Venenifr

„Chciałbym by

ć

Twoim ojcem”

(potrójne drabble:P)

Jadowicie zielone oczy znikn

ę

ły za półkolist

ą

kraw

ę

dzi

ą

kamiennej misy.

Malowało si

ę

w nich rozczarowanie i niezasłu

ż

one poczucie winy. W uszach

wibrował mu kobiecy okrzyk przepełniony odraz

ą

, widział wci

ąż

obraz

bli

ź

niaczo podobnej do niego samego postaci, która dawała

ś

wiadectwo swojej

niedojrzało

ś

ci i zadufania. Niespodziewanie w my

ś

li wkradł mu si

ę

kto

ś

inny, tak pogardzany zarówno przez ojca, jak i syna, i niewygodna

ś

wiadomo

ść

niesprawiedliwo

ś

ci, jaka go spotykała. R

ę

ka syna uniosła si

ę

ku

kruczym włosom i, daj

ą

c wyraz frustracji, bezwiednie sparodiowała gest

ojca.
Zmarszczył brwi, potrz

ą

sn

ą

ł głow

ą

, wywiewaj

ą

c te my

ś

li i wyszedł.

Zakon - Zakonem, ale i tak nie mógł si

ę

pozby

ć

wra

ż

enia...

Miała ciemnorude włosy i lekk

ą

, wiosenn

ą

sukienk

ę

barwy jej oczu.

U

ś

miechała si

ę

do wystawy sklepowej w samym

ś

rodku ruchliwego pasa

ż

u. Była

oaz

ą

spokoju, wysp

ą

omywan

ą

hała

ś

liwymi strumieniami niecierpliwo

ś

ci. Tylko

oni zamarli w bezruchu. Ona, on i... Istotka, która hołubiona w czułych
ramionach dotykała dłoni

ą

matczynego policzka.

Kiedy na ni

ą

patrzył, wojn

ę

zast

ę

powała wieczna wiosna. Złe, ciemne dni nie

odbiły si

ę

szaro

ś

ci

ą

na powiekach, ani pustk

ą

w jej oczach, a przynajmniej

nie mógł tego dostrzec z tej odległo

ś

ci.

Podszedł do niej, zamykaj

ą

c jej krucho

ść

w silnych ramionach, a cały

ś

wiat

zaw

ę

ził si

ę

do rozmiarów mydlanej ba

ń

ki.

Czemu to nie był on?





Zielone oczy odnalazły te drugie, czarne.
Czarne zamrugały.
Czuł ucisk w piersi i przera

ż

enie, stopniowo ogarniaj

ą

ce całe ciało.

Ś

wiadomo

ść

zaczynała si

ę

rozmywa

ć

na obrze

ż

ach, podczas gdy wci

ąż

pozostawało tyle do zrobienia, po

ś

wi

ę

cenia, do... przemilczenia.

Z zaskoczeniem zdał sobie spraw

ę

z tego,

ż

e wreszcie, po tylu latach, wcale

nie chce milcze

ć

.

Nie spodziewał si

ę

,

ż

e droga b

ę

dzie tak długa. Doszedł a

ż

tu. A chłopiec,

pomy

ś

lał z wysiłkiem, chłopiec zajdzie dalej. Nagle doszło do niego,

ż

e

jest z tamtego niejako dumny i, po raz kolejny rychło w czas, odrzuca
uprzedzenia.
U

ś

miechn

ę

ła si

ę

, podaj

ą

c mu dło

ń

.

Chciałbym by

ć

Twoim ojcem.

Spójrz na mnie.