Pomnik Szopena

str.-186

Wierzba płacząca cieniem go okryła.

Wiatry w poszumi niosły dziwne pieśni.

Krzykiem się rwące z piersi jego cieśni…

Pieśni co łkającą tęsknotą mu była.

I zbożowe łany i bory sosnowe.

I nieobjęte, przeogromne dale.

W szeptach tajemnych niosły jego żale.

I gwiezdne noce i świty różowe.

Mistrzu – gdzie jesteś? O, dzisiaj wandali.

Grabieżcze ręce, zdarły spiż i cokół…

Boleść się sroży dzika tylko wokół.

Żarem miłości i tęsknotą pali.

Mistrzu – Ty żyjesz w sercach, w duszy naszej.

Synu tej ziemicy ukochanej, Laszej.

1943r.