INSTYTUT STUDIÓW POLITYCZNYCH POLSKIEJ AKADEMII NAUK
TADEUSZ KLEMENTEWICZ
531
ISBN 83-85479-07-4
Wydawca: Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk 00-901 Warszawa, PKiN, XVII
p.
Realizacja: Oficyna Graficzno-Wydawnicza "Typografika" Warszawa
SPIS TREŚCI
WSTĘP •
ROZDZIAŁ I:
Miedzy metodologią a historią polskiej nauki o polityce
1.1.
Politolog jako homo theoreticus
1.1.1. Empiryczne badanie polityki a filozofia polityki .
1.2. Zewnętrzne czynniki rozwoju polskiej nauki o polityce
1.3. Wewnętrzne czynniki rozwoju nauki o polityce
ROZDZIAŁ II:
znaczenie sporu o pojęcie paostwa i polityki..
i.2. Teoretyczny model rozkładu autorytarnego socjalizmu:
kłopoty z nadwyżką
157
.3. Upadek autorytarnego socjalizmu: model historyczny
159
.IOGRAFIA
167
WSTĘP
W pracy badawczej politologa występują ograniczenia poznawcze, k całkowicie nie może
zaradzid ani odpowiednia konceptualizacja badao, ani oparcie i szerokiej bazie źródłowej. Politolog
bowiem ma do czynienia z faktami (i proce otwartymi ontologicznie: częśd bezpośrednich i bardziej
pośrednich sk obserwowanych wydarzeo należy w chwili badania do przyszłości. Badacz nie wie :
która z alternatyw rozwojowych się zrealizuje. Takie usytuowanie w czasie poli skazuje go na
perspektywę (czasową) kronikarza. Określa też status epistemolc analizy politologicznej - jest ona
zwiadem badawczym historii politycznej.
W problemach metodologicznych analizy politologicznej, związanych perspektywą czasową,
przejawiają się bardziej podstawowe trudności warsztatowe. : metodologicznym przedłużeniem
osobliwej natury świata polityki, a także swoistyc całej rzeczywistości społecznej. W pierwszym
wypadku chodzi o uprzywilejowane i warstwy wydarzeniowej i strony biograficznej dziejów
politycznych oraj ekonomicznych uwarunkowao życia politycznego społeczeostwa. W drugim ZJ
rozwojowy (i syndromatyczny) charakter życia społecznego oraz o rolę świadon
--i~*.'^ł
8
- (
•fetumso fol auojjs BU bis yv,kąystui feuCXoKpE.n ei3oioinod Azpaiui jpds B 'nurauzDAjajoai
niuaj^ui pidfejsn isnui "9MouridXo 3iu3ij^j\ MęSoioinod fauzDiSoiopojaui pgouiopBiMj BMopnq32jd
jsaf OSSZOMBI nd^jsod uiapiunjBM. UIXUZBA\ JJBJ oSajBia •fauzoAiaiosi t f3Mosido-onzoXjsou
XzpsiM A Soioinod sfnpfeupo joo ox pjnBu B?{31MO{ZD aioaoq ui3MO|s zra (a ?BJ9]dod ajoBj dfoMs
isnui 'mapjAflod z i(sn>(aCp ". inajgnuBd pXq BUT jiPf '"mpiBa, OMO{S BO fanoinzon
'fauzD/dsiuJopoiuisod nSoiomod od ZB 'p$OAu"inBa 5qoJoąD feospaizp BU toBidia jo aauaps aiąon.
BBZDaiMoisBmSuisizp zazjd "nSoioapi
po
i midras op g;s foofefn{OMpo ao&jiod o pjnBO uiajBapi oSaf z po "Azooj 5is uiajo^j
nSojojnod Buojsiq ajsi^z •fouzoAjidura o pineu feapi z S^IBM BMouopjBdzaą ais izpcMOid n
nsu fezpapw pXq diuSsad diu ISMBU qn( 'arzpaą sta X
sra azozssf 'jsaf ara znf BJCPJ 'XzpsiM fapiBł XZD 'CaMOJjnBn Xzp9iM BZDJEJSOP SOJOI
XundXDsXp fgusB}M nsniBjs op OD pjoupoSz d(m[Bjq aDKjijod o pinea
03 'tunrauio snsussuoo 9Avoundjt>sXp afoiujsi sra II
Autor występuje w tej pracy jako politolog dążący do samowiedzy. Przedrą refleksji jest w
książce tylko jeden zbiór dyrektyw metodologicznych a politologicznej, mianowicie - dyrektyw o
charakterze treściowym, opartycl twierdzeniach teorii polityki. Stanowią one heurystyczne narzędzie
selekcji, hierareł i wiązania faktów interesujących badacza polityki. Rekonstrukcja tych dyrektyw łą
jeden splot refleksję z zakresu przedmiotowej metodologii nauki o polityce, metod pragmatycznej i
metodologii apragmatycznej. Punktem wyjścia pracy rekonstrukcyjni praktyka badawcza politologów.
Jednak sporządzając remanent tych dyrektyw, oce ich heurystyczną wydajnośd - musimy się
odwoływad do ontologicznych osobliwości! polityki. Z osobliwości tych wypływają bowiem
imperatywy metodologiczne, wspomnianych dyrektyw, politolog posługuje się w swej pracy jeszcze
innymi. Będą pierwsze - reguły składające się na socjologiczną, prawniczą, historiograficzn
ekonomiczną kompetencję politologa; po drugie - jakośd pracy badawczej żale przestrzegania przez
politologa poprawności zabiegów poznawczych, o któryc wypowiada ogólna metodologia nauk.
Dopiero wszystkie te dyrektywy łącznie skład* na logikę analizy politologicznej. Dlatego opis i ocena
dyrektyw metodologiczn; charakterze treściowym to najwyżej pierwszy - chod, byd może,
najważniejszy - k: budowie teorii wiedzy politologicznej.
ROZDZIAŁ I
Między metodologią a historią polskiej nauki o polityce
1.1. Politolog jako homo theoreticus
Gdzie mocna demokracja, tam mocna politologa, gdzie słaba demokracja, tan politologia - tę
mini teorię rozwoju nauki o polityce sformułował Samuel Huntii Oba twierdzenia Huntingtona,
chociaż wbrew sugestii niesymetryczne, wciągają poi w gąszcz zagadnieo dotyczących rozwoju nauki
o polityce. Nauki rozumiane działalnośd badawcza, jako forma świadomości społecznej, wreszcie jako
gatunek < Wciągają każdego politologa, jednak najsilniej politologa polskiego. Wie on t
;an, obiegowo rozumianego, paostwa. Słowem, rozpływa się jakościowa odrębnośd
itycznej sfery życia społecznego. Dalej, pojawia się rozproszenie badao
litologicznych nie kierowanych wspólnymi założeniami teoretyczno-metodologicznymi.
rczy się zasięg czasowy analizy politoiogicznej - dominuje perspektywa kronikarska.
iśnie też podatnośd badaczy na nacisk racji wysuwanych w bieżącej walce politycznej
iz opcji ideologicznych. Natomiast bez badao empirycznych analiza politologiczna (czy
ślej: jej wyniki) degeneruje się jeszcze szybciej. Istnieje bowiem wiele pytao
iawczych, na które odpowiedź można znaleźd, stosując procedury badawcze zakładające
:hniki postępowania empirycznego, np. bez rzetelnego opisu systemu władzy
ostwowej danego społeczeostwa nie można poznad zakresu bezpośredniej partycypacji
tanków różnych klas i warstw w sprawowaniu władzy, czy też zakresu i siły zawodowego
aratu władzy. Kiedy zaś odpowiedzi na takie pytania są z góry znane, zaplanowane -
ilitolog staje się apologetą istniejącego systemu rządów, politologia zaś - nauką
lżalczą. Inne możliwe reakcje badaczy to ucieczka w jałowe teoretyzowanie,
strakcyjnośd rozważao politologicznych, bądź też bezpośrednie aplikowanie teorii
;ólnych do badao. Wówczas obserwowane wydarzenia rzeczywistego życia politycznego
łją się tylko ilustracjami przyjętej z góry ideologicznej wizji świata polityki. Taką rolę w
12
wielu wypadkach odgrywała teoria polityki oparta na ogólnej teorii materiał historycznego.
Dlatego bardziej systematyczna ocena aktualnego stanu polskiej nauki o poi powinna byd
osadzona na szerszych podstawach. Takim oparciem jest zar< rekonstrukcja wewnętrznej logiki
wspomnianej dyscypliny, jak i znajomośd zewnętrz środowiska, w którym wzrastała polska
politologia. Tym samym należy ró\ uwzględnid okoliczności genezy tej dyscypliny, które przypomniał
ostatnio Franc Ryszka.5 Co prawda poiitologia w Polsce, jako samodzielna dyscyplina badawi
dydaktyczna, powstała mocą decyzji administracyjnej. Nie była to kreacja ex n: Refleksja
poUtologiczna w Polsce ma bogatą przeszłośd', chociaż nie sygnował jej politologii.6 Dorobek ten był
dziełem głównie teoretyków paostwa i prawa. Godzi s wspomnied zbiór prac J.B. Oczapowskiego:
Rozstrząsania i rozbiory w nau politycznych z lat kilkunastu zebrane (1889 r.), A. Peretiatkowicza:
WspÓła encyklopedia polityczna (1926 r.) oraz Cz. Znamierowskiego: Prolegomena do na, paostwie
(1930 r.).
Model rozwojowy nauki o polityce jest tylko uszczegółowieniem ogólnego mc rozwoju nauki.
Jest uszczegółowieniem, kiedy uwzględnia osobliwą dla tej dyscy wewnętrzną logikę rozwoju.
Ponadto, kiedy uwzględnia wszystkie istotne czynn uwarunkowania zewnętrzne, w których
powstała, uzyskiwała samodziei
lednoczonycn -
erwszych metodologów nauki o polityce, wskazywał koniecznośd łączenia w badaniu >iityki
dwóch działao poznawczych: teoretyzowania i gromadzenia faktów. Pisał bowiem: sz myślenia
teoretycznego gromadzimy fakty z małym pożytkiem, ponieważ nie wiemy co jesi totne a co nie jest;
ale też bez znajomości faktów nasze myślenie teoretyczne o polityce wisi próżni Tkamy wówczas
tylko scholastyczną pajęczynę myśli
Natomiast postulat politologu wolnej od sądów wartościujących okazał się zbyt ygórowany.
Nie chodzi bowiem o wstrzemięźliwośd aksjologiczną badacza, lecz o to, by langażowanie
aksjologiczne politologa pozostawało pod kontrolą rygorów logicznych i letodologicznych badania. I
taka jest realistyczna treśd postulatu politologu wolnej od rartościawaó. Świadczy o tym
wiełoparadygmatyczna struktura nauki o polityce. Przy zym poszczególne wspólnoty naukowe dzielą
nie tylko ontologiczne i metodologiczne ałożenia, lecz także perspektywy ideologiczne badao, o czym
niżej.
Dzieje się tak m.in. dlatego, że ideologie polityczne - upośrednione perspektywą
aetodologiczną badao - wpływają na dobór problemów badania. Dalej, wpływają na elekcję materiału
faktograficznego i wreszcie wybór czynników wyjaśniających, by w :oocu: odzwierciedlid się w
ocenach doniosłości historycznej analizowanych zjawisk.
14
Wyniki prac politologów są następnie ideologizowane wtórnie. Wiąże się ten fe perspektywą
czasową analizy politologicznej - politolog bowiem interpretuje i oc aktualne życie polityczne
społeczeostwa. Interpretacje owe ujawniają nieoczekró często niepożądane skutki realizowanych
programów politycznych; oceniają prz strategie działania z punktu widzenia ich optymalności. Tym
samym wyniki b; politologa wspierają wizję zdarzeo, które upowszechniają mchy polityczne - bądź
zderzają się z tymi wizjami
W tej sytuacji, często wbrew swej początkowej woli, politolog staje ministrantem - o którym
mówił Witold Kula - dzwoniącym w kościołach swej e\ wznoszącym figury ku czci wielbionych w ich
czasach bogów14. Jednak postulat polito wolnej od wartościowao - co prawda zdegradowany do roli
pobożnego życzeo zachował swą żywotnośd w wizji etosu zawodowego politologów.
Jakim rodzajem poznania (i wiedzy) jest poznanie politologiczne? Czy polit dostarcza wiedzy
naukowej, czy takiej wiedzy, która już nie jest, jeszcze nie jest, nigdj będzie, czy wręcz nie pragnie byd
wiedzą naukową?15
Problem ten ma wiele rozgałęzieo. Do jednego z nich prowadzi pytanie dodatk kiedy nauki
humanistyczne staną się humanistyczne? A więc kiedy np. humaniści 1 moderatorami publicznej
dyskusji o wartościach po to, by wzmagad wrażliwośd wszysi zainteresowanych - a wiec polityków,
ekonomistów i zwykłych członków społeczeostwa ¦
Natomiast odmienności moaeu mciuuuiugu.ui;i-u ^ :edmiotach badania, rodzaju twierdzeo i
sposobów ich uzasadniania. Sprzężenie Świadczenia i dedukcji stworzyło nowożytne
przyrodoznawstwo. Co zaś tworzy manistykę? Spojrzenie w lustro samowiedzy nie jest budujące. W
humanistyce bowiem jkszośd badaczy trudzi się tłumaczeniami z języka zdrowego rozsądku na język
rafinowanego zdrowego rozsądku; prawa stanowią w istocie sprawozdawcze opisy ldencji
rozwojowych; teorie mają charakter szkicowy, procedury wyjaśniania nie dają sprowadzid całkowicie
do modelu dedukcyjno-nonnologicznego; przyczynowe analizy ^eksperymentalne (jak historyczne i
międzykulturowe badania porównawcze, czy dania sytuacji wyjątkowych) - muszą zastępowad
pełnokrwiste eksperymenty, występują ldności kontroli danych introspekcyjnych; trwają jałowe boje
scjentyzmu z rmeneutyką; w konsekwencji - niewielka moc prognostyczna wiedzy humanistycznej;
smanista nie stał się inżynierem "duszy zbiorowej". Humaniście też, od początku, warzyszą kryzysy
teoretyczno-metodologiczne. W metodologicznym kształcie nauk ołeczno-humanistycznych odciska
się przedmiot badania - człowiek jako podmiot iałania i poznania oraz świat człowieka. Świat
wypełniony faktami społecznymi o biektywnym, normatywnym i semiotycznym charakterze. Co ¦
więcej, świat eloelementowy o charakterze całości; świat złożony z nieredukowalnych do siebie
Natomiast odmienności moaen meiuuuiugu.Luyv.u oą :edmiotach badania, rodzaju twierdzeo
i sposobów ich uzasadniania. Sprzężenie Świadczenia i dedukcji stworzyło nowożytne
przyrodoznawstwo. Co zaś tworzy manistykę? Spojrzenie w lustro samowiedzy nie jest budujące. W
humanistyce bowiem jkszośd badaczy trudzi się tłumaczeniami z języka zdrowego rozsądku na język
rafinowanego zdrowego rozsądku; prawa stanowią w istocie sprawozdawcze opisy idencji
rozwojowych; teorie mają charakter szkicowy; procedury wyjaśniania nie dają sprowadzid całkowicie
do modelu dedukcyjno-normologicznego; przyczynowe analizy ^eksperymentalne (jak historyczne i
międzykulturowe badania porównawcze, czy dania sytuacji wyjątkowych) - muszą zastępowad
petaokrwiste eksperymenty, występują ldności kontroli danych introspekcyjnych; trwają jałowe boje
scjentyzmu z rmeneutyką; w konsekwencji - niewielka moc prognostyczna wiedzy humanistycznej;
imanista nie stał się inżynierem "duszy zbiorowej". Humaniście też, od początku, warzyszą kryzysy
teoretyczno-metodologiczne. W metodologicznym kształcie nauk oteczno-humanistycznych odciska
się przedmiot badania - człowiek jako podmiot iałania i poznania oraz świat człowieka. Świat
wypełniony faktami społecznymi o biektywnym, normatywnym i semiotycznym charakterze. Co •
więcej, Świat teloelementowy o charakterze całości; świat złożony z nieredukowalnych do siebie
struktur życia społecznego, jak: gospodarka, prawo, nauka czy religia. I przede wszyst: - świat
wyjątkowo dynamiczny, o nieznanych w przyrodzie rytmach zmian. Z ł ostatniego powodu
humanista, moim zdaniem, jest badaczem częściowo sparaliżował przez czas, przez rozwojowy
charakter rzeczywistości, współtworzonej przez człowii Jako badacz współczesności jest kronikarzem;
w badaniach przeszłości człowieka -może się uwolnid od historycznej ograniczoności mocy
eksplanacyjnej formułował przez siebie teorii i praw. Najwyższy szczebel ogólności, na który może się
wspiąd ogólnośd historyczna.
Ta ogólna charakterystyka człowieka jako istoty społecznej odnosi się też do ; aktywności
politycznej oraz wytworów tej aktywności - struktur władzy. Również bow instytucjonalne ramy życia
politycznego społeczeostwa podlegają jakościoi przeobrażeniom.
Rozwojowy charakter życia społecznego przysparza politykowi nieustannie no\ zadao
praktycznych, a politologowi badawczych. Politykowi - gdyż nowe zjawiska, cz w zakresie stosunków
ekonomicznych, społecznych, czy politycznych (w ścisłym sensie zarazem zmiana dotychczasowych
warunków działania (sytuacji politycznej). Zmusza polityka pod rygorem nieefektywności działao do
poszukiwania skuteczniejs sposobów postępowania - jak w wypadku koniecznej, w erze broni
nuklearr rezygnacji z wojny totalnej jako instrumentu racjonalnej polityki. Politologowi -
izelkiego poznania empirycznego - poznania zawodu. Można ją sformułowad - za nem
Woleoskim - następująco: racjonalnośd (intersubiektywnośd) nauki jest ściśle 'iązana z
niedyktatorskim charakterem procedur naukowych21. Na tej podstawie poza anicami nauk
humanistycznych znajdują się wszystkie te szkoły oretyczno-metodologiczne, które propagują i
stosują dyktatorskie metody poznania, jfktatorskimi metodami poznawania świata człowieica
posługują się wszelkie storiozofie, w tym zwłaszcza finistyczne filozofie historii. Patrzą one na dzieje
człowieka ko na dziedzinę przejawiania się uniwersalnej ludzkiej podmiotowości, albo też widzą w
storii proces przejawiania się wartości uniwersalnych - opartych na zasadach mscendentnych, jak
wolnośd czy sprawiedliwośd.22 Inne szkoły dyktatorskiego myślenia humanistyce to psychoanaliza,
lub też doktryna rozwoju poznania naukowego, jaką jest istocie hipotetyzm KLR. Poppera. Zasada
racjonalnego krytycyzmu, jako ostateczna terminanta rozwoju nauki, nadaje wspomnianej doktrynie
charakter idiogenetyczny i listoryczny.23 Słowem - poza granicami poznania naukowego pozostają te
teorie, trepretacje, twierdzenia, które nie chcą, lub nie mogą stanąd przed trybunałem (świadczenia
humanistyki. Tym trybunałem są dotychczasowe dzieje człowieka i ołeczeostwa oraz dotychczasowe
doświadczenia historyczne ludzkości. Są one owym
18
"ołowiem duszy" humanisty, o którym mówił F. Bacon. Materiał faktograficzny, uję
czasoprzestrzenne ramy, poddawany jest krzyżującym się teoretycznym interpretacjonc ten sposób
historycy przetrawiają teoretycznie bogactwo wiedzy opisowej o gospod feudalnego społeczeostwa,
rewolucji francuskiej czy powstaniu kapitalizmu.24 W konkurencja między interpretacjami
teoretycznymi, respekt dla historycznego konk chroni je przed spekulatywnością, zapobiega
dogmatyzacji, przerastaniu w mit nauk' Zawsze mogą się okazad zawodne - i najczęściej przez długi
okres takimi pozostają. ' samym są naukowe. Warto w tym kontekście przytoczyd opinię Raymonda
Ar Historyk nigdy nie proponuje ostatecznego obrazu przeszłości; niemniej jednak, czasami,
ostatecznie jedyny rzetelny jej obraz25. Współzależnośd podstawy źródłowej i interpretacji w
procesie poznawania przeszłości trafnie ujmuje Edward Carr. Pisze badanie historyczne to
nieprzerwany proces modelowania faktów przez interpretac modelowania interpretacji przez
fakty26.
1.1.1. Empiryczne badanie polityki a filozofia polityki
Jakie jest miejsce filozofii polityki w owym zbiorowym przedsięwzi politologów? Odpowiedź
na to pytanie nie jest łatwa. Do znanych trudności wskazaniem epistemologicznych odmienności
nauki i filozofii dochodzą dodatk
1UIIKA,JI iUCUWUpvjfJlavYV,Łyvii ijnuiiun ^.u.tu.u, .
reślenia ich roli w historycznym dramacie, jaki rozgrywają między sobą grupy sieczne. W
wielu krajach - w Polsce też - badania idei politycznych, ukazywanie ich jłecznej genezy i roli,
prowadzone są pod szyldem historii myśli politycznej. Historyk :i zasadniczo nie musi przekraczad ram
racjonalności poznawczej. Niekiedy jednak rawia nie historię, lecz historiozofię idei politycznych. Jest
tak, kiedy interpretacją zwoju idei kierują z góry przyjęte wizje historii idei politycznych. Przykładem
może byd itoria filozofii politycznej Leo Straussa, przeniknięta konserwatyzmem rmatywistycznym,
ukierunkowanym na obronę wartości absolutnych.35 Trzy fale wożytności - według "historiozofii"
idei politycznych Straussa - to kolejne etapy ryzysu naszych czasów", czyli odchodzenia od klasycznej
filozofii politycznej jako tywności ukierunkowanej na poszukiwanie wiecznej prawdy o dobrym ładzie
litycznym. Zaciera się tutaj granica między historykiem idei a historiozofem.
Drugi kierunek reprezentuje tzw. normatywna filozofia polityczna. Tradycyjne gadnienia
filozofii polityki konceptualizowane są tu często w języku teorii wyboru ołecznego, teorii gier, czy w
języku teorii ekonomicznych (J. Rawls, R. Nozick czy M. Ison).36 W tej koncepcji filozofii polityki
przedmiotem refleksji są elementarne wartości normy życia społecznego. Ta koncepcja jest
zatem najbliższa tradycyjnemu -
20
szerokiemu, ujęciu filozofii politycznej. Zadaniem filozofa jest tutaj stworze całościowej wizji
normatywnej społeczeostwa. W tej wizji wyróżnioną pozycję zajm jednostka - jej uprawnienia,
stopieo podmiotowości praktycznej (w tym zwłaszcza grao wolności) oraz zasady podziału dóbr
społecznie cenionych (reguły sprawiedliwe dystrybutywnej). Takie wizje tworzą np. utylitaryzm czy
teorie umowy społecznej. Trud jest określid status owych wizji normatywnych życia społecznego. Raz
przypominają c logiki deontyczne, innym razem łatwo je identyfikowad jako ideologie. Kiedy na przyk
interpretowad "teorię" sprawiedliwości Rawlsa w faktycznie istniejącym syster spoteczno-
ekonomicznym, wówczas potencjalnie egalitarna zasada Rawlsa prowadzi umiarkowanie
nieegalitarnych wniosków*1. Dzieje się tak dlatego, że - jak pisze Sadurski - spór o pojęcie i zasadę
sprawiedliwości jest sporem o różne typy społeczeost\ urzeczywistniające różne wartości nadrzędne,
albo ma charakter werbalny i jałowy^.
Różne więc koncepcje racjonalizmu, historycyzmu, sprawiedliwości komutatywr teorie
totalitaryzmu i wiele innych - to mniej lub bardziej zakapturzone ideoło polityczne. Służą one bowiem
uprawomacnianiu egzystencji danej grupy społecznej oi lokalizacji jej wrogów i sojuszników,
uzasadniają preferowany przez pewną grupę ma bdu społeczno-politycznego, wyodrębniają i
nazywają po imieniu te tenden rozwojowe, które zagrażają bądź sprzyjają przetrwaniu i interesom
grupy.39
Wreszcie trzeci nurt analiz to "stosowana" filozofia polityczna.40 Stosowai
lozofowie polityczni za przedmiot swych rozważao obierali normy i wartości życia połecznego.
Filozofia polityki szuka odpowiedzi na dwa podstawowe pytania:
- na pytanie aksjologiczne: o uzasadnienie naczelnych wartości politycznych,
kazanie ich związku z innymi typami wartości;
- na pytanie instrumentalne: kiedy dokonuje wszechstronnej oceny zalecanych i
losowanych środków osiągania naczelnych wartości politycznych.
Powstaje kwestia natury poznania filozofii polityki. Czy w pracy filozofa polityki la się
wyróżnid inne rodzaje racjonalności niż poznawcza? Na przykład racjonalnośd iraktyczną czy
aksjologiczną. Odmiennośd filozofii politycznej miałaby polegad m.in. na ym, że w uzasadnianiu
wartości naczelnych dociera ona do pułapu systemu normatywnego określenie Ch. Perelmana);
wyczerpuje się w tym momencie możliwośd racjonalnej irgumentacji, gdyż ze zadao opisowych nie
wynika logicznie żadna norma, obowiązek ealizowania tej czy innej wartości.
Punktem wyjścia dyskusji nad swoistością epistemoiogiczną filozofii politycznej -v stosunku
do subdyscypłin poiitologicznych - musi byd określony ideał naukowości, )kreślony wzorzec
racjonalności poznawczej w nauce o polityce. W danym wypadku >edzie nim ideał politologii jako
nauki empirycznej, lecz nie typu przyrodniczego.
22
Na czym polega więc epistemologiczna odmiennośd filozofii politycznej w zakre uzasadniania
wartości politycznych? Sądzą ogólnie, że filozof polityki nie mi rezygnowad z racjonalności
poznawczej. Ceną za to jest jednak wyprowadzanie warto politycznych (jak wolnośd polityczna,
demokracja, praworządnośd) ze społeczi ukształtowanych dążeo ludzkich. To nie filozof tworzy
wartości, ani tym bardz rozstrzyga konflikty między wartościami, szczególnie jeśli stoją za nimi
najsilniejsze gru społeczne i narodowe. Jest bowiem taktem, że w praktyce konflikty między
wartościai jeśli są tylko wystarczająco ważne, są rozstrzygane po prostu siłą, nie przez sprawiedliwi
tub prawo - jak pisze B. Russell, komentując myśli J, Locka na ten temat.45
Odwoływanie się do społecznie ukształtowanych dążeo ludzkich zastępuje uzasadnianiu
wartości politycznych rygoryzm logiczno-metodologiczny. Odgrywa on badaniach pozostałych
aspektów życia politycznego doniosłą rolę. Dzięki bowi< rygorom logiczno-metodologicznym
zaangażowanie światopoglądowe politologa pozosU na ogólnym szczeblu. Mianowicie na szczeblu
wyboru problematyki badao i wybc metodologii badania. W obu wypadkach neutralizowane są
przeświadczenia ideologicz badacza: politologa i filozofa polityki.
Ponadto, w uzasadnieniu wartości politycznych powołujemy się na faktyczne przewidywane
skutki działao inspirowanych przez określone wartości. Wypowiec filozofa polityki opierają się tutaj
na wiedzy o związkach między działaniami polityczny
Na czym polega więc epistemologiczna odmiennośd filozofii politycznej w zakres uzasadniania
wartości politycznych? Sądzę ogólnie, że filozof polityki nie mi rezygnowad z racjonalności
poznawczej. Ceną za to jest jednak wyprowadzanie warto: politycznych (jak wolnośd polityczna,
demokracja, praworządnośd) ze społeczr ukształtowanych dążeo ludzkich. To nie filozof tworzy
wartości, ani tym bardz rozstrzyga konflikty między wartościami, szczególnie jeśli stoją za nimi
najsilniejsze gru społeczne i narodowe. Jest bowiem faktem, że w praktyce konflikty między
wartościar jeśli są tylko wystarczająco ważne, są rozstrzygane po prostu siłą, nie przez sprawiedliwe
lub prawo ~ jak pisze 8. Russell, komentując myśli J, Locka na ten temat.45
Odwoływanie się do społecznie ukształtowanych dążeo ludzkich zastępuje uzasadnianiu
wartości politycznych rygoryzm łogiczno-metodologiczny. Odgrywa on badaniach pozostałych
aspektów życia politycznego doniosłą rolę. Dzięki bowie rygorom Iogiczno-metodologicznym
zaangażowanie światopoglądowe politologa pozosu na ogólnym szczeblu. Mianowicie na szczeblu
wyboru problematyki badao i wybo metodologii badania. W obu wypadkach neutralizowane są
przeświadczenia ideologicz: badacza: politologa i filozofa polityki.
Ponadto, w uzasadnieniu wartości politycznych powołujemy się na faktyczne przewidywane
skutki działao inspirowanych przez określone wartości. Wypowiec filozofa polityki opierają się tutaj
na wiedzy o związkach miedzy działaniami rx>litvcznvi
o innych chod nierzadko powracających kształtach - pisze Jerzy Jedlicki.48 Można dodad, śe
katalog pytao, na które odpowiada filozofia polityki jest w miarę stały. Te tematy to ap.: prawo
jednostki do oporu władzy, problem wojny sprawiedliwej, problem celowości x polityce, ochrona
praw mniejszości, czy kontrowersja normatywizm - decyzjonizm. Pod tym względem filozofia polityki
nie różni się od filozofii, która - według słynnego powiedzenia Alfreda Whitehead'a - jest serią
komentarzy do dialogów Platona.
Wśród wielkich tematów myśli politycznej, temat największy to wytyczenie linii miedzy sferą
wolności jednostki a prerogatywami paostwa. Problem ten dotyczy bowiem relaqi władzy politycznej
w dwóch podstawowych płaszczyznach: źródeł władzy i zakresu władzy. W pierwszym wypadku
chodzi o współudział we wfadzy, o suwerennośd ludu, o wolnośd repubiikaoskc-demokratyczną; w
drugim zaś - o wolnośd liberalno-indywidual-ną, wolnośd negatywną, więc sferę dozwoleo, nie
reglamentowaną ani nakazami, ani zakazami paostwa. O wytyczenie tej granicy walczono i pałką, i
piórem. Również filozof polityki w sobie właściwy, tzn. abstrakcyjny sposób, przykładał rękę do tego
dzieła. Dlaczego więc wielkie tematy nie są rozwiązywalne ani w teorii, ani w praktyce?
Sądy dotyczące środków realizacji wartości politycznych wypowiadane zarówno przez
politologa, jak i filozofa polityki - są w istocie sądami prawdziwościowymi Mogą
24
byd wątpliwości jeśli chodzi o wypowiedzi filozofa. Ale zauważmy, ze rówaież oae dotyc
związków, w jakich pozostają określone cechy ustrojów politycznych z waranka egzystencji
społeczno-historycznej człowieka. Wpływ reżimu politycznego na możliwos zaspokojenia
różnorodnych potrzeb jednostki - materialnych i duchowych (w tj politycznych), indywidualnych i
zbiorowych - może przybierad różnorodny charakt Wpływ ten może więc mied charakter warunku
koniecznego czy tylko warna sprzyjającego zaspokajaniu określonych potrzeb. Ale może tez mied
charakter warun niesprzyjającego, bądź wręcz uniemożliwiającego ich zaspokojenie.
Na przykład sąd prawdziwościowy, o którym mowa wyżej, leży u podstaw jednegc głównych
filozoficznych rozstrzygnięd wielkiego tematu paostwo - obywatel: liberalizn Twierdzi on bowiem, ze
wolnośd negatywna jednostki, czyli ograniczenie do minimi zakresu spraw obojętnych zakazami i
nakazami wszelkiego rodzaju władz, była jedy, koniecznym warunkiem maksymalnego opanowania
nad własnym losem* w skali własne jednostkowego życia49. Sądy, jak powyższe, mają charakter
wiedzy zdroworozsądkow rzadko mają oparcie w szerszym systemie wiedzy. Zwykle są uogólnieniem
aaal niepowtarzalnej fazy procesu historycznego (np. liberalizm ekonomiczny wolnokonkurencyjna
faza rozwoju gospodarki kapitalistycznej).
Dyskurs politoiogiczny nie różni się więc (w rozważanym teraz aspekcie) dyskursu filozofii
politycznej tym, że ten pierwszy mówi jak społeczeostwa się zachowi
Obok głównego traktu badao życia politycznego wiła się zawsze wąska ścieżka refleksji
metanaukowej. Jej przedmiotem jest rekonstrukcja, opis genetyczny i wyjaśnienie świadomości
teoretycznej (nomotetycznej) politologów. Efektem działalności poznawczej politologów są opisy i
wyjaśnienia jednostkowych faktów i procesów, twierdzenia o różnym stopniu ogólności, teorie
empiryczno-hisloryczne oraz (ogólna) teoria polityki, Logika postępowania politologa prowadzi od
fundamentalnych tez na temat badanej rzeczywistości (założeo ontologicznych), poprzez określoną
metodologię badania, do empirycznego badania wybranych fragmentów świata polityki. Natomiast
metodolog postępuje odwrotnie. Osią empiryczną jego badao jest wiedza przedmiotowa c
rzeczywistości politycznej oraz praktyka badawcza politologów.
Przedmiotem refleksji metanaukowej są więc trzy, powiązane ze sobą, składnik procesu
badawczego: świadomośd metodologiczna badaczy, czynności badawcze (praktyk; naukowo-
badawcza politologów) oraz wiedza politologiczna. Działania poznawcze towarzysząca im
świadomośd metodologiczna podejmowane są w określonym kontekści społeczno-politycznym,
szerzej na tle kulturowym. Kontekst ten jest równie; rekonstruowany, jakkolwiek rzadko stoi on w
centrum uwagi historiografii poUtologii. Ni pierwszym planie znajduje się wówczas politoiogia jako
instytucja badawcza, lub jak<
26
instytucja upowszechniająca wiedzę.53 Wiedza przedmiotowa jest wyartykułowana
monografiach, artykułach, naukowych, podręcznikach itp. Natomiast rekonstruki świadomości
metodologicznej jest sprawą trudniejszą. Ma ona charakter społecz) wspólny określonej grupie
badaczy czy szkole naukowej. Społeczna świadome metodologiczna - zwłaszcza w humanistyce -
funkcjonuje "milcząco", nie jest całkowi* werbalizowana. Tworzą ją bowiem założenia ontologiczne
głównych teorii (a wi fundamentalne tezy na temat badanej rzeczywistości) oraz założenia
epistemologicz postulowanych metod (a więc tezy o tym, jak rzeczywistośd poznawad). Nie zawsze i
kooca uświadamiane, tkwią one implicite w procesie badania.
Dlatego też cała trudnośd badao metodologicznych polega na tym, że trzeba tu dotrz
poznawczo do czegoś, co bezpośrednio nieobserwowalne, a czego istotnie inferujemy i podstawie
pewnych obserwowalnych wskaźników. Ciągle zatem pytamy: skoro dana praktyi badawcza jest
właśnie takiego rodzaju, skoro mamy do czynienia z konkretnym zespole twierdzeo faktograficznych i
teoretycznych, to jakie założenia musiały byd przyjęte, aby md zostad nadany badaniu i twierdzeniom
właśnie taki kształt, jaki mają?54
Z teoretycznego punktu myślenia, tj. z perspektywy wyjaśnienia rozwoju dan nauki, refleksja
metanaukowa tworzy strukturę dynamiczną. Wyróżnid w niej można jednej strony wiedzę
teoretyczną dotyczącą:
a) wewnętrznej logiki rozwoju danej dyscypliny,
nauki o polityce wyznaczają czynniki zewnętrzne, pozanaukowe. Będą nimi - zgodnie ze
stanowiskiem większości metodologów (filozofów nauki)62 - czynniki psychologiczne, socjologiczne,
ekonomiczne i ideologiczne. Jednak przed analizą stanu polskiej politologii heteronomiczny model
rozwoju nauki musi byd rozbudowany. W obecnej postaci pociąga on za sobą skrajny relatywizm
epistemologiczny. Żeby złagodzid jego wymowę, nadad mu charakter relatywizmu umiarkowanego,
trzeba: po pierwsze -wyodrębnid aspekt zakresowy i aspekt treściowy politologii63, po drugie zaś -
trzeba również uwzględnid rolę czynnika wewnętrznego - przede wszystkim zasady metodologiczo-
teoretyczne stanowiące wewnętrzną logikę rozwoju. Częśd bowiem determinant statusu
metodologicznego politologii występuje i w społeczeostwach demokratycznych, i w społeczeostwach
niedemokratycznych. Inaczej czymże wytłumaczyd powracające kryzysy "dojrzewania", także
amerykaoskiej nauki o polityce. W modelu Huntingtona niewiadomą w dalszym ciągu pozostaje
"zmienna", kryjąca się pod słowem demokracja. Wiemy co prawda, że oznacza ono czynniki
zewnętrzne. W ogólnym ujęciu do zewnętrznych, pozanaukowych determinant rozwoju nauki o
polityce zaliczyd można: 1. Charakter ekonomicznego i politycznego ustroju danego społeczeostwa
(szerzej stosunki społeczne). Jest to pośredni czynnik zewnętrzny rozwoju.
28
2. Ideologie polityczno-prawne oraz systemy światopoglądowe. Są to bezpośredni czynniki
zewnętrzne. Ich wpływy mediatyzuje bowiem perspektywa metodologiczna bada *politologicznych.
Tak rozumiane czynniki zewnętrzne mają wpiyw zarówno na zakres, jak i na treJ badao i
wiedzy politologicznej. Chociaż mechanizmy i siła tego wpływu zależy z jedni strony od aspektu
badao, z drugiej zaś - od rodzaju czynnika zewnętrznego. Pośredni czynniki zewnętrzne wpływały na
obszar podejmowanych badao, na zasób problemów, którymi mógł się zmierzyd połski politolog.
Wpływ ten dokonywał się przede wszystkii za pomocą mechanizmu finansowania badao, polityki
wydawniczej, kształtowani programów nauczania nauki o polityce. Najbardziej jednak ważyło na
społecznyi wizerunku politologa traktowanie go jako - może bardziej wyrafinowanego niż inne
narzędzia na ideologicznym froncie. Należy w tym miejscu przypomnied, że - w postat odrębnej
dyscypliny badawczo-dydaktycznej - nauka o polityce istniała tylko w Jugosław i w Polsce. W
pozostałych krajach realnego socjalizmu problematyka politologiczn rozpływała się w normatywno-
doktrynainych miazmatach naukowego komunizmu. Ro+ nauki o polityce wiązała się bezpośrednio z
rolą odgrywaną w społeczeostwie realneg socjalizmu przez propagandę. Politologia uzasadniała - w
kategoriach obowiązując* ideologii politycznej - cechy ustroju politycznego, racjonalizowała bieżące
decyzj polityczne. Chociaż przecież nie zawsze, nie wszędzie, nie wszyscy, nie wyłącznie i nie '
ideologiczny ^^u^guiuik (tm) <,j(tm),x-.
ich wartości poznawczej. A takich prac była większośd, chod bez szczegółowych badao trudno
orzec o ich ilości. Byd może, społeczeostwo demokratyczne umożliwia tylko ujawnienie się
potencjalnie wszystkich wstępnych interpretacji bieżącego życia politycznego. Tym samym
nasyconych ocenami ideologicznymi i politycznymi. Postulat zaś nauki o polityce wolnej od sądów
wartościujących da się sprowadzid do zawodowego obowiązku nie wprowadzania do procesu
badawczego bezpośrednich i bieżących motywacji ideologiczno-politycznych.
Drugi mechanizm infiltracji składników pozanaukowych do teoretycznego myślenia o świecie
społecznym jest uniwersalny, na dodatek złożony. Tutaj przedstawimy sam schemat oddziaływania.
Interesuje nas w tym punkcie sposób kształtowania praktyk badawczej przez wstępne, filozoficzne
założenia badao. Tworzą je założenia ontologiczm (tj. przyjmowania przez badacza wizji świata i
człowieka), metodologiczne (ideał nauk oraz reguły metodologiczne, które go realizują) oraz
reprezentowany przez badacz system wartości (tj. perspektywa ideologiczna badao). Założenia
filozoficzne istnieją * postaci "milczącej", zwykle niezwerbalizowanej do kooca, w formie
przeświadczą tworzących świadomośd metodologiczną szkół naukowych czy nawet poszczególnyc!
badaczy. Jak podkreśla Jeny Topolski uwolnienie się od naszej wiedzy wstępnej (a do nit
30
\ należy również język, w którym zakodowana jest określona wiedza o świecie i człowieh
-. uniemożliwiałoby wszelkie poznanie65. Założenia filozoficzne badao mają w proces
I badawczym szczególny status. Z jednej strony bowiem, kierując konceptualizac
^.przedmiotu szczegółowych badao, kierując wyborem i interpretacją faktów - wtapiają s
tym samym w merytoryczne rozstrzygnięcia, w koocowe rezultaty badao. Z drugiej stroi
\ wstępne założenia badao, będąc przesłankami filozoficznymi, przednaukowymi, w jedny
ze znaczeo metafizycznymi - stanowią podstawowe składniki (obok inspirowany
praktyką pozanaukową, doświadczeniem społecznym) bezpośredniego otoczeo
(środowiska) nauki.66 Jednak filozoficzne założenia badao mają charakter względn
autonomiczny. Inspirują je bowiem teoriopoznawcze orientacje filozoficzne. Jednym
zadao fiiozofi jest werbalizacja i systematyzacja społecznej świadomości metodologiczni
złożonej z wartości, norm i dyrektyw metodologicznych. W ten sposób metodologiczi
orientacje filozoficzne stają się integralnymi składnikami struktu
teoretyczno-metodologicznej danej nauki. Logiczny porządek zachodzący międ
przesłankami filozoficznymi a praktyką badawczą można skrótowo - za Jerzym Kmitą
przedstawid następująco: Ul określona, metodologiczna orientacja filozoficzna postuh
odpowiednie wartości poznawcze oraz dyrektywy metodologiczne, wyznaczające standar
naukowości Na ich podstawie 121 rozstrzyga się w nauce o poszczególnych wynikach baa\
(podkreśl, - T.K.), czy należą one do grupy osiągnięd poznawczych; 131 dyrektywami owyi
wartości społeczne oraz język naturalny. Stąd subiektywny, aksjologiczny c^y "uuui;vu,,
charakter wielu zjawisk politycznych. Dalej, wiele metodologicznych problemów nastręcza całościowy
charakter życia społecznego oraz nieznana w przyrodzie zmiennośd jego struktur, ze strukturami życia
politycznego włącznie.
Czynnikiem wewnętrznym, mającym związek z mechanizmem rozwoju nauki ( polityce, jest
jej wielopragmatycznośd. W politologii, jak w całej humanistyce, a inacze niż w naukach
przyrodniczych - występuje wiele rywalizujących ze sobą, często tyłki równoległych, paradygmatów
czy programów badao. Pozostają one w relacjach korespon dencji bądź niewspółmierności na
poziomach: ontologicznym, epistemologicznym, meto dologicznym i aksjologicznym. Ten stan
"wojny" wszystkich paradygmatów ze wszystkim stan permanentnej rewolucji początkowej
znamionuje stadium "przedparadygmatycznd stadium nauki niedojrzałej. W tym stadium stale
wysuwane są zasadniczo odmieni teorie, nie ujmujące wiernie istoty zjawisk; nawiązujące tylko
częściowo do poprzednie teorii. W tej sytuacji nie istnieje dyscyplina consensus omnium.
Wieloparadygmatyczj struktura nauki o polityce rodzi dwa istotne zagadnienia związane z jej
treściowy aspektem. Pierwszy problem dotyczy tworzenia wspólnego obrazu rzeczywistd
politycznej na podstawie teorii zbudowanych w ramach różnych paradygmatów. Teorie mają różne
odniesienia przedmiotowe, mówią tym samym o różnych światach polityki.
32
Dla ilustracji zobaczmy jak międzynarodowe życie polityczne ukazuje się ¦perspektywie
trzech paradygmatów badania stosunków międzynarodowych: neorealizn I pluralizmu i
strukturalizmu. Dla realistów współczesny świat złożony jest z różnych paosi I które pzypominają stół
bilardowy z bilami znajdującymi się w różnorodnej kolizji L \pkrahst6w świat jest porównywalny do
"pajęczyny" połączony siecią skomplikowany wielokierunkowych wzajemnych powiązao i stosunków.
Dla strukturalistów z kolei świat j ijakby wielogłowicową ośmiornicą, której potężne mach stale
wysysają bogactwo ze słaby mperyferii i przekazują je potężnym centrom, metropoliom.69 Opisy
polityki w języku różny ¦teorii (w różnych perspektywach ontologicznych i aksjologicznych) tworzą
różne i I interpretacje. Nakładające się niejednokrotnie odmienne interpretacje dają w sun *
zamazany, niewyraźny obraz danego typu zjawiska. W zabiegu łączenia tych interpreta * politolog
wikła się w dylemat: jak łączyd cząstkowe prawdy (zrelatywizowane do "świ< f przedstawionego"
rodzimego paradygmatu) tak, by powstał nie tylko całościowy obi
danego zjawiska, ale również obraz spójny teoretycznie.
Drugi problem związany z wieloparadygmatycznością nauki o polityce to probh *postępu
poznawczego. Czy w nauce o polityce mamy do czynienia z przyrostem wiec i faktograficznej i
teoretycznej, czy podwyższa się epistemologiczny standard wie" ¦ politoiogicznej. Schemat
wewnętrznej logiki rozwoju nauki o polityce jest złożony. In
relacje zachodzą miedzy paradygmatami badao politologicznych, inne w obrębie jedne
,/,IU WIŁR. 11,111
:ztowieka stanowią dla niego nie ufcted jednoznacznie determinujących, lecz określoną pulą
notliwości działania o różnym stopniu prawdopodobieostwa przekształcania się w zeczywistośd15.
Naprzeciw temu problemowi wychodzi teoria P. Sztompki stawania się ipołeczeostwa oraz wiele
koncepcji społeczeostwa, rozwijanych w nurcie socjologii listorycznej oraz teorii podmiotowości, jak
chodby teoria strukluracji A. Giddesa.76
Typologii szkól teoretyczno-metodologicznych w amerykaoskiej metodologii iokonał Gabriel
Aimond.77 Opar! ją na dwu zasadach: "miękkiej" lub "twardej" metodologii badao, powiedzmy
ogólnie, humanizującej, bądź scientyzującej oraz reprezentowaniu systemu wartości "lewicy" bądź
"prawicy".
W ten sposób powstają cztery podstawowe wspólnoty badawcze. Żyją one w separacji,
członkowie tych wspólnot zasiadają - niczym w kawiarni - przy własnych stolikach, chociaż pod
wspólnym dachem. Również politologia brytyjska - o najdłuższej tradycji - dzieli się na wiele szkół.
Niezależnie od większych czy mniejszych różnic w perspektywach teoretyczno-metodologicznych,
szkoły te mają odmienne perspektywy ideologiczne. Główny nurt tworzą badacze pozostający w
obrębie tradycyjnego paradygmatu brytyjskiej nauki o polityce tzw. modelu westminsterskiego.
Można w nim z kolei wyodrębnid kierunek bardziej idealistyczny, nawiązujący do A.K. Dicey*a, oraz
34
kieronek bardziej realistyczny, nawiązujący do W. Bagehota i M. Ostrogorskiego. Głowi nurt
badao reprezentuje liberalno-demokratyczną perspektywę ideologiczną.78 Obc niego współistnieje
nurt rozwijający się w ramach paradygmatu marksistowskiego ("Ne Left") oraz nurt "New Right".79
Cechuje go ideologia konserwatywno-liberalna.
W syntetycznym ujęciu, po erze behawioralnej w politologii nadeszła ei post-
behawioralnej rewolucji. W politologu zbudowały swe przyczółki wszystk podstawowe
orientacje teoretyczno-metodoiogiczne. Powiązane są one - poprzez sv ontologiczne, metodologiczne
i aksjologiczne założenia - z kierunkami filozoficznymi, większości XIX-wiecznej prowieniencji. Szeroką
pluralistyczną panoramę współczesn nauki o polityce - a więc w erze post-modernistycznej - tworzą:
orientacje nawiązują* do logicznego empiryzmu (podejście behwioralne); podejście instytucjonalne i
historyczi nawiązujące do marksizmu, szkoły krytycznej i strukturalnego funkcjonalizmu or; podejście
nawiązujące bezpośrednio do hermeneutyki, fenomenologii, psychoanalizy, także kierunki
naturalistyczne - biopolityka.80 Nic dziwnego, że efektem tego pluralizn teoretycznego jest
ograniczenie relacji korespondencji tylko do opisów i wyjaśni< jednostkowych zdarzeo i procesów
politycznych. Krzyżujące się początkowo interpretac (zrelatywizowane do "świata przedstawionego"
odmiennych paradygmatów) prowadzą -wyniku wzajemnej krytyki - do coraz bardziej zgodnego i
wiernego obrazu badanej zjawiska. Tak się stało np. z wyjaśnieniem procesu powstania partii
politycznych. Nic wi
omnium panuje w ekonomii. Dzięki, po pierwsze - kwantyfikacji większości badanych zjawisk;
możliwa jest ona, jak wiadomo, za sprawą miernika wartości wszystkich towarów, jakim jest pieniądz.
Po drugie - ekonomia bada dobrze wyodrębnianą klasę zjawisk.
Z dotychczasowych rozważao płynie kolejny ważny wniosek. Mianowicie w aspekcie
treściowym, a więc pod względem merytorycznej zawartości, nauka o polityce zachowuje względną
autonomię. Merytoryczne rozstrzygnięcia badanych problemów zależą więc przede wszystkim od
cech dziedziny, której dotyczą, od orientacji teoretyczno-metodologicznej, w ramach której są
prowadzone. Dla politologa cechą, która określa epistemologiczne walory wiedzy politologicznej jest
otwartośd faktów i procesów, które bada. Z tego powodu nawet w demokratycznym społeczeostwie
nauka o polityce może byd słaba. Pierwsze twierdzenie Huntingtona wymaga więc osłabienia.
Również w tych społeczeostwach przyrost wiedzy zależy od teoretycznej charakterystyki
(konceptualizacji) przedmiotu poznania, ideału nauki i zasad metodologicznych.
Refleksje nad uwarunkowaniami i zasadami rozwoju politologii na świecie dają pewne
podstawy do złagodzenia surowej oceny obecnego stanu nauki o polityce w Polsce. W żadnym kraju
nie osiągnęła ona bowiem statusu nauki paradygmatycznej. Politolog polski odbiegał jednak od
innych in minus w gorliwym wypełnianiu swych
36
pozapoznawczych funkcji. Funkcje te dla nauki o polityce wyznaczała rola propagand realnym
socjalizmie. W tym typie społeczeostwa globalnego słuszna była jedna ideoio jeden program
polityczny, zaś opinia publiczna, nie przejawiała się, w spo pluralistyczny. W konsekwencji - również
założeo teoretycznych marksistowski paradygmatu analizy politologicznej nie traktowano jako
hipotezy wymagającej rią weryfikaqi, szczególnie w badaniach nowych zjawisk i procesów. Fakt ten
uniemożii\ też prowadzenie na szerszą skalę badao porównawczych, tak przecież rozwiniętych
politologu zachodniej. W odróżnieniu od polskiej politologii - perspektywą aksjołogic głównego nurtu
nauki o polityce, zwłaszcza amerykaoskiej, był system wartości ideol< liberalnej.86
Słabości nauki o polityce trzeba również rozpatrywad na tle słabości pozostał nauk
społecznych w Polsce. Autonomię poznawczą wobec przedmiotu badania mo; utracid na różne
sposoby. Na przykład socjologia, zanurzając się po roku 1980 społeczeostwo, umieszczające się
wewnątrz świadomości społecznej, nie chcąc byd usługach administracji i paostwa, podporządkowała
się społeczeostwu, wyrażając j< "wolę". W ten sposób uprawiana socjologia otrzymała trafną nazwę
"socjok ekspresyjnej".87 Także historycy dziejów najnowszych nie mogą byd do kooca zadowól ze
stanu swej dyscypliny. Jak pisze metodolog historii Jan Pomorski: Cała na historiografia cierpi na
niedostatek myśli teoretycznej, przerost deskrypcji koszt
Metaseoria "Teorii wiedzy historycznej" - o azteie J. i Historyczny" Rocznik XCI, nr 4,
Warszawa 1985.
F. Ryszka: Nauka o polityce i jej nauczanie. Warszawa 1991.
Por. ibidem, s. 7-11; K. Opałek: Zagadnienia teorii prawa i teorii polityki. Warszawa 1986, s.
96-101
oraz J. Puchalski: Z dziejów nauk politycznych w Polsce. "Studia Nauk Politycznych" 1981, nr
3, S.33-5Z 7
S. Amsterdamski: Posłowie. W: T.S. Kuhn: Dwa bieguny. Tradycja i nowatorstwo w badaniaa
naukowych. Warszawa 1985, s. 502-503 oraz idem: Między historią a metodą. Warszawa
1983, s. 26-27. g Zob. i. Fam Politicał Science and the Enlitfitment ofEnthusiasm. "American Political
Science Revies
March 1988, vol. 82, DO 1, s. 50-69. 9 Ibidem, s. 65.
10
Zob. S. Coilini, D. Winch and J. Burrow: That Noble Science of Polidcs: A Study i
nineteenth-century intekctual history. Cambridge 1983.
Zob. szerzej K. Opałek: Oświecenie. W: Historia nauki polskiej. T. II, Wrocław 1970, rozdz. V,
414-415, 435; M. Padkaniowski: Dzieje Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellooskiego. Od reformy
koHątajowsh
aa kooca XIX stulecia. Kraków 1964, s. 91-92.
12
Np. J.R. Seeley: Introducoon to Political Science. London 1896; F. Pollock: The History ofthe
Scien
of Poliacs. London 1890; Ch. Merriam: The Present State in the Study of PoMcs. "American
Political Scien Revicw" 15 May 1921, s. 173-185; G.E. Catlin: The Science and Method of Potiacs.
Hamden, Conn 1927.
38
13 14
J.R. Seeley: op.dt., t.27-28.
W. Kula:. Wokół historii. Warszawa 1988, ł. 14% por. szerzej 1. Topoiski: Metodologia histor,
Warszawa 1984, $. 531-545 oraz z nowszych prac J. Mdszaros: The Power of Ideolog. New York 1989,
232-254.
Skrajną możliwośd wybiera np. Nevil Johnson. Atakując empiryczny model nauki o poiityc
widziałby chętnie jej powrót do roli w dawnym bloku nauk moralnych. Por. idem: The IJmas of
PoUocai Scienc Oxford 1989, s.136. Również kieunki nawiązujące do idei postmodernizmu. Zob. np.
F.R. Dallmyre: Crida Encounurs. Bemten Philosophy and Polilics. Notre Damę 1987; Interpreang
Politks (ed. M.T. Gibbons). Ne
York 1987.
16
C. Burrichter W jakiej mierze nauki humanistyczne mają humanistyczny charakter? "Edukaq
Filozoficzna" 1990, nr 10. s. 14. Szerzej: Z. Bauman: Sociolo(r) and Postmodemity. "The Polish
Socjologie Bullelin" 1989, no 3-4, s. 81-98 oraz J.F. Lyotard; The Postmodem Condioon: A Report on
Knowledg Manchester 1984; idem: Kondycja postmodernistyczna "Literatura na Świecie" 1988, nr 8-
9; por. też wybór pra Postmodernizm - kultura wyczerpana (wyboru dokonał M. Giiycki). Warszawa
1988,
L Wittgenstein: Dociekania filozoficzne. Warszawa 1972, s. 109.
18
P. Sztompka: O osobliwościach nauk społecznych. "Studia Filozoficzne" 1974, nr 8.
19
S. Ossowski: O osobliwościach nauk społecznych. W: Dzieła. T.IV: O nauce. Warszawa 1967, s.
276.
20
J. Woleoski: Umiarkowana (poprawiona?) obrona scientyzmu. W: Racionabiośd.
Naula.
RL. Hanson) Cambridge 1989 Ten kierunek reprezentuje również głośna praca zespołowa
memicui "Socialgeschichte" Geschichdichte Grundhegriffe. Bistonsches Laakon zur poluischen
Sprache m Deutsch (red O Brauner, W Conze, R Koselleck) Stultgart 1973 Z polskich prac do tego
kierunku można Stanisława Ehrlicha Oblicza pluralizmow Warszawa 1980
Leo Strauss Trzy fale nowozymości. "Res Pubhca" 1988, nr 11 s 15-24 Oprócz cytowanej wyżej
książki Rawlsa zob np R Nozick. Anarctn, State and Utopia Oxford 19 M. Olson. The Rtse and Dechne
ofNanons New Haven 1982
W Sadurski. Neoliberalny system wartości politycznych Warszawa 1980. s 237
Ibidem, s 269
3">
Por szerzej R. Skarzynski Wróg i sojusznik Studium struktury mvśli politycznej "Studia
Politycznych" 1990, nr 1-3, s 83 40
Tym określeniem posługuje się David Miller w cytowanej pracy The Resurgence. , op cit, s 434
tez np C. Beitz. Pohttcal Theory and Intemaaonal ReUutons Pnnceton 1979; A. Weale Polmcal
Theory |
Social Pokcy London 1983
41
A. Schlesmger Nauonal Interesu and Morał Absoluts W Ethics and World Poliacs. Four Pet
(ed E.W Leferra) Baltimor-London 1972, s 33
Ch. Perelman Usprawiedliwianie norm W Metaetyka (pod red 1 Lazan-Pawłowskiej) Wa
1975, *. 193.
40
Por. w tej sprawie S. fCozyr-Kcwalski: Max Weber a Karol Marks. Warszawa 1967, ". 132-133
c M. Weber Sens 'uwolnienia od wartościowao" w socjologii i ekonomii. W: Problemy socjologu
wiedzy. Warsa
1985, s. 120-121. '
44
O wartościach i normach politycznych patrz: K. Opałek: Zagadnienia teorii prawa i teorii polii
Warszawa 1986, s. 256-272 oraz O. Cetwioski: Podstawy teorii polityki. Warszawa 1979, s.
136-150.
45
B. Russell: History of Western Philosophy. London 1969, s. 614.
46
Por. K. Biskupski: Problemy ustrojoznawstwa. "Studia Iuridica" 1968, t. 8, z. 3.
47
Por. I. Berlin: Does political theory still cdst? W: Concepts and Categories Philosophica! Ess
Oxford-Toronto-Melbourne 1980, s. 146 oraz WG. Runciman: Social Science and Political
Theory. Wyd Cambridge 1%9, s. 174; l^eo Strauss: What is Political Philosophy? Glencoe, III 1959.
Pisze on, że klasyc
filozofia polityczna poszukiwała odpowiedzi na pytanie: o najlepszy ustrój polityczny, (s. 34).
48
J. Jedlicki: Jakiej cywilizacji Polacy potrzebują. Warszawa 1988, s. 7. Por. szerzej L. Lipson: The
O
lssues oj Politics. New Jersey 1989, s. 14-17.
49
A. Walicki: Trzy patriotyzmy. Warszawa 1991, s. 19; por. też P. Śpiewak: Ideologie i obywa
Warszawa 1991, s. 11.
50
Zob P Grudzifoki: Uczeni i barbarzyocy. Polityka nuklearna Stanów Zjednoczonych 1939-1'
Warszawa 1987, s. 85-91.
J. Woleoski: Umiarkowana..., op.cit., s. 208. Przy czym przez interpretację hermeneutyczną ai
and uwersipcanon in tne ŁMSI iruny icuis. Anckar, E. Berndtson). Tampere 1988, s. 64-65 oraz
syntetyczne opracowanie D. Waldo: Political Science Tradition, Discipline, Proffesion, Science,
Enterprise. W: Political Science: Scope and Theoiy (ed. by F.l. Greenstein, N.W. Polsby). Reading,
Massachusetts, s. 69-70. Obaj autorzy podkreślają rolę technik gromadzenia
i przetwarzania danych empirycznych, sprzężoną z pojawieniem się komputerów. 65
J. Topolski: Teoria wiedzy..., op.cit., s. 122.
66
J. Such: op.cit., s. 236. 67
Orientacja filozoficzna a dyrektywy metodologiczne. "Studia Filozoficzne" 1974, nr 8, s. 155.
68
Por. J.G. Gunnel: Philosophy, Science and Political Inqiry. Morristown-New Jersey 1975.
Książka
Gunnela jest politologicznym odpowiednikiem rozprawy z metodologicznymi dogmatami
logicznego empiiyzmu w socjologii, jaką jest praca E. Mokrzyckiego: Filozofia nauki a socjologia.
Warszawa 1980. Chod nie do kooca,
ponieważ nie ma w niej polemicznej pasji i błyskotliwości polskiego autora.
69
L. Pastusiak: Współczesne paradygmaty teoretyczne stosunków międzynarodowych.
"Studia Nauk
Politycznych" 1986, nr 6, s. 139.
70
Rozróżnienie na korespondencję uogólniająca i istotnie korygującą wprowadził do analiz
metodologicznych J. Kmita. Patrz: idem: Z problemów epistemologii historycznej. Warszawa 1989, s.
37-41, 54-63. Pojęcie to stosujemy w sprecyzowaniu J. Topolskiego, por. idem: Teoria wiedzy...,
op.ciu s. 33, 40-43. I. Nowak: Rewolucja naukowa. W: Filozofia a Nauka..., op.cit., s. 588.
42
P. Stefaniuk: Kolektywizacja jako transgresja polityczna. Próba interpretacji antropologu
"Antropologia polityki" Warszawa 1990, z. 1, s. 4.
P. Stefaniuk: Absurd społeczny. "Studia Nauk Plitycznych" 1990, nr 4-6, s. 87.
74
P. Sztompka: Ruchy społeczne - struktury w procesie stawania się. W: M. Drozdowski (red.):
M
historią a teorią. Warszawa-Poznao 1988, s. 4.
J. Topolski: Prawda i fałsz ..., op.cit., s. 30.
76
Zob. P. Sztompka: Teoria stawania sie społeczeostwa. Szkic koncepcji. "Kultura i
Społeczeostwo"
nr 1, s. 17-26; A. Giddens: Constitution of Society. Outline of the Theory of Structration.
Berkeley - Los Ar 1984, s. 162; P. Abrams: Historical Sociology. Hhaca 1982, s. 14; P. Sztompka: Ruchy
społeczne - strukn procesie stawania sie. W: Między historią a teorią (pod red. M. Drozdowski),
Warszawa-Poznao 1988, s. 414-A.G. Almond: Separate Tables: Schools and Sccts in Political Science.
"P.S.: Political Science Politics" Fali 1988, vol. XXI, no 4, s. 828-842 oraz idem: A Discipline Divided:
Schools and Sects in Pot
Science. Newbury Park 1990.
78
Zob. A. Gamble: Theories ofBritish Politics. "Political Studies" September 1990, vol. XXXVIII,
s. 404-420.
79
Por. R. Miliband: Capitalist Democracy in Britain. Oxford 1982 oraz N. Bany The New i
London 1987.
80
Omawiane są one w pracy: Idioms of lnąiry: Critiaue and Renewal in Political Science (ed. T. +
Albany 1987; zbiór prac. Political Science: The State of Discipline (ed. A.W. Finifter).
Washington 1983; po
ROZDZIAŁ O
Metodologiczne znaczenie sporu o pojęcie paostwa i polityki
ie"
7;
lik
n,
2,1. Świadomośd metodologiczna polskich politologów: między myśleniem "dyscyplinowym"
a myśleniem teoretycznym
W poprzednim rozdziale podkreślałem rolę poznawczych czynników w ro nauki o polityce:
ideału nauki, konceptualizacji przedmiotu badania i metodologicznych. W tym rozdziale
rozwijam tę myśl.
Po pierwsze - ukażę, jak samoświadomośd metodologiczna politologów (okn jako syndrom
myślenia "dyscyplinowego") utrzymuje działania poznawcze politolog okowach potocznego
doświadczenia politycznego.
Po drugie - wskażę kierunek reorientacji świadomości teoretyczno-me i rm on mnriplu
nnliinlnoii tenretvc7.nei. którv St
podejmowania aecyzji myślenia3 daje podstawę następującej dyrektywie metodologicznej:
stwierdzając defekty procesie decydowania politycznego, zwród uwagę na strukturę grupy
decydentów stopieo jej spójności, pozycje ekspertów i lidera itd.
W apragmatycznej części refleksji, w ramach przedmiotowej metodoloi podejmuje
się problemy semantyczne. Charakteryzuje więc metodolog dziedz przedmiotową teorii
polityki. Innymi słowy, chodzi tu o rekonstruowanie obrazu bada rzeczywistości, który w danej
chwili uznawany jest, w danym systemie wied (ukształtowanej przez określoną świadomośd
metodologiczną), za prawdziwy. Chodzi też o analizę przedmiotowych odniesieo twierdzeo danych
teorii oraz stosowanej w da dyscyplinie kategorii badawczych (pojęd, terminów teoretycznych).
Elementem tej ana! jest też ocena ich przedmiotowej prawdziwości. Dalej, metodolog wypowiada się
tuta spójności semantycznej teorii oraz o jej wydajności eksplanacyjnej. Rola ogólnej refle nad
przedmiotem badania jest szczególnie doniosła w politologii. Świat polityki to ty fragment świata
społecznego, jedna z podstruktur życia społecznego. Tym samym polit uwikłana jest w rozliczne
relacje z pozostałymi podstrukturami społeczeostwa. Pi metodologiem czy teoretykiem staje
dodatkowo problem związków logicznych te polityki oraz teorii społeczeostwa jako całości - jego
budowy, funkcjonowania i żmii
46
IC
td
V 1°
>d ni ci
ło
ia m
zi
Na wyższym piętrze analizy powstaje problem jeszcze ogólniejszych założeo, na któr wspiera
się ogólna teoria społeczeostwa. Mowa o zadaniach ontologicznych - ogóln; charakterystykach
rzeczywistości społecznej. W humanistyce analizy metateoretyc komplikuje dodatkowo "milczące"
funkcjonowanie teorii w praktyce badawczej.
Natomiast w części pragmatycznej rozważao, w ramach przedmiotowej metodołc nauki o
polityce, głównym tematem jest teoria jako struktura konceptualizacyjna bada jako struktura
heurystyczna. Twierdzenia teoretyczne teorii są bowiem punktem opai dla dyrektyw
metodologicznych badania o charakterze treściowym. W tej roli dyrektj metodologiczne stanowią
heurystyczne narzędzie selekcji, hierarchizacji oraz wiąza faktów politologicznych. Wspomniane
reguły stanowią zatem podstawowe przesłai badania, rozumianego jako ciąg czynności od
konceptualizacji jego przedmii począwszy, poprzez gromadzenie i obróbkę materiału
faktograficznego, aż po wyjaśnia i ewentualne uogólnianie.
Teoria jako układ sterujący badaniami jednostkowych faktów i procesów występ w dwojakiej
roli.
Po pierwsze - dostarcza pojęd do spójnego ujmowania rzeczywistości polityczr wraz z
regułami ich używania. Poddanie pewnych obiektów badao określo; konceptualizacji jest
jednocześnie wyborem aspektu, w jakim zjawisko to będ analizowane. Dlatego, wybór
konceptualizacii staie sie (...) vrecvzac\a teeo. co m
egzegezy, reguły inferencyjne i reguły kolizyjne, stosowane w interpretacji fakU
prawotwórczych;
b) dla badao świadomości politycznej - reguły prawomocności procedi
(techniki) kwestionariuszowej (jak problem reprezentatywności próby i probli
operacjonalizacji ze względu na przyjęte hipotezy badawcze). Dalej chodzi tu o reg
prawomocności przeprowadzania obserwacji uczestniczącej, analizy dokument
osobistych czy analizy materiałów statystycznych;
c) dla badao nad warstwą wydarzeniową dziejów politycznych oraz r
przywódców - krytyka wewnętrzna i krytyka zewnętrzna źródeł historycznych.
3. Trzecią grupę tworzą modele postępowania badawczego, właściwe wszystl naukom (jak
normy poprawności logicznej wnioskowao dedukcyjnych), czy też pewn ich typom (jak normy
poprawności wnioskowao indukcyjnych w naukach empiryczny Chodzi tu o poprawnośd zabiegów
poznawczych, które są przedmiotem badania ogól metodologii nauk. Mowa więc o takich zabiegach
jak definiowanie, klasyfikował wnioskowanie, weryfikowanie hipotez. Politolodzy muszą bowiem
operowad ogólnymi + jęciami metodologicznymi respektując opracowane i ustalone reguły ich
używania. Z t powodu metodologie nauk szczegółowych zależą od metodologu ogólnej, mimo te nie
SĄ działem*. Ta opinia odnosi się przede wszystkim do tej grupy dyrektyw metodologicznj
48
ch
Rekonstrukcja merytorycznego dorobku nauki o polityce oraz Świadome teoretycznej i
świadomości metodologicznej tworzących tę wiedzę badaczy jest punkt wyjścia do ich oceny. Ocena
efektywności praktyki badawczej i reguł metodologiczn nią kierujących dokonywana jest z punktu
widzenia założonych przez metodologa przypisywanych badaczom, quasi-celów epistemologicznych.
Przy czym oceniana wiedza - i metody jej zdobywania - tworzone w ramach określonej wspólnoty
badawc Dlatego też, co podkreślają amerykaoscy historycy metodologii nauki o polityce J. Dry i S.
Leonard, tyle jest historiografii nauki o polityce, ile paradygmatów czy sz teoretyczno-
metodologicznych.9 Każda ze szkół dzieli dotychczasowe dzieje politologu prehistorię - kiedy jej nie
było i dzieje właściwe. Ich początek wyznacza mom powstania danej szkoły. Taką wizję nauki o
polityce tworzył behawioryzm czy marksizn Własną "periodyzację" dziejów historiografii stosuje
szkoła "Annales" czy amerykan "New Economic History".11
Dla metodologicznej charakterystyki politologii (resp, określonego paradygm badao
pomologicznych) ważne jest to, czy wiedza zgromadzona w jej ramach prezentowana przez zbiór
zdao będących teorią czy też nie. Ten punkt widzenia 6j polskiej nauki o polityce pozwala wyodrębnid
dwa jej modele. Pierwszy model •litologia tradycyjna, drugi - teoretyczna. Istnieją one równolegle
obok siebie, ir nich "ittenlnaow". charakterystyczna frazeologie oraz - co zrozumiałe - własne noi
I
badawczy
Konfrontowanie modelu politologu teoretycznej z efektami praktyki badawca politologii
tradycyjnej jest wiodącym tematem całej książki. Dlatego w tym miejsc ograniczę się do omówienia
trzech charakterystycznych trudności myśleni "dyscyplinowego" w nauce o polityce.
Z epistemologicznego punktu widzenia najcięższym grzechem tradycyjneg sposobu badania
polityki jest pozostawanie w obrębie perspektywy potoczneg doświadczenia politycznego. Potoczna
wiedza o polityce wyrasta z potoczneg doświadczenia ludzi. Chodzi tu zarówno o doświadczenie
poszczególnych funkcjonarius! organizacji politycznych, jak i doświadczenia obywateli biorących
udział w żyd politycznym społeczeostwa. Przy czym chodzi o doświadczenia osobiste, jak również
doświadczenia zbiorowe, ogólnoludzkie.
Potoczna wiedza politologiczna utrwalona jest w języku naturalnym, co znaczy tu w języku
uprawiania polityki. W tej roli język polityki jest środkiem organizowania porządkowania
doświadczenia. Przez całe swe dotychczasowe dzieje, tj. etap preteore tyczny, nauka o polityce
porządkowała (systematyzowała i kodyfikowała) doświadczeo
50
polityczne ludzi, zawarte w nim przekonania i uogólnienia. Dlatego granica miedz
przedmiotem poznania politologii a przedmiotem doświadczenia politycznego jest płynna
Przenikanie doświadczenia politycznego, utrwalonego w języku polityk obserwujemy w
języku naukowej refleksji o polityce, w języku nauki o polityce. Omówi niżej kilka przykładów, w
których sposób pojmowania polityki kształtują wyobrażeni wyniesione ze "świata życia codziennego"
(określenie A. Schutza).
W perspektywie potocznego doświadczenia politycznego polityka jawi się jak sztuka
osiągania pewnych celów. Przede wszystkim jako sztuka kierowania sprawarr publicznymi (w
starożytnej Grecji). To rozumienie polityki rozpowszechniło się w wiel wariantach, np. polityka jako
sztuka dochodzenia do kompromisów w celu umożliwieni grupom o rozbieżnych interesach
osiągnięcia wspólnego celu.12 I jeszcze ogólniej: jak sztuka kolektywnego tworzenia możliwego do
przyjęcia systemu stosunków społecznych13.
W rezultacie - w perspektywie potocznego doświadczenia społecznego - rodzi si
moralistyczna (liberalna) koncepcja uprawiania polityki. W tej koncepcji można mówid i uprawianiu
polityki dopiero wówczas, gdy spełnione są cztery warunki: wielośd poglądóv ustalona procedura
osiągania porozumienia, uznanie podjętych decyzji za wiążące prze strony zainteresowane i
możliwośd egzekwowania zaakceptowanych decyzji.14 Na grunci potocznej koncepcji uprawiania
polityki wyrastają kategorie badawcze w rodzaju "władz bez polityki" - stosowanej do analizy zjawisk
politycznych w społeczeostwie realnee<
Kiorytn mc u"ia łi""* s.Ju^_,r.
się znaleźd specyficzną, sobie właściwą, metodę badania. Jednak kroczy drogą donilq
ponieważ przedmiotowo-tnetodologiczną swoistością odznaczają się całe dziedzi nauki20, np.
szeroko pojęte nauki humanistyczne, których przedmiotem jest człowi (jako istota społeczna) oraz
społeczeostwo ludzkie. Osobliwą metodą nauk o człowie jest interpretacja humanistyczna,
stosowana przez wszystkie dyscypliny spoleca Natomiast poszczególne dyscypliny różnią się
technikami (tj. rozwiązaniami bardi globalnych metod). Również - jak pisze Jan Wolenski - im bardziej
posuwamy się kierunku bardziej szczegółowych dyscyplin, tym wyraźniej specyficznośd staje się
zwykli pospolitą różnością?1
Tradycyjna nauka o polityce czyni przedmiotem swej refleksji niejednorodne kl przedmiotów,
Teorie takich obiektów poznania stają sie nieuchronnie teorii pozornymi Wskażmy tyiko kilka
przykładowych definicji politycznej sfery % społecznego jako przedmiotu badawczego tradycyjnej
politologu. Wśród polsl politologów zdobyły największe uznanie cztery sposoby pojmowania polityki:
a) definicja polityki jako sfery wałki o władzę i jej sprawowanie;
b) tzw. "konfliktowa" definicja polityki;
c) konceptualizaeja w kategoriach systemu politycznego (definicja systemowa);
52
d) pojmowanie polityki jako działao związanych z potrzebami więzi, interesami
kształtowaniem świadomości interesów dużych grup społecznych?2'
Wszystkie powyższe definicje "poiityki" nie mogą byd efektywnym narzędzie teoretycznego
myślenia o rzeczywistości politycznej. Fakt bowiem, że ich zakres twór przedmioty powiązane jedynie
częściowym podobieostwem uniemożliwia wypowiadan twierdzeo adekwatnych (tj, prawdziwych dla
klasy przedmiotów, o których orzekają tylko dla nich). Nie spełniają zatem warunków naukowej
użyteczności definicji.
Pierwsza definicja "polityki" wyodrębnia niejednorodny zbiór przedmiotów. N można go
ogarnąd definicją równościową. Wspomniane definicje wskazują bowiem j zbiór działao politycznych
kryjących w sobie w istocie dwa podzbiory różniące się rnięd sobą w wielu punktach:
a) podzbiór działao podejmowanych przez bardziej lub mniej zorganizowane gnij
ludzi;
b) podzbiór działao, których przedmiotem jest grupa rządząca (w której ręka<
jest aparat paostwowy).
Na ogół nie dostrzega się tego faktu, gdyż podręcznikowe definicje "polityki" jal sfery walki o
władzę i jej sprawowanie są sformułowane skrótowo.23 Nie dopowiada się < nich, ani kto walczy z
kim o władzę, ani też kto ją sprawuje i nad kim. "Władza", "walk to przecież predykaty denotujące
relacje. Pierwsza odnosi się do zależności zachodząc
M OJ bs AuzoAtijod uatsAs
Bpiuipp eoBfndaiSBH isaf Xui3jqojd nfezpoj
njoimpszjd
BIJO3J - O83PJ3/C?BJJ3J ll
BOBfnuifoąo BUOSX
t\
5sBpj feupojoupsfsiu
M - 3 BU
ofepi 'feicj3| 'i5jiBpodso3 fałB3
fo '(temouuauonz Aim^tuis osąoM) ip&izoAinod yB-Bizp ID§OUAW(J3,3J9 UBpsą issf uiAuut
iuXz3 •ąD/CuzDiuiouo^a ^neu eąiBpBą uiajoąupazjd fez fes
lUL^UZOIUIOUO^S lUIBlUBiBIZp UI31BZ - fsUJBąOlS JIB^S M BtUBMOUBld
feb^uty z (uiXuzoMiiod uisiuBieizp jsof oo) oS3AvoqjB>{s njBJBde o psousejM UIBJ
BiUBMXuiXzjjn ifa^anj uiatuEzssiuiod z Biu3iuXzo op ni (qDXuiojvu9id Mppoąoop
BfDnqXjisXpaj) o§3MopojBU npoąoop ,Bczpod ąaiu op
HBf HJ^POdsoS njąOZOZS EU BUZ3TUIOUO^3 fep5OUlB,B+Zp 3UO 91S
ipBJisiuiuipB XuB3io MZI zaiUMCi af ITZJOMJ 'oMBid aoBfnsois i 3iu nj fezjo,wj o/wjsygjj
BAUsyBd epsfod
3hu3M3fzs 3uvMOo(pbzjodn '3uo+Vo/ujn ąęsods
ippisjod
izpoj
- &ts
uiXaui
konfliktowych, wielostronnych oddziaływao wielkich grup społecznych (...), oddziaływ
dokonywanych na ogół za pośrednictwem wyspecjalizowanych i sformalizowanych organiza
(organizacja paostwowa, partie polityczne, organizacje interesów grupowych). Oddziaływa- te są
związane z wyborem i realizacją interesów grupowych na tle stale dokonującego konfliktu potrzeb
interesów, sił i form świadomości społecznej wielkich grup. Ponac oddziaływania te są wyrazem
dążeo poszczególnych grup społecznych do zdobywanie utrzymywania pozycji kierowniczych w tyciu
społecznym, a zwłaszcza do zdobywania włai paostwowej2**.
Pojęcie systemu politycznego jest w tej charakterystyce pojęciem syndrom tyemym. Pojęcia
syndromatyczne zawierają dodatkowo (obok treści charakterystyce pojęcia) także explicite bądź
przynajmniej implicite, tezy o określonych związkach (...) mięt elementami treści tego pojęcia21.
Założeniem syndromatyczności cech, uwikłanym powyższym określeniu "systemu politycznego" jest
teza o związku miedzy realizai interesów grupowych a dostępem do władzy paostwowej. Tym samym
przydatnośd pojęi "system polityczny" w analizach politologicznych zależy od szerszego zespołu
katego badawczych, do którego jest włączone28, bezpośrednio zaś od pojęcia władzy paostwowe
Z kolei kryterium identyfikacji zjawisk politycznych, którym miałby byd i związek z potrzebami
więzi, interesami i kształtowaniem świadomości interesów dużych gr społecznych - jest nieefektywne.
Jeśli bowiem owe warunki rozumied łącznie, denoti
logiczna teorii nauk społecznycn jest DCZ porównania nuucj naukach przyrodniczych.30
Zamęt pojęciowo-terminologiczny tradycyjnej politolo zwiększało wprowadzanie do języka badao
politołogicznych wielu kategorii badawczych niesprecyzowanym znaczeniu i zakresie. Taką kontuzję
wywołała na przykład katego kultury politycznej.
Łatwiej się poruszad w labiryncie krzyżujących się znaczeo terminu "kultura", kie się dostrzega
dwie wyraźnie wyodrębniające się orientacje znaczeniowe:
a)
semiotyczną, w której kultura traktowana jest jako system znaków,
b)
antropologiczno-socjologiczną, gdzie kulturę sprowadza się do spoteczi
ukształtowanych prawidłowości zachowao.
Analogiczne zakresy pojęcia kultury spotykamy w rozważaniach politołogó Badacze
zainteresowani ideologiami politycznymi, doktrynami polityczno-prawnyi symbolami, semiotycznymi
aspektami działao politycznych pozostają w kręgu zagadni kultury symbolicznej, natomiast badacze
spod znaku szkoły Ałmonda ograniczają s zainteresowanie jedynie do internalizacyjnej warstwy
kultury, definiują ją bowiem terminach własności ukrytych - postaw, przekonao, ocen. Sprawa jest
jasna, z t zastrzeżeniem, że chodzi o postawy typowe dla określonej zbiorowości, ukształtowane
trakcie socjalizacji politycznej, w kontaktach z instytucjami politycznymi
56
Psychologiczne pojęcie kultury politycznej - stając się przeszczepem w tkao * pojęciowej
tradycyjnej nauki o polityce - wchodzi w różne stosunki zakresowe z innj zastanym pojęciem. Chodzi o
pojęcie świadomości politycznej i szerzej - świadomo; społecznej. Porównując bowiem ze sobą
definicje obu tych pojęd, dostrzegamy, że i zakresy nierzadko się krzyżują, a czasami są sobie
równoważne. W równie powikłany zależnościach pozostają znaczenia (treści) omawianych wyrażeo.
Badacze bowk wyodrębniają interesujące ich zakresy zjawisk kulturowych za pomocą różnych zespoł<
cech. Tak np. temu, co M. Sobolewski za G. Aimondem określa mianem "kultt polityczna", M.
Borucka-Arctowa przydaje nazwę "świadomośd polityczna".31 Natomii I dla J.J. Wiatra treśd
(znaczenie) terminu "kultura polityczna" jest bogatsza tylko o jed element w stosunku do treści
pojęcia indywidualnej świadomości politycznej. ' wyrażenie jest z kolei w języku tego badacza
równozakresowe z almondowskim termin< "kultura polityczna". Doprawdy można się zgubid! Tym
dodatkowym element* ! znaczeniowym są uznane w danym społeczeostwie wzory zachowao
politycznych32. Je jednak pojęcie kultury politycznej miałoby byd podporządkowane jednorodnym
zbion zjawisk, to wówczas należałoby je również interpretowad jako wzory zinternalizowai Innymi
słowy - istniejące w wyobrażeniach, przekonaniach żywionych przez członki pewnej grupy społecznej.
\An-in-a tn r\r>ł<"<-;r"wA iw\mi"79in> m"7imisvwnd nie ustalonej jeszcze konwen
się odtąd budowa teorii, tsyio Dowiem rzeczą jasną, ac iyin, w ucuiiuywmc naukę o polityce
od pokrewnych dyscyplin będzie nie dziedzina przedmiotowa, którą u nauka penetruje, ani tym
bardziej metody badawcze, wspólne w gruncie rzeczy wszystkim naukom społecznym. Wyodrębni zaś
naukę o polityce posiadanie jednego kompleksi twierdzeo wyjaśniających wszystkie zjawiska
polityczne. Ten nowy program badao dla politologów zrodził potrzebę usystematyzowania wiedzy
politologicznej, rozsianej " pracach autorów reprezentujących różne specjalności z dziedziny nauk
społecznych, a na dodatek różne orientacje teoretyczne. W konsekwencji rozwinęły się rozważania
metodologiczne nad pojmowaniem teorii naukowej i strategią jej budowy.
W wyniku dyskusji uznano, za P. Sztompką i E. Nikitinem, że teoria naukowa to w istocie
powiązany (relacją wynikania logicznego) zbiór twierdzeo pełniących funkcja eksplanacyjną.38
Rozumienie teorii naukowej jako systemu wyjaśnieo określiło też sposób budowj teorii
polityki. Było nim systematyzowanie wyjaśnieo, przy czym za eksplananduni pierwotne przyjęto
początkowo decyzje polityczne, później - działanie polityczne.
Nowy program badao dla politologów sformułowany został w artykule A. Bodnara i O.
Cetwioskiego "Rola teorii wyjaśniającej w nauce o polityce'. Ukazał się on w roku 1977.39
58
Wśród wielu zawartych w tym artykule pomysłów badawczych, wyznaczając kierunki dalszych
prac w nurcie politologii teoretycznej godzi się przypomnied:
- określenie teorii polityki (jako systemu twierdzeo wyjaśniających rzeczywist
polityczną) oraz jej funkcji, z eksplanacyjną jako podstawową;
- uznanie wyjaśnienia raqonalnego (interpretacji humanistycznej) za najbard;
przydatne do wyjaśniania działao politycznych; procedurę interpretacji humanistycznej
użytek analiz politologicznych skonkretyzował następnie M. Karwat40;
-
ukazanie sposobów łączenia twierdzeo teorii polityki z twierdzenia
ogólniejszych teorii.
Natomiast autorzy nie uwzględnili w sposób wystarczający procesów polityczny ani też nie
zawierali sugestii co do tego, jak badad obiektywną stronę proces politycznych. Słowem, nie określali
miejsca wyjaśnieo przyczynowych. W tym też sen omawiany artykuł jest połowiczny.
Idea usystematyzowania wiedzy politologicznej - tak faktograficznej, jak ogólne zaczęła
przenikad coraz więcej przedsięwzięd badawczych polskich politologów. Zak+ systematyzacji oraz
rodzaj związków między twierdzeniami pozwalają wyodrębnid róż struktury teoretyczne. Jedne o
bardziej, inne o mniej luźnych związkach mięt elementami tych struktur: założeniami teoretycznymi a
twierdzeniami ogólnyi generalizacjami, wiedzą opisową. Z jednej strony będą to szkice teoretyczne, w
który
eliminacji klas niejednorodnych okazał się pomysłem trwałym, wyrażającym nietrywia intuicje
metodologiczne.47 Dlaczego zatem zbiór przedmiotów, obrany na dziedzinę da teorii naukowej,
powinien byd jednorodny z punktu widzenia zainteresowao da dyscypliny? Po prostu dlatego, że
wyodrębnienie jednorodnego zbioru przedmiotu podstawie cech istotnych umożliwia sformułowanie
w odniesieniu do nich maksyma liczby praw nauki. Potrzebne są one do opisu i wyjaśniania zależności
będących obiekt* badao tej dyscypliny. Przy czym owe cechy istotne nie muszą byd - jak u
Petrażyckiego różnicami gatunkowymi (co by zakładało esencjalizm ontologiczny). Tym samym zadai
badawcze, które dyktują politologowi potrzeby wyjaśniania, kierują go do teorii polity Co więcej,
skierowują go do adekwatnej teorii polityki.
Pojęcia polityki, właściwe politologii tradycyjnej, uniemożliwiają budo adekwatnych teorii.
Ani np. definicja "konfliktowa" ani polityka jako "walka o władzę i sprawowanie" - jak była mowa
wyżej - nie wyodrębniają jednorodnej klasy zjaw politycznych. Teorie tych klas zapełniają, jakby
powiedział Petrażycki - muzea paioh naukowej. Zapełniają teoriami skaczącymi, kulawymi i
pozornymi. Również bezkrytya poddawanie się regułom znaczeniowym języka potocznego stanowi
niewyczerpane źrói teorii wadliwych, z punktu widzenia postulatu adekwatności.
60
ro 10
ch
ak ta isk
Jednak adekwatną teorię polityki można sformułowad. Jest to możliwe wówa gdy objaśnia
ona rolę środków publicznej regulacji (publicznej przemocy materialnej^ życiu społecznym. A więc
kiedy jej przedmiotem jest ogół paostw istniejących w hist< ludzkiej, badanych przez pryzmat różnic
jakościowych w ich budowie i funkcjonował Tym samym kiedy jej przedmiotem jest ogół typów
paostw - elementów global struktury określonego typu społeczeostw (np. feudalnych).
W języku, w którym się mówi - i myśli - o rzeczywistości politycznej ten "paostwo" występuje
w wielu znaczeniach, a do najważniejszych należą: obiegowe poj" paostwa (paostwo = kraj),
formalno-prawne (jako osoba prawna), prawno-adminisi cyjne, personalistyczne, wreszcie pojęcie
teoretyczne (jako instytucja public2 przemocy). Pojęcia te wchłaniają - mocą manipulacji
znaczeniowych - różne nieredu walne do siebie podstruktury życia społecznego: przede wszystkim
gospodarki społeczeostwo globalne. Mamy wówczas do czynienia ze zjawiskiem, które otrzyrr trafną
nazwę redukcjonizmu etatystycznego.48 Najbardziej wymyślne sposoby redufa nizmu etatystycznego
dotknęły gospodarkę, ekonomiczną strukturę społeczeostwa. I ta prawno-administracyjnej koncepcji
paostwa charakterystyczne jest to, że paostwo j najważniejszy organizator procesów społecznych,
dysponujący przy tym monopc przymusu*9 (podkreślenie - T. K.) tworzą nie tylko organy wyposażone
w uprawni* władcze, ale też organy administracji gospodarczej i administracji kulturalnej. Tym sar ii~
-.K;"r" dii''ih< nn\{tt,t~rn\irh "aiirvn cip nift tvlko cwnności ooleeaiace na wyznacz*
społeczeostwie, na kierowaniu sposobem ich stosowania przez stanowienie egzekwowanie
prawa. Ponadto działania ludzi bezpośrednio obsługujących środl przymusu oraz działania osób
określających rodzaj i wymiar stosowanego przymusu. Prz czym przemoc materialna ma charakter
publiczny m.in. dlatego, że jest kolektywu własnością danego narodu, że ma charakter
monopolistyczny, tj. kieruje nią i obsługuj specjalna grupa ludzi, czerpiąca z tego środki utrzymania i
wreszcie, że zakres i sposól stosowania tej przemocy jest uregulowany prawnie.
Warto, byd może, zwrócid uwagę czytelnika na trzy sprawy. Pierwszą, że uznani przemocy
materialnej za konstytutywną cechę paostwa jest znakiem rozpoznawczym wiel kiej tradycji myślenia
teoretycznego o polityce. Wystarczy wskazad dawnych mistrzów u starej-nowej dyscypliny, klasyków
socjologii, czy współczesnych teoretyków metodologów nauki o polityce, dla których posługiwanie się
środkami przemoc materialnej przez specjalną grupę ludzi stanowiło gatunkową, nieredukowalną do
innyct cechę paostwa.
Niechaj zilustrują to spostrzeżenie niżej zamieszczone cytaty:
- nie ma paostwa bez władzy i uprawnienia do wywierania przymusu (T. Hobbes)53;
62
społeczeostwie, na kierowaniu sposobem ich stosowania przez stanowienie egzekwowanie
prawa. Ponadto działania ludzi bezpośrednio obsługujących środk przymusu oraz działania osób
określających rodzaj i wymiar stosowanego przymusu. Pre czym przemoc materialna ma charakter
publiczny m.in. dlatego, że jest kolektywn własnością danego narodu, że ma charakter
monopolistyczny, tj. kieruje nią i obsługuj specjalna grupa ludzi, czerpiąca z tego środki utrzymania i
wreszcie, że zakres i sposól stosowania tej przemocy jest uregulowany prawnie.
Warto, byd może, zwrócid uwagę czytelnika na trzy sprawy. Pierwszą, że uznani przemocy
materialnej za konstytutywną cechę paostwa jest znakiem rozpoznawczym wiel kiej tradycji myślenia
teoretycznego o polityce. Wystarczy wskazad dawnych mistrzów u starej-nowej dyscypliny, klasyków
socjologii, czy współczesnych teoretyków metodologów nauki o polityce, dla których posługiwanie się
środkami przemoc materialnej przez specjalną grupę ludzi stanowiło gatunkową, nieredukowalną do
innych cechę paostwa.
Niechaj zilustrują to spostrzeżenie niżej zamieszczone cytaty:
- nie ma paostwa bez władzy i uprawnienia do wywierania przymusu (T. Hobbes) ;
62
- polityczną władzą jest ta, która może stanowid prawa zagrożone karą śmierci, a Y
bnsekwencji - innymi karami (J. Locke)54;
- podstawą, socjologicznej definicji (...) paostwa może byd ostatecznie tylko specyficzn
łrodek, który właściwy jest paostwu, jak i każdemu związkowi politycznemu: przemoc fizyczni
(M. Weber)55;
- paostwo zmonopolizowało najpierwotniejszą i najbezpośredniejszą metodę działanie
ipokcznego - metodę przymusu (F. Znaniecki)56;
-
władzy politycznej, a więc najwyższej w danym systemie społecznym władzy
dysponującej legalnymi środkami przymusu fizycznego. Taką władzą (...) jest paostwo (S
lOssowski)57;
-
tym, co odróżnia zjawiska polityczne od zjawisk społecznych jest element przymusi.
; (F. Frohock)58.
Najwyższy teoretycznie poziom analizy związków paostwa z pozostałym strukturami życia
społecznego obejmuje analizę sposobów wpływania jednych struktur m drugie, z uwzględnieniem
zakresu i różnic tego wpływu.
Drugą sprawą, godną odnotowania, jest to, że w omawianej koncepcji polityki nte chodzi o
"nagą siłę", lecz o przemoc ujętą w karby norm prawnych, podlegająca publicznej kontroli, opartej na
racjonalnych wartościowaniach. Chodzi dalej nie tylko c akty bezpośredniego stosowania nr7emnrv
fi7vr7nci lem o airt(tm)
bezpoś-
efektywnośd
ściganie i karanie
a) bezpośrednie
rednia
poza-
przestępstw przeciwko
stosowanie przemocy w
ekonomiczna
ustrojowi paostwowemu,
międzypaostwowych
przeciwko władzom i
konfliktach zbrojnych,
urzędom, przestępstw
interwencjach
urzędniczych, przestępstw
oraz wszelkich
przeciwko życiu i zdrowiu,
odmianach walk
przeciwko porządkowi
narodowowyzwoleoczych;
publicznemu, przeciwko
b) ściganie i karanie
bezpieczeostwu publicznemu
przestępstw konwencyjnych
*
i
zbrodni międzynarodowych;
efektywnośd
utrwalanie
a) ochrona szlaków
ekonomiczna
instytucjonalnych
komunikacyjnych;
ram własności
b) potencjalna destrukcja
przemoc
zasobów surowcowych
potenc-
środków produkcji i
jonalna
siły roboczej (w wyniku
wojny nuklearnej w
szczególności);
64
r
ciąg dalszy tablicy 2
ferma stosowania
Dziedziny stosowania przemocy
materialnej
przymusu - irodzajc efektywności
Na terytorium politycznie
W stosunkach między
zorganizowanego narodu
narodami
efektywnośd
a) utrwalanie sposobu
a) utrzymywanie
poza-
organizacji władzy politycznej,
równowagi sił:
ekonomiczna
ładu wewnętrznego i
- środek nacisku
bezpieczeostwa zewnętrznego;
politycznego,
przemoc
b) ostatnia reduta obrony
- obecnośd wojskowa,
jpolenc-
porządku społecznego
- wykorzystywanie
jonalna
(poprzez stan wyjątkowy);
czynnika
geostrategicznego;
b) oddziaływanie na
adresatów norm prawa
międzynarodowego (i
umów międzynarodowych'
przez stwarzanie
sytuacji przymusowej, tj.
penalizowanie zachowao
godzących
międzynarodowe - to sprawa dalszych rozważao.
Że sformułowane wyżej spostrzeżenia nie są ani pochopne, ani powierzchowni łatwo się
przekonad w trakcie dalszej lektury, chociaż w mojej argumentacji, z braki miejsca, zatrzymuję się
jedynie na najważniejszych punktach, resztę ogniw zaledwi szkicując.
Myślenie "dyscyplinarne" (w kategoriach dyscypliny naukowej, a nie teorii znalazło sobie
przytułek w metodologicznej refleksji badaczy stosunkó\ międzynarodowych. Przedmiotem ich troski
jest głównie scalenie wielu "podejś badawczych": prawniczego, historycznego, socjologicznego itp. W
rezultacie tych zabiegói nauka o stosunkach międzynarodowych uzyska charakter interdyscyplinarny
kompleksowy. Ich uwiecznieniem zaś będzie teoria stosunków międzynarodowych.* Większośd
badaczy omawianej sfery życia społecznego kusi zatem totalna wizja sw( dyscypliny. W tej wizji nauka
o stosunkach międzynarodowych bada względni samodzielną, nieredukowalną do innych sferę życia
społecznego. Buduje też teori eksplanacyjną tej dziedziny badania, analogiczną - co do statusu - do
tych teorii, któi formułują ekonomiści, prawnicy czy naukoznawcy. Nie jest to jednak wizja prorocz
Wyrasta bowiem z wątpliwych przesłanek i kategorii.
66
Realizacja tego projektu badawczego jest zajęciem syzyfowym. Nie da się bowiem pudowad
adekwatnej teorii, traktującej o tak niejednorodnych zjawiskach jak stosunki *¦iędzynarodowe:
ekonomiczne, polityczne, naukowe itp. Zapytajmy więc czy określenie "międzynarodowe" konotuje
jakieś istotne wspólne cechy stosunków, w jakich pozostają i poszczególne podstruktury różnych
społeczeostw globalnych. Słowem, czy przypisując w i zdaniach prawdziwych jakieś orzeczenie
jednemu rodzajowi stosunków | międzynarodowych, przypisujemy je zarazem - innemu. Zobaczymy
teraz w jaki sposób *dokonuje się cudowne przemienienie stosunków ekonomicznych, politycznych
czy *współpracy naukowej w stosunki międzynarodowe. Istnieje kategoria, która umożliwia
Ławozdanie stosunków między różnymi podstrukturami społeczeostwa globalnych A i B 1 (jako
terytorialnych jednostek społeczno-ekonomicznych, kulturowych i politycznych, pyli narodów) do
wspólnego mianownika. Jest nią pojęcie paostwa w sensie prawa fcędzynarodowego, a więc paostwa
jako suwerennej jednostki geopolitycznej, głównego fcestnika i podmiotu stosunków
międzynarodowych.61 Stosunki międzynarodowe to w Locie stosunki między paostwami
rozumianymi jak powyżej, tym bardziej, że w wielu ^ językach europejskich słowo "naród" (w
odpowiednim znaczeniu) i słowo "paostwo" są ¦wnozakresowe.62
Jednakże kategoria paostwa jako jednostki geopolitycznej stosowana do analizy ¦k różnych
gatunkowo stosunków między odrębnymi społeczeostwami (narodami) jak:
warunków egzystencji ludzkiej oraz stosunkiem do tego typu prac i działao zarówn obecnych,
jak i minionych, które służą utrzymaniu własności danego obszaru kuli ziemskk oraz przystosowaniu
go do potrzeb ludzkich?1. Elementami życia narodów są więc gospodarka, i paostwo, i rodzina, i klasy
i warstwy społeczne i tym podobne w rodzaji nauki czy sztuki. Tak więc zbiorowości ludzkie, będące
przedmiotem badao społecznyc to układy międzyosobniczych i międzygrupowych stosunków
materialnych i duchowycl koniecznych i wystarczających do trwania i rozwoju należących doo
jednostek. Taki samowystarczalne wspólnoty Arystoteles nazywał paostwami.68 Z kolei A. Smith
dziewiętnastowieczni liberałowie takie wspólnoty nazywali narodami (o czym najlepi świadczy tytuł
znanej książki A. Smitha)69, współcześni socjologowie zaś społeczeostwami globalnymi.
Ze struktur społecznych, jakimi są współcześnie narody, powstają większe całości
^. f"j, spoteczeto e"wp^^
Z powyższych rozważao wyłania się pole badao - dla jakich dyscyplin, to spraw dalszych
rozstrzygnięd. Tworzą je stosunki warunkowania między współczesnyii narodami (społeczeostwami,
społeczeostwami globalnymi), między poszczególny!
68
i życia narodów: ich narodowymi gospodarkami, paostwami, wytworami nauki Btuki itd. Przy
czym nie chodzi tylko o stosunki interpersonalne (poprzez bezpośredni! Rysiowe i świadome
kontakty), będące ulubionym przedmiotem badania histori ¦plomatycznej i analiz politologicznych
bieżącego życia międzynarodowego. Chodzi też < Łnmkowanie powstania, funkcjonowania i zmiany
podstruktur (i ich cechy, wydarzei ¦l) jednego społeczeostwa przez podstruktury - innego
społeczeostwa. Np. rozszerzeni Hnków zbytu towarów i sfery lokat kapitału niemalże na cały świat był
warunkier ¦niecznym w danej sytuacji (tj. przy niedostatecznej sile nabywczej pracowników
¦jemnych) przezwyciężenia strukturalnego kryzysu kapitalizmu lat 1873-1879.1 ¦arazem
warunkowanie owo może mied różną moc sprawczą i w konsekwenc wyjaśniającą. Może bowiem
nosid charakter warunku wystarczającego, konieczneg< Sprzyjającego itd. Różne mogą byd też
mechanizmy warunkowania, a więc typ ¦eterminizmu swoiście społecznego.
Konkludując można by rzec, że kiedy mówimy o stosunkach międzynarodowycl ¦owinniśmy
mied na myśli nie stosunki między paostwami w sensi Brawno-międzynarodowym, lecz stosunki
między narodami, społeczeostwami (w sens; fcoretycznym, wyżej zdefiniowanym), ściśle mówiąc,
między elementami życia narodó\ Pitym samym tzw. stosunki międzynarodowe to faktycznie
zagraniczne stosua fckonomiczne, polityczne, kulturalne itd. Nie widad bowiem teoretycznych racji, d
gospodarkę, naukę, sztukę itd. Tak np. ci badacze, którzy zaliczają zagraniczną polityk
gospodarczą paostwa (?) do politycznej sfery życia społecznego posługują sil prawno-
administracyjnym pojęciem paostwa. Możemy stwierdzid ten fakt w następując definicji znanych
autorów: przez zagraniczną polityką ekonomiczną paostwa rozumied nalei całokształt przyjętych
przez daną administracje publiczna zasad i celów - a także wyobraź^ co do niezbędnych metod i
instrumentów - stosunków gospodarczych ze świata zewnętrznym (podkreślenie - T. K.)74.
Dlatego posługiwanie się w badaniu rzeczywiste międzynarodowej prawno-międzynarodowym
pojęciem paostwa (zakładającym z koll administracyjno-prawną koncepcję tej podstruktury życia
społecznego) prowadzi zatarcia jakościowych różnic między działaniami ekonomicznymi i
działaniad politycznymi; prowadzi do utworzenia pozornie jednolitej klasy zjawisk - stosunkó
międzynarodowych. Płynie z tej konstatacji wniosek ogólniejszej, teoriopoznav natury.
Warunkiem naukowej analizy efektywności ekonomicznej i pozaekonomic środków publicznej
przemocy materialnej danego społeczeostwa w jego relacjach j innymi społeczeostwami - jest
posługiwanie się kategoriami zachowującymi osobliw jakościowe cechy tych uwarunkowao
(stosunków). I tak należy odróżnid stosua ekonomiczne (powstające w procesie produkcji i
wymiany dóbr materialnych), stosud
70
fctaatoe (zawiązywane w proces/e wymiany dóbr duchowych, w tym wytworów naul K) oraz
stosunki po(i(yczao-crawfo? (zawiązywane, za pośrednictwem środkó* ¦blicznej przemocy
ma\ei\Sw"s), yn^ <ołyjv cteoiii. latówno o stosunki kooperacji Łtywnej, jak i kooperacji pozytywne/j.
/ w konsekwencji, maja racje bytu teori Wpisujące i objaśniające poszczególne typy ¦s>\"ssrtJttó*
"sJsfkcj od^ejswimi stjoteczeostwam ¦. ekonomicznych, politycznych, itd.); teorie, które by
uwzględniały osobliwe cech ¦stepowania tych stosunków między podstrukturami
określonych wspólne fc^V\^OT"jc& a. tde wewnątrz nich. W wypadku zagranicznych
(międzynarodowych lilosunków ekonomicznych będą to bądź powiązania między dwoma
gospodaiKan Katodowymi, bądź między jedną gospodarką narodową, a resztą świata, bądź wreszc 1
interakcje między wieloma powiązanymi gospodarkami15. Teone. \& ¦s.\atww\al
X.eoo\ eYs.cYatyac^^tiR:. eVot\om\CMve.v coVVvo\o(c)caa.e\, ctawtie\, teotu
Vo, te me jest
międzynarodowych: slwoiime, ^Kf^óm^ \ to\\fitetline^o obrazu slosur oddziaływao
skooczonej liczby spoteczenstw g\oba\i\^c\v (naiodó^ Islme^aojch chwili na kuli ziemskiej.
Dokonywad tego można jednak na wyższym (ni eksplanacyjne) poziomie ogólności wiedzy o świecie
społecznym - na poziom
kulturalne (zawiązywane w procesie wymiany dóbr duchowych, w tym wytworów nau
itd.) oraz stosunki polityczno-prawne (zawiązywane za pośrednictwem środkó
publicznej przemocy materialnej, przy czym chodzi zarówno o stosunki kooperac
negatywnej, jak i kooperacji pozytywnej). I w konsekwencji, mają racje bytu teor
opisujące i objaśniające poszczególne typy stosunków między odrębnymi społeczeostwar
(tj. ekonomicznych, politycznych, itd.); teorie, które by uwzględniały osobliwe ceci
występowania tych stosunków między podstrukturami określonych wspóln<
etnopolitycznych a nie wewnątrz nich. W wypadku zagranicznych (międzynarodowyci
stosunków ekonomicznych będą to bądź powiązania między dwoma gospodarkai
narodowymi, bądź między jedną gospodarką narodową, a resztą świata, bądź wreszc
interakcje między wieloma powiązanymi gospodarkami15. Teorie te stanowią podteor
odpowiednich teorii eksplanacyjnych: ekonomicznej, politologicznej, prawnej, teorii nau
itd.
Nie znaczy to, że nie jest możliwe całościowe ujęcie tzw. stosunkó
międzynarodowych: stworzenie całościowego i koherentnego obrazu stosunków
|oddziarywao skooczonej liczby społeczeostw globalnych (narodów) istniejących w dan hwili na kuli
ziemskiej. Dokonywad tego można jednak na wyższym (niż teor splanacyjne) poziomie ogólności
wiedzy o świecie społecznym - na poziomie teoi
traz swoboda decyzji co do podjęcia lub zaniechania walla". tym samym, w "yiuavp, gv.; obie
strony rozporządzają środkami przemocy materialnej inne muszą byd też reguły gry między nimi, inne
niż w relacji paostwo - obywatel. W tej sytuacji uzyskad pożądane zachowanie partnera znaczy albo
poddad go skutecznej perswazji, albo wygrad wojnę Wówczas dopiero można ukarad "zbrodniarzy
wojennych". Ten fakt tłumaczy też skromną role. norm prawa międzynarodowego dotyczących sfery
"żywotnych interesów narodowych*. Skromną, bo polegającą jedynie na powściąganiu samowoli
paostw urzeczywistniających w toku walki i rywalizacji to, co uważają za swe żywotne interesy(tm).
Nie powinny nas w tym punkcie zwodzid reguły prawniczego myślenia o świecie społecznym,
prawnicy bowiem mają skłonnośd do utożsamiania działao, wprawdzie zgodnych z normami prawa,
lecz podjętych z motywów pozaprawnych - z działaniami wspołokreślonymi przez prawo.
Opisanie i objaśnienie osobliwości funkcjonowania przemocy materialnej w stosunkach
między narodami to główne zadanie teorii zagranicznych stosunków politycznych. Żeby opis ten był
adekwatny, musi uwzględniad m.in.:
- wobec jakich elementów życia narodu jest stosowany (struktury gospodarczej czy
pozostałych: szkolnictwa, np. germanizacja, religii itd.);
- formę stosowania przemocy materialnej: bezpośrednia - potencjalna;
72
- oceną skutków stosowania: funkcje negatywne (akty agresji), czy fi pozytywne
(zwalczanie przestępstw międzynarodowych i przestępstw konwencyjnych
Proponowana wyżej teoretyczna charakterystyka dziedziny przedmi< omawianej
teorii jest ujęciem wieloaspektowym i integralnym. Dzięki wieloaspekt uniemożliwia - częste w
refleksji badaczy stosunków międzynarodowych - zwężeni badawczego do wybranego, jednego
punktu. W szczególności zapobiega r< problematyki badawczej bądź do efektywności
ekonomicznej (z tą tendencją może spotkad w niektórych interpretacjach teorii współżycia
międzynarodowego, nawiązi do dorobku K. Marksa79), bądź do efektywności pozaekonomicznej. W
centrum znajduje się wówczas zagadnienie walki o władzę międz\ paostwami (jak
Morgcnthau'a), czy działania dyplomaty i żołnierza (jak u Arona). Poza tym, um zerwanie w analizie
efektywności pozaekonomicznej przemocy materialnej w stos między narodami z przeświadczeniem,
właściwym myśli zdroworozsądkowej, że postad przemocy materialnej jest złem. Każe bowiem
bada^/.owi interesowad się n konfliktami zbrojnymi, ale również stosowaniem środków
publicznej reguł zwalczania przestępstw konwencyjnych. Każe interesowad się nie tylko dziś
żołnierza i dyplomaty, ale też straży granicznej, policji morskiej, antyterrorystycznych
czy wreszcie Interpolu.80
inteeralnym, gdyż wyodrębnia międzynarodowe
. itcw Itnfc
Por. A.F. Grabski: Problem syntezy w historii historiografii Uwagi dyskusyjne. "Historyka.
Slttdi* xlologiczne" Tom. XX, Wrocław-Warszawa-Kraków 1990, s. 6 oraz J. Pomorski:
Paradygmatyczna strukturr riografii współczesnej. "Przegląd Humanistyczny" 1987, nr 10, s. 101.
Wiele potocznych pojęd polityki omawia Anatol Rapaport w artykule Różne znaczenia
racjonalnych zji politycznych (Warszawa, COM SNP, 1986); angielskie wydanie w: Politics as Rational
Action. Essays ci
ic Choice and Policy Anałysis (ed. U Lewin and E. Verdung). Dordrecht-Boston 1980, s. 39-60.
13
H. Pitkin: The Roots of Consaratism. Michael Oakeshoa and the Denial of Politics. "Dissent"
Fal'
I, s. 518. 14
15 16
D. Millen Politics. W: The Blackwell Encyclopaedia ofPolitical Thought. Oxford 1987, s. 390-
391.
Por. J. Staniszkis: Ontologia socjalizmu. Warszawa 1987, s. 57 i n.
C. Schmitt: Poliocal Theology. Cambridge Mass. and London 1985, s. 57-66. oraz idem: Der
Begrifj
"olitischen. Berlin 1979, s. 68-71.
D. Bacon: Eseje. Warszawa 1959, s. 69.
18
K. Grzybowski: Silna władza. W: Refleksje sceptyczne. Warszawa 1972, s. 69-70.
19
K. Opałek: Zagadnienia teorii prawa i teorii polityki. Warszawa 1986, s. 238.
Jak podaje Jan Woleoski, historycznie ukształtowana klasyfikacja nauk Uczy ponad cztery
tysiące iwianych dyscyplin naukowych. W tej sytuacji próby podporządkowania odrębnych
przedmiotów większości
74
dyscyplin wydają się raczej groteskowym, aniżeli poważnym przedsięwzięciem. Idem:
Dyscyplina nauko\ naukowa. "Zagadnienia Naukoznawstwa" 1981, nr 1-2, s. 4.
Ibidem, s. S.
22 '
A. Bodnar W sprawie przedmiotu i metody nauki o polityce. "Studia Nauk Politycznych" Ił
60; O. Cetwioski: Zjawisko polityczne i proces polityczny. Referat na III Krajowy Zjazd PTNP,
Gdaosk
23
Por. F. Ryszka: Nauka o polityce. Rozważania metodologiczne. Warszawa 1984, s. 18;
Socjologia stosunków politycznych. Warszawa 1977, s. 15.
Cz. Znamierowski. Szkoła prawa. Rozważania o paostwie. Warszawa 1988, s. 214. 25
T. Langer, L. Starosta: Strategie i mechanizmy przezwyciężania konfliktów spofeczr,
systematyzacji). "Studia Nauk Politycznych" 1988, nr 3, s. 75; por. tez JC Pałecki: Prawo -
Polityki
Warszawa 1988, s. 42.
26
W. Lamentowicz: Funkcje systemu politycznego a żywiołowa dynamika makrostruktw życia
W: Z zagadnieo teorii polityki (pod red. K. Opałka). Warszawa 1978, s. 93-94; por. też P. Dob
Wróbel: Wprowadzenie do nauki o polityce. Katowice 1987, s. 68.
S. Nowak: Metodologia badao społecznych. Warszawa 1985, s. 148.
28
Tak postąpili np. P. Buczkowski i L. Nowak wyłączając termin "system polityczny"
kategorii tzw adaptacyjnej interpretacji dorobku Karola Marksa, por. tychże Kilka uwag o
przed politycznych. "Studia Nauk Politycznych" 1977, nr 4, s. 17-33.
Por. zwtaszca O. Cetwioski, M. Karwat: Dwa wybrane modele kierunku ekspUkacji kata
nttenbrun: Cztery koncepcje paostwa. "Studia Nauk Politycznych" 1983, nr 1-2, s. 10.
49
S. Ehrlich: op.cit., s. 72. 50
J. Tittenbrun: op.cit., s. 25.
A. Rychard: Reforma gospodarcza. Socjolopczna analiza związków polityki i
gospodarki.
rocław-Warszawa-Kraków-Gdaosk 1989, s. 59-60.
52
Por. W. Wesołowski: Klasy, warstwy i władza. Warszawa 1976, s. 39.
Por. T. Hobbes: Elementy filozofii. T. II, Warszawa 1956, s. 334.
54
J. Locke; Two Treauses of Govemmem. Cambridge 1960, s. 286.
M. Weber Poiltyka jako zawód i powołanie (tłum. P. Egel, M. Wander). Warszawa 1989, s. 1.
56
F. Znaniecki: Wstęp do socjologii. Warszawa 1988, s. 237.
57
S. Ossowski: O strukturze społecznej. Warszawa 1982, *. 65.
58
F.M. Frohock; The Naturę ofPolitical Inąuiry. Homewood, III. 1967, s. 193.
59
Por. J.G. March, J.P. Olsen: The New Jnslituiionalism: Organizational Factors in PoUtical Life.
jnerican PoUtical Science Review" 1984, vol. 78, s. 734-749; P. Evans, D. Rueschemeyer, Th.
Skocpol (eds.): inging the State Back In. Cambridge 1985; S. Krasner Approaches to the State:
Altemative Concepoons ani Istoriocal Dinamics. "Comparative Politics" 1984, No 16, s. 250-257 oraz
artykuł przeglądowy G. Almonda: The •tum to the State. "American PoUtical Science Review" 1988,
voł. 82, No. 3, s. 853-874.
76
60
Por. np. J. Kukułka: Wprowadzenie do teorii stosunków międzynarodowych. Warszawa 19"
Gilas: Stosunki międzynarodowe jako składnik nauki politycznej. "Acta Universitatis Nicolai
Copei Polityczne VI. Nauki Humanistyczno-Spoteczne" Toruo 1974, z. 61, s. 55, 74. Zob. w tej kwestii:
Development of a General Theory of International Relaaons. W: The Role of Theory in International
Rt H.V. Harrison). Princeton 1964, s. 20-23; J.E. Dougherty, R.L. Pfaltzgraff Jr.: Contending Thcori
nadonal Relaaons. New York-London 1971, s. 25-30. Z nowszych prac, prezentujących stanowisko a
mojego, zob. zwłaszcza B.A. Most, H. Starr. Inąuiry, Logic and International Politics. Columbia
1989, i 61
Por. L. Antonowicz: Paostwa i terytoria. Studium prawno-międzynaroaowe. Warszawa 1988,
62
Np. ibidem, s. 8 oraz R. Bierzanek: Współczesne stosunki międzynarodc(tm)*:.
Warszawa i"so
63
W. Kmitowski: Rola wartości w tworzeniu społeczności międzynarodowej.
Międzynarodowe"1989, nr 4, s. 110.
64
Por. np. S. Ossowski: Pojęcie sm*u"y spoieemej. W: O smJaurze spolecmej. Warszawa
19!
nacjonalizm. Warszawa 1991, s. 11-17.
65
S. Ehrlich: op.cit., s. 22.
66
M. Sobolewski: op.cit., s. 10-11. 67
S. Kozyr-Kowalski: op.cit., s. 682. 68
Por. Arystoteles: Polityka. Warszawa 1964, s. 6. /.o
8Z,
Rozdział III:
Logiczna struktura wiedzy połitologicznej - diachronicz struktura badao nad politykę
3.1. Rodzaje twierdzeo teoretycznych w nauce o polityce. Pojęcie ogólności historycznej
Niektórzy badacze wyczekują na teorię polityki, niczym Izraelici na obiecaną. Jawi się im
ona jako docelowy punkt rozwoju własnej nauki, kt wiadomo czy kiedykolwiek nastąpi. Posiadanie
tego cudownego instrumentu wyjaśnid i przewidzied wszystko, czego tylko politolog zapragnie.
Są wreszcie zwolennicy poglądu - do których się przyłączam - że teoria wyjaśniająca działania
polityczne i ich globalne rezultaty (procesy polityczne) jest
3
h p o
i-da
m
prawa w wyższym sensie (opisujące prawidłowości określone) oraz formuły nomoiogi ¦e
ostatnie opisują prawidłowości ramowe.8 Generalizacje historyczne to twierd tylko numerycznie
ogólne, ich faktyczny zasięg ważności (niepustospełnienia) ograni Btt do określonego układu
historycznego (grupy społeczeostw). Brakuje potencjalnego zakresu stosowalności. Oto
przykład twierdzenia o chara Hjcoeralizacji: w okresie średniowiecza przeciętna liczebnośd armii
paostw europe wynosiła około 15 - 20 tys. żołnierzy. To eliptyczne sformułowanie ukrywa w
zależnośd pomiędzy wielkością ówczesnych armii a niskim poziomem n ' gospodarczego
feudalnych społeczeostw. Niski poziom dochodu narodowego wami I wielkośd środków, które mogły
byd przeznaczone na cele nieprodukcyjne. Było to I v obliczu kosztowności uzbrojenia i związanej z
tym elitarności technicznej ryc < Należałoby też dodad trudności aprowizacyjne.9 Z kolei
prawem histor (opisującym prawidłowośd określoną) jest następujące zdanie ogólne: Narody stt (...)
poprzez podboje innych społeczeostw zapewniały sobie dopływ niewolniczej siły i oraz rozszerzały
obszary, na których pracowali niewolnicy10. To jednoznaczne prawo formułę nomologiczną
głoszącą, że efektywnośd ekonomiczną środków pi przemocy materialnej określa struktura
ekonomiczna społeczeostwa (danej społeczeostw). W danym wypadku chodzi o sposób produkcji,
w którym upra\ była podstawową formą gospodarowania, bezpośredni producent zaś nie był właf i
"rarv badawczej politologa, zresztą nie tylko, donic
uuunywi - MUiuw, 3iuwuijj>u.i, , vodu, do pojęcia ogólności historycznej.
Na sporze o status metodologiczny humanistyki zaciążyło pojęcie ogólności prawa >bione
przez filozofów nauki. Prawa formułowane przez przyrodników są ściśle ogólne Iź kiedy są niezależne
od współrzędnych czasowo-przestrzennych (uniwersalnośd w isie Maxwella), bądź kiedy się odnoszą
do uniwersum o nieskooczonej mocy (w sensie irio-mnogościowym). Kiedy jednak humanista w grze z
Historią posługuje się pojęciem Slności, właściwym empirycznym naukom przyrodniczym - staje przed
groźbą "retycznego archaizmu. Gdyby bowiem budował uogólnienie obejmujące cechy wspólne
^historycznym i współczesnym społeczeostwom - musiałby ograniczyd swoje nteresowania tylko do
cech przysługujących najdawniejszym typom społeczeostw, eoczekiwanym efektem tego działania
teoretycznego byłaby m.in. koniecznośd strahowania w analizie społeczeostw współczesnych od
cech, które nie istniały w j ałeczeostwach najdawniejszych. Wspólnym mianownikiem mogłoby się
okazad np. ołeczeostwo Argonautów Zachodniego Pacyfiku - tubylcze plemię, które zbadał i onisław
Malinowski.
Dlatego politolog w grze poznawczej z rzeczywistością polityczną musi siei isługiwad innym
pojęciem ogólności, pojęciem ogólności historycznej. Ogólne w sensie |
82
historycznym są te twierdzenia, które odnoszą się do ogółu społeczeostw kiedykolwi
istniejących na kuli ziemskiej, lecz zarazem uwzględniają jakościowe różnice pomięt
społeczeostwami. Tym samym wspomniane twierdzenia odnoszą się do ogółu typ społeczeostw
ludzkich. I odpowiednio: ogółu typów podslruktur życia społeczne+ gospodarek, paostw, rodzin itp.
Z tego powodu ogólnośd historyczna przysługuje formułom nomologicznym wra prawami
historycznymi, które je ujednoznaczniają. W ten sposób formuły nomologic; oraz sprzęgnięte z nimi
prawa historyczne dają pełny opis całości składającej się skooczonej w danym czasie i miejscu liczby
elementów, a więc: wszystkich podstruk życia społecznego, które są do siebie nieredukowalne i
wzajemnie powiązane; wszystk społeczeostw oraz wszystkich typów społeczeostw; wszystkich
paostw i wszystkich typ paostw, itp.
Z formuł Homologicznych i odpowiadających im praw historycznych składają ogólne teorie
społeczeostwa, paostwa, rodziny itp. Stąd też synonimami "ogólnt historycznej" są słowa
"całościowośd" czy "powszechnośd*.14 Koniecznośd posługiwania przez Humanistę w grze z Historią
pojęciem ogólności historycznej może uprzyton następujący przykład. Przyroda, istniejąca przed
człowiekiem, uczestniczy przez cały < w jego społeczno-historycznej egzystencji. Nawet taki nośnik
informacji, jakim książka drukowana jest na papierze, a więc na spilśnionych włóknach, głóv
3. Na jeszcze niższym poziomie znajdują się syntezy historyczne. Ich przedmiotem
;ą byd dzieje poszczególnych wspólnot narodowych zorganizowanych politycznie,
łdto synteza(-y) globalnego procesu dziejowego. Osią tego rodzaju syntez jest
zęściej proces wzajemnego uzależniania się ludzi i regionów, przede wszystkim
esu powstawania rynku światowego. Ważną częścią syntez jest rekonstrukcja warstwy
trzeniowej dziejów.
4. U podstaw tej piramidy (z wcześniejszym zastrzeżeniem) leżą wyniki badao
(graficznych, empirycznych, konkretno-historycznych. Dostarczają one materiału
tycznego do syntez. Wyróżniają się swą osobliwą metodologią i statusem
awczym badania aktualnych faktów i procesów społecznych. Badacz znajduje się tu w
/szej linii poznawczego kontaktu z szybko zmieniającą się rzeczywistością.
Związek między najwyższym a najniższym poziomem wiedzy politologicznej jest oczywisty:
bez (ogólnej) teorii polityki badania faktograficzne politologa byłyby , bez badao faktograficznych,
wszelka refleksja teoretyczna o świecie polityki byłaby . Ten związek musi się odzwierciedlad w
strategii badawczej politologa, w jego liu do teoretycznego opanowania świata polityki.
84
Kiedy poznanie humanistyczne jest skuteczne? W postępowaniu bad politologa przeplatają
się, teoria i empiria. Teorie ogólne stanowią konieczny s strategii badania, są bowiem punktem
wyjścia (strukturą konceptualną) konkretnych, jednostkowych zdarzeo. Służą humaniście do
hipotetycznej sel hierarchizacji czynników wyjaśniających. Są zatem punktami orientacyjny!
zagubionych w scjentyzmie i ograniczonych perspektywą potocznego doświa społecznego. Jednak,
jak wiemy, teorie ogólne mają charakter ramowy, są z szkicami, programami badao skoro składają się
z formuł nomologicznych historycznych, często opisujących społeczeostwa, które odeszły w
przeszłośd. Z pov szkicowości i ramowości mają charakter "ruchomy", wymagają rozwinięcia, konkn
Przez to nie miałyby większego sensu wysiłki systematyzowania wiedzy og< społeczno-historycznej
egzystencji człowieka. W tej sytuacji dążenia do ich aksjom - na wzór teorii fizycznych - byłyby
wyrazem jałowej pasji do konstrukcji15. W + badawczym funkcjonują więc jako "wiedza milcząca",
istniejąca w świa< metodologicznej humanistów.
3.2. Analiza politologiczna zwiadem badawczym historii politycznej
W nracv badawczej oolitoloea wvsteDuia ograniczenia poznawcze.
alnośd na wewnątrz i na zewnątrz, walk o kierunek tej działalności czy o zmianę twa, bez
której zmiana kierunku jego działalności jest niemożliwa, wreszcie historię jego nków i stard z innymi
paostwami1. Również według J. Topolskiego historia yczna związana jest przede wszystkim z
problemami paostwa, władzy i stosunków zynarodowych czy międzypaostwowych-^.
Można utrzymywad, że chod obie dyscypliny zajmują się tym samym, to jednak e są ich ujęcia.
Zdaniem politologów w historii politycznej dominuje ujęcie ;raficzne, prowadzące do jałowej
faktografii, natomiast historycy słusznie wytykają ologom podejście abstrakcyjno-teoretyezne,
obciążone prezentyzmern i dające wie-gubiącą jakościowe różnice między zjawiskami władzy w
poszczególnych epokach.19
Bliższy prawdy jest pogląd, że odmiennośd warsztatowa omawianych dyscyplin i się
stopniowo zanikad. I tak współczesna historia polityczna odeszła od modelu >rii wydarzeniowej,
historii powierzchni zjawisk, historii królów, herosów i wojen, staje stopniowo historią głębin
politycznych20. Zwrot ten pociągnął za sobą teoretyczne irojenie badao historiograficznych nad
polityką. Historycy badający dzieje polityczne leli do dorobku teoretycznego i technik badawczych
socjologii, psychologii ecznej, semiologii itd. Dzięki temu mogą oni teraz badad również zjawiska
masowe
86
jak zachowania wyborcze czy postawy polityczne. W kręgu idei szkoły "Annale się nacisk na
zmianę perspektywy czasowej. Historyk polityczny - pisze je< przedstawicieli - był dotąd biegaczem
na 100 metrów. Trzeba go nauczyd biegów metrów, a nawet na 5000 metrów?1
Jednak jak podkreśla J. Topolski - historia polityczna nie może się ogn badania procesów
masowych czy długotrwałych. W całościowym obrazie dziejów zabraknąd warstwy zdarzeniowej oraz
biograficznej strony dziejów.22 W o< bowiem od ekonomistów czy socjologów, którzy badają
gJównie zjawiska historyk politycznych dziejów i politolog muszą rekonstruowad warstwę wyd; Składa
się ona z indywidualnych decyzji i działao jednostek oraz grup sp podejmowanych w
niepowtarzalnych okolicznościach. W związku z tym powstaje znanych polityków czy też monografie
działao o doniosłych skutkach dziejo Analiza świata motywacji i działao obudowana jest specjalną
aparaturą (pojęcia podmiotowe), specjalną procedurą wyjaśniania (interpretacja hums oraz
charakterystyczną perspektywą czasową - czasem kroniki życia po mierzonego za pomocą zegara i
kalendarza.
Również ze strony politologów wzrosło zainteresowanie problematyką v działao politycznych
oraz procedurami rekonstrukcji ich struktur motywacyjnycl
Rozgraniczenia obszarów zainteresowao obu dyscyplin dokonujemy nai
88
I2MVU D 'bund vu hs oSbtozou tmsn^ędsM tnpds mfao &UĄ •%vaok\i\od &% fefenijufąo 1
fefnsido BUzajCiijod euoisiq ezsMOtifeu 1 ei3o(oiiiod I p"u 9Bpsq azjni^ans fouzaraoiijDBip /^
'CaiizaCjuod iuoisn| PBIMZ feiMouEis femoXj3JO3j fezpaiM 1 fenzDXjoisiq fezpaiM aiujazDoa
fop{Sje^raoJ5|
O BMOUI OlpBnOJ
AŁ 'P5O1S1MXZD3ZJ foUOIDIUI O
ii3oioji,od o eMOiu sicepeą
feoouiod BZ jpAnzogejSowpej op fsofezfep buzoXi3J09i i
O &Zp9lA SISSJ^BZ 1HPIOJ3ZS M f3Dfe(8]Up&lSZMn '
o pjneu siuspez 01 foazDAiijod •q3Bi&Cind Azjd afejsozod ICDBJ ?9&o npo^od
SIUBJS /(uięSazoźs zai fefieat '^Apoisui BMijąoso Bnrepeą O^IM B 'pjozsfsrazBiai BtDBpBą az
^jzpfes
mu 'oSazoMuuzod ns buodj M fotozt,
ysiMotz dhiodoid awDMifon fotu p(5jzp (-) zdą bis pffoqo o,wno§bzo dzoiu p$oisiM&zo3Zi
MISJOM MCSPZO yfacnny ?Xp8 'BUO9ł jsaf pjousazo
jęazslmucojtt fobzopwrąt wujźyo 'Sojojtpd t Sojoloos
dziesięcioleci, podczas gdy dzisiejszośd iub teraźniejszośd obejmuje zaledwie p Teraźniejszośd
stanowi więc, na linii czasu datowanego, krótki odcinek. Z jedr ogranicza, go niedawna pr7,es7.lośd\ z
drugiej - najbliższa przyszłośd. Natomi; pisze G. Barraclough - historia współczesna zaczyna się wtedy,
gdy po raz pier znad o sobie problemy, które są aktualne w świecie obecnym . Dzieje się tak d skutki
minionych wydarzeo determinują wciąż aktualne życie społeczeostw. N epokę współczesną widzied -
w perspektywie długofalowej - jako proces trai współczesnych społeczeostw pod wpływem kolejnego
nowoczesnego / technicznego - rewolucji informacyjno-iechnologicznej. W lej perspektywie
techniczna, łącząca komputery z systemami telekomunikacyjnymi w jednolity, i wewnętrznie
zróżnicowany, organizm powiązanych ze sobą przewodami narodów dojrzałośd w 2013 roku .
Powstanie wówczas globalna wioska informacyjna. Dla postindustrialnej (Postmodernity, die
Postmoderne) charakterystyczne ma byd U to ujmuje Z. Bauman - w naszych czasach jednostki
angażują się (...) przede jako konsumenci niż producenci*4. Jedno jest pewne - proces tworzenia się
dzie więcej sto lat temu wszedł w nową jakościowo fazę. Po pierwsze - dzieje uzyska uniwersalny,
ogólnoświatowy,35 Dlatego i analiza polskiego życia politycznego i charakter globalny - uwzględniad
jego uwarunkowania zewnętrzne oraz tzw. m Transfer dorobku cywilizacyjnego (rozwiązao
ekonomicznych, koncepcji organ
lą (o prawidłowościach historycznych) oraz, po drugie, zgromadzid wiedzę ryczną o
przedmiocie badania.38 W związku z tym w kolejnych fazach analizy alogicznej obserwujemy
przeplatanie się obu wątków: teoretycznego i empirycznego. ki wiedzy ogólnej badane zjawisko może
byd rozpatrywane jako ogniwo znanych sów politycznych, a także umieszczone w szerszej
dynamicznej całości społecznej. ik teoria, przez pryzmat której badacz ogląda rzeczywistośd
polityczną musi byd egóławiana i rozwijana. Inaczej nie dostrzegłby nowych zjawisk i tendencji. Ale t
adekwatna teoria sterująca empirycznymi badaniami politologa nie może zapewnid wiikorn trwałej
wartości poznawczej. Z tego punktu widzenia możemy wyróżnid fiia empiryczne, których celem jest
odtworzenie i opis warstw wydarzeniowej ywistości politycznej oraz badania względnie trwałych
obiektywnych warunków ilności politycznej. Są one rezultatem poprzednich działao politycznych i
x>litycznych, a także zdarzeo przypadkowych. W drugim przypadku przedmiotem lia może byd np.
podział władzy pomiędzy klasy, organizacje polityczne, stosunek io funkcjonariuszy paostwa do
interesów różnych klas i warstw społecznych czy s bezpośredniej partycypacji członków
poszczególnych klas we władzy politycznej.
90
Wyczerpujący opis faktycznych stosunków między rządzącymi a rządzony! byd jedynie
wynikiem pracy politologa oraz badao opinii publicznej, prowadzony! specjalne instytucje. Dla
prawomocności tego typu analiz ważna jest nie tj poprawnośd warsztatowa (reprezentatywnośd
próby, charakterystyka hipotez itp.), ona głównie decyduje o późniejszej przydatności dla historyka
polityki. Wa również struktura konceptualna tych badao.
Natomiast w gorszej sytuacji są ustalenia politologów co do przebiegu grj politycznej.
Politolog przebywa w pierwszej linii badawczego kontaktu z pu życiem politycznym. Towarzyszy mu
jedynie publicysta relacjonujący przebieg wydarzeo politycznych. Dostęp do danych
umożliwiających rekonstrukcję motywacyjnych oraz warunków działania (branych pod uwagę przez
działając) warunków faktycznych) jest ograniczony. Czasami poszerza go obserwacja uczes czasami
"przecieki". Na ogół pozostają oficjalne oświadczenia i dokumenty. Dla więcej czasu upływa od
momentu zajścia badanych zdarzeo, tym pełniejsza i pe dokumentacja źródłowa, a tym samym
większa szansa pełnej rekonstrukcji w Przed tą szansą staje już jednak historyk dziejów politycznych.
Wstępna interpretacja życia politycznego. W strukturze dynamicznej badawczego etap
interpretacji i wyjaśniania faktów jest etapem najdonioślejszym politologowi, mającemu do czynienia
z faktami otwartymi, trudno wypowiadad s
-o
j \i
rdzenia tego faklu jest zmiana w dotychczasowym stanie wiedzy o danym zjawisku, ej:
fragmencie rzeczywistości społecznej. Może ona przybrad formę uzupełnienia mu teoretycznego,
częściej - modyfikacji zakresu ważności twierdzeo już istniejących, rzykład odłączenie gospodarki
surowcowej od gospodarki przemysłu przetwórczego odowalo nie tylko spadek ich cen w skutek
nadmiernej podaży, naruszyło również :hczasową prawidłowośd: nadprodukcja nie pociąga już za
sobą krachu nysłowego i światowej depresji.42
W otwartym procesie politycznym zanika dotychczasowa, a powstaje nowa tura władzy.
Zmiany strukturalne mają umożliwid udział w rządach tym klasom i am społecznym, których
znaczenie wzrasta wraz ze wzrostem ich doświadczenia, mizowania oraz rolą w ewoluującej
gospodarce kraju. Dopiero po ujawnieniu się 'Ch cech, będących produkter(tm). rozwoju
historycznego, badacz może się pokusid o ich lniony opis. Jest nim teoria historyczna zawierająca
uogólnienia i generalizacje 'L. całościowy obraz określonego odcinka chronologicznego historii
najnowszej, ujący indywidualne cechy epoki. Indywidualnośd zaś różnych epok polega nie tylko na niu
lub nieistnieniu pewnych elementów, ale przede wszystkim na różnych wzajemnych owo stosunkach
tych elementów.4*
92
Identyczne, lub zbliżone cechy mogą przysługiwad strukturom politycznym społeczeostw (np.
realnego socjalizmu). Najogólniejsze twierdzenie i kategoria, i zarówno historykom dziejów
politycznych jak i politologom, formułuje teoria p Jest ona teorią ogółu paostw istniejących
kiedykolwiek w społeczeostwach łu opisuje i objaśnia funkcje paostwa w społeczeostwie jako całości.
Żeby jednak bi ogólną teorię polityki badacz musi abstrahowad od różnic jakościowych w struł
politycznych, właściwych różnym typom społeczeostw, takich np. jak dziedj urzędów czy służba
wojskowa obciążająca dobra ziemskie w ustroju paostwa feudal
W sumie więc dynamiczna struktura procesu badania dziejów polit; przedstawia się
następująco:
1. Badania empiryczno-historyczne aktualnego życia politycznego, w który
pierwsi uczestniczą politologowie. Ich wstępne ustalenia faktograficzne i interj
uzupełniają historycy dziejów politycznych.
2. Wyniki badao empiryczno-historycznych uogólniane są w miarę zamyki
analizowanych faktów i procesów oraz przyrostu wiedzy faktograficznej. Na tym
powstają teorie historyczne (teorie paostwa i polityki w danej epoce). Formułował
teorii jest dziełem głównie historyków dziejów politycznych, pracujących w towa
politologów i historyków ustrojów politycznych.
3. W sumie więc podmiot gry poznawczej z Historią ma charakter zt
1.
:z historyczno-teoretycznego. Osadzają zatem analizowane zjawiska w granicach
>nologicznych, odtwarzają ich konkretno-historyczny przebieg, rekonstruują warstwę arzeniową i
biograficzną procesu politycznego. Innymi słowy zmierzają w stronę tologii historycznej.
33. (Ogólna) teoria polityki a historyczne teorie polityki
Struktura i sposób funkcjonowania w praktyce badawczej teorii polityki ma wiele bliwych
cech, właściwych wszystkim teoriom budowanym przez badaczy' społeczeostwa, zbyt wyraźnie
dociera ten fakt do świadomości metodologicznej politologów, tających na Wielką Teorię. Na
przeszkodzie adekwatnego ujęcia roli wiedzy ogólnej w cesie badania stoją najczęściej
ogółnometodołogiczne pojęcia teorii naukowej i Iności prawa nauki.
Niepewnośd pojawia już w punkcie startu refleksji metateoretycznej, tj. w sposobie snowania
prawidłowości odzwierciedlanych w prawach teorii polityki. Poszukuje się >to prawidłowości
zachowao aktorów sceny politycznej, tymczasem w tej warstwie ;zywistości prawidłowości nie
zachodzą. W życiu społecznym bowiem warunki
94
zawnętrzne wpływają na działającego człowieka za pośrednictwem świadomośd
pośrednictwem wiedzy (wraz z wartościowaniami) o tych warunkach.
Czym. są warunki działania? Są one globalnymi rezultatami poprzednich d łudzi, a czasami w
ich skład wchodzą także warunki naturalne (przyrodnicze). bowiem warunki naturalne
uniemożliwiają realizację pewnej alternatywy dziś podmiot sprawczy eliminuje ją, ograniczając swą
uwagę do innych ~ co na+ wykonalnych.
Mechanizm warunkowania działao politycznych przez warunki obiei (sytuacje
polityczne) obrazuje schemat i:
Schemat 1
Warunki działania
Wiedza o tych warunkach (wraz z wartościowaniami)
I
Decyzje działania politycznego
;zywistości politycznej, w warstwie obiektywnej dotyczącej faktów, tendencji, procesów
wyrażanych w kategoriach ludzkich działao.
.-47
Wiele trwałych relacji, takich jak powyższe, zachodzi między elementami struktur)
>nomicznej społeczeostwa a budową, funkcjonowaniem i zmianami środków publicznej emocy
materialnej. Na przykład między stopniem rozwoju sił wytwórczych leczeostwa a efektywnością
pozaekonomiczną środków przemocy, czy między encjałern ekonomicznym a zdolnością bojową
wojsk i intensywnością działao ntowych. Twierdzenia opisujące tego rodzaju prawidłowości stają się
składnikami teorii ranicznych stosunków politycznych. Warto podkreślid, że nie odwołujemy się
:pośrednio do twierdzeo teorii polityki odpowiadając na pytanie adresowane do liektywnej
(motywacyjnej) strony rzeczywistości międzynarodowej. Dla przykładu: chcąc aśnid, dlaczego Hitler
odstąpił od programu budowy broni atomowej, czynimy to na idze tzw. wyjaśnieo racjonalnych (m.in.
rekonstruując strukturę motywacyjną działania imiotu), tj. rekonstruując cel działania podmiotu, jego
wiedzę o warunkach działania, tem wartości działania oraz momenty emocjonalne wraz z cechami
osobowości. :rzej o tym w następnym rozdziale.
Natomiast bez praw teorii polityki nie możemy się obejśd szukając odpowi eksplanacyjne
pytanie, dlaczego w pewnej fazie historii wojen (konkretnie w o wojny światowej) czynnikiem
rozstrzygającym o losach wojny stała się zdolnośd goi narodowej do wysiłku wojennego48? Czynimy
to w ramach dedukcyjno-nomolog modelu wyjaśniania, zakładającego prawa nauki.
Teoria polityki opisuje funkcje działao politycznych w życiu społecznym:
-
wobec struktury ekonomicznej i struktur pozaekonomicznych
społeczeostwa;
-
wobec struktur ekonomicznych i pozaekonomicznych innych społeczeostv
Pełna charakterystyka działao politycznych obejmuje opis pośredi
bezpośredniego podmiotu tych działao, opis uwarunkowao ich efektywności 01 zmiany
społecznej treści działao politycznych. Teoria polityki składa się więc z t\ odpowiadających na pytanie,
od czego zależy skład zbiorowego podmiotu kie aparatem paostwowo-prawnym oraz od czego zależy
społeczna treśd działao polit Żeby poznad treśd działao politycznych, trzeba ustalid w interesie jakich
grup spo stosowane są środki publicznej regulacji, nie wyłączając interesów całego społe< ani
interesów grupy rządzącej. Środki te są stosowane do zapewniania bezpiei zewnętrznego politycznie
zorganizowanego narodu, do utrzymywania ładu wewni oraz do ochrony warunków trwania,
dominującego w strukturze gosp
itwowego. Toteż społeczeostwa zbieraczy i myśliwych nie tworzą same paostwa (...), tylko
?czeostwa rolnicze są zdolne osiągnąd środki, konieczne do funkcjonowania stałego atu
paostwowego.51 W myśl tego prawa określony poziom rozwoju sił wytwórczych stanowi warunku
wystarczającego, lecz jedynie warunek konieczny powstania paostwa, to zatem osłabiona (w sensie
logicznym) interpretacja roli zjawisk ekonomicznych w j społecznym.
b) Struktura ekonomiczna społeczeostwa dostarcza materialnych środków owywania przez,
paostwo jakościowej odrębności (zależnośd egzystencjalno -:cjonalna). Chodzi tu nie tylko o to, ze
środki publicznej regulacji powstają w kturze ekonomicznej społeczeostwa, ale także o to, że paostwo
w formie podatków -jmuje częśd dochodu narodowego. Zebrane w ten sposób fundusze stanowią
źródło ymania dla pracowników administracji paostwowej szczebla centralnego i lokalnego, również
dla pracowników wymiaru sprawiedliwości, zajmujących się przestrzeganiem va i określaniem rodzaju
i wymiaru stosowanego przymusu oraz dla obsługujących i ujących środki zapewniania porządku
wewnętrznego, a także środki obrony srialnej skierowanej w zasadzie na zewnątrz.
W modelu paostwa Frederica Lane'a (tj. paostwa - monopolistycznego
98
przedsiębiorstwa, sprzedającego obywatelom osłonę) - częśd dochodu nai przejmowaną
przez rządzących nazywa się trybutem. W miarę profesjonalizacji paostwo nie chce byd tanie, bo w
jego cenie (kosztach funkcjonowania) mieśd przedsiębiorstwa, ściślej dywidendy uzyskiwane przez
członków rządzącej ekipy .
c) Struktura ekonomiczna społeczeostwa (potencjał ekonomiczny) waru potencjał wojenny
danego narodu, zorganizowanego politycznie. Potencjał woj zaś - w wymiarze bezwzględnym -
warunkiem suwerennych działao na rzecz ra (interesu narodowego). Przy czym wraz ze wzrostem sił
wytwórczych spo zwiększa się siła niszcząca środków walki zbrojnej oraz rośnie stopieo zaanf
gospodarki w realizację celów obronnych (resp. wojny).53
Minimum racji stanu to bezpieczeostwo zewnętrzne oraz zachowanie u katodowej;
maksimum - możliwośd realizowania cc/ów długofalowych: zabez i własnego narodu przed wszelkim
zagrożeniem z zewnątrz, dobrobytu czy kszti takich stosunków ekonomicznych z innymi narodami, by
przynosiły one " klasom, w tym klasie panującej, nadzwyczajny produkt dodatkowy. Związek gos
środków walki nigdy nie był tak tragiczny i paradoksalny jak obecnie, albowiei totalnej destrukcji,
która zawisła nie tylko nad gospodarką światową, ale w o istnieniem życia ludzkiego na ziemi - jest
przecież również efektem potęgi ekon współczesnych społeczeostw, efektem rozbudowy sektora
produkcji o prze;
irchii magnackiej - miała za tło przemiany w strukturze społecznej (stopniowa >eryzacja
szlachty, zamykanie się stanu magnackiego), uwarunkowane z kolei nikami ekonomicznymi -
potanieniem eksportu szlacheckiego i koncentracją ności ziemskiej w rękach magnateni.54 Walka o
kierowanie aparatem paostwa toczyła JV Polsce w XVI i XVII wieku w trójkącie: król i jego
bezpośrednie otoczenie yczne, średnia szlachta i możnowładcy ,później - magnaiena i jej frakcje).
Trwająca z dwa stulecia walka, obfitująca w rozkosze i antyrozkosze, zakooczyła się w latach -1680
dominację polityczną rosnącej w ekonomiczną siłę magnaierii.
4. Tylko wtedy, gdy utrzymuje się równowaga między przeciwstawnymi klasami ;cznymi,
aparat paostwa może uzyskad autonomię, tzn. może rosnąd zakres i siła >dowego aparatu władzy.
Przy czym im walka między klasami jest ostrzejsza (tzn. ta na środkach przymusu), w tym większym
stopniu rozbudowywane są instytucje icznej przemocy.
To twierdzenie dotyczy wzajemnych stosunków między grupą rządzącą a klasą ljącą. Po
jednej stronie kontinuum mamy proces autonomizacji grupy rządzącej, po iej zaś - proces prawie
całkowitego uzależnienia sprawujących władzę od klasy, w ej rękach znajdują się środki produkcji.
Rząd jest wówczas jedynie komitetem
100
wykonawczym klasy uprzywilejowanej55. Przykłady historyczne to odpowiet cezarystyczne
rządy Napoleona III (po upadku Drugiej Republiki) oraz monai lipcowa. Była ona towarzystwem
akcyjnym do eksploatacji francuskiego boga narodowego, dywidendy jego szły do podziału pomiędzy
ministrów, obie Izby, 241 wyborców i ich klikę. Dyrektorem tego towarzystwa był Ludwik Filip56.
Zależności, jak te, o których mówi powyższe prawo, stają się przedmk uogólnieo tzw.
świadomości potocznej. Reprezentuje je obszerna klasa przekonao I zawsze i wszędzie warstwy
uprzywilejowane bronią - słowem i czynem zbrojnym -pozycji społecznej. Badacz może posłużyd się
nimi w procedurze wyjaśniania. Wcze ma jednak obowiązek:
- nadania im ściślejszej formy (uściślenia sformułowao);
- sprawdzenia ich jako hipotez.57
Współczesny badacz w analogiczny sposób może też traktowad klasyczne XIX-wieczne
systemy myśli socjologicznej. Jak podkreśla Stefan Nowak znaleźd w można pomysły i hipotezy
wnikliwe i zaskakujące swoją trafnością. Jednak badacz mu traktowad jako hipotezy tak długo, jak
długo za pomocą metod uznanych w n współczesnej za konieczne nie przekształci ich w empirycznie
uzasadnione twierdi teoretyczne socjologii58
Badacz chcący wyjaśnid przyczynowo fakt pojawienia się jakiejś konkretnej fc
i~j, im gwanuwiiicj "nj une wyiworzyty i im oardzie) się :umulują (hipoteza progu
tolerancji).62 Wyjaśnienie zaś aspektu grupowego i irocesowego zachowao zbiorowych jest
przedmiotem wielu teorii średniego rzędu, ozwijanych przez socjologów i psychologów społecznych:
teorii zbiorowego zachowania, sorii rozbieżności czynników statusu, teorii względnej deprywacji,
teorii legitymizacji /ładzy politycznej, psychologicznej teorii rewolucji itp.
Wiele cennych inspiracji znaleźd może również politolog w studiach nad różnymi jrmami
ruchów społecznych - rewolucjami, rebeliami, protestami ludowymi, andytyzmem społecznym itd. (J.
Baszkiewicz, R.C. Cobb, E. Hobsbawm, M. Kula, G. Ludę, Ch. Tilly, P. Zagorin).63
Wśród zbiorowych zachowao politycznych specjalne miejsce zajmuje rewolucja -ajwyższa
postad walki o zmianę jakościowej natury społeczeostwa, przy czym aspekt olityczny rewolucji to
walka o władzę, a więc o opanowanie centralnego ośrodka decyzji olitycznej. Dotychczasowy bowiem
aparat paostwa broni zastanych stosunków łasnościowych, których przekształcenie stanowi istotną
treśd działania rewolucyjnego. ;st ona zatem przede wszystkim działaniem ekonomicznym.64
Prawidłowośd ramową ybuchu rewolucji wyraża, przedstawiona w tablicy 1, formuła nomologiczna.
102
Tablica 1
Prawidłowośd ramowa wybuchu rewolucji
przyczyna główna
zawsze gdy pod wpływem rozwoju sił wytwórczych zmienia się układ sił klasowych i wzrasta
w siłę jedna z klas oraz ta klasa napotyka stosunki prawno-polityczne krępujące jej dążenia
oraz przyczyna bardziej pośrednia
zawsze gdy pojawi się kryzys polityczny sprzęgnięty z kryzysem ekonomicznym (tj. powstanie
sytuacja rewolucyjna)
oraz tzw. warunek subiektywny rewolucji
zawsze gdy pojawi się świadomośd rewolucyjna, a także rośnie aktywnośd mas kierowanych
przez ośrodek przywódczy
oraz przyczyna bezpośrednia
zawsze gdy zajdzie zdarzenie spełniające rolę detonatora (np. bunt wojska, manifestacja
ludowa w stolicy)
oraz klauzula ceteris paribus
zawsze gdy nie pojawiają się czynniki przeszkadzające (w rodzaju niezbieżności sił
politycznych zaangażowanyc w rewolucję)
jcach od momentu początkowego do momentu koocowego. Jednak w analizie paostw
tonwencjonalnej chronologii ważniejszy jest czas historyczny, społeczno-kulturowy. iporalna
charakterystyka zjawiska jest tu pochodną zmian, zachodzących w jakimś dzie społecznym.66 Na
przykład istniejące równocześnie na linii czasu datowanego >two feudalne i paostwo w cywilizacji
Inków i Azteków - trwają w różnych czasach irycznych. Dlatego punktem wyjścia uogólnieo
dotyczących
wielu
podobnych paostw
syntezy
dziejów
poszczególnych społeczeostw
zorganizowanych politycznie. W ezach znajdujemy teoretyczne opisy formy ustrojowej danego
paostwa oraz jej łucję, prócz - co zrozumiałe - przyczyn powstawania i rozwoju danej formy paostwa
leż głębszych uwarunkowao jej trwałości i zmiany.
Natomiast same generalizacje historyczne dotyczące wielu podobnych paostw ientują - w
bardziej lub mniej usystematyzowanej postaci - podręczniki historii 5twa i prawa, chociaż
uogólniające ujęcia historyków paostwa i prawa obciążone są tnym mankamentem
metodologicznym, mianowicie, posługują się oni trójelementową cepcją paostwa (ludnośd,
terytorium, władza suwerenna). Dlatego najwartościowsze politologa są specjalne studia, których
autorzy poddają teoretycznej obróbce ogromny eriał historyczny (empiryczny). Stosują przy tym
w szerokim zakresie metodę
104
porównawczą. W ten sposób powstają konkurujące ze sobą historyczne teorie wschodnich
czy paostw feudalnych; uogólnienia dotyczące procesu pov scentralizowanych organizmów
paostwowych w nowożytnej Europie czy ksztaho współczesnego demokratycznego paostwa
prawa.67
Historyczne teorie polityki mają ograniczoną historycznie moc ekspl składają się bowiem ze
zdao historycznych, zamkniętych ontologicznie - i stopniu - epistemologicznie. Zakres
zastosowao twierdzeo teorii hisu ograniczony jest do określonych układów społecznych;
ograniczony jest przez to przestrzennie, ale również czasowo. Opisuje ona, jak w danych historycznie
w zrealizowała się określona prawidłowośd, o której mówią prawa (ogólnej) teorii Jak np. poziom
rozwoju gospodarki danego społeczeostwa, jego majątek pre warunkuje w danym czasie i miejscu
rodzaj i liczbę środków publicznej regu pozaekonomiczną efektywnośd czy strukturę organizacyjną
paostwa. Dla przyczyną słabości despotii wschodnich była nietrwałośd centralizacji aparatu, alb
ówczesnych warunkach gospodarczych i komunikacyjnych dystans, odległośd międi centralną a
organami lokalnymi, utrudniała lub wykluczała trwałośd cei paostwowej.66 Inną przyczyną
decentralizacji paostwa był niski stopieo gospodarki pieniężnej. Urzędnicy otrzymywali za swą
służbę wynagrodzenie w na tej sytuacji starali się przejąd na własnośd źródła dochodów i traktowali ją
jako
901
Przypisy:
T. Dąbrowski: Metodologiczne ujęcie badao nad teoriami empirycznymi. "Zagadnienia
Naukoz
1977, nr 2, s. 198. 2
J. Topolski: Teoria wiedzy historycznej. Poznao 1983, s. 179; por. też K. Jodkowski:
funkcjonowanie paradygmatu. "Studia Filozoficzne" 1981, nr 1, s. 53-65.
Por. szerzej T Buksioski: Twierdzenia ogólne w naukach historycznych i społecznych. W
historią a teorią (pod red. M. Drozdowskiego). Warszawa-Poznao 1988, s. 402-405. 4 Por. K.
Zamiara: Metodologiczne znaczenie sporu o status poznawczy teorii Warszawa 1974,
J Kmita: Z problemów epistemologii historyczne). Warszawa 1980, s. 150-203; J. Topolski:
Prawda historii. Poznao 1987, s. 19-20. Stanowisko realistyczne zostało współcześnie mocno
osłabione. Przyczyr tego - obok filozoficznych konsekwencji mechaniki kwantowej - osłabienie
absolutystycznego ideału po: epistemologicznych kryteriów prawomocności wiedzy naukowej
rezygnuje wiele koncepcji filozofó szczególnie w ramach tzw. nurtu antyrealistycznego w filozofii
nauki. Między innymi chód paradygmatyczną koncepcję rozwoju poznania naukowego ICuhna, czy
różne warianty postmodernu
y: Pro&ess and Prospects. W: International Handbook of Hatoricai Studies Conianporary
Kesearcn ona t (eds. G.G. Iggers and H.T. Parker). Westpon, Conn. 1980, s. 87-108.
J. Jułiiard: Le Politique. W: Faire de histoire. T. II, s. 137, cyt. za J. Topolski: Historia..., op.cit.,
22
Por. J. Topoiski: Historia..., op.cit.. s. 188.
23
Por. np. M. Karwat: Podmiotowośd polityczna. Warszawa 1980; T. Kiementewicz: Model
wyjaśniania
o politycznych. "Studia Nauk Politycznych" 1986, nr 2; i. ?nok&m Człowiek a sytuacja
polityczna: relacyjny paradygnat polkolopi humanistycznej. W: Ciągłośd i zmiana w życiu politycznym
(pod red. T.
:ntewicza). Warszawa 1988.
24
T. Łepkowski: Przeszłośd miniona i teraźniejsza. Warszawa 1980, s, 191-19Ł por. też J.
Pomorski:
Mogiczne problemy historii najnowszej. "Przegląd Humanistyczny" 1987, nr 9. s. 2-4 oraz JC
Kersten:
yk - twórcą źródeł. "Kwartainśk Historyczny" 1971, nr 2, s. 313-329.
25
J. Pomorski: op.cit., s. 7.
26
Por. zwiaszcza F. Ryszka: Nauka o polityce. Warszawa 1984, s. 311 i n; M. Soboicwski:
Historyczne
zjawisk politycznych. W: Metodologiczne i teoretyczne problemy nauk politycznych (pod red.
K. Opałka). awa 1975, s. 239 oraz zamieszczone w tym tomie prace i. Woleoskiego (Spór o status
metodologiczny nauki tyce, s. 56) i B. Pasierba (Nauka o polityce a historia, s. 262); J. Maternicki:
Problemy dydaktyczne historii wszej. W: Historia najnowsza jako przedmiot badao i nauczania (pod
red. J. Maternickiego). Warszawa
108
1990. &. 87-98; T. Uiioski: Przedmiotowe i metodologiczne swoistości historii i politolog!. W:
Historia - p polityku. Warszawa 1990, s. 167-172.
A. Garlicfc: Głos w dyskusji: pc "Rok 1948*. "Polityka" nr 51, z dn. 17 grudnia 1988 r. 28
J. Topobki: Metodologiczne problem? historii najnowszej. "Dzieje Najnowsze" R. XIII, 1981, ni
317 i n.; W. K.u!a: Wokół historii. Warszawa 1988, s. 35; I.D. Kovalczenko: Metody
istoriczeskovo issiiec
Moskwa 19S7. s. 101-105.
29
T. ŁepkowskiT Dzmne słowo terctniejszoH. W: Człowiek i historia. Warszawa 1977, s. 102.
30
W. Wraosek: Koncepcja Niezbędnego dystansu poznawczego" w historii najnowszej. W: .
najnowsza.,.. op.cit., s. 42.
T. Łepkowski: Dziwne słowo..., op.ti!., s. 98-99.
G. Barraciough: Wstęp do historii współczesnej. Warszawa 1971, s. 32 oraz F. Ryszka: A
polityce a nauka historii. "Historyka" 1%9, II, s. 37
D. Bell: The World in 2013. "New Society" z dn. 18 grudnia 1987 r., s. 31.
34
Por. idem: Sociology and Postmodernity. "The Polish Socioiogicai Bulletin" 1989, No 3-4, s.
np. A. Schaff: Dokąd prowadzi drogai Szczecin 1988.
?or. w tej sprawie G. Barraciough: op.cit., s. 19-58 oraz J. Pomorski: op.cit., s. IZ
Zob. J J. Wiatr Socjologia wojny w post-clausewitzowskim świecie. W: Prawo i polityka. W
1988, i. 348-357.
Ł__Ł
f _.
Kr- (tm) ;
i-*.; -.
37
61
Zob. szerzej P. Pacewicz: Pomiędzy myślą a rzeczywistością. Rewolucja społeczna jako
zjawisko
ologicznc. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdaosk-Łódź 1983.
62
Szerzej w artykule: P. Sztompka: Dynamika ruchu odnowy w świetle teorii zachowania
zbiorowego.
ia Socjologiczne" 1982, nr 3-4, s. 83.
63
Por. zwłaszcza G. Rude: The Crowd in History 1730 - 1848. London 1981, szczególnie s. 237-
259; P.
rin: Rebels and Rulers, 1500 - 1660. T. I-II, Cambridge 1982; R. Cobb: The Police and the
People. French lor Protest, 1787 - 1820. (Mord 1970; EJ. Hobsbawm: Primime Rebels. Manchester
1959; Ch. Tilly. 37w ee. Cambridge Mass 1964; J. Baszkiewicz: Wolnośd, równośd, własnośd.
Warszawa 1981; W. Kula: Narodowe ylucyjne. Londyn-Warszawa 1991.
Zob. szerszą argumentację w artykule S. Kozyr-Kowalskiego: Gospodarka o paostwo i
świadomośd
czna. "Studia Socjologiczne" 1979, nr 3, s. 25.
65
Szerzej o warunkach przebiegu rewolucji: J. Baszkiewicr Wolnośd..., op.cil., s. 125-135; Zob.
też
uty przeglądowe, omawiające wspóiczesne koncepcje rewolucji: P. Zagonn: Theohes of
Revolution in emporaiy Htstography. "Political Science Quartely" 1973, No I, vol. 88, s. 23-52; B.
Misztal: Koncepcje \ucji w socjologii amerykaoskiej. "Studia Socjologiczne" 1986, nr 2 oraz B.
Moon^a: Social Orgins of uorship and Dcmocracy. Boston 1966; T. Skoopol: States and Social
Revolution. Cambridge 1979 i C ego: Front Mobilizaaon to Revoluuon. Reading 1978.
110
66
Mowa o tzw. przyczynowej koncepcji czasu. Por. w tej sprawie S. Piekarczylc Historia - Kui
Poznanie. Warszawa 1972 s. 356-378 oraz M. Bunge: O przyczynowości. Warszawa 1968, s.
88-89 (łoi genetyczne, bez względu na to, czy przyczynowe czy nie, są właśnie rzeczywistym
substratem czasu, s. 89). Sz< czasie historycznym: J. Topolski: Czas w narracji historycznej. W:
Marksizm i historia. Warszawa 1977, s. lft Koncepcja F. Braudela trójpoziomowej struktury
rzeczywistości historycznej oraz odpowiadając trójrytmiczności historycznego czasu: historii
strukturalnej, czyli długiego trwania, historii koniunkturali stosunkowo krótkich falach" oraz historii
wydarzeniowej, F. Braudel: Historia i trwanie. Warszawa 1971, 120, 166-167 oraz idem: Morze
Śródziemne i świat śródziemnomorski w epoce Filipa II. T. 1, Gdaosk 1976, n., t. 2, Gdaosk 1977, s.
267; A.F. Grabski: Koncepcja historii globalnej - Femmd Braudel. W: Kształty fi
Łódź 1985, s 570-504; W.P Kazarian: Ponjatie wemeni w strukturę naucznogo znania.
Moskwa 1980, s. 115 67
A, Mączak: op.cit. Do powstałych stosunkowo niedawno najgłośniejszych, a zarazem
najcennie
poznawczo należą następujące studia: S. Eisenstadt: The Political Systems of Empires.
Glencoe 19< Anderson: Lineages of the Absolutist States. London 1974; R. Bendix: Kings or People.
Berkeley 1978 Wasiliew: Problemy gienezisa kitajskogo gosudarsKa. Fonnirovanie osnov socjalno)
struktury i politic. administracji. Moskwa 1983. Nie wspominamy tu o - do pewnego stopnia -
paradygmatycznych studia Marksa i F. Engelsa (nad monarchią absolutną, republiką parlamentarną i
bonapartyzmem); M. W (zwłaszcza nad administracją biurokratyczną, właściwą nowoczesnym
społeczeostwom europejskim) i Tocqueville'a (nad demokracją masową)
fA
ROZDZIAŁ IV
Jak integralnie wyjaśniad politykę? Dyrektywy metodologiczne analizy politologicznej
4.1. Dostarczanie wiedzy praktycznej: diagnozy i prognozy
Dyrektywy metodologiczne analizy politologicznej dają szansę stv całościowego i spójnego
obrazu życia politycznego danego społeczeostwa w okr przedziale czasu. Jest to możliwe dzięki
poddaniu badao empirycznych, obejn wszystkie podstawowe aspekty rzeczywistości politycznej,
wspólnej sti konceptualizacyjnej. Z tego punktu widzenia analiza politologiczna jest t
W
rzeciwieosrwie do dotychczasowej polskiej politologii, która była w znacznym stopniu
olitologią służalczą.
(Analizę politologicznA możemy wstępnie określid jako postępowanie badawcze z życiem
różnych
procedur
dostarczających
wiedzy
opisowo-diagnostycjnej
o
systemie
łarizy
paostwnwej^danggo społeczeostwa. Wiedza ta umożliwia:
1.
Rozumienie aktualnego życia politycznego danego społeczeostwa poprzez:
a)
rekonstrukcję struktur motywacyjnych działao politycznych (i doniosłych
)litycznie) jednostek i grup społecznych;
b)
rekonstrukcję (obiektywnej) sytuacji politycznej, na której podłożu kształtują
; struktury motywacyjnejlziałao politycznych;
2.
Wykrywanie - i (lub)~przewidywanie tendencji rozwojowych systemu władzy
ostwowej, w jego budowie i funkcjonowaniu.
Wyniki analiz politologicznych plasują się w logicznej strukturze wiedzy o świecie liryki na
ostatnim - co nie znaczy mniej ważnym - miejscu.
Przypomnijmy, że w świetle dotychczasowych rozważao struktura wiedzy >rełycznej o
politycznej rzeczywistości przedstawia się następująco:
114
1. Teoria
I
o całości wraz z odpowiednimi u
ontologicznymi (ogólnym modeiem rzeczywistości społecznej i mechanizm*
przekształceo).
2.
Teoria (ogólna) polityki, której dziedziną przedmiotową jest podst
całości społecznej tj. paostwo.
3. Historyczne teorie polityki. Składają się one w przeciwieostwie do teorii
- z generalizacji i praw historycznych, a więc uogólnieo dotyczących prawidłowośd
wspólnych wielu paostwom, jednak określonego typu. Formułowane są zatem z
widzenia tego, co jest dla nich osobliwe, niepowtarzalne. Dlatego potencjalny za;
ważności jest partykularny czasoprzestrzennie.
4. Opisy i wyjaśnienia jako rezultaty badao konkretno-empirycznych, a więc
jednostkowych faktów i procesów politycznych przy zastosowaniu technik postęp
empirycznego (tj. technik zbierania, opracowywania i interpretacji danych empirycs
Twierdzenie teorii dwóch pierwszych poziomów oraz dyrektywy metodolog charakterze
treściowym na nich oparte tworzą bazę heurystyczną i eksplanacyjną bezpośrednio przedmiotowych.
QTOtarcaija^_bowiem badaczowi systemu pojęd ( regułami ich używania) służących do spójnego
ujmowania całej rzeczywistości poi (obecnej i minionej). Kierują zatem procesem hipotetycznej
selekcji i hierar czynników wviaśniaiacvch.
2. Potrzeba informacji koniecznych dla rozstrzygnięcia praktycznego problemu
•oru działania politycznego.
3. Potrzeba przewidywania alternatyw rozwoju sytuacji politycznej (np. skutków
bezpieczeostwa Polski ewolucji formy terytorialnej organizacji wiedzy paostwowej w
mym ZSRR).
4.
Empirycznej oceny skutków realizacji programów politycznych. Chodzi
aszcza o globalne rezultaty różnorodnych działao podmiotów życia politycznego. Służą
IU tzw. badania ewaiuacyjne.6
*Diagnoza^jest poznawczym rezultatem określania stanu jakiegoś obiektu Jub adu ze względu
na posiadanie pewnej globalnej cechy (zbioru cech). Diagnozowanie
więc procedurą badawczą, dzięki której nauki podstawowe (realizujące wartości aiawcze dla
nich samych) mogą, chod nie muszą, nawiązad "kontakt" z innymi sferami ia, przekształcając swój
dorobek w wiedzę praktyczną. Diagnozowanie (jak wskazuje
chodby grecka etymologia - dla - przez, gnozis = poznanie) jest }aktyt
iświetlaniem rzeczywistości zamkniętej w określonych ramach czasoprzestrzennych.' oświetlaniem"
mającym na celu wskazanie wszystkiego tego, CO złożyło się na sślony stan i teadeftc^iozwojową-
tego właśnie wycinka świata. Diagnoza - jak pisze
2. Potrzeba informacji koniecznych dla rozstrzygnięcia praktycznego problemu
•oru działania politycznego.
3. Potrzeba przewidywania alternatyw rozwoju sytuacji politycznej (np. skutków
bezpieczeostwa Polski ewolucji formy terytorialnej organizacji wiedzy paostwowej w
mym ZSRR).
4.
Empirycznej oceny skutków realizacji programów politycznych. Chodzi
aszcza o globalne rezultaty różnorodnych działao podmiotów życia politycznego. Służą
IU tzw. badania ewaluacyjne.6
*Diagnoza^ jest poznawczym rezultatem określania stanu jakiegoś obiektu Jub adu ze
względu na posiadanie pewnej globalnej cechy (zbioru cech). Diagnozowanie
więc procedurą badawczą, dzięki której naukT podstawowe (realizujące wartości aiawcze dla
nich samych) mogą, chod nie muszą, nawiązad "kontakt" z innymi sferami ia, przekształcając swój
dorobek w wiedzę praktyczną. Diagnozowanie (jak wskazuje
chodby grecka etymologia - dla - przez, gnozis = poznanie) jest jakby eświetlaniem
rzeczywistcjśja zamkniętej w określonych ramach czasoprzestrzennych, ześwietlaniem" mającym na
celu wskazanie wszystkiego tego, co .złożyło się na eślony start i tendencję rozwojową tego właśnie
wycinka świata. Diagnoza - jak pisze
116
S. Ziemski - to rozpoznanie jakiegoś stanu rzeczy i jego tendencji rozwojowych na pod
objawów, w oparciu o znajomośd ogólnych prawidłowości7.
Dokonywanie diagnoz wymaga specyficznego podejścia poznawczego. Określi mianem
podejścia ^ejestmjąco-faktojogicznego. Należy je odróżnid od faktografie Wówczas tradycyjny sufiks -
"logia" sugeruje, że rejestracja tego, co dzieje się w ( czasie i miejscu zakłada teorię faktu złożonego,
czyli zdarzenia zarejestrowanegc struktura w miejscu i czasie. Fakty badane przez poszczególne nauki
społeczne 1 złożoną strukturę rezultatów czynności badawczych, bynajmniej nie redukującą ;
prostego orzeczenia nazwy o jakimś fragmencie życia społecznego.8 Jednak właś złożona struktura
faktu nie czyni z niej fetyszu wiedzy jedynej, sam w sobie bowie on bezwartościowy; ewentualną
wartośd poznawczą uzyskuje w momencie gdy 2 użyty w procedurach takich, jak wyjaśnianie czy
przewidywanie. Mimo tego, że dis oparta jest na swoistej faktologii, implikuje - w momencie
kooczącym \ diagnostyczny - podejście eksplanacyjno-nomotetyczne. Użyte prawa c prawidłowości
po to, by móc wyjaśniad fakty teoretyczne i prawidłowości niższego Na tym polega właśnie
"zamknięcie" diagnozy na możliwości ekstrapolacji s stwierdzonych i usytuowaniu ich w wiązce
procesów przewidywanych. Diagnoza nie byd zatem prognozą, ale jedną z jej przesłanek - warunkami
początkowymi.
Inspirująca diagnozę rola teorii jest banalnym wnioskiem z dotychczas
estrzennych.
Powyższa charakterystyka kategorii analitycznych jest określeniem ramowym, precyzowanie
tego określenia możliwe jest tylko w ramach samego opisu kontekstów todologicznych, w których
ono występuje. Szczególnie istotny jest tu aspekt gmatyczny, tj. wskazanie na oddiagnostyczną
genezę powołania jej do życia.
Kategorią analityczną występującą w wielu dyscyplinach i tworzoną na podstawie nych teorii
szczegółowych jest termin "sytuacja". Jest to klasyczna kategoria ilityczna, zamykająca ontologię. w
określonej przestrzeni i czasie. Inne, potrzebne do rozwinięcia - to dynamika, statyka, położenie itd.
Oczywiście można analizowad je o takie (na przykład jako konstrukty cybernetyczne), lecz bez
interpretacji w dziedzinie rii przedmiotowej. Niewiele to jednak daje. Tak więc sama "sytuacja" to
abstrakt, lecz nacja polityczna, obudowana terminologią teorii polityki, to już pewne narzędzie
Sawcze. Podobnie sytuacja ekonomiczna, społeczna itp.
W formie wstępnego podsumowania kwestii statusu kategorii analitycznycr żerny
zaproponowad schemat 1.
118
Schemat 1
Status kategorii analitycznych
teoria-
przedmiotowa
-> diagnozowanie
wprowadzenie-kategorii analitycznej (sytuacja)
-> badania i wynik czyli diagnoza
metodologia-tej teorii
cele pozapoznawcze przyświecające wyborowi tego właśnie wycinka rzeczywistości "do
diagnozy"
Oto zasadnicze wnioski, które nasuwa tenże schemat:
1. Prowadzenie kategorii analitycznych nie jest ani prostą, logiczną konsekv samej teorii
przedmiotowej, ani też konsekwencją koniunkcji jeijwierdzelL i_dyr
L,, ". _,
,
a. (W tej roli stają się zatem bądź istotnymi składnikami warunku wystarczającego, tylko
sprzyjają lub przeszkadzają realizowaniu się określonych prawidłowości ocznych).
Jednakże globalna sytuacja polityczna, w jakiej znajduje się polityk, nie wyznacza
zachowao w sposób jednoznaczny. Jest bowiem faktem, że warunki zewnętrzne
rzają sprawczym podmiotom jedynie zbiór możliwych do podjęcia czynności. Jedną z
wybiera działający w zależności od posiadanej i uruchomionej wiedzy o sytuacji
ania oraz w zależności od swych wartościowao.
Dokonanie konkretnej, wcześniej tylko możliwej czynności, powoduje skutki, które ¦az ze
skutkami zjawisk doniosłych politycznie oraz skutkami zbiegów okoliczności -;niają dotychczasową
sytuację polityczną. Tworzy to z kolei przesłanki motywacyjne Łao innych podmiotów polityki -
paostw, partii politycznych itd. Zazębiające się w ten ób skutki działao różnych uczestników praktyki
politycznej są elementami lostkowego procesu politycznego. Moglibyśmy zatem powiedzied, że
zmiana sytuacji tycznej istniejącej w danej chwili - to zdarzenie jednostkowe (w szerokim sensie, a ; i
stany rzeczy i procesy) z późniejszej chwili niż to, które przeszkadza lub sprzyja łaniom podjętym
przez podmioty polityki w czasie t^.
120
W tym znaczeniu użył zdefiniowanego terminu J. Krasuski: Ta nagła sytuacji na Bałkanach
(chodzi o zakooczoną klęską agresję Mussoliniego na G października 1940 r. oraz zamach stanu
dokonany w Belgradzie 27 marca 1941 rząd jugosłowiaoski odmawia potwierdzenia przynależności
do trój przymierza i pakt przyjaźni z ZSRR - T.K.) - pomieszała szyki Hitlerowi, który na maj li planował
wojnę ze Związkiem Radzieckim .
Zazwyczaj każdorazowy stan stosunków ekonomicznych, społecznych c politycznych
odnotowywany jest w ich globalnych ocenach. Mówimy więc o ekonomicznym bądź ożywieniu
koniunktury, o sytuacji rewolucyjnej bądź o st; społeczno-politycznej. Co się zaś tyczy
międzynarodowych uwarunkowao politycznych, to skala ocen rozciąga się od umiędzynarodowienia
sytuacji wev (współczesny Liban, Rzeczpospolita szlachecka w drugiej połowie osiemnastego do
względnej niezależności wewnętrznego rozwoju kraju (to współczesna Albai niedawna kraj "zabity
deskami").
4.2. Ujęcie syntetyczne: politologia humanistyczna, politologia strukturalna i politologia
historyczna
Punktem wyjścia konceptualizacji badania życia politycznego jest teoria
Ki siruKiuiy ruzacyjnej aparatu twa i partii ;ycznych
paostwowej - prawny i polityczny system normatywny określający organizację władzy
paostwowej
kt struktur owacyjnych działao tycznych lżących i rządzonych)
- ideoiogie i programy polityczne - opinia publiczna, postawy polityczne wobec instytucji
politycznych i przywódców ~ zakres akceptacji władzy paostwowej - struktury mentalne (mity
polityczne, stereotypy)
kt socjotechniczny: ki i metody działao tycznych
- styl rządzenia i przywództwa politycznego - dominujące środki i sposoby kształtowania i
realizacji programu politycznego paostwa: - korzystanie z praw politycznych - posługiwanie się
środkami przcciwprawnymi - używanie środków "niesformaiizowanych lecz mieszczących się w
ramach prawnego dozwolenia" (określenie K, Opałka) - zakres władzy i odpowiednio zakres wolności
obywatelskich i praw politycznych
122
Dopełniającym ujęciem do przekrojowego jest analiza zmian rzeczy* politycznej. Interesują
wówczas badacza zmiany, jakim podlegają poszczególne v rzeczywistości politycznej, słowem,
procesy polityczne. Przy czym w danym wypadk to procesy cząstkowe - procesy przeobrażeo,
opisanych wyżej, składników poli sfery życia społecznego. W dynamicznym ujęciu rzeczywistości
politycznej poja\ nowy aspekt analizy. Mianowicie, chodzi o analizę globalnych (sumatywnych) rezi
omawianego rodzaju działalności ludzi.
Rezultaty owe przejawiają się bezpośrednio w sferze politycznej. Przykład zmiany układu sił
politycznych klas i warstw danego społeczeostwa, zmiana s; sprawowania władzy politycznej czy
też zmiana pozycji danego kraju na międzynarodowej (np. utrata statusu mocarstwa,
przejście do grupy zdominowanych). Rezultaty owe możemy też zauważyd śledząc wpływ
śr pozaekonomicznego przymusu na życic ekonomiczne. Władza paostwowa może b hamowad (resp.
przyspieszad) rozwój sił wytwórczych chroniąc stosunki produkcji 1 dla nich "kajdanami". Aspekty
analizy rzeczywistości politycznej w wy diachronicznym prezentuje tablica 2.
Tablica 2
Diachroniczny wymiar analizy rzeczywistości politycznej - procesy polityczne
y, gonitwie informacji ze świata (o wydarzeniach dnia).
W czasie kroniki politycznej rozgrywają się zdarzenia, które dopiero z perspektywy ccy,
niekiedy lat, ujmujemy jako ogniwa w łaocuchu wydarzeo tworzących jakiś iznawalny polityczny
proces cząstkowy, zaczątek - później trwałej - tendencji )jowej.
Ten, kto nie gubi nigdy w gąszczu codziennej kroniki politycznej swojego stałego iku, ani też
nie myli taktyki ze strategią11, staje się - jak G. Gioliti, bo o nim mowa -zinkowym politykiem.
Odmiany czasu politycznego wiążemy zatem ze zmianami całości społecznych:
politycznego, instytucjonalnych ram życia politycznego oraz typu społeczeostwa Inego.
Wydaje się, że zmiany rzeczywistości politycznej dokonujące się w ciągu dni asie kroniki politycznej)
są w większym stopniu bezpośrednimi skutkami działao kiego grona ludzi uwikłanych w kształtowanie
się i podejmowanie bieżących decyzji ocznych - szefów rządu i opozycji, przywódców partii,
przywódców opinii publicznej
Natomiast zmiany jakościowe, sięgające w głąb struktur gospodarczych, cznych i
politycznych, to nic innego tylko globalne, skumulowane rezultaty
124
y, gonitwie informacji ze świata (o wydarzeniach dnia).
W czasie kroniki politycznej rozgrywają się zdarzenia, które dopiero z perspektywy ccy,
niekiedy lat, ujmujemy jako ogniwa w łaocuchu wydarzeo tworzących jakiś iznawalny polityczny
proces cząstkowy, zaczątek - później trwałej - tendencji )jowej.
Ten, kto nie gubi nigdy w gąszczu codziennej kroniki politycznej swojego stałego iku, ani też
nie myli taktyki ze strategią11, staje się - jak G. Gioliti, bo o nim mowa -zinkowym politykiem.
Odmiany czasu politycznego wiążemy zatem ze zmianami całości społecznych:
politycznego, instytucjonalnych ram życia politycznego oraz typu społeczeostwa Inego.
Wydaje się, że zmiany rzeczywistości politycznej dokonujące się w ciągu dni asie kroniki politycznej)
są w większym stopniu bezpośrednimi skutkami działao kiego grona ludzi uwikłanych w kształtowanie
się i podejmowanie bieżących decyzji ocznych - szefów rządu i opozycji, przywódców partii,
przywódców opinii publicznej
Natomiast zmiany jakościowe, sięgające w głąb struktur gospodarczych, cznych i
politycznych, to nic innego tylko globalne, skumulowane rezultaty
124
różnorodnych działao ludzi, czyli procesy społeczne. Wyodrębniliśmy w związku z tj
podstawowe mechanizmy zmiac sytuacji politycznej.
1. Zmiany wywołane przez bezpośrednie skutki działao politycznych.
2. Procesy polityczne, czyli wypadkowa różnorodnych działao wielu uczes
(tak jednostek, jak i grup społecznych) życia politycznego. Jeszcze inaczej n
powstawanie nieprzewidzianych przez ludzi dalekosiężnych skutków ich <
politycznych. Takim uniwersalnym mechanizmem zmian były przez stulecia woj
przykład z II wojny światowej wyłonił się dwubiegunowy system światowy.
3. Powstanie zdarzeo przypadkowych w wyniku przecinania się serii przyczyi
(tzw. przypadki intersekcyjne), interwencji praw niższego poziomu niż społeczne
przypadki interferencyjne).
Przypadek interferencyjny powstaje w rezultacie wzajemnego nakładania si różnych
poziomów - biologicznego i społecznego. Wówczas pewne zdarzenia, skutkiem przyczyn
fizjologicznych (a więc koniecznych na gruncie praw biologie stają się jednym z czynników
warunkujących przebieg procesu politycznego. Po jednak prawa procesu politycznego nie
determinują tego zjawiska, jest ono względem nich przypadkowe. Jest tez przypadkowe ze względu
na całą sytuację połi w której otoczeniu zaszło.
Przypadkiem inferencyjnym jest, moim zdaniem, znany historiografii tzv
cdzy elementami rzeczywistości politycznej można ukazad rekonstruując przestrzeo Iziaływao,
zakładaną przez teorię polityki (budowaną na gruncie jakiejś orientacji reryczno-metodologicznej).
Przestrzeo oddziaływao - za J. Topolskim - określimy o zbiór relacji miedzy elementami przestrzeni
oniologicznej16. Przestrzenie ontologiczne (wizja świata i człowieka), właściwe danemu kierunkowi
badawczemu, różnią się ;dzy sobą poglądami na człowieka i społeczeostwo. Przede wszystkim inaczej
widzą urę człowieka (podmiot czy przedmiot), istotę społeczeostwa (zbiór czy całośd), kształt :orii
(przypadek czy proces). W konsekwencji różnią się poglądami na rolę człowieka społeczeostwie i
historii (wolnośd czy koniecznośd). Przestrzeo oddziaływao teorii ityki ukazuje więc podstawowe
zależności (przyczynowe, funkcjonalne, adaptacyjne) hodzące między:
a) działaniami grupy rządzącej oraz grup społecznych;
b) świadomością, kierującą tymi działaniami a
c)
kulturowymi i ekonomicznymi warunkami działao politycznych (potocznie
nych mechanizmem rządzenia czy mechanizmem funkcjonowania systemu
tycznego).
126
W szczególności przestrzeo oddziaływania ukazuje rolą świadomości politycz mechanizmie
rządzenia oraz mechanizm procesy politycznego (kształtowania się str władzy jako globalnego
rezultatu działaś politycznych). Zależności te stajs przedmiotami wyjaśnieo politologa, zwłaszcza
racjonalnych i przyczynowych. Przes oddziaływali zakładaną - zgodnie z twierdzeniami teorii polityki -
a będącą przedni: analizy politologicznej prezentuje niżej umieszczony schemat 2.
Schemat 2
Przestrzeo oddziaływao zakładana przez teorię polityki
międzynarodowe uwarunkowania działalności politycznej
-
mechanizm handlu światowego
i tendencje rozwoju gospodarczego
- elementy świadomości społecznej
wspólne epokom historycznym
- światowy układ sił politycznych
i powiązania sojusznicze
-
b)
relacja warunkowania przyczynowego świadomości politycznej grupy rządzącej
zez globalne rezultaty działao politycznych i innych rodzajów społecznych;
c) relacja bezpośredniego wpływu (przyczynowego) działao politycznych na
iadomośd grupową (np. kształtowanie postaw politycznych członków społeczeostwa za
średnictwem oddziaływao perswazyjnych i manipulacji) oraz zachowania polityczne -
lacja władzy politycznej;
d) relacja bezpośredniego wpływu (przyczynowego) badao grupy społecznej na
iadomośd polityczną grupy rządzącej (na strukturę motywacyjną działao politycznych) -
iacja wpływu politycznego i relacja współudziału w rządach;
e) wpływ świadomości politycznej na podjęcie decyzji działania politycznego oraz
konanie tego działania: grupy rządzącej i grup społecznych.
2. Relacja współzależności działao politycznych i procesu politycznego:
a) działania polityczne podejmowane przez poszczególne podmioty polityki,
rznie z działaniami pozostałych uczestników praktyki politycznej, rodzą wiele
istkowych skutków - częściowo zamierzonych, częściowo nie zamierzonych, częściowo
wiadomionych, częściowo nie uświadomionych; wszystkie one razem doprowadzają
128
obiektywnie do rezultatu globalnego (może nim byd np. zmiana struktury organiza aparatu
paostwa). Odnosi się to zarówno do działao grupy rządzącej, jak i działao społecznych..
b) z kolei globalne rezultaty działao politycznych oraz innych działao społec kształtują - za
pośrednictwem wiedzy o warunkach działania i systemu warte poszczególne działania grupy
rządzącej, jak również grup społecznych. Ciąg żale; przyczynowo-skutkowych przebiega następująco:
warunki działania -> wiedza o tych warunkach (i wartościowania) -> d
(
działania -> działanie -> zmiana warunków działania -> itd. Analiza życia politycznego
prowadzona jest zasadniczo w ramach trzech n badao: politologii humanistycznej, politologii
strukturalnej i politologii history Pierwszy model, adresowany do subiektywnej strony
rzeczywistości polity wyposażony jest w kategorie odpowiednie do analizy świata motywacji i d.
politycznych. W modelu politologu humanistycznej powstają biografie polity rekonstruuje się
warstwę wydarzeniową utworzoną z indywidualnych decyzji i dzi /ednostek i grup, zwłaszcza o
doniosłych skutkach dziejotwórczych.
owadzenia obserwacji uczestniczącej, wywiadu, badao ankietowych, analizy ientow
osobistych, analizy materiałów statystycznych itd.19 Z tego powodu niemal de badania empiryczne w
obrębie nauki o polityce stają się siłą słowa /ołalnie socjologiczne. Po drugie - techniki postępowania
empirycznego są tylko sami, które stanowią tylko niezbędne narzędzia analizy faktów społecznych i
jści między nimi. Lecz same techniki, nawet ultranowoczesne, nie wystarczą do ienia przebiegu
dowolnego procesu społecznego czy zdarzeo, z których się składa, acesu rozkładu autorytarnego
socjalizmu. Badania empiryczne bowiem muszą byd ane teorią - w najgorszym razie potoczną wizją
świata i człowieka. Po trzecie ie - i najważniejsze - metody badawcze charakteryzują nie poszczególne
dyscypliny, :h grupy. W danym wypadku chodzi o metody właściwe wszystkim naukom mym (jako
jednego z głównych działów wiedzy naukowej, łj. nauki o człowieku -stocie społecznej - i
społeczeostwie ludzkim). Nie widad zatem rozsądnych ów, by badania empiryczne, dla których
układem sterującym jest teoria polityki, y się stawad socjologiczne tylko dlatego, że ich autor
posługuje się określonymi cami zbierania, opracowywania i interpretacji danych empirycznych, a
właśnie takie a stanowią podstawę empiryczną nauki o polityce. Tak więc etykietka "socjologia zna"
pełni rolę listka figowego ukrywającego niemiłą w Polsce profesję.
130
Dwa pozostałe modele badao politologicznych ujmują rzeczywistośd polity< strony
obiektywnych faktów i procesów nie wyrażanych bezpośrednio w kate działao ludzkich. W modelu
poHtologii strukturalnej dokonuje się opisu systemu paostwowej, jego budowy i funkcjonowania. W
tej płaszczyźnie analizy politok rozmywa się niejednokrotnie granica między nauką o prawie konstyti
(kompetencja prawoznawcza, ewentualnie ustrojoznawcza) a nauką o polityce.
Określanie roli prawnej komponenty analizy sytuacyjnej nastręcza i trudności. Politolog,
jakkolwiek wyzwolony z niewoli prawniczej, musi uwzględni że prawo jest nie tylko narzędziem
działao politycznych, ale też określa orgs sprawowania władzy paostwowej (podział kompetencji
normodawczych i s czynienia z nich użytku, udział ludności we władzy, tzn. prawa polityczne itp.).
toczy się wśród polskich teoretyków prawa i politologów spór o rozparcel problematyki badawczej
tradycyjnej teorii paostwa i prawa (jako dyscypliny badaw Nie włączając się do niego bezpośrednio
wskażę tylko częśd wspólną zainter badacza prawa i politologa. Tworzą ją zagadnienia związane z
aspektem realnym prawnych, tzn. ze społecznym kształtowaniem się i oddziaływaniem norm
prawnyc zasięgiem zainteresowao politologa pozostaje właściwie tylko problematyka dogm nauk
prawnych. Nie znaczy to, że politolodzy nie zajmują się problematyką dognu zwłaszcza w odniesieniu
do podziału kompetencji normodawczej i pozycji obywj
toaoiogicz-
Moaeie anauzy pomologicznej
Hy
Model politologii
Model politologii
Model
dęli
humanistycznej
strukturalnej
politologii
historycznej
izowana
subiektywna:
obiektywna:
obiektywna: procesy
aa
świat motywacji i
system władzy
polityczne (tj.
zywistości
działao
paostwowej
zmiany struktur życia
tycznej
politycznych
politycznego)
i analizy
pojęcia podmiotowe:
bezpośredni:
proces polityczny,
struktura motywacyjna,
społeczny podmiot
zmiana strukturalna,
cele polityczne,
władzy paostwowej
rozwój, tendencja
wiedza, ideologie
rządzenie, aparat
rozwojowa, prawid-
polityczne,
władzy, udział we
łowośd, sprzeczności
systemy wartości,
władzy, forma
między elementami
podmioty i ich
organizacyjna
procesu politycznego,
działania,
paostwa, reżim
przyczyna, rezultat
czynnik psychiczny
polityczny
globalny
132
ciąg dalszy tablicy 3
Metodologicz-
Modele analizy politologicznej
cechy
Model poiitologii
Model politologu
Model
modeli
humanistycznej
strukturalnej
politologii
historycznej
procedura
wyjaśnianie
wyjaśnianie
wyjaśnianie
wyjaśniania
racjonalne
strukturalne
przyczynowe
(i funkcjonalne)
perspektywa
czas krótki i średni
datowany czas
czas długi -
czasowa
- czas kromki życia
trwania: krótkiego,
czas zmiany
analizy
politycznego
średniego i długiego
strukturalnej
(mierzony za pomocą
(mierzony za
zegara i kalendarza)
pomocą lat)
Nie znaczy to jednak, że badania politologiczne płyną trzema nurtami, któi się nie łączą.
Przeciwnie - ramą konceptualizacyjną tych badao jest teoria + umożliwiająca powiązanie w
dialektyczną całośd wszystkich aspektów (rozwojowego, strukturalnego i aktywistycznego). Co
więcej, dyrektywa wyj;
f niotuipod tnoiusjBtzp aafefnsidfeid '(
IpEZJIBUŁfofBUJ Op 3JU3ZBP -S3f ppSOUpsf OTtlBMODfójSOd
IUJBI3BJBKP (ar B (MC^IIŁCM qoAj pjouzaoiAzn i pjouuizo B<ttXpL%3Zjd o) pfisoupof
tuiEiueuo>{9Zid Xzp
o niuazojez 'MZI M 01 Sis 10X23 BiaBAod&jsod oSaf p§o"iBisof3Bi usoioiuipod oipeuod B
'gE-Bizp qD/(i As.9^itŁ<M p§;ouzD3iizn o ZBJ
isnui zaspeą 'sr
o moiuipod o3aacAvozijBUB KzpsŁw op OD &z9iodnj e" zpaiA\odpo peuŁ&no ^ąaz
(BJiza^siuEUin isaf ipBnjXs faj M amc^osoisEZ fofefeui teOMFpeą fejnp9DOJt<j ( 3iioi§an,o
BUI Aąoso fsuMad pjoniŁ&D JCAVJXM JCUBP o§9ZD8,p :9iaMX)BOJ3iiB ąn,) orui [BUOJJAM TOiiupod
o§ &>fefnsai3iui olazosjp 'siaBi^d aiąos ao BIMBI*
9UBMOU1
V
fes raipjB.f 'i}aiMO)(isoup9f ipziepz siuei
uzj 'BiUBtnjBpŁłA Mcfezpoj nqo si
ipfofefns
/•
,.. . p^<t
^^
- /¦
e.
Jednakże założenie o racjonalności nadaje modelowi wyjaśniania racjonal; (interpretacji
humanistycznej) jedynie charakter dedukcyjny. Żeby więc uzyskad j (przyczynowe,, zatem w
kategoriach warunków niezbędnych i dostatecznych) wyjaśn działania politycznego, należy
rozbudowad model wyjaśniania racjonalnego w kier wyjaśniania dedukcyjno-noraologieznego,
uzupełnionego ewentualnie wyjaśnia genetycznym.
B. Wyjaśnianie przyczynowe. Ekspianacji globalnych rezultatów dz politycznych dokonujemy
za pomocą wyjaśnieo przyczynowych. Wskazujemy wó\ wystarczające, konieczne, sprzyjające lub
przeszkadzające warunki zajścia zdan będącego skutkiem działania określonego podmiotu polityki, a
także skutkami ds innych jednostek i grup społecznych oraz zjawisk doniosłych politycznie.
Ponieważ jednak globalne rezultaty działao politycznych stanowią wypad splotu wielu
prawidłowości, ich wyjaśnienie wymaga odwołania się do większej praw, nie zawsze przy tym
jednoznacznych.
Prawo mówiące o wystarczającym warunku zajścia jakiegoś zdarzenia wylic ogół wiele
różnych czynników nao wpływających, od najistotniejszych do ubocznych.
Tak więc, żeby wyjaśnid (przyczynowo) dany fakt, nie wystarczy zi odpowiednie prawo (i jego
odpowiednik przedmiotowy - prawidłowośd), wska; Dolitoloeowi czynniki, które mogły go wywoład.
Musi on w toku dalszych czyi
2. Odtworzeniu relacji przyczynowego warunkowania przez globalne rezultaty uprzednich
działao politycznych oraz działao grup społecznych zrekonstruowanego cześniej systemu wiedzy i
norm, właściwego w owym czasie działającemu podmiotowi jlityki. W tej fazie wyjaśniania chodzi o
wskazanie ogólnych prawidłowości pojawiania c i (bądź) rozwoju określonych ideologii politycznych
(doktryn politycznych), spółkształtujących programy polityczne. Te prawidłowości opisują prawa
przyczynowe badające się na wiedzę nomotetyczną zawartą w teoriach systematyzujących
wyjaśnianie icjonalne działao (wyjaśnianie przyczynowe).
Wśród czynników wyjaśniających struktury motywacyjne działao politycznych, lajdujemy,
obok ideologii politycznych, także czynniki wiążące się z grupowym larakterem działalności
politycznej (interesy organizacji politycznych, interesy osobiste ktywu tych organizaqi itp.). Mówi o
nich chodby twierdzenie sformułowane przez tanisSawa Ossowskiego: interesy osobiste wiążą aktyw
organizacyjny z polityką rganizacji tym silniej, im większą trwałośd wykazuje organizacja, im mniejszy
wpływ na bsadzenie stanowisk organizacyjnych mają szerokie rzesze członków zbiorowości, którym
rganizacja przewodzi - czy służy, im mniejsza jest względem nich odpowiedzialnośd iktyczna osób
zajmujących wybitniejsze role społeczne w organizacji.29
136
Dalej, do czynników wyjaśniających struktury motywacyjne działao polityczi musimy też
zaliczyd presję zorganizowanych grup społecznych.
Poniżej, omawiamy przykład narracji historycznej, który ilustruje, jak w prak badawczej
przebiega wyjaśnianie (przyczynowe) faktu; wyjaśnianie, w którym istotną odgrywa rekonstrukcja
złożonej sytuacji orscorycznef, a następnie, jak wy/aśnA przyczynowe jest rozbudowywane w
kierunku wyjaśnieo racjonalnych.
Latem 1891 roku rozpoczął się we wschodniej i południowo-wschodniej czi Rosji okres
wielkiego głodu, wywołany klęską nieurodzaju zbóż. Prawie równocześm klęską nieurodzaju
wybuchła w Rosji epidemia cholery i tyfusu, będąca natura konsekwencją skrajnie złego odżywiania
się ludności wiejskiej, a także warunf odbiegających od najbardziej elementarnych norm
higienicznych. Wystąpiła też si epizootia, dziesiątkująca stan pogłowia bydła i trzody w
gospodarstwach wiejskich (...).
Mimo rozmiarów nieszczęścia, jaki nawiedziło Rosję, car i jego otoczenie przywiązywali
zrazu większego znaczenia do rozpoczętej kampanii aprowizacyjnej (..,). R zaskoczony rozmiarami
nieurodzaju nie potrafił podjąd od razu energicznych i skuteczn środków zaradczych (...).
Rozpatrując przyczyny głodu, wskazywano na ogrom zacofania rolnictwa rosyjskii jego niską
wydajnośd, brak kultury agrarnej oraz funkcjonowanie przepisów hamując rozwói ekonomiczny
gospodarstw wiejskich. Kumulacja tych czynników powodowała,
nastania klęski głodu w Rosji w roku 1891. Pozostała przyczyna bardziej pośrednia -
będąca skutkiem zacofania mała iuktywnośd rolnictwa (czynnik B) - występowała w owym czasie
stale. Tym samym 3 niekorzystne warunki atmosferyczne tj. suszę oraz opieszałą postawę
administracji imy za konkretne warunki (składniki sytuacji), które umożliwiły zrealizowanie się
ddłowości. Można by ją było - prowizorycznie - ująd w następującą formułę ologiczną: zawsze, gdy
w jakimś społeczeostwie globalnym charakteryzującym się fana gospodarką roiną, nastanie
okresu długotrwałej suszy, a tej towarzyszy lencja administracji (mogąca się przejawid np. w
zgromadzeniu niedostatecznych sów zbóż), to kraj ten dotyka klęska głodu.
Natomiast rozbudowa wyjaśniania przyczynowego Sprowadza S1Q tUtaj dO
oretacji humanistycznej opieszałej działalności administracji. Dlaczego mianowicie : powołani
do działania w imię społeczeostwa jako całości pozostawili tysiące jących ziomków samym sobie.
Autor książki 'Carat i ziernstwa na przełomie XIX i >." odpowiada i na to (domyślne) pytanie.
Rekonstruuje strukturę motywacyjną o ówczesnej administracji rosyjskiej. Jej działania ukształtowały
takie, przekonania
138
ł. Obawy, a nawet podejrzenia wobec ziemstw. Włączenie się s; terytorialnego do akcji
pomocy mogło doprowadzid do radykalizacji nastrojów Wówczas, mogły się pojawid z nową siłą
dążenia do reform istniejącego paostwowego w duchu ustanowienia przedstawicielstwa narodowego
(s. 74).
2. Niechęd do upowszechnienia całej prawdy o katastrofalnym stanie g< chłopskiej, a prawdę
ową zawierały opracowania statystyczne ruchu ziemskiego (:
Na reakcji aparatu wykonawczego - zarówno na szczeblu centralnym, jak - zaciążył konflikt
między administracją a ziemstwem żądającym od tej aktywnego stosunku wobec potrzeb
aprowizacyjnych, a także zapewnienia jego pe swobody działania w zakresie niesienia pomocy
miejscowościom dotkniętym klei zaś, że konflikt rozgrywano tak ogromnym kosztem głodującego
chłopstwa r zdarzyd w autokratycznym systemie rządów. Jak pisze bowiem cytowany i postępowych
kręgach szlachty zaczęto zdawad sobie sprawę, że indolencja i kom czynników oficjalnych wypływa z
istoty samego systemu skoncentrowanego gh ochronie prerogatyw samowladztwa, a nie na
zaspokajaniu palących potrzeb ludnoś
W ten sposób w praktyce badawczej przeplatają się nieustannie int< humanistyczna z
wyjaśnianiem przyczynowym, prowadząc do integralnego w+ danego faktu czy procesu politycznego.
zad skutki działao wprzęgających masy ludzkie - rewolucji, wojen, podbojów lialnych. Świat,
który się z nich wyłonił, przerastał wyobraźnię społeczną większości itników. Jak pisze G. Barraclough:
Chod słabo to sobie wówczas uświadamiano, m jest, że sięgając do Azji, Afryki i Nowego Świata,
mocarstwa europejskie wywołały na A/nią dziejów siły, które w przeszłości miały zepchnąd je w
cieo34.
Lecz takie zmiany przekształcają nie tylko w sposób zasadniczy warunki działania liotów
polityki. Naruszają one również dotychczasowe zależności między faktami ^ącymi do dziedziny
badania. To powinno odzwierciedlad się w zmianie wiedzy stycznej - twierdzeniach o danej klasie
faktów i związkach między nimi zachodzących, rzeczą oczywistą, że uchwycenie nowych jakościowo
zjawisk za pomocą teorii, isazonej głównie w generałizacje historyczne - twierdzenia uniwersalne są
bowiem łdne wobec niepowtarzalnych i złożonych struktur rzeczywistości - byłoby utrudnione
poddania jej zabiegowi konkretyzacji. Polega on bądź na rozwinięciu tych nentów teorii, która nie
penetruje dośd głęboko istotnych fragmentów rzeczywistości ycznej, bądź też na: jej rozszerzeniu w
sensie wprowadzenia nowych twierdzeo tycznych, pojęd, modeli, nie pozostających w sprzeczności z
ogólnymi twierdzeniami teorii erzonej^.
140
W tym stanie rzeczy dyrektywa konkretyzacji teoretycznej staje się, obok dyrel historyzmu,
drugą istotną zasadą analizy politologicznej. Dlatego też wszystkie s analizy bieżącej sytuacji
politycznej - od rozpoznania interesujących politologa nc faktów i ich konceptualizacji po wybór
czynników wyjaśniających - powinny sterowane odpowiednio skonkretyzowaną teorią.
Powinna to byd teoria uniwersalna i otwarta na nowe fakty polityczne i problemy
teoretyczne, a zarazem umożliwiad najwszechstronniejsze ujęcie rzeczywi; politycznej.
Najwszechstronniejsze, tzn. jednocześnie:
a) globalne (odtwarzające i dynamikę zjawiska, i jego miejsce w stnik
większej całości);
b) integralne (zarówno w kategoriach działao ludzkich, jak i rezultatów
działao);
c)
wyjaśniające (teoretyczne, nomologiczne - zatem w kategoriach klas faktów
W każdym razie najgorszym wyjściem jest na pewno posługiwanie się pot<
wizją świata i człowieka, nieodłącznych tradycyjnemu pojęciu paostwa (czym jest pao każdy
wie).
Dyrektywa historyzmu teoretycznego wyrasta z refleksji nad stru rzeczywistości społecznej (a
tym samym i politycznej), która ma charakter rozwoji
su zastosowania twierdzeo, z których korzystał, względnie sformułowania nowych - o ;u
ograniczonym do badanego okresu historycznego. Zawsze jednak musi sprawdzid, rawidłowośd
uniwersalna zrealizowała się w konkretnych warunkach historycznych -lym czasie, układzie
społecznym, regionie itd.
Ze względu na to, że zmiany rzeczywistości politycznej stanowią globalny rezultat •rodnych
działao wielu podmiotów polityki (procesów politycznych), wyjaśnieniem i ogarnąd dwa komponenty
procesów politycznych:
a) Subiektywny, czyli odpowiedzied na pytanie, dlaczego dane czynności zostały
;te. Znajduje tu zastosowanie interpretacja humanistyczna. Zrekonstruowane
tury motywacyjne działao politycznych możemy poddad dalszej eksplanacji, pytając
i przyczyny akceptacji, np. ideologii politycznych. Odsyła to nas do wyjaśnieo
zynowych.
b) Obiektywny, co czynimy, przywołując twierdzenia opisujące prawidłowości
czne, na mocy których pojęcie przez ludzi określonych czynności w danej sytuacji
(ga za sobą powstawanie takich a takich skutków.
Krokami eksplanacyjnymi badacza kieruje dyrektywa wyjaśniania integralnego.
142
W celu znalezienia jednak głównych przyczyn owych punktów zwrotny rozwoju sytuacji
politycznej badacz musi przekroczyd granice świata polityki. Sq bowiem najczęściej skutkami rozwoju
sił wytwórczych (dyrektywa wyjaśniania czynniki główne, w ostatniej instancji ekonomiczne). Trafnie
ujmuje to H. Łowmi; mówiąc, że rozwój sił wytwórczych stanowi konieczny warunek, bez którego
spełnieni dają się pomyśled postępowe zmiany w innych dziedzinach życia zbiorowego. Rola czynnika
ze szczególną wyrazistością występuje w momentach przełomowych3^.
c) W stadium ustalania relacji korespondencji uogólniającej w danym sys wiedzy.
Poszukiwanie przyczyn głębszych zmian bieżącej sytuacji politycznej pro często badacza do
odkrycia nowych prawidłowości historycznych. Powstawanie bowi procesie rozwoju społecznego
jakościowo nowych zjawisk, nowych tendencji rozwoj< - to zarazem naruszenie dotychczasowej
nomologicznej (prawidłowościowej) stn zjawiska. Przedłużeniem stwierdzenia tego faktu jest zmiana
w dotychczasowym rzeczy o danym zjawisku, szerzej: fragmencie rzeczywistości społecznej. Może
przybrad formę uzupełniania systemu teoretycznego o nowe twierdzenia, częś< modyfikacji zakresu
stosowalności twierdzeo już istniejących. W pierwszym wyi mamy do czynienia z dalszą konkretyzacją
teorii (w terminologii J. Topolskii korespondencją uzupełniającą).
pla-
- przywoła-
- wyjaśnianie
- przewidywanie
- ayrełctywa
wy
nie teorii
racjonalne i
alternatyw
wyjaśniania
re-
empiryczno
przyczynowe;
rozwojowych
integralnego;
ny)
-historycznej
- synteza
- dyrektywa
cząstkowych
wyjaśniania przez
wyników badao
czynniki główne
(w ostatniej
instancji
ekonomiczne)
i>ma-
- dyrektywy
- diagnoza
- prognoza
- zasada dynamizmu
ny
praktyczne
i zalecenia
skutków
i efektywności
działalności
socjo-techniczne
działao
(uwzględniania
politycznej
politycznych
wiedzy o warunkach
działania:
historycznych,
aktualnych i
przyszłych)
144
Przypisy:
F. Ryszka: Nauka o polityce. Rozważania metodologiczne. Warszawa 1984, s. 522. J. Topolski:
Recenzja książki F. Ryszka: Nauka o polityce. Rozważania metodologiczne. Metodologiczne" 1991,
nr 25, s. 220.
Por. w tej sprawie J. Topolski: Prauda i fałsz w historii. Poznao 1987. s. 41-42 oraz W. V
"Koncepcja" niezbędnego dystansu badawczego w historii najncm'szej. W: Historia najnowsza jako
przedmiot nauczania (pod red. J. Maternickiego). Warszawa 1990, s. 42. 4 W. Wrzosek: op.cit., s. 42.
J. Topolski: Prawda..., op.cit., s. 41 oraz idem: Rozumienie historii. Warszawa 1978, s. 37-38 6
Por. A. Sutek: O bezkrytycznej ocenie i krytycznym badaniu planowanych zmian społecznych.
Socjologiczne" 1982, nr 3-4 oraz S. Nowak: Metodologia badao społecznych. Warszawa 1985,
s. 456.
S. Ziemski: Problemy dobrej diagnozy. Warszawa 1973, s. 17. W odniesieniu do
politologicznych zob. A.M. Fahoski: Metodologiczne i teoretyczne założenia diagnoz politologicznych.
W: Ci zmiana w życiu politycznym (pod red. T. Klementewicza). "Mechanizmy polityczne życia
społecznego.
ror. np. J. iwagoe: me ungins oj scientific soctotogy. London 1963; K. Boudon: La crise de la
pe. Geneva 1971, s. 122-123.
20
Por. zwłaszcza K. Opałek: Zagadnienia teorii prawa i teorii polityki. Warszawa 1986, s. 164-
171; Z.
liski: Programy podstawowe prawoznawstwa. Warszawa 1980, s. 44-46; H. Groszyk, A.
Korybski: pczne znaczenie teorii paostwa i prawa. W: Prawo i polityka. Warszawa 1988, s. 200-213.
K. Opałek: op.cit., s. 159-160.
22
Ibidem, s. 160.
23
Zob. H. Jakubiec, J. Woleoski: Wielopłaszczyznowośd a jednośd teorii prawa. "Zeszyły
Naukowe
syletu Jagiellooskiego, DCLXXVII, Prace Nauk Politycznych" Warszawa-Kraków 1984, z. 20, s.
34.
Zob. J. Aleksander The New Theoreocal Movement. W: Handbook of Sociology (ed. NJ.
Smelser). g Park 1988, s. 89-93; P. Sztompka: The Renaissance ofHistorical Orientaoon in Sociology.
"International "y" 1986, vol. 1, No 3, s. 321 i n.; A. Callinicos: Making History: Agency, Structure and
Change in Social
Ithaca 1988, s. 6-7.
25
P. Sztompka: Teoria stawania sie społeczeostwa. Szkic teoretyczny. "Kultura i
Społeczeostwo" T.
1991, nr 1, s. 18.
26
Por. zwłaszcza J. Topolski: Teoria wiedzy historycznej. Poznao 1983, s. 419-431 oraz idem:
•nie historii, op. cit., s. 188-205.
146
27 28 29 30 31 32 33
Por. J. Topolslti: Rozumienie..., op.cit., rozdz. VIH, t. 161-187.
J. Topolski: Teoria wiedzy..., op.cit., Ł 420-421.
S. Ossowski: O strukturze społecznej. Warszawa 1982, Ł 89.
L. Jaśkiewicz: Car i ziemstwa na przełomie XIX i XX wieku. Warszawa 1979, ". 53-54, 58, 70.
Ibidem, s. 58.
Ibidem, ". 75.
M. Bloch: Pochwała historii. Warszawa 1962, ł. 62; por. też G. Barraclough: Wstęp do
współczesnej. Warszawa 1971, ". 27.
34
G. Barraclough: op.cit., s. 153.
J. Topolski: Teoria wiedzy..., op.cit., s. 191.
Zob. P. Grudzioski: Uczeni i barbarzyocy. Polityka nuklearna Stanów Zjednoczonych I93i
Warszawa 1987.
H.G. von Wright: Fjplanauon and Understanding. Ithaca-New York, s. 83-131, oraz in
Tbpolskiego: Teoria wiedzy..., op.cit., *. 394.
H Łowmiaoski: Początki Polski. T. III, Warszawa 1967, s. 12, 223.
39
O relacji korespondencji uogólniającej i istotnie korygującej patrz: J. Kmita Z prób
epistomologii historycznej. Warszawa 1980, s. 37-41, 54-63. Pojęcia te stosujemy w
sprecyzowaniu J. Topól: Teoria wiedzy..., op.cit., s. 40-43.
ROZDZIAŁ V
Wyjaśnianie modelowe w analizie politologicznej,
na przykładzie teoriopolitycznej interpretacji
łagodnej agonii realnego socjalizmu
5.1. Teoretyczna charakterystyka eksplanandum: co się wydarzyło w roku i
Polsce?
Rola wyjaśniania modelowego w analizie politologicznej wiąże się perspektywą czasową. W
sytuacji braku niezbędnego dystansu poznawc aksjologicznego oraz w sytuacji braków w stanie badao
analitycznych - pn
IYudności uzyskania w obecnej chwili adekwatnego obrazu omawianego odcinka
politycznych Polski są dwojakiego rodzaju. Pierwsze nie zależą - w danej chwili -
acza. Nie zna on bowiem całej, niezbędnej faktograficznej wiedzy, potrzebnej do
(np. wpływu ZSRR na układ sił między reformatorami a konserwatystami w
w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych). Nie zna tym bardziej pośrednich
v wydarzeo minionej dekady, których znajomośd jest konieczna dla naukowej
ego okresu.
Drugi rodzaj trudności powstaje poniekąd na życzenie badacza, gdyż od niego *ybór struktury
konceptualizacyjnej badania, wybór strategii wyjaśniania. Kryzys ego w Polsce systemu rządów - i
walka o jego zmianę - jest ujmowana w ie kilku schematów interpretacyjnych, czy koncepcji
teoretycznych. Niektóre z ają status teorii średniego rzędu. Do najczęściej stosowanych
konceptualizacji schemat władzy totalitarnej, teoria legitymizacji władzy, język i hipotezy teorii ło
zbiorowych (ruchów społecznych) oraz teoria społeczeostwa obywatelskiego ^ującego się spod
wpływów autorytarnego paostwa).4 Każda z tych cząstkowych pisuje rolę jednego z czynników
upadku aucien rdgime'u, samodzielnie- jednak nie id całościowego obrazu omawianego procesu.5
150
W rezultacie nakładania się omawianych trudności powstają wyjaśnienia oba słabościami; z
tego powodu mogą byd one tylko wstępnym krokiem na drod wyjaśnieo ostatecznych,
uzasadnionych. Interpretacjom upadku autorytarnego socj wysuwanym obecnie brakuje przede
wszystkim hierarchizacji czynników wyjaśnia Wymienia się je obok siebie, luzem, bez wskazania mocy
eksplanacyjnej (tj. podaj traktuje się je jako warunki wystarczające, konieczne w danej sytuacji;
sprzyjając Nie wiemy często, który z czynników traktuje się jako główny, a który jako uboczny
oddziałał bezpośrednio, a który wraz z innymi składał się na tło przycs wyjaśnianego faktu. W
szczególności chodzi o bliższe określenie roli cz ekonomicznego - w porównaniu z politycznym oraz
roli uwarunkowao zewnęt (międzynarodowych).
Inną słabością obiegowych ujęd omawianego tutaj procesu jest ich wz jednostronnośd.
Dominuje w nich bowiem warstwa wydarzeniowa: dramatyczne wybory i posunięcia protagonistów
sceny politycznej oraz przyświecające im moc Wiemy wówczas jak zrealizowała się dana alternatywa
rozwojowa, nie wiemy dlaczego. Nie wiemy, gdyż poza zasięgiem analizy pozostają różne formy
determ swoiście społecznego. A więc zależności pomiędzy (obiektywnymi) warunkami dzia
możliwością jego podjęcia, wykonania, przebiegu i wystąpieniu - przynajmniej nie!
wo-programowych staje się dramatem. Jego rozstrzygnięcie zależy nie tylko od niałej
sytuacji historycznej, ale również od ich aktywności, wiedzy i woli działania.
Zadaniem badawczym jest tu pokazanie jak z kilku możliwych alternatyw rojowych realizuje
się jedna i dlaczego. Odpowiedź na to eksplanacyjne pytanie vala powiązad opisową wiedzę o roli
poszczególnych działao (jednostkowych i rowych) oraz ich uwarunkowao w spójny system - system
wyjaśniający. Wówczas eza daje nam nie tylko całościowy, ale i spójny obraz wyjaśnianego procesu.
Drogą do i celu jest wyjaśnianie integralne łączące rekonstrukcję struktur motywacyjnych aśnianie
racjonalne) z opisem relacji przyczynowej (różnych form determinizmu iście społecznego). Zadanie
badawcze staje się trudniejsze kiedy mamy do czynienia z em złożonym, będącym globalnym
rezultatem różnokierunkowych działao tycznych. Takim faktem jest przewrót demokratyczny w
Polsce. W takiej sytuacji 'chodzi się zadowolid - przynajmniej na tym etapie badao - jedynie modelem
iśnianego procesu. A więc jego uproszczonym, hipotetycznym obrazem. Model idstawia podstawowe
przyczyny oraz określa wstępnie "siłę" ich oddziaływania, moc 3lanacyjną.
152
Najogólniejszy schemat pracy syntetyzującej - w ujęciu Jerzego Topolskiego' następujący:
teoria -> selekcja warstwy faktograficznej -> wyjaśnienie warstwy faktografie odwołaniem do
teorii) -> narracja wyjaśniająca
Jednak praca badawcza straciłaby swój twórczy charakter gdyby teorie w n społecznych nie
były tym, czym są, tj.: szkicowym, funkcjonującym "milcząco", usystematyzowanym zbiorem
twierdzeo ogólnych. Wymagają one konkretyzacji każdorazowym zastosowaniem w praktyce
badawczej.
W konstrukcji syntezy procesu detotaiitaryzacji w Polsce posługujemy się oj modelem
rzeczywistości społeczno-historycznej. Nawiązuje on do aktywis interpretacji procesu dziejowego,
dokonanej przez J. Topolskiego.7 W model rzeczywistośd społeczna stanowi zhierarchizowaną
strukturę, w której splotem cent są stosunki produkcji (szerzej: struktura ekonomiczna). Analiza tych
stosunkó kluczem - w sensie warunków koniecznych - do poznania procesów ; społeczeostwa
globalnego, w tym jego antygenezy.
Zgodnie z tym modelem oś syntezy stanowią narastające skutki poi strukturalnego kryzysu
polskiej gospodarki (hipoteza pata politycznego). Wysuwam prawda różne koncepcie
społeczeostwa socjalistycznego, np. tzw. teoria n
osowywania stosunków ekonomicznych (bez zmiany ich istoty) do wymagao rozwoju
wytwórczych. Objawiał się on malejącą zdolnością gospodarki do wytwarzania ayżki ekonomicznej.
Jak pisał w roku 1988 Wacław Wilczyoski, system realnego alizmu nie był zdolny do świadomego
wytwarzania produktu dodatkowego, a jedynie do chwytywania części produktu społecznego na cele
rozwojowe i nieprodukcyjne. Na dłuższą • musi to prowadzid do podważenia materialnych podstaw
rozwoju10. Rosnące koszty YOJU z kolei uniemożliwiały powiększenie konsumpcji społeczeostwa.
Dodatkowo, kryzys ten pogłębiało zwiększające się opóźnienie technologiczne, ejące
możliwości zaspokajania aspiracji i interesów większości społeczeostwa - ze ędu na związki
gospodarki i paostwa w realnym socjalizmie - odbierały kierownictwu >odarczo-politycznemu PZPR
legitymację do rządzenia. Dodatkowo, gdyż od icntu samodzielnego przejęcia władzy politycznej (w
roku 1948)11 nie poddało się demokratycznej weryfikacji.
Natomiast upadek autorytarnego socjalizmu w Polsce dokonywał się w odwrotnym :ądku.
Punktem zwrotnym był przełom demokratyczny roku 1989. Otwiera on fazę jścia do gospodarki
rynkowej i ładu demokratycznego. Najpierw nastąpiło przejęcie z ówczesną opozycję bezpośredniej
dyspozycji nad aparatem paostwa i gospodarką
154
narodową. Odtąd organizację sprawowania władzy politycznej poczęły kształtowa
demokratycznego paostwa prawa; zmienił się też system regulaqi gospodarki. P natomiast podstawa
realno-socjalistycznego sposobu produkcji - społeczna i podstawowych środków produkcji, chociaż
stopniowo się zawężająca.
Zagadnienie wyjaśnienia upadku autorytarnego socjalizmu sprowadza czterech zadao
szczegółowych. Są one przy tym adresowane zarówno do subiektyv i obiektywnej strony życia
społecznego.
Głównym zadaniem jest pokazanie jak przeciągający się strukturalny ekonomiczny zawężał
pole alternatywnych działao biurokracji gospodarczo-pol pozostawiając jej w koocu jedną - oddanie
opozycji zwierzchniej władzy nad gosp paostwem. Głównemu zadaniu podporządkowane są cztery
kolejne. 1 sygnalizowane pytaniem, dlaczego strukturalnego kryzysu ekonomicznego nie u rozwiązad
w ramach istniejącego sposobu produkcji. Musimy się tu odwoływad do zjawiska nieoświeconego
konserwatyzmu (i jego uwarunkowao) oraz do systemu centralistyczno-nakazowego, bez względu
bowiem na politykę gosj Centrum, spadała wydolnośd ekonomiczna tego systemu.
Drugie zadanie to wyjaśnienie wpływu braku sukcesu ekonomicznego bii na utratę jej
legitymacji do kierowania paostwem. Chodzi tu o równoczesne pełni' ekonomicznej i politycznej
przez te same osoby, na dodatek nie powołane do p
darczo-politycznej. Bezpośrednim instrumentem oddziaływania na strukturę darzą i strukturę
polityczną była partia komunistyczna.15 Jednak model wyłaniania nelu kierowniczego paostwa oraz
centrum gospodarczego miał charakter mokratyczny. Model ten sprowadzał się do:
a) zasady bezkonkurencyjności partii komunistycznej - zarówno w wyborach, jak i
owaniu władzy politycznej i gospodarczej. Zasada ta nadała wyborom powszechnym
Icter plebiscytarny, ograniczając tym samym udział szerokiej opinii społecznej w
sniu i stosowaniu prawa. Była zatem w sprzeczności z zasadami demokracji
cznej (demokratycznego paostwa prawa);
b) z kolei w samej partii obowiązywała zasada centralizmu demokratycznego
kowo ograniczająca wpływ mas członkowskich na wybór władz partii i możliwośd ich
3li;
c) w efekcie - niekontrolowany politycznie personel kierowniczy (aparatu paostwa
tralnej administracji gospodarczej) powoływał personel wykonawczy (instytucja
nklatury) - biurokrację gospodarczą i polityczną;
d)
wobec powyższego zmiany ekip kierowniczych aparatu paostwa i centrum
darczego - oraz korekty programowe - nie dokonują się w rytmie wyborów
156
powszechnych. Dokonują się natomiast w czasie kryzysów społeczno-polityczn których
główną rolę odgrywały protesty pracownicze (1956, 1970, 1980 r.). Prot wyrastały na podłożu
gospodarczym (zastoju bądź spadku płacy realnej, nierów pieniężno-rynkowej. ubożejącego rynku
itd.). Trudności gospodarcze zaostrz; dodatkowo w wyniku błędów w polityce gospodarczej Centrum.
Nakładały się i "stałą" nieefektywnośd gospodarki realnego socjalizmu. Nieefektywne pełnienie
ekonomicznej o charakterze koordynacyjno-organizacyjnym i nadzorczym przez które pełnią
równocześnie funkcje polityczne - osłabiało nie tylko ich autoryt< kierowników gospodarki, ale
również jako przywódców politycznych.
Scharakteryzowane wyżej związki gospodarki i paostwa stanowią oś teor modelu procesu
rozpadu autorytarnego socjalizmu.
5.2. Teoretyczny model rozkładu autorytarnego socjalizmu: kłopoty z nad\
Warunkiem trwałości społeczeostwa autorytarnego socjalizmu było, po piei utrzymanie
guspodarki na zrównoważonej ścieżce wzrostu, po drugie - kierowani warstwę biurokracji
gospodarczej aparatem paostwa. Wymagało to z kolei zacr autorytarnego charakteru władzy
paostwowej. Paostwo, niezależnie od "cod; gwarancji reguł gry ekonomicznej, spełniało szczególną
rolę w okresie nu
ona m.in. w inflacji, dekapitalizacji majątku narodowego, wzroście zadłużenia,
ównowadze rynkowej itp.;
b) w strukturze politycznej: rośnie doświadczenie polityczne: od zgody na
ulacje kryzysowe", po poparcie dla programu przejęcia władzy politycznej i
lomicznej przez opozycję demokratyczną. W rezultacie wytwarza się pat polityczny w
o władzę między obozem rządzącym a opozycją: jedni nie chcieli więcej dad, drudzy
mogli mniej wziąd.17
Przedłużający się syndrom stagnacji gospodarczej oraz pat polityczny były jośrednią
przyczyną protestów społecznych oraz wzrastającej gwałtownie akceptacji alternatywnej wizji ładu
gospodarczego i politycznego opozycji. Nie mogąc liczyd na ecznośd rozwiązania siłowego (także
wskutek zaniku asekuracji zewnętrznej) 'Chczasowa obsada Centrum gospodarczego i aparatu
paostwa utraciła ostatecznie ymację do kierowania gospodarką i paostwem. Można to zdarzenie
nazwad rewolucją nomenklaturową. Dokonał się przewrót demokratyczny. Stało się to w Polsce w
roku ? w następstwie wyborów czerwcowych.
Istotne elementy i relacje teoretycznego modelu rozkładu autorytarnego alizmu ukazuje
zamieszczony niżej schemat:
158
Schemat 1
Teoretyczny model rozkładu autorytarnego socjalizmu
ogólnonarodowa własnośd środków
produkcji i administra-cyjno-biuro-kratyczny sposób jej realizacji
J
osłona praw-no-polityczna
r
sprzecznośd między potrzebami rozwoju sił wytwórczych społeczeostwa a mechanizmem
funkcjonowania gospodarki
sprzecznośd między ogólnonarodowym charakterem środków publicznej regulacji a
używaniem ich w interesie
strukturalny kryzys ekonomiczny (syndrom stagnacji)
pat polityczny
rewoluc anty-nomen klaturo\
091
IP&HBU9JBIU'
Z 9/WJjdod BUlBJjApBJ IJDt BU SUBZS BHIBZBIM ZBJO 9IS ipfofefBZSJBSod 9J1
BH 9pBJJSMJ O 9IUM9{g KpOlO 1U{OJ
ZBJO n>joi 8861 f fofefdd
oSapjsiod fauzo^jiiod i fauzoiuiouosia p^ouiopBiMj Bfo
d f9Z3p9MXzjd i(dp(9 lJ3BfOBAv(lOUI O l
ZBJO oSauuafoM nueis
jfoXzodo fo/wouiBi§ojd IJS^UI 5fDnjOM3 o izpoijo to§oui9?9zozs i. fepo8n fauozoyoJiBZ
fouzoAiiod DJIBA t ii8 :(B5jJBpodso8 BIUBMOJ3J3{ op ijbeuiidiSsi uiai>ieiq iaio3i z
BIUBMOUIJOJ3J ?
M aafefnujuiop Z9zid Z9IUAV9J 9jB 'fezoicpodsoS 9pBJ>iojn|q zszjd
I M9plIAvAzjd 'f9UZ3IUIOUO3(9 jfapBJM BlUBAVOqOBZ Op 31U9ZBP :^Bf 3pB/
oj fepag TT"PlJBpodso8 fgpjsiod IIDEUSEIS nuiojpuXs 9iUBiSAvod o\Lą y
WdV)pp UlXlIJBqOt8 ;uiXuŁt)BJOdjO5, 9ZJ9ł3JBJBip O f3UZ3JWOUO^9 Ll8 MCOfn*
3hVMfooiU - 391M 9IS BfnpfBUZ o89UZD/Cl9.IO9ł tippOUl -*SJ9AV pUBAVO7jCł9J5JUO>,S fa
demokratycznej. Upowszechnianie się tej postawy miało swój wyraz z jednej sti dalszym
spadku zaufania do siły kierowniczej, z drugiej - wzroście przyzwolei działao opozycyjnych.22
Po włączeniu dodatkowych czynników przyczynowo-skutkowy ciąg chronolc przedstawia się
następująco (por. schemat 2).
Schemat 2
Modelowe wyjaśnienie demokratycznego przewrotu w Polsce w roku 1989
WYZWANIA I ROZWOJOWE
fstruktu- ! fr ralny [H
proces degeneracji i minia-turyza-cji reformy gospodarczej wl. 1984-1988
rola Kościoła Katolickiego
alternatywna wizja rozwoju Polski opozycji i jej działania
LL
Syn-
fale
ugoda
Odrzucenie li-
prze-
drom
strajko-
"Okrą-
sty krajowej
łom
stagna-
we
_^,
głego
->
oraz popar-
->
demo-
cji go-
1988r.
Stołu"
cie kandyda-
kraty cz
4.
Zgodę establishmentu na poddanie się procedurze częściowej (początkowo)
kacji trzeba też łączyd z nieuaktywnieniem w strukturze motywacyjnej działania -
ii obrony życia i własności. Było to możliwe dzięki taktyce opozycji "niestawiania
wnika pod murem". Wspomniane motywy - w świetle wiedzy historycznej -
lały rządzących (i klasy uprzywilejowane) do bezwarunkowej obrony starego
Iku. Jak to celnie ujmuje M. Kula - łatwiej utracid PRL niż własny dom czy ,23.
: >
5. Pewną rolę odegrała też otwierająca się możliwośd uwłaszczenia dla części
Tacji gospodarczej.
6. Nie można też pominąd faktu, że grono przywódcze, zwane reformatorskim,
rtło inny typ komunistycznej elity politycznej. Nie można jej odmówid poczucia
ou i poczucia odpowiedzialności za kraj pogrążający się w regresie
acyjnym24.
Wszystkie wspomniane czynniki były składnikami sytuacji działania grupy cej. Tym samym
determinowały wybór alternatywy działania. Kroki rozumowania są astępujące:
162
Schemat 3
kryzys ekonomiczny i polityczny 1.1980-1981
zagroże-
nieudane
nie pozycji
próby
w struktu-
reform
rze władzy
gospodar-
politycznej
czych
i ekonomi-
i politycz-
cznej
nych
omówione warunki obiektywne przekreślające skutecznośd rozwiązania siłowego
ugoda "Okrągłego
wyniki wy rów czety wych
nr
przekażą władzy
Sprawą do dyskusji jest natomiast ocena mocy eksplanacyjnej czynnika uki modelu
historycznym pod nazwą "alternatywna wizja rozwoju Polski opozycji działania". Naszym zdaniem był
to bądź warunek sprzyjający demokraty przełomowi, bądź warunek konieczny w danej sytuacji. Za
pierwszą kwa przemawiają fakty, że ancien rdgime załamał się w kilku krajach, w których < dopiero
się organizowała (np. Bułgaria, Rumunia). Natomiast jej istnienie zap przepoczwarzaniu się sił
komunistycznych. W następstwie tego demok
'C6Z * ! 9W-00
N jBMiuuffl
nuiai od Bł^q ^papi 'yrafeiAaoi ąopjBj uiojuBMi^nzsod
Z3IUMOJ3PI :f3ZJ3ZS 3ZOUI) BAJSllBd BUIJOJ
P";OUSB|M ziu aosioj M BUA^DJOJ3 faiuiu ZBJO bMO>juXj i>|JBpodsoS ipB>(unjBM M
BUOiuzDojodsn
h\s
BU
PBZB5JSM BUZOUI
M
'3ISUDS
OJ
PJOUSBJM BU
n<
31JBMJO ?fe O3 9? 'ZS
Przypisy:
Zob. np. P. Abel: Modele w socjologu. Warszawa 1975; J. Topoiski: Teoria wiedzy
historycznej. I 1983, rozdz. IX, s. 320-357; L. Nowafc Wstęp do idealizacyjnej teorii nauki. Warszawa
1977, s. 122-1 Nowak: Metodologia badao społecznych. Warszawa 1985; s. 443-447; D. Berlioski: On
System Analysis: Ar, Conceming the Limitations of the Mathetnatical Metliods in the Social, Political
and Biologtcal Sc Cambridge - London 1976; J.H. Turner Anafytical Theooang. W: Sociat Theory Today
(ed. by A. Gidde J.H. Turner). Stanford, California, 1987, s. 156-194.
Określenie "autorytarny socjalizm" - za JJ. Wiatrem - odnosimy do społeczeostw wschoc
środkowoeuropejskich, które były poddane eksperymentowi "przebudowy społecznej". Przebudową
tą kk partie komunistyczne. Społeczeostwa te tworzyły osobliwy w dziejach ludzkości typ
społeczeostwa giot (formacji społecznej). Por. idem: Zmierzch systemu. Warszawa 1991, s. 8-9.
idem: The "Easf Becomes the "South"? The "Autumn ofthe People and the Future of Eastem
1
TS: Political Science and Politics" vol. XXrV, No. 1. March 1991, s. 20. 4 Koncepcje
prezentowane są m.in. w następujących pracach: Z. Brzezioski: The Grand Faih.
Birth and Death of Communism in the Twentieth Century. New York 1989; Legitymacja.
Klasyczne teorie i doświadczenia (pod red. A. Rycharda i A. Sułka). Warszawa 1988; W.P. Avery:
Political Legitymacy and C
Por. J. Hausnen Korporacje branżowe a system reprezentacji interesów. W: Łagodna
agonia..., op.cit. iem: Korporacje branżowe w gospodarce socjalistycznej. "Ekonomista" 1988, nr 6;
por też L. a-Bobioska, A. Rychard: Polityka, gospodarka a interesy społeczne. "Kultura i
Społeczeostwo" 1986, nr 3.
Por. w tej sprawie E. Wnuk-tipioski: Deprywacja społeczna a konflikty interesów i wartości.
W: W..., op.cit., s. 15-36.
M. Kula: Wychodzenie po angielsku..., op.cit., s. 285.
Por. np. B. Dobek-Ostrowska: Ewolucja stylu rządzenia i przywództwa politycznego w Polsce
od 1980 9 roku. W: Ewolucja życia politycznego Polski po stanie wojennym (pod red. A.
Antoszewskiego, J. ra). Wrocław 1990, s. 307-311.
Por. Ch. Tilly: Prom Mobilizanon to Revolution. Reading 1978.
BIBLIOTEKA
Vtydzlahj Dziennikarstwa i Nauk Politycznych
Uniwersytetu Warszawskiego
dl. Nowy Świat 69, 00-046 Warszawa
lei. 620-03-81 w. 295, 296
166
Bibliografia
Abrams P.: Historical Sociology, Ithaca 1982.
Adams J.: The Logic ofPolitical Belief. New York - Tokyo 1989.
Ajdukiewicz K.: Logika pragmatyczna. Warszawa 1974.
Aleksander J.: The New Theoretical Movement. W: Handbook of Sociology (ed. b;
Smelser). Newbury Park 1988. Almond G.A.: Separate Tables: Schools and Sects in Poliocal
Science. "P.S.: Pc
Science and Politics" vol. XXI, Fali 1988, No 4. Almond G.A.: The Return to the State.
"American Political Science Review" vol. 82,
No 3.
Amsterdamski S.: Między historią a metodą. Warszawa 1983. Amsterdamski S.: Posłowie. W:
Kuhn T.S.: Dwa bieguny. Tradycja i nowatorst
badaniach naukowych. Warszawa 1985. Antonowicz L.: Paostwa i terytoria. Studium prawno-
międzynarodowe. Warszawa I9i
A.: Political Theory. The Foundation of Thentieth Century Political Thought. Princeton - New
Jersey 1959.
ng the State Back In (eds. P. Evans, D. Rueschemeyer, Th. Skocpol). Cambridge 1985.
Ch.G.A.: Sociology without Foundations. "The Polish Sociołogical Bułletin" 1989, No 3-4.
>wski P.: Problemy teorii współżycia międzynarodowego w materializmie historycznym.
"Studia Nauk Politycznych" 1978, nr 6.
ski T.: Twierdzenia ogólne w naukach historycznych i społecznych. W: Między historią a teorią
(pod red. M. Drozdowskiego). Warszawa - Poznao 1988. ski T.: Metodologiczne problemy
uzasadniania wiedzy historycznej. Warszawa 1982. M.: O przyczynowości. Warszawa 1968. M.:
Scientific Research. T. 1, Berlin 1967.
lter C: W jakiej mierze nauki humanistyczne mają humanistyczny charakter? "Edukacja
Filozoficzna" 1990, nr 10.
vski Z.: Filozoficzne problemy człowieka i społeczeostwa. Warszawa 1990.
168
Callinicos A.: Making History: Agency, Structure and Change in Social Theory. Ithac Can
Poliocol Science History be Neutrał? (dyskusja, w której udział wzięli: J. GUE
Farr, R. Seidelman, J. Dryzek). "American Political Science Review" vol. 8
1990, No 2.
Carr E.H.: What is History? London 1962.
Catlin G.E.: The Science and Method ofPolitics. Hamdery Conn. 1927. Cetwioski O., Karwat
M.: Dwa wybrane modele kierunku eksplikacji kategorii n
polityce. "Studia Nauk Politycznych" 1976, nr 4. Cetwioski O.: U podstaw teorii polityki.
Warszawa 1979. Collini S., Winch D., Burrow J.: That Noble Science of PoMcs: A Study in NineU
Century Intelectual History. Cambridge 1983. Czarnecki ZJ.: Przyszłośd i historia. Studia nad
historyzmem i ideą prospekcji dziej
historii filozofii. Lublin 1981.
Dallmyre F.R.: Critical Encounters: Between PhUosophy and Politics. Notre Damę 1!
Daniluk M.: Gospodarka pokojowa a wojna. Warszawa 1984.
Dąbrowski T.; Metodologiczne ujęcie badao nad teoriami empirycznymi. "Zaga<
Naukoznawstwa" 1977, nr 2. Dobraczyoski M., Stefanowicz J.: Polityka zagraniczna.
Warszawa 1984.
J.: Stosunki międzynarodowe jako składnik nauki politycznej. "Ada Universitas
Nicolai Copernici. Nauki Polityczne VI. Nauki Humanistyczno-Społeczne" 1974, z.
61. ski AR: Koncepcja historii globalnej - Femand Braudel. W: Kształty historii Łódź
1985. ski A.F.: Problem syntezy w historii historiografii Uwagi dyskusyjne. "Historyka. Studia
Metodologiczne" T. XX, Wrocław - Warszawa - Kraków 1990. syk H., Korybski A.:
PolUologkzne znaczenie teorii paostwa i prawa. W: Prawo i
polityka. Warszawa 1988. 'orczyk A.: Punkt zwrotny humanistyki. W: Postmodernizm
w perspektywie
filozoficzno-kulturoznawczej. Warszawa 1991. >owski KL: Silna władza. W: Refleksje
sceptyczne. Warszawa 1972. tel J.G.: American Political Science, Liberalism and the Invention of
Political Theory,
1940-1950. W: PoMcal Science between Past and Future (ed. by D. Anckar, E.
Berndtson). Tampere 1988. lei J.G.: Between Philosophy and Politics: The Alienation of
PoMcal Theory. Amherst
1986.
170
Gunnel J.G.: Philosophy, Science and Poiitical Inąuiry. Morristown, New Jersey 1975. Gunnel
J.G.: Poiitical Theoty: The Evolution of a Sub-Field. W: Poiitical Science: Tf
State of Discipline (ed. A.W. Finifter), Washington 1983. Gunnel J.G.: Poiitical Theory:
Tradition and Interpretanon. Cambridge 1979.
Habermas J.: Postęp techniczny i społeczny świat życia. W: idem: Teoria i praktyk
Warszawa 1983. Hausner X: Korporacje branżowe a system reprezentacji interesów. W:
Łagodna agon
realnego socjalizmu (pod red. J. Hausnera i T. Klementewicza). Warszawa 1991. Hayek F.A.:
The Dilemma of Specialisation. W: The State of the Social Sciences (ed. L.I
White). Chicago 1956.
Hegel G.W.F.: Nauka logiki. T. 2, Warszawa 1968. Hobbes T.: Elementy filozofii. T. 2,
Warszawa 1956.
Hobsbawm EJ.: Nations and Nationalism Sioce 1780. Cambridge - Sydney 1990. Holt R.F.: A
Proposed Structural - Functional Framework. W: Contemporary Politic<
Anafysis. New York - Toronto - London 1967. Huntington S.P.: One Soul at a Time: Poiitical
Science and Poiitical Reform. "America
Poiitical Science Review" vol. 82, March 1988, No 1.
vski W.: Koniecznośd, przypadek, prawo statystyczne. Warszawa 1977.
vski W.: Rola czynników wewnętrznych i zewnętrznych w rozwoju nauki. "Zagadnienia
Naukoznawstwa" T. XXIV, 1988, z. 3-4. sr S.: Approaches to the State: Alternative
Conceptions and Historical Dinamks.
"Comparative Politics" 1984, No 16. zewski A.: Ewolucja systemów gospodarczych Polski i
Węgier w latach 1944-1949.
"Kwartalnik Historyczny" 1988, nr 4.
T.: Stosunki między historią a filozofią nauki. W: idem: Dwa bieguny. Tradycja i
nowatorstwo w badaniach naukowych. Warszawa 1985. owicz Z.: Filozofia dziejów.
Warszawa 1983.
ka J.: Wprowadzenie do teorii stosunków międzynarodowych. Warszawa 1976. o.: Narodowe
i rewolucyjne. Londyn - Warszawa 1991. N.: Problemy i metody historii gospodarczej. Warszawa
1983. N.: Wokół historii. Warszawa 1988. łr R.: System Zachodni w stosunkach międzynarodowych.
Warszawa 1990.
>s I.: Historia nauki i jej racjonalnych rekonstrukcji (przekŁ S. Magala). "Miesięcznik
172
vski W.: Koniecznośd, przypadek, prawo statystyczne. Warszawa 1977.
vski W.: Rola czynników wewnętrznych i zewnętrznych w rozwoju nauki. "Zagadnienia
Naukoznawstwa" T. XXIV, 1988, z. 3-4. sr S.: Approaches to the State: Altemative Conceptions
and Historical Dinamics.
"Comparative Politics" 1984, No 16. zewski A.: Ewolucja systemów gospodarczych Polski i
Węgier w latach 1944-1949.
"Kwartalnik Historyczny" 1988, nr 4. T.: Stosunki między historią a filozofią nauki. W: idem:
Dwa bieguny. Tradycja i
nowatorstwo w badaniach naukowych. Warszawa 1985.
owicz Z.: Filozofia dziejów. Warszawa 1983.
ka J.: Wprowadzenie do teorii stosunków międzynarodowych. Warszawa 1976.
o.: Narodowe i rewolucyjne. Londyn - Warszawa 1991.
V.: Problemy i metody historii gospodarczej. Warszawa 1983.
V.: Wokół historii. Warszawa 1988.
łr R.: System Zachodni w stosunkach międzynarodowych. Warszawa 1990.
K I.: Historia nauki i jej racjonalnych rekonstrukcji (przekł. S. Magala). "Miesięcznik
172
Literacki" 1983, nr 10. Lamentowicz W_- Funkcje systemu politycznego a żywiołowa
dynamika makrostru
społecznego. W: Z zagadnieo teorii polityki (pod red. K. Opałka). Warszaw Lane F.C.: Profits
from Power. Readings in Protection, Rent and Violence - C
Enterpreises. Albany 1979. Langer T., Starosta L.: Strategie i mechanizmy przezwyciężania
konfliktów sf
(próba systematyzacji). "Studia Nauk Politycznych" 1988, nr 3. Laponce J.A.: Canadian
Political Science between the Relevant and the Irrelt
Rational and the Irrational, the Macro and the Micro, the Core and the R
Its Growth and Diversification in Last Thirty Years. W: Political Science bt
Past and the Future (cd. by D. Anckar, E. Berndtson). Tampere 1988. Le Goff J.: Czy historia
polityczna nadal jest koścem historii? "Kwartalnik Hi;
1974, nr 2. Lipson L.: The Great Issues of Politics. An Introduction to Political Science. N
1989.
Locke J.: Two Treatises of Government. Cambridge 1960. Lyotard J.F.: Kondycja
postmodernistyczna. "Literatura na Świecie" 1988, nr 8-9. Lyotard J.F.: The Postmodem Condition: A
Report on Knowledge. Manchester 19!
psychologiczne. Wrocław - Warszawa - Kraków - Gdaosk - Łódź 1983. w I.: Człowiek a
sytuacja polityczna: interpretacyjny paradygmat politologu humanistycznej. W: Ciągłośd i
zmiana w życiu politycznym (pod red. T. Klementewicza). Warszawa 1988. i K.: Prawo - polityka
- władza. Warszawa 1988.
iak L.: Współczesne paradygmaty teoretyczne stosunków międzynarodowych. "Studia Nauk
Politycznych" 1986, nr 6.
wski T.: Tworzenie pojęd i definiowanie w naukach humanistycznych. Warszawa 1978. 1 H.T.:
Some Concluding Observations. W: International Handbook of Histoocal Studies. Contemporary
Research and Theory (by G.G. Iggers, H.T. Parker). Part 3, Westport, Connecticut 1979.
liowski M.: Dzieje Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellooskiego. Od reformy kołłątajowskiej
do kooca XIX stulecia. Kraków 1964.
lan Ch.: Usprawiedliwianie norm. W: Metaetyka (pod red. I. Lazari-Pawłowskiej). Warszawa
1975.
łtkowicz A.: Współczesna encyklopedia polityczna. Poznao 1926. ycki L.: O nauce, prawie i
moralności. W: idem: Pisma wybrane. Warszawa 1983.
174
Piekarczyk S.: Historia - kultura - poznanie. Warszawa 1972. Pieiraś J.Z.: Podstawy teorii
stosunków międzynarodowych. Lublin 1986. Pietruska-Madej E.: W poszukiwaniu praw rozwoju
nauki Warszawa 1980. Pomorski J.: Metodologiczne problemy historii najnowszej. "Przegląd
Humanistyczny
nr 9. Pomorski J.: Paradygmatyczna struktura historiografii współczesnej. "P
Humanistyczny" 1987, nr 10. Pomorski J.: Kategoria "sterowania" w teorii wiedzy historycznej
i praktyce badawczej
Historii Gospodarczej". "Historyka. Studia Metodologiczne" 1988, t. XVIII. Puchalski J.: Z
dziejów nauk politycznych w Polsce. "Studia Nauk Politycznych" 1981
Rapoport A.: "Różne znaczenia" racjonalnych decyzji politycznych. Warszawa 1986.
Rawls J.: A Theory ofJustice. Cambridge 1971.
Ricci D.: The Tragedy ofPoliocal Science. New Haven - London 1984.
Ritter G.: Scientific History, Contemporary History and Political Science. "Hist<
Theory" Mouton, vol. 1,1961, No IŁ
Rorty R.: Philosophy and the Minor of Naturę. Princeton 1980. Rorty R.: Nauka jako
solidarnośd (tłum. A. Chmielecki). "Literatura na Świecie" 1
5.
iczyoski J.: Sposób produkcji a władza polityczna: kilka uwag na temat prawidłowości rozwoju
formacji socjalistycznej. "Colloquia Communia" 1988, nr 4-5. H.: Realny socjalizm: od zależności do
zależności. "Colloquia Communia " 1988, nr 1-5.
ka P.: Dynamika ruchu odnowy w świetle teorii zachowania zbiorowego. "Studia
Socjologiczne" 1982, nr 3-4.
ka P.: O osobliwościach nauk społecznych raz jeszcze. "Studia Filozoficzne" 1974, ir8.
ka P.: Teoria i wyjaśnienie. Z metodologicznych problemów socjologii. Warszawa 973.
ka P.: Teoria stawania się społeczeostwa. Szkic koncepcji "Kultura i
ipołeczeostwo" 1991, nr 1.
: P.: Ideologie i obywatele. Warszawa 1991.
ski J.: Scienza poluica e sociologia: due dwerse ripostę alla crisi polacca 1980-1987). W:
Fra scienza e professione. Saggi sullo sviluppo delia scienza poluica
176
(cura di L. Graziano, D. Easton, J. Gunnell). Milano 1991. Tilly Ch.: Front Mobilization to
Revohttion. Reading 1978. TUly Ch.: As Sociology Meets History. New York 1981.
Tittenbrun J.: Cztery koncepcje paostwa. "Studia Nauk Politycznych" 1983, nr 1-2. Topolski J.:
Czas w narracji historycznej. W: Marksizm i historia. Warszawa 1977. Topolski J.: Historia polityczna
w syntezie historycznej. W: Nowe idee współ
historiografii. Poznao 1980. Topolski J.: Metodologia historii. Warszawa 1984. Topolski J.:
Metodologiczna struktura syntez historycznych. W: Nowe idee współ
historiografii. Poznao 1980. Topolski J.: O nauce historycznej jako dynamicznej strukturze. W:
Nowe idee współ
historiografii Poznao 1980. Topolski J.: Metodologiczne problemy historii najnowszej. "Dzieje
Najnowsze" R
1981, nr 1-2.
Topolski J.: Prawda i fałsz w historii. Poznao 1987. Topolski J.: Prawda i model w historiografii.
Łódź 1982. Topolski J.: Recenzja z książki F. Ryszka: Nauka o polityce. Rozważania metodoh
Warszawa 1984. "Studia Metodologiczne" 1991, nr 25. Topolski J.: Rozumienie historii
Warszawa 1978.
istoryzm i jego obecnośd w praktyce naukowej (pod red. J. Kmity i K. istowskiego).
Warszawa 1986.
i J.: Prawdziwośd, fałszywośd, adekwatnośd (na marginesie idei Leona •traźyckiego).
W: Prawo i polityka. Warszawa 1988.
i J.: Spór o status metodologiczny nauki o polityce. W: Metodologiczne i polityczne oblemy
nauk politycznych (pod red. K. Opałka). Warszawa 1975. i J.: Umiarkowana (poprawiona?) obrona
scjentyzmu. W: Racjonalnośd, nauka, ołeczeostwa (pod red. H. Kozakiewicz, E. Mokrzyckiego,
MJ. Siemka). 'arszawa 1989.
R.: Wykłady z metodologii nauki. Warszawa 1982. LG. von: Explanation and Understanding.
Ithaca - New York 1977. !.: Development of a General Theory of International Relations. W: The Role
of teory in International Relations (ed. H.V. Harrison). Princeton 1964.
W.: "Koncepcja' niezbędnego dystansu badawczego w historii najnowszej. W: istoria
najnowsza jako przedmiot badao i nauczania (pod red. J. Materaickiego). 'arszawa 1990.
178
Zagorin P.: Theories of Revolution in Contemporary Historisgraphy. "Political Sc
Quartely" vol. 88, 1973, nr 1.
Zamiara K.: Metodologiczne znaczenie sporu o status poznawczy teorii. Warszawa 197^
Zeidler P.: Postmodernizm w świetle filozofii nauki. W: Postmodernizm w perspe,
filozoficzno-kulturoznawczej. Warszawa 1991.
Ziembioski Z.: Problemy podstawowe prawoznawstwa. Warszawa 1980. Ziemski S.: Problemy
dobrej diagnozy. Warszawa 1973. Znamierowski Cz.: Szkoła prawa. Rozważania o paostwie.
Warszawa 1988. Znaniecki F.: Wstęp do socjologii Warszawa 1988. Zybertowicz A.: Między
dogmatem a programem badawczym. Warszawa - Poznao 1S
aahi Dziennikarstwa i Nauk Uniwersytetu Warszaw
%y(tm)V?-00-046 ar
m 620-03-81 w. 295, 296