Modlitwa o uwolnienie od działania złych duchów

o. Bogdan Kocańda OFMConv

Modlitwa o uwolnienie od działania złych duchów

Wydaje się, iż na szkodliwe działanie złych duchów względem człowieka patrzymy dzisiaj z
większym realizmem niż jeszcze dwadzieścia lat temu.
Świadomość zniewoleń duchowych jest o wiele większa, chociaż w skrajnych przypadkach
przesadzona, prowadzi do demonofobii; jednak na samej świadomości nie możemy poprzestawać.
Należy z wielką rozwagą podjąć wysiłek rozeznawania duchowego (najlepiej wraz ze stałym
spowiednikiem lub kierownikiem duchowym) i kiedy będzie taka potrzeba, podjąć modlitwę o
uwolnienie.

Modlitwa o uwolnienie nie jest prośbą skierowaną do Jezusa Chrystusa, aby wyrzucił złego ducha;
ma ona formę rozkazu wydanego złemu duchowi w imię Jezusa, by przestał nas albo kogoś
drugiego dręczyć, i jednocześnie, aby odszedł do czeluści piekielnych, nigdy już nikomu nie
szkodząc. Modlitwę tę normalnie wypowiada się w myślach (nie poruszając nawet wargami), można
jednak modlić się nią również na głos, szczególnie w przypadku wspólnotowej modlitwy nad osobą
zniewoloną. Z tego względu pragnę przedstawić dwa przypadki modlitwy o uwolnienie: pierwszy to
modlitwa nad sobą samym, a drugi - nad inną osobą, z uwzględnieniem całej grupy modlitewnej,
której przewodzi kapłan.

Modlitwa osobista

Jak mówi soborowa Konstytucja o Liturgii świętej Sacrosanctum Concilium w nrze 6: "Syn Boży
swoją śmiercią i zmartwychwstaniem wyrwał nas z mocy szatana", dlatego tylko w Chrystusie jest
nasze wybawienie i On jest naszą mocą. To ważne, gdyż bez względu na to, jakimi słowami
będziemy się posługiwać przy modlitwie o uwolnienie, należy pamiętać, by najpierw uwielbiać
Chrystusa, a następnie w Jego mocy podjąć konkretny akt walki duchowej. Akt ten zawiera trzy
podstawowe elementy:
- stanięcie do modlitwy o uwolnienie w imię Jezusa Chrystusa;
- skierowanie wezwania do złego ducha, określające jego sposób działania i nakazujące mu odejść
od siebie;
- zabronienie złemu duchowi powrotu do siebie. Te trzy rzeczywistości stanowią tzw. kręgosłup
osobistej modlitwy o uwolnienie, wokół którego można budować poszczególne formuły modlitewne.
I tak dla przykładu, kiedy ktoś rozeznał ze swoim spowiednikiem, że jest dręczony przez ducha
zazdrości, może sam ułożyć i odmawiać następującą modlitwę: "W imię Jezusa Chrystusa, mocą
sakramentu chrztu świętego, zły duchu zazdrości odejdź ode mnie w czeluść piekła i nie wracaj
więcej. Niech moc Pana mojego Jezusa Chrystusa nie pozwoli ci szkodzić ani mnie, ani nikomu
innemu. Od daję się cały Chrystusowi i cieszę się, że błogosławi mojej Siostrze (mojemu Bratu) w
tym, co posiada. Niech nigdy już twoje diabelskie działania nie rodzą we mnie zazdrości. W imię
Jezusa Chrystusa, zły duchu zazdrości nie dręcz mnie już więcej. Idź do piekła i nie wracaj więcej.

1

Amen".
Winniśmy zawsze pamiętać, by w czasie modlitwy koncentrować się na Jezusie Chrystusie, a nie na
swoich własnych słabościach lub złym duchu. Do tego ostatniego zwracamy się tylko stanowczo, ale
z nim nie prowadzimy dialogu, ani go nie prowokujemy np. kpiąc z niego. Jako rycerze Chrystusa z
wielką powagą i roztropnością prowadzimy swą modlitwę.

Wielu chrześcijan podejmuje modlitwę o uwolnienie, ale nie ze względu na potrzebę powrotu w
ramiona Ojca, lecz z chęci wyzbycia się cierpienia, zrzucenia ciężaru, który jest wielkim i
niewygodnym duchowo, fizycznie i psychicznie balastem. Traktowanie modlitwy tylko jako środka
na powrót do dobrego samopoczucia, bez dokonania metanoi - jest wielkim nieporozumieniem.
Motywacja musi być klarowna: pragnę nadać nowy sens historii mojego życia przez przylgnięcie do
Boga i życie w łasce uświęcającej. Zniewolenie duchowe często powstaje z powodu braku naszego
czuwania, bądź nawet za naszą zgodą, kiedy świadomie idziemy za szatańską pokusą, kiedy
trwamy w nałogach bądź grzechach ciężkich; dlatego potrzebne jest uświadomienie sobie własnego
zaniedbania i wkroczenie na drogę naśladowania Chrystusa.

Modlitwa w grupie

Modlitwa w zespole nad osobą zniewoloną winna być prowadzona tylko w obecności kapłana
Chrystusowego i tylko wówczas, gdy osoby służące tą modlitwą są dojrzałe w wierze, roztropne, nie
doszukują się wszędzie diabła, lecz potrafią rozpoznać faktyczny jego wpływ i obecność oraz są
aktualnie w stanie łaski uświęcającej. Podstawowymi cnotami u takich wstawienników powinny być
pokora i miłość. Pokora, która pozwala wykonywać swą misję w postawie nieużytecznego sługi,
oraz miłość, która przynagla do troski o dobro zbawienia braci i sióstr w wierze.

Jak podaje w swej książce o. Jim McManus (Uzdrowienie w Duchu Świętym, Kraków 1997), w tego
rodzaju modlitwie o uwolnienie skuteczne może być następujące postępowanie:

1. Modlitwa uwielbienia. Po święcenie czasu na radowanie się wielkim zwycięstwem Chrystusa nad
szatanem i ziem.

2. Modlitwa, by Chrystus ochraniał wszystkich, którzy biorą udział w tej posłudze. Chrystus jest
obecny, aby nas bronić i wobec tego nie musimy się bać złego ducha.

3. Modlitwa związania. Zanim nakażemy złemu duchowi, by odszedł, najpierw wypowiedzmy
formułę związania np.: "Wszelki zły duchu, związuję cię w imię Jezusa Chrystusa". Jeżeli wcześniej
rozeznaliśmy, że jest to np. duch lęku, możemy wypowiedzieć nad nim taką formułę: "Związuję
cię, duchu lęku, w imię Jezusa Chrystusa". Związanie ma charakter duchowy i powoduje
ograniczenie działania złego ducha w danej osobie.

4. Nakazanie złemu duchowi by odszedł. Tę część modlitwy powinien prowadzić kapłan. Może
posłużyć się taką formułą: "W imię Jezusa Chrystusa, mocą sakramentu święceń kapłańskich, zły
duchu lęku, nakazuję ci: wyjdź z mojej siostry N. (mojego brata N.), udaj się do piekła i nigdy nie
wracaj. Amen".

2

Ważną rzeczą jest, by przy odmawianiu tego nakazu pozostała część zespołu modlącego się
uwielbiała Pana Jezusa. Gdy uwolniona osoba przyłącza się do chwalenia Boga, jest to znak, że
dzieje się duchowe dobro i że zły duch odszedł. Jeżeli osoba ta nie może jeszcze uwielbiać Boga, to
znak, że jest ciągle w jakiś sposób związana. Warto wówczas zapytać tę osobę, co się dzieje w jej
wnętrzu, jakie przychodzą jej na myśl prawdy, obrazy, sytuacje, co czuje, z czym się wewnętrznie
zmaga, co ją blokuje? Odpowiedzi na powyższe pytania pozwolą ukierunkować modlitwę w taki
sposób, aby "dotknąć" nowo poznane aspekty życia osoby zniewolonej lub źródła jej zniewolenia,
co zawsze pozytywnie wpływa na proces uwalniania.

5. Ostatnim etapem modlitwy wspólnotowej o uwolnienie winno być wezwanie Ducha Świętego, by
przyszedł i na nowo napełnił omadlanego człowieka oraz dziękczynienie Bogu za dar wolności (lub
prośba o miłosierdzie i opiekę, jeżeli do uwolnienia jeszcze nie doszło i trzeba sprawować
egzorcyzm uroczysty).

Powyższe etapy modlitwy o uwolnienie mocno wpisały się w Polską rzeczywistość szczególnie w
grupach Odnowy Charyzmatycznej, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by stosowały je grupy Rycerzy
św. Michała Archanioła czy grupy modlitewne św. O. Pio, Rycerstwa Niepokalanej albo innych
ruchów działających w Kościele katolickim. Tam, gdzie jest wspólnota wierzących, gdzie członkowie
żyją sakramentami, współpracują z kapłanem, angażują się duchowo w odnowę Kościoła i świata,
posługa uwalniania winna być stopniowo rozwijana.

Małe wspólnoty prowadzące modlitwę o uwolnienie mają szansę pięknie rozwijać się wraz z posługą
kapłańską i w zależności od niej, a nie w oddzieleniu, co mogłoby prowadzić do wielu wypaczeń,
często nawet nieświadomych, związanych z manipulacją szatana. Z tego powodu najbardziej
charakterystyczną cechą grup prowadzących modlitwę o uwolnienie, obok świętości życia -
poszczególnych jej członków - winno być posłuszeństwo Kościołowi świętemu, wyrażające się w
akceptacji posługi przez proboszcza, a w niektórych przypadkach nawet ordynariusza miejsca. Ta
ostatnia akceptacja wydaje się być wymagana w sytuacji prowadzenia modlitwy na szerszą skalę,
w ramach diecezji i odkrytego charyzmatu. W ten sposób wierni, zaangażowani w posługę
uwalniania, stają się uczestnikami posłannictwa Najwyższego Kapłana i świadkami wiary,
ujawniającej się w konkretnym działaniu duszpasterskim w jedności Kościoła, co stanowi
dodatkowy atrybut mocy dla takiej posługi.

o. Bogdan Kocańda OFMConv

3