Pierwszy krok
Jasność bijąca od owalnego, nieco poszarpanego otworu rozświetlała mroczne
wnętrze. Od dawna nęciła niezwykłymi kolorami i odgłosami. Raz było to brzęczenie,
innym razem ostre skrzeczenie lub melodyjny śpiew. Ale małe sowy, które wykluły
się w dziupli miesiąc temu najbardziej lubiły, gdy z zewnątrz dało się słyszeć
pohukiwanie i chwilę potem w otworze pojawiała się sylwetka mamy niosącej zawsze
coś dobrego.
Tego wieczora w dziupli zrobiło się bardzo ciasno. Pisklęta wierciły się potrącając
wzajemnie co chwilę.
- Nie pchaj się! - rozlegały się głosy - To ona się pcha! Nie prawda, to ty!
Przestań mnie deptać! Jestem głodny ! Ja też, ja też!
Rodzeństwo stawało się coraz głośniejsze, jednak nikt nie nadlatywał z pokarmem.
Wreszcie najstarsze pisklę puszczyka zdobyło się na odwagę i wspięło po szorstkich
ścianach w górę. Pierwszy raz wyjrzało na zewnątrz. Na niebie widać było jeszcze
słoneczną poświatę, ale gdzieś wysoko rozbłysły już pierwsze gwiazdy. Wokół
drzewa z dziuplą rozpościerał się stary park. Rosły w nim lipy i kasztanowce, a do
ceglanego pałacu prowadziła grabowa aleja kończąc się na dziedzińcu, na którego
środku kwitły kwiaty. Z kępy jaśminów dało się słyszeć śpiew słowika, a gdzieś dalej
nerwowo nawoływał kos. Mały puszczyk rozglądał się ciekawie wokoło wyławiając
z nowo poznawanego świata setki nieznanych mu do tej pory dźwięków. Szeleściły
liście i gałęzie, z oddali dobiegało szczekanie psów i ryk krowy. Szczególnie
zainteresowały go piski myszy przebiegających po ogrodzie. Swymi wielkimi,
ciemnymi oczami starał się je dojrzeć w młodej trawie. Nie było to łatwe. Po dziuplą
rosła gruba gałąź, więc zeskoczył na nią i przeszedł kilka kroków nadal wpatrzony
w dół. Nagle znad pól dało się słyszeć pohukiwanie: Hu hu - hu - huhuhuhuuuuuuu!!
Znał ten głos! Natychmiast zawoła - Tutaj! Jestem głodny !!!!!!
Ciemny cień sprawnie przeleciał pod koronami drzew i nieopodal na starej lipie
przysiadł Tata puszczyk z myszą w dziobie. W jego kierunku podleciała Mama, do tej
pory ukryta pomiędzy liśćmi, ale cały czas obserwująca dziuplę i poczynania
najstarszego pisklęcia.
- Nasz najstarszy syn wyszedł z dziupli - powiedziała uradowana Mama
puszczyk.
- Naprawdę? - Tato popatrzył w stronę otworu dziupli i ujrzał szarą, puszystą
kulę siedzącą na gałęzi - Pewnie jest bardzo głody. Dzisiaj polowałem na
polach, ale zboże jest coraz wyższe i trudno już tam dostrzec i złapać mysz.
Dlatego tak długo to trwało.
Mama puszczyk odebrała mysz od Taty i podleciała do dziupli. W jej otworze
dostrzegła głowę drugiego pisklęcia, które nieśmiało rozglądało się po okolicy.
- Mam dla was mysz - odezwała się cicho.
- Mamo, mamo co to za dźwięki słychać tam na dole - zapytał najstarszy
z rodzeństwa.
- My sowy mamy bardzo dobry słuch. Nocą, kiedy polujemy, jest ciemno, a więc
niewiele widać, ale bardzo dobrze słychać różne dźwięki. Możemy usłyszeć
żabę skacząca po liściach albo mysz biegnącą pośród traw. Wówczas łatwiej
jest nam je upolować
- To ja też kiedyś będą latał i polował jak Tato? - dopytywał się najstarszy
puszczyk, podczas gdy pozostałe dwa pisklęta zjadły już przyniesioną
i podzieloną mysz.
