłam się odwracać, z mglistym pomysłem, by osłonić
własnym ciałem Vibriona, ale Melenna syknęła:

- Nie wstawaj!
Jej komendę potwierdził głuchy, ale niezwykle głośny wybuch od strony hangaru,

który wstrząsnął ścianami wokół nas. Przełknęłam ślinę, by wyrównać ciśnienie w
uszach, i wystrzeliłam kilka razy w kierunku szturmowców, szukając jednocześnie po
omacku ręki Vibriona. Puls miał szybki i trochę nieregularny, ale silny; uścisnął lekko
moją dłoń, dodając mi otuchy.

Przez to wszystko zapomniałam o oddychaniu. Zachłysnęłam się głęboko, a

powietrze napływające do płuc sprawiło, że zakręciło mi się w głowie. Oparłam czoło
na ręku; niezgrabnie zwinięta w kłębek na podłodze, niewiele więcej mogłam zrobić.
Tkwiłam tak, ściskając za rękę Vibriona, aż ktoś ostro szarpnął mnie za ramię.

- Chodź! - usłyszałam szorstki głos. - Idziemy!
Spojrzałam w górę i zobaczyłam pochylonego nade mną Gowana, bez hełmu i z

osmaloną pręgą wypaloną przez strzał blastera w poprzek czoła, tam gdzie drasnął go
ogień. Złapał mnie za nadgarstek i dźwignął do góry, a potem wepchnął do hangaru. Za
nami pozostał stos trupów w białych zbrojach; szarooki chłopak leżał gdzieś pod
ciałami swoich towarzyszy. Podłoga hangaru była usłana bezwładnymi ciałami
szturmowców i oficerów, powalonych wybuchem granatu udarowego wrzuconego tam
przez Liaka. Haslam czekał na nas przy wejściu. Chwycił mnie za ramię i wciągnął po
trapie wahadłowca tuż za Melenną i Vibrionem, który opierał się ciężko na ramieniu
dziewczyny, wyraźnie bliski omdlenia. Gowan wpadł na pokład tuż za nami, wcisnął
rygiel zatrzaskowy luku i na łeb, na szyję pognał do sterowni; silniki już warczały w
sekwencji przedstartowęj. Haslam pchnął mnie i Vibriona na siedzenia pasażerów,
szybko zapiął nam pasy, a potem odwrócił się i pobiegł za Melenną w stronę rury.

- Dokąd idziecie? - rzuciłam za nim.
- Zająć się działami! - odkrzyknął przez ramię, nie gubiąc kroku.
- Działami? Myślałam, że wahadłowce nie mają dział!
Jedyną odpowiedzią było szarpnięcie startującego statku; potem gwałtowne

przyspieszenie wcisnęło nas w fotele, gdy wahadłowiec skoczył do przodu. Kolejnych
kilka minut przypomniało mi przejażdżkę repulsorową karuzelą na festynie na
Coruscant: prosto w górę, na boki, potem korkociągiem w dół, kilka szarpnięć w różne
strony i wreszcie, pędem na złamanie karku, wszystko w kompletnych ciemnościach
(światła kabiny zgasły po drugim z manewrów na najwyższej szybkości). Dodatkową
atrakcją był fakt, że do nas strzelano. Słyszałam przytłumioną wymianę okrzyków
pomiędzy Haslamem i Melenną z wieżyczki strzelniczej; najwidoczniej wahadłowiec
rzeczywiście był uzbrojony. Vibrion siedział za daleko, bym mogła go dotknąć; ciało
miał bezwładne, a oczy zapadnięte, ale błyszczące. Mówi się, że lekarze pogotowia są

Opowieści z Imperium

174

uzależnieni od adrenaliny, ale tego już było jak dla mnie trochę za wiele. Haslam miał
rację co do talentu Enkheta do pilotażu - nawet ja wiedziałam, że odwala kawał
doskonałej roboty i tylko dzięki niemu jesteśmy jeszcze cali. Atrakcje zakończyły się,
gdy wahadłowiec, pozbawiając mnie tchu od przeciążenia, rozciągnął gwiazdy wokół i
skoczył w nadprzestrzeń. Następnych kilka minut pamiętam jak przez mgłę -
usadowiwszy wygodniej Vibriona, podałam mu koleją porcję płynów i pół dawki
clondeksu. Haslam dostał z blastera w prawe ramię; na szczęście strzał ominął główne
naczynia i splot nerwów. Oczyściłam i opatrzyłam jego rany. Zajęłam się też Gowanen.
Melenną, choć stała na linii strzału szturmowców i nie miała na sobie zbroi ani żadnej
innej ochrony, wyszła ze strzelaniny nietknięta.

- Dlatego ją tu trzymamy! - zażartował Enkhet, wchodząc do wspólnej kabiny ze

sterowni. - Przynosi nam szczęście.

Melenna stuknęła go lekko w głowę, a on oddał cios i pociągnął ją za jeden z

jasnych loków.

Składałam pakiet medyczny, marząc o napiciu się czegoś gorącego, gdy przyszły

dreszcze. Zawsze jestem trochę roztrzęsiona po operacji; zwykle przechodzi mi to w
ciągu minuty, ale teraz z każdą chwilą było gorzej. Przyklękłam w kącie świetlicy,
twarzą do ściany. Paskudne, szydercze myśli zaczęły mi pełzać po głowie.

Strzeliłaś do tego szturmowca. Zabiłaś go. A przecież miałaś być lekarzem,

pamiętasz?

Musiałam! Albo oni, albo my!
No jasne. Cale to moralizowanie o przysiędze, o tym, że po pierwsze, nie wolno

szkodzić, o świętości życia - okazało się bez znaczenia, prawda?

Nie chodziło tylko o mnie, nie tylko o moje życie. Musiałam chronić mojego

pacjenta. Musiałam chronić całą grupę.

Daj spokój! Ty miałaś ich bronić? A któż to cię wyznaczył na Obrońcę

Wszechświata? Nie oszukujmy się - możesz opowiadać o moralności, ale gdy przyszło
co do czego, wybrałaś własne życie. Nie jesteś lekarzem, jesteś mordercą.

- Aurin?
Ktoś dotknął mojego ramienia; odwróciłam się. Gowan kucnął przy mnie.

Wyglądał na potwornie zmęczonego i absurdalnie młodego, a ciemne oczy nie kryły
troski. Patrzyłam na niego bez słowa, w gardle wyrosła mi nagle wielka gula.

- Wiesz - powiedział powoli - świetnie się spisałaś.
- Zabiłam go - wykrztusiłam, ale nie zdołałam ukryć drżenia w głosie.
- Wiem. Przykro mi, że musiałaś to zrobić... ale nie mogę powiedzieć, że żałuję,

e ci się udało - rzekł spokojnym, cichym głosem. - Słuchaj, Aurin, to jest wojna.

Celem wojny jest zabicie tylu ludzi po drugiej stronie, żeby ustąpili. Ciężko z tym żyć.
A jeszcze ciężej jest tym, którzy znajdą się nagle w ogniu walki, choć tak naprawdę to
nie ich miejsce. Myślę, że to właśnie jest twój przypadek.

- Powiedz mi to jeszcze raz - załkałam. - Powinnam uzdrawiać ludzi, a nie... to.
- Wiem. I dlatego to, co dziś zrobiłaś, jest tak cenne. Rebelianci nie mają nawet w

przybliżeniu tyle wojsk, co Imperium. Jeśli nie utrzymamy się przy życiu dostatecznie
długo, by wygrać tę wojnę, będzie to oznaczać, że nasze życie poszło na marne. Spójrz

Peter Schweighoffer

175

na to od tej strony: pomogłaś utrzymać nas przy życiu trochę dłużej, żebyśmy mogli
dalej walczyć. I ocaliłaś Vibriona, a to jeszcze ważniejsze. On może sprowadzić
innych, którzy wierzą, że nasza walka jest słuszna.

Nie spodziewałam się takiej delikatności po ciemnoskórym mężczyźnie, który

prawie nie otworzył ust podczas całej misji. Ciasny węzeł w gardle szybko rozpuścił się
we łzach. Gowan niezgrabnie otoczył mnie ramieniem.

Napięcie i ból wypływały ze mnie powoli wraz ze łzami. Po kilku minutach

przestałam płakać. Oparłam się wyczerpana o ścianę, wytarłam oczy rękawem i
uśmiechnęłam się niepewnie do Gowana.

- Już mi lepiej. Naprawdę - powiedziałam, widząc jego pytające spojrzenie. -

Przepraszam, że tak się rozkleiłam. Teraz chciałabym... zostać przez chwilę sama.

Skinął głową i wstał.
- Coś ci przynieść? Coś do picia?
- Nie teraz. Dziękuję.
Ruszył w kierunku kabiny pilota.
- Gowan?
Odwrócił się.
- Dziękuję.
Znowu skinął głową i odszedł. Siedziałam przez jakiś czas z zamkniętymi oczami,

pogrążona w myślach. W zasadzie wykonałam swoje zadanie. Pomogłam wydostać
Vibriona żywego z więzienia; udało mi się uciec, podobnie jak reszcie drużyny. A że
złamałam przysięgę... No cóż, może po prostu trzeba się pogodzić z tym, że czasem
trzeba zrobić coś złego w dobrej sprawie. Może szczytne ideały medycyny nie do końca
sprawdzają się w czasie wojny. Tak czy owak, teraz już nic nie byłam w stanie na to
poradzić... Mogłam tylko prosić w duszy, by chłopak o szarych oczach połączył się z
Mocą, która spaja nas wszystkich w jedno, i starać się dalej żyć i pracować najlepiej,
jak umiem. Westchnęłam, wstałam - obolała jak po ogłuszeniu blasterem - i poszłam
poszukać czegoś gorącego do picia.

Dostałam potem medal „Za osiągnięcia na polu walki” - dają taki wszystkim,

którym uda się wrócić z pierwszej akcji. Nadal go mam. Wrzuciłam go na dno szuflady
i więcej nie oglądałam. Ale wiem, że ciągle tam jest, tak jak czuje się na pół zaleczoną
ranę.

Opowieści z Imperium

176

W Y P A D - C Z

Ę Ś Ć

Timothy Zahn

Zamglona krawędź planety przesuwała się w dół iluminatora kabiny kontroli.

Haber Trell próbował wycisnąć jeszcze trochę mocy z jak zwykle kapryśnych silników
„Pasikonika”, gdy jego partnerka wróciła w końcu z oględzin rufy statku.

- Trochę ci to zajęło - zauważył Trell, gdy opadła na fotel pilota. - Kłopoty?
- Nie większe niż zwykle - odpowiedziała Maranna Darmic, sięgając dłonią pod

posrebrzaną spinkę, która zbierała jej ciemnoblond włosy z tyłu głowy i drapiąc się
zaciekle. - Pasy mocujące ładunek jakoś przetrwały ten twój firmowy start. Ale chyba
nie pozbyliśmy się całkiem próżniowego świerzbu.

- Mniejsza o robactwo - mruknął Trell.
Gdy następnym razem będą mieli dwadzieścia stopni nie wyważonego ładunku,

obiecał sobie ponuro, niech sama startuje. Ciekawe, czy zrobi to delikatniej.

- A co z pasażerami? - zapytał.
Maranna prychnęła.
- Myślałam, że nie chcesz słyszeć o robactwie?
- Uważaj, mała - ostrzegł ją Trell. - Płacą niezłe pieniądze za przemycenie tych

blasterów na Derre IV.

- I nie ufają nam ani trochę - odparowała. - Nie spuszczają ich z oka.
Trell wzruszył ramionami.
- Nie mogę powiedzieć, żebym ich specjalnie winił za ostrożność. Od czasu tej

wielkiej porażki, czy co to tam było w systemie Yavin, Imperium pluje ogniem w
piętnaście stron naraz. Słyszałem, że niektórzy niezależni dostawcy Rebeliantów uznali,
ż

e bezpieczniej jest wziąć zaliczkę, wyrzucić ładunek i spalić za sobą przestrzeń.

- Nie lubię przewozić towarów dla desperatów - powiedziała Maranna, drapiąc się

niżej, pod karkiem. - Denerwują mnie.

- Gdyby nie byli zdesperowani, nie płaciliby tak dobrze - zauważył rozsądnie

Trell. - Nie martw się, to ostatni raz, kiedy mamy z nimi do czynienia.

- Ile razy już to słyszałam? - prychnęła znowu Maranna.
Czujniki zbliżeniowe zaczęły świergotać, więc pochyliła się, by sprawdzić

odczyty.

Peter Schweighoffer

177

- Tym razem wystarczy na wymianę silników, na której ci tak zależy; ale potem

zachce ci się pewnie wymiany sensorów i...

Przerwała.
- Co jest? - zapytał Trell.
- Gwiezdny niszczyciel - odparła ponuro, włączając sekcję obronną na swej

konsoli i wciskając przełączniki dopalaczy. - Doganiają nas.

- Cudownie! - warknął Trell, sprawdzając komputer nawigacyjny. Gdyby tylko

mogli skoczyć w nadprzestrzeń... ale nie, byli zbyt blisko planety. - Na jakim kursie?

- Walą prosto na nas - odpowiedziała Maranna. - Chyba za późno, żeby wyrzucić

ładunek i wyglądać niewinnie.

- Frachtowiec „Pasikonik”, mówi kapitan Niriz z imperialnego niszczyciela

„Upomnienie” - zagrzmiał szorstki głos z głośników. - Chciałbym zaprosić was na
słówko na mój pokład, jeśli łaska.

Ostatnim słowom towarzyszył pojedynczy łagodny wstrząs, który przebiegł przez

pokład pod nimi, gdy promień ściągający trafił w statek.

- No tak, jest zdecydowanie za późno na wyrzucenie ładunku - westchnął Trell. -

Miejmy nadzieję, że to nic poważnego.

Wcisnął klawisz łączności.
- Mówi Haber Trell z pokładu „Pasikonika” - powiedział. - To dla nas zaszczyt,

kapitanie.

- No, no - zaczął kapitan Niriz. Jego głos dudnił echem w rozległej pustce

hangaru, a oczy lustrowały czwórkę stojących przed nim istot. - Bardzo ciekawe. Nasze
rejestry mówią, że „Pasikonik” ma dwoje członków załogi, nie czworo. - Zatrzymał
wzrok na Riiju Winwardzie. - Dopiero się pan zaciągnął, co?

- Nasz poprzedni statek musiał opuścić Tramanos nieco zbyt pospiesznie -

wyjaśnił Riij, starając się, by jego głos brzmiał normalnie. Fałszywy identyfikator, w
który zaopatrzyli go Rebelianci, był dobry, ale gdyby Imperium postanowiło pogrzebać
głębiej w jego przeszłości, niewątpliwie dokopaliby się do niedawnych kontaktów z
policją w Mos Eisley na Tatooine. Nie były to kontakty, którymi warto się teraz
chwalić. - Musieliśmy się dostać na Shibric - ciągnął dalej - a ponieważ kapitan Trell
właśnie tam się wybierał, był tak miły i zabrał nas ze sobą.

- Za sowitą opłatą, jak sądzę - dopowiedział Niriz, przenosząc wzrok na

muskularnego Tunrotha, który stał obok Riija. -W tych stronach Tunrothów nie widuje
się za często. Jesteś licencjonowanym łowcą, jak przypuszczam?

- Shturlan - dudniący głos Rathe’a Parlora wpadał niemal w infradźwięki.

- Jest łowcą klasy dwanaście - przetłumaczył Riij, starając się ściągnąć uwagę

Niriza z powrotem na siebie. Chlubna służba Parlora w Karabinierach Churhee nie
spodobałaby się oficerowi Imperium jeszcze bardziej niż jego własne osiągnięcia.

- Doskonale - stwierdził Niriz. - Talenty łowcy mogą się przydać w czasie tej

misji.

Stojący na lewo od Riija Trell odchrząknął.
- Misji? - spytał ostrożnie.

Opowieści z Imperium

178

- Tak. - Niriz skinął ręką, na co stojący obok porucznik wystąpił krok naprzód i

podał mu notes komputerowy. - Chcę, żebyście dostarczyli pewną przesyłkę na Korelię.

- Słucham? - zapytał jeszcze ostrożniej Trell, biorąc do ręki notes.- Pan chce,

ebyśmy my...?

- Potrzebuję do tego zadania cywilnego frachtowca - powiedział Niriz szorstkim

głosem, w którym Riij wyczuwał przebijający niesmak. - Którego nie mam. Wy go
macie. Nie mam też czasu szukać kogoś, kto by się tym zajął. Ale mam was. Wy to
zrobicie.

Riij spojrzał na notes, teraz bardziej zaintrygowany niż zaniepokojony problemem

fałszywych identyfikatorów. Kapitan

gwiezdnego

niszczyciela, który prosi

kogokolwiek o pomoc a zwłaszcza byle pilota cywilnego frachtowca - takie rzeczy się
nie zdarzały. To świadczyło o pośpiechu i desperacji; a cokolwiek doprowadziło
imperialnego oficera do takiego stanu, było warte zainteresowania dobrego agenta
Rebeliantów.

- Co pan o tym sądzi? - zapytał Trella.
Trell potrząsnął głową.
- Czy ja wiem? - powiedział. - To nam całkiem rozwali harmonogram.
Riij zaklął w duchu. Niestety, Trell nie był agentem Rebeliantów, ani dobrym, ani

kiepskim, i wyraźnie nie chciał z tym mieć nic wspólnego.

- Chyba nie zajęłoby nam zbyt wiele czasu - zachęcił go ostrożnie. - A każdy

dobry obywatel ma obowiązek pomagać władzy.

- Nic z tego - powiedział twardo Trell, oddając porucznikowi notes. - Przykro mi,

kapitanie, ale naprawdę nie mamy czasu. Nasz ładunek musi trafić na Shibric...

- Wasz ładunek to sześćset skrzynek paszkińskich kiełbasek - przerwał mu zimno

Niriz. - Zakładam, że wiadomo panu, iż gubernator zarządził niedawno licencjonowanie
eksportu żywności. Ma pan licencję?

Trell był zdumiony.
- To niemożliwe! - powiedział. - To znaczy inspektorzy nic mi o tym nie

wspominali.

- Kiedy wydano to zarządzenie? - zapytała podejrzliwie Maranna.
Niriz posłał jej wątły uśmiech.
- Jakieś dziesięć minut temu.
Riij poczuł skurcz żołądka. W rzeczy samej, pośpiech i desperacja.

- Zostaliśmy wrobieni - mruknął do Trella.

Niriz spojrzał na Riija, a potem znów na Trella.
- Jestem jednak skłonny uchylić ten przepis tym razem - ciągnął - pod warunkiem,

e w zamian będziecie skłonni dostarczyć wasze kiełbaski trochę później.

- Albo nie dostarczymy ich wcale? - domyślił się Trell.
Niriz skinął głową.
- Coś w tym rodzaju.
Trell spojrzał na Marannę. Wzruszyła ramionami.

Peter Schweighoffer

179

- Stąd na Korelię i z powrotem będą jakieś dwa dni - powiedziała. - Dodaj do tego

czas na wyładunek i dostarczenie towaru - razem trzy dni. Będzie trochę szarpaniny, ale
myślę, że nasz harmonogram to wytrzyma.

- Nie mamy zresztą wielkiego wyboru. - Trell spojrzał z powrotem na Niriza. - Z

prawdziwą przyjemnością panu pomożemy, kapitanie. Jaki będzie ładunek i kiedy
możemy odlecieć?

- Ładunek to dwieście małych pudełek - odparł Niriz. - I to wszystko, co musicie

wiedzieć na ten temat. Jeśli chodzi o odlot, możecie startować, gdy tylko wyładujemy
wasze kiełbaski i załadujemy nasz towar.

Stojący obok Riija Parlor znów wydał dudniący głos, a sam Riij walczył, by jego

twarz pozostała bez wyrazu. Gdyby jakiemuś znudzonemu imperialnemu żołnierzowi
przyszło do głowy zajrzeć pod trzy warstwy kiełbasek...

- Nie przejmujcie się, schowamy je w chłodni - obiecał Niriz. - Nic się nie

zepsuje.

- Jestem pewien, że będą bezpieczne - zgodził się Trell. - Dokąd dokładnie mamy

zabrać wasz ładunek?

- Szczegóły przekaże wam wasz przewodnik - powiedział Niriz, wskazując ręką

na kogoś za ich plecami.

Riij odwrócił się i poczuł, że brakuje mu tchu. Od strony rufy wyszedł w ich

kierunku, w poplamionej mandaloriańskiej zbroi...

Trell zaklął.
- Boba Fett.
- To nie Fett - poprawił go Niriz. - Powiedzmy po prostu, że to jego wielbiciel.
- Były wielbiciel - skorygowała postać w zbroi. - Nazywam się Jodo Kast. I jestem

lepszy od Fetta.

- To w tej chwili niewiele znaczy - stwierdził Niriz, wydymając usta. - Zawsze

uważałem, że kompetentny szturmowiec poradziłby sobie z dowolnymi trzema
łowcami nagród naraz i nawet by się nie spocił.

- Nie przeciągaj struny, Niriz - ostrzegł go Kast. - W tej chwili potrzebujesz mnie

bardziej, niż ja potrzebuję tej roboty.

- Potrzebuję cię mniej, niż ci się wydaje - odparował Niriz. - Na pewno znacznie

mniej, niż ty potrzebujesz imperialnej łaski za ten bałagan, który zostawiłeś za sobą na
Borkyne...

- Panowie, proszę - wtrącił pospiesznie Trell. - Jestem biznesmenem i mam

terminy do dotrzymania. Niezależnie od tego, co was dzieli, jestem pewien, że możecie
odłożyć to na później, aż wykonamy pracę.

Niriz nadal spoglądał niechętnie na Kasta, ale w końcu skinął głową.
- Nasz kupiec ma rację. Możecie odpocząć w pokoju odpraw, dopóki nie

załadujemy towaru. A jeśli chodzi o ciebie - wskazał palcem na Kasta - chcę cię
widzieć w sterowni. Jest parę rzeczy, które powinieneś dobrze zrozumieć.

Kast poważnie skinął głową.
- Oczywiście. Pójdę za panem.

Opowieści z Imperium

180

Niriz wszedł do sterowni. Okryta pancerzem postać wkroczyła tuż za nim. Drzwi

zasunęły się; Niriz mógł się w końcu rozluźnić.

- Obawiam się, że nie jestem w tym najlepszy, sir - powiedział. - Mam nadzieję,

e nie nawaliłem.

- Spisał się pan znakomicie, kapitanie - zapewnił go właściciel mandaloriańskiej

zbroi, odkręcając i zdejmując z głowy hełm. - Dzięki tej zbroi i twojemu
przedstawieniu wszyscy czworo są przekonani, że jestem Jodo Kastem.

- Mam nadzieję, sir - rzekł Niriz, patrząc w czerwone oczy swego rozmówcy. -

Panie admirale, muszę to powiedzieć jeszcze raz. Sądzę, że nie powinien pan tego
robić. W każdym razie - nie osobiście.

- Pańska troska będzie zapamiętana - odparł Wielki Admirał Thrawn, przeczesując

dłonią w rękawicy granatowoczarne włosy. - I doceniona. Nie mogę jednak powierzyć
tego zadania nikomu innemu.

Niriz potrząsnął głową.
- Chciałbym powiedzieć, że to rozumiem.
- Zrozumie pan - obiecał Thrawn. - Zakładając, że wszystko potoczy się tak, jak

zaplanowałem, zanim wrócę, będzie pan miał pełen obraz sytuacji.

Niriz uśmiechnął się, myśląc o tych wszystkich kampaniach, przez które przeszedł

razem z Wielkim Admirałem w Odległych Rubieżach.

- Czy kiedykolwiek coś poszło niezgodnie z pańskim planem? - zapytał sucho.
Thrawn uśmiechnął się lekko.
- Niezliczoną ilość razy, kapitanie - powiedział. - Na szczęście na ogół byłem w

stanie zaimprowizować alternatywne podejście.

- Rzeczywiście tak było, sir - westchnął Niriz. - Mimo wszystko chciałbym, żeby

przemyślał pan to jeszcze raz. Moglibyśmy schować pod tą mandaloriańską zbroją
jednego z moich szturmowców, a pan kierowałby nim przez komunikator skądkolwiek.

Thrawn potrząsnął głową.
- To zbyt wolne i niewygodne. Poza tym forteca Thyne’a na pewno ma

pełnozakresowy system czujników. Namierzyliby taką transmisję i albo podsłuchali,
albo zagłuszyli.

Niriz wziął głęboki oddech.
- Tak jest, sir.
Thrawn znowu się uśmiechnął.
- Niech się pan nie martwi, kapitanie. Nic mi nie będzie. Proszę nie zapominać, że

w pobliżu jest imperialny garnizon. W razie konieczności zawsze mogę zwrócić się do
nich o pomoc.

Nasunął hełm na głowę i zatrzasnął zamki.
- Lepiej pójdę przyjrzeć się przeładunkowi. Nie chcielibyśmy, by cenne kiełbaski

naszego kupca się zepsuły. Zobaczymy się za kilka dni.

- Tak jest, sir - powiedział Niriz. - Powodzenia, panie admirale.

Bazar przy aleji Łowców Skarbów uznawany był za najbardziej egzotyczny i

eklektyczny w całym Imperium. Tysiące kramów i straganów wszelkich rozmiarów i

Peter Schweighoffer

181

pochodzenia usadowiło się wzdłuż alei, a setki innych rozrastały się w poprzecznych
uliczkach Coronet City. Przedstawiciele ludzkiej i wielu innych ras siedzieli przy
otwartych ladach albo przy drzwiach swoich budek i zachwali towary tysiącom istot
przepychających się wąskimi uliczkami.

W tym wibrującym życiem, ekscytującym miejscu, Trell czuł się trochę

onieśmielony. Zachwycał się gamą dostępnych tu dóbr i liczbą potencjalnych klientów,
którym przedsiębiorczy handlowiec mógłby je sprzedać. Ale jednocześnie nie czuł się
dobrze w tak wielkim tłumie. Maranny, która szła obok niego, nie trapiły podobne
rozterki. Podobnie jak dwójki agentów Rebelii, którzy podążali za Trellem. Jeśli chodzi
o Kasta, idącego na przedzie, nie sądził, by ktokolwiek z nich był w stanie powiedzieć,
co tamten czuje. Albo o co mu chodzi.

- Właściwie dokąd idziemy? - zapytała Maranna, podchodząc bliżej Kasta.
- Tędy - powiedział Kast, skręcając gwałtownie w bok.
Reszta podążyła za nim, a po chwili cała piątka stała w wąskim przejściu między

dwiema budkami o zatrzaśniętych okiennicach.

- To tutaj? - zapytał Trell.
- Kram, o który nam chodzi, jest piąty po lewej stronie - wyjaśnił im Kast. - To

sklep z osobliwościami. Właściciel nazywa się Sajsh. Ty - wycelował palcem okrytej
rękawiczką dłoni w Trella - powiesz mu, że masz dostawę dla Borbora Criska, i
poprosisz o instrukcje, gdzie masz ją dostarczyć.

- A co z nami? - zapytał Riij.
- Ty pójdziesz pierwszy - powiedział Kast. - Nie mieszaj się do rozmowy, ale

obserwuj i słuchaj.

Trell spojrzał na przepływający tłum i poczuł dreszcz przebiegający od karku w

dół pleców. Coś mu się nie podobało, ale było za późno, by się wycofać.

- Maranna, upewnij się, że stoisz tak, byś mogła mnie kryć - powiedział.
- Nie będzie strzelaniny - zapewnił go Kast.
- Świetnie - stwierdziła Maranna. - Ale chyba nie masz nic przeciwko temu,

ebym mimo wszystko go osłaniała?

Niewidoczne oczy Kasta wydawały się świdrować ją przez wizjer hełmu.
- Jak sobie życzysz - rzeki. - Ruszajcie wszyscy.
Bez słowa jeden za drugim wmieszali się w tłum, Kast na samym końcu. Trell

policzył do pięćdziesięciu, dając im czas, by zajęli pozycje, a potem podążył za nimi.

Sklep z osobliwościami łatwo było znaleźć - niewielki kramik z zamkniętą budką

dobudowaną z tyłu na tyle dawno, że rozpadała się prawie tak, jak sam stragan.
Jaszczurkopodobne stworzenie nieznanej rasy opierało się o ladę, obserwując
przechodzących. Trell wziął głęboki oddech i przystanął obok kramiku.

Jaszczur przyglądał mu się z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.
- Dzień dobry, dobry panie - powiedział bezbłędnym Wspólnym. - Jestem Sajsh,

właściciel tego skromnego przedsiębiorstwa. Czy mogę panu w czymś pomóc?

- Mam nadzieję - odpowiedział Trell. - Mam ładunek dla niejakiego Borbora

Criska. Powiedziano mi, że pan będzie mógł mnie poinformować o szczegółach
dostawy.

Opowieści z Imperium

182

Potrójnie rozwidlony język wystrzelił na moment z pokrytej łuską paszczy gada.
- Wprowadzono pana w błąd - rzekł jaszczur. - Nie znam nikogo o takim

nazwisku.

- Ach tak? - powiedział zaskoczony Trell. - Czy jest pan pewien?
Język błysnął znowu.
- Wątpi pan w moje słowa? - splunął obcy. - Czy raczej w moją pamięć lub

inteligencję?

- Nie, nie - zapewnił go Trell. - Skądże znowu! Po prostu mój informator był

pewny, że chodzi o to miejsce.

Sajsh szeroko otworzył paszczę.
- Może niewiele się pomylił. Może chodziło mu o sąsiedni sklep. - Pokazał w

prawo, na podobny kram, zamknięty w tej chwili. - Właściciel wróci o siódmej. Może
pan wtedy przyjść i go zapytać.

- Tak zrobię - powiedział Trell. - Dziękuję.
Jaszczur kłapnął szczękami. Skinąwszy mu głową, Trell odwrócił się i włączył w

strumień przechodniów.

- No i jak? - zapytała Maranna, podchodząc do niego ukradkiem.
- Kast podał niewłaściwe miejsce - warknął Trell, rozglądając się wokół. Nigdzie

jednak nie zauważył łowcy nagród. - Gdzie reszta?

- Jesteśmy tutaj - odparł Riij, wychodząc z tłumu za Trellem. Kast powiedział,

ebyśmy poszli prosto w dół ulicy, gdzie do nas dołączy.

- Świetnie - mruknął Trell. - Mam parę rzeczy do powiedzenia naszemu wielce

szanownemu łowcy nagród. Idziemy!

Sajsh skończył rozmowę z nieznajomym, który cofnął się w tłum kupujących i

sprzedających. Dwie budki dalej Corran Horn odłożył oglądany przed chwilą melon i
wmieszał się w strumień przechodniów.

Obcy nie starał się zginąć w tłumie. Zresztą każda taka próba musiała się

zakończyć niepowodzeniem, jeśli się wzięło pod uwagę towarzystwo, które do niego
dołączyło: kompetentnie wyglądająca kobieta o twardym spojrzeniu, młody mężczyzna
mniej więcej w wieku Corrana i żółtoskóry obcy z kilkoma krótkimi rogami
wyrastającymi z podbródka. Przez chwilę cała czwórka rozmawiała; potem wszyscy
ruszyli w dół ulicy. Prowadził mężczyzna, który rozmawiał wcześniej z Sajshem.

Kątem oka Corran zauważył potężną postać, która dołączyła do jego boku.
- Kłopoty?
- Nie wiem, tato - odpowiedział Corran. - Widzisz tę czwórkę? Brązowa kurtka

robocza, blondyna, obroża z białych kolców i żółtoskóry obcy?

- Tak. - Hal Horn skinął głową. - Nawiasem mówiąc, ten obcy to Tunroth. Rzadko

się ich widuje poza rodzinnym systemem; większość z tych, których można dziś
spotkać, pracuje dla organizatorów elitarnych safari, najemników albo łowców nagród.

- Ciekawe - powiedział Corran. - A możliwe, że także znaczące. Brązowa Kurtka

dopiero co odszedł od kramu Sajsha, któremu chciał dostarczyć ładunek dla Borbora
Criska.

Peter Schweighoffer

183

- Co ty powiesz? - rzekł zamyślony Hal. - Czy Crisk i Zekka Thyne pogodzili się

ze sobą, kiedy patrzyłem w drugą stroną?

- Jeśli tak, to ja też nie zauważyłem - odpowiedział Corran. - Albo Brązowa

Kurtka i jego kumple są bezdennie głupi, albo dzieje się tu coś bardzo dziwnego.

- Tak czy owak, nie sądzę, by Thyne przeszedł nad tym do porządku dziennego -

stwierdził Hal. - Czy Brązowa Kurtka wspomniał, jak można się z nim skontaktować?

- Nie, ale Sajsh miał to opracowane - odparł Corran. - Powiedział, że może im

chodzić o właściciela straganu obok, i zaproponował, by wrócili koło siódmej.

- Kiedy to zostaną zaproszeni na pogawędkę z kilkoma osiłkami z Czarnych

Słońc. - Hal wyciągnął szyję, by rozejrzeć się w tłumie. - No, no, no, atmosfera się
zagęszcza. Patrz, do kogo podłączyły się nasze niewiniątka.

Corran wspiął się na palce. Zauważył Brązową Kurtkę i jego towarzyszy; a z

nimi...

- Niech mnie kule biją! - zachłysnął się. - Czy to Boba Fett?
- Nie, nie sądzę - powiedział Hal. - Raczej Jodo Kast, chociaż musiałbym obejrzeć

z bliska jego zbroję, żeby mieć całkowitą pewność.

- Kimkolwiek by był, wygląda na to, że tym razem wdepnęliśmy w coś

większego. Mandaloriańska zbroja nie jest tania.

- Jeśli w ogóle uda się jakąś znaleźć - zgodził się starszy z Hornów. - Z minuty na

minutę to się robi coraz bardziej zagadkowe. Zakładam, że masz już kilka pomysłów?

- Właściwie tylko jeden - odpowiedział Corran. Grupa znów ruszyła, więc podążył

wraz z ojcem za nimi. - Thyne nie będzie taki głupi, żeby zabić ich wszystkich, zanim
się dowie, kim są i co ich łączy z Criskiem. A to zapewne oznacza, że zabiorą ich do
fortecy.

- A ty myślisz, że mógłbyś się wprosić razem z nimi?
- Wiem, że to dość ryzykowne...
- Nie określiłbym tego słowem „ryzykowne” - przerwał mu Hal. - Dostać się do

rodka to tylko pierwszy krok. Myślisz, że będziesz mógł tak po prostu podejść do

Thyne’a, zakuć go w kajdanki w imieniu Straży Ochrony Korelii i wyprowadzić?

- Jesteśmy w stanie to zrobić, wiesz o tym - przypomniał mu Corran.
- Na terenie fortecy nasza władza znaczy tyle co nic - odparował Hal. - Czy masz

jakiekolwiek pojęcie, ilu agentów CorSeku tropiło poruczników Czarnych Słońc, takich
jak Thyne, i po prostu zniknęło?

Corran skrzywił się.
- Wiem - powiedział. - Ale tym razem będzie inaczej. A nawet jeśli wejście do

fortecy to tylko pierwszy krok, trzeba przecież ten pierwszy krok postawić.

Starszy z Hornów potrząsnął głową.
- Nadal twierdzę, że „ryzykowne” to za mało powiedziane. Przede wszystkim, nie

wiemy, jaką grę prowadzi Brązowa Kurtka i jego mandaloriański przyjaciel.

- W takim razie czas się o tym przekonać - odparł Corran. -Trzymajmy się w

pobliżu, a może trafi się okazja, by się im przedstawić.

Przeszli może dwa kwartały, gdy usłyszeli krzyk.

Opowieści z Imperium

184

- Co to było? - zapytał Riij, rozglądając się wokół.
- Tam! - zadudnił Parlor, wskazując grubym środkowym palcem w lewo. -

Zaczyna się sprzeczka.

Trell wykręcił szyję. Zobaczył kafejkę na wolnym powietrzu, z długim barem z

tyłu i może dwudziestoma małymi stolikami rozrzuconymi z przodu pod szeroką wiatą
z liści w stylu Karvisz. Wątły mężczyzna w fartuchu właściciela stał między stolikami,
otoczony zacieśniającym się groźnie kręgiem sześciu drabów w strojach najemników.
Krzesła od najbliższego stolika leżały poprzewracane na ziemi, wskazując, że siedzące
na nich wcześniej osoby wstały gwałtownie i bezceremonialnie.

- Już po sprzeczce - stwierdził Trell. - Zaczęły się kłopoty.
- Chodźcie - powiedział Riij, skręcając w tamtą stronę. - Zobaczmy, co się dzieje.
- Zostaw ich - rozkazał Kast. - To nie nasza sprawa.
Ale Riij i Parlor już przeciskali się przez tłum.
- Do pioruna! - warknął Trell. Głupi, idealistyczni, odmóżdżeni Rebelianci.... -

Maranna, idziemy.

Na skraju kafejki zaczął się już formować krąg gapiów, gdy razem z Maranną

przedarł się przez strumień przechodniów. Riij i Parlor podchodzili właśnie do
najemników, którzy złamali krąg wokół oberżysty, by stawić czoło nadchodzącym.

A Trell zobaczył coś, co wcześniej umknęło jego uwadze. Za właścicielem

kafejki, wczepiona w jego ubranie, stała przerażona dziewczynka. Pewnie córka, nie
mogła mieć więcej niż siedem lat.

Trell zaklął pod nosem. Straszenie dzieci było w jego pojęciu wyjątkowo

nikczemną formą zezwierzęcenia. Nie oznaczało to jednak, by miał pójść ślepo w ślady
Riija i zaatakować sześciu najemników jak szalony Jedi w kracjańskim odwecie.

- Osłaniaj lewe skrzydło - mruknął do Maranny. - Ja wezmę prawe.
- W porządku - odparła cicho.
Trell położył dłoń na rękojeści miotacza i wkroczył między gapiów po prawej

stronie.

Walka zaczęła się tak nagle, że nawet nie zauważył dokładnie kiedy.
I nie od strzałów z blastera, czego się najbardziej obawiał. Dwóch najbliżej

stojących najemników rzuciło się znienacka na Riija i Parlora. Mając trzykrotną
przewagą liczebną, uważali zapewne, że broń nie będzie potrzebna.

I tu spotkała ich nieprzyjemna niespodzianka. Riij przeszedł widać niezłe

szkolenie z walki wręcz, a Parlor był znacznie szybszy, niż Trell by się po nim
spodziewał. Kontratak Riija spowodował, że jego przeciwnik zatoczył się w tył; Parlor
rzucił z głośnym łoskotem na stoliki atakującego go rębajłę, który spadając,
poprzewracał krzesła.

Ktoś zaklął szpetnie. Powalony najemnik z trudem dźwignął się na nogi i dołączył

do towarzyszy, których dotychczas luźny krąg przekształcił się w śmiercionośną
formację, świadczącą o tym, że żarty się skończyły. Oberżysta skorzystał z okazji, jaką
dało zamieszanie, by popchnąć córkę do tyłu w stronę baru. Pozostawiwszy ją
stosunkowo bezpieczną za kontuarem, sam wrócił, by obserwować rozwój sytuacji.

Peter Schweighoffer

185

Przez dłuższą chwilę walczący stali nieporuszeni naprzeciwko siebie. Trell

posuwał się na upatrzoną pozycję z oczami wbitymi w najemników i dłonią coraz
mocniej ściskającą miotacz. Czy najemnicy sięgną teraz po broń? Czy też zwykła duma
każe im wytoczyć krew z tak bezczelnych przeciwników gołymi rękami?

Gapie obserwujący zajście zastanawiali się chyba nad tym samym. Trell czuł ich

napięcie, podniecenie, żądzę krwi...

I właśnie wtedy kątem oka zauważył ruch po swojej lewej stronie. Najemnicy

również coś dostrzegli, zwrócili tam zagniewane spojrzenia.

Trell również zerknął w lewo. Jodo Kast wystąpił z kręgu gapiów.
Przez chwilę stał, w milczeniu kontemplując scenę. Potem podszedł do jednego ze

skrajnych stolików, przystawił sobie krzesło i usiadł. Skrzyżował swobodnie nogi pod
stolikiem, założył ręce na piersi i przechylił lekko głowę. - I co dalej? - zapytał od
niechcenia. To przeważyło szalę. śaden najemnik, który miałby w sobie choć odrobinę
dumy zawodowej, nie użyłby broni przeciwko mniej licznemu przeciwnikowi, który
sam po nianie sięgnął. Nie wtedy, gdy obserwuje go łowca nagród tej klasy, co Jodo
Kast. Wydając z siebie posępny i najprawdopodobniej wulgarny okrzyk bojowy,
najemnicy ruszyli do ataku.

Przy pierwszym starciu Riij i Parlor mieli przewagę, bo działali z zaskoczenia.

Tym razem było inaczej. Starali się oczywiście, jak mogli - a nawet znacznie lepiej, niż
Trell przypuszczałby biorąc pod uwagę przewagę liczebną - ale w zasadzie nie mieli
szans. Niecałe półtorej minuty po pierwszym okrzyku bojowym i Riij, i Parlor leżeli
rozciągnięci na ziemi, obok dwóch powalonych najemników. Pozostali czterej, wcale
nie tak pewnie trzymający się na nogach, stanęli wokół. Jeden z nich rozejrzał się i
pokazał palcem na oberżystę ukrywającego się za barem.

- Najpierw oni - wydyszał ciężko. - Potem ty.
- Nie - powiedział Kast.
Najemnik obrócił się twarzą do łowcy, niemal tracąc równowagę, gdy uszkodzone

kolano ugięło się pod nim.

- Co nie? - zapytał.
- Powiedziałem: - nie - odrzekł Kast. Ręce miał teraz złożone na brzuchu pod

stołem, ale nogi nadal swobodnie skrzyżowane. - Zabawiliście się, a teraz ja ich
potrzebuję. śywych.

- Tak? - warknął najemnik. - A co, czekasz na nagrodę za tych dwóch?
- Zabawiliście się - powtórzył Kast, ale tym razem jego głos pobrzmiewał

chłodem metalu. - Zostawcie ich i do widzenia. Już!

- Tak ci się wydaje? - najemnik splunął. - A kto, twoim zdaniem, nas powstrzy...
- Błyskawicznie sięgnął dłonią do miotacza i wyszarpnął go z kabury.
Stara sztuczka, która pewnie nieraz zapewniła mu przewagę. Na jego nieszczęście,

Trell widział ją już niezliczoną ilość razy. I zanim ręka tamtego dotknęła miotacza,
trzymał już własny w wyciągniętej dłoni. Po drugiej stronie kręgu gapiów zobaczył, że
Maranna sięga po swój...

Najemnik miał niezły refleks. W ułamku sekudny zastygł z bronią na pół dobytą z

kabury, patrząc spod krzaczastych brwi na cztery blastery skierowane w jego stronę.

Opowieści z Imperium

186

Trell zamrugaj, gdy dotarło to do niego. Cztery miotacze?
Cztery. Trzeci miotacz trzymał potężnie zbudowany facet w średnim wieku

stojący nieopodal Maranny, czwarty wysunął się spomiędzy tłumu po jego stronie. I był
trzymany z równą pewnością.

Najemnik splunął.
- Więc tak to chcesz rozegrać, hę?
- Nie będziemy w nic grać - powiedział Kast lodowatym głosem. - Już ci

mówiłem - zostaw to i odejdź. Bo jeśli nie...

Trell nie zauważył ostrzegawczego drgnięcia, na które czekał. Ale Kast widocznie

je zobaczył. Zanim najemnik zdążył wyciągnąć do końca swój miotacz z kabury, spod
stolika łowcy wystrzelił jasny promień blasterowego strzału. Najemnik ryknął wściekle,
gdy kabura i lufa jego miotacza eksplodowały.

- ... to mogę ci obiecać, że pożałujesz - dokończył Kast spokojnie. - To twoja

ostatnia szansa.

Najemnik wyglądał, jakby za moment miał wpaść w szał. Ale mimo furii i

osmalonej blasterem ręki kontrolował się jeszcze na tyle, by wiedzieć, kiedy szanse są
przeciwko niemu.

- Będę cię obserwował, łowco nagród - wysapał. - Skończymy tę sprawę kiedy

indziej.

Kast ukłonił się lekko.
- Kiedy tylko znudzi ci się życie, najemniku.
Najemnik machnął ręką na towarzyszy. Pomogli swoim poszkodowanym wstać.

Jeden z nich, choć kompletnie oszołomiony, trzymał się na nogach; drugi nadal
potrzebował mocnego podparcia. Przecisnęli się przez krąg gapiów i wmieszali się w
tłum.

Kast zaczekał, aż zniknęli z pola widzenia. Wtedy schował blaster i wstał.
- Przedstawienie skończone - oznajmił, rozglądając się potwarzach gapiów. -

Zostańcie i kupcie sobie drinka, albo do widzenia.

Karczmarz już stał obok Parła i Riija, gdy dotarli do nich Trell i Maranna.
- Nic wam nie jest? - zapytała Maranna, podając dłoń Parlorowi. Tunfoth machnął

ręką gestem mówiącym, że nie potrzebuje pomocy.

- Nie jestem ranny - powiedział wstając. Poruszał ręką w łokciu, sprawdzając, czy

nie jest złamana. - Po prostu na chwilę zostałem unieszkodliwiony.

- Masz szczęście, że tylko czasowo - stwierdził Trell. - Nie powinieneś był się w

to mieszać.

- Jasne - powiedział Riij, któremu oberżysta pomagał podnieść się z ziemi. -

Dzięki, Kast. Szkoda tylko, że nie zareagowałeś trochę wcześniej, zanim wzięli nas w
obroty.

- Sześciu najemników nie wycofałoby się na widok trzech blasterów - odparł Kast.

- Chciałem poprawić te proporcje, pozwalając wam wyeliminować kilku wcześniej.
Gdybym wiedział, że będziemy mieć pięć miotaczy, a nie trzy, może wszedłbym do
akcji wcześniej - dodał, odwracając się w stronę gapiów.

Peter Schweighoffer

187

Trell popatrzył w ślad za wzrokiem Kasta. Dwaj mężczyźni, którzy również

wyciągnęli broń, stali tam, obserwując ich.

- Dzięki - powiedział do nich. - Nie liczyłem na niczyją pomoc w miejscu takim

jak to.

- Nie ma za co. - Starszy mężczyzna wzruszył ramionami. - Najemnicy z

Broomstaad uważają, że normy cywilizowanego zachowania ich nie dotyczą. A ja nie
lubię, kiedy grozi się dziecku.

- Poza tym - dodał młodszy - zachciało nam się pić.
- Pić? - podchwycił szybko kramarz. - Oczywiście: zapraszam wszystkich państwa

na drinki. I na jedzenie, jeśli tylko jesteście głodni. Podamy wszystko, co najlepsze.

- Weźmiemy ten długi stolik w głębi - powiedział Kast. -Nie chcielibyśmy, by

nam przeszkadzano.

- Tak, dobry panie, w tej chwili - przytaknął mu oberżysta. Skłoniwszy się przed

nimi, podbiegł truchcikiem do stolika, który wskazał Kast.

- A tak w ogóle to nazywam się Hal - przedstawił się starszy mężczyzna. - A to

mój partner Corran.

Trell wymienił z nimi ukłony.
- Miło nam. Nazywam się Trell. A to Maranna, Riij, Parlori...
- Nazywaj mnie Kast - wpadł mu w słowo łowca. - Syn czy krewny?
Hal zamrugał.
- Co takiego?
- Corran to twój syn czy krewny? Bratanek albo siostrzeniec? - Kast wyjaśnił, co

miał na myśli. - Wasze oczy wskazują na rodzinne podobieństwo.

- Parę osób zwróciło nam na to uwagę już wcześniej - odezwał się Corran. - Ale to

czysty przypadek. O ile wiemy, nie jesteśmy spokrewnieni.

Kast powoli skinął głową. - Mhm.
- Stolik jest chyba gotowy - stwierdził Hal, zapraszając pozostałych gestem. -

Siadajmy.

- Pewnie - powiedział Hal, sącząc drugiego już drinka. - Wszyscy tu słyszeli o

Borborze Crisku. Jak na kryminalistę, to raczej płotka. Ogranicza się do działań w
obrębie systemu. Ale jeśli szukacie prawdziwie spektakularnych intergalaktycznych
gangsterów, to takich też tu mamy.

- Nie interesują nas widowiskowe akcje - poprawił go Trell. - Przestępcze czy

jakiekolwiek inne. Po prostu mamy dostarczyć temu Criskowi nasz ładunek, a potem
się wynosimy.

- Tak, wspominaliście o tym - przytaknął Corran, przyglądając się Trellowi i

próbując go rozgryźć.

Nie wierzył, że ci ludzie rzeczywiście są zbłąkanymi owieczkami, na jakie chcieli

wyglądać, zwłaszcza po incydencie z najemnikami. Ale niczego więcej na razie nie był
w stanie odgadnąć. W każdym razie na pewno nie patrząc z zewnątrz. Nadszedł czas,
by zaryzykować próbę wejścia głębiej.

Opowieści z Imperium

188

- Jest tylko jeden problem - ciągnął, patrząc po twarzach wokół stolika. - A

właściwie dwa. Po pierwsze, biorąc pod uwagę, kim jest Crisk, wasz ładunek jest
najprawdopodobniej nielegalny i na pewno bardzo cenny. To zaś oznacza, że
powinniście się martwić nie tylko tym, że zgarnie was Straż Ochrony Korelii, ale i
innymi kryminalistami, którzy będą chcieli położyć łapę na waszym towarze. A po
drugie - zawahał się ledwo zauważalnie - chodzi o to, że Hal i ja przylecieliśmy na
Korelię przede wszystkim po to, żeby znaleźć robotę w organizacji Criska.

- Chyba żartujesz! - wtrącił się Riij. - W jakim charakterze?
- Jakimkolwiek - odpowiedział Hal. - Nasze ostatnie zajęcie nie za bardzo

wypaliło i musimy się trochę odkuć.

- To dlatego szliśmy za wami - powiedział Corran głosem, w którym próbował

odpowiednio wyważyć asertywność i zakłopotanie. - Podsłuchałem, jak Trell mówił o
Crisku i pomyślałem sobie, że... no...

- Pomyśleliśmy, że może moglibyśmy dołączyć do was, jak będziecie iść na

spotkanie z nim dziś wieczorem - wyrzucił z siebie Hal.

Trell i Maranna wymienili spojrzenia.
- No więc...
- Tak naprawdę to nie wiemy, czy rzeczywiście się z nim spotkamy - zaznaczył

Riij. - Ten dragi sklepikarz może wiedzieć o Crisku niewiele więcej niż Sajsh.

- Słuszna uwaga - zgodził się Trell, spoglądając na Kasta.. - To może być ślepa

uliczka.

- A wtedy będziecie potrzebować pomocy, żeby go znaleźć - powiedział Hal z

mistrzowsko odegraną gorliwością. - Corran i ja jesteśmy tutejsi, mamy różne kontakty
na tym terenie. Możemy wam pomóc go znaleźć.

- Jeden z was może iść - odezwał się Kast.
Corran spojrzał na łowcę lekko zaskoczony. To były pierwsze słowa Kasta od

czasu, gdy zasiedli do stolika.

- Aha - powiedział. - Tylko jeden z nas?
- Tylko on. - Kast wskazał głową na Hala. - Pójdą z nim Trell i Tunroth. Ja będę

szedł za nimi jako tylna straż.

- A Riij i ja? - zapytał Maranna.
- Wy dwoje i Corran wrócicie na statek - odpowiedział Kast. Przełożycie ładunek

na śmigacz, żeby był gotowy do dostarczenia.

Trell i Maranna ponownie wymienili spojrzenia. Corran spostrzegł, że żadne z

nich nie jest zbyt zadowolone z takiego układu. Było jednak równie jasne, że nie
zamierzają dyskutować z łowcą.

- W porządku - stwierdził Trell, skrzywiwszy się lekko. - Świetnie. A co zrobimy,

jeśli nikt z tego drugiego sklepu nie będzie wiedział, gdzie znaleźć Criska?

- Nie będzie takiego problemu - zapewnił go Kast. - Uwierz mi.

- Ciekawy facet, ten Jodo Kast - zauważył Hal, gdy cała trójka skierowała się z

powrotem w stronę budki Sajsha. - Od dawna z nim pracujesz?

Peter Schweighoffer

189

- Pierwszy raz - odpowiedział Trell, rozglądając się wokół niespokojnie. O tej

porze kupujących było znacznie mniej i mimo wrodzonej niechęci do tłumów
stwierdził, że czuje się teraz nieprzyjemnie odsłonięty. - Właściwie to nie tyle
pracujemy z nim, co dla niego. Parlor, widzisz go gdzieś?

- Nie, nie odwracaj się - powiedział szybko Hal. - Mogą nas obserwować, a wtedy

nie warto im podpowiadać, że mamy osłonięte tyły.

Trell spojrzał na niego spod oka. Coś w głosie starszego mężczyzny nie pasowało

mu do wizerunku włóczęgi szukającego zajęcia. Mówił władczym tonem człowieka,
który nawykł do tego, że jego rozkazy są spełniane...

Parlor odezwał się nagle dudniącym głosem:
- Kłopoty.
Trell spojrzał na sklepik Sajsha. Był już zamknięty.
- Wspaniale - warknął, zatrzymując się. - Nadal nikogo tam nie ma.
- Nie zatrzymuj się - powiedział z tylu miękki głos. Trell poczuł, że serce

podchodzi mu do gardła.

- Co takiego?
- Dobrze słyszałeś - powiedział inny głos, dochodzący tym razem zza Hala. -

Idźcie dalej.

Trell zmusił się, by postąpić krok naprzód.
- Czy przysłał was Barbor Crisk?
- Raczej nie - tym razem głos prychnął. - Zachowujcie się, jak gdyby nigdy nic, i

nie próbujcie żadnych sztuczek. Wolelibyśmy dostarczyć was w pełni sprawnych.

Trell z trudem przełknął ślinę.
- Dokąd idziemy?
- Na razie za budkę Sajsha - powiedział dragi głos. - A potem... zobaczycie.
- Tego jestem pewien - mruknął Trell. W uszach słyszał, jak wali mu serce. Ale

pocieszał się myślą, że jest coś, o czym porywacze nie wiedzą. Jodo Kast, jeden z
najprzedniejszych łowców nagród w galaktyce, szedł gdzieś za nimi. Za chwilę
wyskoczy ze swego ukrycia, grzmiąc z blastera z mikronową precyzją, i całkowicie
odwróci układ sił. Jeszcze tylko chwila i usłyszą świst wystrzałów. Jeszcze tylko
chwila...

Nadal czekał na tę chwilę, gdy porywacze wepchnęli ich do budy towarowego

migacza, zaryglowali drzwi i odjechali w gęstniejący mrok.

Opowieści z Imperium

190

W Y P A D - C Z

Ę Ś Ć

I I

Michael A. Stackpole

Corran Horn utwierdził się w przekonaniu, że coś jest nie w porządku, gdy tylko

zobaczył „Pasikonika”. Frachtowiec wyglądał tak, jakby ktoś wziął typowy koreliański
model YT-1300, przeciął go na pół wzdłuż linii biegnącej od dziobu do rufy, nałożył
jedną połowę na drugą i połatał całość kawałkami złomu, które akurat wpadły mu w
ręce. Corran widział w życiu brzydsze statki, ale od tamtych nikt nie oczekiwał, że będą
latać.

Czekał, aż Riij zamknie wrota hangaru, zanim wygłosił uwagę:
- Chyba przemyt nie opłaca się dziś tak jak kiedyś?
Oczy Maranny zabłysły gniewem.
- Jesteśmy handlowcami, nie przemytnikami.
Corran uniósł ręce.
- Nazywaj to, jak chcesz. Przy tych wszystkich przepisach, jakie wprowadziło

Imperium, podróż, która zaczęła się jako legalny handel, może się skończyć jako
przemyt.

Na twarzy Maranny odmalowało się zaskoczenie, odwróciła się jednak szybko,

podrapała kark, i powiedziała:

- Idę po śmigacz.
Jej słowa wydały mu się zbyt pospieszne, a poza tym Corran odniósł wrażenie, że

słyszy cień strachu w jej głosie.

Zdecydowanie coś się za tym wszystkim kryje, pomyślał. W chwili, gdy zobaczył

statek, porzucił wszelkie podejrzenia, że ci ludzie mogliby być wysokiej klasy
przemytnikami, którzy przylecieli z dostawą dla Borbora Criska. Tego, czego Crisk
potrzebuje, by prowadzić swą małą wojną z Zekkiem Thyne i Czarnymi Słońcami o
dominację nad przestępczym światem Korelii, nikt nie powierzyłby załodze
„Pasikonika”. Zdetronizowanie Thyne’a przez Criska wymagałoby gwiezdnego
niszczyciela, którym ten statek nie jest, i legionu szturmowców, który na pewno się tu
nie kryje.

Corran zobaczył, że Maranna znika w luku frachtowca, więc zwrócił swoją uwagę

na Riija.

Peter Schweighoffer

191

- Chyba miło jest mieć na pokładzie kogoś takiego jak ona. Przyjemnie na nią

popatrzeć. Znasz ją od dawna?

Szczupły mężczyzna potrząsnął głową i powiódł palcami po krótkich białych

włosach.

- Zabrałem się z nimi po drodze. Jeśli na coś się przydam, dostanę zapłatę, kiedy

dotrzemy na miejsce - odparł Riij ostrożnie. - A ty od dawna pracujesz ze swoim
partnerem?

- Od przypadku do przypadku. - Corran wzruszył ramionami. Krótkie

przesłuchanie, jakie urządził Riijowi na temat jego przeszłości, odwoływało się do
powszechnej skłonności ludzi do mówienia o sobie. To technika dobrze znana ludziom,
którzy wyciągają informacje z podejrzanych. Albo Riij był szkolony, by jej nie ulegać,
albo był bardzo skryty. Albo jedno i drugie. - Znam Hala od dawna, ale dopiero
niedawno zaczęliśmy ze sobą pracować. Wiesz, jak to jest, połączyły nas trudne czasy.
Jak ciebie i Tunrotha.

- Poznałeś, że to Tunroth?
- Hal i ja jesteśmy tutejsi, ale to nie znaczy, że nigdy nie wyściubiliśmy nosa poza

Korelię. - Corran cofnął się, gdy Maranna zaczęła opuszczać tylną rampę załadunkową
prowadzącą do ładowni „Pasikonika”. - To jakiś dożywotni dług wdzięczności?

- Dożywotni dług wdzięczności to sprawa Wookiech. - Riij zmarszczył brwi i

zaczął wchodzić po rampie do ładowni frachtowca. - Rathe i ja po prostu podróżujemy
tym samym statkiem. Nic więcej nas nie łączy.

- Rozumiem. - Corran uśmiechnął się beztrosko, porządkując jednocześnie

informacje, jakich właśnie udzielił mu Riij. Wiedział, że dożywotni dług wdzięczności
to zwyczaj Wookiech, ale wiedział o tym tylko dlatego, że czytał imperialne listy
gończe i nakazy zatrzymania rozesłane za Hanem Solo i Wookiem, który z nim
pracował. Większość ludzi, myślał Corran, nawet nie wie, że taka rasa jak Wookie w
ogóle istnieje, a w najlepszym przypadku wiedzą tyle, że Imperium używa ich jako
niewolników. Ludzie, którzy wiedzą coś więcej o Wookiech, zazwyczaj popierają
Rebeliantów.

Wszedł za Riijem po rampie do ładowni i zaczął rozglądać się wokół, szukając

znaków, które tłumaczyłyby, co tak naprawdę załoga „Pasikonika” robiła w Coronet
City. Jako członek Straży Ochrony Korelii Corran miał dostęp do większości informacji
na temat Rebelii i jej powiązań z Korelią. W każdym razie, pomyślał, mam do nich
dostęp, kiedy nie ma w okolicy tego bezwartościowego oficera łącznikowego
imperialnego wywiadu. Chociaż prawdą było, że dwóch bohaterów Sojuszu pochodziło
z Korelii, Imperator coraz mocniej zaciskał na niej swój uścisk i zwiększył obsadę sił
stacjonujących na planecie, co ograniczyło działania Rebelii na tym terenie. Corran
wiedział o istnieniu na Korelii komórek Rebeliantów i chętnie by do nich dotarł. Nie
sądził jednak, aby były tak aktywne i na tyle zdesperowane, by wchodzić w konszachty
z ludźmi pokroju Criska.

Corran minął opuszczony nos starego śmigacza. Podobnie jak sam statek, pojazd

wyglądał, jakby był sklecony z wielu nie do końca pasujących części. Miał tylko dwa
siedzenia, jak eleganckie śmigacze sportowe, ale za nimi doczepiono płaską platformę

Opowieści z Imperium

192

bagażową. Z wyjątkiem miejsc, gdzie wgniecenia pozwalały zobaczyć jasny srebrzysty
metal, cały pojazd pokryty był równą warstwą brudnobrązowego kopcia. Ani szybki,
ani mocny, pomyślał Corran, ale lepsze to niż dźwigać ładunek na własnym grzbiecie.

Rząd pudeł, z których Riij i Maranna zdejmowali siatkę mocującą, natychmiast

przyciągnął jego uwagę. Wszystkie były tych samych wymiarów i miały dość
nieokreślony wygląd, ale to właśnie uderzyło Corrana. Pudła były zrobione z zielonego
duraplastu ciemniejszego o parę odcieni od jego oczu, ale żadne nie miało ani jednego
zadrapania czy skazy, tak częstych w przypadku duraplastowych opakowań. Na
ż

adnym nie było też holograficznych metek, wytrawionych napisów czy innych śladów

zużycia. Każda skrzynka była natomiast przewiązana duraplastowym kablem i
zalakowana holograficzną pieczęcią.

Kiedy podniósł pierwsze pudlo, nic we wnętrzu nie zagrzechotało, nie miał też

kłopotów z wyczuciem środka ciężkości. Potrząsnął głową.

- Skąd wam się udało wytrzasnąć „sprytne” pudła?
Maranna i Riij zatrzymali się, patrząc, jak Corran wstawia pudło na pakę

migacza. Dziewczyna zmarszczyła czoło.

- A co to są „sprytne” pudła?
- Jeśli nie wiecie, to chyba rzeczywiście nie jesteście przemytnikami. - Corran

postukał palcem w pokrywę pudła. - Wygląda normalnie, ale ma wbudowaną
niskonapięciową matrycę zwojów repulsorowych i źródło zasilania. Neutralizują ciężar
zawartości. Pudło może być pełne detonatorów termicznych albo całkiem puste, ale na
podstawie ciężaru nie sposób nic wywnioskować. Przemytnicy wymyślili tę sztuczkę,
by oszukać celników, ale w tej chwili większość robotów-celników wie, czego ma
szukać.

Maranna ustawiła swoje pudło obok pudła Corrana.
- Ciekawa historia. Wygląda na to, że częściej zajmowałeś się przemytem niż my.
- Możliwe, a może po prostu wiem o szmuglowaniu więcej niż ty - Corran

uśmiechnął się przebiegle. - Na przykład wiem, że żaden przemytnik nie weźmie na
pokład ładunku, jeśli nie wie, co on zawiera. Co jest w tych pudłach?

Kobieta potrząsnęła głową. Jej jasnobrązowe włosy zafalowały.
- Nie wiem. I nie chcę wiedzieć.
- Trudno w to uwierzyć. - Corran zmarszczył brwi. Nie wiem, w co tu gracie,

pomyślał, ale wiem na pewno, że te „sprytne” pudła nie przeszłyby przez kontrolę
KorSeku. Jeśli to jakieś dostawy dla Rebeliantów, to wykryją je, a wy wpadniecie w
porządne tarapaty.

Riij zsunął swoje pudło na platformę śmigacza.
- Gdybyśmy byli Rebeliantami i wiedzielibyśmy, co jest w tych pudłach, a to coś

rzeczywiście byłoby dla Rebeliantów, to znacznie bardziej martwilibyśmy się o
Imperium niż o ich marionetki z Korelii.

- Myślisz, że ludzie KorSeku to marionetki Imperium? - Corran machnął ręką,

bagatelizując tę kwestię. - KorSek zajmuje się wyłącznie kwestią integralności tego
systemu. Jeśli tolerowaliby Rebeliantów, Imperium zwiększyłoby swoją obecność na
Korelii. A tego nikt by tu nie chciał.

Peter Schweighoffer

193

Brązowe oczy Riija zalśniły groźnie.
- Więc twierdzisz, że agenci KorSeku są skłonni zwalczyć wrogów reżimu zła

tylko po to, żeby uchronić swoje karki od buta Vadera? Gdybym to ja był Rebeliantem,
trudno byłoby mi odróżnić agentów KorSeku od Imperialnych.

Corran zmusił się, by wziąć kolejne pudło, zamiast odwarknąć Riijowi.

Argumenty przemytnika padały często - i głośno - na Korelii. Corran, który wstąpił do
KorSeku, idąc w ślady ojca i dziadka, od dawna wierzył, że KorSek zrobiłby najlepiej,
trzymając Imperium z dala od wewnętrznych problemów bezpieczeństwa systemu.
Gdyby Korelia była w stanie sama się o siebie troszczyć i zachować neutralne
stanowisko w tej wojnie domowej, obywatele Korelii tylko by na tym zyskali.

Takie myślenie, choć sensowne i w pełni uzasadnione, było jednak bardzo

niebezpiecznie. Dyrektorzy KorSeku zdołali już zmusić miejscowe oddziały, by
przyjęły w swoje szeregi oficerów łącznikowych Wywiadu Imperialnego, którzy
nadzorowaliby i koordynowali ich operacje z poczynaniami imperialnych garnizonów.
Kirtan Loor, oficer łącznikowy przydzielony do oddziału Corrana, okazał się arogancki
do szpiku kości i niemal nie sposób było z nim współpracować. Nie znosili się z
Corranem serdecznie.

Corran dźwignął kolejne pudło.
- Myślę, że z punktu widzenia KorSeku trudno jest odróżnić Rebeliantów od

uczciwych przestępców, takich jak ja. Ja to umiem, bo patrzę na sprawę z odpowiedniej
perspektywy. Rebelianci nie są uczciwymi kryminalistami.

Maranna uśmiechnęła się.
- Uczciwymi kryminalistami?
- A tak, uczciwymi. Wiem, że to, co robię, jest niezgodne z prawem, ale nadal to

robię, bo na tym polega moje zajęcie. Podejmuję ryzyko. Albo zarabiam pieniądze, albo
zsyłają mnie na Kessel. Sprawa jest prosta i jasna. - Corran postawił pudło na
poprzednim. - Natomiast Rebelianci, którzy robią to samo, co ja, twierdzą, iż uprawnia
ich do tego fakt, że prawo jest złe i że Imperium jest złe. Oni po prostu szukają
wymówki, która nadałaby ich działaniom pozór szlachetności, a tak naprawdę są
niewiele lepsi ode mnie.

- Cóż za interesujące rozumowanie.
Corran obrócił się na dźwięk głosu dochodzącego z głębi hangaru. Jodo Kast stał

przy luku ładunkowym, zasłaniając sobą widok na większą cześć hangaru. Corran
przechylił głowę na bok, próbując spojrzeć poza łowcę, ale nic nie zobaczył.

- Gdzie Hal?
- Spodziewam się, że w tej chwili niedaleko fortecy Zekki Thyne’a.
- Co?! - okrzyk zdumionego Riija wypełnił cały hangar. - Miałeś ich chronić! Co

się stało?

Kast wszedł do ładowni i oparł się od niechcenia o ścianę.
- Ludzie Thyne’a już czekali na Trella i tamtych dwóch. Było ich siedmiu, w tym

najemnicy z Brommstaad. Czekałem, dopóki nie odlecieli na wschód, a potem
wróciłem.

Corran walnął dłonią w wieko „sprytnej” skrzynki.

Opowieści z Imperium

194

- Właśnie na wschodzie Thyne ma swój mały pałac.
Kast skinął głową.
- Stąd moje przypuszczenie co do miejsca, gdzie ich wiozą.
- I nic nie zrobiłeś, żeby ich powstrzymać? - Corran wycelował palec w kierunku

Kasta. - Ty, słynny łowca nagród w mandaloriańskiej zbroi, który potrafi siedząc
odstrzelić facetowi blaster z ręki, nawet nie kiwnąłeś palcem?

- Było ich siedmiu, a ja tylko j eden. Już raz dyskutowaliśmy kwestie arytmetyki

przy okazji tamtej potyczki. Mogłem ich dopaść, ale wtedy oni zabiliby waszych ludzi.

Riij potrząsnął głową.
- Rathe zająłby się paroma z nich.
Maranna skinęła głową.
- Trell wyeliminowałby co najmniej jednego.
- Hal też by się nie przyglądał z boku. Jednego czy dwóch...
- Jeden czy dwóch wyeliminowanych na pewno nie załatwiłoby sprawy.
- ... albo i więcej, gdyby tylko miał szansę. - Corran przeniósł wzrok od Riija i

Maranny na Kasta. - Czy naprawdę wszyscy jesteście tak naiwni, że nie wiecie, co się
stanie z naszymi ludźmi? Thyne zapyta ich o kontakty z Criskiem, a jeśli wszyscy
wiedzą tyle, co i wy, to weźmie ich w niezłe obroty, żeby uzyskać odpowiedzi, którym
mógłby zaufać. Nie bardzo mi się podoba pomysł, że w ten sposób zajmie się Halem.

Kast wzruszył ramionami.
- Zawsze możesz znaleźć sobie nowego partnera.
- Jeśli myślisz, że zostawię Hala, to chyba będę musiał wytrząsnąć cię z tej zbroi i

wbić ci do głowy trochę rozumu.

Kast podniósł głowę i stanął prosto, milcząco podkreślając, o ile jest wyższy i

masywniejszy od Corrana.

- Dziwna reakcja jak na dwóch kryminalistów, których niewiele łączy.

Powiedziałbym, że przesadna. Zachowujesz się, jakby był ci bardzo bliski.

Corran spojrzał na Kasta tak zimno, jak tylko mógł. Przypominał trochę ojca, ale

był też podobny do matki. Miała najbardziej niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek
widział. Jego zielone były czymś pośrednim między jej - błękitnymi, a piwnymi oczami
ojca, a jego brązowe włosy były ciemniejsze niż jasny blond matki, lecz jaśniejsze niż
czarne włosy Hala.

- Nawet gdyby był moim klonem, zareagowałbym tak samo. To mój partner i

jestem za niego odpowiedzialny. Wiem, co oznacza taka odpowiedzialność, Kast.
Oznacza ona, że nie zamierzam zostawić Hala w łapskach bezlitosnych oprawców
Thyne’a.

Kast skrzyżował ramiona na piersi.
- I odważyłbyś się zadrzeć z Czarnymi Słońcami?
Maranna zbladła.
- Thyne jest w Czarnych Słońcach?
- To pupilek samego księcia Xizora, jeśli pogłoski, które słyszałem, są prawdziwe.

- Corran oparł się o jedno z zielonych pudeł. - Jest wyjątkowo okrutny i amoralny, ale
powoduje nim przede wszystkim żądza zysku. Ten ładunek był może przeznaczony dla

Peter Schweighoffer

195

Criska, ale równie dobrze możemy go zaoferować Thyne’owi jako okup za naszych
ludzi.

- Nie sądzę. - Kast wyciągnął z sakiewki u pasa datakartę i rzucił ją Marannie. -

Na tej karcie jest czas i miejsce naszego spotkania z Criskiem. Dostarczycie tam
ładunek, wrócicie tutaj i przygotujecie się do startu.

Maranna złapała kartę.
- Nigdzie nie odlecimy bez Habera.
- Wiem- - Kast skinął głową. - Mam zamiar udać się do fortecy Thyne’a i

zapewnić, że wasi przyjaciele zostaną uwolnieni.

Corran roześmiał się.
- Wzdragasz się przed zaatakowaniem siedmiu opryszków, ale sam jeden

uwolnisz naszych przyjaciół z fortecy Thyne’a? Coś kiepsko z twoją arytmetyką tym
razem.

- Mają znaczną przewagę liczebną, ale wróżę mojej akcji sukces.
- Tu jest Korelia, a Korelianie nie zajmują się wróżbami. Myślę, że byłbym

bardziej skłonny uwierzyć w twój sukces, gdybym poszedł z tobą, żeby zwiększyć jego
szanse.

- Pracuję sam.
- Ha! - prychnął Corran, wskazując ruchem głowy na Riija i Marannę. - Możesz

pracować z nimi, to możesz i ze mną. - Zacisnął dłonie w pięści. - Oszczędź kłopotów
nam obu i powiedz, że się zgadzasz.

Kast zawahał się, w ładowni zaległa cisza. Najemnik studiował twarz Corrana i

chociaż ten nie widział jego oczu, czuł na sobie twarde spojrzenie łowcy, lustrujące go
od stóp do głów. Corran zmusił się, by patrzeć prosto w czarną szparę hełmu, gotowy
zareagować na kolejny ruch Kasta.

Łowca nagród powoli rozłożył skrzyżowane ramiona.
- Pójdę poszukać dla nas śmigacza.
- Świetnie. - Corran zdał sobie sprawę, że do tej pory wstrzymywał oddech. Hal

będzie wariował, pomyślał, gdy się dowie, co zrobiłem. Przeciwstawić się łowcy
nagród tej klasy co Kast. Trzeba to było zrobić, chociaż mogłem to lepiej rozegrać. Nie
uciekam nigdy od walki z kimś takim, ale też się do niej nie pcham.

Sylwetka Kasta rozpłynęła się w ciemności, a Corran odwrócił się i spojrzał na

dwoje pozostałych.

- Boicie się o własne głowy, tak?
Riij wzruszył ramionami.
- Nie bardzo wiem, co się dzieje, ale nie podoba mi się pomysł, by zostawić

Rathe’a w łapach zbira z Czarnych Słońc.

- Borbor Crisk jest niewiele lepszy. Znaleźliśmy się na arenie między dwoma

cyborreańskimi psami bojowymi. śaden z tych facetów nie cacka się z innymi, jak
widzicie.

Maranna machnęła datakartą.
- To co robimy? Mamy się spotkać z rym Criskiem i dostarczyć mu towar.

Opowieści z Imperium

196

- Po pierwsze sprawdźmy, co w ogóle mamy w tych pudłach. - Corran oglądał

pieczęcie na pudłach załadowanych na śmigacz. - Jest tu jedno uszkodzone.
Sprawdźcie, czy jest ich więcej.

Riij zaczął badać kolejne pudła, podczas gdy Corran wyjął z kieszeni mały

hydroklucz.

- To powinno nam wystarczyć.
Maranna podeszła do niego, marszcząc czoło.
- Co masz na myśli mówiąc, że pudło jest uszkodzone?
- Nie samo pudło, tylko pieczęć na duraplastowych mocowaniach. - Corran

pokazał jej okrągłą pieczęć spinającą taśmę. -Widzisz ten hologram zatopiony w
pieczęci? Dwie połówki hologramu nie schodzą się dokładnie. Spójrz na nie pod tym
kątem. Korony dwóch słońc nie pokrywają się ze sobą.

- Mam tu jeszcze jedno takie - oznajmił Riij.
- Świetnie, przynieś je tutaj. - Corran wsunął krawędź hydroklucza między

połówki pieczęci. - Jeśli połówki się nie schodzą, można je rozdzielić, podważając i
przekręcając lekko. - Szarpnął kluczem i skręcił nadgarstek. Pieczęć rozpadła się na
dwie połówki, uwalniając taśmy opasujące pudło. - Możemy potem z powrotem je
zapieczętować, gdy już zobaczymy, co jest w środku.

Maranna pochyliła się, żeby podnieść dwie połówki pieczęci, podczas gdy Corran

zaatakował kolejne pudło. Pieczęć rozdzieliła się łatwo. Corran odwrócił klucz i jego
drugą, płaską stroną podważył wieko.

- Na czarne serce Imperatora!
Jeszcze zanim wieko odskoczyło, Corran poczuł ostry, kwaśny zapach przyprawy.

W pudle leżało siedem kilogramowych sprasowanych kostek przyprawy, opakowanych
ciężkim celuplastem. Zostały zanurzone w woskowej polewie, która miała
zabezpieczyć przyprawę, ale widać było, że zrobiono to w pośpiechu. Jedna z paczek
otworzyła się, a przyprawa - nie najlepszej wprawdzie jakości - wysypała się do środka
pudełka.

- Co to takiego?
Corran spojrzał na Marannę.
- śartujesz?
- Mówiłam ci, nie jestem przemytniczką.
- To przyprawa. Tak naprawdę to podły gatunek błyszczostymu. Lepsze gatunki

są krystaliczne. Jedna dawka i jesteś cała szczęśliwa, przynajmniej dopóki nie
potrzebujesz więcej, a głód narkotyku nie pali cię w żyłach. To nic dobrego.

Riij skrzywił się z obrzydzeniem.
- Wiesz to z doświadczenia?
- Tak słyszałem, widziałem też faceta, który próbował sprzedać płuco, żeby kupić

kolejną dawkę błyszczostymu.

- Sprzedać płuco? - Maranna wzdrygnęła się.
Corran wzruszył ramionami.
- Nie swoje. Przypadkowego przechodnia. Jak mówiłem, to nic dobrego.
Riij podważył pokrywę następnego „sprytnego” pudła.

Peter Schweighoffer

197

- A niech to Sith!
Sięgnął ręką i wyciągnął długi na dłoń kryształowy kolec grubości kciuka. Był

fioletowy, jasny na końcach i ciemny w środku. Kiedy Riij podniósł kamień, złapane w
nim światło wystrzeliło pomarańczowymi, żółtymi i czerwonymi błyskami. Wszyscy
troje zamilkli, obserwując ten świetlisty spektakl.

Corran patrzył na klejnot przez chwilę, po czym potrząsnął głową.
- Czy to Ognie Durinda?
- Tak mi się wydaje - głos Riija załamał się, gdy przełykał ślinę. - Mój ojciec kupił

matce pierścionek z Ogniem Durinda na dwudziestą piątą rocznicę ślubu. Dopiero na
trzydziestą rocznicę go spłacił, a to był naprawdę maleńki kamień.

- Niewiele ich opuszcza Tatooine i rzadko kiedy są nieobrobione, tak jak ten. -

Maranna wzięła kamień od Riija i zważyła w dłoniach. - To by wystarczyło na kupno
nowego statku.

Riij odwrócił się.
- Sprawdźmy, co jest w innych pudełkach.
- Nie, poczekaj. - Corran powstrzymał go gestem. - Nie mamy czasu, żeby to

sprawdzać. Odłóż kamień, zapieczętujemy te dwa pudła i położymy je na przednim
siedzeniu śmigacza.

Maranna niechętnie włożyła kamień do pudła.
- Masz jakiś pomysł?
- Będziemy potrzebować zabezpieczenia, jeśli chcemy się wydostać stąd cali i

zdrowi. Zapieczętujemy skrzynki i nikt nigdy się nie dowie, że przy nich
majstrowaliśmy. Zabierzesz te dwa pudła do Criska i powiesz, że masz takich jeszcze
sto dziewięćdziesiąt osiem. Nie zrobi ci nic, dopóki nie dostanie wszystkich.

Riij zmarszczył czoło.
- Przecież może tu przyjść i je zabrać.
- Tak, ale już ich tu nie będzie. Załadujemy resztę na śmigacz i schowamy w

magazynie. - Corran zmarszczył brwi, zastanawiając się intensywnie. - Już wiem, po
drodze do centrum Coronet City są magazyny Dewback Storage. Możemy wynająć
jakąś szopę i tam wyrzucić nasze pudła. Wy pójdziecie na spotkanie z Criskiem i
powiecie mu, że dowie się, gdzie jest reszta towaru, kiedy będziecie pewni, że wasi
przyjaciele są bezpieczni. Ja i Kast pojedziemy do Thyne’a, a jeśli nie wrócimy w
określonym czasie, wykorzystacie Criska, by pomógł nas odbić Thyne’owi.

Maranna wolno potrząsnęła głową.
- Nie podoba mi się to.
- Słuchaj, mamy w tych pudłach istną fortunę. Jeśli Crisk nie będzie chciał wam

pomóc, spotkacie się z Thyne’em i zaoferujcie je jako okup.

- Ale jak mamy do niego dotrzeć?
Corran uśmiechnął się.
- Udało wam się za pierwszym razem w alei Łowców Skarbów, pamiętacie?
- Słusznie.
- Dobra, ładujemy dalej. - Corran zapieczętował pierwsze, a potem drugie pudło. -

Wiem, Maranna, że nie podoba ci się to wszystko, ale to ty powiedziałaś, że jesteś

Opowieści z Imperium

198

handlowcem. Jeśli sprawy pójdą źle, będziesz musiała kupić nasze życie. Mam
nadzieję, że uda ci się wytargować dobrą cenę.

Pułkownik Maksymilian Veers spojrzał na krzesło, które mu zaproponowano, ale

nie usiadł.

- Jest pan bardzo uprzejmy, agencie Loor, ale nie przewiduję, żebym miał tu długo

zostać. Widział pan wiadomość, którą panu wysłałem.

Wysoki, szczupły mężczyzna usiadł na krześle i w tym momencie jakaś siła

rzuciła go na blat biurka. Chwycił blat jedną ręką, a drugą poprawił kosmyk ciemnych
włosów, który opadł mu na twarz.

Veers był pewien, że mężczyzna specjalnie tak się czesze, by uwydatnić swoje

podobieństwo do zmarłego Wielkiego Moffa Tarkina. Służyłem pod Tarkinem,
pomyślał. Każdy, kto twierdziłby, że ten cały Loor jest podobny do Tarkina, powinien
wiedzieć, że nie fryzura tworzy człowieka.

- Coś nie tak ze sprężynami w pańskim krześle, Loor? - spytał pułkownik.
Oficer łącznikowy prychnął.
- Mamy tu sabotażystów, którzy uwielbiają znajdować wciąż nowe sposoby, by

mnie zirytować. Majstrowanie przy moim krześle to ich najnowszy sposób ekspresji.

Wyciągnął rękę i wcisnął klawisz stojącego na biurku komputera.
- Tak, pułkowniku Veers, zgodnie z pańskim życzeniem przeanalizowałem

wiadomość, którą mi pan przesłał. Nie jestem w stanie potwierdzić jej wiarygodności.
Ustaliłem jedynie, że Zekka Thyne faktycznie ma małą fortecę we wschodniej części
Coronet City.

- Wiem o tym, Loor.
Oficer podniósł głowę.
- Ach tak? Nie zdawałem sobie sprawy, że siedziba Thyne’a jest czymś, co

mogłoby pana zainteresować, pułkowniku Veers. Nie byłem świadom, że imperialne
siły wojskowe mają powód, by uważać budowle Czarnych Słońc za cele militarne.

Nozdrza Veersa rozszerzyły się ze zdenerwowania. Jedyną rzeczą, której

nienawidził bardziej niż zadawania się z aroganckimi agentami wywiadu, było
przymykanie oka na działalność Czarnych Słońc. Zakładał, że Imperator musi mieć
jakiś powód, aby tolerować tę przestępczą organizację, ale zdaniem Veersa ta tolerancja
była szkodliwa dla Imperium. Akceptowanie przestępców naruszało rządy prawa. Jeśli
ludzie widzieli, że Czarne Słońca to coś bardziej złowrogiego niż Rebelianci, tym
łatwej przychodziło im popieranie tych ostatnich.

- Moim obowiązkiem, agencie Loor, jest traktowanie każdej twierdzy pełnej

uzbrojonych ludzi jako potencjalnego celu militarnego. W tym przypadku zostałem
poinformowany, że Thyne spotyka się z przedstawicielami rebelianckiego podziemia.

- Tak, ale nie jestem pewien źródła tej informacji. Kim jest pański informator?
- Widział pan kod kontrolny. Jest ważny. - Veers zmarszczył czoło. - Nie ma

powodu, by podawać w wątpliwość wiarygodność moich informacji. Są prawdziwe i
zamierzam działać, kierując się nimi.

- A zatem nie wie pan, kim jest pańskie źródło.

Peter Schweighoffer

199

- Nie muszę tego wiedzieć.
Z pełnym wyższości uśmiechem Loor odchylił się na oparcie krzesła. Veers miał

nadziej ę, że agent straci równowagę i przewróci się do tyłu.

- Jeśli wierzy pan swojemu informatorowi, to po co przychodzi pan do mnie?
Veers miał ochotę pochylić się nad biurkiem i uderzyć Loora.
- Przychodzę do pana, agencie Loor, bo jest pan oficerem łącznikowym Imperium,

powołanym do kontaktów ze Służbą Ochrony Korelii na terenie tego sektora. Chcę
wiedzieć, czy mają w otoczeniu Thyne’a swoich agentów operacyjnych.

- Czy zamierza pan potraktować próbę odbicia tych agentów jako pretekst do

ataku na Thyne’a, czy też obawia się pan, że złożę protest przeciwko wypłaceniu im
odszkodowań?

Veers zmrużył oczy.
- Nie ma potrzeby, by ginęli uczciwi ludzie.
Loor leniwie wzruszył ramionami.
- Jeśli zginą, zostaną bohaterami. Jeżeli dostarczy mi pan Zekkę Thyne’a, pan też

może zostać bohaterem.

- Sądzę, agencie Loor, że jestem w stanie znaleźć własny sposób, by zostać

bohaterem. - Veers obrócił się na obcasach i sztywnym krokiem wyszedł z pokoju.

Zastanawiał się w duchu, jak to możliwe, że Rebelianci jeszcze nie obalili

Imperium. Czy Imperium, które powierza ważne sprawy ludziom takim jak Loor, ma
szansą, by w ogóle przetrwać?

Corran westchnął, kiedy zobaczył śmigacz SoroSuub X-34, pilotowany przez

Kasta.

- Kupiony czy „pożyczony”?
Łowca nagród spojrzał na niego zza kierownicy.
- A czy to ma jakiekolwiek znaczenie?
- Jeśli już mąją mnie aresztować za jazdę kradzionym śmigaczem, wolałbym, żeby

to było coś nowszego i bardziej sportowego, na przykład XP-38.

- Zawsze możesz iść piechotą, Corran.
- Słuszna uwaga. - Przytrzymując się lewą ręką owiewki, Corran wskoczył na

miejsce pasażera. - A niech mnie!

Kast zakręcił kierownicą, dodał mocy i zwolnił przepustnicę.
- Jak poszedł załadunek?
- Załadunek? W porządku. - Corran wiercił się, nie mogąc usadowić się wygodnie

w zdezelowanym fotelu. - Powinni być już gotowi do spotkania.

- Dobrze.
Corran usłyszał w jego głosie właściwą intonację i nacisk, ale mimo to odniósł

wrażenie, że odpowiedź Kasta nie zabrzmiała całkiem naturalnie. Próbował sobie
uzmysłowić, co go tknęło, ale nie potrafił, i to go martwiło. W przeszłości jego intuicja
wobec takich twardzieli jak Kast graniczyła z szóstym zmysłem, ale w tym wypadku
nie był w stanie odczytać intencji zakutego w pancerz najemnika. Świadomość, że mój

Opowieści z Imperium

200

ojciec wpadł w łapy faceta, który pewnie go teraz filetuje, nie pomaga mi się
skoncentrować, pomyślał.

Kast skierował śmigacz w stronę centrum miasta. Jasne światła i zgiełk Coronet

City, a zwłaszcza aleja Łowców Skarbów zaczęły działać na Corrana. Jako agent
KorSeku uważał Rynsztok - jak nazywali aleję agenci - za miejsce niebezpieczne.
Chociaż centralna część alei nie była taka zła - wielu praworządnych obywateli ubijało
tam interesy - w niektóre miejsca bałby się zapuścić sam Darth Vader. Większość z
nich była pod kontrolą Czarnych Słońc.

Dziadek Corrana ubolewał nad zmianami, jakie zaszły w środowisku

przestępczym od czasu powstania Imperium. Rostek Horn pamiętał czasy Moffa Fliry
Vorru, kiedy to naruszanie prawa było swoistą sztuką. W tamtych czasach, jak mówił
Corranowi, przestępcy prowadzili wojny wyłącznie z innymi przestępcami.
Uprowadzenie Hala i Trella nie byłoby na pewno wtedy możliwe - osoby postronne
musiały być znacznie głębiej zaangażowane w działania kryminalne, by uznano je za
przeciwników.

A potem nastał okres dominacji Xizora i jego organizacji Czarne Słońca. Xizor

zdradził Vorru, wydał go Imperium i w ten sposób uzyskał przychylność Imperatora.
Traktował Korelię jako swoisty poligon dla swoich poruczników. Najbardziej
brutalnym z nich był Zekka Thyne.

Corran spojrzał w bok na magazyny Dewback Storage, które właśnie mijali.

Kiedy z powrotem skierował wzrok na drogę przed nimi, dostrzegł kątem oka, że Kast
go obserwuje.

- Coś się stało? Wygląda na to, że zauważyłeś tam coś interesującego.
- Tak, rzeczywiście. - Wymyśl coś, Corran. Musisz wymyślić coś przekonującego.

- Malowidła ulicznych artystów na ścianach budynku.

- Artystów? Uważasz dewastowanie budynków za sztukę?
Corran wzruszył ramionami.
- Nie jest to może Venthan Chassu, ale bije na głowę kłującą w oczy biel

gwiezdnych niszczycieli.

Kast przyglądał się Corranowi przez dłuższą chwilę.
- Skąd ktoś taki jak ty mógł słyszeć o Venthanie Chassu?
- Mógłbym skłamać i powiedzieć, że matka zabierała mnie do muzeum, ale

pewnie byś nie uwierzył. - Corran zmusił się, by patrzeć prosto, gdy od prawdy
przeszedł do kłamstwa, opowiadając nieprawdopodobną historię, zasłyszaną od
złodzieja, którego kiedyś aresztował. - Znałem faceta, który miał klienta nieźle
napalonego na sztukę koreliańską. Powiedział, że ukradł i sprzedał mu już parę
obrazów, kilka rzeźb i holograficzne dioramy. Klient był zachwycony, ale to mu nie
wystarczyło. Wydawał kredyty w takim tempie, jakby to były atomy wolnego wodoru,
więc ten facet powiedział, że planuje skok na Muzeum Sztuk Pięknych w Coronet City.
Chciał, żebym brał w tym udział, więc obejrzałem sobie to miejsce.

Kast powoli skinął głową.
- Kto był tym klientem?

Peter Schweighoffer

201

- Nie mam pojęcia. Facet rozmawiał tylko z pośrednikiem, a potem namierzył go

KorSek, więc zarobił od nich tylko na bilet w jedną stronę do Akrit’tar. Tam umarł.

- A co myślisz o dziełach Chassu?
Corran zmarszczył czoło. Co może takiego łowcę obchodzić sztuka, pomyślał,

albo moje zdanie na ten temat?

- Interesujące. Najbardziej podobały mi się akty Selonianek - ale nie dlatego, że

lubię goliznę. Selonianki są pokryte sierścią, więc czy kiedykolwiek bywają naprawdę
nagie? Zresztą, gdyby zachciało mi się nagiej Selonianki - machnął ręką nad owiewką -
mógłbym ją znaleźć bez problemu w alei Łowców Skarbów.

- Więc co ci się w nich spodobało?
- Chassu uchwycił dwie najbardziej charakterystyczne cechy Selonianek: ich

zmysłowe, żylaste kształty i ich tęsknotę za prywatnością. Wszystkie mają twarze
ukryte w ciemności. - Wzruszył ramionami. - Niektóre inne jego prace też mi się
podobały.

- A co myślisz o portrecie „Palpatine triumfujący”?
- Tron z ludzkich kości śnił mi się przez parę nocy. - Corran wzdrygnął się,

przypominając sobie, że senne koszmary wywołał nie tyle widok tronu z czaszek i
potrzaskanych kości, ale wyraz morderczej radości na pełnej uniesienia twarzy
Imperatora. - Jako ukoronowanie pracy spełnia swoje zadanie, ale wolałbym, żeby
Chassu wrócił do studiów Selonianek.

- Jego śmierć była wielką stratą. - Kast spojrzał na Corrana. - Wygląda na to, że

coś przede mną ukrywasz.

- Tak?
- Owszem. Po raz ostami seloniańskie akty były pokazywane w Muzeum Sztuk

Pięknych dziesięć lat temu.

Corran pokrył zaskoczenie uśmiechem.
- Niezupełnie. Dwa lata temu na Nowy Rok zostały wystawione na prywatnym

pokazie dla sponsorów muzeum. Cztery godziny, dziesięć tysięcy kredytów od osoby. -
Corran poklepał Kasta po naramienniku. - Spodobałoby ci się, tylko musiałbyś
najpierw trochę odmalować zbroję.

- A ty tam byłeś.
- Byłem. - I Hal też tam był, pomyślał. Matka od tylu lat pracowała społecznie na

rzecz Muzeum, że kiedy przyszło zatrudnić dodatkowych strażników na przyjęcie,
administracja wzięła nas dwóch. - Dam ci znać, gdy znowu zrobią taką fetę, jeśli
chcesz.

- Chętnie. Może uda mi się dostać zaproszenie.
Corran roześmiał się.
- Jeśli byłbyś w stanie je zdobyć, to może rzeczywiście uda ci się dostać do Zekki

Thyne’a. Jak chcesz to zrobić?

Głos Kasta doszedł echem z głębi hełmu.
- Myślałem, żeby odwołać się do jego poczucia sprawiedliwości.
- Łatwiej by ci chyba było odnaleźć katańską flotę. - Corran potrząsnął głową. -

Zekka Thyne to skundlony mieszaniec ludzkiej kobiety i jakiegoś obcego, z wielkimi

Opowieści z Imperium

202

sinymi plamami na bladoróżowym cielsku. Ma krwistoczerwone oczy z czarnymi
ź

renicami w złotych obwódkach. A także ostre uszy, jeszcze ostrzejsze zęby i

najostrzejsze poczucie krzywdy w tej części galaktyki, porównywalne tylko z
Wookiem, który ma do kogoś urazę. Słyszałem, że zastrzelił przewoźniczkę przyprawy,
która powiedziała mu, że na chwilę pożyczyła kredyty z wypłaty, ale już uregulowała
ten dług wraz z odsetkami.

- A co by zrobił, gdyby mu tego nie powiedziała?
- Zabijałby ją powoli. Jest prawdziwym artystą, jeśli chodzi o wibroostrze. -

Corran zmarszczył czoło. - Braki umysłowe nadrabia wściekłą złośliwością. Ile byś
wziął za zabicie go?

Kast lekko uniósł głowę.
- Prosisz mnie, żebym go zamordował?
Corran zawahał się przez chwilę.
- Nie, chyba nie. Tak się tylko zastanawiałem. Pomyślałem sobie, że gdybym to

zrobił, może mógłbym odliczyć twoje wynagrodzenie od podatku, jako darowiznę na
cele charytatywne. Oczywiście gdybym w ogóle płacił podatki.

- Myśl o wyeliminowaniu Thyne’a nie jest mi niemiła, ale nie wchodzi w zakres

mojego aktualnego zadania. - Kast spojrzał na niego. - Myślę jednak, że uda mi się go
przekonać, aby się z nami spotkał. Sądzę, że podejście dyplomatyczne będzie najlepsze.

- Zgadzam się. Też wolę dyplomację. - Corran poklepał się po kaburze blastera

przymocowanej pod lewą pachą. - Ale jestem również przygotowany na okoliczność,
gdybyśmy musieli zachować się niedyplomatycznie.

- To znaczy?
- To znaczy ja będę strzelał dołem, a ty górą.
Kast uroczyście przytaknął.
- Dobrze, to będzie nasz plan awaryjny.
Łowca nagród bez trudu prowadził śmigacz przez ciemne wzgórza otaczające

Coronet City. Rezydencja Thyne’a należała kiedyś do magnata transportowego, który
został aresztowany i zesłany na Kessel za przemyt przyprawy. Thyne kupił ją na
licytacji, w związku z czym w koreliańskim półświatku rozeszły się pogłoski, że on
sam dostarczył dowodów, które doprowadziły do skazania magnata. Corran zawsze
przypuszczał, że ten podstęp zaplanował i przeprowadził raczej książę Xizor, bo Thyne
nie wykazał się nigdy podobną przemyślnością.

Wjechali na zbocze wzgórza, a potem w dół w szeroką dolinę. Corran wskazał na

główny budynek.

- Nie wygląda specjalnie imponująco, ale pod wzgórzami są kanały, którymi

można doprowadzić siły wojskowe do miejsc, gdzie Thyne ma pola minowe. Na tych
wieżach są podobno elektroniczne siatki zdolne zmieść z powierzchni każdego
ż

ołnierza. Thyne ma nawet wyrzutnię, dzięki której może się stąd wydostać, gdyby

pojawiły się kłopoty, co jest jednak mało prawdopodobne. Ściany podwójnej grubości,
okna z podwójnej transpastalowej tafli, pełen zestaw sensorów i czterdziestu do
pięćdziesięciu uzbrojonych oprychów sprawia, że to raczej twardy orzech do

Peter Schweighoffer

203

zgryzienia. Słyszałem, że KorSek ma nakaz na przeszukanie, ale bez pomocy
imperialnego garnizonu nikt nie jest dość głupi, żeby próbować go dostarczyć.

- Nie żartowałeś o tych sensorach. - Kast skierował śmigacz w kierunku dwóch

mężczyzn, którzy wyszli z bocznej furtki, łapiąc ich w światła reflektorów pojazdu, a
potem skręcił w lewo i osadził śmigacz. - Pójdę z nimi porozmawiać. Bądź gotowy, na
wypadek gdyby coś poszło nie tak.

- Dasz mi jakiś znak? - Corran patrzył, jak łowca nagród wstaje z fotela kierowcy,

i katalogował w myśli uzbrojenie, które był w stanie dostrzec. - Głupie pytanie, jeśli
upadną, to pobiegnę.

Obserwował, jak Kast podchodzi do strażników. Łowca rozłożył ręce, ale nie

podniósł ich, by go nie posądzono, że się poddaje.

Chce, żeby wiedzieli - pomyślał Corran - że nie zamierza ich zabijać, ale jest

gotów to zrobić, jeśli go sprowokują. Trójka mężczyzn spotkała się i Corran słyszał
szmer głosów, ale nie był w stanie odróżnić poszczególnych słów. Jeden z ludzi
Thyne’a powiedział coś przez komunikator, a Kast podniósł lewą rękę i wezwał
Corrana niedbałym gestem.

Corran wyszedł ze śmigacza i podszedł do mężczyzn, naśladując postawę Kasta.

Jeden z ludzi Thyne’a zbiżył się do niego, najwyraźniej z zamiarem zabrania mu broni,
ale Corran zmarszczył czoło.

Wydaje ci się - pomyślał - że jestem na tyle głupi, aby próbować się tu dostać albo

uciec, ostrzeliwując się z blastera?

Opryszek zawahał się, po czym wsunął ręce do kieszeni.
Drugi ze zbirów Czarnego Słońca pokazał na Corrana.
- No dalej, zabierz mu miotacz.
- Myślisz, że jest na tyle głupi, by próbować się tu dostać albo uciec, ostrzeliwując

się z blastera? - pierwszy z oprychów potrząsnął głową. - Zaprowadzimy go do szefa.
Nie każmy mu czekać.

- Słusznie. Chodźcie za nami.
Przewodnicy wprowadzili ich przez główne wejście do holu, który - zdaniem

Corrana - mógłby konkurować pod względem przepychu z Muzeum Sztuk Pięknych w
Coronet City. Różowy granit i czarny marmur splatał się na posadzce w
skomplikowany, chaotyczny wzór. Kamienne schody prowadzące na drugie i trzecie
piętro wiły się w górę, kierując wzrok ku sklepieniu, zdobionemu holograficznym
wizerunkiem nocnego nieba. W małych niszach wokół holu stały posągi, a ogromne
złocone panele na ścianach stanowiły doskonałe tło dla bogatej i zróżnicowanej
kolekcji obrazów i oryginalnych hologramów.

Zdumiewające - pomyślał Corran - jak łatwo jest przeobrazić miejsce, które

mogłoby by być tak piękne, w coś równie... prostackiego. Wyglądało na to, że dla
Thyne’a pojęcie sztuki wiązało się ściśle z golizną, przesadą i paletą kolorystyczną
zdominowaną przez róże, fiolety i denerwująco jaskrawy odcień zieleni. Niektóre
rzeźby zostały „poprawione” przez hojne zastosowanie tej właśnie palety, a nadmiar
farby spłynął po ścianach nisz, w których stały. Obrazy przedstawiały modelki i modeli

Opowieści z Imperium

204

w pozach, które nadawałoby się bardziej do podręczników ksenobiologii, hologramy
zaś stanowiły wizualny odpowiednik skowytu.

- Ile chciałeś mi zaproponować za zabicie go? - szepnął Kast.
- Za mało.
Idąc za przewodnikami, przecięli hol i przez ogromne dwuskrzydłowe drzwi

weszli do gabinetu Thyne’a. Tutaj do plastycznej kakofonii dołączył nowy element:
skłócone ze sobą style umeblowania. Biurko Thyne’a zostało wykonane z
ciemnobrązowego drewna Vweliu i samo w sobie było dziełem sztuki. Otaczały je
krzesła i stoliki taśmowej produkcji z duraplastu i fiberplastu - takie, które można
zostawić w ogródku, bo żadna pogoda im nie zaszkodzi. Kilka stolików z nierdzewnej
stali ze spiętrzonymi na nich arkuszami transpastali dopełniało wystroju, a zbieranina
lamp - z których żadne dwie nie pasowały do siebie - zapewniała oświetlenie.

Corran spojrzał na Hala i zauważył, jak ten dumnie skinął głową, nie bacząc na

dwie strużki krwi wypływające z nosa. Haber Trell wyglądał gorzej, z podbitym okiem
i wibroostrzem wbitym nieruchomo w krzesło pomiędzy jego udami. śółta skóra
Tunrotha zszarzała nieco, a z nosa kapała mu niebieskawa krew, lecz poza tym Rathe
wyglądał przytomnie.

Zekka Thyne uśmiechnął się do Kasta, a Corran uznał, że jego twarz przybrała

przy tym wyraz niemal obsceniczny.

- Ach! Jodo Kast! W końcu się spotykamy. Zazwyczaj nie przyjmuję usług osób,

które nie zostały mi przedstawione, ale twoja reputacja jest powszechnie znana.
Uznałem, że nie na darmo wydałem tyle kredytów. - Przekrwione spojrzenie Thyne’a
wyostrzyło się. - Nie rozczaruj mnie.

- Nie mam takiego zamiaru. - Szybkim, łagodnym ruchem Kast wyciągnął

miotacz prawą dłonią i wbił jego lufę w lewą skroń Corrana. - Haber Trell i Tunroth są
najemnymi mordercami, których nastał na ciebie Borbor Crisk. Ich wspólnicy właśnie
teraz pilnują, by Crisk wypełnił kilka setek „sprytnych” skrzynek zapłatą za twoją
głowę.

- To nieprawda! - warknął gniewnie Haber Trell. - On kłamie!
Thyne uciszył go, waląc na odlew w twarz.
- A ci dwaj pozostali?
Kast prychnął, co niemal przypominało śmiech.
- Najęli tych dwóch miejscowych jako przewodników i dla kamuflażu. Kto by

pomyślał, że intergalaktyczni zabójcy będą ciągać za sobą takich wycieruchów?

Corran podniósł rękę, żeby rozmasować głowę, ale Kast mocno przyciskał lufę do

jego czaszki. Corran nie wiedział, co go bardziej boli - głowa czy zraniona duma, że dał
się wyprowadzić w pole Kastowi. Oszukał mnie jak się patrzy - pomyślał - tak samo jak
resztę z nas. Szkoda, że ojciec nie był na moim miejscu. On nie dałby się wystrychnąć
na dudka.

Corran spojrzał w bok na Kasta, a potem skinął głową w stronę Thyne’a.
- Wiesz co? Naprawdę nie można ufać łowcy nagród.
- Prawda, ale prędzej zaufam jemu niż jakiemuś lokalnemu chłopcu na posyłki

najemnych morderców.

Peter Schweighoffer

205

Kast sięgnął ręką i uwolnił Corrana od jego broni, a potem opuścił miotacz.
- Moją historię jest dość łatwo sprawdzić. Wyślij paru swoich ludzi do „Niebios

Mynocka”. To knajpa, w której kompani Trella mają się spotkać za godzinę z Criskiem,
ż

eby uzgodnić szczegóły zapłaty. „Sprytne” pudła pełne wynagrodzenia znajdziesz w

magazynach Dewback Storage w pobliżu kosmoportu. Możesz tam posłać kilku swoich
i zaczekać, aż przyjdą ludzie Criska, żeby wypełnić pudła.

Corran potarł skroń.
- Domyśliłeś się tego z mojego spojrzenia, kiedy mijaliśmy to miejsce? Dobry

jesteś.

- Dlatego mnie zatrudniają. - Kast spojrzał na Thyne’a. - Zakładam, że masz tu

jakieś cele, w których można by ich zamknąć.

- Piwnica na wino jest pusta. Możesz ich tam pozamykać.
- Dobrze. Zrobię to, a ty zajmij się pułapką na Criska. - Kast skinieniem miotacza

skierował Corrana ku drzwiom. - Kiedy wrócą twoi ludzie, będziesz wiedział, komu
ufać.

- Tak - syknął Thyne. - A ci, którzy kłamią, zapłacą za to, że ośmielili się mnie

oszukać.

Opowieści z Imperium

206

W Y P A D - C Z

Ę Ś Ć

I I I

Michael A. Stackpole

Zdopingowany dźgnięciem lufy karabinu w okolice nerek, Corran Horn potykając

się wszedł do prowizorycznej celi. Odzyskał kontrolę nad ruchami w samą porę, by
uniknąć kolizji z potężnym ciałem ojca i odwrócić się szybko, ale Jodo Kast już zdążył
zamknąć za nim furtę z kutego żelaza. W ten sposób Hornowie znaleźli się sami w
małej, zakurzonej grocie, która niegdyś kryła w sobie kolekcję najprzedniejszych win z
całego Imperium. Przynajmniej tak to wyglądało, pomyślał Corran, sądząc z ilości
potłuczonego szkła na podłodze.

Corran wbił w Kasta najgroźniejsze spojrzenie, na jakie udało mu się zdobyć.
- To jeszcze nie koniec między nami.
Łowca nagród spojrzał na Corrana spokojnie, ale trójka najemnych zbirów Zekki

Thyne, którzy wpychali właśnie Tunrotha i Trella do drugiej celi, roześmiała się głośno.
Ich dowódca, czerwony na gębie, rudy mięśniak, który wcześniej popchnął Corrana, nie
mógł powstrzymać się od szyderstwa.

- Ty, koleś, jesteś teraz o, taki malutki. Nie myśl, że szef da ci szansę wypróbować

tego gościa. Już ja się tobą zajmę.

- Ach tak? - Corran posłał mężczyźnie złowrogi uśmiech. - Nie wiedziałem, że

Thyne ma zwyczaj pozwalać swoim najemnym pachołkom na rozrywki. Będę do twojej
dyspozycji, gdy przyjdzie ci ochota mnie wypróbować.

- Nie będzie miał okazji. - Głos Kasta był niski i zimny. - Znosiłem twoją

paplaninę, przechwałki i groźby, Corran, i nie mam zamiaru pozwalać komuś innemu,
by pozbawił mnie możliwości osobistego wyeliminowania twojej uciążliwej osoby z
mojego życia. - Wycelował palec swej opancerzonej ręki w rudowłosego. - Spróbuj go
choćby tknąć, a wypatroszenie cię uznam za kwestię honoru.

Rudy najemnik zbladł.
- Tak jest, sir.
Drugi ze zbirów Thyne’a zamknął i zaryglował drugą furtę
- Gotowe. Chcesz postraszyć któregoś z tamtych, Nidder?
Rudy zmarszczy! brwi.
- Idź ssać próżnię, Somms. Jeśli sądzisz, że jesteś taki dowcipny, to możesz sobie

wymyślać dowcipy, gdy będziesz pilnował tych pajaców.

Peter Schweighoffer

207

Jasne brwi Sommsa zjechały się w kierunku nosa.
- Przecież są zamknięci, nie trzeba ich tu pilnować.
Kast potrząsnął głową.
- Nie, tu nie, oczywiście, tylko wyżej, na pierwszym podeście. Będziesz mógł

wtedy słyszeć, co dzieje się na dole i na górze w głównej sali, aby odpowiednio
zareagować w razie potrzeby.

Nidder rzucił Sommsowi swój karabin.
- Słyszałeś, co powiedział.
Corran uśmiechnął się.
- Dokładnie tak, jak przypuszczałem, Kast. Chcesz, żeby ktoś stał między nami

dwoma.

Kast chwycił żelazne kraty furty i potrząsnął nimi raz, ale mocno. Metal zagrzmiał

głośnym łoskotem i zaskoczony Corran cofnął się odruchowo. Nidder, Somms i trzeci
podwładny Czarnych Słońc wybuchnęli śmiechem, ale ich rechot nie zagłuszył
odpowiedzi Kasta.

- Nie boję się ciebie, Corran. Chętnie się z tobą spotkam, gdy już uda ci się stąd

wydostać, bo jestem niemal pewien, że teraz, kiedy Thyne wysłał swoich strzelców,
ż

eby złapali Marannę i Riija, tylko ja stoję pomiędzy tobą a wolnością. Może i jesteś

niezły - może nawet lepszy, niż chciałbym przyznać - ale ja jestem jeszcze lepszy.

Corran czuł pulsowanie w lewej skroni, gdzie Kast wbił lufę swego pistoletu.
- Myśl sobie tak dalej, Kast i nie zdziw się, jak ci udowodnię, że się myliłeś.
- Zobaczymy się, Corran, jeśli twoje przechwałki nie okażą się próżne. - Kast

odwrócił się i wyprowadził pozostałych mężczyzn z małego pomieszczenia. Stare
drewniane drzwi zamknęły się za nim z trzaskiem.

Corran spoglądał za nim przez chwilę, po czym odwrócił się na pięcie i zaklął.
- Na ikrę Sithów! Ten syn rancora wystrychnął mnie na dudka! - Spojrzał na ojca.

- Przepraszam, tato. Wszystko spaprałem.

- Dlaczego uważasz, że nasze kłopotliwe położenie jest twoją winą?
- Powinienem był wiedzieć, że coś jest nie tak. - Corran potarł dłonią policzek. -

Ten ich statek „Pasikonik”, to stary śmieć, którego Crisk nie użyłby nawet do
przewożenia trupów, a co dopiero cennych towarów. Pozostali nie mieli pojęcia, co
mają w ładowni, a okazało się, że jest pełna „sprytnych” pudeł.

Hal zmarszczył czoło.
- „Sprytne” skrzynki to dziś historia. śaden porządny przemytnik już ich nie

używa. Wygląda to prawie tak, jakby sami się prosili, żeby ich złapać.

- Właśnie! Nie inaczej! - Corran oparł się o stojak na wina z fiberplastu,

wbudowany w ścianę groty. - Kast powiedział Thyne’owi, że pudła są puste, ale
znalazłem kilka z uszkodzonymi holopieczęciami i otworzyłem je. W jednej była
przyprawa - wprawdzie tylko „pył radości”, ale zawsze to przyprawa, a w drugiej -
prawdziwa fortuna w nieoszlifowanych Ogniach Durinda. Nawet jeśli założymy, że
tylko w tej jednej skrzynce są klejnoty, a pozostałe sto dziewięćdziesiąt dziewięć
zawiera przyprawę, Crisk mógłby kupić całą armię w zamian za te kamienie, a
przyprawą zalać rynek, pozbawiając Czarne Słońca zysków.

Opowieści z Imperium

208

Hal Horn usiadł na przewróconej skrzynce po winie.
- A więc twierdzisz, że mamy do czynienia z ludźmi, którzy nie są przemytnikami

i przewożą dwieście „sprytnych” skrzynek, nie wiedząc, co jest w środku. W dwóch
znalazłeś klejnoty i przyprawę, a całość transportu jest przeznaczona dla Criska. Sam
Crisk nie byłby w stanie załatwić takiej ilości towaru, a zatem ktoś za nim stoi. Kto?

Corran zmarszczył czoło.
- Klejnoty pochodzą z Tatooine. Czy to nie tam siedzi jakiś Hutt, który handluje

przyprawą?

- Tak, jakiś Jappa czy Jadda. Jest tam dość potężny, ale ekspansja na Korelię? To

zbyt zuchwały ruch. - Hal otworzył usta, po czym potrząsnął głową. Odsunął syna od
krat i zajrzał do drugiej celi. - Trell, od jak dawna znasz Jodo Kasta?

Pilot „Pasikonika” wstał i chwycił kraty swojej celi.
- W ogóle go nie znam. Zabrał się z nami tylko na ten kurs.
- Tak. - Hal oparł się o ścianę i roześmiał cicho. - I o to chodzi.
Corran pokręcił głową.
- Więc myślisz, że to Kast stoi za tą przesyłką dla Criska? Ale przecież to nie ma

sensu. Powiedział ludziom Thyne’a, gdzie znaleźć skrzynki z przyprawą i klejnotami.

- Nie, Corran, Kast nie jest mózgiem tego planu. On jest tym, co miało być

przemycone na Korelię.

Corran otworzył usta ze zdziwienia.
- Ależ to nie ma sensu!
- Nie? - Hal spojrzał badawczo na syna, tak jak zwykł był patrzeć kiedyś, dając

mu do zrozumienia, że umysł chłopca pracuje zbyt leniwie. - Jak oceniasz ostatnią
uwagę Kasta?

Corran zastanowił się przez chwilę.
- Drwił ze mnie.
- Zgoda, ale co nam powiedział?
Corran westchnął ze zrozumieniem.
- Powiedział, że pomiędzy wolnością a nami stoi tylko on. A więc że ludzie

Thyne’a już nie żyją. Powiedział też, żebym go odszukał, gdy się stąd uwolnimy. -
Corran klepnął się dłonią w czoło. - Powinienem był to zauważyć.

- Zauważyłeś.
- Tak, ale musiałeś mnie wcześniej nakierować. - Corran potrząsnął głową i

rozgniótł nogą zalegające podłogę kawałki szkła. - Czasami mój umysł po prostu się
wyłącza.

- Nie, Corran, twój umysł pracuje jak należy. - Hal wycelował palec w pierś syna.

- Musisz tylko się skoncentrować. Jesteś zły, bo dałeś się oszukać Kastowi, i myślę, że
trochę się bałeś, jak ja sobie poradzę.

- Trafiłeś bez pudła, za jednym i drugim razem.
- To zrozumiale, synu, i doceniam twoją troskę o mnie, ale nie możesz pozwolić,

by emocje i przypadkowe wydarzenia odwracały twoją uwagę.

- Wiem, tato, naprawdę. - Uśmiechnął się do ojca. - Staram się postępować tak jak

ty, ale zawsze jesteś lepszy.

Peter Schweighoffer

209

- Mam parę lat więcej, Corran.
- Nie chodzi tylko o wiek, tato. - Corran posłał ojcu krzywy uśmiech. - Ja nigdy

bym nie odczytał słów Kasta w taki sposób jak ty.

Oczy starszego z Hornów zaiskrzyły.
- Muszę przyznać, synu, że tym razem oszukiwałem.
- Co?
Hal wskazał palcem gdzieś za Corranem.
- Tam w górze, na prętach, które potrząsnął Kast... możesz zobaczyć, co to jest?
Corran odwrócił się i przyjrzał kratom. Tam, gdzie Kast chwycił jeden z prętów,

zobaczył mały czarny cylinder długości mniej więcej dłoni, o średnicy nie większej niż
strzał z blastera. Szarpnął za cylinder, odrywając go od kutego żelaza, na którym
pozostał osad kleju. Pod kciukiem, na jednym z końców, wyczuł mały przycisk.

- Ostrożnie z tym, Corran.
Młodszy z Hornów przytaknął i wcisnął guzik. Z cylindra wysunęło się niemal

niewidoczne w półmroku celi, delikatne monomolekularne ostrze.

- Wiem, co to takiego, i pamiętam też, co się przytrafiło Lefty’emu Dindo. -

Corran delikatnie skierował ostrze w dół i przeciął zasuwę zamka. Wycofał sztylet i
pchnął drzwi. - Ale uwolnienie nas z tej celi jest dużo łatwiejsze niż majstrowanie
sztyletem monomolekulamym przy kajdankach, którymi był skuty Lefty.

Hal Hom zatrzymał się w drzwiach celi.
- Może byś wyciął parę tych prętów. Moglibyśmy ich użyć jako broni. Somms

chyba nie należy do najbystrzejszych z Czarnych Słońc, więc pewnie będziemy
potrzebować cięższych argumentów, żeby go przekonać, by nas wypuścił.

- Zgoda. - Ponownie wysunąwszy ostrze, Corran wyciął dwie półmetrowej

długości sztaby z dolnej części kraty i wręczył jedną z nich ojcu.

Hal zamachnął się palką i chwycił jej koniec lewą ręką. Rozległo się mięsiste

klaśnięcie.

- Nada się. Jak zwabimy tu Sommsa?
Corran przyjrzał się zamkniętym drzwiom.
- Myślisz, że Somms natychmiast podniesie alarm, czy poczeka, aż będzie mógł

się pochwalić sukcesem?

- Po tym, jak Nidder postawił go na stanowisku? Najpierw będzie działał, a

dopiero potem zamelduje, co się stało.

- Oceniam go podobnie. Podest był o dziesięć stopni w górę, a to na tyle daleko od

gabinetu, że nawet jak narobimy trochę hałasu, nikt nie powinien nas usłyszeć. - Corran
uśmiechnął się. - Mogę się zająć cięższą robotą, jeśli chcesz sobie powrzeszczeć.

- Uwielbiam wrzeszczeć. - Hal Horn uśmiechnął się. - Bądź ostrożny.
- W porządku. - Corran podszedł do drewnianych drzwi i ustawił długość ostrza

sztyletu prawie na głębokość drzwi, zostawiając pół centymetra zapasu. Ostrożnie
wyciął okrąg w środku skrzydła. Potem wyżłobił rozchodzące się koncentrycznie linie,
jak na dziecięcym rysunku słońca. Na końcu wyciął półkola wokół zawiasów i zamka.

Schował ostrze i podał je ojcu.
- Dobra, to już wszystko.

Opowieści z Imperium

210

- Zaczekaj!
Corran spojrzał na Habera Trella.
- Czego chcesz?
- Nie zostawiaj nas tutaj. Jeśli stąd uciekacie, weźcie nas ze sobą.
- Chyba nic z tego, Trell. - Rysy Corrana stwardniały. - Nawet jeśli jesteś dwa

razy lepszym zapaśnikiem niż przemytnikiem, i tak tylko byś nam zawadzał.

Hal przytaknął. Rzucił im jednak sztylet.
- Corran ma rację, lepiej, żebyście nie szli z nami. Wyjdziemy stąd i zajmiemy się

Thynem. Dajcie nam parę minut, a potem szybko uciekajcie. Weźcie jeden z
airspeederów Thyne’a i lećcie prosto na statek. Na waszym miejscu zmykałbym z tego
systemu.

Trell skinął głową.
- Dzięki.
Corran zmarszczył brwi, patrząc na ojca, a potem pokiwał palcem na Trella.
- I wiesz co jeszcze? Nie wracaj po tamte skrzynki do magazynu. Lepiej, żeby nikt

cię nie przyłapał na przemycie przyprawy.

Treli wzdrygnął się, a Corran uznał to za wymowną odpowiedź na jego

ostrzeżenie.

- Jesteś gotów, tato?
- Tak.
Corran uśmiechnął się i pobiegł tyłem w stronę drzwi. Podskoczył i rzucił się

całym ciałem w sam środek. Drzwi rozpadły się w drzazgi, które rozprysły się po całej
długości korytarzyka prowadzącego do prowizorycznego więzienia. Corran upadł na
ziemię, wydając niezamierzony okrzyk zamiast zaplanowanego „uff’. Nie ma ostrych
drzazg, pomyślał, ale równe to nie jest.

Do zamierającego echa roztrzaskujących się drzwi dołączył okrzyk Hala:
- Zabierzcie ode mnie tego Tunrotha!
Spod półprzymkniętych powiek Corran zobaczył Sommsa zbiegającego pędem po

schodach na podest. Podchodząc do celi mężczyzną, poruszał się z plecami
przyciśniętymi do muru, po czym uniósł karabin i przygotował się, by wkroczyć do
ś

rodka. Zamierzał to zrobić, obracając się na prawej pięcie, stając w przejściu, a potem

wkraczając do celi.

Gdy lewa stopa Sommsa zawirowała w piruecie, Corran chwycił ją lewą ręką.

Somms opadł do pozycji siedzącej, a wtedy Corran uderzył go pałką w miednicę.
Somms zawył, bardziej chyba z zaskoczenia niż z bólu, ale Hal, który właśnie nadbiegł,
szybko uciszył go ciosem pięści w głowę.

Somms upadł na ziemię i już się nie poruszył.
Corran zmarszczył czoło, patrząc na ojca.
- No i po co wycinałem ci pałkę, jeśli nie miałeś zamiaru jej użyć?
- Nie była potrzebna. - Hal wydobył karabin blasterowy spod ciała Sommsa,

ustawił na ogłuszanie i wpakował w leżącego błękitny strzał. Mężczyzna wzdrygnął się
raz, a potem leżał nieruchomo.

- Myślę, że jak się ocknie, nadal będzie czuł twoje uderzenie.

Peter Schweighoffer

211

- Możemy tylko mieć nadzieję. - Corran przewrócił mężczyznę i odpiął jego pas z

blasterami. Zapiął pas na biodrach, wyjął miotacz z pochwy i sprawdził ogniwa
energetyczne. Spojrzał na ojca. - Zamierzasz zostawić broń nastawioną na ogłuszanie?

- Nie wydaje mi się, żeby ogłuszanie było bardziej na niby.
- Fakt, tyle że mamy wtedy więcej papierkowej roboty, kiedy ofiary powrócą do

ycia.

- To nie jest temat do żartów, Corran. - Ojciec spojrzał na niego z naganą, a pod

jego wzrokiem Corran poczuł, że kurczy się do rozmiarów sylwetki z hologramu. -
Ustaw broń na ogłuszanie, a nie będziesz musiał opłakiwać przypadkowo zastrzelonego
przyjaciela.

- Tak jest, sir. - Corran odpowiednio ustawił przełącznik przy pistolecie i wstał.

Dał ojcu znak ręką, by szedł pierwszy. - Czas na Thyne’a. Najpierw wiek, potem uroda.

- Najpierw myślenie, potem beztroska. - Hal zasalutował w stronę Trella i

Rathe’a. - śyczę wam szczęścia, ale trzymajcie głowy nisko i uciekajcie szybko. Jeśli
Thyne źle zareaguje na to, że zlekceważyliśmy jego gościnność, lepiej dla was,
ż

ebyście nie znaleźli się w promieniu ostrzału.

Arl Nidder próbował dotrzymać kroku Jodo Kastowi. Podziwiał łowcę nagród, a

jeszcze bardziej jego zbroję. Gdybym miał taką mandaloriańską zbroję, myślał sobie,
byłbym niezły. Zostawiłbym pozostałych bromstaadzkich chłopaków o całe lata
ś

wietlne z tyłu. Mógłbym się zatrudnić do mokrej roboty u jakiegoś Moffa, a może

nawet u samego księcia Xizora.

Jego przemyślenia zostały gwałtownie przerwane, gdy weszli do biura Thyne’a.

Nidder lubił to pomieszczenie, bo jego zdaniem przypominało muzeum. Nigdy
wprawdzie nie był w prawdziwym muzeum, ale wiedział, że gromadzi się tam piękne i
cenne przedmioty. Szczycił się tym, że Thyne trzymał go na tyle blisko siebie, by mógł
chronić jego cenną własność.

Jednak nawet otoczony tym pięknem, Thyne nie wyglądał na szczęśliwego.

Holoprojektor wbudowany w blat biurka pokazywał widok jego fortecy i szczegóły
otaczającej ją doliny w półprzezroczystym zielonym świetle. Po terenie wokół twierdzy
poruszały się małe pomarańczowe figurki, które Nidder widział do tej pory na
symulacjach w trakcie ćwiczeń, ale tylko wtedy, gdy przerabiali najgorszy scenariusz,
ż

eby nastraszyć nowych rekrutów.

- Czy to naprawdę szturmowcy? - spytał Nidder.
Thyne potwierdził skinieniem głowy, a potem warknął przez komunikator:
- Cały personel ma się natychmiast zameldować w stacji bojowej. To nie są

wiczenia. Wrogie oddziały penetrują nasz teren od północy i wschodu. Ruszać się,

chcę, by za pół minuty cała obrona była postawiona na nogi!

Nidder i Deif ruszyli w stronę uchylonych drzwi, ale Thyne ich powstrzymał.
- Wy dwaj zostajecie - rozkazał. Nie żebym ci nie ufał, Kast.
Kast uniósł ręce.
- Ależ nie ufasz mi. Przypomnę ci to następnym razem, gdy będziemy negocjować

cenę za moje usługi. - Łowca wysunął krzesło i usadowił się w miejscu, z którego mógł

Opowieści z Imperium

212

obserwować Thyne’a po prawej stronie i drzwi po lewej. Zrobił to tak niedbale, że
Nidder potrzebował dłuższej chwili, by sobie to uświadomić. Kast spojrzał prosto na
niego, po czym spokojnie założył jedną nogę na drugą.

Nidder odsunął się niepewnie, odnosząc dziwne wrażenie, że jedyny sposób, by

zdobyć tę zbroję, to mieć szczęście znaleźć się w pobliżu, gdy ktoś inny zabije Kasta.
Oczywiście ta myśl nie pojawiła się w głowie Niddera dokładnie w tej formie. Wiedział
tylko, że nie chce dokładnie tej zbroi, a po prostu podobną.

Jego chwilowe poczucie niższości rozwiało się, gdy zrozumiał, że Kast nie jest aż

tak sprytny, jak myślał. Gdyby łowca nieco odwrócił krzesło, byłby w stanie nadal
obserwować i biurko, i drzwi, a zarazem mógłby patrzeć na wiszący na ścianie obraz,
który przedstawiał baraszkujące nagie dziewczęta. Nidder mógł podziwiać dzieło - choć
nie był w stanie zrozumieć, po co artysta umieścił na obrazie zupełnie niepotrzebne
elementy roślinne - a nawet uśmiechnąć się do Kasta, dając mu do zrozumienia, jak
wiele traci.

Hologram zmienił się, pokazując teraz schemat budynku, na którym korytarz

prowadzący do gabinetu jarzył się na żółto. Thyne syknął wściekle.

- Ktoś jest w holu. Imperialni musieli się już wedrzeć do budynku. - Pokazał drzwi

Nidderowi i Deifowi.

- Rzecz jasna - odezwał się Kast - rozegranie tego w sposób dyplomatyczny

byłoby najlepsze. - Łowca nagród wskazał na dwa punkty przy ścianie, skąd
bromstaadzcy najemnicy mogli ostrzeliwać drzwi morderczym krzyżowym ogniem. - Z
drugiej jednak strony, czasami dyplomacja nie popłaca.

Nidder nie mógł wyjść z podziwu, jak przemowa Kasta zdołała zagłuszyć jego

kroki, gdy podchodził do drzwi. Zatrzymał się dokładnie tam, gdzie chciał Kast, i
wyciągnął miotacz. Nastawił broń na zabijanie i czekał, posławszy Kastowi
porozumiewawczy uśmieszek. Kiedy łowca odpowiedział mu skinieniem głowy,
Nidder zaczął sobie wyobrażać, że Kast mógłby go wziąć na ucznia, a może nawet
partnera. Przecież widzi - roił sobie - jaki jestem dobry. Wie, co by dostał, gdyby chciał
ze mną pracować.

Eksplozja dolnej części jednego ze skrzydeł drzwi przerwała marzenia Niddera.

Poprzez dym i deszcz ostrych szczątków drzwi rozpryskujących się wokół wpadł do
sali najmniejszy z więźniów, których pozostawili na dole. Ciemnowłosy mężczyzna
stanął w rozkroku, podniósł miotacz i wystrzelił dwa razy. Pierwszy z błękitnych
promieni nie dotarł do celu, ale drugi trafił Deifa prosto w brzuch, spowijając go
błękitnym obłokiem energii.

Nidder skierował blaster prosto w niewysokiego mężczyznę. Nie widzi mnie,

pomyślał. Nie wie, że tu jestem. Jego błąd.

Zaczął zaciskać palec na spuście blastera, gdy poczuł, że leci do tyłu. Uderzył

barkiem i głową o ścianę. Poprzez eksplodujące wokół gwiazdy zobaczył drugi
promień

energii,

wystrzeliwany

blastera

wbudowanego

nagolennik

mandaloriańskiej zbroi.

W ciągu nanosekund, jakie upłynęły, zanim szkarłatny promień skwiercząc wbił

się w jego pierś, Nidder uświadomił sobie, że Kast obrał swoją pozycję w tak dokładny

Peter Schweighoffer

213

i przemyślany sposób, bo chciał go zabić. Nie czuł wściekłości, że pozwolił się tak
łatwo zdradzić i zabić, a w momencie agonii nie poczuł nawet odrobiny szacunku do
Kasta, który rozprawił się z nim tak chłodno. Nie, Arl Nidder, gdy konał osuwając się
na podłogę, miał w głowie jedną myśl: „Gdybym tylko miał taką zbroję...”

Corran dostrzegł czerwone promienie energii lecące z lewej strony i odwrócił się

w tym kierunku. Zobaczył, że jego niedoszła ofiara pada na ziemię. Zobaczył też
Thyne’a biegnącego w kierunku czarnego otworu, który ukazał się za rozsuniętym
panelem ściennym. Zaczął namierzać uciekającego gangstera, ale cofnął miotacz, gdy
głowa i ramiona Kasta zasłoniły Thyne’a. Ucieknie nam, pomyślał.

Corran spojrzał do tyłu w kierunku drzwi wejściowych.
- Droga wolna.
Hal wszedł do pokoju, spojrzał na ciało Niddera, a potem na Kasta.
- Należy ci się za to kolejka.
Łowca nagród rozplótł nogi i wstał.
- Po prostu zwalczam szkodniki.
Corran wskazał na czarną czeluść w ścianie.
- Thyne uciekł tamtędy.
Hal ostrożnie podszedł do otworu.
- Wygląda na to, że droga wolna.
Corran podniósł karabin blasterowy, który nosił postrzelony przez niego

mężczyzna, i nastawił przełącznik na ogłuszanie.

- Chodźmy go poszukać. - Odwrócił się w stronę Kasta. - Chodź z nami. Mógłbyś

nam pomóc. Za pojmanie Thyne’a jest nagroda. Nam zależy na nim samym, ale ty
mógłbyś wziąć nagrodę. - Corran rozejrzał się po pokoju. - Mogłaby wystarczyć na
zakup prawdziwych dzieł sztuki i starcie śladów pobytu w tym miejscu tej kreatury.

- To bardzo kusząca propozycja - Kast wzruszył ramionami - ale kogoś o tak

niewyrobionym smaku nie powinno być trudno złapać. Poszedłbym z wami, lecz
jestem tylko prostym łowcą nagród i mam jeszcze coś do zrobienia.

Chociaż Corranowi trudno było rozgryźć Kasta, wiedział, że łowca kłamie. Uniósł

brwi.

- Nie wierzę, że jesteś zwykłym łowcą głów.
- Ani ja nie wierzą, że ty i twój ojciec jesteście pospolitymi przestępcami, którzy

szukają brudnej roboty. - Kast podszedł do biurka i włączył holoprojektor. Nad
biurkiem ukazał się widok twierdzy i Corran zobaczył poruszające się wokół budowli
małe pomarańczowe figurki, od których aż się roiło.

- To imperialni szturmowcy. Mogą wam robić problemy, jeśli stąd nie znikniecie.

Lepiej, żeby was tu nie zastali.

- Ani ciebie.
- Mnie tu nie będzie.
Corran skinął głową.
- Może innym razem.
- Może.

Opowieści z Imperium

214

Corran zrozumiał, że nie będzie innego razu, i nie wiedzieć czemu poczuł, iż ta

perspektywa napełniła go wyłącznie ulgą.

Dołączył do ojca tuż za wejściem do tajnego przejścia Thyne’a. Wąski korytarz,

wytopiony w litej skale, schodził lekko w dół. Co kilkanaście metrów gwałtownie
zawracał, zmuszając Hornów do wyjątkowo ostrożnego podejścia. Na tak krótkich
odcinkach każda strzelanina, ze względu na małą odległość między przeciwnikami,
byłaby mordercza.

Corran ściskał karabin obiema rękami. Fabryczny model karabinu został nieco

zmodyfikowany - zamontowano punktowy pręt jarzeniowy wzdłuż lewej strony lufy i
dokonano kilku innych przeróbek, dzięki którym ten rodzaj broni w ulicznym żargonie
zyskał sobie miano „rozpylacza”. Odpiłowano osłonę spustu, więc broń mogła wypalić
w każdej chwili, nawet gdy cyngiel przypadkowo zahaczył o ubranie lub został
poruszony w inny sposób. Noszenie przy sobie rozpylacza miało wskazywać, że jego
właściciel jest prawdziwym twardzielem, ale wystarczył jeden rzut oka na ofiary
przypadkowego wystrzału, by przekonać większość ludzi, iż nie warto się popisywać w
tak głupi sposób.

Jasna sprawa, pomyślał Corran, że nikt nie wsadzi sobie takiego karabinu za pasek

od spodni. Uśmiechnął się lekko i skinął głową, gdy ojciec dał mu znak, że może iść
dalej. Wyjrzał zza rogu korytarza i natychmiast padł na ziemię, gdy powietrze tuż nad
nim przeciął ze świstem czerwony promień blastera.

Strzelił dwukrotnie, ale oba błękitne promienie trafiły w skałę.
- Korytarz rozszerza się tu w rodzaj naturalnej jaskini. Jesteśmy chyba z tyłu

posiadłości.

- Dobrze, teraz powoli. Zgaś światło.
Corran wyłączył pręt jarzeniowy i zamknął oczy. Policzył do dziesięciu, dając

sobie czas, by wzrok przystosował się do ciemności, a potem otworzył oczy.
Bioluminescencyjne formy życia - porosty i stworzenia, które się nimi żywiły - dawały
słabą fioletowawą poświatę, która pozwalała Corranowi odróżnić kształty w ciemności.
Niektóre były regularne i wyglądały jak duraplastowe pudła różnej wielkości, podczas
gdy większe, groźniej wyglądające, były dziwacznie powyginanymi kamiennymi
formacjami o ostro zakończonych wystających krawędziach. Jaskinia pozostała w
stanie niemal niezmienionym. Wskazywały na to nierówności podłoża i fakt, że pudła
spiętrzono tam, gdzie pozwalało na to naturalne ukształtowanie powierzchni groty.
Zapewne poprzedni właściciel pozostawił jaskinię w stanie naturalnym, a Thyne
przechowywał w niej najważniejsze lub najcenniejsze towary, których nie powierzyłby
nikomu innemu.

Corran skradał się do przodu, nisko pochylony. Dotarł do pierwszej skrzynki i w

słabej poświacie zdołał odczytać imperialne oznaczenia, które mówiły, że skrzynia jest
pełna blasterowych karabinów. Otworzyłby ją, ale mocny zapach przyprawy
rozchodzący się w pobliżu pudła powiedział mu, co kryje się w środku.

Albo Thyne po prostu przechowuje przyprawę w tych pudłach, albo Czarne

Słońca mają jakieś powiązania z Imperium, dzięki którym udaje im się przepchnąć to
przez cło.

Peter Schweighoffer

215

Corran gwizdnął krótko, a po chwili usłyszał, że ojciec dołącza do niego. Jak na

starszego już mężczyznę, i w dodatku postawnego, Hal poruszał się bardzo cicho.

Corran ruszył do przodu. Szedł powoli i ostrożnie, od jednej skały do drugiej.

Starał się unikać tych z porostami, nie chcąc, by na ich tle widoczny był zarys jego
postaci.

Obejrzał się na ojca i aż gwizdnął, usłyszawszy zgrzyt metalu o skałę. Spojrzał w

górę i posłał strzał z karabinu blasterowego. Lazurowa błyskawica ominęła Thyne’a,
gdy zeskakiwał z dużego dolmenu. Kopnął Corrana piętą w ramię i posłał go na ziemię.
Karabin Corrana potoczył się na bok, oddając dwa przypadkowe strzały. Corran poczuł,
jak lewe ramię Thyne’a zaciska się wokół jego szyi. Thyne szarpnął go do góry,
postawił na nogi i trzymał przed sobą jako żywą tarczę.

Corran poczuł, że mięśnie ramienia oplatającego jego szyję napięły się,

pozbawiając oddechu. Porzucił wszelkie myśli o stawianiu oporu.

Thyne warknął głośno, posyłając groźne echa w głąb jaskini.
- Masz pięć sekund, żeby się pokazać, albo twój partner zginie.
Corranowi te pięć sekund przeciągnęło się w wieczność, wypełnioną niekończącą

się serią wyrzutów. Gdybym tylko wsunął blaster za pasek, gdy wyjmowałem karabin.
Gdybym tylko miał sztylet. Gdybym tylko podchodził ciszej... Samooskarżenia
wypełniły jego mózg, podsycając rosnącą rozpacz.

Nagle jego ojciec wystąpił naprzód i włączył pręt jarzeniowy przymocowany do

karabinu. Hal stał w odległości mniej więcej dwudziestu metrów, z wycelowanym
karabinem w dłoni. Pokazał się Thyne’owi z profilu, oferując cel, który miał zastąpić
Corrana. Wyraz twarzy Hala był poważny, a oczy wydawały się wolne od gniewu, ale
pełne intensywnego napięcia.

- Mam obowiązek poinformować cię, Zekko Thyne - rzekł głucho - że nazywam

się Hal Horn i jestem inspektorem Straży Ochrony Korelii. Jesteś aresztowany. Mam
ważny nakaz zatrzymania cię za naruszenie przepisów dotyczących przemytu. Wypuść
zakładnika i nie pogarszaj swojej sytuacji.

Thyne’a zarechotał z pogardą.
- Nie, ten numer nie przejdzie. To ty zdejmiesz palec ze spustu i opuścisz miotacz.
- Nie mogę tego zrobić.
- A jednak to zrobisz. - Thyne zacisnął ramię wokół szyi Corrana jeszcze mocniej.

- Widzę dostatecznie dobrze nawet w ciemności, więc zobaczę, jeśli twój palec choćby
muśnie cyngiel. Mam też niezły refleks i zanim zdążysz wystrzelić, wpakuję trzy
strzały w głowę twojego partnera. Możesz mnie dostać, ale twój partner zginie
pierwszy. Rób, co mówię! Już!

Hal zmarszczył brwi.
- Zgoda. Tylko nie rób nic pochopnego.
- Nie, Hal! Strzelaj...
Thyne mocniej wbił lufę w szczękę Corrana.
- Byłeś dość głupi, by wstąpić do KorSeku, ale chyba nie aż tak, żeby dać się dla

nich zabić.

Hal podniósł lewą rękę.

Opowieści z Imperium

216

- Dobrze, robię to, co chciałeś. Zdejmuję palec ze spustu.
Corran próbował potrząsnąć głową, chcąc powiedzieć ojcu, żeby nie wypełniał

rozkazu Thyne’a. Musi wiedzieć - pomyślał - że w tej samej sekundzie, kiedy pozbawi
się broni, Thyne zastrzeli najpierw mnie, a potem jego. Pewnie jestem już martwy, ale
nie ma potrzeby, żeby i on zginął.

Hal Horn powoli puszczał spust karabinu. Kiedy to zrobił, Corran zobaczył

wycelowane w siebie kłykcie. To koniec, pomyślał. Obaj jesteśmy już martwi, a nasze
ciała zgniją w tej pieczarze...

Wtem błękitny promień energii wystrzelił z lufy karabinu. W powietrzu rozległ się

trzask, a promień minął Corrana ze świstem. Corran opadł na kolana. Tuż za nim ciało
Thyne’a gruchnęło o ziemię, a miotacz z łoskotem potoczył się w ciemność.

Hal przyklęknął obok syna i wpakował jeszcze jeden ogłuszający strzał w

Thyne’a.

- Dobrze się czujesz, synu?
Corran przysiadł na piętach.
- Za chwilę poczuję się lepiej. - Potarł dłonią szyję. - Zrobił mi siniaka z drugiej

strony, dla równowagi. Jakby nie wystarczył ten od Kasta. Siniaki od blastera na głowie
i szyi to doświadczenie, bez którego mógłbym się świetnie obyć.

- Lepsze to niż dostać prosto w łeb, jak się przed chwilą przekonał nasz przyjaciel.
Corran spojrzał na Thyne’a. Obszar wokół jego oka zaczął szybko puchnąć,

wskazując, gdzie trafił strzał. - Jak ci się udało...

Hal uśmiechnął się.
- Złota obwódka wokół jego źrenicy stanowiła doskonały cel. Po prostu

wycelowałem i strzeliłem, odsuwając na bok - na tyle, na ile byłem w stanie - troskę o
ciebie.

Corran zmarszczył brwi.
- Nie, nie o to mi chodzi. Zdjąłeś palec ze spustu, ale karabin i tak wystrzelił. Jak

ci się to udało? Opary przyprawy rozbudziły w tobie zdolności do telekinezy czy co?

- Ja miałbym coś poruszyć silą własnego umysłu? - Hal potrząsnął głową i

machnął karabinem. - Przecież to rozpylacz! W tym samym momencie, gdy
zdejmowałem ze spustu palec wskazujący, podniosłem środkowy i pociągnąłem. Nic
specjalnego ani niezwykłego. Ot, taka sobie sprytna sztuczka.

Mimo uśmiechu na twarzy ojca i zimnej logiki jego odpowiedzi Corran nie mógł

pozbyć się wrażenia, że Hal nie powiedział mu całej prawdy. Pewnie nie chce,
pomyślał, żebym wiedział, jak bardzo ryzykował, ale przynajmniej miał dość odwagi,
by to zrobić. Nie chciałbym wtedy być w jego skórze za całą przyprawę, galaktyki.

Hal wręczył Conanowi miotacz Thyne’a, a potem dźwignął bezwładne ciało i

przerzucił przez ramię.

- Czuję z przodu powiew świeżego powietrza. Jesteśmy prawie na miejscu.
Corran podniósł własny karabin i trzymając go jak miotacz w lewym ręku,

oświetlał drogę prętem jarzeniowym przymocowanym do blastera, który nosił w
prawym ręku.

- Widzę coś z przodu. Gwiazdy i Selonię.

Peter Schweighoffer

217

Wyszli z pieczary bez większych problemów. Jej ujście było zagrodzone

kratownicą z żelaznych prętów, zamkniętą drzwiami podobnymi do tych, przez które
uciekli z więzienia. Corran przestrzelił zamek i obaj wyszli na niewielką trawiastą
polankę.

Hal położył Thyne’a na ziemi.
- Zobacz, czy ma komunikator. Możemy przywołać jakiś transport, żeby się stąd

wydostać.

Corran przyklęknął przy ciele Thyne’a i zaczął je przeszukiwać, gdy nagle

usłyszał rozkaz, wydany dziwnie mechanicznym głosem.

- Rzućcie broń i ręce do góry!
Pierwszy z ósemki szturmowców wyłonił się jak duch spomiędzy drzew

otaczających polanę. Białe zbroje lśniące w świetle księżyca czyniły z nich doskonały
cel. Jednak fakt, że każdy z nich wymachiwał karabinem blasterowym, skłonił Corrana
do uniesienia rąk. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, pomyślał, żeby mieli je nastawione
na ogłuszanie.

Hal wolno opuścił karabin.
- Jestem inspektor Hal Horn, a to mój partner, Corran Horn. Pracujemy dla

KorSeku. Właśnie pochwyciliśmy Zekkę Thyne’a.

Dowódca szturmowców podszedł do Hala.
- A mnie się wydaje, że kłamiesz, i właśnie pomagasz Thyne’owi w ucieczce.
Corran zmarszczył brwi.
- Co za głupi wniosek. Nie wiem, po co nosisz ten wielki hełm chroniący głowę,

skoro od razu widać, że nie masz w niej nic, z czego mógłbyś zrobić użytek.

Szturmowiec skierował broń na Corrana.
- Wstawaj, Czarna Szumowino.
Corran spojrzał na ojca.
- Wygląda na to, że jesteśmy ich więźniami.
Szturmowiec potrząsnął głową.
- Kto mówił, że mamy zamiar brać jeńców?
- Na twoim miejscu postarałbym się mieć wyraźny rozkaz od przełożonego, zanim

nas zastrzelisz - powiedział Hal spokojnym, ale autorytatywnym tonem. - Myślę, że w
przeciwnym razie narazisz na poważne niebezpieczeństwo swoją karierę, a może i
ż

ycie.

Szturmowiec odwrócił się w stronę Hala i przez chwilę Corran myślał, że będzie

musiał na niego skoczyć, by go powstrzymać przed zastrzeleniem ojca. On byłby
następny w kolejce - widział już niezliczoną ilość razy, jak za znacznie mniej
wyzywające uwagi ludzie kończyli jako trupy. Dostrzegł jednak, że szturmowiec
przygląda się Halowi tak, jakby rzeczywiście dogłębnie rozważał sens i wagę jego
wypowiedzi.

Co to dziś mamy, pomyślał Corran, jakiś dzień cudów?
Z głębi hełmu szturmowca odezwał się komunikator. Nocne powietrze wypełnił

szmer rozmowy. Corran uśmiechnął się do ojca i wzruszył ramionami. Hal puścił do
niego oko i pozwolił sobie na szeroki uśmiech.

Opowieści z Imperium

218

Szturmowiec uniósł głowę.
- Musimy zaczekać minutę albo dwie.
Hal kiwnął głową i pokazał kciukiem na wlot jaskini.
- Pewnie warto by zabezpieczyć tę pieczarę. Prowadzi prosto do gabinetu

Thyne’a. Wasi ludzie mogą dostać się tamtędy do środka i zaatakować wieże
strzelnicze od dołu. Jeśli zacznie się strzelanina, wielu ludzi zginie, próbując zdobyć to
miejsce.

Szturmowiec zastanowił się przez chwilę, a potem wysłał połowę swego oddziału

naprzód. Pozostała trójka ustawiła się, by obserwować granice polany. Dowódca
trzymał na muszce Corrana i Hala. Ochłodziło się i Corran zdał sobie sprawą, że jest
cały spocony.

- Czy mógłbym opuścić ręce? Zaczynam marznąć.
Szturmowiec potrząsnął głową.
- Możesz trochę pomarznąć.
- Jaka miła noc, nieprawdaż? - Corran wyszczerzył się w uśmiechu i uniósł ręce

trochę wyżej.

Wojskowy w oliwkowoszarym mundurze Cesarskiej Armii wyszedł na polanę

spomiędzy zarośli w towarzystwie dwóch kolejnych szturmowców. Baretki na
mundurze wskazywały, że jest pułkownikiem. Zlustrował szybkim spojrzeniem
brązowych oczu ojca i syna, a potem zatrzymał wzrok na bezwładnym ciele Thyne’a.

- Zekka Thyne. Możecie opuścić ręce. Zakładam, że jesteście funkcjonariuszami

KorSeku.

Hal przytaknął.
- Hal Horn. To mój syn, Corran. Mam dysk identyfikacyjny w obcasie buta. Na

dysku jest również nakaz przeszukania tego miejsca i aresztowania Thyne’a. Jeśli pan
sobie życzy, wyjmę ten dysk, by potwierdzić naszą tożsamość.

- Jestem pułkownik Veers i wierzę, że jesteście tymi, za kogo się podajecie. Mój

informator dał mi znać, że będziecie się kręcić gdzieś w pobliżu, a nawet sugerował, że
mógłbym wam pomóc w odwrocie. - Spojrzał na szturmowca, który groził im śmiercią.
- Widocznie jednak powody wysłania tego oddziału nie zostały przez wszystkich
właściwie zrozumiane.

Hal wzruszył ramionami.
- Nikomu nic się nie stało, więc nie widzę problemu.
Corran wskazał na Thyne’a.
- Najpaskudniejszy z nich jest tutaj. W środku nie pozostało wiele osób i powinni

to być już tylko ludzie Thyne’a.

Hal potwierdził skinieniem głowy.
- Może pan uważać ten teren za strefę swobodnego ostrzału.
- Będę o tym pamiętał, jeśli dadzą nam powód, żeby wkroczyć - powiedział Veers

z uśmiechem. - Nie natrafiliście przypadkiem w środku na agentów Rebelii albo na
towary dla nich?

- Nie, ale jako inspektor KorSeku sądzę, że mam swobodę w doborze

pomocników do wykonania nakazu i zatrzymania podejrzanych. - Hal spojrzał na

Peter Schweighoffer

219

wzgórza zamykające dolinę. - Powinienem to sprawdzić z moim oficerem
łącznikowym, ale obawiam się, że nie mam stąd kontaktu z Coronet City, więc jestem
zdany tylko na siebie.

Veers potrząsnął głową.
- Jaka szkoda.
- Rzeczywiście. - Hal machnął ręką w kierunku pieczary. - Pułkowniku, jeśli pan i

pański oddział zechcieliby udzielić mi pomocy, byłbym wam ogromnie wdzięczny.

- Zawsze staramy się działać w ścisłej współpracy z miejscowymi służbami. -

Veers skinął Halowi głową i skierował swych szturmowców do pieczary. - Słyszeliście,
co powiedział. Nie musicie czekać, aż oddadzą pierwszy strzał. Mamy wolną rękę.

Szturmowcy pobiegli w kierunku jaskim z chrzęstem zbroi. Veers podał Halowi

komunikator.

- Wasz kod przejścia to słowo „majstersztyk”. Gdy dojdziecie do granicy

posiadłości, po prostu zarekwirujcie jeden z naszych śmigaczy i zabierajcie stąd
waszego aresztanta.

- Dzięki. - Hal spojrzał w otwór jaskini i wskazał palcem na strumień zielonych

laserowych strzałów padających z wieży. - Wygląda na to, że pańska wojna właśnie się
zaczęła.

- Więc szybko wkroczymy i zakończymy ją. - Veers zasalutował im i pobiegł za

swymi ludźmi.

- Myślałem, że Imperialni mają zwyczaj dowodzić z tylnych linii frontu -

powiedział Corran.

- Wygląda na to, że nie wszyscy. - Hal chwycił ramię Thyne’a i przewrócił jego

ciało na plecy. - Weź go za kostki, dobrze?

- Jasne. - Corran chwycił kostki nóg Thyne’a i podążył za ojcem. - To chyba

koniec Czarnych Słońc na Korelii?

- Wątpię. Dwaj agenci KorSeku, garstka przemytników i łowca nagród, który nie

jest łowcą nagród, nie wystarczą, żeby rozbić taką organizację jak Czarne Słońca.
Nawet jeśli pułkownik i jego ludzie zrównają to miejsce z ziemią, książę Xizor jest
dość potężny i bogaty, by je odbudować. A na pewno wie, że liczba tych, którzy
chcieliby zająć miejsce Thyne’a, jest niezliczona.

Corran wzdrygnął się.
- Tak, chyba masz rację. To przygnębiające.
- Przygnębiające? - Hal odwrócił się i spojrzał na syna. - Co w tym

przygnębiającego? Dopóki będą Hornowie, żeby łapać kryminalistów, książę Xizor
może wysyłać nam, kogo zechce.

- I ta perspektywa nie wydaje ci się przygnębiająca? - Corran zmarszczył brwi. -

Jeśli nie przygnębiająca, to jaka?

- To chyba oczywiste, synu. - Hal roześmiał się pełną piersią, zagłuszając na

chwilę jęk blasterowych strzałów. - Chodzi o pewność zatrudnienia. Nie jest to
najłatwiejsza robota, czasami nawet niebezpieczna, ale polega na walce ze złem, a to
najlepsze, czemu możesz poświęcić życie.

Opowieści z Imperium

220

Corran skinął głową i przypomniał sobie rozmowę, którą toczył niedawno z

Riijem Winwardem.

- A co będziemy robić, jeżeli jedynym złem, jakie pozostanie w galaktyce, będzie

Imperium?

- Dobre pytanie, Corranie, bardzo dobre pytanie. - W głos ojca wkradła się nuta

znużenia. - Każdy musi sobie na nie odpowiedzieć sam. Mam tylko nadzieję, że kiedy
przyjdzie czas na moją odpowiedź, będę dość mądry, by wybrać właściwą, i dość silny,
by postępować zgodnie z nią.

- Też mam taką nadzieję.
- Nie wątpię, Corran, że tobie się to uda. - Hal mrugnął do syna i kiwnął głową. -

Będziesz umiał odróżnić światło od ciemności, a ci, którzy się w niej kryją, pożałują, że
stanęli na twojej drodze przez ten krótki czas, jaki im pozostanie do przeżycia.

Peter Schweighoffer

221

W Y P A D - C Z

Ę Ś Ć

I V

Timothy Zahn

Powietrzne śmigacze Zekki Thyne’a stały w niższym końcu dwupoziomowej

części dachu fortecy, w podobnej do bunkra budowli, do której jedyne wejście
prowadziło prosto z twierdzy, a jedyne wyjście przypominało wylot hangaru. Na warcie
stało dwóch strażników, ale obaj byli całkowicie pochłonięci tym, co dzieje się na
zewnątrz. Wsłuchiwali się w kanonadę blasterowych strzałów, które rozlegały się w
lesie wokół fortecy, więc żaden nie zauważył wyłaniającego się z cienia cielska Rathe’a
Parlora. Tuhroth podszedł do nich cicho i po chwili obaj strażnicy na pewien czas
stracili zdolność zauważenia czegokolwiek.

- Musisz mnie kiedyś nauczyć tej sztuczki - skomentował Trell, podchodząc do

jednego ze śmigaczy. Pojazd wyglądał typowo, ale w przyćmionym świetle Trell
zauważył dodatkową deskę rozdzielczą, sterującą uzbrojeniem. Była przymocowana
obok głównego panelu sterowania po stronie pasażera. Idealnie. -Weźmiemy ten. Nadal
masz sztylet molekularny?

- Proszę - zagrzmiał Tunroth i wyjął spod paska cienki cylinder. - Czy nie

powinniśmy raczej wziąć jednej z tych uzbrojonych maszyn? - dodał, wskazując
rogami na podbródku trzy zaparkowane nieopodal szerokiego wylotu z hangaru
pojazdy typu KAAC Freerunner. Jednocześnie rzucił broń w kierunku Trella.

- Trochę za bardzo rzucałyby się w oczy podczas jazdy w mieście - odparł Trell,

łapiąc sztylet. Wysunął niemal niewidoczne ostrze i zaczął ostrożnie ciąć wokół zamka
ś

migacza. - Ten ma ukryte uzbrojenie, pewnie ma więc również ukryte osłony.

Zanim Parlor dołączył do niego, drzwi śmigacza były otwarte, a sam Trell siedział

już w fotelu kierowcy.

- Tak, to powinno wystarczyć - powiedział, wyciągając dodatkową tablicę

rozdzielczą, żeby się jej lepiej przyjrzeć. - Czy taki łowca jak ty poradzi sobie z
nietypowym uzbrojeniem, dajmy na to z lekkim działem laserowym albo wyrzutnią
granatów udarowych?

- Shturlan poradzi sobie z każdą bronią - zapewnił Parlor, rzucając zdobyczne

rusznice blasterowe na tylne siedzenie i zaglądając Trellowi przez ramię.

- Świetnie. Biorę cię - powiedział Trell, przypinając się pasami. - W takim razie ja

będę prowadzić.

Opowieści z Imperium

222

Trell nie był pewien, co dzieje się w lesie otaczającym fortecę Thyne’a. Ale

cokolwiek to było, sprawy miały się coraz gorzej. Las ożył, rozświetlony błyskami serii
blasterowego ognia, przebijającego się z trudem przez kopułę liści z dwóch stron
twierdzy.

- Mam nadzieję, że ci na dole są zbyt zajęci, żeby zajmować się nami - mruknął,

wyprowadzając śmigacz z bunkra na znajdujące się obok lądowisko. - Corran i Hal
będą mieć pełne ręce roboty, żeby się przez to wszystko przebić.

- I tak nie mają najgorzej - powiedział Parlor. - Pamiętasz? Thyne wysłał

większość swoich ludzi do miasta.

Trell skrzywił się.
- Tak, pamiętam. Jedna grupa ma zabrać nasz ładunek, a druga - złapać Marannę i

Riija.

- Na zlecenie Jodo Kasta - przypomniał mu Parlor. - Jeśli Kast naprawdę jest tu po

to, by przeciwstawić się Thyne’owi, nie pozwoli, żeby coś złego przytrafiło się naszym
towarzyszom.

- Jakoś mnie to nie przekonuje - warknął Trell. - Nawet jeśli Corran i Hal mieli

rację, moim zdaniem Kast nie dba o resztę z nas bardziej niż o odchody slorka.

- Zakładając, że mieli rację, na co nie mamy żadnych dowodów. Osobiście

powiedziałbym, że wiele wskazuje na to, iż Thyne i Kast uknuli całą tę sprawę, żeby
zdemaskować paru agentów KorSeku i wciągnąć ich w pułapkę. A to oznaczałoby, że
są już martwi.

- Gdyby tak było, to samo stałoby się z nami - zauważył Parlor. - Kim jesteśmy,

eby taki Kast pozwolił nam uciec?

- No cóż, tak naprawdę to jeszcze nie uciekliśmy - przypomniał mu cierpko Trell,

rozglądając się wokół lądowiska. Zwłoka nie zwiększała w żaden sposób ich szans,
zwiększała natomiast ryzyko, iż ktoś w fortecy zauważy ich nieobecność i podniesie
alarm.

- A poza tym - przez Kasta - Riij i Maranna właśnie wchodzili w pułapkę

zastawioną na nich w „Niebiosach Mynocka”. Może nawet już weszli. Nie martwił się
za bardzo o Riija - facet był agentem Rebeliantów i Trell nie czuł się za niego
odpowiedzialny. Co innego Maranna. - Była jego partnerką i okazałby się szmatą,
gdyby pozostawił ją w łapskach rzezimieszków Thyne’a.

- Tracimy tu tylko czas - zadudnił Parlor. - Nie zostawię Riija samego w

niebezpieczeństwie.

- A ja Maranny - powiedział Trell, włączając repulsory i zwiększając moc

silników. Nie zostawiłby Maranny, tak jak Parlor nie zostawiłby Riija. Kiedy dach
fortecy zostawał za nimi w dole, zrozumiał z jasnością, jaką miewa się tylko w
przebłysku intuicji, że Kast najprawdopodobniej rozdzielił ich, biorąc pod uwagę
właśnie wzajemne związki lojalności łączące poszczególnych członków grupy.

- Tylko po co - tego nadal nie wiedział. I nawet nie był pewien, czy chce wiedzieć.
Nadal zastanawiał się nad tą kwestią, kiedy pół minuty później dwa bombowce

typu TIE zgrabnie otoczyły ich z obu stron.

Peter Schweighoffer

223

Siedzieli w „Niebiosach Mynocka” już prawie pół godziny; zdaniem Riija

Winwarda, zanosiło się na kolejną klapę.

- Nie przyjdą - powiedział cicho do kobiety siedzącej po drugiej stronie

niewielkiego stolika. - Z kimkolwiek mieliśmy się tu spotkać, ten ktoś na pewno nie
przyjdzie.

- Chyba masz rację - mruknęła Maranna Darmic, drapiąc się zajadle po karku. -

Kolejne wielkie zero na rachunek arcywspanialego Jodo Kasta.

- Arcynieudolnego, chciałaś powiedzieć - poprawił ją Riij, patrząc z niesmakiem

na bukiet żółtych i czerwonych kwiatów jebwa na środku stolika. Według datakarty
Kasta, to właśnie miał być znak rozpoznawczy, ale jak dotąd żaden z pozostałych
klientów nie zaszczycił bukietu dłuższym spojrzeniem. Biorąc zaś pod uwagę klientelę
baru, lepiej było nie włazić im w oczy.

- Właśnie - zgodziła się Maranna - człowiek zaczyna się poważnie zastanawiać,

jak w takim układzie wyglądają jego szanse na wydostanie Trella, Parlora i tamtych
dwóch z twierdzy Thyne’a.

- Ja zaczynam się zastanawiać, czy w ogóle miał zamiar ich stamtąd wydostać -

odparł posępnie Riij.

Maranna przyjrzała mu się badawczo.
- Myślisz, że cała ta sprawa to pułapka?
- Coraz bardziej mi na to wygląda - odpowiedział Riij, z nachmurzoną miną

rozglądając się po lokalu. - Spójrz na ciąg wydarzeń. Najpierw Kast wysyła Trella do
niewłaściwego straganu w alei Łowców Skarbów, dzięki czemu Thyne i jego ludzie
dowiadują się, że szukamy Borbora Criska. Potem wysyła tam Trella, Parlora i Hala
jeszcze raz i pozwala, by ich złapali. W końcu sam wybiera się do fortecy Thyne’a,
razem z Corranem, a nas wysyła na tę idiotyczną wyprawę. W branży Kasta ktoś
równie niekompetentny nie przeżyłby tak długo.

- Myślisz, że ktoś podszywa się pod Kasta? - zastanawiała się Maranna. - Bo tak

naprawdę widzieliśmy tylko jego zbroję.

- To możliwe - powiedział Riij. - A teraz przypomnij sobie, gdzie się to wszystko

zaczęło - na pokładzie imperialnego gwiezdnego niszczyciela.

- Którego kapitan zmusza nas, żebyśmy załatwili za niego jego sprawy. - Maranna

zaklęła. - Swoją drogą, to nie do wiary, jacy byliśmy głupi.

- Zasłużyliśmy na parę nagród w tej dziedzinie - zgodził się Riij. - Nie wiadomo

tylko, w co grają Imperialni.

- Przypuszczam, że chodzi im o to, aby skłócić ze sobą Thyne’a i Criska -

powiedziała Maranna. - Może szukają pretekstu, żeby rozprawić się i z jednym, i z
drugim.

- Używając przyprawy i klejnotów jako przynęty - dodał Riij. - Ale niezależnie od

tego, jaką grę prowadzi Kast, jest jedna rzecz, o której nie ma pojęcia.

Maranna uśmiechnęła się lekko.
- śe na pokładzie „Pasikonika” nie ma już towaru.
- Właśnie. - Riij rzucił kilka monet na blat stolika i wstał. - Chodź, zabieramy się

stąd. Ludzie Criska na pewno już nie przyjdą.

Opowieści z Imperium

224

- Więc jaki będzie nasz następny ruch? - zapytała Maranna, dołączając do niego.
- Myślą, że awaryjny plan Kasta - odparł Riij i ruszył w stronę drzwi. -

Zabierzemy nasze dwie skrzynki do fortecy Thyne’a i spróbujemy wykupić Trella i
Parlora.

Maranna podbiegła do niego.
- Masz zamiar postępować według planu Kasta? - zapytała z niedowierzaniem. -

Zwariowałeś?

- Nie, po prostu jestem zdesperowany - oznajmił Riij posępnie. - Nie widzę innej

możliwości, chyba że mielibyśmy sami we dwójkę zaatakować jego rezydencję.

- A co z twoimi... - Maranna rozejrzała się dookoła i zniżyła głos - co z twoimi

przyjaciółmi?

Riij skrzywił się. Jego przyjaciele: Sojusz Rebeliantów. Zupełnie rozsądna prośba,

pomyślał, zwłaszcza że jedynym powodem, dla którego razem z Parlorem znaleźli się
na pokładzie „Pasikonika”, było pilnowanie ładunku blasterów dla Rebeliantów, który
Trell i Maranna zgodzili się przemycić na Derrę IV. Niestety...

- Nie mogą nam pomóc - powiedział z żalem. - Nawet gdyby dowódcy się

zgodzili, zbyt wiele czasu zajęłoby zgromadzenie sił zdolnych sprostać jednocześnie
Thyne’owi, Straży Ochrony Korelii i tutejszemu garnizonowi Imperium.

- Jesteś pewien, że nie chodzi po prostu o to, że nie chcą zadzierać z księciem

Xizorem i Czarnymi Słońcami?

- Człowiek musi starannie dobierać bitwy, w których bierze udział - westchnął

Riij. - Osobiście sądzę, że tym razem odgryźliśmy większy kawałek, niż jesteśmy w
stanie przełknąć.

- Chyba masz rację - mruknęła Maranna. - Świetnie. W takim razie wypróbujmy

plan awaryjny.

Przecisnęli się przez grupę wchodzących do knajpy Durosów i wyszli w parne

powietrze nocy. Zdezelowany śmigacz z „Pasikonika” stał zaparkowany na niewielkim
placu po lewej stronie.

- Przepraszam bardzo... - odezwał się niepewny głos.
Riij odwrócił się, odruchowo kładąc dłoń na rękojeści blastera. Tuż za nimi z

lokalu wyszedł zwalisty mężczyzna. W mięsistej dłoni trzymał ich przywiędłe kwiatki
jebwa.

- Tak?
- Zapomnieliście swoich kwiatów - powiedział mężczyzna, rzucając im bukiet.

Riij odruchowo wyciągnął ręce, by go złapać...

... i nagle w dłoni osiłka pojawił się mały miotacz.
- Dziecinnie proste - stwierdził mężczyzna. - Selty?
- Robi się - odpowiedział ktoś stojący za Riijem. Usłyszeli zbliżające się kroki, a

po chwili Riij poczuł, jak ktoś wyjmuje jego blaster z kabury. Jeszcze chwila i
podobnie rozbrojono Marannę.

- Gotowe - rzucił Selty.
- A teraz idziemy - powiedział pierwszy z mężczyzn, gestem wskazując Riijowi i

Marannie kierunek, w jakim się pierwotnie udawali. - Obejrzymy wasz śmigacz.

Peter Schweighoffer

225

Parking był nieoświetlony i pusty. Nie na długo jednak. Gdy szli w kierunku

migacza, Riij zauważył cienie wyłaniające się z mroku ze wszystkich stron.

Ktokolwiek ich dopadł, nie zamierzał w najmniejszym stopniu ryzykować.

- Możecie nam powiedzieć, który śmigacz jest wasz? - zapytał osiłek.
- Możecie nam powiedzieć, kto was nasłał? - odparował Riij.
Oczy mężczyzny zabłysły.
- Nie przeciągaj struny, szmaciarzu - ostrzegł Riija sucho. - I bez tego macie dość

problemów.

- To musiał być Zekka Thyne - stwierdziła smutno Maranna.
- Tak, na pewno on - zgodził się Riij z bijącym sercem. A więc teraz wszystko

zależy od tego, jak się uda plan awaryjny.

- To tamten brudas, o, tam.
Dwóch z nadchodzących rzezimieszków skręciło gwałtownie w kierunku

migacza, reszta utworzyła luźny, ale wystarczająco skuteczny kordon wokół więźniów

i ich eskorty.

Dwustronny krąg, zauważył Riij - tyle samo osób skierowanych na zewnątrz, co

do środka. Spodziewają się kłopotów?

Strażnicy otworzyli bagażnik śmigacza i postękując z zadowoleniem, wytaszczyli

z niego dwa „sprytne” pudła.

- Mam je, Grobber - sapnął jeden z nich. - Dwa „sprytne” pudła, tak jak mówił

tamten facet.

- Gotowe do napełnienia, co? - powiedział osiłek, rzucając mroczne spojrzenie na

Riija. - Więc jednak Kast miał rację.

Riij popatrzył na Marannę, która odpowiedziała podobnym spojrzeniem. Nie

mylili się. Kast najwyraźniej rozgrywał jakąś podwójną, a może nawet potrójną grę.

- To Kast wam o tym powiedział? - zapytał.
- No pewnie - zapewnił go Grobber. - Cóż to miało w nich być, pierwsza rata?
Riij potrząsnął głową.
- Przykro mi, ale nie mogę ci pomóc. Wynajęto nas, żebyśmy dostarczyli te pudła

na miejsce przeznaczenia, to wszystko.

- Pewnie - warknął Grobber. - Tylko dostarczyli. A gdyby tak Crisk je napełnił,

gdy odwrócicie się plecami, to już nie wasz interes, co? Promk, co, do jasnej próżni,
tam robisz?

- A jak ci się wydaje? - odparł jeden z mężczyzn przy śmigaczu. Postawił

pierwsze pudło na masce pojazdu i właśnie podważał nożem pieczęć. - Dwoje
spryciarzy, dwie „sprytne” skrzynki. Przyszło mi do głowy, że zabawnie byłoby wysłać
Criskowi ich głowy w tych skrzynkach.

Riij poczuł, że kołnierzyk koszuli zaciska mu się na gardle.
- Sądzę, że to nie najlepszy pomysł - powiedział, starając się, by głos mu nie

zadrżał. - Nie wiecie, gdzie jest reszta skrzynek.

- Nie wiemy, tak? - zapytał drwiąco Grobber, sięgając po komunikator i włączając

go jednym pstryknięciem. - Skinkner? Hej, Skinkner, nie udawaj trupa!

- Ale śmieszne, Grobber! - odezwał się zniekształcony głos. - Czego chcesz?

Opowieści z Imperium

226

- Dotarliście już do magazynów Dewback Storage?
- No jasne. Jeśli sądziłeś, że uda ci się zakablować Thyne’owi, że się obijamy, to

nie masz szczęścia.

- Nawet o tym nie pomyślałem - odpowiedział Grobber. - Nadal uważasz, że nie

wiemy, gdzie są pudła, cwaniaku? - zadrwił.

Riij poczuł, jak ściska mu się żołądek. To by było na tyle, jeśli chodzi o plan

awaryjny. To by było na tyle, jeśli chodzi o zdobycie przewagi nad Thynem i jego
gangsterami. Uratowanie Parlora i Trella było w tej chwili w rękach jego i Maranny.

Riij przyglądał się otaczającym ich zbirom, starając się, by wyglądało to niedbale.

Jednocześnie gorączkowo próbował wymyślić jakiś plan...

- O matko dymu!
Riij obejrzał się do tyłu. Stojący obok śmigacza Promk zdołał w końcu otworzyć

„sprytne” pudlo... i nawet w słabym świetle Riij zauważył wyraz zdumienia na jego
twarzy.

- Grobber! Chodź no tu... co, do jasnej próżni...?
- Co ci jest, nawąchałeś się Pyłu Radości? - zapytał Grobber, podchodząc do

niego. - Co u licha...? - zachłysnął się, pokonując jednym skokiem dystans dzielący go
od Promka.

Riij wciągnął w nozdrza nocne powietrze. Poczuł słabą woń przyprawy.
- Mówiliście coś o pustych pudłach? - zapytał.
Grobber nie zwrócił na niego uwagi.
- Otwórzcie drugie pudło - polecił, wyciągając nóż i ostrożnie nabierając na jego

czubek szczyptę proszku. - Selty, chodź no tutaj. Reszta niech uważa, co się dzieje
dookoła.

Selty dołączył do szefa, podczas gdy Promk przyniósł drugie pudło i zabrał się do

otwierania. Przez chwilę dwaj gangsterzy prowadzili przyciszoną rozmowę, deliberując
nad otwartą skrzynką przyprawy. Konwersację przerwał szczęk otwierającej się
pokrywy z duraplastu. Mężczyźni zajrzeli do pudła.

Jeden z nich gwizdnął zaskoczony.
- Grobber, czy to są...?
- Ognie Durinda - powiedział Grobber, wbijając w Riija wzrok ostry jak

bliźniacze turbolasery. - Dobra, stary, załatwmy to raz a dobrze. O co, na jasną próżnię,
chodzi w tej grze?

- Już ci mówiłem - to nie nasza sprawa - odpowiedział Riij. - Wysłano nas,

ebyśmy dostarczyli przesyłkę, i tyle. Jeśli ktoś tu w coś gra, nie jestem to ja.

- Kast - warknął jeden ze zbirów.
- Albo Kast razem z Criskiem - mruknął Grobber, ponownie włączając

komunikator. - Skinkner? Obudź się, Skinkner!

- Czego chcesz? - zapytał Skinkner. - Do próżni z tym wszystkim...
- Zamknij się i słuchaj - przerwał Grobber. - Zaglądałeś do tych skrzynek?
- Jasne, że nie. Thyne kazał ich tylko pilnować, dopóki nie przyjdą ludzie Criska,

eby je napełnić...

- Idioto! One już są pełne!

Peter Schweighoffer

227

Głos z komunikatora zaklął.
- Kast!
- Założył się, że to jego sprawka - powiedział Grobber. - Zacznij zbierać

chłopców. Ja skontaktuję się z Kontrolą. - Przełączył komunikator na inny kanał. -
Kontrola? Tu Grobber. Kontrola?

- Grobber! - nowy głos ni to warknął, ni prychnął. - Próbujemy was złapać od pół

godziny. Gdzie jesteście?

- W „Niebiosach Mynocka” - odparł Grobber. - Słuchaj...
- Nie, to ty słuchaj! - przerwał mu głos z komunikatora. - Atakują nas,

próżniojady! Macie natychmiast wracać!

- Zaraz, zaraz - powiedział Grobber. - Jaki atak? Kto was atakuje?
- A jak myślisz? Wypróżnione Imperium, nikt inny!
Zdziwiony Grobber popatrzył na Selty’ego.
- Imperium?
- Zaczęło się od jakiejś akcji przeciwko Rebeliantom - powiedział głos z Kontroli.

- Przynajmniej tak nam powiedzieli. Potem ktoś do nich strzelił i teraz wszędzie ich
pełno. Wypalają sobie drogę przez wschodnią ścianę.

- Do próżni z tym! A gdzie Thyne?
- Nie wiem, nie możemy go znaleźć.
- Pewnie uciekł - mruknął Selty.
- Albo ukrył się w jakimś prywatnym bunkrze - powiedział Grobber. - Kontrola?

Już do was jedziemy. Skinkner?

- My też się zbieramy - potwierdził Skinkner. - Co mamy zrobić z resztą

„sprytnych” skrzynek?

- Mniejsza o skrzynki! - warknął głos z Kontroli. - Potrzebujemy was tutaj.
- Nie, zapakujcie je i weźcie ze sobą - polecił Grobber.
- Grobber...
- Są warte fortunę! - upierał się Grobber. - Thyne obetnie nam głowy, jeśli je

zostawimy. Nie przesadzajcie, ile kłopotu może narobić kilku Imperialnych?

Przez komunikator doszedł ich słaby odgłos eksplozji.
- Taka odpowiedź ci wystarczy? - prychnął głos w Kontroli. - Do jasnej próżni,

wracaj do twierdzy!

Rozległo się syknięcie i komunikator zamilkł.
- Zagłuszają nas! - warknął Grobber, chowając komunikator za pas. - Selty,

weźmiesz Promka i Bullkeya, zabierzecie tych dwoje i ich śmigacz z powrotem do
fortecy. Reszta biegiem do śmigaczy. Ruszać się!

Gangsterzy rozproszyli się.
- A wam dwojgu żeby nic nie przyszło do głowy! - ostrzegł Grobber, patrząc spod

ciągniętych brwi na Riija i Marannę. - Jeszcze z wami nie skończyliśmy!

Powiedziawszy to, podążył ciężkim krokiem za resztą bandy.
- Chodźcie tutaj - rzucił Selty, machając ręką na Marannę i Riija. Gdzieś w oddali

zagwizdał jakiś owad; jego głos wydawał się dziwnie nie na miejscu w miejskim
otoczeniu. - Bullkey?

Opowieści z Imperium

228

- Mam ich - doszedł głęboki głos zza pleców Riija, poparty przez blaster,

wbijający się w jego kark. - No, ruszaj się.

Riij ruszył do przodu. W tej samej chwili Maranna spojrzała na niego z ukosa i

szturchnęła łokciem.

- Przygotuj się - mruknęła tak cicho, że tylko on usłyszał.
Na polecenie Selty’ego stojący przy śmigaczu Promk podniósł pudło zawierające

Ognie Durinda, by schować je z powrotem w bagażniku. Dziwny owad znowu
zagwizdał i nagle, nie wiadomo dlaczego, jedna z dolnych krawędzi pudła otworzyła
się, a klejnoty rozsypały się po ziemi.

- Promk! - krzyknął zaskoczony Selty. - Ty debilu! - Skoczył do przodu i złapał

pudło, podczas gdy Promk próbował je obrócić do góry dnem. Przez chwilę obaj byli
całkowicie zaaferowani pudłem, zapominając o jeńcach.

Z tyłu za Riijem rozległ się krótki gulgot i stłumione gruchnięcie. Poczuł, że

stojąca obok Maranna szykuje się do ataku.

- Jeszcze nie - szepnął, dotykając ostrzegawczym gestem jej ramienia i

jednocześnie wydłużając krok.

Zajęci rozsypanymi klejnotami Selty i Promk nie zauważyli jeszcze, co się święci.

Cztery kroki... trzy... jeśli tylko zajmą się skrzynką jeszcze przez kilka sekund ... jeden.

- Teraz! - Riij rzucił się do przodu, oparł się lewą dłonią o maskę śmigacza i

przeskoczył nad pojazdem, wbijając z całej siły obie stopy w pierś Promka. Mężczyzna
runął na ziemię, a skrzynka, która wypadła mu z rąk, poleciała w ciemność. Selty
zdążył tylko zakląć i chwycić za pochwę blastera, zanim Maranna powaliła go na
ziemię. Jedno silne kopniecie kolanem i mężczyzna stracił przytomność.

- Nic wam nie jest? - zadudnił z tyłu Parlor.
- Nie, jesteśmy cali i zdrowi - zapewnił go Riij, odwracając się. Tuż za Tunrothem

trzeci z opryszków leżał na ziemi nienaturalnie skulony.

- Ładnie sobie poradziłeś z Bulkey’em - pochwalił go Riij.
- Nie wspominając o tym, jak załatwiliście pudło - dodała Maranna, wyciągając

zza pasa Selty’ego blastery, które wcześniej im odebrał. Jeden z nich rzuciła Riijowi. -
Jak to zrobiłeś?

- Pudło to była moja robota - odezwał się Trell, wychodząc zza jednego ze

migaczy. - Jeden mały, umiejętnie rzucony sztylet molekularny i po wszystkim.

- Porozumiewacie się gwizdami i rzucacie sztyletem molekularnym. - Riij

pokręcił głową w zamyśleniu. - Macie swoje sztuczki, co?

- Sztylet dostaliśmy w prezencie - powiedział Trell, kucając przy „sprytnym”

pudle. - A niech to! Ostrze jest złamane!

- Mniejsza o ostrze - stwierdziła Maranna i przysiadła obok niego. - Zbieraj

klejnoty.

- Mniejsza o klejnoty - powiedział Riij, patrząc w stronę, w którą poszli Grobber i

spółka. Gdyby Grobberowi przyszło do głowy, żeby wstąpić do nich w drodze
powrotnej do twierdzy Thyne’a, nadal mieli szansę, że skończą, użyźniając trawnik. -
Wynośmy się stąd.

- Ale...

Peter Schweighoffer

229

- On ma rację - rzucił Trell przez zaciśnięte zęby. - Jeśli zamieszanie w fortecy

Thyne’a nie potrwa dość długo, to nadal możemy zastać kolesiów Grobbera na pikniku
w ładowni „Pasikonika”. Łap pudło i idziemy.

Maranna wysyczała coś złowrogo, ale wstała z pudłem w rękach.
- Świetnie - powiedziała gorzko. - A co z przyprawą?
- Zostaw ją tutaj - powiedział jej Trell. - Corran powiedział, że lepiej, by nikt nas

nie złapał na przemycie przyprawy. Jestem skłonny się z nim zgodzić.

- Możemy po drodze skontaktować się z KorSekiem i powiedzieć im, gdzie znajdą

przyprawę - dodał Riij. - A teraz wynośmy się stąd.

Wsiedli wszyscy do śmigacza.
- A wracając do Corrana i KorSeku - zauważył Trell, dodając gazu. - Wygląda na

to, że Corran i KorSek to jedno.

- Corran jest w Straży Ochrony Korelii? - zapytała Maranna, marszcząc brwi. -

Chyba żartujesz.

- Tak wynikało z jego rozmowy z Halem - stwierdził Trell. -Kiedy ostatnio ich

widzieliśmy, właśnie wybierali się po Thyne’a.

Riij skrzywił się.
- W samym środku fortecy Thyne’a? Nie mają szans.
- Też tak sądziliśmy - zgodził się Parlor. - Ale biorąc pod uwagę, ilu ludzi Thyne

wysłał tutaj, a także tych, którzy walczą ze szturmowcami atakującymi jego twierdzę,
całkiem możliwe, że w samej fortecy nie został prawie nikt.

- „Prawie nikt” to może być i tak za dużo - powiedziała Maranna. - A co z

Kastem? Został w twierdzy?

- Zrezygnowałem już ze zgadywania, jaką grę prowadzi Kast - odparł Trell,

skręcając ostro, żeby wyminąć duży śmigacz towarowy. - Wiem tylko, że to on dał
Corranowi sztylet molekularny, dzięki któremu wydostaliśmy się stamtąd.

- I nie sądzimy, by była to tylko pułapka - dodał Parlor. - Gdy odlatywaliśmy z

twierdzy, natknęliśmy się na imperialne bombowce typu TIE, ale puścili nas, kiedy
powiedzieliśmy, kim jesteśmy.

- To musiała być sprawka Corrana i Hala - powiedział Trell. - Podobno KorSek

ciśle współpracuje z Imperium.

- Tak - mruknął Riij, wracając myślą do krótkiej sprzeczki z Corranem na temat

Rebelii. A teraz okazało się, że Corran jest agentem KorSeku. Czy mógł się domyślić
prawdziwych sympatii Riija na podstawie tej rozmowy?

- W końcu nas jednak puścili - przypomniał mu Parlor.
- Wiem - powiedział Riij. - Wiem też, że biorąc pod uwagę wszystko inne, nie ma

to większego znaczenia. Jeśli dotrzemy bez przeszkód do „Pasikonika”, może wtedy
uwierzę, że mamy to już za sobą.

- Co mamy za sobą? - zapytała Maranna.
Riij rozłożył ręce.
- To, co tu robiliśmy, cokolwiek by to było.

Opowieści z Imperium

230

Przy „Pasikoniku” nie czekała na nich jednak żadna pułapka. Ani żaden z ich

poprzednich towarzyszy - Corran, Hal czy Kast. Czekała na nich tylko pojedyncza
datakarta.

- Wygląda na ten sam klej, którego Kast użył, żeby przymocować sztylet do krat

w celi Corrana - zauważył Trell, przyglądając się resztkom substancji na datakarcie. -
Przeczytamy ją tu, czy w środku?

- W środku - powiedział pewnym głosem Riij, biorąc od niego datakartę i

rozglądając się wokół. - I dopiero wtedy, gdy stąd odlecimy. Ty i Maranna zacznijcie
procedurę przedstartową. Ja z Parlorem rozejrzymy się, żeby sprawdzić, czy nikt nam
nie zostawił żadnych niespodzianek.

Trell uruchomił silniki, które z prychnięciem obudziły się do życia, a Maranna

zaczęła obliczać kurs w komputerze nawigacyjnym. Riij i Parlor wrócili z obchodu.

- Wygląda na to, że wszystko w porządku - oznajmił Riij, sadowiąc się w fotelu. -

Rozmawialiście już z wieżą?

- Jesteśmy trzeci w kolejce do startu - odpowiedziała Maranna. - Przeczytasz nam

teraz naszą dobranockę?

- Jasne - odparł Riij. Zdrapał resztki kleju z datakarty po czym włożył ją do

czytnika.

- To od Kasta - stwierdził. - „Do załogi i pasażerów «Pasikonika» - brawo,

wietnie wam poszło”.

- Świetnie wam poszło? - warknęła Maranna. - Co, u licha?
- Ciii... - uciszył ją Trell. - Czytaj dalej.
- „Wypełniliście z powodzeniem zadanie, które zostało wam przydzielone” -

ciągnął Riij. - „Możecie teraz wrócić na «Upomnienie» po swój ładunek. Niniejsza
datakarta posłuży również jako dowód dla kapitana Niriza, że wywiązaliście się ze
swojej misji i możecie z powrotem otrzymać wasze towary”. Dalej jest podpis Kasta i
coś, co wygląda na identyfikator.

- Więc on z nami nie wraca? - powiedział Trell, czując dziwne mrowienie w

ołądku. - Nie wiem, czy mi się to podoba.

- Musiał sobie załatwić odbiór wypłaty gdzie indziej - stwierdziła Maranna. -

Chyba nie za bardzo się polubili z kapitanem Nirizem.

- Może jego wynagrodzenie jest w pozostałych „sprytnych” pudłach - zasugerował

Parlor.

- Nie liczyłbym na to - odparł Riij. - Jest tu postscriptum: ,,Nie wracajcie do

magazynów Dewback Storage po resztę «sprytnych» pudeł. Są puste”.

- Co? - warknął Trell, oglądając się do tyłu, by zerknąć przez ramię Riija. - No

nie, to już przesada. Chcesz powiedzieć, że te dwa pudła, które zabraliśmy do „Niebios
Mynocka” były jedynymi, w których coś było? Jakie jest prawdopodobieństwo czegoś
takiego?

- Właściwie nie taki niskie - powiedziała ponuro Maranna. - Nie, jeśli wziąć pod

uwagę, że były to jedyne pudła, o których wiedzieliśmy, że zdołamy je otworzyć i
ponownie zapieczętować. Od początku do końca prowadzili nas jak po sznurku.

Peter Schweighoffer

231

- Od początku do końca - zgodził się Riij. - „Nie zawracajcie też sobie głowy

Ogniami Durinda ani przyprawą. Są podrobione”.

Trell spojrzał na Marannę, by napotkać jej spojrzenie. Co mieli mówić?
Zza pleców doszedł ich kolejny szmer. Riij wyciągał datakartę z czytnika.
- Słuchajcie, jesteśmy wszyscy cali i zdrowi - przypomniał im i podał datakartę

Trellowi. - Moi instruktorzy zawsze powtarzali, że żadnej misji, z której wraca się na
własnych nogach, nie można nazwać fiaskiem. Może kiedyś spotkamy ponownie
Corrana i Hala i dowiemy się, o co w tym wszystkim chodziło.

Trell obrócił datakartę w ręku.
- Wątpię. - stwierdził. - Moim zdaniem istnieje duże prawdopodobieństwo, że oni

też nie wiedzieli, co jest grane.

Wsunął datakartę do schowka w tablicy rozdzielczej.
- Dobra, Maranna. Wynośmy się stąd.

- Wiem, że to dla pana krępujące - rzekł kapitan Niriz, nalewając swojemu

gościowi szklankę wyśmienitej wody mineralnej z R’alla - więc powiem to tylko raz.
Kiedy przeczytałem raporty z akcji militarnej na Korelii, martwiłem się o pańskie
bezpieczeństwo. Cieszę się, że moje obawy były bezpodstawne.

- Dziękuję, kapitanie - odparł wielki admirał Thrawn. Wziął oferowaną mu

szklankę i pociągnął łyk napoju. Nadal miał na sobie zbroję Jodo Kasta, tyle że bez
hełmu i rękawic. - Myli się pan jednak, sądząc, że krępuje mnie przyjmowanie
wyrazów troski i wsparcia. Wręcz przeciwnie, lojalność jest jedną z dwóch cech, które
najbardziej cenię u moich podwładnych i współpracowników.

- A ta druga cecha? - zapytał Niriz, nalewając sobie wodę R’alla.
- Kompetencja - odpowiedział Thrawn. - Czy załadowano już z powrotem ładunek

„Pasikonika”?

- Właśnie to robią, sir - odrzekł Niriz. Pomyślał, że większość ludzi w

mandaloriańskiej zbroi wyglądałaby od razu bardziej władczo i tajemniczo. Thrawna
zaś zbroja wręcz pozbawiła części autorytetu, który aż bił od jego postaci. - Wydałem
rozkaz, by mostek poinformował innie, kiedy będą odlatywać. - Uniósł brwi. - To mi
przypomina, że obiecał pan wyjaśnić mi całą sprawą po powrocie.

- I mam zamiar to zrobić - zapewnił go Thrawn. - Ale czekam, aż dołączy do nas

jeszcze jedna osoba.

Drzwi za Nirizem rozsunęły się. Odwrócił się i już otworzył usta, by zbesztać

oficera, który ośmielił się wejść bez pozwolenia do prywatnych kwater kapitana...

Chwilą później zrywał się na nogi, a słowa reprymendy uwięzły mu w gardle. Do

kabiny weszła, ze zwykłą sobie arogancją, zakuta w zbroję postać.

- Ach, lord Vader! - powiedział Thrawn, wstając. - Witam pana na pokładzie

„Upomnienia”. Jesteśmy zaszczyceni pańską obecnością.

- Podobnie jak ja obecnością pana - odpowiedział lord Vader z nutą wyzwania w

głosie. - Spóźnił się pan prawie o sześć godzin.

Opowieści z Imperium

232

- Wiem, mój panie, i przepraszam, że kazałem panu czekać - rzekł Thrawn z

pełnym szacunku skinieniem głowy. - Byłem zmuszony znacząco zmodyfikować
pierwotny plan, który panu przedstawiłem.

- Ale cel został osiągnięty? - zapytał Vader.
- Jak najbardziej, mój panie - odparł Thrawn. - Zekka Thyne i koreliańska gałąź

Czarnych Słońc księcia Xizora zostały skutecznie wyeliminowane.

Niriz spojrzał zaskoczony na Thrawna.
- Zekka Thyne? A ja myślałem, że...
- Myślał pan, że Imperator ma umowę z księciem Xizorem? - zapytał Vader,

zwracając ku niemu swą makabryczną maskę.

Niriz przełknął ślinę. Vader nie pobłażał oficerom, z których nie był

zadowolony... Ale z drugiej strony, Thrawn wymagał absolutnej szczerości od swych
podwładnych.

- Tak, mój panie - odpowiedział. - Tak myślałem.
Sztywność w postawie Vadera jakby nieco ustąpiła.
- W tej chwili może to być prawdą. Ale takie umowy zawiera się po to, by je

zerwać. - Odwrócił się do Thrawna. - Jak rozumiem, w akcji przeciwko twierdzy
Thyne’a wzięły udział siły Imperium.

- W bardzo ograniczonym zakresie - zapewnił go Thrawn. - Zresztą potyczkę

wszczęli ludzie Thyne’a, co wykażą zapisy obu stron. Akta zawierać będą również
wzmiankę, iż wyłącznym powodem wkroczenia na teren fortecy wojsk imperialnych
była wiadomość otrzymana przez ich dowódcę, w której zasugerowano, że w pobliskim
lesie zbierają się siły Rebeliantów.

- Wiadomość, która wyszła oczywiście od pana? - zapytał Vader.
- Oczywiście - potwierdził Thrawn. - A ponieważ kodu weryfikacyjnego, którego

użyłem, nikt nie połączy z żadnym z naszych informatorów ani agentów, książę Xizor
nie będzie w stanie powiązać tajemniczego konfidenta z panem.

- Jednak siły Imperium uczestniczyły w akcji - nalegał Vader. - Pierwszą osobą,

która im przyjdzie na myśl, będę ja.

Thrawn potrząsnął głową.
- Tak naprawdę, mój panie, udział prowincjonalnego garnizonu tylko oczyści pana

w ich oczach. Książę Xizor spodziewałby się raczej, że albo przypuści pan frontalny
atak siłami Imperium - których powiązanie z panem łatwo byłoby wytropić - albo
będzie pan unikał angażowania sił Imperium, opierając swoją akcję na pańskich
potajemnych kontaktach wśród łowców nagród lub najemników. Dwuznaczność tego
zajścia spowoduje zamieszanie w jego szeregach. Co, jak sądzę, było jednym z pana
kluczowych założeń.

- Rzeczywiście - powiedział Vader, nadal nie do końca przekonany. - Ale jak sam

pan powiedział, Xizor wie o moich kontaktach wśród łowców nagród. Jodo Kast nie
jest wprawdzie na mojej liście, lecz Thyne’a zabił pan, przebrany za Kasta. Ten fakt
może skierować uwagę na mnie.

Thrawn uśmiechnął się.

Peter Schweighoffer

233

- Tak, ale ja nie zabiłem Thyne’a. Miałem okazję pozostawić jego los w rękach

dwóch agentów KorSeku.

Vader przechylił lekko głowę.
- Nie przypominam sobie, żebyśmy kiedykolwiek wspominali o Straży Ochrony

Korelii w naszych rozmowach, admirale.

- Ci dwaj agenci przyłączyli się do mojej grupy - wyjaśnił Thrawn. - Od samego

początku było jasne, że przybyli do Coronet City, żeby ująć Thyne’a. Nie mogłem nie
skorzystać z takiej okazji, więc zmodyfikowałem mój pierwotny plan, pozostawiając im
wyeliminowanie Thyne’a.

- Zatem Thyne żyje?
Thrawn wzruszył ramionami.
- W najgorszym przypadku jest kompletnie bezsilny - powiedział. - Tak czy owak,

pozostawienie go w rękach KorSeku lepiej posłuży pańskim celom niż jego szybka
ś

mierć. Książę Xizor będzie się teraz zastanawiał, czy Korelianie nie wyciągają właśnie

z Thyne’a wiadomości, które mogłyby się okazać niebezpieczne dla niego. To mu
nieźle pomiesza szyki. A to, jak rozumiem, było kolejnym pańskim celem.

Zabrzęczał komunikator. Podszedłszy do tablicy rozdzielczej, Niriz włączył

urządzenie.

- Niriz - zgłosił się.
- Tu Kontrola Lądowiska, sir - odezwał się głos z komunikatora. - Zgodnie z

pańskim poleceniem melduję, że „Pasikonik” właśnie odleciał.

- Dziękuję - odpowiedział Niriz. - Proszę zawiadomić mostek, żeby wzięli namiar

na wektor ich skoku w nadprzestrzeń.

- Tak jest, sir.
Niriz wyłączył komunikator.
- Rozumiem, że przemytnicy i ich przyjaciele Rebelianci właściwie odegrali swoje

role? - zapytał Vader.

- Jak najbardziej - zapewnił go Thrawn. - Dostarczyli mi doskonałego pretekstu do

wyprowadzenia większości ludzi z fortecy Thyne’a i oczyszczenia drogi dla agentów
KorSeku.

Niewidoczne oczy za czarną maską wydały się wbijać w twarz Thrawna.
- A druga część pańskiego planu?
Thrawn uniósł granatowoczarne brwi, patrząc na Niriza.
- Kapitanie?
- Tak jest, sir - powiedział Niriz. - Urządzenie naprowadzające zostało

zainstalowane w każdym z ukrytych blasterów, które szmuglowali.

- A pudła zapakowano dokładnie tak samo, jak wcześniej.
- Co do milimetra - potwierdził Niriz. - Nie ma sposobu, by się dowiedzieli, że

pudła były otwierane, a co dopiero naruszone.

Czarny Lord skinął głową.
- Doskonale - powiedział.
Komunikator znowu zabrzęczał.

Opowieści z Imperium

234

- Kapitanie, tu mostek. „Pasikonik” właśnie wskoczył w nadprzestrzeń. Wektor

skoku wskazuje na system Shibric.

- Dziękuję. - Niriz spojrzał na Thrawna i uniósł brwi.
Wielki admirał skinął głową.
- Niech przygotują kurs z powrotem na Odległe Rubieże - polecił. - Wykonaliśmy

nasze zadanie w tej części galaktyki.

- Tak jest, sir - Niriz wydał rozkaz i wyłączył komunikator.
- Chyba że - dodał Thrawn, spoglądając na Vadera - chciałby pan, bym osobiście

zajął się księciem Xizorem.

- To zdecydowanie kusząca myśl - powiedział Vader głosem mrocznym od skrytej

groźby. - Obcy przeciw obcemu? Ale nie. Xizor jest mój.

- Jak pan sobie życzy - rzekł Thrawn. - Osobiście wątpię, by Shibric był

ostatecznym portem przeznaczenia tych rebelianckich blasterów. Sądząc na podstawie
wektora skoku i różnych drobnych informacji i wskazówek, jakie zdołałem zgromadzić
podczas tej misji, powiedziałbym że odbiór przesyłki będzie miał miejsce gdzieś w
systemie Derra.

- Urządzenia naprowadzające pozwolą nam to stwierdzić z całkowitą pewnością -

powiedział Vader. - Ale krążą pogłoski, że w systemie Derra jest wielu Rebeliantów.
Zapewnię, że będą tam na nich czekać nasze oddziały.

- Świetnie - stwierdził Thrawn. - Ostatnia sugestia, zanim nasze drogi się rozejdą.

Dowiedziałem się, że generał dowodzący siłami lądowymi na pokładzie „Egzekutora”
złożył niespodziewanie rezygnację niecały miesiąc temu. Przez pewien czas
obserwowałem bitwę wokół twierdzy Thyne’a, czekając, aż przemytnicy bezpiecznie
uciekną. Moim zdaniem oficer dowodzący imperialnym garnizonem na Korelii marnuje
się tam.

- Wypowiedział pan ważką opinię - powiedział Vader. - Z czego na pewno zdaje

pan sobie sprawę. Jak nazywa się ten oficer?

- Pułkownik Veers - odparł Thrawn. - A sądząc po jego umiejętnościach

taktycznych, powiedziałbym, że od dawna zasługuje na awans. Być może jego koneksje
polityczne w strukturach dowodzenia pozostawiają coś do życzenia.

- Koneksje polityczne mnie nie obchodzą - warknął Vader, podchodząc do drzwi.

- Zobaczę, co da się zrobić z tym pańskim pułkownikiem. Dziękuję, admirale.

- Cała przyjemność po mojej stronie, lordzie Vader - powiedział Thrawn,

skłaniając głową w pełnym szacunku, choć oszczędnym ukłonie. - Przysługa za
przysługę. Być może będziemy jeszcze mieć okazję, by razem pracować.

Ukryte oczy wydały się sondować twarz wielkiego admirała.
- Być może - odpowiedział Vader. - śegnam, admirale.
Długi czarny płaszcz zawirował za Vaderem, i już go nie było.
- Ciekawe zadanie - stwierdził Thrawn, sięgając po butelkę wody R’alla i

napełniając szklanki dla siebie i Niriza. - Ale czy ja wiem? Mam wrażenie, że ci
Rebelianci są silniejsi i lepiej zorganizowani, niż lord Vader przypuszcza. Mam
nadzieję, że nasze działania pomogą mu zadać Rebelii druzgocący cios.

Czerwone oczy zalśniły, gdy nabrał łyk napoju ze swej szklanki.

Peter Schweighoffer

235

- Ale to nie nasza sprawa, przynajmniej na razie. Nasze miejsce jest na Odległych

Rubieżach; czas, byśmy tam wrócili.

- Tak jest, sir. - Niriz zawahał się. - Jeśli wybaczy mi pan zuchwałość, admirale...

Z pańskiej ostatniej uwagi wynika, że otrzymał pan coś w zamian za pomoc, jakiej
udzielił pan Vaderowi w sprawie Thyne’a i Czarnych Słońc. Czy wolno mi zapytać, o
jakiej przysłudze pan mówił?

- To bardzo osobisty podarunek, kapitanie - powiedział Thrawn. - I właśnie ze

względu na tę przysługę uważałem za stosowne, by osobiście pokierować eliminacją
Thyne’a. Lord Vader przekazał pod moje rozkazy grupę komandosów obcej rasy,
którzy oddali mu w minionych latach nieocenione usługi. Chociaż nie przydadzą mi się
zbytnio na Odległych Rubieżach, nie wątpię, że kiedyś wrócę na tereny właściwego
Imperium. A wtedy... no cóż, zobaczymy, co będą w stanie zrobić.

- Nigdy nie słyszałem, żeby Vader zatrudniał obcych - powiedział Niriz z

powątpiewaniem w głosie. - Czy jest pan pewien, że to, co panu powiedział, jest...
hmm.

- Prawdą? - Thrawn uśmiechnął się. - Tak, jestem pewien. Niech pan dobrze

zapamięta nazwę tej rasy - Noghri. Ręczę, że jeszcze pan o nich usłyszy.

Wysączył napój do dna i odstawił szklankę.
- A teraz na mostek. Wzywają nas Odległe Rubieże. Przed nami jeszcze wiele

pracy.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
BBY 0004 Opowieści z kantyny Mos Eisley
BBY 0005 Han Solo Gambit Huttów
067 BBY 0005 Przygody Lando Calrissiana Lando Calrissian i Myśloharfa Sharow
064 BBY 0015 Opowieści łowców nagród
Mettern S P Rome and the Enemy Imperial Strategy in the Principate
CCF20121206 0005(7)
opowiesci niesamowite poe e a UDP2EQ3BGP7D4J6A5NHY7TZ67LQSIR4RBUZKB6Q
16 OPOWIEŚĆ O HELU
Marketing opowiedzi
BBY 3954 Old Republic Revan
20150130113127922 0005
BBY 1000 Darth Bane Droga Zagłady
IMG 0005 (18)
Opowiesci
Kaplan diabla Opowiesci o nadziei klamstwie nauce i milosci

więcej podobnych podstron