Cate Tiernan

Porwana w mrok

Rozdział 1

- Chcę cię.

Miałam wrażenie, że głos Reyna, niski i natarczywy, osacza mnie ze wszystkich stron.

I nic dziwnego, bo Reyn pochylał się nade mną wkurzająco, kiedy napełniałam duży szklany

słój ryżem basmati z piętnastokilogramowego worka, który trzymaliśmy w spiżarni.

Pięknie: "my". Zdążyłam się już z nimi utożsamić, jakby River's Edge, ośrodek

resocjalizacyjny dla wykolejonych nieśmiertelnych, było moim miejscem na ziemi. To był

swoisty program dwunastu kroków. W moim przypadku miał ich raczej sto jedenaście.

Przebywałam tu dopiero dwa miesiące i nie miałam pojęcia, jak długo potrwa poprawianie

złego zachowania, które trwało już ponad czterysta pięćdziesiąt lat. Na pewno jeszcze co

najmniej kilka tygodni. A bardziej prawdopodobne, że siedem albo osiem lat. Albo dłużej.

Ech...

Przysunęłam się do wielkiego drewnianego kuchennego blatu w nadziei, że nie

rozsypię ryżu po całej kuchni, bo byłoby co zbierać.

- Ty też mnie chcesz.

Niemal słyszałam, jak zaciska i rozluźnia pięści.

- Nie. Odejdź. - Witamy w beznadziejnym cyrku romantycznych wyczynów Nastasyi.

Tylko dla ludzi o mocnych nerwach. I mocnym żołądku. Tak się mówi?

Nastasya: c'est moi. Sympatyczna nieśmiertelna z sąsiedztwa. Pominęłabym:

sympatyczna, jeżeli mam być uczciwa. Parę miesięcy temu dotarło do mnie, że zabawiam się

w żałosnym miejscu deprawacji i obojętności, i zwróciłam się po pomoc do River,

nieśmiertelnej, którą poznałam w 1929 roku. I takim sposobem znalazłam się na wsi w

Massachusetts, ucząc się, jak żyć w zgodzie z naturą, magyią, w pokoju, miłości, harmonii i

tak dalej. Przynajmniej usiłowałam nie czuć, że wkładam głowę do sieczkarni.

Mieszkali tu inni nieśmiertelni: czworo nauczycieli i obecnie ośmioro uczniów. Takich

jak ja. I Reyn - wiking, chłopak marzenie. Reyn: kolec w tyłku, koszmar mojej przeszłości,

zabójca mojej rodziny, nieustanna irytacja mojej teraźniejszości i, niestety, najprzystojniejszy,

najpiękniejszy, najbardziej wyjątkowy facet, jakiego widziałam w ciągu czterystu

pięćdziesięciu lat. Ten, którego obraz nawiedzał mój umysł, kiedy drżałam w moim zimnym

wąskim łóżku. Ten, którego gorące pocałunki przeżywałam wciąż na nowo, kiedy leżałam

wyczerpana, nie mogąc zasnąć.

Jakie gorące pocałunki, spytacie? Cóż, jakieś dziesięć dni temu oboje doznaliśmy

nagłego zaćmienia umysłu i poddaliśmy się niewytłumaczalnej, wszechogarniającej chemii,

która narastała między nami od dnia mojego przyjazdu. Zaraz po tym ogarnęła mnie

miażdżąca świadomość, że jego rodzina wymordowała moją rodzinę, a moja rodzina zabiła

wielu członków jego rodziny. To było nasze wspólne dziedzictwo. Mimo to byliśmy na siebie

napaleni. Zabawne, co? Dlatego kiedy słyszę o problemach w związkach na tle różnic

religijnych, albo przez to, że jedno jest weganem, myślę sobie, że wystarczyłaby im

odpowiednia perspektywa.

W każdym razie, od czasu kiedy się migdaliliśmy, a potem doznaliśmy okrutnego

otrzeźwienia, Reyn nie przestawał mnie dręczyć, natarczywie i bezlitośnie, jak na Najeźdźcę

Zimy przystało. A jednak, żadnej nocy, on, który podpalił i wyważył kopniakiem setki drzwi,

wdzierając się do środka - do moich nie odważył się zapukać.

Nie żebym tego chciała, nie wiedziałabym nawet, co robić, gdyby do tego doszło.

Kiedy tak nagle wpada się w mój świat, można doznać zawrotów głowy, prawda? Ja

mam podobne wrażenie każdego ranka, kiedy otwieram oczy i przekonuję się, że nadal jestem

sobą i wciąż tu jestem.

Późne grudniowe światło słoneczne, rozrzedzone i szare jak woda po zmywaniu,

znikało szybko w ciemności, którą w dzisiejszych czasach można zobaczyć jedynie na wsi. I ja

właśnie znajdowałam się w takim miejscu.

- Dlaczego tego unikasz?

Reyn na ogół trzymał emocje na wodzy. Ale wiedziałam, do czego jest zdolny - w

ciągu pierwszych stu lat mojego życia on i jego klan terroryzowali moją ojczystą Islandię i

północną Skandynawię. On sam zdobył tytuł Rzeźnika Zimy. Oczywiście wtedy go jeszcze nie

znałam. Wiedziałam tylko tyle, że żądni krwi najeźdźcy dopuszczali się grabieży, plądrowania,

gwałtów i spalili doszczętnie dziesiątki wiosek.

Teraz Rzeźnik Zimy spał dwa pokoje dalej! Pracował na farmie, nakrywał stół do

kolacji i wypełniał mnóstwo innych domowych obowiązków! W jakimś sensie było to

powalające. I oczywiście nieziemsko pociągające. Ale ciągle nie potrafiłam uwierzyć, że jego

obecne zachowanie jest szczere, według mnie ciągle tkwił w nim okrutny grabieżca, który w

każdej chwili mógł się przebudzić.

Napełniłam szklany słój, starannie zawiązałam worek, który znajdował się na

roboczym blacie, i zakręciłam wieczko słoika. Na usta cisnęła mi się wiązanka ciętych,

sarkastycznych ripost. Jeszcze dwa miesiące temu obrzuciłabym go nimi tak, jak samochód

Jamesa Bonda miotający gwoździami. Ale usiłowałam dojrzeć. Zmienić się. Chociaż

wydawało się to banałem przyprawiającym o mdłości i okazało się potwornie bolesne i trudne

- nadal tu byłam. A dopóki byłam - musiałam próbować. Co za odrażający przekaz.

- Pewnych rzeczy wolę unikać - powiedziałam zgodnie z prawdą, usiłując wymyślić

coś bardziej przekonującego.

- Tego nie możesz uniknąć. Mnie nie unikniesz.

Był tak blisko, że czułam ciepło jego ciała bijące spod flanelowej koszuli. Wiedziałam,

że pod nią kryje się napięta, gładka i opalona skóra - skóra, której dotykałam i którą

całowałam. Miałam nieodpartą ochotę przytulić twarz do jego piersi, pozwolić palcom błądzić

po bliźnie wypalonej na wieki, o której istnieniu wiedziałam, a która pasowała do mojej blizny

na karku, ukrywanej przez ponad cztery wieki.

- Mogłabym, gdybyś zostawił mnie w spokoju - zauważyłam poirytowana.

Przez chwilę milczał, a ja czułam jego złote oczy wpatrujące się w moją twarz.

- Nie zostawię cię.

Obietnica? Groźba? Wybór należy do ciebie!

Na szczęście nie musiałam szukać sensowniejszej linii obrony, bo wybawił mnie

dźwięk głosów dobiegających z jadalni.

Ten dom, River's Edge, był kiedyś miejscem zgromadzeń kwakrów. Na dole

znajdowało się kilka gabinetów, mały warsztat, weranda przy wejściu, duża prosta jadalnia i

dość przestarzała kuchnia, która ostatnią renowację przeszła w 1930 roku. Wcześniej

mieszkałam w drogim i prestiżowym miejscu w Londynie z niesamowitym widokiem na Big

Bena i Tamizę. Miałam lokaja, pokojówkę i kuchnię dostarczającą posiłki z dołu. Ale teraz

moje życie było... lepsze.

Jak mówiłam, wszyscy tutaj jesteśmy nieśmiertelni, a do tego wesoła z nas ekipa. No

może nie do końca - przecież wylądowaliśmy w tym miejscu, bo nasze życie było żałośnie

zepsute, każde na swój wyjątkowy sposób.

I naprawdę mieszka tu River, ta od River's Edge. Jest najstarszą osobą, jaką

kiedykolwiek poznałam - urodziła się w 718 roku w Genui we Włoszech, kiedy ta miała

własnego króla. Nawet dla nas, nieśmiertelnych, było to niesamowite. River jest właścicielką

tej posiadłości, resocjalizuje nieśmiertelnych, którzy zmagają się z mrocznymi skłonnościami.

Jest chyba jedyną osobą na świecie, której jako tako ufam.

Ja, w wieku czterystu pięćdziesięciu dziewięciu lat, wyglądam na siedemnastolatkę (i

najwyraźniej podobnie jest z moją dojrzałością). Reyn ma czterysta siedemdziesiąt lat.

Wygląda na przystojnego dwudziestolatka.

Otworzyły się wahadłowe drzwi i do środka weszły Anne, jedna z tutejszych

nauczycielek, Brynne, uczennica, i River z policzkami zaróżowionymi od zimnego powietrza

na dworze. Rozmawiały i śmiały się. Wniosły torby z zakupami, które porozstawiały na

blatach. Większość jedzenia wytwarzamy sami, ale pojedyncze rzeczy River nadal kupuje w

jedynym sklepie spożywczym w mieście, w Piston's.

- A ja spytałam, czy to wąsy - powiedziała Anne, a pozostałe dziewczyny pokładały się

ze śmiechu. - Zabiłaby mnie, gdyby mogła.

River oparła się o kuchenny blat i otarła łzy.

Reyn wymamrotał coś pod nosem i wyszedł bez kurtki tylnymi drzwiami w czarną,

mroźną noc. Nie żebym się tym przejmowała. Absolutnie.

- O Boże, nie śmiałam się tak od... - River przerwała, jakby usiłowała sobie

przypomnieć. Domyślam się, że pomyślała: od czasu, gdy Neli (uczennica, która, tak przy

okazji mówiąc, usiłowała mnie zabić) ześwirowała i trzeba było uspokajać ją magyicznymi

środkami uspokajającymi. Tak myślę.

- Nic mu nie jest? - spytała Brynne, wskazując drzwi. - Przeszkodziłyśmy w czymś? -

Jej brązowe oczy otworzyły się szeroko pod wpływem nagłego zainteresowania i domysłów.

Tej nocy, kiedy Neli zwariowała, zdradziła, że widziała, jak całowałam się z Reynem. Miałam

nadzieję, że zostanie to zrzucone na karb napadu histerii wariatki, ale od tamtej pory

spotykałam się z tyloma wymownymi spojrzeniami, że sama nie byłam już w stanie się

okłamywać.

- Nie - zaprzeczyłam i popatrzyłam ze złością. Zaniosłam jutowy worek z ryżem z

powrotem do spiżarni, a słój odstawiłam na półkę.

- Słuchajcie - odezwała się Anne, najwyraźniej postanowiła zmienić temat. - Moja

siostra przyjeżdża z wizytą.

- Masz siostrę? - Z niewiadomych przyczyn zawsze ogarniało mnie zdziwienie, kiedy

poznawałam nieśmiertelnych, którzy mieli rodzeństwo. To znaczy, miało je wielu. Ale zawsze

odnosiłam wrażenie, że większość nieśmiertelnych to istoty samotne - bo przecież po

siedemdziesięciu czy osiemdziesięciu latach każdy miałby dość rodziny, bez względu na to, jak

miła by była. Anne wyglądała na jakieś dwadzieścia lat, miała gładką fryzurę obciętą na pazia i

duże niebieskie oczy, ale wiedziałam, że ma trzysta cztery lata. Trzysta lat to dużo, jeżeli

chodzi o utrzymywanie kontaktów z rodziną.

- Kilka sióstr. I dwóch braci - odparła Anne. - Z Amy jesteśmy prawie w tym samym

wieku. Nie widziałam jej od prawie trzech lat.

Nieśmiertelne siostry, a do tego blisko związane. Nie spotkałam takich wiele.

Wydawało się, jakbym ostatnie cztery stulecia przeżyła z klapkami na oczach - wprawdzie

była to egzystencja urozmaicona, ale ograniczona, bo wielu rzeczy wolałam nie widzieć i nie

wiedzieć.

Anne i Brynne w końcu wyszły nakryć długi stół do kolacji. River rozpakowała

zakupy. Podała mi parę rzeczy, żebym schowała je do lodówki.

- Dobrze się czujesz? - spytała.

- Dobrze? Czy to znaczy, że wyglądam na umęczoną, zdezorientowaną, niewyspaną i

zmartwioną? - zirytowałam się. - Jeżeli tak, to owszem, czuję się pierwszorzędnie.

River uśmiechnęła się do mnie. Miała tysiąc lat na to, żeby wyćwiczyć w sobie

cierpliwość na takich jak ja.

- Pewnie jestem najgorszą osobą, jaką tu miałaś. - Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby

to powiedzieć. Po prostu w ciągu czterystu pięćdziesięciu lat można podjąć wiele złych

decyzji. Wiele.

- W jakim sensie: najgorszą? - River wyglądała na zaskoczoną. Pokręciła głową. -

Nieważne. Bez względu na to, jaka jest twoja definicja słowa "najgorsza", na pewno nią nie

jesteś. Dużo ci brakuje.

Skręcało mnie, żeby spytać, kto bardziej jej dopiekł, ale wiedziałam, że River za nic na

świecie się nie zdradzi. Później przyszło mi do głowy, że Reyn jest gorszy ode mnie i od

większości nieśmiertelnych, którzy przyjechali tu, żeby się pozbierać. Reyn wybił całe miasta,

wziął w niewolę niezliczoną liczbę ludzi, plądrował, gwałcił i grabił. Ja w wielu kwestiach

jestem beznadziejna, ale mnie nic takiego nie można zarzucić.

A jednak to Reyna chciałam. Spośród wszystkich istot na świecie. Widocznie to była

moja karma, o ironio.

- Znaczy, że Anne ma siostrę? - próbowałam niezdarnie zmienić temat.

- Tak. Jest bardzo miła, polubisz ją.

- Wiem, ja nie mam rodzeństwa - odezwałam się, szybko odpędzając tę myśl. - Ale nie

znam wielu nieśmiertelnych, którzy by je mieli. - Nie zastanawiałam się, czy polubię siostrę

Anne, czy nie. Tak naprawdę nie przepadałam za ludźmi. Toleruję ich, ale żeby od razu lubić?

Z tym jest o wiele gorzej.

- Jeszcze się przekonasz, że nieśmiertelni, którzy nie mają czterystu lat, posiadają

rodzeństwo - powiedziała River, myjąc dłonie w zlewie. - Ale u starszych to rzadkość.

- Dlaczego? - zdziwiłam się. - Ty masz braci, prawda?

- Czterech - przyznała River. Odwróciła się do mnie z zamyśloną twarzą, na której nie

było prawie wcale zmarszczek. Odgarnęła z czoła kosmyk srebrnych włosów i wzruszyła

ramionami. - To dość niezwykłe jak na osobę w moim wieku.

- Dlaczego? - spytałam znowu. Czyżby chodziło o jakąś dziwną cechę genetyczną

nieśmiertelnych?

- W dawnych czasach nieśmiertelni mieli w zwyczaju zabijać innych nieśmiertelnych,

żeby posiąść ich moc.

- Co? - Moje oczy otworzyły się szeroko.

- Wiesz, że uprawiamy magyę Tahti, tę, która nie wyrządza szkody innym.

Skinęłam głową.

- I wiesz, na czym polega magya Terava, w której nie można zatrzymać mocy, dlatego

czerpie się ją z innego źródła, przy okazji je niszcząc.

Przytaknęłam. Dobro przeciwko złu. Bingo. Zaczynam chwytać.

- Moc można wziąć od roślin, zwierząt, kryształów... ludzi. - Zacisnęła wargi. - Można

odebrać komuś moc i ją wykorzystać. Ale wiadomo, że to jest zabójcze. Albo jeszcze gorzej.

Powinnam wiedzieć, że może dochodzić do czegoś takiego. Jak mogłam na to nie

wpaść. Ale nie wpadłam. River dostrzegła niedowierzanie na mojej twarzy.

- Wiesz, że można nas zabić - dodała łagodnie. Skręciło mnie z bólu, tak znajomego i

od tak dawna obecnego w moim życiu, że przyzwyczaiłam się do tego, że przy każdym

oddechu czuję jego ostre ukłucie. Tak, wiedziałam. Przecież rodzice zostali zabici na moich

oczach. Widziałam też martwych moich dwóch braci i dwie siostry, leżeli z odciętymi

głowami. Szłam po dywanie przesiąkniętym ich krwią. Nie mam rodzeństwa. Usiłowałam

przełknąć ślinę i poczułam, że mam ściśnięte gardło. - Jeżeli nieśmiertelny zabije innego

nieśmiertelnego, może odebrać mu siłę życiową i wzmocnić nią swoją moc - ciągnęła River. -

A poza tym, to zawsze jedna osoba mniej, która mogłaby stanowić śmiertelne zagrożenie.

Mój oddech był płytki, miałam wrażenie, że przelotne wspomnienie o rodzinie

zagłuszyło wszystko, co mówiła River.

- Rozumiem - szepnęłam. - Czyli o to chodziło ojcu Reyna, kiedy zabijał moją rodzinę,

a jego syn stał na straży w korytarzu.

River była bardzo poważna. Jedną dłonią pogładziła mnie po policzku.

- Tak.

Rozdział 2

River kupiła tę posiadłość, składającą się z kilku zabudowań i około sześćdziesięciu

akrów ziemi, około 1904 roku. Jak większość nieśmiertelnych żyła, podając się za jakąś żyjącą

osobę, a kiedy nadszedł czas, udawała, że umarła, by później powrócić jako dawno zaginiona

córka i upomnieć się o posiadłość. Nieśmiertelni dysponują całym arsenałem nazwisk, historii,

paszportów i tak dalej. Korzystamy z usług znakomitych fałszerzy. Najlepszych cenimy tak,

jak niektórzy ludzie ulubionego projektanta ubrań czy stylistę fryzur. Ale nie ukrywam, że

tęsknię za czasami, kiedy nie było jeszcze dowodów osobistych ani numerów NIP. Teraz o

wiele trudniej przemieszczać się z kraju do kraju i zmieniać wcielenia.

Moja sypialnia, podobnie jak wszystkie inne, znajdowała się na piętrze. Pokoje były

dość skromnie umeblowane - łóżko, umywalka i parę innych przedmiotów. Kiedy wrzuciłam

pranie do maleńkiej szafy, usłyszałam dzwonek wzywający na kolację. Wszyscy wyszli na

korytarz i ruszyli w stronę schodów, jak zwierzyna na łowy. Przywitałam się z uczniami -

Rachel, która pochodziła z Meksyku i miała około trzystu dwudziestu lat, i Daisuke z Japonii,

który miał dwieście czterdzieści pięć lat. Oraz z Jessem. Chłopak przekroczył zaledwie sto

siedemdziesiąt trzy lata, ale wyglądał o wiele, wiele starzej. Skinął sztywno głową Reynowi,

który zamykał drzwi do pokoju. Usiłowałam nie wyobrażać sobie Reyna śpiącego lub

leżącego tam na łóżku...

W dużej i skromnie umeblowanej jadalni nakryto długi stół. Miało przy nim usiąść

dwanaście osób. Na dębowym stoliku kuchennym stały parujące salaterki, które odbijały się w

dużym złoconym lustrze wiszącym na przeciwległej ścianie. Stanęłam za Charlesem, kolejnym

uczniem, i dostrzegłam swoje odbicie. Zanim się tu zjawiłam, ubierałam się w stylu goth lat

dziewięćdziesiątych. Miałam postawione czarne włosy, ciężki makijaż i bladą cerę ćpuna. Jak

na ironię, teraz wyglądałam całkiem inaczej niż przez ostatnich trzysta lat - bo w końcu

przypominałam siebie. Teraz moje włosy miały naturalny jasny odcień blond,

charakterystyczny dla mojego islandzkiego klanu. Moja szczupła twarz i zbyt kościste ciało

nabrały kształtów. Wyglądałam po prostu zdrowiej. Bez szkieł kontaktowych oczy stały się

naturalnie ciemne, niemal czarne. Czy kiedyś przestanie dziwić mnie to, że jestem sobą?

Wzięłam talerz i przesunęłam się w kolejce. Jedzenie to kolejna zmiana w moim życiu.

Na początku proste jedzenie z naszego ogrodu sprawiało, że zbierało mi się na wymioty.

Człowiek nie jest w stanie przyswoić nieograniczonych dawek błonnika. A jednak

przyzwyczaiłam się do niego - nauczyłam się zbierać, wykopywać, przygotowywać i jeść

warzywa, kiedy wypadała moja kolej. Nadal wiele bym dała za szampana i czekoladowe

ciasto, ale już się nie buntowałam, kiedy pojawiał się przede mną jarmuż.

- Cześć wszystkim - rozległ się głos, a ja uniosłam głowę i dostrzegłam Solisa,

nauczyciela, wychodzącego z kuchni.

Podobno pochodził z Anglii, ale jak większość z nas miał nieskazitelny akcent. Brynne

powiedziała mi, że Solis ma około czterystu trzynastu lat, ale wyglądał, jakby był przed

trzydziestką. Asher, siedzący przy końcu stołu, był czwartym nauczycielem i partnerem River

- raczej nie byli małżeństwem. Pochodził z Grecji i wydawał się najdojrzalszy - to znaczy w

wieku sześciuset trzydziestu sześciu lat wyglądał, jakby przekroczył trzydziestkę. Cała trójka

wraz z River robiła, co mogła, żeby przekazać nam wiedzę o ziołach, kryształach, olejkach i

wywarach, zaklęciach i uprawianiu magyi, o gwiazdach, runach, pieczęciach, metalach,

roślinach, zwierzętach i tak dalej. O każdej rzeczy na świecie. Bo wszystko to było w jakiś

sposób ze sobą powiązane - z nami, z magyią, z mocą. Ja pobierałam lekcje dopiero od pięciu

tygodni, a już miałam wrażenie, że moja głowa jest bliska eksplozji. A byłam ciągle w

magyicznym przedszkolu. Czekała mnie długa droga. Nie cierpiałam tej myśli.

- Solis! - odezwała się Brynne, kiwając do niego widelcem. Jak zwykle, miała na sobie

kolorowy zestaw - opaskę, apaszkę, sweter, kombinezon i robocze buty. Wszystko to jakoś

do siebie pasowało tylko dlatego, że wciąż przypominała słodką, wysoką i szczupłą

nastoletnią modelkę. Miała dwieście cztery lata i była córką, jedną z jedenaściorga dzieci,

dawnego właściciela niewolników i niewolnic.

Usiadłam przy stole, wchodząc ostrożnie za długą ławę, żeby nie kopnąć Lorenza

wysokim conversem. Nienawidziłam tych ławek. Krzesła. Krzesła byłyby idealnym

rozwiązaniem. River powinna założyć skrzynkę, do której moglibyśmy wrzucać nasze

pomysły. To byłaby długa lista.

- Wróciłeś! - krzyknęła Anne i pocałowała Solisa najpierw w jeden policzek, potem w

drugi.

Solis się uśmiechnął. Jeszcze bardziej niż wcześniej przypominał kalifornijskiego

surfingowca. Ciemne blond włosy układały się w loki, tworząc dookoła głowy zmierzwioną

aureolę. Jakimś cudem zawsze miał lekki zarost - ani za długi, ani za krótki.

Rozległ się chór powitań, a River ucałowała Solisa.

Siedziałam ze spuszczoną głową i zaczęłam gmerać w - rany, co to miało być?

Rozgnieciona potrawka? Kto wpadłby na taki pomysł jak gnieciona potrawka? I dlaczego?

- Nastasyo? - Głos Solisa sprawił, że uniosłam wzrok. Usta miałam pełne papki, do

której przełknięcia nie mogłam się zmusić, przekonana, że mój żołądek znienawidzi mnie na

zawsze i zacznie odmawiać przyjęcia nawet dobrego jedzenia.

- Mhm - wydusiłam z siebie i przełknęłam z wysiłkiem to, co miałam w buzi.

Przepraszam, żołądku. - Cześć.

- Jak się masz?

Rozbrajające pytanie. Kiedy Solis widział mnie ostatnio, wszyscy zdążyli akurat

usłyszeć wrzask Neli, że widziała, jak się całowaliśmy z Reynem.

Neli kochała Reyna. Od lat. Rozpaczliwie. A on, matoł skończony, oczywiście tego nie

zauważył. A potem Reyn i ja w pewnym sensie... eksplodowaliśmy. I Neli wpadła w szał. A

raczej wpadła w jeszcze większy szał. Nabrałam przekonania, że jedną rękę miała już w

kaftanie bezpieczeństwa, jeszcze zanim ja znalazłam się w River's Edge.

Wracając do rzeczy, Solis odwiózł Neli do miejsca, które jak się domyślałam, było

swoistym azylem dla nieśmiertelnych, którzy mieli kompletnie pokićkane w głowie. I właśnie

wrócił. A jego powrót sprawił, że cała ta niepokojąca, zawstydzająca scena znów stanęła mi

przed oczami jak żywa.

- Dobrze - wydobyłam z siebie i napiłam się wody. Zastanawiałam się, czy znam się na

magyi na tyle, żeby zamienić ją w wino. Albo lepiej w dżin? Chyba nie.

- To dobrze - rzucił swobodnie Solis i rozłożył serwetkę.

- Co z Neli? - zapytał Charles. Z jasnorudymi włosami, zielonymi oczami, piegami i

okrągłą promienną twarzą nie miał zbyt poważnego wyglądu, chociaż starał się, jak mógł.

Jasne, wal śmiało, Chuck. Dalej. Stawimy czoło każdej sytuacji. Nie boimy się

emocji...

- Nie najlepiej - powiedział Solis, nalewając sobie wody. - Prawdę mówiąc, oszalała

dokumentnie. Ale w zręcznych dłoniach Louisette i dzięki uzdrowicielom chyba wydobrzeje.

Kiedyś.

Charles pokręcił głową, wstyd, taka miła dziewczyna, i znów skupił się na posiłku.

- Moja ciotka Louisette potrafiła uzdrawiać ludzi, którzy byli w stanie o wiele gorszym

niż Neli - dodała River. - Neli wie, że będziemy słać jej nasze dobre myśli i życzenia.

Nie mogłam się powstrzymać, żeby nie spojrzeć przelotnie na Reyna. Twarz miał

nieruchomą, zęby zaciśnięte. Przesuwał jedzenie na talerzu, nie biorąc go do ust.

Zastanawiałam się, czy czuje się w jakiś sposób winny, w końcu nie zauważył, że Neli jest w

nim zakochana. Nie wiem.

- Słuchajcie. Jak na pewno wiecie, jutro jest sylwester - ciągnęła River. - Nie do wiary,

że ten rok prawie się skończył! Jutro w nocy, jak co roku, zrobimy specjalny krąg. Mam

nadzieję, że będziecie wszyscy. Będę przeszczęśliwa, jeżeli razem przywitamy Nowy Rok.

I tyle byłoby z moich marzeń, żeby pojechać do Nowego Jorku i spić się na Times

Square.

Chwileczkę. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że tak naprawdę wcale nie mam ochoty

stąd wyjeżdżać, pić z obcymi, kręcić się w blasku świateł, w hałasie i chaosie. Światła, hałas i

chaos były moimi towarzyszami z wyboru w ciągu ostatniego wieku - teraz czuły się pewnie

trochę opuszczone.

A może nie zauważyły mojego zniknięcia? Może moi kumple - Innocencio, Boz, Katy,

Cicely i Stratton nadal poświęcali im dużo uwagi? Otaczałam się tymi samymi przyjaciółmi

przez tak długi czas, że nie zauważyłam, jak beznadziejni wszyscy się staliśmy. Nie

zauważyłam, że Innocencio uczył się magyi, że pracował nad rozwinięciem mocy, którą w

różnym stopniu posiadają wszyscy nieśmiertelni. W końcu pewnej nocy Incy, wykorzystując

magyię, złamał kark taksówkarzowi, który był dla nas niegrzeczny. Złamał mu kręgosłup.

Facet do końca życia miał być sparaliżowany. I choć był tylko zwykłym śmiertelnikiem, a jego

dni i tak były policzone, to jednak nie zasłużył na taki los. To była właśnie ta chwila, która

otworzyła mi oczy. Delikatnie rzecz ujmując.

Westchnęłam i odsunęłam talerz, żałując, że w pokoju nie mam ukrytego sernika.

Prywatne minilodówki. Kolejna cenna wskazówka dla River.

Po kolacji sprawdziłam grafik i ze zdziwieniem stwierdziłam, że dziś wieczorem nie

mam żadnych lekcji, żadnych obowiązków, nic do zrobienia. Zdarzało się to raz czy dwa razy

w tygodniu. Hura! Weszłam na górę, wzięłam gorącą kąpiel i zwinęłam się na wąskim łóżku z

książką o irlandzkich ziołach leczniczych. Wiem, nie mogłam się powstrzymać - zawsze będę

narwaną, frywolną imprezowiczką.

Szybko zanurzyłam się w świecie cudów i rozkoszy świetlików, złocieni, kaczeńców i

mleczy. Urodziłam się, zanim wynaleziono leki syntetyczne, a podstawowym składnikiem

wszelkich domowych lekarstw były rośliny, do których ewentualnie dodawało się skrzepniętej

krwi jelenia, pajęczyn i tak dalej. Ale dodatek magyi zmieniał właściwości i zastosowanie tych

roślin. Tyle. Do. Nauczenia.

Temat był pasjonujący, odpłynęłam myślami tylko ze dwa czy trzy razy, ale w końcu

się poddałam i pozwoliłam powiekom opaść. Nie usnęłam - mimo zamkniętych oczu nadal

widziałam jasne światło lampki do czytania, nadal byłam świadoma małego pokoju i ciemnej

nocy na zewnątrz. Ale odpływałam, śniłam, aż obudziłam się w lesie. Setki lat temu lasy były

wszędzie i żeby dostać się z punktu A do jakiegokolwiek innego punktu, prawie zawsze

trzeba było iść przez las. Nie jestem wielbicielką lasów. Pojedyncze drzewa, owszem. Bardzo

mały zagajnik, tak żeby było widać, co jest po drugiej stronie, zgoda. Ale nie lasy. Są czarne,

wydają się bezkresne i niewiarygodnie łatwo się w nich zgubić albo stracić orientację, pełne są

odgłosów, latających rzeczy i trzaskających gałęzi. Z doświadczenia wiem, że najlepiej ich

unikać.

A jednak się w nim znalazłam. Byłam tam, a jednocześnie się widziałam, jak to we

śnie. Wyglądałam jak przed epoką River - miałam czarne włosy, ciężki makijaż, byłam

niesamowicie chuda i blada. Tak wyglądałam przez lata. Teraz, patrząc wstecz, wydawało mi

się, że przypominałam Edwarda Nożycorękiego, tyle że nie miałam ostrzy zamiast dłoni.

Nagle ogarnęło mnie poczucie niepokoju i zagubienia, kiedy szłam pomiędzy drzewami i

przedzierałam się przez gęste zarośla, które spowalniały mój chód. Twarz i ręce miałam

podrapane i piekące. Ziemia była pokryta grubą warstwą spadających od wielu lat liści i

czułam się tak, jakbym spacerowała po księżycu.

Byłam zdenerwowana i to zdenerwowanie cały czas przybierało na sile. Szukałam

czegoś. Nie miałam pojęcia czego. Wiedziałam tylko, że muszę znaleźć tę rzecz i że będę

wiedzieć, kiedy się na nią natknę, a czas uciekał. Nie mogłam znieść tego, że jestem w tym

lesie, usiłowałam więc biec, ale to skończyło się większą liczbą zadrapań. Już dawno straciłam

jakąkolwiek nadzieję na to, że wrócę do miejsca, z którego przyszłam. Nie rozglądałam się za

wyjściem z lasu, skupiałam się tylko na tym, żeby iść do przodu. Szukałam, szukałam i z

każdym krokiem czułam coraz większe napięcie, coraz większy strach.

Światło znikało, czas płynął, a kiedy zapadła noc, ogarnęło mnie przerażenie. Byłam

bliska płaczu, histerii, rozpaczliwie marzyłam o ogniu, przyjacielu, pomocy. Ale nie mogłam

się zatrzymać, stałoby mi się coś złego, gdybym się zatrzymała. I nagle, po lewej! Wyglądało

to na ognisko! Odwróciłam się szybko i skierowałam się w stronę światła. Spomiędzy drzew

docierał do mnie kojący zapach palonego drewna. Usłyszałam głos. Czyżby to był... śpiew? To

był śpiew. Przedarłam się przez kłujące gałęzie ostrokrzewu i znalazłam się na małej polanie,

na której w kamiennym kręgu migotało jak szalone ognisko.

- Nas. - Odwróciłam gwałtownie głowę, gdy usłyszałam ten głos. Zobaczyłam

Innocencia wynurzającego się z ciemności, mojego najbliższego przyjaciela od stu lat.

- Incy! Co tu robisz?

Uśmiechnął się. Wyglądał nieziemsko pięknie. Oczy miał tak ciemne, że dostrzegłam w

nich odbijające się maleńkie płomienie. Wpatrywałam się w niego, przestraszona, mimo że

wyciągnęłam do niego ręce nad żarem ogniska.

- Czekałem na ciebie, skarbie - powiedział Incy głosem tak słodkim i upojnym jak

wino. - Chodź, usiądź, ogrzej się. - Wskazał wielką kłodę na skraju polany.

Nie chciałam, wszystko we mnie krzyczało: uciekaj! Ale stopy zaprowadziły mnie do

tamtego miejsca. Usiadłam. Nie chciałam tu być, nie chciałam być z nim, ale ognisko było

takie kojące, takie przytulne.

- Za długo cię nie było, Nasty - szepnął. - Strasznie za tobą tęskniłem. Wszyscy

tęskniliśmy. - Nie przestawał się uśmiechać, wskazał dłonią, a ja podążyłam za nią wzrokiem,

szukając przyjaciół z mojej dawnej paczki. Nie było nikogo poza mną i Incym. Już miałam

spytać dlaczego.

I nagle, zobaczyłam. Ognisko... W ognisku była czaszka i kawałki ciała, poczerniałe,

które pożerały płomienie. Otworzyłam usta i jęknęłam z przerażeniem. Ognisko było pełne

kości, ono składało się z samych kości. Wystarczył mi ułamek sekundy, żeby wiedzieć, że to

Boz i Katy, może też Stratton i Cicely. Incy zabił ich wszystkich i palił ich ciała. Zerwałam się

na równe nogi, tylko po to, żeby Incy znów się do mnie uśmiechnął: miał mnie. Nie było

ucieczki. Nagle moje usta i nos wypełnił nieprzyjemny gryzący smród palonych włosów i

skóry, który zaczął mnie dusić i przyprawiać o mdłości. Nie mogłam oddychać. Usiłowałam

krzyknąć, ale z gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Chciałam uciekać, ale stopy dosłownie

wrosły mi w ziemię - oplotły je grube, ciemne i wijące się korzenie. Uwięziły mnie i zaczęły

piąć się w górę po nogach.

Puk, puk.

Znów się dusiłam. Po chwili poderwałam się i otworzyłam oczy. Sapałam, wzrok

błądził po ścianach, byłam zlana zimnym potem. Byłam w moim pokoju, w River's Edge.

Puk, puk.

Dłonie miałam zaciśnięte w pięści, oddech urywany. Usiłowałam wziąć się w garść.

Poczułam energię Reyna za drzwiami i w ciągu sekundy stałam przy nich.

Wzięłam kilka głębokich oddechów, żeby się uspokoić.

- Czego chcesz? - spytałam przez drzwi. Starałam się, żeby mój głos brzmiał

normalnie. Czułam się tak, jakbym przed chwilą skoczyła z mostu. Opierałam się roztrzęsiona

o framugę. Zerknęłam na zegarek na nocnej szafce, była prawie dziesiąta. Większość osób o

tej porze na pewno jest już w swoich pokojach, a wiele pewnie śpi. Dzień zaczynamy o

niemiłosiernie wczesnej porze.

- Otwórz drzwi. - Dobiegł mnie cichy głos Reyna.

- Po co?

- Otwórz i już. - Słychać było, że jest zniecierpliwiony. Ja natomiast zdążyłam się

uspokoić.

Nie bałam się go. I żeby sobie to udowodnić, otworzyłam drzwi. Stanęłam w nich z

rękami założonymi na piersiach.

I właśnie wtedy olśniło mnie, że nie rozczesałam włosów po kąpieli i zasnęłam z

mokrymi. Pewnie sterczały mi na wszystkie strony. Do tego zero makijażu, odciśnięta na

twarzy poduszka i kobiece, podniecające grube skarpety, piżama, apaszka i kamizelka. Byłam

pewna, że nigdy nie prezentowałam się bardziej pociągająco.

Reyn przechylił lekko głowę. Przyglądał mi się badawczo.

- Nic ci nie jest? - spytał. - Wyglądasz...

- Po to mnie obudziłeś? Żeby komentować mój wygląd? - Zamierzałam się

bezsensownie kłócić z boskim wikingiem, zamiast, powiedzmy, patrzeć jak były przyjaciel pali

w lesie wszystkich moich przyjaciół.

- Chodź ze mną - powiedział. - Chcę ci coś pokazać.

Spodziewałam się czegoś bardziej oryginalnego.

- Naprawdę? I to wszystko? Po to do mnie przyszedłeś?

Zmarszczył czoło, przez co wyglądał jeszcze bardziej atrakcyjnie. Nie przypominał

chłopaka z plakatu - rysy miał ostre, szczękę mocno zarysowaną, wargi wydatne. Nos

przekrzywiony z niewielkim garbem, Bóg raczy wiedzieć od ilu złamań. I do tego to ubranie.

Robił mniej więcej takie samo wrażenie jak ja. Dżinsy oblepione sianem, do tego znoszone

robocze buty i flanelowa koszula tak postrzępiona, że kołnierzyk prawie odpadał. Miałam

ochotę go pożreć.

Zapomnijcie, że to powiedziałam. To wynik szoku.

- Mówię poważnie - oznajmił. Rzeczywiście, wyglądał zupełnie poważnie. - Powinnaś

coś zobaczyć. W stodole.

- Żartujesz? - Otworzyłam szeroko oczy.

- To nie jest żaden podstęp. - Westchnął niecierpliwie. - Pomyślałem, że chciałabyś to

zobaczyć. Tak się składa, że to w stodole.

To właśnie tam całowaliśmy się namiętnie pierwszy raz, jego wargi i dłonie pobudziły

mnie. Za każdym razem, kiedy sobie to przypominałam: jego twarde mięśnie, jego

niecierpliwość, musiałam powstrzymywać jęk.

Również w stodole dopadło nas porażające olśnienie na temat naszej wspólnej historii:

jego ojciec, przywódca klanu chciwych najeźdźców, napadł na zamek mojego ojca. Zabili

wszystkich oprócz mnie. Ukryłam się pod ciałem mojej martwej matki. Ale wcześniej ona za

pomocą magyi obdarła ze skóry brata Reyna, a mój starszy brat odrąbał mu głowę. Później,

kiedy jego ojciec z paroma kompanami usiłowali użyć amuletu mojej matki, zamienili się w

proch. Na oczach Reyna jego bliscy obrócili się w popiół.

Anne wspomniała, że Reyn walczył ze swoją naturą grabieżcy przez prawie trzysta lat.

Domyślałam się, że wymagało to od niego trochę więcej wysiłku niż stukrotne napisanie na

tablicy zdania: „Nie będę łupił wiosek".

A ja i on całowaliśmy się jak obłąkane nastolatki.

Pamiętacie, co mówiłam o karmie?

- Zależy mi - westchnął. - Proszę - dodał. Oj, on nie będzie grał czysto.

Ja też westchnęłam ciężko, ostentacyjnie i wciągnęłam dżinsy na długie spodnie od

piżamy. Nie zawracałam sobie głowy zawiązywaniem sznurowadeł w adidasach, za to

zawiązałam sobie mocniej apaszkę na szyi, idąc za Reynem cichym korytarzem. Właściwie

cieszyłam się, że mogę na chwilę wyjść z pokoju, bo miałam wrażenie, że ciągle czuję leciutki

zapach przypalanej skóry.

Na dworze było wilgotno i chłodno. Nos zrobił mi się lodowaty. Nie cierpiałam

tutejszej ciemności. Odkąd odkryłam miasta, nie opuszczałam ich. Tutaj, dziesięć metrów od

domu, byliśmy uwięzieni w aksamitnej ciemności, która spowijała nas niczym duszący całun.

Przysunęłam się do Reyna, na pewno obroni mnie przed trolami, lądowymi rekinami czy

śmiertelnie niebezpiecznymi przyjaciółmi i innymi niespodziankami, które czyhają nocą. Kiedy

dotarliśmy do stajni, niemal wpadłam do środka. Znalazłam się w ciepłym pomieszczeniu

pachnącym sianem.

Było ciemnawo i cicho, słychać było jedynie rżenie konia. Znajdowało się tu dziesięć

boksów, ale tylko sześć zajmowały konie River. Pielęgnacja koni i sprzątanie stajni należały do

najmniej lubianych przeze mnie zajęć. Z kilku powodów.

Reyn przystanął na końcu pomieszczenia. Drzwi jednego z boksów były otwarte.

Gestem wskazał, żebym weszła do środka. Zawahałam się - czyżby zamierzał pchnąć mnie na

siano? Miałam sobie za złe, że na ułamek sekundy ogarnęło mnie intensywne pragnienie, tak

silne, że poczułam mrowienie w palcach. Nie byłam pewna swojej reakcji.

Nagle usłyszałam cichutkie odgłosy.

Uniosłam jedną brew i wetknęłam głowę za drzwi boksu... Zobaczyłam River siedzącą

na sianie. Podniosła wzrok i spojrzała na mnie, uśmiechnęła się i przyłożyła sobie palec do ust.

Molly, jedna z suczek na farmie, leżała zwinięta i popiskiwała cicho. River powiedziała

coś, żeby ją uspokoić.

Zobaczyłam jedno, dwa... sześć maleńkich wijących się maleństw tulących się do

Molly. Szczeniaki. Uklękłam obok River. Nie jestem psiarą. Ani kociarą. W ogóle nie jestem

wielbicielką domowych zwierzaków. Pochłaniają czas, wymagają uwagi, a ja już

zapomniałam, jak to jest.

A jednak miałam słabość do tłuściutkich szczeniaków z maleńkimi pyszczkami

pokrytymi delikatną sierścią, jeszcze ślepych i głuchych.

- Molly wspaniale się spisała - westchnęła River, głaszcząc psa po głowie. Suczka

zamknęła oczy. Jej wysiłek dobiegł końca.

- Ładne psy - powiedział Reyn. Prawie zapomniałam, że tu jest.

- Tak - przyznała River. - Skojarzyliśmy ją z innym wyżłem niemieckim. Ale... tego nie

mogę zrozumieć. - Wskazała najmniejszego szczeniaka, który usiłował się wydostać spod

większego, bardziej żywotnego brata. River wyjęła go ostrożnie i ułożyła na końcu mlecznego

baru, gdzie nie groziło mu zgniecenie.

Pięć szczeniaków wyglądało jak miniaturki Molly - miały masywne brązowe lepki,

jasnoszare tułowie z ledwie widocznymi brunatnymi plamkami, które w całej okazałości

ujawnią się później. Ale jedno małe szczenię wyglądało, jakby było z zupełnie innego miotu. A

może nawet z innego gatunku. Nie przypominało tłuściutkiego i krępego rodzeństwa. Było

chude i chyba o połowę mniejsze od największego szczeniaka, do tego prawie całe białe, poza

wielkimi rudymi nieregularnymi plamami, które wyglądały tak, jakby ktoś wylał na niego

kieliszek wina.

- Najmniejsze z miotu - zauważył Reyn. - Coś z nim nie tak? Ma rozszczepione

podniebienie?

- Nic nie widzę - zaprzeczyła River. - Biedactwo. Chyba nie dostało zbyt wiele

pokarmu. - Pogłaskała szczeniaka palcem po boku. - Czyż to nie cud? - wymruczała. - To cud

życia. - Wyglądała na rozmarzoną, przepełnioną nostalgią, co było niespodziewaną odmianą,

bo zwykle tryskała energią i humorem.

Nagle otrząsnęła się i podniosła się z wdziękiem.

- Dobra robota, Molly - pochwaliła, a suka dwukrotnie machnęła ogonem. - Niedługo

do ciebie zajrzę. Odpocznij trochę.

Wstałam. We troje poszliśmy do domu. River została w kuchni, żeby przygotować

bulion dla Molly, a Reyn i ja zaczęliśmy wchodzić po schodach.

- Wilczury albo mastiffy - odezwał się niespodziewanie. - Głodziłem je, żeby zawsze

były skore do ataku. Puszczałem je pierwsze, a potem wkraczałem do akcji i kończyłem

dzieło.

Celowo mi o tym przypominał. Wrzałam ze złości. Otworzyłam usta, żeby mu

dogryźć, ale zrezygnowałam. Dlaczego o tym mówił? Usiłował mi pokazać, jak daleko

zaszedł?

- Brakuje ci tego? - spytałam. - Bitwy? Wojny? Podbojów? - Nie powiedziałam tego

złośliwie. Pierwszy raz.

Przystanęliśmy przed moimi drzwiami. Kilka przypodłogowych lamp słabo oświetlało

korytarz. Było cicho, wyczuwało się aurę śpiących ludzi. Przez twarz Reyna, z ostrymi kośćmi

policzkowymi i oczami w kształcie migdałów koloru starego złota, przebiegł ledwie

zauważalny cień emocji. Zastanawiałam się, czy mógłby mnie okłamać.

- Tak. - Odwrócił wzrok, jakby się zawstydził. Mówił tak cicho, że musiałam

przysunąć się do niego. - Tego mnie nauczono. W tym byłem dobry. - Nie patrzył na mnie.

Nie powinnam być tak surowa.

- Ile czasu minęło? - Chciałam wiedzieć.

Przelotne spojrzenie, spotkanie oczu i równie szybkie odwrócenie wzroku.

- Odkąd zrezygnowałem z przywództwa w moim klanie, trzysta osiem lat temu. Od

tamtej pory nie brałem udziału w najazdach i grabieżach. A od wojny? Bitwy? Od czasu

drugiej wojny światowej.

Na mojej twarzy musiało odmalować się zaskoczenie, bo Reyn znów odwrócił wzrok,

a na jego policzkach pojawił się rumieniec.

- Nieważne. Pomyślałem, że chętnie zobaczysz szczeniaki.

- Czy wyglądam na dziewczynę lubującą się w szczeniakach? - W ciągu ostatnich

miesięcy zmieniłam się tak bardzo, że nie miałam pojęcia, jak teraz widzą mnie inni.

Reyn potarł dłonią jednodniowy zarost.

- Nie - przyznał w końcu. - Nie, nie szczeniaki, nie króliki, nie dzieci. Ale... Wiesz, że

nie musisz z tego rezygnować.

Dobra, czas się ewakuować. Chwyciłam klamkę, ale powstrzymała mnie mocna, ciepła

dłoń Reyna.

- Większość z nas nie chce ich mieć - szepnął w korytarzu spowitym półmrokiem. -

Nie chce mieć kochanków, dzieci, koni. Domów. Bo tyle ich straciliśmy. Ale rezygnacja z

tego wszystkiego oznacza, że czas wygrał, że czas cię pokonał. Chyba... wydaje mi się, że

jestem gotowy stanąć znów do walki. I zaryzykować.

Reyn był skrytym, małomównym mężczyzną, tymczasem wypowiedział niemal cały

akapit. W dodatku się odkrył. Może coś wypił? Nic nie czułam.

Mój umysł błyskawicznie przetwarzał myśli, analizując na wszystkie sposoby znaczenie

jego słów. Byłam przerażona, co mogły oznaczać.

- To znaczy... że chcesz wziąć szczeniaka? - spytałam ostrożnie. Wybrałam

najbezpieczniejszą interpretację.

Reyn wyglądał na zmęczonego. Kiedy patrzyłam mu w oczy, czułam niemal fizyczny

ból, ale nie chciałam być tą, która pierwsza odwróci wzrok. Uniósł dłoń, a ja powstrzymałam

się, żeby się nie skrzywić. Jednym palcem nakreślił linię na mojej twarzy, od skroni po brodę,

tak samo jak River pogłaskała najmniejszego szczeniaka.

- Dobranoc - powiedział.

Rozdział 3

Ludzie w miasteczku West Lowing (pięć tysięcy trzydziestu jeden mieszkańców) są

przekonani, że River's Edge jest małą rodzinną farmą ekologiczną. Co w pewnym sensie jest

zgodne z prawdą. Z tą tylko różnicą, że wszyscy jesteśmy nieśmiertelnymi, i większość z nas

stara się wyzwolić z bezsensownego życia mrocznej nieskończoności albo bezkresnego

mroku, ale nie obnosimy się z tym. Prawdę mówiąc, ukrywamy to. Gdyby ktoś do nas wpadł,

zobaczyłby normalnie wyglądające osoby pielące ogród, uprawiające pola, karmiące kurczaki,

rąbiące drewno i sprzątające w stajniach.

Jednak nie skupiamy się tylko na zdrowym trybie życia, niektórzy z nas (zwłaszcza ja)

musieli dodatkowo znaleźć pracę w prawdziwym świecie. Asher wytłumaczył mi dokładnie,

jakie powody się za tym kryją, ale poczułam w głowie pustkę, kiedy usłyszałam kilka

kluczowych słów, takich jak: "praca" i "minimalna pensja". A gdy zasugerował układanie

książek na półkach w miejscowej bibliotece, rozpłakałam się w głębi duszy.

Ku zaskoczeniu współlokatorów od prawie sześciu tygodni miałam pracę w aptece

Maclntyre's przy Main Street w West Lowing. "Śródmiejska" część Main Street składała się z

czterech przecznic i mieściło się na niej pięć porzuconych sklepów, zamknięta stacja

benzynowa, sklep z paszą, spożywczy, knajpka, sklepik z hot dogami (dosłownie, bo nie było

w nim nic poza hot dogami) i restauracja, w której podawano falafele i chińszczyznę. Taki

ukłon w stronę kuchni międzynarodowej.

Wystarczającym nieszczęściem byłoby wykładanie towaru w aptece CVS na

Manhattanie. A ja rozkładałam towar w aptece Maclntyre's w cholernym West Lowing w

Massachusetts. Na domiar złego, moim szefem był złośliwy, zgorzkniały, stary facet. Odnosił

się do mnie z nienawiścią i bez przerwy krzyczał na moją współpracownicę, która była jego

córką. Wolałam nie wyobrażać sobie, jak traktuje ją w domu.

Wszystko to stanowiło część procesu mojej resocjalizacji. Miałam nauczyć się

pracować i dobrze odnosić się do innych.

Kiedy weszłam do środka na minutę przed rozpoczęciem mojej zmiany, Meriwether

Maclntyre już czyściła główną ladę sprejem i ściereczką.

- Macie jeszcze ferie świąteczne? - spytałam, mijając ją, żeby powiesić kurtkę.

- Tak, jeszcze dwa dni - powiedziała. Meriwether była w ostatniej klasie jedynego

liceum w miasteczku. Była co najmniej dwanaście centymetrów wyższa ode mnie, miała około

metr siedemdziesiąt i była jedną z najbardziej bezbarwnych osób, jakie w życiu widziałam. Jej

włosy, skóra i oczy miały ten sam blady odcień spopielonego brązu, a osobowością

przypominała maltretowanego królika. Winiłam za to jej potwornego ojca.

Stary Mac, jak go nazywałam, spojrzał na mnie gniewnie, kiedy doskoczyłam do

czytnika i przyłożyłam kartę dosłownie piętnaście sekund przed czasem. Posłałam mu

beztroski uśmiech i poszłam na przód sklepu, gdzie wraz z Meriwether próbowałyśmy

wciągnąć sldep w XX, jeżeli nie w XXI wiek.

- Dobra, mamy do rozładowania kilka skrzyń - powiedziała, wskazując niebieskie

plastikowe pojemniki pełne produktów, które należało wyłożyć na półki. Powoli

przeorganizowałyśmy sklep, grupując towary w nieco bardziej logiczny sposób niż ten, który

wymyślił dziadek starego Maca w 1924 roku. Zabawnie było pomyśleć, że gdybym była tu w

tamtym czasie, zobaczyłabym dziadka starego Maca i jego sklep lśniący nowością.

- I spójrz. - Meriwether uklękła i pokazała mi kilka nowych pudeł. - Leki

homeopatyczne. Dręczyłam staruszka, żeby trochę ich zamówił, bo ludzie bez przerwy mnie o

nie pytali.

Klasnęłam w dłonie i udałam, że mdleję, a Meriwether się uśmiechnęła.

- Jeżeli nie macie nic przeciwko temu, żeby trochę popracować, zamiast bez przerwy

paplać, to nawet zarobicie na wypłatę! - krzyknął pan Maclntyre z głębi korytarza.

Wzięłam pudełko homeopatycznego żelu echinacea, posłałam mu promienny uśmiech i

uniosłam do góry kciuk. Zmrużył oczy i odmaszerował na tył apteki, gdzie wydawał leki na

receptę.

- Jak ty to robisz? - wyszeptała Meriwether kilka minut później, kiedy przesuwałyśmy

bandaże, żeby zrobić miejsce na nowy towar.

- Co? - wyszeptałam do niej. - Ej, chyba powinnyśmy to układać alfabetycznie, co?

- Tak - przyznała. - No wiesz, nie wymiękasz, kiedy mój tata na ciebie wrzeszczy.

Cóż, przez lata byłam zdana na łaskę najeźdźców z Północy, nie wspominając o

dzikich wikingach i Kozakach. Dopóki stary Mac na moich oczach nie rozwala siekierą głowy

mojemu sąsiadowi, jestem w stanie poradzić sobie z jego wyskokami.

Ale nie mogłam tego powiedzieć.

- Może dlatego, że nie jest moim tatą - szepnęłam. - Zawsze jest gorzej, kiedy to twój

własny ojciec. - Straciłam swojego, kiedy miałam dziesięć lat, więc były to jedynie domysły.

Ale było to bardzo prawdopodobne. - Masz jakieś plany sylwestrowe?

Meriwether uśmiechnęła się, a ja zamrugałam, zaskoczona tym, jak odmieniło ją to

pytanie. Skinęła głową.

- Jest szkolna potańcówka - wymruczała. - I tata pozwolił mi pójść. W końcu. Idę do

koleżanki i u niej się przebierzemy.

Poczułam się tak, jakby ktoś przejechał paznokciami po tablicy, ale ona wyglądała na

szczęśliwą, a ja cieszyłam się, że choć na chwilę oderwie się od ojca.

- Nie masz chłopaka? - spytałam.

- Nikt się ze mną nie umówi. - Skrzywiła się. - Za bardzo boją się mojego taty. Ale

mam nadzieję, że będzie tam pewien chłopak, nazywa się Lowell. - Odetchnęła ciężko. -A ty?

Masz jakieś plany?

- Nic wielkiego. - Skinęłam głową. Tylko specjalny krąg z bandą nieśmiertelnych.

Nuda. - Spotykamy się z kilkorgiem przyjaciół. Postaram się wytrzymać do północy. - Jako że

ostatnio wstawałam przed świtem, zwykle już spałam o dziesiątej. To było... żenujące. Kiedyś

zdecydowanie byłam fajniejsza. Ale to znowu wiązało się z poczuciem częściowego obłąkania

i bezużyteczności. Więc chyba nie tęsknię za tamtą ja.

Wszedł klient, więc Meriwether zostawiła mnie i poszła go obsłużyć. Wróciła po kilku

minutach, niosąc plakaty reklamujące nasze nowe produkty, które razem zrobiłyśmy. Zupełnie

nie mam talentu artystycznego, ale Meriwether świetnie się spisała - narysowała małe postaci,

które z uśmiechem na twarzy wybierają leki homeopatyczne. Zostawiłam to, co robiłam, i

razem zaczęłyśmy przyczepiać plakaty mocną dwustronną taśmą klejącą.

- Jaki jest twój tata? - spytała nagle Meriwether, kiedy przytrzymywałam róg, żeby

mogła go podkleić.

Zamrugałam. Nikt nie pytał mnie o to od... wieków. To naprawdę długi czas. Szybko

wyobraziłam sobie mojego tatę, który był mrocznym, żądnym władzy królem średniowiecznej

Islandii. Nie miał zbyt wiele wspólnego ze starym Makiem.

- Hm, mój tata nie żyje - wyznałam, a Meriwether się skrzywiła.

- Przepraszam - wyszeptała.

- Nie ma za co. Zmarł dawno temu. - Ha, ha, nawet nie masz pojęcia, jak dawno.

Westchnęłam ciężko i pozwoliłam sobie na myślenie o ojcu przez kilka chwil. Zwykle tego nie

robię. - Pamiętam... że był dosyć nieprzystępny - powiedziałam powoli. - Więcej czasu

spędzała z nami matka. Chyba był srogi.

- Podróżował służbowo? - Przycisnęła pasek taśmy i cofnęła się, żeby podziwiać

kolorowy plakat ze starannie wypisanymi słowami, tworzącymi łuk nad głowami chudych

postaci.

Trudno szabrować, najeżdżać i podbijać wioski z tronu. Mój ojciec nie różnił się wiele

od innych mężów tamtych czasów. W ciągu pierwszych dziesięciu lat mojego życia

czterokrotnie powiększył terytorium królestwa. Skinęłam głową.

- Uczył nas czasami różnych rzeczy - ciągnęłam, nie wiedząc za bardzo, dlaczego to

robię. - Był, hm, wojskowym. Chciał, żebyśmy byli odważni i twardzi. Mój starszy brat go

uwielbiał. - Sigmundur starał się naśladować ojca we wszystkim. Miał szesnaście lat, kiedy

zginął, ale zdążył nauczyć się władać bronią.

- Krzyczał? - Meriwether wzięła ostatni plakat i rozejrzała się, szukając dobrego

miejsca, żeby go przyczepić. Wskazałam przód kontuaru, a ona przytaknęła. Podeszłyśmy do

niego i uklękłyśmy, żeby zamocować plakat.

- Kiedy krzyczał, miało się wrażenie, że cały... dom się trzęsie - odparłam. - Ludzie,

którzy dla niego pracowali, bali się go. - Dopiero teraz sobie to uświadomiłam.

- To jak z moim ojcem. - Meriwether ostrożnie odsłoniła kawałek taśmy i przykleila ją.

- Tak. - W dziwny, zupełnie niewyjaśniony sposób.

- Mój tata jest zawsze gorszy w zimowe ferie - stwierdziła Meriwether. Usłyszałyśmy,

że stary Mac wychodzi z zaplecza apteki i idzie w naszą stronę, więc szybko zamilkłyśmy i

rozdzieliłyśmy się. Usilnie próbowałyśmy skupić się na różnych czynnościach. Dopiero po

chwili przysunęłyśmy się do siebie, kiedy rozkładałyśmy na półkach pudełka i butelki.

- Mówiłaś, że mniej więcej w tym czasie twoja mama... - Nie jestem osobą delikatną

ani wrażliwą i potrafię ranić innych. Ale Meriwether polubiłam, poza tym dość przeszła i bez

mojego dręczenia.

- Tak. - Meriwether skupiła się na wyrównaniu małych pudełek. - Wracaliśmy ze

świątecznego przyjęcia, było ślisko. Mojego taty z nami nie było.

- Jechaliście jednym samochodem? - O Jezu, ja to też przeżyłam. Właśnie tak

poznałam River w 1929 roku we Francji. Ale nie znałam osoby, która zginęła, i jej śmierć nie

odcisnęła piętna w mojej świadomości. Takie rzeczy mnie nie ruszały, aż do wydarzenia z

taksówkarzem, dwa miesiące temu. W River's Edge uczono nas, żeby we właściwy sposób

odbierać wagę wydarzeń.

Meriwether skinęła. Nie spojrzała na mnie. Nagle zrozumiałam: czuła się winna, że

przeżyła. A ojciec, patrząc na nią, przypominał sobie, że żona i jedyny syn zginęli. A córka nie.

- Bardzo mi przykro - zapewniłam. Te słowa pojawiły się w moich ustach chyba po raz

drugi w życiu. Ale naprawdę było mi jej żal - nie miała szans, żeby wyjść zwycięsko z tej

sytuacji.

Przypomniałam sobie, jak mieszkałam w małej wiosce pod Neapolem, we Włoszech, w

latach pięćdziesiątych XVI wieku. Przetoczyła się przez nią jedna z ostatnich fal zarazy,

zostawiając stosy ciał. Później przeczytałam, że w tej epidemii zginęła połowa ludności

Neapolu. Połowa całego miasta. Połowa.

Moja mała wioska mocno ucierpiała. Sąsiedzi, ich dzieci, wszyscy poumierali, nawet

miejscowy ksiądz. Ludzie naprawdę dobrzy i mili, zmarli w ciągu kilku dni. We wtorek

sąsiadka pracowała w ogrodzie, a w piątek mijało się jej ciało, leżące na stosie innych ciał na

ulicy.

Ja ocalałam. Tylu ludzi, o wiele lepszych ode mnie, zmarło, a ja zostałam sama na

mojej drodze do szczęścia, bo miasto popadło w zupełną ruinę. Zawsze uchodziłam z życiem.

Ciągle, ciągle, ciągle.

Meriwether obok mnie westchnęła i spojrzała do tyłu na aptekę.

- Chodzi o to, że... to powinnam być ja, wiesz? Tak byłoby o wiele lepiej. - Wstała i

wyniosła puste kartony na zewnątrz, do pojemnika na papier.

Siedziałam na piętach, porażona tym wyznaniem. Nie było to nic nowego - widziałam

to w wielu filmach, czytałam o tym w książkach. Teraz wiedziałam, że Meriwether tak się

czuje naprawdę, w prawdziwym życiu.

A ja? Czy ja kiedykolwiek myślałam o tym, że to ja powinnam zginąć tamtej nocy,

czterysta pięćdziesiąt lat temu? Że może przeżyć powinien mój starszy brat? On by nie uciekł

jak ja. Może przejąłby rodzinną moc, zgromadził ludzi i ruszył za Reynem i jego ojcem, żeby

pomścić naszą rodzinę.

Albo któraś z moich sióstr? Starsza, Tina, była bystra i odważna. Kiedy się pojawiała,

twarz ojca się rozpromieniała. Pamiętam, jak pracowała z mamą w kuchni. Mieliśmy kucharzy

i służących, ale w każdą Ostarę, czyli Wielkanoc, matka przygotowywała swoją specjalność -

chleb jajeczny. Razem z Tiną wyrabiały ciasto, śmiejąc się i rozmawiając.

Moja starsza siostra, Eydis, była rodzinną pięknością i moim wiernym kompanem.

Miała długie, faliste, lśniące blond włosy w truskawkowym odcieniu, jak słońce, które zerka

za horyzont. A oczy błyszczące i szare. Mimo że skończyła dopiero jedenaście lat, słynęła z

urody. Wszyscy czekali, aż dorośnie i stanie się prawdziwą pięknością. Wiele rzeczy robiłyśmy

razem, wymyślałyśmy przeróżne zabawy, uczyłyśmy się, spałyśmy w jednym pokoju.

Miałam jeszcze młodszego brata, Haakona. Był chudy i blady, bardzo delikatny.

Widziałam, że ojciec przyglądał mu się czasem, zdziwiony, jakby zastanawiał się, jakim cudem

wziął się z tego samego związku, co reszta jego dzieci. Ale Haakon był słodki, nie był

skarżypytą i wiernie podążał za mną i Eydis, kiedy chodziłyśmy z kijami na ramieniu albo

ćwiczyłyśmy rzut kamieniem.

Kiedy najeźdźcy wyważyli drzwi gabinetu mojego ojca, w którym się

zabarykadowaliśmy, w przerażeniu chwyciłam się spódnicy matki. A ona obdarła brata Reyna

żywcem ze skóry - dosłownie, zdarła z niego całą skórę, obnażając mięśnie, ścięgna i żyły - a

potem Sigmundur odrąbał mu głowę, bo samo odarcie ze skóry nie wystarczyło, żeby zabić

nieśmiertelnego. Ojciec Reyna, słusznie zwany Erikiem Krwawym, rzucił się naprzód z

krzykiem, a ja poczułam gwałtowne konwulsje matki, kiedy pozbawił ją głowy. Jej ciało

poleciało do tyłu, na mnie. Znalazłam się pod szeroką spódnicą jej wełnianej sukni. Po pięciu

minutach zapanowała zupełna cisza.

Powinnam była zginąć tamtej nocy? Tak. Ojciec Reyna krzyczał, że nikt nie pozostanie

przy życiu. Całe moje rodzeństwo miało miecze albo sztylety w rękach - choć byli dziećmi,

stanęli naprzeciw wroga, by walczyć. Ja leżałam tchórzliwie pod ciałem matki. To mnie

ocaliło.

Dlaczego? Pogodziłam się ze zdumiewającą prawdą, że ja żyję, a moja rodzina zginęła.

Nigdy nie zastanawiałam się, dlaczego tak się stało, ani nad tym, czy musiało się tak stać. Aż

do dzisiaj.

- Nie płacę ci za siedzenie! - Krzyk starego Maca przestraszył mnie i sprowadził z

powrotem do teraźniejszości, w której mój szef stał w przejściu z czerwonymi ze złości

policzkami. Za nim znajdowała się Meriwether z nieszczęśliwą miną. - Co to za śmieci? -

Wskazał z wściekłością nasze plakaty. - Nikt wam nie pozwolił wieszać tu tych bzdur!

Meriwether się zaczerwieniła, a stary Mac zdarł nasze plakaty i rzucił je na podłogę.

Zacisnęłam zęby, żeby nie zacząć wrzeszczeć z wściekłości.

- Tato! - zawołała Meriwether, marszcząc brwi. - My się nad tym napracowałyśmy!

Doskoczył do niej, jakby była zaskrońcem, a on mangustą.

- Nikt was o to nie prosił! Nie potrzebuję tu waszych głupich, paskudnych plakatów!

- Nie są głupie... - zaczęła, a oczy jej zapłonęły.

Stary Mac nagle chwycił małą plastikową fiolkę z witaminą C i rzucił nią. Wszystko

działo się bardzo szybko - oczy Meriwether otworzyły się szeroko, głos uwiązł jej w gardle i

zanim zorientowałam się, co się dzieje, błyskawicznie uniosłam dłoń i wymamrotałam coś.

Fiolka w ostatniej sekundzie zrobiła mały szalony zygzak tuż przed twarzą Meriwether.

Uderzyła w ścianę obok niej i pękła, po czym spadła na ziemię. Wieczko wyskoczyło, a

żelowe kapsułki rozsypały się po całej podłodze.

Staliśmy nieruchomo w przerażającej ciszy. Stary Mac wyglądał na zdumionego,

bardziej niż zdumionego: wyglądał trochę szaro i przechylał się na bok, niepewnie kiwając się

na nogach.

- Ja... nie chciałem - powiedział drżącym głosem.

Wtedy mnie olśniło. Szybko, bez zastanowienia posłużyłam się magyią. Jakimś cudem

z głębin mojej pradawnej podświadomości wydobyłam, Bóg wie jakie, zaklęcie, żeby zmienić

tor lotu fiolki.

Ale nie byłam wyszkolona w białej magyi. Nie znałam jej zbyt dobrze. Więc to musiała

być magyia, którą uprawiają Terava, czyli zaczerpnęłam energii od starego Maca, żeby ją

wykorzystać.

Gdybym cokolwiek powiedziała, na pewno pogorszyłabym sytuację. Meriwether i ja

patrzyłyśmy, jak stary Mac kręci głową, jakby z niedowierzaniem, że zrobił coś takiego. W

końcu odwrócił się dziwacznie i poczłapał z powrotem na tył apteki, przytrzymując się półek

po drodze, żeby nie stracić równowagi.

Co ja zrobiłam? O Boże. Ale jakie miałam wyjście? Pozwolić, żeby fiolka trafiła w

Meriwether? Co prawda była plastikowa i niezbyt duża, ale mogłaby zrobić jej krzywdę.

Meriwether stała w milczeniu, łzy spływały jej po twarzy.

- On tak się zachowuje? Rzuca w ciebie? Bije cię? - Bo jeżeli tak, będę musiała go

zabić.

- Nigdy wcześniej niczego takiego nie zrobił. - Meriwether pokręciła głową.

- Wyglądał żałośnie - przyznałam. - Mówiłaś, że jest nieszczęśliwy. Do tego, no wiesz,

jest dupkiem. - W głębi duszy drżałam na myśl o szkodach, jakie mogłam wyrządzić

zaklęciem. - Powiem ci coś - odezwałam się cicho. - Idź do łazienki, obmyj twarz i postaraj się

wziąć się w garść. Ja to ogarnę. - Wskazałam lśniące żelowe kapsułki koloru miodu, wszędzie

porozrzucane. - Jeżeli będzie chciał cię zatrzymać, kopnij go w jaja.

To wywołało cień - nie uśmiechu, ale mniejszej żałości - na jej twarzy. Skinęła głową i

odwróciła się, a po chwili przystanęła i odwróciła się do mnie.

- Jak to zrobiłaś? - Jej głos był przeraźliwie wyraźny i łagodny.

- Co? - Miałam wrażenie, że wnętrzności ściska mi wielka pięść.

- Ruszyłaś dłonią i fiolka odskoczyła na bok. - Jej głos był cichy i stanowczy, a oczy

skupione na moich. - Widziałam. Trafiłaby mnie prosto w pierś. Stałam jak wryta, nie mogłam

się ruszyć.

Zdobyłam się na nonszalancki uśmiech w rodzaju "oj, co ty". To uratowało mi życie

setki razy. Ludzie zawsze dawali się oszukać.

- Chciałabym - prychnęłam. Machnęłam teatralnie dłonią. - Tadam! To moja sztuczka!

- Roześmiałam się lekko.

Meriwether przyglądała mi się przez moment, bez wątpienia odtwarzając w myślach

incydent i zastanawiając się, czy drążyć temat i czy rzeczywiście coś widziała. Ja z beztroskim

wyrazem twarzy poszłam po miotłę. Kiedy wróciłam, Meriwether już nie było. Zaczęłam

zamiatać.

W środku cała dygotałam, a mój wewnętrzny głos wydawał się tak głośny, że miałam

wrażenie, iż zaraz wszyscy go usłyszą. Uprawiałam magyię poza posiadłością River. Czarną

magyię. Bardzo możliwe, że komuś, jakiemuś nieśmiertelnemu, udało się wychwycić jej

energię i rozpoznać mnie po niej. Komuś takiemu jak Incy.

Usiłowałam oddychać normalnie. Nie, to na pewno niemożliwe, tłumaczyłam sobie. To

trwało pół sekundy. I była to zupełna błahostka. Taka głupiutka błahostka. Na przyszłość będę

bardziej ostrożna i nigdy więcej czegoś takiego nie zrobię. Powtarzałam to sobie bez przerwy,

przez całą drogę do domu. Ale nie mogłam się powstrzymać, żeby nie patrzeć we wsteczne

lusterko, jakby śledził mnie sam diabeł.

Rozdział 4

Kiedy przyjechałam do River's Edge, była jesień. Drzewa miały płomienne kolory -

czerwone, złote i pomarańczowe, a świat przygotowywał się do zimy. Teraz, kiedy jechałam

moim małym zdezelowanym samochodem po długim, niewybrukowanym podjeździe, który

prowadził do domu River, drzewa przypominały nagie, surowe szkielety, z których tu i

ówdzie zwisały pojedyncze brązowe liście. Dwa miesiące temu las wydawał się gęsty i

nieprzenikniony, teraz można było zajrzeć dwadzieścia metrów w głąb. Wiosną będzie pięknie.

Wcisnęłam hamulec, nie spuszczając rąk z kierownicy, a samochód potoczył się dalej

po podjeździe wysypanym szarym tłuczonym kamieniem. Z zaskoczeniem uświadomiłam

sobie, że zamierzałam być tu wiosną. Chciałam tu być, chciałam zobaczyć zmiany. Oczywiście,

jeżeli moja mała wpadka w mieście nie wywoła efektu motyla i zupełnie nie zniszczy mojego

życia i życia otaczających mnie ludzi.

No, ale przecież gdybym była Merry Sunshine, nie znalazłabym się w tym miejscu.

Kiedy pokonałam ostatni zakręt, moim oczom ukazał się dom - duży, prostokątny,

biały. Z początku wydawał mi się surowy i nieprzystępny, ale kiedy jechałam podjazdem i

parkowałam obok czerwonego pikapa River, czułam łagodne ciepło w piersiach.

Siedziałam w samochodzie przez minutę, skupiając się na swoich odczuciach, tak jak

uczył mnie Asher. Czego tak bardzo, bardzo nienawidziłam. Posiadam nadzwyczajne

zdolności tłumienia wszystkich emocji. Okazuje się, że nawet tłumienie emocji, nie sprawi, że

się ich pozbędziemy. To było jedno z najbardziej porażających odkryć, jakich dokonałam po

przyjeździe tutaj. Wszystkie te odczucia znajdowały się we mnie, zbite w czarną kulę, i

przedzierały się do mojej psychiki, doprowadzając mnie na skraj szaleństwa. W ciągu

ostatnich dwóch miesięcy doświadczyłam ich więcej niż w ciągu stu wcześniejszych lat.

I chociaż w pewnym sensie potrafiłam wbić sobie do głowy, że tak jest naprawdę

lepiej, zdrowiej, nie mogłam się wyzbyć głęboko zakorzenionego przekonania, że w

rzeczywistości to jest beznadziejne.

Co czułam? Oparłam głowę na kierownicy i zamknęłam oczy. Panikę, oczywiście, jak

zawsze, kiedy mój umysł uświadamiał sobie, że próbuję się z czymś zmierzyć, zamiast przed

tym uciekać. O wiele łatwiej było uciekać.

Cieszyłam się... chyba z tego, że tu jestem. Zwłaszcza teraz, kiedy nie było już Neli,

która tylko czyhała, żeby wypróbować na mnie kolejne złe zaklęcie. Cieszyłam się, że wejdę

do środka i zobaczę wszystkich. Z wyjątkiem Reyna.

Kłamczucha. Serce zaczyna ci szybciej bić, kiedy go widzisz, dłonie cię świerzbią,

wargi...

No i właśnie dlatego tłumienie emocji jest dla mnie zdecydowanie lepsze. Kto nie

chciałby tego uniknąć? Westchnęłam. Nagle ktoś zastukał w szybę mojego samochodu,

napędzając mi nieludzkiego strachu. Nie wyczułam, żeby ktoś się zbliżał.

Odwróciłam gwałtownie głowę i go zobaczyłam. Reyna. Złotego wikinga o wzroście

metr dziewięćdziesiąt, przyczyny wszelkich nieszczęść.

Kiedy tu przyjechałam po raz pierwszy, zaparkowałam w tym samym miejscu, tak

samo oparłam głowę, a Reyn zapukał w szybę. Wtedy pozbawił mnie tchu, taki był pewny

siebie, do tego nieprzyjazny i wspaniały. Teraz robił to znowu.

Ale ja nie byłam tym samym skopanym bezpańskim kundlem, który doczołgał się tu

resztką sił. Wyjęłam kluczyki ze stacyjki i szybko otworzyłam drzwi samochodu, o mały włos,

a uderzyłabym go nimi.

- Bardzo lubisz się zakradać - zauważyłam z przekąsem.

- Sprawdzałem, czy przypadkiem nie przedawkowałaś - powiedział, naśladując mój

ton.

- Przedawkowałam? O, mój Boże, to rzepa ma aż takie działanie? - Otworzyłam

szeroko oczy. - Od tej pory będę jej unikać.

Dogonił mnie i szedł ze mną do domu szybkim krokiem. Kiedy myślałam w

samochodzie, słońce zdążyło zajść i nastał zmierzch - magiczna pora pomiędzy dniem a nocą.

Pora, kiedy ma się wrażenie, że wszystko się może zdarzyć. Wszystko.

- Wracasz z pracy? - spytał Reyn. Cała ta scena wydała mi się tak absurdalna, że się

roześmiałam. Zwrócił na mnie smutne, lekko zmrużone oczy.

- Tak witała cię żona, kiedy wracałeś do domu? - Mój głos łamał się na zimnie, a sama

myśl o tym, że Reyn pewnie miał wiele żon, była jak ostry cios w brzuch. - Jak ci poszło

plądrowanie? Grabieże? Masz niezłe łupy?

W jednej chwili, ni z tego, ni z owego, Reyn wpadł w szał. Wyczułam, że zachodzi w

nim zmiana, jeszcze zanim spojrzałam na jego twarz, i dostrzegłam zacięte usta i ściągnięte

brwi. W mojej głowie odezwał się alarm i zaczęłam się zastanawiać, czy uda mi się dotrzeć do

domu przed nim.

Kiedy wreszcie się odezwał, stało się jasne, że całą siłą woli powstrzymuje się przed

tym, żeby mnie nie udusić.

- Przeszłość stanowi jedynie niewielką część tego, kim jestem. - Jego głos był spięty i

wyważony. - Tak jak wszystkie głupie, egoistyczne, niszczące rzeczy, których ty się

dopuściłaś, są jedynie częścią tego, kim jesteś.

Moją twarz oblał rumieniec.

- Ale twoja przeszłość jest nieporównywalnie gorsza od mojej!

Przystanął, znowu zmagając się, żeby utrzymać nerwy na wodzy.

- Moja przeszłość jest gorsza niż przeszłość wielu ludzi - przyznał ponuro, a potem

odwrócił się i znów na mnie spojrzał. - A jak wygląda twoja teraźniejszość? Jak rysuje się

twoja przyszłość?

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, ruszył szybko naprzód, zostawiając mnie samą.

Kiedy znalazłam się za wejściowymi drzwiami, poczułam atmosferę podniecenia i

euforii. Na czas Jul dom był udekorowany gałęziami świerka i jemioły, ale zdjęliśmy je parę

dni temu. Powiesiłam puchową kurtkę w korytarzu, ciesząc się, że Reyna nie ma w zasięgu

wzroku. Jak tylko przekroczyłam próg, River wyszła z głównej werandy.

- Cześć - powiedziała ze swobodnym uśmiechem. Była jedną z niewielu znanych mi

nieśmiertelnych ze srebrnymi włosami. Były lśniące, proste i opadały jej na ramiona, kiedy nie

były związane.

- Cześć - odpowiedziałam, siląc się, żeby wyglądać na spokojną i niewzruszoną. -

Szłam właśnie sprawdzić plan obowiązków.

- Nie kłopocz się - dodała. - Dzisiaj nikt nie ma żadnych obowiązków. Za to na górze,

na łóżku, masz listę rzeczy, które trzeba zrobić przed kolacją. Nie są to obowiązki. Po prostu

rzeczy, które pomogą ci się przygotować na noworoczny krąg.

- Och. - Do kręgów nadal miałam podejście pełne miłości i nienawiści. - Czyli... nie

będzie fajerwerków? Ani szampana?

River uśmiechnęła się promiennie, a jej jasnobrązowe oczy się rozjaśniły.

- Szampan będzie przy kolacji.

- A sztuczne ognie? - Uwielbiam fajerwerki. Widziałam kilka niesamowitych pokazów

we Włoszech i w Chinach, setki lat temu. Zanim wprowadzono te wszystkie upierdliwie

zasady bezpieczeństwa.

- Nie - odpowiedziała River. - Fajerwerków nie będzie. W lesie to niemożliwe, mimo

że jest mokro od śniegu. Ale zaręczam, że nie będzie wam ich brakowało.

Bo krąg będzie tak ekscytujący?

- Och, to znaczy, że dziś będziemy uczyć się, jak zmieniać postać?

- Bardzo śmieszne. - Roześmiała się i pchnęła mnie w stronę schodów. - Idź się

szykować. Kolacja jest o ósmej. Dziś później.

Nie będziemy zmieniać postaci. Żartowałam, ale kto wie, do czego są zdolni

nieśmiertelni posiadający moc? Weszłam na górę i udało mi się dotrzeć do pokoju, nie

wpadając na Reyna. Przekręciłam zawór małego kaloryfera, żeby trochę ogrzać

pomieszczenie. Zgodnie z obietnicą na łóżku znajdował się liścik, a obok niego szklane

naczynie z solą i mała muślinowa torebka pachnąca ziołami. Wzięłam karteczkę i rozpoznałam

piękne, staroświeckie pismo River:

Na nocnej szafce masz kubek herbaty, wypij ją.

Weź kąpiel z ziołową torebką.

Włóż szlafrok, który wisi w twojej szafie.

Usyp krąg z soli i medytuj w nim przez godzinę. Myśl o Nowym Roku.

Otwórz krąg, rozgarnij sól na podłodze, a później dokładnie zmieć i wyrzuć przez okno.

Do zobaczenia na kolacji!

Wzięłam kubek i powąchałam go. Był jeszcze dość ciepły. Pachniał - wiem, że to was

zaszokuje - ziołami. Między nami mówiąc, byłabym wniebowzięta, gdybym mogła się napić

zwykłego liptona. Jeżeli można mieć dość ziół, a jestem przekonana, że można, to ja byłam na

najlepszej drodze do tego, żeby zacząć mieć ich dość.

Wypiłam herbatę. Nie była zbyt dobra, odrobina brandy bardzo by jej pomogła. Ale

jakoś ją przełknęłam. Potem podeszłam do szafy po szlafrok. Krótka dygresja: słowo

"bieliźniarka" jest proste i opisowe - mebel, który służy do przechowywania bielizny. A szafa?

Miejsce, w którym trzyma się swoje szaty. Ubrania. Interesujące, co? Przy mnie sporo się

nauczycie. Nie tylko złych rzeczy.

Szlafrok, którego wcześniej nie widziałam, był z grubego białego lnu, spranego tak, że

wydawał się bardzo miękki. Był prosty, jak koszula nocna, a wokół dekoltu wyhaftowano

runy białą nitką. Dostrzegłam kenaz, która oznaczała objawienie, wiedzę i wizję. Algiz -

odstraszała zło. La-guz - symbolizowała wodę? Dopiero się tego wszystkiego uczyłam.

Zgadza się - woda, sny, fantazje, wizje. Berkano była symbolem kobiecej płodności, wzrostu i

odnowienia. Świetnie. Odwróciłam szlafrok w dłoniach i zobaczyłam dagaz - jutrzenkę albo

świt. Przebudzenie, świadomość. W końcu, na karku, znajdowała się othala. Westchnęłam.

Othala oznaczała dziedzictwo, dosłownie: ziemię albo posiadłość, którą ktoś odziedziczył,

prawo pierworództwa.

Posiadłość, której byłam jedyną dziedziczką, została zniszczona, zrównana z ziemią,

kiedy miałam dziesięć lat. Widziałam jej zgliszcza, kiedy skończyłam szesnaście lat. Potem

nigdy więcej nie mogłam się zmusić, żeby się tam wybrać.

Po drodze do łazienki minęłam Anne. Wychodziła z twarzą rozpaloną od pary, a

ciemne, delikatne i mokre włosy przylegały jej do głowy. Uśmiechnęła się, kiedy mnie

zobaczyła i ucałowała mnie w policzki, jakby nie widziała mnie od dawna.

- Uwielbiam sylwestra - oznajmiła. - Cieszę się, że jesteś z nami.

Ciągle nie mogłam się przyzwyczaić do tak otwartego wyrażania uczuć.

Odpowiedziałam zakłopotana, mamrocząc jak jakiś gbur.

- Dzisiejszy wieczór będzie bardzo ekscytujący - uśmiechnęła się Anne, której nie zbiła

z tropu moja gburowatość. - Na kolację przyjdź w nowym szlafroku, wszyscy tak zrobią.

- Co będziemy robić w kręgu? - spytałam.

- Noworoczny krąg na ogół ma za zadanie pomóc uporządkować rzeczy z przeszłości

i dać nam wejrzenie w to, co niesie przyszłość - tłumaczyła Anne. - Ludzie często mają wizje

wydarzeń, które dopiero nadejdą.

- Auć - powiedziałam. Sama prawie zawsze miałam wizje podczas magicznych

kręgów, dość odrażające zresztą.

- Będzie dobrze - obiecała Anne ze śmiechem. - Będziemy wszyscy razem.

Skinęłam głową ponuro i poszłam wziąć rytualną kąpiel.

Rozdział 5

Moja godzinna medytacja po kąpieli okazała się niepowodzeniem. Zapowiedź

wieczornych wizji uczyniona przez Anne wystraszyła mnie, poza tym nadal byłam

rozdrażniona i porażona wczorajszym koszmarem z Incym, dzisiejszymi rodzinnymi

wspomnieniami, incydentem w pracy, o którym nie chciałam nawet myśleć i całą historią z

Reynem.

Mimo wszystko ja - posłuszna Nastasya - usypałam krąg z soli, zapaliłam świecę i

siedziałam w nim tak długo, aż zupełnie straciłam czucie w tyłku. W końcu westchnęłam,

zdmuchnęłam świeczkę i rozgarnęłam sól po całej podłodze, zgodnie z poleceniem. Wzięłam

miotłę z korytarza i pozamiatałam pokój, a później wyrzuciłam wszystko przez okno.

Spojrzałam na szlafrok, leżący na moim łóżku. Głupio będę się w nim czuła. To był

taki... banał - czarownice w szlafrokach tańczące o północy wokół ogniska. Może wymyślę

coś naprędce. Grypę żołądkową. A może powinnam po prostu pójść do łóżka i przeleżeć całą

noc. Może powinnam...

Puk, puk.

To była Brynne - wyczułam jej wibrującą energię.

- Tak? - zawołałam.

Drzwi się otworzyły. Stała w nich Brynne. Wyglądała pięknie w purpurowym

szlafroku. Była jedyną czarnoskórą osobą w naszej grupie, nie było wśród nas zbyt wielkiej

różnorodności (to znaczy tu, w River's Edge; tak w ogóle nieśmiertelni byli oczywiście bardzo

różnorodni, żyli we wszystkich kulturach), i mnie wydawała się najbardziej młodzieżowa.

Miała piękne, łagodne rysy twarzy, była wiotka i szczupła jak rzeźba Constantina

Brancu§iego. Tylko gładsza. Czułam się przy niej niska, blada i płaska.

Roześmiała się, kiedy zobaczyła mnie siedzącą na łóżku.

- Wiedziałam, że się tu czaisz!

- Co się pod to wkłada? - spytałam, wyciągając szlafrok. - Myślę o piżamie z długim

rękawem.

- A po co w ogóle coś pod to zakładać? - Brynne uśmiechnęła się promiennie.

- O, nie! - Moje oczy rozbłysły z przerażenia. - Nie, muszę coś pod tym mieć.

- Bla, bla, bla - zaszczebiotała, krzyżując ramiona.

- Będzie mróz - zauważyłam.

- Nie poczujesz - obiecała.

- Chyba nie chcesz powiedzieć, że mam być pod tym zupełnie naga?

Brynne cmoknęła ostentacyjnie i wyszła. Usłyszałam ostatnie: "bla", kiedy szła

korytarzem. Zacisnęłam zęby.

Na kolacji czułam się głupio i byłam zawstydzona z powodu szlafroka, mimo że

wszyscy je włożyli. Były w różnych kolorach - River miała srebrzystoszary jak jej włosy; Anne

intensywnie błękitny, Daisuke ciemny jak węgiel, Charles szmaragdowozielony. Brynne,

oczywiście, czerwony.

Uniosła wymownie brwi, biorąc duży łyk szampana. Zganiłam ją wzrokiem.

Rozejrzałam się dookoła i zorientowałam się, że tylko ja jestem ubrana na biało. I tylko ja

miałam cienką wełnianą apaszkę ciasno owiniętą wokół szyi. Dostrzegłam, że River zerknęła

na moją apaszkę, ale nic nie powiedziała. Wiedziała, że bez niej nie pójdę.

- Podaj mi ciecierzycę - poprosił Jess. Siedział po mojej prawej stronie. W jego głosie

słychać było echo jego licznych ekscesów. Nie wiedziałam, czy kiedyś odzyska dawną formę.

Miał czarny szlafrok. Zastanawiała mnie symbolika kolorów.

- Wszystkie dania są tradycyjnymi potrawami przynoszącymi szczęście w Nowym

Roku - powiedział Solis. - Jeżeli spróbujecie każdej potrawy, będziecie zdrowi i szczęśliwi w

nadchodzącym roku.

Byłam tak bardzo przejęta tym, że mam na sobie tylko szlafrok i czuję się jak

halloweenowy duch, że nie umiałam się skupiać na tym, co mówi. Pozostali roześmieli się i

brzęknęli kieliszkami.

Zobaczyłam mój kieliszek szampana i chwyciłam go. Szampana powinno się sączyć,

ale nie miałam alkoholu w ustach od prawie dwóch miesięcy, więc wypiłam go duszkiem.

Asher uśmiechnął się promiennie i napełnił mi kieliszek.

- Delektuj się nim - poradził. - Nie spiesz się.

Wzięłam łyk jak dama i odstawiłam kieliszek, przekonana, że jest to

osiemnastowieczny wenecki kryształ. Był cudownie niedoskonały i delikatny jak skrzydło

motyla.

Ktoś otarł się o mnie, przekraczając ławkę, żeby usiąść. Nie musiałam unosić wzroku,

żeby wiedzieć, że to Reyn. Twarz mi stężała, kiedy kątem oka zobaczyłam jego szlafrok w

kolorze ciemnego bursztynu. Szybko nabrałam duszonych warzyw z największego półmiska i

wrzuciłam je sobie na talerz.

- Spóźniłeś się - powiedziała River, ale uśmiechnęła się do niego.

- Przepraszam - rzucił krótko. Słowo daję, ten facet byłby w stanie sprzedać lód

Eskimosom!

- No, skoro jesteśmy wszyscy, wypowiedzmy postanowienia! - Asher potarł dłonie. -

Ja, oczywiście, chcę tego, co zwykle.

Już miałam spytać, czym było to, co zwykle, ale odezwała się Anne.

- Zrobić idealny kozi ser?

- Tak! To będzie ten rok! - Asher się rozpromienił, a wszyscy się roześmieli.

Wielokrotnie przechodziłam obok okrągłych dojrzewających serów z koziego mleka w

piwniczce, ale myślałam wtedy tylko o jednym: "o, ludzie, szczęście, że to nie moja działka".

- Kto następny? - River spojrzała na nas wszystkich. Odezwał się Daisuke. Znałam go

najmniej ze wszystkich uczniów. Wiedziałam, że należy do najbardziej zaawansowanych i

często ma indywidualne zajęcia z River. Był miły, ale nieśmiały.

- Ja też życzę sobie tego, co zwykle - szepnął. - Osiągnąć oświecenie, uwolnić się od

wszelkiej żądzy i stać się jednym z bogiem i boginią.

A jego słowom towarzyszyły pełne zrozumienia uśmiechy i skinienia, mówił zatem

całkiem poważnie. Dążył do oświecenia. A ze mnie taki nieudacznik...

Kolejka przesuwała się wokół stołu. Jedne postanowienia były błahe albo śmieszne, na

przykład to, żeby jeść mniej cukru albo częściej głaskać koty, a inne poważne, żeby być

bardziej cierpliwym albo miłym. River postanowiła, że będzie bardziej wyrozumiała i

tolerancyjna, co, moim skromnym zdaniem, zabrzmiało tak, jakby woda oznajmiła, że chce

być bardziej mokra. Nie mieściło mi się w głowie, jak River mogłaby być bardziej wyrozumiała

czy tolerancyjna.

Łamałam sobie głowę, usiłując wymyślić coś, co nie byłoby bezczelne, jak

postanowienie, że będę częściej parować własne skarpetki, ale też nie za bardzo wydumane i

ambitne, jak to, żeby stać się kiedyś naprawdę dobrym człowiekiem. Kiedy zbliżała się moja

kolej, ogarnęła mnie panika. Zastanawiałam się, czy mogę się jakoś wykręcić, ale wiedziałam,

że byłabym jedynym nieudacznikiem, który usiłuje się wymigać. I byłaby to kolejna rzecz,

której nie sprostałam, i po co w ogóle się staram, skoro nawet nie mam powodów do życia...

- Nastasyo? - Brązowe oczy River były... owszem, wyrozumiałe i tolerancyjne.

Przełknęłam szampana, żeby zyskać kilka sekund - byłam taka beznadziejna - i

powiedziałam pierwszą rzecz, która przyszła mi do głowy.

- Chcę... być bardziej ufna. - Nie miałam pojęcia, skąd mi się to wzięło. Z sufitu.

Wszystkie oczy były skupione na mnie, a ja zawstydzona. River wyglądała na lekko

zaskoczoną. Przechyliła głowę na bok i przypatrywała mi się, zaskoczona i skoncentrowana.

- To wspaniałe postanowienie - odezwał się Asher w ciszy.

- Tak - zawtórowała mu Anne. - Cudownie, bardzo dobrze.

Teraz byłam jeszcze bardziej zawstydzona. To postanowienie pojawiło się tak nagle, a

jednak... niechętnie musiałam przyznać, że naprawdę tego chciałam. Nie ufałam nikomu,

nawet samej sobie.

Nie wierzyłam własnym decyzjom, emocjom, planom, etyce w pracy, szczerości,

nawet wyglądowi - niczemu. Owszem, posiadałam jedną niepodważalną zdolność, której

mogłam być całkowicie pewna bez względu na wszystko - zdolność schrzanienia wszystkiego.

Był to niepodważalny fakt.

- A teraz Reyn - powiedziała River.

Proszę, niech ktoś doleje mi szampana, pomyślałam. Wyczuwałam napięcie Reyna

siedzącego tuż obok mnie, czułam ciepło jego nogi przylegającej do mojej.

Wszyscy przy stole czekali w napięciu. Zastanawiałam się, co Reyn powiedział w

zeszłym roku.

- Chcę... spróbować być szczęśliwym - wyznał. Cisza. Wszyscy wpatrywali się w

niego, a ja wiedziałam, dlaczego: nie był chłopcem z plakatu, dla którego liczy się dobra

zabawa. Nawet teraz, zerkając na niego ukradkiem, widziałam, że spogląda gniewnie na stół,

zaciskając pięści po obu stronach talerza.

- Doskonale - pochwaliła go River łagodnie. - Dziękuję.

Reyn rozprostował jedną dłoń, chwycił widelec i zaczął spokojnie zjadać danie z

talerza. Nie miałam wątpliwości, że ma dla niego smak trocin.

Wyglądało na to, że ja byłam najbardziej nieufną osobą na świecie, a on był

najnieszczęśliwszym facetem na świecie.

Dobrana para.

Rozdział 6

Miałam ochotę iść do łóżka przed dwudziestą pierwszą trzydzieści i odpuścić sobie ten

cały noworoczny krąg, ale wiedziałam, że okazałabym się jedyną niedojdą, która się wyłamie,

a duma mi na to nie pozwalała. W końcu nadeszła dwudziesta trzecia trzydzieści - czas

znaleźć się w kręgu.

Spotkałam Rachel i Charlesa wychodzących tylnymi drzwiami i dołączyłam do nich,

ciesząc się, że nie będę musiała iść przez las sama. Kolejny krąg. Będę wymiotować, jak

zwykle? Będę miała potworne wizje, jak zwykle? Czy doświadczę tej wspaniałej eksplozji

światła i mocy wewnątrz, która sprawi, że magyia wyda mi się warta zachodu i nawet

potrzebna, przynajmniej do momentu, kiedy zacznę czuć mdłości? Osaczała mnie ciemność,

gęsta i nieprzenikniona. Poprawiłam sobie apaszkę na szyi. Miałam nadzieję, że nie będę

żałować, iż nie zabrałam kurtki.

- Zastanawiam się, czy tegoroczny krąg będzie tak udany jak ten w zeszłym roku -

powiedziała Rachel.

- A czemu zeszłoroczny krąg był tak udany? - spytałam.

- Piekliśmy ciasteczka na ogniu. - Rachel spojrzała na mnie poważnie.

Uśmiechnęłam się promiennie, a Charles zachichotał. Na twarzy Rachel pojawił się

cień uśmiechu. Znaleźliśmy się na polanie, na której Solis już rozpalił ognisko.

- Witajcie - powiedziała River, kiedy ściągaliśmy buty. - Witajcie.

Cała nasza dwunastka stanęła dookoła ogniska, wpatrując się w hipnotyzujące

płomienie, które lizały suche drewno i skradały się po jego krawędziach jak kot, a potem je

pożerały. Tak jak przypuszczałam, było potwornie zimno. Wyciągnęłam ręce w stronę

ogniska, ale drżałam z zimna.

W dodatku przypomniała mi się potworna wizja Incy'ego. Świetnie.

- Za chwilę nie będziesz czuć chłodu - powiedziała Anne, powtarzając to, co obiecała

Brynne.

Skinęłam głową, myśląc, że moje bose stopy z pewnością już zrobiły się sine. Pewnie z

powodu odmrożenia stracę kilka palców. Brakowało jeszcze tylko tego, żeby zaczęło mi

lecieć z nosa, co dopełniłoby obrazu nędzy i rozpaczy.

- A więc jesteśmy - powiedziała River, uśmiechając się do nas. - Koniec kolejnego

roku. Narodziny nowego roku w naszym życiu. Jutro czeka nas nowy dzień, nowy rozdział,

nowy początek. - Wydawało mi się, że patrzy na mnie, ale migoczący ogień zakłócał

powietrze nad ogniskiem, więc trudno było stwierdzić. - Ten krąg będzie uroczysty - ciągnęła

River. - Każdy z nas będzie medytował na temat tego, co znaczy dla niego nowy rok. A

później, kiedy nabierzemy mocy, każdy z nas uwolni się od tego, czego już nie potrzebuje.

W ostatnich latach ja uwolniłam się od strachu i potrzeby kontrolowania czy

niepohamowanego pragnienia gorzkiej czekolady.

Uśmiechy.

- Oczywiście, każdy z was ma w sobie coś, czego nie potrzebuje, coś, co go

powstrzymuje. Niektórzy już wiedzą, czego zamierzają się pozbyć, ale nie martwcie się, jeżeli

nic wam jeszcze nie przyszło do głowy. W odpowiednim czasie będziecie wiedzieć. Jesteście

gotowi?

Nie. Lepiej byłoby się rozejść i napić gorącej herbaty.

To życzenie noworoczne akurat mi się nie spełniło. Trzymaliśmy się za ręce, zwracając

kciuki w lewą stronę, żeby dopasowały się, kiedy ściśniemy dłoń sąsiada. Ja stałam pomiędzy

Rachel i Charlesem. Naprzeciw mnie stała River, a obok niej Jego Wysokość, niesamowity w

bursztynowym szlafroku, pod którym prawdopodobnie nic nie miał.

- Mówiłaś coś? - Rachel zerknęła na mnie. - Uderzyłaś się w palec?

- Nie. - Muszę nad sobą panować i nie wydawać głupich pisków, pomyślałam.

River zaczęła pieśń, przyzywając magyię, żeby przyszła i rozpoczęła zabawę. Nie,

zabawa nie była właściwym słowem, biorąc pod uwagę niszczycielską moc, jakiej tyle razy

doświadczałam.

Było to raczej zaproszenie... do rozmowy.

Obracaliśmy się dookoła ogniska zgodnie z ruchem wskazówek zegara i przy drugim

okrążeniu uświadomiłam sobie, że odzyskałam czucie w stopach, że czuję zimną ziemię i

rozrzucone liście. Przy kolejnym okrążeniu nie było mi już zimno, a moje piersi rozpalało

gorąco, które oznaczało, że magyia wzbiera we mnie i dookoła mnie. Zaczęłam śpiewać moją

pieśń.

Poprosiłam kiedyś Solisa, żeby nauczył mnie bardziej oficjalnej czy tradycyjnej pieśni,

którą można przyzywać magyię, ale on powiedział, że tego nie można się nauczyć. Pieśń po

prostu wydobywa się z człowieka, niezależnie od tego, z jakiej wywodzi się kultury i jakim

językiem się posługuje. Wcześniej wystarczyło, żebym otworzyła usta, i zaczynałam śpiewać

starodawne słowa.

Przypuszczałam, że słyszałam je w dzieciństwie, od rodziców. Słowa, które istniały

jeszcze przed nimi. To co wiedziałam o Wielkich Domach, pozwalało mi przypuszczać, że

pojawiły się w najwcześniejszych dniach magyi i nieśmiertelnych, kiedykolwiek to było.

W każdym razie otworzyłam usta i wydobyła się z nich moja pieśń, przywołująca

magyię, radośnie, uwodzicielsko, przerażająco. Nasz krąg poruszał się teraz szybciej i nie

tylko ja byłam czerwona na twarzy. Ogień tańczył w środku, a jego płomienie wydawały się

ostrzejsze, bardziej postrzępione, kiedy tak tańczyliśmy.

Dłoń Rachel była ciepła, dłoń Charlesa wydawała się silna i zaskakująco stanowcza.

Rozglądałam się po twarzach i widziałam blask odbijający się na skórze zebranych. Reyna

zostawiłam sobie na koniec, odsuwając chwilę, kiedy w końcu moje oczy na nim spoczną.

Wreszcie spojrzałam - stał pomiędzy River i Daisuke. Był o głowę wyższy niż cała reszta. Na

jego ostrych kościach policzkowych i w czarujących, migdałowych oczach tańczyły cienie,

rzucane przez ogień.

Nagle spojrzał na mnie, zanim zdążyłam odwrócić wzrok, i uwięził mnie w swoim

spojrzeniu tak, że zaparło mi dech w piersiach. Podobnie jak wszystkim innym szlafrok

przylegał mu do ciała, kiedy wirowaliśmy, podkreślając twardą płaszczyznę torsu. Pod

materiałem miał bliznę, tę, którą ja miałam pod apaszką. Nasze pasujące do siebie blizny. Nie

identyczne, ale pasujące do siebie, dwie części amuletu mojej matki.

Moja pieśń wirowała w powietrzu, stawała się coraz bardziej wyraźna i splatała się z

pieśniami pozostałych. Tworzyliśmy razem silny, gruby pień drzewa o poskręcanych

korzeniach, które wydawały się sięgać głęboko w ziemię. To było takie... porywające, piękne,

to przyzywanie magyi.

Zapomniałam już, jak to jest. Chyba w ogóle nie zaznałam czegoś podobnego.

Drobiazgi, dziecinne zaklęcia, owszem. Ale nie taką więź pomiędzy mną a magyią, obietnice

składane sobie nawzajem...

Jak obietnice kochanków. Obawiałam się jej mocy i tego, że jest w stanie mnie zranić.

Ale ona, jak kochanek, obiecywała niewyobrażalną radość, rozkwit wewnętrznej mocy.

Objawiała mi się, a ja objawiałam się jej.

Nieźle! Słuchajcie! Zaraz zacznę pisać poradnik! Radość z czarów!

Zmusiłam się, żeby znów skupić się na tym, co się dzieje wokół mnie, a nie na

zdumiewającym cudzie samoświadomości, który dokonywał się we mnie. River uśmiechała się

szeroko, śpiewając. Jej włosy, opadające na ramiona, falowały jak srebrny materiał. Była

piękna, szczęśliwa i silna. Ja chyba wyglądałam tak, jak kiedyś, raczej dawno temu.

Ale w tej chwili naprawdę czułam się szczęśliwa i silna. Byłam pełna magyi, która mnie

rozpierała i pewnie idiotycznie się uśmiechałam. Czułam się idealnie - nie było mi ani gorąco

ani zimno, wypełniało mnie światło i radość. Moje stopy sunęły po ziemi, włosy owiewały mi

twarz.

Miałam wrażenie, że należę do tych ludzi, jakby wśród nich było moje miejsce.

- Teraz! - powiedziała River, a my wszyscy wyrzuciliśmy ręce w powietrze, jakbyśmy

dawali podarunek wszechświatowi. Może faktycznie tak było. Kto to może wiedzieć, do

diabła?

Nasz krąg powoli zwolnił, aż w końcu łagodnie się zatrzymał, znieruchomiał, jakby

dotarł do celu. Na twarzach moich towarzyszy gościły uśmiechy, wyraz zachwytu, a nawet

zdumienia. Biło od nich piękno magyi. Czułam, że za chwilę uniosę się nad ziemią,

przytrzymywał mnie jedynie ciężar mojego lnianego szlafroka.

Magyia buzowała i skwierczała w powietrzu. Ogarniało mnie upojne uczucie

błogostanu, pewność, że wszystko na świecie ma swoje miejsce. Teraz nie byłabym w stanie

zrobić niczego złego, i ta pewność, że będzie dobrze.

River klasnęła w dłonie, chuchnęła w nie i przysunęła do ogniska. Płomienie

podskoczyły, jakby w odpowiedzi. Kobieta uwolniła się od tego, czego nie potrzebowała, a

ogień to pochłonął. Asher wykonał te same ruchy. Zafascynowana przyglądałam się, jak ogień

przechwytuje z powietrza życzenia. Mówcie co chcecie, czary mary, ale było to po prostu

niesamowite.

I tak toczyło się to po kolei: Anne, Lorenz, Brynne, Jess, Rachel... każdy wyrzekał się

czegoś, oddając to płomieniom.

W końcu nadeszła moja kolej. Wiedziałam, czego chcę się pozbyć, problem tkwił tylko

w tym, że tego było zbyt wiele i to jedno ognisko na pewno nie poradziłoby sobie. Głupota,

egoizm, gnuśność, lenistwo - zaraz, zaraz, czy gnuśności przypadkiem nie można podciągnąć

pod lenistwo? Niedojrzałość, egoizm już wymieniałam, prawda?

Rachel lekko trąciła mnie łokciem w żebra, a ja uniosłam wzrok i zorientowałam się,

że wszyscy czekają. Przełknęłam ślinę, cały czas otulona niebiańską otoczką światła i mocy.

Szybko klasnęłam w dłonie i wyszeptałam w nie pierwsze słowa, które przyszły mi do głowy.

Wyrzekam się ciemności. Rozpostarłam dłonie nad ogniskiem, a ono niemal

eksplodowało, potrajając swój rozmiar tak, że musiałam się cofnąć. Płomienie mnie

zahipnotyzowały, wciągnęły. Czułam ich ciepło, nie mogłam oderwać od nich oczu.

Wyrzekam się ciemności. W tym chyba zawierało się wszystko. Pozbyłam się całego

mojego starego życia jak jaszczurka skóry, moich starych przyjaciół, dawnej siebie. Wszystko

było nowe. To był nowy rok, nowy początek, a ja miałam go zacząć z czystą kartą, otworzyć

się na możliwość czynienia dobra.

W moim umyśle pojawiło się wspomnienie, które zaczęło się unosić przed moimi

oczami, przybierając kształt w ogniu. To byłam ja, Incy, Boz i Katy. Po chwili ogień zniknął,

pozostawiając wyraźny obraz.

Byliśmy we Francji w czasie II wojny światowej. Próbowaliśmy przekroczyć granicę

szwajcarską z fałszywymi dokumentami, ale z powodu strasznej biurokracji utknęliśmy i

musieliśmy czekać na wyrobienie nowych papierów.

Cała nasza czwórka zmierzała do baru prowadzonego przez nieśmiertelnego, który z

niewyjaśnionych przyczyn postanowił osiąść we Francji. My, oczywiście, cieszyliśmy się, że tu

został. Jego bar był ukryty - droga do niego była ekscytująca i ryzykowna - trzeba było zejść

stromymi schodami w ciemności, praktycznie czołgać się przez zbombardowane piwnice, a na

jednym krótkim odcinku przeciskać się przez wąski, nierówny korytarz biegnący pod zabitą

deskami katedrą.

Kiedy szliśmy ulicą, starając się uniknąć zatrzymania przez niemiecki patrol,

dostrzegliśmy ciężarówkę Czerwonego Krzyża zaparkowaną przy krawężniku przed une

poste - pocztą. Byliśmy roześmiani, dobrze ubrani, cieszyliśmy się na myśl o wieczorze i

mieliśmy nadzieję, że następnego dnia dostaniemy papiery i będziemy mogli uciec z tego

zrujnowanego, przygnębiającego miasta.

Kierowca był na poczcie, drzwi były otwarte. Usłyszeliśmy, że pyta po francusku z

wyraźnym amerykańskim akcentem, gdzie znajduje się sierociniec. Ekspedientka zaczęła

tłumaczyć - szybko, gestykulując. Widać było wyraźnie, że kierowca nic z tego nie rozumie.

Pokazał, żeby narysować mapę, a ekspedientka skinęła głową i pobiegła, żeby wyjąć kawałek

kartki podobnej do chusteczki higienicznej, bo tylko coś takiego można było zdobyć.

- Ej! - powiedział Boz i zwolnił.

- Co? - spytałam.

- Ciężarówka Czerwonego Krzyża, jedzie do sierocińca. - Ściszył głos i wciągnął nas

w boczną uliczkę.

- No i? - zdziwił się Incy, którego ciemne oczy nagle rozbłysły. - Wiezie dary. Może

jedzenie.

Kiedy dźwigaliśmy drewniane skrzynie do domu Felipe, powitano nas jak bohaterów.

Wszyscy oglądali niewiarygodne trofea - tabliczki czekolady, mydło, prawdziwe jajka, na

widok których rozległ się ogólny pisk, i prawdziwe pomarańcze. Nikt z nas nie widział tych

rzeczy od miesięcy.

Wspaniałomyślnie podzieliliśmy się ze wszystkimi, rozdając tabliczki czekolady,

jakbyśmy mieli ją na co dzień, beztrosko oddając jajka żonie Felipe, która obchodziła się z

nimi jak z prawdziwym złotem.

Pamiętam rozkoszny, cierpki zapach pomarańczy, kiedy zanurzałam moje pomalowane

na czerwono paznokcie w skórce i powoli zaczęłam ją zdzierać. Sok trysnął mi na policzek.

Roześmiałam się, a Boz go zlizał. Wycisnęłam trochę soku do paskudnej, rozcieńczonej

whisky, która była specjalnością Felipe, a później rozerwałam pomarańczę i wgryzłam się w

miąższ. Nic nigdy nie smakowało tak wyśmienicie, ani wcześniej, ani później.

To była wspaniała historia, jedna z tych, które lubiliśmy wspominać najbardziej. Długo

gratulowaliśmy sobie mistrzowskiego wyczynu.

Teraz, w ognisku, zobaczyłam to, czego nie widziałam wcześniej, o czym nie

myślałam: o sierotach słyszących nadjeżdżającą ciężarówkę, wyglądających przez okna,

niektóre

powybijane

i

zabite

deskami.

O

krzątających

się

zakonnicach,

które pozwoliły im wybiec i zobaczyć le militaire.

Były to dzieci, których rodzice zginęli podczas jednego z setek nalotów bombowych

niemieckich samolotów, jakich doświadczyła Francja. Pewnie podbiegły do ciężarówki i

obskoczyły kierowcę. Cieszyły się na widok wielkiego czerwonego krzyża namalowanego na

samochodzie. Mężczyzna przeszedł na tył auta. Czuł się jak Święty Mikołaj. Widział podarte

swetry, chude nóżki wystające spod za krótkich spodni. A kiedy podniósł oliwkowe płótno,

zobaczył... pustkę. Pustą ciężarówkę.

Dzieci musiały być rozczarowane. Przybite. O wiele lepiej byłoby, gdyby ciężarówka w

ogóle nie przyjechała - przynajmniej nie miałyby nadziei. Ale ciężarówka przyjechała, nadzieja

rozpaliła się w nich jak przede mną ognisko, a potem została brutalnie rozwiana.

Przez nas. Przeze mnie. Przez moją ciemność.

Ciemności, opuść mnie, błagałam w milczeniu. Ciemności, opuść mnie.

Usłyszałam kaszel i zamrugałam, wracając do rzeczywistości, do "tu i teraz".

- Do licha, czego się wyrzekłaś? - wymruczała Rachel.

- Charles? - powiedziała River i krąg toczył się dalej, jakby nigdy nic.

Cofnęłam się o krok, drżałam, i objęłam się rękami. Stałam tam chwilę, a może dłużej?

I ile mam podobnych wspomnień? Rzeczy, które kiedyś wydawały się wspaniałe, cudowne,

zabawne, a teraz patrzyłam na nie z rozczarowaniem, albo wręcz odrazą. Wiele. Zbyt wiele.

Coś ostrego i gorzkiego urosło mi w gardle. Przyłożyłam sobie dłoń do ust i z trudem

przełknęłam ślinę.

Charles obok mnie chuchnął w dłonie, a ogień ledwie się uniósł, jakby po tym, co wziął

ode mnie, uznał to za bułkę z masłem.

Twarz miałam rozpaloną i zaczęłam się pocić. Wyczuwałam spojrzenia innych.

Skupiłam się na punkcie tuż przy podstawie ogniska i nie podnosiłam wzroku. Po Charlesie

był Solis, a ognisko wykrzesało z siebie trochę energii, żeby pochłonąć to, czego się pozbył.

Po Solisie - Daisuke, a potem Reyn. Zerknęłam na ognisko, kiedy nadeszła jego kolej;

płomienie podskoczyły na średnią wysokość. Czego się wyrzekł? Tęsknoty za podbojami?

Pragnienia grabienia wiosek? Pożądania mnie?

I znaleźliśmy się znów przy River, która sprawiała wrażenie czujnej i trzeźwej.

- Wszystkim nieźle poszło. Cudowny krąg. Rozwiążmy go.

Znów chwyciliśmy się za ręce. Było to dość krępujące, bo dłonie miałam lepiące i

Rachel i Charles na pewno to czuli. Cała nasza dwunastka po prostu uniosła dłonie ku niebu i

wypowiedziała pożegnanie.

Czułam, jak magyia znika, blaknie; czułam, jak zaczyna się rozpraszać i znikać wśród

drzew, na niebie i na ziemi. Nieopisane wrażenie mocy i siły także zelżało, a ja poczułam

panikę, bojąc się, że bez niego będę ograniczona, normalna.

Czyjaś ręka objęła mnie delikatnie.

- Wszystko w porządku? - spytała River.

Szybko sprawdziłam, czy nie mam objawów nadciągających wymiotów, po czym

skinęłam głową.

- Chyba nie będę rzygać.

- Nie, pytam o emocje - wyjaśniła. - To był ważny krąg, wzbudziłaś niezły potencjał

bardzo silnej magyi. Czułaś to? - Pochyliła głowę ku mojej, kiedy inni zaczęli szukać butów i

kierować się w stronę domu, gawędząc i śmiejąc się.

- Czułam magyię nas wszystkich, splecioną razem - wyznałam, a River zamyśliła się.

- Twoja była wyjątkowo silna. Jak się teraz czujesz?

- Hm, dobrze. - Znalazłam buty i wsunęłam w nie bose stopy. Znów zaczynałam drżeć

pod wpływem nocnego chłodu.

River zawahała się, jakby chciała powiedzieć coś jeszcze. Miałam nadzieję, że nie

będzie zadawać więcej pytań o to, czego się pozbyłam - nie byłam pewna, czy zrobiłam

właściwą rzecz, wypowiedziałam właściwe słowa. Czy można wyrzec się ciemności? Może

powinnam poprzestać na egoizmie?

- Dobrze - westchnęła w końcu. - Porozmawiamy o tym później. Wracajmy do domu.

Czekają na nas rozmaite frykasy.

- Dobrze. - Zrobiłam przedstawienie, powoli zawiązywałam sznurowadła, a ona

ruszyła przodem. Nie chciałam o tym rozmawiać, ani o niczym innym. Ani o tym, od czego się

uwolniłam, ani o tym, co widziałam, ani o potwornym, stłamszonym wspomnieniu pozornego

szczęścia.

Wstałam i zorientowałam się, że wszyscy już poszli, a ja zostałam sama. Jak palec.

Mróz był tylko kropką nad "i". Zacisnęłam zęby.

Zahuczała sowa, oczywiście, przyprawiając mnie o dreszcz, który przepłynął po

kręgosłupie, i tak już przemarzniętym. Usłyszałam trzask wysuszonych zimą gałęzi pod nie

moimi stopami.

Czyżby... ktoś się śmiał?

O Boże. Przysięgam, że gdyby wyskoczył przede mną klaun, obdarłabym go ze

skóry...

Zza drzewa wyszedł Reyn, a ja mało nie wrzasnęłam.

- Cholera! Musisz się przyczajać? To cię rajcuje?

- Nie czaiłem się - syknął z poirytowaną miną. - Czekałem na ciebie. Wiem, że nie

lubisz być sama w nocy poza domem. Myślałem, że mnie słyszysz, że wiesz, że tu jestem.

Szczęka opadła mi z zaskoczenia.

- Wydawało mi się, że rozmawiacie z River o prywatnych sprawach, więc czekałem

tutaj.

Teraz czułam się okropnie przez to, że go tak oskarżyłam. A on tylko martwił się o

mnie. I był miły. Jego oczy wydawały się brązowe w przytłumionym świetle, cienie tańczyły na

jego policzkach i szczęce. Nagle jego twarz się rozjaśniła, spojrzał na mnie z miną, której nie

rozpoznałam.

- Czy ty naprawdę myślisz... - zaczął łagodnie - ... że po tym, co się nam przydarzyło,

mógłbym na ciebie napaść? - Skrzyżował ręce na piersiach.

Nabrałam powietrza w płuca i położyłam dłoń na sercu.

- Ja nie myślałam - powiedziałam sztywno. - Byłam przestraszona. Skąd wiesz, że nie

lubię być sama w nocy poza domem?

- Zawsze, kiedy widzę cię w nocy na dworze, jesteś spięta bardziej niż cięciwa -

szepnął, a ja przysunęłam się do niego, żeby lepiej słyszeć. - Nienawidzisz tego. Nienawidzisz

na tyle, że trzymasz się blisko mnie, kiedy idziemy. - Jego głos był ciepły i aksamitny, jakby

chciał odstraszyć zimną noc.

- Czekałeś na mnie? - Powoli to do mnie docierało.

- Tak. Możemy iść? - Wskazał dom.

Skinęłam głową, oszołomiona wdzięcznością i jego wyglądem, kiedy tak stał między

drzewami, wśród miękkich płatków śniegu padających na nas bezszelestnie.

Przechylił głowę.

- Twoje włosy... wyglądają, jakby były uplecione z księżycowego blasku. - Odwrócił

wzrok i zaśmiał się sztucznie. Chyba chciał zatuszować słowa, które mu się nieopatrznie

wymknęły.

Zamrugałam. Wojownik, a do tego poeta. Wtedy on odwrócił się z poważną miną i

powoli pochylił się do mnie. Jęknęłam. Poczułam pustkę w głowie, kiedy rzuciliśmy się na

siebie, a moje dłonie przesunęły się w górę po miękkiej tkaninie jego rękawów, która nie była

w stanie ukryć twardych mięśni.

- Reyn - wyszeptałam. Nagle jego usta przywarły delikatnie do moich. Oczy miał

otwarte, jakby chciał zobaczyć, czy go nie odepchnę. Zacisnęłam powieki i oparłam się o jego

tors, twardy jak dąb.

To był Reyn. Całował się ze mną w nowy, wyjątkowy sposób, chociaż przez czterysta

pięćdziesiąt lat poznałam chyba wszystkie rodzaje pocałunków. Przyciągnął mnie bliżej do

siebie, trzymał dłonie na moich plecach, a mnie ogarnęło podniecenie na myśl, że pomiędzy

naszymi ciałami nie ma nic poza tymi cholernymi szlafrokami, które, co od początku

wiedziałam, były kompletnie poronionym pomysłem.

Najeźdźca Zimy ze skupieniem pogłębił pocałunek, przyprawiając mnie o zawroty

głowy. Pachniał dymem, mydłem i jakąś niezwykłą, orientalną przyprawą, która kojarzyła mi

się tylko z nim. Nie byłam świadoma tego, że popycha mnie do tyłu, ale nagle poczułam zimną

skałę wystającą z ziemi. Znalazłam się między młotem a kowadłem.

To było... takie miłe. Zadziwiająco miłe, milsze niż cokolwiek, co mogłam przywołać

w pamięci, chociaż byłam przemarznięta i niepewna tego, co stało się podczas kręgu. Kiedy

byłam z nim tak połączona, czułam się bezpieczna. Nic nie mogło mnie dosięgnąć. Nic nie

mogło mnie zranić.

Oprócz niego. Ale zanim zdałam sobie z tego sprawę, uświadomiłam sobie, że

zanurzyłam dłoń w jego włosach, a nogą oplotłam jego udo.

Poddałam się, pozwalając, żeby rozkosz mnie pochłonęła, aż po sam czubek głowy.

Przywarłam do niego jeszcze bardziej, jakbym chciała się z nim stopić. Wsunęłam rękę

za dekolt jego szlafroka i poczułam rozpaloną gładką skórę, mocny obojczyk, gładkie mięśnie

jego ramienia.

Był duży i silny, twardy i doskonały. Czułam, że ciężko oddycha i byłam zadowolona -

to przeze mnie. Chciałam po prostu... żeby czas się zatrzymał, w tej chwili. Chciałam się

poddać, oddać, zapomnieć o wszystkim oprócz Reyna.

Oczywiście, że kusiło mnie, żeby po prostu to zrobić. Z chęcią zaniechałabym tego

głupiego zmagania się ze sobą, żeby stać się Tahti. O wiele prościej byłoby zwyczajnie...

oddać się przyjemności. Wypełnić zmysły Reynem, pozwolić mu znaleźć się w moim umyśle,

sercu, ciele.

Ale - czy nie stałabym się przez to jeszcze większą ofiarą od tej, którą byłam, kiedy tu

przyjechałam? Wkurzało mnie to potwornie, ale prawda wyglądała tak, że miałam przed sobą

cel.

Gdybym zatraciła się w tych wszystkich cudownych, płomiennych, hipnotyzujących

emocjach, stworzyłabym kolejną kryjówkę w swoim umyśle, w której Lilja - pod takim

imieniem się urodziłam - skryłaby się przed światem.

Reyn uniósł głowę i spojrzał na mnie. Oboje dyszeliśmy, wypuszczając kłęby pary w

mroźnym powietrzu. Moje ręce były zimne i sztywne.

- Gdzie jesteś? - Jego głos był niemal szeptem. Wydawało mi się, że słyszę ledwie

zauważalny akcent jego ojczystego języka - jakiejś mongolsko-skandynawskiej mieszanki.

Cofnął się, nie przestając mnie obejmować. - Nie mogę tego zrobić. - Wiedziałam, że właśnie

to zrobiłam i wściekałam się za to na siebie.

Lekko zmrużył oczy.

- Nie wiem, dlaczego to robimy - wydusiłam z siebie, chociaż towarzyszyło mi

poczucie straty podobne do tego, jakie odczuwałam, kiedy po skończonym kręgu opuściła

mnie magyia. - Nie wiem, czemu... - Pokręciłam głową. Czułam się zmęczona do granic

wytrzymałości, zdezorientowana i smutna, ale z niewiadomego powodu - zwycięska.

- Ciągnie nas do siebie. - Jego słowa ginęły w nocnej ciszy, niemal niezauważone. -

Łączy nas przeszłość.

- Potworna, katastrofalna przeszłość. - Cóż, ktoś musiał to powiedzieć.

- Może to jedyny sposób na to, żeby ją naprawić. - Jego pierś unosiła się i opadała, ale

dzięki wieloletniemu treningowi wojownika nie wydawał przy tym żadnego dźwięku.

- Nie wiem. - Nie cierpiałam być tak niezdecydowana. Wolałam być zgryźliwa, nawet

nieprzyjemna. Prawie zawsze wiem, na czym stoję, z radością wyrażam opinię na każdy temat.

Ale tej nocy nie mogłam zdobyć się na logiczne myślenie.

- Czujesz... coś do mnie. - Mówił cicho, ale pewnym głosem.

Oj, tak, owszem. Pożądanie. Tęsknotę.

- Przerażenie? Ból?

Czułam, że mięśnie mu sztywnieją, chociaż już go nie dotykałam.

- Przebywanie u River ma na celu to, żeby... być sobą - odparł, a każde słowo brzmiało

tak, jakby wydobywało się z niego wbrew jego woli. - Tym, kim się jest naprawdę. I sprawić

jakoś, żeby to się udało.

Moje ciało, które zaledwie kilka chwil temu rwało się do niego i ponaglało mnie,

żebym poznała go bliżej, teraz zaczęło się wycofywać w panice. Opuściła mnie fascynacja

Reynem, tak jak magyia niecałe dziesięć minut temu. Adrenalina i podniecenie wyparowały, a

ja znów drżałam z zimna.

Skrzyżowałam ręce na piersiach.

- Dobra, doktor Lauro

1

- powiedziałam.

- Nie ma sensu się okłamywać. - Jego słowa zabrzmiały stanowczo.

- Naprawdę? Niezła rada. - Zdobyłam się na surową minę.

Miałam jednak do czynienia z mężczyzną, który wytrzymywał całe tygodnie, a nawet

miesiące zimowych oblężeń, czekając, aż zabarykadowani wieśniacy nękani głodem poddadzą

się, więc moje kruche barykady nie stanowiły dla niego zbyt wielkiego wyzwania.

- Jeżeli nie jesteś w stanie zmierzyć się ze swoimi uczuciami, wszystkimi, nigdy nie

staniesz się na tyle silna, żeby uwolnić się od przeszłości.

Jego słowa zbiły mnie z tropu, podobnie jak jego postać na tle czarnych drzew, biały

śnieg pod naszymi stopami, blask księżyca oświetlający pasami jego twarz i włosy, przez co

wyglądał jak egzotyczny tygrys.

- Oj, ty coś o tym wiesz. - Teraz czułam się głupio, bezbronnie i nie byłam sobą.

Czułam, że muszę uciec od tych wszystkich uczuć. Przecisnęłam się obok niego, a on

wyswobodził mnie z objęć. Ruszyłam w stronę domu, szybkim krokiem sunąc po śniegu, po

śladach, które utworzyły ścieżkę. Nie wiedziałam, czy Reyn idzie za mną, a minutę czy dwie

później prawie wbiegałam po kuchennych schodach, rozpaczliwie spragniona światła i

śmiechu, które czekały w środku.

1

Laura Schlessinger, amerykańska psycholog, terapeutka, udzielająca porad w audycjach radiowych, propagująca

konserwatywne wartości.

Rozdział 7

Moje wspomnienia pierwszego stycznia zwykle wiązały się z kacem, rewolucjami

żołądkowymi, często też byłam zaskoczona miejscem, w którym się budziłam. ("Nie, panie

władzo, nie mam pojęcia, dlaczego mam na sobie kostium oposa. Jak pana nazwałam? Och.

Nieźle".) Ogarniał mnie wtedy strach, że nigdy się to nie skończy, ale tylko do czasu, aż ktoś

zadzwonił albo wytoczył się spod kanapy, proponując Krwawą Mary, i wszystko zaczynało się

od nowa.

W tym roku było inaczej. Obudziłam się bez kaca, u siebie, podekscytowana na myśl o

całym roku nowych możliwości. Na Islandii w sylwestra zawsze rozpalaliśmy wielkie ogniska,

wypowiadaliśmy życzenia i wznosiliśmy toasty za Nowy Rok. To samo zrobiłam zeszłej nocy.

Byłam... podniecona. A nawet pełna nadziei, chociaż nie chciałam się do tego przyznać, żeby

nie zapeszyć. Kiedy leżałam w wannie w łazience, analizowałam swoje postępy. Na palcach,

które od gorącej wody zrobiły się różowe, odliczałam w milczeniu rzeczy, które szły mi coraz

lepiej. Wprawdzie nie byłam w porządku wobec moich nowych przyjaciół, nadal

potrzebowałam wsparcia i potwierdzenia. Czekała mnie długa, wyboista droga pod górę,

którą musiałam pokonać.

Ale byłam na to gotowa. A ten rok miał przynieść dalsze postępy. Naprawdę. Na

pewno. Zanurzyłam się pod wodę i opłukałam ciało, wyobrażając sobie, że zmywam z siebie

przeszłość.

Czyszczenie uprzęży znajdowało się na początku listy rzeczy nielubianych, zaraz po

pinakoladzie i spacerach w deszczu. Stałam przed kilkoma uprzężami, dwoma siodłami i parą

popręgów i mogłam jedynie dziękować, że część osprzętu była z pasków parcianych, których

nie trzeba było konserwować.

- Cześć, cara - wymruczał Lorenz, kiedy mijałam go, wchodząc do magazynu z

uprzężami. Wraz z Charlesem zamiatali główne przejście w stajni. Powietrze było gęste od

wzbijającego się siana i kurzu. - Widziałaś słodkie szczeniaki?

- Tak. - Wszyscy tutaj żyli szczeniakami.

Charles kichnął i wyciągnął czystą białą chusteczkę z kieszeni kamizelki. Nawet kiedy

zamiatał podłogę, wyglądał czysto i schludnie. A Lorenz mógłby pozować do "Horse

Illustrated: Kolekcji Zimowej". Miał nawet jedwabną apaszkę wokół szyi. Ja - dżinsy

ocieplane flanelą, robocze kozaki, bluzę, puchową kurtkę i grubą wełnianą apaszkę. Lorenz,

którego poczucie estetyki zostało urażone, robił wszystko, żeby się nie skrzywić, ale po

prostu nie mógł tego znieść.

- Nie, nie możesz tak okręcać apaszki - powiedział, opierając szczotkę. A później

podszedł do mnie. Miał około stu lat i nadal mówił z włoskim akcentem.

Uniosłam dłonie, żeby go powstrzymać, ale stanowczo je odrzucił i rozwiązał apaszkę.

Stałam jak sparaliżowana. Włosy trochę mi urosły, więc zakrywały kark, ale niezupełnie.

Czułam się, jakbym wrosła w podłogę. Usiłowałam nie poddać się panice, którą wywołało

jego zachowanie.

- Patrz. Tak się to robi. - Wprawnymi ruchami złożył apaszkę i zarzucił mi ją na szyję,

a ja starałam się, żeby nie odskoczyć od niego. Przeciągnął oba końce przez supeł i zacisnął

go. Usiłowałam zapanować nad oddechem, kiedy Lorenz poprawiał i układał materiał. Cofnął

się, żeby przyjrzeć się krytycznie swojej pracy.

- Lepiej, prawda? - Spytał Charlesa, a ten zrobił wymijający gest.

- Lepiej, ale przy tej bluzie za dużo nie zwojujesz - odparł bez złośliwości, a Lorenz

westchnął i przytaknął.

- To prawda. Nasya, masz wspaniałą figurę. Bluzy nie są dla ciebie - oznajmił

kategorycznie. - Wyraziste kolory. Bardziej dopasowane ubrania. Mały kaszmirowy sweterek.

- Czyszczę uprząż w stajni - zaprotestowałam.

- Oj. - Lorenz skinął głową. - To prawda. Ale ubierasz się tak cały czas. Jak facet.

- Nie ubieram się jak facet. - Oczy otworzyły mi się szeroko. - Ubieram się

praktycznie. Bo mieszkam na farmie. I przez cały czas wykonuję brudną, farmerską robotę.

- Milutki facecik. - Lorenz zaprezentował promienny uśmiech zapierający dech w

piersiach.

Wzięłam głęboki oddech i ruszyłam do boksu z uprzężą.

Charles i Lorenz zachichotali w przejściu, po czym zabrali się do zamiatania.

- Tęsknię za końmi i powozami. - Usłyszałam głos Charlesa.

- Były takie eleganckie - przyznał Lorenz.

Zaczęłam szorować szczotką wszystkie metalowe części uprzęży. Ktoś jeździł po

błocie, cała była upaprana. Wiedziałam, że Reyn czasami brał konia - na trzech z sześciu koni

River można było jeździć - podobnie jak Lorenz i Anne. Inni pewnie też. Ja nigdy tego nie

spróbowałam, chociaż River mi to proponowała.

Lorenz zaczął nucić, a później cicho śpiewać partię Aidy.

Usiłowałam nie wsłuchiwać się w romantyczne słowa, kiedy szorowałam siodło

mydłem, trafnie zwanym do siodeł. On i Charles naprawdę tęsknili za końmi i powozami. To

był kolejny przykład tego, jak różni jesteśmy, my, nieśmiertelni.

Ja plus konie równa się bolesne wspomnienia. Wytarłam mydło i zaczęłam wcierać

oliwę w uprzęż, starając się ze wszystkich sił nie myśleć o tym okresie w życiu, kiedy to

robiłam. Myśl o czymś innym, nakazałam sobie. Mój umysł nagle zalały wspomnienia

wczorajszej nocy - pocałunek z Reynem w ciemnym, zimnym lesie. Policzki mi zapłonęły i

skupiłam się na tym, co robię.

Reyn. Po co mnie nęka? Zresztą nie wyglądał na osobę, która spotkała swoją drugą

połówkę i teraz nie może bez niej żyć, raczej jak ktoś, kto robi to wbrew własnej woli. Nie

żeby mnie to jakoś specjalnie obchodziło, ale jednak. Wciąż żałowałam, że mnie do niego

ciągnie, a do tego był tak nieziemsko przystojny.

Wierzcie albo nie, ale naprawdę potrafię nie myśleć o trudnych sprawach, i właśnie w

tej chwili postanowiłam skorzystać z tej umiejętności. Zaczęłam zastanawiać się, co jest na

kolację, jak minął sylwester Meriwether, co wywinęła Dray, której ostatnio nie widziałam.

Zastanawiałam się, dlaczego Charles i Lorenz tu są...

Cóż, może powinnam spytać!

- Lorenz!

Po kilku chwilach jego przystojna twarz wychyliła się zza drzwi. Jego brwi

przypominały skrzydła mewy, wygięte idealnie nad intensywnie niebieskimi oczami.

- Tak?

- Dlaczego tu jesteś? - Wykonałam zamaszysty ruch ręką mający znaczyć: "w River's

Edge", nie: "w stajni".

Zamrugał, zaskoczony, a ja niemal widziałam, jak zastanawia się, czy mi powiedzieć i

co powiedzieć. Wszedł do boksu i stanął przy drzwiach. Zaskoczyła mnie zmiana jego

zachowania - na ogół był zuchwały, pewny siebie, czarujący - wyniosły w taki sposób, na jaki

może sobie pozwolić niewiarygodnie przystojny facet. Otworzył usta, jakby chciał coś

powiedzieć, i uniósł dłoń, a potem ją opuścił.

W milczeniu czyściłam siodło, nie spuszczając wzroku z chłopaka. To widocznie

podziałało. Jego dłonie zaczęły skubać materiał włoskich wełnianych spodni, które włożył do

zamiatania stajni.

- Ja... - zaczął i spojrzał na sufit, a potem na podłogę. - Mam...

Wstrzymałam oddech. Radosna, słodka Brynne usiłowała kogoś podpalić, więc nie

mogłam sobie wyobrazić, co sprowadziło tu Lorenza.

- Mam dwieście trzydzieścioro pięcioro dzieci - wyznał, a ja mało nie zemdlałam. -

Czy coś koło tego. - Nie patrzył na mnie, silił się na nonszalancję, ale ponieważ ja jestem

królową nonszalancji, od razu go przejrzałam.

Zorientowałam się, że gapię się na niego z rozdziawioną buzią, więc zamknęłam ją,

skinęłam głową i jeszcze chwilę polerowałam siodło, a mój umysł zalała lawina pytań.

- Nieźle - odparłam cicho, nie odważyłam się powiedzieć: "E, też coś, takie rzeczy to

normalka. Tylko dwieście trzydzieścioro pięcioro, mówisz? Znam faceta, który..." - To dużo -

przyznałam. - Wszystkie są nieśmiertelne? - Jasny gwint, nasza populacja wyraźnie się

powiększa.

- Nie. - Odgarnął z czoła gęste czarne włosy. - Tylko sześćdziesięcioro. Chyba.

Nagle dotarła do mnie brutalna prawda: musiał zmierzyć się ze śmiercią niemal stu

siedemdziesięciorga dzieci, jednego po drugim. Dlaczego sobie to zrobił?

- Próbowałem... - Uśmiechnął się ironicznie do ściany. - Wazektomia się cofa.

Oczywiście. Tak to już z nami jest.

- A jednak masz zamiar się katować? - Najwyraźniej.

- Usiłuję zrozumieć - westchnął.

To dlatego tu był. Żeby dowiedzieć się, dlaczego sprawił taki ból sobie, swoim

dzieciom, dla których z pewnością nie był ojcem - w każdym razie nie dla wszystkich - i

kobietom, które porzucił.

- O, w mordę! Przecież ty masz dopiero sto lat! - Ta myśl wymsknęła mi się, zanim

zdążyłam ją powstrzymać.

Skinął głową.

O mój Boże - powiedzmy, że zaczął w wieku dwudziestu łat. W ciągu osiemdziesięciu

lat spłodził dwieście trzydzieścioro pięcioro dzieci, o których wiedział. Niektóre z nich

zapewne już nie żyją - choroby, wypadki. Ale czekało go kolejnych dziewięćdziesiąt lat

patrzenia na śmierć swoich potomków. Poza tym była też cała reszta nieśmiertelnych dzieci

wymagających uwagi - na zawsze.

- Staram się zrozumieć - powiedział znowu i obdarzył mnie grzecznym, nieobecnym

uśmiechem. Odwrócił się i wyszedł, a kilka chwil później usłyszałam szelest jego szczotki.

Cóż. Wzięłam oliwę do skór i wylałam odrobinę na szmatkę. To było... pokrzepiające.

To znaczy, nie chodziło mi o całkowite potępienie Lorenza, ale o świadomość, że nie jestem

najgorszą osobą na świecie, i tej myśli uchwyciłam się jak tonący brzytwy. Działała

uspokajająco.

Dobra, chyba przesadziłam - muszę przestać szafować metaforami - ale przynajmniej

macie wyobrażenie.

Rany, tyle dzieciaków! W połowie nieśmiertelni będą żyć bardzo długo - czytacie w

gazetach o ludziach, którzy dożywają ponad stu lat. A Lorenz musiałby przed nimi udawać, że

się starzeje, żeby nie wzbudzać podejrzeń, albo po prostu zniknąć i nigdy więcej ich nie

zobaczyć. Tak czy siak, beznadziejna sprawa. Do tego prawdziwa więź będzie go łączyć tylko

z garstką nieśmiertelnych. A zresztą, kto wie? Może życie wieczne oznacza, że będzie miał

nieskończoną ilość czasu na to, żeby poznać każde ze swoich dzieci? Z którejkolwiek strony

by na to spojrzeć, sytuacja była dziwna i dołująca.

- Och, ładny korytarz, chłopaki. - Usłyszałam głos River. Jej obute stopy stukały o

kamienną posadzkę stajni.

Zaczęłam pilnie polerować uprząż. Musi wyglądać ładnie, ale nie może być za bardzo

lśniąca, bo będzie śliska, a to ostatnia rzecz, z którą człowiek chce się zmagać, kiedy stara się

zapanować nad sześciusetkilogramowym zwierzęciem. Uprząż trudno założyć nawet wtedy,

kiedy nie jest śliska. A bywa, że nie ma czasu, żeby zapiąć w nią konia...

W latach sześćdziesiątych XIX wieku byłam w Anglii, w małym, ładnym miasteczku na

północy. Czekałam tam chyba na pociąg do Londynu, czy coś takiego. Wydaje mi się, że

musiałam tam tkwić dwa dni. Jak miałam wtedy na imię? Nie było to tak dawno temu... Jak

brzmiało? Anglia, Anglia, po gorączce złota w Ameryce... Rosemund? Rosemary. Rosemary

Munson. Tak, Rosemary.

O mój Boże - pamiętam nazwę motelu, w którym się zatrzymałam. Motel pod Starą

Niebieską Kulą.

Nie zmyślam.

Do czego zmierzam. W samym środku tej cholernej nocy - tego rodzaju rzeczy zawsze

dzieją się w środku nocy - obudziłam się, bo ludzie wrzeszczeli jak opętani. Wyskoczyłam z

łóżka, otworzyłam okno i wyjrzałam w ciemność, szukając wzrokiem pożaru, armii

najeźdźców czy tygrysa, który uciekł z cyrku. Ale niczego nie zobaczyłam.

Jednak wiecie, kiedy ludzie dookoła biegają i krzyczą, człowiek siada i patrzy. Można

zachować zdrowy rozsądek, kiedy inni tracą głowę, ale nie tak łatwo się domyślić, co jest

przyczyną panicznych wrzasków. Daję dwa centy.

I nagle zobaczyłam. Dopiero po chwili uprzytomniłam sobie, na co patrzę, ale

poskładałam sobie wszystkie informacje i połączyłam je z krzykami:

- Zapora pękła! Zapora pękła! Idzie tu!

Ogromny szary nurt, z dziwną prędkością sunący doliną oznaczał, że wszyscy zaraz

zginą. Chwyciłam żakiet i narzuciłam go na nocną koszulę. Mówimy o nocnej koszuli z epoki

wiktoriańskiej, czyli koronkach, całych metrach długachnej tkaniny i tak dalej. Zbiegłam po

schodach i zastałam gospodarza motelu i jego żonę wrzucających co się da na swój stary wóz.

Konie rżały i mało nie przewróciły wozu.

Wyglądało to przerażająco. Pamiętam, że było zimno, a ja miałam bose stopy.

Pobiegłam do stajni, gdzie zastałam około ośmiu koni. Szalały, usiłowały rozbić boksy.

Starałam się ocenić, który koń jest najmniej niebezpieczny, a później otworzyłam zasuwę

drzwi jego boksu. Była to klacz, szara, cętkowana, o pięknych kształtach. Nie miałam pojęcia,

do kogo należała. Zarżała, wierzgnęła, a ja uchyliłam się przed jej ostrym kopytem i

rozejrzałam się za siodłem. Jednak większość gości zabrała siodła do motelu, w obawie przed

złodziejami.

Krzyki stawały się coraz głośniejsze, aż w końcu usłyszałam serię wybuchów, które

wstrząsnęły ziemią jak uderzenie pioruna. O mało nie zwaliły mnie z nóg. Przeczytałam

później, że nurt powodzi przerwał magistralę gazową, która zajęła się od iskry, a fontanna

płomieni podpaliła większość budynków. Chwyciłam za kantar i wskoczyłam na grzbiet

klaczy, która usiłowała mnie zrzucić. Ale jeździłam konno, odkąd skończyłam trzy lata, więc

przytrzymałam się grzywy, przywarłam gołymi nogami do boków konia, wbiłam w nie kolana

i krzyknęłam: „Wio!". A ona wyskoczyła z boksu wprost w ogień. Nie miała cugli, więc nie

mogłam nią pokierować. Szarpnęłam jej łeb w bok, ściskając za grzywę, a ona obróciła się jak

balerina w lewo na dwóch tylnych nogach.

Galopem wydostałyśmy się z miasta, pędząc przez pożar, zaledwie sto metrów od

wielkiej ściany szarej wody, która pochłaniała wszystko po drodze. Uciekałyśmy stamtąd,

jakby ścigali nas wierzyciele. Pędziłyśmy pod górę całymi godzinami, przynajmniej tak mi się

zdawało.

W pewnym momencie odwróciłam się i zobaczyłam jedynie dachy budynków

wystające z zalanej doliny. Kilka budowli ledwo oparło się rwącej, dzikiej rzece.

Nocna koszula i rękawy żakietu były przypalone, na rękach i nogach miałam pęcherze.

Ale udało mi się, uniknęłam poważnych poparzeń - nieśmiertelni odczuwają ból podobnie jak

zwykli ludzie - uniknęłam walki z powodzią, stratowania, utonięcia, które i tak bym przeżyła.

Większość ludzi nie miała tego szczęścia. Sheffield. Tak nazywało się to miasteczko.

Wyszłam z tego obronną ręką. W żakiecie, który chwyciłam, w podszewce i szwach

wszyty był cały mój ziemski dobytek. Mogłam więc kupić nowe ubrania, sprzedać tę ładną,

kochaną i odważną klacz i kupić bilet do Londynu. To była niezła historia. Ocalałam z

katastrofy!

Teraz z trudem przełykałam ślinę. Znajdowałam się w stajni w River's Edge.

Siedziałam nieruchomo, bolały mnie dłonie, rozsadzało mi pierś. Miałam wrażenie, że czyste

siodło na moich kolanach drwi ze mnie - z mojej żałośnie małej pokuty.

Pozostałe konie. Wszystkie pozostałe konie z motelowej stajni. Co się z nimi stało?

Mogłam je uwolnić w ciągu kilku sekund. Miały szansę pogalopować w bezpieczne miejsce.

Prawdopodobnie nie byłabym w stanie uratować ludzi. Może kogoś drobnego wziąć na

grzbiet mojego konia. Ale ludzie próbowali się sami wydostać z tego piekła. Wtedy nawet nie

przyszło mi do głowy, żeby się nimi przejmować.

Ani końmi. Uratowałam stamtąd własny tyłek, zostawiając uwięzione, spanikowane

zwierzęta. Opadłam żałośnie na podłogę stajni. Jestem po prostu... beznadziejna. Jestem

zupełną porażką jako człowiek. Nie przychodziły mi nawet do głowy wystarczająco złe

określenia, które mogłyby mnie opisać. To, moi drodzy, zaledwie jedna z setek podobnych

opowieści, w których wychodziłam zwycięsko, szczęśliwa, cała i zdrowa. W tumanie kurzu

pozostawiając za sobą śmierć, zniszczenie i ofiary.

Rozdział 8

- Hm, och. Masz chwilkę?

Uniosłam wzrok i zobaczyłam River uśmiechającą się do mnie promiennie od progu.

Potarłam dłonią oczy. Nie mogłam wykrzesać z siebie uśmiechu.

- Całe mnóstwo chwilek? - Jej głos był miły. Podeszła i usiadła obok mnie na podłodze

pokrytej piaskiem, zaśmieconej sianem i poplamionej oliwą do czyszczenia.

Skinęłam głową z typową dla mnie usłużnością. Nie wiedziałam, dlaczego te stare

wspomnienia działają na mnie w ten sposób - widziałam je inaczej, ostrzej, z innej

perspektywy niż wcześniej. A to było bardzo, bardzo nieprzyjemne.

Odwróciłam od niej wzrok, czując obrzydzenie na samą myśl, że miałabym płakać przy

ludziach.

River położyła dłoń na moim brudnym kolanie.

- Wyciągnij wszystkie trupy na światło dzienne, żebyśmy mogli się im przyjrzeć -

poradziła łagodnie. - To jedyny sposób, żeby się ich pozbyć. Nienawidzą światła.

Akurat, w życiu nie przyznam się nikomu do takich rzeczy. Mowy nie ma.

- Może nie jestem warta tego, żeby mnie ratować. - Nie zamierzałam tego mówić, te

słowa same wydobyły się ze mnie w postaci szeptu. Rano czułam się umiarkowaną

optymistką; teraz nie byłabym zaskoczona, gdyby River wykopała mnie na ulicę i zakazała się

tu pokazywać.

- Sama w to nie wierzysz - powiedziała po chwili milczenia.

Wzruszyłam ramionami. Nie wiedziałam, co myśleć. Skręcałam się w środku, jak

mrówka pod lupą.

- Chyba... chciałabym ci coś pokazać - oznajmiła.

Wydałam z siebie bulgoczące westchnienie. Czekała mnie kolejna lekcja, która pędziła

ku mnie niczym pociąg towarowy.

- Będę musiała połączyć nasze umysły - dodała, a ja poczułam błysk zainteresowania.

- Po co?

- Muszę ci to pokazać, nie mogę ci o tym zwyczajnie opowiedzieć. - Czekała na moją

odpowiedź.

Nie mogłam sobie tego odpuścić. Skinęłam głową.

Oczyściłyśmy fragment podłogi i River narysowała idealnie równy okrąg,

wykorzystując sól kamienną, którą posypywaliśmy chodniki, żeby nie były śliskie. Na półce

stała stara zielona świeca. River zdmuchnęła z niej kurz i wznieciła płomień. Muszę kogoś

poprosić, żeby mnie tego nauczył.

- Teraz usiądziemy, dotykając się kolanami. - Tak jak tamtej nocy, kiedy usunęła z

moich włosów czarną farbę. Przywróciła mi wygląd z czasów, kiedy byłam nastolatką.

- Dobrze.

- Przywołamy moc, ja wypowiem zaklęcie i położę dłonie na twojej twarzy - wyjaśniła.

- I przedostaniesz się do mojej świadomości, patrząc mi w oczy?

- Nie. Obiecuję. - Kąciki jej warg uniosły się lekko.

- Dobrze. - Odetchnęłam głęboko, zamknęłam oczy i usiłowałam się skoncentrować.

Słyszałam głos River intonującej pieśń. Po chwili przyłączyłam się do niej. Oddychałam

głęboko, jakbym chciała wchłonąć całe światło, które wyparłoby za mnie przyczajoną

ciemność.

Wzięłam kolejny głęboki oddech. Wypełnił mnie spokojem, pięknem i radością.

Zabłąkana łza spłynęła mi po policzku, kiedy poczułam cud opromieniającej mnie, nas, magyi.

Ogarnęło mnie oczarowanie, wspaniała, krystaliczna doskonałość, która mnie do niej

przyciągała. Później palce River dotknęły mojej twarzy. Zastanawiałam się, co też ma zamiar

mi pokazać, nasze umysły się połączyły. Poczułam mdłości, kiedy to do mnie dotarło. Czy

River dostrzeże we mnie przypadkową i przyziemną groteskowość, tak jak ja w niej?

- Nie - zaprzeczyła River. Stała przede mną, wyciągając rękę. Rozejrzałam się. Był

dzień, a my znajdowałyśmy się na dworze. Przypominało to senne marzenie, ale miałam

wrażenie, jakbyśmy były tam naprawdę. Wyciągnęłam rękę i zobaczyłam, że moja dłoń ujmuje

jej dłoń.

- Nie przedostanę się do twojej świadomość, chyba że mnie o to poprosisz -

powiedziała, kiedy szłyśmy. - Zresztą wiesz, jak zablokować mnie czy kogokolwiek innego,

gdybym nawet próbowała.

Zastanawiałam się nad tym, co powiedziała, kiedy podeszłyśmy do wysokiego

kamiennego budynku, takiego, jakie można znaleźć w starych europejskich miastach. Ten

wyglądał na dość nowy. Nie zdążyły go zniszczyć warunki atmosferyczne. Kamienie były

gładkie i ułożone z doskonałą precyzją. Usłyszałam głosy, kiedy wyszłyśmy na plac, piazza, bo

jak się zorientowałam, byłyśmy we Włoszech.

Wokół platformy ustawionej w rogu placu kotłował się tłum ludzi w białych szatach, o

egzotycznym wyglądzie. Z kilku budynków zwisały flagi - herby. River i ja stałyśmy za

tłumem.

Usiłowałam zrozumieć, o co chodzi w tym zgiełku, ale rozumiałam jedynie pojedyncze

słowa.

- Dlaczego ich nie rozumiem? - spytałam River. - Przecież znam włoski.

- Mówią średniowieczną odmianą języka - wyjaśniła. - To Genua, rok 912. Chodź

dalej.

Bez trudu przemieściłyśmy się w tłumie, ale nie miałam wrażenia, że przeciskamy się

między ludźmi czy płyniemy ponad nimi. Po prostu szłyśmy naprzód i nie wymagało to od nas

wysiłku.

Moje nozdrza wypełniły ostre, silne zapachy. Wyraziste kolory, głośne krzyki żywo

kontrastowały z tym, co zapamiętałam ze współczesnego Massachusetts.

Przypomniałam sobie, że River urodziła się w Genui w... 718 roku. I pochodziła z

jednego z Wielkich Domów nieśmiertelnych, genueńskiej gałęzi, więc odziedziczyła wielką

moc.

- Och...

W końcu zobaczyłam. Platforma wznosiła się jakieś dwa i pół metra nad ziemią i z

przodu miała flagę: czerwono-zielony herb przedstawiający trzygłowego, syczącego węża.

Ładny. Na górze znajdowało się co najmniej dwadzieścia osób. Już po minucie wiedziałam, na

co patrzę. To była licytacja, wezwanie do składania ofert na aukcji niewolników. Widziałam

ich sporo, w różnych epokach, w różnych częściach świata - zadziwiające, że jeszcze

niedawno niewolnictwo było powszechne w tylu krajach. Ci wyglądali jak biali obszarpańcy...

- Kto ich kupuje? - spytałam River.

- Głównie mężczyźni z krajów muzułmańskich, na Wschód - odpowiedziała.

- Skąd są ci niewolnicy?

- Z całego świata. Dużo Słowian - powiedziała River. - Z krajów bałtyckich, trochę

Turków. Ale głównie Słowianie.

Zastanawiałam się, dlaczego mi to pokazywała, kiedy mój wzrok przyciągnął blask

czerwieni.

Na platformie, zupełnie z tyłu, stała kobieta. Była zwrócona plecami do mnie i

najwyraźniej wydawała rozkazy dotyczące sprzedaży niewolników. Na jej słowo muskularni

mężczyźni bezdusznie wyciągali ludzi ze zbitej gromady. Byli wśród nich mężczyźni, kobiety i

dzieci.

Prowadzący aukcję nie przestawał krzyczeć, opisując przymioty niewolnika, usiłując

podbić stawkę i znaleźć kupca. Po jednej stronie stało dwóch wysokich ciemnowłosych i

ciemnookich mężczyzn. Jeden z nich powiedział coś do kobiety, a ta odwróciła się i zaniosła

się śmiechem.

To była młoda River, niespełna dwustuletnia. Była piękna. Miała długie czarne włosy

splecione w wyszukane warkocze opadające na plecy. Na głowie - mały biały lniany czepek,

który zawiązała pod brodą. Suknię miała prostą, ale wytworną, i wyróżniała się z tłumu. Od

razu było widać, że jest z wyższej klasy.

Odkrzyknęła coś do mężczyzny i oboje się roześmieli. Później odwróciła się i

powiedziała coś pomocnikowi prowadzącemu aukcję, a ten ukłonił się i skinął głową. Jej

jasnobrązowe oczy wnikliwie wpatrywały się w tłum - oceniała publiczność. Szybko policzyła

niewolników, którzy pozostali do sprzedania tego dnia, i niemal bezwiednie dotknęła brązowej

skórzanej sakwy przywiązanej w talii.

Odwróciłam się do stojącej przy mnie River. Przyglądała się scenie ze spokojem, ale i z

głębokim smutkiem w oczach.

- Byliśmy handlarzami niewolników odnoszącymi sukcesy. Moi bracia i ja. Działaliśmy

jako członkowie wielkiej, mitycznej rodziny, dlatego mogliśmy mieszkać w Genui przez

prawie trzysta lat, aż pojawiły się pogłoski o czarownicach.

- Kim są ci mężczyźni? - Wskazałam wysokich ciemnowłosych osobników, którzy

trzymali się z boku.

- To moi bracia - wyjaśniła. - Dwaj z nich.

- Diavola! - krzyknął jeden, odwracając się. Stojąca na platformie River spojrzała i

uniosła brwi, a później odkrzyknęła.

- Diavola. To twoje pierwsze imię?

- Trzecie - sprostowała River. - Kiedy się urodziłam, dano mi na imię Aulina.

Ciężko było mi przyswoić fakty - River, jedna z niewielu naprawdę dobrych osób na

świecie, a z pewnością najlepsza, z jaką miałam w życiu do czynienia, kupowała i sprzedawała

ludzkie istoty.

Przez wieki.

Właśnie rozdzielano szlochającą niewolnicę z kwilącym niemowlakiem. Diavola

przyglądała się temu beznamiętnie. River spuściła wzrok.

- Możemy wracać - wymruczała, a ja znów poczułam opuszki jej palców dotykające

moich skroni. Z następnym oddechem wchłonęłam rzeczywistość i scena zniknęła.

Nie otworzyłam oczu. Chyba w ogóle ich nie zamknęłam. Raczej River pojawiła się

przede mną. Opuściła dłonie i zaczęła cofać zaklęcie. Jako że każde zaklęcie składało się z

kolejnych warstw, trzeba było zdejmować je po kolei. Ogarnęło mnie uczucie panicznego

przerażenia, takiego, które zwykle dopada mnie, kiedy czar pryska i mój świat staje się

wyblakły i bardziej szary, a ja - bardziej niekompletna i skażona. To dlatego ludzie zabijają,

żeby przejąć moc innych. Teraz to rozumiałam. Łakną tego wrażenia, chcą go doświadczać

częściej, chcą, żeby trwało dłużej i było silniejsze. Gdybym była prawdziwą Terava, zabiłabym

w tej chwili River i zagarnęła jej moc dla siebie.

Zamrugałam i wzięłam kolejny głęboki oddech, zaskoczona potwornymi myślami. Ale

nie zabijesz River, pomyślałam szybko. Nigdy byś tego nie zrobiła. Nigdy. Nie jesteś aż taka

zła. Nie jesteś osobą, która byłaby w stanie to zrobić. Wiesz o tym.

Prawie nie zauważyłam, kiedy River zdmuchnęła świeczkę.

- Każdy jest warty ocalenia - powiedziała łagodnie, nie patrząc na mnie. Drobne dłonie

trzymała na kolanach. Czułam, że tyłek przymarzł mi do podłogi, czułam ból w plecach i w

nogach. W przyszłości będę uprawiać magyię w dresie albo na łóżku wodnym. Dość zimnych

posadzek.

- Powiedziałaś mi kiedyś, że dawniej byłaś mroczna. To właśnie miałaś na myśli? Ze

twoja rodzina handlowała niewolnikami? - spytałam.

River wydała krótki, sardoniczny śmiech, a ja zamrugałam. Nigdy nie słyszałam, żeby

się tak śmiała.

- Po części. Ale, niestety, nie jest to najmroczniejsza część mojej historii. Handel

niewolnikami był złą rzeczą, która miała negatywny wpływ na moją karmę. Ale obawiam się,

że moja historia jest głębsza i o wiele gorsza.

Trudno było mi w to uwierzyć, wciąż widziałam Diavolę, młodą i piękną, która bez

żadnych uczuć rozdzielała rodziny i skazywała ludzi na żałosną przyszłość u właścicieli

niewolników.

- Chcę ci po prostu powiedzieć, że ratować warto każdego - powtórzyła bardziej

stanowczo. - Gdybym w to nie wierzyła, nie mogłabym dalej żyć. Skończyłabym ze sobą

dawno temu.

Skinęłam głową, kiedy wstawałyśmy. Strzepnęłam siano z pupy i pokręciłam się, żeby

trochę się rozgrzać.

- Niewolnictwo nie było dobre. Ale w tamtych czasach było na porządku dziennym.

Społeczeństwo uważało je za normę. Nikogo nie piętnowano za to, że trudnił się tym

zajęciem.

- Myślisz, że można to usprawiedliwić? - River miała zamyślone oczy.

- Myślę, że to mniejsze zło - stwierdziłam uczciwie. - Człowieka kształtuje

społeczeństwo. Nic nie jest ani dobre, ani złe, ocena zależy od tego, jak my to postrzegamy.

- Hm... - zastanawiała się na głos River. - Mógłby to być temat ciekawej rozmowy

przy kolacji. Skoro twierdzisz, że o poziomie zła danej rzeczy decyduje społeczeństwo,

byłabyś skłonna uznać najazdy i grabieże Reyna za mniejsze zło tylko dlatego, że w tamtych

czasach były tak powszechne? Że tak wiele plemion się ich dopuszczało?

Wpatrywałam się w nią. Sprytnie mnie podeszła. Szukałam w jej oczach złośliwości,

ale dostrzegłam tylko ciepło i współczucie.

Nie mogłam znaleźć zwięzłej, rozsądnej odpowiedzi. Sztywno odwiesiłam

wyczyszczoną uprząż i siodła na kołki. Z całych sił próbowałam się powstrzymać przed

napastliwą reakcją.

- To co innego. - Wiedziałam, że brzmi to niedorzecznie. Nie mogłam jej

usprawiedliwiać, bo usprawiedliwiłabym jednocześnie Reyna, a tego nie zrobiłabym nigdy.

- Hm... - westchnęła i spojrzała na zegarek. - Późno już. A wydaje mi się, że jesteś w

grupie kolacyjnej.

Zdobyła się na lekki uśmiech, widząc moje spojrzenie pozbawione entuzjazmu.

Wyglądała na zmęczoną, ta wizyta w przeszłości musiała ją wyczerpać.

Nie byłam tak zła jak ona.

Rozdział 9

W ciągu wieków deprawacji i bezużytecznej egzystencji zatraciłam większość moich

praktycznych zdolności. Teraz odnajdowałam satysfakcję w zwykłych, przyziemnych

zajęciach. Nawet jeżeli musiałam robić to wraz z Jessem i pozbawionym uśmiechu Rzeźnikiem

Zimy.

Pod warunkiem, że nie musiałam stać obok Reyna. Nie rozmawialiśmy ze sobą od

czasu zdarzenia w zimowej krainie czarów. Być może, jeżeli nie wyczuję zapachu świeżości

bijącej od jego koszuli, powstrzymam się, żeby nie rzucić się na niego i nie zrobić tego na

kuchennym stole.

- Proszę. - Jess postawił kosz, dzięki Bogu, obranej rzepy, marchwi i ziemniaków na

blacie. Kilka godzin wcześniej wstawił do piekarnika wielką pieczeń, więc kuchnię wypełniał

smakowity zapach.

- Chcesz, żebym pokroiła je w duże słupki? - spytałam.

- W słupki. Wrzucę je do brytfanny - odpowiedział i odwrócił się, żeby otworzyć

butelkę wina.

Bez pytania napełnił do połowy kieliszek winem i postawił mi przy łokciu. Nikt tu

dużo nie pił, ale wiedziałam, że niektórzy z nas, na przykład Jess, mieli swego czasu ogromne

problemy z uzależnieniem.

Nie miałam jednak zamiaru wylewać wina za kołnierz. Chwyciłam szybko kieliszek i

wciągnęłam słodki, bogaty zapach napoju. Wzięłam łyk i pozwoliłam mu pozostać w ustach.

Ależ było cudowne. Starałam się nie myśleć o czasach, kiedy wychylałam pół butelki jednym

pociągnięciem.

Jess wlał większą część zawartości butelki do wielkiej brytfanny w piekarniku.

Pomieszczenie wypełnił zapach pieczonego mięsa, od którego zaburczało mi w brzuchu.

Kroiłam warzywa przy jednym końcu stołu, a pan Promienny rozłożył swój kramik

przy drugim. Oprószył mąką stół, wziął plastikowy pojemnik z wyrośniętym ciastem i zabrał

się do formowania bułeczek na kolację, zupełnie jakby mnie tam nie było.

Widok skrawka przeszłości River był czymś dziwnym i niepokojącym. Wspominała, że

kiedyś była mroczna. Jednak chyba tak do końca jej nie uwierzyłam - była przecież tak dobrą

osobą.

Marszcząc brwi, odkrawałam plastry rzepy. Jeżeli River splamiła się takimi rzeczami,

to dlaczego mam wierzyć w cokolwiek z tego, co mówi? Czy naprawdę można zostawić za

sobą przeszłość, stać się lepszą, zupełnie kimś innym?

Do tego jeszcze zaskakujące wyznanie Lorenza na temat miliona małych Lorenzów

biegających po świecie. To było zakręcone. Oprócz tego Jess, który był zupełnym wrakiem

człowieka. I Reyn, którego gnębi przeszłość i od której nie umie się odciąć. Właściwie

dlaczego w ogóle próbujemy? Ja cały czas miałam nadzieję, że uporałam się ze swoimi

demonami, a jednak teraz coś je wywlekało na światło dzienne. Moja przeszłość stawała na

środku drogi, wymachiwała rękami i krzyczała: "Spójrz na mnie!" Ale dlaczego? Dlaczego nie

miało to już dla mnie znaczenia?

Kątem oka obserwowałam napięte, silne ręce Reyna ugniatającego ciasto i wprawnie

formującego bułeczki. Wolałam nie wyobrażać sobie, że to mnie tak ugniata.

- Cześć, cześć! - zawołała Anne, wchodząc kuchennymi drzwiami. Jedwabiste czarne

włosy okalały jej policzki. Rękawy zielonego swetra miała podciągnięte do łokci. - Nakrywam

do stołu. Będzie nas na kolacji trzynaścioro, bo...

Drzwi otworzyły się znowu i Anna zrobiła gest: tadam!

- Przyjechała moja siostra! Poznajcie się, to jest Amy. Amy, to Jess, Reyn i Nastasya.

- Cześć - powiedziała Amy z uśmiechem. To była kopia Anne: mniejsza, nieco

młodsza, z dłuższymi, rozpuszczonymi włosami w kolorze brązu i nieco mniej wytwornym

wyglądem. Anne była nauczycielką, a Amy przy niej wyglądała jeszcze jak uczennica, jeżeli to

coś wyjaśnia.

Uświadomiłam sobie, że jest bardzo, bardzo ładna, w świeży, naturalny sposób.

Dlaczego niektóre kobiety mogą odpuścić sobie makijaż, a mimo to wyglądają "świeżo i

naturalnie", ale kiedy ja go sobie odpuszczę, co zdarza mi się każdego dnia, wyglądam na

zmumifikowaną?

- Oj, jakie zapachy! - powiedziała Amy, biorąc stertę talerzy, które podała jej Anne.

- Pieczemy zwierza - wyjaśniłam i wzięłam łyk wina. Wyznaczyło w gardle palącą

ścieżkę, a ja powstrzymałam się, żeby nie przełknąć go od razu.

Amy uśmiechnęła się, a ja przyglądałam się, jak zerka na Reyna i nagle wszystko

zaczęło się toczyć jak na zwolnionych obrotach.

Oczy Amy wyraźnie się powiększyły Uśmiech drżał przez sekundę na jej wargach, a

potem stał się szerszy. Dotarło do mnie, że chociaż nie chciałam Reyna, denerwowało mnie,

że interesowała się nim Neli, a teraz Amy znalazła się pod wpływem atrakcyjnego wikinga.

Ubodło mnie to: nikt oprócz mnie nie miał prawa zauważyć, że jest zabójczo przystojny,

piękny, niebezpieczny. A nie ulegało wątpliwości, że Amy to dostrzegła.

- Jest nadzieja na deser? - spytała Reyna, trzepocząc rzęsami.

A Reyn, który przy mnie był małomówny i zamyślony, zupełnie swobodnie

odwzajemnił jej uśmiech. Zamrugałam, praktycznie słysząc anielski śpiew. Amy zachowywała

się jak zahipnotyzowana. Cała w skowronkach. Nie odrywała od niego oczu.

- Tak. - Zarzucił sobie ścierkę na ramię. - Będzie coś czekoladowego.

- Wspaniale. - Amy obdarzyła nas wszystkich szerokim uśmiechem i wyszła z kuchni

za Anne. Pomieszczenie bez niej wydało się mniejsze.

Wiele niepokojących myśli wirowało mi w głowie, jak śmieci na wietrze na pustej

ulicy.

- Coś czekoladowego? - Nic innego nie przyszło mi do głowy.

- Wymyślę coś - odparł, a ja zrobiłam się nieracjonalnie wściekła. Reyn chciał zrobić

coś czekoladowego dla niej.

Odwróciłam się do niego plecami i dokończyłam krojenie warzyw, wyobrażając sobie,

że to Reyn, a ja go właśnie ćwiartuję. Dałam wszystko Jessowi, zerwałam z siebie fartuch i

wyszłam z kuchni dumnym krokiem.

Miałam czterysta pięćdziesiąt dziewięć lat, a przepełniała mnie dziewczęca zazdrość z

powodu kogoś, kogo nawet nie chciałam.

Niech to.

Pewnie przyjmiecie tę wiadomość z zainteresowaniem, że powyższa scena była

zapowiedzią całego tygodnia. Owszem. Od tego momentu wszystko potoczyło się bardzo

szybko, niczym lód topniejący na rozpalonym dachu samochodu.

Wróciłam do pracy, a Meriwether rozpoczęła naukę - byłam sam na sam z czarującym

starym Makiem aż do czwartej po południu. Pan Maclntyre był wściekły i jeszcze złośliwszy

niż zwykle. Zastanawiałam się, czy przypadkiem ferie nie wyprowadziły go z równowagi.

Wykonywałam codzienne czynności. Wykładałam towar, sprzątałam, zamiatałam,

porządkowałam recepty z całego dnia i rejestrowałam czeki, które miały pójść do banku.

Apteka Maclntyre's, do której nie dotarł jeszcze współczesny świat.

Raczej nie wchodziłam w paradę staremu Macowi, a on w ciągu dnia wypowiedział do

mnie raptem ze dwa słowa.

O czwartej z rozwianymi włosami wpadła Meriwether. Uśmiechnęła się, chyba

szczerze. Ucieszyła się na mój widok, a później poszła na zaplecze, żeby odbić kartę i zdjąć

plecak. Własny ojciec kazał jej rejestrować godzinę przyjścia i wpisywać się na listę obecności.

Zostawiłam trochę towaru do przełożenia, żebyśmy mogły razem popracować, nie

narażając się na krzyki pana Maclntyre. Niedługo potem schowałyśmy się między regałami,

gdzie wypakowywałyśmy talk do stóp i stabilizatory.

- Jak było na zabawie sylwestrowej? - spytałam szeptem. Stary Mac siedział za swoją

apteczną ladą, a ja nie chciałam budzić bestii.

- Fajnie i okropnie - odpowiedziała Meriwether ściszonym głosem. - Na początku

bawiłam się dobrze. Lowell jest naprawdę miły, DJ był fajny. I podobała mi się moja sukienka.

Nie mogłam w ogóle uwierzyć w to, że tata pozwolił mi pójść. To wszystko było takie

niesamowite.

- Ale co się stało? - Wsunęłam pudełka na małe metalowe półki.

- Imprezę rozwaliła banda dzieciaków. - Meriwether się skrzywiła. - Byli pijani, zalani.

Zrobili niezłą aferę. Pan Daly usiłował ich wyrzucić, a wtedy oni rozwalili sprzęt.

- No, nieźle - odparłam. - Naprawdę rozwalili sprzęt?

- Tak. Zniszczyli jeden wielki głośnik DJ-a, wpadli na stół z jedzeniem, wszystko się

zawaliło i było po wszystkim. Byliśmy potwornie wściekli.

- Straszne - przyznałam, a przez umysł przetoczyły mi się obrazy, kiedy to ja sama tak

postępowałam. - Znasz ich?

- Paru znam. Chodzili do mojej szkoły, ale wylecieli. Dziewczyna o imieniu Dray i

chłopak - Taylor. I paru innych, których nie znam.

Dłoń zawisła mi w powietrzu. Dray? Ta, którą usiłowałam nawrócić? Nie widziałam

jej od paru tygodni, ale ostatnio, kiedy na siebie wpadłyśmy, szczerze sobie pogadałyśmy.

Wzbudzała we mnie niepokój, bo przypominała mnie samą. Jeżeli udałoby mi się ją uratować,

zanim całkowicie się stoczy, zdobyłabym parę punktów, że tak to ujmę.

- Niedobrze - westchnęłam. - Chodzili do twojej szkoły?

- Tak. Taylor w zeszłym roku był w ostatniej klasie, ale wywalili go za palenie trawki

jakieś dwa miesiące przed końcem roku. Dray jest w moim wieku. Straszna suka z niej. Ale

wiesz, ona ma nieciekawie w domu. Mój tata nie pozwala jej mamie robić u nas zakupów, bo

zawsze zostawia czeki bez pokrycia. - Meriwether wyglądała na nieszczęśliwą. - Nieważne.

To nie znaczy, że może rozwalać jedyną imprezę, na którą ojciec pozwolił mi pójść.

- Tak, wiem. Co za porażka. Myślisz, że mogłabyś się umówić z Lowellem? - Jacy

rodzice dają dziecku na imię Lowell?

- Nie wiem, czy tata mi pozwoli. Ale widuję się z nim w szkole. Czasami siadamy

razem podczas lunchu. - Jej twarz się rozpromieniła, kiedy kończyłyśmy wypakowywać

skrzynkę. Słońce już zaszło, a ciemne niebo prześwitujące przez chmury wyglądało szaro i

posępnie.

- Co robicie? - Szorstki głos pana Maclntyre sprawił, że mało nie podskoczyłam. Od

czasu incydentu z fiolką był bardziej pokorny, najwyraźniej starał się panować nad złością.

Meriwether nie żywiła do niego urazy. Żałowałam, że niewiele mogę zrobić, żeby jej pomóc.

Wskazałam puste plastikowe skrzynki.

- Wyniosę je - rzuciłam niedbale.

Kiedy wróciłam, Meriwether odkurzała półki. Gdy chowała miotełkę z piór pod ladę,

usłyszałyśmy, że coś upadło. Meriwether zmarszczyła brwi i się pochyliła. Podniosła z podłogi

małą ramkę. Jej twarz spochmurniała, kiedy na nią spojrzała. Umierałam z ciekawości, żeby

zobaczyć, co to jest, ale udawałam, że wcale mnie to nie obchodzi, na wypadek gdyby jednak

postanowiła schować ramkę z powrotem. Ale dziewczyna podeszła do mnie i mi ją podała.

- To moja mama - szepnęła.

Spojrzałam na zdjęcie i zobaczyłam Meriwether siedzącą na zielonej sztruksowej

kanapie, uśmiechającą się do aparatu. Miała jakieś dwanaście, może trzynaście lat, więc

musiało to być tuż przed wypadkiem. Jej matka wyglądała właściwie jak Meriwether, tyle że

była starsza. Naprawdę, były jak dwie krople wody. Równie dobrze Meriwether mogłaby

uchodzić za jej siostrę bliźniaczkę.

Nic dziwnego, że stary Mac nie mógł znieść jej widoku. A skoro mowa o starym

Macu, szczęka mi opadła na jego widok. Wyglądał tak normalnie, zdrowo. Uśmiechał się

promiennie, spoglądając na swoją żonę. Trzymał rękę na oparciu kanapy. Nie mogłam

uwierzyć, patrząc na jego radosną twarz - był zupełnie innym człowiekiem.

- To pewnie twój młodszy brat - wymamrotałam. On też wyglądał na szczęśliwego.

Siedzał bezpiecznie pomiędzy ojcem i Meriwether. Ona była blada i jasna jak mama, a brat

miał ciemne włosy i oczy jak stary Mac.

- Tak. To Ben - potwierdziła ledwie słyszalnym szeptem, z rozpaczliwą miną.

- Do cholery, co to ma być! - Ryk zaskoczył nas obie, mało brakowało,

żebym wypuściła ramkę z rąk. Pan Maclntyre stał i trząsł się z wściekłości - najwyraźniej cała

jego chwilowa powściągliwość prysła jak bańka mydlana. Wyciągnął rękę gwałtownym

ruchem i wyrwał mi z dłoni ramkę, zostawiając zadraśnięcie na dłoni. - Jak śmiesz! Jak śmiesz

to ruszać... - Popełnił błąd i spojrzał na zdjęcie. Gdybym miała go przedstawić w komiksie,

narysowałabym jak kogoś, z kogo uszło z sykiem powietrze. W końcu się opanował,

przycisnął zdjęcie do piersi, a drugą dłonią uderzył w ladę. - Nigdy więcej nie wymawiaj jego

imienia! - Jego głos, donośny i rozzłoszczony, wypełnił mały sklepik.

Meriwether, przerażona jego tyradą, wybuchła płaczem. Chciałam wyciągnąć rękę,

wysyczeć coś mrocznego i sprawić, żeby padł na kolana. Oczywiście nie zrobiłabym tego, nie

mogłabym, ale pokusa wibrowała jak naciągnięta struna, gotowa zerwać się w każdej chwili.

Byłam wściekła, strasznie wściekła, że tak na nią wrzeszczy i nikt go nie może powstrzymać.

Byłam wściekła, że obwinia Meriwether za to, że żyje. Dłonie świerzbiły mnie, żeby po

prostu... utemperować go magyia.

- Niech pan przestanie na nią wrzeszczeć! - krzyknęłam. - To nie jej wina, że nie

zginęła! - Nie zamierzałam tego powiedzieć. Trudno stwierdzić, kto z naszej trójki był

najbardziej zszokowany.

Meriwether nagle przestała płakać i wpatrywała się we mnie, a stary Mac pobladł.

Oczy mało nie wyskoczyły mu z orbit spod krzaczastych czarnych brwi. Ja, oczywiście,

ciągnęłam dalej. Dlaczego nagle miałabym się silić na powściągliwość?

- Tylko ona panu została! Macie tylko siebie! Co by było, gdyby ona też umarła i nie

miałby pan nikogo?

Meriwether czknęła w nienaturalnej ciszy.

- Zamknij się! - wrzasnął pan Maclntyre, a ja cofnęłam się o krok na widok jego miny.

Chyba zamierzał wygrać zawody pod tytułem "Kto jest bardziej wściekły". Czy to mogło mnie

powstrzymać? Nie.

- Niszczy pan sobie życie, które panu zostało! - odkrzyknęłam. - Pana interes ledwie

zipie, bo nikt nie chce mieć z panem do czynienia! Córka się pana boi! Wygląda pan na

wariata! Tego pan chce? - Chyba przesadziłam. Żyła pulsowała mu w skroni, a ja

zastanawiałam się, czy przypadkiem nie dostanie zawału. Najwyraźniej odjęło mu mowę - był

tak rozwścieczony, że dosłownie nie nadążał z wyrzucaniem z siebie nienawiści.

W końcu otworzył usta, a ja zebrałam się w sobie.

- Zwalniam cię! - ryknął. - Zwalniam! Wynoś się stąd! Nigdy więcej nie chcę widzieć

twojej gęby! I trzymaj się z daleka od mojej córki!

Zamrugałam. Byłam naiwna, prawdę mówiąc, nie spodziewałam się, że zostanę

zwolniona. Myślałam, że wszyscy przez chwilę powrzeszczymy, potem będziemy się wściekać

w milczeniu przez parę dni, a później nastąpią miesiące biernej agresji. Ale zwolnienie?

Cholera. Powinnam mieć pracę. Dla własnego dobra.

- Zwolniona? - Starałam się, żeby mój głos brzmiał odważnie.

- Zwolniona! - krzyknął znowu. - Zabieraj swoje rzeczy i wynoś się stąd!

- Dobrze! - Odwróciłam się i pomaszerowałam na zaplecze, gdzie chwyciłam kurtkę i

moją kartę. Przeszłam na przód apteki. - Proszę! - powiedziałam, rzucając kartę na ladę. - Jest

mi pan winien za sześć dni, sprzed Nowego Roku!

- Wynocha! - wrzasnął.

Spojrzałam na Meriwether, która trzęsła się jak osika.

- Trzymaj się - szepnęłam do niej. - Przykro mi, że twój tata jest takim gnojkiem.

Jej oczy otworzyły się szeroko, a wściekły stary Mac nabrał powietrza do płuc.

Wymaszerowałam z apteki. W ciemności uświadomiłam sobie, że w domu muszę się

przyznać, że zostałam zwolniona. Że nie potrafiłam utrzymać się w pracy, którą byłby w stanie

wykonywać średnio rozgarnięty szympans. Ech...

Kiedy znalazłam się z dala od apteki, przystanęłam. Poszłam w niewłaściwym

kierunku. Samochód został w tyle. Ale nie było mowy, żebym jeszcze raz przeszła obok jasno

oświetlonej aptecznej wystawy.

Zacisnęłam zęby, zła i podenerwowana. Co za potworna scena. On mnie naprawdę

zwolnił. I czy przypadkiem nie zrobiłam krzywdy Meriwether? Miała tak bladą twarz, jakby

odpłynęła z niej cała krew. Cholera. Zobaczyłam, że jestem przy Early's Feed and Farmware,

przy naszym sklepie.

Weszłam do środka.

Co ja powiem River? Wszystko jest kwestią wyboru. Wszystko. Także wykrzyczenie

szefowi prosto w twarz okropnych rzeczy.

Skierowałam się do działu ze słodyczami i po krótkich męczarniach zdecydowałam się

na cukierki o smaku kwaśnych jabłek Teraz i Później. Które, jak każdy wie, powinny nazywać

się: Teraz albo Później.

Przy kasie, kiedy podawałam kasjerowi pieniądze, zerknęłam w stronę sklepu.

Dostrzegłam znajomy błysk brązowych włosów z zielonymi pasemkami. Dray!

Chłopak wydawał mi resztę, więc nie mogłam do niej podejść, ale starałam się nie

stracić jej z oczu. I dlatego zobaczyłam, jak kradnie baterie, wyciągając je z pudełka i

wsuwając pod kurtkę.

Serce we mnie zamarło.

- Proszę pani? - Chłopak podawał mi paragon.

- Dzięki. - Wzięłam go i skierowałam się do wyjścia, rozmyślając nad tym, jaki ten

dzień jest do dupy. Na zewnątrz oparłam się o budynek i odwinęłam Teraz i Później. Zaczął

padać śnieg; delikatne białe płatki leciały na ziemię, zdążyły już przysypać samochody

zaparkowane przy ulicy.

Nie musiałam długo czekać. Dray wyszła kilka minut później. Przeszła swobodnie

przez drzwi, a potem ostro skręciła w prawo i przyspieszyła.

- Hej.

Odwróciła się, kiedy usłyszała mój głos i zobaczyła mnie. Wyciągnęłam Teraz i

Później.

Zawahała się, ale nie zatrzymała się.

- To kwaśne jabłka - powiedziałam przymilnym, śpiewnym głosem.

Skrzywiła się i wzięła ode mnie cukierka.

- Jak leci? - spytałam.

- Dobrze. - Wzruszyła ramionami, nie patrząc na mnie.

- Mnie też. Dzięki, że spytałaś.

Znów wzruszyła ramionami i włożyła sobie cukierka do ust.

Doszłam do wniosku, że zagadywanie o wakacje jest raczej złym pomysłem.

- I... co porabiasz?

- To, co zwykle. Udzielam się charytatywnie w kościele. Czytam niewidomym. - Żuła

cukierka z lekko rozchylonymi wargami, obserwując padający śnieg.

- Myślałaś, żeby stąd wyjechać? - Podczas naszej ostatniej rozmowy, przed feriami,

zachęcałam ją do tego, żeby zostawiła West Lowing na dobre.

Jej oczy mocno podkreślone konturówką spojrzały na mnie.

- Nie. A co złego w tym, że tu mieszkam? - Jej ton był wojowniczy. Czułam się tak,

jakbym spoglądała w lustro, sześć miesięcy wcześniej. Albo nawet tydzień temu. Boże, inni

ludzie muszą mieć satysfakcję z tego, jaki wpływ mają na mnie.

- Myślałam, że chcesz się stąd wyrwać, uciec od ludzi, którzy nie doceniają twojego

wewnętrznego piękna - stwierdziłam. Kwaśne jabłko drażniło mnie w gardle.

- Dobrze mi tu. - Wyglądała na znudzoną. Sprawiała takie wrażenie, jakby zrobiła

korespondencyjny kurs: "Ty też możesz być okropna!"

Straciłam cierpliwość.

- To dlatego kradniesz baterie u Early'ego?

- Co? - Zmarszczyła brwi.

- Dlaczego?

Przewróciła oczami. Płatki śniegu padały jej na głowę i topniały na włosach. Było

wyjątkowo zimno, a ja przed chwilą zostałam zwolniona i pewnie głęboko zraniłam uczucia

Meriwether.

- Dray, daj spokój, przecież rozmawiałyśmy - przypomniałam jej. - Mówiłam ci, że

powinnaś zwiewać z tego miejsca. Czemu tu tkwisz i kradniesz?

- A kim ty jesteś? - warknęła. - Pracownikiem społecznym? Jakie masz prawo

dyktować mi cokolwiek?

Normalny człowiek w tej chwili uświadomiłby sobie, że popełnił błąd i by się wycofał.

Ale nie ja.

- Powinnaś mnie posłuchać! - syknęłam. - Wiem więcej od ciebie, zrobiłam więcej

rzeczy niż ty, byłam o wiele gorsza niż ty! Bardziej przypominam ciebie niż ty sama! Ty wiesz,

i ja wiem, że to miasteczko ciągnie cię w dół. Zadajesz się z nieudacznikami, robisz głupoty.

Psujesz szkolne tańce i wynosisz baterie, na miłość boską. A teraz udajesz niewiniątko?

Przestań!

- Pieprz się! - Dray wpatrywała się we mnie z wściekłością. Jej głos był donośny i

kobieta wychodząca z Early'ego spojrzała na nas. - Jesteś taka pewna? Nie masz rodziny, nie

masz przyjaciół, jesteś na odwyku na jakiejś zapadłej farmie i pracujesz w zatęchłej aptece na

zadupiu! I ty śmiesz mnie pouczać? Nie skończyłaś nawet liceum! Jesteś jedną wielką kpiną!

Otworzyłam usta, żeby się bronić, ale zamknęłam je w jednej chwili. Nie miałam

rodziny, zostawiłam wszystkich moich przyjaciół, byłam na o wiele poważniejszym odwyku,

niż przypuszczała, tak naprawdę zostałam zwolniona z mojej żałosnej pracy i nigdy nie

skończyłam żadnego liceum.

Powinnam chyba się skulić w jakiej zaspie i zamarznąć.

- Prawda w oczy kole, co? - Zaśmiała się, widząc moją minę.

- To banał - wymruczałam.

- Ty jesteś banałem - dodała chłodno. - Kręcisz się, usiłując pomagać ludziom, a sama

jesteś jedną wielką porażką! I tego nie widzisz!

- Widzę, że jestem porażką! - Nie zabrzmiało to tak, jak zamierzałam.

- Jasne, akurat. - Doskonale rozpoznałam jej złośliwy ton. - Odpieprz się i zajmij się

własnymi sprawami. Zostaw mnie w spokoju. - Odwróciła się i zaczęła oddalać się w noc.

- Dray! - wrzasnęłam, nie mając zupełnie pojęcia, co jej powiedzieć.

Nie odwróciła się. Za to pokazała mi środkowy palec. No, nieźle mi poszło.

Rozdział 10

Cały ten dzień był pechowy. Musiałam się przyznać, że mnie wylali. Przemknęłam

obok oświetlonej wystawy apteki Maclntyre's, zaglądając pospiesznie do środka. Ulżyło mi,

kiedy zobaczyłam pusty sklep i podbiegłam do samochodu.

W River's Edge wiele oświetlonych okien niosło obietnicę ciepła. Śnieg oprószył

wszystko jak cukier puder. Wysiadłam z samochodu i poczłapałam do domu, zastanawiając

się, czy uda mi się przemknąć niezauważenie na górę, do wanny z gorącą wodą. Weszłam po

schodach i cichutko otworzyłam ciemnozielone drzwi wejściowe...

- Cześć! Nastasyo! Na kolację będzie chińszczyzna! - Amy w korytarzu kilka razy

podskoczyła z podniecenia. - Charles mieszkał w Chinach i wie, jak ją przygotować!

Skąd ona wie, że Charles mieszkał w Chinach? Ja nie wiedziałam. A ona dopiero co tu

przyjechała!

- Cześć, jak ci minął dzień? - Anne przywitała mnie z uśmiechem.

Mój plan, żeby zakraść się na górę i udawać chorą, legł w gruzach.

- Wylali mnie! - wypaliłam i poczułam, że broda mi drży, a twarz wykrzywia grymas.

Czy nie dość mnie dzisiaj poniżono, musiałam się jeszcze przy wszystkich rozpłakać, i to

przed cudowną siostrą Anne, dla której Reyn zrobił deser czekoladowy?

- Och, kochanie - odezwała się Anne i natychmiast podeszła, żeby mnie przytulić.

Pogłaskała mnie po plecach, jakbym była dzieckiem, które rozbiło sobie kolano. - Tak mi

przykro. Wiem, że ciężko musi się pracować u pana Maclntyre.

- Co się stało? - To był głos River.

- James Maclntyre ją zwolnił - powiedziała Anne ponad moim ramieniem. Nie

otworzyłam oczu, nie chciałam spojrzeć w twarz River.

- Och, Boże - szepnęła River. - No cóż, i tak zadziwiająco długo się utrzymałaś.

Wystarczyło, żebyś źle kichnęła, a on pokazałby ci drzwi.

Stanęły po mojej stronie. Od razu, nie znając faktów. Wiedziały, kim jestem, a mimo to

stały po mojej stronie. Wyprostowałam się i otworzyłam oczy. Grzbiet jednej dłoni uniosłam

pod nos.

- Nie kichnęłam.

- A co się stało? - spytała River.

- Krzyczał na swoją córkę, Meriwether, która tam pracuje, a ona się rozpłakała.

Myślałam, że ją uderzy. Nie chciałam posługiwać się magyia, żeby go powstrzymać, to byłoby

złe - dodałam szlachetnie. - Poniosło mnie i wykrzyczałam mu w twarz straszne rzeczy. Że

niszczy sobie życie i że córka się go boi. - Wzięłam oddech. - A później on ryknął, że mnie

zwalnia i że mam się wynosić, i że nie chce mnie więcej widzieć.

Właściwie, wcale tak źle w tym wszystkim nie wypadłam. I wszystko to było prawdą.

Nie oddałam wprawdzie pełnej grozy sytuacji, bladej przerażonej twarzy Meriwether ani tego,

że raniąc jej tatę, zraniłam również ją. Ale oddałam ogólny zarys.

- Hm... - westchnęła River. Nie byłam w stanie odczytać wyrazu jej oczu. Nie była to

złość, potępienie czy rozczarowanie.

- To straszne - dodała Anne i pogłaskała mnie po plecach. - Chyba wiem, co poprawi

ci humor.

- Lody? - Nadzieja zapłonęła mi w piersiach.

- Nie - zaśmiała się. - Miła sesja medytacji. Mamy czas do kolacji. Dołącz do naszej

czwórki. - Wskazała siebie, Amy, Rachel i Daisuke, którzy zebrali się w holu, kiedy ja

dzieliłam się swoją historią.

O nie! Nie, pomyślałam.

- Świetny pomysł! - zauważyła River z lekkim uśmiechem na twarzy, który zdradził

mi, że doskonale wie, co myślę. - Idź. Wiem, że po tym poczujesz się o wiele spokojniejsza.

Anne ruszyła po schodach, a za nią pozostali, a ja wahałam się w nadziei, że River

powie, że tylko żartowała i że tak naprawdę potrzebuję szkockiej i gorącej kąpieli.

Uśmiechnęła się i pogłaskała mnie po mokrych od śniegu włosach.

- Naprawdę dobrze ci to zrobi - powtórzyła łagodnie. Westchnęłam i zaczęłam

wchodzić po schodach. Były zdradliwie wygodne.

Nie próbowałam medytacji od czasu, kiedy moja noworoczna introspekcja zakończyła

się fiaskiem. To była ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę. Czy kiedykolwiek będę na tyle

silna, żeby powiedzieć: "Nie, dzięki, nie chcę w tej chwili tego robić". Na pewno kiedyś

zdołam się od tego uwolnić. I dadzą mi w końcu spokój. Prawda?

Wdychałam i wydychałam powietrze. Męczący dzień gdzieś odpłynął. Ciało się

rozluźniło, ramiona wyprostowały. Ta chwila była ideał...

Moc Nastasyi jest niewiarygodnie silna. Martwię się...

Wyprostowałam się. Czyja to była myśl? Już wcześniej zauważyłam, że czasami

podczas medytacji słyszałam myśli ludzi. Najwyraźniej wasza kłopotliwa nieśmiertelna była

obciążona taką umiejętnością. Ale kto się o mnie martwi? Na pewno Anne, jedyna

nauczycielka. Ale może Rachel albo Daisuke? Oboje byli mocno zaawansowani. Uspokoiłam

oddech i otworzyłam się, żeby chłonąć więcej.

Powinienem oddać miskę Shiro.

Rozpoznałam Daisuke. Jego myśl pojawiła się we mnie jak błysk: miał małą, piękną

miskę, którą wykonał jego brat. Brat nie żył, a to była jedyna rzecz, jaka mu po nim została.

Zadręczał się, bo nie chciał mieć żadnych materialnych dóbr, nawet maleńkiej miski brata.

Powinnam niedługo odwiedzić mamę...

To była Rachel. Zastanawiałam się, gdzie jest jej mama. Wiedziałam, że Rachel

pochodzi z Meksyku.

Reyn wpadnie w moje ramiona.

Mało nie zakrztusiłam się własną śliną. Zmusiłam się, żeby powoli ją przełknąć. To

pewnie Amy.

Mierzyła się ze swoimi emocjami. Nie uciekała przed problemami. Musiała sobie

poradzić z ogromnym pragnieniem dorwania obcego faceta, którego nawet nie znała.

Nastasyo, jesteś takim cykorem.

Co? Kto to? Oj, chwila, to ja.

Co?

Jesteś takim cykorem. Udajesz twardzielkę, a tak naprawdę przepełniają cię same

obawy.

Powtarzasz, że chcesz się stać lepsza, ale pod warunkiem, że nie wymaga to od ciebie

wysiłku.

Co to ma znaczyć? Przecież ja się wysilam!

Nie. Twoje "wysiłki" polegają na tym, żeby nie walczyć ze wszystkimi o wszystko. A

to dopiero początek. Musisz zrobić coś więcej niż tylko zaprzeczać.

Co jest, do diabła?

Musisz być aktywna, nie bierna. Nie możesz odsunąć się od Meriwether, od Dray, od

Reyna. Możesz to naprawić. Tak naprawdę musisz dorosnąć. W końcu.

Cóż.

To akurat chyba jest prawda.

Wściekałam się. Jak moja podświadomość śmie występować przeciwko mnie? Jak

śmie...

Skupiasz się na tym, że jesteś zła i odwracasz uwagę od tego, co powinnaś zrobić.

Niemal prychnęłam rozwścieczona.

- Dobrze, zaczynamy wychodzić - powiedziała łagodnie Anne.

Za kogo ta moja podświadomość się ma? Otworzyłam oczy, wściekła, że Anne mnie

do tego namówiła, a River ją poparła. Daisuke, naprzeciwko mnie, wyglądał na zakłopotanego

i nie był wcale bliżej odpowiedzi na temat miski brata. Rachel wyglądała na zamyśloną. Anne

patrzyła na mnie. A Amy? Ostrzyła sobie zęby na Reyna? Zerknęłam na nią i stłumiłam

wrzask.

Amy miała twarz Incy'ego, przystojną i nieziemską. Jego ciemne, intensywne

spojrzenie, ciemne loki. Widziałam go w wizjach, w snach... Musiałam się z całych sił

powstrzymać, żeby nie odskoczyć. Zamrugałam, wzięłam szybki oddech i nagle Amy była

znów Amy.

Wszyscy patrzyli na mnie.

Otarłam dłonią usta. Drżałam.

- Przepraszam - wymruczałam. - Złudzenie optyczne.

Polował na mnie, nękał mój umysł, a ja czułam się zastraszona. Już wystarczająco

trudno było sobie poradzić ze snami i złudzeniami. Jeżeli wizje mają zamiar atakować mnie w

normalny dzień, oszaleję naprawdę.

Mało się nie rozpłakałam ze szczęścia, kiedy odezwał się dzwonek na kolację.

Podniosłam się z podłogi, rzuciłam moją gryczaną poduszkę na stos w kącie i wyszłam za

Rachel.

Nie tak szybko, Pasikoniku.

- Nasty? Mogę na chwilkę?

Odwróciłam się niechętnie i spojrzałam na Anne. Inni wyszli spokojnie - szczęśliwe

gnojki. A my zostałyśmy w małej sali.

Anne przez chwilę się zastanawiała.

- Wszystko w porządku? - spytała w końcu. - Przez chwilę wyglądałaś na bardzo

zdenerwowaną.

- Oj, w porządku - odparłam nieprzekonująco. Anne odczekała kilka sekund, miała

nadzieję, że się złamię i powiem prawdę, ale nie zrobiłam tego.

- Słyszysz myśli innych ludzi podczas medytacji. Zawsze tak jest czy tylko czasami ci

się to udaje? Nieładnie jest podsłuchiwać.

- A jest jakiś sposób, żeby to powstrzymać? - spytałam.

- Tak. - Anne zamrugała zaskoczona. - Nie słuchasz tego celowo?

- Nie. Ja tylko... czuję, że mam otwarty umysł. - Przypomniałam sobie uszczypliwe

myśli, którymi zarzuciła mnie wewnętrzna Nasty. - Czasami za bardzo.

- Dobrze, zajmiemy się tym na następnej lekcji - zgodziła się Anne. - Nigdy nie

uczyłam nikogo, jak tego nie robić. Mało kto to potrafi. Ale tobie to potrzebne, powinnam

była wpaść na to wcześniej. Nauczę cię tego, zgoda?

- Jasne. - Chciałam wyjść, ale ona jeszcze nie skończyła.

- Nastasyo... Pod koniec naprawdę wyglądałaś na przerażoną. Kiedy spojrzałaś na

Amy. Co się stało?

- Nic! - Zerknęłam na Anne. Amy jest jej siostrą. - To znaczy, nie chodzi o Amy. Mój

umysł robi mi psikusy. Przez chwilę wyglądała jak ktoś inny, przyjaciel, którego zostawiłam w

Londynie. Incy.

- Myślałaś o Incym? - Anne zmarszczyła brwi.

- Nie w tamtej chwili. Ale to nie ma związku z Amy. Nie przypomina mi go, ani nic

takiego.

- Hm... - zastanawiała się Anne, idąc ze mną do drzwi. Wzruszyłam ramionami,

zawstydzona.

Nie chciałam o tym rozmawiać. Czyżby mój umysł chciał mi powiedzieć, że jestem

beznadziejnie mroczna? Tak samo mroczna jak Innocencio? Tak mroczna jak moi rodzice?

Czy mam to we krwi i nie jestem w stanie od tego uciec? A w takim razie... jeżeli to prawda,

czy powinnam tu być?

Rozdział 11

Bądź aktywna, powiedziała mi moja podświadomość. Napraw wszystko. Dorośnij.

Gdybym wiedziała, jak się ochronić, moja podświadomość nigdy więcej nie zrobiłaby

mi żadnego numeru, dopóki żyję. Chwileczkę. Cholera. Nieważne.

Nie miałam pojęcia, co to znaczy. Zastanawiałam się nad tym podczas kolacji, którą

przygotował Charles, później pod prysznicem, a potem jakieś dwie sekundy w łóżku. Kiedy

zerwałam się ze snu o piątej dwadzieścia dziewięć, na minutę przed budzikiem, wiedziałam, że

niczego nie wymyślę.

Dziś miałam zbierać jajka - idealnie, biorąc pod uwagę wzmiankę o cykorze. Wściekła

kura spojrzała na mnie złym okiem, a ja nawet nie próbowałam zabrać jej jajek. Któregoś dnia

przyjdę tu w azbestowych rękawicach do kominka, długich aż do łokci, i wtedy się policzymy.

Ale nie dzisiaj.

Włożyłam ostatnie ciepłe jajko do koszyka. Miałam wrażenie, że mózg mi się

przegrzewa od zbyt intensywnego myślenia. Napraw wszystko. Po kolei. Może. Dobra, a

może... spróbowałabym... hm, nie osądzać ludzi zbyt pochopnie? Jęknęłam, to był

najżałośniejszy pomysł w życiu, i wyszłam z ciepłego, pełnego piór kurnika. Zmierzałam w

stronę domu. Jakieś półtora metra przede mną znajdował się Reyn. Niósł dwie metalowe kanki

z mlekiem od naszych dwóch mlecznych krów, Beulah i Petunii. Taki wysoki i silny, nawet się

nie ugiął pod ciężarem kanek.

Wyobrażałam sobie, że mam przed sobą zwykłego mleczarza. Nieźle się natrudziłam,

w końcu znałam Reyna od wielu lat, do tego był obiektem moich gorących fantazji. Najgorsze

jednak było to, że tak naprawdę wcale go nie znałam.

Znaleźliśmy się razem na schodach do kuchni. Obejrzał się.

- Dzień dobry - powiedziałam. Duża dziewczynka Nastasya.

- Dobry. - Wyczułam jego zaskoczenie. A potem weszliśmy do kuchni.

Jeżeli chcecie się z kimś pogodzić, a ten ktoś was obraża, jest to poniżające. Dlatego

nigdy się na to nie zdobyłam. Skreślałam przyjaciół, opuszczałam miasta, i nigdy nie

próbowałam niczego naprawiać. Nie miałam pojęcia, jak rozmawiać z ludźmi, a tym bardziej

ze... starym Makiem.

Nie miałam pojęcia, co robić, ale mój instynkt żółtodzioba podpowiadał mi, że chyba

muszę się zbliżyć do mężczyzny, żeby coś z tego wyszło.

Więc podjechałam do pracy. Apteka była otwarta, a moja karta leżała tam, gdzie ją

rzuciłam - na ladzie. Przez sekundę zastanawiałam się, czy pan Maclntyre w ogóle zamykał na

noc, ale wtedy zobaczyłam go za apteczną ladą w innym ubraniu niż zeszłego dnia. Podniósł

wzrok, kiedy zabrzęczał dzwonek nad drzwiami. Wyglądał na zaskoczonego i jednocześnie

złego, że mnie widzi. Ja natomiast poszłam na zaplecze, odbiłam kartę i zaczęłam zamiatać.

Wyszedł, przyglądał mi się z rękami na biodrach, ale ja nie przerwałam pracy.

Zamiatanie wydawało mi się bardzo atrakcyjnym zajęciem. Sprzątałam zawzięcie, aż

znalazłam się przed wejściowymi drzwiami, a później na chodniku. Odwróciłam tabliczkę z

napisem "Zamknięte" na "Otwarte" i wyjęłam miotełkę z piórek. Stary Mac wrócił za ladę, ale

czułam, że mnie bacznie obserwuje cały ranek. Meriwether była w szkole, a on nie miał nikogo

innego. Wykonywałam codzienne czynności, ustawiałam leki, sprawdzałam, jaki towar trzeba

zamówić.

Około południa zadźwięczał dzwonek, a ja uniosłam wzrok i zobaczyłam parę, której

nie rozpoznałam, mężczyznę i kobietę, ubranych tak, jakby nie mieszkali w West Lowing.

Może byli z Bostonu. Z Nowego Jorku. Paryża. Większość naszych klientów stanowili

miejscowi i znałam dziewięćdziesiąt osiem procent z nich. Ci tutaj byli obcy.

- Hej - rzuciłam. - Pomóc państwu coś znaleźć?

Kobieta spojrzała na mnie, a ja z jakiegoś powodu zadrżałam. Włosy miała koloru

słomy kukurydzianej, ścięte w wystrzępioną czapkę dookoła głowy. Jej oczy były intensywnie

niebieskie.

Mężczyzna wyglądał jak Hindus, miał gładką lśniącą skórę, był dobrze ubrany, miał

ostre, regularne rysy i usta, które wyglądały... okrutnie.

Wstałam. To pewnie zabłąkani turyści, tak jak ja kiedyś. Ale było w nich coś...

dziwnego. Coś nienaturalnego. Dostałam gęsiej skórki i nagle zrobiło mi się zimno. To było

głupie, przecież ich nie znałam, a oni nie znali mnie. A jednak.

- Lek na alergię - powiedziała kobieta. Miała lekko brytyjski akcent.

- Pierwszy rząd, w środku - odpowiedziałam bez uśmiechu.

- Dziękuję.

Trzymałam się w bezpiecznej odległości, kiedy stali przy półce z lekarstwami na

przeziębienie i alergię i udawali, że czytają etykiety. Rozmawiali ze sobą ściszonymi głosami, a

ja miałam wrażenie, że... nie zjawili się tu przypadkiem. Chyba na kogoś czekali albo chcieli

się tylko rozejrzeć. Czy to możliwe, że są... przyjaciółmi Incy'ego? Chybabym ich wcześniej

widziała?

Zacisnęłam pięści. Cały czas stałam, na wypadek gdybym nagle musiała uciekać. Było

to dziwne i pewnie głupie, ale czułam się jak gazela obserwowana przez dwa gepardy. Oddech

miałam płytki, serce waliło mi szybko. Ukradkiem przesunęłam się na tył i zobaczyłam starego

Maca pochłoniętego rozszyfrowywaniem lekarskiego pisma.

Ruszyłam, jak gdyby od niechcenia, na przód sklepu, a kiedy uniosłam wzrok,

zobaczyłam, że mnie obserwują. Serce zaczęło mi łomotać.

- Tyle tu tego - odezwała się kobieta, wyciągając opakowanie benedrylu.

- Tak - przyznałam, ale nie podeszłam do nich. - Niektóre wywołują senność, inne nie.

Jedne działają szybciej, a inne trzeba brać codziennie, żeby zadziałały. Zależy, do czego są

potrzebne. - Dotarło do mnie, że paplam, bo jestem zdenerwowana.

Kobieta skinęła głową. Spojrzeli sobie w oczy i zaczęli szeptać. Mam naprawdę dobry

słuch, tak dobry jak beagle, ale nie byłam w stanie usłyszeć ani jednego słowa z tego, co

mówili. Może rozmawiali w innym języku? Nie rozpoznałam nawet podstawowych wzorców i

kadencji mowy - a znałam się trochę na językach.

- Chcemy taki, który działa nasennie - powiedziała kobieta, a ja gorączkowo

zastanawiałam się, czy chcą nafaszerować ofiarę. Benedrylem... Nieprawdopodobne, prawda?

- Benedryl będzie odpowiedni - powiedziałam łamiącym się głosem. Zakaszlałam i

skierowałam się do głównej lady. Dłonie mi drżały i były spocone. Nigdy nie reagowałam tak

gwałtownie na innych. To mnie przeraziło. Nie byłam w stanie nawet wyczuć, czy są

nieśmiertelnymi.

Kobieta położyła pudełko na ladzie. Zwykle trzeba spojrzeć komuś w oczy albo go

dotknąć, żeby "wyczuć", czy jest nieśmiertelnym. Ale wszystko we mnie sprzeciwiało się

temu, żeby na nią spojrzeć. Miotałam się jak w gorączce.

Skasowałam lekarstwo, kobieta zapłaciła gotówką, wydałam resztę i wyszli.

Widziałam, jak wsiadają do samochodu i odjeżdżają, ale stałam i nerwowo

wpatrywałam się w wejściowe drzwi, jakby nagle mogli się w nich znowu pojawić. Po kilku

minutach poszłam na zaplecze, zamknęłam starannie drzwi i przekręciłam w nich klucz. W

końcu poczułam, że trochę się rozluźniam, a moje ciało przestało wyczuwać zagrożenie.

To było naprawdę cholernie dziwne. Nie wyczułam od nich żadnych magyicznych

wibracji ani przebłysku rozpoznania. Ale byli najbardziej przerażającymi ludźmi, jakich można

sobie wyobrazić. Pokręciłam głową nad nonsensownością tych rozważań i poszukałam sobie

czegoś do roboty.

Dzień płynął. Byłam wykończona, kiedy przyszła Dray. Kolejna szansa na to, żeby

działać i naprawić błędy! O ludzie!

- Cześć - powiedziałam. Jak mam się zachowywać wobec Dray? Nie osądzać jej?

Skinęła głową i zaczęła krążyć między półkami. Jeżeli zjawiła się tu, żeby coś ukraść,

wścieknę się nie na żarty. No tak, znowu ją osądziłam. Kręciłam się przy niej z rękami

założonymi na piersiach. Oszczędziła mi miażdżących spojrzeń.

- O co chodzi? - zapytałam w końcu, wykazując się wyjątkową aktywnością.

Spojrzała na mnie, a potem wróciła do czytania instrukcji na pudełku od bandaży.

- Wszystko w porządku?

- A co cię to obchodzi? - wymamrotała niezbyt pomocnie, mrużąc lekko oczy.

- Obchodzi mnie, czy wszystko u ciebie w porządku.

Wzruszyła ramionami.

Czekałam. Na ogół cierpliwości wystarcza mi na półtorej minuty, no, może na trzy,

jeżeli się wyciszę. Ale teraz nie mogłam wytrzymać. Zacisnęłam zęby.

- Chłopak ze mną zerwał - rzuciła od niechcenia, nie patrząc na mnie. - Dzień przed

świętami. Już kupiłam mu prezent i w ogóle.

- O! Niefajnie. Dlaczego to zrobił?

- Nie chciałam wziąć selenu-11 w Melchett.

Melchett było miasteczkiem. Wziąć? To znaczy, ukraść?

- Uhm, i się wściekł? - odważyłam się zagadnąć.

- Tak. I ze mną zerwał. Teraz chodzi po mieście i robi mi koło pióra, siejąc plotki.

Które są nieprawdziwe. Wszyscy mają ze mnie ubaw.

Czekałam, żeby powiedziała, że to nie wszystko, że chłopak strzelał, jadąc

samochodem i zakneblował jej babcię, ale najwyraźniej to był koniec historii.

- I jesteś wściekła?

Tym pytaniem zasłużyłam sobie na pełne złości spojrzenie.

- Tak, jestem wściekła! Całe miasteczko nienawidzi mojej rodziny, a teraz wszyscy

moi przyjaciele nienawidzą mnie!

- Więc stąd wiej! - poradziłam jej. - Co cię obchodzi, co wygaduje o tobie ten gościu?

Do diabła z nim! To śmieć! Zostaw to miejsce i wszystkich dupków, którzy uprzykrzają ci tu

życie! Wyjedź gdzieś, zacznij wszystko od nowa. Oni są nikim!

Ścisnęło mnie w żołądku, kiedy oczy Dray wypełniły się łzami. Wypuściła z rąk

pudełko bandaży.

- Mówisz, jakby to było takie proste! - krzyknęła do mnie. - Ale ty nic nie wiesz! To

nie jest proste! To trudne! Nie mam pieniędzy, nie mam samochodu... - Zacisnęła zęby.

Splunęła na linoleum obok mnie i wyszła, trzaskając drzwiami tak, że dzwonek zadźwięczał

jak zwariowany.

Wetknęła głowę do środka i krzyknęła:

- Pieprz się!

Wyglądało na to, że świetnie sobie radzę z przeprosinami.

Potarłam dłonią czoło, czując, jak rozdzierający ból wybucha z całą siłą. Uniosłam

wzrok i zobaczyłam pana Maclntyre stojącego w końcu przejścia. Spoglądał na mnie.

Przygotowałam się na to, że znów zacznie na mnie krzyczeć.

Ale on pokręcił tylko głową. Sprawiał wrażenie tak zmęczonego i wyczerpanego jak

ja.

- Idź do domu - powiedział. - I nie wracaj.

To zabolało mnie o wiele bardziej niż krzyk. Rozpłakałam się, zanim zdążyłam dojść

do samochodu.

Widzicie? Tak się właśnie dzieje, kiedy człowiek ryzykuje. Mogłam zostać w domu -

przecież zwolniono mnie z pracy - ale nie, musiałam się wygłupić. Powinnam była zostać w

domu. Teraz i Dray, i stary Mac wywalili mnie ze swojego życia po raz drugi. Tym razem

niech tak zostanie.

Podświadomość? Mam ją gdzieś.

Oczywiście w domu, z racji tego, że straciłam pracę, wyznaczono mi mnóstwo zajęć.

Byłam nie w sosie i nie miałam ochoty na niczyje towarzystwo. Ciężko mi się do tego

przyznać, ale czułam się zraniona. Raczej nie wysilam się dla innych. Ale tym razem zdobyłam

się na wysiłek dla Dray i pana Maclntyre. A ich to zupełnie nie obeszło. Więc do diabła z nimi.

Następnego dnia pojawiłam się na zajęciach z zaklęć, tylko ja i Jess, które prowadził

Solis.

Zanotowałam kilka rzeczy:

Główne rodzaje zaklęć:

- wróżenie

- wywołanie zmian na osobie lub rzeczy

- wywołanie zmian wydarzenia

- świętowanie i wspólnota

I co, ładne mam pismo. Może i nie skończyłam liceum, ale to wcale nie znaczy, że

piszę jak osoba niewykształcona.

Byliśmy w głównej sali zajęć na piętrze i ćwiczyliśmy zaklęcie uzdrawiające. Miało

zachęcić ciało do walki z infekcją, wywołaną przez ranę, albo gdyby Amy nadepnęła na grabie.

Solis opowiedział nam o ograniczeniach, które tak naprawdę zależały od człowieka, długości i

rodzajach reakcji.

Jess wypowiedział zaklęcie powoli, ale dokładnie. Ciekawie było przyglądać się, jak

ktoś inny uprawia magyię i nie trzeba w tym uczestniczyć.

- Czujesz różnicę? - spytałam, kiedy skończył i cofnął zaklęcie.

Jess zastanawiał się chwilę, pocierając szpakowatą brodę. Był jeszcze młody, a

wyglądał na tysiąc lat. Postarzał się tak z powodu trudnego życia? Nie wiedziałam.

Nadeszła moja kolej. Widziałam, jak robił to Jess, więc myślałam, że pójdzie mi jak z

płatka. Najpierw nakreśliłam w powietrzu pieczęcie ograniczające: oznaczyłam siebie jako

odbiorcę, reakcja miała być łagodna, a skutek powinien trwać, dopóki rytualnie nie odwołam

zaklęcia w przyszłości. Ograniczenie reakcji oznaczało, że zaklęciu miała podlegać jedynie

reakcja obronna na zarazki - nie zmieniając niczego innego, na przykład mojego doskonałego

wzroku czy czegokolwiek innego. Kiedy wszystkie ograniczenia zostały określone, zerknęłam

przelotnie na Solisa, żeby sprawdzić, czy jego mina nie wskazuje jakichś problemów.

Zaczęłam przyzywać magyię.

Trzymałam w dłoni kamień księżycowy (kamieniem Jessa był topaz) i zaczęłam nucić

moją pieśń, z początku cicho, później z większą pewnością.

Czułam zaklęcie jako rzeczywistą strukturę, jakbym budowała coś w fizycznym

wymiarze. W myślach przeszłam kolejne kroki: wydawało mi się to sensowne, treściwe i

precyzyjne, jak malowanie, kiedy kładzie się każdą plamę farby w odpowiednim miejscu.

Byłam zadowolona - dowód, że naprawdę się czegoś uczę.

Skoncentrowałam się. Miałam zamknięte oczy, czułam skupienie i zadowolenie.

Otaczała mnie magyia niczym ciężki zapach lilii. Nie przeszkadzał mi żaden dźwięk, nie byłam

świadoma niczego poza sobą i uczuciem przepływającej przeze mnie i dookoła mnie energii.

Czy moja matka uprawiała magyię w ten sposób? Pamiętam, jak nuciła w ogrodzie, śpiewała

cicho, kiedy jedna z klaczy się źrebiła. Byłam z nią w ten sposób połączona. Gratulowałam

sobie dobrze wykonanego zadania - jedynego, które udało mi się w tym tygodniu - kiedy nagle

znalazło się na liście rzeczy nieudanych.

Solis krzyknął, ja otworzyłam szybko oczy, coś uderzyło mnie mocno w kark. Głowa

wysunęła mi się do przodu, a ja krzyknęłam z przerażeniem.

- Co zrobiłaś?! - wrzasnął Solis, chowając się za krzesłem.

W powietrzu unosiły się... latające książki. Nie były to książeczki z malutkimi

skrzydełkami, fruwające jak Złoty Znicz, ale demoniczne, opętane książki, rzucające się na

wszystko, żądne krwi.

- Nic! - wrzasnęłam, uchylając się przed jedną, potem przed drugą. Trzecia uderzyła

mnie w ramię, które zabolało, jakbym dostała w nie cegłą. - Cholera jasna!

Dookoła rozlegały się odgłosy ciężkich uderzeń, kiedy książki - niektóre grube i duże -

uderzały w przedmioty. Jedna trafiła Jessa w bok. Zaklął głośno i przeczołgał się, żeby

schować się za biurkiem. Nie miałam czasu, żeby cofnąć zaklęcie - zasłoniłam sobie głowę

ręką, kuląc się za biurkiem obok Jessa.

Obok mnie przeleciały kolejne książki, strącając po drodze przedmioty ze wszystkich

powierzchni - kryształowe kule roztrzaskały się na podłodze, szklany kałamarz wypluł

ciemnofioletowy atrament na antyczny dywan, puste filiżanki, kawałki pergaminu, odłamki

szkła i minerałów. Maleńki pojemniczek ze sproszkowaną miedzią otworzył się i wysypał

lśniący pył na kałużę atramentu. Kilka książek uderzyło z całej siły w okno, wybijając je z

wielkim hukiem. Inne wylądowały w kominku, gdzie zajęły się od ognia.

- Cofnij to! - krzyknął Solis.

- Nie wiem jak! - pisnęłam, chowając się pod biurkiem. Książki zsunęły się z blatu i

spadły na Jessa, który znowu zaklął. - Nie wiem, co się stało! To ty jesteś specjalistą! Ty to

napraw!

Solis już wyrzucał z siebie słowa, zręcznymi palcami rysując w powietrzu pieczęcie,

runy i inne magyiczne symbole. Miałam wrażenie, że trwa to całą wieczność, ale nagle

wszystkie książki opadły ciężko na ziemię, wszystkie naraz. Spowodowało to potworny hałas,

ale w ogłuszającej ciszy po chwili usłyszeliśmy kroki na korytarzu.

Solis podskoczył i podbiegł do kominka, wyciągnął książki z płomieni i rzucił je na

podłogę przed paleniskiem.

- Co ty zrobiłaś, do cholery? - ryknął Jess z odległości trzydziestu centymetrów od

mojej twarzy.

- Nic! - odkrzyknęiam. - Widziałeś, jak rzucałam zaklęcie!

Drzwi otworzyły się zamaszyście. Stali w nich Asher i Brynne z szeroko otwartymi

oczami. Rozglądali się po pokoju: niemal puste półki, walające się wszędzie książki, wybite

okno. Wszystko było zrzucone lub zepchnięte, małe naczynka i buteleczki z olejkami i

esencjami leżały roztrzaskane na podłodze. Solis na kolanach przeglądał spalone książki, żeby

ocenić szkody.

- Co tu się, na Boga, stało? - spytał Asher. - Nic wam nie jest?

Lodowaty powiew wpadł przez wybitą szybę i rozniósł przytłaczający zapach

kwiatowych esencji i ziołowych olejków.

Przybiegli inni - Charles, River i Anne.

Wstałam powoli. Ja to zrobiłam. Ja to spowodowałam.

- Co się stało?! - spytała River.

Wszyscy troje milczeliśmy. Dawna Nastasya natychmiast zrzuciłaby winę na Solisa, za

to, że nauczył ją niewłaściwego zaklęcia, albo na Jessa, że ją rozproszył, albo na życie w

ogóle, za to, że nie idzie po jej myśli. Co było oczywiście kwestią wyboru - cały świat zła.

- To ja. - Dotknęłam podpuchniętego oka. - Naprawdę nie wiem, co się stało.

Wypowiadaliśmy zaklęcia ozdrowieńcze. Wydawało mi się, że robię to właściwie.

- Bo tak było - odparł Solis. Spojrzał na River. - Jess zrobił to pierwszy, a zaraz po

nim Nastasya. Byłem tu, słyszałem i widziałem. Zrobiła to doskonale i wszystko było w

porządku do momentu, kiedy zaklęcie miało zacząć działać. Wtedy wszystkie książki

zaczęły... sfruwać z półek.

- Jak w Egzorcyście - zauważyła Brynne niezbyt pomocnie.

- Tylko, że my nie wierzymy w diabła - powiedział Charles, przyglądając się

zniszczeniom.

- Zastosowałaś ograniczenia? - spytała River.

- Oczywiście - powiedziałam.

- To prawda. - Solis skinął głową. - Zastosowała należycie wszystkie ograniczenia.

Naprawdę nie mam pojęcia, jak to się stało. - Posłał mi zamyślone spojrzenie, a mnie zamarło

serce.

Jestem po prostu beznadziejna. Myśl ta przyszła mi do głowy natychmiast, w pełnym

kształcie i ścisnęła mnie za serce jak zimna dłoń.

River weszła do pokoju, starannie omijając rumowisko.

- Zwykłe zaklęcie, wszystko jak należy, a książki nagle wylatują z półek, latają

wszędzie i wszystko niszczą.

- Tak. - Wzdrygnęłam się i objęłam się rękami. Dziwne, ale wydało mi się, że widzę

Reyna.

Przypomniałam sobie jego bezpieczne ramiona, które mnie obejmowały, tak dobrze się

w nich czułam. Nie wiedziałam dlaczego, ale tak było.

- Posprzątam - obiecałam.

- Ja pomogę - zaoferował się Solis.

- Poszukajmy kawałka deski, żeby zabić okno - poradziła River.

- Ja się tym zajmę - odparł Jess.

Rozejrzałam się po zdemolowanym pokoju. Na ciele miałam siniaki i byłam poobijana.

Jak na razie nowy rok nieźle dawał mi w kość.

Rozdział 12

Uporządkowanie pokoju zajęło mi osiem godzin, mimo pomocy Solisa. Kiedy

pracowaliśmy, jeszcze raz przeanalizował ze mną wszystkie etapy zaklęcia. Przyjrzeliśmy się

każdemu szczegółowi, żeby sprawdzić, w którym miejscu nastąpił błąd. Ale do niczego nie

doszliśmy.

Chyba że myśl, która przyszła mi do głowy, była prawdziwa - że moja magyia jest

nieuleczalnie mroczna, tak jak magyia moich rodziców. A ja nie mogę wyrzucić z siebie tego

zła.

Zaledwie tydzień temu czułam się tak przepełniona nadzieją. Widziałam postęp. A

teraz niczego nie potrafiłam zrobić dobrze. Czarna, ciężka chmura magyi wisiała na moją

głową, podążając za mną wszędzie. Za każdym razem, kiedy w lustrze widziałam swoje

odbicie, podpuchnięte, podbite oko, przypominało mi się, że nie można mi powierzyć nawet

tak prostej rzeczy jak samodzielne wypowiedzenie zaklęcia.

Kiedy Reyn mnie zobaczył, uniósł brwi.

- A jak wygląda ten drugi?

Chciałam rzucić coś dowcipnego, odważnego i lekkiego, ale nic mi nie przychodziło

do głowy.

Miałam mętlik, jakbym za mało sypiała. Ale zasypiałam już o dwudziestej pierwszej

trzydzieści, żeby skrócić te okropne dni. Nie miałam i innych objawów poza obojętnością,

zaćmionym umysłem i pragnieniem, żeby każdy dzień spędzić w łóżku.

Chodziłam na zajęcia, ale unikałam pracy wymagającej zastosowania magyi, i prawdę

mówiąc, nikt mnie do tego nie zmuszał. Wykonywałam swoje obowiązki.

Któregoś wieczoru Reyn, Brynne i ja byliśmy w grupie gotującej. Poczułam, że

przebywanie z Reynem działa na mnie pokrzepiająco, ale wywołuje też napięcie. To było

wyczerpujące. Starałam się nie myśleć, jaki był kiedyś, tylko obserwowałam, jak inni go

traktują. Ku mojemu zaskoczeniu zorientowałam się, że wszyscy go lubią i czują się przy nim

swobodnie. Wcześniej tego nie zauważyłam. Na pierwszy rzut oka wydawał się apodyktyczny

i obcesowy, nieprzystępny i pozbawiony poczucia humoru. Zaczynało do mnie docierać, że

był po prostu powściągliwy. Żeby nie powiedzieć - zamknięty w sobie. Cichy, zmagający się

ze swoimi wewnętrznymi demonami.

Nadal nie wiedziałam, dlaczego tu jest. Co sprowadziło go do River? Jak długo tu był?

Na co ma nadzieję, przebywając tutaj?

Odpowiedzi na te i inne pytania mogą, ale nie muszą ujawnić się w kolejnym odcinku

niekończącego się dramatu dokumentalnego.

- Oj! zrób głośniej, lubię tę piosenkę - poprosiła Brynne, wskazując małe, staromodne

radio na kuchennej półce. Podkręciłam głośność, a Brynne zaczęła tańczyć, co nie

przeszkadzało jej siekać czosnku. Znała słowa chyba każdego utworu, który puszczano. I

niechcący uświadomiła mi po raz kolejny moją niewiedzę, i to, jak niewielką wagę

przywiązywałam do otaczającego mnie świata.

- Kochanie, ty wiesz, że to trwa przez ciebie - śpiewała Brynne, krojąc do taktu.

Uśmiechnęłam się, podniosłam wzrok i zobaczyłam, że Reyn także się uśmiecha.

Nasze oczy spotkały się na chwilę, a potem wróciłam do pracy.

Kilka minut później wpadła Amy i przysiadła kusząco na stołku przy Reynie, który

nacinał kiełbaski na grilla.

- Mogę w czymś pomóc? - spytała.

- Jesteś gościem. - Reyn pokręcił głową. Zamieszałam cebulę i czosnek, które dusiłam.

Marzyłam o tym, żeby w kuchni nie było nikogo poza mną i Reynem.

- Nastasyo?

Dopiero po chwili dotarło do mnie, że Amy zwraca się do mnie. Odwróciłam się.

- Czy to twój pierwszy raz u River? - spytała. - Byłam tu dziesięć lat temu i był tu

zupełnie inny gang. Ale większość ludzi chyba przychodzi, odjeżdża, a potem wraca.

- To mój pierwszy raz - przyznałam. - Często odwiedzasz tu Anne? - Pora

przypomnieć sobie sztukę konwersacji. W końcu Amy mogła być całkiem miłą osóbką. Nie jej

wina, że uległa urokowi Reyna. Pewnie większość kobiet tak reagowała, pomyślałam ze

smutkiem.

- Przyjeżdżam tu dość często, ale ostatnio widziałam się z Anne trzy lata temu. - Amy

się uśmiechnęła. - Co pewien czas cała nasza rodzina zjeżdża się w jakieś miejsce, gdzie

spędza kilka tygodni i nadrabia zaległości towarzyskie. Ostatni raz byliśmy na Wyspie Księcia

Edwarda. Pięknie tam jest.

- Zbieracie się całą rodziną? - Na twarzy Reyna pojawiło się zdziwienie, co prawda

subtelne.

- Tak. - Amy wzięła kawałek sałaty z miski i zjadła.

- Moja rodzina też się spotyka - przyznała Brynne. - Co pięć lat. Rodzice, rodzeństwo,

niektóre ich dzieci.

- Czyż to nie wspaniałe? - spytała ją Amy. - To znaczy, szalone i wykańczające, ale

wspaniałe.

Znów zerknęłam na Reyna i zorientowałam się, że na mnie patrzy. Rozumieliśmy, o

czym każde z nas myśli: oboje byliśmy sierotami. Nasze rodziny wybiły się wzajemnie.

Pokręcił głową, równie rozbawiony tą myślą, jak ja.

- A jak jest u ciebie, Reyn? - chciała wiedzieć Amy. - Spotykacie się?

- Nie - odpowiedział. - Brzmi miło. - Położył ostatnią kiełbaskę na półmisku, a później

wyszedł w tę okropną pogodę rozpalić wielki grill na dworze.

- A twoja? - dopytywała się Amy.

- Nie - zaprzeczyłam. - Moja rodzina od dawna nie żyje. - Wrzuciłam pokrojone w

kostkę ziemniaki do cebuli i zaczęłam mieszać. Ci ludzie mieli bzika na punkcie ziemniaków,

zjadali każdą ich ilość.

- Och. - Amy wyglądała na bardzo zaskoczoną.

- Od ponad czterystu lat - dodałam, a na jej twarzy odmalowało się jeszcze większe

zdumienie. - Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, jacy byliby teraz, czy bardzo by się zmienili,

wiesz?

Reyn wrócił, strzepując śnieg z butów.

- Tak, rozumiem - przyznała Amy.

- Dla mnie są jakby zatrzymani w czasie - powiedziałam i poczułam, że Reyn

sztywnieje, kiedy zorientował się, o czym mówię. Nigdy nie szafowałam informacjami na

temat mojej rodziny, wołałam raczej skrywać ból pod osłoną ciętych ripost. Ale ostatnio

byłam zdołowana i moja zuchwałość wyparowała. Więc wywlokłam ich szkielety na światło

dzienne, jak sugerowała już wcześniej River. - Widzę ich jedynie takimi, jakimi byli w XVI

wieku. Dziwne.

- Tak, wyobrażam sobie - przytaknęła Amy, wyraźnie zmieszana.

- Czy dla ciebie widok zmieniającej się z upływem lat rodziny jest interesujący? -

spytałam grzecznie.

- Niezupełnie - odparła Amy, bezwiednie biorąc z salaterki następny kawałek sałaty. -

Wydaje mi się po prostu normalny. Zmieniają się ubrania, fryzury, mamy coraz to nowe

rzeczy, ale to wszystko dzieje się stopniowo, więc zmiany nie wydają się nagłe ani szokujące.

Normalne życie.

Nigdy nie słyszałam, żeby ktoś opisywał życie nieśmiertelnego jako coś normalnego.

Było to dla mnie zupełnie inne spojrzenie. Zajęłam się mieszaniem ziemniaków i cebuli na

patelni, pilnując, żeby nic się nie przypaliło, ale mój umysł pochłonęły myśli. Moje życie

wydawało się niekończącą się katastrofą - jedna długa seria paskudnych doświadczeń co jakiś

czas przerywana czymś dobrym albo śmiesznym, żeby znów zamienić się w tragedię. Tragedie

prześladowały mnie, odkąd pamiętam. Nie byłam na tyle silna ani zawzięta, żeby się zabić,

nigdy też nie traktowałam minionych lat jako zbioru doświadczeń, możliwości czy szans.

Nigdy nie przyszło mi to nawet do głowy.

Kolację jadłam automatycznie, nie byłam w stanie skupiać się na tym, co mówili inni.

Tyle rzeczy musiałam przemyśleć. Spojrzeć na wiele spraw od nowa.

Kiedy weszłam na górę, nie mogłam sobie przypomnieć zaklęcia zabezpieczającego

drzwi mojego pokoju. Kiedy mieszkała tu jeszcze Neli, Anne nauczyła mnie takiego zaklęcia,

żeby nikt nie mógł zostawić w środku złych życzeń. Teraz używałam go prawie zawsze,

niezależnie od tego, czy byłam w pokoju, czy nie, bo czułam się bezbronna, i nie chciałam

zostawiać otwartych drzwi. Wprawdzie nic nie mogło mi się tu stać, ale... nigdy nie wiadomo.

Teraz stałam wyczerpana, przytłoczona nowymi spostrzeżeniami i nie mogłam się

dostać do pokoju. Kiedy usiłowałam przypomnieć sobie słowa zaklęcia, miałam wrażenie, że

mam przyćmiony umysł, jakby latały nad nim roje pszczół. Zaczynałam i przerywałam kilka

razy, a dłoń zamierała mi w powietrzu, kiedy próbowałam nakreślić pieczęć, ale nie byłam w

stanie przywołać jej przed oczy.

Co jest grane? Usłyszałam kroki na schodach. Nie chciałam, żeby ktoś zobaczył, że

stoję tu jak idiotka, zwłaszcza po wydarzeniach w zeszłym tygodniu. Myśl, myśl, myśl. Nagle

sobie przypomniałam i wymruczałam krótkie zaklęcie. Narysowałam odpowiednie pieczęcie i

runy, najszybciej jak potrafiłam.

Na czole poczułam zimny pot. Co się ze mną dzieje? Roztrzęsiona znów

wyrecytowałam zabezpieczające zaklęcie i przeszłam przez pokój, żeby zaciągnąć zasłony,

odcinając się od zimnej, czarnej nocy. Przekręciłam pokrętło małego grzejnika i usłyszałam,

jak para zaczyna syczeć.

Zrzuciłam buty i dżinsy i wśliznęłam się pod pościel. Była zimna.

W głowie mi dudniło. Zamknęłam oczy.

- Skarbie, jak ładnie wyglądasz. - Głos Incy'ego, ciepły i przyjacielski, sprawił, że moje

oczy znów się otworzyły. Siedział na zgrabnym nowoczesnym krzesełku z białej błyszczącej

tkaniny i ciemnego drewna, w czymś, co wyglądało na salon hotelowego apartamentu.

Wydawało mi się, że go poznaję - Liberty Hotel w Bostonie? Przed nim, na ławie ze szklanym

blatem, stała ciężka srebrna taca.

- Herbaty? Nie, chyba ostatnio masz jej dość. W takim razie kawa. - Nalał mi małą

filiżankę espresso i wrzucił do niej jedną kostkę białego cukru. - Pamiętasz Rosję? Piliśmy

gorącą herbatę przez kostkę cukru w zębach.

Moja dłoń, jakby odłączona od ciała, chwyciła filiżankę z chińskiej porcelany.

Skinęłam głową. Rosyjska herbata była mocna i gorzka, co wyjaśniało zwyczaj sączenia jej

przez kostkę cukru. Musiałam próbować kilka razy, żeby przestać siorbać i żeby herbata nie

ściekała mi po brodzie.

- Co tu robisz? - Mój głos brzmiał tak, jakbym słyszała go przez papierową

chusteczkę. Czułam się zamroczona, oszołomiona.

Incy oparł się w fotelu i założył nogę na nogę. Wyglądał tak elegancko w spodniach od

Armaniego i fioletowej jedwabnej koszuli szytej na miarę.

- Chciałem się z tobą zobaczyć. - Uśmiechnął się i napił się kawy. - Widzisz, w

pewnym sensie jestem od ciebie uzależniony.

- Dlaczego? - Zmusiłam się, żeby przełknąć kawę mimo ściśniętego gardła. Zostawiła

gorący szlak w przełyku i pobudziła kwasy żołądkowe. Dlaczego on tu jest? Jak mnie znalazł?

Starałam się zniknąć, myślałam, że u River jestem bezpieczna.

Innocencio wzruszył ramionami i przyjrzał się olejnemu obrazowi nad konsolą z boku.

- Chyba po prostu się do ciebie przyzwyczaiłem - powiedział powoli. - Ale prawdę

mówiąc, chodzi o coś więcej. Ty i ja jesteśmy bratnimi duszami, dwiema stronami jednej

monety. Ja bez ciebie nie istnieję. - Jego twarz się zmieniła, spochmurniała, a jego oczy

przypominały czarne lśniące węgielki, kiedy na mnie patrzył. - A ty nie istniejesz beze mnie. -

Jego uśmiech był piękny, a zarazem okrutny. Zadrżałam, jakbym poczuła lodowate palce na

kręgosłupie. Mówił o tym, czego się bałam i o czym chciałam zapomnieć.

- Nie jesteśmy bratnimi duszami, Incy - rzuciłam. Napiłam się kawy, żeby mu pokazać,

że nie jestem zestresowana ani przejęta, i mało się nią nie udławiłam. - Nie jesteśmy

kochankami. Przez długi czas byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Ale teraz potrzebuję

przestrzeni...

W pokoju zrobiło się ciemno jak podczas zaćmienia. Twarz Incy'ego nabrała ostrości

przy małym kominku. Blask ognia rzucał cienie na jego regularne rysy. Chłopak wstał, patrząc

na mnie, a potem rzucił swoją filiżanką o ścianę. Porcelana rozbiła się w drobny mak. Kawa

spłynęła po żółtej tapecie jak strużka krwi. Serce łomotało mi nierówno i miałam wrażenie, że

nie mogę oddychać.

- Nie, Nastasyo. - Jego głos był opanowany. - Nie, Nastasyo. Nie, Laguno. - Laguna,

tak miałam na imię przed Nastasya. - Nie, Hope. Nie, Bev. Nie, Gudrun. - Żonglował moją

tożsamością, cofając się w czasie o dziesiątki lat. - Widzisz, Linn, Christiane, Prentie, Maarit -

jesteśmy dla siebie stworzeni. Pamiętasz, Sahar? Pamiętasz, kiedy się poznaliśmy? Byłem...

- Luisem.

- Tak. Miałem na imię Luis, a ty - Sahar. A później ja byłem Clausem, a ty Brittą. -

Wymawiał to z niemieckim akcentem. - Później nazywałem się Piotr, a ty Maarit. Jeszcze

później byłem Jamesem, ty - Prentice. Miałem na imię Laurent. Beck. Pavel. Sam. Michael.

Niebo. Pamiętasz, kiedy byłem Niebem, a ty Laguną, w Polinezji? Teraz ja jestem

Innocenciem, a ty Nastasya. I nie. Potrzebujesz. Przestrzeni! - Ryknął, kopniakiem przewrócił

ławę i zmiótł ze stolika kryształową lampę. Stał na wprost mnie, dysząc, z oczami nabiegłymi

krwią. Wyglądał, jakby całkiem postradał zmysły, jak ćpun, jak...

Jak narkoman. Jak uzależniony... ode mnie.

Była to zdumiewająco oczywista myśl. Żałowałam, że nie przyszła mi do głowy,

powiedzmy, osiemdziesiąt lat temu.

Wstałam, starając się sprawiać wrażenie silnej. W ciągu stu lat Incy nigdy nie zrobił mi

krzywdy. Nie chciało mi się wierzyć, że skrzywdziłby mnie teraz.

- Nie jesteśmy bratnimi duszami, Incy. - Czułam, że złość we mnie napiera i tłumi

strach. - Nigdy tak nie myślałam i nie wiem, dlaczego ty miałbyś tak myśleć. I, oczywiście,

mogę od ciebie odejść. Od ciebie, od wszystkiego. Mam zamiar odpocząć, na chwilę się

wyłączyć, a potem może wybierzemy się razem do Rio czy gdzie indziej. W porze karnawału.

- Mogłam mu to obiecać. Karnawał był w lutym.

- Nie sądzę, Nastasyo - syknął Incy z wymuszonym uśmiechem. - Nie jest mi miło

samemu. A biorąc pod uwagę to, ile to będzie cię kosztować, jestem pewien, że zmienisz

zdanie.

Wdzięcznym gestem wskazał na prawo, jakby pokazywał, co znajduje się za

pierwszymi drzwiami.

Obejrzałam się i całe moje ciało podskoczyło z przerażenia. Dopiero po kilku

sekundach dotarło do mnie, co widzę. Były to... głowy leżące w gęstej kałuży ciemnej krwi,

rozbryzganej naokoło i zakrzepłej. Ciężko było rozpoznać ludzkie rysy, ale zajrzałam głębiej,

poza szarą skórę, w połowie zamknięte oczy i zwiotczałe wargi... Zobaczyłam twarz Boza i

Katy. Zza kanapy wystawała blada ręka, tam leżały ich ciała. Zabił ich.

Incy trzymał wielkie zaokrąglone ostrze przypominające szablę turecką. Jego brzeg był

splamiony zaschniętą krwią. Zbliżał się do mnie z uśmiechem. Ogień w kominku się wypalił i

w pokoju unosił się tłusty czarny dym. Czułam go. Czułam duszący, miedziany zapach

zastygającej krwi.

- Chodź tu, Nas - szepnął łagodnie. - Chodź tu, skarbie.

Stałam jak wryta, jak zaklęta. Nienawidziłam go, chciałam znów tamtego Incy'ego,

zabawnego.

Dym mnie dławił, charczałam, nabierając powietrza, dusiłam się...

Nagle Incy znalazł się nade mną, z błyskiem w oku i uniesioną szablą. Nie mogłam się

zmusić do ruchu, nie mogłam odskoczyć, nie mogłam go zaatakować...

I z uśmiechem mocno zamachnął się szablą.

Wtedy podskoczyłam jak poparzona, obudziłam się tak gwałtownie, że spadłam z

łóżka na podłogę, boleśnie uderzając ramieniem i kością biodrową w zimne drewno. Leżałam

tak, cicho i nieruchomo, jakby mój najmniejszy ruch mógł zmaterializować Incy'ego.

Oddychałam powoli, po cichu, aż w końcu się uspokoiłam. Byłam w swoim pokoju. W

którym nie było nikogo oprócz mnie. Okno zamknięte. Drzwi zabezpieczone zaklęciem. Nie

mogłam sobie przypomnieć. Znów nabrałam powietrza i poczułam jedynie lawendę, której

dodajemy do wody do prania i zapach octu po myciu szyb i luster. Żadnej krwi. Żadnego

gryzącego czarnego dymu.

Podłoga była zimna. Podciągnęłam się i usiadłam, włączyłam lampkę nocną, po czym

znów opadłam, opierając się o łóżko. Twarz i plecy miałam mokre od lepkiego potu. Drżącą

dłonią odgarnęłam sobie włosy z twarzy.

Co się ze mną dzieje?

To się zaczęło w Nowy Rok... w noworocznym kręgu. Jak na ironię, zadeklarowałam

się, że chcę być dobra, że chcę uprawiać magyię Tahti. To znaczy, ja... o mój Boże.

Wyrzekłam się ciemności. A jeżeli... jeżeli ja tylko uwolniłam ciemność, wypuściłam ją na

wolność? A jeżeli wysłałam moją ciemność - co było możliwe, z uwagi na historię mojej

rodziny - do świata? A teraz wracała do mnie niczym bumerang z obietnicą o wiele gorszych

rzeczy.

Później przyszła mi do głowy kolejna zła myśl. Wczołgałam się pod łóżko i

paznokciami podważyłam kawałek poluzowanej deski podłogowej. Za nią znajdowała się

niewielka przestrzeń, wydłubana w tynku. Sięgnęłam do niej i wyjęłam kolorową jedwabną

apaszkę, całą splątaną.

Oparłam się o łóżko. Nadal roztrzęsiona rozwinęłam ukryty przedmiot.

Zalśniło przede mną starożytne, wypolerowane złoto, ciepłe w mojej dłoni. Nigdy nie

wydawało się zimne. Była to połowa amuletu, który nosiła na szyi moja matka. Chcąc go

znaleźć i posiąść, najeźdźcy przypuścili szturm na zamek mojego ojca i zabili wszystkich

oprócz mnie. Ale znaleźli tylko połowę. Drugą połowę miałam ja. Wyjęłam ją z ognia,

owinęłam w apaszkę i zawiązałam sobie na szyi, żeby nie przeszkadzała mi podczas ucieczki.

Paliła mnie przez apaszkę, wypaliła mi na karku znamię. Ten ślad nigdy nie zniknął - podobnie

jak ten, który miał na piersi Reyn.

Będę go nosić do końca życia - to była jedyna rzecz, jaka została mi po mojej rodzinie,

jaka została mi z dzieciństwa.

To był tarak-sin, rodowy amulet, który pomagał gromadzić potężną magyię moim

rodzicom, władcom jednego z ośmiu Wielkich Domów nieśmiertelnych. Każdy z tych domów

ma lub miał swój własny tarak-sin. Nie musiał być nim amulet - mogło nim być cokolwiek.

Niektóre z nich przepadły. Przed przyjazdem do River's Edge nie miałam pojęcia o ich

istnieniu. Dowiedziałam się także, że wszyscy są przekonani, iż tarak-sin domu Ulfura

przepadł bezpowrotnie.

Nie miałam pojęcia, czy ta złamana połówka ma nadal moc, czy może udoskonalić

moją własną. Przez te czterysta pięćdziesiąt lat przechowywałam ją tylko dlatego, że należała

do mojej matki.

Teraz trzymałam ją w dłoni, zastanawiając się, czy to ona jest powodem mojej

ciemności, moich niepowodzeń. Przez wieki więziła czarną magyię, kto wie, jak długo. Czy

sama w sobie jest nieodwracalnie mroczna? Czy to, że noszę ją ze sobą, sprawia, że moje

życie, ogólnie rzecz biorąc, jest pasmem niepowodzeń?

Była to jedyna rzecz, jaka została mi po matce. Jedyna rzecz, jaka została mi z życia,

które zmieciono z powierzchni ziemi. Mimo kilku fortun, jakie zdobyłam i straciłam w ciągu

wieków, ten tajemny przedmiot zawsze uważałam za mój największy skarb. I, być może, klucz

do mojego wiecznego potępienia. Nieuniknione źródło zła.

Możliwe, że ta jedyna rzecz, która miała dla mnie taką wartość, była jedyną, której nie

mogłam mieć.

Rozdział 13

Nie spałam aż do świtu, a potem odłożyłam amulet do sekretnego miejsca w ścianie.

Nakreśliłam szybko pieczęć zapewniającą niewidzialność, chociaż nie przypuszczałam, żeby

ktoś miał się przyglądać listwie przypodłogowej za moim łóżkiem. Kilka tygodni temu

ogarnęła mnie myśl, że chcę upomnieć się o moje dziedzictwo jako córka mojej matki i

dziedziczka ojca. Jakoś umknął mi fakt, że moja przeszłość była równie mroczna jak ich.

Czułam się nieswojo, jakbym była trędowata. Przyjaciele śmiali się w jadalni, siadając

do śniadania. Nie chciałam być z nimi. Nie chciałam być też w stajni ani w kurniku. Pojawienie

się dziś rano na zajęciach będzie czymś okropnym, zupełnie nie było wiadomo, co się

wydarzy, kiedy następnym razem będę posługiwać się magyia.

Potrzebowałam...

Nie miałam pojęcia, czego potrzebowałam. Ale musiałam się ruszyć, coś zrobić. Na

szczęście impulsywność nadal stanowiła część Nasty, i to ona kazała mi odłożyć szczotkę,

chwycić kluczyki i kurtkę i przedostać się po śniegu do mojego małego samochodu. Co też

natychmiast uczyniłam, czując ulgę na myśl o tym, że ucieknę od tych ludzi, od tego domu.

Rozpaczliwie potrzebowałam znaleźć się gdzie indziej, robić coś innego, nie rozmawiać z

nikim.

Zamarznięta szyba, problemy z odpaleniem samochodu na mrozie - w takich chwilach

przydałaby się magyia, wiecie? Czy znałam jakieś użyteczne zaklęcia? No nie, oczywiście, że

nie. Ale spytajcie mnie o łacińską nazwę, na przykład, naparstnicy. Digitalis purpura. Proszę

bardzo.

Cholera! Samochód ślizgał się po długim niewybrukowanym podjeździe, aż

wyjechałam na drugorzędną drogę, która, dzięki Bogu, była odśnieżona. Stąd miałam kilka

kilometrów do drogi, która prowadziła do miasta.

No, bo miasto miało mi tyle do zaoferowania, prawda? Była w nim restauracja,

opuszczone budynki, miejsce, z którego zwolniono mnie dwukrotnie... Był jeden paskudny

bar, sklep spożywczy i podupadła pralnia samoobsługowa. Main Street miała długość czterech

przecznic.

Byłam w muzeach większych niż te cztery marne przecznice.

Ale gdzie indziej miałam pojechać? Mogłam się tylko tu kręcić, tam i z powrotem. W

brzuchu mi burczało. Przypomniałam sobie, że jeszcze nic nie jadłam. Przejechałam obok

apteki Maclntyre's. I oczywiście nie mogłam się powstrzymać, żeby nie zajrzeć do środka.

Była oświetlona, otwarta, ale nie widziałam nikogo oprócz kobiety stojącej przy pustej ladzie i

rozglądającej się za kimś, kto mógłby ją obsłużyć.

Stary Mac pewnie teraz gorzko żałował, że mnie zwolnił.

Main Street się skończyła, a pół kilometra dalej znalazłam się znowu przy pustych

parkingach, odosobnionym małym domku, który służył do przesyłu prądu wielkimi liniami

elektrycznymi. Zawróciłam, wzdychając. Może kupię coś w Piston's, jedynym sklepie

spożywczym, a potem wrócę do River's Edge. Była dopiero ósma rano, co innego mogłabym

zrobić? Przejechałam znów obok apteki, zobaczyłam kobietę wychodzącą ze sklepu z pustymi

rękami. Nikt jej nie obsłużył.

Nie zawołała starego Maca? Powinien być na zapleczu.

Podjechałam jeszcze kawałek i zatrzymałam się przy krawężniku. Siedziałam tak przez

minutę. O niczym nie myślałam, uderzałam tylko palcami o kierownicę. W końcu wysiadłam z

samochodu, zamknęłam go i cofnęłam się do apteki. Dzwonek u drzwi zabrzęczał zwodniczo

radosnym dźwiękiem, jakby próbował mnie przekonać, że nie przekraczam właśnie

piekielnych bram. Rozejrzałam się, ale nie dostrzegłam starego Maca. Niepewnym krokiem

poszłam na zaplecze. Drzwi apteki, zawsze zamknięte na klucz, były otwarte, a w zamku

znajdował się pęk kluczy. Światło było włączone, ale mężczyzny nie było w środku. Nigdy

czegoś takiego nie widziałam.

Zamknęłam drzwi apteki i schowałam klucze do kieszeni. Nie znalazłam Maca w

schowku na tylnym ganku. Ślady na świeżym śniegu prowadziły do małego składziku przy

płocie. Drzwi były otwarte, więc zakradłam się tam. Bałam się, co tam zastanę. Nie jestem

typem bohaterki, ale jak się wysilę, to jestem w stanie zadzwonić pod 911.

Wtedy go zobaczyłam. Stał w domku, opierał głowę o karton na półce. Mruczał coś

do siebie. Modlił się? Oszalał? To znaczy, jeszcze bardziej oszalał? To nie wyglądało dobrze.

Postanowiłam dać mu kilka minut, żeby zobaczyć, czy się z tego otrząśnie. Wróciłam po

moich śladach do sklepu.

Straciłam wielu ludzi w życiu. Straciłam własnego syna. Tego, którego znalazł Reyn,

tak dawno temu. Od tamtej pory wiele przeżyłam. A jednak, kiedy zamykałam oczy, nadal

czułam niemowlęcy, świeży zapach mojego dziecka, nadal słyszałam jego śmiech, który

zawsze mnie rozbawiał...

Mieszkałam w Norwegii. Byłam mężatką. Mój mąż był okropny i nienawidziłam go,

ale wtedy młode kobiety nie mogły żyć samodzielnie. Mój syn był cudem. Taki grubiutki i

milusi. Cieszył się doskonałym zdrowiem, co nie było powszechne w czasach wysokiej

śmiertelności niemowląt. Miał gęste jasne włosy i oczy niebieskie jak rześkie wiosenne niebo.

Nazywałam go Niedźwiadkiem, bo przypominał małego niedźwiadka. Dzięki niemu wszystko

nabrało sensu - mój mąż, nasza bieda i to, jak nam było ciężko. Kładłam go zwykle w

plecionym koszyku i nosiłam ze sobą, kiedy szłam prać, doić kozy czy zbierać jagody.

Gaworzenie Niedźwiadka, to, jak się bawił zabawkami - wszystko, co się z nim

wiązało, było urocze. Byliśmy strasznie biedni. Mój mąż przepijał wszystko, co zarabiałam,

sprzedając jajka i kozie mleko, a latem masło z krowiego mleka. Kiedy był trzeźwy, bez

entuzjazmu uprawiał ziemię, wypożyczając wołu od sąsiada, przy pomocy którego orał zbitą,

skalistą glebę. Z każdym rokiem nasze zbiory jęczmienia i owsa robiły się coraz mniejsze i

mniejsze. Zarobiłby więcej, polując na zwierzęta i sprzedając ich skóry, ale to wymagałoby od

niego prawdziwego zaangażowania.

Jednak ja byłam szczęśliwa z moim Niedźwiadkiem. Dni spędzaliśmy głównie we

dwoje w naszym surowym domu krytym strzechą.

Aż kiedyś zjawili się najeźdźcy. Jeden z ludzi Reyna wbił mojemu mężowi siekierę w

głowę. Znalazłam go przed pustą zagrodą dla zwierząt, w której wcześniej miałam kozy i

mleczne krowy. Grabieżcy zabrali każde zwierzę z wioski, opróżnili każdy spichlerz z ziarna i

piwa, i niemal wszystkich krążków sera. Żałosna kupka pieniędzy, jaką udało mi się ukryć

przed mężem, była nic nie warta, bo w promieniu pięćdziesięciu kilometrów nie można było

niczego kupić.

To było potworne, to, jak zginął mój mąż, ale przyniosło też ulgę. Cieszyłam się z

tego, że jestem wdową, że jestem sama z Niedźwiadkiem. Później do moich drzwi zapukała

Truda, miejscowa sierota, która nie miała dokąd pójść. Uchroniła się przed życiem dziwki czy

niewolnicy i z radością zamieszkała z nami, stając się moją pomocnicą. Pracowała ciężej niż

mój mąż. Miałam dobre życie.

Niedźwiadek wyrósł na bystrego, silnego berbecia, zawsze się śmiał, wszystko go

interesowało. Udało mi się zebrać trochę owsa, który jedliśmy. Robiłam z niego owsiankę,

chleb i picie. Później przez miasto przetoczyła się epidemia grypy. Głód wszystkich osłabił i

wielu ludzi odeszło. Zmarła Truda, miała tylko trzynaście lat. I zmarł Niedźwiadek, chociaż

półnieśmiertelni posiadają często zdolność zwalczania chorób. Chętnie oddałabym mu moją

bezwartościową nieśmiertelność, chętnie umarłabym zamiast niego. Kąpałam jego rozpalone

małe ciałko, próbowałam poić wodą.

Nie pomogło. Umarł. Nigdy więcej nie miałam dziecka. Drugi raz bym tego nie

przeżyła.

- A, tu jesteś. - Jakiś głos mnie przestraszył. Uzmysłowiłam sobie, że stoję w drzwiach,

pogrążona w myślach. Wzięłam oddech i otarłam dłonią twarz. Przy aptecznej ladzie stała

kobieta.

Była stałą klientką - Meriwether nazywała ją panią Philpott.

- Och... - Otworzyłam usta, żeby wytłumaczyć, że już tu nie pracuję, ale pani Philpott

nie dała mi dokończyć.

- Cieszę się, że cię widzę. Trochę się spieszę. Jadę na lotnisko i rano się

zorientowałam, że muszę wykupić receptę. Nie starczy mi lekarstw do powrotu.

- Hm... Pan Maclntyre... jest w tej chwili nieosiągalny - powiedziałam. - Może za pięć

minut?

- Bardzo przepraszam. - Pani Philpott wyglądała na zmartwioną. - Nie mogę czekać

pięciu minut - odparła stanowczo, ale grzecznie. - Taksówka na mnie czeka.

Wskazała na okno, a ja zobaczyłam miejscową taksówkę w bordowym kolorze z

włączonymi światłami.

- Dobrze, sprawdzę. - Poszłam na zaplecze w nadziei, że zobaczę starego Maca

człapiącego w stronę apteki. Ale nadal był w szopie. Głowę opierał o karton i wyglądał, jakby

płakał.

- Niestety, jest nieosiągalny - powtórzyłam. - Może wykupi pani receptę na miejscu?

- Tam jest moja torebka. - Kobieta pokazała na półkę za ladą. Nadal była uprzejma, ale

stanowcza. Pewnie takim zachowaniem potrafiła przekonać wielu ludzi. Ja czułam, że mięknę.

- Nie wolno mi tam wchodzić.

- To tamoxifen - dodała. - Potrzebny mi jest teraz i przyniesiesz mi go, nawet gdybyś

musiała przeskoczyć przez ladę.

Tamoxifen był lekiem na raka. Czytałam o nim wieki temu w "Reader's Digest" w

poczekalni mojego ulubionego salonu kosmetycznego w Nowym Jorku. Nieruchomy wzrok

pani Philpott pokonał mój opór.

Wyjęłam z kieszeni klucze, otworzyłam drzwi i modliłam się, żeby chwila załamania

starego Maca trwała jeszcze jakieś siedem minut. Wtargnęłam do sekcji z lekarstwami,

porwałam torebkę i podałam jej wraz z wymaganym formularzem do podpisu,

potwierdzającym, że odebrała lek.

- Tu jest napisane, że lek refunduje pani ubezpieczalnia - zwróciłam się do niej,

zerkając na opis.

- Zgadza się - potwierdziła kobieta, podpisując się. Uśmiechnęłam się promiennie, a

ona wyprostowała się i odwzajemniła uśmiech.

- Dziękuję ci ba...

- Do licha ciężkiego, co ty robisz? - Stary Mac gwałtownie otworzył drzwi i wpadł do

pomieszczenia z lekami, które było o wiele za małe, żeby pomieścić nas oboje.

Świetnie. Akurat teraz musiał wziąć się w garść. Na pewno każe mnie aresztować.

- James, przestań krzyczeć - rozkazała pani Philpott. Włożyła do torebki małe

papierowe opakowanie. - Praktycznie przystawiłam jej pistolet do skroni, żeby mi to wydała.

Powiedziała, że nie wolno jej tam wchodzić.

- Bo nie wolno! - ryknął stary Mac, znów w doskonałej formie. - Wzywam policję! To

nielegalne!

Pani Philpott walnęła dłonią w ladę, sprawiając, że oboje podskoczyliśmy. Chłodna

rezerwa, której ja doświadczyłam tylko odrobinę, ujawniła się w całej krasie.

- Jamie Maclntyre - syknęła opanowanym głosem. - Znam cię od liceum i się ciebie nie

boję. To ja kazałam jej wydać lekarstwo. Nic jej nie zrobisz. Nie bądź osłem. Słyszysz mnie?

Stary Mac stał w milczeniu. Starałam się sprawiać wrażenie niewinnej i pomocnej.

Przesunęłam się ukradkiem za niego i wymknęłam się na teren sklepu.

- Czy to oznacza zgodę? - spytała pani Philpott. Taksówka czekająca na zewnątrz dała

sygnał klaksonem, a ja się skrzywiłam. Nigdy więcej nie chciałam jechać taksówką.

- Tak - wymruczał w końcu stary Mac, chociaż było mu to całkiem nie w smak.

- Do widzenia. Do zobaczenia po powrocie. - Odwróciła się i ruszyła do drzwi,

posyłając mi uśmiech. Odwzajemniłam go.

Kiedy wyszła, postanowiłam się zmyć, zanim stary Mac wezwie gliny. Spojrzałam na

niego po raz ostatni. Wyglądał żałośnie, jakby ktoś spuścił z niego powietrze, kiedy tak stał za

ladą pustej apteki. Przez sekundę miałam ochotę coś powiedzieć. Ale pewnie znowu by na

mnie ryknął, a potem naprawdę wezwał gliny.

Więc zwyczajnie odwróciłam się i zostawiłam go samego. Na dworze wiał zimny

wiatr, mogłam oddychać. Czas wracać do River's Edge. Nie miałam pojęcia, czemu miała

służyć ta moja mała ucieczka, poza tym że na chwilę oddaliłam się od posiadłości.

Odpaliłam samochód i włączyłam wycieraczki, żeby pozbyć się grubej warstwy śniegu

z przedniej szyby. Czułam się potwornie, jakby ponury zimowy dzień rozgościł się również we

mnie, nie tylko na zewnątrz. Dlaczego pomyślałam o Niedźwiadku? Przecież nauczyłam się

tego nie robić. To było ponad cztery wieki temu, Nas. Życie toczy się dalej.

Jechałam Main Street i żeby mój poranek nie był taki całkiem ponury, zobaczyłam

Dray. Wyglądała na zmarzniętą w krótkiej kurtce z tanim zmechaconym futerkiem dookoła

twarzy. Pokiwałam do niej, a ona zamrugała na mój widok.

Nie było żadnego samochodu, a to oznaczało, że mogę zawrócić, co też uczyniłam.

Dray nie było. Spojrzałam w jedną i w drugą stronę ulicy. Nie miała się gdzie schować, poza

wąską uliczką pomiędzy dwoma budynkami. Uciekła.

Porażkę miałam wypisaną na czole, odciśniętą na całym moim życiu.

Ze zdziwieniem zobaczyłam, że jest dopiero parę minut po dziewiątej. Do tej godziny,

rzecz jasna, zauważyli moją nieobecność. Skręciłam z głównej drogi na drugorzędną i

niedługo potem dostrzegłam bezlistny klon stojący na początku podjazdu do River's Edge. I...

poczułam się dziwnie, jak tylko się tam znalazłam.

Dziś, z powodu śniegu i lodu, jechałam wolniej niż zwykle, pamiętając, jak ślisko było

tu wcześniej. Ale to nie warunki na drodze mnie martwiły. Byłam... przerażona. Zupełnie bez

powodu. Serce mi łomotało, czułam niepokój, do tego stopnia, że się odwróciłam i

rozejrzałam, jakbym się spodziewała, że ktoś mnie zaatakuje.

To było głupie. Moje głupie emocje robiły sobie ze mnie żarty. Nadal byłam bez pracy,

Dray nadal mnie nienawidziła. Próbowałam dzisiaj pomóc, co skończyło się tym, że mało nie

wezwano glin. Myślałam o Niedźwiadku. Wszystko szło nie tak. Wszystko sprawiało ból.

Kiedy tak wpędzałam się w bezsensowną rozpacz, zorientowałam się, że samochód nie

reaguje. Nacisnęłam hamulce na zakręcie, ale nic się nie stało. Wcisnęłam hamulec mocniej,

przygotowana na to, że zacznę się ślizgać. Nic. W trakcie wewnętrznej tyrady trochę

przyspieszyłam i teraz musiałam zwolnić. Dojeżdżałam do ostatniego zakrętu, za którym

podjazd zmieniał się w wyłożony tłuczonym kamieniem szeroki parking.

Czułam się tak, jakbym trzymała lejce szalejącego konia. Kurczowo ściskając

kierownicę, z całej siły wdusiłam pedał hamulca, ale nic się nie stało. Boże! Jest źle! Musiałam

się zatrzymać!

Chwyciłam hamulec ręczny i szarpnęłam go. Też nic!

Czyżby moja ciemność ogarnęła nawet tę maszynę? Toczyłam się wprost na starą

czerwoną farmerską ciężarówkę River. Wyglądało na to, że ją stuknę.

Co robić, co robić... Nagle kierownica sama skręciła. Poczułam, że obraca się w moich

dłoniach, chociaż próbowałam obrócić ją w przeciwną stronę. Przede mną stał wielki dąb.

Robił się większy i większy...

- Coś wysiadło? - Wydawało mi się, że głos dobiega z daleka. Może spod wody.

- Jeszcze nie wiem. Wyłączmy silnik. - Głos Solisa. I Lorenza.

Nie chciałam otwierać oczu, chciałam zapaść w sen, ale nos miałam zatkany, a usta

pełne krwi. Zamrugałam nieprzytomnie, kiedy silne dłonie wyciągały mnie z samochodu.

- Co się stało? - To był Reyn. Czyżby w jego głosie słychać było zmartwienie?

- Nie wiemy - odpowiedział Solis. - Widziałem tylko, że za szybko wjeżdża na

dziedziniec, a potem kieruje się wprost na drzewo.

Nieprawda, pomyślałam, kiedy ktoś uwalniał moje nogi z samochodu. Pochyliłam się i

wyplułam krew na śnieg. Mimo zamglonego wzroku, jaskrawa czerwień krwi wyglądała

przerażająco na białym śniegu.

- Nastasyo, co się stało? - Solis ukląkł na śniegu i uniósł mój podbródek.

- Silnik nie chce się wyłączyć - oznajmił Lorenz. Usłyszałam brzęk kluczyków. -

Kluczyki są wyciągnięte, a silnik chodzi.

Nos mi krwawii. Wytarłam go, zanim znów naleci mi krwi do ust. Wiem, tak.

Skoro i tak się pochylałam, wzięłam garść śniegu i włożyłam sobie do ust. Poczułam

się cudownie. Usiłowałam wymyślić, jak włożyć w zaspę śniegu całą głowę. Usłyszałam

odgłos otwieranej maski samochodu.

- Solis - odezwał się Reyn. Jego głos brzmiał dziwnie. - Odłączyłem akumulator. Silnik

nadal chodzi.

Dłoń Solisa, która badała moje ramię, szukając złamań, zamarła.

- To nie jest wina samochodu - powiedział. - To magyia. Czarna magyia.

- Pójdę po River - powiedział Lorenz. Usłyszałam, jak biegnie do domu.

Znów zamrugałam. Nie mogłam oddychać przez nos.

- Możesz wstać? - spytał Solis. - Chcę cię zabrać od tego samochodu.

Skinęłam głową, zabolało. Powoli wstałam. Solis szybko obejrzał moje nogi, jakby

badał kulawego konia. Znów uniósł mi brodę i spojrzał na moją twarz.

- Masz złamany nos - westchnął, prowadząc mnie do domu. Zobaczyłam biegnącą do

nas River z zatroskaną twarzą.

- Samochód jest zaklęty - rzucił krótko Solis. - Możesz to zatrzymać?

River skinęła szybko głową i minęła nas. Słyszałam, że Reyn coś do niej mówi, ale nie

zrozumiałam co.

- Co się stało? - spytał Solis.

- Nie wiem - odparłam, ale z powodu krwotoku z moich ust wydobyło się tylko: "E-

em". Znów wyplułam krew na śnieg, paskudztwo. - Jechaam i samoód e chsiał się zaszymaś.

- Dobra. Najpierw zajmijmy się tobą. - Pomógł mi wejść po schodach.

Później zaprowadził mnie do mojego pokoju. Zdążyłam zdjąć kurtkę, kiedy do środka

wbiegła Anne, niosąc basen, kilka ręczników i apteczkę. I, oczywiście, kubek gorącej herbaty,

bo tutaj wystarczy kichnąć, a już biegną do ciebie z gorącą herbatą. Odcięta ręka? Napij się

herbaty. Dziedzictwo ciemności powoli niszczące każdy aspekt twojego życia? Herbatka.

- Ma złamany nos - zwrócił się do niej Solis.

- O kurczę - szepnęła Anne. - Coś jeszcze? Żebra? Zęby?

- Reszta wydaje się w porządku.

- Zdejmijmy apaszkę, jest cała we krwi.

- Je! O snaczy, sejmę ą póniej. - Ściskałam ją w dłoniach.

- Wypij to. Wypłucze ci krew z ust. - Anne wcisnęła mi kubek. Dłonie mi drżały, ale

zdołałam go utrzymać. Ciepło napoju było takie miłe, i rzeczywiście pozbyłam się smaku krwi.

Cholera. Znowu mają rację.

- Dobra - zakomenderowała Anne, zabierając mi kubek. - Połóż się.

Posłuchałam. Bardzo ostrożnie przemyła mi twarz ciepłą szmatką. W ciepłej wodzie

wyczułam rumianek i liście czarnego bzu.

- Będziesz miała śliwki pod oczami - westchnęła Anne. - A dopiero co zniknęła ci

jedna opuchlizna. Pewnie poduszka powietrzna wyskoczyła. Dlatego masz złamany nos.

- Je paęta.

- No, zaczynasz puchnąć. Zajmijmy się twoim nosem, zanim sprawa się skomplikuje.

Zanim zdążyłam coś zrobić, Anne ścisnęła mój nos.

- A, a, a, jeee! - wrzasnęłam, a później usłyszałam głośny chrzęst i eksplodował nowy

ból. Wygięłam się do tyłu, wymachując dłońmi w powietrzu. - O Jesu! Kudeł! Ała!

- Nie ruszaj się! - nakazała. Jej palce cały czas mocno ściskały mój nos. - Wytrzymaj. -

Zaczęła pośpiesznie mruczeć pod nosem. Jedną dłonią przytrzymywała mi nos, a drugą

wprawnie rysowała w powietrzu pieczęcie i runy z zadziwiającą prędkością. Zaklęcia

uzdrawiające. Kolejne pożyteczne zaklęcia, których nie znałam. Później przypomniałam sobie,

że właśnie takiego zaklęcia się uczyłam, kiedy biblioteka zaczęła wymiotować książkami.

- Dobra - wymruczała minutę czy dwie później. - Prawie gotowe. - Wzięła biały plaster

z opatrunkiem i starannie przykleiła mi go na nosie. Spojrzała na swoje dzieło i się

uśmiechnęła. - Wyglądasz jak mały bokser. Po medalowej walce.

- Waga kogucia. O tym samym pomyślałem - zachichotał Solis.

Nie zareagowałam na to wcale. Wca-le.

- A teraz usiądź i dopij herbatę.

Zrobiłam to. Ból nosa łagodniał. Kiedy kubek był pusty, nie mówiłam już jak Elmer

Fudd.

- Więc co się stało? - spytał Solis, kiedy do pokoju weszli River i Reyn.

Czy Reyn mógłby zobaczyć mnie kiedyś w przyzwoitych ciuchach i uczesaną? Raczej

się na to nie zanosiło.

- Co się stało? - powtórzył jak echo z dość srogą miną.

Nie chciałam rozmawiać o wypadku. Byłam przekonana, że to moja własna ciemność

sprawiła, że samochód stał się zabójczy.

- Pojechałam do miasta - zaczęłam niechętnie i nagle uprzytomniłam sobie, że

wyjechałam, nic nikomu nie mówiąc. - Wszystko było w porządku, samochód był sprawny.

Ale na podjeździe przyspieszył tak, że nie zauważyłam. Próbowałam zwolnić, ale hamulce

wysiadły - przerwałam, próbując przypomnieć sobie dokładnie sytuację. - Dotarło do mnie, że

się rozbiję i stuknę w czerwoną ciężarówkę River. Ale kierownica skręciła, a ja nie mogłam jej

powstrzymać. Jechałam prosto na drzewo.

- Próbowałaś ręcznego hamulca? - spytał Solis.

- Szarpnęłam go, ale nie zadziałał.

River podeszła do mnie i pogłaskała mnie po głowie. Na dłuższych kosmykach moich

włosów była zakrzepła krew.

- Po co pojechałaś do miasta? - spytała łagodnie.

- Musiałam coś załatwić, szybko.

- Samochód był zaklęty - powiedział Reyn.

- Udało mi się zatrzymać silnik. - River wyglądała na zmartwioną. - Wyczułam czarną

magyię, silną magyię, ale bardzo dobrze zaaranżowaną. Nie byłam w stanie wyczuć niczyjego

podpisu. Gdzie zaparkowałaś w mieście? Jak długo nie było cię w samochodzie?

- Niedługo - powiedziałam. - Zaparkowałam niedaleko apteki. Na pewno nie

wysiadłam na dłużej niż dziesięć minut. - Uniosłam brwi, kiedy dotarło do mnie, co mówiła.

Jej zdaniem ktoś w mieście mógł nałożyć zaklęcie na samochód. I wtedy przypomniałam sobie

mój ostatni sen o Incym, był w Liberty Hotel w Bostonie. We wcześniejszych wizjach, kiedy

byłam w stanie stwierdzić, gdzie jest, przebywał w Kalifornii. Czyżby naprawdę był w

Bostonie? A może nawet bliżej? Czy to możliwe, że to jego sprawka? Jego, nie moja? Po

chwili pokręciłam głową, co okazało się błędem. Byłam strasznie zmęczona myśleniem o tym

wszystkim.

Do pokoju wszedł Asher. Zrobiło się naprawdę tłoczno.

- Właśnie się dowiedziałem. - Spojrzał najpierw na River, a potem na mnie.

- Zerknij na samochód Nastasyi, dobrze? - poprosiła go River. - Ja niczego nie

wyczułam, ale może tobie się uda.

Skinął głową i wyszedł, a echo jego kroków poniosło się korytarzem.

- Teraz leż. - Anne wstała. - Później zejdziesz na obiad.

- Dobrze.

Wszyscy wymaszerowali, a w moim pokoju znów zapanowała cisza.

Reyn zatrzymał się w drzwiach. Nic nie powiedział, tylko na mnie spojrzał. Czułam się

zakłopotana. Pewnie byłoby miło znaleźć się w jego ramionach. Czy dostrzegł to w moich

oczach?

Czy wiedział, o czym myślę?

Po paru sekundach, a może po godzinie, odwrócił się i wyszedł, milczący.

Zasnęłam.

Rozdział 14

- Idzie? - wyszeptałam do Eydis.

Eydis wyjrzała zza ciężkiego arrasu.

- Nie - odszepnęła ledwie słyszalnie.

Uśmiechnęłyśmy się do siebie z zachwytem. Ja miałam siedem lat, ona dziewięć.

Chowałyśmy się przed naszym irytującym młodszym bratem, Haakonem, który wszędzie

chciał z nami chodzić. Nie mogę powiedzieć, żebyśmy go nie lubiły, ale nie miał jeszcze

czterech lat i doprowadzał nas do szału. Znalazłyśmy doskonałą kryjówkę - ściany zamku

mojego ojca były z kamienia. Na Islandii.

Prawie zawsze oprócz lata były przykryte olbrzymimi wiszącymi gobelinami. Eydis i ja

byłyśmy naprawdę bardzo chude, więc kiedy wspięłyśmy się na palce i wstrzymałyśmy

oddech, na arrasie tworzyło się ledwie widoczne wybrzuszenie. Sprawdzało się znakomicie, a

Haakon nie mógł nas znaleźć.

- Najeźdźcy! Mój Boże, najeźdźcy! - dobiegł głośny krzyk z dziedzińca.

Zaraz potem Eydis i ja usłyszałyśmy trzask broni i tarcz, i rżenie koni. Podbiegłyśmy

do najbliższego okna i otworzyłyśmy je, bo przez faliste szyby nie było nic widać. W oddali,

na szczycie góry, wyznaczającej granicę ziem mojego ojca, znajdowała się mała grupka

najeźdźców.

Nie wyglądali, jakby mieli stanowić wielkie zagrożenie, ale równie dobrze mogli być

tylko zwiadowcami.

- Zamykać bramy! - krzyczeli ludzie na dole.

Lokaj mojego ojca pilnował, żeby w obrębie murów zamknąć wszystkie owce, kozy i

konie, a później sześciu mężczyzn pociągnęło za łańcuchy grubości mojej ręki i zatrzasnęło

bramy dziedzińca.

Eydis i ja przyglądałyśmy się temu przez długie godziny. Oczywiście Haakon nas

znalazł, a ja przysunęłam stołek do okna, żeby mógł na nim stanąć i patrzeć z nami. Więcej

najeźdźców się nie pojawiło - naliczyłyśmy siedmiu, kiedy dostatecznie się zbliżyli. Jeden

trzymał sztandar, który pokazywał, z jakiego są klanu.

Zanim zatrzymali się przed murami miasta, goniec przyniósł nam wieść, że najeźdźcy

niosą sztandar Ulfura Haraldsona, mojego ojca. Nie można było go nie rozpoznać: pięć

czarnych niedźwiedzi na czerwonym tle, a wszystko zwieńczone girlandą z dębowych liści.

Zapanowało niesamowite podniecenie - najeźdźcami był mój wuj i jego ludzie! Nie

wiedziałam nawet, że mam wuja!

Wszyscy zbiegliśmy na dół i czekaliśmy z ojcem przed jego fortecą - zamek to zbyt

wielkie słowo. Była to raczej ogromna kamienna posiadłość, która wyglądała jak mały zamek.

Ku mojemu zaskoczeniu zobaczyłam, że ojciec włożył na głowę koronę - okrąg z cienkiego

złota wysadzanego rubinami i perłami, z brązowym diamentem na środku. Prawie nigdy jej nie

wkładał. Pomyślałam, że chce wyglądać dostojnie ze względu na brata. Moja matka miała na

sobie drugą najlepszą suknię z granatowego ciężkiego lnu z rozciętymi rękawami

sznurowanymi złotymi tasiemkami. Spod lnianego czepka wyglądały dwa warkocze, na tyle

długie, że można było na nich usiąść. Miała na szyi amulet, który zawsze nosiła. Wyglądała

pięknie i dostojnie.

Bramy otworzyły się, skrzypiąc i jęcząc i mój wuj ze swoimi ludźmi wjechali do

środka. Mieli wielkie czarne konie i rzeczywiście jeden z mężczyzn trzymał ten sam sztandar,

który nieśli ludzie mojego ojca, kiedy wybierał się z wizytą do innego miasta albo kiedy musiał

przeprowadzić swoje wojsko w inne miejsce.

Chciałam wybiec im na powitanie, ale ojciec uwięził moje ramię w żelaznym uścisku

swojej dłoni. Spojrzałam na niego w górę, a matka odciągnęła mnie za siebie.

- Czekaj, Liljo - wymruczała. - Pierwszy idzie ojciec.

Mężczyzna na przedzie zeskoczył z konia. Wyglądał jak mój ojciec - był wielki i jasny,

ale młodszy i mniej zniszczony bitwami. Podszedł i nisko ukłonił się przed ojcem, jak było w

zwyczaju.

Ojciec wyszedł do przodu z wyciągniętymi ramionami.

- Geir! Tyle czasu!

Objęli się i poklepali mocno po plecach. Podskakiwałam z podniecenia.

Kiedy matka nas przedstawiła, dwie moje siostry, dwóch braci i mnie, wypaliłam:

- Nie wiedziałam, że mam wuja!

Wuj Geir zrobił dziwną minę i spojrzał na ojca.

- Miałaś kilku - powiedział. - Ale zostałem tylko ja.

- Chodź, Geir - rzekł ojciec. - Na pewno jesteś zmęczony po podróży.

Tego wieczoru mieliśmy uroczystą kolację. Zasnęłam, kiedy ojciec z wujem

rozmawiali.

Obudziłam się w łóżku, narzuciłam na siebie ubranie i zbiegłam na dół. Wuj Geir

opowiadał takie interesujące historie. A ja zapomniałam go spytać, czy ma dzieci. Może

mogłyby nas odwiedzić.

Już miałam zapukać do drzwi gabinetu ojca, kiedy usłyszałam podniesione głosy

dobiegające ze środka. Wiedziałam, że są podniesione, bo drzwi miały dziesięć centymetrów

grubości i trzeba było krzyczeć, żeby głos wydostał się poza gabinet.

- Liljo, co robisz? - Moja matka stała z gosposią, trzymając całe naręcze pościeli.

- Chciałam pójść do ojca - wyznałam. - Dlaczego kłóci się z wujem Geirem?

W naszym języku mamy inne słowo określające brata ojca i brata matki. W dosłownym

tłumaczeniu to: "ojca-brat" i "matki-brat". Wuj i stryj.

- Cśśś - odezwała się matka, biorąc mnie za rękę i odciągając. - Nie kłócą się. Każdy z

nich to kawał chłopa, po prostu głośno mówią. Idź na śniadanie. Jest królik na zimno od

wczorajszej kolacji.

Pobiegłam. Następnego ranka mój ojciec, wuj, ludzie wuja i paru ludzi mojego ojca

wyruszyli na polowanie na dzikie knury biegające po lesie.

Mój ojciec i jego ludzie wrócili dopiero przed zachodem słońca. Wyglądał na

zmęczonego i zdruzgotanego. Wydarzyła się tragedia. Wuj Geir, mimo że nie znał naszych

terenów, żartobliwie wyzwał mojego ojca na pojedynek. Ojciec ostrzegał go krzykiem, ale

Geir nie posłuchał.

- Zawsze był uparty - skwitował ojciec.

Wuj Geir i jego ludzie pognali przez las, mimo ostrzeżeń. My wszyscy wiemy, że w

pewnym miejscu las nagle się kończy, ustępując miejsca stromemu zboczu. Tamtejszą ziemię

zabrało morze, a ogromne, ostre głazy w dole zalewały fale białej piany. Wuj i jego ludzie nie

byli w stanie zatrzymać rozpędzonych koni i wszyscy spadli w przepaść. Zanim mój ojciec i

jego ludzie zeszli na dół z linami, tamci zostali już porwani przez wodę.

Rozpłakałam się, zanim ojciec dokończył historię, podobnie Eydis i Haakon. Moja

starsza siostra, Tina, i mój starszy brat, Sigmundur, przyjęli wiadomość ze stoickim spokojem,

jak przystało na dzieci Ulfura Wilka. A ja szlochałam w suknię matki. Mój jeden, jedyny wuj

zginął na zawsze. Co za tragedia.

Zamrugałam powoli, zostawiałam surowe, piękne, kamienne klify Islandii, budząc się

w przytulnym pokoju. Nie myślałam o wuju od wieków. Teraz, z perspektywy osoby dorosłej,

zrozumiałam, jak było naprawdę. Mój wuj i jego ludzie nie zginęli w tragicznym wypadku

podczas polowania. Zabił ich mój ojciec i jego ludzie. Chciał zostać jedynym z rodzeństwa i

odziedziczyć całą moc rodziny.

Wsunęłam sobie pięść do ust, ogarnięta smutnym przerażeniem. Dopóki Geir się nie

pojawił, nie wiedziałam nawet o jego istnieniu. Wszystko wskazywało na to, że byli też inni,

których zabił mój ojciec. Moje myśli przeskakiwały z jednej zamierzchłej rozmowy czy

strzępka informacji na inną - dorastałam bez kuzynostwa i myślałam, że oboje moi rodzice są

jedynakami, a dziadkowie dawno pomarli. Teraz nie miałam pojęcia, czy to prawda. Może

skrupulatnie robili wszystko, żeby zapewnić sobie pozycję jedynych dziedziców?

Moja matka znała prawdę na temat śmierci wuja, byłam tego pewna. Przez cały tamten

dzień miała ponurą, zaciętą minę. Zawsze uważałam ojca za człowieka twardego i ambitnego.

Teraz uświadomiłam sobie, że moja matka w niczym mu nie ustępowała.

O Boże. Dopóki nie skończyłam dwudziestu lat, nie miałam nawet pojęcia, że jestem

nieśmiertelna. Już samo to było dla mnie ogromnym szokiem. Dopóki nie przyjechałam do

River's Edge, nawet nie myślałam o tym, że mój ojciec był głową jednego z ośmiu Wielkich

Domów nieśmiertelnych. Powoli do mnie docierało, do czego posunęli się moi rodzice, żeby

zapewnić sobie tę pozycję.

Byłam dzieckiem morderców.

Ale skoro wiedzieli o bezwzględnej, śmiertelnej rywalizacji pomiędzy rodzeństwem,

po co, u licha, zdecydowali się na pięcioro dzieci?

Usiadłam na łóżku i przyciągnęłam kolana do piersi, zupełnie rozbudzona. Mój oddech

stał się płytki, kiedy zrozumiałam prawdę, chociaż nigdy nie będę mieć pewności. Moi rodzice

mieli pięcioro dzieci, wiedząc, że najprawdopodobniej tylko jedno z nich zostanie głową

klanu. Moi bracia, siostry i ja kochaliśmy się nawzajem. Dzieliliśmy się, bawiliśmy razem i

pomagaliśmy sobie. Jedną rzeczą jest zabicie obcego czy wroga. Ale zupełnie czymś innym

jest posiadanie tak dużej ambicji, żeby zabić kogoś, kogo się kocha. Osoba, która zdecyduje

się na takie morderstwo, musi być niezwykle silna i bezwzględna, bo tylko ktoś taki może się

stać głową domu Ulfura.

Znów cała drżałam z zimna. Odwinęłam się z koców, żeby włączyć grzejnik. Kątem

oka zauważyłam odbicie mojej pokiereszowanej twarzy i się skrzywiłam. Włożyłam czystą

flanelową koszulę, która rozpinała się od góry do dołu i nie trzeba było przekładać jej przez

głowę. Dzięki typowym zdolnościom regeneracyjnym nieśmiertelnych za dwa dni dojdę do

siebie, a wszelkie ślady obrażeń znikną. Ale w tej chwili czułam się jak... hm, jakbym wyszła z

rozbitego samochodu.

Zdążyłam zawiązać apaszkę pod szyją, przypominając sobie, jak robił to Lorenz, kiedy

River zapukała do pokoju.

- Wejdź - krzyknęłam.

- Cześć - powiedziała. - Czujesz się już lepiej?

- Nie bardzo.

- Zjesz obiad? Jest zupa z kurczaka.

- Brzmi nieźle. - Skinęłam głową. Kontrast tej normalnej rozmowy i potwornych myśli,

które przed chwilą kołatały mi się w głowie, sprawił, że się rozpłakałam.

Dam wam radę: starajcie się nie płakać, jeżeli macie złamany nos. To jeden wielki ból.

Byłam zmęczona płaczem. Byłam zmęczona potężnymi, rozdzierającymi duszę olśnieniami na

temat życia, które dopóki było głupie, samolubne i bezużyteczne, nie sprawiało tyle kłopotów.

- Nastasyo - odezwała się w końcu River. - Co się dzieje?

- Nie wiem. - Usiadłam i wzięłam pudełko chusteczek z łóżka. Ludzie tutaj starali się

używać chusteczek z materiału, a nie papierowych, ale ja jeszcze się do tego nie

przyzwyczaiłam. I chyba nigdy się nie przyzwyczaję. I tyle.

Zaczęłam wyrzucać zużyte chusteczki do kosza na odpadki.

- Jak myślisz, co się stało?

Nie mogłam na nią patrzeć, kiedy wypowiadałam na głos słowa, które nie dawały mi

spokoju od wielu dni.

- Może to... przez moją ciemność? Mam wrażenie, że wychodzi na jaw i wpływa na

wszystko, co mnie otacza. Na pracę. Na magyię. Na wszystko.

River milczała przez kilka minut, a ja bawiłam się apaszką w palcach.

- Hm - powiedziała w końcu. - Można się też zastanawiać, kto mógłby chcieć zrobić ci

krzywdę.

Uniosłam wzrok, żałując, że nie mogę obarczyć winą kogoś innego.

- Chyba Incy. Nikt inny nie przychodzi mi do głowy. - Czy wyczułabym go, gdyby był

w pobliżu? Czy River wyczułaby jego ciemność? Moją wyczuwała.

- Dobrze. A dlaczego myślisz, że ty to sprawiasz?

- Nie wiem - wyznałam. - Po prostu jest we mnie ciemność! - wyrzuciłam w końcu z

siebie. - Jestem mrocznym potomkiem mrocznych rodziców i długiej linii mrocznych

przodków. Nie jestem w stanie przed tym uciec! Nawet nie ma sensu próbować! - Znów

zaczęłam płakać.

- Wierzysz w to? - Dłoń River spoczęła na moim ramieniu.

- Nie ma znaczenia, czy w to wierzę, czy nie - wykrztusiłam. - Tak po prostu jest. Tak

to wygląda. Taka jest rzeczywistość. - Rzeczywistość, mój Boże, tak bardzo nienawidziłam

rzeczywistości. Sto razy wolę fantazję. River nic nie powiedziała, więc opowiedziałam jej o

tym, co uświadomiłam sobie na temat mojego ojca, wuja i rodziców.

- Jestem potomkiem takich ludzi - mówiłam. - Taka krew płynie w moich żyłach. -

Zerknęłam na twarz River i dostrzegłam na niej współczucie, ale także spokojne zamyślenie,

jakbym była układanką, którą usiłuje poskładać. - I ja chciałam być jego dziedziczką? -

dodałam. - Chciałam być córką godną Ulfura Wilka? Jak ja to sobie wyobrażałam? Chyba

byłam stuknięta! A na dodatek Reyn! - Stawałam się coraz bardziej zmęczona, myśli i ból

wylewały się ze mnie jak krew z rany.

- Co z Reynem? - spytała River. Wzięłam rozedrgany oddech.

- To... co między nami jest. Nie wiem, co to jest. Ale coś... jest. On jest Najeźdźcą

Zimy, Rzeźnikiem Zimy, odpowiedzialnym za śmierć wielu ludzi! Ja jestem jedyną dziedziczką

Domu Ulfura Mordercy! To my. Gdybyśmy byli ze sobą, świat by eksplodował.

Wiedziałam, że to byłaby katastrofa, i to ogromna.

- Wydaje ci się, że jesteś tak mroczna, że nie masz już wyboru? - spytała River.

- Nigdy nie miałam wyboru - westchnęłam zrezygnowana. - To było tylko... złudzenie.

Albo pobożne życzenia. Ale nie ma ucieczki. - To bolało o wiele bardziej, niż się

spodziewałam.

- Nastasyo, posłuchaj mnie. - Głos River brzmiał bardzo poważnie. Położyła dłonie na

moich ramionach, zmuszając mnie, żebym na nią spojrzała. - Zawsze, zawsze, zawsze jest

wybór. Musisz mi uwierzyć. Większość z nas zaczyna w ciemności. Wielu z nas w niej zostaje.

Nie wiem, czy dotyczy to wyłącznie nieśmiertelnych, ale przekonałam się, że to prawda, tak

jest na całym świecie. Ale prawdą jest również to, że zawsze jest wybór. Bez względu na to,

jak bardzo jesteś mroczna, bez względu na to, co myślisz o swoim dziedzictwie albo o tym, że

twój upadek jest nieunikniony, zawsze możesz podjąć decyzję, że następna sekunda twojego

życia będzie inna.

Już to słyszałam. Ona mnie nie rozumiała. Owszem, jej rodzina zajmowała się handlem

niewolnikami, co było złe. Ale moi rodzice wyeliminowali swoje rodzeństwo. I dopuścili się

pewnie o wiele gorszych rzeczy. Modliłam się o to, żeby nigdy się o nich nie dowiedzieć.

- Nie wierzysz mi - rzekła, kiedy milczałam. - Myślisz, że nie rozumiem i że ty i twoja

rodzina byliście o wiele bardziej mroczni od mojej.

Cholera.

- Moja twarz nie jest aż tak ekspresyjna.

- Nas, znam cię. - Jej głos był łagodny, ale stanowczy. - Naprawdę cię znam. Znam cię

doskonale. Widzę w tobie wszystko, światło i mrok, i wszystko pomiędzy nimi. Widzę rzeczy,

których ty jeszcze nie odkryłaś. I taką cię kocham.

Ścisnęło mnie w gardle. Kłamała. Zastanawiałam się, czy dam radę wyskoczyć przez

okno, zanim River mnie powstrzyma.

- Zapomnij o tym, jest zamknięte - powiedziała.

- Podsłuchujesz - oskarżyłam ją ze złością.

- Proszę. Nienawidzisz rozmawiać o emocjach, w tej chwili czujesz się tak

skrępowana, że wijesz się jak piskorz, masz minę: "zamknij się", a oczy skierowane w stronę

okna. Dziecko z przedszkola poskładałoby to w całość.

- Muszę stąd wyjść. - Wstałam tak szybko, że o mało jej nie przewróciłam. Z

prędkością błyskawicy chwyciła mnie za rękę i szarpnęła. Opadłam mocno na łóżko,

podrażniając nos i wszystko inne. Byłam w szoku - nie zauważyłam nawet, żeby się poruszyła.

- Usiądziesz i mnie wysłuchasz - syknęła. Moje oczy otworzyły się szeroko na dźwięk

chłodu w jej głosie, którego nigdy wcześniej nie słyszałam. - Muszę ci coś pokazać.

Otworzyłam usta - nie wiedząc wcale, co chcę powiedzieć - ale River zdążyła już

położyć mi dłoń na twarzy, rozpościerając palce. Wymruczała coś i wolną dłonią nakreśliła

pieczęcie.

Po kilku chwilach zaczęłam widzieć... pewną scenę. Nie było to tak, jak wcześniej,

kiedy czułam się, jakbym rzeczywiście tam była i mogła czuć zapachy i powiew powietrza. To

było płytsze, przypominało oglądanie filmu. Brzegi były zamazane, a kiedy patrzyłam na coś

zbyt długo, znikało.

Jeszcze raz zobaczyłam młodość River - czarnowłosej i pięknej, z surowym uśmiechem

i oczami koloru kamienia w lodowatej wodzie. Dostrzegłam dwóch mężczyzn, których

widziałam na aukcji niewolników - jej braci. Byli tam jeszcze dwaj inni mężczyźni. Mówię:

mężczyźni, ale wszyscy wyglądali bardzo młodo, byli może przed dwudziestką albo tuż po.

Sądząc z podobieństwa domyśliłam się, że byli to dwaj inni bracia. Mieli dziwaczne fryzury, a

ubrani byli w stylu, który zdążył wyjść z mody, zanim ja się urodziłam.

Byłam świadoma River obok mnie, śpiewającej cicho pod nosem.

Młodsza River i jej bracia znajdowali się w małym ciemnym pomieszczeniu, które

miało ściany z przyczernianego drewna. Byli na łódce. Na stoliku między nimi migotała

pojedyncza świeczka.

- A więc postanowione? - spytał jeden z braci. Rozumiałam jego mowę, chociaż musiał

posługiwać się średniowieczną odmianą włoskiego.

- Tak - zgodziła się Diavola. - Kiedy znajdą się na drodze do Savony, w lesie, dwie

godziny drogi stąd, wtedy... - Jej długi szczupły palec wskazał miejsce na pergaminowej

mapie. - Możemy schwytać ich w zasadzkę.

- Kto to zrobi? - spytał jeden z młodszych braci.

- Musimy zrobić to wszyscy - odpowiedział brat, który wyglądał na najstarszego. -

Diavola odpali racę i przestraszy konie. Mazzo, ty załatwisz woźnicę i dwóch członków

eskorty. Najpierw ich, potem woźnicę. Michele, ty weźmiesz obu tylnych jeźdźców. A potem

wszyscy zbiegniemy się do powozu i... - Klasnął w dłonie i zamachnął się szybkim ruchem, od

prawej do lewej, jakby trzymał miecz.

Zrozumiałam. Planowali zabójstwo. Kilku osób. Najmłodszy brat, Michele, skinął

powoli głową.

- To dobry plan. Cała nasza piątka będzie mogła rządzić razem, jak pięć palców jednej

dłoni.

Poraziło mnie: Diavola i jej bracia zamierzali zabić swoich rodziców i posiąść ich moc.

Własnych rodziców.

Odebrało mi mowę, kiedy to do mnie dotarło. Później zobaczyłam Diavolę i jej

starszego brata, Benedetta, wymieniających porozumiewawcze spojrzenia. W jednej chwili

wszystko stało się dla mnie jasne - Diavola i Benedetto mieli jeszcze jeden plan, sekretny.

Zamierzali później zabić troje młodszych braci. Dzięki temu ich dziedzictwo zostanie

podzielone na dwie części, a nie na pięć.

Ten widok był dla mnie bolesny. Pięcioro nieśmiertelnych z genueńskiego domu

przypominało mi naszą islandzką piątkę. Zastanawiałam się, jakby to było, gdybyśmy - moi

bracia, siostry i ja - byli dorośli. Czy obrócilibyśmy się przeciwko sobie jak żmije. Tu właśnie

się to rozgrywało.

Więc jednak odziedziczona ciemność w końcu może pochłonąć. Okazuje się, że nie ma

ucieczki i że ciemność wywołuje skutki, z którymi człowiek nie będzie w stanie żyć.

Udźwignąć ich. Wybaczyć.

Mój oddech stał się płytki i szybki. Chciałam opuścić tę scenę. Nie chciałam dłużej

patrzeć na potworny upadek River.

River wyczuła moje emocje i powoli wyciągnęła nas z wizji.

Kiedy oprzytomniałyśmy i powróciłyśmy do rzeczywistości, wpatrywałam się w River,

usiłując doszukać się śladu okrucieństwa w jej smutnym i zbolałym wyrazie twarzy.

Odkaszlnęłam, a dźwięk wydał się głośny i przerażający w cichym pokoju.

- Zabiłaś... swoich rodziców? - Proszę, zaprzecz, błagałam w myśli.

Serce mi zamarło, kiedy River skinęła głową, z dawnym niepokojem na twarzy.

- Tak. - Jeden kącik jej warg uniósł się w gorzkim uśmiechu. - Tysiąc lat terapii to za

mało.

- I razem z Benedettem zabiliście pozostałe rodzeństwo? - Zaraz, zaraz, pamiętam, jak

mówiła, że ma czterech braci. Ma, nie: miała.

- Nie, na całe szczęście - zaprzeczyła. Wzięła głęboki oddech i wypuściła powietrze,

jakby uwalniała ból i wspomnienie. - Dzięki Bogu, nie zabiliśmy. Nie stało się to... tej samej

nocy, jak planowaliśmy. A zanim nadarzyła się kolejna okazja, zostałam... zbawiona. -

Spotkałyśmy się wzrokiem i zauważyłam, że ból w jej oczach nieco zelżał, usunięty

świadomością tego, kim jest teraz, a nie kim była tysiąc lat temu.

- Zbawiona? Czyżbyś uznała Jezusa za swojego Pana i Zbawiciela?

- Jest więcej dróg zbawienia. - Jej głos odzyskał normalne brzmienie. Wyprostowała

plecy i znów wydawała się znajoma, z ledwie widocznym cieniem Diavoli w oczach. -

Przyjechała nauczycielka. Jeżeli ci się wydaje, że jesteś oporna, cóż. Ja byłam o wiele bardziej

uparta. Ale udało jej się mnie złamać. W końcu. Ocaliła mnie. Skierowała mnie na ścieżkę

jasności. Nauczyła mnie wszystkiego o... wyborach. Powoli przekonałam moich braci. -

Spojrzała w górę. - A teraz uczę ciebie i innych. Czasami myślę, że może uda mi się w końcu

odkupić winy. Może kiedyś ty będziesz uczyć innych, dzieląc się swoją historią.

Prychnęłam w zadumie i skrzywiłam się z bólu.

- A teraz, przyjaźnisz się ze swoimi braćmi? - spytałam.

- Są dla mnie kimś więcej niż przyjaciółmi. Są moim rodzeństwem. Płynie w nas ta

sama krew, łączy nas wspólna historia.

- Wybaczyli ci to, że chciałaś ich zabić? - A może nie wiedzieli? - pomyślałam.

- Wyrzucają mi to zawsze na wakacjach. - River uśmiechnęła się z goryczą.

Nie rozumiałam, jakim cudem dzisiaj jest taka... normalna. Po tym, co się jej

przydarzyło.

- Większość z nas zaczyna w ciemności - powtórzyła swoje wcześniejsze słowa. -

Niektórzy z ciemności czynią wręcz sztukę. Ja usiłuję pomagać ludziom, którzy nie chcą być

mroczni. Zajmuję się jedną osobą. W tej chwili przyszła kolej na ciebie.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. River wstała z wdziękiem, jakby wcale dopiero co nie

ogłuszyła mnie swoim wyznaniem.

- Odpocznij jeszcze. Zejdziesz potem na obiad?

Skinęłam powoli, a River wyszła z pokoju. Znów podciągnęłam kolana pod brodę i

ostrożnie położyłam policzek na jednym kolanie. Za dużo wrażeń.

Rozdział 15

Próbowaliście kiedyś wymieszać blenderem coś, czego było troszeczkę za dużo, ale

nie chcieliście niczego marnować? Więc wszystko wlaliście, a po uruchomieniu urządzenia

cała zawartość trysnęła spod pokrywki.

W takim właśnie stanie znajdował się mój umysł. W ciągu roku przyswajałam jedną,

góra dwie nowinki. Jak na przykład, elektryczność. Tak było przez całe moje życie. A przez te

dwa ostatnie miesiące doświadczyłam kilku wielkich i wstrząsających objawień, które każdego

mogły doprowadzić do szaleństwa. Teraz wszystko wyciekało mi uszami. W przenośni,

oczywiście.

Zadźwięczał dzwonek na kolację. Westchnęłam, obwiązałam sobie szyję apaszką i

wyszłam z pokoju.

Reyn właśnie stał przed swoim, dwa pokoje dalej. Zmusiłam się, żeby się uśmiechnąć.

Nie chciałam zachowywać się jak paranoiczka, ale uśmiech zamarł mi na twarzy, kiedy z jego

pokoju wyszła również roześmiana Amy.

- I ty go tak zostawiłeś? - spytała go, chichocząc. Reyn skinął głową. Wyglądał

młodziej i promienniej niż zwykle.

- Na półtora dnia.

Amy znów się roześmiała i oparła się o niego. Wtedy mnie zobaczyli.

Oto przykład, w jakim tempie dojrzałam: wytrzymałam i wysiliłam się na uśmiech.

Przypominał pewnie zbolały grymas, ale na nic więcej nie było mnie stać.

Amy natychmiast podeszła do mnie, ze szczerą troską na twarzy.

- Słyszałam, co się stało - szepnęła. - Tak mi przykro. Anne ci pomogła, prawda?

- Tak. - Zdarłam wprawdzie plaster z nosa, powoli i z bólami, ale nadal przypominał

nos szopa.

Amy pochyliła się do mnie konspiracyjnie.

- Kazała ci wypić herbatę? - Jej oczy były pełne wesołości i ciepła. Nie dało się jej nie

lubić. Przecież to nie jej wina, że Reyna i mnie łączy potworna, pogmatwana historia i że

jestem kompletną emocjonalną kretynką.

- Tak.

- Wiem - odparła. - Herbata na wszystko! A przecież wcale nie jest remedium na

wszystko.

Tym razem uśmiechnęłam się szczerze.

- Lepiej się czujesz? - spytał grzecznie Reyn. On widział wcześniej moją

zmasakrowaną twarz, więc nie był zaskoczony.

Cóż za względne określenie. Lepiej. Pokręciłam głową.

- Jeszcze nie wiem.

Reyn otworzył usta, jakby chciał coś dodać, ale znaleźliśmy się przy schodach, gdzie

dołączyli do nas Charles i Jess.

Jess nie skomentował mojego wyglądu, ale Charles skinął głową.

- Jak na ciebie, to wyglądasz nieźle.

Szturchnęłam go lekko w ramię, a on uśmiechnął się promiennie. Olśniło mnie: ci

ludzie byli mili. Milsi niż większość tych, których znałam. Tylko ja byłam jedynym

instrumentem, który nie pasował do tej małej orkiestry.

Anne wkroczyła do jadalni z wielką emaliowaną brytfanną w dłoniach, które

zabezpieczyła wielkimi kuchennymi rękawicami. Postawiła ją ciężko na stole i odwróciła się

do mnie, przyglądając się badawczo mojej twarzy.

- Wygląda lepiej. - Cofnęła się z uśmiechem. - Cholera, niezła jestem.

- To dzięki herbacie - przekomarzała się Amy z poważną miną, a Reyn uśmiechnął się

promiennie. Przez chwilę w pokoju czuć było świetliste ciepło. Jego twarz była zupełnie

odmieniona, kiedy się śmiał, a oczy promieniały.

Usiedliśmy i zaczęliśmy podawać sobie miski z gulaszem, koszyki z chlebem i łyżki.

Czułam się zawstydzona - wszyscy na pewno wiedzieli o moim wypadku, zresztą trudno było

to przeoczyć.

Sama, kiedy zobaczyłam się w wielkim złoconym lustrze na ścianie, wzdrygnęłam się,

zaskoczona tym, jak paskudnie wyglądam, jak jestem do siebie niepodobna. Już wcześniej

czułam się tu nie na miejscu. A teraz przypominałam neonowy znak pulsujący oślepiająco w

spokojną, cichą noc.

Kiedy wzięłam kawałek chleba, zauważyłam, że coś się po nim rusza. Wypuściłam go

szybko: były na nim, w nim, larwy. Żywe larwy, wijące się po chlebie.

Brynne wrzasnęła i również wypuściła swój kawałek.

- Spójrzcie na chleb! - krzyknęła.

- Co, do licha... - zaczęła River.

- Piekłam go dzisiaj! - zdenerwowała się Rachel.

Charles, który zdążył już zjeść trochę gulaszu, wybałuszył oczy. Wyskoczył zza stołu i

pobiegł do kuchni. Słyszeliśmy, jak wypluwa wszystko do zlewu.

- Spróbuj gulaszu - powiedział cicho Asher do Solisa. - Odrobinę.

Solis zanurzył łyżkę i ostrożnie polizał. Twarz mu się skrzywiła i wypuścił łyżkę.

- Hm...

Anne natychmiast wsadziła palec do swojej miski i również spróbowała gulaszu.

Wypluła go od razu, nie zawracając sobie głowy bieganiem do kuchni, żeby oszczędzić nam

wrażeń. Miała przerażoną minę.

- Gulasz był wyśmienity, jeszcze pięć minut temu, w kuchni - powiedziała.

- Próbowałam - przyznała Rachel. - Był pyszny.

- A teraz smakuje, jakbyśmy ugotowały go z zepsutego mięsa. Trującego. - Anne

siedziała jak ogłuszona.

- No i chleb - drążyła River. Miała poważną minę. - Kiedy go piekłaś, Rachel?

Reyn wstał i pozbierał chleb z larwami. Potem wyszedł do kuchni, a my usłyszeliśmy

trzask tylnych drzwi.

- Dziś po południu - powtórzyła Rachel. - Chwilę temu. Jest jeszcze ciepły.

- I nie użyłaś przepisu na chleb z larwami? - zapytał Solis bez uśmiechu, serwując

kiepski żart.

- Nie - odparła Rachel. Ona i Anne wyglądały na zdumione.

Byłam tak oszołomiona jak wszyscy, ale w końcu mnie olśniło: moja ciemność. To

moja wina. Jedzenie było doskonałe, dopóki ja nie zeszłam na dół.

- O mój Boże, to przeze mnie - wymruczałam.

- Co? - spytał Jess, który siedział obok mnie. Rozejrzałam się wokół stołu i wstałam z

ławki.

- To przeze mnie. Ja to zrobiłam. Wypadek wydarzył się z mojej winy. Przeze mnie

wybuchła biblioteka. Przeze mnie dzieje się wszystko, co złe.

- Co ty... - zaczął Asher, ale mu przerwałam.

- W noworoczną noc chciałam się wyrzec ciemności - wyznałam, byłam coraz bardziej

zdenerwowana. - Ale tylko ją uwolniłam. Nie rozumiecie? To przeze mnie! Ja jestem

przyczyną tego wszystkiego! Ja!

- Nastasyo - odezwał się Solis. - Nie sądzę...

- Nie mogę tu zostać! - krzyknęłam i uciekłam z jadalni. Wbiegłam po schodach, jakby

gonił mnie sam diabeł, w którego zresztą nie wierzyliśmy. Wstydziłam się swojej przeszłości,

mojej głupoty i tego, jak długo opierałam się faktom. Rozmyślanie nad moim życiem już

wcześniej wydawało mi się bolesne, ale teraz wywoływało rozdzierający, piekący ból,

piekielne męki, jakby ktoś zalewał mi mózg kwasem.

Wcześniej stąd uciekłam, bo nie chciałam tu zostać. Teraz było inaczej.

Potrzebowałam i chciałam tu być. Ale siałam wokół spustoszenie. Całe życie uciekałam, a

teraz doganiała mnie moja przeszłość.

Wpadłam do mojego pokoju. Miałam wrażenie, że głowa mi eksploduje i rozpadnie się

na wiele kawałków. Zastanawiałam się gorączkowo, co robić, ale nie miałam pojęcia. Teraz,

kiedy wiedziałam o mojej ciemności, nie było mowy, żeby wymazać ją z pamięci, a

świadomość ta doprowadzała mnie na skraj szaleństwa.

Odwróciłam się, słysząc jakiś odgłos, i zobaczyłam, że do pokoju weszła River. Wzięła

mnie za rękę.

- Nastasyo, posłuchaj mnie - powiedziała stanowczo. - Powinnaś...

- Co powinnam? - Zdawałam sobie sprawę, że ogarnia mnie histeria. Myślałam o

wszystkim, czego River o mnie nie wie. Wiącznie... - O Boże! - Zasłoniłam dłonią usta,

rzuciłam się na kolana i zanurkowałam pod łóżko.

- Co robisz? - spytała River.

Odsłoniłam deskę przypodłogową, wsunęłam dłoń w szczelinę i wygramoliłam się ze

splątaną apaszką w dłoni. Nigdy w życiu nie pokazałam nikomu amuletu matki. Szybko

rozwiązałam apaszkę, a później pokazałam ciężki złoty przedmiot.

- Masz! Weź go sobie! Jest mroczny i zły! Nie mogę go dłużej mieć. - Wodziłam

błędnym wzrokiem i ciężko dyszałam. Czułam się trochę jak widz, który obserwuje scenę, ale

nie może nic zrobić, bo na nic nie ma wpływu.

River chwyciła go. Powoli rozpostarła dłonie i spojrzała na mój amulet, złamany i bez

kamienia.

Oczy otworzyły jej się szeroko. Niesłychanie szybko podeszła do drzwi i zatrzasnęła

je, nakreślając palcami znaki na klamce, żeby nikt nie mógł otworzyć ich od zewnątrz.

- Co to jest? - Jej głos był niemal szeptem.

- Wiesz, co to jest - odparłam drżącym głosem. Wpatrywała się we mnie zdumiona, a

później znów przyjrzała się amuletowi. Jej długie palce powoli sunęły po wiekowych runach i

innych znakach.

- Tarak-sin Domu Ulfura. Nie mogę... Jest przepiękny - powiedziała dziwacznie, a

potem chciała mi go oddać.

- Nie potrzebuję go. - Cofnęłam się. - Mam go zawsze przy sobie. - Zdjęłam apaszkę i

odgarnęłam włosy z karku. Kolejna rzecz, którą zrobiłam pierwszy raz - dobrowolnie

pokazałam komuś bliznę.

River westchnęła.

- Och, Nas... - Wzięła oddech. - Jak...

- Wypalił się. Przypadkowo - tłumaczyłam. - Więc ten możesz sobie zatrzymać. Z

daleka ode mnie.

- Jest pęknięty. - Obróciła go w dłoni. Wydawało się, że bije od niego złote ciepło,

jakby ożywał w obecności nieśmiertelnego obdarzonego mocą.

- Były dwie połówki. I księżycowy kamień. - Potarłam oczy. - Musisz go zniszczyć,

jest zły. Sprowadził tu zło - wykrztusiłam. - Sprowadził tu mnie.

- Nie, mylisz się - zaprzeczyła River, najwyraźniej sparaliżowana widokiem amuletu.

Myśl, że mój tarak-sin może być na tyle mroczny, żeby wywieść z ukrycia Diavolę,

wzbudziła we mnie odrazę. Nie wiedziałam, co zrobić. Wszystko, za co się brałam, kończyło

się źle i miało opłakane skutki. Byłam trucizną, tak ohydną, jak dzisiejszy gulasz. Powinnam

stąd zniknąć, zanim zniszczę wszystko, co wypracowała River.

Nigdy nie zostawiałam mojego amuletu - zawsze miałam go przy sobie. Na myśl o

tym, że zostanie w rękach River, chciało mi się wrzeszczeć. Ale nie byłam na tyle silna, żeby

sobie z nim poradzić. Może River będzie umiała. Miałam nadzieję. Jeżeli nie...

- Muszę iść - rzuciłam i przeszłam obok River. Otworzyłam drzwi i wybiegłam na

korytarz. River ruszyła za mną. Przyspieszyłam, zbiegając po schodach, i wybiegłam z domu,

jakby gonił mnie duch.

Rozdział 16

Biegłam.

Biegłam przez zarośla, w których całował mnie Reyn, nie dalej jak tydzień temu.

Zimne powietrze paliło mnie w płucach i sprawiało, że łzawiły mi oczy. Miałam nadzieję, że

bieg mnie rozgrzeje, ale jak na razie trzęsłam się z zimna, przejęcia albo strachu.

Cienkie gałęzie smagały mnie po twarzy i rękach. Śnieg skrzypiał mi pod stopami i

utrudniał bieg. Nagle w mojej głowie pojawił się przebłysk wspomnienia, okropnego snu o

Incym.

Ogrzewałam dłonie przy ognisku rozpalonym z moich przyjaciół. Uderzyłam się

ramieniem o drzewo i w końcu wybiegłam z lasu jak szalona. Zobaczyłam, że znajduję się na

farmie, na pastwisku leżącym odłogiem. Teraz biegłam wzdłuż ogrodzenia, a przy każdym

oddechu miałam wrażenie, że przez gardło przeciskają mi się odłamki lodu. Zimny pot zamarzł

mi na brwiach, płuca ciężko pracowały, bo nie jestem przyzwyczajona do takiego wysiłku.

Bieg zmienił się w chód, aż wreszcie się zatrzymałam, bo nie byłam w stanie dalej iść.

Byłam przerażona i spanikowana. Byłam sama w nocy poza domem. Z upokorzeniem

uświadomiłam sobie, że w głębi duszy miałam nadzieję, że ktoś ruszy za mną po śladach i

będzie mnie szukał - ale to byłoby jeszcze gorsze, bo musiałabym wrócić. Znowu. Musiałabym

stawić czoło wszystkim okropnościom, które czekają na mnie na ziemi prawdy.

Rozpłakałam się.

Jeszcze kilka tygodni temu widziałam maleńki promyk nadziei, przedostający się do

mojej czarnej jak smoła duszy. Byłam w stanie wymienić rzeczy, które robię dobrze.

Widziałam postęp - naprawdę. Co się stało? Miałam wrażenie, że wszystko legło w gruzach:

cały mój czas spędzony u River, więzi z ludźmi, moja magyia, moja nauka... zmierzyłam się z

tyloma rzeczami... z moim dziedzictwem, przeszłością, pustką. I po co? Czułam się teraz

gorzej niż wtedy, kiedy tu przyjechałam, bo teraz rozumiałam, jak bardzo jestem zła.

Co się ze mną dzieje?

Upadłam na sztywną oblodzoną trawę, która zachrzęściła pode mną. Niestety, nie było

szans na to, żebym zamarzła na śmierć. Co najwyżej mogłam nabawić się hipotermii i stracić

przytomność.

Zamrugałam z wysiłkiem, czułam na rzęsach łzy zimne jak lód. Podobnie jak w

Londynie, znalazłam się w takim miejscu, że nie byłam w stanie udźwignąć bólu.

Płakałam tak długo, aż rozbolały mnie żebra i miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję.

Trawa drapała mnie po policzkach, które i tak były już obolałe od gałęzi smagających mnie w

lesie, a zadrapania na twarzy piekły mnie, kiedy dostawały się tam słone łzy.

Zamknęłam oczy. Może się obudzę i znajdę się z powrotem na Tahiti, a to wszystko

okaże się tylko koszmarnym snem. Na Tahiti byłam Laguną Caraway, a Incy Niebem Benolto.

Wyrabiałam ozdoby z muszli i sprzedawałam je w miejscowych sklepikach. To były lata

siedemdziesiąte XX wieku. Wcześniej nazywałam się Hope Rinaldi, w latach sześćdziesiątych,

a w osiemdziesiątych stałam się Nastasya Crowe.

Głowa pękała mi z bólu, a zimno jeszcze go potęgowało. Chciałam po prostu być

szczęśliwa. Kiedy byłam szczęśliwa?

Pamiętam, że się śmiałam. Kiedy ostatnio się śmiałam?

Wysiliłam umysł, starając się przypomnieć sobie, kiedy się śmiałam. Pragnęłam

usłyszeć brzmienie własnego śmiechu.

Usłyszałam odgłos przypominający brzęk kryształowych kieliszków od szampana,

delikatnie dotykających się na srebrnej tacy. Wśród tłumu krążył jeden z dostojnych służących

w smokingu, w którym przypominał pingwina. Wyciągnęłam rękę i wzięłam szóstą lampkę,

czując, jak bąbelki łaskoczą mnie w nos.

- Najdroższa. - Incy uśmiechnął się i uniósł kieliszek.

- Skarbie. - Odwzajemniłam uśmiech. James. Miał na imię James. Przyjaźniliśmy się od

około trzydziestu lat. A najlepszymi przyjaciółmi byliśmy od jakichś dwudziestu ośmiu.

- Prentice! Kochanie! - Sarah Jane Burkhardt przecisnęła się przez tłum.

Pocałowałyśmy się w powietrzu. Sarah Jane była bystrą, wytworną dwudziestolatką -

jedną z córek gospodarzy. Poznałyśmy się parę miesięcy wcześniej na domowym przyjęciu na

Long Island. Trzymała długą cygarniczkę z kości słoniowej z boku, żeby popiół nie spadł na

moją złotą suknię wizytową.

- Jak uciekłaś sir Richardowi? - zachichotałam, przypominając sobie, jak z radością

pokiwałam jej na pożegnanie, a ona musiała zostać i dalej wysłuchiwać wojennych wspominek

tego chwalipięty. To był rok 1924. Pierwsza wojna światowa dobiegła końca i nigdy nie miała

się powtórzyć. Ameryka od pięciu lat nie musiała magazynować żywności, nie musiała już

kupować na gwałt obligacji wojennych ani wysyłać dodatkowych zapasów ziarna do Francji

czy Anglii.

Znów nastał czas pięknych przyjęć, pięknych ludzi. Jasne, że niedorzeczna prohibicja

wymagała od ludzi ostrożności, ale zakaz można było obejść na tyle sposobów, że niektórych

właściwie w ogóle nie obowiązywał. Ludzi takich jak my.

- Przekazałam go Dayton MacKenzie - zachichotała Sarah Jane.

- Zasłużyła sobie - skwitował James vel Incy. - Widziałyście, co włożyła na siebie do

Twenty One w zeszłym tygodniu?

Sarah Jane i ja zaśmiałyśmy się złośliwie.

- Dobry Boże. Kim jest ten cudowny mężczyzna? - Zaciągnęła się papierosem i

wypuściła dym nosem, co ćwiczyłyśmy prawie cały dzień.

Spojrzałam. W holu stał niewiarygodnie przystojny mężczyzna. Wielka dłoń na

marmurowej żardinierze częściowo zasłaniała jego twarz, ale widać było, że jest wysokim

blondynem. Był ubrany w piękny lniany garnitur.

- Nie wiem - szepnęłam. - Nigdy wcześniej go nie widziałam. James?

- Nie - pokręcił głową James. - Ale wygląda na kogoś, kogo powinniśmy znać.

Zgadzacie się, panie?

- Jasne, że tak - zapaliła się Sarah Jane, a James odważnie nas poprowadził, żeby

przedstawić się nieznajomemu.

Mężczyzna odwrócił się, jakby wyczuł, że się zbliżamy, a ja usłyszałam, jak Sarah Jane

na chwilę wstrzymuje oddech. Był zbyt ładny, jak na mój gust, miał gładką skórę, niebieskie

oczy i długie rzęsy, które bardziej pasowałyby do dziewczyny, ale najwyraźniej był

spełnieniem marzeń mojej towarzyszki.

Sarah Jane wyciągnęła dłoń, na wysokość piersi. Nieznajomy był zmuszony ją

pocałować. Sarah Jane mało nie zamruczała z rozkoszy.

- Jestem zaszczycony - wymruczał nieznajomy. - Jestem Andrew. Andrew Vancouver.

- Sarah Jane Burkhardt - przedstawiła się Sarah Jane. - A to Prentice Goodson i James

Angelo.

Zorientowałam się, kiedy nasze oczy się spotkały: Andrew był nieśmiertelny. On też

nas rozpoznał - domyśliłam się po przelotnym błysku w jego oczach, którego nikt inny nie

zauważył.

- Sarah?

Odwróciłyśmy się i zobaczyłyśmy dziewczynę, która z rysów i karnacji przypominała

moją przyjaciółkę, ale miała subtelniejszą urodę i była ładniejsza. Sarah Jane była atrakcyjna,

pięknie ubrana i miała makijaż. Ta dziewczyna była młoda - przekroczyła może szesnaście lat -

młoda i niewinna, ale już było widać, że będzie prawdziwą pięknością.

- Tak, Lalo, o co chodzi? - Głos Sarah Jane był miły.

- To szampan?

Sarah Jane roześmiała się i wyciągnęła kieliszek. Dziewczyna o imieniu Lala

uśmiechnęła się nieśmiało i wzięła ostrożnie łyk, my wszyscy zaś przyglądaliśmy się jej,

rozbawieni. Przełknęła, a jej wielkie błękitne oczy zrobiły się jeszcze większe.

- Jakbym... piła kwiaty.

- Cóż za poetyckie określenie - zauważył Andrew. -Panno Burkhardt, pani gość jest

czarujący.

- To nie gość. - Sarah Jane się roześmiała. - To moja młodsza siostra, Louisa. Louiso,

przywitaj się z panem Vancouverem, panią Goodson i panem Angelo.

Dziewczyna podała rękę Andrew, potem mnie, a później Jamesowi, spoglądając mu w

oczy.

I takim właśnie sposobem Incy poznał Lalę Burkhardt i stał się przyczyną potwornego

skandalu z udziałem tej biednej osóbki. Po próbie samobójczej wylądowała w sanatorium w

Szwajcarii. Cały ten incydent był wstrętny. Lala pewnie już nie żyje.

A Andrew Vancouver? Tak właśnie poznaliśmy Boza. Boz tamtego wieczoru

pracował nad inną dziedziczką, przez chwilę nawet z dużym powodzeniem. Ale na krótko

przed dobraniem się do dziewczyny, nakrył ich jej ojciec i wyrzucił Boza na zbity pysk.

Od tego czasu nasza trójka trzymała się razem: trafił swój na swego.

Lata dwudzieste były wspaniałym czasem zabawy. Przyjęcia, letnie domy, wszystkie te

nowiuśkie samochody - powozy bez koni - które właśnie pojawiły się w sprzedaży. Kobiety

pożegnały się z gorsetami, dzięki Bogu, a w niektórych miejscach mogłyśmy nawet głosować.

Incy, Boz i ja świetnie się bawiliśmy. Lata trzydzieste po Czarnym Piątku były mniej wesołe,

czterdzieste były ponure, pięćdziesiąte trochę dziwne, pełne napięcia i sztuczne. Wesołe czasy

nastały w Ameryce dopiero w latach sześćdziesiątych.

Leżałam, wszystkie zmysły miałam przytępione, prawie zamarzłam. Wiedziałam, że

ruch sprawi mi ból. I nadal byłam: samotna, mroczna, bezdomna, bez kurtki i bez przyjaciół.

Wzięłam kolejny lodowaty oddech przyprawiający o dreszcz, zastanawiając się, jak to

wszystko się skończy.

Nie miałam siły się ruszyć ani podjąć żadnej decyzji.

W pewnym momencie coś delikatnie obudziło moją czujność, ledwo zauważalnie

naruszając moje pole energetyczne. Zwierzę? Człowiek? River czy ktoś z River's Edge? Reyn?

Zamknęłam oczy, ogarnięta rozpaczą. Może, jeżeli będę bardzo, bardzo cicho, nie zauważy

mnie. Taka bezsensowna nadzieja.

Panowała tu ciemność nie do opisania - nie było księżyca, a gwiazdy przesłaniały

chmury. Ale nie miałam wątpliwości, że ktoś się do mnie zbliża. Otworzyłam oczy. Ledwie

widziałam granicę wysokiej trawy, poza którą była zgięta i przywalona śniegiem. Wyłoniła się

z niej ciemna postać.

Zmierzała w moją stronę.

Nie był to Reyn. Ani River.

Leżałam bez ruchu.

To był Incy.

Rozdział 17

Incy.

Poznałam go tuż przed rozpoczęciem nowego wieku, w 1889 roku. Można by

pomyśleć, że tak długa przyjaźń jak nasza i silna więź, która nas łączyła, zrodziła się w

dramatyczny sposób, na przykład: on uratował mi życie albo ja ukradłam mu konia.

Ale poznaliśmy się, kiedy on sprzedawał fałszowane dzieła sztuki w Nowym Jorku.

Poszłam z przyjaciółką obejrzeć "niedawno odkryte" dzieło del Sarto. Nie stosowano jeszcze

skomplikowanych technik ekspertyzy, wykorzystywanych do określenia wieku i

autentyczności dzieła. Choć często konsultowano się ze znawcami, łatwo było oszukać. Ach,

te stare dobre czasy.

- Pani Humphrey Watson - zaanonsował lokaj. - Pani Alphonse North.

Lubiłam Eugenię Watson, od pięciu lat byłyśmy bliskimi przyjaciółkami. Uchodziłam

za mężatkę, ale żaden pan North nie istniał - wymyśliłam sobie zmarłego męża, bo kobieta

zamężna, choćby była wdową, miała więcej swobód niż panna.

Zajechałyśmy powozem przed dom przyjaciółki, a jej lokaj przytrzymał nam długie

spódnice i warstwy halek, kiedy schodziłyśmy po stopniach małego powozu na chodnik. Na

szczęście turniury były mniejsze, ale talię miałam ściśniętą do modnych czterdziestu pięciu

centymetrów. Zróbcie sobie dłońmi czterdziestopięciocentymetrowy okrąg. No właśnie. Cud,

że mój układ trawienny jakoś pracował.

- Coral! - powiedziała Eugenia i pocałowała dwa razy w policzek naszą przyjaciółkę,

panią Barrett-Smith.

- Eugenia! - zawołała Coral. - I droga Sarah. Dziękuję, że przyjechałyście.

- Dziękujemy, że nas zaprosiłaś. Jesteśmy szczerze zainteresowane dziełem, które

odkryłaś - zauważyła Eugenia, a ja wiedziałam, że mówi prawdę: jej mąż pracował w jednym

z wiodących domów aukcyjnych w mieście. Jeżeli Coral odkryła nowe źródło wcześniej

nieznanych szesnastowiecznych europejskich dzieł, Eugenia chciała o tym wiedzieć.

- Najpierw może przedstawię wam kogoś - odparła Coral. Skinęła wytwornym gestem

w stronę alkowy. Z jej cienia wyszedł elegancki mężczyzna. - Pani Watson, pani North - to

Louis Carstairs.

To był Incy. Przystojny, pięknie ubrany, miał raczej zagraniczny wygląd i, co

uświadomiłam sobie, kiedy pocałował mnie w rękę, był nieśmiertelny. Błysk rozpoznania w

jego oczach pozostał niezauważony przez moje przyjaciółki.

Do rzeczy. Obraz był sfałszowany, ale nikt tego Coral nie powiedział. Kupiła go i była

z niego szalenie dumna. Wdała się w szalony, płomienny romans z Incym, który trwał kilka

dobrych lat, a ja się z nim zaprzyjaźniłam. Oboje lubiliśmy dostatnie życie, bawiły nas te same

rzeczy i pasowaliśmy do siebie idealnie. Od czasu do czasu się sprzeczaliśmy, ale szybko się

godziliśmy. Z Incym wszystko było zabawniejsze, ciekawsze, bardziej niesamowite. To on

sprawił, że stałam się odważniejsza w kwestii wyglądu, i to przez niego zaczęło mi

odpowiadać coraz dziwniejsze zachowanie, i moje, i jego. Zawsze uwielbiałam podróże, ale to

Incy decydował, gdzie powinniśmy udać się na wypoczynek - do Egiptu, Peru czy na Alaskę.

Przez wszystkie te lata żyłam w przekonaniu, że przebywanie z Innocenciem

pozwalało mi być prawdziwą sobą, pełną i kompletną. Naprawdę tak mi się wydawało. Jak

mogłam się tak pomylić? Przez cały wiek byliśmy zlepieni ze sobą jak cukierek tofi z

podniebieniem. Czyżbym przez cały czas tkwiła w takim błędzie?

A teraz, proszę. Ukrywałam się przed nim dwa miesiące.

Widok Innocencia zbliżającego się do mnie nie przywiódł mi na myśl wszystkich

zabawnych chwil przeżytych razem. Mój umysł oblepiły niszczące wizje, przerażające sny,

narastający strach przed nim. Czyżby teraz moje koszmary miały się sprawdzić?

Serce biło mi wolno, ale nagle przyspieszyło. Znajdowałam się w stanie emocjonalnego

i psychicznego chaosu, nie potrafiłabym w stanie walczyć z Innocencio ani go przechytrzyć,

byłam zbyt daleko, żeby ktokolwiek mógł usłyszeć moje krzyki. Nabrałam do płuc boleśnie

zimnego powietrza i niezdarnie spróbowałam usiąść.

Innocencio. Za każdym razem, kiedy go sobie wyobrażałam, był splamiony krwią i stał

na skraju szaleństwa. A teraz zjawił się tu naprawdę. Moje najgorsze obawy ucieleśniły się w

ciemności.

Czyżby moje wspomnienia sprowadziły go tutaj?

Najlepiej byłoby, gdybym poderwała się na równe nogi i zmierzyła się z nim na stojąco,

bo w pozycji, w której się znajdowałam, nie miałam żadnych szans. Usiadłam z trudem i

oparłam się ciężko o słupek ogrodzenia. Dłonie drżały mi nerwowo na nogawkach spodni.

- Incy? - Jego imię wydobyło się ze mnie jak skrzek. Wysoka szczupła postać zbliżyła

się, a mnie oddech uwiązł w gardle, kiedy wyczułam pierwszą nutę zapachu jego wody

kolońskiej. Używał tej samej od lat trzydziestych XX wieku - nazywała się 4711.

Rozpoznawała ją każda komórka mojego ciała.

- Nas... nie mogę w to uwierzyć. To naprawdę ty. Szukałem cię. - Teraz znajdował się

nade mną, a ja bezskutecznie usiłowałam wyciągnąć ręce do góry, żeby jakoś się bronić. Ale

mięśnie miałam ociężałe, przemarznięte i prawie nie mogłam się ruszyć. Starałam się coś

wymyślić, ale wszystkie moje obawy pozbawiły mnie sił.

W tej chwili chmury odsłoniły księżyc - cienki jak palec sierp oświetlił nas anemicznym

światłem. Spojrzałam w górę na Incy'ego z sercem w gardle i... zamrugałam. Wyglądał...

zadziwiająco normalnie. W moich wcześniejszych wizjach przypominał dzikusa, pacjenta

zakładu dla obłąkanych z błyszczącymi ze złości oczami. Tymczasem wyglądał dobrze - był

porządnie ubrany, włosy zaczesał do tyłu. Był świeżo ogolony i miał spokojne, zmartwione

spojrzenie.

- Szukałem cię wszędzie - powtórzył. - Przejeżdżałem w pobliżu i... po prostu cię

wyczułem. - Wskazał bezkresną okolicę. - Myślałem, że zwariowałem, ale wrażenie było

bardzo silne. No i jesteś. - Zerknął na mnie. - Co ty tu robisz?

Umieram ze strachu. Ale to chyba nie była sensowna odpowiedź. Incy nie czekał na

odpowiedź.

- O Boże, jakie ty masz włosy! - zachichotał cicho. - Nie widziałem tego koloru...

nigdy. Ale przecież tobie jest zimno! - zauważył i zdjął gruby kaszmirowy płaszcz, który

kosztował pewnie cztery tysiące dolarów. Okrył mnie nim, mnie zaś przypomniały się nie tak

dawne czasy, kiedy siedziałam sama na dworze, a River zarzuciła mi na plecy swój płaszcz.

Podobnie jak wtedy, zaskoczyło mnie jego ciepło.

- Właśnie wracałam - odkaszlnęłam. - Czekają na mnie, miałam zaraz być. Czego

chcesz? - Mój głos był drżący i zdarty od płaczu.

Roześmiał się, lekko zakłopotany.

- Przykro mi, skarbie. Nie chcę się narzucać. - Ukląkł na śniegu. Jego piękne, ręcznie

szyte buty zaskrzypiały na zamarzniętej trawie. Podał mi rękę. Wolałam go nie dotykać, więc

sama podźwignęłam się z ziemi, chociaż wszystkie moje mięśnie protestowały.

Incy też wstał. Teraz byłam bardziej czujna, tajałam pod niewiarygodnie ciepłym

płaszczem. Ostrożnie przyjrzałam się przyjacielowi, ale jeżeli rzeczywiście popadł w zupełne

szaleństwo, to nie mogłam znaleźć żadnych jego oznak. Może po prostu wszystkie moje wizje

i sny były, jak się obawiałam, jedynie odzwierciedleniem mojej własnej wewnętrznej

ciemności, która właśnie w ten sposób się objawiała? Ta myśl była na tyle przytłaczająca, że

omal nie jęknęłam.

- Chodzi o to, Nas - ciągnął Incy. - ... że naprawdę się o ciebie martwiłem.

- Martwiłeś? Czemu?

- Nas... zniknęłaś bez słowa. - Jego głos był miły i nieskończenie rozsądny. Z nas

dwojga, na tym polu zapomnianym przez Boga i ludzi, to ja wyglądałam na stukniętą.

Nic nie odpowiedziałam.

- Owszem, zdarzało się, że któreś z nas wybierało się w podróż samo. Ale ja

zostawiałem ci wiadomość. A ty do mnie dzwoniłabyś z Bali czy skądkolwiek. Tym razem po

prostu zniknęłaś i nikt nie wiedział, czemu ani gdzie się podziałaś, ani czy coś się stało.

Powiew zimnego wiatru dostał mi się pod płaszcz. Zauważyłam, że Incy drży i zaciera

ręce.

- Trzymaliśmy się tak długo razem, kochanie, połączeni jak chleb z masłem. Jeżeli

postanowiłaś to zakończyć, jeżeli zerwaliśmy ze sobą, w porządku. Ale powiedz mi o tym,

dobrze? Nie każ mi się martwić, czy ktoś nie odrąbał ci głowy. - Brzmiało to zupełnie

racjonalnie. Poczułam się zdezorientowana. Nie mogłam uwierzyć w to, że nie jest taki, jak go

sobie wyobrażałam. Uciekłam od niego przestraszona i pełna odrazy z powodu taksówkarza.

Ale Incy, który stał obok mnie tej nocy, w żaden sposób nie przypominał tamtego Incy'ego.

Czyżby wszystko było jedynie wytworem mojej wyobraźni?

- Potrzebuję krótkiej przerwy. - Oblizałam spękane, suche wargi.

- Dobrze. W porządku. - Wyciągnął ręce, jak ktoś, kto chce uspokoić wariata. -

Rozumiem to. Naprawdę nie wiesz, dlaczego się o ciebie martwiłem? - Wypuścił powietrze,

zostawiając obłok pary w ciemności. - Wszędzie o ciebie pytałem. Próbowałem wróżyć ze

szklanej kuli! - roześmiał się, ukazując równe białe zęby. Przypomniałam sobie, kiedy je robił,

w latach osiemdziesiątych. - Oczywiście, donikąd mnie to nie doprowadziło. Kochanie, tak się

martwiłem. - Pokręcił głową. - Nie mogłem spocząć, dopóki nie upewniłem się, że nic ci nie

jest, dopóki nie zobaczyłem cię na własne oczy. Nawet jeżeli chciałaś zniknąć, musiałem

wiedzieć, że nic strasznego ci się nie stało. - Chuchnął w dłonie i roztarł je. - Gdybym sobie

odpuścił, a później dowiedział się, że potrzebowałaś pomocy, nie byłbym w stanie z tym żyć.

- A jak możesz żyć dalej po tym, co zrobiłeś taksówkarzowi? - wypaliłam.

Przechylił głowę, cofając się pamięcią, aż w końcu jego twarz się rozjaśniła.

- Ach, taksówkarz - powiedział, jakby dopiero zaskoczył, o co chodzi. - Coś ty, Nas,

czyżbyś była o to zła?

- Okaleczyłeś go! Na zawsze! - Wyprostowałam się trochę, a krew w moich żyłach

zrobiła się ciepła.

- Owszem - zgodził się. - To prawda. Byłem wściekły. Wywalił Katy z taksówki, jej

było niedobrze, a on zionął nienawiścią. Miałem wrażenie, że pluł na nas jadem. Ja go tylko

dotknąłem.

Nie zarzekał się, że jest niewinny, ani nie próbował usprawiedliwić swojego czynu. Nie

usiłował zbyć go śmiechem. Patrzył w przeszłość, jakby przypominał sobie całą tamtą noc.

Westchnął, wydychając kolejną chmurę.

- Kochanie, to dlatego uciekłaś?

- Powodów było wiele - wymruczałam.

Milczał przez chwilę, jakby rozważał to w myślach.

- W porządku - powiedział znowu. - Przykro mi, że to wszystko przeze mnie. Szkoda,

że mi tego nie wyjaśniłaś. Nieważne. Więc jesteś tu, na tej farmie. Byłaś tu przez cały czas?

Dobrze ci tu? - Wskazał w stronę River's Edge.

"Dobrze" nie było słowem, którym opisałabym mój pobyt tutaj. Wzruszyłam

ramionami.

- Słuchaj, jeżeli będę pewien, że jesteś cała, zdrowa i szczęśliwa, i otaczają cię

przyjaciele, będę mógł odjechać z czystym sumieniem - uśmiechnął się. - Bo będę mieć

pewność, że mojej przyjaciółce nic nie jest.

Przyjaciółce. Byliśmy przyjaciółmi przez bardzo długi czas. Więź, która nas łączyła,

można było wykorzystać jako definicję przyjaźni. Dzwoniłam do niego w nagłych sprawach, a

on zawsze się pojawiał. Kiedy on potrzebował pomocy, ja z radością wyciągałam pomocną

dłoń. Chodziliśmy razem na zakupy, przez co mieliśmy wpływ na to, jak ubiera się drugie.

Przez bardzo długi czas moje dni były znośne tylko dlatego, że obok był Incy. Kiedy byłam

zdołowana, robił najbardziej szalone rzeczy, żebym się rozchmurzyła. Co prawda striptizer nie

był najlepszym pomysłem, ale jednak. Wysyłaliśmy sobie czekoladki, kwiaty i drobne

podarunki. Raz dał mi studebakera. Ja podarowałam mu corvettę. Ujął mnie tym.

My po prostu... woleliśmy swoje towarzystwo od jakiegokolwiek innego. Podniosłam

wzrok i spojrzałam mu w oczy, tak ciemne, że wyglądały jak skrawek nocnego nieba.

Patrzyłam w te oczy milion razy, tuż przed zaśnięciem, nad stołem, na niezliczonych

liniowcach oceanicznych, w szpitalnej sali przyjęć.

Kogo mogłabym nazwać przyjacielem w River's Edge? Z zaskoczeniem musiałam

przyznać, że nikogo. Nikt mnie nie nienawidził, ale nikt nie był też prawdziwym przyjacielem,

nie takim, jakim był Incy, albo nawet Boz czy Katy.

Pomyślałam o Anne i Amy chodzących pod rękę, o Rachel i Brynne uczących się

razem z głowami jedna przy drugiej. Można by myśleć, że żywiołowości Brynne nie da się

pogodzić z wrodzoną pilnością Rachel, ale jeżeli chodzi o magyię, były chyba do siebie bardzo

podobne.

Ja byłam outsiderką w chwili przyjazdu i pozostałam nią przez ponad dwa miesiące.

Musiałam przyznać, że może sama byłam temu winna, kiedy przypomniałam sobie, jak

mieszkańcy River's Edge starali się pozyskać moje względy, a ja ich odrzuciłam - zaproszenia

na spacery, raz nawet do kina, na spędzenie popołudnia przy pieczeniu ciastek. Nigdy z nich

nie skorzystałam, zwykle kryjąc się w swoim pokoju.

Pamiętam, jak River powiedziała mi, że nigdy nie pokocham, dopóki nie zaakceptuję

siebie samej. Ciągle wydawało mi się to nieosiągalnym celem, podobnie jak w dniu, w którym

pojawiłam się tu niczym zabiedzony kundel.

Spieprzyłam sprawę, zmarnowałam ostatnie dwa miesiące. Oszukiwałam się.

Wszystkie moje wysiłki, żałosna praca, próby nauczenia się czegokolwiek, dopasowania się,

były pasmem bolesnych wspomnień. Co myślałam? Po co w ogóle próbowałam?

Przypomniałam sobie wyrozumiałe uśmiechy, spokojne tłumaczenie podstaw, które zna każdy

nieśmiertelny na świecie, każdy oprócz mnie. Musieli mieć ze mnie niezły ubaw.

Incy wypuścił kolejny obłok pary.

- Nie kojarzę, żeby w Massachusetts było tak zimno - stwierdził. Zerknął na delikatny

płatek śniegu kołyszący się w powietrzu jak leciutkie piórko. Wkrótce dołączył do niego

kolejny. Świetnie, brakowało tylko tego, żeby zasypał mnie śnieg. Nadal nie miałam dokąd

pójść, nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. A będę musiała oddać Incy'emu palto.

A potem co? Tak, wszystko dogłębnie przemyślałam. Podejmowałam wspaniałe

decyzje. Dużo się nauczyłam. Incy uśmiechnął się nagle i spojrzał na mnie.

- Pamiętasz wtedy, w Rzymie? Kiedy to było? Chyba w latach pięćdziesiątych. Pod

koniec? Byliśmy w restauracji, Boz coś opowiadał, a kelner postawił wielki półmisek

spaghetti. Byliśmy tacy głodni...

Scena stanęła mi przed oczami i uśmiechnęłam się mimowolnie, wiedząc, co będzie

zaraz.

- Boz oczywiście był zalany w trupa - powiedział Incy.

- Montepulciano - powiedziałam, przypominając sobie, jakie wino wtedy piliśmy.

- Wymachiwał rękami, opowiadając tę głupią historię o owcy - mówił Incy, zaczynając

chichotać. - A potem walnął pięścią w stół, żeby podkreślić puentę...

- I blat stolika wyleciał w powietrze, wyrzucając półmisek ze spaghetti - zaśmiałam się.

- Makaron był dosłownie wszędzie. Ale musiała być afera.

- Tego nie wiemy - stwierdził Incy. Miałam wrażenie, że jego uśmiech rozjaśnia całą

okolicę.

- Bo wybiegliśmy stamtąd, zostawiając Boza samego. Musiał wziąć winę na siebie -

przyznałam.

Incy odchylił głowę i się roześmiał, i chociaż widziałam go śmiejącego się milion razy,

nadal wydawał mi się zabawny. Szalony, ociekający krwią Incy z moich wizji wydawał mi się

w tej chwili zupełnie irracjonalny. Fakt, okaleczył taksówkarza. .. ale może to był zwyczajny

przypadek, po prostu Incy nie zapanował nad swoją ciemnością... i stało się. A może to ja go

do tego pchnęłam?

Ta myśl przyprawiała mnie o mdłości.

Zadrżałam. Muszę oddać Incy'emu płaszcz. Był tak rozkosznie ciepły. Niewiele

myśląc, wsunęłam ręce w przepastne rękawy i owinęłam się paltem.

Incy posłał mi słodki, czuły uśmiech.

- Tak się cieszę i tak mi ulżyło, że widzę cię całą i zdrową, skarbie - wyznał. -

Martwiłem się, ale nieźle sobie radzisz. Więc... zadzwoń do mnie, jak będziesz miała ochotę

znowu gdzieś wyjść, powspominać Boza.

- A co u niego? - Nadal nie mogłam się otrząsnąć z tego przerażającego obrazu.

- Wszystko w porządku. - Incy pokręcił głową. - On, Katy, Stratton i Cicely czekają

na mnie w Bostonie. Oni też się o ciebie martwili. Chcieliśmy się tu zatrzymać, a pod koniec

miesiąca wybrać się w sześćdziesięciodniowy rejs, który organizuje Halliday.

Uwielbiam rejsy. Żadnego jeżdżenia, szukania hoteli, restauracji. Poza tym można się

upić i grozi człowiekowi jedynie to, że wypadnie za burtę. O co jest naprawdę trudno.

- To rejs na Daleki Wschód - Chiny, Japonia, Tajlandia, Wietnam. A później dalej do

Indii. Oferują kilka fajnych całodziennych wycieczek. - Wzruszył ramionami. - Brzmi nieźle.

Jak obietnica raju.

- Hm. Ile kosztuje? - Nie żeby cena była dla nas problemem.

- Jak za darmo. - Incy prychnął. - Dwadzieścia dwa tysiące dolarów za kajutę. Za

sześćdziesiąt dni.

- Wszyscy się wybieracie? - Przypomniałam sobie poprzednie rejsy z moją paczką.

Były takie szalone.

Incy skinął głową.

- Stratton jeszcze się waha, zależy od dziewczyny, za którą się ugania.

- Och. Brzmi zachęcająco. Rejs zaczyna się pod koniec stycznia?

Przytaknął i schował dłonie do kieszeni sztruksów. Musiało mu być strasznie zimno,

przestępował z nogi na nogę.

- Tak. Chyba dwudziestego piątego stycznia czy jakoś tak. Katy upiera się, że na

wyjazd musi skompletować nową garderobę. - Przewrócił oczami. - Ale możemy zrobić

zakupy w Bostonie, a później nocnym samolotem polecieć do Los Angeles na statek. - Posłał

mi kolejny słodki, lekko melancholijny uśmiech. - Ucieszą się, że nic ci nie jest. Że tylko

ukrywasz się w lesie, przemarznięta.

Roześmiałam się cicho.

- Jak się tu dostałeś? - spytałam.

- Mam słodki wóz, caddy. - Wskazał od niechcenia przez ramię. - Najnowszy

Incymobil. Stoi przy drodze. Skupiłem się na tobie i wydawało mi się, że wyczuwam twoją

energię. Pomyślałem, że chyba oszalałem, ale coś kazało mi się tu zatrzymać, wysiąść i iść. No

i cię znalazłem.

- Och. - Znów oblizałam wargi. Mój samochód był zdezelowany.

- Kochanie, jesteś tu szczęśliwa, prawda? - Incy spojrzał na mnie. - Dobrze ci? Mogę

odjechać i być o ciebie spokojny?

Moje oczy znów napełniły się łzami, a Incy wyglądał na przestraszonego. Nie byłam

przecież płaczką, a Incy nie widział mnie przez ostatnie dwa miesiące, kiedy lałam łzy.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Czułam się rozdarta. Nie było mowy, żebym wróciła

do River's Edge i spojrzała w twarz jego mieszkańcom. A szczególnie teraz, kiedy byli

świadkami mojego upadku i mrocznej natury. Ale czy będzie mi lepiej samej? Będę musiała

zorganizować sobie całe życie. Co zrobię? Dokąd pójdę? Zawsze miałam mieszkanie czy dom,

wprawdzie Incy był strasznym bałaganiarzem, ale przynajmniej nie nudziło nam się razem.

Pobyt w River's Edge był pod wieloma względami podobny: miał pewien schemat.

Jeżeli opuszczę River's Edge i nie zostanę z Innocencio, co ze sobą pocznę? Ta myśl

mnie poraziła. Wyobraziłam sobie siebie w nowym miejscu, z kilkoma nieśmiertelnymi przy

boku, z którymi niewiele mnie łączy. To była ostatnia rzecz, której pragnęłam.

Ale czy miałam inne wyjście? Nadal obawiałam się Incy'ego. I nie byłam go pewna.

Wydawał się taki... swojski. Całkiem swojski. Swobodny, zabawny i naprawdę szczerze się o

mnie martwił, i nie był szalony. Szaleństwo zdyskwalifikowałoby go od razu.

Potarłam dłonią piekące oczy. Czułam, jakbym miała piasek pod powiekami. Śnieg

padał już mocniej.

- Nas. Znów się martwię. Czy ktoś cię zranił? Mam komuś skopać tyłek?

Ta myśl wydała mi się komiczna - Incy nigdy nie zaryzykowałby tego, że zniszczy

sobie ubranie. Uśmiechnęłam się lekko.

Byłam zmrożona - nie z zimna, ale z powodu niezdecydowania i całkowitego

skołowania. Już dwa miesiące temu byłam zagubiona i nie wiedziałam, kim jestem, ale teraz to

wrażenie przybrało na sile.

- Posłuchaj - rzekł Incy poważnie zmartwiony. - Chcesz się stąd wydostać? Możesz

wsiąść do samochodu. Włączę ogrzewanie, a za dwie godziny będziemy w Bostonie. Będziesz

mogła wziąć gorącą kąpiel z brandy, rozgrzejesz się od stóp do głów. Wezwiemy obsługę

hotelową. Poczujesz się jak nowo narodzona. A jutro postanowisz, na co masz ochotę.

Wszystko to brzmiało tak bardzo kusząco, że mało nie jęknęłam. Ale jak mogłabym

wskoczyć do jego samochodu i zapomnieć o wszystkim? Przecież przez dwa ostatnie miesiące

to właśnie przed nim się ukrywałam. Ale nie mogłam tu zostać.

- Nie chcę cię namawiać. Wiem, że robisz ten... eksperyment dla siebie i chcę cię w

tym wesprzeć - tłumaczył uprzejmie.

Przypomniały mi się czasy, kiedy postanowiłam uczyć się baletu, w Paryżu, pod koniec

lat czterdziestych. Incy delikatnie zwrócił mi uwagę, że baletnice, które odnoszą największe

sukcesy, zaczęły trenować w dzieciństwie. A ja miałam... no wiecie, już ponad czterysta lat.

Ale mimo wszystko wspierał mnie, poszedł ze mną kupić kostium i baletki. Przyszedł nawet

na występ, a ja w końcu zmądrzałam i rzuciłam to w diabły.

- Jeżeli będziesz chciała, możemy się spotykać. Nie musisz żyć z nami, ze mną, jeżeli

potrzebujesz więcej przestrzeni - dodał szybko. - Zrobisz, co zechcesz. Możesz jutro wylecieć

z Bostonu i udać się dokąd chcesz. Ale będziemy się bardzo cieszyć, jeżeli zostaniesz z nami.

Byłbym przeszczęśliwy, gdybyś wybrała się z nami w rejs. Kto inny doceni przekrój społeczny

ludzi, których można spotkać podczas takiej wyprawy? Chyba tylko ty. - Bezlitośnie

wyśmiewaliśmy garderobę i fryzury współpasażerów, siedząc przy barze i sącząc rickeya

2

na

dżinie. Ale czy teraz miałam prawo oceniać czyjś strój czy uczesanie?

Przypominało to dobijanie rannego: wizja rejsu była obietnicą raju. Sześćdziesiąt dni

obserwowania ludzi, oglądania fascynujących rzeczy, bez konieczności myślenia o

czymkolwiek.

Bez pracy i nauki, i udawania, że jestem coś warta. Nie musiałabym patrzeć na Reyna,

widzieć twarzy Amy promieniejącej na jego widok. Bez River, która daje mi kolejną szansę,

jedną za drugą.

Uciekłam już kiedyś od Incy'ego. Dałam się przekonać, że jest zły i niebezpieczny.

I uciekłam już kiedyś od River.

Byłam niezła w uciekaniu. Nie byłam typem bohatera. Z jakiegoś powodu wyobraziłam

sobie Reyna, zdegustowanego moim tchórzostwem, który nigdy nie zrozumie mojej potrzeby

ucieczki. Na pewno pomyśli, że jestem cykorem, dużym dzieckiem. Na szczęście nie

obchodziło mnie, co pomyśli Reyn. Cała ta sytuacja była bezsensowna.

Wiedziałam to.

Nic nie było pewne, niewzruszone jak skała. Żadna decyzja nie wydawała mi się

dobrym pomysłem.

2

Koktajl alkoholowy z dżinu (lub wódki), soku z limonki (lub cytryny), wody sodowej, cukru i lodu (przyp. ttum.)

Naprawdę nie miałam pojęcia, co zrobić, ale wiedziałam, że cokolwiek postanowię,

odbije się na moim życiu.

Daj mi znak, błagałam w milczeniu. Boże? Wszechświecie? Ktokolwiek? Daj mi znak.

Powiedz mi, co robić.

Proszę, niech ktoś mi powie, co robić...

- Nas? - Głos Incy'ego był łagodny. - Chodź, wsiadajmy do auta. Zaopiekuję się tobą,

dobrze?

Rozdział 18

Trzy godziny później patrzyliśmy na miliony jasnych świateł Bostonu. Zatrzymaliśmy

się na chwilę po drodze i kupiliśmy wino i paczkę twinkiesów, i muszę przyznać, że te dwa

wspaniałe produkty w połączeniu smakują nieciekawie. Incy co pewien czas spoglądał na mnie

i się uśmiechał.

- Co jest? - spytałam.

- Tak się cieszę, że cię widzę - odparł. - Wiem, że to głupie. W końcu jesteś dużą

dziewczynką, ale nie mogłem przestać się martwić. Poza tym wiesz, że było to dla mnie

trudne. - Zaśmiał się gorzko. - Dobra, dość już o tobie. Pomówmy o mnie. Tak się

przyzwyczaiłem, że wszystko robię z tobą, że przez jakiś czas byłem wytrącony z równowagi.

Wzięłam kolejny łyk wina - najlepszego, jakie miała w ofercie sieć Selen-11 przy

Highway 2 - i poczułam pierwszy dreszcz niepokoju, odkąd wsiadłam do samochodu. O jakiej

równowadze on mówi? Czy wsiadając do tego caddy'ego, zrobiłam najgłupszą rzecz na

świecie? Czy to znaczy, że wsiadłam do samochodu z zabójcą?

- Jak to... wytrącony z równowagi? - zapytałam i zaraz tego pożałowałam, bo wcale

nie chciałam usłyszeć odpowiedzi. Po prostu dały o sobie znać godziny terapii - zaczęłam

stosować to, czego się nauczyłam. Było to dla mnie czymś nowym i innym. Obserwowałam go

kątem oka, na wypadek gdyby zaczął się dziwnie zachowywać albo zmienił w wilkołaka czy

coś takiego. Tak, zdecydowanie, zamiana w wilkołaka zdyskwalifikowałaby go.

- Nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo jestem od ciebie uzależniony - wyznał

szczerze, a potem zaśmiał się potulnie. - Tak się przyzwyczaiłem, że się ciebie radzę, wszystko

z tobą planuję i robię, że kiedy zniknęłaś, snułem się żałośnie, aż w końcu Boz walnął mnie i

powiedział: "Weź się w garść, chłopie!"

Ostatni wyraz wymówił z czystym brytyjskim akcentem, jakby cytował kwestię

filmową, i się roześmiał.

- Hm... - Przyglądałam się mu uważnie.

- Zawsze za tobą tęskniłem, ale nauczyłem się samodzielnie kąpać i ubierać. -

Wzruszył ramionami.

Nie, w tym mu nie pomagałam. Na miłość boską. Przesadzał.

- Oj.

- W końcu zacząłem planować za jedną osobę. - Kolejne potulne wzruszenie ramion.

Wydawał się tak cholernie normalny. Niewiarygodnie normalny i zdrowy, nawet bardziej niż

wtedy, kiedy uciekłam. Może moje odejście dobrze mu zrobiło? Przerwało ciąg złych zdarzeń,

w które byliśmy uwikłani? Może ciemność promieniowała ode mnie już wtedy i miała wpływ

na niego i na nas wszystkich? A kiedy mnie zabrakło, zdołał się odtruć? W takim przypadku

wszystko na pewno znów się powtórzy - nadal byłam przesiąknięta złem. Ale teraz miałam

tego świadomość. Czy to w czymś pomoże? Nie wiedziałam, a zastanawianie się nad tym

przyprawiało mnie o ból głowy. Nie chciałam o tym myśleć, rozbierać wszystkiego na czynniki

pierwsze. Chciałam po prostu... czuć się lepiej.

Nawet Incy był teraz w lepszej formie, twardo stał na ziemi.

Domyślałam się, że wszystko w końcu się wyjaśni. Albo wszystko będzie w porządku,

albo moje życie stanie się o wiele bardziej przerażające, niż byłam sobie w stanie wyobrazić.

Jedno z dwóch.

Jakoś sobie z tym poradzę, tak jak zawsze sobie radziłam - w ciągu czterystu

pięćdziesięciu lat przetrwałam głód, plagi, powodzie, wojny i kryzysy gospodarcze.

Wyglądałam przez okno na zatłoczone ulice Bostonu, przyjemnie zamroczona

paskudnym winem w ciepłym aucie Incy'ego. Miałam niezliczoną ilość wspomnień z Incym w

samochodzie, począwszy od pierwszego modelu TS do dzisiejszego caddy'ego. Razem

rozbiliśmy jakieś osiem czy dziewięć aut, stając się bohaterami wielu gazetowych nagłówków

w stylu: "Cudownie ocaleni z poważnego zderzenia". Pamiętam jazdę autostradą w

Niemczech i przez ciemną pustynię w nocy. Mieliśmy zjawiskowe samochody sportowe i stare

blaszane buggy z oponami podobnymi do rowerowych. Incy i ja. Tyle wspomnień.

W moim umyśle pojawiła się twarz River i musiałam sporo wypić z butelki, żeby

wymazać ją z pamięci. Czy będą zaskoczeni, że to zrobiłam, że znów jestem z Incym? A może

pokręcą tylko głowami i pomyślą, że zawsze wiedzieli, że polegnę w brawurowym stylu. Będą

mnie szukali? A może już mnie szukają? A Reyn... chciał czegoś ode mnie. A ja uciekłam

przed nim jak zając przed lisem.

Przez ułamek sekundy wyobraziłam sobie ulgę na widok przychodzącego po mnie

Reyna, wyrywającego mnie Incy'emu, ratującego mnie przed samą sobą.

Później wściekłam się, że taka myśl zaświtała mi w głowie, iż jestem taka słaba i

potrzebuję kogoś, kto mnie ocali przede mną samą. Pieprzyć to! Ja chyba znam siebie

najlepiej! Ich styl życia może i jest dobry, ale nie dla mnie! Ja nie jestem do tego stworzona. W

moim przypadku się nie sprawdził. Zbeształam się za to, że wyobraziłam sobie Reyna, silnego,

silniejszego ode mnie.

Umiałam zatroszczyć się o siebie, robiłam to cztery i pół wieku. Nie potrzebowałam,

żeby on ani ktokolwiek inny ratował mnie przed czymkolwiek.

Wszystko było w porządku.

Byłam spragniona dobrej zabawy po dwóch długich miesiącach harówki i frustracji.

- Jesteśmy - zakomunikował Incy, podjeżdżając przed portal Liberty Hotel.

Zatrzymywaliśmy się tu kilka razy; był to jeden z najlepszych i najfajniejszych hoteli.

Dzięki temu, że kiedyś był miejskim więzieniem, zyskiwał na atrakcyjności o co najmniej

osiem punktów. Projektant wnętrz nawiązał do tamtego okresu - jedna z restauracji nazywała

się, na przykład, Paka.

Do samochodu podbiegł lokaj i otworzył Incy'emu drzwi, a boj hotelowy otworzył

drzwi mnie.

- Witamy w Liberty, madam - powiedział. - Mogę wziąć bagaż?

- Nie mam bagażu. - Przełknęłam ślinę, myśląc o tym, co zostawiłam u River. Mój

amulet. Najcenniejszą rzecz mojej matki. Rodzinny tarak-sin.

A oprócz niego wszystkie paskudne ciuchy robocze. Dobre posunięcie. Tu, w

Bostonie, miałam sejf z pieniędzmi, paszportami itd. Widzicie? Żadnych problemów, same

rozwiązania.

- Ach. Bardzo dobrze. - Udawał, że nie zwraca uwagi na mój zjawiskowy, za duży

płaszcz narzucony na brudne dżinsy, a do tego buty robocze. Uśmiechając się, ruszył

przodem, żeby otworzyć nam ciężkie hotelowe drzwi.

Kiedy przekroczyłam próg, powróciłam do mojego starego życia.

Było potwornie jasno. Światło spływało mi na powieki tak, że musiałam wcisnąć

głowę pod poduszkę. Leżałam na wielkim, rozkosznie wygodnym łóżku, z rękami i nogami

rozrzuconymi na pościeli.

Światło?

Poderwałam się z łóżka i od razu tego pożałowałam. Zaburczało mi w brzuchu i

zakręciło mi się w głowie.

Na dworze było jasno! Musiałam nieźle zaspać! Na pewno...

Nie byłam w domu. Byłam w Liberty w Bostonie, z Incym. Spojrzałam na zegarek,

mrugając nieprzytomnie. Była ósma trzynaście. Domyślałam się, że rano. Nie spałam tak długo

od miesięcy.

Pochyliłam się do szafki nocnej i chwyciłam za telefon, a potem wybrałam numer

obsługi hotelowej. Powoli poprawiłam cztery puchowe poduszki i ostrożnie się położyłam.

Zamówiłam paczkę ciastek, kilka kieliszków mimozy

3

, a do tego parę alka seltzer, a później

opuściłam słuchawkę na łóżko.

Zdumiewające, że znów byłam z Incym. Przyjechaliśmy wczoraj około dziesiątej

wieczorem. Incy cały rozpromieniony zaprowadził mnie na najwyższe piętro, do

najokazalszego apartamentu w hotelu. W środku Boz i Katy, cali i zdrowi, kłócili się

żywiołowo ze Strattonem i Cicely o... nie żartuję... Buffy. Postrach wampirów.

Podnieśli wzrok, zszokowani, kiedy weszłam do środka, a Katy dosłownie się cofnęła,

kiedy zobaczyła, co mam na sobie: oliwkowe dżinsy ubłocone na kolanach, ciepły

podkoszulek i flanelową roboczą koszulę w kratę.

- A jednak ją porwali! - wykrzyknęła Katy. - Incy, miałeś absolutną rację! Nas,

przetrzymywali cię w obozie pracy na farmie?

- Tak jakby - powiedziałam.

- Miło cię widzieć, Nasty! - Objęcia i pocałunki.

- Tęskniliśmy za tobą! - Zwłaszcza Katy wyglądała na szczerze podekscytowaną moim

widokiem. Przyjrzałam jej się uważnie, ale nie przypominała Katy z mojej wizji. Poza tym na

pewno nie była w kawałkach ani w ognisku. To dobrze. - A tak poważnie, co ty masz na

sobie? Urwałaś się z balu kostiumowego?

- Tak jakby. - Wzruszyłam ramionami i wzięłam chocolatini, które wcisnęła mi do ręki.

Wzięłam duży łyk. Drink był wyśmienity. Uśmiechnęłam się do Incy'ego, który odwzajemnił

uśmiech z drugiego końca pokoju. Imprezę czas zacząć!

Ta część Bostonu idealnie nadawała się na tego rodzaju wycieczki. Włożyłam

pożyczone ciuchy i ruszyliśmy na podbój okolicznych pubów, barów i klubów. Nie było mnie

dwa miesiące, ale nie miałam ochoty spowiadać się z mojej porażki na farmie. Za to im nie

zamykały się usta - opowiadali, jak wyrzucano ich z samolotów, wypraszano z przyjęć, ktoś

wspomniał niefortunny incydent, kiedy to ciężki hotelowy stół wyleciał przez balkon, bo

3

Drink na bazie szampana i soku pomarańczowego (przyp. tłum.)

próbowali trafić nim do basenu. Chybili tylko o metr. Boz przegrał zakład o tysiąc dolarów. A

Cicely opowiedziała, jak przypadkowo spłoszyła konia w Central Parku i o mało nie

przewrócił dorożki, ruszając z kopyta, a woźnica w cylindrze robił wszystko, żeby go

zatrzymać, zanim kogoś stratuje.

Te historie wywołały uśmiech na mojej twarzy. Szczególnie Katy miała wiele do

opowiedzenia, a jej opisy rozwścieczonych ludzi były ostre, uszczypliwe i niewiarygodnie

zabawne. W miarę upływu czasu, opowieści stawały się coraz mniej interesujące. Ożywiłam

się dopiero, kiedy Boz wspomniał o instalacjach artystycznych w Barcelonie. Marzyłam, żeby

je zobaczyć. Pomysł wydawał się szalony i ambitny - całe miasto w pomnikach. W ciągu tego

wieczoru wypiliśmy i zjedliśmy wszystko, na co przyszła nam chęć. A do tego nie musiałam

przygotowywać niczego sama ani sprzątać. Byłam zachwycona.

Wróciliśmy około drugiej, dość wcześnie, bo niestety bary w Bostonie są o tej

godzinie zamykane, ale imprezę kontynuowaliśmy w naszym apartamencie, aż szefostwo

hotelu przyszło nas poprosić, żebyśmy się uciszyli. Było nieźle.

Tyle tylko... że zapomniałam o nieuniknionych przypadłościach poimprezowych. Teraz

czułam się naprawdę okropnie. Jakbym miała dżumę. A doskonale znałam jej objawy i skutki.

Cóż, wieki doświadczenia. Krótka dygresja: czarną śmierć, która zabiła około czterdziestu

procent Europejczyków, teraz można wyleczyć standardową kuracją antybiotykową.

Wyobrażacie sobie? Antybiotyki. Leczące śmiertelną zarazę, która wyniszczyła prawie połowę

Europy. To niesamowite, prawda? Czasami chciałabym się jednak cofnąć w czasie.

Nie byłam w stanie się podnieść, kiedy do drzwi zapukał ktoś z obsługi hotelowej. Na

szczęście wszedł sam i postawił przy łóżku ładną tacę platerowaną wzorem serwetkowym.

- Mógłby pan trochę bardziej zaciągnąć zasłony? - poprosiłam, sięgając po pierwszą

mimozę. Mhm. Dobry, markowy szampan. Do tego trochę witaminy C z soku

pomarańczowego. Mieliśmy przecież sezon grypowy.

Kelner zablokował dopływ porannego światła, tworząc w pokoju błogi półmrok.

Przełknęłam duńskie ciastko, kolejną mimozę, wypiłam drinka z alka seltzer.

Uświadomiłam sobie, że jestem wyczerpana i że nie mam powodu, żeby wstawać. Zdjęłam

tacę z łóżka, poprawiłam poduszki i zanurzyłam się w miękkim, ogromnym materacu.

Podciągnęłam kołdrę pod brodę i pomyślałam, że nigdy w całym życiu nie było mi bardziej

wygodnie. Takie życie powinnam wieść. Co. Za. Luksus.

- Dalej! Wstawaj, śpiochu!

Poczułam, że ktoś wali mnie poduszką w plecy. Ostrożnie wychyliłam głowę spod

kołdry. Zasłony były rozsunięte, a pokój wypełniało jasne zimowe światło, które znów nękało

moje gałki oczne.

- Och, przestań - wymamrotałam, wyciągając rękę.

- Jest druga po południu. - Incy przysiadł na brzegu łóżka.

Dziwnie było znów go widzieć. Przecież całkiem niedawno zastanawiałam się, czy

jeszcze kiedyś w życiu go zobaczę. Po tym, jak bez wyraźnego powodu zbudowałam wokół

niego olbrzymi mur strachu, nadal wyglądał... dobrze. Miał trzeźwe spojrzenie, a był to drugi

dzień, hura! Ileż to razy budziłam się z Incym w hotelu czy apartamencie? Milion? Na pewno

wiele. To prawda, często lądował u kogoś innego. Ja czasami też. Ale przez ostatnich sto lat

spędzaliśmy razem mnóstwo czasu. Z żadną inną osobą w ciągu całego mojego życia nie

spędziłam tyle przyjemnych chwil, co z Incym.

I znów byliśmy razem.

- Widzę, że już śniadałaś. - Użył osobliwego sformułowania, żeby mnie rozbawić.

- Tak - odpowiedziałam, siadając i odgarniając włosy z twarzy. - Co nieco.

- Wstawaj. - Incy rzucił poduszkę w stronę zagłówka i się odniósł. - Mamy dzisiaj

mnóstwo rzeczy do załatwienia.

- Na przykład? - Z pewnością nie będzie to zbieranie jajek od wściekłych kur ani

sprzątanie stajni. Dzięki, dzięki, dzięki Bogu.

Kopnął moje stare ubranie z odrazą.

- Twoje ciuchy są okropne, a nie możesz w nieskończoność pożyczać ubrań. Włosy

masz w opłakanym stanie. Gdybyś nie włożyła na siebie wczoraj miu miu Cicely, nie mógłbym

się z tobą pokazać publicznie. Musimy się tobą zająć. Dalej! Masz siedemnaście minut!

Uśmiechnęłam się. Incy był zabawny. Bystry i pełen życia. Potrafił być niewiarygodnie

wkurzający, ale był też zabawny. Pan Ekscytacja. Impreza zaczynała się, jak tylko przekroczył

próg. Był katalizatorem - wszystko działo się dzięki niemu. A ja znajdowałam się wtedy u jego

boku.

- Co? - spytał.

- Przejmujesz się tym, co mam na sobie - zauważyłam. Reyn napomknął na temat

mojego wyglądu zaledwie parę razy i bynajmniej nie po to, żeby go skomplementować.

- Tak. - Incy był najwyraźniej wzburzony. - Jesteś piękną dziewczyną. Powinnaś nosić

satynę i aksamit. Dla mojej laleczki tylko to, co najlepsze.

Znów się uśmiechnęłam. Od tak dawna nikt nie nazwał mnie piękną. Uświadomiłam

sobie, że przy Incym naprawdę czułam się piękna. Całe wieki nikt nie zachwycał się moim

wyglądem - a już na pewno nikt w River's Edge - więc było to dla mnie czymś fantastycznym.

Chwyciłam ostatnie ciastko i poszłam pod prysznic. Gorąca woda była cudowna.

Ciastko trzymałam w wyciągniętej ręce, żeby nie zamokło, aż całe je zjadłam. Potem zmyłam z

dłoni lepką słodycz. Bardzo skutecznie.

Zanim zdążyłam wyjść z łazienki, Incy wyrzucił moje stare ubranie, więc na zakupy

udałam się w hotelowym ręczniku, z apaszką wokół szyi.

- Myślę o odcieniu magenty - powiedziała stylistka i zagryzła wargi w skupieniu.

Jeszcze raz przeczesała dłonią moje włosy, pozwalając im przepłynąć między palcami. - Są w

zadziwiająco dobrym stanie, jak na tak mocne rozjaśnianie. - Zmarszczyła czoło, ujęła kosmyk

pomiędzy kciuk i palec wskazujący i potarła. - O mój Boże, nie są rozjaśniane. To twój

naturalny kolor. Nieźle.

- To twój naturalny kolor? - Incy wstał z krzesła i podszedł do nas. - Żartujesz.

- Nie. - Przypomniałam sobie River wypowiadającą zaklęcie, które miało odsłonić

prawdziwą mnie. Teraz znów się maskowałam. I co z tego? Czułam się swobodnie, a to

najważniejsze. - Chyba ich nie widziałeś.

- Nie - przyznał Incy, najwyraźniej oszołomiony. Dotknął moich włosów, uśmiechnął

się i usiadł z powrotem. - Cóż, już starożytni Rzymianie farbowali włosy.

Uśmiechnął się do mnie szelmowsko, a ja się skrzywiłam. Aż taka stara nie jestem.

- W każdym razie potrzebujesz radykalnej zmiany - zarządził. - Zgadzam się, że

magenta będzie idealna. I może strzyżenie maszynką? Przy twoich oczach efekt będzie

olśniewający.

Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze i zobaczyłam pozornie skromny kaszmirowy

sweter i miękkie jak masło zamszowe piaskowe spodnie od Comme des Garcons. Nie

wiedziałam nawet, ile dziś wydałam. Same tylko czarne botki do kostek od Ann

Demeulemeester - kwintesencja doskonałości - kosztowały trzy razy tyle, ile wydałam podczas

mojego wygnania. Byłam ubrana elegancko i kosztownie.

W takim stroju w końcu przestałam wyglądać jak strach na wróble.

Wyciągnęłam ręce. Incy kupił mi przepiękny złoty pleciony pierścień przyjaźni

HorSenBroos wysadzany szmaragdami tak dużymi, że zmieściłby się w nich mały pies.

Migotały w świetle salonu, a ja obracałam rękę pod różnymi kątami. Incy zauważył, co robię, i

uśmiechnął się do mnie.

Stylistka w tym czasie bawiła się moimi włosami, wygładziła je i zrobiła przedziałek na

środku głowy. Chyba czekała, aż spłynie na nią fryzjerskie natchnienie. Nie byłam u fryzjera

od niepamiętnych czasów. Nawet przed wyjazdem do River's Edge moje rozwichrzone włosy

rosły, jak chciały, bo nie byłam w stanie utrzymać ich w ryzach.

- Nie, nie chcę cięcia maszynką - zakomunikowałam. - Za dużo zachodu z układaniem.

Może po prostu podcięłaby pani końcówki, nadała włosom kształt, ale zostawiła długie?

- Jasne - zgodziła się stylistka, a Incy zmarszczył brwi.

- A może coś asymetrycznego, posągowego? - zasugerował. - Żeby podkreślić

wyjątkowy kształt serca twojej twarzy, twoje piękne oczy?

Usiłowałam cofnąć się pamięcią i zastanowić, czy wcześniej Incy ingerował w mój

wygląd.

Czyżby moje ubrania i fryzury odzwierciedlały jego, a nie mnie? Skąd mam wiedzieć?

W zasadzie nie było w ogóle "mnie", która mogłaby się odzwierciedlać. Zastanawiałam się też,

jak Incy zareaguje, kiedy się mu sprzeciwię.

- Nie - zaprotestowałam łagodnie. - Chcę coś prostego, żeby je umyć i mieć spokój.

Nie chcę ich suszyć, nakładać pianki i się z nimi bawić.

Stylistka z zastygłą twarzą spojrzała mi w oczy w lustrze, jakbym zaproponowała co

najmniej trwałą ondulację, tak modną w latach osiemdziesiątych. Uniosłam brwi i się

uśmiechnęłam.

Incy westchnął, uśmiechnął się do mnie i wyciągnął ręce.

- Jak chcesz, kochanie - westchnął. - To twoje włosy. - Odwrócił się, położył nogi na

krześle obok i zaczął czytać czasopismo plotkarskie z pozaginanymi rogami.

Uspokój się, zganiłam się. Co z tego, że miałaś parę snów i wizji. Spójrz na niego:

wcale nie chce kontrolować każdego twojego ruchu. Nie stresuj się.

Spojrzałam znów w lustro i napotkałam wzrok fryzjerki.

- Nie chcę magenty - oznajmiłam. - Wolę jakiś odcień czerwieni.

Na przykład magentowy w odcieniu czerwieni?

- Chciałam jakiś odcień czerwieni. - Okręciłam głowę, żeby przyjrzeć się, jaki kształt

ma moja nowa fryzura. Co prawda wyglądałam, jakbym wpadła głową do zbiornika z

barwnikiem do cukierków wiśniowych, ale włosy były obcięte idealnie i nieźle układały się

przy kręceniu głową.

Cieszyłam się fryzurą, dopóki mogłam, bo aby uzyskać taki efekt sprężystości, trzeba

było suszyć włosy suszarką, nałożyć piankę, spryskać lakierem... W imię tego efektu wiele

produktów do stylizacji oddało życie. To przekraczało moje możliwości, nigdy sama nie

osiągnę tego efektu. A do tego ta cholerna magenta. - Chyba dość wyraźnie mówiłam, że nie

chcę magenty?

- Ale wygląda fan-tas-tycz-nie - oceniła Cicely, stając obok mnie. Byłam znów w moim

pokoju hotelowym. Szykowaliśmy się na wyjście do Den, który przedstawiono mi jako

superszałowy nowy klub.

- To magenta. - Usiłowałam przypomnieć sobie zaklęcie River, cofające zmiany, które

oczywiście pojawiło się w moich myślach jako magyicznie brzmiący bełkot. - Jestem do siebie

zupełnie niepodobna.

- Bo nie wyglądasz już jak Hilda pastuszka? - Katy pochyliła się nade mną i otworzyła

buzię, i zaczęła malować mi rzęsy. Dostrzegła mój wzrok i uniosła brwi. - Skarbie, wyglądałaś

jak Hilda pastuszka. Teraz przypominasz zjawisko. W końcu jesteś do siebie podobna.

Miałam fryzurę w kolorze jaskrawego różu, ułożoną na sprężystego boba sięgającego

ramion, z kilkoma sterczącymi kosmykami nad czołem. Stylistka wycieniowala je umiejętnie.

Byłam po prostu modnie ostrzyżona. Na szyi miałam szeroki naszyjnik z mnóstwa cieniutkich

żyłek z zielonymi i fioletowymi kryształkami Swarovskiego. Pod kolię włożyłam cieniutką

jedwabną apaszkę, żeby mieć podwójną ochronę. Wiecie dlaczego.

Zawiązałam limonkowozielony satynowy top podkreślający parę miejsc, w których

przybyło mi ciała. Domyślałam się, że celowo był tak skrojony, wolałam się w nim nie

pochylać. Zastanawiałam się, co River - czy Reyn - pomyśleliby na temat moich zupełnie

niepraktycznych czarnych kabaretek i zupełnie niepraktycznych i zadziwiająco niewygodnych

szpilek od Louboutina. Na szczęście ani Reyna ani River tu nie było, i również na szczęście,

niewiele mnie to obchodziło, co by sobie pomyśleli. Wyglądałam niesamowicie. Z

zaskoczeniem stwierdziłam, że naprawdę ładnie.

Wszystkie kościste, wklęsłe miejsca wypełniły się podczas pobytu na farmie, chyba

dzięki komosie ryżowej. Nie pamiętam, kiedy miałam tak czystą i promienną cerę.

Wyglądałam atrakcyjnie i modnie. Hm. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio było

tak dobrze. W latach sześćdziesiątych? Pod koniec siedemdziesiątych?

- Panie? - Boz wetknął głowę za drzwi łazienki.

Kiedy po raz pierwszy go zobaczyłam, mogłam powiedzieć o nim jedynie tyle, że jest

niewiarygodnie przystojnym blondynem. Po upływie kilku dekad z przekonaniem twierdziłam,

że gdyby Robert Redford i Brad Pitt mieli ukochane dziecko, byłby nim właśnie Boz.

Za każdym razem, kiedy widziałam go żywym, czułam ogromną ulgę. To były dziwne,

dziwne sny. Wywołał je pewnie nadmiar zdrowego jedzenia. Na szczęście mój organizm się z

niego oczyszczał.

- Jesteśmy gotowe - powiedziała Katy, przeglądając się w lustrze.

Przez lata zmieniałam wygląd tak często, jak tylko mogłam - wypróbowałam każdy

kolor włosów i każdą ich długość, dość szeroki wachlarz możliwości, jeżeli chodzi o wagę,

różnorakie odcienie bladości i opalenizny. Katy była jedną z niewielu znanych mi

nieśmiertelnych, którzy woleli nie eksperymentować ze swoim wyglądem. Była naturalną

szatynką ze słonecznymi pasemkami we włosach, miała skórę w odcieniu kości słoniowej i

brązowe oczy.

Włosy podpinała albo nosiła rozpuszczone, czasami je kręciła. I na tym koniec.

Podobnie z wyczuciem mody (możecie umieścić to w cudzysłowie, jeżeli chcecie) - moje

ocierało się o ekstrema, od chłopskiej juty i szorstkiego lnu poprzez piękne ręcznie tkane

jedwabne żakardy, porozdzierane dżinsy i ciuchy w luzackim stylu po nowoczesną elegancję,

za to Katy zawsze miała bardzo drogi gust, jeżeli chodzi o ubrania. Nie ubierała się

ekstrawagancko, ale z wyczuciem. Stawiała na bardzo drogie ciuchy, pięknie skrojone i

uszyte, dekada za dekadą.

Cicely

natomiast

przypominała

wieczną

nastolatkę.

Owszem,

większość

nieśmiertelnych zachowuje bardzo młody wygląd, bo proces starzenia spowalnia się u nas,

kiedy kończymy piętnaście czy szesnaście lat. Są jednak wyjątki, na przykład Jess, który

wyglądał na sześćdziesiątkę. River, która miała tysiąc trzysta lat, a wyglądała jak

trzydziestolatka, tyle że lekko posiwiała. Ja mieściłam się w przedziale pomiędzy

siedemnastym a dwudziestym pierwszym rokiem życia. Ale Cicely wyglądała naprawdę

młodo. Dzięki odpowiedniemu makijażowi udawało się jej wejść wszędzie. Bez makijażu nie

mogła sama pójść na film dla dorosłych.

Była mniejsza niż ja, drobniejsza, miała szczuplutkie nadgarstki i kostki jak angielska

dama urodzona pod koniec XIX wieku, w którym rzeczywiście się urodziła. Włosy miała

delikatne, kręcone, w kolorze słonecznego blondu. Tylko jej stroje czasami budziły

wątpliwości. Uwielbiała najnowsze trendy, bez względu na to, jakie były, i robiła zakupy w

sklepach dla nastolatek. Była ładna, bardzo ładna, ale nie grzeszyła elegancją czy subtelnością.

Nie twierdzę, że ja jestem elegancka. Potrafiłam się ubrać, ale w głębi duszy było mi to

obojętne. Po prostu nie przejmowałam się tym za bardzo. Natomiast Cicely dbała o wygląd

tak, jak robiły to nastolatki.

Wszystkie trzy bardzo się różniłyśmy. Wcześniej chyba tego nie zauważałam. Jednak

Katy i Cicely były moimi najlepszymi przyjaciółkami i niejeden raz przemierzyłyśmy wspólnie

świat.

- Babeczki, wyglądamy olśniewająco! - Wzięłam je obie pod rękę i uśmiechnęłam się

do naszego odbicia w lustrze. Cicely roześmiała się i pocałowała mnie w policzek.

- Fakt - przyznała.

Do Den pojechaliśmy limuzyną, żeby Incy nie musiał prowadzić, jeżeli wypije. Bardzo

mądre z naszej strony. Przez całą drogę modliłam się, żeby kierowca nie zrobił nic, czym

mógłby zdenerwować Incy'ego.

Kolejka do wejścia zaczynała się na początku przecznicy i miała szerokość mniej

więcej pięciu osób stojących ramię w ramię. Wszyscy byli ubrani wystrzałowo, zupełnie

inaczej niż ludzie z West Lowing, i przez chwilę zastanawiałam się, co o tym tłumie

pomyślałaby Meriwether. Albo Dray, dla odmiany.

Limuzyna dowiozła nas bez żadnych incydentów pod drzwi klubu, przed którymi

rozścielono czerwony dywan. Wysiedliśmy, a ja cieszyłam się, że po adidasach moje stopy tak

szybko przystosowały się do niebotycznie wysokich szpilek, dzięki czemu nie poleciałam

jeszcze na twarz.

Znów na wozie - oto ja.

Głośna, pulsująca muzyka przedostawała się przez klubowe drzwi na zewnątrz.

Poczułam dreszcz podniecenia, tak jak dawniej, a Incy uśmiechnął się do mnie i wziął mnie za

rękę. Dwóch wielkich, barczystych bramkarzy wyłapywało pospólstwo i wszelkie szumowiny.

Zastanawiałam się, jakim cudem w nocy mogą cokolwiek dostrzec w przeciwsłonecznych

okularach. W uszach mieli dziwne słuchawki, przez co wyglądali jak agenci CIA. Ciekawe, po

co im to? Żeby wbiec do środka, gdy usłyszą, że przy barze odbywa się wielka wyprzedaż

drinków?

Jeden z nich ze stoickim spokojem skinął na Incy'ego i Boza, po czym odsunął się na

bok, odpinając ochronną taśmę. Tłum czekających ludzi zaczął głośno protestować - diabli

wiedzą, jak długo czekali, a na dworze było potwornie zimno. Bramkarz ryknął, żeby się

zamknęli, a cała nasza szóstka weszła do środka. Nie będę kłamać: czułam się jak królowa

albo sławna osoba, przechadzająca się przed tłumem czekających biedaków. Było to

fantastyczne uczucie. Po dwóch miesiącach bycia najniżej w hierarchii, cieszyłam się, że znów

jestem na szczycie.

Kiedy znaleźliśmy się w środku, moje oczy potrzebowały minuty, żeby oswoić się z

ciemnością. Jedynym oświetlonym punktem była scena, na której występowała zjawiskowa

dziewczyna w czerwonej lateksowej miniówce - wokalistka kapeli retro. W powietrzu unosił

się dym i rozmaite zapachy, słychać było głośne rozmowy i jeszcze głośniejszą muzykę.

Donośne dźwięki gitary basowej pulsowały mi w piurtiUtcIi. Energia iskrzyła jak prąd. I

prawie jak magyia.

- Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo mi tego brakowało! - wrzasnęłam

Strattonowi do ucha, wspinając się na palce, żeby go dosięgnąć.

Uśmiechnął się promiennie i skinął do mnie, a ja chwyciłam go za marynarkę, żeby go

nie zgubić - kiedy szliśmy w stronę o wiele za bardzo oblężonego baru, odczuwałam ulgę, że

jest wysoki i postawny jak bramkarz.

Pół godziny później mieliśmy własny stolik z okrągłą fioletową kanapą. Piłam czystą

whisky, a Katy z dumą demonstrowała, jak samym językiem zawiązać łodyżkę czereśni. Znów

nastały dobre czasy.

Rozdział 19

Trzeba przyznać, że krzywa nauczania tu, w Liberty Hotel, nie wypadała imponująco.

Zdążyłam zapomnieć, jak wysoka może być cena dobrej zabawy. Następnego popołudnia

obudziłam się z koszmarnym, ale to koszmarnym kacem. Kiedy się podniosłam, ból dosłownie

rozerwał mi głowę.

Przepraszam. Ale ból był naprawdę potworny.

Spojrzałam na siebie, zasnęłam w ubraniu. Usiłowałam nie myśleć o tym, ile

kosztowało. Pewnie da się je wyczyścić chemicznie. Najważniejsze, że udało mi się wrócić do

hotelu.

Ganiłam się w myślach: Jak myślisz, czy istnieje związek pomiędzy zbyt dużą ilością

alkoholu w nocy a tym, że następnego ranka człowiek czuje się do dupy? Ja nie wiem, a tobie

jak się wydaje?

Wygramoliłam się z łóżka i poszłam do łazienki, w której zamierzałam zwymiotować,

ale nie mogłam. Z trudem oswobodziłam się z ciuchów i spojrzałam na wielkie czerwone

pęcherze na stopach od tych wspaniałych butów, w których udało mi się przetańczyć wiele

godzin. Włożyłam hotelowy szlafrok i weszłam do salonu.

Stratton, śpiący twardym snem, uwalił swoje wielkie ciało na o wiele za małej kanapie.

Wiedziałam, że kiedy w końcu się obróci, spadnie na podłogę. A to będzie zabawne. Cicely

spała skulona na fotelu, bez jednego buta i bez makijażu. Wyglądała jak dziecko, które zasnęło

podczas imprezy rodziców. Ich apartament znajdował się naprzeciwko, ale sądząc po liczbie

walających się po podłodze butelek, po powrocie do hotelu balowaliśmy dalej i widocznie nie

byli w stanie przejść takiej odległości.

Zerknęłam do pokoju Incy'ego w nadziei, że nie zobaczę niczego potwornego. Nie

zobaczyłam. Incy spał we własnym łóżku, z ręką zarzuconą na twarz. Obok niego leżała Katy,

ale pewnie tylko tak zasnęła - wszyscy unikaliśmy wdawania się w związki między sobą, co

było zadziwiające i o wiele mądrzejsze od nas samych.

Stałam cicho i przyglądałam się śpiącemu Incy'emu. Kiedyś w Metropolitan Museum

of Art widziałam pochodzący ze starożytnego Rzymu portret pośmiertny młodego mężczyzny,

który zmarł dwa tysiące lat temu. Miał oliwkową skórę i duże ciemne oczy, prosty nos i pełne

usta. Nie wiedziałam, czy rzeczywiście zmarł w kwiecie wieku, czy był to wyidealizowany

portret starszego mężczyzny, który chciał być zapamiętany z okresu, kiedy miał najwięcej

uroku. Tak czy siak, był piękny w męski, klasyczny sposób, miał tak proporcjonalne rysy, że

nawet dwa tysiące lat nie były w stanie zmienić reakcji widza na piękno.

Incy wyglądał dokładnie jak on. Prawdę mówiąc, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam

fajumski portret, sapnęłam przestraszona - myślałam, że Incy zrobił mi kawał i umieścił w

zbiorach kolekcji swój własny portret.

Przypomniałam sobie o tym teraz, kiedy patrzyłam, jak śpi, na jego gładką, odprężoną

twarz. Incy. Znaliśmy się bardzo, bardzo dobrze. Widzieliśmy się w chorobie, wściekłych,

wymiotujących, euforycznie szczęśliwych, znudzonych, pijanych, oniemiałych. Widzieliśmy się

w najgorszych i najlepszych chwilach, i zawsze się wspieraliśmy.

Nawet w czasie epizodu z Lalą Burkhardt. I w czasie, kiedy rzuciłam Evana Piccolo,

na wspomnienie czego nadal pojawiał się grymas na mojej twarzy. Boże, biedny Evan.

Właściwie teraz, kiedy się nad tym zastanawiałam, nie mogłam sobie przypomnieć tych

naszych "najlepszych" chwil. Czy którekolwiek z nas miało swoje najlepsze momenty? Hm.

Może jest to bardziej ukryte przesłanie. Przekażę je wam, kiedy je odkryję.

Znów dotarło do mnie, jak beznadziejnie się czuję i opadłam na fotel przy oknie.

Potrzebowałam alka seltzer, który, według mnie, jest jednym z najlepszych darów cywilizacji.

A do tego może chelatacji. Zamknęłam oczy.

Zastanawiałam się mgliście, ile wysiłku musiałabym włożyć, żeby zdobyć tylenol, kiedy

zorientowałam się, że Incy uniósł się na łóżku i wspierając się na łokciu, obserwował mnie tak,

jak ja wcześniej jego.

- Cześć - powiedziałam bez entuzjazmu.

- Potrzebny ci dzień w spa - orzekł, zsuwając się z łóżka. Przeciągnął się w

niemiłosiernie pogniecionej koszulce. Potem odetchnął i uśmiechnął się, gotowy rozpocząć

nowy dzień.

- Jak ty to robisz? - spytałam ściszonym głosem, żeby nie rozsadziło mi głowy.

- To znaczy co? - Incy skierował się do łazienki.

- Wyglądasz fenomenalnie. - Wskazałam na niego. - Jesteś wypoczęty, wyskakujesz z

łóżka pełen sił i wigoru. Czemu nie wyglądasz beznadziejnie? Czemu nie masz kaca? Wczoraj

byłeś kompletnie zalany. Tyle jeszcze pamiętam.

- Oj, nie piję tyle, ile ci się zdaje - odparł beztrosko. Zdjął koszulkę i cisnął nią we

mnie. - Dalej, ubieraj się. Dzisiaj zafundujemy ci relaks i masaż. Wszystkie toksyny wyparują z

twojego delikatnego organizmu.

To faktycznie brzmiało zachęcająco. Sześć godzin później czułam się jak nowo

narodzona. Wysiedziałam się w parze, zrobiono mi peeling, masaże, nawet takie z gorącymi

kamieniami na plecach. Wszystko to z bawełnianą chustką na szyi - ekscentryczna dziewczyna

w apaszce.

Wypiłam galon mleczka kokosowego i zielonej herbaty i zjadłam miskę brązowego

ryżu skropionego octem. Smakował lepiej, niż mogłoby się wydawać. Moja twarz nie była tak

głęboko oczyszczona od czasów poważnego oparzenia słonecznego w latach

siedemdziesiątych, które skończyło się w zasadzie tym, że zeszła mi skóra z calutkiej twarzy.

Zrobiono mi manikiur, pedikiur, makijaż i modelowanie włosów. Znów nabrały sprężystości.

Potem Katy zapięła mnie w czarną sukienkę od Armaniego, bez rękawów, ale z

golfem, a ja wsunęłam opatrzone plastrami opatrunkowymi stopy w jaskraworóżowe szpile.

Wyglądałam jak modelka prezentująca modę dla niskich kobiet. Z jaskrawymi, cholernie

jaskrawymi włosami w kolorze magenta. Boże.

Tego wieczoru Incy, Katy i ja poszliśmy na kolację do restauracji Ostrygi B&G na

South End. Mieli bar z owocami morza, w którym serwowano dwanaście dań, a Katy

poinformowała, że mają też doskonały wybór win. Czułam, że ludzie na mnie patrzą i z

początku myślałam, że to z powodu moich włosów, ale Incy zapewnił mnie, że dlatego, że po

prostu wyglądam olśniewająco i wszyscy zastanawiają się, kim jestem.

Strasznie mi się to podobało, naprawdę. Podobało mi się chodzenie do dobrych

restauracji zamiast do, powiedzmy, przybytków typu: U Cioci Lou. Uwielbiałam ubierać się w

piękne ciuchy, zamiast w koszule flanelowe i dżinsy. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak

bardzo to kochałam.

Nad deserem poczułam, że jestem w siódmym niebie i doszłam do wniosku, że

wcześniej tak naprawdę nie doceniałam tego wszystkiego. Przyjmowałam to jako rzeczy

oczywiste i prowadziłam niezdrowy tryb życia. Ale teraz wiedziałam co nieco na temat

równowagi. Tym razem wszystko będzie idealne.

Oprócz twojej ciemności. Boże, tak bardzo, bardzo nienawidzę mojej

podświadomości.

Po kolacji mieliśmy się spotkać z Bozem w galerii dzieł sztuki w modnej dzielnicy

SoWa. Incy zatrzymał taksówkę, a ja usiłowałam stłumić nagły przypływ strachu i przerażenia,

jakie wywoływała u mnie myśl o Incym i taksówkarzu.

Kiedy Katy wsiadła, Incy wziął mnie za rękę i pocałował.

- Popełniłem błąd - powiedział cicho, patrząc mi z przejęciem w oczy. - Popełniłem

błąd, a ty mi to uświadomiłaś. Nie masz się czego obawiać.

Przy Incym nie było sensu udawać, że czegoś nie rozumiem. On wiedział, że wiem, o

czym mówi. Zawsze doskonale się rozumieliśmy, również bez słów.

Skinęłam głową i wsiadłam do taksówki, z ulgą i wzruszeniem.

Galeria sztuki znajdowała się w odległości niecałych dziesięciu minut drogi i

dojechaliśmy do niej bezpiecznie - moja ciemność nie zdążyła nikim zawładnąć i zmusić do

popełnienia potwornego czynu. Tu możecie sobie narysować uśmieszek.

Wysiedliśmy i naszym oczom ukazała się olbrzymia klatka schodowa, przeszklona od

podłogi do sufitu, za którą widać było galerię pełną światła, ludzi i dzieł sztuki, w tym parę

prac Luciena Freuda, które zawsze mnie zachwycały. Parę osób odwróciło się, kiedy

weszliśmy, ale nikt nie wytknął palcem moich włosów i nie wyśmiał mnie, zasłaniając twarz

dłonią. Wieczór, jak na razie, można było uznać za udany.

- O, jest Boz! - Katy chwyciła kieliszek czerwonego wina z tacy, którą trzymał kelner,

i przecisnęła się przez tłum do miejsca, gdzie Boz czarował małą grupkę wielbicielek.

- Kim jest dziewczyna, z którą rozmawia? - spytałam Incy'ego, kiedy przyniósł mi

szampana. - Wygląda znajomo.

Incy obejrzał się przez ramię.

- Wczoraj na pierwszej stronie "Boston For You" było jej zdjęcie jak wymiotuje z

balkonu.

- Och. To ona. Dziedziczka.

- A z kim innym mógłby rozmawiać Boz? - Innocencio uśmiechnął się szeroko, a ja

przytaknęłam. To fakt.

- Musi się nauczyć inwestować pieniądze tak, żeby dłużej się go trzymały -

powiedziałam. - Na świecie jest ograniczona liczba ludzi z fortuną, z której można coś

uszczknąć.

- Chyba jeszcze nie znalazł się pod ścianą - skwitował Incy. - Przyłączymy się?

- Tak.

Dziennikarze z magazynów plotkarskich krążyli po sali, robiąc zdjęcia. Znajdowało się

tu niewiarygodnie dużo pięknych ludzi - w większości zapewne sławnych i wpływowych, ale

ponieważ nie byłam na bieżąco z nowinkami towarzyskimi Bostonu, nie rozpoznałam nikogo,

poza dziewczyną, która wymiotowała.

Myślałam, że z moimi włosami w kolorze lodów truskawkowych będę się czuła jak

idiotka, ale w takiej ilości ekstremalnych stylów doskonale komponowałam się z tłumem.

Wysoka, olśniewająca czarnoskóra dziewczyna o idealnej figurze miała na głowie

krótkie białe afro. Z takim wyglądem powinna być modelką. Przypomniała mi się Brynne. Inna

kobieta miała fryzurę stworzoną z matematyczną dokładnością - włosy na górze były

granatowe, a od spodu czarne. Ktoś powiedział mi nawet, że strasznie podoba mu się moja

fryzura. Chyba nie zdarzyło mi się to... od dziesiątków lat.

- Naprawdę wyglądasz niesamowicie, skarbie - rzucił mi Incy nad uchem.

Odwróciłam się, a on podał mi miniaturowy talerzyk z chińskiej porcelany z jeszcze

bardziej miniaturową napoleonką z pieczonego buraka i innymi maleńkimi przekąskami.

Dopiero co wyszliśmy z kolacji, więc ograniczyłam się do kilku talerzyków. Zauważyłam, że

Incy uśmiecha się do mnie, kiedy pochłaniałam trzeciego lub czwartego eklera rozmiarów

ciastka dla lalek. Chcę powiedzieć, że doceniam finezyjne jedzenie. Ale wolałabym dużego

ordynarnego eklera, wiecie, o co mi chodzi?

- Co? - spytałam.

- Apetyt ci wrócił - zauważył. - Wakacje dobrze ci zrobiły.

Uśmiechnęłam się i skinęłam głową. Tyle tylko wynikło z pobytu w River's Edge? Były

to wakacje, dzięki którym miałam odzyskać siły? Teraz wróciłam i znów żyłam starym życiem.

Które uwielbiałam. Czy rzeczywiście wcześniej byłam aż tak nieszczęśliwa? Czy moi

przyjaciele byli tacy okropni?

Przecież Reyn zabił setki ludzi, a może i tysiące. Moi krewni także byli zabójcami,

nawet brat mojego ojca. River z rodzeństwem zabili własnych rodziców. A Incy jedynie

okaleczył taksówkarza. Co wcale nie zmienia faktu, że postąpił źle. Ale w porównaniu... Poza

tym, możliwe, że pchnęła go do tego moja wrodzona ciemność, za którą przecież nie można

winić biednej dziewczyny, prawda?

Wypiłam szampana, zastanawiając się nad wieloma rzeczami, pierwszy raz od

opuszczenia River's Edge. Mój wzrok błądził po tłumie, nagle zauważyłam wysokiego

mężczyznę o szerokich barkach i nierównych blond włosach. Miał około metra

dziewięćdziesięciu. Czy mógł to być Reyn? Czyżby przyjechał tu, żeby mnie odnaleźć? Serce

zaczęło mi łomotać, puls szumiał jak coca-cola po otworzeniu butelki.

Wtedy się odwrócił. Wstrzymałam oddech, już szłam w jego stronę, zastanawiając się

nad tym, co powiem, jak wyjaśnię moje zniknięcie, jak to wszystko obrócę w żart.

Jego twarz, kiedy ją zobaczyłam, była takim rozczarowaniem, że mało się nie

potknęłam. Była to twarz prawnika albo bankiera. Rysy miał łagodne, miękkie, oczy okrągłe,

niebieskie i zwyczajne. Inne kobiety pewnie uznałyby go za przystojnego, ale był tak odległy

od tego, co miałam nadzieję zobaczyć, że łzy niemal napłynęły mi do oczu.

A kiedy znów się odwrócił, śmiejąc się z czegoś, co ktoś powiedział, jego plecy i

ramiona zupełnie nie przypominały pleców Reyna. Był zbyt zadbany, zbyt cywilizowany, miał

zbyt eleganckie maniery jak na Reyna albo kogoś z jego świata. Reyn przedzierał się przez

życie od ponad czterystu lat, co było widać w jego ostrych rysach, uniesionych kącikach oczu

i malującym się na twarzy wyrazie nieustannej nieufności.

Nie zawsze wyglądał na nieufnego...

Szampan zalał mi ciepłem żołądek na wspomnienie twarzy Reyna ogarniętej

pożądaniem, jego warg pochylających się nad moimi i silnymi dłońmi, przyciągającymi mnie

do niego. Atrakcyjny wygląd Reyna, który pragnął zdobywać, w niczym nie przypominał

mężczyzny brylującego w tłumie.

Twarz mi zapłonęła, jakby nagle zrobiło się tu gorąco, zbyt tłoczno, za jasno i zbyt

głośno. Poszukałam Incy'ego i po chwili zauważyłam go stojącego obok pięknej dziewczyny.

Uśmiechała się i szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w niego. Była niemal tak wysoka

jak on i miała na sobie krótszą sukienkę niż ja - liliową, satynową mini bez ramion, przy

dekolcie i u dołu wyszywaną kamieniami. Incy przysuwał się do niej, szeptał, a ona spuszczała

wzrok, jakby jego słowa ją gorszyły i pociągały jednocześnie. Najprawdopodobniej tak było.

Kiedy obserwowałam, jak szepcze jej do ucha, dostrzegłam, że oczy jej błyszczą i

pomyślałam o tym, ile musiała wypić i czy Incy to wykorzysta. Widziałam, jak robił to

wcześniej, chociaż na ogół jego charyzma wystarczyła, żeby ludzie dobrowolnie padali mu do

stóp. W samym tym pomieszczeniu było pewnie ze trzydzieści osób, mężczyzn i kobiet, które

z radością wróciłyby z nim do domu, gdyby zwyczajnie je poprosił.

Niemal się uśmiechnęłam, kiedy uprzytomniłam sobie, z jaką łatwością Incy był w

stanie przekonać łudzi do czegokolwiek. Nie byłabym w stanie zliczyć mandatów, od których

się wymigaliśmy, zwrotów pieniędzy za używane przedmioty, pokoi hotelowych, kiedy

wszystko było zajęte. Przekonywał ludzi, żeby podzielili się swoimi ubraniami, pieniędzmi,

koneksjami i wpływami tak długo, jak go znałam.

Wyprostowałam się, porażona niepokojącą myślą, i w tej właśnie chwili dziewczyna się

osunęła. Owszem, wypiła za dużo. Kiedy patrzyłam, jak Incy z gracją prowadzi ją na małą

brokatową sofę pod ścianą, pomyślałam: Boże, chyba nie ma zamiaru jej stąd porwać?

Dokonał dobrego wyboru i byłam zadowolona. Uśmiechnął się, kiedy ostrożnie kładł jej głowę

na oparciu sofy i wtedy właśnie to dostrzegłam: jego triumfalny uśmiech.

Przez kilka sekund nie rozumiałam. Później przeszedł mnie dreszcz, jakbym stała pod

lodowcem. Nieeee... twarz Incy'ego. Jego mina. Dziewczyna osunęła się, jej pierś poruszała

się nierówno pod wpływem urywanego oddechu. Incy wstał i spojrzał z góry na ofiarę.

Oddychał głęboko. Oczy miał błyszczące, skórę lśniącą. Wyglądał... jak my wszyscy po

zakończonym kręgu w River's Edge: był pełen życia. Pełen magyi. Oddech utknął mi w gardle

niczym kawałek drewna.

Wyglądało na to, że wykorzystał na niej magyię, na zwykłym człowieku. Zarówno

ludzie, jak i rzeczy posiadali swoją moc, niezależnie od tego, czy byli nieśmiertelnymi, czy nie.

Oczywiście nieśmiertelni mieli jej o wiele więcej. Incy wymruczał dziewczynie do ucha

zaklęcie i odebrał jej moc. Nie byłam pewna, nie miałam namacalnego dowodu, ale coś w głębi

duszy mówiło mi: tak, to właśnie zrobił.

Przez minutę stałam jak jedna z rzeźb o zawyżonej cenie, trzymając kieliszek w

połowie drogi do ust. Incy wydawał się tak inny. Wydawał się w porządku i nie wyglądał

wcale na złego. Czyżby był tak mroczny, jak wcześniej podejrzewałam? Co robił? Ruszyłam w

ich stronę, ale drogę zagrodziła mi mała grupka ludzi otaczająca obraz, o którym ktoś

opowiadał. Zerknęłam i zobaczyłam, że Incy oddala się od dziewczyny. Ciekawe, czy żyła. A

może ją zabił? Przybierający na sile sygnał alarmowy zagłuszył przyjemne wrażenie wywołane

alkoholem, kiedy usiłowałam przecisnąć się między dwoma mężczyznami w garniturach. Co

zrobię, jeżeli dziewczyna nie żyje? Co zrobię, jeżeli okaże się, że można ją uratować magyia,

której nie znam?

W końcu przedarłam się przez tłum, dostrzegłam dwie dziewczyny pochylające się nad

koleżanką, szarpiące ją za ramię. Dziewczyna na kanapie zamrugała powoli i z trudem usiadła.

Zwolniłam kroku. Żyła. Przyjaciółki się z niej śmiały, drocząc się z nią, że za dużo wypiła, a

ona po prostu kręciła głową i wyglądała na zdezorientowaną. Usłyszałam, jak jedna z

dziewczyn radzi jej:

- Weź taksówkę i idź do łóżka, głupolu.

Miałam nadzieję, że nic jej nie będzie. Wstała i przy pomocy przyjaciółek wyszła z

galerii na własnych nogach.

Nie wiedziałam, jak będzie się czuć jutro. Nie wiedziałam, jak Incy się tego nauczył.

Nie wiedziałam, jak będę mogła z tym żyć. I co powinnam teraz zrobić?

Rozdział 20

Tej nocy, tradycyjnie, śniły mi się osoby, których nie było przy mnie - przyśniło mi się

River's Edge. Stałam przy płocie, który chronił warzywniak przed jeleniami. Byłam ubrana

cała na czarno, w stare motocyklowe buty, te same, które na pięcie miały skrytkę na mój

tarak-sin. We śnie czułam ciężar i ciepło amuletu, promieniujące od pięty w górę nogi.

Przyglądałam się, jak River i Reyn pracują nad starym czerwonym pikapem, który

wyglądał, jakby był z początku lat sześćdziesiątych. Może i był. River siedziała na miejscu

kierowcy i wychylała się przez okno, żeby słyszeć polecenia. Reyn pochylał się nad otwartą

maską i coś naprawiał. Widziałam, jak ze sobą rozmawiają, ale nie słyszałam, co mówią.

Oparłam się o płot, siląc się na nonszalancję, i czekałam, aż mnie zobaczą, żebym mogła

utrzeć im nosa.

Miałam zamiar wyglądać na lekko zaskoczoną, kiedy się do mnie odezwą, a później

okazać chłód i zupełny brak zainteresowania, gdy będą mnie prosić, żebym wróciła. Chciałam

im powiedzieć, że znam lepsze miejsca na świecie i lepszych ludzi. I że czekam na przyjaciela.

Na pewno będą rozczarowani i przygnębieni.

Później podjedzie samochód, wsiądę na ciemne tylne siedzenie i rzucę: Adios.

Tylko że oni w ogóle mnie nie zauważyli. Stałam przy płocie, aż rozbolały mnie nogi i

całe ciało, a oni nawet się nie odwrócili.

Podeszłam bliżej, cały czas udając, że mi na nich nie zależy. Czekałam aż ich twarze

się rozpromienia na mój widok, wtedy i ja bym się uśmiechnęła.

Czułam wibracje silnika, kiedy River próbowała go odpalić, ale nic nie słyszałam.

Byłam w kokonie ciszy, odseparowana od wszystkiego.

Podeszłam jeszcze bliżej, zapominając o udawanej nonszalancji. Odezwałam się do

nich, ale z moich ust nie wydobył się żaden dźwięk. Usiłowałam chwycić Reyna za rękę, i

chociaż widziałam, że wyciągam dłoń, nie mogłam go dosięgnąć. Teraz już krzyczałam,

usiłowałam walnąć pięścią w ciężarówkę, chwycić River za ramię, uderzyć Reyna, ale bez

rezultatu. Byłam sama, na nikogo nie miałam wpływu.

Obudziłam się z mokrą twarzą, bólem gardła i wszystkich mięśni, tak jakbym stała na

polu wiele godzin.

Nie miałam pojęcia, co miał oznaczać ten sen. Jeżeli przyjdzie wam coś do głowy,

dajcie mi znać.

- Jaka dziewczyna? - Na twarzy Incy'ego malowało się szczere, prawdziwe zmieszanie.

- Ta z galerii, z zeszłego wieczoru - powiedziałam.

- Jakiej galerii?

- Wydaje mi się, że wczoraj byliśmy tylko w jednej - zauważyłam.

Jego wzrok odszukał moje spojrzenie. Nie był przyzwyczajony, że wypytuję go o to,

co robi. Jeszcze parę miesięcy temu wszystko, co robił, wydawało mi się dość zabawne.

Kiedyś byłam beztroska, uległa, nie oceniałam. Nieznajomych traktowałam z irytującą

szorstkością, co w pełni ujawniło się w River's Edge. Ale nigdy nie zachowywałam się tak w

stosunku do Innocencia.

- Dobra, jaka dziewczyna? - Całkowita dezorientacja. Zmarszczone czoło.

Siedzieliśmy w moim pokoju, za zamkniętymi drzwiami. Nie chciałam konfrontacji z

Incym w obecności innych. Ciągle miałam wrażenie, że jestem wyobcowana. Mimo że

należałam do tej grupy od kilku dziesięcioleci, nie czułam się już wśród nich swobodnie. Na

pewno było to tylko przejściowe, taki wytwór mojej wyobraźni. Ale nie chciałam robić

żadnych scen.

Zmierzchało, szykowaliśmy się na kolację. Rano obudziłam się otumaniona snem, a

potem na dodatek uświadomiłam sobie, że mój tarak-sin został u River. Wcześniej nie miałam

pojęcia, jaka jest jego tradycyjna nazwa - dla mnie od zawsze był amuletem matki. Teraz,

kiedy wiedziałam, czułam się bez niego jeszcze bardziej zagubiona. Mogłabym spróbować go

odzyskać. Na pewno.

Ale czy powinnam? Był mroczny. Spotęgowałby tylko moją ciemność. Byłam o tym

przekonana.

Tęskniłam za nim, ale bałam się jego mocy. Ech...

Potem niepokój i przerażenie z powodu tego, co Incy zrobił zeszłego wieczoru,

sprawiły, że poczułam się jeszcze gorzej. W nocy nie miałam okazji go o to spytać, bo poszedł

z Katy do klubu. Ja nie miałam ochoty na towarzystwo i wróciłam do hotelu. Nie wiedziałam,

co w tym czasie robili Boz, Cicely i Stratton.

Jednak nie uciekłam z Bostonu. Nie wsiadłam w pierwszy lepszy samolot. Starałam

się... przestać uciekać. Ale zastanawiałam się nad wszystkim całe popołudnie, aż w końcu

postanowiłam zrobić pożytek z tego, czego się nauczyłam w Riyer's End - miałam zamiar

doprowadzić do konfrontacji, zamiast ignorować problem w złości i w milczeniu. Dobra jest,

River! Ale nie było to wcale proste. Przez cały dzień zastanawiałam się, jak przeprowadzić

rozmowę z Incym. Z jednej strony czułam, że muszę to zrobić, z drugiej - bałam się skutków.

Nie żebyśmy nigdy wcześniej się nie kłócili. Owszem, kłóciliśmy się. I zawsze się godziliśmy.

Ale na ogół pozwalaliśmy, żeby drugie robiło to, na co ma ochotę. Unikaliśmy pouczania i

zadawania pytań. Może jednak było tak tylko dlatego, że wolałam nie wiedzieć, co on

rzeczywiście robi.

Usiadłam na buduarowym fotelu w łazience i włożyłam piękne wysokie szpile w

panterkę z wyciętym palcem i jaskrawo różową lamówką Manola Blahnika. Jak tylko znów

zacznę uczyć się magyi, na pewno poznam parę zaklęć przeciw pęcherzom.

Ociągałam się. Przećwiczyłam, co chcę powiedzieć, ale teraz wszystko wydawało mi

się zbyt brutalne. Część mnie chciała o tym nie myśleć, nie przejmować się tym, udawać, że

wszystko jest w porządku. Dawniej tak właśnie bym zrobiła. Ale wiecie, Ewa zjadła owoc z

drzewa poznania, bla, bla, bla...

Używając metafory - weszłam w kostium dużej dziewczynki.

- Incy. Zeszłego wieczoru widziałam, jak szeptałeś do ucha dziewczynie...

Uśmiechnął się do siebie w lustrze i przygładził włosy.

- Zeszłego wieczoru szeptałem do ucha wielu dziewczynom. A właśnie, mówiłem ci,

kogo widziałem w Carly's? Byłaś w barze Carly's? Maleńki, zapuszczony i idealny...

- Tej wysokiej, w liliowej sukience bez ramion - przerwałam mu. - Szeptałeś jej do

ucha, a ona się uśmiechała, a potem oczy zaszły jej mgłą i osunęła się na kanapę. Kiedy się

wyprostowałeś, wyglądałeś tak, jakbyś właśnie wypił... napój energetyzujący czy coś takiego.

- Napój energetyzujący? - Przechylił głowę. - Są puskudne. Próbowałaś ich kiedyś? Po

co miałbym coś takiego pić?

Wzięłam oddech, czując narastający niepokój wywołany tym, że tak go naciskam.

- Innocencio. - Siliłam się na łagodny ton. Może potrzebował pomocy, jak ja? Uratuję

go, a za sto lat oboje będziemy się z tego śmiali. Może. - Posłużyłeś się magyia, żeby przejąć

siły życiowe tej dziewczyny, jej czi... żeby się wzmocnić. Wyssałeś z niej energię.

Innocencio przyglądał mi się nieruchomym wzrokiem - wpatrywaliśmy się w siebie

przenikliwie. Jak to możliwe, że przez sto lat nie zauważyłam głębi jego oczu? W tej chwili

wyczułam, że nasza więź właśnie się zmienia. Miałam wrażenie, że atmosfera wokół nas

gęstnieje, staje się niemal elektryzująca, a Incy chyba nabrał do mnie lekkiej rezerwy.

- Nasty. Nie wiem, o czym mówisz. - Nie było w nim cienia fałszu. Był przekonujący,

spoglądał mi prosto w oczy. Sama jestem pierwszorzędną kłamczucha i kłamstwo potrafię

wyczuć na kilometr. Teraz jednak nie umiałam rozgryźć mojego przyjaciela. Było to bardzo

dziwne. Incy zmarszczył brwi. - Czekaj, chodzi ci o tę pijaną dziewczynę? - spytał.

- Nie była pijana. - Wstałam i spojrzałam na siebie w lustrze, przeczesując palcami

włosy jak z komiksu. Dziś miałam na sobie jaskraworóżowy satynowy kombinezon od

Alexandra Wanga, z kapturem i bez rękawów i szeroki pasek w cętki leoparda z trzema

klamrami. Dzięki dziesięciocentymetrowym obcasom osiągnęłam słuszny wzrost metra

sześćdziesięciu ośmiu. Wyglądałam jak typowa imprezowiczka cierpiąca na nadmiar

pieniędzy. Gdyby ktokolwiek z River's Edge mnie teraz zobaczył... Pewnie zadałby sobie

pytanie, po co w ogóle zawracali sobie mną głowę.

- W porządku, nie była pijana, ale stokrotka, którą połknęła, nie podziałała na nią

dobrze. - Przysunął się do lustra i przejechał dłonią po twarzy, żeby sprawdzić, czy powinien

się ogolić.

- Co chcesz powiedzieć?

- Namawiałem ją, żeby nie brała, bo będzie miała więcej radości z moich skarbów, że

tak powiem, a ona zachichotała i odparła, że już za późno, bo stokrotka może w każdej chwili

zacząć działać. I faktycznie, zadziałała jak się patrzy. - Wzruszył ramionami, jednym palcem

wygładzając sobie gęste, czarne brwi. - Zająłem się ciekawszymi wyzwaniami.

Stokrotka była bardzo silnym narkotykiem, popularnym w klubach. Nazwano go tak,

bo przypominał stokrotkę, okrągła, żółta w środku i biała na obrzeżu. Mogła zwalić z nóg i

sprawić, że każdy stawał się uległy i bezwolny.

O ile ją wzięła.

Intuicja podpowiadała mi, że Incy użył wobec niej magyi - w ciągu ostatnich dwóch

miesięcy widziałam, jak działa. Byłam pewna, że Incy jej użył. Potrafiłam wyczuć energię

człowieka zbliżającego się do mnie albo stojącego przed moim pokojem, wyczuwałam to

samo

ożywienie

w

pomieszczeniu,

w

którym

uprawiano

magyię.

Byłam też czuła na mroczną moc promieniującą od mojego tarak-sinu. Kiedy mieszkałam u

River, wszystkie moje zmysły zostały rozbudzone, rozwinięte. A ja im ufałam.

- Dobrze, powiedzmy, że wzięła stokrotkę. - Włożyłam do uszu perłowe kolczyki w

kształcie półksiężyców. Mój szmaragdowy pierścień zamigotał w sufitowym świetle, kiedy

zatrzaskiwałam zapięcie. Incy oparł się o futrynę łazienki, słuchając mnie z pobłażaniem. Miał

na sobie spodnie od Johna Varvatosa i marynarski sweter w pasy. - To nie wyjaśnia tego, że

zachowywałeś się tak, jakbyś był... pełen magyi, pełen mocy.

Innocencio uśmiechnął się swobodnie i stanął za mną. Położył mi ręce na ramionach.

Patrzyliśmy na siebie w lustrze.

- Cóż, dziękuję ci, moja droga, za taki komplement. Chciałbym w to wierzyć, ale

obawiam się, że to pewnie whisky, którą wypiłem, połączona z dość słabo działającą

klimatyzacją w galerii. Wydawało mi się, że widziałem wielu dziwnie lśniących i spoconych

ludzi, jeżeli wiesz, co mam na myśli.

Co za proste wyjaśnienie. Pewnie kiedyś dałabym się nabrać, gdybym w ogóle

odważyła się o coś takiego zapytać. Znów otworzyłam usta, ale on pochylił się, wyciągnął

rękę i delikatnie położył mi palec na ustach.

- Nasty, martwisz się o mnie? - spytał łagodnie. - Tak, jak ja martwiłem się o ciebie? -

Spojrzał mi w oczy, a ja zobaczyłam lśniącą w nich miłość. Nie miałam najmniejszej

wątpliwości. - Nie jestem w stanie wyrazić, ile to dla mnie znaczy, jak bardzo mi tego

brakowało. Martwisz się o mnie. Nie chcesz, żebym wpakował się w kłopoty. Chcesz, żebym

był... brak mi słowa... lepszym człowiekiem. Zgadza się?

- Tak. - Wypuściłam powietrze. - Chyba tak. - Czułam się zdezorientowana tą nagłą

zmianą tematu.

- Dziękuję. - Pocałował mnie w nagie ramię. - Mając ciebie obok, jestem najlepszy,

jaki mogę być. Wiem to. Wróciłaś i mnie pilnujesz. Zależy ci na mnie. - Sprawiał wrażenie

szczerze szczęśliwego z tego powodu.

- Tak, oczywiście. Przecież wiesz - powiedziałam, ale zdawałam sobie sprawę, że

rozmowa zeszła na niewłaściwy tor. - Chciałam powiedzieć...

- Don't woryy, be happy - zacytował znaną piosenkę. Znów ścisnął mnie za ramiona i z

rozpromienioną miną otworzył drzwi mojej sypialni. - Wszyscy gotowi?! - ryknął.

Spojrzałam na siebie w lustrze, nie wiedząc, co o tym myśleć. Nie poszło tak, jak

planowałam. Jakim cudem z taką łatwością udało mu się mnie zbyć? Pokręciłam głową

zdumiona, nadal gapiąc się w lustro.

- Ty nic nie wiesz - wyszeptałam. Chwyciłam kaszmirowy szal i wyszłam do salonu.

W salonie była cała paczka. Wszyscy się odstrzelili oprócz Strattona, który miał na

sobie starą bluzę i dżinsy, a gęste brązowe włosy rozkosznie potargane.

- Nie idziesz z nami? - spytałam.

- Nie - zaprzeczył. - Jest mecz. Dogrywka. Obejrzę na dole w Paddym. Załatwię sobie

kogoś, żeby pomógł mi wrócić. Ale wy macie być grzeczni. - Uśmiechnął się i lekkim

tanecznym krokiem podbiegł do drzwi apartamentu.

Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Wyglądał jak wielki, ładny niedźwiedź,

zwłaszcza w porównaniu ze szczupłym Bozem i Incym. Czułam ulgę, będąc tu z innymi, a

najważniejsze, że nie musiałam już prowadzić trudnej rozmowy z Incym.

- Stratton, Amerykanin z ciebie pełną gębą - rzuciłam za nim.

Podrygując, wyszedł z apartamentu i usłyszeliśmy, jak śpiewa, kiedy szedł korytarzem.

- Od kiedy on tak lubi koszykówkę? - spytałam.

- Boże, przecież nawet ja wiem, że chodzi o futbol - oznajmiła Cicely i zapaliła

papierosa.

- Dziwne. Zafascynował się amerykańskim futbolem.- Boz wziął parę ciastek z tacy z

popołudniową herbatą i zjadł jedno. - Martwię się, że będzie chciał grać.

- Chyba nie masz nic przeciwko temu? - zapytałam. - Mógłby ostro grać i nie musiałby

się przejmować kontuzjami.

- Rugbiści. - Boz podrzucił ciastko i złapał je zręcznie. - Hura! Dwa punkty!

Widzieliście?

- No, ty miałeś tylko parę wieków na to, żeby wyćwiczyć ten ruch - zauważyłam

szyderczo, a on rzucił we mnie ciastkiem. Upadło mi na kolana, więc je zjadłam.

- W każdym razie, rugby - powiedział Boz. - W to mógłby grać. Bez tych ochraniaczy

w pasie, na twarzy i tak dalej.

- Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy ostatnio się tak nudziłem - westchnął Incy

szyderczo, idąc w stronę swojego pokoju. - Zadzwonię w parę miejsc. Zawołajcie mnie, jak

będziecie gotowi do wyjścia.

- Incy - odezwała się zaskoczona Cicely.

- Już jesteśmy gotowi - prychnęłam, ale drzwi się za nim zamknęły. Obrzuciłam Cicely

i Boza zaskoczonym spojrzeniem. - Co z nim? Wyglądamy, jakbyśmy nie byli gotowi?

Boz wzruszył ramionami. Incy ma humory. Uniosłam brwi i opadłam na sofę, unosząc

stopy do góry. Jeszcze się nachodzę w tych cudownych narzędziach tortur w cętki leoparda,

więc teraz lepiej oszczędzać stopy.

- Do kogo on dzwoni?

- A kto to może wiedzieć? - Cicely dopiła wino. - W zeszłym tygodniu spotkaliśmy u

Clancy'ego parę osób.

Mało nie podskoczyłam. To właśnie u Clancy'ego byłam parę miesięcy temu, kiedy

usiłowałam zniknąć. Wpadłam tam na paru starych przyjaciół (starych - ha, ha) i powiedziałam

wtedy Beatrice, że ukrywam się przed Incym, że to taka zabawa. Czyżby właśnie ją spotkali w

zeszłym tygodniu? Co im powiedziała? To była ta sama noc, kiedy nasza przyjaciółka Kim za

pomocą magyi uśmierciła kilkadziesiąt śpiewających ptaków, które żyły w Bostonie. To

było... groteskowe. Obrzydliwe. Zupełnie nieodpowiednie użycie mocy. Nawet ja to

rozumiałam. Właśnie to przekonało mnie, żeby wrócić do River's Edge.

A skoro mowa o niewłaściwym użyciu mocy...

- Czy któreś z was widziało wczoraj Incy'ego z tą dziewczyną w galerii? - spytałam

szeptem. Drzwi były zamknięte, ale wolałam uważać.

- Z którą? - spytała Katy. - Zawsze sporo się przy nim kręci. - Udała, że mdleje, a my

się roześmieliśmy.

- Z tą wysoką, w liliowej sukience - dodałam. - Wydaje mi się, że widziałam... to

wyglądało tak, jakby Incy odprawiał nad nią magyię.

Cicely uniosła brwi.

- Jak? - spytała Katy.

- Moim zdaniem chciał odebrać jej moc. Nie wiem, jak to nazwać. W każdym razie za

pomocą magyi można wyssać z kogoś energię i stać się silniejszym.

- Tak, jasne - zgodził się Boz, a ja mało nie spadłam z krzesła.

- Wiesz o tym? - To była dla mnie niespodzianka. Najwyraźniej byłam

niedoinformowana.

- Tak, słyszy się o tym. - Boz zmarszczył czoło. - Ale trzeba wiedzieć, jak to zrobić, a

przede wszystkim trzeba mieć moc. Magyiczną moc. Daleko nam do czegoś takiego. Możemy

ściągnąć taksówkę albo sprawić, żeby ktoś się potknął. - Uśmiechnął się do swoich

wspomnień. - Ale żeby dokonać czegoś takiego, trzeba się uczyć wiele lat.

- Wydaje mi się, że Incy'emu się udało - wyszeptałam i opisałam to, co widziałam, i to,

że Incy powiedział mi, że dziewczyna zażyła stokrotkę.

- Czasami każdy stosuje małe sztuczki. - Cicely zrobiła lekceważącą minę.

- Zgadza się, małe - przyznałam. - Ale tu chodzi o większą.

- Hm, stokrotka. A tobie się wydaje, że posłużył się magyia? - spytał Boz ściszonym

głosem. Skinęłam głową, niezadowolona z tej rozmowy. Czułam się jak zdrajca. Jak ktoś, kto

wścibia nos w nie swoje sprawy. Czy w ogóle mi uwierzą, biorąc pod uwagę to, że parę

miesięcy temu porzuciłam ich bez najmniejszych skrupułów?

Nigdy wcześniej nie zastanawiałabym się nad tym. Zapamiętale próbowałam odróżniać

dobro od zła.

Boz usiadł i przeczesał ręką włosy, przez co tylko potargał je jeszcze bardziej. Zerknął

na zamknięte drzwi Incy'ego, a później wymienił spojrzenia z Katy.

- Przyznaję, że wydaje mi się, że... Incy ostatnio przesadza - szepnął.

- Co masz na myśli? - Lekki dreszcz przerażenia przebiegi mi po kręgosłupie.

- Znowu to samo - wymruczała Cicely.

- Wydaje się bardziej... nierozważny - tłumaczył Boz nieco skrępowany, ignorując

uwagę Cicely. - Jak z tamtym taksówkarzem zeszłej jesieni. Głupio ryzykuje. Czasami w

bardzo niebezpieczny sposób. Przesadny, nawet dla mnie - roześmiał się nerwowo.

- Mówiłam ci, że przesadzasz - powtórzyła Cicely, najwyraźniej poirytowana. - Incy

po prostu lubi się bawić. Parę rzeczy potoczyło się źle, ale tak to już bywa. To nie była jego

wina.

Boz wyglądał tak, jakby miał zamiar zacząć się z nią sprzeczać, a ja odniosłam

wrażenie, że rozmawiali już o tym wcześniej.

- Co się źle potoczyło? - spytałam.

- Po prostu ciągle mu mało. - Boz pokręcił głową. - Zawsze wykorzystywał ludzi, ale

teraz... traktuje ich tak, jakby w ogóle nie byli ludźmi.

Boz był mistrzem wykorzystywania. Jeżeli już nawet on czuł, że Incy przekroczył

granicę, było to naprawdę przerażające.

- Raz była akcja z bezdomnym psem. Nie zrobił mu krzywdy, ale zmuszał go... do

różnych rzeczy, żeby było śmiesznie. Nie wiem. - Boz wyglądał tak, jakby powoli

odechciewało mu się o tym rozmawiać. - Wydaje się odmieniony, ale nie dam sobie głowy

uciąć. Od twojego powrotu jest jednak o wiele lepszy. - Uśmiechnął się do mnie. - Może miał

tylko taki etap.

- Ja też się martwiłam - wtrąciła się niemal szeptem Katy. - To znaczy, wszyscy w

pewnym stopniu jesteśmy szaleni, ale chyba nie jesteśmy stuknięci. Ale tutaj jest naprawdę...

- Idiotyczne. - Głos Cicely był ostry. - Incy jest taki sam, jaki był zawsze: szuka dobrej

zabawy. Jak my wszyscy. Nie wiem, co się z wami dzieje.

- Ja też nie wiem, co się z wami dzieje. - Podskoczyłam na głos Incy'ego i zobaczyłam,

że stoi w drzwiach swojego pokoju. A przecież zanim mrugnęłam, drzwi były na pewno

zamknięte. Jakim cudem zdążył otworzyć je tak szybko i niepostrzeżenie? Podsłuchiwał nas?

Twarz miał surową, oczy zimne. - Nie mogę uwierzyć, że siedzicie tu sobie i rozmawiacie o

mnie za moimi plecami! - Pomyślałabym, że żartuje i odstawia przedstawienie, ale naprawdę

wyglądał na zdenerwowanego.

- A o czym innym mielibyśmy rozmawiać? - powiedziałam swobodnie, udając, że nie

dostrzegam jego złości. Zawsze był w gorącej wodzie kąpany, szybko wybuchał i jeszcze

szybciej się uspokajał. Wiedziałam, jak sobie z tym radzić. - Ty jesteś najbardziej

interesującym tematem.

Wahał się przez chwilę, twarz mu złagodniała, ale po chwili znów się zachmurzyła.

- Ale nie rozmawialiście o tym, że jestem przystojny czy czarujący ani o tym, że

wyglądam najmłodziej z was wszystkich - rzucił kpiąco. - Mówiliście, że się o mnie martwicie.

Że przekraczam granice. Jakie granice? Dlaczego wszyscy na mnie wsiedliście?

Wygląda najmłodziej...? O co tu chodzi, do cholery? Przecież wszyscy wyglądamy

młodo. Dla nas wszystkich czas się zatrzymał.

- Nie wsiedliśmy na ciebie - zauważyła Cicely i rzuciła mi rozzłoszczone spojrzenie.

- Jakie granice? - spytał znów Incy. - Podajcie mi przykład. - Od mojego powrotu był

słodki, niemal czuły, ale teraz wyglądał na wściekłego i nieugiętego.

Boz wstał powoli, żeby pokazać, że jest o parę centymetrów wyższy od Incy'ego.

- Wyluzuj, chłopie - westchnął. - Nie ma żadnej konspiracji. Rozmawiamy jak

przyjaciele o jednym z nas.

- Zgadza się, rozmawiacie o... - Incy syknął ze ściśniętym gardłem, mrużąc oczy. - A

nie: z... Skoro rzeczywiście tak się o mnie martwicie, dlaczego po prostu nie porozmawialiście

ze mną? Dlaczego musicie to robić za moimi plecami? Dlaczego tak mi zazdrościcie?

- Zazdrościmy? Co ty wygadujesz? - spytała Katy.

- Dobrze wiesz, o czym mówię - zwrócił się Incy do Katy. - Obgadujecie mnie od paru

tygodni, twierdzicie, że jestem stuknięty, mroczny, że robię złe rzeczy.

- Wcale nie... - zaczęła Katy z szeroko otwartymi oczami.

- Przestań! Po prostu przestań! - Głos Incy'ego wypełnił hotelowy pokój. Gdyby był

zwykłym człowiekiem, zastanawiałabym się, czy czegoś nie wziął. Ale większość używek,

oprócz alkoholu, źle na nas wpływała. - Dobrze wiecie, że ja się rozwijam! A wy nie.

Zmierzacie donikąd. - Spacerował po pokoju. - Ja tylko pragnę, żebyśmy trzymali się razem,

jak za dawnych czasów. Ale wy nie chcecie iść ze mną. Jesteście zazdrośni. - Odwróci! się i

spojrzał na nas czarnymi oczami miotającymi ogniem. Wyprostowałam się lekko. Owszem, to

było dziwne. Incy był zdenerwowany i mówił jak paranoik.

Czyżby naprawdę był stuknięty, mroczny i robił złe rzeczy? Czyżby uprawiał czarną

magyię, tak jak podejrzewałam, i to miało na niego taki wpływ? Jego kroki były gwałtowne,

nerwowe, niczym kroki szaleńca. Widziałam już wcześniej, jak zaciska pięści, kiedy sprawy

toczyły się nie po jego myśli. Rzucał przedmiotami, klął na nieznajomych i wykrzykiwał..

Podchodziłam do tego ze spokojem, czasami nawet wydawało mi się to zabawne:

zepsuty Incy. Ale nigdy nie zachowywał się w ten sposób. Tylko w moich snach. W wizjach.

Przypomniały mi się rozczłonkowane ciała, ognisko z kości.

Może... Czy to możliwe, że znalazłam się tutaj, żeby temu zapobiec? Że wszystko

sprowadziło mnie tu, żebym pomogła? Może Incy był już na skraju, a ja miałam go odciągnąć

od przepaści?

Raczej nie wierzyłam w takie przeznaczenie, ale myśl, że znalazłam się tu celowo o

wiele bardziej mnie uspokajała niż bezcelowe zastanawianie się nad czymś, na co i tak nie

miałam wpływu.

- O, Panie. - Usiłowałam udawać znudzenie, starając się zapanować nad nerwami.

Zawsze potrafiłam go uspokoić i choć sytuacja wydawała się beznadziejna, nie zamierzałam

rezygnować. Wzięłam kolejne ciastko z tacy i przesunęłam się, żeby dać sobie sekundę na

myślenie. - Incy, opanuj się.

Incy odwrócił się na pięcie.

- Ty! - krzyknął. - Wierzyłem ci!

Uniosłam lekko brwi, pokazując, że nie jest warty ich pełnego uniesienia.

- Tak. Ale słuchaj, nie powiem, rozmawianie o tobie jest fascynujące. Sprawiało mi to

przyjemność, mimo że cię przy tym nie było. Ale oczywiście nie tak wielką, jak

wysłuchiwanie, jak nawijasz o sobie. - Włożyłam do ust resztkę ciastka i przeciągnęłam się,

wyginając plecy przez poręcz sofy.

- Kocham cię - niemal wyszeptał. - Dlaczego zwróciłaś się przeciwko mnie?

Uniósł pięści i nerwowo uderzył w ścianę za sobą, nie na tyle mocno, żeby ją

uszkodzić.

- Nikt się przeciwko tobie nie zwrócił. - Jezu, on naprawdę oszalał. Zawsze

zachowywał się tak, jakby wiedział, że wszyscy go kochają i są pod wpływem jego uroku.

- Myślisz, że jestem zły. - Spojrzał na mnie smutno. - Myślisz, że zwariowałem.

Dobra, można mnie uznać oficjalnie za zmartwioną. Wiedziałam jednak jedno - do tej

pory nigdy tak nie wariował, przez ten cały czas, kiedy go znałam. Przypomniałam sobie, jak

River do mnie dotarła, mimo że byłam nieznośna. Jaka była spokojna i tolerancyjna. Wróciłam,

żeby być z Incym, moim przyjacielem. Nie skreślę go tylko dlatego, że coś się z nim dzieje.

Chciałam ofiarować mu pomoc, tak jak River pomogła mnie. Chciałam, żeby dzięki mnie

odmieniło się jego życie, chociaż w przypadku Meriwether i Dray poszło mi nie najlepiej. Nie

wspominając o mnie samej.

Boz, Katy i Cicely wyglądali na zdenerwowanych i skrępowanych. Odniosłam

wrażenie, że musiał tak się zachowywać podczas mojej nieobecności, a przecież tylko ja

umiałam sobie radzić z jego wybuchami.

- My... szczerze mówiąc, myślimy, że jesteś trochę zarozumiały - odezwałam się. - Ale

zły? Ty? Na najbardziej złego wyglądałeś, kiedy założyłeś hippisowskie sandały do tamtego

wspaniałego kostiumu rekina. A stuknięty? - Postukałam palcem w policzek, udając, że się

zastanawiam. - Zgoda, stuknięty może i jesteś. Nie jesz owoców. Ty w ogóle ich nie znosisz, a

przecież lubi je chyba każdy. Widziałam, jak zlizujesz czekoladę z truskawki, którą później

odłożyłeś z niesmakiem. Byłeś na Polinezji Francuskiej, ziemi cudów, pełnej owoców, a ty

wsuwałeś krakersy. To, owszem, wskazuje na pewne zaburzenia pod pokrywką. Ale to... -

zatoczyłam dłonią dookoła. - To całe przedstawienie, ten teatr? Chciałbyś.

Incy wyglądał na dość zaskoczonego. Och, prawdę mówiąc, widziałam go bardziej

złego. Bardziej mrocznego niż przypuszczałam, wtedy. Ale teraz musiałam powstrzymać

lawinę złych myśli.

Boz poruszył się na krześle, przyglądając mi się. Katy wyglądała tak, jakby wolała być

gdzieś indziej. Cicely była wściekła.

- A jeżeli już skończyłeś ten żałosny cyrk, to jestem głodna. - Opuściłam nogi na

podłogę i spojrzałam na niego. - Skończyłeś? Te gadki o byciu złym i co tam jeszcze?

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki z jego twarzy zniknęły złość i smutek.

Zamrugał parę razy i rozejrzał się po pokoju, jakby usiłował odzyskać orientację. Miałam

ochotę położyć się z mokrym okładem na głowie. Musiałam dojść, o co chodzi, i pomyśleć,

czy jestem w stanie coś z tym zrobić. Może dałoby się go zawieźć do ciotki River, Louisette,

do Kanady? I czy w ogóle jest z nim aż tak źle? Nie wiedziałam, ile z tego wszystkiego należy

przypisać dramatyzmowi Incy'ego, a czego tak naprawdę trzeba się obawiać.

Incy przełknął ślinę. Był bledszy, ale bardziej podobny do siebie. Podszedł do

drzwiczek barku i nalał sobie trochę szkockiej. Wychylił jednym haustem. Alkohol na pewno

mu pomoże. Później znowu się rozejrzał i utkwił we mnie wzrok. Odwzajemniłam jego

spojrzenie z cierpliwością widoczną na twarzy.

- Och, Nas. - Podszedł do mnie. Uklęknął na podłodze przy moich stopach i ujął jedną

moją dłoń. Miałam ochotę odskoczyć, kiedy poczułam jego dotyk. Przeraziło mnie to.

Roześmiał się ponuro i lekko pokręcił głową. - Dzięki Bogu, że tu jesteś. Widzisz, jak bardzo

cię potrzebuję? Tylko ty mnie rozumiesz. - Wydawało mi się, że słyszę cichy, pełen złości

kaszel. Dłoń Incy'ego była zimna i lepka; pot zmoczył mu czoło i skronie. Oparł głowę na

moich kolanach. - Tak bardzo za tobą tęskniłem. Po prostu lepiej mi, kiedy tu jesteś. Dzięki

tobie czuję się człowiekiem.

- Oj - odezwała się Katy.

- Wiesz, co chcę powiedzieć. - Incy uniósł głowę. - Normalnym. Prawdziwym.

Przeraziłam się nie na żarty.

- Miło mi to słyszeć - zaśmiałam się. - Naszym celem jest zadowolenie. A dźwięk,

który słyszysz, to burczenie w moim brzuchu.

Roześmiał się. Wyglądał zupełnie jak dawny Incy. Wstał z podłogi. Wyjął jedwabną

chusteczkę z kieszeni marynarki wiszącej na oparciu krzesła i delikatnie otarł sobie twarz.

- Andiamo - powiedział, a potem wziął marynarkę i poszedł do drzwi.

Boz i Katy spojrzeli mi w oczy. Uniosłam brwi pytająco. Ich zdaniem, to nie był

koniec. Moim też nie.

Rozdział 21

- Naprawdę? Tak myślisz, kochanie? - Wdowa Barker zamrugała, patrząc na mnie

spoza swoich okularów o kocim kształcie.

Uniosłam dłonie i zaczęłam nimi machać - cała ta formalna rozmowa przyprawiała

mnie o lekki ból głowy.

- Nawet sobie pani nie wyobraża, pani Barker - mówiłam. - A tak między nami,

wolałabym czytać gazetę nad basenem w Beauforfs Motel.

Słowo: "motel" z moim południowym akcentem miało trzy sylaby: Mo-tay-el.

- Ci mężczyźni, zawsze się na coś wściekają - wyznała wdowa i obie się

roześmiałyśmy. Wstała i zdjęła dzbanek od przelewowego ekspresu do kawy ze staromodnego

piecyka. Podsunęłam filiżankę, a ona napełniła ją kawą, tak gęstą i czarną jak produkt, którym

byłam zainteresowana: teksańska ropa.

Był rok 1956 i w południowo-wschodnim Teksasie ropa płynęła już od czterdziestu

lat. Teraz niektórzy spekulowali, że złoża łupków ciągną się dalej na zachód, niż się

spodziewano. Przeżyłam kalifornijską gorączkę złota w 1849 roku, która okazała się dla mnie

bardzo pomyślna. Tym razem chciałam być właścicielką, a nie zwykłym posiadaczem

dodatkowych zasobów. Dlatego właśnie starałam się wykupić od wdowy Barker prawa do

wydobycia ropy i minerałów, i to za parę groszy.

To nie był najlepszy czas dla tej kobiety. Surowe kamienne pomniki w ogrodzie

pokazywały, że pochowała dwóch mężów i czterech synów. Pomyślałabym, że nie lubi

mężczyzn, gdybym nie wiedziała, że synowie zginęli podczas II wojny światowej; jej pierwszy

mąż uciekł i zapił się na śmierć, a drugi stoczył się ze stromego zbocza na północnym

pastwisku, zaledwie dwa lata temu.

Teraz żyła z marnej rządowej emerytury, co dało się zauważyć: jedyną nową rzeczą w

zasięgu wzroku były różowe okulary z kryształem górskim w rogach. Małego wiejskiego

domku nie malowano od dziesięcioleci, gdzieniegdzie tylko ze zniszczonych szarych desek

zwisały białe płaty farby. Piecyk był, jak wspomniałam, staromodny, rozpalało się go starymi

kolbami kukurydzy pastewnej, którą jej drugi mąż uprawiał tu przez trzydzieści lat.

- Ale dlaczego pani kuzyn uważa, że to dobre miejsce dla pani matki? - spytała

wdowa, siadając przy odrapanym drewnianym stole.

- Uparł się, że mogłaby tu uprawiać ogródek. - Próbowałam jej pokazać, że uważam

kuzyna za świra.

- Chyba tak. - Wdowa usiłowała nie wyglądać przez okno na spieczoną, jałową ziemię,

która ciągnęła się jak okiem sięgnąć. Posłałam jej beztroski uśmiech i wzięłam łyk kawy, która

była zaskakująco dobra. W jej wyblakłych oczach pojawił się cień chciwości. - Ale obiecałam

mężowi, mojemu pierwszemu mężowi, że nigdy nie podzielę parceli. Ta ziemia była w jego

rodzinie od pokoleń. Jego prapradziadek założył tę farmę, jeszcze zanim Teksas został

stanem.

Nie miałam pojęcia, czy jest to prawda. Piłam kawę ze zmartwioną miną.

- Całą parcelę? - spytałam bez entuzjazmu. - Oj, to nie wiem. Mama chyba chciałaby

dom i tyle ziemi, żeby stary wilczur miał gdzie pobiegać. Może pięć akrów?

Ale wdowa Barker nie słuchała.

- To samo mówił mój sąsiad, Edford Spenson - powiedziała z dezaprobatą w głosie. -

Zadręczał mnie przez całą wiosnę. Ale nie sprzedałam. Obiecałam Lelandowi, że nie podzielę

parceli i nie podzielę! Jeżeli chce pani tę posiadłość, musi ją pani kupić całą.

- Ale... - Moje oczy zrobiły się wielkie ze zmartwienia. Potrząsnęłam natapirowaną

fryzurą. Moje teksańskie uczesanie. - Pani Barker, to prawie tysiąc akrów!

- Nie, panno Whistone - odparła wdowa. - To prawie dwa tysiące akrów. - Na jej

twarzy odmalowało się zmartwienie - była przekonana, że raczej nie ma szans na to, żebym

zgodziła się kupić dwa tysiące akrów.

- O Boże - wymruczałam, biorąc ciastko Lorna Doone. Tak naprawdę w okręgowych

księgach widniało, że działka ma tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt siedem akrów, plus minus

parę metrów.

Ziemia rolna w tej okolicy sprzedawana była po sześćdziesiąt pięć dolarów za akr, ale

to było przed suszą, która trwała tu od pięciu lat. Wdowa zaczęła bawić się nerwowo

papierową serwetką. Powykręcane palce miała sztywne od artretyzmu. Musiała przekroczyć

niedawno sześćdziesiąt lat i zastanawiałam się, jak zmieściła całe życie w tak krótkim odcinku

czasu, z początkiem, rozwinięciem, a teraz zakończeniem. Bez dzieci, wnuków, bez męża.

Miała zamiar przeprowadzić się do Oklahomy do młodszej siostry, również wdowy.

- Boże - westchnęłam, kreśląc paznokciem cyfry na serwetce. Nabrałam powietrza do

płuc. - Trzydzieści siedem dolarów za akr, to wychodzi... siedemdziesiąt cztery tysiące

dolarów!

Robiła wszystko, żeby nie okazać podniecenia. Wyobraziłam sobie, jak przyjeżdża do

domu siostry, z całym swoim dobytkiem w kilku podniszczonych walizkach i z dumą

oświadcza, że nie przyjeżdża do niej na żebry: ma spadek i może dokładać się do utrzymania

w równej części.

- Edford proponował mi pięćdziesiąt dolarów za akr - zauważyła, ale wiedziałam, że to

jawne kłamstwo. Byłabym ją w stanie zbić pewnie do trzydziestu pięciu dolarów za akr.

Wzięłam jeszcze jedno ciastko i zanurzyłam je w kawie. Herbatniki Lorny Doone były

nieziemsko dobre.

- Cóż, pani Barker, ja naprawdę potrzebuję tylko pięciu akrów - odparłam przebiegle.

- Owczarek i tak już dużo nie biega.

- Z dwoma tysiącami można dużo zrobić - powiedziała. - Wolałabym, żeby trafiły do

pani i do pani mamy, a nie do Edforda albo jakiejś spółki naftowej, która chce wszystko

przekopać - dodała z południowym akcentem.

Posłałam jej blady uśmiech.

- Mój kuzyn mówi... - zaczęłam, ale mi przerwała.

- Pani kuzyn jest bystrym mężczyzną. - Pokiwała głową. - Na pewno zna się na

interesach. Ale to jest sprawa pomiędzy panią a mną. Pomiędzy kobietami. Nie będę pani

okłamywać, ta ziemia nie była dla mnie dobra. Potrzebuje nowej krwi. Potrzebuje, żebyście

obudziły w niej nowe życie. Jestem gotowa ją sprzedać, zamieszkać w Greer's Pass w

Oklahomie, żeby nie mieć z nią już nic wspólnego. Ale musi być w jednym kawałku. I po

pięćdziesiąt dolarów za akr!

Podniosła się. Szare przerzedzone włosy zaczesała do tyłu w marny kok. Twarz miała

pomarszczoną i szorstką po sześćdziesięciu latach przeżytych pod teksańskim słońcem.

Oszukiwała mnie w kwestii ceny ziemi, ale bardzo polubiłam wdowę Barker. Uśmiechnęłam

się do niej ciepło.

- Wiem, że mój kuzyn wpadnie w szał - powiedziałam. - Ale mam pieniądze po ojcu, i

przecież chodzi o moją mamę. Zgadzam się. Kupię od pani całą działkę i dam... - zawahałam

się, aż w końcu powzięłam decyzję i przełknęłam ślinę - czterdzieści dolarów za akr!

Pani Barker szybko dokonała obliczeń w myślach. Prawie osiemdziesiąt tysięcy

dolarów. Więcej niż oczekiwała. Wyciągnęła dłoń. Uścisnęłam ją. I tak właśnie nabyłam

prawie dwa tysiące akrów pola naftowego w południowo-środkowym Teksasie. Zapłaciłam

siedemdziesiąt osiem tysięcy dolarów z drobiazgami, co było niebagatelną sumą w 1956 roku.

A sprzedałam je za kwotę iście astronomiczną w roku 1984.I nigdy nie będę musiała się już

martwić o pieniądze, do końca życia, a to coś znaczy. Chyba że ludzkość wróci do handlu

wymiennego. Wtedy będę miała przerąbane.

Przypuszczam, że wdowa Barker przeniosła się z całym swoim dobytkiem do

Oklahomy i resztę życia spędziła w poczuciu winy, że tak się obłowiła kosztem małej

dziewczynki z Louisiany. Jeżeli w ogóle dotarto do niej, że na terenie posiadłości zaledwie

dwa lata później znaleziono ropę, nigdy mi o tym nie powiedziała.

A mój "kuzyn" Sam faktycznie wpadł w szał.

- Czterdzieści dolarów za akr! - krzyczał Incy, trzaskając szklanką z whisky w blat

stołu z laminatu. - Miałaś zbić co najmniej do trzydziestu pięciu!

Wyśmiałam go, wsuwając włosy pod gumowy czepek pływacki z wielkimi

plastikowymi kwiatami. Było cholernie gorąco, a motelowy basen kusił.

- Mam pieniądze, to jak zabieranie cukierka dziecku, a ta ziemia jest warta o wiele

więcej.

- Może - sapnął ponuro. - O ile jest na niej ropa.

- Ropa, gaz ziemny. - Wzruszyłam ramionami. - Jestem tego pewna. Widziałeś

raporty. Poza tym polubiłam wdowę Barker. Zrobiłyśmy interes jak kobieta z kobietą.

- Powinienem pójść z tobą. - Incy nalał sobie kolejną szklankę whisky i wcisnął

mocniej na głowę kowbojski kapelusz. Z jego ciemną karnacją nadal wyglądał jak przyjezdny,

ale starał się, żeby wyglądać na mężczyznę Zachodu. Zakazałam mu tylko przyczepiać ostrogi

i rogi do auta. Każda dziewczyna ma jakieś granice wytrzymałości.

- Dlaczego? - Dłoń mi zamarła. - Bo nie wiem, jak się kupuje nieruchomość? -

Napotkałam jego wzrok w lustrze.

- Oczywiście, że wiesz. - Przerwał. - Ale dałaś się nabrać. Pozwoliłaś, żeby ta kobieta

cię ocyganiła...

- Innocencio - zwróciłam się do niego jego ulubionym imieniem, na które zawsze

reagował, bez względu na to, jak nazywał się oficjalnie. - Nikt mnie nie ocyganił. Zrobiłam

interes. Wiedziałam, co robię. Moim zdaniem wszystko jest w porządku. - Mój ton był ostry,

na co rzadko sobie przy nim pozwalałam.

Zamrugał, wiedział, że mnie zdenerwował. Później uśmiechnął się lekko i wstał,

pomagając mi zarzucić ręcznik na ramiona.

- W porządku, Bev. Wycofam się. Wiesz, że chcę tylko pomóc, prawda? Ja kupiłem

działkę tuż obok za jedyne trzydzieści trzy dolary za akr. Chciałem, żebyś ty też zrobiła dobry

interes. Wiesz, że przejmuję się tym tylko dlatego, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Ty i

ja. Zgadza się? - Jego oczy zalśniły, a kąciki warg uniosły się mimowolnie.

- Wiem - uśmiechnęłam się. - Ale nie musisz się martwić. Wystarczy, że pojawisz się w

czwartek w sądzie i pomożesz zakończyć mi sprawę.

- Będę! - ucieszył się.

- Bez ostróg - wyjaśniłam, a jemu zrzedła mina.

Potem wyszedł i ograł w pokera stałych klientów miejscowego baru. Wtedy się nad

tym nie zastanawiałam, ale teraz wydawało mi się, że nie mógł znieść myśli, że kogoś nie

wykorzystał i nie zostawił go z mniejszą ilością pieniędzy niż wtedy, kiedy go poznał.

Naprawdę był na mnie zły o to, że nie wykiwałam wdowy, chociaż nie wspomniałam, co się

znajduje na jej ziemi, jakie bogactwo, o czym zapewne nie miała pojęcia.

- Ty po prostu jesteś pozbawiona instynktu zabójcy - stwierdził, kiedy wychodziliśmy

z sądu po podpisaniu wszystkich papierów.

- Mam instynkt do robienia pieniędzy - zauważyłam z uśmiechem.

Wzruszył ramionami. Nie chciałam być już zależna od mężczyzn, dlatego pragnęłam

mieć posiadłość, prowadzić interes, uprawiać ziemię, czuć się bezpieczna. Nigdy więcej nie

chciałam liczyć na mężczyznę, nawet lubianego czy kochanego. Mój ojciec zmarł, kiedy

miałam dziesięć lat, mój pierwszy mąż po osiemnastu miesiącach naszego małżeństwa, a

później wiele lat pracowałam jako służąca w różnych posiadłościach, żeby mieć ochronę i nie

narażać się na ryzyko bycia samotną kobietą.

Stąd mój pociąg do pieniędzy. Teraz mamy XXI wiek i dla niektórych kobiet

zależność od mężczyzn nadal jest kwestią konieczności lub wyboru. Ale nie dla mnie. Nigdy

więcej.

Incy'emu chodziło o wygraną, przechytrzenie kogoś. Nawet uwodzenie ludzi

postrzegał jako wyzwanie, nie chodziło mu wcale o sympatię, miłość czy nawet zwykłe

chemiczne przyciąganie.

Oboje chcieliśmy mieć wszystko pod kontrolą, ale na różne sposoby i z różnych

powodów.

- O, nie - powiedziała Katy. - Nie róbmy tego.

Incy obejrzał się na nią przez ramię. Od jego wybuchu w pokoju hotelowym, myśl o

tym, że mam się z nim publicznie pokazać, wydawała się co najmniej nie na miejscu.

Potrzebowałam czasu, żeby to wszystko rozgryźć, żeby go rozgryźć. Musiałam się dowiedzieć

czegoś więcej o tym, co robił. W końcu doszłam do wniosku, że już i tak przeżyłam z Incym

zawstydzające sceny w miejscach publicznych, więc jeżeli ten wieczór skończy się źle i z

hukiem, nie będzie to pierwszy raz.

Nie byłam zachwycona tym, że prowadzi, ale najważniejsze, iż był trzeźwy, może

lekko wstawiony, mimo wszystko wolałam nie ryzykować jazdy taksówką. Nie żeby taksówki

wyzwalały w nim najgorsze instynkty, ale po prostu miałam przeczucie. Jednak nie na tyle

silne, żeby go skreślić i znów zostawić. Jeszcze nie. Chciałam mu pomóc. Zamiast widzieć w

nim zagubioną istotę, postrzegałam go jako skażonego i niepojętnego, tak jak bez wątpienia

postrzegała mnie River.

Pojechaliśmy na kolację i wszystko było w porządku. Siedzieliśmy do samego

zamknięcia, a kelnerzy wychodzili z siebie, kiedy zastanawialiśmy się nad drinkami, deserami i

kolejnymi drinkami, i kolejnymi deserami. Incy był taki jak dawniej: czarujący, nawet słodki, i

złośliwie zabawny. Było dużo śmiechu i niezły ubaw. Kiedy kolacja się kończyła, czułam się o

wiele lepiej. Nawet Cicely się wyluzowała po tym, jak wściekła się w hotelu na Boza i na

mnie.

Ale teraz debatowaliśmy nad tym, czy iść do ulubionego baru Incy'ego, który

znajdował się na skraju miasta, a nazywał się Miss Edna's.

- Nie możemy pójść jeszcze raz do Den? - spytała Katy.

- Nie bądźcie nudni - odezwał się Incy z nutą szyderstwa w głosie. - Strat dzwonił.

Mamy się z nim tam spotkać po jego sportowym doświadczeniu.

Katy westchnęła i wyjrzała przez okno caddy'ego. Siedziałam z przodu z Incym, a

Katy, Cicely i Boz byli z tyłu.

- To wcale nie jest takie zabawne, chłopie - marudził Boz. Chwycił się za grzbiet nosa,

a później się wyprostował. - Ej, chodźmy do baru na górze wieżowca McAllistera! Stamtąd

jest wspaniały widok, mnóstwo najbardziej pustych i najbogatszych ludzi Bostonu i jazzowa

kapela.

- Brzmi świetnie - zakpiłam. Kapela jazzowa, kolejny klub dudniący basem.

- Nie - upierał się Incy. - Tam możemy pojechać zawsze. Chcę iść do Edna's. Chcę go

pokazać Nasty.

- No, to zmienia postać rzeczy - wymruczał Boz. Zerknęłam na niego przez ramię, a

on przewrócił oczami.

- Co to jest ta Edna's? - spytałam.

Incy uśmiechnął się i pogłaskał mnie po dłoni.

- To wyjątkowe miejsce - wyjaśnił. - Pokochasz je. Nie mogłem się doczekać, żeby ci

je pokazać.

- Że tak powiem - rzuciłam, a on się roześmiał.

- I mamy się tam spotkać ze Stratem - powtórzył.

- To naprawdę interesujące - powiedziała Cicely. - Wszystko nabiera nowego

wymiaru.

- Może wysadziłbyś nas pod hotelem - zasugerowała Katy.

- Nie! - warknął Incy, dodając gazu. - Jesteście niewdzięczni! Znalazłem to

niesamowite miejsce, a wy chcecie wszystko spieprzyć! Chcecie mnie zniszczyć! Nie możecie

znieść tego, że jestem od was lepszy!

Tylko nie to. Rzuciłam Bozowi zdezorientowane spojrzenie. Odpowiedział zbolałym

wzrokiem. Cicely wyglądała na znudzoną, przyglądała się lakierowi na paznokciach.

- Lepszy niż ja! - zaczęła Katy ze złością. - Ciekawe, w czym? W tym, że sikasz na

stojąco? Słuchaj, ty kretynie...

- Jesteśmy. - Innocencio wcisnął hamulec i wyłączył światła, zanim zdążyłam choćby

rzucić okiem na okolicę.

- Gdzie jesteśmy? - spytałam. Wyjrzałam przez okno samochodu i zorientowałam się,

że znaleźliśmy się w jakimś okropnym miejscu. - Incy, gdzie nas przywiozłeś? - Wolałam

unikać takich miejsc. Jeżeli mnie zastrzelą albo zadźgają nożem, nie umrę, ale bólu nie uniknę,

a to nie należało do najprzyjemniejszych przeżyć. Nie jesteśmy nadludźmi. Nie mamy siły

Supermana i łatwo można nas zranić. Nie wspominając o napaści, rabunku czy pobiciu.

Incy uśmiechnął się i wyjął kluczyki ze stacyjki.

- Maleńkie miejsce, które znam w Winchley.

Winchley. Dawno temu była to dobrze prosperująca dzielnica ludzi średniej klasy, ze

sklepikami na parterze budynków i mieszkaniami wyżej. Nie miałam pojęcia, na jakiej jesteśmy

ulicy, ale kiedy myślałam o Winchley, wyobrażałam sobie słoneczny dzień, trawniki,

brukowane uliczki, konie, powozy i ulicznych sprzedawców. To było w latach...

dziewięćdziesiątych XIX wieku czy jakoś tak.

Rozejrzałam się. Trudne czasy nie ominęły również Winchley. Niektóre dzielnice

wyglądają na gorsze, niż są w rzeczywistości, a inne są gorsze, niżby się mogło zdawać. To

miejsce było dokładnie takie, na jakie wyglądało. Otaczały nas ciemne dwu- i trzypiętrowe

budynki z piaskowca o brunatnej barwie, część z nich była spalona, zabita deskami lub pokryta

graffiti. Płoty z siatki ogradzały puste miejsca pełne śmieci, kilka przęseł było wyrwanych.

Rozbito nawet latarnie. W ciemności od czasu do czasu migały zapalone końcówki

papierosów.

- Co my tu robimy? - spytałam.

- Odwiedzamy Miss Ednę - powiedział Incy. Otworzył drzwi i wysiadł.

- To gryzie - powiedziała Katy.

- No to zostań w aucie. - Cicely skrzywiła się do niej.

- I mam siedzieć w nim podczas jakiegoś napadu? - prychnęła Katy. - Nie, dziękuję.

- Dalej! - krzyknął Incy, przebierając niecierpliwie nogami.

Przez myśl przemknęło mi West Lowing. Ludzie nie zamykali na noc samochodów.

Wszyscy się znali. Któregoś dnia, będąc w pracy, widziałam, jak jacyś ludzie zaparkowali na

ulicy. Zostawili w środku GPS i iPoda na kokpicie. Szyby były opuszczone, nikogo nie było w

pobliżu, a ja mogłam się założyć, że samochód będzie o kilogram lżejszy, kiedy wróci

właściciel. Ale mimo że przeszło obok niego co najmniej ze dwadzieścia osób i minęło go parę

samochodów, wszystko było na swoim miejscu, kiedy właściciel wsiadł do wozu. Dziwne.

Drzwi samochodu po mojej stronie się otworzyły. Na zewnątrz stał Incy z wyciągniętą

ręką. Zawsze był humorzasty, z prędkością błyskawicy przechodził z błogostanu w złość, ze

złości w smutek. Teraz było inaczej. Teraz był... złośliwy. Nie był samolubny i beztroski, ale

władczy i mroczny. Czyżby aż tak się zmienił w czasie mojej nieobecności? A może zawsze

tak się zachowywał, tylko ja wolałam tego nie widzieć? Po raz pierwszy przyszło mi do

głowy, że moje pragnienie, żeby mu pomóc, było takie naiwne.

Doskonale wiedziałam, że pomóc można było komuś, kto tego chciał. Incy wprawdzie

twierdził, że cieszy się, że wróciłam, nie byłam jednak nawet w jednej tysięcznej tak mądra,

cierpliwa i ofiarna jak River.

- Ty też masz zamiar zepsuć zabawę? - spytał mnie Incy, po czym się roześmiał. - Nie

Nastasya! Nastasya potrafi dorównać mi kroku! - Obdarzył mnie pełnym miłości spojrzeniem.

- Ty i ja jesteśmy parą. Jak chleb i masło.

Ja też kiedyś tak myślałam, bez wątpliwości. Teraz już nie byłam tego taka pewna.

Wcale.

Wysiadłam z samochodu. Cicely już stała przy Incym, z dłońmi w kieszeniach

futrzanego płaszcza. Zaczął padać śnieg i nad miasto nadciągnął przenikliwy chłód. To była

najzimniejsza i najbardziej śnieżna zima w Massachusetts, jaką pamiętałam. Katy i Boz, oboje

z minami, jakby przed chwilą zjedli cytrynę, również wysiedli. Incy zamknął samochód, a

później szybko machnął ręką, mrucząc coś pod nosem.

- Incy. - Moje oczy otworzyły się szeroko. - Używasz magyi?

- To drobiazg - roześmiał się. - Chyba chcemy, żeby samochód tu stał, kiedy wrócimy,

prawda? - Nie czekając na odpowiedź, płynnym ruchem skierował się w ciemną alejkę.

Oczywiście. Jakby wszystkiego było mało, musieliśmy szukać rozrywki w potwornej dzielnicy

z ciemną alejką.

- Nastasyo, chodź - zachęcała Cicely. - Spodoba ci się.

Do tej pory podobało mi się wszystko, co Incy'emu udało się odkryć. Przez te ostatnie

sto lat bawiłam się lepiej niż przez wszystkie wcześniejsze lata mojego życia. Dlaczego się

wahałam?

Może dlatego, że nie chowasz już głowy w piasek, powiedziała moja zdradziecka

podświadomość. Och, a ciebie kto pytał o zdanie? - odpowiedziałam równie złośliwie i

przyśpieszyłam, żeby dorównać kroku Incy'emu i Cicely.

Udało mi się dotrzeć do końca alejki bez zaczepek. Przede mną wyrósł wysoki ceglany

magazyn, który oświetlała jedna marna żarówka, zresztą bez większego skutku. Ledwo można

było dostrzec szare metalowe drzwi. Nie słyszałam muzyki, nie czułam wibracji dudniącego

basu, który dobiegałby zza ścian czy z dołu.

- O Jezu, mamy się po tym wspiąć czy co? - spytałam.

- Tak. - Cicely westchnęła. - Wszyscy mamy bzika na punkcie fizycznej sprawności.

Przy drzwiach była mała czarna klawiatura, prawie niewidoczna. Incy wbił kod i

metalowe drzwi otworzyły się z kliknięciem.

W środku znajdowała się wysoka, wąska, pomalowana na czarno klatka schodowa i

nic poza nią. Na górze migotały różowe światła. Teraz słyszałam muzykę.

- Czy to burdel? - spytałam. Byłam daleka od osądzania; sama zbiłam fortunę na moim

burdelu w czasach kalifornijskiej gorączki złota, ale wiecie, bez przesady. Dlaczego tu

byliśmy?

- Nie. - Incy uśmiechnął się tajemniczo. - Niezupełnie. - Zaczął iść na górę po

schodach.

- Niezupełnie? - Uniosłam brwi.

- To nie burdel. - Cicely ruszyła za Incym.

Byłam na pierwszym stopniu, kiedy poczułam: ciemność. Przystanęłam, z jedną stopą

na schodach, drugą na ziemi. Incy był już prawie na górze. Cicely podążała za nim,

zostawiając za sobą woń perfum Anna Sui Dreams.

Boz i Katy prawie na mnie wpadli, kiedy przystanęłam, próbując się uspokoić.

Spojrzałam na klatkę schodową. W przytłumionym świetle spływały w dół promienie

ciemności, czarnej magyi. Zerknęłam na Boza i Katy.

- Co? - spytała Katy. - Musimy jakoś przeżyć.

- Co to za miejsce? - szepnęłam.

- Głupie miejsce, które znalazł Incy. - Boz wzruszył ramionami. - Ja tego w ogóle nie

rozumiem. Jest strasznie nudne.

- Chodźmy przynajmniej na drinka - rzuciła Katy, pokazując mi, żebym się ruszyła.

Czarna magyia mnie przyzywała, kusiła, żebym weszła.

- A wy... też to czujecie? - rzuciłam od niechcenia.

- Co? - Boz rozejrzał się dookoła.

- Ciemność.

- Owszem. Jasno to tu nie jest. - Katy zmarszczyła czoło. Chyba się ze mną zgadzała.

- Czuję chłód... i mogę się założyć, że mój kaszmirowy płaszcz załapie jakiegoś grzyba

albo coś gorszego - narzekał Boz.

Skinęłam głową, wzięłam głęboki oddech i zaczęłam wchodzić po schodach. Miałam

wrażenie, że to miejsce pomoże mi zrozumieć, co się dzieje z Incym. To tutaj nastąpiła w nim

zmiana.

Musiałam być ostrożna, żeby nie wpłynęło i na mnie.

Co mnie czeka na górze? Z każdym krokiem czułam ciężar ciemności, Terava, ludzi

dokonujących wyboru dla mocy. Atmosfera wokół mnie iskrzyła od magyi, niekontrolowanej,

nieopanowanej. Dwa miesiące temu pewnie bym tego nie wyczuła, tak jak Boz i Katy nie byli

jej świadomi. Nauczyłam się zaklęć ochronnych o niewielkim zasięgu, które teraz

powtarzałam pod nosem. Nie miałam pojęcia, czy zadziałają.

Schody kończyły się olbrzymim pomieszczeniem oświetlonym słabym różowym

światłem. Przy jednej ścianie z surowej cegły ciągnął się długi, pięknie rzeźbiony drewniany

bar. Musiał mieć ze dwanaście metrów. Reszta pomieszczenia była otwarta, nie licząc grubych

kolumn wspierających. Sufit znajdował się na wysokości jakichś pięciu metrów, a drewniane

deski podłogowe były poczerniałe ze starości. Okien było niewiele. W powietrzu unosił się

słodkawy zapach piwa, jakby kiedyś był tu browar.

- Ja biorę drinka - oznajmiła Katy. - Chcecie coś?

- Oj, tak. - Miałam wrażenie, że jestem osaczona, że się duszę. - Cokolwiek.

Katy i Boz poszli do baru, a ja stałam bez ruchu, rozglądając się dookoła i usiłując

zapanować nad oddechem. Strach mnie paraliżował, ale starałam się nie tracić głowy. Nie

widziałam Incy'ego ani Cicely. Wielka przestrzeń usiana była małymi wysepkami mebli - kanap

i krzeseł ustawionych wokół niskich stolików. Sofy były podniszczone, brokatowe,

staroświeckie i tworzyły w tym miejscu dziwną atmosferę lat trzydziestych. W dodatku

dusiłam się od czarnej magyi.

Harmonijkowe parawany w różnych wzorach tworzyły półprywatne przestrzenie, w

których siedziały grupki gości. Kiedy lepiej się im przyjrzałam, zorientowałam się, że

właściwie nikt nie robi niczego dziwnego. Byli w ubraniach, wykonywali powolne ruchy i

szeptali. Nie był to burdel.

W takim razie... Przybytek opium? Istnieją jeszcze takie poza Azją?

- Masz. Przynajmniej nie rozcieńczają alkoholu. - Katy wcisnęła mi w dłoń niską

szklankę, a ja niemal wychyliłam jej zawartość. Zaszczypało mnie lekko w gardle, kiedy

przełknęłam whisky z wodą sodową.

- Co robią ci ludzie? - spytałam, niepewna, czy chcę wiedzieć.

- To samo, co Incy pewnie zrobił w galerii. - Boz westchnął. - Ludzie, zwykli ludzie,

przychodzą tu, a nieśmiertelni w pewnym sensie się nimi karmią, nie wiem, jak to inaczej

określić.

- Nie ma innego określenia. - Słychać było, że Katy jest zdegustowana. Wzięła duży

łyk dżinu z tonikiem.

- Chyba żartujesz. - Zerknęłam na Boza. - To miejsce jest właśnie po to? I zwykli

ludzie przychodzą tu dobrowolnie? Mówiłeś mi, że Incy nie wie, jak to się robi.

- Nie sądziłem, że wie - odpowiedział Boz. - Po prostu lubił tu przychodzić, a ja

szybko się znudziłem. Nie umiem wyssać energii - nie udzielają tu takich lekcji. Nie wiem, kto

nauczył Incy'ego. - Jego niebieskie oczy badały pomieszczenie. Roześmiał się sardonicznie. -

To znaczy, przejąć czyjeś pieniądze, fortunę? Nie ma sprawy. Nawet niewinność. Nawet

szczęście. Możesz nazwać mnie kanalią. Jestem szczęśliwy, kiedy mogę okraść kogoś ze

wszystkiego... oprócz energii. I woli.

- Jak tylko wspomniałaś o dziewczynie w galerii, pomyślałam, że Incy musiał się tego

nauczyć - przyznała się Katy. Pokręciła głową i się napiła.

To była odpowiedź na moje pytania.

- Cześć. - Stanęła przed nami dziewczyna. Wyglądała młodo, ale miałam nadzieję, że

ma skończone osiemnaście lat. Znów ogarnęło mnie wrażenie, że cofnęłam się w czasie.

Dziewczyna miała ciemne włosy ułożone w staranne fale, przy twarzy spięte klamrą z białym

kwiatem. Jej suknia była z ciemnozielonego aksamitu, z dekoltem w głębokie V, a w pasie

przewiązana czarnym paskiem wyszywanym koralikami. - Jestem Tracy

Boz zmierzył ją od góry do dołu i napił się drinka.

- Cześć - powiedziała Katy obcesowo i odwróciła wzrok.

- Jesteś tu nowa - zwróciła się do mnie Tracy. - Nie widziałam cię wcześniej.

- Zgadza się - odparłam.

Słodka Tracy posłała mi łagodny uśmiech.

- Nie jestem nieśmiertelna.

- Taaak? - Oczy mi zapłonęły.

- Ale ty jesteś.

Mało nie zakrztusiłam się drinkiem. Zakaszlałam dziwacznie.

- I widzisz mnie? - Myślałam, że mam na sobie niewidzialną pelerynę. - Tak, jestem

nieśmiertelna i bardzo tajemnicza. Nazywam się Crowe, Nastasya Crowe.

- Czujesz, że żyjesz? - Tracy spojrzała na mnie ze współczuciem. - Zwykli ludzie czują

się martwi.

Dobra, witamy w Krainie Horroru, tu masz mapę.

- Mam nowe baterie. - Chciałam się napić, ale moja szklanka była pusta, po ściance

zsunęła się jedynie kostka lodu, która uderzyła mnie w nos. Takie rzeczy zdarzają się tylko

mnie. Wytarłam nos grzbietem dłoni.

- Chcesz mnie? - Tracy wyciągnęła rękę i chwyciła moją dłoń.

Oczy znów otworzyły mi się szeroko, zerknęłam na Boza i Katy. Zniknęli, zostawiając

mnie z tą dziewczyną, z tym manekinem.

Dłoń Tracy pogłaskała mnie po ręce. Jej oczy miały piękny zielony odcień, jak jej

suknia. Włosy spływały miękko, pachniały niezapominajkami. Wargi miała delikatne, różowe,

uśmiechały się do mnie. Była... cudowna. I tak po prostu oferowała mi swoje życie, swoją

moc, żebym wzięła ją, jeśli chcę.

Zaczęła ciągnąć mnie w stronę pustej sofy. Czy ona naprawdę jest tak głupia? Zgadza

się, Boz powiedział mi, co ludzie tu robią, ale kiedy to do mnie dotarto, byłam w szoku.

Niemal nie zdając sobie z tego sprawy, zanurzyłam się w wygodnej kanapie brzoskwiniowego

koloru, z szerokimi, podwiniętymi poręczami. Trący podwinęła jedną nogę i oparła się o mnie.

Otoczył mnie zapach kwiatów. Zaczęłam się modlić, żeby nie okazało się, że Katy dodała mi

czegoś do drinka. Jej chyba mogłam wierzyć? Ha, ha, ha, ha.

- Co robisz? - wymruczałam Tracy we włosy.

- Weź mnie - wyszeptała. - Uczyń mnie swoją.

Na pewno słyszałam, że to powiedziała. Tylko po prostu nie byłam w stanie uwierzyć,

że ot tak sobie ofiaruje swoją siłę witalną nieśmiertelnej.

- O czym ty mówisz? - Słychać było, że jestem czujna. Tracy usiadła i spojrzała na

mnie.

- Połóż... na mnie swoje dłonie - szepnęła. - I posiądź mnie. Weź moją energię.

Usiadłam i odstawiłam pustą szklankę na mały stół.

- Poczujesz się wtedy cudownie. - Znów mówiła przymilnym głosem. - I ja też. -

Oparła się o mnie i objęła mnie w talii. - Poczujesz się... bardzo ożywiona. Strasznie

ożywiona. A ja cudownie.

To miejsce jednak było burdelem - mrocznym burdelem, do którego przychodzili

nieśmiertelni, żeby karmić się zwykłymi ludźmi. Jak wampiry, o ile takowe istnieją. A ci

wszyscy ludzie, ci zdumiewająco głupi ludzie, dążący do samozagłady, ofiarowali im siebie.

Wiedzieli o nas i byli chyba całkowicie oddani nieśmiertelnym. Ale jak i dlaczego? Incy lubił tu

przychodzić. Incy wszystkiego się tu nauczył.

- Jak możesz się czuć cudownie? - spytałam.

- Po prostu. - Tracy zamrugała. - Po tym robisz się śpiąca i lekka. Czasami pada się ze

zmęczenia. Raz spałam przez trzy dni.

- Tracy... ty... - Pokręciłam głową. - Wiesz, że to może cię zabić, prawda? Ktoś może

pochłonąć tyle twojej energii życiowej, że cię zabije. Zostanie z ciebie warzywo, albo gorzej.

- Nie - zaprzeczyła z niedowierzaniem.

- Tak - zapewniłam ją. - W ten właśnie sposób większość nieśmiertelnych uprawia

magyię, wysysają z kogoś energię. Co może zabić. To naprawdę odrażające.

- Nie. - Tracy pokręciła głową.

- Tak. Naprawdę - znowu potwierdziłam. Teraz doskonale rozumiałam, co się dzieje.

Ludzie tutaj wyglądali na oszołomionych, bezwolnych. Natomiast nieśmiertelni czuli się

fenomenalnie, tryskali życiem i energią. A to nie było wszystko. Oprócz wysysania energii,

uprawiano tu też wielką magyię. Czarną magyię. Wyczuwałam ją w atmosferze, praktycznie

pachniała, jak ozon przed burzą. To było... naprawdę niebezpieczne miejsce. Naprawdę

mroczne, złe, niebezpieczne miejsce. Musiałam się stąd wydostać.

Nie widziałam Incy'ego, odkąd wszedł na górę. Katy i Boz opierali się o kolumnę, z

nikim nie rozmawiali. Byłam lekko zaskoczona, że nie wskoczyli w to ochoczo. Nie żeby byli

okropnymi ludźmi, ale byli po prostu... nieświadomi. Zaślepieni. Nie przejmowali się

konsekwencjami. Jak my wszyscy, zresztą. Boz przyznał się przecież, że ma ochotę okradać

innych. I robił to. Doprowadzał ludzi do ruiny, sprawił, że tamta biedna dziewczyna chciała się

zabić, łamał serca. Jak Incy.

A rzeczą, która mnie w jednej chwili otrzeźwiła, która przeszyła mnie do szpiku kości,

była świadomość, że jeszcze dwa miesiące temu, to wydałoby mi się... bardzo interesujące.

Nie wiedziałabym, jak to zrobić, ale chciałabym się nauczyć. Nie sądzę, żebym przejmowała

się tym, że kradnę tym ludziom energię, wykorzystuję ich głupotę.

Uznałabym, że na to zasługują, skoro dosłownie się o to proszą. Nie miałabym z tego

powodu żadnych wyrzutów sumienia.

To było odrażające, jak mogłam się tak zachowywać? Wstyd. Hańba, w dawnym tego

słowa znaczeniu. A co było jeszcze gorsze? Że miałam tego świadomość. Zmieniłam się, ale

przeszłości nigdy już nie wymażę, nigdy nie zdołam zapomnieć.

Nie wiedziałam, czy kiedykolwiek będę w stanie wybaczyć to River.

Rozdział 22

- Dobrze się bawisz, skarbie? - Incy przechylił się przez oparcie mojej kanapy. Oczy

miał lśniące, twarz zarumienioną i szczęśliwą. Wcześniej wydawał się bardzo rozdrażniony,

właściwie napastliwy. Teraz, kiedy usiadł obok mnie, wyglądał na bardzo spokojnego,

opanowanego.

Pożywił się kimś. Może nawet nie jedną osobą. Wydało mi się to takie... nie na

miejscu. A wcale nie jestem dobra. Jestem beznadziejna, a mimo to uznałam to za naganne.

- "Dobrze" to zbyt mocne słowo. - Marzyłam o kolejnym drinku.

- Widzę, że poznałaś uroczą Tracy. - Incy wyglądał na zaskoczonego.

- Tak.

Tracy wyglądała na zachwyconą widokiem Incy'ego i natychmiast mnie porzuciła, żeby

zająć się nim. Uśmiechnął się do niej i pogłaskał ją po głowie, a ona mało nie zamruczała z

rozkoszy.

- Tracy jest bardzo hojną dziewczyną - zauważył Incy, a oczy Tracy zalśniły. Spojrzał

na mnie. - Naprawdę powinnaś jej spróbować. Na pewno nauczyli cię, jak to się robi w

szkółce czarownic.

- W szkółce czarownic? - Wcześniej twierdził, że to farma. Jakby nie wiedział, co to

jest.

- Na pewno nauczyli cię wszystkiego - powtórzył, a ja rozpoznałam uwodzicielski ton,

jakim zwracał się do ludzi. Teraz wykorzystywał go wobec mnie. Po stu latach stałam się

kimś, kogo chciał osłabić i uwieść. Czułam, że serce w piersiach rozpada się na pół.

- Jak zbierać jajka - powiedziałam sztywno. Incy się roześmiał, głaszcząc Tracy po

karku.

- Są tu też bardziej prywatne pokoje, na tyłach. Może pójdziemy tam w trójkę? Tracy

pewnie chciałaby być z nami obojgiem?

Twarz Tracy się rozjaśniła, jakby właśnie znalazła studolarowy banknot w kieszeni

starej pary dżinsów.

- Tak, chciałabym!

- Ja... - Przełknęłam ślinę. - To nie dla mnie, Incy. - Byłam zaskoczona myślami

tłukącymi mi się po głowie: to nie jest miejsce dla mnie, już nie. Moje miejsce jest gdzie

indziej. Wcześniej myślałam, że uciekając, zareagowałam przesadnie. Myślałam, że był to po

prostu nagły atak, a później nadal okłamywałam się w River's Edge. Myślałam, że kiedy tu

wrócę, poczuję się tak, jakbym była w domu, jakbym znalazła się z powrotem w świecie, w

którym potrafię się poruszać, funkcjonować.

Tymczasem i tutaj czułam się jak chwast w szklarni. Gdzie było moje miejsce?

Nigdzie.

- Nie bądź głupia. - Incy zaśmiał się lekko. - To będzie dla ciebie idealne. Będziesz

zachwycona, kochanie, kiedy zobaczysz, jak to jest... - W jego oczach było jeszcze więcej

miłości. - Pamiętasz, jak przedstawiłaś mnie Hansenowi Sno-Bliz w Nowym Orleanie, to

odmieniło moje życie? To mniej więcej tak samo, tylko jeszcze bardziej. To chcę ci dać.

Spojrzałam na Incy'ego, potem na Tracy, siedzących blisko siebie na kanapie. Oboje

byli nienaturalnie piękni, uwodzicielscy, pociągający. W ciągu dziesięcioleci Incy'emu udało

się namówić mnie na milion różnych rzeczy, włącznie z powrotem do Bostonu, a ja się nie

opierałam i rzadko czegokolwiek żałowałam. Zmusiłam się, żeby się zastanowić, a czy

przypadkiem nie jest to po prostu kolejny taki raz, czy może jestem ograniczona i zbyt

zachowawcza. Nie mogłam się do tego zmusić. Byłam zła, to było złe, nieczyste.

Rozpoznawałam to. Czułam. Postąpienie wbrew tym uczuciom byłoby nie do zniesienia.

Kolejna rzecz, za którą mogłam winić River. Uśmiechnęłam się blado.

- To kuszące... - Jestem takim tchórzem! Taką beznadziejną idiotką. Przez cały ten

czas starałam się mu przypodobać, dostosować do niego. Ale miałam dość okłamywania

wszystkich dookoła.

Miałam dość okłamywania siebie. Serce mi przyspieszyło. Przełknęłam ślinę i wzięłam

oddech.

- Nie, Incy. To nie jest kuszące. Nie jest. To odrażające.

Tracy wyglądała na obrażoną. Twarz Incy'ego była nieruchoma, wzrok miał utkwiony

w moich oczach. Równie dobrze mogłam pójść na całość.

- To paskudne, żeby Tracy, czy ktokolwiek inny oddawał nam swoją energię. Są

stuknięci, mają zapędy samobójcze i okłamują siebie. Ale nieśmiertelni nie powinni ich

wykorzystywać. Chociaż nie jestem dobra, to nawet ja widzę, że to nie jest słuszna droga. Jest

zła. Czułabym się... jak coś, co zeskrobuje się z buta.

- Hej!

Wszystkich nas przestraszył Stratton, który nagle się pojawił. Wziął łyk piany ze

szklanki z porterem i spojrzał na nas.

- Cóż za rozkoszne towarzystwo tu masz. - Stratton zerknął na Tracy, która

zamrugała do niego oczami koloru liściastej zieleni.

- To prawda, jest rozkoszna - zgodził się Incy, a Tracy wyglądała na zadowoloną. -

Ale Nastasya jest innego zdania. Twierdzi, że Tracy jest odrażająca i odpychająca.

Dziewczyna spojrzała na mnie z naganą.

- Powiedziałam, że odrażające i odpychające jest to, co się tutaj odbywa - wyjaśniłam.

- Nie sama Tracy

- Nie - zaprzeczył Incy. - Nazwałaś ją głupią i stukniętą i uważasz, że ma skłonności

samobójcze.

Trący patrzyła na mnie zmrużonymi oczami.

Stratton zamyślił się, starał się zrozumieć, jak coś tak pięknego można uważać za

odrażające i odpychające. W końcu uniósł wzrok.

- Ee... - Napił się piwa, zupełnie wyluzowany.

- Przesadzasz, Nas. - Incy nadal się przymilał. - Ci purytanie zrobili ci pranie mózgu. -

Roześmiał się. - Uwierz mi, tego właśnie ci potrzeba. Posłuchaj, spróbuj raz. Jak skok na

bungee. Szybko będziesz robić postępy.

Miał na myśli postępy magyiczne. W co on się wpakował? I od jak dawna w tym tkwi?

Od czasów Londynu? Wcześniej?

Jakimś cudem dwa miesiące temu ślepy zwierzęcy instynkt kazał mi stąd uciekać,

szukać bezpiecznego miejsca. Ale okazało się to za trudne. Moje nieprzystosowanie i

ciemność przeraziły mnie. Teraz to, że jestem przepełniona ciemnością, powinno być zaletą,

moją siłą. Ale wiedziałam za dużo, żeby się jej poddać.

Nie mogłam uwierzyć, że znalazłam się w takim położeniu. Chyba nigdy w całym

moim życiu się nie zbuntowałam. Nigdy się za niczym nie opowiedziałam. Zawsze płynęłam z

nurtem, szłam za tym, co mówili czy robili inni.

Żołądek mi się ścisnął na tę myśl. Zrozumiałam, że muszę sobie poradzić z czterema

wiekami wyrzutów sumienia.

Tego nie byłam w stanie przeżyć.

Wstałam, czując, że twarz mnie pali. Serce już miałam złamane, teraz zupełnie się

rozpadło, na drobne kawałki. Miałam wrażenie, że jestem niczym. Jeżeli przyjeżdżając do

River, byłam jeszcze pełna nadziei, tak teraz czułam, że wszystko straciłam, że przegrałam.

- Idę - szepnęłam roztrzęsiona. Wsunęłam ręce w kaszmirowy płaszcz Jil Sander. - Do

zobaczenia później.

Spojrzeli na mnie, jakbym zaczęła przemawiać starożytną greką, i nic nie powiedzieli,

kiedy odwracałam się i ruszałam w stronę drzwi. Nie widziałam Cicely, odkąd przyjechaliśmy.

Może była w jednym z prywatnych pokoi na zapleczu. Napotkałam wzrok Boza i Katy, kiedy

wychodziłam z dużej sali. Oczywiście nie miałam czym jechać, nie miałam jak się wydostać z

tej piekielnej dziury. Wyjęłam komórkę i niezdarnie zaczęłam przeszukiwać pamięć, żeby

znaleźć numer korporacji taksówkowej. Bezgłośnie zbiegałam po schodach. Z każdym

krokiem robiło mi się lżej na duszy, ale nie mogłam się łudzić: nie miałam domu, nie miałam

dokąd pójść. Tak naprawdę, nie miałam nawet siebie.

- Nastasyo! Poczekaj! Poczekaj!

Odwróciłam się i zobaczyłam pędzącego za mną Incy'ego.

- Idę, Incy - sapnęłam. - To nic nie da.

Przez jedną sekundę w jego oczach zapłonął strach, ale po chwili zniknął i nie byłam

nawet pewna, czy w ogóle go widziałam.

- Nas. - Ścisnął mnie za kołnierz płaszcza i pochylił się, żeby zbliżyć twarz do mojej.

Ogarnęło mnie przerażenie, ale starałam się zachować spokój. To wszystko było wielkim

błędem. Nieźle się wpakowałam. Incy wcale nie byl zainteresowany tym, żeby mu pomóc czy

żeby go uratować. Nigdy tego ode mnie nie chciał. - Nas - powiedział znów łagodnie. -

Przepraszam. Naprawdę myślałem, że to będzie fantastyczne i że ci się spodoba.

Jak to o mnie świadczyło? Fuj.

- Ale jeżeli nie, to trudno - ciągnął. - Nie musimy tu zostawać. Boz i Katy też chcą

jechać. Po prostu cała wasza trójka nie nadaje się na imprezy. - W jego głosie słychać było

nutę goryczy, ale zmusił się do śmiechu. - Stratton i Cicely zamierzają zostać. Oni to

rozumieją.

Chyba wtedy się zreflektował i dotarło do niego, że pogrąża się jeszcze bardziej.

Pokręcił głową i wygładził mój kołnierz, poprawiając mi apaszkę na szyi.

- Ja też rozumiem, Incy - odparłam. - Tylko po prostu myślę, że to jest odrażające. Że

to gwałt. Ci idioci tam nie mają pojęcia, co robią, jak bardzo jest to niebezpieczne.

Wykorzystujecie ich. - Spojrzałam na niego poważnie. - To nie jesteś ty, Incy. To nie jesteśmy

my.

Jego urocza twarz wykrzywiła się na chwilę w okrutnym uśmiechu, który sprawił, że

cofnęłam się do poręczy schodów. Boz i Katy zaczęli schodzić, a on się opanował.

- Ej! - rzuciła Katy. - Chodźmy gdzieś indziej.

- Bary będą zamknięte. - Boz zorientował się, że przerwali nam rozmowę.

Incy się uśmiechnął.

- Tak. Ale nie szkodzi. Możemy robić coś innego. Zgoda, Nas? Nas wróciła! - Objął

mnie ramieniem i pocałował w policzek. - Wróciła na dobre! Jesteśmy ty i ja, kochanie.

Zobaczysz. Za kilka dni znów będziemy jak chleb z masłem.

Poczułam na plecach dreszcze.

Na dworze było przeraźliwie zimno. We czwórkę szliśmy żwawym krokiem do

samochodu Incy'ego, który stał nietknięty, zapewne dzięki zaklęciu. Spojrzałam w górę na

niebo - gwiazdy tłumiły miejskie światła i pasiaste chmury, które przesuwały się szybko z

południowego zachodu na północny wschód. Byłam w stanie się domyślić, że jest około

drugiej w nocy.

Czułam się bardzo, bardzo stara.

Ogarnęło mnie przytłaczające uczucie żalu i straty. Z rozpaczą uświadomiłam sobie, że

oddałabym wszystko, żeby tu nie być, żeby obudzić się jutro na moim małym, twardym łóżku

w River's Edge. Miałam ochotę wybuchnąć niepohamowanym, rozpaczliwym szlochem.

Dlaczego to zrobiłam?

No, jasne. To akurat jest jasne. Bo zawsze potrafiłam wszystko spieprzyć. Zawsze

wbijałam sobie nóż w plecy. Czułam lęk przed tym, żeby być szczęśliwą, bo nikt nie może być

szczęśliwy wiecznie, a ja nie mogłam znieść strachu przed nieuniknioną stratą.

Wsiadłam do zimnego samochodu Incy'ego, ogłuszona żalem. Boz i Katy zajęli miejsca

z tyłu, drzwi się zatrzasnęły, a Incy odpalił silnik. Wyjrzałam przez okno, wyobrażając sobie,

że widzę przed sobą twarz River. Jej oczy z ich mądrością, miłością, pełne przebaczenia.

Wyrozumiałe. To wszystko, co kiedyś mi dawała. Odrzuciłam to - nie jeden raz, ale dwa.

I Reyn. Odepchnęłam go, chociaż czułam do niego pożądanie. Mimo przeszłości,

starał się, żeby stać się lepszym. A ja chciałam być z Incym jak chleb z masłem. Na myśl o tym

skurczył mi się żołądek. Przeobraził się w bolesny supeł. Incy miał za sobą złą przeszłość i

zupełnie nie interesowało go to, żeby stać się dobrym. Jak mogłam tego nie widzieć? Może nie

chciałam się do tego przyznać, chociaż w głębi duszy doskonale o tym wiedziałam. Miałam

nadzieję, że uda mi się porozmawiać z Bozem na ten temat, kiedy będę mieć pewność, że Incy

nas nie podsłuchuje.

Oparłam się o chłodną szybę, świadoma tego, że muszę ułożyć sobie życie od nowa.

Co było najbardziej mglistą myślą, jaka może pojawić się w głowie człowieka.

- Nasty! - Głos Incy'ego był natarczywy.

- Co? - Poderwałam głowę. Rozejrzałam się i dotarło do mnie, że wyjeżdżamy z

Winchley. Incy patrzył na mnie, chyba zdenerwowany.

- Pytałem cię, dlaczego to, co się dzieje w Miss Edna's uważasz za gwałt. Ludzie sami

siebie oddają. Jeżeli oni tego chcą, nie jest to chyba gwałtem, nie sądzisz?

- Jest. - Marzyłam o tym, żeby znaleźć się z powrotem w hotelu, wejść pod prysznic,

zwinąć się w brodziku i płakać przez kilka dni pod strumieniem gorącej wody. - Oni nie

rozumieją tego, co robią.

- Niektórzy nie, zgadzam się - przyznał Incy całkiem rozsądnym tonem. - Ale

niektórzy doskonale o tym wiedzą, a mimo wszystko tego chcą. To jest jak hipnoza. Kiedy

jest się połączonym, można wypełnić kogoś spokojem i dobrym samopoczuciem. Potem czują

się wspaniale.

- To ich może zabić - zauważyłam z goryczą.

- Jeszcze się to nie zdarzyło - powiedział Incy. - Zawsze bardzo uważamy.

- Kto cię tego nauczył? - Ogrzewanie w samochodzie było włączone, ale mimo to ja

nadal drżałam.

- Miss Edna. - Incy skręcił w kolejną ulicę.

- Wracamy do miasta? - spytał Boz. - Gdzie jesteśmy?

- W moim samochodzie - powiedział Incy z przesadną cierpliwością. - To ich nigdy nie

zabija. Czują się po tym fenomenalnie i oddają się dobrowolnie. Gdzie tu gwałt?

Miałam dość dyskusji, miałam dość Incy'ego, nie mogłam się doczekać, żeby wysiąść z

tego samochodu, żeby znaleźć się sama, w miejscu, gdzie mogłabym dać upust emocjom. Od

jutra znów zacznę je dusić w sobie, nie mam innego wyjścia.

- To pogwałcenie prawa - upierałam się. Przyłożyłam głowę do szyby. - To jest po

prostu złe.

- Złe? - zdziwił się Incy. - Dla kogo złe?

- Ogólnie rzecz biorąc, złe. - Czułam, że szloch zaczyna ściskać mnie w gardle. - Bo

wyobraź sobie, że zło i dobro istnieją naprawdę, i to, po czyjej stronie się opowiadasz,

stanowi różnicę.

Incy oderwał wzrok od drogi i spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

- O czym ty mówisz?

- Pewne rzeczy są dobre, a inne złe. - Naprawdę musiałam to wytłumaczyć.

- Ty akurat się na tym znasz - zakpił Incy, nieświadomie powtarzając słowa, które

wykrzyczała mi Dray. Znajdowałam w nich wspólny motyw. - Ty, która przez dziesiątki lat

okradałaś ludzi! Ty, która zostawiałaś innych na pastwę losu i na pewną śmierć, a sama

uciekałaś! Pouczasz mnie, Nas. Mnie. Widziałem, jak robiłaś rzeczy, za które najgorsze

szumowiny biłyby ci brawo. Pamiętasz wrak pociągu w Indiach? Ilu ludzi wtedy uratowałaś?

Oj, czekaj, byłaś za bardzo zajęta zbieraniem ich cennych rzeczy, którymi wypychałaś sobie

kieszenie.

- To było kiedyś! - Paliła mnie brutalna prawda jego słów. Incy mógłby wymieniać

przez wiele dni wszystkie potworne rzeczy, których się dopuściłam. Ja nie byłabym w stanie

sobie ich wszystkich przypomnieć, nawet gdybym próbowała przez resztę życia. Incy

roześmiał się szyderczo.

Na usta cisnęły mi się zjadliwe riposty, ale ugryzłam się w język. Wypominanie mu

jego własnych występków było bez sensu. Nie miałam prawa nikogo osądzać.

- To było kiedyś - powtórzyłam nieprzekonująco. - Ale teraz umiem odróżnić dobro

od zła i nie mogę udawać, że tego nie wiem. - Ledwie mówiłam, przepełniało mnie

obrzydzenia do siebie samej, do mojej przeszłości. Pogrążona w rozpaczy, zamknęłam oczy.

Natychmiast zobaczyłam twarz Reyna, surową i nieprzystępną, później skupioną i zamyśloną,

a później płonącą z pożądania, kiedy pocałunkiem złączyliśmy naszą przeszłość i

teraźniejszość. Wyrzuciłam go jak ogryzek jabłka.

- I ja o tym nie wiem? - wtrącił się Boz. - To takie nudne. Zdecydowanie wolałbym się

znaleźć w innym barze.

- Ja też - przyklasnęła mu Katy.

- Ja też. - Łamiący głos był odzwierciedleniem mojej złamanej duszy.

Przez chwilę panowała cisza, chociaż Incy mruczał coś pod nosem ze złością. Pewnie

wymyślał nam od niewdzięcznych zdrajców. Wiłam się z bólu, miałam wrażenie, że za chwilę

popadnę w histerię. Byłam zagubiona, byłam sama. Nie miałam nic ani nikogo, kto mógłby mi

pomóc. Już nie.

Kiedy Incy się odezwał, jego głos był miły, niemal beztroski.

- Naprawdę przykro mi, że wszyscy to mówicie. - Machnął dłonią, jakby otrzepywał ją

z wody.

I nagle pogrążyłam się w ciemności.

Rozdział 23

Nie mogłam się ruszyć. Moje dłonie, stopy - miałam wrażenię, że ważę pół tony. Nadal

wszystko czułam, ale mimo największych, wytężonych wysiłków nie mogłam poruszyć niczym

poza oczami.

Świat wyglądał tak, jakby był wysmarowany wazeliną. Kontury były rozmazane i

niewyraźne. Światła na zewnątrz samochodu tworzyły nieostrą poświatę. Miałam wrażenie, że

Incy mówi do mnie z bardzo dużej odległości.

Usiłowałam krzyknąć, próbowałam przywołać potężny hałas z głębi siebie, ale dotarło

do mnie tylko ciche popiskiwanie. Znów spróbowałam poruszyć rękami, nogami, ale siła

ciążenia była o wiele za mocna. To, oczywiście, przypomniało mi jeden z najgorszych

momentów mojego życia - w noc śmierci moich rodziców lokaj mojego ojca ukrył mnie w

wozie sąsiada, pod hałdą siana. Nie ruszałam się i nie wydałam żadnego dźwięku przez wiele

godzin, byłam w szoku, traumie, bałam się, że mnie znajdą. Kiedy wdychałam ciepły kurz z

siana, tłumiłam kaszel. Powieki miałam mocno zaciśnięte, żeby nikt nie mógł mnie zobaczyć.

Przykryta ciężarem duszącego siana, całe godziny wciąż na nowo przeżywałam śmierć moich

rodziców, braci i sióstr. Cały czas na nowo widziałam, jak głowa Eydis spada z jej ramion i

toczy się po ziemi.

Wcześniej, podczas najazdów Rzeźnika Zimy lub innych plemion, chowałam się na

drzewach, w piwnicach, w specjalnych kryjówkach. Trwało to do końca XVII wieku, kiedy

najeźdźcy nie byli już częścią mojego świata. Potrafiłam wisieć uczepiona gałęzi z podwiniętą

spódnicą, starając się nie strząsnąć jednego listka, nie zrzucić ani jednego żołędzia czy szyszki.

Trwałam w ciszy, nieruchomo, chociaż moje mięśnie krzyczały w męczarniach, choć drżałam

z zimna, a szczęka bolała mnie od zaciskania zębów. Kiedy w końcu mogłam się ruszyć długo

po ich odjeździe, moje ciało było tak sztywne, że nie byłam w stanie zejść na dół. Upadłam,

uderzając po drodze w kilka gałęzi i tak mocno walnęłam o ziemię ramieniem, że złamałam

obojczyk.

Później znalazłam sąsiada ukrywającego się w stogu siana, który podpalono razem z

nim. Inny sąsiad ukrył się w beczce. Porąbano ją, kiedy najeźdźcy szukali piwa. Mężczyzna

zginął. Byłam szczęściarą, uszłam z życiem, zaledwie ze złamanym obojczykiem.

Wszystkie moje wspomnienia chwil, kiedy musiałam siedzieć nieruchomo, cicho,

wszystkie te wspomnienia, które łączyły się z przerażeniem, bólem i strachem -

powróciły i zaczęły oplatać mnie jak kolczasta solanka

4

czy ramiona Banshee

5

, kiedy

siedziałam jak skamieniała w samochodzie Incy'ego. O Boże! Pomocy. O Boże, o Boże, o

Boże...

Incy obok mnie się roześmiał. Odwrócił się, żeby spojrzeć na Boza i Katy na tylnym

siedzeniu.

- No! Wszyscy jesteście w ładnych kokonach, prawda? - Znowu się roześmiał. -

Jeszcze lepiej, jesteście zakneblowani. Już nie będziecie mi jęczeć i skamleć ani prawić

morałów. Fantastycznie! - Odwrócił się do mnie. - Widzisz, co potrafię zrobić, kiedy dostanę

moc innych? Staję się bardzo, bardzo potężny.

Z tylnego siedzenia dobiegły stłumione odgłosy. Najwyraźniej Incy usiłował nałożyć na

nas jakieś unieruchamiające zaklęcie. Skąd wiedział, jak to zrobić? Zastanawiałam się w

narastającej histerii. Czyżby tajemnicza Miss Edna nauczyła go również tego? Usiłowałam

zacisnąć zęby, unieść jeden palec, używając całej swojej siły i krzyknęłam w duszy, kiedy nic

się nie wydarzyło.

Incy odetchnął. Zjechaliśmy z głównej ulicy i znaleźliśmy się na mniejszej drodze,

która nie była oświetlona. Matko Święta, dokąd on nas wiezie? To nie może dziać się

naprawdę. Mimo całego mojego strachu związanego z Incym, nie przypuszczałam, że dojdzie

do czegoś takiego, nigdy tak naprawdę nie wierzyłam, że obróci się przeciwko mnie, że może

zrobić mi krzywdę.

Usiłowałam powiedzieć: Incy, przecież mnie kochasz, ale byłam uwięziona w

galarecie. I nie mogłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku, nie mogłam poruszać ustami.

- Wiesz, naprawdę się starałem, Nasty - powiedział Incy. - Naprawdę się starałem.

Wszystko przez ciebie. Sama to na siebie ściągnęłaś i dobrze o tym wiesz. Nie tego chciałem.

Nie chciałem, żebyś zginęła. Chciałem, żebyś była ze mną, jak chleb z masłem, jak dawniej.

Żebyśmy we dwoje rządzili razem.

Oczy otworzyły mi się szeroko. Rządzili? Czym rządzili? Zaraz, zaraz. Zginęła?

Zginęła?

4

Rodzaj roślin z rodziny komosowatych (przyp. tłum.)

5

5W mitologii irlandzkiej zjawa w kobiecej postaci, najczęściej zwiastująca śmierć w rodzinie (przyp. tłum.)

Incy wyciągnął rękę i ujął moją dłoń, która sprawiała wrażenie, jakby została

zanurzona w nowokainie - czułam ją, ale była odrętwiała i bezwładna.

- Starałem się tak bardzo, przez tak długi czas - mówił. - Robiłem wszystko, co

chciałaś. Byłem dla ciebie. Wspierałem cię we wszystkim, co chciałaś robić. Ale to ci nigdy nie

wystarczało, prawda? Powinnaś była mi dziękować. Powinnaś była czuć wdzięczność. A ty

sobie znikłaś bez słowa. Bez słowa!

Wykrzyczał tę ostatnią część, boleśnie głośno w samochodzie, i uderzył dłońmi o

kierownicę.

- Zostawiłaś mnie! - wrzeszczał. - Jak śmiałaś! Jak śmiałaś! Uciekłaś! Musiałem pytać

ludzi! Nikt nie wiedział, gdzie jesteś! Wiesz, jakie to było poniżające? Wszyscy byli

zaskoczeni, że ja, twoja druga połówka, nie wiem, gdzie jesteś!

Uważałam go za przyjaciela, moją drugą połówkę. Wydawało mi się to czymś dobrym.

Teraz postrzegałam to tak, jakbym była budynkiem, a on trującym bluszczem oplatającym

mury, przesłaniającym okna, wślizgującym się do środka. Znów zebrałam siły, usiłując zerwać

sznury, których nie było. Może jego zaklęcie zelżało, albo nie wypowiedział go prawidłowo,

albo się wyczerpało... Nie. Usiłowałam krzyknąć, ale udało mi się wykrzesać z siebie jedynie

jęk. Topiłam się, topiłam się w kokonie czarnej magyi.

- A ty - ciągnął Incy, celując we mnie palcem, tak jak w pokoju hotelowym. Czy to

było dziś wieczorem? Naprawdę dzisiaj? - Masz tę cudowną moc. Czy zaproponowałaś mi, że

się nią podzielisz? Nie. Uciekłaś i oddałaś ją obcym. Rzuciłaś ją całą tym żałosnym purytanom!

A przecież im wcale na tobie nie zależy. Nie tak jak mnie.

Zorientowałam się, że z moich oczu płyną łzy. Zależało im na mnie, w River's Edge.

Zależało. A ja nie dałam im nic w zamian. Czy kiedykolwiek powiedziałam im: dziękuję?

Chociaż raz? Nie mogłam sobie przypomnieć. Oczy mnie piekły. Wszystkie słowa Solisa o

konsekwencjach, przyczynach i skutkach zalały mój umysł. Miałam wrażenie, że cały

wszechświat teraz do mnie krzyczy: Dokonałaś fantastycznego wyboru, ty skończona idiotko!

Bo żadne z wcześniejszych ostrzeżeń nie podziałało.

Incy chciał mojej mocy. Chciał większej mocy, niż była mu w stanie dać zwykła osoba.

Tak jak w moich wizjach i snach.

Dlaczego... dlaczego marnowałam czas, pogrążając się w użalaniu nad sobą? Mój

umysł nagle otrzeźwiał, ogłuszająca panika na chwilę ustąpiła. Później będę się zmagać z

niekończącym się poczuciem żalu i rozpaczy. W tej chwili musiałam ratować własny tyłek.

Gdybym tylko mogła pojechać do River's Edge, przeprosić za to, że taka jestem, a później

ukryć się w jaskini i spędzić w niej resztę wieczności.

Skupiłam się. Skoncentrowałam się na tym, żeby stłumić narastające we mnie

przerażenie. Myśl, Nastasyo, myśl. Przypomniałam sobie wszystkie nudne lekcje medytacji, do

których mnie zmuszano. Oddychałam powoli, raz, dwa, trzy, cztery. Miałam wrażenie, że te

cztery sekundy nigdy się nie skończą. Adrenalina zalała mój umysł, kiedy powoli wydychałam

powietrze - raz, dwa, trzy, cztery. I znowu. Wepchnij powietrze do brzucha, powiedziała

kiedyś Anne. Wdychaj i wydychaj tylko przez nos. Wdychaj spokój, wydychaj wewnętrzne

rozproszenie. Oddychaj. I znowu.

Poczułam, że moja szczęka się rozluźnia.

- Nie mam żadnej mocy - zdołałam wymamrotać ledwie zrozumiale.

Incy się roześmiał, odrzucając głowę. Po chwili jego twarz stężała i zamachnął się w

moją stronę. Nie mogłam się ruszyć, nie mogłam się uchylić. Walnął pięścią w siedzenie tuż

przy mojej głowie, tak że uderzyłam o oparcie.

- Nie okłamuj mnie! - wrzasnął mi prosto w twarz. - Cały czas mnie okłamujesz! - Jego

twarz była brzydka, cała w czerwonych plamach. Nagle pochylił się i pociągnął za apaszkę na

szyi.

Czułam się jak w kokonie, toteż byłam zszokowana, kiedy mnie dotknął. Pociągnął za

nią kilka razy, aż w końcu zerwał mi ją z szyi. Opuścił szybę i wyrzucił ją w ciemność. Moja

apaszka, moja ochrona... Teraz szalałam ze strachu.

Oddychaj. Oddychaj. Powoli, raz, dwa, trzy, cztery.

Incy prowadził jak szaleniec, pędząc ciemną drogą. Samochód ślizgał się na śniegu.

Jeżeli się rozbijemy, Boz, Katy i ja będziemy uwięzieni, nie uda nam się ruszyć. Jeżeli w coś

uderzy i wybuchnie zbiornik z paliwem, będziemy się palić w tak potwornym bólu, że

postradamy zmysły.

Ale nie umrzemy.

Incy brutalnie wsunął mi rękę za kołnierz, a jego palce z łatwością odnalazły bliznę z

jej wypukłymi krawędziami.

- Myślisz, że jestem głupi? - krzyczał. - Wiem, kim jesteś! Wiem, czym jesteś! Myślisz,

że nie umiałem sobie tego wszystkiego poskładać do kupy? Nie! Jestem! Głupi! - Przy każdym

słowie walił pięścią w kierownicę, a samochód jechał zygzakiem, przyprawiając mnie o

mdłości.

Wiedział? O mojej rodzinie, moim dziedzictwie? Jak? Od jak dawna? Czy był ze mną

tylko po to, żeby czerpać z niego korzyści? Ta myśl była miażdżąca, pogłębiająca mój smutek

i rozczarowanie wszystkim tym, czym byliśmy dla siebie nawzajem z Incym. Więc wiedział, że

jestem jedyną dziedziczką Domu Ulfura Wilka. Że posiadam niezmierzoną, starodawną moc.

Zamierzał mi ją odebrać.

- Ty samolubna suko - syknął. - Ale ja cię powitałem z otwartymi ramionami. Nie

zasługiwałaś na to, po tym co zrobiłaś. A jednak przyjąłem cię z powrotem. - Spojrzał na mnie

z zimną złośliwością, a samochód znów podskoczył.

Nigdy nie czułam się tak pozbawiona mocy jak teraz, co było ironią, bo Incy robił to

wszystko dlatego, żeby zdobyć moją moc. Nie miałam wątpliwości, że już wymyślił, jak to

osiągnie. Miał zamiar odebrać moc mojej rodziny i, w przeciwieństwie do mnie, miał plany z

nią związane. Wystarczyło tylko spojrzeć na to, co był w stanie zrobić, kradnąc energię

zwykłym ludziom. Co zdziałałby z tak wielką mocą, jak moja? Ja w ogóle jej nie

wykorzystywałam, nie licząc tego, kiedy chciałam dopiec Neli. Nie interesowałam się moim

dziedzictwem, moim potencjałem, moim spadkiem. Teraz mogłam zostać pozbawiona

wszelkiej szansy.

Musiałam się stąd wydostać, musiałam poukładać sobie to, kim jestem i do czego

jestem zdolna, bo inaczej nigdy niczego nie zrobię. Ta świadomość spowiła mnie jak całun.

Mało brakowało, żebym rozpłakała się z rozpaczy.

Czy jest gdzieś poradnik, w którym można znaleźć adresy wszystkich opuszczonych

magazynów idealnych dla szalonych maniaków, żeby zabierali tam swoje ofiary? W telewizji,

w filmach i książkach zawsze znajdzie się jakiś pod ręką, w którym morderca z siekierą może

się skryć i dokonywać swoich łajdackich zbrodni.

Najwidoczniej Incy miał taki poradnik. Jego magazyn znajdował się na przedmieściach

Bostonu, za Quincy, na cyplu terenów przemysłowych, tuż nad brzegiem oceanu. Zaparkował

caddy'ego przy doku rozładunkowym i zostawił auto z włączonymi światłami. Jak tylko

wysiadł z samochodu, ja znów zaczęłam próby uwolnienia się z jego zaklęcia. Skręcałam i

rozluźniałam czary, i tak na zmianę. Nie wiedziałam, co robią Boz i Katy. Nie słyszałam

żadnych odgłosów z tyłu, a nie mogłam się odwrócić.

Przyglądałam się, jak Incy wskakuje na platformę i otwiera metalowe przesuwne drzwi

prowadzące prosto do otchłani ciemności. Wyraźnie podekscytowany i zawzięty wrócił do

samochodu i szarpnął boczne drzwi.

- Najpierw ty - rzucił ponuro. Usłyszałam szelest i poczułam, jak czyjeś nogi uderzają

w tył mojego fotela. Dopiero kiedy Incy wyciągnął Boza na żwir i przeciągnął go obok mnie,

mogłam go zobaczyć. Twarz Boza była biała i zlana potem. Oczy miał przymknięte, a usta

luźno otwarte. Incy wsunął ramię pod jedną rękę Boza i zaprowadził go przez cementową

rampę do otwartych drzwi.

Stopy Boza wlokły się niezdarnie po ziemi, przypadkowy widz powiedziałby, że jest

kompletnie pijany. Incy wciągnął Boza do magazynu, wprost w ciemność, a mnie za gardło

ścisnął szloch. Incy sprowadził nas, żeby nas zabić. Nie wiedziałam, dlaczego wciągał w to

także Boza i Katy, skoro celem byłam ja. Ich śmierć też będę miała na sumieniu.

Mój umysł zamarł pod wpływem ogłuszającej paniki. Usiłowałam sobie przypomnieć

cokolwiek z magyicznych rzeczy, których mnie uczono: jak pozbyć się much lub pomóc

rosnąć cebuli. Miałam nadzieję, że coś mnie olśni. Moje myśli były chaotyczne, niespójne,

obijały się powoli o siebie jak atomy w schłodzonej matrycy. Usłyszałam ciche sapanie z

tylnego siedzenia, jakby Katy usiłowała się rozpłakać albo miała problemy z oddychaniem.

Naszego oprawcy nie było całą wieczność, nie wiedziałam, jak długo, a potem wrócił

po Katy. Chwycił ją i wyciągnął z samochodu, co poszło mu łatwiej niż z Bozem. Opadła mu

na rękę jak kukiełka bez sznurków, wyglądała na nieprzytomną, bladą. Przyszło mi do głowy,

że Incy pewnie w tej chwili pozbawiał mocy Katy i Boza. Wyrządzał im krzywdę. Może nawet

zabijał. Posługiwał się nimi, żeby trzymać nas wszystkich w więzach, żeby przyjąć o wiele

większy zasób mojej mocy.

W końcu wrócił po mnie, swojego trzeciego jeńca. Chciałam go kopnąć, walnąć

pięścią, wrzeszczeć co sił w płucach, ale to jedno mizerne zdanie, które wypowiedziałam

wcześniej pozbawiło mnie całej energii. Myśl, Nas. Musiałam wykrzesać z siebie wszelką

psychiczną i magyiczną energię, żeby wymyślić cudowny plan ucieczki, który, miałam

nadzieję, w każdej sekundzie mógł wpaść do mojego zaćmionego umysłu.

- Szzz... - Incy wyglądał na smutnego, kiedy otwierał drzwi. Byłam uwięziona w

magyicznej sieci pajęczej, w śmiertelnym kokonie paraliżującej bezradności. Odpiął mój pas

bezpieczeństwa i wyciągnął mnie z samochodu, jak rzecz.

- Incy - wymruczałam, próbując zapanować nad stopami, kiedy ciągnął mnie po

rampie.

Spojrzał na mnie gniewnie.

- Zamknij się. Miałaś szansę. Teraz będziesz robić to, co ja chcę.

Miałam wrażenie, że zamiast nóg mam źdźbła trawy, które nie są w stanie utrzymać

mojego ciężaru, nieposłuszne moim niejasnym rozkazom. Przy drzwiach magazynu poczułam

wilgotne, chłodne powietrze, a z nim wyraźne wrażenie korupcji i złośliwości. Wcześniej

uprawiano tu czarną magyię. Miały tu miejsce obrzydliwe, nieludzkie rzeczy. Kiedy

przekroczyłam próg, na nowo ogarnęła mnie panika, jakbym została pozbawiona ostatniej

iskierki nadziei.

Incy mnie wypuścił, a ja upadłam ciężko na zimną, zakurzoną betonową podłogę.

Głuchy ból zaczął promieniować od ramienia w stronę piersi, sprawiając, że oddychanie stało

się bolesne. Incy pociągnął jakieś zardzewiałe łańcuchy, drzwi załadunkowe zaskrzypiały i z

jękiem otworzyły się jak starodawne wrota. Kurz dostał mi się do nosa i do ust. Chciałam

kichnąć, ale nawet te mięśnie nie były w stanie się poruszyć, więc zostałam z drażniącym,

dokuczliwym łaskotaniem w nosie i w ustach.

- Przykro mi, że kończymy w ten sposób. - Incy wziął mnie pod ręce, w połowie

ciągnąc, w połowie niosąc do drucianej klatki. - Nie musiało tak być. Mogliśmy być ja i ty. Jak

chleb z masłem. Dzieląc się twoją mocą. - Wsadził mnie do klatki. To była winda. Wcisnął

guzik, a klatka uniosła się, chybocząc się i skrzypiąc linami. Zatrzymała się gwałtownie, przez

co znów straciłam równowagę, tak że obiłam się o jej drucianą ściankę. Incy otworzył klatkę i

objął mnie w talii.

Znajdowaliśmy się na balkonie, który ciągnął się wzdłuż trzech ścian budynku nad

podłogą magazynu. Przez dziury w zardzewiałym metalowym suficie i wybite okna wpadało

księżycowe światło. Panował tu lodowaty chłód, taki sam jak na zewnątrz. Powietrze było

zanieczyszczone. To miejsce było skażone i brudne, wypełniało mnie z każdym oddechem,

przyprawiając o gęsią skórkę. Incy był tu wcześniej. Dlaczego?

Myśl, Nastasyo, myśl. Jesteś taka potężna - pokaż nam. Wymyśl zaklęcie, jakiekolwiek

zaklęcie, którego mogłabyś użyć. Wymyśl coś, na miłość boską. Och, River, pomóż mi. Tak

mi przykro. Tak mi przykro!

Incy ciągnął mnie jak nieporęczny, uciążliwy bagaż. Nasze stopy wzbijały pył, który

wypełniał mój nos i usta, i dałabym wiele, żeby móc splunąć i kichnąć. Przed nami migotało

światło świec. Kiedy się zbliżyliśmy, dostrzegłam ciemne, skulone postaci Boza i Katy

klęczących na podłodze, z rękami za sobą przykutymi do dwóch kolumn z surowego drewna,

oddalonych od siebie o jakieś dwa i pół metra.

Potknęłam się, widząc ich szare twarze, włosy posklejane od potu. Ich piersi poruszały

się w szybkich, gwałtownych ruchach. Nie podnieśli wzroku ani w żaden inny sposób nie dali

znać, że wiedzą, że tu jesteśmy. Przez myśl przemknęły mi ich obrazy z tych wszystkich lat.

Boz ubrany w biały lniany garnitur, roześmiany i pijący szampana; Katy na czarno od stóp do

głów, przykładająca jeden palec do ust, kiedy pomagała mi włamać się do sejfu. Zobaczyłam

wilczy uśmiech Boza, kiedy w jego oczach pojawiał się nowy błysk, zobaczyłam lśniące

brązowe oczy Katy, wirującej w tańcu, wijącą się wokół niej spódnicę.

- Proszę. Dołącz do swoich przyjaciół. Możecie sobie tu we trójkę posiedzieć i

zastanowić się nad tym, jacy z was hipokryci. - Incy brutalnie pchnął mnie na słup

naprzeciwko nich. Uderzyłam w niego obolałym ramieniem i sapnęłam ciężko, kiedy nowy ból

eksplodował mi w obojczyku i w plecach.

Osunęłam się, lądując niemal twarzą przy zatęchłej drewnianej podłodze. Boz usiłował

na mnie spojrzeć mglistym wzrokiem, ale po chwili jego głowa znów opadła.

- Ty to zrobiłaś, nie ja - odezwał się Incy tak, jakby mówił o plamie na moim ubraniu.

Wyciągnął długi łańcuch i chwycił mnie za ramiona, przyciskając mnie do słupa o średnicy

około dwudziestu pięciu centymetrów, nabijanego starymi gwoździami i pineskami, kłującego

od drzazg. Jak tylko łańcuch dotknął mojej skóry, podskoczyłam, jakby był pod napięciem.

Łańcuch był zaklęty.

Zabezpieczał przed magyia, był przeciwko życiu. Nie wiedziałam, że coś takiego

istnieje. Incy kilka razy owinął łańcuchem moje nadgarstki, aż w końcu usłyszałam trzask

zamka. Poczułam się zamroczona, oszołomiona, zimny łańcuch palił mi skórę. Nie mogłam

zebrać dwóch myśli do kupy. Widziałam, co się dzieje przede mną, dookoła mnie, słyszałam,

jak Incy mówi, słyszałam stłumione odgłosy, jakie wydawali Boz i Katy. Ale wszystko to

wydawało się surrealistyczne, jakbym kątem oka oglądała horror. W ramieniu cały czas

czułam rozdzierający ból, a na dodatek zaczęły mnie boleć naciągnięte mięśnie, czułam gołe,

nieobrobione drewno ocierające się o moje nadgarstki.

- Żadna z tych rzeczy nie musiała się wydarzyć. - Incy machnął dłonią, a później

pochylił się nade mną. Mimo oszołomienia dostrzegłam w jego czarnych oczach żółty blask.

Dlaczego nie widziałam tego wczoraj? Przedwczoraj? Zeszłego lata?

- Masz szansę - syknął. - Oddaj mi swoją moc, a wszystko skończy się w jednej chwili.

I tak jej nie używasz. Jeżeli mi ją oddasz, wypuszczę Boza i Katy. - Spojrzał na mnie.

Wyobraziłam sobie, jak pokazuję mu środkowy palec. Żałowałam, że nie znam zaklęcia, które

pozwoliłoby mi odzyskać kontrolę nad jednym palcem jednej ręki.

Przełknęłam ślinę, mało się przy tym nie dławiąc.

- Ugryź się - wydusiłam.

Jego wojownicza twarz znów się zmieniła. Wściekł się, zaczął krzyczeć, tupać,

wzbijając tumany nieznośnie drażniącego kurzu wokół nas. Zakołysał grubym łańcuchem,

smagając nim tuż obok mojej głowy, tak blisko, że czułam, jak unosi mi włosy, a mogłam

zareagować jedynie mrugnięciem.

- Nienawidzę cię za to, że mi to robisz! - krzyczał centymetr od mojego nosa. - Za to,

do czego mnie zmuszasz! - Znów zamachnął się łańcuchem, uderzając w słup Boza tak, że

odłupał kawałek drewna.

Był rozwścieczony, szalał, wrzeszczał, bluzgał i kopał różne rzeczy. Podniósł kawał

metalu i cisnął nim przez magazyn. Metal uderzył w stare kruche okno, wybijając je.

Nie mieliśmy najmniejszej szansy na przeżycie. Wiedziałam to, a strach wywoływał

bezsensowne łzy w moich oczach. Miał zamiar nas zabić i odebrać nam moc. Nikt za nami nie

będzie tęsknił. Byliśmy weteranami znikania. Ludzie dojdą do wniosku, że przyjęliśmy nową

tożsamość, wyjechaliśmy do innego miasta. Kogo zresztą miałoby to obchodzić? Cała nasza

trójka zostawiła za sobą niejednego rozczarowanego przyjaciela, zranionych i zgorzkniałych

znajomych. Byliśmy przegrani, a naszym zniknięciem nikt się nie zmartwi.

Po wszystkim, co przeszłam, kiedy wymykałam się śmierci, w końcu umrę, dzisiaj. Nie

zginęłam czterysta pięćdziesiąt lat temu. Dzisiaj w końcu umrę. Już drżałam z zimna, a teraz

nowy strach wywołał świeży przypływ adrenaliny. Czułam się podenerwowana, pobudzona, a

jednak nieruchoma, jakbym wypiła sto filiżanek espresso i wbiła się w przebranie mumii.

Kiedy Incy szalał, nakręcając się, wyobrażałam sobie twarz River, jak na mnie patrzy z

dobrocią i wyrozumiałością. Widziałam Reyna, pamiętałam, jak mnie wkurzał, jak bardzo go

pragnęłam, jak wielu rzeczy o nim nie wiedziałam i jak bardzo powinnam go zrozumieć.

Reyn tam był, w dniu, i kiedy umarło moje pierwsze życie. Był w mojej teraźniejszości,

kiedy starałam się stać inną, nową mną. Nigdy więcej go nie zobaczę. Ta myśl była

przerażająca.

Incy nagle się zatrzymał, stanął spięty i wściekły przed Bozem. A ten uniósł głowę i

zamrugał. Wzrok miał rozproszony. Był bardzo przystojny, nawet ładny. Znałam go mniej i

więcej od dziewięćdziesięciu lat, widziałam, jak zmieniał się przez lata jego wygląd. Zawsze

był przystojny, chociaż nie nadzwyczajnie męski, nie przypominał też upadłego anioła jak Incy.

Był po prostu blondynem z ładnymi rysami i błyskiem w oku. Teraz zamroczony, z otwartymi

ustami i rozczochranymi włosami pokrytymi smugami kurzu, nie przypominał tamtego

chłopaka. Pochylał się do przodu, ręce miał skute za słupem. Powoli oblizał wargi, zmagając

się przez chwilę ze swoją słabością.

- Nie rób tego, chłopie. - Słowa były ledwie słyszalne, jakby głos grzązł mu w gardle.

- Boz. - Incy sprawiał wrażenie pełnego żalu, kiedy klękał przy nim. - Przepraszam.

Tak naprawdę chodziło mi o Nas, ale się napatoczyłeś. - Super. To będzie mnie dręczyło do

końca życia. Choćby to życie miało trwać jeszcze bardzo krótko.

Incy wyciągnął ręce i położył obie dłonie na twarzy przyjaciela.

- Daj mi swoją moc, Boz, stary - wyszeptał Incy. Boz próbował przełknąć ślinę, aż w

końcu wydobył z siebie ledwie słyszalne słowa:

- Wal się.

Palce Incy'ego zacisnęły się na twarzy Boza.

- Daj mi swoją moc. - Jego głos był niski i śmiertelny.

- Nie.

Widziałam ruch warg Boza, ale nie słyszałam głosu. Incy usłyszał. Zaczął nucić, z

początku cicho i delikatnie, a później coraz głośniej. Nie byłam w stanie zrozumieć żadnego

słowa, ale mimo odległości wyczuwałam ich mściwość i nienawiść. Dostałam gęsiej skórki,

kiedy poczułam zbierającą się czarną magyię, skradającą się po deskach podłogi jak insekty

wabione wonią śmieci. Spływała przez otwory w dachu, wlewała się przez powybijane okna,

mroczne smugi zła i rozpaczy snuły się w powietrzu jak zimny, oleisty dym.

Normalny człowiek nic by nie wyczuł, nic nie poczuł. Ale mnie uniosły się wszystkie

włoski na rękach. Skręcałam się w środku, czując potęgujący się mrok.

- Przestań - wyszeptałam tak cicho, że ledwie usłyszałam siebie samą. Usiłowałam

odkaszlnąć. - Przestań.

Incy mnie zignorował. Nie przestawał nucić. Ćwiczył to, planował od dawna. Pewnie

od chwili mojego zniknięcia. A może nawet wcześniej.

Katy przyglądała się scenie otępiałym wzrokiem. Reakcje również miała opóźnione.

Rozumiała, co się dzieje? Nagle poczułam, że chociaż przebywałam z Katy, podróżowałam z

nią, czasami właściwie z nią mieszkałam, tak naprawdę za dobrze jej nie znałam. Nie umiałam

powiedzieć, o czym myśli, co by zrobiła, gdyby mogła.

Gładki tenor Incy'ego przybrał na sile, stał się ostrzejszy, jego słowa przypominały

odgłos kul, smaganie biczem, pełne złych zamiarów. Nagle Boz chyba się ocknął i zaczął się

bronić. Szarpnął ramionami. Usłyszałam brzęk łańcuchów i zgrzyt, kiedy otarły się o

drewniany słup. Oczy mu płonęły, wpatrując się z niedowierzaniem w Incy'ego.

- Przestań! - zawyłam. Próbowałam walczyć, ale bez skutku.

Z gardła Boza wydobył się dźwięk przypominający ryk zwierzęcia, pełen bólu i

strachu.

- Dobra! Tak! Weź ją! - zaszlochał. - Weź! Ale przestań!

Incy uśmiechnął się okrutnie i nucił dalej. Boz zaczął krzyczeć wzburzonym,

zdławionym głosem. Oczy wyszły mu na wierzch, a źrenice wypełniły niebieskie tęczówki jak

czarna plama oleju. Ogarnęło mnie przerażenie, kiedy patrzyłam, jak prawdziwe zło wydziera

Boza z jego ciała.

Przypomniałam sobie widok brata Reyna odzieranego ze skóry przez moją matkę

podczas najazdu. Jej słowa były tak mroczne i okrutne jak te, jej twarz niemal nie do

rozpoznania. Uniosła dłoń, uderzyła najeźdźcę, a jej amulet zalśnił przerażającą mocą. Skóra

ofiary oderwała się od niego, przedzierając się przez ubranie, skórzaną zbroję i kolczugę.

Patrzyłam jak porażona, kiedy tak stał z odsłoniętymi mięśniami, ścięgnami i kośćmi, z

ogromnymi, zaskoczonymi oczami bez powiek, bez brwi. Oczywiście, to go nie zabiło.

Sigmunder wyskoczył do przodu i odrąbał najeźdźcy głowę - dopiero to go zniszczyło. Moc

mojej matki była równie mroczna i zła jak ta, chociaż ona usiłowała obronić nas, swoje dzieci.

- Przestań! - powiedziałam, a zabrzmiało to jak szloch, który pozbawił mnie sił,

sprawił, że poczułam się tak, jakbym zapadała się w pyle i mdlała na sto lat.

Incy nadal śpiewał, jego głos był teraz zwycięski, twarz płonęła mu triumfalnie, pełna

życia, a oczy lśniły. Powietrze wydawało się skażone, zanieczyszczone, jakbym wdychała

chorobę, wdychała nieszczęście i rozpacz.

Głos Incy'ego jeszcze bardziej się wzmógł. Jego dłonie wciskały się w twarz Boza tak

mocno, że skóra wokół jego palców zbielała. Łzy spływały mi po policzkach. Miałam

wrażenie, że to maleńkie owady biegają po moim ciele.

Plecy Boza wygięły się. Jego głos był ostry i zduszony. Katy powoli odwróciła głowę

w jego stronę, przyglądając mu się i nie rozumiejąc, co się dzieje. Incy ostatnie słowa

wykrzyczał, a potem podskoczył z uniesionymi rękami jak matador, który właśnie na oczach

tłumu zabił byka.

Głos Boza nagle zamilkł. Zaledwie trzy metry ode mnie dostrzegłam, jak twarz mojego

przyjaciela się zapada, jakby spuszczono z niej powietrze. Sapnęłam, zemdliło mnie na ten

widok. Ramiona Boza złożyły się, głowa opadła na pierś w nienaturalny, groteskowy sposób.

Jego skóra była szara i pudrowa, zwiędnięta i pomarszczona, nie do rozpoznania. Jego ciało

osunęło się do przodu, przytrzymywane jedynie łańcuchami, którymi skute były jego ręce.

Wyglądało na to, że Incy wyssał z Boza duszę, zostawiając wyschniętą, nieludzką łupinę,

odrażającą, pustą skórę, która kiedyś była moim przyjacielem. Cały Boz, wszystko, czym był,

wszystko, co w życiu zrobił - zniknęło na zawsze.

Nigdy nie widziałam, żeby nieśmiertelny umarł inaczej jak przez pozbawienie głowy.

Było to zdumiewające i poruszyło mnie o wiele bardziej niż tych kilka razy, kiedy widziałam

śmierć człowieka. Nie wiedziałam, że coś takiego jest możliwe. Incy wiedział.

W powietrzu iskrzyło do magyi i mroku. Była ostra, kolczasta, bolesna i odrażająca

jednocześnie. Usiłowałam jej nie wdychać, bo miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję. Incy się

śmiał, tańczył, tak pełen życia i energii Boza, że nie mógł ustać w miejscu.

- Jestem niepokonany! - krzyczał, wirując i podskakując obok Katy i mnie. - Jestem

niepokonany!

Robiłam wszystko, żeby nie zwymiotować z obrzydzenia i przerażenia. Obejrzałam się

na Katy i dostrzegłam jej przerażenie i zrozumienie. Wiedziała, że piękny, samolubny, głupi

Boz nie żyje, wiedziała, że właśnie wydarzyło się coś nieopisanego. I że to samo stanie się z

nią i ze mną. W każdym przypadku któraś z nas będzie musiała patrzeć na to jeszcze raz.

Zaczęła płakać. Jej ramiona, wygięte do tyłu tak dziwacznie i boleśnie, zadrgały.

Dławiła się łzami, podobnie jak ja, a w pewnej chwili wydawało mi się, że zemdlała. Później

jej głowa znów się uniosła, a łzy zmywały pył z jej twarzy. Otworzyła usta, ale zamknęła je,

nic nie mówiąc.

Widziałam ją kiedyś pijaną i chorą, śmiejącą się histerycznie, płaczącą pod wpływem

silnych emocji, kiedy ludzie wokół nas wznosili na ulicach okrzyki w Dniu Zwycięstwa. Ale

nigdy nie widziałam jej takiej - zaniedbanej, brudnej, oszołomionej, ogarniętej strachem,

przerażeniem. Żałowałam, że nie mogę jej jakoś pocieszyć.

Incy cały czas tańczył wokół nas, tryskając mocą, ożywiony magyia Terava, śmiejący

się histerycznie, zacierający dłonie.

W końcu obrócił się i stanął przede mną. Wyglądał nieziemsko.

- No, Nastasyo, teraz ty. Oddaj mi swoją moc, jak stary dobry Boz, a Katy nie będzie

musiała przenosić się na tamten świat. Zgoda?

Wpatrywałam się w niego. Mówił poważnie? Mogłam ją uratować? Ale... co on zrobi

z moją mocą? Nic dobrego. Niezły wybór. Co River chciałaby, żebym zrobiła?

Rozdział 24

Miałam wrażenie, że Nowy Rok był sto lat temu. Tańczyłam w kręgu ze wszystkimi

mieszkańcami River's Edge, wokół ogniska, i czułam, jak magyia przelewa się we mnie jak

fontanna, wschodzi jak wschód słońca. Próbowałam wyrzec się ciemności.

Później czekał na mnie Reyn. W zaśnieżonym lesie przytuliłam się do niego, a on mnie

pocałował. Był taki ciepły, taki silny. Powiedział mi, czego chce - mnie - i spytał, czy ja też go

chcę.

Byłam idiotką, przerażoną idiotką. Nauczyłam się tam tak wiele, ale wiedza docierała

do mnie w kawałkach - tu kryształy, tam zioła, gwiazdy, nazwy rzeczy, zaklęcia, olejki i fazy

księżyca. Byłam taka głupia, że nie poskładałam razem tych wszystkich rzeczy. Gdybym

mogła spróbować jeszcze raz...

- Co mówisz, kochanie? - Twarz Incy'ego promieniała, tak doskonała i wieczna jak

malowidło, które widziałam w Met, pełna skradzionego życia i energii.

Jego głos ściągnął mnie z powrotem do przerażającej teraźniejszości - obolałych

mięśni, dręczonych skurczami, szalejącego umysłu, tego denerwującego wiążącego zaklęcia,

trzymającego mnie ciasno jak w kokonie. Spojrzałam na Incy'ego, skupiając się na jego

twarzy. W mojej świadomości pojawiło się słowo, z początku niewyraźne, później formujące

się czytelniej - fjordaz.

Fyore-dish. Było to starodawne słowo, określające to, co Incy kradł - jakoś

instynktownie to wiedziałam. Zabrał fjordaz Boza.

Gdzie ja to wcześniej słyszałam? Od matki? Było to słowo, które śpiewała, kiedy

przyzywała swoją moc. Pamiętałam jej donośny, cudowny głos, kiedy śpiewała, i wplecione w

pieśń słowo: fyore-dish. Przyzywała tak swoją moc? Czy próbowała podporządkować sobie

cudzą? Zamknęłam oczy, usiłując się skupić.

- Dobrze! - zawył Incy. Moje oczy otworzyły się, kiedy wyciągnął stary miecz, z

wygrawerowanymi na ostrzu słowami, od których dostałam gęsiej skórki. Metal zalśnił w

blasku świec, kiedy Incy go uniósł. - Wiesz, że kota można obedrzeć ze skóry na wiele

sposobów?

Mój umysł starał się nadążyć za jego myślami.

- Bozowi odebrałem moc na żywo, żeby sprawdzić, czy potrafię. - Incy uśmiechnął się,

ukazując zęby - To było niewiarygodne. Mam nadzieję, że ci się podobało. - Zrobił kilka

tanecznych kroków, uderzając mieczem o podłogę jak laską. - Ale jeżeli utnę głowę Katy będę

mógł chwycić jej moc z powietrza. Super, nie?

- Czekaj! - wydobyłam z siebie. Cały czas klęczałam na zimnej podłodze, kolana piekły

mnie i pulsowały z bólu.- Czekaj!

- Czekać? Chcesz się nad tym zastanowić? Nie. - Incy doskoczył do Katy i uniósł

miecz nad jej głową. Zamrugała kilka razy, spoglądając na niego w górę, a ja dostrzegłam, że

usiłuje się poruszyć, usiłuje wstać. Wszystko to wydawało się nierealne, jak zamglone

wspomnienie koszmaru, z którego zaraz się obudzę.

- Nie! - Nie byłam w stanie krzyczeć, ale wysiliłam głos najbardziej jak mogłam. Był

zniekształcony, jakbym krzyczała przez filcową tubę. - Nie, Incy, zaczekaj!

Katy się dusiła, nie była w stanie szlochać. Oczy miała szeroko otwarte, nie mogła w

to uwierzyć.

- Ty mnie do tego zmuszasz - powiedział Incy, spoglądając na mnie i opuszczając

miecz.

- Katy! - wykrztusiłam, a zaraz potem usłyszałam niespodziewanie głośne: ciach.

Rzuciłam się do przodu, ale powstrzymały mnie łańcuchy. Nieartykułowany wrzask Katy się

urwał.

Otworzyłam usta, kiedy zobaczyłam, jak głowa Katy toczy się po ziemi, zatrzymując

się tuż przy mnie. Jej oczy patrzyły na mnie, powoli mrugnęły raz, a potem zaszły mgłą, jak

stare mleko pianą. Z jej szyi kilka razy trysnął strumień żywo czerwonej krwi, w rytm uderzeń

serca. W ułamku sekundy cofnęłam się do nocy, kiedy cała moja rodzina została wybita.

Wtedy też było tyle krwi. Stąpałam po niej w wełnianych plecionych kapciach, które

grzęzły w przesiąkniętym nią dywanie. Teraz patrzyłam, jak krew Katy, czerwona i lśniąca na

podłodze magazynu, płynie w moją stronę, tworząc strumyki w kurzu. Ciężki, miedziany

zapach dotarł do mojego nosa, wypełnił mi usta.

Skręciły mi się wnętrzności. Przechyliłam się na bok i zwymiotowałam. Żołądek

podskoczył mi parę razy. Drinki, które wypiłam godzinę temu, paliły mnie z żółcią w gardle.

Incy śpiewał przy tym, ale teraz cofnął się szybko, żeby rozlewająca się coraz bardziej

krew nie poplamiła mu butów. Oddychał ciężko. W słabym świetle księżyca widać było małe

chmurki dymu. Oczy lśniły mu, kiedy na mnie patrzył, wydawał się zadziwiony, pod

wrażeniem, oszołomiony, że naprawdę zrobił tak odrażającą, niszczycielską rzecz.

- Jesteś teraz szczęśliwa? - spytał. Krew kapała z miecza, który zwisał mu z jednej

dłoni. - Widzisz, do czego mnie zmusiłaś? To twoja wina! - Wskazał na Katy. - Nie musiała

umierać! Mogłaś ją uratować! Ale twój egoizm ją zabił! - Jego słowa byłyby bardziej bolesne,

gdyby nie był taki podniecony.

To właśnie w tym momencie moja nienawiść do niego zaczęła pokonywać zaklęcie,

powolutku.

- Nienawidzę cię! - wrzasnęłam. Cały czas miałam sztywny język, ale głos był silniejszy

niż wcześniej. Incy cofnął się przerażony, nie wiedziałam, czy z powodu moich słów, czy tego,

że byłam w stanie je wypowiedzieć. Ale wylewały się ze mnie, tak jak krew z Katy.

- Nienawidzę cię! Nienawidzę w tobie wszystkiego! Jesteś stuknięty! Zły! Pijany

mocą! - I tak miałam umrzeć, przynajmniej mogłam sobie ulżyć. W mój głos włożyłam tyle

chłodu i nienawiści, na ile tylko mogłam się zdobyć.

Twarz Incy'ego wykrzywiła się z wściekłości.

- Zamknij się! To ty jesteś mroczna! Ty jesteś zła, na wskroś, do głębi twojej

pomarszczonej duszy!

- Też tak myślałam. Bałam się tego - wypaliłam. Mówienie sprawiało mi trudność, nie

było płynne i musiałam wkładać w nie wiele wysiłku, ale byłam w stanie wydobyć z siebie

słowa. - Wszystko szło źle, a ja myślałam, że to przeze mnie! Ale to nie była moja wina! Ze

mną jest wszystko w porządku! To ty, przez cały czas! To ty jesteś mroczny! - Miałam ochotę

szlochać z powodu ulgi, jaką poczułam, kiedy sobie to uświadomiłam, niedługo i tak zginę,

więc nie musiałam się nad tym zastanawiać.

- Zamknij się! - krzyknął znowu Incy, wymachując nade mną zakrwawionym mieczem.

- Nie wiesz, co mówisz! Kochasz mnie! Zrobiłem dla ciebie wszystko!

Zamurowało mnie.

- Kocham cię? Jesteś szurnięty? Rozejrzyj się! Patrz, co zrobiłeś! Popatrz, co robisz

mnie! - Moje łańcuchy pobrzękiwały i ocierały się o słup. Czułam ostre ukłucia drzazg,

wbijających mi się w nadgarstki.

Incy rozejrzał się i na chwilę na jego ciemnej, przystojnej twarzy zagościł wyraz

dezorientacji. Pokręciłam głową.

- Prawie nie pamiętam dawnego Incy'ego, przyjaciela - powiedziałam. - Wszystkie

wspomnienia związane z tobą zostały zniszczone, są brzydsze niż kiedyś. Chcę cię wymazać z

mojej przeszłości, wymazać każdą rzecz związaną z tobą. - Wypowiadałam te prawdziwe,

bolesne słowa bardziej spokojnie, co doprowadziło Incy'ego na skraj wytrzymałości.

Na jego twarzy pojawiła się złość.

- Nie mówisz tego poważnie!

Skinęłam głową. Miałam wrażenie, że moja głowa waży dwadzieścia pięć kilogramów.

- Uwierz mi, Incy, mówię poważnie.

- Tak? - Doskoczył do mnie, rycząc z wściekłości i wymachując mieczem. Ledwie

mogłam się skrzywić i zacisnąć powieki, czekając na cios. Miecz uderzył w słup z wielką siłą,

poruszając nim, posyłając drażniące wibracje ku moim dłoniom.

Sekundę zajęło mu wyciągnięcie ostrza, a ja strasznie żałowałam, że nie mogę wysunąć

nogi i powalić go kopniakiem. Wyobrażałam sobie, jak go biję, bez przerwy, wyobrażałam

sobie, jak podnoszę miecz...

Wyswobodził ostrze, cofnął się i wycelował je prosto w moją twarz. Trzymał koniec,

mokry od krwi Katy, kilka centymetrów od mojej twarzy.

- Nienawidzisz mnie, tak? W takim razie nawet nie będę udawał, że czuję się winny, że

odbieram ci moc.

Zadarłam brodę.

- Nie możesz! Nie pozwolę ci!

Incy zachichotał, a jego śmiech stał się denerwujący, piskliwy.

- Akurat nie masz nic do gadania.

- Mam! - wypaliłam, ale Incy nie dał się nabrać. Wycelował we mnie palcem i

wypowiedział kilka słów, a przy następnym oddechu opadłam ciężko, nie mogąc poruszyć

nawet oczami.

Wzmocnił więżące zaklęcie, a ja miałam ochotę skowyczeć z wściekłości i frustracji.

Oczy znów napełniły mi się łzami i nie mogłam uwierzyć, że wygra, że nie potrafię temu

zaradzić.

- Lepiej by było, gdybyś oddała mi swoją moc - powiedział Incy. Podpierając się

dłonią, pochylił się i zaczął rysować krwią Katy wielki okrąg dookoła nas. Najwidoczniej

odebranie mi mocy wymagało większej oprawy, większego przygotowania niż w przypadku

Boza i Katy czy zwykłego człowieka. Potworna woń krwi w połączeniu z odorem alkoholu i

wymiotów sprawiła, że znów poczułam mdłości. - Ale z pewnością jestem w stanie ci ją

odebrać, nawet wbrew twojej woli. Będzie to nawet interesujące wyzwanie.

Chciałam krzyczeć, ale miałam wrażenie, że moja szczęka jest jak z gąbki.

Zanim Incy zamknął krąg, ułożył cztery długie kawałki hematytu na cztery strony

świata. Później wziął więcej krwi i w środku okręgu namalował dużą gwiazdę, tworząc

pentagram. Widziałam, jak Anne używała go podczas rytuałów ozdrowieńczych. Jak wszystko

inne, sam w sobie nie był zły. Wszystko może mieć dwie twarze - ciemną i jasną. Zależy od

intencji użytkownika.

Później Incy ustawił osiem czarnych świec i cztery fioletowe i zapalił je wszystkie

zwykłą srebrną zapalniczką. Dodatkowe świece sprawiły, że cała sceneria była jeszcze bardziej

odrażająca - krew Katy miała teraz odcień jaskrawoczerwony, a pomarszczona,

przypominająca wyschnięte jabłko twarz Boza była bladozielonkawa. Światła rzucały długie

cienie w kąty ogromnego magazynu. Marzyłam o tym, żeby przeleciał nad nami śmigłowiec

kontrolujący ruch. Zgłosiliby podejrzenie wandalizmu, przyjechałyby gliny...

- Cała ta cudowna moc - podśpiewywał Incy. - Cudowna, cudowna moc Nasty. Moja,

cała moja. Będę taki silny. Miss Edna będzie zdumiona. Miss Edna może nawet będzie

przerażona - paplał.

- Jaka Miss Edna? - Miałam wrażenie, że mój język jest spuchnięty. Byłam pobudzona,

a jednocześnie spętana. Każda sekunda ciągnęła się jak wieczność, ale nie mogłam się ruszyć,

nie czułam już nawet rąk.

- Będzie rozkosznie. - Głos Incy'ego był rozanielony, dziecinny. - Rozkosznie i

pożywnie. - Wyprostował się i spojrzał na mnie. - Miss Edna. Miss Edna jest... bardzo stara.

Ma wielką moc. Ale nie jest tak stara i tak potężna jak jej mistrz. - Machnął dłonią. - Ten

magazyn należy do jej mistrza.

Jasny gwint.

- Do jej mistrza? - Mamy w ogóle coś takiego?

Incy znów zachichotał i odszedł, żeby przygotować czarne zaklęcie.

- Kto jest jej mistrzem? - Język miałam sztywny i mówienie sprawiało mi trudność.

Incy zmarszczył czoło i pogroził mi palcem.

- Nie twój interes! A teraz się zamknij!

Mistrz?

- Będę taki silny, taki silny - podśpiewywał Incy. Przystawał przy każdym kawałku

hematytu i wypowiadał nad nim jakieś słowa, słowa ociekające żądzą i perwersyjnym

pożądaniem.

Niedługo będę martwa. Była to dziwna świadomość. Zdarzało się w czasie czterystu

pięćdziesięciu dziewięciu lat mojej egzystencji, że chciałam umrzeć. Ale dopiero teraz, w tym

roku, w tym miesiącu, tego dnia nabrałam pewności co do tego, czym jest życie. I że mam w

życiu cel.

Wcześniej postrzegałam przyszłość jako wielką, gigantyczną przepaść czasu, ciągnącą

się bezsensownie, bez końca. Teraz cała moja przyszłość miała się skończyć w ciągu

najbliższej godziny. Było to takie... niespodziewane. Gdyby tylko River...

Nagle wpadła mi do głowy myśl, przebijając się przez mgłę. River była niewiarygodnie

silna dlatego, że była nieśmiertelną z Domu Genui. Również dlatego, że była naprawdę stara i

przez wieki wnikliwie studiowała magyię. Ale w dużej mierze znaczenie miało to, że urodziła

się w tym domu. Ja urodziłam się w islandzkim domu nieśmiertelnych. Byłam jak River.

Potencjalnie byłam tak samo silna jak ona. Oczywiście, nie przeszłam żadnego przeszkolenia,

brakowało mi elementarnej wiedzy i byłam kompletną ignorantką. A jednak. Byłam jedyną

ocalałą z Domu Ulfura Wilka. To z powodu mocy Incy mnie chciał. Jeżeli on mógł się dostać

do mojej mocy, dlaczego ja miałabym tego nie zrobić?

Ta idea była porażająca, jakby ktoś właśnie wylał mi szampana na twarz. Myśli zaczęły

eksplodować z uporządkowaną jasnością, po raz pierwszy, odkąd Incy mnie porwał. Z

wielkim wysiłkiem odepchnęłam na bok żal i odrazę wywołane śmiercią Boza i Katy, i

spojrzałam na niego. Chodził od świecy do świecy, śpiewając krótkie wersy jeden po drugim.

Wyglądał dostojnie, sprawiał wrażenie ważnego i szczęśliwego. Był skupiony na sobie i tak

zawzięty. Nigdy w całym życiu niczego tak bardzo nie pragnął.

Byłam silna. Nadzwyczajnie silna. Nienaturalnie silna. Wróciłam myślami do Helgar.

Pracowałam dla niej jako pokojówka w Reykjaviku, kiedy skończyłam dwadzieścia lat i już

zdążyłam owdowieć. To Helgar rozpoznała we mnie nieśmiertelną i powiedziała mi o tym, ku

mojemu zdumieniu. Opowiedziała mi o naszej magyi, o tym, że rodzimy się w ciemności i

żyjemy w ciemności, i że tak już jest. Było to dla mnie prawdą przez cztery i pół wieku. Teraz

chwyciłam się nowej prawdy: możemy wybierać, czy chcemy być światłem czy ciemnością,

dobrzy czy źli.

Była to zdumiewająca prawda, z wieloma konsekwencjami. Chciałam mieć czas, żeby

o tym pomyśleć, zamiast kilku minut na żal z powodu tego, że byłam taka nieoświecona.

Helgar opisała naszą magyię jako czarnego węża, zwiniętego w nas zawsze. Uprawiając

magyię, otwieraliśmy usta i przyzywaliśmy węża. Znałam tylko kilka podstawowych zaklęć i

nawet ich nie potrafiłam sobie przypomnieć. Mój czarny wąż spał.

Incy zamknął krąg, spojrzał na mnie w skupieniu i ukląkł w środku. Zasłonił sobie oczy

dłońmi i zaczął nucić.

Jestem wyjątkowo silna. Mam potężną moc, jak River.

Otworzyłam usta.

To był mój plan. Pozwoliłam, żeby mój wzrok się rozproszył i zaczęłam myśleć o

mojej mocy, o tych paru zaklęciach, jakie znałam, o lekcjach, które wzięłam. Pomyślałam o

moim księżycowym kamieniu i z przerażeniem uświadomiłam sobie, że mam go w kieszeni

spodni. Włożyłam go tam odruchowo, z przyzwyczajenia. Myślałam o moim księżycowym

kamieniu, o tym, jak go kocham i że jest częścią mnie.

Dobra, czarny wężu, szepnęłam, po raz pierwszy w życiu, przyzywam cię teraz.

Czarny wąż, chyba zwariowałam. Niech będzie biały. Nie. To była moja moc, i będzie...

gołębiem - białym gołębiem, cholera. Dobra, biały gołębiu, biały gołębiu, biały gołębiu...

przybądź do mnie.

Zamknęłam oczy i zobaczyłam gniewną twarz Reyna. Jakby mówił: nie bądź

mięczakiem. Zawołaj ją! Przestań czekać, aż inni zrobią to za ciebie!

Incy skrzyżował dłonie przed ustami. Tonacja pieśni się zmieniła. Miałam wrażenie, że

powietrze jest zimniejsze, bardziej złowrogie.

Kolejny raz wyczuwałam czarną magyię przedostającą się przez deski w podłodze jak

obrzydliwe, odrażające stwory, sączącą się przez powybijane okna jak zły wiatr, wciskającą

się przez zardzewiałe dziury w dachu razem z niewinnym blaskiem księżyca.

Huitur dufa. Biały gołąb, w języku, który znałam od urodzenia, w języku moich

rodziców. Hvitur dufa, przybądź do mnie. Zadziała, jeśli to nie będzie czarny wąż? Nie

wiedziałam. Wiedziałam tylko, że jeżeli wyobrażę sobie czarnego węża, wychodzącego mi z

ust, znowu zwymiotuję. Hvitur dufa... przybądź do mnie. Myśli mi się rozproszyły, jakby coś

je zakłóciło. Pieśń Incy'ego stawała się coraz głośniejsza. Co ja robię? Czemu jest mi tak

zimno? Wszędzie panowała ciemność, zbliżała się do mnie, lizała obrys okręgu.

Och, hvitur dufa. Myśl, Nas, skup się. Zaczęłam mruczeć pierwsze, co przyszło mi do

głowy. Miałam nadzieję, że jest to pieśń, którą wezwę moją moc, ale wtedy nie miałam

pojęcia. Byłam wyczerpana, resztki mojej energii wyciekały ze mnie.

Miałam mój księżycowy kamień. Moja matka też miała księżycowy kamień. Zmusiłam

się, żeby wydobywać z siebie dźwięk, utrzymać w umyśle obraz silnego, białego gołębia, ale

on cały czas znikał, a mnie chciało się płakać.

Czarne palce ciemności zbliżały się coraz bardziej i bardziej. Niedługo dosięgną moich

stóp, głowy, dłoni, zaczną mnie drapać, torować sobie drogę pod skórę. W końcu poczuję, jak

zakradają się do mojego mózgu i zaczynają wdzierać się do środka, do moich myśli, mojej

duszy.

Jeszcze raz zaśpiewałam, żeby przyzwać moją pradawną moc. Wzniosłam się ponad

fizyczny ból, ponad emocjonalny niepokój. Byłam mocą. Wdech, dwa, trzy, cztery... Hvitur

dufa... mój gołębiu. Mój gołębiu. Mój biały gołębiu mocy. Moje dziedzictwo, mój spadek.

Moja matka. Mój ojciec. Islandia. Czyżby mi się zdawało, czy mój księżycowy kamień robił

się coraz cieplejszy? Cały czas mruczałam, śpiewałam pod nosem, nie spuszczając wzroku z

Incy'ego. Teraz stał, trzymając ręce wzdłuż ciała. Jego głos był silny, ale tłumił go zły zamysł

pieśni. Słowa były obrzydliwe i stare, przez wieki wykorzystywane do tego, żeby siać śmierć i

zniszczenie. Ogarnięta paniką, nad którą z trudem byłam w stanie zapanować, czułam, jak

ciemność wokół mnie gęstnieje.

Incy osiągał szczyt. Jego twarz zlana była potem, oczy miał dzikie i niewidzące, ale

jego radość była ewidentna. Uniósł dłoń do sufitu i powoli obrócił się po okręgu.

Jego zaklęcie dotknęło mnie jak lodowate powietrze arktycznego oceanu. Zatrzęsłam

się z zimna i zamknęłam oczy, wydychając moją pieśń mocy, czując, że nigdy więcej nie

będzie mi już ciepło. Byłam kanałem, naczyniem, które miało zostać wypełnione rodzinnym

dziedzictwem. Nie brałam mocy od Incy'ego, z drewnianej podłogi, z nocnego powietrza.

Przekazywałam ją, pozwalałam jej przez siebie przepływać. Nie poddam się. Nie pozwolę mu

wygrać bez walki. Nie pozwolę jemu ani nikomu innemu odebrać tego, co należy do mnie.

Moja moc pozostanie moją na zawsze.

Chłód piął się po mnie jak dusząca winorośl. Kiedy otworzyłam oczy, miałam

zamazany wzrok. Niedługo ciemność Incy'ego wślizgnie mi się do gardła, dostanie mi się do

uszu, do oczu i będzie po wszystkim.

Haft, haft, efta gordil, efta alleg, śpiewałam. Słowa były pradawne już w czasach,

kiedy urodzili się moi rodzice, utworzone przez Starszych w czasach początków magyi.

Hvitur dufa, eilil dag... myn hroja, myn gulfta... Mój biały gołąb. Wyobraziłam go sobie,

wyobraziłam sobie każde piórko, oczy czarne jak moje. To była moja moc. Ja nad nią

panowałam. Moja moc była nieograniczona! Znajdowała się na skrzydłach mojego gołębia,

taka silna i jasna, w białych piórach, rozsyłana jak słoneczne promienie. Mój gołąb przybywał

na moje wezwanie, tak jak jego inne wcielenia przez wieki przybywały na wezwanie moich

przodków. Był o wiele silniejszy niż patchwork Incy'ego, ukradziony fyordaz. To była moja

moc, z moich kości, z mojej krwi.

Incy teraz już krzyczał, obracając się bez przerwy. Z każdym obrotem śmiertelny

węzeł wokół mojej szyi zaciskał się coraz bardziej. Zaraz zemdleję. Nagle Incy tupnął i stanął

nieruchomo. Energicznie opuścił ręce, jakby uciszał orkiestrę. Zamgliło mi się przed oczami.

Już nic nie wiedziałam. Garota

6

czarnej magyi zacisnęła mi się na szyi...

Hvitur dufa, uwalniam cię. Uwalniam cię! W myślach wyobraziłam sobie, jak wznoszę

ręce w górę, uwalniając moc mojego klanu... i wtedy, ku mojemu zaskoczeniu, przeszyła mnie

fala potężnej mocy, elektryzując każdą komórkę mojego ciała! Plecy wygięły mi się

gwałtownie, a moje dłonie otarły się mocno o drewniany słup. Jakby poraził mnie piorun,

włosy stanęły mi dęba, skóra mnie paliła, jakby miała zamiar popękać. Nos wypełniła mi krew,

a przeszywający ból w uszach sprawił, że krzyknęłam. Czułam, że coś się ze mnie wydobywa,

coś potężnego i namacalnego, co pędziło, żeby wykonać moje zaklęcie.

W ułamku sekundy zaklęcie Incy'ego zostało złamane: Byłam zupełnie trzeźwa i biła

ode mnie nieśmiertelna moc pokoleń. Łańcuch, który skuwał moje ręce, pękł, a zniszczony

metal poleciał we wszystkie strony.

Dwa metry dalej krąg Incy'ego eksplodował. Świece zgasły, hematyt ślizgał się po

podłodze. Incy podskoczył, jakby dostał policzek, który niemal zwalił go z nóg. Zachwiał się,

złapał równowagę i wpatrywał się we mnie z otwartymi ze zdziwienia ustami.

6

od hiszp. garrote - broń wykorzystywana od czasów starożytności do szybkiego duszenia ofiar. Jest to kawałek dość cienkiego,

lecz wytrzymałego materiału, do uchwycenia oburącz i zaciskania na szyi ofiary (przyp. tłum.)

Sama nie mogłam w to uwierzyć. Przepełniała mnie zarówno euforia, jak i pokora.

- Nigdy nie zabierzesz mi mocy - syknęłam. Moje ramiona były boleśnie spięte. Kiedy

odzyskałam czucie w dłoniach, które zaczęły mnie lekko piec, miałam ochotę się rozpłakać, a

mięśnie moich nóg protestowały, gdy podniosłam się z ziemi. - Nigdy nie będziesz miał dość

siły! Jesteś żałosny!

Incy doskoczył do mnie, rycząc z wściekłości. Jego dłonie zacisnęły się na mojej szyi, a

ja nagle zorientowałam się, że moja moc znikła, wyczerpała się przy tym jednym wybuchu.

Nie miałam dość wiedzy, by ją zatrzymać, żeby wymyślić coś innego.

Cholera, pomyślałam, usiłując go kopnąć, przeklinając go, mówiąc najobrzydliwsze

rzeczy, jakie byłam w stanie wymyślić.

- Jesteś mordercą, jesteś stuknięty, nienawidzę cię, zawsze będę cię nienawidzić...

Ale on był silniejszy i zaczął mnie dusić.

- Jak śmiesz ze mną walczyć - warknął. - Jak śmiesz próbować być potężniejsza niż ja!

Nie rozumiesz? To przeze mnie byłaś skończonym nieudacznikiem u purytan. To ja obróciłem

twoje życie w trociny. Wplotłem truciznę do twojej egzystencji, żeby ci pokazać, jak bardzo

tam nie pasujesz, jak bardzo mnie potrzebujesz. Ale ty mimo wszystko tego nie widziałaś. -

Szarpał mnie za ramiona, trzęsąc głową. Czułam mdłości, kręciło mi się w głowie, usiłowałam

chwycić go za ręce, za nadgarstki. Incy zacisnął dłonie na mojej szyi, ściskając je coraz

bardziej i bardziej.

Zakaszlałam, próbując nabrać powietrza. Płuca zaczęły mnie boleć i poczułam zawroty

głowy.

- Pieprz się! - wydusiłam cicho i ugryzłam się w język, kiedy mną potrząsał. Cholera. -

Nienawidzę cię! Jesteś porażką! Dupkiem! Pozerem!

- Ty jesteś porażką! - odgryzł się. - Nieszczęściem! Twoi rodzice by się ciebie

wstydzili, twojej słabości! Sami chcieliby, żebyś umarła... Auć!

Dobra, może i jest ode mnie silniejszy, ale ma jeden czuły punkt. Chwała mi za to, że

pamiętałam. W następnej sekundzie wbiłam mu kolano w przyrodzenie, najsilniej jak mogłam.

Zamarł, a potem wydał z siebie zdławiony odgłos. Jego dłonie oderwały się od mojej szyi, a on

opadł na ziemię, skulił się i zaczął sapać. To było jak magyia!

To była moja szansa. Wskoczyłam na niego, w niezdarnym lądowaniu boleśnie

skręcając sobie zdrętwiałą kostkę. Podniosłam miecz z miejsca, w którym go upuścił i

stanęłam nad nim. Oczy wyszły mu z orbit, usiłował mnie kopnąć, usiłował wstać, ale mu się

nie udało, jedynie skrzywił się i zaskomlał z bólu. Pot wystąpił mu na czoło i zrobił się blady.

- Zabiję cię - wydobył z siebie. Z wściekłości wyszły mu żyły na skroniach.

- To ja mam miecz, geniuszu - warknęłam. Usiłował podnieść się na jedno kolano,

wyciągając do mnie rękę. Uniosłam miecz, myśląc o tym, co zrobił z moim życiem, co zrobił z

moim życiem w River's Edge. Wydawało mi się, że słyszę w oddali dudnienie i trzaski, ale

wszystkie zmysły eksplodowały mi pod wpływem magyi, więc nie mogłam ufać swoim uszom.

- Zasługujesz na śmierć. - Czułam się mocna i niepokonana. - Za wszystko, co

zrobiłeś. Zabiłeś Boza i Katy. Mało mnie nie zabiłeś.

Incy cały czas próbował się podnieść, a ja przyglądałam się mu, na wypadek, gdybym

znów musiała kopnąć go w jaja.

- Akurat umiesz się posługiwać tym mieczem - zakpił, ale w jego oczach dostrzegłam

strach. Uśmiechnęłam się złowrogo, tak jak ćwiczyłam wiele lat temu, dla zabawy.

- Zdziwiłbyś się - powiedziałam z uśmieszkiem na twarzy i dostrzegłam, że zwątpił.

Cofnęłam się o parę kroków, na wypadek gdyby usiłował się na mnie rzucić, i

opuściłam miecz. Ręce mi drżały, kiedy podejmowałam decyzję.

- Jestem silniejsza od ciebie. Bo... nie zamierzam cię zabić, nieudaczniku. - Wzięłam

rozedrgany oddech, zastanawiając się, jak go unieruchomić, żeby zdołać stąd uciec. -

Zasługujesz na śmierć - dodałam. - I mogłabym cię w tej chwili zabić, i nikt na ziemi by za

tobą nie płakał, oprócz szczurów, które zjadłyby twoje kości. Ale jestem ponad to, ty

zawszawiony koński bobku! - dokończyłam, krzycząc, znów rozwścieczona.

Nagle podłoga się zatrzęsła, a ja usłyszałam kolejny, jeszcze głośniejszy ryk

wściekłości. Incy spojrzał w górę, na jego twarzy odmalowało się przerażenie i złość...

...na widok wściekłego Najeźdźcy z Północy, który pędził po balkonie.

Więc jednak umarłam. Więc jednak, mimo że tak się starałam, Incy'emu udało się mnie

udusić. Po wszystkim. Jakby z oddali widziałam, jak Reyn chwyta Incy'ego za płaszcz i ciska

nim o podłogę. Tak właśnie wyglądało niebo: mogłam patrzeć w nieskończoność, jak Reyn

bije Incy'ego.

Przypuszczałam, że będę patrzeć na to przez całą wieczność. Nie tak źle.

Później dotarło do mnie kilka rzeczy: byłam nieśmiertelna, nie można było mnie

udusić. W niebie pewnie ładniej pachnie i jest cieplej. Nie wiedziałam nawet, czy niebo w

ogóle istnieje, poza tym mało prawdopodobne było, żebym się w nim znalazła, o ile istnieje.

Poza tym biegli do mnie River, Asher, Solis i Anne.

Chyba jednak nadal żyłam i wszystko się skończyło.

Rozdział 25

Niezupełnie.

- Nastasyo! - Asher popatrzył mi w oczy, a później ostrożnie wyjął miecz z mojej

zdrętwiałej dłoni i przyjrzał się moim nadgarstkom, które były posiniaczone, pokaleczone i

podrapane. River i Solis zaczęli odciągać Reyna od Incy'ego, który wdał się w walkę. Nie miał

szans wygrać, bo walczył z kimś, kto urodził się i został wychowany do pokonywania innych

ludzi. River nakreśliła pieczęć w powietrzu, a Incy padł jak kawka, z oczami utkwionymi w

suficie. Solis wziął Reyna za rękę i go odciągnął. Ciężko dyszał z zaciśniętymi pięściami.

Teraz, kiedy Incy nie stanowił już zagrożenia, poczułam się oszołomiona i

niedorzecznie zmęczona. Uświadomiłam sobie, że Solis i Anne są przy Bozie i Katy.

Słyszałam, jak szeptem wypowiadają modlitwy i miałam ponurą świadomość tego, że

sprowadziłam to na nich.

Byli tu. W czasie najgorszych chwil tęskniłam, żeby znów zobaczyć River, żeby mieć

jeszcze jedną szansę porozumienia się z Reynem. Teraz odczuwałam głęboką ulgę i

wdzięczność, ale też niewysłowione zażenowanie z powodu tego, że byli świadkami mojego

największego upadku. Odrzuciłam dar ich wiedzy, zostawiłam ich i natychmiast wpakowałam

się w kłopoty. Ci ludzie, na których opinii rozpaczliwie mi zależało, patrzyli na mnie w

momencie mojej największej porażki.

River podeszła i uklękła przy mnie. Przypomniało mi się, jak się poznałyśmy - wtedy

też podeszła i uklękła przy mnie, kiedy wykręcałam moją etolę z lisa z lodowatej wody. Bałam

się spojrzeć jej w oczy, ale się zmusiłam. Dostrzegłam troskę, zmartwienie i miłość. Zrobiło mi

się mokro w nosie, jak zawsze, kiedy zbiera mi się na płacz. River pogłaskała moje włosy w

kolorze flamingowej magenty i odwróciłyśmy się, żeby przyjrzeć się scenie. Wszystko

wyglądało teraz o wiele gorzej, kiedy nie znajdowałam się pod wpływem zaklęcia: magazyn,

wysuszone ciało Boza, pozbawiona głowy Katy, krwawy okrąg, łańcuchy, świece, które użył,

żeby uprawiać złą magyię.

Nie wiedziałam, czy będę w stanie kiedykolwiek się z tego pozbierać. Moje poczucie

triumfu nad Incym, nad ciemnością, wyparowało jak dym.

Jasnobrązowe oczy River spojrzały na mnie. Jej dłoń ostrożnie pogłaskała mnie po

ramieniu, a ból sprawił, że znowu zebrało mi się na wymioty. River nachyliła się do mojego

ucha.

- To wygląda bardzo źle. Ale widziałam gorsze rzeczy. Pozbierasz się.

- Moja twarz nie jest chyba aż tak ekspresywna? - rozpłakałam się.

Nos miałam zimny. Cała reszta mojego ciała była ciepła. Materac pode mną był

twardy. Wyciągnęłam ostrożnie rękę i szybko odnalazłam brzeg łóżka. Było wąskie. Powoli,

wstrzymując oddech, otworzyłam oczy. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, było pęknięcie na

suficie w kształcie Brazylii. Błądząc wzrokiem, dostrzegłam małą drewnianą szafę, drzwi do

mojego pokoju. Metalową ramę łóżka w nogach. Zlew. Małą szafkę przy łóżku. Okno.

Mój pokój u River.

Wtedy zorientowałam się, że śnię. Leżałam nieruchomo, żeby się nie obudzić.

Oddałabym wszystko, żeby to było prawdą, rzeczywistością. Ale wiedziałam, że zaraz się

obudzę w zjawiskowym hotelu w Bostonie, na szerokim, miękkim łóżku. Ktoś wejdzie, głośno

mówiąc, wezwie obsługę hotelową. Będę się czuła okropnie, dopóki nie wypiję czterech

filiżanek kawy.

Dzień upłynie na zakupach, jedzeniu, włóczeniu się, a później wieczorze w teatrze albo

snobistycznym nowym klubie czy znanej restauracji. Krótko mówiąc, jałowa, bezcelowa,

głupia egzystencja, koszmar.

Znów zamknęłam oczy. Nie taki koszmar, jaki miałam z Incym w roli głównej - który

zabił Boza i Katy w magazynie. Wydawało się to takie... prawdziwe. Dlaczego cały czas mam

te sny, wizje?

Usłyszałam pukanie do drzwi, ale zignorowałam je. Pewnie pokojówka, a może

obsługa hotelowa. Jeżeli znów otworzę oczy, to obudzę się na dobre, a myśl o tym, że obudzę

się w Bostonie z Incym przyprawiała mnie o rozpacz.

Drzwi się otworzyły. Udawałam, że śpię. Poczułam... zioła?

- Wiem, że nie śpisz - odezwała się River, a moje oczy natychmiast się otworzyły.

To naprawdę była ona. Ja naprawdę tu byłam. Zmarszczyłam czoło, cofając się

pamięcią. Moim ostatnim wspomnieniem było... Czy to wszystko naprawdę się wydarzyło? To

nieopisane okrucieństwo w magazynie? Czy to było prawdą? O Boże.

- Usiądź i wypij to - powiedziała River.

Wtedy zobaczyłam moje nadgarstki, upstrzone ciemnymi, fioletowymi siniakami,

pokryte rankami od drzazg słupa. Szyję miałam obolałą. Jedną ręką dotknęłam karku. Ktoś

zawiązał mi wokół szyi cienką apaszkę. Wzruszyła mnie ta troska i poczułam, jak moje oczy

napełniają się łzami. Wzięłam kubek od River i się napiłam.

Nowe fale przerażenia zalewały mnie, kiedy przypominałam sobie coraz więcej

szczegółów. River usiadła na moim łóżku. Nie mogłam na nią patrzeć, po prostu piłam

ziołowy napar i pozwoliłam łzom spływać po policzkach.

- Tak... tak mi przykro - wyszeptałam, spoglądając na kołdrę.

- Wiem - uspokajała mnie River.

- Innocencio... nie żyje?

- Nie, biedny Incy będzie musiał się poddać uzdrawiającym talentom mojej ciotki

Louisette - odpowiedziała. - Neli przeniosła się do Anglii, do nowego miejsca terapii. Ale

wydaje mi się, że Incy trochę u Louisette pobędzie.

- Pewnie nie można mu pomóc? - Usłyszałam sceptycyzm we własnym głosie.

- Myślę, że można - odparła River.

Jeżeli Incy'emu można pomóc... to mnie tym bardziej.

Znów rozległo się pukanie do drzwi i do środka weszła Anne z tacą. Na widok miski z

zupą i chleba skrzywiłam się, przypominając sobie noc, w którą opuściłam to miejsce,

zaledwie parę dni temu. Ciemność Incy'ego, którą brałam za moją własną, zniszczyła posiłek.

Anne postawiła mi tacę na kolanach, a ja oparłam się o zagłówek.

- Cały czas zapominam o twoich włosach - powiedziała sucho. - Co cię opętało?

Wzięłam pasemko różowych włosów między palce.

- Właściwie... chyba opętał mnie Incy - wyznałam powoli, usiłując sobie przypomnieć

słowa, którymi mnie zarzucił... kiedy? Wczoraj w nocy? - Jaki mamy dzień? Jak długo spałam?

- Jakieś osiemnaście godzin - powiedziała River. - Jak to, Incy cię opętał?

- Wczoraj w nocy, podczas walki, mówiłam wszystkie najgorsze rzeczy, jakie byłam w

stanie wymyślić, jak bardzo go nienawidzę, jaki jest potworny i żałosny, i że jestem o wiele

silniejsza od niego... - przerwałam, zawstydzona. Z pewnością nie zademonstrowałam moich

wspaniałych zdolności.

Wzięłam chleb, odłamałam kawałek i zanurzyłam w pomarańczowej zupie. Nie

spodziewałam się, że będę mogła jeszcze cokolwiek zjeść po tym, jak mdliło mnie na

wspomnienie tego, co się stało. Ale uświadomiłam sobie, że umieram z głodu.

- Jesteś o wiele silniejsza niż on - stwierdziła rzeczowo River. I co?

- On powiedział, że nie jestem dość silna, żeby się go pozbyć. Powiedział, że to przez

niego wszystko tutaj szło mi źle. To on sprawił, że działy się te rzeczy, moje zaklęcia się nie

udawały, kłóciłam się z ludźmi, wyleciałam z pracy. Powiedział, że to wszystko przez niego -

zsyłał na mnie złe zaklęcia i niszczył wszystko dookoła mnie.

River i Anne spojrzały po sobie.

- Powiem Solisowi i Daisuke, żeby pozamiatali - oznajmiła Anne i wyszła.

- Jeżeli to prawda, jest tutaj coś, czym posługiwał się, żeby się do ciebie dostać -

wyjaśniła River. - Jeżeli tak jest, znajdą to i zniszczą. Ale nie chce mi się wierzyć, żeby Incy

był na tyle silny, żeby posługiwać się tego rodzaju magyia.

- Nie sam - zaprzeczyłam, przypominając sobie. Opowiedziałam River wszystko, co

Incy powiedział o tajemniczej Miss Ednie, chociaż nie było tego zbyt wiele. Opowieść o barze

Miss Edny na nowo mną wstrząsnęła. Ukryłam twarz w dłoniach. - Ja to wszystko tu

sprowadziłam - wymamrotałam z palącymi policzkami.

- Tak - przyznała River. Wzięła kawałek mojego chleba i zjadła. - Ale nie pochlebiaj

sobie, że jesteś najgorsza, i że ustanowiłaś nowe rekordy porażek.

- Starasz się tylko poprawić mi samopoczucie - westchnęłam i zjadłam trochę zupy.

Była z dyni piżmowej doprawionej curry, fan-nieziemsko-styczna, pierwszy prawdziwy

posiłek, jaki jadłam od kilku dni.

- Tak. - River uśmiechnęła się przelotnie. - Nie staram się zmniejszać wagi twoich

dokonań. To było niewiarygodnie złe. Bardzo ciemne, bardzo złe. Incy jest niebezpiecznie

mroczną osobą i pewnie przez jakiś czas taki pozostanie. Bardzo mi przykro z powodu

śmierci twoich przyjaciół. Przykro mi z powodu tego, jaką rolę odegrałaś w tym całym

zdarzeniu, jakakolwiek by była.

Znów poczułam się potwornie. Odłożyłam łyżkę.

- Ale to nie przez ciebie Incy stał się mroczny, nie ty zabiłaś tych ludzi - dodała River. -

A to, chociaż tragiczne, nie jest aż tak złe, jak rzeczy, z którymi przez lata przychodzili tu inni

ludzie.

Umierałam z ciekawości, żeby dowiedzieć się, kto i z czym, ale przypuszczałam, że

chyba nietaktem będzie pytać.

- Na przykład kto? - Znów wzięłam łyżkę.

- Nie zdradzę żadnych poufnych spraw. - River znów uśmiechnęła się lekko. - Ale

przypuszczam, że niedługo ludzie będą chcieli się podzielić swoimi opowieściami. Od

niektórych historii włosy staną ci dęba. Niektóre z nich spowodowały katastroficzne skutki.

Oj, dzięki Bogu. Wiecie, co mam na myśli.

Mimo wszystko byłam zawstydzona z powodu tego, jak źle wykorzystałam mój czas

tutaj. I wszyscy inni studenci oczywiście dowiedzą się, co się stało. Nie, wcale nie będę

zażenowana, patrząc wszystkim w twarz, będę się czuła fenomenalnie. Och.

Jadłam powoli. River ujęła obie moje dłonie i wtarła jakąś maść w siniaki i zadrapania

po drzazgach. Pachniała ogórecznikiem, olejkiem z drzewa herbacianego, parafiną i od razu

podziałała kojąco. Wiele jeszcze rzeczy chciałam wyjaśnić. Skąd wiedzieli, że potrzebuję

pomocy? Skąd wiedzieli, gdzie mnie szukać? Co się stało z ciałami Boza i Katy? Gdzie jest

Reyn? Dlaczego tam był?

Nagle poczułam się wyczerpana, przytłoczona ciężarem tego, co się stało. Mimo tego,

co powiedziała River, była to okropna, straszna sytuacja, a ja czułam się zbrukana.

Tylko...

- W końcu, powaliłam Incy'ego - powiedziałam powoli. - Wzięłam jego miecz, ten

sam, którego użył do... Nieważne, nienawidziłam go strasznie, a on usiłował mnie zabić i

zamordował moich przyjaciół, a do tego nasłał na mnie nieszczęścia. Chciałam go zabić.

Wyobraziłam sobie, jak go zabijam, wyobraziłam sobie, że jest martwy na wieki.

River siedziała w milczeniu, słuchając tak, że miało się ochotę opowiedzieć jej

wszystko. Uniosłam wzrok.

- Postanowiłam, że go nie zabiję. To znaczy, nie bałam się samego zabijania. Wtedy

naprawdę chciałam, żeby zginął. Ale... miałam wybór. I postanowiłam go nie zabijać. -

Dziwiłam się temu przez chwilę.

Napotkałam wzrok River, która skinęła głową, a później uniosła dłoń.

- Wspaniale. Piątka za to, że go nie zabiłaś. - Kąciki jej warg uniosły się, a ja poczułam

nagłą lekkość na sercu. Uniosłam dłoń i przybiłam piątkę za to, że nie dałam się ciemności.

Nie było mnie tu przez cztery dni. Ten czas zdołałam wypełnić zniszczeniem. Ale

śmiem powiedzieć, że przyniósł też wiele zrozumienia, a nawet... dojrzałości.

River wstała i wzięła tacę.

- Prześpij się. Zobaczymy się, jak się obudzisz.

Wyłączyła mi lampkę i wyszła po cichu, a ja przez chwilę leżałam na łóżku, usiłując

sobie wszystko przetworzyć, co mi się zupełnie nie udawało. Aż w końcu zasnęłam.

Rozdział 26

Dopiero po tygodniu doszłam do siebie na tyle, żeby zejść na dół. W idealnym świecie

zostałabym w tym pokoju na zawsze, jak pustelnica, a ludzie wsuwaliby mi jedzenie do pokoju

przez szparę w drzwiach.

To nie jest idealny świat. Ale to już wiecie.

Przez tych kilka dni słyszałam, jak mieszkańcy przechodzili pod moimi drzwiami,

rozmawiając cicho. Brynne przyszła mnie odwiedzić i okazała współczucie. Miałam nadzieję,

że opowie mi o czymś naprawdę potwornym, co zrobiła - poza tym, że usiłowała kogoś

podpalić, co już wiedziałam, ale ona tylko mnie pożałowała i kazała przefarbować z powrotem

włosy, na miłość boską.

Uświadomiłam sobie, że jest moją przyjaciółką. Wcześniej tego nie wiedziałam.

Powiedziała mi prawdę. Okazywała współczucie i troskę. Kiedy wracałam myślami do moich

dawnych przyjaciół, nie mogłam sobie przypomnieć, żeby któremukolwiek z nich naprawdę na

mnie zależało, na moich uczuciach, na tym, co robię, jakie decyzje podejmuję. Poza tym, jak

to na nich wpłynie. To była ta różnica. Jedna z różnic.

Któregoś popołudnia pojawili się River i Asher.

- Doszliśmy do tego, co robił Incy - powiedział Asher bez ogródek. - Pamiętasz lustro

w jadalni? To w pozłacanej ramie? Było zaklęte. Nie wiemy, jak to zrobił. Zwykle, żeby tego

dokonać, trzeba dotknąć przedmiotu. Posługiwał się lustrem jako kanałem, wysyłał zaklęcia

czarnej magyi wycelowane w ciebie. Jesteśmy przekonani, że to przez te zaklęcia miałaś tu

takie przejścia w ciągu kilku ostatnich tygodni.

- Pierwszych kilka tygodni było twoją winą - zauważyła poważnie River, wymuszając

mój uśmiech.

- Lustro zostało rytualnie zniszczone - ciągnął Asher. - Pokój i dom zostały zamiecione

i wysprzątane. Teraz powinno być dużo lepiej.

Skinęłam głową, mając nadzieję, że ma rację.

Pewnego dnia obudziłam się i zobaczyłam w pokoju dwie walizki z jakimiś ciuchami,

które kupiłam w Bostonie. Później River powiedziała mi, że znaleźli je w bagażniku

samochodu Incy'ego. Zabrał je z nami tamtej nocy, żeby wyglądało to tak, jakbym spakowała

wszystkie manatki i wyjechała. Przeszukałam je i pozbyłam się wszystkiego, co nosiłam przy

Incym i innych. Resztę upchnęłam w szafie, obok flanelowych koszul i wełnianych swetrów.

Nie byłam gotem ani pankówą, jak wtedy kiedy przyjechałam tu pierwszy raz, ale nie byłam

też całkowicie Hildą pastuszką. Byłam po trochu każdą z tych dwóch.

River poprawiła mi włosy tym samym zaklęciem, którego użyła poprzednio. Nie

przywykłam do koloru magenta ani trochę, więc poczułam ulgę, widząc ponownie mój blond.

Przynajmniej cięcie nadal wyglądało fajnie, o ile pamiętałam, żeby uczesać włosy, dopóki były

wilgotne. Siniaki i skaleczenia nadgarstków zniknęły. Fioletowe ślady palców na szyi też.

Emocje miałam nadal w kiepskim stanie.

Po pewnym czasie przyszła mi do głowy myśl, żeby wczołgać się pod łóżko, wyjąć

luźny kawałek listwy i sięgnąć do skrytki. Serce waliło mi jak oszalałe, kiedy poczułam

apaszkę i ciepły metal w niej. Rozwinęłam ją i spojrzałam do środka. Była to połowa amuletu

mojej matki, mój rodzinny tarak-sin.

River odłożyła go z powrotem. Łzy znów napłynęły mi do oczu - wierzyła mi. Nie

uważała, że jestem mroczna albo że wykorzystam amulet do mrocznych celów. I... myślała, że

po niego wrócę.

Każdego dnia czułam Reyna pod moimi drzwiami, ale nigdy nie zapukał, nigdy nie

poprosił, żebym go wpuściła. Wcale nie byłam na tyle odważna, żeby rzeczywiście podejść do

drzwi, żeby się z nim zobaczyć jak normalny człowiek. Tęskniłam, żeby z nim porozmawiać,

bez przerwy wyobrażałam sobie jego twarz. Ale przez tak długi czas byłam tchórzem, że

trudno było mi się zmienić.

W końcu przestali mi przynosić jedzenie, żeby zmusić mnie do wyjścia. Wytrzymałam

osiem godzin. Jakiś bydlak zaczął piec w kuchni ciastka, a zapach doleciał na górę, pod moje

drzwi. Pewnie skierowali nawiew w moją stronę, żeby było mi jeszcze gorzej. Byłam prawie w

stanie delirium, kiedy człapałam na dół, podążając za zapachem.

W kuchni Amy i Lorenz rzucali kawałki ciasta na blaszki do pieczenia. W każdym

razie Amy, a Lorenz siedział na stołku i wyglądał zjawiskowo.

- Ha! - powiedziała Amy do Lorenza, kiedy mnie zobaczyła. - Mówiłam ci, że to

zadziała. - Uśmiechnęła się promiennie, wzięła jeszcze ciepłe ciasteczko i rzuciła je do mnie.

Było to ulubione ciasteczko Anne, z tofu, migdałami i ziarnem sezamu, ale smakowało

naprawdę nieźle. Były tak pyszne, że zjadłam ze dwanaście na podwieczorek.

Lorenz podszedł i pocałował mnie w oba policzki, po włosku.

- Bardzo ładna fryzura - powiedział z uznaniem. - Bardzo modna.

- Dziękuję.

To było to. Ci ludzie byli tak cholernie przejęci, hojni i wybaczający, przygarnęli mnie

z powrotem, jakbym wcale nie brała udziału w potwornej, śmiertelnej tragedii na własne

życzenie. Ciężko było to znieść.

Ale nie mogłam stać tu wiecznie, jedząc ciastka. W idealnym świecie... Wyszłam z

kuchni i zobaczyłam River w korytarzu z grafikiem obowiązków.

- Cześć - odezwała się promiennie. - Właśnie dodaję twoje imię. Jutro rano masz

zbieranie jajek!

- O Jezuuuu - wymruczałam, a ona się roześmiała. - Uhm... wiesz może... gdzie jest

Reyn? - Trzy ostatnie słowa wypowiedziałam naprawdę szybko, bo dzięki temu całkowicie

uniemożliwiłam jej poskładanie wszystkiego do kupy.

- Zobaczmy. - River, kompletnie niezmieszana, sprawdziła grafik. - Teraz powinien

być w stajni.

Tak, bo stajnia jest moim ulubionym miejscem, gdzie czuję się najbardziej swobodnie,

gdzie nie dręczą mnie wspomnienia koni, które kochałam i straciłam. Albo których nie

uratowałam.

Westchnęłam.

- Idź - powiedziała River.

Reyn wprowadzał właśnie Titusa z powrotem do boksu. Usłyszał, że wchodzę, i stał

przez sekundę, patrząc na mnie. Kiedy Titus znalazł się w środku, Reyn wymruczał coś do

niego, a później zamknął drzwi boksu. Titus prychnął.

- Umiesz się obchodzić z końmi - siliłam się na swobodny ton, ale głos mi się łamał i

zabrzmiało to jak głos wystraszonego małego dziecka, więc cóż...

Reyn podszedł bliżej i przyjrzał mi się badawczo, jakby chciał się upewnić, że nic mi

nie jest, że jestem prawdziwa czy coś takiego.

- Jak się czujesz? - spytał.

Mało nie zachichotałam nerwowo. Bo taką właśnie jestem luzarą.

- Prawdę mówiąc, nie wiem - powiedziałam. - Cieszę się, że tu jestem. Ale jest ciężko.

- Odgarnęłam włosy za ucho. - Trudno jest być mną. Chyba. Wiem, że to cię dziwi.

Reyn skinął głową - nie miał najmniejszego zamiaru zaprzeczać.

- Bycie mną to też nie są Hawaje.

Był to numer 6237 z listy rzeczy, które nigdy nie przyszły mi do głowy.

- Och. No tak, chyba nie.

Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, co on może czuć w związku ze sobą samym, ze

swoją przeszłością. Chyba przez to, że byłam tak bardzo zaabsorbowana własnymi sprawami.

Ale zgadza się, jemu też musiało być ciężko. A raczej - co za olśnienie - bez wątpienia każdy

ma trudniejsze etapy w życiu, kiedy ogarniają go albo wypełniają wątpliwości. Ja spędziłam

ponad czterysta lat na opłakiwaniu życia nieśmiertelnej, ani przez chwilę nie zastanawiając się

nad tym, że życie może być naprawdę wredne, bez względu na to, kim jesteśmy.

To był przełom w myśleniu, nad którym w szczegółach będę rozmyślać później. W tej

chwili miałam pytania.

- Skąd wiedzieliście z River, gdzie jestem?

Reyn otworzył drzwi boksu, ukazując czyste, puste wnętrze z kilkoma belkami

świeżego siana.

Przypomniało mi o tej nocy, kiedy po raz pierwszy pocałowaliśmy się z Reynem, na

górze w schowku na siano. Wydawało mi się, że wydarzyło się to dekadę temu. Reyn rzucił

kurtkę na podłogę i usiadł na ziemi. Ja przysiadłam na belce obok niego, żeby być wyżej.

Blade światło późnopopołudniowego słońca wlewało się przez okno, oświetlając jego mocno

zarysowane kości policzkowe, rozjaśniając jego włosy. Wyglądał na zmęczonego. Na

przystojnego dwudziesto- albo dwudziestodwuletniego boga, tyle - że zmęczonego.

- Szukaliśmy cię - odparł. - Tamtej nocy. Ale czuliśmy, że coś jest nie tak, jakbyś była

blisko, ale nie mogliśmy cię zobaczyć.

- Tak naprawdę wcale nie byłam daleko. Zastanawiam się, czy Incy nie odgrodził mnie

jakimś zaklęciem czy czymś. - Ciężko mi było wymówić jego imię.

Reyn skinął głową, zaciskając zęby ze złości na myśl o Incym.

- Pewnie tak było. W każdym razie zniknęłaś, a my nie byliśmy w stanie cię wyczuć.

River i inni, Anne, Solis i Asher, próbowali wróżyć ze szklanej kuli, żeby cię znaleźć. Bez

skutku. - Reyn odetchnął głęboko. Znowu żałowałam, że ich na to wszystko naraziłam. -

Próbowaliśmy codziennie. River skontaktowała się ze znajomymi, ale nikt cię nie widział, nikt

nic nie słyszał. Potem, nie wczoraj, chyba dzień wcześniej, zadzwonił do niej przyjaciel.

Widział Innocencia w Bostonie. River spotkała się z nim i dowiedziała się mniej więcej, jak

wygląda - wyjaśnił Reyn. Incy był ze mną tamtej nocy we Francji, w 1929 roku, kiedy

poznałam River. - Domyśliliśmy się, że na pewno jesteś z nim. - Reyn był coraz bardziej i

bardziej odległy, a teraz spojrzał na mnie z chłodnym dystansem w oczach. - Jest twoim

kochankiem?

- Incy? Nie - pokręciłam głową. - Święty narodzie. Skąd. Święty narodzie, tak mówią

fajni ludzie. Tak samo jak Boshe.

- Jest gejem? - Spojrzenie Reyna było bardzo bezpośrednie, i wyglądał tak... nie wiem,

pięknie? Wyglądał jak dom, dla mnie. Przypominał moich sąsiadów i przyjaciół, których

znałam dawno temu. Wyobraziłam sobie, jak przeszukuje las w nocy, kiedy zniknęłam, jedzie

do Bostonu, żeby mnie odnaleźć.

- Niezupełnie - zaprzeczyłam. - Gra... na dwa fronty. Ale między nami nigdy niczego

nie było. - No i? To jest przykład znanego zwrotu: "Ratując własną skórę". Widzicie, jak

można być wdzięcznym z powodu uratowania własnej skóry.

- Jesteście po prostu przyjaciółmi.

- Tak. Dobrymi przyjaciółmi. Najlepszymi - westchnęłam i poczułam się bardzo stara.

Wsparłam głowę na jednej dłoni.

- W każdym razie, pojechaliśmy do Bostonu - ciągnął Reyn. - Po drodze, już była noc,

nagle cię wyczuliśmy, wyczuliśmy cię bardzo ożywioną. Pod wpływem... wielkich emocji.

River potrafiła za tym pójść.

Pewnie stało się to, kiedy byłam w Miss Edna's albo zaraz potem, kiedy kłóciłam się z

Incym w samochodzie.

- A potem nagle wydałaś nam się martwa. - Reyn przełknął ślinę i chwycił kilka nitek

na kolanie znoszonych dżinsów. Ten mężczyzna wyglądał w dżinsach tak, że należałoby mu

zrobić zdjęcie i umieścić w katalogu. Zamrugałam i skupiłam się na tym, co mówił. -

Znaleźliśmy twoją apaszkę po drodze, przemoczoną od śniegu. Wiedziałem, że nigdy byś się

jej nie pozbyła, dopóki oddychasz. Więc pomyśleliśmy o najgorszym. Ale River powiedziała:

"Znajdźmy przynajmniej jej ciało". Więc podążaliśmy za tym, co udawało nam się wyczuć.

- Poświęciłeś się tak dla mojego ciała - zdziwiłam się.

- Tak. - Reyn uniósł wzrok, z wyraźną irytacją na twarzy. - Mieliśmy zamiar cię

wypchać i zachować jako eksponat dla przyszłych studentów.

- Moglibyście doprawić mi koła i przesuwać z sali do sali. - Uśmiechnęłam się

promiennie.

Reyn skinął oschle głową.

- Znaleźliśmy się przed magazynem, przejechaliśmy obok niego kilka razy. River

pomyślała, że pewnie został zamknięty zaklęciem. W końcu zauważyliśmy światła migoczące

w górnych oknach i zaczęliśmy otwierać drzwi doku załadunkowego. Wtedy poczuliśmy ten

ogromny podmuch magyi, naprawdę silnej, wielkiej mocy. - Pokręcił głową, przypominając

sobie. - Wiedzieliśmy, że to ty. Było cię czuć. To było niesamowite.

Policzki mi zapłonęły z powodu zadziwienia i podziwu w jego głosie. Przypomniałam

sobie ekstazę pomieszaną z bólem, przeszywające jak piorun uczucie, kiedy uwalniałam

mojego białego gołębia. Chciałam poczuć to znowu. Tyle że z większą wiedzą i mniejszymi

konsekwencjami.

- I weszliśmy po ciebie do środka. - Wzruszył ramionami. Przełknęłam ślinę. Próbując

wydobyć z siebie głos, miałam wrażenie, że połykam gwoździe.

- Bardzo... to doceniam, że po mnie przyjechaliście. Żeby mnie uratować. Albo zabrać

to, co po mnie zostało.

- Jasne. - Reyn spojrzał na mnie pewnym wzrokiem. - Nie mieliśmy wyboru. Byłaś

studentką River.

- Hm... - odezwałam się, zraniona. - Super. Dzięki.

- Nie to chciałem powiedzieć. - Reyn przeczesał dłonią włosy.

- Nie? A co chciałeś powiedzieć? - Postanowiłam puścić strumień światła na ten

szkielet. - Dobrze, River musiała pojechać za swoją studentką. Zgoda. Ale ty? Dlaczego ty

tam byłeś? Tylko dlatego, że jesteś duży i twardy, i potrafisz kogoś znokautować? - Jest.

Przyparłam go do muru.

- Nie - zmarszczył czoło. - Nie bądź taka zgryźliwa. Pojechałem, bo to, co jest między

mną i tobą, nie jest jeszcze zakończone. - Szczerość, której zażądałam, rozbroiła mnie.

Spojrzałam mu w oczy, głęboko złote, lekko skośne i bardzo bystre, mądre i doświadczone.

Skinęłam głową. Nie miałam czasu, żeby udawać, że nie wiem, o co mu chodzi.

Wstrzymałam oddech. To był moment, w którym powinien porwać mnie w ramiona i zacząć

całować. Zaczęłam niecierpliwie wyczekiwać szczęścia wywołanego przez Reyna.

- Zaczekaj. - Nagle wstał i wyszedł z boksu. Wpatrywałam się w drzwi. Czyżby teraz

stchórzył?

Ale po niecałej minucie wrócił, trzymając coś na rękach. Coś białego o wyglądzie

larwy. Ukląkł na sianie i pokazał mi: było to najsłabsze szczenię z miotu Molly.

- Hm - odezwałam się bez entuzjazmu.

Szczeniak poruszał mu się w dłoniach, przewracał się i ziewał, wyciągał długie, proste

łapy. Nie widziałam go od tamtej nocy, kiedy się urodził i był taK samo niesforny jak

wcześniej.

- Jest moja - powiedział Reyn, a moje oczy otworzyły się szeroko na widok jego dumy

i miłości.

Nigdy wcześniej ich w nim nie widziałam. Niewiarygodne było zobaczyć go młodszego

i szczęśliwszego. Było to tak, jakby wziąć idealnego mężczyznę i w niewytłumaczalny sposób

zrobić z niego jeszcze idealniejszego. No dobra, bardziej idealnego. Szczęka mało mi nie

opadła, kiedy siedziałam tak, oczarowana.

Przesunął delikatnie palcem po chudym boku szczeniaka. Pies znowu ziewnął,

otwierając mały pyszczek. Potem odwrócił łepek i zamrugał, patrząc na mnie.

- On ma otwarte oczy - dotarło do mnie. Uszy miał większe i bardziej opadające.

- To jest ona - poprawił łagodnie Reyn. - Wabi się Dufa.

Wpatrywałam się w niego.

- Gołąb - powiedział pomocnie.

- Tak, znam norweski - odezwałam się z przekąsem. Znów spojrzałam na szczeniaka,

na tego brzydkiego białego cherlaka, którego Reyn adoptował, kochał i nazwał Gołębiem.

- Hm - powiedziałam, rozmyślając nad dziwnymi zakrętami i zwrotami w moim życiu,

zwłaszcza w ciągu trzech ostatnich miesięcy. - Cóż... coś w niej jest.

- Tak. - Reyn uśmiechnął się do niej. Przeniósł promienny uśmiech na mnie, co mnie

lekko onieśmieliło, a później wstał i odniósł szczeniaka Molly, która zaczęła skomleć. Wrócił,

zanim skończyłam rozważania nad tajemnicami życia, i usiadł bliżej mnie. Powoli wyciągnął

rękę i położył dłoń na mojej. Dotyk był ciepły i elektryzujący, a ja robiłam wszystko, żeby nie

popaść w hiperwentylację. - Mogę się nią z tobą podzielić, jeżeli chcesz.

To mnie wyprowadziło z równowagi. Nie chciałam psa, nie chciałam więcej żadnego

psa, dopóki żyję. Dufa tylko zestarzeje się i umrze, zostawiając nas z kolejną raną w sercu.

To było... przerażające. To znaczy, nie tak samo jak Incy, który usiłował wyssać ze

mnie moc i mnie zabić, ale na swój sposób przerażające.

Poczułam, że moje palce zaciskają się wokół palców Reyna.

- Reyn? - szepnęłam. Spojrzał na mnie. - Z jakim imieniem się urodziłeś? - Było to coś

wyjątkowo osobistego, czego większość nieśmiertelnych nie opowiada na lewo i prawo.

Wiedziałam, że był synem Krwawego Erika. On wiedział, że jestem, córką Ulfura Wilka. Ale

kim był wcześniej, zanim stał się częścią zagłady mojej rodziny?

- Eileif - odparł. Aj-liff. - Eileif Eriksson.

Staronordycki, co oczywiście miało sens. Rozpoznałam korzenie imienia. Część "Ei"

oznaczała "samotny". Część "lei" oznaczała dziedzictwo lub spadek.

Tak, niezłe brzemię dla dziecka. Jezu.

- Eileif. - Starałam wyobrazić go sobie jako roześmiane dziecko, z rozjaśnionymi

słońcem włosami i psotnym spojrzeniem.

- Tak. - Wyglądał na zdezorientowanego. Może przypominał sobie siebie z tamtych

czasów. - A ty pod jakim imieniem się urodziłaś?

- Ja... Miałam na imię Lilja.

- Lil-ja - powtórzył. - Lily - uśmiechnął się.

Skinęłam głową.

- Pocałuj mnie, Liljo - poprosił cicho.

- To ty mnie pocałuj, Eileif - wyszeptałam.

I nagle znaleźliśmy się w objęciach i całowaliśmy się, starając się zbliżyć do siebie

bardziej i bardziej. On wydawał mi się twardy jak klif na Islandii. Przedtem nie czułam tak

bardzo jego fizyczności jak teraz. Ale jedyne, czego w tej chwili chciałam, to być jak najbliżej

Reyna.

Wykręciłam się, żeby znaleźć się bliżej niego, a on poleciał do tyłu, na siano,

pociągając mnie ze sobą. Obrócił się, przytrzymując mnie w miejscu jedną dłonią, a później

jego ciężar znalazł się na mnie, niosąc mi pociechę, podniecając mnie, witając mnie w domu.

Całowaliśmy się bez przerwy, nie byliśmy w stanie się sobą nasycić, przylegaliśmy do siebie

tak mocno, jak tylko się dało, biorąc pod uwagę, że cały czas byliśmy kompletnie ubrani i

znajdowaliśmy się w publicznym miejscu, jakim była stajnia. Moje dłonie zanurzyły się w jego

włosach, kiedy całował moje powieki, czoło, policzki, brodę i nos. Roześmiałam się, bo mnie

to łaskotało, a kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam, że się do mnie uśmiecha. Przyciągnęłam

do siebie jego głowę i odnalazłam jego wargi, i przypomniałam sobie, jak bardzo chciałam go

zobaczyć.

To była decyzja, którą podjęłam. Miałam nadzieję, że to była dobra decyzja.

- Chcę tego - wyszeptałam mu w usta. Odsunął się, dysząc ciężko, z błyskiem w

oczach. - Chcę cię.

- Ja też ciebie chcę - wymruczał, całując mnie znowu, wsuwając kolano pomiędzy

moje kolana.

Nagle mój umysł zaczął wirować pod wpływem doznań i emocji, wrażenia upojenia od

tego, że całkiem mną zawładnął, rozpaczliwie pragnęłam z nim być, głodna jego dotyku. Było

to tak, jakbym pocałunkami przywoływała magyię - z tą samą intensywnością białe światło

wypełniało moje piersi, wybuch niemal bolesnej radości, mocy i ciekawości. Ta namiętność

była bardzo silną magyia.

Reyn znów się odsunął. Jego oddech był teraz krótki i płytki, wargi czerwone, a

bursztynowe oczy skupione na mojej twarzy niczym wiązka laserowa.

- O czym myślisz? - spytałam. Czułam się upojona i obezwładniona pożądaniem i

emocjami.

Nie chciałam tego, ale Reyn łamał wszystkie moje opory.

- Myślałem, że to nie będzie łatwe - powiedział, a w jego oczach znów pojawił się brak

ufności.

Czekał, że go odepchnę i zmienię zadanie, tak jak zawsze wcześniej. Położyłam mu

dłoń na policzku, zapamiętując kształt jego twarzy, kości, lekki zarost, który drapał mnie w

twarz.

- Nie - przyznałam. - Biorąc pod uwagę, że jesteś niemożliwy.

Oczy mu zamigotały.

- Ja? To ty nie...

- Ale chcę spróbować - przerwałam mu. Zaskoczenie, chwilowa przezorność i chyba

uczucie ulgi przemknęły przez jego twarz, nieznacznie zmieniając cudowny wikingowy pejzaż.

- Naprawdę? - Jego głos był ochrypły i sprawił, że zakołatało mi w piersiach.

- Tak.

Uśmiechnął się, powoli i pięknie, a później znów spoważniał. Podniósł się na kolana i

sięgnął po kurtkę, a potem zanurzył dłoń w jednej kieszeni i wyciągnął pogniecioną czerwoną

bandankę.

- Miałem zamiar ci to dać zanim wyjechałaś - powiedział. - Trzymałem to dla ciebie.

Jest twoje.

Spojrzałam mu w oczy, ale niczego nie wyczytałam. Wsunął mi w dłoń zwitek

materiału. Kiedy tylko go dotknęłam, zmarszczyłam brwi. Nie... Na pewno nie. To

niemożliwe.

Powoli odwinęłam pomiętą bandanę. Kiedy zobaczyłam, co jest w środku, usta mi się

otworzyły, ale zabrakło mi słów. Drżącą dłonią przemierzyłam starodawny wzór, którego nie

widziałam od nocy, w której zginęła moja rodzina, czterysta czterdzieści dziewięć lat temu.

Wzór drugiej połowy amuletu mojej matki.

Z bólem w gardle przełknęłam ślinę.

- Myślałam... nie został zniszczony? - Mój głos wydobył się jak ledwie słyszalny szept.

- Nie. Wszystko dookoła zostało zniszczone. Ale ani on, ani ja nie.

Wyciągnęłam drugą rękę i powoli rozpięłam guziki flanelowej koszuli Reyna, a później

wsunęłam pod nią palce, żeby dotknąć jego skóry. Na piersi, nad sercem, wyczułam

wybrzuszenie blizny, która była odbiciem połowy jego amuletu.

- Eksplodował i uderzył we mnie, wypalił mi koszulę i skórę - mówił Reyn. - Materiał

wtopił mi się w ciało, musiałem wydłubywać go nożem.

Skrzywiłam się.

- Wszystko wokół mnie zamieniło się w popiół. Mój ojciec, dwóch moich braci.

Ludzie mojego ojca. Największą rzeczą, jaką znalazłem, był kawałek kości nogi mojego ojca.

Podniosłem go, ale w dłoni zamienił się w pył.

Jego ojciec próbował użyć magyi, która nie należała do niego.

Reyn spojrzał na amulet.

- Nie był nasz, żebyśmy mogli go brać czy używać. Ale potem szukałem go i znalazłem

przy torfowisku. Podniosłem go - nawet się nie zorientowałem, że jest złamany. Wcześniej go

nie widziałem. Zatrzymałem go. Zawsze miałem przy sobie.

- Dlaczego? - Wydawało się, że będzie to tylko druzgocące wspomnienie.

Uśmiech Reyna był raczej gorzki.

- Żeby mi przypominał o tym, żeby nie chcieć za wiele.

Wzięłam oddech, znów przemierzając symbole palcami, wracając pamięcią do czasów,

kiedy jako małe dziecko siedziałam u matki na kolanach i bawiłam się jej naszyjnikiem.

Owijałam go w jej długie blond włosy, usiłowałam przejrzeć księżycowy kamień, starałam się

zapamiętać symbole, których nie rozumiałam.

- Kiedy uświadomiłem sobie, kim jesteś, wiedziałem, że ci go oddam. Przede

wszystkim nie powinienem był zabierać go waszej rodzinie. Miałem nadzieję, że jeżeli go

zwrócę, będzie można przywrócić równowagę.

Byłam przytłoczona jego darem, jedyną rzeczą, której pragnęłam ponad wszystko, od

jedynego człowieka, którego pragnęłam... w całym życiu.

- Oczywiście, najpierw musiałem się upewnić, że nie jesteś zła - powiedział rzeczowo.

- Ale teraz wiem, że powinnaś go mieć.

- Bo się z tobą obściskiwałam? - Głos mi drżał.

- Tak, właśnie dlatego. - Reyn przewrócił oczami. Przestań się wreszcie ukrywać,

Nastasyo, po prostu przestań.

- Nie mogę w to uwierzyć.

Reyn wyglądał trochę tak, jakby on też nie mógł w to uwierzyć.

- To królewski dar - odparłam, wiedząc, że wychwyci starodawne odwołanie. Na

szczęście był w podobnym do mnie wieku, więc nie musiałam mu bez przerwy wszystkiego

tłumaczyć.

- Daję go tobie - rzekł oficjalnie.

I jego serce. Je również mi podarował. Wiedziałam to. I, najwyraźniej, kawałek

szczeniaka. Pieściłam amulet w dłoni, właściwie nie mogąc się doczekać, aż będę mogła

dopasować go do drugiej połówki, którą oddała mi River. Później o czymś pomyślałam.

Powinnam była sobie to uświadomić przed paroma tygodniami, ale wtedy, oczywiście,

bywałam ślepa i głupia.

Sięgnęłam do kieszeni spodni. Miałam w niej księżycowy kamień, jak zwykle. Pomógł

mi pokonać Incy'ego, w magazynie, co nigdy by mi się bez niego nie udało. Wyjęłam go i

przystawiłam do amuletu. Nie miał nadanego kształtu, a oszlifowały go jedynie moje dłonie.

Ale... pasowałby idealnie pomiędzy dwie połówki. Dokładnie tak jak wtedy, kiedy miała go

moja matka.

- Tarak-sin mojej rodziny znów będzie cały. - Po raz pierwszy od czterech wieków,

miałam obie cząstki mojego rozbitego życia, zrujnowanego dzieciństwa. A kiedy amulet

będzie cały i ozdobiony moim księżycowym kamieniem, pomoże mi posługiwać się

niewiarygodną mocą: mocą Domu Ulfura. Będę córką mojej matki, dziedziczką mojego ojca.

Lilja af Ulfur. Lilja, córka Ulfura.

Reyn nakreślił na mojej nodze runę othala. Prawo pierworództwa.

- Dziękuję, Eileif - powiedziałam. Czułam się niewypowiedzianie szczęśliwa,

przerażająco szczęśliwa. Ale nie miałam zamiaru przed tym uciekać. Nie tym razem.

Reyn ujął moją dłoń i zaczął całować moje palce.

- Należy do ciebie, Liljo. Ja go tylko trzymałem dla ciebie.

Była to ogromna odpowiedzialność. Potrzebowałam pomocy, żeby nauczyć się tego,

co powinnam wiedzieć, jak go używać, jak uprawiać za jego pomocą magyię.

Trzymałam go w jednej dłoni, tej przy piersi. Reyn ścisnął drugą moją dłoń i

siedzieliśmy blisko siebie, opierając się o snop siana, w milczeniu, pełni myśli i wspomnień.

Ja byłam Lilją af Ulfur - córką Tahti z rodziców Terava. Moje dziedzictwo będzie inne.