Epilog

Maggie

Odkładam długopis na kartk

ę

papieru. R

ę

ka zbyt mi dr

ż

y, bym była w stanie wypełni

ć

to do

ko

ń

ca, wi

ę

c bior

ę

kilka szybkich oddechów, próbuj

ą

c odnale

źć

si

ę

w tej sytuacji.

Mo

ż

esz to zrobi

ć

, Maggie.

Ponownie podnosz

ę

długopis, ale wydaje mi si

ę

,

ż

e teraz moja dło

ń

trz

ę

sie si

ę

jeszcze

bardziej.

- Pozwól,

ż

e ci z tym pomog

ę

. – mówi jaki

ś

głos. Unosz

ę

wzrok i widz

ę

swojego instruktora,

który si

ę

do mnie u

ś

miecha. Wyci

ą

ga długopis z mojej dłoni i podnosi podkładk

ę

z

formularzem, po czym siada na krze

ś

le po mojej prawej stronie. – Wiele osób, którzy

przychodz

ą

do nas pierwszy raz, jest zdenerwowanych. B

ę

dzie łatwiej, je

ś

li po prostu

pozwolisz wypełni

ć

mi formalno

ś

ci, bo twoje pismo prawdopodobnie nie byłoby czytelne. –

stwierdza. – Zachowujesz si

ę

, jakby

ś

miała wyskoczy

ć

z samolotu, czy co

ś

. – puszcza mi

oczko i wybucha

ś

miechem.

Wypuszczam z siebie oddech z ulg

ą

, ale za chwil

ę

ponownie staje si

ę

nerwowa, kiedy

zdaj

ę

sobie spraw

ę

,

ż

e jestem okropn

ą

kłamczuch

ą

. Kłamstwo w pytaniach medycznych

byłoby o wiele łatwiejsze, gdybym sama to wypełniała. Nie jestem pewna, czy mog

ę

na głos

okłama

ć

tego faceta.

- Dzi

ę

ki, ale mog

ę

sama to zrobi

ć

. – próbuj

ę

zabra

ć

mu kartki, ale odsuwa je poza mój

zasi

ę

g.

- Nie tak szybko…- spogl

ą

da na formularz. – Maggie Carson. – doka

ń

cza. Wyci

ą

ga r

ę

k

ę

,

wci

ąż

trzymaj

ą

c formularz z dala ode mnie. Mam na imi

ę

Jake, i je

ś

li planujesz skok z

samolotu z wysoko

ś

ci dziesi

ę

ciu tysi

ę

cy metrów, zdana na moj

ą

łask

ę

, to mog

ę

przynajmniej

pomóc wypełni

ć

ci formalno

ś

ci.

Ś

ciskam mu dło

ń

, b

ę

d

ą

c pod wra

ż

eniem siły jego u

ś

cisku. Wiedza,

ż

e to tym dłoniom mam

powierzy

ć

swoje

ż

ycie, łagodzi moj

ą

nerwowo

ść

o ułamek.

- Jak wiele razy ju

ż

skakałe

ś

?

Szczerzy z

ę

by w u

ś

miechu, po czym wraca spojrzeniem do formularzy. Zaczyna wertowa

ć

strony.

- Skok z tob

ą

b

ę

dzie moim pi

ęć

setnym.

- Naprawd

ę

? Pi

ęć

set razy brzmi do

ść

powa

ż

nie. Nie powiniene

ś

ś

wi

ę

towa

ć

? Dostaniesz

jak

ąś

nagrod

ę

?

Podnosi na mnie wzrok, a u

ś

miech znika z jego twarzy.

- Pytała

ś

, ile razy skoczyłem. Nie lubi

ę

przedwcze

ś

nie

ś

wi

ę

towa

ć

, dopóki rzeczywi

ś

cie nie

prze

ż

yj

ę

tego skoku.

Przełykam nerwowo

ś

lin

ę

.

Wybucha

ś

miechem i tr

ą

ca mnie w rami

ę

.

-

Ż

artuj

ę

, Maggie. Zrelaksuj si

ę

. Jeste

ś

w dobrych r

ę

kach.

U

ś

miecham si

ę

i jednocze

ś

nie bior

ę

kolejny, gł

ę

boki oddech.

- Jakie

ś

medyczne przeciwwskazania? – pyta, ju

ż

przyciskaj

ą

c długopis obok kwadracika z

odpowiedzi

ą

NIE.

Nie odpowiadam mu. Moja cisza sprawia,

ż

e unosi wzrok i powtarza pytanie.

- Medyczne przeciwwskazania? Niedawno przebyte choroby? Jaki

ś

szalony, były chłopak,

o którym powinienem wiedzie

ć

?

U

ś

miecham si

ę

na jego ostatni komentarz i potrz

ą

sam delikatnie głow

ą

.

-

Ż

adnych szalonych byłych. Tylko jeden naprawd

ę

wspaniały.

Odwzajemnia gest.

- A co z innymi pytaniami? Jaki jest twój stan zdrowia? – czeka na moj

ą

odpowied

ź

, ale nie

daj

ę

mu nic poza nerwowym milczeniem. Mru

ż

y powieki i pochyla si

ę

do przodu, patrz

ą

c na

mnie uwa

ż

nie. – Czy to jest

ś

miertelne?

Potrz

ą

sam głow

ą

.

- Jeszcze nie.

Ś

ci

ą

ga usta w cienk

ą

lini

ę

i milknie, obserwuj

ą

c mnie uwa

ż

nie wzrokiem.

- W takim razie co to jest, Maggie Carson?

Spuszczam wzrok na swoje dłonie, zło

ż

one na kolanach.

- Je

ś

li ci powiem, by

ć

mo

ż

e nie pozwolisz mi skoczy

ć

.

Pochyla si

ę

, a

ż

jego ucho znajduje si

ę

blisko moich ust. Fala jego oddechu dotyka mój

obojczyk, a moja skóra natychmiastowo pokrywa si

ę

dreszczami.

- Je

ś

li powiesz to wystarczaj

ą

co cicho, jest du

ż

a szansa,

ż

e mog

ę

tego nie usłysze

ć

. –

mówi

ś

ciszonym głosem.

Odsuwa si

ę

lekko i patrzy na mnie, czekaj

ą

c na odpowied

ź

.

- CF

1

. – mówi

ę

. Nie jestem pewna, czy on w ogóle wie, co to oznacza, ale je

ś

li to

uproszcz

ę

, to mo

ż

e nie b

ę

dzie zadawał mi zbyt wielu pyta

ń

.

- Jak du

ż

e jest twoje st

ęż

enie tlenu?

A mo

ż

e jednak wie, co to znaczy.

1

CF = cystic fibrosis – mukowiscydoza

- Jak na razie dobrze.

- Masz pozwolenie od lekarza?

Kr

ę

c

ę

przecz

ą

co głow

ą

.

- To decyzja podj

ę

ta w ostatniej chwili. Ostatnio staram si

ę

by

ć

troch

ę

impulsywna.

U

ś

miecha si

ę

, a nast

ę

pnie wraca wzrokiem do formularzy i zaznacza okienko,

ż

e nie ma

ż

adnych medycznych przeciwwskaza

ń

. Rzuca mi spojrzenie.

- Có

ż

, masz szcz

ęś

cie,

ż

e jestem lekarzem. Ale je

ś

li dzi

ś

umrzesz, powiem wszystkim,

ż

e

skłamała

ś

co do tego pytania.

Ś

miej

ę

si

ę

i kiwam głow

ą

, zgadzaj

ą

c si

ę

, wdzi

ę

czna,

ż

e potrafi to zlekcewa

ż

y

ć

. Wiem, jakie

to ci

ęż

kie.

- Dzi

ę

kuj

ę

.

- Za co? – pyta, nie podnosz

ą

c na mnie wzroku.

Przerzuca kartki, a ja odpowiadam szczerze na reszt

ę

pyta

ń

, a

ż

docieramy do ostatniej

strony.

- Okej, ostatnie pytanie. – mówi. – Dlaczego chcesz wyskoczy

ć

z samolotu?

Pochylam si

ę

nad nim, by zerkn

ąć

na kartki.

- Naprawd

ę

jest tam takie pytanie?

Unosi papiery,

ż

ebym mogła je zobaczy

ć

.

- Yep. Wła

ś

nie tutaj.

Rzucam na nie okiem, po czym udzielam mu szczerej i otwartej odpowiedzi.

- Chyba dlatego,

ż

e umieram. Mam dług

ą

list

ę

rzeczy do zrobienia przed

ś

mierci

ą

.

Jego wzrok twardnieje, jakby moja odpowied

ź

w jaki

ś

sposób go zdenerwowała. Ponownie

skupia si

ę

na formularzu, wi

ę

c pochylam głow

ę

i patrz

ę

mu przez rami

ę

, kiedy zapisuje

odpowied

ź

inn

ą

od tej, któr

ą

mu podałam.

„

Chcę skoczyć ze spadochronem, bo chcę w pełni doświadczyć swojego życia

.

”

Wr

ę

cza mi kartki i długopis.

- Podpisz si

ę

tutaj. – mówi, wskazuj

ą

c na miejsce na dole strony. Robi

ę

, co ka

ż

e i oddaj

ę

mu kartki. Wstaje i wyci

ą

ga do mnie dło

ń

.

- Chod

ź

, pi

ęć

setna. Spakujemy nasze spadochrony.

***

- Naprawd

ę

jeste

ś

lekarzem? – pytam gło

ś

no, próbuj

ą

c przekrzycze

ć

ryk silników.

Siedzimy naprzeciwko siebie. U

ś

miecha si

ę

tak szeroko,

ż

e patrz

ą

c na jego idealnie białe i

proste rzeczy mogłabym si

ę

zało

ż

y

ć

,

ż

e w rzeczywisto

ś

ci jest dentyst

ą

.

- Kardiolog. – krzyczy. Wskazuje dłoni

ą

na wn

ę

trze samolotu, w którym siedzimy. – A to

robi

ę

dla zabawy!

Imponuj

ą

ce.

- Twoja

ż

ona nie denerwuje si

ę

,

ż

e wci

ąż

jeste

ś

zaj

ę

ty?

O, Bo

ż

e.

To było takie oczywiste, tandetne pytanie. Czuj

ę

za

ż

enowanie,

ż

e naprawd

ę

zapytałam o to

gło

ś

no. Nigdy nie byłam dobra w flirtowaniu.

Pochyla si

ę

w moj

ą

stron

ę

.

- Co?

Jezu. Naprawd

ę

musz

ę

si

ę

powtarza

ć

?

- Pytałam, czy twoja

ż

ona nie denerwuje si

ę

tym,

ż

e ci

ą

gle jeste

ś

zaj

ę

ty!

Potrz

ą

sa przecz

ą

co głow

ą

i odpina swoje pasy bezpiecze

ń

stwa, a nast

ę

pnie przenosi si

ę

na miejsce obok mnie.

- Tutaj jest za gło

ś

no! – krzyczy. – Powiedz to jeszcze raz!

Przewracam oczami i ponownie zadaj

ę

pytanie.

- Czy twoja

ż

ona…

Wybucha

ś

miechem i przykłada palec do moich ust, a nast

ę

pnie si

ę

ku mnie pochyla. Moje

serce reaguje na ten ruch szybciej ni

ż

na fakt,

ż

e za chwil

ę

mam wyskoczy

ć

z samolotu.

-

Ż

artuj

ę

. – mówi przy moich ustach, odsuwaj

ą

c jednocze

ś

nie palec od moich warg. – Po

pierwszym pytaniu wygl

ą

dała

ś

na tak za

ż

enowan

ą

,

ż

e musiałem usłysze

ć

to ponownie.

Szturcham go w rami

ę

.

- Dupek!

Ponownie si

ę

ś

mieje i wstaje, nast

ę

pnie si

ę

ga do mojego pasa bezpiecze

ń

stwa i go odpina.

Podnosi mnie do pozycji pionowej.

- Gotowa?

Kiwam głow

ą

, ale to kłamstwo. Jestem absolutnie przera

ż

ona i gdyby nie fakt,

ż

e facet jest

lekarzem, robi to dla zabawy i jest naprawd

ę

przystojny, prawdopodobnie wła

ś

nie bym si

ę

z

tego wycofywała.

Obraca mnie, dopóki nie opieram si

ę

plecami o jego klatk

ę

piersiow

ą

, po czym zapina

nasze pasy razem, a

ż

jestem do niego bezpiecznie przymocowana. Mam zamkni

ę

te oczy,

kiedy czuj

ę

,

ż

e wsuwa mi na oczy gogle. Po kilku minutach oczekiwania, a

ż

sko

ń

czy nas

przygotowywa

ć

do skoku, podchodzimy bli

ż

ej wyj

ś

cia z samolotu, a on ponownie obni

ż

a

swoje usta do mojego ucha.

- Nie mam

ż

ony, Maggie. Jestem zakochany jedynie w swoim

ż

yciu.

U

ś

miecham si

ę

, bo odpowied

ź

bardzo mi si

ę

podoba. Warto było pyta

ć

o to trzy razy.

Zacie

ś

niam u

ś

cisk dookoła opinaj

ą

cych mnie pasów bezpiecze

ń

stwa. Obejmuje mnie i

si

ę

ga po moje dłonie, po czym obni

ż

a je do moich boków.

- Jeszcze sze

ść

dziesi

ą

t sekund. – mówi. – Mo

ż

esz wy

ś

wiadczy

ć

mi przysług

ę

?

Kiwam potwierdzaj

ą

co głow

ą

, zbyt obawiaj

ą

c si

ę

odmówienia mu, skoro praktycznie

składam mój los w jego r

ę

ce.

- Je

ś

li dotrzemy na ziemi

ę

w jednym kawałku, pozwolisz mi si

ę

zabra

ć

na kolacj

ę

?

Ż

eby

uczci

ć

to,

ż

e jeste

ś

moj

ą

pi

ęć

setn

ą

?

Ś

miej

ę

si

ę

z przypadkowego podtekstu seksualnego w jego pytaniu. Zerkam na niego i po

raz pierwszy zauwa

ż

am,

ż

e jego oczy maj

ą

bli

ź

niaczo podobny odcie

ń

do koloru nieba.

- Czy instruktorom w ogóle wolno umawia

ć

si

ę

na randki z klientami? – krzycz

ę

.

Posyła mi u

ś

miech.

- Nie wiem. – mówi, wzruszaj

ą

c ramionami. – Wi

ę

kszo

ść

z nich to m

ęż

czy

ź

ni, a a

ż

do teraz

nie miałem ochoty zaprosi

ć

nigdzie

ż

adnego z nich.

Jego oczy u

ś

miechaj

ą

si

ę

do mnie, kiedy czeka, a

ż

si

ę

zgodz

ę

.

- Dam ci zna

ć

, jaka jest moja odpowied

ź

, kiedy bezpiecznie wyl

ą

dujemy. – mówi

ę

.

- W porz

ą

dku. – popycha mnie krok do przodu, a nast

ę

pnie splata swoje palce z moimi i

rozchyla nasze ramiona. – To jest to, Maggie. Jeste

ś

gotowa?

Przytakuj

ę

, a mój puls zaczyna bi

ć

jeszcze szybciej ni

ż

wcze

ś

niej, a klatka piersiowa

ś

ciska

si

ę

ze strachu przed tym, co wła

ś

nie zamierzam zrobi

ć

. Czuj

ę

jego oddech przy swojej szyi,

kiedy przybli

ż

a nas o krok od kraw

ę

dzi.

- Wiem,

ż

e mówiła

ś

,

ż

e chcesz skoczy

ć

ze spadochronem, bo umierasz, ale musz

ę

ci

ę

u

ś

wiadomi

ć

w tym, jak niesamowicie si

ę

mylisz! To nie jest umieranie, Maggie! To jest

ż

ycie!

– mówi gło

ś

no.

Po czym popycha nas do przodu… i wyskakujemy.

KONIEC.