Zosia wybiera się do dziadków – cz. I

Zosia

już

nie

mogła

się

doczekać

zbliżających

się

wielkimi

krokami

wakacji.

Była

szczęśliwa,

że znów będzie mogła odwiedzić dziadków

.

–

Mamusiu!

Kiedy

będą

w

końcu

te

wakacje?!

Już

nie

mogę

się

doczekać,

gdy

odwiedzę

babcię i

dziadka!

–

Już

niedługo,

Zosiu.

Ja

też

uwielbiałam

jeździć

do

moich

dziadków

,

kiedy

byłam

w

twoim wieku…

–

Mamusiu,

a

kim

byliby

dla

mnie

twoi

dziad

-

kowie? –

Byliby

twoimi

pradziad

kami.

A

powiem

ci

jeszcze,

że

twoja

prabab

cia

miała

tak

samo

na imię jak ty

. Odziedziczyłaś po niej imię.

–

Naprawdę

?!

Czy

pokażesz

mi

zdjęcia

mo

-

jej prababci? –

Dobrze…

Zaraz

je

znajdę.

A

może

wspól

-

nie

stworzymy

drzewo

genealogiczne

naszej

rodziny?

Zosia wybiera się do dziadków – cz. II

Mama

z Zosią

stworzyły

wspaniałe

drzewo

ge

-

nealogiczne

i powiesiły

je

na

ścianie

w

pokoju

Zosi.

Czas

do

wakacji

zleciał

bardzo

szybko

i Zosia

mogła

pojechać

do

dziadków

na

wieś.

Babcia

Marysia

i dziade

k

Wiesiek

mieszkali

w

niezwykły

m,

wręcz

magicznym,

drewn

-

ianym

domku

z

ogrodem

. W

ogrodzie

hodow

-

ali

kury

i kaczki.

Zosia

uwielbiała

opiekować

się

nimi.

Sprzątała

w

kurniku,

zbierała

jajka

i dawała

zwierzętom

jedzenie.

Najtrudniejsze

jednak

było

dla

niej

posługiwanie

się

różnymi

dziwnymi,

starymi

narzęd

ziami

i przedmiota

-

mi,

których

nie

było

nigd

zie

indziej,

jak

tylko

w

tym niesamowitym domu babci i

dziadka.

Zosia wybiera się do dziadków – cz. III

Pewnego popołudnia Zosia

zastanawiała się,

w

co

by

tu

mogła

się

jeszcze

dziś

pobawić

i

wpadła

na

genialny

pomysł.

Stwierdziła,

że

zapyta

babcię,

w

co

się

bawiła,

gdy

była

małą

dziewczynką.

Babcia

uśmiechnęła

się,

słysząc to pytanie i

powiedziała:

–

Wiesz,

Zosieńko,

kiedy

ja

miałam

tyle

lat,

co ty teraz, to uwielbiałam grać w

klasy!

Na to zaraz odpowiedział dziadek: –

Oj

tak,

tak!

Ja

też

bardzo

lubiłem

się

w

to

bawić,

ale

moją

ulubion

ą

zabawą

była

gra

w

kapsle!

Polegała

ona

na

tym,

że

na

betonie

kredą

rysowało

się

kręty

tor

wyścigowy

. Na

starcie

każdy

ustawiał

swój

kapsel.

Należało

przesuwać

kapsel

po

torze

za

pomocą

pstrykania.

W

ygrywała

ta

osoba,

która

pier

-

wsza

dotarła

do

mety

. Ojjj,

to

były

wspaniałe

czasy! Zosia

chętnie

słuchała

opowieści

babci

i dzi

-

adka

i

postanowiła

pobawić

się

ze

swoimi

koleżankami

w

zabawy

z

dzieciństwa

babci

i dziadka…

Zosia wybiera się do dziadków – cz. IV

Pewnego

wakacyjnego

dnia,

kiedy

słońce

tak

bardzo

mocno

świeciło,

że

nie

dało

się

wyjść

na podwórko,

Zosia postanowiła

pomóc swo

-

im

dziadkom

i posprzątać

w

ich

wielkiej

szaf

-

ie.

Nagle

natknęła

się

na

śmieszny

przedmiot.

Była

to

pięknie

ozdobiona

butelka,

w

środku

której

znajdo

wał

się

ryż.

„Cóż

to

może

być?”

– pomyślała Zosia.

A jak wy myślicie?

Zosia

nie

mogła

wpaść

na

pomysł,

do

cze

-

go

może

służyć

ta

rzecz,

więc

postanowiła

zapytać dziadków

.

–

Babciu,

dziadku,

popatrzcie,

co

znalazłam

w waszej szafie! Co to takiego? –

Ojj,

kochana

wnusiu!

To

przecież

jest

grzechotka!

Wiesz,

kiedy

twoja

mama

była

malutka,

nie

mieliśmy

na

tyle

pieniążków

,

żeby

kupować

jej

różne

zabawki

czy

instru

-

menty

,

więc

robiliśmy

je

własnoręcznie

–

odpowiedział dziadek. –

Nawet

na

strychu

jest

jeszcze

ukochany

miś

twojej

mamusiu,

którego

uszyłam

dla

niej

w

prezencie

na

trzecie

urodziny

–

dodała

bab

-

cia.

Zosia wybiera się do dziadków – cz. V

Z

osia

razem

z

babcią

wyszła

na

strych,

aby

zobaczyć

misia

uszytego

przez

babcię

dla

mamy

Zosi.

W

ejście

na

strych

było

bardzo

wąskie

i strome

–

trzeba

było

uważać!

Chcąc

otworzyć

drzwi

na

strych,

babcia

musiała

wyso

-

ko

podnieść

ręce,

żeby

sięgnąć

po

klucz.

Później

trze

-

ba

było

przeskoczyć

przez

jedną

skrzynię

i drugą

oraz

ominąć

stare

zakurzone

krzesła,

aby

dojść

w

końcu

do

przepięknej małej szafki, w której znajdował się miś. – Popatrz, Zosiu, to on. Podoba ci się? –

Tak,

babciu!

Jest

piękny!

Czy

mogłabym

zabrać

go

do

domu? Mama na pewno się ucieszy

, gdy go zobaczy!

– Oczywiście! Mam dla ciebie coś jeszcze… Babcia wyjęła z małej szkatułki piękną złotą broszkę. –

To

jest

broszka,

którą

dostałam

od

mojej

babci

–

odpowiedziała

babcia.

–

Ale

jest

to

niezwykła

broszka!

Za

każdym

razem,

gdy

jest

mi

smutno,

przychodzę

tutaj,

aby

ją

potrzymać

i powspomina

ć

moją

babcię,

którą

bard

-

zo,

bardzo

kochałam!

I zawsze,

kiedy

to

robię,

wszyst

-

kie

smutki

mijają

i

znów

jestem

szczęśliwa

i

radosna.

Chciałabym,

żebyś

wzięła

ją

ze

sobą.

Kiedy

będzie

ci

smutno,

weź

w

rączki

tę

broszkę

i pomyśl

o

tym

wszyst

-

kim,

co

w

twoim

życiu

jest

miłe

i dobre.

Na

pewno

polep

-

szy ci się humor

.

Zosia rzuciła się babci na szyję i podziękowała: –

Babciu!

Ja

pomyślę

wtedy

o

tobie

i o

dziadku,

i o

waszym

pięknym

domu!

Uwielbiam

tu

do

was

przyjeżdżać

i bard

-

zo was kocham!