Barometr

Barometr - przyrząd do pomiaru ciśnienia atmosferycznego. Pierwszy barometr rtęciowy,

został wynaleziony w 1643 roku przez E. Torricellego w związku z jego badaniami nad

ciśnieniem atmosferycznym (ściśle: Torricelli opracował projekt urządzenia a wykonał je

jego współpracownik V. Viviani). Była to rurka

szklana

długości około 1 metra, zamknięta

na jednym końcu i połączona ze zbiorniczkiem rtęci tak, że całość (rurka, zbiorniczek,

powietrze) stanowiły naczynia połączone; rurka wypełniona była rtęcią. Przy pionowym

ustawieniu barometru słupek rtęci w rurce opadał (nad nim wytwarzała się próżnia) do

pewnego poziomu. Wysokość słupa rtęci w rurce nad poziomem rtęci w zbiorniczku

odpowiadała równowadze ciśnienia słupa rtęci i ciśnienia otaczającego powietrza.

Wysokość ta jest więc miarą ciśnienia atmosferycznego.

Barometr rtęciowy został ulepszony w 1665 roku przez R. Hooke'a, który wprowadził

podziałkę umożliwiającą bezpośrednie odczytywanie wysokości słupka rtęci w rurce

nad poziomem cieczy w naczyniu.

Zasadniczo w tej postaci barometr rtęciowy przetrwał do dziś i znajduje powszechne

zastosowanie w meteorologii. Jest to przyrząd stosunkowo dokładny, jednakże

niewygodny w użyciu (przede wszystkim ze względu na to, że stanowi naczynie z

cieczą). Wygodniejszy i dlatego znacznie bardziej rozpowszechniony jest inny typ

barometru - barometr metalowy, zwany też aneroidem, wynaleziony w 1844 roku

przez L. Vidiego.