Bolesaw Lemian

Poeta

Zaroio si w sadach od tcz i zawieruch —

Z drogi! — Idzie poeta — niebieski wycieruch!

Zbój oboczny, co z wiatem jest — wspak i na noe!

Baczno ! — Nic si przed takim uchroni  nie moe!

Soce — w cebrze, dal — w szybie, wit — w studni, a zwaszcza

Wszelkie dziwy zza jarów — prawem snu przywaszcza.

Rad Boga midzy uki wmodli  — do zielnika,

Gdzie si z listem miosnym sam jelonek styka!…

wietniejc achmanami — tym wawszy, im golszy —

Nie bez wrób si umiecha do grabu i olszy, —

I widziano w dzie biay tego obkaca,

Jak wierzb sponad rzeki porywa do taca!

A tak zgubnie porywa , mimo drwin i zniewag, —

Zdoa tylko z otchani sprzysiony piewak.

ona jego, egnajc swój los znakiem krzya,

Na palcach — pena lku do niego si zblia.

Stoi… Nie mie przeszkadza … On sowa nawleka

Na sznur rytmu, a ona pochliwie narzeka:

— „Giniemy… Córki nasze — w ndzy i rozpaczy…

A wiadomo, e jutro nie bdzie inaczej…

Wleczesz nas w nieokrelno … Spójrz — my tu pod potem

Mrzemy z godu bez jutra, a ty nie wiesz o tem!” —

Wie i wiedzia zawczasu!… I ze zami w gardle

Wiersz ukada pokutnie — zocicie — umarle, —

Za pan brat ze zmorami… Tre , gdy w rytm si stacza,

Póty w nim si koysze, a si przeinacza.

Chtnie owi tre , w której zy prawdziwe pon, —

Ale kocha naprawd t — przeinaczon…

I z zachann radoci mci mu si gowa,

Gdy ujmie niepochwytno  w dwa przyleg e s owa!

A s owa si po niebie w ócz i  ajdacz —

I udaj, e znacz co  wicej, ni znacz!…

I po tym samym niebie — z tamtej u ud strony —

Znawca s owa — Bóg p ynie — w poet wpatrzony.

Widzi jego niezdolno  do zarobkowania

I to, e si za snami tak pilnie ugania!

Stwierdza z zgroz, e w chacie — ndza i zag ada, —

A on w szale wystpnym wiersz  piewny uk ada!

I Bóg, wsparty wdrownie o srebrzyst krawd

Ob oku, co si wzburzy  skrzyd ami, jak  abd, —

Z  abdzia — do poety, zb kanego we  nie, —

U miecha si i pi ci grozi jednocze nie!