JOHN DOCKING



CONAN I SZMARAGDOWY
LOTOS

PRZEKŁAD LESZEK KROWICKI
TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN AND THE EMERALD LOTUS

Ta książka jest poświęcona pamięci Roberta E. Howarda i Lin Carter

PROLOG

Ethram–Fal stał w starożytnej komnacie i patrzył na kości. Leżały porozrzucane,
pociemniałe i porowate, w grubej warstwie kurzu pokrywającego kamienną podłogę.
Migoczący czerwony blask pochodni zapełniał okrągłą izbę podrygującymi cieniami. Rosły
żołnierz w pełnej zbroi stał bez ruchu obok drzwi, w dłoni mocno trzymał uniesioną
pochodnię.
Ethram–Fal przyklęknął z szelestem swych szarych szat i z ukrytej pochwy wyciągnął
ozdobny sztylet o nieregularnych kształtach. Choć był młodym mężczyzną, to jego
przygarbione i pokurczone ciało przypominało raczej czarodzieja w podeszłym wieku. Z
wygolonej czaszki zaczynały odrastać cienkie, mysiobrązowe włosy. Zmarszczył w
zamyśleniu swe krzaczaste, zdeformowane brwi. Czubkiem sztyletu grzebał wśród kości oraz
pyłu i powoli tracił nadzieję.
Teraz jest martwe — myślał. — Oczywiście, że teraz jest martwe, ale miałem nadzieję, że
coś tu pozostało, przynajmniej resztki. —Czubek sztyletu przegarnął wiekowy kurz i nic nie
odkrył. Ethram–Fal nagle wstał, a żołnierz z pochodnią się wzdrygnął.
— Na kły Seta — zaklął. — Czyż tak daleko wędrowałem na próżno? — Jego głos odbił
się głuchym echem.
Czarodziej spojrzał w górę. Sklepienie okrągłego pokoju było tak wysoko, że ginęło w
migoczącej ciemności, poza zasięgiem blasku pochodni. Równy pas wyżłobionych
hieroglifów biegł po ścianie na wysokości dwukrotnego wzrostu mężczyzny. Znaki wiły się w
przyćmionym świetle.
— Nie ma wątpliwości — powiedział głucho Ethram–Fal — to ta komnata. — Obrócił się,
a czyniąc to, postawił sandał na czymś, co cicho chrupnęło. Odstąpiwszy na bok spojrzał w
dół i zesztywniał. — Opuść pochodnię, Ath. — Żołnierz posłusznie opuścił pochodnię, by
oświetlić podłogę, a Ethram–Fal ponownie przyklęknął.
Nadepnął na coś, co okazało się ludzkim żebrem, które pękło na pół. Delikatny czarny pył
wysypywał się ze złamanej kości. Ethram–Fal wydał cichy okrzyk triumfu.
— Oczywiście! To zasnęło. Musi wchłonąć do szpiku pokara i wtedy zakiełkuje. Da Set,
że wciąż tu jest życie! — Gestykulował; odzianą na szaro ręką. — Sprowadź tu mego ucznia,
Ath. — Żołnierz; opuścił pokój, a światło jego pochodni oddaliło się korytarzem,
pozostawiając Ethrama–Fala w ciemności. Ale Ethram–Fal nie przejmował się ciemnością,
gdy widział przed sobą jaśniejącą i pełną chwały przyszłość. Odgłos jego oddechu, jedyny
dźwięk w tej kamiennej ciszy, zaczął się przyśpieszać.
Po kilku chwilach Ath powrócił, a jego jastrzębie stygijskie oblicze było posępne i
beznamiętne. Za nim przywlókł się smukły wyrostek, odziany w żółte szaty. Choć był wyższy
od Ethrama–Fala, to, czubek jego potarganej głowy znajdował się dobrze poniżej podbródka
Atha. Chłopiec rozejrzał się po komnacie z wyraźnym zniecierpliwieniem.

— Pomagałem ludziom rozbić obóz w wielkiej komnacie — powiedział rozdrażniony. —
Czy wreszcie jest dla mnie jakieś pożyteczniejsze zajęcie?
Ethram–Fal nie odpowiedział, lecz wlepił spojrzenie w kości u swoich stóp.
— Ath — powiedział — zabij go.
Jednym płynnym ruchem żołnierz wyciągnął swój miecz, zatopił go w brzuchu
młodzieńca, obrócił i wyciągnął. Uczeń wydał z siebie piskliwy jęk, chwycił się za brzuch i
upadł. Wił się chwilę w kurzu, aż osłabł i przestał oddychać. Wtedy Ath wytarł swój miecz o
ciało chłopca i schował do pochwy. Patrzył na Ethrama–Fala wyczekująco. Dłoń dzierżąca
pochodnię nawet nie drgnęła.
Ze skórzanego mieszka u pasa czarodziej wysupłał gruby, czerwonawy liść i podał
Athowi, który natychmiast wsunął go do ust. Oczy żołnierza się przymknęły, a policzki
zapadły, gdy zaczął go ssać.
Ethram–Fal na to nie zważał. Pochylił się i ostrożnie, dwoma palcami podniósł złamane
żebro. Delikatnie potrząsając kością, rozsypywał cienką strużkę czarnego pyłu na rozciągnięte
ciało swego ucznia. Opróżnił makabryczne naczynie, koncentrując jego zawartość na
rozszerzającej się, ciemnej plamie na brzuchu. Gdy pył przestał się wysypywać, odrzucił
żebro na bok i stał wpatrując się milcząco w ciało.
Minęła godzina, podczas której Ath żuł i wysysał swój liść, a Ethram–Fal stał w bezruchu.
Gdy druga godzina dobiegała kresu, Ethram–Fal uniósł głowę. Nasłuchiwał delikatnego
dźwięku dochodzącego z oddali. Ciało na podłodze drgnęło, a czarodziej splótł palce w
ekstazie. Wilgoć i skrzypienie wypełniło nieruchome powietrze. Zwłoki szarpnęły się i
zadrżały, jakby ponownie obdarzone mękami życia. Ethram–Fal wstrzymał oddech. Z
martwego ciała jego ucznia zaczęły wyłaniać się obrzmienia wielkości pięści. Z powodu
gwałtowności, jaka wstrząsała kończynami i powodowała rozdzieranie się żółtych szat,
zwłoki były w wielu miejscach groteskowo zdeformowane.
Z ciała wystrzeliły zielone kwiaty wielkości pięści w takiej obfitości, że niemal zasłoniły
całą postać. Sześciopłatkowe, opalizujące kwiaty uwalniały się z wnętrza, kołysząc się i
otrząsając, jak pod wpływem podmuchu wiatru. Po chwili znieruchomiały i komnatę zaczęła
powoli wypełniać narastająca, ostra piżmowa woń, będąca zarówno zapachem nektaru, jak i
rozkładu.
Gromki śmiech Ethrama–Fala obijał się o kamienne ściany jak dźwięk wielkiego dzwonu.

I

Nocne powietrze było ciepłe i ciężkie, ale w porównaniu z gęstą atmosferą tawerny
zdawało się tchnąć polarną świeżością. Silny, mocno zbudowany mężczyzna w kolczudze
najemników Akkharii otworzył jednym pchnięciem drzwi i zmierzył wzrokiem wnętrze.
Główna sala była obszerna, lecz zatłoczona pstrokatą rzeszą miejscowych, najemników i
podróżnych. Gość przygładził swe siwiejące włosy stwardniałą dłonią i przyjrzał się
zgromadzonym wypatrując człowieka, którego chciał spotkać.
W najbliższym kącie kilku mężczyzn grało w kości na przemian wyjąc triumfalnie lub
przeklinając przegraną. Środek wysypanej trocinami podłogi był zajęty przez olbrzymi stół,
na którym leżała na wpół rozebrana tusza upieczonego w całości prosiaka. Wokół siedziała
grupka popijających i opychających się mężczyzn.
— Hej, Shamtare! — zagrzmiał głos nad wrzawą tawerny. Tam, w najodleglejszym kącie,
znajdował się człowiek, którego szukał. Shamtare ruszył przez salę z wytrenowaną łatwością
wymijając gestykulujących pijaków i obsługujące dziewki.
Ten, który wykrzyknął jego imię, siedział rozparty przy tylnej ścianie tawerny, a jego
długie, muskularne nogi spoczywały na stole. Był niezgrabnym, potężnie wyglądającym
mężczyzną o twarzy ogorzałej na ciemny brąz od stałego wystawiania jej na działanie wiatru i

słońca. Odziany był w krótką kolczugę i spłowiałe bryczesy z czarnej bawełny. U pasa miał
dwusieczny miecz w zniszczonej skórzanej pochwie. Choć do tej twarzy bardziej pasowałby
gniew, to zęby błysnęły w uśmiechu i rozjaśniały przenikliwe błękitne oczy, gdy w
zawadiackim pozdrowieniu uniósł swój dzban z winem zapraszając Shamtare, by się do niego
przyłączył. Porysowany blat stołu dźwigał bochen chleba i kawał wołowiny, a także
kilkupoziomową paterę z owocami, orzechami i serem. Sądząc łupinach i skorupach, uczta
trwała już jakiś czas.
— Conanie — rzekł Shamtare — zdawało mi się, że mówiłeś, iż kończą ci się już
pieniądze.
— I tak jest — odpowiedział tamten z barbarzyńskim akcentem. — I co z tego? Jutro
zapewne będę pracować dla jednego z oddziałów najemników tego przeklętego miasta, a dziś
stwierdziłem, że oddaliłem się od cywilizacji bardziej, niż myślałem. — Barbarzyńca
przepłukał gardło wielkim haustem wina.
Shamtare usiadł i wziął garść dojrzałych owoców.
— Przybywasz z daleka, czyż nie? — zapytał, rozgryzając pestki owocu granatu.
— Tak, z serca Kush, przez pustynie stygijskie. Wygląda na to, że nie jestem już mile
widziany w południowych królestwach.
Shamtare uniósł swe krzaczaste brwi z zakłopotaniem.
— Ale chyba jesteś z Północy…
— Z Cymmerii — odparł Conan. — Ale wiele podróżowałem.
— Zapewne — mruknął Shamtare, dla którego Cymmeria była zimnym, odległym i na pół
mitycznym miejscem. — Ale mówiłeś o zatrudnieniu cię jako najemnika…
Conan odgryzł kawał wołowiny i zaczął energicznie przeżuwać.
— Wciąż próbujesz mnie skłonić, bym przyłączył się do twego oddziału?
Shamtare uniósł ręce.
— Nie możesz mnie za to winić. Kiedy ujrzałem twoje wyniki na placu ćwiczeń,
wiedziałem, że będziesz cennym nabytkiem dla każdego oddziału, który cię zwerbuje. A
musisz wiedzieć, że dostaję premię za każdego nowego rekruta. Przyznaję więc, że kiedy
pytałem, gdzie będziesz dziś jeść, myślałem o czymś więcej niż tylko trąceniu się z tobą
kubkiem. I jeszcze raz powtarzam, że Legion Mameluków potrafi dobrze spożytkować
takiego człowieka, jak ty.
Conan wzruszył ramionami i potrząsnął czarną, prosto przyciętą grzywą.
— Przyglądałem się wszystkim czterem oddziałom w tym przeklętym mieście i wszystkie
z nich oferują ten sam żołd. Król musi mieć dobre baczenie na swych dowódców, jeśli żaden
z nich nie może przelicytować innych przy naborze doświadczonego żołnierza. Ale swoją
drogą, po cóż, w imię Ymira, królowi Sumuabi potrzebne są cztery oddziały najemników?
— Król dba o swych zaciężnych, ponieważ ma wobec nich pewne plany. — Głos
Shamtare ścichł do konspiracyjnego szeptu. — Chodzą pogłoski, że Sumuabi może już
wkrótce potrzebować wszystkich czterech armii.
— Na Croma, wygląda na to, że wy, Shemici, lubicie się czaić w swych maleńkich
miastach—państwach i raz do roku próbujecie szczęścia w nagłym wypadzie, by podbić
swego sąsiada. To taka rozwinięta wersja wojen klanowych z mojej ojczyzny. Staczacie kilka
bitew i chyłkiem wracacie do domu, nic nie osiągnąwszy. A to wszystko z głodującym Koth
na swych rubieżach.
— To prawda — przyznał wyrozumiale Shamtare. — Lecz tym razem mówi się po cichu,
że mamy wspomóc rewoltę w Anakii. Sumuabi może wkrótce królować dwóm miastom. Jeśli
tak będzie, to łupy powinny być obfite nawet dla ostatniego piechura.
Conan rozmyślał nad tym, co usłyszał, a Shamtare zajął się kubkiem wina.
— To dobre nowiny, ale wciąż nie ma większego znaczenia, do którego z oddziałów
dołączę.

— Daj spokój, Conanie. — Shamtare z trzaskiem odstawił pusty kubek. — Czego ode
mnie chcesz? Mówiłem ci już, że jestem w wielkiej przyjaźni ze zbrojmistrzem oddziału i
obiecuję ci najlepszą z akbitanańskich kolczug, jeśli zapiszesz się do nas. Kolczuga, którą
nosisz, wygląda, jakby potargał ją diabeł.
Conan parsknął śmiechem i spojrzał na swą zniszczoną kolczugę. Długie, pionowe
rozdarcia siatki były prowizorycznie naprawione rdzewiejącym już drutem pośledniejszego
gatunku.
— Może nie sam diabeł, ale obrzydliwy demon z jego orszaku. Umowa stoi, Shamtare.
Shamtare uśmiechnął się pod wąsem, otworzył usta, by o coś zapytać i zaraz z powrotem je
zamknął. Drzwi tawerny rozwarły się szeroko i dwie nowe postacie wkroczyły do wnętrza.
Ten na przedzie, prawie tego wzrostu co Conan, najwidoczniej był wojownikiem. Na
błyszczącej, stalowej kolczudze nosił czarno oksydowany napierśnik. Pod pachą trzymał
czarny, grzebieniasty hełm. Granatowe włosy spływały obfitą kaskadą na jego kwadratowe
bary. Szeroka biała blizna po prawej stronie ust przecinała starannie przystrzyżoną brodę.
Rozejrzał się po komnacie z wyczuwalną pogardą. Tłum w tawernie przycichł nieco z chwilą
przybycia tych dwóch, ale ci, którzy odwracali wzrok od nowo przybyłych, robili to nie z
powodu wojownika, lecz jego towarzysza.
Mężczyzna, który stał w ciemnym wejściu, również był wysoki, ale lekko przygarbiony,
jakby był chory lub ranny. Od stóp do głów owinięty był opończą z grubego zielonego
aksamitu. Jego dłonie osłonięte były zielonymi aksamitnymi rękawicami. Twarz miał
przysłoniętą kapturem.
Obaj przez chwilę wahali się, a potem ruszyli szybko przez tawernę, tłum zaś rozstępował
się przed nimi. Przeszli do pokoju i tyłach i zniknęli za drzwiami.
— Kto to był, do diabła? — zapytał Conan sięgając po kubek.
— Lepiej nie wiedzieć — odpowiedział cicho Shamtare.
— Nieważne. A cóż to? Nie ma wina? Hej, dziewko! — Conan zamachał pustym dzbanem
nad głową. — Więcej wina! Usycha z pragnienia! — Obsługująca dziewczyna, usłyszawszy
wrzask barbarzyńcy, skoczyła jak dźgnięta ostrogą. Dźwigając na ramieniu pełny dzban,
zaczęła torować sobie drogę do stołu Conana. Jej cienka bawełniana koszula, zmoczona
potem i rozchlapanym winem przylgnęła do kształtnej kibici. Barbarzyńca wyszczerzył zęby
w szerokim uśmiechu, ze szczerym podziwem obserwując ją, jak się zbliża. Dziewczyna
zarumieniła się, postawiła ciężki dzban na stole i wbiła wzrok w podłogę.
— Pięć miedziaków, jaśnie panie — wymamrotała.
— Sztuka srebra — rzekł Conan. Rzucił jej monetę, którą schwyciła w locie ze zręcznością
świadczącą o dużej wprawie. — Reszta dla ciebie — dodał całkiem niepotrzebnie, bo ona i
tak już odchodziła. Chwycił pełny dzban, gdy na jego ramię opadła ciężka dłoń. Conan
spojrzał w górę i zobaczył nad sobą kamienną twarz wojownika w czerni, który przybył z
człowiekiem odzianym w szmaragdowy aksamit.
— Mój pan chce z tobą mówić — wychrypiał wojownik. Conan strząsnął jego dłoń i
obejrzał się na Shamtare. Ale krzesło po drugiej stronie stołu było puste, a drzwi tawerny
jeszcze się poruszały.
— Mitra chroni mnie przed cywilizowanym towarzystwem — wymruczał barbarzyńca.
— Bądź rozsądny i zrób dokładnie to, czego żąda mój pan. — Wojownik górował nad
siedzącym Cymmerianinem, a szrama na jego brodzie powiększyła się, gdy zacisnął wargi w
grymasie niezadowolenia. Refleksy ognia tańczyły na oksydowanym napierśniku. Conan
pociągnął powoli i hałaśliwie kilka haustów wina, wyraźnie ignorując niechciane
towarzystwo, a potem ostrożnie odstawił dzban na stół.
— Czyż jestem psem, bym biegł na wezwanie obcego?
Zlekceważony wojownik zrobił głęboki wdech, z wyraźnym wysiłkiem panując nad sobą.
Jego ciemne oczy płonęły tłumioną furią. Wbił wzrok w Conana, a potem zamrugał.

— Jest w tym — wycedził przez zaciśnięte zęby — …jest w tym złoto dla ciebie. Dużo
złota.
Conan czknął, a potem niepewnie wstał, wciąż obejmując szyjkę dzbana z winem.
— Powinieneś od tego zacząć. Prowadź do swego pana.
Wojownik stał nieruchomo, a jego twarz zdradzała niepohamowaną wściekłość,
powstrzymywaną jedynie wysiłkiem woli. Po chwili przeszedł przez drzwi na tyły tawerny i
obejrzał się przez ramię.
— Nie będziesz tego potrzebował — rzekł, wskazując na niesiony przez Conana dzban.
Cymmerianin wziął następny łyk i ruszył za wojownikiem.
— Właśnie go kupiłem. — Położył dłoń na ciężkich drzwiach i pchnął je.

II

Pokój za drzwiami był długi i wąski, gdzie prawie całe miejsce zajmował prostokątny stół,
ozdobiony trzema mosiężnymi kandelabrami. Na wszystkich czterech ścianach zawieszono
ciemne, grubo przetykane brokatem kotary, które tłumiły wszelkie dźwięki. Na drugim końcu
stołu, na krześle z wysokim oparciem, zasiadał nieruchomo człowiek w zielonej, aksamitnej
opończy. Płomienie świec zatańczyły w podmuchu powietrza z otwartych drzwi. Conan
wkroczył do pokoju, zatrzymał się przy stole i popatrzył na człowieka, który go wezwał.
— Ty jesteś Conanem z Cymmerii. — Głos był silny i męski, choć wyczuwało się w nim
jakieś drżenie, jakby mówienie sprawiało mu pewien wysiłek.
— Jam jest — zagrzmiał barbarzyńca. — A kim ty jesteś?
Wojownik w czerni zamknął za nimi drzwi i stanął obok Cymmerianina.
— Psie — zachrypiał brodacz — jesteś tu po to, by odpowiadać na pytania, a nie je
zadawać.
— Gulbanda! — Zakapturzony mężczyzna uniósł dłoń w zielonej rękawiczce i Conan
spostrzegł, że ręka mu drży. — Stań obok mnie. Prostemu barbarzyńcy należy się trochę
pobłażania.
Wojownik podszedł dumnie do boku swego pana i stanął tam posępnie z rękoma
skrzyżowanymi na szerokiej piersi.
— Dla ciebie nie ma najmniejszego znaczenia, kim jestem. Ważne jest jedynie, byś
wiedział, że jeśli wypełnisz moje zlecenie, to uczynię cię bogatym — powiedział człowiek w
zieleni.
— Dlaczego ja?
Spod aksamitnego kaptura wydobył się chrapliwy śmiech. Człowiek w zieleni wskazał na
stojącego przy nim Gulbandę.
— Mój strażnik przyboczny widział, jak zdążasz do Akkharii i rozpoznał cię. Osobiście
przeprowadziłem małe śledztwo i uznałem, że zasługujesz na swoją sławę.
— Rozpoznał mnie? — Conan gorączkowo spoglądał swymi błękitnymi oczami to na
jednego, to na drugiego.
— Kilka lat temu ujrzałem cię pojmanego przez Straż Miejską Shadizaru. Byłeś znany
jako wielki złodziej. — Gulbanda mówił, wyraźnie znajdując satysfakcję w upokorzeniu
Cymmerianina. Człowiek w aksamicie pochylił się do przodu, kładąc obie dłonie płasko na
stole.
— Mówi się, że ukradłeś Oko Erlika i Tiarę Hesharkny. A stary zamorański złodziej
mówił mi nawet, że zabrałeś Serce Słonia z wieży Yary w Arenjun.
— To kłamstwo — odrzekł Conan stanowczo.
— Nieważne — prychnął człowiek w zieleni. — Nieważne. Zgódźmy się po prostu, że
jesteś złodziejem z krwi i kości, a takiego człowieka właśnie potrzebuję. Zapłacę ci stokroć
więcej za pracę na jedną noc, niż mógłbyś otrzymać wynajmując swój miecz przez miesiąc

jako szeregowy żołnierz Sumuabiego.
Conan odsunął krzesło od stołu i ciężko usiadł. Pociągnął wina z dzbana i odchylił się do
tyłu.
— Co chciałbyś, żebym zrobił?
Człowiek w zieleni wydobył z rękawa zwinięty zwój pergaminu i pchnął go w stronę
Conana. Conan rozwinął rulon.
— To jest dokładny plan rezydencji Lady Zelandry. Czy coś ci o niej wiadomo?
— Jest czarodziejką ubiegającą się o stanowisko na dworze króla Sumuabiego, czyż nie?
— ton Conana był sceptyczny.
— To prawda. Po śmierci nadwornego czarnoksiężnika króla Sumuabiego wysunęło się
kilku pretendentów na to stanowisko. Lady Zelandra jest wśród nich. Powinieneś jednak
wiedzieć, że jej umiejętności są mocno przeceniane.
Barbarzyńca zaczął wiercić się na krześle. Rozmowy o magii przyprawiały go o mdłości.
— Cymmerianinie — kontynuował człowiek w zieleni — tej nocy masz się włamać do
domu Lady Zelandry. Tam ją uśmiercisz i skradniesz dla mnie srebrną szkatułkę. Szkatułka
jest bliźniaczką tej.
Na stole umieszczono delikatnie cyzelowaną srebrną kasetkę wielkości dwóch złożonych
razem pięści. Zalśniła w żółtym świetle świec.
— Z bardzo wiarygodnego źródła wiem, że szkatułka Zelandry w każdym szczególe
przypomina moją. Ważne jest, byś zabezpieczył tę małą kasetkę i przyniósł ją bezpośrednio
do mnie. Możesz też z domu zabrać wszystko, co wpadnie ci w oko. Wszystko inne jest
twoje. Szkatułka będzie gdzieś w wewnętrznych komnatach, najprawdopodobniej przy jej
łożu. Muszę ją mieć.
Mówił coraz głośniej, a słowa gorączkowo goniły jedno za drugim. Gdy przestał, w
dźwiękoszczelnym pokoju wyraźnie było słychać jego nierówny oddech. Osłonięte
rękawiczkami dłonie kurczowo zacisnęły się na stole.
Conan wyprostował się na krześle. Jego dłoń przesuwała się powoli po kolczudze, póki nie
spoczęła na zniszczonej rękojeści miecza.
— Wygląda na to, że po wszystkich twoich badaniach wcale mnie nie poznałeś — rzekł
Conan dobitnie. — Nie jestem zabójcą i nie walczę z kobietami. Poszukaj kogoś innego do tej
roboty.
Okutany w zieleń człowiek wzdrygnął się jak spoliczkowany. Rysy stojącego obok
Gulbandy stwardniały w gniewie.
— Zapłacę — powiedział człowiek w zieleni zduszonym głosem — całą komnatą złota.
Nigdy więcej nie będziesz musiał pracować. Możesz zostać bogaczem i całą resztę życia
spędzić na hulankach z dziewkami.
Gulbanda powoli opuścił ręce, a dłoń Conana zacisnęła się mocniej na rękojeści miecza. W
zamkniętym pokoju wyczuwało się ogromne napięcie.
— Szukaj innego do tej roboty — powtórzył barbarzyńca.
— Chcesz mi odmówić? — głos mężczyzny stał się jadowity. —Niech tak będzie.
Myślisz, że moje śledztwo ograniczyło się tylko do twej kariery złodziejskiej? Dobrze wiem,
gdzieś przebywał przez ostatnie kilka lat, Amra mi świadkiem! Nie ma takiego miasta w
Shem, które z radością nie powiesiłoby na szubienicy najkrwawszego z piratów Oceanu
Zachodniego! Zrobisz, co powiedziałem, albo zobaczę, jak spędzasz swe ostatnie dni w
rękach sabatejskich oprawców króla Sumuabiego!
Zamiast odpowiedzi Conan poderwał się tak nagle, że krzesło poleciało do tyłu uderzając
głośno o drzwi. Sam rzucił się w stronę mężczyzn wyciągając z impetem miecz z pochwy.
Człowiek w zieleni krzyknął przestraszony, spadając na bok ze swego krzesła, a
równocześnie Gulbanda ruszył, by go osłonić przed rozwścieczonym barbarzyńcą. Klinga
strażnika uniosła się właśnie wtedy, gdy Conan opuścił swoją. Stal zadźwięczała o stal, gdy

Gulbanda zataczając się pod ciosem odparował potężne uderzenie ciężkiego miecza.
Wojownik miał niewiele czasu na podziwianie siły przeciwnika, gdyż musiał zająć się
rozpaczliwym odparowywaniem dzikich uderzeń. Szermując swoim masywnym mieczem z
taką łatwością, jakby to był lekki rapier, Cymmerianin zmuszał strażnika do desperackiej
obrony, przypierając do zasłoniętej kotarą ściany. Gulbanda schwytany w pułapkę ujrzał, jak
twarz Conana przybiera naprawdę groźny wyraz, i poczuł, jak oblewa go zimny pot. Każdy
kolejny cios odpierał w ostatniej chwili, mając nadzieję, że siły barbarzyńcy się wyczerpią,
albo przynajmniej wściekłość ataku choć na chwilę osłabnie.
Nagle jego oczekiwania spełniły się. Conan rzeczywiście zaczął zdradzać objawy
zmęczenia. Po mocnym poziomym cięciu miecz odbił się od gardy Gulbandy i odskoczył w
bok, odsłaniając pierś barbarzyńcy. Strażnik rzucił się do przodu, by klingą przeszyć
Cymmerianina, lecz miecz Conana powrócił z niesamowitą prędkością na miejsce. Teraz
klinga barbarzyńcy uderzyła w zaciśniętą na rękojeści dłoń. Krew trysnęła, gdy Conan
wyciągał miecz, wyrywając dwa palce u dłoni Gulbandy. Wojownik zwalił się do tyłu na
ścianę ze zwierzęcym rykiem, kurczowo ściskając swą okaleczoną dłoń i zaplątując się w
draperię. Conan odwrócił się z kocią zręcznością, by zmierzyć się z drugim przeciwnikiem.
Człowiek w zielonym płaszczu stał bezbronny obok swego krzesła. Jego prawa ręka nagle
rzuciła coś, co zadźwięczało o kolczugę na piersi Conana. Barbarzyńca cofnął się.
Ujrzał wilgotną plamę na swej piersi oraz okruchy potłuczonego szkła rozbłyskujące na
podłodze. Poczuł zawrót głowy i ostra, słodkawa woń wypełniła jego nozdrza. Conan
zatoczył się do przodu, uniesienie miecza przerosło już jego siły. Spojrzał przed siebie, ale
jego przeciwnik stał się szmaragdową plamą.
— Niech cię diabli — wyszeptał drętwiejącymi wargami. Ziemia gwałtownie uciekła mu
spod nóg i nawet nie poczuł uderzenia o podłogę.

III

Shamtare siedział w kącie nie znanego sobie szynku i pił wino nie czując smaku. Gapił się
w poszczerbiony gliniany kubek i nie zwracał uwagi na otoczenie. Najemnik wszedł po prostu
do pierwszej napotkanej tawerny, usiadł i zaczął pić na umór. Strach zaczął znikać, a na jego
miejsce pojawiło się uczucie wstydu.
Shemita Shamtare był najemnikiem od niemal ćwierci wieku i nie bał się żadnego
przeciwnika, który chciałby się z nim zmierzyć przy użyciu mięśni i stali. Wiele widział
przemocy podczas wielu bitew, których nie był w stanie już nawet spamiętać. Lecz od czasu,
gdy był świadkiem, jak połowa jego oddziału z krzykiem zniknęła w czarnej chmurze
wyczarowanej przez zuagirskiego szamana, Shamtare nie lubił magii. Była czymś
nienaturalnym, odbierającym odwagę i zamieniającym kości w wodę.
Najemnik znowu pociągnął łyk wina czując, że znowu ubyło mu nieco odwagi.
— Hej, biały bracie — ciemną postać zasiadła przy jego stole, unosząc krzesło i
pochylając się konfidencjonalnie naprzód. Shamtare zamrugał oczami i opuścił kubek.
Nowo przybyły był smukłym Kushitą w ozdobnej zbroi towarzystwa najemników Atlacha
Maczugi. Z tyłu jego głowy podskakiwał gruby pęk tłustych warkoczyków, a u ramion
białego płaszcza falowały karmazynowe strusie pióra.
— Czy dobrze się rozejrzałeś, przyjacielu? — ton czarnoskórego wyrażał głębokie
zdumienie. — Ta tawerna jest uczęszczana przez jeźdźców Atlacha Maczugi. Czy poza sobą
widzisz tu kogoś z zespołu Mameluków?
Shamtare po raz pierwszy rozejrzał się wkoło i poczuł skurcz żołądka.
— Mało tego — kontynuował jego nowy kompan — czy w ogóle widzisz kogoś o twoim
kolorze skóry? — W odpowiedzi Shemita przecząco potrząsnął głową. — Dla mnie wszyscy
są tacy sami. Walczymy z tymi samymi wrogami dla tego samego króla, ale są tacy, którzy

uważają wszystkie inne zaciężne oddziały za rywali. I prawdę powiedziawszy jest tu kilku tak
myślących ludzi. Tylko twoje siwiejące włosy uchroniły cię przed zaczepkami tych typów.
Bądź więc rozsądny, biały bracie, i zaspokój swoje pragnienie gdzie indziej.
Shamtare wstał, dotknął czoła w pozdrowieniu i skierował się do drzwi. Na ciemnej ulicy
wiał zimny nocny wiatr. Doszedł do rogu i zdał sobie sprawę, że wśród przechodniów
wypatruje wysokiego barbarzyńcy. Shamtare nie mógł dłużej czekać, uśmiechnął się do siebie
i wrócił do tawerny, w której wcześniej spotkał Conana Cymmerianina. Gdy przekraczał
próg, zupełnie nie pamiętał o odzianym na zielono człowieku.
Tawerna była teraz cichsza, bo pora obiadu już minęła, a wieczorne hulanki jeszcze się nie
zaczęły. Pieczone prosię zniknęło ze stołu, a wielu pochodniom pozwolono dopalić się do
końca. Gracze w kości ciągle byli zajęci, ale teraz przekrzykiwali się łagodniej. Shamtare nie
zauważył nigdzie barbarzyńcy, więc pozdrowił szynkarza.
— Dobry wieczór. Czy mógłbym zamienić z tobą słowo?
— Jeśli nie będziesz przynudzać. Muszę zajmować się tawerną. — Szynkarz przetarł
swoją łysinę brudną szmatą. Jego wy liniała broda nie zdołała przesłonić obwisłych
policzków. Miał skwaszoną minę.
— Był tu wcześniej wysoki, czarnowłosy barbarzyńca. Czy widziałeś, jak wychodzi?
— Nie widziałem żadnego barbarzyńcy. Gadanie o klientach to marny interes. — Szynkarz
obrócił się i chciał odejść, ale dłoń Shamtare przytrzymała go za ramię.
— Jeszcze chwilę — rzekł cicho Shamtare. — Do czego służy ten pokój na zapleczu?
— Prywatne przyjęcia dla płacących klientów. Zabierz rękę.
— Kto dziś zapłacił za jego wynajęcie?
— Zabierz ze mnie rękę, najemniku, albo powiem moim synom, by wezwali straż miejską.
— Dłoń Shamtare spadła z ramienia szynkarza i opadła na rękojeść miecza. — Nie znam
imienia tego człowieka — kontynuował pośpiesznie szynkarz. — Wiem tylko, że przebywa w
tej części miasta od prawie trzech miesięcy. Mieni się czarodziejem, a jego złoto jest dobre.
To mi wystarcza, żeby wynająć mu pokój i o nic nie pytać.
Shamtare ruszył na tyły tawerny, gdzie na zapleczu znajdował się wynajmowany pokój.
Wydobył z pochwy miecz i uderzył w drzwi. Potknął się o przewrócone krzesło leżące w
pobliżu i rozejrzał po pokoju. Na stole stały trzy jasno świecące kandelabry. W ich ciepłym
blasku widać było wyraźnie, że pokój jest pusty.
Ciemna plama krwi jeszcze wilgotna błysnęła na dywanie i na tkaninie kotary. Shamtare
opuścił czubek miecza ku podłodze. Szybko przeszedł przez pokój w miejsce, gdzie draperie
zwisały krzywo nad przewróconym krzesłem. Były tam ukryte za kotarą drzwi. Rozwarły się
szeroko pod jego dotknięciem, odsłaniając ciemny zaułek, duszny od smrodu odpadków.
Shamtare wsunął głowę w ciemne przejście, rozejrzał się i soczyście zaklął.
— Zgubiłeś swego barbarzyńskiego przyjaciela? — Szynkarz wszedł za nim do pokoju.
Jego głos nie był już nieprzyjazny. — To nie pierwszy raz ktoś miał audiencję u Zielonego
Człowieka i nikt go więcej nie widział. Nawet nie ryzykuję przysyłania tu dziewczyn z
obsługi. Mówi się, że Zielony Człowiek chce zostać nowym magiem króla Sumuabiego i nie
pozwoli, by cokolwiek stanęło mu na drodze do tego celu. Przykro mi z powodu twego
przyjaciela. Rozsądny człowiek nie igra z czarami.
— Wiem o tym — odrzekł Shamtare.
— Chodź stąd, nic tu więcej nie zdziałasz. Być może, Zielony Człowiek go nie zabił.
Postawię ci kubek wina.
— Cholera — Shamtare wsunął miecz z powrotem do pochwy.
— No, tak lepiej — powiedział szynkarz. — Czy barbarzyńca był twoim starym druhem?
— Nie, całkiem nowym przyjacielem, który już nigdy nie stanie się starym druhem.
— Więc zapomnij o nim. Dziś była jego kolej, nasza może będzie jutro. Chodź.
Dzielny najemnik podążył za szynkarzem do baru. Usiadł i przyjął ofiarowany kubek wina.

Shamtare rozpoznał gatunek jako jeden z najlepszych roczników z Ghazy, choć w tej chwili
zdawało mu się bardzo gorzkie.

IV

Gdy Conan odzyskał przytomność, poczuł duszny powiew pachnący wilgotną ziemią.
Zamrugał i fala mdłości szarpnęła jego wnętrznościami. Siedział na mocnym, stalowym
krześle. Metalowe taśmy ciasno opasywały jego kostki, łydki, nadgarstki i brzuch, nie
pozwalając mu się ruszyć. Przygarbiwszy się nieco i zwiesiwszy głowę Conan przymrużył
swe zmętniałe oczy i zobaczył, że krzesło jest przybite do gładkiej, marmurowej podłogi
komnaty. Niewyraźnie pamiętał, że był wleczony cuchnącym zaułkiem, nim został ciśnięty na
wóz wypełniony wilgotną słomą.
Podmuch ciepłego powietrza potargał mu włosy, które spadały na twarz, więc z dużym
wysiłkiem uniósł głowę, aby się rozejrzeć. Przed nim otwierały się w noc dwuskrzydłowe,
obramowane brązem, szklane drzwi, a za nimi rozciągał się na stoku cienisty ogród. Dalej
przez ścianę drzew widać było światła Akkharii, wyglądające jak klejnoty rozsypane na
hebanowym stole. Księżyc nie świecił, ale gwiazdy mówiły mu, że dochodzi północ.
— Zbudziłeś się, psie? — usłyszał kroki. To był Gulbanda, z dłonią zawiniętą białym
bandażem.
Z satysfakcją przechadzał się wokół bezradnego Cymmerianina, który w milczeniu
próbował całej swojej siły, by ocenić więzy. Przyboczny strażnik dojrzał napinające się
potężne mięśnie ramion i nóg Conana i roześmiał się ponuro. Jego ciemne oczy błysnęły w
półmroku pokoju.
— Nie dasz rady się uwolnić. Lepiej skieruj swe wysiłki na błaganie mnie, by twoja śmierć
była szybka i lekka. — Gulbanda stanął przed barbarzyńcą i bardzo powoli wyciągnął z
pochwy sztylet.
Conan przestał mocować się z taśmami i patrzył wprost przed siebie z kamiennym
wyrazem twarzy. Nagie ostrze błyskało srebrzyście tańcząc przed twarzą Cymmerianina.
— Gadaj — czubek sztyletu wgłębił się w skórę pod prawym okiem Conana. — Nie masz
nic do powiedzenia?
Gulbanda przeniósł klingę na przedramię barbarzyńcy i przyłożył zimną stal do opalonej
skóry.
— Czemu nie błagasz swych pogańskich bóstw o ocalenie? Może odpowiedzą, jeśli
zaczniesz odpowiednio głośno krzyczeć.
Ostra jak brzytwa klinga przesunęła się powoli po ciele, a w ślad za nią pojawiła się
cienka, szkarłatna strużka. Conan odsłonił swe zęby w dzikim warknięciu, wlepił wzrok w
Gulbandę z tak żywiołową nienawiścią, że jego dręczyciel cofnął nóż i mimowolnie zrobił
krok w tył.
— Gulbando, źle traktujesz naszego gościa. — Sztylet szybko wrócił do pochwy i
wojownik wycofał się do ciemnego kąta pokoju.
— Nie zrobiłem mu krzywdy — powiedział, a w jego głosie wyczuć można było zawód.
— Mam nadzieję, że nie — rzekł człowiek w zielonym kapturze. — On ma coś ważnego
do zrobienia tej nocy.
Człowiek stał przed Conanem, sprawdzając bolesne zadraśnięcie. Kaptur spływał ciężkimi
fałdami na jego ramiona, odsłaniając głowę. Był czarnoskóry o ostrych, arystokratycznych
rysach. Wysoko sklepione czoło i silna szczęka czyniłyby go przystojnym, ale był w tej
twarzy jakiś objaw zużycia i wyblaknięcia, który kłócił się z widoczną gołym okiem
młodością. Oczy były małe i zaczerwienione jak u starego człowieka. Skóra twarzy sprawiała
wrażenie maski, była obwisła i matowa. Conan zauważył zielonkawą plamę pod dolną wargą
swego pogromcy. Pod wpływem spojrzenia barbarzyńcy człowiek odwrócił się jakby w

zawstydzeniu i otarł usta aksamitnym rękawem.
— Musisz nauczyć się panować nad sobą, Gulbando. Ten człowiek jest wartościowym
narzędziem. Jeśli dobrze traktujesz swoje narzędzia, to będą ci dobrze służyć.
Czarny człowiek ponownie odwrócił się w stronę Conana, wyciągnął z zanadrza
koronkową chustkę i delikatnie otarł nią krwawe przedramię Cymmerianina. Potem zwinął ją
pieczołowicie i włożył do kieszeni. Wpatrywał się w Conana swymi ciemnymi oczami,
pełnymi jakiegoś bezgranicznego uczucia.
— Jestem Shakar z Keshanu. Czy mnie znasz?
— Nie, ale musisz być jeszcze jednym z tych, co chcą zostać przybocznym magikiem
króla Sumuabiego. Co mi zrobiłeś?
— Jak na barbarzyńcę nie jesteś w ciemię bity. Rozbiłem na twej piersi szklaną kulkę.
Kulka była wypełniona słabym destylatem z Czarnego Lotosu. Jego opary powodują utratę
przytomności, ale nie wyrządzają żadnej trwałej krzywdy. Jednak przez jakiś czas możesz
czuć się skołowany i chory. Mam nadzieję, że to ci nie przeszkodzi w misji dzisiejszej nocy.
Conan splunął pod nogi Shakara.
— Weź pieska pokojowego na swoje posyłki. — Machnął głową w stronę Gulbandy. —
Nie będę ci służył.
Shakar pokiwał głową w zamyśleniu, splótł dłonie i odwrócił się od więźnia. Podszedł do
niskiej komódki ustawionej przy jednej z marmurowych ścian.
— Kapłani Keshii niezbyt mnie lubią — powiedział w zamyśleniu. — Bardzo utrudniali
mi życie. Więc przed opuszczeniem miasta ukradłem im pewną wiedzę. Wiedzę i kilka
drogocennych rzeczy, aby ułatwić sobie życie poza Keshanem. Szklane kulki są jedną z tych
rzeczy, jakie zdobyłem. A to jest inna. — Shakar wyprostował się i wyciągnął ręce w stronę
Conana.
Z każdej z pięści zwisał amulet wielkości i kształtu kurzego jaja. Miały barwę matowego
mosiądzu i było na nich zapisane po jednej czarnej, wijącej się runie. Miast na łańcuszku,
każdy z amuletów kołysał się na elastycznej pętli z cienkiego złotego drutu. Shakar szybkim
ruchem zarzucił jedną z pętli na szyję Conana i puścił ją. Dziwny wisior opadł ciężko na pierś
Cymmerianina. Czarnoskóry czarownik pochylił się do przodu i wyciągnął długie włosy
barbarzyńcy spod otaczającego je drutu, aż metal spoczął bezpośrednio na ciele.
— Dobrze — mamrotał. — Dobrze. — Głaskał pieszczotliwie amulet. Nagle oczy mu
zwęziły się, wargi zacisnęły, a on sam pochylił się gwałtownie i wbił wzrok prosto w twarz
Conana.
— Hie Vakallar–Ftagn — zaszeleścił głosem, przypominającym przegarnianie suchych
liści.
Conan zesztywniał. Druciany naszyjnik zaczął zaciskać się wokół jego karku, póki
nieprzyjemny zimny amulet nie spoczął w zagłębieniu jego szyi. Dreszcz przerażenia
przebiegł po plecach barbarzyńcy. Shakar wyprostował się i szeroko uśmiechnął z
satysfakcją. Drugi amulet trzymał w wyciągniętej ręce z dala od swego odzianego w aksamit
ciała.
— Teraz zrobisz to, czego żądam, barbarzyńco. Musisz to zrobić, bo w przeciwnym razie
postradasz życie. Tej nocy pójdziesz do posiadłości Lady Zelandry, uśmiercisz ją i ukradniesz
dla mnie jej srebrną szkatułkę. Przyniesiesz ją tu najpóźniej o świcie, albo pogadam z twoim
amuletem.
Drugi wisior, trzymany przez Shakara, obracał się powoli na drucie. Człowiek w zieleni
wbił wzrok w amulet i rzekł.
— Hie Vakallar–Nectos — jego głos zamarł i zapadła pełna wyczekiwania cisza. Wtem
kołyszący się amulet rozbłysnął białym żarem i ostry, skwierczący dźwięk wypełnił komnatę.
Fala gorąca uderzyła w twarz Conana, jak żar bijący z otwartego paleniska. Ognista jasność
ukłuła go w oczy. W jednej chwili amulet zawisł na swym drucie jak stopiona kropla o

trudnym do zniesienia blasku, a potem stopniał jasną strugą na wypolerowaną podłogę.
Zaczęły unosić się smugi gryzącego dymu, gdy płynny metal wżerał się w marmur. Po
pewnym czasie wypalił się pozostawiając głębokie bruzdy w podłodze. Przeraźliwy chichot
wyrwał się z ust Shakara.
— Na Damballaha! Odrażająca śmierć, czyż nie? Jeśli nie wrócisz do świtu, wypowiem
zaklęcie. Jeśli spróbujesz usunąć amulet, zapłonie sam z siebie. Jeśli mi w czymś uchybisz,
wypowiem zaklęcie. Czyś zrozumiał? — Szaleńczy triumf drżał w głosie czarownika.
Gulbanda poruszył się niespokojnie w kącie. — Uwolnij go — polecił Shakar.
— Panie? — Gulbanda wahał się i Shakar w gwałtownej furii obrócił się w jego stronę.
— Teraz, głupcze! — Wojownik przyskoczył do boku Conana i pochylił się, by wykonać
polecenie. Po chwili barbarzyńca był uwolniony, przynajmniej od stalowego krzesła.
Przeciągnął się potężnie i pochylił, by rozetrzeć nogi w miejscach, w których okowy wpijały
mu się w ciało.
— Czy znasz ulicę Siedmiu Róż? — zapytał czarnoskóry czarodziej.
Conan przytaknął.
— To tam, gdzie składują dostawy wina z Kyros.
— To dzielnica magazynów. Dom Zelandry jest w części mieszkalnej, na drugim końcu
ulicy, po przeciwnej stronie miasta. To szacowny rejon i często patrolowany przez straż
miejską.
— Jest tam bardzo wysoki mur — dodał chłodno Gulbanda. — Gładki mur. — Conan
spojrzał strażnikowi w oczy wzrokiem zimnym i twardym jak klinga sztyletu.
— Chcę swój miecz — oświadczył.
Shakar skinął głową.
— Oczywiście. Przynieś go, Gulbando. — Przez chwilę wojownik się wahał, a potem
szybko wyszedł z pokoju. Czarny mag popatrzył na Conana i w błagalnym geście uniósł swe
okryte rękawiczkami dłonie.
— Czy chcesz jeszcze raz zobaczyć mapę?
— Nie. Czy dajesz mi słowo, że jeśli przyniosę ci szkatułkę, to zdejmiesz mi to coś? —
Barbarzyńca dotknął z odrazą amuletu na szyi, jakby to był wąż.
— Przysięgam. A jeśli zdarzy się, że nie uśmiercisz tej kobiety, to mimo wszystko uwolnię
cię, jeśli tylko przyniesiesz mi szkatułkę. Muszę ją mieć. Czy zrozumiałeś?
Cymmerianin odsłonił zęby w krzywym uśmiechu.
— Rozumiem wystarczająco dobrze.
— Jeszcze jedno, barbarzyńco, czy znasz Shemitę, zwanego Eldredem Kupcem? — Shakar
uważnie obserwował reakcję Conana i był wyraźnie rozczarowany jego odpowiedzią.
— Nie. Pierwsze słyszę. Czy to jeszcze jeden z twoich konkurentów do stanowiska
nadwornego czarnoksiężnika króla?
— Nie. To nie twoja sprawa. — Właśnie wrócił Gulbanda, niosąc miecz i pochwę Conana.
Cisnął w stronę Cymmerianina, który chwycił je w powietrzu i przytroczył do pasa idąc w
stronę ogrodu.
— Pamiętaj o amulecie. Nie zawiedź mnie — zawołał Shakar, ale Conan już rozpłynął się
w mrokach nocy.

V

Wielki furgon sunął ociężale ulicą Siedmiu Róż, pogrążoną w ciemnościach
bezksiężycowej nocy. Koła o grubych szprychach ugięły się na kocich łbach, gdy woźnica
skierował swój zaprzęg za róg. Na wozie leżały niezgrabnie dwie olbrzymie beczki, a ich
ciężar powodował, że powóz niepokojąco się uginał. Woźnica ponaglał swoje zmęczone
konie i skupiony na tym nie zauważył cienia, który wyłonił się z mroku zaułka, by ukradkiem

przebiec po bruku, wskoczyć na beczkę, znajdującą się z tyłu, i przywrzeć do niej jak kot.
Trzymał się zakrzywionej powierzchni wielkiej baryły dzięki potężnej sile swych ramion, a
furgon pracowicie kontynuował jazdę.
Za następną przecznicą, po lewej stronie ulicy pojawił się wysoki mur. Widząc go,
mężczyzna podciągnął się zręcznie na górę beczki i przykucnął, prężąc się do skoku. Wyjął
lekki skórzany hełm, który miał zatknięty za pasem i nasunął go na głowę.
Furgon zakołysał się i przysunął bliżej muru. Koła zazgrzytały o krawężnik i mężczyzna
skoczył, wybijając się w górę z całą siłą swych silnych nóg. Wystrzelił w stronę muru, jak
strzała z kuszy. Ciało z wielką siłą trafiło w mur, a dłonie płasko przylgnęły do zimnego
kamienia i jedynie czubki palców znalazły oparcie, wbijając się w szczyt muru. Zawisł tak na
chwilę, wciągając ze świstem powietrze przez zaciśnięte zęby. Potem podciągnął się,
przerzucił jedną nogę i wciągnął na górę, tak że po chwili leżał wyciągnięty już na szczycie
muru. Przez chwilę czekał nieruchomo, aż przejdzie mu fala zawrotów głowy. Wyglądało na
to, że działanie narkotyku Shakara z Keshanu nie do końca minęło. Próbując otrząsnąć się z
uporczywych mdłości, potrząsnął głową jak zaniepokojony lew i spojrzał w ciemność poniżej.
Pod nim, w cieniu, rozciągał się wypielęgnowany ogród. Zarysy drzew i krzewów
prowadziły łagodną, widowiskową pochyłością ku eleganckiej willi, która wyłaniała się na tle
gwiazd jako nie oświetlona i kanciasta sylwetka. Delikatny wietrzyk niósł z sobą aromat
kwiatów.
Conan stanął na wąskim szczycie muru. Nie bacząc na wysokość, pobiegł chyżo wzdłuż do
miejsca, gdzie wysokie drzewo wysuwało gałęzie w pobliże muru. Przycupnął, przypatrując
się badawczo drzewu, .a potem skoczył nagle przed siebie i w dół, by żelaznymi palcami
chwycić mocny konar. Liście zatrzęsły się i zaszumiały, gdy gałąź najpierw ugięła się pod
jego ciężarem, a potem sprężyście wyprostowała. Cymmerianin spojrzał w dół i puścił konar.
Spadł, uderzył o ziemię i potoczył się w zroszoną trawę. Stanął na nogi w lekkim
przykucnięciu — z dłonią na rękojeści miecza i bojowo wypatrując w ciemności śladów
nieprzyjaciela.
Był sam. Przed nim na dobrze utrzymanym trawniku dwie kępy krzaków obramowywały
wysypaną białym żwirem ścieżkę, która jaśniała matowo w świetle gwiazd. Ścieżka wiodła
pod górę, do domu Lady Zelandry. Barbarzyńca posuwał się wzdłuż ścieżki, skradając w
cieniu tak cicho, jak polujący wilk. Brzegiem przylegającego do domu, wykładanego płytami
dziedzińca Conan zbliżył się do ciemnego okna i zamarł w pół kroku.
Żwir ścieżki zachrzęścił pod czyimiś stopami. Conan skulił się w cieniu żywopłotu, a jego
dłoń ponownie zacisnęła się na rękojeści miecza. Na tle ścieżki pojawiło się dwóch
umundurowanych mężczyzn. Rozmawiali cicho, ale głosy niosły się w nocnym powietrzu.
Cymmerianin przykucnął nieruchomo, gdy oni zatrzymali się nagle nie dalej niż dziesięć
kroków od niego. Mężczyźni nosili lekkie półpancerze, mieli przypasane krótkie miecze, a
większy z nich taszczył na ramieniu długi haczykowaty dziryt. Ciało Conana napięło się,
gotowe do natychmiastowej walki. Ten niosący dziryt wyciągnął jednak spod płaszcza bukłak
z winem, łyknął zdrowo i podał swemu towarzyszowi. Drugi napił się i zwrócił bukłak, w
objawie dobrego humoru klepiąc swego kompana po plecach. Następnie ruszyli dalej ścieżką,
nie mając nawet pojęcia, jak bliscy byli śmierci.
Conan odprężył się i jeszcze raz odczuł delikatny zawrót głowy. Klął pod nosem, życząc
nagłej śmierci wszystkim niekompetentnym adeptom czarnej magii. Gdy atak minął, podkradł
się cicho po trawie do okna. Okiennice były szeroko otwarte, by pozwolić chłodnemu
nocnemu powietrzu dotrzeć do nagrzanego w ciągu dnia wnętrza. Były też kraty, ale cienkie.
Lekki hałas był nie do uniknięcia, lecz Conan działał powoli i z wielką rozwagą, starał się
raczej, rozginać pręty niż wyrywać z muru. Wkrótce uzyskał przestrzeń wystarczająco
szeroką, by móc się przecisnąć. Dla pewności spojrzał za siebie i wśliznął się przez okno do
wnętrza rezydencji Lady Zelandry.

Znalazł się w długim hallu, oświetlonym pojedynczą świeczką. Podłoga była wyłożona
grubym dywanem, a ściany pokrywały kosztowne, vendhyańskie gobeliny. Powietrze
przesycał słaby zapach drewna sandałowego. Cisza okrywała rezydencję grubym całunem.
Przypominając sobie plan rezydencji, który pokazał mu Shakar, Conan obrał kierunek i
ruszył bezgłośnie wzdłuż słabo oświetlonego hallu. Wyciągnął miecz, w którym odbiło się
ciepłe światło świeczki. Korytarz skręcał w prawo. Na rogu, na niskim podeście stała
żłobkowana elegancka waza z khitaiskiej porcelany. Conan okrążył róg i ujrzał wykładany
boazerią hali, rozciągający się aż do serca domu. Kolejna samotna świeczka oświetlała
korytarz bursztynową poświatą.
W hallu stała sztywno kobieta i patrzyła na niego.
— Sza! — Conan opuścił miecz i uniósł palec do ust. — Chciałem powiedzieć, żebyś
nie…
Kobieta szybko sięgnęła za ciemną aureolę swych włosów i gwałtownie, z całą siłą
machnęła ręką do przodu. W stronę Conana wyleciał sztylet, rzucony fachowo i precyzyjnie.
— Na Croma! — Barbarzyńca obrócił się, dzięki czemu ostrze rozcięło jedynie jego
rękaw, miast wbić się między żebra. Sztylet do połowy zatopił się w drewnianej ścianie, o
pięć kroków za jego plecami.
Conan runął do przodu, dwoma długimi susami pokonując odległość między sobą i
kobietą. Wyciągniętą ręką uderzył ją w obojczyk, zbijając z nóg i rozciągając na wznak w
nieprzystojnej pozie. Miecz Cymmerianina zatoczył krótki łuk i zatrzymał się o włos od jej
odsłoniętej szyi. Zimna, wyostrzona stal spoczęła na jej pulsującym gardle.
— Sza! — powtórzył Conan z uśmiechem.
— Nikczemny złodzieju! — zasyczała kobieta. — Przeklęty zabójco! Zabij mnie i
skończmy z tym!
Barbarzyńca uniósł brwi. Była to piękna kobieta. I nie bała się. Jej gęste włosy rozrzucone
były na dywanie, jak hebanowy obłok, otaczający delikatną, prowokacyjnie drwiącą twarz. Jej
jasne oczy lśniły w półmroku jak wypolerowane opale.
— Nie mam ochoty krzywdzić ciebie ani nikogo innego w tym domu. — Conan odstąpił o
krok, trzymając jednak miecz poziomo nad powaloną kobietą, ale usuwając go z jej szyi.
Usiadła, wykrzywiając usta z pogardą.
— Więc jesteś szaleńcem.
— Nie. Nie jestem tu z własnej woli. Na szali jest moje życie. Jeśli mi pomożesz, to rychło
odejdę. — Dłoń Conana powędrowała do okropnego amuletu przydrutowanego do jego
gardła. Ciemnowłosa kobieta ukucnęła i przyjrzała mu się spokojnie.
— Będę krzyczeć. Nie boję się śmierci.
— Więc czemu szepczesz?
Na chwilę zamilkła.
— Czego tu szukasz? — spytała niespodziewanie, a jej głos był nieco głośniejszy i
bardziej ożywiony niż poprzednio. — Czy jesteś tu sam? Jak mogę ci pomóc? — Conan
zauważył, że jej wzrok przenosił się z jego twarzy do punktu znajdującego się gdzieś nad jego
prawym ramieniem. Spoza pleców dobiegło go ledwie dosłyszalne skrzypnięcie deski w
podłodze.
Conan obrócił się i otrzymał w głowę cios tak potężny, że zsunął mu z głowy hełm, a on
sam zatoczył się na oślep. Uderzył ramieniem o ścianę z takim impetem, że miał wrażenie, iż
dom zachwiał się w posadach. Piekąca strużka krwi zalała jego lewe oko. Barbarzyńca,
warcząc wściekle, machnął na oślep mieczem w prawo i lewo, ale ostrze na nic nie natrafiło.
Zamrugał, strząsając krew z twarzy.
Po drugiej stronie hallu stał nagi do pasa gigantyczny mężczyzna. Światło świeczki
odbijało się na jego skórze, wyczarowując żółte odblaski na mocnych ramionach i piersi,
która przechodziła w silny i twardy brzuch. Głowa mężczyzny była wygolona, a rysy twarzy

świadczyły, że był Khitajczykiem czystej krwi. W dłoniach trzymał krótką, drewnianą pałkę,
nabijaną żelaznymi ćwiekami. Mężczyzna w milczeniu wywijał niedbale pałką — skośne
oczy błyszczały i miały zimny wyraz.
Rozjuszony Conan uderzył, wkładając w atak tyle gwałtowności, że mało brakowało, a
Khitajczyk nadziałby sięnajego miecz. Zgrabnym unikiem muskularnego ciała Khitajczyk
odtrącił klingę barbarzyńcy na bok, tak że całą długością przejechała po drewnianej pałce
rozrzucając dookoła drzazgi. Conan nie mógł powstrzymać impetu i rąbnął z całąsiłąw
nieprzyjaciela. Zaczęli się mocować, a Khitajczyk próbował unieruchomić rękę, w której
Conan trzymał miecz.
Conan zacharczał, wydarł się z potężnego uścisku i skierował swą przypominającą młot
kowalski pięść w stronę twarzy wroga. Zaskoczony Khitajczyk zareagował jednak
prawidłowo, próbując przewrócić się przy ciosie. Gdyby tego nie zrobił, mógłby mieć
przetrącony kark. Ale nawet osłabione uderzenie powaliło go na kolana i krew zaczęła
ściekać po jego wargach.
Gdy Cymmerianin wyrzucił w górę miecz, by zadać śmiertelny cios, straszliwe uderzenie
rąbnęło go w potylicę. Conan ujrzał nagle gwiazdy, upadł, a jego miecz walnął o podłogę.
Resztką nadludzkiego wysiłku barbarzyńca przekręcił się na wznak. Przez mgłę ujrzał
ciemnowłosą kobietę, wpatrującą się w niego i kurczowo ściskającą masywne krzesło. Obie
nogi obsypane były drzazgami. Piekący słodkawy smak mikstury Shakara wpełzał do jego
gardła. Conan próbował podnieść się, ale poczuł zawrót głowy oraz mdłości dobywające się
gdzieś z wnętrza ciała. Wymacał swój miecz, położył dłoń na rękojeści i odpłynął pogrążając
się w ciemności.

VI

Poczuł, że ma w ustach stęchłą słomę. W miejscu, gdzie leżał, podłoga była wysypana
spleśniałą podściółką. Conan splunął z wysiłkiem, usiadł, znowu splunął i oparł się plecami o
wilgotną, kamienną ścianę. Głowę miał obolałą, myśli plątały mu się, ale najpierw sięgnął
rękami do gardła.
Śmiercionośny amulet Shakara wciąż był na miejscu, wciąż obiecując powolną,
płomienistą śmierć. Conan ostrożnie obmacał palcami swą sponiewieraną głowę. Zaschnięta
krew skleiła jego włosy na dwóch, wyraźnie wyczuwalnych guzach. Dotknął ich czubkami
palców i skrzywił się z bólu, ale nie znalazł żadnych poważniejszych uszkodzeń. Nieco
uspokojony skierował wzrok na swe więzienie.
Była to wąska cela bez okna, nieco dłuższa niż wyciągnięte ciało wysokiego mężczyzny, a
szeroka na tyle, że dwóch mężczyzn mogło w niej stanąć ramię w ramię. Drzwi zrobione były
z grubych stalowych prętów, z których obłaziły płaty czerwonej rdzy.
Conan był ciekaw, ile czasu zostało mu do rana. Poczuł bezdenną pustkę w brzuchu.
Zostać spopielonym na pył przez magię, gdy jest uwięziony w klatce jak bezradne zwierzę, to
nie była śmierć godna wojownika.
Pręty były zbyt grube, by je odgiąć, a zawiasy zbyt głęboko osadzone w kamieniu, by dały
się wyrwać. Barbarzyńca powoli uniósł się na nogach, wpatrując w pręty i zaciskając pięści,
aż ścięgna wystąpiły mu na wierzchu dłoni. Wola wolności Conana była tak silna i
instynktowna, jak u osaczonego wilka. Nieważne, czy to coś pomoże — będzie szarpał kraty
swego więzienia, póki amulet nie spali mu gardła.
Nozdrza Cymmerianina poruszyły się, gdy podszedł do drzwi celi i przez szpary w
pordzewiałej kracie spoglądał w półmrok.
— Kto tu jest? — burknął.
W mroku korytarza na zewnątrz ledwie widać było sylwetkę kobiety, którą wcześniej
spotkał w hallu rezydencji. Cofnęła się od kraty i bladą dłoń położyła na ustach.

— Skąd wiedziałeś, że tu jestem? — wyjąkała.
— Twoje włosy pachną. Ten zapach nie pasuje do tej nory.
Kobieta chwilę poszukała czegoś przy swoim pasie i nagle błysnęła iskierka krzesiwa.
Maleńki złoty płomyczek zaczął pełgać po knocie lampy oliwnej, którą trzymała w ręku.
— Jak się zwiesz? — spytała pewniejszym głosem.
— Conan.
Łagodne światło oświetliło kobietę w całości, jej błyszcząca śniada skóra miała barwę
kremową. Ciemne getry przylegały do kształtnych nóg. Prosta brązowa tunika była ściągnięta
pasem w talii i rozchylona przy szyi.
— Wypuść mnie — zagrzmiał Cymmerianin nie zważając na okoliczności. Jego wzrok
przykuwała wyjątkowa uroda, bujne, luźno opadające czarne włosy oraz subtelny owal jej
twarzy.
— Osobliwe imię — jej spojrzenie zdawało się przebijać żelazne drzwi celi i wędrować po
Cymmerianinie z nienasyconą ciekawością.
— Jeśli mnie nie uwolnisz przed świtem, imię to będzie należało do nieboszczyka —
powiedział Conan.
—Więc zostało ci jeszcze kilka godzin życia. Kim jesteś, złodzieju? — Barbarzyńca
ciężko westchnął i rozdrażniony chwycił pręty drzwi obiema rękami.
— Jestem Conan, Cymmerianin.
— Cóż to za złodziej, który wdziera się do domu sławnej czarodziejki, a potem ma
skrupuły, by zabić tego, kto go nakrył? — Maleńki płomień lampy oliwnej odbijał się w jej
oczach.
— Posłuchaj, kobieto. Ten amulet został umieszczony na mojej szyi przez Shakara z
Keshanu. Polecił mi włamać się do tego domu i ukraść małą srebrną skrzyneczkę. Jeśli nie
powrócę do niego ze szkatułką przed świtem, jego amulet uśmierci mnie ogniem piekielnym.
Uwolnij mnie, a klnę się na Croma, że nie zrobię nic, co mogłoby skrzywdzić mieszkańców
tego domu. Powrócę do Shakara bez twojej szkatułki i swym mieczem namówię go, by zdjął
ze mnie amulet.
Kobieta zmarszczyła brwi, słuchając to z zainteresowaniem, to ze sceptycyzmem. Uniosła
lampę w górę, by lepiej przyjrzeć się amuletowi Shakara, a Conan z przejęciem wpatrywał się
w nią i oczekiwał odpowiedzi.
— Srebrna szkatułka — mruczała. — A czegóż Shakar z Keshanu może chcieć od srebrnej
szkatułki mojej pani?
— A niech Hanuman porwie wszystkie srebrne szkatułki! — wybuchnął Cymmerianin. —
Ani wiem, ani mnie to obchodzi, jakie szaleńcze plany ma Shakar wobec skarbów Zelandry.
Wiem tylko, że czarodziejska zabawka tego sukinsyna zabije mnie, jeśli go nie zmuszę, by ją
ze mnie zdjął. Uwolnij mnie! Czyż nie oszczędziłem cię, gdyś leżała u mych stóp z klingą na
gardle?
Kobieta milczała, patrząc na niego spokojnie przez żelazne drzwi. Conan zaczął
zastanawiać się, jak długo stała przed jego celą, nim ją zauważył.
Kobieta sięgnęła ręką za głowę i wyciągnęła sztylet umieszczony na karku. Zważyła go w
dłoni, podrzuciła i złapała za rękojeść.
— Jestem Neesa, skryba i osobista strażniczka Lady Zelandry. Potrafię rzucać tym
sztyletem z dużą wprawą.
— Dobrze o tym wiem — warknął Conan, czując małą iskierkę nadziei.
— Heng Shih chciałby cię potrzymać do rana, aby nie niepokoić pani. Ale ja myślę zabrać
cię do Lady Zelandry, żebyś opowiedział jej swoją historię. Czy przysięgasz na swych
bogów, że nie spróbujesz mnie skrzywdzić ani uciec, jeśli wypuszczę cię z celi.
— Masz na to słowo Cymmerianina.
Neesa schowała sztylet, obróciła się i zdjęła z kołka na ścianie kajdany. Podała je przez

otwór w kracie, a Conan wziął je bez słowa. Zrobione były z dobrze naoliwionej stali i
połączone trzema zwykłymi, grubymi łańcuchami. Cymmerianin kolejno zamykał kajdany na
swych nadgarstkach. Zatrzaskiwały się z metalicznym dźwiękiem, który w wąskiej kamiennej
celi brzmiał nieproporcjonalnie głośno. Gdy spojrzał w górę, jego oczy na długą chwilę
spotkały się z oczami kobiety.
Neesa nie potrafiłaby nazwać tego, co ujrzała w oczach barbarzyńcy, ale bez wahania
sięgnęła po pęk kluczy wiszący na innym kołku. Klucz w zamku obrócił się ze zgrzytem i
drzwi niemiłosiernie skrzypiąc stanęły otworem. Potężny Cymmerianim przez chwilę
zatrzymał się w kamiennym portalu i wyszedł na korytarz. Neesa poczuła nagle strach, który
zaraz zniknął, gdy spojrzała na twarz Conana. Szczerzył zęby w szerokim uśmiechu.
— Prowadź — rzekł. — Na Croma, jak to dobrze wiedzieć, że tej przeklętej nocy
szczęście nie całkiem mnie opuściło.

VII

Shakar z Keshanu krążył niespokojnie w czterech ścianach swej marmurowej sypialni.
Chodził od osłoniętego baldachimem i zarzuconego jedwabiami oraz egzotycznymi futrami
łoża, po nie osłoniętej marmurowej podłodze, do okrągłego stołu z rzeźbionego i
polerowanego dębu. Na stole — oprócz stojącej na środku, misternie wykonanej srebrnej
szkatułki — nie było nic innego. Czarnoskóry czarodziej zatrzymał się, wpatrując nieruchomo
w szkatułkę. Tym razem nie potrafił się obrócić, by kontynuować nerwowy spacer. Zamiast
tego rozpostarł nie okryte rękawiczką palce. Na dłoni miał siatkę żył tak wystających, jak u
człowieka dwukrotnie starszego. Rękę położył ze czcią na wieczku srebrnej skrzyneczki. Gdy
ją otwierał, dreszcz przeszedł przez jego ciało.
Wewnętrzna powierzchnia szkatułki była wypolerowana do lustrzanego połysku. W
jednym z rogów znajdowała się mała kupka proszku o kolorze ciemnej zieleni, jak igły
północnej sosny. Obok spoczywała mała srebrna łyżeczka, taka jak do karmienia niemowląt.
Shakar patrzył pożądliwie na szmaragdowy proszek. W grymasie odsłonił pożółkłe zęby aż
po dziąsła.
— Tak mało zostało — westchnął. Opuścił wieczko i odwrócił się gwałtownie, by
powrócić do przemierzania pokoju. Doszedł do łoża, obrócił się z impetem, aż szata
zaświstała na wypolerowanej podłodze, i zrozumiał, że jego zamysł obraca się wniwecz.
Srebrne pudełko magicznie pociągało go do siebie, aż stanął i podniósł wieczko. Desperacko i
chciwie chwycił łyżeczkę dłonią.
W tym momencie fala różowego światła zatańczyła na nagiej ścianie, tuż za stołem. Shakar
zesztywniał przepełniony obawą, że pożądanie szmaragdowego pyłu zmąciło mu umysł. Z
wolna przez ściany jego sypialni zaczęły przepływać strugi wielobarwnego światła. Zaczęły
splatać się ze sobą, przemieniając w świetlistą mgłę. Wkrótce tęczowa mgła zajęła całą
ścianę. Shakar patrzył w niemym zadziwieniu, jak kolory przygasają, a pojawia się jaśniejące,
białe światło. Zmaterializowała się tam ciemna postać mężczyzny, zawieszona nieruchomo w
bladym blasku fosforyzującej mgiełki. Głowa — ciemna i pozbawiona rysów jak u cienia —
zwróciła się w stronę Shakara i zaczęła mu się przyglądać.
— Słodki Secie! — Czarny czarodziej chwiejnie cofnął się o krok, uniósł do ust łyżeczkę
pełną zielonego proszku i wysypał na język.
Jego ciałem wstrząsnęło szarpnięcie jak pod wpływem silnego ciosu, a łyżeczka upadła,
wesoło dzwoniąc o marmurową podłogę. Bezładny jęk szaleństwa wyrwał się z jego ust i
rozbrzmiał w ciszy pokoju. Dzika siła napełniła jego wyczerpane członki, a twarz zajaśniała
szatańską wesołością.
— Wtargnąłeś do mych komnat i zginiesz, głupcze! — zawył Shakar. Jego ręce wykreślały
w powietrzu złożone znaki. Na koniec lewa dłoń strzeliła palcami i zmieniła się w

haczykowaty szpon. Wyciągnął go w kierunku unoszącej się w świetlistym obłoku postaci i
wyszczekał szereg gardłowych sylab, słów w języku, który był już starożytny na długo przed
pochłonięciem Atlantydy przez wody oceanu.
Wokół jego lewego nadgarstka zmaterializował się zwiewny pierścień wirującej
ciemności. Ostre igły białego światła zamrugały w czarnym kręgu, a promieniujący z niego,
przenikliwy chłód, zmienił dyszący oddech Shakara w pióropusze pary. Ręka Keshańczyka
cofnęła się i natychmiast wystrzeliła do przodu, ciskając czarnym pierścieniem tak, jak rzuca
się kamieniem. Pierścień z niedużą prędkością ruszył w stronę postaci.
Wśród jasnych oparów postać leniwie uniosła swą rękę–cień, natrafiając na czarny krąg,
który rozerwał się na blednące, czarne smużki.
Shakar głośno łapał oddech. Napastnik tak po prostu, niedbale strząsnął z siebie
najbardziej śmiercionośne ze śmiertelnych zaklęć jego repertuaru. Bezbarwny, metaliczny
śmiech wydobył się z zawieszonej w powietrzu sylwetki i światłość oświetliła dotąd
pozbawioną rysów maskę ciemności. Pojawiła się twarz, a była to twarz, którą Shakar z
Keshanu dobrze znał.
— Eldred! — wyjęczał. — Czemu mnie dręczysz? — Padł na kolana, a dłonie wyciągnął
w proszącym geście. — Muszę mieć więcej lotosu! Wszystko, co mam, jest twoje! Czego ode
mnie chcesz? Co muszę zrobić, Eldredzie?
Świetlna mgła zaczęła zmniejszać się, ciemniejąc na brzegach i skrywając przed wzrokiem
ciemną postać. Głos Shakara narastał w szaleńczej desperacji.
— Eldredzie! Nie opuszczaj mnie! — Ale czarodziejska zjawa kurczyła się i malała, aż
zamieniła w oderwane pasemka rozproszonego oparu.
Shakar stał teraz twarzą do gładkiej marmurowej ściany. Gorące łzy zakręciły się w oczach
i spłynęły po zapadłych policzkach czarownika, który nie mógł ich powstrzymać.
Ktoś stał za drzwiami.
— Panie! Panie, co cię niepokoi? — Przytłumiony głos Gulbandy przedzierał się przez
ciężkie skrzydła drzwi. — Czy źle się czujesz, panie? — Shakar stał na chwiejących się
nogach, ocierając twarz aksamitnym rękawem.
— Wejdź, Gulbando. Wszystko w porządku. Miałem… zły sen. Odwrócił twarz od drzwi,
przez które wszedł brodaty strażnik przyboczny i rozglądał się trochę rozbawiony po sypialni.
Oczy Gulbandy zwęziły się, gdy ujrzał otwartą srebrną szkatułkę. Shakar już zapanował nad
swą twarzą, ale nie odwracał jej jeszcze w stronę swego sługi. Odchrząknął.
— Czy Cymmerianin powrócił?
— Nie, panie. Natychmiast cię o tym powiadomię. Ale do świtu pozostały jeszcze cztery
godziny.
— Barbarzyńcy ciągle jeszcze może się powieść. Nie wygląda na człowieka, któremu ławo
można pokrzyżować plany. Więc udaj się do domu Lady Zelandry i miej baczenie na bramy.
On może potrzebować twojej pomocy przy ucieczce. Idź zaraz.
Gulbanda wykrzywił się z dezaprobatą, jego blizna błysnęła blado pośród czarnej brody,
lecz skłonił się posłusznie. Wychodząc z pokoju czarno opancerzony strażnik przyboczny
zawahał się przy drzwiach.
— Panie, czy jeśli on wróci bez szkatułki albo nawet z nią, to będę mógł mieć go dla
siebie? Miną miesiące, nim w ogóle będę mógł władać mieczem. Słudze tak wiernemu, jak ja
przydałaby się mała nagroda.
— Jeśli nie wróci, uśmiercę go swoim amuletem. Jeśli jednak wróci do tego domu, to jest
twój, wierny Gulbando.
Strażnik uśmiechnął się szeroko z nie skrywaną rozkoszą.
— Dzięki ci, panie. Chcę go mieć znowu na krześle, by pożałował, że pozbawił mnie
palców.
— Dobranoc, Gulbando.

Drzwi się zamknęły i Shakar pozostał samotny w swej sypialni. Podszedł powoli do łoża i
usiadł. Jego ciało było ociężałe ze znużenia, ale umysł wolny i rozpalony nagłą energią.
Postanowił usnąć, albo przynajmniej położyć się na chwilę dla odpoczynku, ale się nie
poruszył. Siedział po prostu na krawędzi łoża z drżącymi dłońmi kurczowo zaciśniętymi na
kolanach. Próbował zatrzymać wzrok na posadzce między swymi stopami, ale jego spojrzenie
ciągle uciekało w stronę otwartej srebrnej szkatułki.

VIII

Conan z niewielkiego lochu podążał za Neesą, przez pełną pajęczyn piwnicę na wino, a
potem w górę, po wytartych kamiennych schodach. Przeszli przez ciche, oświetlone
świeczkami korytarze, aż dotarli do szerokich, dwuskrzydłowych drzwi, wyłożonych
płytkami z rzeźbionej kości słoniowej. Neesa położyła dłoń na ciężkich wierzejach i obróciła
się w stronę barbarzyńcy.
— Pani już się pewnie obudziła, ale jeśli jeszcze śpi, musisz zachowywać się cicho i
pozwolić, bym to ja ją obudziła. Wyrwana ze snu mogłaby porazić nas jakimś zaklęciem. —
Twarz Conana zamarła, gdy delikatnie zaczął gładzić dłonią amulet Shakara.
— Na Manannana, wygląda na to, że im bardziej staram się uniknąć czarów, tym bardziej
one mnie szukają — wymruczał. — Prowadź.
Drzwi rozchyliły się bezgłośnie, odsłaniając zdobny parawan, który osłaniał przed
spojrzeniem nie oświetlony pokój. Neesa wykonała próbny krok do środka i ciemność została
rozerwana błyskiem niesamowitego karmazynowego światła. Dwójka stojących na progu
komnaty została niespodzianie oświetlona tęczą jaśniejących barw. Z ciemności dobiegł
delikatny, kobiecy krzyk, na wpół przestraszony, na wpół zdziwiony. Usłyszawszy go Conan
i Neesa rzucili się do przodu, ominęli parawan i wpadli do komnaty Lady Zelandry, gdzie
zatrzymali się jak wryci, w niemym zdziwieniu.
Zamglone światło skrzyło się na ścianie, rozświetlając pokój poruszającym się blaskiem.
Zbytkowne łoże stało przy lewej ścianie, a po obu jego stronach znajdowały się półki
zapchane książkami. Obok łoża stały stoły i na nich również znajdowały się sterty książek. Na
łożu siedziała sztywno wyprostowana kobieta, owinięta białym obłokiem jedwabnego
prześcieradła. Wzrok miała wbity w ścianę przed sobą, gdzie przeplatały się mgliste pasemka
wielobarwnego światła, tworząc siatkę przezroczystego ognia. Kolory zniknęły i ściana stała
się płaszczyzną fosforyzującej mgły. Pojawił się tam złowieszczy cień.
Instynktowny strach Conana przed zjawiskami nadnaturalnymi chwycił go w swe groźne
szpony.
— Heng Shih! — krzyczała kobieta na łożu. — Heng Shih! Drzwi po przeciwnej stronie
komnaty rozwarły się gwałtownie i wpadł przez nie mężczyzna, hamując impet przy łożu. To
był olbrzymi Khitajczyk, z którym Conan walczył w korytarzu. W lewej dłoni dzierżył
drewnianą pałkę, a w prawej ciężki jatagan. W jego gładkiej klindze odbijało się złowieszcze
światło, w jakim skąpana była komnata. Trzymając przed sobą oba rodzaje oręża, Khitajczyk
ruszył beznamiętnie na zawieszony wśród światła, czarny cień.
— Stój! — krzyknęła kobieta. — Nie dotykaj go, Heng Shih. — Khitajczyk przestał
posuwać się do przodu, ale przesunął się w bok, aby stanąć pomiędzy czarodziejską zjawą a
kobietą na łożu.
— O, Lady Zelandro. Dowiodłaś, że twa mądrość jest równa twej urodzie. — Głos był
niski i dźwięczny. Nie był głośny, a jednak sprawiał wrażenie, że dociera do każdego
zakamarka pokoju. Conan cofnął się, jego wyćwiczone w puszczy zmysły mówiły mu, że to,
co sprawia wrażenie głosu, wcale nie jest dźwiękiem. Nie dochodził on z żadnego
określonego kierunku. Czarna postać przemawiała bezpośrednio do umysłu.
— Kim jesteś? Po co tu przyszedłeś? — Wyglądało na to, że kobieta w łożu jest bardziej

rozwścieczona niż przestraszona. Intruz, wyryty głęboko na tle ruchomego woalu białego
światła, zaśmiał się i ponownie przemówił.
— Znasz mnie jako Eldreda Kupca.
Kobieta mocno poruszona uklękła na łożu.
— Zabójco! Czy przybyłeś tu, by napawać się zagrożeniem mego życia? — rzekła
gniewnie.
— Wręcz przeciwnie, słodka pani, przybyłem zaofiarować ci życie. Jestem panem
Szmaragdowego Lotosu. Zasmakowałaś jego wielkiej mocy i zaznałaś jego śmiertelnych
wymagań. Właśnie odwiedziłem dom Shakara z Keshanu i obawiam się, że nie pociągnie on
dłużej niż dwa dni. Apetyt wzrasta mu w miarę wyczerpywania się jego zapasów. Wygląda na
to, że ty jesteś w o wiele lepszym zdrowiu, więc wnioskuję, że wykazujesz większe
opanowanie od Keshańczyka. Możesz przeżyć jeszcze tydzień lub dwa, ale wiedz, że bez
ciągłych dostaw mego lotosu jesteś zgubiona.
— Jaka jest twoja cena? — zapytała gorzko Zelandra. Cienista postać kontynuowała, jakby
w ogóle nie słyszała pytania.
— Szmaragdowy Lotos jest cudownym darem dla czarodziei. W swych praktykach
czarodziejskich doświadczyłaś ledwie drobnego ułamka tej mocy. Jego potęga jest
bezgraniczna. Przy wystarczającej ilości lotosu, mag może stać się wszechmocny, a ci, którzy
dali mu się uwieść i zostali porzuceni, muszą umrzeć. W przebraniu Eldreda Kupca dotarłem
do was obojga, do ciebie i Shakara z Keshanu. Dwoje drobnych czarodziei zaangażowanych
w śmieszne współzawodnictwo o to, które z nich uzyska przywilej zostania lokajem króla
Sumuabiego. Powab mitycznego Szmaragdowego Lotosu okazał się tak silny, jak się
spodziewałem. Sprzedałem ci go za psi grosz, ale oddałbym ci go darmo, gdybyś nie
zdecydowała się go kupić.
— Dlaczego? — w głosie Zelandry zaczęła znikać złość ustępując miejsca znudzeniu.
— Dlaczego? — Pasemka światła zapulsowały jasnością. — Ponieważ byłem ciekaw, jaką
mocą obdarzy cię tak mała ilość. Ponieważ byłem ciekaw, na jak długo ci tego wystarczy. Ale
przede wszystkim, ponieważ byłem ciekaw, jak długo pożyjesz, gdy ci się już skończy. Wiele
się nauczyłem od ciebie, słodka pani, i od Shakara z Keshanu. To wiedza, którą potrafię
efektywnie wykorzystać. Odnalazłem nasiona Szmaragdowego Lotosu, zaginione od czasów
czarnego Acheronu, i jestem teraz jego panem. Wzmocni mnie on i uśmierci moich wrogów.
Wszyscy magowie Stygii będą niedługo mieli możliwość zakosztować mego lotosu, a ci,
którzy to zrobią, będą musieli przyłączyć się do mego orszaku albo umrzeć. Czyż na to nie
wpadłaś, słodka pani? Będę dowodził legionem czarnoksiężników uzależnionych od lotosu, a
to co ich trzyma na uwięzi, mnie będzie dawało coraz większą moc. Któż może określić
granice mojej władzy? — Zamilkł, by lepiej poczuć smak tej chwili. — Jestem przeznaczony,
by stać się największą potęgą świata, Zelandro, lecz nie musisz się mnie bać. Nie przybyłem,
by cię uśmiercić. Chciałbym raczej zapytać, czy zechcesz, pani, dzielić ze mną tę moc?
— Kim jesteś? — spytała spokojnie.
Ruchoma ognista mgła usunęła się i zgasła w tle, a w zamian pojawiła się postać
wysokiego mężczyzny odzianego w szarą królewską szatę lamowaną gronostajem. Wielkie
szare oczy, osadzone w twarzy szlachetnej o ostrych rysach, uważnie mierzyły komnatę.
Kiedy nisko pokłonił się przed Lady Zelandra, otaczał go delikatny, złoty blask.
— Zwę się Ethram–Fal.
— Ethram–Fal! — głos Zelandry załamał się. — Słyszałam o tobie, Stygijczyku. Odrzutek
z Czarnego Kręgu. Dlaczego ukazujesz się jako normalny mężczyzna, a nie pokręcony karzeł,
jakim naprawdę jesteś?
— Suka! — Intruz o mało nie zadławił się z oburzenia. — Oferuję ci życie i miejsce przy
swoim boku, a ty ze mnie drwisz? — Słowa czarnoksiężnika rozbrzmiewały z coraz większą
siłą z powodu szoku i wściekłości.

Postać zaczęła zapadać się w sobie, aż ukazała obraz o wiele niższego, garbatego
mężczyzny w prostych szarych szatach. Wyłupiaste oczy patrzyły wściekle spod ciemnych,
krzaczastych brwi. Otaczająca go poświata zbladła i po chwili całkiem znikła, odsłaniając
pustynny skalny krajobraz, muskany pierwszymi promieniami brzasku. Bezpośrednio na lewo
od niego wyrastały ostre iglice z różowego kamienia, natomiast po prawej, aż po lazurowy
horyzont, rozciągał się niezwykle regularny masyw postrzępionych szczytów. Ethram–Fal
potrząsał zaciśniętymi pięściami, a jego wąskie usta trzęsły się w nieopanowanej furii.
— Powrócę do ciebie za trzy dni. Do tego czasu mój lotos zacieśni swój uścisk. Klnę się na
Pełzający Chaos, że jeszcze usłyszę, jak błagasz mnie o zgodę. A wtedy, na Seta, wtedy ja
zadecyduję, czy to ty jesteś mnie godna!
Obraz zgasł jak zdmuchnięta świeca, pozostawiając wszystkich czworo wpatrujących się w
pustą ścianę w nagle ciemnym pokoju.

IX

Lady Zelandra opadła z powrotem na poduszki, jakby zasłabła, a potem gwałtownie
usiadła i zakręciła dłonią w powietrzu. Osadzone w uchwytach na ścianie cztery pochodnie
zapłonęły jasnym, pomarańczowym płomieniem, zalewając komnatę światłem. Wciąż
wpatrywała się w ścianę.
— Niech go piekło pochłonie — powiedziała — i mnie też, za moją głupotę!
— Pani! — krzyknęła Neesa przemierzając sypialnię i ciągnąc Conana za ramię.
Khitajczyk Heng Shih zakręcił swym podwójnym orężem, migotliwa klinga jatagana ze
świstem przecinała powietrze. Nie mówił nic.
— A cóż to? — Lady Zelandra przerzuciła swe zgrabne, długie nogi nad pościelą i stanęła
na podłodze. Przysunęła się do Cymmerianina, zmrużyła oczy i zacisnęła wzgardliwie usta.
— Pani — rzekła Neesa — to jest Conan. Włamał się do domu, a Heng Shih i ja
zdołaliśmy go pokonać. Ma on do opowiedzenia interesującą historię. On jest…
— Pachołkiem Shakara — ucięła Zelandra. — Widać to po keshańskim amulecie na jego
szyi. Czy ten trzeciorzędny sztukmistrz jest aż tak zdesperowany, że wysyła barbarzyńskich
złodziei, by mnie obrabowali? Czego tu szukałeś, niedojdo?
Włosy Zelandry były czarne, proste i przyprószone srebrem. Choć była w mocno średnim
wieku, jej ciało wciąż było wyprostowane, jędrne i piękne w jedwabnej koszuli nocnej.
Przenikliwe czarne oczy przyglądały się nieproszonemu gościowi z wyraźnym obrzydzeniem.
— Nie jestem przyjacielem Shakara, pani. Jeśli znasz ten amulet, to musisz również znać
jego zastosowanie. Jeśli nie powrócę do Keshańczyka przed świtem, to płomienie odpalą mą
głowę od reszty ciała. Shakar wysłał mnie tu, bym ukradł ci srebrną szkatułkę. Nie miałem
wyboru w tym względzie.
— Oczywiście — wymruczała Zelandra, jakby mówiąc do siebie — bez większej ilości
lotosu ten łajdak umrze.
— Z tym przeklętym amuletem na swej szyi ja też umrę. — Głos Conana stał się
donośniejszy. — Zwolnij mnie, bym mógł chociaż spróbować siłą zmusić tego psa do zdjęcia
ze mnie amuletu. Przysięgam, że jeśli dasz mi tę szansę, to wspomogę cię przeciw
Stygijczykowi, który zwie się Ethram–Fal.
— Na Derketo, ależ ty masz tupet — Zelandra uśmiechnęła się przelotnie z ukrywanym
podziwem. — A w czym taki niedomyty dzikus, jak ty, może być pomocny w wojnie
czarnoksiężników?
Conan potrząsnął swą czarną grzywą z wyraźnym zniecierpliwieniem.
— Ten czarownik, który ukazał się na ścianie, ten, który ogłosił swe władanie nad rzeczą,
którą nazwał Szmaragdowym Lotosem. Wiem, gdzie może się znajdować.
Heng Shih zatknął jatagan za swą szeroką, żółtą szarfę, po czym zatrzepotał palcami

prawej ręki, jakby szybko rysował obrazki w powietrzu. Conan rozpoznał te ruchy, jako
formę języka migowego, ale nie miał najmniejszego pojęcia, jaki komunikat przekazywały.
— Być może — rzekła spokojnie Zelandra — ale kto to może wiedzieć?
Dwoma żwawymi krokami podeszła do Cymmerianina i położyła chłodną dłoń na jego
gardle i amulecie. Conan zacisnął zęby. Oczekując, że zaraz wystrzeli morderczy płomień,
zwalczył odruch strachu.
— Hie Nostratos–Valkallar — wyszeptała, gdy jej palce wsuwały się między jajowaty
amulet, a gardło Conana. Mięśnie twarzy barbarzyńcy stwardniały, ale nie poruszył się.
Czarodziejka uśmiechnęła się leniwie patrząc w napiętą twarz Conana i rzekła: — Hie
Nostratos–Nectos.
Przed oczami Conana buchnął biały ogień, gdy Zelandra zerwała mu amulet z szyi.
Cofnęła się z dłonią napełnioną wściekłą, płynną jasnością. Barbarzyńca obiema rękami
chwycił się za swą nagą szyję, gdy fala żaru zalała jego ciało.
— Na Croma i Ishtar! — wyrwało się przekleństwo z ust Conana. Czarodziejka otworzyła
swą dłoń, a ciekły metal spłynął jej po palcach jasnymi strużkami ściekając na podłogę.
Wyglądało to, jakby żar uciekał z jej palców, każda z kropel odskakiwała, by zaskwierczeć na
dywanie. Na dłoni nie został żaden ślad.
— To tylko zabawka — powiedziała. — A teraz mów, gdzie jest Ethram–Fal i jak
zdobyłeś tę, tak przydatną, informację? Jeśli kłamiesz, obmyślę ci taką śmierć, że amulet
uznasz za wyjątkowo miłosierny.
— Do diabła z tobą i twymi groźbami — burknął Conan. — Przez całą noc byłem
odurzany, bity i szantażowany. Powiedziałem, że wiem, gdzie on był i basta. Chciałbym się
napić.
Heng Shih zrobił krok do przodu, dzierżąc groźnie swą drewnianą pałkę. Conan stał w
miejscu, ciskając wzrokiem gromy, aż odezwała się Neesa.
— Podam trochę wina. Oczywiście za twoim pozwoleniem, pani?
— Oczywiście — powiedziała Zelandra, a na jej ustach znowu zaczął błądzić niewyraźny
uśmiech. — Po odurzaniu, biciu i szantażowaniu można poczuć pragnienie.
Neesa wypadła z pokoju. Heng Shih i Conan patrzyli na siebie spode łba, a Zelandra
badała wzrokiem barbarzyńcę, jakby zobaczyła go po raz pierwszy.
— Więc Khitajczyk jest niemy? — zapytał Conan, nieco się odprężając.
— Tak, aczkolwiek jego ręce i oręż potrafią być bardzo wymowne, gdy tego chce.
Conan ponuro pomasował swą potylicę.
— Jego pałka pogadała sobie z moją czaszką nieco wcześniej, chociaż myślę, że gdybym
nie odczuwał działania oparów narkotyków Shakara, to usłyszałbym, jak on skrada się za
moimi plecami. — Na okrągłej twarzy Heng Shih wykwitł wilczy uśmiech, a palce jego
prawej dłoni zaczęły migać w powietrzu.
— On mówi, że masz najtwardszą głowę ze wszystkich spotkanych przez niego ludzi —
powiedziała kwaśno Zelandra.
— Inni mówią to samo — odpowiedział Cymmerianin. — Powiedz mu, że jest
najszybszym z grubasów, jakich spotkałem.
Khitajczyk nasrożył się i wyprężył na całą wysokość, gdy Neesa powróciła do komnaty
niosąc srebrną tacę z butelką wina i wielki cynowy kufel z pokrywką.
— On doskonale cię zrozumiał — powiedziała Lady Zelandra.
— Tak też myślałem. — Conan zakutymi w kajdany rękami chwycił butelkę z tacy i
wyszarpnął zębami korek. Nie zważając, że podano mu kufel, pił prosto z szyjki. Łyknął kilka
dużych haustów i z westchnieniem ukontentowania oderwał ją od ust. Potem podszedł do
najbliższego stołu, ostrożnie odsunął książki na bok i siadł na brzegu. Tuląc butelkę
wyciągnął swe nogi daleko przed siebie i dawał do zrozumienia, że jest mu dobrze.
— Gdy tylko się odpowiednio odświeżysz, to może będziesz tak dobry i powiesz nam,

gdzie według twego przekonania można znaleźć Ethrama–Fala — ze zniecierpliwieniem
powiedziała Zelandra. Heng Shih na wszelki wypadek wyciągnął swój jatagan zza szarfy i z
zainteresowaniem zaczął badać jego ostrze kciukiem. Żadna z tych rzeczy nie skłoniła
Conana do pośpiechu. Z wielką przyjemnością pociągnął ostatni łyk i postawił butelkę na
stole obok siebie.
— Po tym, jak wyśmiałaś Stygijczyka i przybrał on swą prawdziwą postać, otoczenie za
jego plecami stało się tak wyraźne, jakbyśmy patrzyli przez szklane okno wprost na pustynię
— rzekł Cymmerianin.
— Rozzłościłam go i jego koncentracja osłabła — wyjaśniła Lady Zelandra. — I co z
tego?
— Gdy ukazała się pustynia — ciągnął cierpliwie Conan — zobaczyłem pasmo górskie.
Jest to szereg niewysokich szczytów, które ludzie zwą Smoczym Grzbietem.
— Widziałeś już kiedyś to pasmo? — zapytała z podziwem Neesa.
— Widziałem je dwukrotnie. Ostatnio dwa miesiące temu, gdy z Czarnych Królestw
jechałem z karawaną przez Stygię. Przedtem widziałem je po drodze do martwego miasta
demonów, zwanego Pteion.
— Byłeś w Pteion? — w świetle pochodni oczy Zelandry otworzyły się szerzej.
— Byłem tam raz — odrzekł Conan. — To miejsce, którego lepiej unikać. Ethram–Fal jest
we wschodniej Stygii, o kilka dni drogi od granicy Shem. Sądząc z położenia Smoczego
Grzbietu, znajduje się on na południe i na zachód od Pteion, ale co on robi na tym
zapomnianym przez bogów pustkowiu, Crom jeden wie. Daję ci słowo, że wszystko, co
powiedziałem, jest prawdą. A teraz, jeśli zechcesz usunąć te kajdany i oddać mi mój miecz,
powrócę do domu Shakara z Keshanu. I mogę ci obiecać, że po mych odwiedzinach nie
będzie on już niepokoił ani ciebie, ani nikogo innego, bo znajdzie się w piekle.
Na skinienie Zelandry Neesa wyszła naprzód, wyciągnęła ze swej tuniki mały kluczyk,
który wsunęła w kajdany Cymmerianina. Po chwili opadły z jego nadgarstków na podłogę.
— Barbarzyńco… — rzekła Zelandra. Zmieszała się, różowy rumieniec oblał jej oblicze, a
potem zaczęła od nowa. — Conanie, ten obszar Stygii jest mało znany. Nie mam zbyt wiele
czasu na szukanie wiarygodnego przewodnika. Jeśli powiedziesz mnie na te tereny, nie minie
cię wysoka nagroda.
— Ależ, pani — zawołała Neesa. Zelandra uciszyła ją władczym ruchem dłoni.
— A cóż innego mi pozostało? — powiedziała. — Czy mam tu siedzieć bezczynnie i
czekać na szaleństwo i śmierć? Albo może chciałabyś, abym uległa Ethramowi–Falowi?
— Nie, pani — wymamrotała Neesa, spuszczając wzrok. Heng Shih, beznamiętnie założył
ręce na piersi, a jego smutne oczy ujawniały wzruszenie.
— A swoją drogą, Conanie — kontynuowała Zelandra — Shakar wkrótce umrze z braku
Szmaragdowego Lotosu. Uśmiercenie go byłoby aktem miłosierdzia. Ja potrzebuję twojej
pomocy teraz i mogę za nią dobrze zapłacić.
Cymmerianin zasępił się, a jego błękitne oczy patrzyły nieufnie.
— Niewiele miałem do czynienia z czarodziejami… — zaczął, ale Zelandra mu przerwała.
— Conanie, klnę się na Ishtar i Ashtoreth, że nie skrzywdzę cię czarami ani w żaden inny
sposób. Czyż nie widzisz, że na szali jest teraz mój żywot? Bez twej pomocy Ethram–Fal,
dzięki swemu lotosowi, zapanuje nad moim życiem, tak jak Shakar mógł zapanować nad
twoim za pomocą amuletu. W podróży będziesz moim przewodnikiem i strażnikiem w jednej
osobie, ale gdy odnajdziemy jego sanktuarium, zmierzę się z Ethramem–Falem samotnie. W
ogóle nie musisz się z nim zadawać… — W jej głosie brzmiała nuta błagalnej desperacji.
Conan poruszył się niespokojnie i nagle poczuł ciało Neesy przyciśnięte do swego boku. A
przed nim Lady Zelandra rozłożyła ręce w geście o wiele więcej mówiącym niż słowa.
— Proszę cię, barbarzyńco.
— Co u diaska — burknął Conan. — Wierzę, że płaca będzie wyższa niż u najemników.

— Dziesięciokrotnie — rzekła Zelandra. — Na Pteora, Conanie, nigdy tego nie pożałujesz.
— Cymmerianin poczuł, że Neesa odsuwa się od jego boku. W tej samej chwili zauważył, że
twarz Heng Shih przybiera wyraz obrzydzenia, jakby przystępował do przełknięcia
śmierdzącego mięsa.
— Niech mnie diabli, jeśli już tego nie żałuję — zahuczał Conan. — Kiedy wyruszamy?
— Po wschodzie słońca. — Zelandra obróciła się szeleszcząc swą jedwabną koszulą. —
Muszę poczynić przygotowania, a ty niewątpliwie powinieneś zażyć nieco snu po nocy takiej,
jak ta. Heng Shih, wskaż naszemu gościowi którąś z sypialni.
Wielki Khitajczyk ponownie wsunął swój jatagan za szarfę i niedbale skinął na
Cymmerianina, by za nim podążył. Neesa wyśliznęła się przez drzwi tuż przed nimi i nie
patrząc na Conana skierowała się korytarzem w kierunku dokładnie przeciwnym niż wybrany
przez Heng Shih.
Conan obejrzał się przez ramię i zaklął pod nosem, gdy zobaczył, że kobieta niknie za
rogiem z pola widzenia. Gdy odwrócił się ponownie w stronę Heng Shih, okrągła, żółta twarz
Khitajczyka miała wyraz, który barbarzyńca uznał za objaw zaniepokojenia.
W drugim skrzydle rezydencji mniej było płonących świeczek, a pokoje wyglądały na nie
zamieszkane i nie używane. Na końcu hallu znajdowały się drzwi, które Heng Shih
gwałtownie otworzył. Wewnątrz była mała, pozbawiona okna, ale gustownie urządzona
sypialnia. Conan wszedł do środka i odwrócił się do Khitajczyka.
— Mój miecz — powiedział. — Przynieś mi mój miecz. Źle mi się śpi, jeśli nie mam go w
dłoni. Heng Shih w wyszukany sposób wzruszył ramionami, co miało pewnie oznaczać, że
jakość spoczynku Cymmerianina nie jest dla niego sprawą najwyższej wagi. I wykonując ten
dwuznaczny gest zamknął drzwi za Conanem, zostawiając go w niepewności, kiedy będzie
znowu mógł chwycić swój miecz. Gdy został sam, Conan przeciągnął się jak znużony
lampart, jako że opanowało go zmęczenie, niezależnie od tego, co powiedział Khitajczykowi.
Zbadał drzwi sprawdzając, czy nie mogą zostać zaryglowane od zewnątrz, po czym usiadł
ciężko na łóżku. Padając do tyłu, by wyciągnąć się pośród aksamitnej pościeli, poddał się
swemu zmęczeniu pewny, że jego wyczulone zmysły zbudzą go przy jakimkolwiek
zagrożeniu. Zasypiał chrapiąc, gdy dobiegło go delikatne pukanie w drzwi.
Cymmerianin z szybkością dzikiego zwierzęcia przeskoczył z drzemki do stanu pełnego
przebudzenia. Usiadł na łóżku, postawił obie stopy na podłodze i poczuł, że powinien mieć
jakąś broń.
— Wejść — wychrypiał i czekał.
Drzwi otworzyły się bezgłośnie. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, była bliska jego sercu
rękojeść miecza.
— A więc jednak — zaczął — zdecydowałeś się… — zamilkł.
To Neesa przyniosła mu miecz. Weszła niepewnie do pokoju, a jej nagie białe ramiona
widać było spod cienkich rękawów, gdy w jego kierunku wyciągała rękojeść ciężkiego
miecza. Jej jedynym strojem była prześwitująca koszula, która spowijała ją jak delikatny
obłok przezroczystego oparu. Jedyna w pokoju świeczka oświetlała przez pajęczynę koszuli
jej smukłe ciało.
— Ja… — głos Neesy był cichutki. — Ja niepokoiłam się, że Heng Shih nie przyniesie ci
twojego miecza i że pomyślisz, iż ci nie ufamy. Myślałam… — Oblała się rumieńcem i
wyciągnęła miecz przed siebie. Conan chwycił za ostrze i trzymał niepewnie ze wzrokiem
utkwionym w Neesę. Odruchowo wstał i zaczął zdawać sobie sprawę z oczywiście
niezręcznej sytuacji kobiety.
— Neeso — rzekł Conan chrapliwie. — Zapłatę Zelandry odbiorę w złocie.
— Co? Oni nie wiedzą, że ja… — wyjąkała. Jej twarz wykrzywiła się ze zmieszania w
połączeniu ze złością. — Pokarało mnie idiotą! — wyznała gwałtownie. Następnie rzuciła się
naprzód, zarzuciła ramiona na szyję barbarzyńcy i przycisnęła usta do jego ust. Miecz stale

tkwił pomiędzy ich ciałami. Conan puścił go i ramionami mocno ją objął. Neesa położyła
dłonie na jego szerokiej piersi i z całą siłą odepchnęła go. Miecz upadł na dywan, ale oni na to
nie zwrócili uwagi. Neesa z dzikim wzrokiem i dysząc z pożądania patrzyła na
Cymmerianina, który stał nic nie rozumiejąc.
— Nie jestem zapłatą — wycedziła przez zęby. — Myślałam… a, do diabła z tym, o czym
myślałam! — Zakręciła się i wybiegła z sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi.
Conan gapił się na drzwi przez dobrą minutę. Zerknął na swój miecz, by upewnić się, że on
tu rzeczywiście jest. Potem znowu usiadł na łóżku i potarł w zamyśleniu szczękę. Stwierdził,
że niezależnie jak długo żyje i ile kobiet poznał, płeć piękna nie przestaje sprawiać mu
niespodzianki. Wyraźnie Neesa przyszła do niego z własnej woli, a on spowodował jej
odejście kilkoma źle dobranymi słowami. To oczywiście nie po raz pierwszy wykazał się złą
oceną, kiedy kobieta była nim zainteresowana.
Ale nie było powodu, by się tym zbytnio przejmować. Mimo wszystko to było wspaniałe
zakończenie trudnego dnia. Miał zatrudnienie, był wolny od magii Shakara i leżał w
wygodnym łóżku z brzuchem pełnym wina. Conan rozłożył się ponownie na pościeli i zwalił
z nóg swoje buty. Wszystko, rzecz jasna, mogło pójść o wiele gorzej. W ciągu kilku chwil
barbarzyńca już spał.

X

Samotna w swej sypialni, Lady Zelandra pogrążyła się w myślach.
Pochodnie płonęły czerwono jak żarzące się węgle, napełniając komnatę rubinową
poświatą, która doskonale pasowała do nastroju czarodziejki. Jej długie jedwabne szaty
zaszeleściły po marmurowej podłodze, gdy podeszła do swych ksiąg. Przyglądała się uważnie
książkom na stołach, a potem kolejno przejrzała zawartość półek. Wreszcie przyklęknęła i z
kąta, spoza rzędu ksiąg wyciągnęła długie, skórzane rulony, które — odsunąwszy na bok
księgi — ułożyła na stole. Zelandra wybrała jeden, cienki i wyblakły. Wyciągnęła z niego
zwinięty zwój pergaminu. Była to mapa pociemniała już ze starości i opisana w martwym
języku. Czarodziejka zamamrotała do siebie pod nosem, delikatnie rozprostowując
trzeszczący zwój na zakurzonym blacie stołu. Mapa przedstawiała tereny wschodnie czegoś,
co obecnie było Stygią, ale tereny górskie były naszkicowane niezbyt szczegółowo, Zelandra
westchnęła. Mapa wydawała się bezużyteczna, ale musiała wystarczyć. Wsunęła zwój z
powrotem do rulonu i umieściła przy łóżku. Siedziała dłuższą chwilę rozważając swoją
sytuację.
Nagle podjęła decyzję i pewnym krokiem ruszyła do przeciwległego kąta komnaty. Wzięła
pochodnię, poruszyła ją w sobie tylko znany sposób i fragment zapełnionej księgami ściany
otworzył się na podobieństwo drzwi. Za nią był maleńki, okrągły pokoik, obwieszony
kotarami z czarnego aksamitu. Pokój prawie całkowicie zajmował okrągły hebanowy stół i
jedno krzesło. Czarodziejka weszła do tajemnego pokoju, a drzwi zawarły się, skrywając ją w
ciemności.
Zelandra wyszeptała zaklęcie i nieziemska, srebrzysta poświata rozproszyła mrok. Na
blacie stołu ułożony był krąg z dziesięciu hematytowych kul, i to one promieniowały zimnym
blaskiem.
Czarodziejka zasiadła na krześle i kolejno dotknęła każdego z kamieni. W srebrzystym
świetle jej rysy nabrały złowieszczego i twardego wyglądu. Dłonie tańczyły nad kamiennym
kręgiem, zakreślając skomplikowany wzór i przed jej twarzą pojawiła się plama światła.
Wirowała i kotłowała się, zawisając nad kręgiem srebrzystych kamieni jak kula świecącego
dymu.
— Mithrelle — wypowiedziała wyraźnie Zelandra. — Mithrelle. Kula przydymionego
światła zniknęła i coś na kształt krzywego zwierciadła zawisło nagle przed twarzą Zelandry.

Wyłonił się płaski obraz kobiecej twarzy.
— Mithrelle — powtórzyła Zelandra. Magiczne oblicze zamrugało nieco zaskoczone. Była
to twarz nadzwyczaj pięknej kobiety.
— Kto się ośmiela? — głos był głęboki i rozbrzmiał, jakby jego właścicielka była tu na
miejscu razem z Lady Zelandra.
— Kto się ośmiela? Też pytanie! — Zelandia swobodnie uśmiechnęła się, lecz jej dłonie
były mocno zaciśnięte, a na szyi wyraźnie pulsowały z napięcia żyły.
— Zelandra! — Mithrelle uśmiechnęła się. Czarne włosy otaczały jej bladą twarz. Oczy
jak czarne stawy rozbłyskiwały iskrami czarnego humoru. Jej usta były ciemnoczerwone, że
wyglądały jak czarne. — Czemu zawdzięczam tę nieoczekiwaną przyjemność?
— Czołem, Mithrelle. Przepraszam, że niepokoję cię o tej porze, ale potrzebuję informacji.
A wiadomo wszystkim, że nie ma nikogo lepiej poinformowanego od ciebie.
Mithrelle roześmiała się, odrzucając do tyłu głowę i odsłaniając białą szyję. Na jej piersi
zwisał pękaty naszyjnik z czarnych pereł.
— Pochlebstwo! To do ciebie niepodobne, Zelandro.
— Potrzebna mi twoja pomoc, Mithrelle.
— Nie potrzebowałaś mnie od czasu, gdy razem uczyłyśmy się.
— Nasze drogi się rozeszły, Mithrelle.
— O nie. — W tonie Mithrelle narastał sarkazm. — Jaśnie pani woli spokojny żywot
uczonej. Znika w Akkharii ze swymi niewolnikami, racząc wychodzić jedynie po zakupy.
— A jak tam Sabatea, Mithrelle? — Głos Zelandry stwardniał.
— Bardzo dobrze. Wyświadczyłam kilka grzeczności czarnoksiężnikom z Czarnego
Kręgu, a oni mi się odpowiednio odwdzięczyli. Moje życie jest pełne przyjemności. A twoje?
Czy ten wielki khitajski niewolnik wciąż dotrzymuje ci towarzystwa?
— Uwolniłam Heng Shih dawno temu — odrzekła krótko Zelandra. Starała się opanować,
gniew nic by tu nie pomógł.
— Oczywiście że uwolniłaś, niczego innego nie oczekiwałam. Jesteś taka sama, jak przed
laty. Chociaż ostatnio doszły mnie słuchy, że pustelnica Lady Zelandra rozgląda się za
bardziej eksponowanym stanowiskiem. Ale ja nie daję im wiary. — Mithrelle teatralnie
zawiesiła głos, unosząc smukłą dłoń, by pogładzić się po brodzie. Jej paznokcie były ostre i
błyszczące, pomalowane czarnym lakierem.
Zelandra z rezygnacją wzruszyła ramionami. Powinna wiedzieć, że Mithrelle zada co
najmniej tyle pytań, ile udzieli odpowiedzi.
— Staram się o stanowisko nadwornego czarnoksiężnika króla.
— A więc to prawda! — wykrzyknęła Mithrelle z udawanym zaskoczeniem. — A
dlaczegóż to Lady Zelandra chce się zniżyć do pracy dla innych? Czyżby roztrwoniła swą
spuściznę i po raz pierwszy w życiu musiała zarabiać na życie?
— Nie mam pojęcia, po co zadajesz tyle pytań — odpowiedziała sztywno Zelandra — jeśli
doskonale znasz odpowiedzi. — Mithrelle roześmiała się uradowana, a jej uciecha była
słodka, jak zatruty miód.
— Rzeczywiście. I właśnie dlatego pragnęłaś ze mną porozmawiać, czyż nie? No więc,
czym mogę służyć mej starej przyjaciółce?
— Opowiedz mi o stygijskim czarnoksiężniku, zwanym Ethram–Fal.
— Phi! — Mithrelle delikatnie skrzywiła się. — A o co ci chodzi?
— Wtrącił się w moje sprawy. Obiecuje, że może mi sprzedać magiczne talizmany o
niespotykanej mocy.
— Ach. — Oczy Sabetejki rozbłysły. — Rozumiem. Chciałabyś wiedzieć, czy jego towar
może ci pomóc w ubieganiu się o stanowisko nadwornego czarnoksiężnika.
Czarodziejka smutno skinęła głową, jakby potwierdzała niemiłą prawdę. Ale w skrytości
ducha Zelandra ucieszyła się, że Mithrelle nie jest tak przenikliwa, jak sama o sobie myślała.

— Ethram–Fal to pośmiewisko. Domyślam się, że słyszałaś, jak przybył do Sabatei
starając się o członkostwo w Czarnym Kręgu. I choć nawet najgłupszy adept nauk tajemnych
wie, że Czarny Krąg sam rekrutuje swych członków, to ten dureń się dobijał. Pewnie obawiał
się, że jego wielkość umknęła uwadze Czarnego Kręgu. Jednakże byli bardziej miłosierni, niż
można by po nich oczekiwać i jedynie wyrzucili go w hańbie z miasta. Gdyby Thoth–Amon
był obecny przy przemowie Ethrama–Fala, to pewnie ten parweniusz do tej pory
wrzeszczałby pod Stalowymi Skrzydłami.
— A czy wiesz, gdzie się przyczaił?
— Ethram–Fal urodził się w Kheshatta, aczkolwiek myślę, że opuścił Miasto Magików z
zamiarem zamieszkania tutaj, w Sabatei. Jedynie Bogowie Ciemności wiedzą, dokąd uciekł
po odrzuceniu. Widziałaś go w Akkharii?
— Tak, ale jego dom jest gdzieś indziej.
Oczy Mithrelle przymknęły się leniwie.
— A dlaczego to dla ciebie takie ważne? Ethram–Fal pokłada wielkie zaufanie w swej
znajomości magicznych roślin, grzybów i tym podobnych. Więc mogę sobie wyobrazić, że
odrzucenie przez Czarny Krąg spowodowało, iż został kupcem. Jakiż rodzaj magicznego
talizmanu oferuje, że poczułaś potrzebę przywołania mnie?
— Jedynie trochę wywarów leczniczych i miłosnych. Głównie wzmacniacze magii. —
Zelandra starała się, by w jej głosie nie było słychać napięcia, i uśmiechała się niewinnie. —
Aby zostać wybraną nadwornym magiem króla Sumuabiego, będę potrzebować wszelkiej
pomocy, jaką uda mi się zgromadzić.
— Ale nie wyglądasz na zaciekawioną swoimi rywalami. Co tak naprawdę obchodzi cię w
związku z Ethramem–Falem, Zelandro?
— To cud, że nie rozmawiam z tobą częściej, Mithrelle. Jesteś najbardziej podejrzliwą
kobietą, jaką kiedykolwiek znałam.
Dłonie Zelandry skradały się po stole w stronę błyszczących kul hematytu. Obraz Mithrelle
nabrzmiał i zapulsował jasnością.
— O nie, moja pani. W tej chwili nawet nie myśl o skończeniu posłuchania. Nie cierpię
pytań, które pozostają bez odpowiedzi, a ty mnie bardzo zaciekawiłaś.
— Do widzenia, Mithrelle. — Zelandra opuściła dłonie na dwa kamienie. Płaski obraz
sabatejskiej czarodziejki zamigotał i ściemniał, a potem nagle rozbłysnął nową energią.
— Chcesz opuścić swą starą przyjaciółkę? — Głos Mithrelle zniżył się do pomruku. —
Chodź do mnie, maleńka Zelandro. Chodź do mnie, odpowiedz na moje pytania i bądź moją
niewolnicą. — Owalny obraz rozszerzył się gwałtownie i nabrał głębi. Zelandra poczuła, że
wpatruje się w otwartą bramę wyrzeźbioną w powietrznej pustce.
Nagie, białe ramiona Mithrelle wyrwały się z obrazu. Dłonie chwyciły Zelandrę za gardło,
czarne paznokcie wbiły się w jej ciało, gdy sabatejska czarodziejka wysunęła się z pokoju,
jakby wychylała się przez okno.
— Chcesz ze mną igrać, Zelandro? Czyżbyś zapomniała, że zawsze byłam lepsza od
ciebie? Chodź! — Długie palce Mithrelle dusiły Zelandrę, unosząc ją nad ziemią.
Krew zapulsowała w uszach czarodziejki. Zaparła się, zdjęła dłonie z błyszczących
srebrzyście kamieni i klepnęła nimi w skronie Mithrelle. Karmazynowe błyskawice
wyskoczyły z jej palców. Usta Mithrelle rozchyliły się jak zwodzony most, ale nie wydały
żadnego dźwięku. Jej dłonie odskoczyły od gardła Zelandry i kurczowo czepiały się
powietrza.
— Zawsze byłaś zbytnio pewna siebie, Mithrelle — powiedziała chrapliwie Zelandra.
Opuściła dłonie na kamienie. Ramiona Mithrelle zostały gwałtownie wciśnięte w
rozświetlony obraz, który zaczął się kurczyć i spłaszczać, aż znowu przybrał formę
pływającego zwierciadła.
— Nie możesz! — Sabatejka odzyskała głos. Warczała jak zwierzę, a cienkie pasmo

czarnych włosów opadło na jej na bladą twarz. — Nie możesz!
— Mogę — odpowiedziała Lady Zelandra. Jej dłonie przesunęły się po kamieniach i obraz
zamigotał szkarłatnym błyskiem jak rozpryskująca się kropelka krwi.
Czarodziejka wstała, przeciągnęła się i pomasowała obolałą szyję. Drzwi tajemnej
komnaty rozwarły się i powróciła do sypialni, gdzie czerwonym płomieniem dopalały się
pochodnie. Rzuciwszy okiem na łoże Zelandra potrząsnęła głową i westchnęła. Tej nocy nie
będzie już spała. Poruszała się cicho po pokoju, gromadząc rzeczy potrzebne w długiej
podróży, jaką miała przed sobą.

XI

Szerokie pęki złotych promieni słonecznych padały na podłogę pracowni Shakara.
Czarnoskóry czarodziej wstał cicho i wpatrywał się przez otwarte okno w zielony przepych
swego ogrodu. Chłodny powiew wnosił do pokoju śpiew ptasząt i aromat zieleni, ale kojące
rozkosze ogrodu nie były dziś dla keshańskiego maga. Odszedł powoli od okna, oparł się
apatycznie o szerokie, mahoniowe biurko i próbował nie myśleć o srebrnej szkatułce, którą
tam umieścił.
Dobiegł go odgłos zatrzaskiwanych drzwi. Wzdrygnął się gwałtownie i skierował
niecierpliwe spojrzenie na osłonięte kotarą wejście do pracowni. Wpadł zdyszany Gulbanda z
grzebieniastym hełmem pod pachą.
— Panie — powiedział Gulbanda z trudem chwytając powietrze. — Barbarzyńca, Lady
Zelandra i dwoje jej służących opuścili miasto!
Przez chwilę Shakar wyglądał, jakby miał upaść, ale nie pozwoliła mu na to fala
wściekłości.
— Łżesz! — wrzasnął Keshańczyk. Jego dłonie wykonały szereg szybkich ruchów,
zakończonych uniesieniem lewej ręki z palcami zagiętymi na kształt szponów. Gulbanda
rozpoznał gesty poprzedzające śmiercionośne zaklęcie i padł na kolana.
— Panie, klnę się, że to prawda. Widziałem, jak wyjeżdżają przez Bramę Karawan, a teraz
jadą Traktem Karawan w stronę Sabatei. Amulet zniknął z szyi barbarzyńcy. Przysięgam. —
Na twarzy wojownika błyszczały krople potu wywołane przerażeniem.
Shakar odwrócił się od klęczącego, nadal wywijając pięściami w bezgranicznej furii.
— Na Czarnych Bogów! Czyż na każdym kroku muszę przegrywać? Dokąd się udali?
— Wybacz, panie, nie mam pojęcia. Obserwowałem dom, jak mi nakazałeś, a gdy go
opuścili, śledziłem ich do Bramy Karawan. Potem przybyłem bezpośrednio do ciebie.
Shakar stanął twarzą do okna, a jego ręce opadły bezwładnie. Obrócił się w stronę swego
strażnika przybocznego ze spokojną już twarzą.
— Wstań, Gulbando — powiedział cicho. — Wybacz mi złe potraktowanie mego
najlepszego sługi i najbardziej lojalnego przyjaciela.
Gdy Gulbanda powstał, Shakar ujął go za ramię i powiódł do siedzenia przy oknie.
— Usiądź tu. Musisz być zmęczony po długim czuwaniu.
— Nie spałem ani chwili tej nocy, panie. — Obrzmiałe powieki na wpół zasłaniające jego
oczy świadczyły, że mówił prawdę.
— Ja również nie — rzekł mag. — Pozwól, zabiorę twój napierśnik i hełm. Odprężmy się,
zjedzmy coś, napijmy się i zaplanujmy, co trzeba zrobić. — Keshańczyk pomógł Gulbandzie
pozbyć się napierśnika, kolczugi i hełmu i ułożył je na stole po drugiej stronie pokoju.
Przyniósł podzielony bochen chleba i wino w kryształowej karafce. Postawił to przed
Gulbandą, jakby to on był panem. Strażnik krył uśmiech zaskoczenia, póki Shakar znowu się
od niego nie odwrócił. Uznał, że jeśli jego pan postradał rozum, to wybrał chyba najlepszy ze
sposobów zrobienia tego.
— Czy wino ci odpowiada? — zapytał Keshańczyk, siadając na krześle przy swym biurku

i cicho wysuwając szufladę. Gulbanda pociągnął zdrowo z butli i uznał smak wina za nieco
dziwny, ale znośny.
— Jest słodkie — odrzekł wojownik, odrywając kęs chleba. — Nigdy nie piłem czegoś
takiego.
— Zostało sporządzone z brythuńskich jabłek i jest trochę mocniejsze, niż się zdaje. —
Dłonie Shakara były czymś mocno zajęte w szufladzie biurka. — Powiedz mi, przyjacielu,
jak możemy się zemścić na barbarzyńcy i przejąć szkatułkę Lady Zelandry? — Gulbanda
pociągnął jeszcze łyk słodkiego wina i poczuł, jak toruje sobie ono gorącą ścieżkę do brzucha.
— Jeśli żwawo wyruszymy, to możemy podążać za nimi dokądkolwiek się udadzą, a
potem zorganizujemy zasadzkę i zabijemy ich. Rzekłbym, że możemy tego dokonać sami,
gdyby nie moja zraniona dłoń i twoja… — zawahał się — twoja choroba.
— Ach — rzekł Keshańczyk — sugerujesz, bym wynajął więcej ludzi? — Wyciągnął
srebrną szkatułkę z obitego aksamitem wnętrza szuflady i umieścił na blacie biurka. Powoli
odchylił wieczko.
— Tak, dwóch lub trzech śmiałków ze sztyletami powinno wystarczyć. — Gulbanda
przepłukał gardło następnym łykiem wina i poczuł, że słodki napój zaczyna iść mu do głowy.
Za jego plecami Shakar dwukrotnie szybko uniósł maleńką łyżeczkę do ust. — Oczywiście —
dodał strażnik — gdyby nie moja rana, mógłbym walczyć z barbarzyńcą sam.
Czarodziej wyprężył swe ciało, by oprzeć się dreszczom, które nim wstrząsały. Otarł łzy i
wziął głęboki wdech, by otrząsnąć się z bólu.
— Czy wiesz, gdzie można nająć takich ludzi? — Głos Shakara stał się chrapliwy, ale jego
strażnik przyboczny nie zwrócił na to uwagi. Gulbanda brał właśnie następny haust z karafki i
poczuł ponownie przyjemne ciepło ogarniające całe ciało.
— Tak, tak — odpowiedział. — Mam nawet upatrzonych kilku ludzi.
— Opowiedz mi o nich — powiedział Shakar, chociaż nie miał zamiaru słuchać.
Wyciągnął z szuflady kilka dziwnych przedmiotów i rozłożył je przed sobą. Pierwszy to był
pusty w środku bambus, długi na osiem palców, przycięty skośnie, tak że jego podstawa
tworzyła zamknięte naczynie, a wierzchołek długi, zwężający się szpic, ostry jak stłuczone
szkło. Dalej była mała fiolka z czarnego kryształu. Odkorkował ją i w podstawę
bambusowego szpikulca wlał gęsty jak miód, półprzeźroczysty płyn. Ostatnią rzeczą była
koronkowa chustka ze śladami zaschniętej krwi. Shakar zdrapał paznokciem z tkaniny płatki
zakrzepłej krwi i wsypał je do bambusowego pojemnika. Chwycił następnie szpikulec w obie
dłonie i wymruczał słowo w świętym dialekcie kapłanów Keshii. Cienka, prawie niewidoczna
strużka dymu wydobyła się z bambusa. Ujął go w dłoń, jakby to był sztylet, i wstał zza
biurka.
— Wszyscy z nich to nieźli podrzynacze gardeł — zakończył Gulbanda. — Za kilka
złotych monet będą ci wierni aż do śmierci, Shakarze. — Język zaczynał mu się już wyraźnie
plątać.
Keshańczyk udawał spokojne zainteresowanie, lecz gdy podchodził do swego
przybocznego strażnika, wewnątrz cały się najeżył. Ten pies nazwał go po imieniu, zamiast
zatytułować panem. To mu ułatwi zadanie. Położył zimną dłoń na plecach Gulbandy, badając
cienki skórzany kaftan, który był teraz jedyną osłoną muskularnego torsu wojownika.
Strażnik przesunął się na siedzisku, by spojrzeć w twarz swego pracodawcy. Jego zmętniałe
oczy starały się skupić na beznamiętnym obliczu Shakara.
— Ale ty, Gulbando — powiedział Shakar niemal czule — ty będziesz mi wierny jeszcze
długo, długo po swej śmierci — i z całą siłą zatopił bambusowy szpikulec w kręgosłupie
Gulbandy. Strażnik zerwał się na równe nogi z Shakarem przyczepionym do siebie jak
pijawka. Keshańczyk wcisnął całą długość bambusa w ciało Gulbandy, wlewając w ranę
tajemną zawartość. Dziki wrzask wyrwał się z gardła strażnika, a jego ciało zgięło się w
skurczu i padło na podłogę wraz z Shakarem.

— Ayah Damballah! — wyśpiewał czarodziej. — Zabij Zelandrę, przynieś mi szkatułkę,
zabij barbarzyńcę, przynieś mi szkatułkę! Zereth Yog Ayah Damballah!
Gulbanda rzucał się konwulsyjnie po podłodze, krzycząc jakby go żywcem obdzierano ze
skóry. Jego wrzaski i śpiewne zaklęcia Shakara mieszały się w piekielny chór, przekrzykując
ze sobą zaciekle, aż strażnik ucichł i rozbrzmiał samotny, triumfalny głos Shakara.

XII

Ethram–Fal siedział samotnie w wykutej w skale komnacie i wznosił toast za swe
szczęście. Pił z błyszczącego srebrnego puchara, ozdobionego rombami z czarnego onyksu.
Puchar był napełniony zielonkawym płynem — winem wymieszanym z solidną porcją
proszku ze Szmaragdowego Lotosu — i przedstawiał się niezbyt apetycznie. Stygijczyk
zamieszał nieco napój, przymknął oczy, a grdyka na jego szyi poruszała się miarowo, gdy
duszkiem opróżniał puchar do dna. Odejmując puste naczynie od ust, wydał z siebie łagodny,
drżący okrzyk. Jego wychudzone, garbate ciało zadrżało pod szarą szatą.
— Ha! Tak, na Seta! — Wargi Ethrama–Fala wykrzywiły się, odsłaniając pokryte
zielonym nalotem zęby, a jego oczy zapłonęły straszliwym światłem. Puścił puchar, który
pozostał zawieszony w powietrzu. Źrenice Stygijczyka zwęziły się, a jego wychudzona postać
zesztywniała z wysiłku. Lewitujący puchar zaczął się zginać, jakby ściskany niewidzialnym
imadłem. Kostki onyksu odpryskiwały z jego powierzchni i spadały na podłogę, gdy reszta
naczynia była powoli ugniatana w bezkształtną bryłę metalu. Ethram–Fal zaśmiał się z
zachwytu i pozwolił upaść nieforemnej kulce na podłogę.
Stawał się mocniejszy, niż kiedykolwiek ośmielił się marzyć. Niech teraz Zelandra
spróbuje mu się oprzeć. Czarodziej wyciągnął się wygodnie na jedynym w tej komnacie
krześle i baniastą głowę oparł na ramieniu. Narkotyczna ekstaza pulsowała napędzając mu
różne fantazje. Przypominał sobie, jak stał przed Zelandrą w czarodziejskim przebraniu
Eldreda Kupca. Przypominał sobie, jak jej przyprószone srebrem włosy opadały na smukłą,
białą szyję. Jakaż ona była piękna! A przy tym była czarodziejką, na Derketo! To z pewnością
była kobieta, która potrafi docenić prawdziwe rozmiary jego ambicji. To była dojrzała
czarodziejka, warta tego, by stanąć u jego boku.
A jednak go odrzuciła. To wspomnienie otrzeźwiło nieco Ethrama–Fala, jego oczy
otworzyły się szerzej i zaczęły błądzić po pokoju. Jak mogła być aż tak głupia? Widać jasno,
że musi się ona jeszcze wiele nauczyć o nim i jego Szmaragdowym Lotosie. I odbędzie tę
naukę w przyśpieszonym tempie, gdy zapasy narkotyku wyczerpią się jej, a nabyta moc
zaniknie i zastąpi ją nienasycony głód, który poprzedzi szaleństwo i śmierć w męczarniach.
Stygijczyk zaraz opanował się i uspokoił. Musi tylko cierpliwie poczekać, a ona będzie
jego. Będzie płakać i błagać o to, czym wzgardziła. Wszystko, czego pożąda, będzie wkrótce
jego. Bo czyż nie był panem Szmaragdowego Lotosu?
Czarodziej nagle powstał i z przesadną ostrożnością zaczął stąpać pośród stołów
rozstawionych po całej kamiennej komnacie. Na każdym z nich znajdował się inny zbiór
czarodziejskich akcesoriów. Powłócząc nogami minął duży stół, na którym stał szklany
pojemnik zawierający niewielki krzew, gęsto pokryty grubymi, czerwonawymi liśćmi. Na
stole, którego szukał, stały — pokryte ciemnymi plamami — moździerz z tłuczkiem, zestaw
wypełnionych płynami fiolek w metalowym statywie oraz długa skrzynka z wypolerowanego
hebanu, zamknięta małą, złotą zapinką. Drżącymi rękami Ethram–Fal obrócił zameczek.
Otworzył skrzynkę i pełnym czci wzrokiem wpatrywał się w jej wnętrze.
Czarna skrzynka była długości męskiego przedramienia, a wysoka i szeroka na dłoń. Do
połowy była zapełniona ciemnozielonym proszkiem.
— Połowa się rozeszła — szepnął Stygijczyk, nieświadom, że mówi na głos. Ściągnął
suche wargi i z troską zmarszczył brwi. Wielka pewność siebie, która jeszcze przed chwilą

tak podniosła go na duchu, stała się teraz uczuciem przebrzmiałym, dalekim i bezużytecznym.
Lęk ścisnął jego wnętrzności. Zbyt wiele czasu spędził na eksperymentowaniu z nową mocą,
a zaniedbał to, co mu tę moc dostarczało. Musi zajrzeć do Szmaragdowego Lotosu i, być
może, wyhodować go więcej na swe własne potrzeby.
Odchylił na bok koc, zasłaniający wejściowy otwór — w Pałacu Cetrissa nie było drzwi.
Ciemny hall był gładką sztolnią wykutą w litej skale. Ethram–Fal pośpieszył nim, a jego
obute w sandały stopy wzbijały tabuny kurzu. Zszedł spiralnymi schodami, wijącymi się w
starożytnej skale, i wkroczył do krótkiej, łukowato sklepionej komnaty, która kończyła się
kolejnym zawieszonym kocem. Za kocem znajdowała się Wielka Komora, niewątpliwie
wykorzystywana jako sala audiencyjna Cetrissa w czasach Starej Stygii. Obecnie służyła jako
zaimprowizowane koszary dla dwudziestu zbrojnych ludzi Ethrama–Fala.
Gdy Ethram–Fal wszedł, trzech leżących w Wielkiej Komorze: wojowników skoczyło na
nogi i położyło dłonie na sercach. Czarodziej uśmiechnął się z zadowoleniem, nie mogąc
ukryć aprobaty dla ich uniżonego oddania. Gdy opuszczał Kheshattę, by odnaleźć Pałac
Cetrissa i swoje marzenia, zadał sobie trud wynajęcia najlepszego i najdroższego oddziału
najemników, jaki udało mu się znaleźć. Jego bogactwo oraz grube, czerwone liście
vendhyańskiego kakaowca, zapewniały mu ich niewzruszoną wierność.
Przechodząc wśród szałasów rozbitych w Wielkiej Komorze, Ethram–Fal uśmiechał się.
Czarnoksiężnicy Czarnego Kręgu zbagatelizowali go za jego przywiązanie do magii roślin.
Cóż za wyniosłość! Przyrównywali go do piktyjskiego druida, jakby miał cokolwiek
wspólnego z tymi potulnymi i słabymi wyznawcami drzew. Te nieokrzesane dzikusy zbytnio
się boją naruszyć delikatną równowagę przyrody, miast ją chwycić za kark i skłonić, by im
służyła. Z pewnością ci pompatyczni głupcy z Czarnego Kręgu zmienią teraz swe zdanie. On,
czarnoksiężnik, którego wyszydzili i odrzucili za jego niezwykłe pole badawcze, wyszedł
teraz na swoje. Specjalistyczne badania, którymi wzgardzili, doprowadziły go w końcu do
zaginionego pałacu maga Cetrissa, twórcy mitycznego Szmaragdowego Lotosu. Już wkrótce
Czamy Krąg przekona się, że lotos przestał być mitem, a stał się rzeczywistością, którą on,
Ethram–Fal, od starożytności pierwszy osobiście wskrzesił. Jakże się oni zdziwią jego potęgą!
Jakże będą błagać o możliwość jej zakosztowania! Z pyłu trzech tysiącleci wyhoduje zemstę,
jakiej świat jeszcze nie widział.
Zatopiony w narkotycznej zadumie Ethram–Fal przeszedł następnym hallem do
opustoszałej, nie oświetlonej komnaty. Stygijczyk zorientował się, gdzie jest, i przyśpieszył
kroku. Po lewej stronie piętrzył się cień, ciemniejszy od otaczającej ciemności. Był to
wykonany z czarnego kamienia, wielki, przykucnięty posąg, podobny do sfinksa, niezdarnego
bóstwa, którego imię i natura były Ethramowi–Falowi nieznane. Gdy odnalazł pałac i po raz
pierwszy wędrował po jego opuszczonych hallach — pierwszy od wielu pokoleń — znalazł w
tym pokoju coś równie niepokojącego, jak ten czarny i bezimienny idol. Na kamiennym
ołtarzu, znajdującym się pomiędzy wyciągniętymi łapami bóstwa, znajdowała się zakurzona
sterta śmieci. Maleńkie, zasuszone truchła dziesiątków gryzoni, jaszczurek, skorpionów i
innego drobniejszego robactwa tworzyły hałdę przed cichym i nieodgadnionym posągiem
bożka. Teraz Ethram–Fal pośpiesznym krokiem przeszedł przez zaciemnioną świątynię i nie
chciał patrzeć na pozbawione rysów oblicze boga Cetrissa, które wynurzało się z mroku,
wpatrując się niewidzącymi oczami w ciemność, jak to robiło od dawnych czasów
purpurowych wież Acheronu.
Po przejściu ostatniego hallu czarodziej skręcił za róg i dotarł do swego kapitana, Atha,
trzymającego straż przy otworze wejściowym. Świecąca kryształowa kula wypełniała wnękę
w ścianie. Dawała przyćmioną, żółtozieloną poświatę, która na wypolerowanej zbroi
żołnierza wytwarzała ciepły odblask.
— Mój panie — rzekł Ath w niskim pokłonie.
— Światło — polecił Ethram–Fal, mijając rosłego kapitana i wchodząc do okrągłej

komnaty. Niewielki pokój pozostał taki, jak zawsze — oświetlony kulami umieszczonymi we
wnękach po obu stronach wejścia. Ath dotknął ich swoją kulą i rozjaśniły się tak, że pokój
wypełnił się światłem.
Powyżej widoczny był wokół ścian pas poskręcanych hieroglifów. Nad nim można było
ujrzeć kolisty balkon z czarnego metalu, biegnący przez cały obwód pokoju. A jeszcze wyżej
znajdowały się łuki kopulastego dachu komnaty. Lecz oczy obu mężczyzn nie odrywały się
od podłogi.
Pośrodku pokoju leżała skórzana powłoka ludzkiego ciała, pokryta gąszczem suchych,
ciernistych narośli. Wyschnięte zwłoki nieszczęsnego ucznia Ethrama–Fala, wciąż odziane w
żółte łachmany, były pokryte gęstwą dziesiątków pogiętych i zbrązowiałych badyli. Nie
widać było żadnych kwiatów.
— Na krew Mordiggiana! — Ethram–Fal zaklął głosem nabrzmiałym strachem. — To
umiera! — Zimny dreszcz przeszył ciało, osłabiając go i ściskając gardło. Czyżby zabił swe
marzenia zaraz po ich narodzeniu i w dodatku zrobił to przez głupie zaniedbanie? Ta myśl
była zbyt trudna do zniesienia.
Czarodziej zakołysał się na krótkich nogach.
— Ath — zazgrzytał jego głos — sprowadź tu jucznego konia. — Żołnierz odwrócił się w
stronę drzwi. — Biegiem! — krzyknął jego pan i Ath wybiegł z pokoju.
Kapitan wystarczająco dużo czasu spędził z Ethramem–Falem, by się nie zastanawiać już
nad bezsensem i bezużytecznością służby u niego. Gdy w końcu usłyszał tupot butów i koni,
poczuł ulgę spowodowaną perspektywą działania.
Ath przywiódł do okrągłego pokoju najmniejszego jucznego kuca. Koń był długogrzywy i
kasztanowy. Stał nie osiodłany i połyskiwał w niezwykłym, żółtozielonym oświetleniu, gdy
pochylony żołnierz pętał mu nogi rzemieniami.
— Tutaj — polecił Ethram–Fal — daj go tutaj. — Ath zacmokał łagodnie do zwierzęcia i
pociągnął je naprzód.
Nagle koń spostrzegł porośnięte badylami zwłoki, bo zarzucił łbem.
— Tutaj, Ath! — ponaglał czarodziej. Żołnierz bezradnie ciągnął za cugle.
— On się boi, mój panie.
Ethram–Fal wyciągnął swój nieforemny sztylet i ruszył w kierunku spętanego konia z
niespodziewaną zwinnością pająka, który rzuca się na łup.
Ath cofnął się na widok swego pana zbliżającego się z zaciśniętymi zębami, dzikim
wzrokiem i nagą stalą w ręku. Czarodziej chwycił kuca za grzywę i jednym szybkim,
brutalnym ciosem rozpłatał mu gardło. Zwierzę wydało rzężący głos, a krew buchnęła na
kamienną podłogę. Koń padł na kolana, a Ethram–Fal cofnął się o krok, wciąż dzierżąc
zakrwawiony nóż w bezlitosnej dłoni.
Rozległ się dźwięk przypominający trzeszczenie starego pergaminu i podziurawione
naroślami zwłoki poruszyły się. Pokryte haczykowatymi kolcami pędy nad ciałem obróciły
się, zaszurały po kamieniu i Szmaragdowy Lotos pomknął po podłodze jak monstrualny krab.
Dotarłszy do konia wspiął się na jego pierś i zatopił cierniste pędy w jego rozprutym gardle.
— Święty Mitro! — Ath wycofał się z pokoju z twarzą bladą jak chusta, lecz Ethram–Fal
stał w miejscu, powstrzymywany pełną zadziwienia fascynacją, która była silniejsza niż
strach.
Koń ugiął się pod ciężarem makabrycznej rośliny obejmującej go swym bezlitosnym
uściskiem. Ruchliwe pędy otoczyły całe jego ciało i zwierzę upadło. Kolczaste i haczykowate
pędy wydłużały się chłoszcząc powietrze jak ramiona ośmiornicy.
Pojąwszy niebezpieczeństwo, Ethram–Fal próbował prześlizgnąć się obok potwora w
kierunku drzwi. Kolczasty pęd chlasnął jego prawą nogę, odsłaniając ciało na łydce i
wywołując ostry ból. Czarodziej krzyknął i zachwiał się, ale Ath wskoczył ponownie do
pokoju, chwycił swego pana za ramiona i wywlókł do hallu. Padli obaj przy ścianie naprzeciw

wejścia, niezdolni do dalszej ucieczki, ale Szmaragdowy Lotos niespodzianie przestał się
poruszać. W pokoju zapadła cisza, a ciało konia leżało bez ruchu, na wpół okryte groteskową
bulwą wampirycznego grzyba.
Ethram–Fal pochylił się, by opatrzyć ranę na swojej nodze, a Ath mógł jedynie wpatrywać
się w pokój rozszerzonymi ze strachu oczami.
— Dobra robota, Ath. Dostaniesz dziś dodatkowy liść.
Głos czarodzieja przepełniała satysfakcja i zadowolenie, którego jednak kapitan nie miał
powodu odczuwać, więc nic na to nie odpowiedział.
— Wyobrażałem sobie, że to zareaguje bardziej, ponieważ nie musiało odradzać się z
zarodników — rzekł Ethram–Fal mimochodem, zaciskając wokół zranionej łydki pas tkaniny
oddarty od swej szaty. — Nie oczekiwałem jednak, że to będzie samodzielnie szukać
pokarmu. Teraz wiem, dlaczego pokój został zaprojektowany właśnie w taki sposób. Musimy
to karmić z balkonu, albo żądza krwi doprowadzi do tego, że nas zaatakuje, tak jak rekiny
Morza Vilayet. Musisz również dopilnować, Ath, aby ludzie zrobili jakieś drzwi.
Wysoki kapitan otarł czoło i milcząco skinął głową. Ethram–Fal wstrzymał oddech, gdy
Szmaragdowy Lotos zatrząsł swym żerem i rozkwitł.

XIII

Konny przejechał przez plac targowy Akkharii. Fałdzisty, długi; kaftan spowijał smukłe
ciało konia, jakby on i jego jeździec już przemierzyli pustynie dalekiego wschodu. Jeździec
siedział sztywno w siodle, nie oglądając się na boki i nie zwracając uwagi na rojne targowisko
wokół siebie.
Pod wielobarwnymi baldachimami kupcy zachwalali głośno swoje towary
zainteresowanym i nie zainteresowanym, wykrzykując zalety swych produktów z rytmiczną,
śpiewną intonacją. Stragany wypełnione odzieżą z drogich materii, obrobionym metalem i
lekami tłoczyły się wśród tych ze stertami bogatych płodów Shem — daktyli, fig, granatów i
migdałów. Wszyscy wydzierali sobie klientów i targowali się krzykliwie, wypełniając
popołudniowe powietrze wrzawą tysiąca głosów.
Garncarz, odziany w poplamioną suknię roboczą, wychylił się ze swego rzadko
odwiedzanego straganu, wymachując wysmukłą, ceramiczną manierką.
— Hej, wojowniku! — wykrzyknął w stronę jeźdźca. — Mam pojemnik na wino akuratny
dla podróżnika! Dosyć płaski, by go przytroczyć do juków, i mocny jak kamień! Trwalszy od
każdego bukłaka! Bel mi świadkiem, że sam go wypalałem i może być twój za umiarkowaną
cenę trzech srebrników!
Jeździec przejechał obok niego, jakby nic nie słyszał i nawet nie odwrócił głowy, by
spojrzeć na natrętnego sprzedawcę. Garncarz kontynuował wychwalanie cudownych zalet
swego wyrobu, lecz gdy jeździec się oddalił, jego głos wkrótce wtopił się w ogólny gwar.
Przed jeźdźcem pojawił się mur miejski, masywna fortyfikacja z cegły suszonej na słońcu,
wysoka na czterech chłopa. Brama Karawan była otwarta, lecz teraz zakorkowana
podróżnymi zarówno opuszczającymi Akkharię, jak i tymi, co zdążali do niej. Łukowate
przejście było ozdobione jasnobłękitnymi płytkami, a nad tym dwa złote, ceramiczne smoki
zmagały się ze sobą na wytartym bazaltowym reliefie.
Jeździec skierował swego rumaka w strumień ludzi powolnie poruszających się przed
wieżą strażniczą. Od razu przyciągnął uwagę strażników, ponieważ większość ludzi
prowadziła swoje zwierzęta za uzdy. Człowiek jadący wierzchem górował więc nad kotłującą
się ciżbą. Strażnicy ocenili wielkość i siłę jeźdźca i dali spokój, bo mimo wszystko nie było
zakazu wyjeżdżania z miasta wierzchem. Zejście z siodła było jedynie uprzejmością dla
stłoczonego tłumu.
Ktoś jeszcze zauważył jeźdźca i przepychał się w jego kierunku. Był to tęgi Shemita o

rumianym obliczu, odziany w barwne jedwabie, które świadczyły, że jest zamożnym kupcem.
— Przepraszam waści — krzyknął, przedzierając się w stronę jeźdźca. Przecisnął się obok
drewnianego wózka, załadowanego klatkami pełnymi gdaczących kur, i dotarł do jeźdźca,
który nie zwolnił kroku, ani w żaden inny sposób nie zareagował na jego wołanie. — Chyba
nie wybierasz się waść w podróż Traktem Karawan samotnie? To bardzo niebezpieczne dla
samotnego podróżnego, nawet takiego rębąjły, jak waść. — Kupiec dyszał ciężko,
przedzierając się naprzód u boku jeźdźca, a jego rumiana twarz jeszcze bardziej
poczerwieniała. — Przyłącz się do mojej wyprawy i bądź jej strażnikiem. Zapłacę bardzo
dobrze za drogę stąd do Aghrapuru.
Konny nie odpowiadał. Kupiec parsknął rozdrażniony i chwycił konia za cugle, przez
chwilę powstrzymując konia w ruchomej ciżbie.
— Mówię waści, że Trakt Karawan jest niebezpieczny dla samotnego człowieka. W
dzisiejszych czasach Zuagirowie włóczą się nie tylko po wzgórzach, ale i po drogach.
Powinieneś waść…
Jeździec zgiął się gwałtownie w pasie, pochylił i przybliżył swą twarz do twarzy kupca.
Oczy jak zmatowiałe kulki czarnego szkła wpatrywały się weń z pożółkłego, zapadniętego
oblicza. Okolone zarostem wargi odsłoniły zaciśnięte zęby.
— Śmierci — rzekł jeździec głosem zgrzytliwym jak trące o siebie kamienie. Kupiec
puścił cugle, a jeździec spiął konia ostrogami, naparł do przodu i wypadł przez bramę na
otwartą przestrzeń.
Tłum rozproszył się na szerokiej, pylistej drodze, gdy Gulbandal pobudził swego konia do
pełnego galopu. Wokół słońce oświetlało 1 rozległe, zielone łąki Shem, ale jeździec był ślepy
na wszystko, poza swą misją. Poły kaftana łopotały na wietrze, a jeździec wpatrywał się w
horyzont oczami pełnymi bólu.
— Śmierci — powtórzył, a wiatr porwał słowo z jego pożółkłych warg.

XIV

Trasy karawan przecinały wszerz i wzdłuż krainę Shem jak zawiły system krwionośny,
zapewniając ciągłość handlu będącego potężnym krwiobiegiem narodu. Od błyszczących
zigguratów żyznego zachodniego wybrzeża, po z rzadka rozsiane koczowiska pustynnego
wschodu, Shem, ze wszystkimi swymi kontrastami, był zjednoczony nieustającym handlem.
Karawany handlowe przemierzały najróżniejsze trakty, od szerokich, bitych dróg po ledwie
widoczne, rzadko uczęszczane ścieżki.
O dwa dni drogi na wschód od Akkharii Trakt Karawan rozwidlał się, wypuszczając
odnogę na północ w kierunku bogatego Eruku i starożytnego Shumiru. Natomiast główny
szlak wiódł dalej na wschód, ku niesławnemu miastu Sabatea.
Od głównej drogi odchodziły na południe niezliczone drogi boczne, wiodące do
mniejszych miasteczek i wsi wybudowanych wzdłuż żyznych brzegów opasującej świat rzeki
Styks.
Głównym szlakiem do Sabatei podążała czwórka jeźdźców, wiodąc dwa dobrze
obładowane juczne konie. Grupka posuwała się w umiarkowanym tempie pylistą drogą, która
przecinała bujne łąki, okrywające niskie, fałdziste wzgórza. Na bezchmurnym, miedzianym
niebie słońce chyliło się ku zachodowi. Daleko na północy, gdzie wzgórza stopniowo stawały
się coraz wyższe, w morzu falujących traw wypasało się rozrzucone stado bydła.
Conan z Cymmerii szarpnął za kołnierzyk swej nowej koszuli z białego jedwabiu,
nadrywając szwy wrzynające się nieznośnie w jego potężny kark. Nowe były również
błękitne, bawełniane bryczesy, wypuszczone na stare, znoszone, drugie buty. Heng Shih
niechętnie zaopatrzył barbarzyńcę w stroje ze swej własnej garderoby. Rozmiary i waga obu
mężczyzn były podobne, ale proporcje ich ciał różniły się znacznie, więc poszczególne części

odzieży uciskały Conana tam, gdzie powinny być luźne, ale za to zwisały tam, gdzie powinny
być obcisłe. Kołnierzyk koszuli trzasnął i rozerwał się odsłaniając znajdującą się pod koszulą
pordzewiałą kolczugę.
Heng Shih skrzywił się na odgłos rozdzierania się tkaniny i głośno westchnął, czego nie
zagłuszyły nawet odgłosy końskich; kroków. Obróciwszy się w siodle Conan wyszczerzył
zęby w uśmiechu do Khitajczyka na znak życzliwości. Potem Cymmerianin trącił swego
wierzchowca piętami, kierując się w stronę Neesy.
Od chwili opuszczenia bram Akkharii, Neesa ani przez chwilę nie przestawała rozglądać
się wokół zadziwionym wzrokiem. Gdy Conan podjechał bliżej, odwróciła oczy od dalekich
wzgórz, opuściła dłoń, którą osłaniała oczy przed słońcem, i uśmiechnęła się do niego
nieśmiało. Barbarzyńca skinął jej leniwie głową. Przez ostatnie dwa dni Neesa cierpiała
katusze. Zwracała się do niego tylko, kiedy to było konieczne, i rozmawiała wyłącznie
uprzejmym, ale i oficjalnym tonem. Teraz jej uśmiech był ciepły i przyjazny, choć jeszcze
trochę ostrożny. Jeszcze raz pomyślał o tym, jak nieprzewidywalne są kobiety.
Popuścił nieco cugli, by zrównać się z Lady Zelandrą, która na swym dereszu jechała na
czele ich małej karawany. Czarodziejka nie zwracała na niego większej uwagi, gdyż wzrok
miała skupiony na mglistym, odległym punkcie, w którym droga stykała się z widnokręgiem.
Conan zauważył dużą skórzaną sakwę doczepioną do jej pasa. Przy każdym stąpnięciu
konia obijała się ciężko o krągłe biodro Zelandry.
— Pani — odezwał się — to musi być niewygodne. Mam jeszcze w sakwie przy siodle
trochę miejsca. Jeśli zechcesz, pani, mogę to upchnąć.
Zelandrą potrząsnęła głową.
— Nie, Conanie, to moja kasetka ze Szmaragdowym Lotosem. Muszę ją cały czas mieć
przy sobie na wypadek, gdy pragnienie jego zażycia okaże się zbyt silne. — Gdy to mówiła,
opuściła oczy, a w jej głosie wyczuwało się lekki wstyd.
— Na Croma — wymruczał Cymmerianin — jesteś pani przecież bardzo rozważną
kobietą. Jak to się stało, że zostałaś niewolnicą magicznego proszku?
Widać było, że zbytnia bezpośredniość barbarzyńcy nie zdenerwowała Lady Zelandry.
Wyprostowała się w siodle. Ciepły powiew zamienił przez chwilę jej przetykane srebrem
włosy w łopoczący proporzec.
— Przez całe swoje życie utrzymywałam się ze spadku, Conanie. Zapewniał mi beztroskę i
materialną niezależność przez cały okres uczenia się tajników czarodziejstwa i sztuki
uzdrawiania. Ale obecnie moja spuścizna jest na wyczerpaniu. Z całej służby pozostali mi
tylko Heng Shih, Neesa i para popijających strażników.
Conan, który miał okazję poznać brak odpowiedzialności u jej strażników, pokiwał głową
ze zrozumieniem.
— A gdy spadek się skończył, zaczęłaś się, pani, starać o zatrudnienie u króla Sumuabiego
jako jego Nadworny Czarnoksiężnik.
— Tak, wydawało się to godnym sposobem na utrzymanie mego stylu życia jako uczonej i
czarodziejki. Otrzymałabym to stanowisko natychmiast, gdyby Shakar z Keshanu również nie
zaoferował swych usług królowi. Pomyśleć, że Sumuabi nie może się zdecydować na wybór
między tym błaznem a mną!
Cymmerianin zmarszczył brwi w zamyśleniu. — Słyszałem pogłoski, że król Sumuabi
może wkrótce powieść Akkharię do boju. Jeśli to prawda, to pewnie szukał czarnoksiężnika o
umiejętnościach przydatnych na wojnie. Być może chciał, byś ty, pani, i Keshańczyk skoczyli
sobie do gardeł, a on wybrałby silniejszego.
Zelandra spojrzała na barbarzyńcę i uniosła ze zdziwieniem brwi. — Nie pomyślałam o
tym. Jakież to barbarzyńskie! — Zarumieniła się. — Przepraszam, Conanie. Nie miałam na
myśli…
— Nic takiego, chociaż dla mnie taki rodzaj podstępności jest przejawem ucywilizowania.

— No dobrze, ale odbiegliśmy od tematu. Gdy pod postacią Eldreda Kupca Ethram–Fal
ubiegał się o widzenie ze mną, byłam mile zaskoczona, że oferuje na sprzedaż wiele rzadkich
i egzotycznych składników magicznych. Powinnam być o wiele ostrożniejsza, gdy
oświadczył, że posiada sporą ilość Szmaragdowego Lotosu.
— Znałaś, pani, ten lotos?
— To legenda podobno stworzona przez Cetrissa, maga Starej Stygii, który paktował w tej
sprawie z Ciemnymi Bogami. Jest tam powiedziane, że ponad trzy tysiące lat temu
czarodziejska moc lotosu pomogła prorokom Starej Stygii utrzymywać w ryzach żądne całego
świata imperium Acheronu. Legendy nie są zgodne co do sposobu użycia i efektów, ale
zgadzają się, że Cetriss nie przykładał wielkiej wagi do swego lotosu, ani żadnego dzieła
ludzkiego oraz że poświęcił swe życie tajemnicy nieśmiertelności. Lekce sobie ważąc sławę i
moc, zniknął w dziczy zabierając ze sobą tajemnic Szmaragdowego Lotosu. Bo widzisz,
Szmaragdowy Lotos jest ja doskonały napój miłosny albo krynica, której wody obdarzają
młodością — baśnią zrodzoną z ludzkich pragnień.
Conan sceptycznie przymrużył w słońcu oczy.
— Ale mimo wszystko przyjęłaś go pani od nieznajomego?
— Łatwo było stwierdzić, że to nie jest naturalny lotos, a jeszcze łatwiej ustalić, że nie jest
to trucizna. Gdy Eldred — czyli Ethram–Fal — powiedział mi, że właśnie sprzedał kasetkę
tego proszku Shakarowi z Keshanu, poczułam się zobowiązana przynajmniej wypróbować ten
środek. Skąd mogłam wiedzieć? — Zamilkła na chwilę, wykrzywiając usta w kwaśnym
uśmiechu. — Sprzedał mi go po bardzo przystępnej cenie — dodała z zamierzoną ironią,
powodując gwałtowny wybuch śmiechu u barbarzyńcy.
— Założyłbym się, że tak zrobił. A następną rzeczą, jakiej się, pani, dowiedziałaś, to tego,
że proszek chwycił cię za gardło?
Zelandra nagle złapała go za ramię silnym uściskiem. Ciemnymi oczami wpatrywała się w
Cymmerianina błagalnie.
— Nie masz pojęcia, jak to jest. Gdy po raz pierwszy spróbowałam, poczułam, że nie ma
takiego przedsięwzięcia na świecie, którego nie mogłabym się podjąć i które nie
zakończyłoby się moim sukcesem. To była szalona pewność i ożywienie niepodobne do
niczego, co znałam wcześniej. Moja magia podwoiła swą siłę. Trudne zaklęcia wydawały się
proste. Zaklęcia, które znałam, zwiększyły swą moc i efektywność. To było jak wspaniały
sen, póki nie zaczął zanikać. Wtedy przyszło pożądanie i zrozumiałam, że jestem zgubiona.
Dłoń opadła z jego ramienia. Zelandra zamrugała gwałtownie, jakby chciała powstrzymać
łzy. Conan próbował nie zauważać jej zmieszania i milcząco patrzył przed siebie.
— To jak pijawka przyssana do mej duszy. — Głos Zelandry załamał się do szeptu, lecz
mówiła dalej, jakby wiedziona jakimś nieubłaganym przymusem. — Początkowo nie mogłam
myśleć o niczym poza tym przeklętym proszkiem i mocy, jaką mi dawał, ale panowałam nad
sobą. Ślubowałam sobie, że każda kolejna dawka, jaką przyjmę, będzie mniejsza od
poprzedniej, choćby o kilka ziarnek. I tak robiłam od samego początku. Miałam nadzieję
zmniejszać ilość lotosu, aż będę mogła w ogóle się bez niego obejść. To nie jest takie łatwe.
Mój zapas wyczerpuje się i pozostało go zbyt mało, bym bezpiecznie mogła się wyswobodzić.
Gdybym mogła zdobyć więcej proszku, to byłabym w stanie ograniczać się aż do zupełnego
zaprzestania, ale bez uzupełnienia zapasu pewnie umrę.
Przez chwilę panowała cisza zakłócana jedynie stukotem kopyt, trzeszczeniem popręgów i
lekkim szumem letniego wiatru.
— A więc — rzekł Conan chłodno — jedziemy do Stygii i może nawet do samego piekła,
byś tylko mogła zdobyć więcej tego przeklętego proszku?
— Nie! — Zelandra odrzuciła w tył głowę, a na tle czystego nieba jej profil przypominał
jastrzębia. — Nie, Ethram–Fal oszukał mnie i eksperymentalnie zatruł proszek. A teraz ten
bezczelny sukinsyn chce wykorzystać moc swego narkotyku, by uczynić mnie swoją

niewolnicą. Chcę zobaczyć, jak umiera.
Cymmerianin uśmiechnął się dziko i uderzając piętami w boki swego wierzchowca,
ponaglił go do szybszego kroku.

XV

Choć Shakar z Keshanu był wyczerpany uśmierceniem swego przybocznego strażnika i
praktykami nekromancyjnymi na zwłokach, to nie mógł spocząć. Miał wrażenie, że czas
zwolnił swój bieg i wieczór przechodził w noc z wielkim ociąganiem. Przez cały następny
dzień medytował w swoich komnatach, usiłując ustabilizować swą zatrutą narkotykiem
przemianę materii i nabrać sił. Początkowo mu się to udało. Shakar był dumny z mocy, jaką
okazał w zaczarowywaniu Gulbandy. Podejrzewał, że bez niezwykłego wspomożenia przez
Szmaragdowy Lotos, nie zdołałby tego dokonać. Duma, że tego dokona, dodała mu wiary i
odwagi.
Ale drugiego dnia jego ciało osłabło, a jego jaźń krążyła po coraz ciaśniejszej orbicie
wokół srebrnej szkatułki, leżącej na mahoniowym biurku w jego pracowni. Teraz siedział
przy oknie, patrząc nieobecnym wzrokiem na swój ogród i sącząc z kryształowej karafki
brythuńskie wino, którym uśpił Gulbandę. Ignorując narastający ucisk w piersi, Keshańczyk
jeszcze raz wrócił pamięcią do zręcznej magii, jaką odprawił na swym strażniku
przybocznym. Próbował dodać sobie otuchy, zdając sobie sprawę z ohydy, jaką stworzył i
puścił w ruch, by osiągnąć cel.
— On tego dokona — powiedział Shakar do pustej komnaty. — Nie może zawieść.
Przyniesie ją do mnie, albo zostawię jego duszę na zawsze zamkniętą w tym ruchomym
trupie. Nie może zawieść, bo tylko ja mogę go uwolnić i dać prawdziwą śmierć. — Zamilkł, a
potem powtórzył: — Nie zawiedzie. — Powiedział to przeciągle, gdyż zaczął się bać myśli,
której do tej pory nawet do siebie nie dopuszczał.
Co będzie, jeśli Gulbanda nie wróci na czas?
Najpotężniejszy wyczyn czarodziejski, jakiego dokonał w swej karierze, został okupiony
olbrzymim poświęceniem. Wykładana srebrem szkatułka na jego biurku była pusta. Dwie
łyżeczki, które wziął przed zabiciem Gulbandy bambusowym kolcem, były ostatnie, poza
kilkoma zielonymi drobinami, jakie jeszcze pozostały.
Ucisk w piersi stał się bardziej natarczywy, trudniejszy do zignorowania. Shakar odwrócił
oczy od zachodu, gdzie słońce zapadało w czerwone kłębowisko postrzępionych chmur, i
spojrzał na srebrną szkatułkę, która błyszczała nikło w półmroku pracowni. Keshańczyk
podniósł się niepewnie z krzesła, jakby jego ciało nie chciało wykonywać tego, czego pragnie
umysł. Podszedł powoli do biurka i wlepił wzrok w wypolerowane srebrne puzdro.
W piersiach Shakara ból potęgował się, przenikliwie ściskając jak obręczami całą klatkę
piersiową. Czarodziej krzyknął, chwytając szkatułkę roztrzęsionymi dłońmi, gdy potknął się o
biurko. Otworzył wieko, by ujawnić prawdą, którą znał już wcześniej.
— Pusta — załkał Shakar. — Wiedziałem, że jest pusta. — Osuwając się na biurko,
przytulił chłodną metalową szkatułkę do swej piersi i próbował wziąć głęboki wdech. Obręcz
bólu, która ściskała jego żebra, nieco zmniejszyła swój ucisk.
Przez drzwi Keshańczyk zobaczył migotanie żółtego światła, skaczącego po ścianie hallu
na zewnątrz pracowni. Zamrugał oczami i nagły przypływ nadziei wlał nowe siły w ciało
czarodzieja. Jedną ręką odepchnął się od biurka i ruszył chwiejnym krokiem w stronę drzwi,
wciąż ściskając szkatułkę. Ostatnie promienie zachodzącego słońca barwiły szkarłatem
podłogę przed nim, gdy na wpół krocząc, na wpół zataczając się, posuwał wzdłuż hallu. Z
przodu, przez otwarte drzwi jego sypialni świeciło wielobarwne światło.
— Eldred? — wykrakał chrapliwie imię. — Eldredzie, muszę z tobą porozmawiać!
Shakar dotarł do komnaty w momencie, gdy mglisty opar światła przestał się splatać

kolorami i przeszedł w biel. Stanął chwiejnie przed nadnaturalną poświatą, gdy hebanowa
figura wyłoniła się w ścianie czarodziejskiego ognia i przyglądała mu się w zagadkowym
milczeniu. W ciszy zazgrzytały zęby Shakara.
— Mów, niech Jullah porwie twoją duszę! Jesteś Eldredem Kupcem, czyż nie? — Woal
światła osłaniający ciemną postać rozproszył się, odsłaniając niskiego, brodatego Shemitę w
jedwabnym stroju kupca. Niemal natychmiast obraz rozmył się falując jak pustynny miraż.
— Głupcze — rzekł głos, nie będący głosem — czy myślisz, że kupiec odwiedzałby cię w
taki sposób?
Obraz shemickiego kupca zanikł, ustępując miejsca garbatemu Stygijczykowi z
bezkształtną, wygoloną czaszką. Wyłupiaste oczy płonęły wzgardliwie, jakby chciały
przepalić ciało Shakara.
— Kim jesteś? — krzyknął Keshańczyk. — Dlaczego mnie dręczysz?
— Zwę się Ethram–Fal i wcale cię nie dręczę. Ja cię badam. Z twego wyglądu wnioskuję,
że zapas lotosu wyczerpał ci się.
Umysł Shakara zawirował w przypływie gwałtownych mdłości. Histeryczny śmiech
wyrwał się z ust zaciśniętych do białości.
— Badasz? — wrzasnął Keshańczyk. — Czyś oszalał? Gdzie, jest lotos? Dam ci za niego
wszystko, co mam!
— Tak — odrzekł Ethram–Fal — oczywiście, że chciałbyś go mieć. Powiedz mi, kiedy
zużyłeś ostatnią porcję?
Shakar z trudem się opanował, wziął głęboki wdech i dreszcz przeszedł jego ciało. Dłonią
ściskał srebrną szkatułkę tak mocno, że przez palce przeszła fala bólu.
— Wczoraj rano zużyłem go dla dokonania wielkiego czaru. Potrzebuję więcej, aby…
— Wczoraj rano? Jesteś silniejszy, niż myślałem. Czy już rozpoczął się ból? — Głos
Ethrama–Fala brzmiał badawczo i beznamiętnie. Shakar z trudem mógł opanować wściekłość
i pragnienie.
— Tak! — wykrzyknął. — Mą pierś ściska ogniste imadło. Daj mi teraz lotosu!
— Cicho! — rozkaz Ethrama–Fala rozbrzmiewał w mózgu Keshańczyka jak uderzenie
gongu, rzucając go swą siłą na kolana.
Mętny obłok atramentowej ciemności oblał szydercze rysy Stygijczyka, ponownie
przekształcając go w anonimową, czarną postać, zawieszoną w zasłonie mglistej światłości.
— Kim jesteś, by mi wydawać polecenia, psie? Jesteś zbyt słaby i tępy, nawet by być
dobrym niewolnikiem. Niech cię pocieszy fakt, że dostarczyłeś wiedzy Ethramowi–Falowi ze
Stygii i tym samym wspomogłeś go w jego wielkim projekcie.
Z nieartykułowanym rykiem nienawiści Shakar otworzył srebrną szkatułkę i uniósł ją do
twarzy. Wysunął język i wylizał do czysta jej wnętrze. Odrzucił szkatułkę na bok i stanął na
chwiejnych nogach.
— Zabiję cię! — wrzasnął robiąc obiema dłońmi szereg szybkich tajemnych gestów, które
zakończył wyciągnięciem obu pięści w stronę ciemnej postaci Ethrama–Fala. Przed nim
pojawiła się krystaliczna, rozmigotana przestrzeń lazurowego światła. Chwiała się przez
chwilę w powietrzu, a potem zgasła jak pochodnia w ulewnym deszczu powodując okrutną
mękę Shakara.
— Twoja moc zanika — rzekł głos, nie będący głosem. — Możesz sobie poderżnąć gardło.
To będzie o wiele szybsze i łatwiejsze od śmierci, jaka cię teraz czeka. Żegnaj, Shakarze.
Nagle Keshańczyk rzucił się na zjawę, wymachując pięściami przeszedł przez nią bez
oporu i odbił się od marmurowej ściany. Osunął się na podłogę oszołomiony, a metaliczny
śmiech Ethrama–Fala rozbrzmiewał mu w uszach. Rozciągnięty bezradnie na podłodze
Shakar obserwował, jak niesamowita zjawa kuli się w sobie i przygasa, aż pozostało mu
jedynie wspomnienie obrazu, utrwalone na siatkówce oka.
Keshańczyk spróbował się podnieść, ale nogi go nie słuchały. Umęczone nerwy targały

spazmatycznie jego ciałem. Ból zaczął znowu zaciskać się jak obręcz na jego piersi i
rozprzestrzeniać po szyi, powodując męczarnie jakby miał wbite gwoździe w obie skronie.
Przebłysk rozsądku przemknął przez oczy czarnoskórego czarownika. Wypełznąwszy z
komnaty, poczołgał się do swej pracowni. Jego rzężący oddech był jedynym dźwiękiem, jaki
rozbrzmiewał w mrocznym i cichym domu. Nogi miał bezwładne, a obręcze na piersi
zaciskały się aż do zawrotu głowy i dalej działał tylko niezwykłym wysiłkiem woli.
W pracowni przyciągnął się rękami do biurka i szarpnięciem wysunął szufladę, która
wypadła rozsiewając swą zawartość po podłodze. Fiolka z czarnego kryształu stłukła się,
plamiąc marmur półprzeźroczystym syropem. Shakar padł obok niej, a jego dłonie macały
wokół, aż odnalazły bambusowy szpikulec. Trzymał to poplamione krwią narzędzie przed
oczami, które wytężały się, by skupić na ostrej jak brzytwa krawędzi. Obie dłonie zacisnęły
się desperacko na rękojeści szpikulca, gdy przyłożył jego ostrą krawędź do swego gardła.
A potem Shakar z Keshanu skorzystał z rady Ethrama–Fala.

XVI

Wieczór zapadał nad zaciemnioną rezydencją Lady Zelandry. Umieszczona w otaczającym
murze pojedyncza żelazna brama była przed nadchodzącą nocą zamknięta na łańcuch i
kłódkę. Dwóch strażników rozłożyło się w kuchni, niewiele jedząc i wiele pijąc oraz klnąc, bo
powinni wykonać przynajmniej jeden obchód posiadłości, nim całkiem pochłonie ich
pijaństwo. Ale o wyznaczonej porze ruszyli po ogrodowych ścieżkach powłócząc nogami,
podając sobie nawzajem bukłak z winem i rozmawiając przyciszonymi głosami.
Spokój półmroku wypełnił opustoszałą rezydencję. Halle były ciemne, okna zasłonięte, a
świeczki zgaszone. Dom sprawiał wrażenie oczekującego w uśpieniu na powrót swej pani.
Jednakże w mroku i ciszy pojawił się gość nie zauważony przez zamroczonych strażników.
Sypialnia Lady Zelandry rozświetliła się płomienistą barwą. Dzikie cienie zaczęły skakać i
pląsać po zastawionych księgami ścianach i obszernym, nie pościelonym łożu. Nagle biała
jasność wystrzeliła ze ściany, wyganiając cienie ze wszystkich zakamarków komnaty.
Hebanowy kontur Ethrama–Fala zawisnął w mgiełce i zaczął przyglądać się pustej
komnacie. Czarna, pozbawiona rysów głowa rozglądała się na boki, jakby nie chciała
uwierzyć, że nie ma tu nikogo. Zawiedziony Stygijczyk wysłał przez pomieszczenia
rezydencji stanowczy zew bez słów.
— Zelandro! Przybyłem po ciebie!
Czarodziej nie wyczuł żadnego odzewu, w ogóle żadnej aktywności. Czarna postać
zawahała się, chwilę stała w bezruchu, a potem poruszyła mrocznymi palcami w szybkim,
precyzyjnym wzorze i uniosła obie ręce nad głowę. Promienie skrzącego się, zielonego
światła rozkwitły wokół obrazu Ethrama–Fala w wirującej poświacie. Nienaturalnymi,
powolnymi ruchami człowieka maszerującego pod wodą, czarna postać zeszła ze ściany i
stanęła w komnacie. Przeszła przez pokój do drzwi i wyszła do hallu.
Ethram–Fal przechodził przez opustoszałe komnaty rezydencji Lady Zelandry niczym
niespokojny duch, pozostawiając za sobą blado migoczące magicznym blaskiem odciski stóp.
Po jakimś czasie znalazł się z powrotem w sypialni, powrócił do oparu czarodziejskiego
światła i zniknął. Dom Zelandry był pusty, jego pani wyjechała.
Ethram–Fal był ciekaw, czy wkrótce nie pojawią się u niego goście.

XVII

Podróżni wspięli się na grzbiet pasma wzgórz z czerwonej gliny i popatrzyli na
rozciągającą się przed nimi szeroką przestrzeni doliny rzeki Styks. Szlak zbiegał zygzakiem
po zboczu przez gęstniejącą roślinność. W miarę jak posuwali się na południe i zbliżali do

Stygii, kraina stawała się coraz bardziej sucha, ale brzegi potężnego Styksu w niczym nie
przypominały pustyni. Zielone krzewy otaczały ścieżkę, gdy podążali wzdłuż rozkołysanych
palm, a pluszowe łąki falowały leniwie na wietrze. Z przodu teren obniżał się jeszcze bardziej
i zmieniał w nawodnione pola uprawne, dochodzące do samego brzegu rzeki. Żółtobrązowa
przy brzegach i opalizująco błękitna w swym głównym nurcie matka wszystkich rzek
rozciągała się jak okiem sięgnąć i zapewniała płodną żyzność wdzięcznej ziemi. Podobna
była do przetykanej klejnotami, czarodziejskiej opaski.
Choć uprawiane na prawie całej swej niezmiernej długości, to daleko wysunięte na wschód
brzegi Styksu były z rzadka zaludnione. Na zachodzie były widoczne rozrzucone grupki chat,
stojących na palach. Bezpośrednio przed sobą podróżnicy ujrzeli małe, pozbawione murów
obronnych miasteczko, przycupnięte na niskim, sztucznie utworzonym płaskowyżu, który
wznosił się łagodnie pośród poprzecinanych kanałami pól. Podobnie wzniesiona droga biegła
nasypem wśród połyskujących rowów nawadniających i rozległych terenów uprawnych.
Przypominała piaskowego węża, wijącego się po soczyście szmaragdowym mchu. Droga
łączyła wzniesienie miasteczka z suchszymi wyżynami, gdzie dołączała do Traktu Karawan,
który ciągnął się nieprzerwanie wzdłuż rzeki Styks.
Gdy cała czwórka zjeżdżała szlakiem w dolinę rzeki, zaczęli spotykać rdzennych
mieszkańców tej od dawna zamieszkałej krainy. Na skrzyżowaniu dróg zatrzymali się, aż
stado nizinnego bydła zostanie przeprowadzone przez pastuchów, którzy wymachiwali tęgimi
kijami, okładając swoje zwierzęta. Rolnicy pracowali na nawodnionych polach pszenicy i
jęczmienia, które obficie wzrastały na czarnej i mulistej ziemi.
Szlak przechodził w biegnącą nasypem drogę, z której wkrótce możliwe było bliższe
przyjrzenie się białym lepiankom w miasteczku. Neesa wachlowała się dłonią w przesyconym
wilgocią powietrzu. Jechali teraz gęsiego, z Lady Zelandrą na czele. Neesa ściągnęła w
zamyśleniu swe ciemne brwi, a potem ponagliła swego wierzchowca, aż zrównała się z
Cymmerianinem.
— Co to za miasto? — spytała Conana. Barbarzyńca uśmiechnął się do niej szeroko z nie
skrywanym zachwytem, wyraźnie rad, że przełamała w końcu niechęć do rozmowy z nim.
Ale ona z przejęciem przyglądała się miastu przed nimi udając, że nie zauważa jego
zainteresowania, chociaż dostała rumieńców.
— Zwą go Aswana. Ma swoje bliźniacze miasto po drugiej stronie Styksu, zwane Bel–
Phar. Aswana jest zaciszną osadą i jest dobrym miejscem do przeprawienia się przez rzekę
bez zwracania niczyjej uwagi.
— Mówi się, że Stygijczycy niezbyt lubią gości.
— Tak jest, czciciele węży, jeśli mogą, odmówią każdemu obcokrajowcowi prawa wjazdu
do swego przeklętego kraju. Ich patrole graniczne są nieliczne, ale upoważnione przez króla
Ctesphona do zatrzymania każdego intruza i zadecydowania na miejscu, czy jest on godzien
przebywać na stygijskiej ziemi.
— A jeśli zostanie uznany za niegodnego?
— Wszelki kupiec, którego handel tuczy tę krainę, czy łaszący się uczony, jadący złożyć
hołd Ojcu Setowi, zostają puszczeni wolno. Najlepszym, czego może oczekiwać większość
pozostałych, jest obrabowanie i wykopanie z powrotem za granicę. W najgorszym razie
zostaną ukrzyżowani przy drodze.
Mimo pełnego słońca Neesą wstrząsnął dreszcz, po czym splunęła za siebie.
— A my się tam udajemy jako nieproszeni goście — rzekła. Conan roześmiał się
odrzucając do tyłu swoje czarne włosy.
— Nie trap się, kobieto. Patrole są nieliczne, a kraj jest rozległy. A poza tym, ja jadę z
wami!
Śmiejąc się, Neesa pochyliła w siodle i cmoknęła barbarzyńcę w policzek. Następnie spięła
wierzchowca piętami i pokłusowała do przodu, zrównując się z Lady Zelandrą, a Conan

gładził swój policzek i uśmiechał się szeroko w ogłupiałym oczarowaniu. Neesa, ani
Cymmerianin nie zwrócili uwagi na Heng Shih, który jechał zaraz za nimi. Wyraz
niedowierzania na jego twarzy świadczył o tym, że nie przegapił niczego z wymiany zdań i
gestów między nimi. Khitajczyk pogładził się dłonią po swym gładkim czerepie i potrząsnął
głową w zadziwieniu.
Lady Zelandra wiodła swą grupkę podróżnych wzdłuż brzeg rzeki. Spoceni robotnicy,
odziani jedynie w szmaciane portki, wyciągali z ciemnej toni Styksu wodę za pomocą prostej
maszyny wykonanej z powiązanych kawałków surowego drewna. Prymitywny trójnóg
wspierał nierówną tyczkę z ciężarkiem dla przeciwwagi i na jednym końcu i wielkim
wiadrem kołyszącym się na sznurze na drugim. Wiadro było opuszczane, póki się nie
zanurzyło, a wtedy robotnicy doczepiali ciężar i wyciągali wiadro z rzeki. Potem tyczka była
obracana na szczycie trójnogu, przenoszona z wiadrem nad brzeg i opróżniana do kanału
nawadniającego. Dla Conana taka nudna praca to nie był dobry sposób na życie.
Gdy podróżni znaleźli się pośród białych budynków Aswany, stali się obiektem większego
zainteresowania. Chociaż na brukowanych ulicach miasteczka kipiało życie, to grupa Conana
wyróżniała się i była wystarczająco egzotyczna, by przyciągnąć uwagę mieszkańców. Nagie
dzieciaki biegły w kurzu obok końskich kopyt, przekrzykując się wzajemnie piskliwymi
głosikami. Kobieta, odziana jedynie w prześwitujący woal, wychyliła się z okna na piętrze i
puściła oko do Cymmerianina, który uniósł dłoń w pozdrowieniu, póki nie poczuł na sobie
pełnego wyrzutu wzroku Neesy. Gdy odwrócił się w jej stronę z uśmiechem, spojrzała w dal i
spłonęła rumieńcem.
Conan zwolnił przed niskim budynkiem bez okien, z prymitywnym szyldem głoszącym, że
jest to tawerna. Gdy skierował tam swego wierzchowca, zza zasłony na drzwiach wyjrzał
pochylony mężczyzna w wyblakłej, przepoconej tunice. Spoglądał z zaciekawieniem, mrużąc
oczy w popołudniowym słońcu.
— Hej, przyjacielu — zawołał barbarzyńca. — Gdzie w tym mieście mogę znaleźć
uczciwego przewoźnika? — Mężczyzna skrzywił się kwaśno, dotykając brudnej przepaski,
podtrzymującej rozczochrane, siwiejące włosy.
— Tera nie znajdziesz żadnego, bo Pesouris, niech Set zeżre jego dorsza, dopiero co zabrał
rano grupę akolitów na drugie stronę. Jak znam tego leniwego kundla, to nie wróci się przed
nocą.
— Nie ma tu innego przewoźnika?
— Nie, na bogów. Byłem przewoźnikiem, aż te przeklęte Stygijczyki uznały, że jeden
prom wystarczy Aswanie i dały królewską pieczęć temu wieprzowi, Pesourisowi. Tera on
opływa w dostatki, a ja próbuje szczęścia w łapaniu ryb z promu.
Conan pochylił się konspiracyjnie w stronę mężczyzny i utkwił w nim pełne zrozumienia
spojrzenie.
— Jak cię zowią, przyjacielu?
Chłop obejrzał się za siebie wzrokiem nieco przymglonym od picia.
— Jestem Temoten. Jak chcesz ze mną dalej gadać, to najlepiej postaw mi kielicha.
— Temotenie, jeśli wciąż masz swój prom, to czemu nie miałbyś nas przewieźć przez
Styks? Odbierzesz Pesourisowi tyle zarobku, że przez tydzień starczy ci na wino.
Na taką propozycję Temoten cofnął się o krok, a jego zniszczona twarz zmarszczyła się
jeszcze bardziej z niedowierzania.
— Nie. Pesouris doniesie na mnie do władz Bel–Phar, a jak zdoła, to nawet do patrolu
granicznego. A jak byśmy lądowali i trafiłby się jakiś stygijski żołnierz, to by chciał obejrzeć
moją pieczęć przewoźnika. A jako że takiej nie mam, w dokach skróciliby mnie o głowę. Nie,
dzięki, przybyszu.
Temoten szykował się do odejścia i prawie zderzył się z Lady Zelandra, która tymczasem
zsiadła z konia i stała przed nim, kołysząc skórzaną sakiewką.

— Moi ludzie i ja potrzebujemy bez zwłoki przeprawić się przez Styks, Temotenie —
rzekła — a ja chcę dobrze zapłacić za przewóz. Czy chcesz, by ten trzosik dostał się w ręce
Pesourisa?
Przewoźnik sięgnął po oferowaną mu sakiewkę i wysypał połyskujący strumień złotych
monet na brudną dłoń. W jednej chwili jego oczy rozszerzyły się i wytrzeźwiały.
— Słodka Ishtar! — Temoten oblizał wargi, które nagle wydały mu się suche i spragnione
napoju.
— A poza tym — kontynuowała Zelandra — kto przy zdrowych zmysłach stanie na
drodze mym przyjaciołom, Heng Shih i Conanowi?
Temoten rzucił szybkie spojrzenie na potężnych towarzyszy damy, a potem znowu wlepił
wzrok w złoto, które pozwoliłoby mu żyć w dostatku przez większą część roku.
— Tylko wyjątkowy głupiec, to prawda — westchnął. — Na dziewięć kręgów piekieł!
Chodźmy. Bo w ogóle, to z jakiej racji te śmierdzące Stygijczyki mogą rozkazywać wolnemu
Shemicie?
— I ja tak myślę — rzekła Zelandra z uśmiechem. — Więc gdzie znajdziemy twój prom?
Łódź była przycumowana do zbutwiałego nabrzeża za jednoizbową chatą Temotena, na
skraju Aswany. Był to niegdyś elegancki statek z mocnego cedru, długi na jakieś dwadzieścia
cztery stopy. Nad pokładem wznosił się pojedynczy, smukły maszt, ze zwiniętym,
spłowiałym żaglem. Na całym statku jedyną osłonę przed słońcem stanowił porwany
skórzany daszek, umieszczony bezpośrednio przed długim wiosłem sterowym. Gdy Heng
Shih wyszedł zza węgła chaty Temotena i po raz pierwszy ujrzał łódź, dotknął ramienia
Zelandry i coś jej powiedział szybkimi ruchami języka migowego.
— Moi przyjaciele — oznajmiła Lady Zelandra — Heng Shih twierdzi, że na promie nie
ma miejsca na nasze wierzchowce.
Conan, ściągając siodło i sakwy ze swego konia, odpowiedział:
— To nawet lepiej, pani. Wielbłądy są najlepsze do podróży przez pustynię. Może ty, pani,
i Heng Shih weźmiecie konie do miasta i sprzedacie je.
Zelandra uniosła swe ciemne brwi.
— Czy teraz ty prowadzisz tę wyprawę, barbarzyńco?
— Nie zamierzałem cię, pani, urazić, ale złoto zarobione na ich sprzedaży będziemy mogli
zużyć na zakup wielbłądów w Bel–Phar.
— To brzmi rozsądnie — odrzekła z pewnym wahaniem czarodziejka — ale nie bardzo
potrafię się targować.
— Bez trudu udało ci się, pani, namówić mnie na tę wyprawy. Niech tylko Heng Shih
uważa, czy nie próbują cię oszukać. Założę się, że uzyskasz doskonałą cenę.
— A więc dobrze. Temotenie, czy jest w mieście jakiś godny kupiec koni?
Stojący na nabrzeżu przewoźnik przytaknął skwapliwie.
— Tak, pszepani, kuzyn mej ostatniej żony, Nephtah, handluje końmi i mułami. Znajdziesz
go w północno–wschodnim rogu targowiska. Pani powie, że to ja ją przysyłam, a potraktuje
cię jak rodzinę.
Z koni zdjęto pozostałe siodła i paczki. Zelandra i Heng Shih dosiedli koni i powiedli
szereg luzaków. Khitajczyk obejrzał się przez ramię i wbił spojrzenie swych wąskich oczu w
Cymmerianina, który był zajęty ładowaniem juków i zapasów na łódź. Conan układał stertę
bagażu na zniszczonych, pomalowanych na czerwono deskach pokładu pod skórzanym
daszkiem, a Zelandra i jej strażnik przyboczny powoli oddalali się z pola widzenia.
Temoten pochylił się nad jednym ze złamanych pali nabrzeża i uważnie przyglądał
brudnym paznokciom swej lewej dłoni, nie czyniąc najmniejszego wysiłku, by pomóc
Cymmerianinowi.
— No, obcokrajowcu, wygląda na to, że umiesz obchodzić się z łodzią.
Conan złożył wypchaną torbę na szczycie stosu, który wybudował pod daszkiem.

— Trochę się zapoznałem z tymi rzeczami — odpowiedział cicho.
— Więc potrafisz sterować, podnosić żagle i inne takie?
— Widzę, że tę łajbę można bez trudu prowadzić jedną ręką, Temotenie. Nie bój się,
pomogę ci przeprawić nas przez rzekę.
Przewoźnik wyglądał na niezadowolonego, ale zachował milczenie, wpatrując się w
porośnięte trzcinami płycizny. Neesa, ciągnąc ciężki, podwójny bukłak na wodę, zatrzęsła
rozchwianym pomostem. Conan wziął od niej bagaż i przełożył na łódź. Przeskoczyła
zwinnie na tylny pokład, chwytając rękojeść wiosła sterowego. Trzymając się mocno,
wychyliła za burtę i przyglądała rzece, a wiatr igrał z jej czarnymi włosami.
Po chwili przyłączył się do niej Conan. Szeroka, oświetlona słońcem rzeka rozciągała się
daleko, nakrapiana łodziami pełnymi rybaków wykonujących swą pracę. Ciągnące od rzeki
powietrze było świeże i orzeźwiające.
— Jest piękna — rzekła Neesa rozmarzonym głosem. — Nigdy wcześniej nie widziałam
Styksu. Od dzieciństwa nie opuszczałam Akkharii.
— Na Croma! — odpowiedział Conan dziwnie łagodnym tonem. — Tak nie można żyć.
Masz tylko jedno życie i jeden świat, na którym je spędzasz. Powinnaś zaznać wszystkiego,
jak tylko można. Na brodę Ymira, oszalałbym, gdybym miał całe życie spędzić w jednym
mieście.
Neesa podniosła na niego wzrok, a jej czarne oczy płonęły szczerością.
— Wiem, że nie powinnam tego mówić, Conanie, ale ta podróż jest najpiękniejszą rzeczą,
jaka kiedykolwiek mnie spotkała. Przez całe życie byłam wdzięczna Lady Zelandrze za
chronienie mnie przed światem, a teraz odkryłam, że sprawia mi przyjemność podróż
odbywana nawet w cieniu śmierci.
Conan wystawił twarz na wiatr.
— Wszystkie podróże odbywają się w cieniu śmierci — powiedział prosto. — Żyj i wiedz,
że będziesz zmagać się ze śmiercią, gdy nadejdzie czas.
Kobieta nagle znalazła się w objęciach Conana, sama przyciskała do niego gorączkowo
swe bujne ciało. Barbarzyńca lekko cofnął się w tył pod wpływem jej gwałtownej
namiętności. Podłożył dłoń pod jej brodę i uniósł twarz do swojej. W ciemnych oczach
zobaczył błyszczące łzy.
— Pocałuj mnie — wyszeptała i Conan przycisnął swe usta do jej warg, jeszcze mocniej
przytulając ją do siebie. Po chwili jego silne ramiona otoczyły jej kibić i uniosły na pokład.
Dopiero gdy doniósł ją do daszku, który okrywał rzeczy, Conan oderwał usta od jej ust. Neesa
ujrzała, że pośrodku wybudowanego stosu zostawił puste miejsce, w którym rozłożył koc.
— Och — powiedziała namiętnie — pomyślałeś o wszystkim. Conan zanurkował pod
daszek i delikatnie położył ją w ukrytym, wymoszczonym gnieździe.
— A myślisz, że po co odesłałem tamtych dwoje do miasta? — zapytał, ale nie dał jej
szansy na odpowiedź.
Na nabrzeżu Temoten ponownie przeniósł spojrzenie z łodzi na swe brudne paznokcie. Z
zadumanym wzrokiem obrócił się w stronę swej chaty i wszedł do środka, szukając czegoś do
picia.

XVIII

Łódź kołysała się na wodzie, a fale pluskały pod jej dziobem. Styks świecił jasnym
błękitem pod bezchmurnym, popołudniowym niebem. Małe łódki rybackie, wykonane z
pęków trzciny papirusu, pływały parami, ciągnąc rozpiętą między nimi sieć. Zapracowani
rybacy nie zwracali większej uwagi na prom Temotena, jednakże przewoźnik wyraźnie stawał
się coraz bardziej nerwowy, w miarę jak zostawili za sobą łódki rybaków i żeglowali dalej, ku
środkowi rzeki. Połatany żagiel naprężał się, gdy Temoten pochylał się nad wiosłem

sterowym. Obok niego, na tylnym pokładzie, wypoczywali Heng Shih i Conan. Barbarzyńca
rozciągnął się wzdłuż burty, a Khitajczyk siedział ze skrzyżowanymi nogami, z twarzą
wystawioną do słońca. Lady Zelandra i Neesa siedziały w cieniu pod łopoczącym daszkiem i
cicho rozmawiały.
Trzej mężczyźni na tylnym pokładzie przez jakiś czas podróżowali w milczeniu.
Zaciekawione spojrzenie Temotena ciągle powracało do siedzącego obok Heng Shih, który
nie miał na sobie koszuli, a jego żółta skóra połyskiwała od potu.
— Czy twój przyjaciel w ogóle nie mówi? — spytał w końcu Conana, który wyszczerzył
zęby w uśmiechu i przeciągnął się w słońcu jak kot. Heng Shih nawet nie otworzył oczu.
— On jest niemy, ale potrafi rozmawiać z Lady Zelandra językiem migowym.
— Co… — Temoten przerwał, a potem zebrał się na odwagę. — Co to jest za człowiek?
Conanowi zdało się, że zobaczył, jak oczy Heng Shih błysnęły w szparze między
powiekami.
— Jest Khitajczykiem z odległego wschodu.
— Nigdy nie widziałem nikogo podobnego. Czy wszyscy ludzie w tamtym kraju są tacy
wielcy i grubi?
Teraz Conan był pewien, że oczy Heng Shih na chwilę się otworzyły.
— Nie wszyscy — odpowiedział sucho Cymmerianin. — On jest naprawdę wyjątkowy.
Przez jakiś czas Temoten nic nie mówił. Przywarty do wiosła patrzył w dal na zamglony
zarys odległego brzegu. Conan wyczuwał jednak, że dalsze pytania gnębią przewoźnika i nie
był zaskoczony, gdy po chwili Temoten odezwał się znowu.
— Czemu tak wam się śpieszy z przeprawą przez Styks, Conanie? I czemu tak dużo mi
zapłaciliście? Czy jesteście zbiegami? Czy może Lady Zelandra ucieka przed wrogami? —
Słowa płynęły wartko, aż Temoten je powstrzymał. — Nie, żeby mnie to obchodziło — dodał
zawstydzony.
— Temotenie — powiedział poważnie Conan. — Heng Shih jest Khitajczykiem, a
Khitajczycy są ludożercami. Zjadają ciekawskich.
Na te słowa Heng Shih otworzył oczy i spojrzał koso na barbarzyńcę, a potem odwrócił się
w stronę przewoźnika. Patrząc na niego Khitajczyk powoli i złowieszczo oblizał wargi.
— Wybaczcie, przyjaciele — wyjąkał Temoten.
Reszta przeprawy upłynęła w milczeniu. Conan drzemał, zasłoniwszy oczy ramieniem,
póki nie zbudziło go szturchnięcie Temotena, który potrzebował pomocy przy zwijaniu żagla.
Miasto Bel–Phar było jeszcze mniejsze od Aswany. Jego nadrzeczna dzielnica rozciągała
się sennie na wzniesionej podwalinie z gigantycznych skalnych bloków. Stygijczycy miłowali
się przeważnie w architekturze cyklopowej, a to było jedno z niewielu miast Stygii, które nie
prezentowało dowodów tego zamiłowania. Kamienne nabrzeże Bel–Phar wysunięte było
nieco w głąb odwiecznego Styksu. Przycumowane tam były papirusowe łódki różnych
rozmiarów, a nawet kilka luksusowych, drewnianych jednomasztowców. Centrum dzielnicy
nabrzeżnej wyglądało na otwarty bazar, pełen stłoczonych ludzi i zwierząt. Temoten szarpnął
rumplem, kierując swój prom na wschód.
— Przy wschodnim nabrzeżu jest mniej ludzi — powiedział na wpół do siebie. —
Conanie, czy możesz…
Ale wielki Cymmerianin już ruszył na dziób łodzi, schylając się, by chwycić długą
drewnianą tyczkę, leżącą wzdłuż prawej burty. Heng Shih podniósł tyczkę leżącą po drugiej
stronie, a Temoten pokiwał swą rozczochraną siwiejącą głową na znak aprobaty.
Słońce powoli opadało na zachód i w białym mieście przed nimi pojawiły się cienie. Nurt
Styksu stopniowo ciemniał od przejrzystego błękitu do barwy ciemnofiołkowej. Nabrzeże
zbliżało się, a przewoźnik kierował swój statek do jego wschodniego krańca.
Conan i Heng Shih skierowali swoje tyczki w stronę zbliżającego się brzegu hamując i
pozwalając promowi łagodnie przybić do miejsca przy wytartych schodach, wykutych w

bloku litego kamienia. Temoten ruszył naprzód, chwytając zapętloną linę i zarzucając ją na
spiżowy pachołek nabrzeża. Mężczyzna nagle zrobił się bardzo ruchliwy.
— W porządku. Ruszajcie. Wypełniłem swoją część umowy. Znikajcie. — Wywlókł
wielką pakę spod daszka i dźwignął ją na kościste ramię. Przy jego skwapliwej pomocy,
Conan i Heng Shih wkrótce mieli wszystkie zapasy przeniesione na ląd.
— Musimy to tutaj zostawić i iść na targ po wielbłądy oraz wodę — rzekł Conan. —
Temotenie, czy mógłbyś zaczekać i popilnować naszych rzeczy?
— Poczekać? — zapytał przewoźnik z niedowierzaniem. — Odpływam tak szybko, jak
tylko zdołam się odepchnąć.
— Ja zostanę — zgłosiła się na ochotnika Neesa. — Nie czuję się najlepiej po przeprawie.
Lady Zelandra, Conan i Heng Shih skierowali się wzdłuż nabrzeża, zostawiając
usadowioną na stercie bagażu Neesę. Temoten zatrzymał się u szczytu kamiennych schodów.
— Żegnaj, pani — zawołał. — Żegnajcie, Conanie i Heng Shih. — Zelandra nie
zwalniając kroku odwróciła się i pomachała mu.
— Dobrych wiatrów — krzyknął Conan, unosząc rękę.
Heng Shih nawet się nie obejrzał.
Cała nadrzeczna dzielnica Bel—Phar była wyłożona szerokimi, kamiennymi płytami. Choć
budynki były prawie identyczne jak w Aswanie, to atmosfera miasta była mniej swobodna.
Minęli ciche magazyny przy nabrzeżu i doszli do sklepów i centrum targu. Targowisko było
ruchliwe, a nawet zatłoczone, ale klienci byli mniej hałaśliwi niż ich partnerzy zza rzeki.
Stajnie wielbłądów były na samym początku targu i Lady Zelandra bez zwłoki przystąpiła do
przyjacielskiej dysputy z ich starym, jednookim właścicielem. Conan, który był
przygotowany do przeprowadzenia transakcji, niespodzianie znalazł się na uboczu, a
czarodziejka oglądała oferowane zwierzęta i czyniła krytyczne uwagi o każdym z nich,
posługując się płynnie językiem stygijskim. Właściciel, czując okazję dobrego zarobku,
zacierał z zadowoleniem ręce i wykrzykiwał rozpaczliwe protesty na jej surowe osądy. Conan
uznał, że zajmie to trochę czasu, więc zaczął rozglądać się za jakąś miłą tawerną.
Przez ciżbę targowiska przedzierała się Neesa. W jej ruchach był taki pośpiech, że Conan
zamarł. Potykając się stanęła przed nim, a jej gors unosił się i opadał.
— Temoten — wydyszała. — Stygijscy żołnierze zawołali go, gdy odcumowywał statek.
Poszłam za nimi, gdy szli wzdłuż nabrzeża. Nie wyglądali na złych, ale wołali, że chcą
zobaczyć jego pieczęć przewoźnika. Conanie, ich kapitan miał jakiś łuk…
— Ilu? — zapytał cicho barbarzyńca. Jego błękitne oczy zapłonęły niebezpiecznym
światłem.
— Pięciu, tak myślę. Może sześciu? — uniosła bezradnie dłonie.
Cymmerianin ruszył z nią, energicznie zagłębiając się w ciżbę.
— Conanie, nie! — dobiegł go głos Lady Zelandry. Ale on, na nic nie zważając, biegł już
przez targ w stronę nabrzeża. Ludzie odskakiwali z drogi albo byli odpychani przez rosłego
przybysza, który rozpędził się i przeskoczył przez wózek z warzywami. W jego uszach
dźwięczały okrzyki protestu, ale ani trochę nie zwolnił tempa.
Na początku nabrzeża czekało niespokojnie sześć osiodłanych wielbłądów. Dalej stało
sześciu stygijskich żołnierzy z patrolu granicznego, odzianych w szary jedwab i błyszczące
kolczugi. Dwóch sprawdzało prom Temotena. Jeden gładził w zamyśleniu swój nie ogolony
podbródek, jakby szacował wartość statku. Dwaj inni pochylali się i bezczelnie szperali w
stosie rzeczy złożonych na nabrzeżu. Dwaj ostatni byli najbliżej i zagadywali Temotena.
Wyższy z nich nosił pozłacany oficerski naszyjnik, a u jego pasa zwisała mała kusza. Głośno
wymyślał przewoźnikowi. Drugi był nagim do pasa, olbrzymim chłopem, który z sadystyczną
przyjemnością wywijał ciężką szablą przed oczami przerażonego Temotena.
Temoten słabo protestował, a jego przygarbiona postać wyraźnie drżała. Wysoki oficer
chwycił dłonią przód tuniki przewoźnika i szarpnął rzucając go na kolana. Temoten padł, a

kapitan brutalnie uderzył kolanem w jego nie osłonięte podbrzusze. Przewoźnik zgiął się wpół
w paroksyzmie bólu.
Oficer odstąpił o krok i niedbale skinął głową na nagiego do pasa żołnierza z szablą.
Oprawca napiął wielkie muskuły swych ramion, uniósł szablę nad głowę, gdy usłyszał za
sobą odgłos gwałtownych kroków.
Wtem ze środka jego nagiej piersi wychynął kawał srebrzystej stali. Pochwycił promień
słońca, odbił go prosto w wybałuszone ślepia, po czym zniknął w plamie jasnej krwi. Gdy
oprawca upadał, Conan przeskoczył ciało, kręcąc nad głową młyńca swym ciężkim mieczem.
Oficer sięgnął desperacko po zatknięty za pas jatagan, ale Cymmerianin zwalił się na niego
ze straszliwą siłą. Z dziką zwinnością kopnął kapitana butem w brzuch, zwalając go z nóg i
posyłając po kamieniach na krawędź nabrzeża.
Pozostali żołnierze ledwie mieli czas spostrzec, co spotkało ich kompanów, a już
barbarzyńca był wśród nich, jak podmuch żaru z głębi piekieł. Pierwszy z dwóch mężczyzn
szperających wśród sterty bagażu zdołał się odwrócić i tylko na wpół wyciągnąć swą szablę,
nim został ścięty ciosem, który rozpłatał mu hełm i głowę. Drugi z żołnierzy dobył miecza i
rzucił się na Conana, gdy ten stał odwrócony nad drugim trupem. Ale natychmiast pełen
złości sztych Stygijczyka został wykonany z taką siłą, że prawie wyrwał mu z dłoni miecz.
Błyskawiczna kontra Conana rozdarła kolczugę przeciwnika na ramieniu, przecięła obojczyk i
zatrzymała się na kręgosłupie. Barbarzyńca pociągnął za rękojeść, ale stwierdził, że jego
klinga mocno utkwiła w przegiętym ciele.
Ostatni dwaj żołnierze widząc, że Conan ma uwięziony miecz, ruszyli z krańca nabrzeża,
by zaatakować go z dwu stron. Ale Cymmerianin chwycił rękojeść w obie dłonie, dźwignął ze
zwłokami nad głowę i zrzucił je z miecza na kamienie prosto pod stopy żołnierzy.
— No chodźcie połączyć się z nim w piekle — warknął Conan po stygijsku, z oczami
płonącymi nienasyconą żądzą krwi.
Żołnierze mieli na ten temat dwa różne zdania. Potężny żołnierz z lewej strony przeskoczył
zakrwawione ciało swego kolegi i próbował zaatakować Conana. Natomiast jego mniejszy
kompan przez moment się zawahał, potem ostrożnie okrążył walczących i pędem uciekł
wzdłuż nabrzeża. Jeśli nawet wojownika przeraziła dezercja swego towarzysza, to w żaden
sposób tego nie okazał. Podjął walkę z barbarzyńcą, posyłając świszczącą serię mistrzowsko
wymierzonych ciosów na pierś i głowę Cymmerianina. Przenikliwy szczęk stali rozległ się
nad spokojną rzeką. Ich klingi migotały i szczękały o siebie w okrutnym acz wytwornym
tańcu śmierci. Stygijczyk zebrał siły i nawałnicą zręcznych cięć wyparł Conana pomiędzy
rozrzucone paczki. Pięta Conana nastąpiła na jakiś pakunek i barbarzyńca zachwiał się,
wyraźnie tracąc równowagę. Wyciągnął ramiona, by utrzymać się na nogach, ale gwałtownie
opadł na jedno kolano. Przeciwnik chciał wykonać pchnięcie, ale potknięcie Conana było
pułapką. Wypad Stygijczyka nakierował go wprost na klingę barbarzyńcy. Żołnierz został
przebity, a jego własna klinga przeszła nieszkodliwie obok głowy barbarzyńcy.
Na krótką chwilę zapanowała cisza, potem głośno o kamień zabrzęczał miecz upuszczony
przez żołnierza. Conan wyczuł za sobą jakiś ruch. Wyjął szybko swój miecz z upadającego
ciała i obrócił się. Zobaczył stygijskiego kapitana, posuwającego się ku niemu z gotową do
strzału kuszą trzymaną w trzęsących się dłoniach.
— Czyś jest demonem? — wydusił blady jak kreda oficer. — Ta strzała odeśle cię z
powrotem do piekieł!
Gdy jego palec zaciskał się na kuszy, Conan głową naprzód dał nura w bok, przetoczył się
nad sakwami, ześliznął i przykucnął.
Ale kapitan nie wystrzelił. Spokojnie celował w pierś Cymmerianina. Conan chwycił swój
bukłak na wodę, a jego umysł przez ułamek sekundy rozważał, czy powinien się nim zasłonić,
czy cisnąć we wroga.
— Jesteś piekielnie szybki — rzekł oficer — ale teraz…

Nagle głowa Stygijczyka odskoczyła od tułowia, poszybowała w powietrzu jak piłka
rzucona przez dziecko i wpadła do Styksu z głośnym pluskiem. Bezgłowe ciało stało przez
chwilę w miejscu, po czym opadło, jakby było pozbawione kości. Za zwłokami stał Heng
Shih. Pochyliwszy się niezgrabnie, wycierał wybrzuszoną klingę swego jatagana o jedwabne
bryczesy kapitana.
Conan poderwał się na nogi i wskazał swym zakrwawionym mieczem w kierunku
nabrzeża.
— Tamten ucieka — rzekł ponuro.
Mniejszy żołnierz, który uciekł od Conana, dosiadał teraz jednego z wielbłądów. Obrócił
białą twarz do mężczyzn stojących pośród zabitych ciał jego kompanów.
— Jesteście już martwi! — krzyknął piskliwym głosem. — Naprowadzę na was ludzi
króla, niezależnie gdzie się skryjecie! Ujrzę waszą śmierć! — Jego głos się załamał, gdy
Conan niespodziewanie ruszył w jego stronę. Zawróciwszy wielbłąda mężczyzna oddalił się
pędem. Niezgrabne stworzenie przeszło w galop, mijając Lady Zelandrę i Neesę stojące na
kamiennym bulwarze.
Gdy wielbłąd ze swym jeźdźcem pędzili w stronę bazaru, Neesa odwróciła się, śledząc ich
wzrokiem. Z gracją wyciągnęła nóż z pochwy na karku i cofnęła rękę dla większego
zamachu. Conan zacisnął wargi, gdy jeździec szybko oddalał się od kobiet. Cenne sekundy
uciekały, a Neesa stała nieruchomo. Nagle jej ciało odwinęło się, posyłając nóż za
Stygijczykiem. Wbił się dokładnie między łopatki mężczyzny.
Żołnierz zawisł martwy na szyi swego wielbłąda, który zwolnił do kłusa, potem stępa, a
potem całkiem się zatrzymał. Bezwładne ciało spadło na bruk, a zwierzę obwąchało je
obojętnie.
Temoten przycupnął skulony na wykutych w kamieniu schodach. Kilka razy otworzył i
zamknął usta, nim wydobył z siebie słowo.
— Na Ishtar, Ashtoreth, Mitrę i Seta! Czegoś takiego w życiu nie widziałem! — Gapił się
na Conana, jakby barbarzyńcy wyrosły nagle jelenie rogi. — Gdzieś się nauczył tak walczyć?
I kim jest ta kobieta, co umie ciskać nożem? Kim wy w ogóle jesteście, do wszystkich
diabłów?
Conan wytarł swój miecz i schował go do pochwy.
— Ucisz się, Temotenie, bo pożałuję, że nie pozwoliłem tamtym wykonać tego, co
zamierzali.
— Tak, tak — wybełkotał przewoźnik. — Dziękuję.
Na nabrzeżu zaczął gromadzić się tłum, spomiędzy którego wyszła Lady Zelandra, a jej
szlachetna twarz pociemniała z wściekłości. Heng Shih przesunął dłonią po swym łysym
czerepie i nagle zainteresował się zachodzącym słońcem.
— Idioci! Teraz będziemy musieli walczyć z całą armią stygijską!
— Wątpię — odparł lekko Conan. — Jestem zaskoczony, że w mieście było aż tak wielu
żołnierzy. A czyż mogłem im pozwolić ściąć Temotena i ukraść nasze rzeczy? — Złość
Zelandry nie słabła.
— A jak sobie poradzimy z tymi ludźmi? — Skinęła dłonią w stronę narastającego tłumu.
— Czy ich także zabijemy?
— W ogóle nie musimy sobie z nimi radzić, pani. Żołnierze uprzejmie zostawili nam swe
wielbłądy. Odjedziemy, zanim poczciwi ludzie z Bel–Phar zdecydują, czy chcą z nami
walczyć, czy nie. Chodźmy, załadujmy paczki. Temotenie, powinieneś się stąd wynieść do
diabła.
Przewoźnik pośpiesznie odcumował i bez słowa zeskoczył z nabrzeża. Używając jednej z
tyczek odepchnął swój prom na rzekę i odpychał się tyczką od dna, póki nie minął płycizny.
Rozwinął żagiel, który zaraz z wyraźnym trzaskiem chwycił wiatr.
Neesa przyprowadziła wielbłąda jeźdźca, którego sama uśmierciła, i zaczęto ładowanie

dobytku na niezbyt chętne do współpracy zwierzęta. Tłum narastał, kilku mężczyzn
zaryzykowało nawet pójście wzdłuż nabrzeża, by obejrzeć ciała, ale nikt nie próbował
przeszkadzać podróżnym w odjeździe. Wyglądało na to, że żołnierze nie byli tu lubiani. Gdy
Conan i jego towarzysze wyjeżdżali z Bel–Phar, tłum rozstąpił się dając im drogę.
Cymmerianin widział twarze zaciekawione i przestraszone, ale nikt nie próbował zastąpić mu
drogi.
Gdy już wyjechali z miasta na jałową glebę Stygii, Conan odwrócił się w siodle i popatrzył
na Styks. Żagiel promu Temotena był małym, czarnym punkcikiem, poruszającym się na
purpurowym tle wieczornego nieba. Przez dłuższą chwilę Conan obserwował, jak znika w
oddali, potem odwrócił się w kierunku rozciągającej się przed nim drogi.

XIX

Ethram–Fal i jego kapitan, Ath, zjeżdżali z kamienistych wyżyn na niezmierzoną pustynię
piasku i żwiru. Wiedli osiem luźnych wielbłądów przez parną i gorącą krainę. Nieubłagane
słońce oświetlało okolice bezlitosnym żarem, a spękana ziemia odbijała fale
przyprawiającego o zawrót głowy gorąca.
Poszarpana grań Smoczego Grzbietu leżała za nimi. Teren stopniowo obniżał się, od
skalistych grzbietów górskich, przez wzgórza i poprzecinane wąwozami płaskowyże aż po
otwartą, płaską pustynię.
Jechali w milczeniu. Pod pofałdowanym białym płaszczem Ath miał pełną zbroję, ale
sprawiał wrażenie, że nie przeszkadza mu gorąco. Ethram–Fal odziany był w luźny długi
kaftan z kapturem, który był zbyt obszerny jak na jego karłowate ciało. Co kilka chwil, z
odruchową regularnością, podnosił do ust bukłak z koźlej skóry, napełniony rozwodnionym
winem ze sproszkowanym Szmaragdowym Lotosem.
Gdy białe słońce minęło już najwyższy punkt swej wędrówki po kopule nieba, twardy żwir
pod kopytami wielbłądów zaczął z wolna ustępować miejsca ruchomym piaskom. Falujące
wydmy sięgały aż po rozmigotany horyzont, sprawiając wrażenie, że rozciągają się aż po
krańce świata. Jedynie miejscami złoże rdzawych kamieni przerywało monotonię rozległego
morza piasku.
Było już dobrze po południu, gdy czarodziej i jego żołnierz wspięli się na olbrzymią
wydmę i spojrzeli z jej zbocza na widok napawający radością każdego podróżnego. Na nagiej
pustyni leżała oaza jak jasna brosza ze szmaragdów i turkusów przypięta do piersi zasuszonej
mumii. Kępa roślinności, niesłychanie żywa na tle pustyni, otaczała rozpromienioną słońcem
sadzawkę.
— Tam — rzekł zupełnie niepotrzebnie Ath, wskazując tak oczywiste miejsce. Ethram–Fal
jedynie skinął głową i popędził wielbłąda.
Do brzegów oazy przywarły jedynie mało wymagające zarośla, ale bliżej sadzawki
roślinność była już bardziej soczysta i bujniejsza. Przy samej wodzie stała wysoka palma
daktylowa. Pod nią leżały resztki prostego szałasu, pozostawionego przez jakiegoś
podróżnego.
Mężczyźni podjechali do sadzawki, zsiedli z wielbłądów i leżąc na brzuchu, pili chciwie
czystą wodę. Ath skończył, ochlapał sobie twarz i zabrał się do pracy. Do grzbietu każdego z
wielbłądów przytroczone były po cztery wielkie, gliniane dzbany na wodę. Ath brodząc w
sadzawce zaczął je kolejno napełniać, a potem wspinał się na brzeg, by z powrotem
przytroczyć dzbany do siodła. Ethram–Fal zasiadł ze skrzyżowanymi nogami w cieniu palmy
i odpoczywał.
— Ath — odezwał się po jakimś czasie. — Byłem tak zajęty swymi badaniami, że mało
zajmowałem się ludźmi. Czy nie grozi im rozprzężenie z powodu bezczynności?
— Nie, panie — wysapał Ath dźwigając ciężki dzban. — Musztruję ich trzy razy dziennie

na dziedzińcu, a przez resztę dnia zabawiają się polowaniem lub walkami treningowymi.
Strużki wody spływały po ramionach kapitana, gdy przywiązywał pełny dzban do niezbyt
zadowolonego zwierzaka, który lekko odsunął się unieszczęśliwiony dodatkowym ciężarem.
— Polują? Na cóż tu można polować?
— Maleńkie antylopy, panie. Ludzie schwytali dotychczas jedną i teraz robią zakłady,
komu się uda schwytać następną.
Ethram–Fal patrzył oburzony spode łba.
— Jeśli złapią następną, chcę dostać porcję jej mięsa. Świeże mięso będzie doskonałym
uzupełnieniem naszego monotonnego pożywienia.
Ath znowu brodził w sadzawce, rozkoszując się chłodną wodą.
— Tak, panie. — Dzban bulgotał przy napełnianiu.
— Więc ich morale jest wysokie? — Czarodziej napił się ze swego bukłaka i przeszedł go
dreszcz. Ath zawahał się chwilę z odpowiedzią.
— Było trochę narzekań, gdy zakazałeś, panie, używania w pałacu pochodni, a szklane
kule oświetlające, jakie dałeś nam zamiast nich, denerwowały niektórych.
Ethram–Fal nachmurzył się, a potem machnął ręką, jakby chciał oddalić troskę.
— W pałacu nie może być ognia pod żadną postacią. Przytknąłem raz płatek lotosu do
świecy i spłonął szybciej niż sucha sosna. Powiedz ludziom, że kto złamie ten zakaz, zapłaci
za to życiem.
— Tak, panie.
— A dlaczego niepokoją ich moje kule świetlne? Czy ci zabobonni głupcy się ich boją?
— Niektórzy mówią, że to nienaturalne i boją się ich dotknąć. Udowodniłem, że są
nieszkodliwe, trzymając kilka naraz. Myślałem, że teraz już wszyscy je zaakceptowali.
— Na lśniące wężowe skręty Seta — zachichotał Ethram–Fal oschle, potrząsając głową.
— Ci wojownicy są słabi na umyśle. Kule świetlne to zaledwie morskie rośliny zamknięte w
krysztale. Magiczne wzmocnienie jest tu minimalne. No dobrze, a poza tym są zadowoleni?
Nie wadzą się między sobą?
— Nie ma waśni, panie. Ale dodałem dodatkowego strażnika do każdej nocnej wachty.
— Dwóch ludzi na wachcie? To nie ma wielkiego znaczenia. Ale dlaczego? Czy nocny
strażnik czuł się samotny?
— Nie dosyć samotny, panie. Po ostatnich dwóch nocach wartownicy z trzeciej wachty
meldowali, że coś się czai pośród skał u wylotu jaru. — Na te słowa Ethram–Fal wyprostował
się.
— Coś czy ktoś? — zapytał. — Co takiego widzieli?
— Na piersi Derketo, panie. Nie chciałem wspominać ci o tym, panie. Wstyd mi mówić, że
ludzie po prostu boją się stać samotnie na warcie po zapadnięciu ciemności, więc dodałem po
człowieku do każdej warty.
— Co takiego widzieli lub słyszeli strażnicy, Ath? Natychmiast odpowiedz na to pytanie,
albo zaznasz wielkiego bólu. — Głos czarodzieja był napięty z gniewu.
— Ttak, tak — wyjąkał żołnierz, upuszczając dzban, który zatonął w sadzawce. — Nie
chciałem cię rozgniewać, panie. Pierwszej nocy Teh–Harpie zdawało się, że słyszy, jak coś
porusza się wśród skał, a gdy zbliżył się, by to sprawdzić, zdało mu się, że zobaczył dwoje
świecących oczu.
— Zwierzę — oświadczył Ethram–Fal.
— Pewnie tak — rzekł Ath pochylając się, by podnieść swój dzban. — Drugiej nocy
Phandoros posłyszał ruch i zdało mu się, że słyszał głos.
— Głos? — Czarodziej poderwał się na nogi. — Kto tam był? Ath drgnął, trzymając przed
piersią dzban z wodą, jakby to był talizman przeciw władczemu spojrzeniu jego pana.
— Nikt, panie. Phandoros przetrząsnął wylot jaru w świetle pochodni i nic nie znalazł. Był
zbyt zawstydzony, by powiedzieć mi o swym strachu. Dowiedziałem się o tym, posłyszawszy

jedynie, jak ludzie dyskutują o tym między sobą. Wszyscy byli zgodni, że Phandoros się
przesłyszał i było to jakieś zwierzę myszkujące w ciemności. Dodałem drugiego wartownika,
więc takie historie nie będą działać na wyobraźnię samotnych strażników.
— Tak — powiedział Ethram–Fal i usiadł. — To było rozsądne, Ath.
Rosły żołnierz odetchnął z ulgą i powrócił do zajęcia napełniania wodą dzbanów. Przez
jakiś czas pracował tak w milczeniu, ale obserwowanie każdego ruchu przez pana zaczynało
go denerwować i odezwał się.
— Nasze zaopatrzenie w wodę było nie najgorsze, panie. Czy napełnienie tych
dodatkowych dzbanów jest ci, panie, potrzebne do jakiejś wielkiej magii?
Ethram–Fal roześmiał się protekcjonalnie, wygładzając fałdy kaftana na swych kościstych
kolanach.
— Mam zamiar nie wracać do tej oazy przez jakiś czas. Więc potrzebujemy dużych
zapasów wody.
Ath miał nadzieję, że jego pan wyjaśni mu coś więcej, ale czarodziej nic już nie
powiedział. Wreszcie ostatni dzban został napełniony, zamknięty i przytroczony do grzbietu
wielbłąda. Ath przykucnął przy sadzawce, sącząc wodę z dłoni i starając się odzyskać dech.
Ethram–Fal wstał i przeciągnął się w cieniu palmy. Przerzuciwszy pasek swego bukłaka
przez ramię, podszedł na brzeg sadzawki i wskazał na płyciznę.
— Ath, wykop tam sztyletem niewielką dziurę w piasku.
— Panie? — Żołnierz bezzwłocznie wyciągnął sztylet, ale patrzył pytająco na wodę.
— Tam — rzucił niecierpliwie Ethram–Fal — pod powierzchnią wody, przed tobą.
Ath wszedł do sadzawki, rozpryskując — błyszczące w blasku słońca jak diamenty —
kropelki. Stojąc po kolana w wodzie, pochylił się i klingą sztyletu zaczął drążyć zagłębienie
w piaszczystym mule dna sadzawki.
— Głębiej — polecił czarodziej, patrząc na wygięte plecy Atha. — Niezbyt szeroko, ale
głęboko.
Piasek zmącił wodę, przesłaniając efekt pracy żołnierza, ale po chwili Ethram–Fal
wyglądał na usatysfakcjonowanego.
— Wystarczy. A teraz z drogi. — Ath cofnął się i wyszedł z sadzawki, wbijając sztylet w
piach. Obserwował swego pana z ostrożną ciekawością.
Ethram–Fal niezgrabnie wszedł do wody, a jego zbyt obszerny kaftan pływał po
powierzchni za jego plecami. Podszedł do wykopanego przez Atha otworu i wyciągnął coś z
kieszeni. Trzymał to na otwartej dłoni i Ath zobaczył, że był to czarny przedmiot o kształcie
spłaszczonego jajka z grubym szwem biegnącym wokół brzegu. Wypełniał on dłoń
czarodzieja i miał wygląd nienaturalnie przerośniętego nasienia. Ath nigdy przedtem nie
widział czegoś takiego.
Ethram–Fal wyszeptał słowa w języku martwym od trzydziestu wieków i czarne nasienie
poruszyło się w jego dłoni. Pochyliwszy się powoli i z szacunkiem, czarodziej przysunął rękę
do gładkiej powierzchni sadzawki i jeszcze raz zaszeptał. Słowa klekotały jak suche kości. Na
gładkiej, czarnej powierzchni nasienia pojawiła się zawikłana siatka żyłek. Ethram–Fal
wsunął przedmiot pod wodę, wepchnął do przygotowanego otworu i zagrzebał ręką. Potem
cofnął się, wyjął ociekające dłonie z wody i brodził powoli, okrążając zasadzone nasienie.
Ostatni raz zaszeptał, gwałtownie wyciągając przed siebie dłonie. Na chwilę nad każdą z
dłoni zapłonęły niesamowite karmazynowe glify i zaraz zniknęły.
Stygijski czarodziej wygramolił się z sadzawki z krzywym uśmiechem na twarzy. Jego
kapitan z wyraźną obawą patrzył w miejsce, gdzie Ethram–Fal zasadził nasienie, jakby
oczekiwał, że coś nieopisanie straszliwego za chwilę wytryśnie z wody.
— Chodź, Ath, jedźmy już — powiedział dobrodusznie Ethram–Fal. Wciągnął się na
grzbiet leżącego wielbłąda i przywarł do siodła, gdy ten podnosił się na nogi. Ath oderwał
wreszcie oczy od sadzawki i pośpiesznie dosiadł swojego zwierzęcia, na co jego pan patrzył z

wyraźnym rozbawieniem.
Wielbłądy prychały niezadowolone nie chcąc opuszczać jedynej łaty zieleni na
spieczonym bezmiarze pustyni. Szły niechętnie, z ociąganiem, pod górę wielkiego wzgórza
położonego obok oazy. Gorący wiatr porywał piasek z grzbietu wydmy i ciskał w twarze obu
mężczyzn wiodących kolumnę wielbłądów. Słońce wysuszyło już poły kaftana Ethrama–Fala.
Gdy znaleźli się na szczycie wydmy, Ath klnąc zahamował.
— Na łuski Seta! Mój najlepszy sztylet został tam, wbity w piach. — Żołnierz ściągnął
cugle swego wierzchowca i przygotowywał się do zawrócenia, by odzyskać swoją broń.
— Nie — powiedział stanowczo Ethram–Fal. — Musisz się bez niego obejść. Następnego
gościa tej oazy spotka straszna niespodzianka.

XX

Przewoźnik Pesouris siedział rozparty w miękko wyściełanym krześle, ustawionym na
swojej przystani. Po całodziennym znoju często znajdował przyjemność w przebywaniu tu dla
odprężenia przed udaniem się do domu i intensywnym zajęciem swymi konkubinami. W
porze takiej jak ta, gdy słońce właśnie schowało się za skraj ziemi i wzdłuż szarzejącego
Styksu ciągnęła chłodna i orzeźwiająca bryza, uważał za właściwe zastanowić się nad swym
szczęśliwym losem i dyskretnie modlić dziękczynnie do Ojca Seta. Bo ci, którzy umożliwili
mu pomyślne życie, byli poza wszystkim sługami wężowego boga. Gdyby nie został
obdarzony pieczęcią przewoźnika przez stygijskie władze Bel–Phar, wciąż musiałby
współzawodniczyć o środki do życia z całym tłumem innych przewoźników. Teraz, jako że
tylko on miał prawo przewożenia podróżnych przez Styks do Bel–Phar, jego zamożność i
pozycja społeczna przekroczyły jego najśmielsze życzenia. Dwa tygodnie temu nie był w
stanie nawet wydzierżawić tej przystani, a dziś należy ona do niego. Jeszcze niedawno
opłacenie pełnego utrzymania nawet pojedynczej konkubiny wykraczało daleko poza jego
możliwości.
Pesouris głęboko westchnął z satysfakcją, a jego wydatny brzuch naprężył się pod
jedwabnym pasem. Splótł swe serdelkowate palce na tłustym karku i odchylił się do tyłu na
krześle. Jego ciemne oczy zmrużyły się w zadumie. Był ciekaw, którą z dwóch wybierze tej
nocy. Nagle pewien pomysł przemknął mu przez głowę, aż gwałtownie uniósł szerokie brwi.
Czyż one nie mogą współzawodniczyć o jego względy? Oczywiście, że mogą. Dlaczego nie
pomyślał o tym wcześniej?
Gwałtowny potok fantazji wywołanych nowym pomysłem został przerwany przez ledwie
słyszalne szurnięcie za jego plecami. To zagniewało Pesourisa, który obrócił się w swym
wyściełanym krześle twarzą do intruza.
Noc i cień dwóch wysokich palm zmówiły się, by uczynić z przystani zwartą masę
nieprzeniknionej ciemności. Ktoś tam jednak był, Pesouris mógł jedynie prosić, by wyszedł.
— Ahptut? Czy to ty? — Przewoźnik wypowiedział imię swego służącego i był
przerażony słabością swego głosu. Ale wyprostował się w krześle i wpatrywał odważnie w
ciemność. — Hej, ty! Kto tam jest?
Wreszcie z trudem dało się dojrzeć postać rosłego mężczyzny, stojącego nieruchomo na
przystani. Zimny prąd przeszedł po plecach przewoźnika. W panice zaczął szukać u pasa
krótkiego, zagiętego sztyletu, a myśli wirowały mu od domysłów. Czyżby to przyszedł ten
pijany głupiec Temoten, aby się zemścić? Albo złodziej, chcący zrabować mu z takim trudem
zdobyty majątek?
Pesouris wciąż jeszcze szukał po omacku swego sztyletu, gdy mężczyzna uczynił dwa
kroki do przodu i wychylił się z cienia palm na blade światło gwiazd. Był wielki, gdy tak stał
sztywno wyprostowany w obszernym kaftanie, którego poły poruszały się w łagodnych
podmuchach wiatru. Nic nie rzekł, ale sama jego obecność w odległości mniejszej niż trzy

metry od przewoźnika wydawała się groźna. Pesouris w końcu natrafił dłonią na rękojeść
sztyletu, ale go nie wyciągnął. Patrzył w ciemność spod kaptura kaftana.
— Czego chcesz? — zapytał nagle wyschłymi wargami. Mężczyzna wyciągnął rękę i
wskazał na mniejszy prom Pesourisa, przycumowany obok przystani. Następnie wskazał
drugi brzeg odbijającego gwiazdy Styksu. Zanurzył dłoń w kieszeni kaftana, wyjął garść
monet i cisnął je do stóp przewoźnika. To była spora kwota. Monety zadźwięczały melodyjnie
o drewno przystani. Odgłos uderzenia oraz ich żółty odblask nie były obce Pesourisowi. To
było złoto.
— Wybacz, mój panie, ale o tej porze nie mogę cię przewieźć na drugi brzeg. Stygijczycy
zabronili tego w swej mądrości. Jeśli powróciłbyś o brzasku…
Chwila ciszy przedłużała się nieprzyjemnie, a puls przewoźnika coraz bardziej stawał się
przyśpieszony. Mężczyzna ponownie zanurzył dłoń w kieszeni i wyciągnął następną garść
monet. Stosik złota na nabrzeżu podwoił swe rozmiary.
Pesouris smutno popatrzył na rozsypane monety.
— Naprawdę mi przykro, panie, ale mam zakaz przewożenia podróżnych przez rzekę po
zachodzie słońca. Pańska oferta jest szczodra, ale gdyby Stygijczycy nas schwytali, to
mogliby nas obu uśmiercić. — Przewoźnik rozłożył bezradnie ręce. Nie musiał udawać żalu.
To było naprawdę dużo złota.
Mężczyzna stał nieruchomo przez długą chwilę, a jego biały strój nadawał mu wygląd
ducha. Nagle rzucił się naprzód i chwycił Pesourisa za gardło.
Przewoźnik zakrztusił się, gdy został w taki sposób poderwany z krzesła. Dłoń na szyi
wydawała mu się wyrzeźbiona z zimnego granitu. Przewoźnik został ciśnięty na mniejszy
prom, a jego kolano trzasnęło od uderzenia. Ze strachu i przerażenia prawie nie poczuł bólu,
który w innych okolicznościach mógłby go zupełnie unieruchomić. Ale w tej sytuacji znalazł
siły, by podczołgać się do masztu, podciągnąć i stanąć na nogi.
— Proszę — wydusił — zabiorę cię, nie rób… Milczący mężczyzna zszedł spokojnie do
łodzi. Usiadł na dziobie i z kamienną twarzą zaczął przyglądać się Pesourisowi. W ciemności
rozległ się odgłos wyciąganego miecza, który mężczyzna położył sobie na kolanach.
Przewoźnik zajął się odpychaniem promu od nabrzeża. Prom, wyposażony w miniaturowy
żagiel, był niewiele większy od dużej łodzi wiosłowej. Sługa Pesourisa, Ahptut, przewoził nią
mniej zamożne grupki podróżnych. Teraz przewoźnik szarpał się z rozwinięciem żagielka, aż
stateczek wreszcie wypłynął na pełne wody Styksu.
Kiedy prom zaczął płynąć spokojnie, Pesouris nie miał już nic do roboty, poza
zezowaniem w ciemność, przyglądaniem się niesamowitemu pasażerowi i wypatrywaniem
świateł Bel–Phar. Nad pogrążoną w nocy rzeką powietrze było chłodne i przejmujące.
Powiew niósł dziwną woń do nozdrzy przewoźnika.
Kiedyś, gdy był jeszcze bardzo młody, podróżował karawaną ze swym ojcem do Khemi,
leżącego u ujścia Styksu. Pewnego ranka obudził się wcześniej i poszedł między wydmy za
potrzebą. W piaszczystym zagłębieniu natrafił na zwłoki wielbłąda. Zwierzę było
zmumifikowane przez gorący i suchy klimat pustyni. Było już obwisłą, skórzaną karykaturą
wielbłąda. Ciepłe poranne powietrze niosło od niego tę samą woń, jaką czuł teraz w
chłodnym, wieczornym oddechu Styksu.
Nagle Pesouris rzucił okiem na wodę, obrócił głowę i zauważył błysk na czarnej wodzie.
Pojął, że był to krokodyl. Wokół łódki zaczęło być coraz więcej oznak poruszenia. Ciarki
przeszły przez ciało przewoźnika. Krokodyle zazwyczaj nie zapuszczały się tak daleko od
brzegu. I nie pływały za promami. Bryza powiała mocniej, jeszcze raz niosąc zapach w stronę
Pesourisa i wtedy zrozumiał. Krokodyle szły za padliną. One także ją wyczuły.
Pesouris odprawiał długą i najszczerszą modlitwę do Mitry, aż widoczne stały się rzadko
rozsiane światła nadrzecznej dzielnicy Bel–Phar. Przez chwilę zwrócił się w modłach do Seta,
nim zdecydował, że bardziej litościwy jest bóg Hyborejczyków. Ślubował bardzo szczodrą

ofiarę na świątynię Mitry i radykalną zmianę stylu życia, jeśli tylko uda mu się przeżyć ten
wieczór, ale patrząc na wodę po obu stronach promu miał wrażenie, że całe jego modły
trafiały w próżnię. Człowiek siedzący na dziobie łodzi nie zmienił pozycji i jeśli nawet
zauważył ruchy krokodyli, to niczym tego nie zdradzał.
— Panie — rzekł Pesouris, wstydząc się piskliwego tonu własnego głosu — prawie się
przeprawiliśmy. — Brak odpowiedzi. Zebrał resztki odwagi. — Panie, woda roi się od
krokodyli.
Człowiek na dziobie nadal zachowywał milczenie.
Pesouris skupił się na doprowadzeniu promu do pogrążonego w ciemności, opustoszałego
nabrzeża, ostentacyjnie ignorując swego ponurego towarzysza. Przestał też myśleć o
krokodylach. Kiedy łódka otarła się o kamienie, przewoźnik odetchnął z ulgą, ale zaraz
natychmiast poczuł silne przerażenie.
Mężczyzna na dziobie wstał z mieczem w dłoni. Pesouris padł na kolana na dno łodzi,
zaciskając oczy w oczekiwaniu ciosu.
— Panie, proszę —jęczał błagalnie. — Nikomu nie powiem o twej przeprawie. Oszczędź
swego nieszczęsnego sługę.
Dziób promu uniósł się odciążony. Pesouris otworzył oczy i zobaczył swego pasażera na
stopniach nabrzeża. Okolica wydawała się niezwykle cicha. Na sąsiednim molo migotała
samotna pochodnia. Mężczyzna szybkim ruchem wsunął miecz do pochwy i zsunął kaptur
swego kaftana z głowy. Nadal zupełnie nie zwracając uwagi na Pesourisa zaczął wchodzić po
schodach.
— Panie — zawołał przewoźnik.
Mężczyzna zatrzymał się, odwrócił i spojrzał z góry na Pesourisa, który skulił się ze
strachu, ale mówił dalej.
— Kim jesteś, panie? I czego tu szukasz?
W wątłym świetle pochodni twarz mężczyzny wyglądała na niezmiernie wymizerowaną i
zapadniętą. Przez zarost na brodzie prześwitywała szrama. Usta otwierały się i zamykały
automatycznie.
— Śmierci — rzekł Gulbanda i oddalił się w mrok nocy.

XXI

T’Cura z Darfaru gramolił się na dół z poszarpanej ostro skały, którą przez większą część
ranka wykorzystywał jako punkt obserwacyjny. Pod nią dwunastu ludzi rozłożyło się leniwie
w ciszy obok spętanych koni, gromadząc się w nielicznych plamach cienia, które znaleźli na
szczycie usianego głazami grzbietu górskiego. Neb–Khot, przywódca tej małej bandy, mrużąc
oczy w bezlitosnym blasku południowego słońca, obserwował, jak T’Cura schodzi, i ciekaw
był, co też tam on wypatrzył. Wziął łyk ciepłej wody z bukłaka z koźlej skóry i gestem
ponaglił T’Curę.
Neb–Khot był chudym, śniadym mężczyzną o stygijskiej karnacji pociemniałej jeszcze
bardziej od ciągłego wystawiania na słońce pustyni. Jego burnus szary od pyłu, ściągnięty w
talii skórzanym pasem, podtrzymywał jatagan oraz trzy groźnie zakrzywione sztylety.
Przenikliwymi oczami wpatrywał się pytająco w T’Curę, który zszedł po skalistej dróżce w
jego kierunku. Darfarczyk zbliżył się do herszta, dotknął w pozdrowieniu pokrytego bliznami
czoła i rzekł.
— Ahoj, Neb–Khocie, zbliżali się jeźdźcy, ale skręcili z Traktu Karawan i pojechali na
pustkowie.
Neb–Khot gapił się na swego człowieka z niedowierzaniem.
— Telmesh, obudź się i powiedz mi, czy to, co mówi T’Cura, jest prawdą.
Człowiek nazwany Telmeshem podniósł się z cienia i ruszył biegiem ku skale na krawędzi

grzbietu.
— Rzekłem prawdę. — Wargi T’Cury odsłoniły spiłowane zęby.
— Czy oni oszaleli? — Stygijczyk popatrzył w nabiegłe krwią oczy T’Cury. Darfarczyk
był dobry w tropieniu i doskonały w walce, ale należało narzucać mu dyscyplinę. Przez
chwilę patrzyli sobie w oczy, po czym T’Cura odwrócił spojrzenie i uniósł dłoń, by podrapać
się w swą niestarannie wygoloną głowę.
—Jadą na otwartą pustynię—upierał się—jest ich czworo. W tym dwie kobiety.
— Może masz rację — Neb–Khot klepnął dłonią ramię mężczyzny, by pokazać mu, że
wciąż jest szanowany. — To zaczyna być coraz bardziej interesujące.
Inni zbóje poruszyli się, kilku nawet podniosło, by przywlec się i posłuchać, co też
zobaczył T’Cura. Telmesh zsunął się z powrotem i bez tchu dopadł Neb–Khota. Był to
shemicki banita, mający niewielu przyjaciół w bandzie. Neb–Khot często zlecał mu proste
zadania, tak żeby czuł się doceniany. Uniósł teraz w górę dłoń, by osłonić oczy od słońca. Na
przedramieniu odsłonił się wyblakły tatuaż, przedstawiający złotego pawia.
— Jest tak, jak mówi T’Cura — oświadczył Telmesh. — Radzę zostawić ich w spokoju.
Tylko czarodzieje mogą ochoczo opuszczać Trakt Karawan i jechać na pustynię.
— Są tam dwie kobiety — powtórzył T’Cura. Wyjęta spod prawa grupa mężczyzn,
przebywająca dłuższy czas w górach, wydała się tą informacją poruszona.
— Nie zauważyłem — powiedział Telmesh, ale jego słowa zginęły w narastającym gwarze
pożądliwych głosów. Neb–Khot uniósł ręce, by ich uspokoić.
— Bracia, jacy podróżni opuszczają Trakt Karawan, by włóczyć się po pustkowiu? Czy są
to mędrcy, poszukujący wiedzy wśród piasków i zarośli? Czy też głupcy, nie wiedzący nic o
pustyni i popełniający ostatni błąd w swoim bezwartościowym życiu?
Żądne krwi okrzyki wyrwały się z piersi mężczyzn. Niektórzy wyciągnęli miecze i
potrząsali nimi trzymając wysoko w górze. Shemita Telmesh patrzył przerażony, ale trzymał
język na wodzy.
— A sokolooki T’Cura twierdzi, że wśród tej czwórki są dwie kobiety! — kontynuował
Neb–Khot podniesionym głosem. — Mówię więc, jeśli te kobiety są brzydkie, to może są
damami wartymi okupu. A jeśli są znośne, to już zbyt długo jesteśmy bez kobiet.
Dzika owacja rozbrzmiała w powietrzu i cała grupa jak jeden mąż rzuciła się do koni.
Neb–Khot usadowił się w siodle i skierował wierzchowca w kierunku Telmesha. Mocna dłoń
pomogła Shemicie dosiąść jego deresza.
— Odwagi — uśmiechnął się Stygijczyk. — Jeśli kobiety są piękne, to chcę widzieć, jak ty
zrywasz pierwszy kwiat. — Telmesh kiwnął głową, a w piersi wzbierała mu wdzięczność.
Neb–Khot zatoczył koło obserwując, jak jego ludzie ruszają do akcji. Zastanawiał się nad
swoim szczęściem, które nigdy go nie opuszczało. Jest niekwestionowanym przywódcą silnej
bandy zbójów, udaje mu się zawsze wyprzedzać o krok stygijską milicję i nigdy nie musi zbyt
długo czekać na nieostrożnych podróżnych na Trakcie Karawan. Pomknął naprzód.
Kopyta głośno tętniły, gdy dwunastu mężczyzn mknęło w pyle z wysokiego grzbietu
górskiego na dół, by rabować, gwałcić i mordować.

XXII

Po posortowaniu i rozdzieleniu zawartości juków, każdy wziął coś, co chroniłoby przed
pustynnym żarem. Zelandra i Neesa na swoje podróżne stroje założyły bawełniane peleryny i
naciągnęły luźne kaptury na głowy, żeby osłonić się przed słońcem. Heng Shih i Conan mieli
większe trudności. Khitajczyk, nie znalazłszy niczego, co mógłby założyć na siebie, w końcu
owinął jedynie wygoloną głowę szarą, jedwabną tuniką na kształt dziwacznego turbanu. Na
odzienie zewnętrzne wziął z własnych zapasów złote kimono, wyszywane w walczące smoki
szkarłatną jedwabną nicią. Chociaż poczuł się odpowiednio zabezpieczony przed ostrym

słońcem, przedstawiał dziwaczny widok. Cymmerianin ostatecznie znalazł bawełniany
burnus, dość obszerny, choć nie na tyle, by zapewnić wygodę. I w takich pstrych strojach
przemierzali pustynny krajobraz, suche i ogołocone mile pokonywali z wolna na grzbietach
wielbłądów.
Zelandra nie wyglądała najlepiej. Co chwila spoglądała przez ramię na pozostawioną za
plecami drogę, a jej twarz była blada. Gdy przemówiła do Conana, jej głos niepewnie drżał.
— Czy jesteś pewien, że powinniśmy opuścić Trakt Karawan? Czy nie zagubimy się na
tym zapomnianym przez bogów pustkowiu?
Conan wzruszył ramionami pod przyciasnym, stygijskim burnusem.
— Smoczy Grzbiet nie jest łatwy do znalezienia. Pamiętaj, pani, że znajduje się on
niedaleko grodu Pteion, a żadna wytyczona przez człowieka droga nie wiedzie do tych
przeklętych ruin.
Lady Zelandra powachlowała się i zachwiała nieznacznie w siodle.
— A czemuż miałabym ci ufać, barbarzyńco? Czemu w ogóle ci ufam i pozwalam się
wieść przez to gorące i puste piekło?
Cymmerianin odwrócił się, by badawczo spojrzeć w jej twarz. Zelandra miała wywrócone
oczy, a szczękę kurczowo zaciskała, jakby chwyciła ją tropikalna febra. Zobaczył, że chwyta
zawieszoną u pasa szkatułkę z rozpaczliwą, dziką mocą. Nagle podjechał do niej Heng Shih.
Wychylił się z siodła i chwycił cugle wielbłąda Zelandry. Pośrodku skalistej równiny słońce
było tak jaskrawe, że jego promienie zdawały się dusić podróżnych swym ciepłem. Wszyscy
zwolnili tempa.
— Heng Shih — wyszlochała Zelandra, chwiejąc się w siodle. — Heng Shih, gdzie jesteś?
— Khitajczyk przysunął się bliżej czarodziejki i objął ją swym muskularnym ramieniem.
Kobieta przechyliła się w jego stronę, a jej wiotkim ciałem wstrząsały mocne dreszcze. Conan
wycofał wierzchowca, rzucając spojrzenie na Neesę.
— Na Croma — wymamrotał — czy to porażenie?
Neesa potrząsnęła głową.
— Jej ciało domaga się lotosu.
Barbarzyńca zaklął pod nosem i rozejrzał po okolicy. Monotonną równinę urozmaicały
jedynie grzbiety dzikich gór za ich plecami i rozległe, strome wzniesienia wulkaniczne przed
nimi. Wiatr wzmagał się od delikatnego szeptu aż do wycia, zagłuszającego szloch Zelandry.
Conan obejrzał się za siebie na góry, które wyniośle rysowały się na tle błękitu nieba.
Zmarszczył czoło.
Heng Shih wyciągnął srebrną szkatułkę ze skórzanego pokrowca i ostrożnie uniósł
wieczko. Pośród lustrzanych, srebrnych ścianek szkatułki tkwił aksamitny zielony cień.
Zelandra gwałtownie położyła głowę na pierś Khitajczyka, łzy błyszczały na jej pobladłych
policzkach.
— Nie, Heng Shih — powiedziała słabo. — Nie, mój kochany.
Khitajczyk włożył palec wskazujący do ust, a potem wsunął go do wnętrza szkatułki. Palec
pokryty szmaragdowym pyłem włożył do ust Zelandry.
— Jeźdźcy! — głos barbarzyńcy zadźwięczał jak śmiertelne ostrzeżenie. — Bandyci lub
coś gorszego. Za mną!
Heng Shih ostrożnie zawinął szkatułkę i mocno przywiązał ją do pasa Zelandry, nim
spojrzał w górę. Neesa stanęła w strzemionach, by spojrzeć do tyłu. Lady Zelandra potrząsała
głową, jakby chciała wyrzucić z siebie napływające już zawroty głowy. Otarła pot z twarzy,
zamrugała i starała się skupić na otoczeniu. Gdy spojrzała w górę, jej szare oczy były już
przytomne i bystre.
— Na lędźwie Derketo — zaklęła chrapliwie — słuchajcie barbarzyńcy.
— Na Croma i Mitrę! Za mną, albo wszyscy staniemy się żerem dla szakali! — Nie
patrząc, czy zważają na jego słowa, Conan pognał swego wielbłąda do cwału. Ruszył w bok

od ich dotychczasowej trasy, kierując się ku najbliższemu kamienistemu wzniesieniu. Reszta
ruszyła za nim.
Neesa wpatrywała się jeszcze chwilę w grzbiet górski. Cienka nić wzbitego kurzu ledwie
była widoczna, kreśląc linię w dół górskiego zbocza. Jak barbarzyńca mógł zauważyć ten
nikły znak, nie mogła pojąć. Zdumiona ponagliła swego wielbłąda i ruszyła za resztą
towarzystwa.
Jechali szybko, aż zbliżyli się do jednego z najbliższych wzniesień. Wtedy Zelandra
zaczęła kwestionować trasę wybraną przez Cymmerianina. Byli właśnie u stóp wygasłego
dawno wulkanu, olbrzymiej, kruszącej się góry kamiennej, która wznosiła się niemal pionowo
z pustynnego podłoża. Jej podstawa otoczona była popękanymi głazami, oderwanymi od
głównego urwiska powolnym działaniem erozji. Wycofanie się w głąb rozbitych skał nie
dawało zbyt dużej przewagi. Czyż mają porzucić wielbłądy i próbować zgubić swych
prześladowców ukrywając się w rumowisku skalnym? Lepiej próbować pokonać ich w walce.
Zelandra odszukała szkatułkę przytroczoną do biodra i zacisnęła na niej dłoń. Oddychała
głęboko na wietrze, który smagał jej postać, i przygotowywała swój umysł na potężne i
śmiercionośne zaklęcia.
Lecz Conan wcale nie powiódł podróżnych do podnóża wzniesienia. Pozwolił wielbłądowi
przegalopować wokół kamiennej wieżycy, kierując się na pomocny zachód do miejsca, gdzie
skała była przecięta wąską rozpadliną. Sprawiało to wrażenie, jakby rozgniewane bogi
rozszczepiły kamień tytaniczną siekierą, otwierając strome przejście prowadzące w górę do
wnętrza skały. Conan zeskoczył z wielbłąda i wjechał do wejścia rozpadliny. Wszyscy troje
podążyli za nim i uczynili to samo.
— Możemy tu zająć wyżej położone miejsce. Prowadźcie swoje zwierzęta, podłoże jest
niepewne. — Słowa barbarzyńcy odbijały się echem o kamienne ściany.
Pośpiesznie posuwali się w górę, po żwirze i popękanych, zdradliwych płytach czerwonej
skały, pomiędzy surowymi ścianami z prążkowanego kamienia. Słońce świeciło w dół prosto
w stromą rozpadliną, napełniając ją uciążliwym gorącem i oślepiającym światłem. W połowie
jaru przejście było zatarasowane olbrzymim głazem.
— Weźcie wielbłądy na górę, za skałę — polecił Conan. — Zdołamy utrzymać tę pozycję,
póki nie będą gotowi do targów.
Gdy Heng Shih, Zelandra i Neesa szli za osłonę głazu, u wejścia rozpadliny rozległ się
odgłos kopyt. Zbójcy dopadli do skały i teraz tarasowali jar.

Neb–Khot był rozczarowany biegiem wydarzeń. Wypoczęte konie jego bandy z
wystarczającą łatwością zdołały dopędzić objuczone wielbłądy, mające paść ich łupem, ale
herszt zbójców nie przewidział, że zastaną tak niebezpieczne miejsce do potyczki. Jego ludzie
mogli dobrać się do podróżnych jedynie szarżując w górę otwartego stoku. Nawet jeśli mieli
przewagę liczebną, to w tych warunkach mógł łatwo stracić kilku ludzi, nim ściągnie ich na
dół. Chwile pertraktacji mogły osłabić ich czujność, a być może nawet zastraszyć na tyle, by
rzucili broń i poddali się. Tak rozważając pocierał swój szczeciniasty podbródek. Jak widać,
ta niewielka grupa podróżnych wykazała niezwykłą zręczność w omijaniu niebezpieczeństwa.
Stygijczyk westchnął ciekaw, jakie jeszcze niespodzianki mogą go czekać z ich strony. To nie
poszło tak łatwo, jak przewidywał, ale to jeszcze nie oznaczało, że szczęście go opuściło.
Zbójcy zsiedli z koni i ustawili się szeregiem twarzami do przesmyku. Neb–Khot skinął na
dwóch łuczników, by zajęli pozycje obok ścian rozpadliny, i przywołał Telmesha. Shemita,
którego czarne oczy błyszczały podnieceniem, ściskał swój obnażony jatagan i patrzył
wyczekująco na przywódcę.
— Telmesh, czy masz chęć potargować się z tymi głupcami?
— Ja? — Bandyta był oszołomiony. — Na Stalowe Skrzydła, nigdy czegoś takiego nie
robiłem?

— Ba — rzekł Neb–Khot kpiąco. — Nie wierzysz w siebie. Pogadaj z tymi psami. Pokaż
im, że możemy być rozsądni, a ja w tym czasie przygotuję ludzi do szarży. — Odwrócił się,
nim Shemita zdążył odpowiedzieć.
W górze, na głazie osłaniającym wielbłądy pokazał się Conan, natomiast Heng Shih stanął
obok głazu. Khitajczyk przeszedł kilka kroków w dół stoku, znajdując wnękę skalną, która
mogła stanowić osłonę przed strzałami. Conan stał na widoku, z czarną rozwianą czupryną.
Czterdzieści kroków dalej Telmesh wskoczył na kamienny blok i pozdrowił go.
— Hej, podróżni! Rzućcie swą broń, oddajcie wasze towary, a oszczędzimy was! — Głos
Shemity mocno dźwięczał w kamiennym korytarzu, a duma z tego brzmienia powodowała, że
on sam czuł się mocniejszy. Odpowiedzią Conana był wybuch śmiechu.
— Nie mamy majątku, psy. Nasza pani szuka na pustyni leczniczych ziół. Nie mamy dla
was nic, prócz stali. Chodźcie tu, jeśli chcecie jej posmakować.
Łucznicy ukradkiem założyli strzały na cięciwy i spojrzeli na Neb–Khota czekając na
rozkaz. Stygijski herszt wszedł pomiędzy swych ludzi i mówił do nich ściszonym głosem.
Neesa wgramoliła się na wierzch głazu obok barbarzyńcy. Gdy stała, wiatr uniósł pelerynę
odsłaniając zgromadzonym jej wysmukłe nogi. Bandyci zawyli z aprobatą.
Telmesh zaśmiał się grubiańsko.
— Na Ashtoreth, jej daj nam posmakować, a puścimy was wolno! Kiedy Conan odwrócił
się, żeby upomnieć Neesę, zobaczył, że jej dłoń sięgnęła za kark ruchem już dobrze znanym
Conanowi i posłała w kierunku zbójców sztylet. Nóż poszybował jak jastrząb, a ostrze wbiło
się w gardło Telmesha zaraz nad kołnierzem zakurzonego burnusa.
— Posmakuj tego! — krzyknęła Neesa.
Neb–Khot dał łucznikom sygnał do wypuszczenia strzał. Conan zepchnął kobietę ze
szczytu głazu i klnąc kazał jej iść na dół pod osłonę skały. Strzała przeleciała przez miejsce,
w którym przed chwilą stała Neesa, i ze świstem pomknęła dalej. Miecz Cymmerianina
odrzucił w locie drugą strzałę na bok. Mężczyźni u podnóża jaru wydali z siebie dziki,
nieskoordynowany wrzask bojowy i ruszyli naprzód z obnażonymi klingami.
Telmesh wciąż stał na skale z oczami rozszerzonymi z niedowierzania. Jego dłonie szukały
rozpaczliwie rękojeści sztyletu i gdy ją odnalazły, nogi ugięły się pod nim.
Neb–Khot obserwował upadek Shemity i poczuł, że szczęście ciągle o niego dba. Kaprys,
żeby nie prowadzić pertraktacji z podróżnymi, ocalił mu życie. Bogowie naprawdę mieli go w
swojej opiece.
Lady Zelandra słyszała zza głazu krzyki atakujących bandytów jak niewyraźny i odległy
gwar. Klęczała na żwirze, całą uwagą skupiona na otwartej szkatułce Szmaragdowego
Lotosu, którą trzymała w objęciach. Wewnątrz znajdowała się mała muszelka.
Nabrała nią odrobinę proszku, wysypała do ust i trzymała pod językiem. Ostry, cierpki
smak szybko zastąpił dreszcz mocy wypełniającej całe jej ciało. Zatrzasnęła wieczko,
przywiązała szkatułkę do pasa i wstała.
T’Cura zbliżał się do Heng Shih, który wyszedł z wnęki skalnej, by się z nim zmierzyć.
Wygięta klinga jatagana błysnęła w słońcu i spadła na dół odbijając się z metalicznym
brzękiem od pośpiesznie nastawionej broni bandyty. T’Cura zachwiał się do tyłu pod siłą
ciosu, a jego ciemna twarz wykrzywiła się ze złości i z determinacji. Ruszył naprzód, ale tym
razem rozmach Heng Shih zawierał całą jego siłę. T’Cura jeszcze raz zdołał zablokować cios,
lecz sama siła uderzenia zwaliła go z nóg do tyłu i zrzuciła w dół rozpadliny. Darfarczyk
rąbnął o ziemię i pokoziołkował obolały po skalistej pochyłości. Heng Shih ponownie
przyczaił się we wnęce, gdy strzała rozłupała się obok niego o ścianę jaru.
Brodaty zbój podciągnął się do miejsca, w którym skała stykała się ze ścianą rozpadliny.
Conan ruszył naprzód, a grot strzały — wystrzelonej z dołu przez sprytnego łucznika — trafił
go w lewe ramię. Nie przebił kolczugi, ale potężne uderzenie zachwiało Conanem i całe ramię
zrobiło się gorące od bólu. Wspinający się bandyta, z wysuniętym do walki mieczem, dotarł

na wierzch głazu, gdzie Conan, usiłując odzyskać równowagę, wymachiwał na oślep
mieczem i ryczał z wściekłości. Jego klinga rozpłatała pierś wroga, ciskając go z powrotem
poza krawędź głazu. Zbójca zniknął z pola widzenia z chrapliwym krzykiem, kiedy nie
kontrolowanym ruchem miecza Conan trafił o ścianę rozpadliny. Broń złamała się z suchym
trzaskiem. Barbarzyńca siarczyście zaklął i wyrwał zza pasa sztylet. Ponownie przycupnął na
skale, kolejna strzała przeszła górą.
Pod osłoną skały Heng Shih, trzymając oburącz rękojeść swego jatagana, przygotował się
do ponownego wyjścia z ukrycia, by rozprawić się z następnymi napastnikami gramolącymi
się pod górę. Jego skośne oczy otworzyły się szerzej ze zdumienia, gdy zza głazu wyszła
Lady Zelandra i śmiało wystąpiła do przodu. Wyskoczył z ukrycia z rozpostartym kimonem,
by chronić swą panią. Jednym brutalnym ciosem trafił zbója powodując, że mężczyzna wyjąc
poleciał między swych kamratów. To chwilowo powstrzymało ich posuwanie się naprzód.
Wtedy Khitajczyk spojrzał na Zelandrę i zamarł w miejscu.
Włosy Lady Zelandry były rozwiane do tyłu, odsłaniając twarz pełną skupienia i napięcia.
Oczy miała rozszerzone, rozświetlone niesamowitym karmazynowym światłem. Potok
dziwnych słów płynął z jej ustŁ gdy wyrzuciła przed siebie ręce, jakby chciała wziąć w
objęcia nadciągających bandytów.
Napastnicy zatrzymali się. Gapili się w przerażeniu na czarodziejkę i ognistą iluminację
wokół jej rozłożonych rąk. W połowie stoku T’Cura rzucił się do ucieczki.
— Heeyah Vramgoth Dero!! — wrzasnęła Zelandra, a potem jej głos przeszedł do lamentu
o nadnaturalnej intensywności. — Aie Vramgoth Cthugua!
Po tych słowach wyrosła przed nią wysoka tafla czerwonopomarańczowego ognia,
wypełniając rozpadlinę od ściany do ściany, kryjąc w mroku Zelandrę i jej towarzyszy przed
oczami wrogów. Przez moment chmura stała nieruchomo, szalejąc jak płomień w sercu
wulkanu, a potem zaczęła się toczyć w dół jaru, ku przerażonej bandzie Neb–Khota.
Mężczyźni zdążyli tylko odwrócić się do ucieczki, gdy zostali ogarnięci przez ryczące piekło
jak owady w płonących zaroślach. Pełne przerażenia wrzaski zagłuszane były grzmotem
toczącej się ściany ognia.
Neb–Khot dosiadł konia w chwili, gdy Zelandra zaczęła swój zaklęty śpiew. Spiął konia
ostrogami, ale koń poślizgnął się na kamieniu. Zwierzę upadło, a stygijski herszt wyfrunął z
jego grzbietu i spadł bezwładnie w dół stoku. Poderwał się na nogi i poczuł, że ma nogę
skręconą w kostce. Kulejąc pobiegł, jakby piekło deptało mu po piętach.
Conan stał na szczycie głazu, obserwując oddalającą się chmurę ognia. Toczyła się z dużą
szybkością ku ujściu rozpadliny, rozszerzając się i zwężając zależnie od szerokości
przesmyku. Kiedy dotarła do końca jaru, zanikła. Straszliwy, niemożliwy dla uszu ryk
przeszedł nagle w zupełną ciszę. Barbarzyńca dojrzał, że trzech zbójców zdążyło uciec i teraz
pośpiesznie odjeżdżali. Dwóch z nich wsiadło na jednego konia. Żaden nie odwrócił się, by
spojrzeć za siebie.
Sześć martwych ciał leżało na ziemi. Były powykrzywiane, jakby bandyci umierali w
straszliwych mękach, ale na żadnym nie było śladu ognia.
Conan zacisnął szczęki. Nigdy nie mógł pozbyć się instynktownego lęku przed zjawiskami
nadnaturalnymi. Był zahartowany w boju, nie bał się walki, ale prawdziwy strach oblatywał
go, gdy zetknął się z okrutną potęgą czarów Zelandry. Spojrzał w dół w miejsce, skąd
czarodziejka rzucała zaklęcia. Teraz ujrzał ją siedzącą ze skrzyżowanymi nogami i
obejmującą dłońmi głowę. Do Zelandry zbliżył się Heng Shih i ukląkł obok niej, pochylając
swą głowę do jej głowy.
Cymmerianin zeskoczył z krawędzi głazu lądując miękko obok rozciągniętych zwłok
zbójcy, przy walce z którym złamał swój miecz. Mężczyzna wciąż jeszcze trzymał swój
jatagan. Conan wyjął broń z jego zesztywniałych palców i wziął skórzaną pochwę z
zakrwawionego pasa. Jatagan był pośledniej jakości, ale kształt był odpowiedni. Klinga była

skrzywiona, ale niezbyt mocno i nadawała się jeszcze do walki. Nie był to dwusieczny, ciężki
miecz, ale musiał wystarczyć.
Spojrzał znowu na Zelandrę. Stała, objęta przez Neesę. Heng Shih zbliżył się do Conana z
szerokim uśmiechem, a jego jedwabne kimono na tym pobojowisku jaśniało i wyglądało
niestosownie odświętnie w blasku słońca. Dłonie Khitajczyka wykonały szybko szereg
gestów, aż chwyciły Conana za ramiona i krzepko nimi potrząsnęły. Cymmerianin przyjaźnie
spojrzał na Khitajczyka.
— On ci dziękuje za uratowanie nam życia — powiedziała Neesa. Cymmerianin chrząknął
z zakłopotaniem. Heng Shih poklepał go po ramieniu i odwrócił się do Zelandry, która stała
pobladła, oparta o głaz. Jej wygląd mówił o olbrzymim znużeniu. Khitajczyk ujął ją za rękę i
razem poszli w miejsce, gdzie czekały wielbłądy.
Neesa podeszła do barbarzyńcy, który właśnie przytroczył sobie zdobyczny miecz do pasa.
— Chyba nie powinnam zabijać tego człowieka, czyż nie? — spytała. Jej ciemne oczy
szukały jego oczu. — Gdybyś miał czas na pertraktacje, to być może…
— Do diabła — uśmiechnął się Conan, nagle szczęśliwy, że żyje. — Oni nie mieli zamiaru
nas puścić. Słyszałaś wycie tych psów, gdy zobaczyli ciebie. Chyba nie myślisz, że oddałbym
im ciebie za to, że nas puszczą wolno.
— Nie — odpowiedziała i pocałowała go w usta.

XXIII

Jeźdźcy zatrzymali swe zgonione i pokryte pianą konie, aby wypoczęły na Trakcie
Karawan. Neb–Khot zsiadł z wierzchowca, na którym jechał razem z T’Curą, postawił
niezgrabnie nogę na swej skręconej kostce i dziko zaklął.
— Na Yoga i Erlika! Niewiele brakowało, bracia.
T’Cura poluzował koniowi popręg i stał trzymając cugle w ręku. Trzeci zbójca, który był
łucznikiem, pozostał w siodle. Ten młody Shemita, którego czarna czupryna ostro
kontrastowała z bladością twarzy, miał łuk przerzucony przez prawe ramię.
— Telmesh miał rację — wysapał, ocierając czoło brudnym rękawem. — To nie byli
ludzie. Czy widzieliście, jak ten czarnowłosy zbił moją strzałę w powietrzu?
— Zamilcz, Nath — wyjęczał Neb–Khot i z potęgującym się bólem w kostce usiadł ciężko
na rozgrzanej, ubitej ziemi Traktu Karawan.
Było wczesne buchające żarem popołudnie. Słońce właśnie minęło zenit. Stygijski herszt
był zdziwiony, że ten nieszczęsny pościg za podróżnymi i wyniszczenie jego własnej bandy
odbyło się tak błyskawicznie.
— Potrzebuję konia — oświadczył.
T’Cura hałaśliwie pił wodę z bukłaka, wciąż ściskając w dłoni cugle swego wierzchowca.
Opuścił bukłak i przyglądał się swemu hersztowi badawczo, udając głupiego. Łucznik Nath
poruszył się nerwowo w siodle, oglądając się na rozmigotaną w słońcu pustynię.
— Konie się rozproszyły, Neb–Khot — rzekł Nath. — Teraz ci żadnego nie znajdziemy.
— Do oazy Sibu jest daleka droga. A o wiele dalsza do Bel–Phar — burknął T’Cura.
— Na Ishtar — Neb–Khot ostrożnie rozmasowywał swą uszkodzoną kostkę. — Daj trochę
tej wody swemu koniowi, T’Cura. Zwierzę będzie jej potrzebować, by donieść nas obu do
Sibu.
Darfarczyk nic nie odrzekł. Przyłożył bukłak do ust i pociągnął długi, rozważny haust.
Opuściwszy bukłak, spojrzał na Neb–Khota i obnażył zęby w chłodnym i bezczelnym
uśmiechu. Następnie szybkim ruchem wpakował bukłak z powrotem do torby przy siodle.
Nath coraz bardziej przestraszone spojrzenie przenosił to na T’Curę, to na herszta. Neb–
Khot tego nie widział. Palcami obmacywał obolałą kostkę, rozmyślając jednocześnie o nagłej
odmianie losu. Podniósł wzrok, by zobaczyć, że Darfarczyk ponownie dosiadł swego konia i

gładził ostrze swego obnażonego jatagana. Po raz pierwszy dotarło do Neb–Khota, że
szczęście mogło go całkowicie opuścić.
— Patrzcie! — krzyknął Nath, łamiącym się głosem. — Jeździec! Neb–Khot, klęcząc na
twardej drodze, odwrócił się do tyłu. Nath miał rację. Samotny człowiek na koniu pojawił się
na drodze, przy drugim krańcu górskiego grzbietu. Jego sylwetka falowała płynnie w
rozgrzanym powietrzu. Był małym czarnym punkcikiem na tle czerwonego, płonącego w
słońcu krajobrazu, ale widać było wyraźnie, że Traktem Karawan jedzie samotnie.
— Ha — wyszczerzył zęby Neb–Khot, wstając na nogi. — Bogowie nie całkiem o mnie
zapomnieli. T’Cura, sprowadź mi konia tego głupca, a dam ci pięćdziesiąt sztuk złota.
Darfarczyk zmierzył swego przywódcę spojrzeniem pełnym niedowierzania. Następnie
potrząsnął głową i splunął w pył drogi.
— Jullah musi cię kochać, Neb–Khocie — rzekł i popędził swego konia naprzód, ku
zbliżającemu się jeźdźcowi.
— Czyja też mogę… — zaczął łucznik.
— Nie — uciął Neb–Khot. — Zostań ze mną i miej strzałę w pogotowiu. — Nath zrobił,
jak mu polecono. Nałożył strzałę na cięciwę.
Obserwowali, jak T’Cura wywija groźnie swym mieczem w blasku słońca. Wierzchowiec
podróżnego wyglądał na mocno zmęczonego, szedł ze zwieszoną głową, ale nie zaprzestał
stąpać naprzód nawet wtedy, gdy T’Cura zaczepił jeźdźca. Głos Darfarczyka brzmiał
rozkazująco, choć słowa z tej odległości były niewyraźne. Podróżny, owinięty obszernym
kaftanem, nie zrobił żadnego ruchu, a jego wierzchowiec kontynuował jazdę swym
powolnym, ale zdecydowanym krokiem.
Neb–Khot oblizał zaschnięte wargi. Czy ten człowiek oszalał?
Rozjuszony T’Cura z wrzaskiem pchnął klingę w pierś podróżnika. To, co zdarzyło się
potem, zaszło z tak błyskawiczną szybkością, że ani Nath, ani Neb–Khot nie mogli tego zrazu
pojąć. Lewa ręka jeźdźca chlasnęła na odlew, odrzucając w bok nagły sztych T’Cury.
Następnie jeździec chwycił napastnika za gardło. Broń T’Cury upadła na drogę, a jego
spłoszony koń uciekł, wysuwając się spod swego jeźdźca i zostawiając go dyndającego na
silnym ramieniu, jak na belce szubienicy.
— Mitro, chroń nas — jęknął Nath.
Niewiarygodne. Jeździec trzymał wierzgającego T’Curę w jednym ręku i jeszcze nim
potrząsał. Młócące powietrze kończyny Darfarczyka nagle zwiotczały i wtedy mocarne ramię
puściło go. Upadł bezwładnie na drogę, a podróżny jechał dalej w stronę Neb–Khota i Natha,
tym samym spokojnym tempem.
— O, Mitro! Mitro! — histerycznie zakrzyknął Nath.
— Zamilcz! — wrzasnął Neb–Khot, uderzając płaską dłonią nogę mężczyzny w siodle. —
Do diabła! Zastrzel psa! Strzelaj!
Łucznik trząsł się ze strachu, ale naciągnął łuk i wypuścił strzałę z wprawą, jaką dawała
mu wieloletnia praktyka. Strzała poleciała pewnie, uderzając w środek piersi jeźdźca.
Mężczyzna zachwiał się, ale pozostał w siodle. Koń utrzymywał powolny krok.
— Doskonale! — powiedział Neb–Khot. — Jeszcze raz!
Nath wypuścił następną strzałę, która trafiła obok pierwszej. Jeździec jeszcze raz się
zachwiał, ale pozostał w siodle, a koń przeszedł jeszcze dziesięć kroków i zatrzymał się.
— Bogowie — westchnął Neb–Khot — co to za człowieka zabiliśmy?
Odwiesiwszy swój łuk na ramię, Nath ruszył naprzód.
Z bliska koń przedstawiał sobą obraz nędzy i rozpaczy. Z obwisłych warg ściekała biała
piana, a boki podnosiły się i opadały, z wysiłkiem łapiąc oddech. Ostrogi wyryły krwawe
ślady na jego bokach, a nogi konia drżały z wysiłku pod ciężarem jeźdźca. Oblicze
mężczyzny przesłonięte było zakurzonym kaftanem, który teraz był przybity do szerokiej
piersi strzałami Natha. Jeździec siedział na swym wierzchowcu bez oddechu, w ciszy śmierci.

Nagle koń Natha parsknął, ale Shemita ściągnął cugle, kierując zwierzę do nieżywego
jeźdźca. Łucznik szturchnął go czubkiem swego jatagana, zamierzając zrzucić z siodła.
Wtem ręka trupa odrzuciła na bok klingę Natha i powróciła hakiem z niewiarygodną
szybkością. Pięść wbiła się w bok czaszki Natha jak maczuga, zrzucając go z konia i
wzburzając pył na drodze.
Jeździec przerzucił nogę nad siodłem i zsiadł. Neb–Khot bez namysłu dobył miecza, ale
zamarł w bezruchu, bo jego członki odrętwiały z bezradnego przerażenia. Jeździec jedną
dłonią chwycił cugle konia Natha, drugą wyciągał strzałę ze swojej piersi. Drzewce
wychodziło powoli, ze stłumionym, nieprzyjemnym chrzęstem, jakby było wyciągane ze
spróchniałej, drewnianej belki. Bez jednej kropli krwi strzała została wyciągnięta i
wyrzucona. Kiedy jeździec sięgnął po drugą ze strzał, Neb–Khot postradał rozsądek.
— Giń, demonie! — Stygijski herszt ruszył naprzód, z mieczem gotowym do cięcia, które
powinno rozłupać ciemię jeźdźca. Lecz w tym momencie jego skręcona kostka nie
wytrzymała ciężaru ciała, a na dodatek jeździec uchylił się w bok przed natarciem. Neb–Khot
upadł na drogę, ścierając sobie dłonie na żwirze, gdy próbował podeprzeć się przed
upadkiem.
Neb–Khot nie miał czasu poderwać się, ani nawet przeturlać dalej, bo dokładnie w środek
jego pleców wbiło się kolano, a na ramionach zacisnęły się zimne dłonie, a stalowe palce
wbiły w ciało. Szamoczący się Stygijczyk został wygięty do tyłu z potworną mocą.
Gulbanda wypowiedział tylko jedno słowo i przełamał kręgosłup Neb–Khota.

XXIV

Zelandra i reszta podróżnych przemierzali rozpaloną słońcem pustynię. Conan wiódł ich
przez rozległe tereny. Ziemia spieczona przez stulecia nieustannym gorącem osiągnęła
wygląd czerwonej cegły. Po wielu kilometrach kamienistość gleby zmieniła się w okruchy
żwiru, a potem w ruchome piaski.
Wspięli się na niewysoki grzbiet i zatrzymali na rozkaz Cymmerianina. Przed nimi
rozpościerał się ocean ruchomych wydm, sprawiający wrażenie bezkresnego obszaru, który
sięgał aż po widnokrąg rozedrgany przez słoneczne światło późnego poranka i pocętkowany
czarnymi cieniami. Po czystym, błękitnym niebie przesuwały się obłoki, prześwietlone na
wylot przez słońce.
— Tu zaczyna się prawdziwa pustynia — powiedział barbarzyńca. — Każdy rozsądny
podróżnik przemierza to morze wydm tylko nocą, lecz my śpieszymy się i nie mamy czasu na
wygody. Pijcie oszczędnie. Wątpię, czy zdołam znaleźć inne źródło wody, póki nie
przejedziemy wydm i nie dojdziemy do gór.
Zelandra pochyliła się w siodle, sięgając do bagażu. Wydobyła sfatygowany rulon ze
skóry, z którego wyciągnęła pożółkły pergamin. Zelandra rozwinęła zwój i pokazała go
Conanowi.
— To jest starożytna mapa tej części Stygii — wyjaśniła. — Odszukałam ją przed naszym
wyjazdem. Pochodzi z czasów Starej Stygii, a ukazuje gród Pteion i jego otoczenie. Wątpię,
aby ta mapa na wiele się przydała, ale zauważyłam, że jest na niej zaznaczona oaza w pobliżu
gór na wschodzie. Czy myślisz, Conanie, że ona może tam nadal być?
Barbarzyńca rzucił okiem na mapę i uniósł rękę, by osłonić oczy przed słońcem.
— Być może. Słyszałem o starej oazie pośród wydm, aczkolwiek nie od kogoś, kto by
twierdził, że widział ją na własne oczy. W ogóle najrozsądnięj byłoby unikać tej części
świata. Przemierzają te piaski jedynie ludzie podróżujący w wielkiej tajemnicy. — Conan
popędził swego wielbłąda i podróżni zaczęli zjeżdżać po łagodnym stoku między wydmy.
Neesa naciągnęła kaptur na potargane włosy i rzekła:
— Czyżby karawany bały się zagubić wśród bezdroży tych piasków? Przecież podróżując

nocą — jako powiedziałeś — mogą kierować się gwiazdami?
— Boją się pobłądzić, podobnie jak obawiają się gorąca i braku wody, ale boją się również
drzemiących czarów martwego miasta Pteion. Mówi się, że te piaski są przeklęte.
— Nie jedziemy w pobliżu Pteion — wtrąciła się Zelandra. — Ominiemy jego ruiny. Te
barbarzyńskie przesądy nie przynoszą ci chluby, Conanie. Te piaski nie są przeklęte bardziej
niż trawiaste wzgórza Shem.
Cymmerianin nic nie odpowiedział. Jego błękitne oczy zamigotały na ogorzałej twarzy,
gdy niespokojnie rozglądał się aż po nieboskłon.
Kiedy podróżni wjechali w morze piasku, słońce uniosło się wyżej na niebie i sprawiało
wrażenie, jakby zatrzymało się zawieszone jak pochodnia. Wielbłądy szły powoli, prychając i
postękując, jakby chciały okazać niechęć do tej podróży.
Neesa, za przykładem Conana, osłoniła się cała płaszczem, że żaden skrawek skóry nie był
wystawiony na bezlitosne słońce. Zamknęła oczy przed blaskiem i zasiadła wygodnie w
kołyszącym się siodle, próbując zasnąć. Kołysanie wielbłąda i lekkie skrzypienie uprzęży
pozwalało jej wyobrażać sobie, że znowu jest na pokładzie promu Temotena. Okrzyk
Zelandry przerwał jej drzemanie.
—Patrzcie! Czy tam jest palma? — Czarodziejka uniosła się w strzemionach. — Conanie,
czy to nie nasza oaza?
Barbarzyńca pociągnął cugle, poganiając wielbłąda na wydmę, gdzie stała Zelandra. Heng
Shih wskazał ręką na południowy wschód, gdzie w rozżarzonym powietrzu połyskiwała
szmaragdowa plamka.
— Chyba to oaza — zgodził się Conan — chociaż nie może to być ta, zaznaczona na
twojej mapie, pani.
Zelandra zmarszczyła z niecierpliwością czoło.
— Zgoda, ale jak można oczekiwać, że po upływie tylu stuleci oaza będzie znajdować się
dokładnie w tym samym miejscu. Chodźmy napełnić nasze bukłaki i położyć się w cieniu na
jakiś czas. To nam wszystkim dobrze zrobi.
Cymmerianin nic nie powiedział i podróżni zboczyli ze swego szlaku. Odległe palmy
kiwały się zapraszająco, falując jak zielone płomienie. Conan obserwował, jak palmy
przybliżają się, gdy wielbłąd wdrapywał się na wydmę, i znikają, gdy wierzchowiec schodził
w dolinę między wzgórzami piasku. W odróżnieniu od swych cywilizowanych towarzyszy
barbarzyńca nigdy nie lekceważył własnego instynktu. Niepokoiło go nieokreślone niedobre
przeczucie.
W miarę posuwania się naprzód teren zmieniał się. Wydmy były bardziej płaskie, a piasek
tworzył zbitą skorupę, która kruszyła się pod kopytami wielbłądów. Conan wpatrywał się w
oazę, teraz wystarczająco bliską, by można było rozróżnić leniwie kołyszące się palmy i
gruby dywan roślinności. Jego nozdrza coś poczuły.
— Nie podoba mi się to — powiedział barbarzyńca. — Oaza wygląda zielono, ale nie
wyczuwam wody.
— Na miłość Ishtar, Conanie, czy mógłbyś pohamować swą barbarzyńską zabobonność?
— W głosie Zelandry brzmiała irytacja. — Pteion jest wiele mil stąd. Ta oaza jest
błogosławieństwem, którego nie możemy przegapić. My…
Przez podróżnych przetoczyła się fala gorąca. Chociaż niebo było czyste, to słońce
rozjaśniło się, jakby nagle wyszło zza grubej warstwy chmur. Przed nimi oaza rozmazała się
jak senna mara, jej kontury rozmyły się w ostrym blasku. Nagła jasność spowodowała, że
Conan przymrużył oczy i spojrzał w dół. Zobaczył, że jedzie po stwardniałej powierzchni
skamieniałego piasku. Wydmy spłaszczyły się w wyboistą równinę. Podłoże przypominało
zakrzepnięte dno ze szkła. Conan szarpnięciem zatrzymał wielbłąda, podniósł wzrok i
zobaczył, że oaza zniknęła.
Tam, gdzie były zarośla i palmy, teraz znajdował się opasły, ścięty stożek z czarnego

kamienia, wysokości równej wzrostowi człowieka. Ciemnoszara barwa ostro kontrastowała z
brunatnożółtą tonacją pustyni. Piasek wokół stożka był zastygły na kształt spiralnych kręgów
ze stopionego szkła. Wyglądało to jak szary pająk w kruchej, skamieniałej sieci. Gleba wokół
była usłana ciemnymi skałami.
Nagle na niebie zafalowała płachta białego ognia. Podróżni krzyknęli, wielbłądy zaryczały
i zaczęły potykać się. Powietrze zaczęło zmieniać się w płomień. Conan zeskoczył z siodła,
chwycił cugle zataczającego się zwierzęcia i zaczął odciągać go od fałszywej oazy.
— Oddalcie się! — wyryczał. — To czary!
Straszliwe gorąco narastało, oślepiając i paląc skórę. Heng Shih i Neesa nie panowali nad
swymi wielbłądami, które cofały się i zataczały, choć jeźdźcy daremnie ciągnęli cugle. Conan
zobaczył, jak Zelandra nagle wyskoczyła z siodła i upadła, przetaczając się po ziemi tuż koło
nóg podskakującego wielbłąda.
— Zsiadajcie! — zawył barbarzyńca. — Zostawcie wielbłądy i uciekajcie, albo ugotujemy
się tu żywcem! — Heng Shih i Neesa próbowali uciekać, a Zelandra odpełznąć. Conan ruszył
jej na pomoc. Zdawało się, że pochłania ich piekło.
Oślepiający biały żar wypełniał powietrze, które paliło wargi i język. Cymmerianin dotarł
do Zelandry i zobaczył, że rękaw burnusa tli mu się na całej długości. Na jego odsłoniętej
dłoni wyskoczyły pęcherze.
— Nie! — krzyknęła czarodziejka. — Stój z dala ode mnie! — Conan cofnął się, a
Zelandra uklękła, unosząc dłonie do rozżarzonego nieba. — Dar–Asthkoth Iaa lihaqual —
zawodziła. — Brykal Ithagua Ftagn!
Niebo natychmiast straciło moc swego blasku, a gorączka zelżała. Conan odrzucił do tyłu
kaptur swego burnusa i rozejrzał się przerażony. Gryzący swąd spalonej odzieży wypełniał
nieruchome powietrze. Heng Shih, zrzucony z grzbietu swego wielbłąda, podniósł się i
powlókł do swej pani. Khitajczyk dobył jatagana, jakby jego klinga mogła osłonić Zelandrę
przed nienaturalnym żarem. Neesa pozostała w siodle i udało się jej uspokoić swego
wielbłąda, gdy pozostałe miotały się w dzikiej panice.
Teraz nad nimi rozciągnęła się przeźroczysta kopuła lazurowego światła. Lady Zelandra
uniosła swe dłonie, jakby chciała podtrzymać światło. Oddychała głośno i z wielkim trudem.
Na zewnątrz kopuły powietrze płonęło falującym ogniem. Złowieszczy stożek z szarego
kamienia to znikał, to pojawiał się znowu.
— Co tu się dzieje, na bogów? — zaszlochała Neesa. Przerzuciła nogi nad siodłem i
zeskoczyła śpiesząc do Conana. Barbarzyńca bez wahania strzepnął dymiący rąbek jej
płaszcza, dusząc iskierki żaru.
— Jakiś czarodziejski strażnik — burknął — próbuje spalić nas na śmierć jak insekty pod
szkłem. Dobrze, że Zelandra szybko użyła swej mocy, bo inaczej wszyscy bylibyśmy już
kupkami dymiących kości.
— Czy to oręż Ethrama–Fala? — zapytała Neesa.
— Nie — wychrypiała klęcząca czarodziejka — to jest bardzo stare. I bardzo głodne. —
Jej ręce zadrżały i gorący wiatr powiał nad zgromadzonymi. — Nie utrzymam tego zbyt
długo. Nasza jedyna nadzieja w tym, że to zmęczy się wcześniej niż ja.
— Co to jest? — głos Neesy był pełen lęku. — Czego to od nas chce?
Zelandra nie odpowiedziała. Zacisnęła mocno powieki, starając się jak najlepiej
skoncentrować. Heng Shih ukląkł obok niej i położył uspokajająco rękę na jej kruchych
ramionach.
— Nie mogę powiedzieć, czym to jest — rzekł Conan — ale mogę powiedzieć, że to
zamierza nas uśmiercić. Popatrz.
Oczy Neesy podążyły za wyciągniętą ręką barbarzyńcy i ujrzały makabryczny widok. O
parę metrów od podróżnych znajdowała się kupka sczerniałych kości, do połowy wtopionych
w pustynną twardą glebę. Wyraźnie widać było połamane żebra wielbłąda, ale o wiele

bardziej niepokojące były rozrzucone kopczyki, które okazały się zwęglonymi czaszkami
ludzkimi.
— To przeklęte coś kusi podróżnych, przybierając wygląd oazy, a potem, gdy przybywają
się napić, gotuje im śmierć.
— Dlaczego? — wybuchnęła histerycznie Neesa, przerażenie zaostrzyło jej głos. — Czy to
chce nas zabić bez powodu?
— To jest głodne — powiedziała Zelandra nie otwierając oczu. Twarz miała napiętą i
wykrzywioną, jakby cierpiała nieustanne katusze, które z trudem znosiła. — To coś chce
spalić nasze ciała i pożywić się uwolnionymi w ten sposób duszami. Mój opór to coś
zaciekawił. Przyjrzyjcie się tej kamiennej studni, myślę że to coś z niej wyjdzie, by nas sobie
obejrzeć.
Conan spojrzał i wzdrygnął się, jakby pająk przeszedł mu po ciele. Przestrzeń pomiędzy
ochronną kopułą Zelandry a szarą kamienną studnią nieco się oczyściła. Coś wisiało nad
ciemną wypukłością studni, bujając się zawieszone w powietrzu. Była to skrząca się wieża
odbitego światła. Wyglądała jak zwykły pustynny miraż odległej, połyskującej tafli wodnej,
skręcony w ruchomą spiralę. Demon kołysał się jak zatrzymany cyklon. Conan doznał
wyraźnego i nieprzyjemnego uczucia, że jest obserwowany.
Powietrze na zewnątrz kopuły rozgorzało na nowo. Biały ogień naciskał na magiczną
chroniącą przestrzeń wokół Zelandry, wydobywając z czarodziejki cichy jęk.
— Ach, na Ishtar, ależ to jest mocne! To jakiś dawny demon strażniczy, uwolniony ze swej
studni, aczkolwiek przykuty do tego miejsca. Czuję jego myśli. Zna jedynie głód i nienawiść.
Ach! — Ciało demona nagle się nadęło, a błękitna kopuła zbladła i opuściła się niżej. Błysk
piekielnego gorąca padł na podróżnych, a potem gdy Zelandra skupiła swe moce, rozwiał się.
— Do diabła! To zamierza mieć nas wszystkich. Heng Shih, daj mi trochę lotosu.
Khitajczyk posłusznie odwiązał srebrną szkatułkę od pasa Zelandry. Uchyliwszy wieczko,
odnalazł wewnątrz muszelką i nabrał1 na nią trochę proszku. Trzymał to przed twarzą swej
pani, a gdy otworzyła usta, wysypał jej na język.
— Derketo — zaklęła Zelandra, którą wstrząsnęły dreszcze. Potem straszliwy uśmiech
zaczął zniekształcać jej rysy. Zęby miała pokryte zielonym proszkiem. Ponad nimi lazurowa
kopuła rosła i ciemniała.
— Co ty na to, stary diable? — Zelandra otworzyła oczy i utkwiła spojrzenie w
kołyszącym się kształcie. Jej głos był łagodniejszy, niemal czuły. — Nigdy przedtem nie
spotkałeś kogoś takiego, jak ja, nieprawdaż?
Wirująca spirala nagle rozciągnęła się i wystrzeliła w niebo. Zobaczyli błysk
błękitnobiałego światła. Zelandra krzyknęła chrapliwie, gdy ochronny otok wokół niej został
uderzony z ogromną siłą. Neesa zapłakała i padła na kolana, bezradnie unosząc ramiona, by
osłonić głowę. Lazurowa kopuła zamigotała, przyjmując znowu postać pulsującego ognistego
żaru.
— Nie mogę tego powstrzymać! Nie mogę tego powstrzymać!
— Czy stal może to uszkodzić? — Conan dobył jatagana i przykucnął obok klęczącej
czarodziejki. Jego oczy płonęły szaleńczą desperacją.
— Silne ciosy mogą to coś chwilowo rozproszyć, ale nie można tego uśmiercić
materialnym orężem. Daj spokój! Ach! — Zelandra wykrzywiła się z wysiłku, gdy demon
walił w jej osłonę z całą swą przeraźliwą mocą.
Conan rzucił się do swego wielbłąda i wyciągnął bukłak z wodą wiszący przy siodle.
Rozdarł go i uniósł skórę nad głowę. Cymmerianin chlusnął wodą na swój burnus, próbując
oblać się całkowicie.
— Czyś oszalał? — krzyknęła Neesa, chwytając go za rękę.
Conan odepchnął ją od siebie.
— To nasza jedyna szansa. Jeśli zdołam odwrócić jego uwagę, uciekajcie. — Bez dalszych

wywodów Conan wyskoczył przez ochronę Zelandry na zewnątrz. Przebijając się przez
lazurową kopułę Conan czuł strumień zimna, jakby przeskakiwał przez lodowaty wodospad, a
potem żar demona uderzył w niego ze zdwojoną siłą. Conan przebiegł przez piasek z parą
buchającą z przemoczonego burnusa. Czuł się, jakby biegł przez płynną lawę. Białe światło
wyciskało łzy z oczu barbarzyńcy, ale mógł jeszcze dojrzeć przed sobą falującą spiralę
demona. Skierował się ku niemu, dał susa nad poczerniałymi resztkami pechowej karawany i
zatrzymał się przed szarym kamiennym stożkiem. To było coś, co przypominało studnię.
Stożek nie miał czubka tylko coś jak głęboki szyb opadający w ciemność. Obok tego leżała
okrągła płyta z szarego kamienia, wielkości koła od wozu. Demon wznosił się na paręnaście
metrów ponad Conanem, połyskując nieprzerwanymi zwojami światła z otwartej gardzieli
studni. Zakołysał się, a potem cofnął w dół, jakby chciał zbadać człowieka, który ośmielił się
do niego zbliżyć.
Conan usłyszał skwierczenie na swoim ubraniu i poczuł zapach palących się włosów.
Rękojeść jatagana parzyła go w dłoń. Smagnął demona wydając dzikie okrzyki. To było jak
rozcinanie pajęczyny. Klingą przeleciał przez niematerialną postać, lecz pociągnął za sobą
smugę połyskującej, cienistej substancji. Temperatura gwałtownie spadła, choć Conan ledwie
to zauważył, ale dalej z bojowym okrzykiem rąbał jataganem nad studnią, a potem jeszcze raz
i jeszcze raz. Demon jakby zapadł się w sobie i zmalał, tak że był zaledwie o połowę wyższy
od barbarzyńcy. Pochylił się nad nim, a burnus Conana buchnął płomieniami.
Cymmerianin padł i przetoczył się po ziemi, próbując zdusić ogień. Piekący ból ogarnął
jego ramiona i ręce, a potem nagle ustał. Płomienie zgasły. Przetoczywszy się na plecy Conan
ujrzał zawieszoną nad sobą lazurową kopułę. Skoczył na nogi, posłyszał krzyk swych
towarzyszy i pojął, że to Zelandra osłoniła go. Miecz barbarzyńcy zaczął raz po razie chłostać
gardziel studni, rozrywając na strzępy demoniczną substancję i z powrotem ściągając na
siebie uwagę. Czarodziejski żar naciskał na lazurową zaporę, ale nie mógł jej przeniknąć.
Skręcona spirala falującego światła zadygotała, po czym całkowicie opadła do studni.
Powietrze nagle stało się o wiele chłodniejsze, a słońce mniej jaśniejące. Po tym
wszystkim normalny żar pustynny wydawał się rozkosznie chłodny. Conan próbował
odetchnąć. Przechylił się przez kamienny murek, wpatrując się w czerń studni. Z wnętrza biły
fale gorąca, szczypiące w oczy.
— Zamknij to! — głos Zelandry zdradzał zaniepokojenie. — To zbierze siły i powróci
potężniejsze niż poprzednio!
Conan odsunął się od studni. Zobaczył obok leżącą ciężką płytę z szarego kamienia
Wielkie kamienne koło było wykute, obrobione i ukształtowane tak, żeby można było zakryć
studnię. Pochylił się, ramionami chwycił płytę i mocno poderwał. Wyczuwał pod palcami
wykute tajemnicze znaki, na wpół wytarte przez czas. Conan dźwigał kamień z wielkim
wysiłkiem, balansując masywną płytą na swej ciężko dyszącej piersi. Zrobił pojedynczy,
chwiejny krok, gdy demon ponownie zaczął wynurzać się z głębi studni.
Skrzące się ciało stwora wydzielało piekielny żar i podnosiło przybierając kształt cyklonu
z potłuczonych luster. Z konwulsyjnym wysiłkiem Conan upuścił wieko. Opadło na wierzch
studni z głuchym dudnieniem jak odległy grzmot. Ciało demona zostało przecięte. Jego górna
połowa rozproszyła się jak dym na wietrze, a blask osłabł gwałtownie. Kamienne wieko raz
zatrzęsło się, jakby pchane do góry od wewnątrz, a potem uspokoiło.
Conan osunął się na ziemię, wciągając z płuca powietrze, które teraz zdawało się słodkie
jak wino z Kyros. Towarzysze dołączyli do niego, potykając się z osłabienia.
— Odsuńcie się od studni — upomniała Zelandra. — Przypieczętuję jego uwięzienie
magią. — Wymamrotała zaklęcie i klepnęła dłońmi pokrywę studni. Kamienna płyta
zajarzyła się na niebiesko jak niebo przed świtem i dał się słyszeć nikły jęk. Zelandra
odwróciła się z triumfalnym uśmiechem.
— Gratuluję, przyjaciele. Pokonaliśmy demona–strażnika, który dręczył tę pustynię od

wojny Acheronu ze Starą Stygią. — Jej twarz była zmęczona, aczkolwiek rozświetlona jakąś
nienaturalną energią. Kurczowo ściskała szkatułkę ze Szmaragdowym Lotosem. — Nasz
barbarzyński przyjaciel jeszcze raz miał rację. Musimy zacząć go doceniać. To był stwór z
Pteion, ustawiony do strzeżenia granic ponad trzydzieści stuleci temu. Czułam jego wiek i
zmagałam się z nim. Miał coś w rodzaju rozumu i inteligencji. Gdybym tylko mogła tu zostać
i przebadać go. Jakież cuda ten demon musiał znać w swej młodości.
Conan zdjął swój poczerniały burnus, obnażając przypieczone ogniem ciało i zaczął szukać
w sakwach nowego odzienia. Barbarzyńca rzucił spojrzenie na Heng Shih i uśmiechnął się.
Khitajczyk, gdy spadał z wielbłąda, zgubił turban i teraz jego cała głowa była czerwona i
nakrapiana pęcherzykami. Jego złote kimono było wytarte, brudne i miejscami wypalone.
Zauważył, że Conan patrzy na jego poparzoną głowę i uśmiechnął się krzywo.
— Czy to może teraz wydostać się ze studni? — zapytała Neesa.
— Nie, dziecko — odrzekła z pychą Zelandra. — Moja moc zamknęła demona, póki nie
będę miała kaprysu, by go uwolnić. Każdy mógłby otworzyć studnię, żeby go uwolnić, ale nie
teraz, kiedy ja zatopiłam kamień czarami. No, Conanie, spróbuj teraz unieść wieko. Nawet ty
nie dasz rady tego zrobić. No, proszę. Spróbuj.
— Wierzę ci, pani — odpowiedział sucho Conan, dalej szukając ubrania.
— Ale to coś wydostało się przedtem ze studni — zamruczała podejrzliwie Neesa.
— Jakiś głupiec musiał unieść wieko — odparła Zelandra. — Pewnie wiele lat temu,
chociaż nie ma sposobu, by to sprawdzić. Pteor wie, dlaczego ktoś to zrobił.
— Pewnie szukając skarbów. Biedacy, myśleli, że znaleźli stygijski grobowiec.
Cymmerianin w końcu znalazł w torbie inny burnus i naciągnął go na poparzone ramiona.
Był za mały, ale musiał wystarczyć.
— A znaleźli śmierć. Tak mogło być z nami, gdyby nie mój lotos. — Zelandra z dumą
oglądała swoją szkatułkę.
— I odwaga Conana — dodała Neesa.
— Tak, tak, oczywiście — powiedziała czarodziejka pośpiesznie. Otworzyła srebrną
szkatułkę i wpatrywała się w jej wnętrze. Wzrok Zelandry stał się błędny i odległy. Powoli
zwilżyła wargi, a jej prawa dłoń bezwiednie gładziła srebrną krawędź szkatułki.
Neesa wyrwała szkatułkę z rąk swej pani i zatrzasnęła ją. Cofała się tyłem, trzymając
szkatułkę przed sobą. Jej zachowanie zdradzało zarówno strach, jak i determinację.
— To moje! — warknęła Zelandra zaciskając pięści. — Oddaj mi to, albo… — Jej
spojrzenie nagle skupiło się na wiotkim ciele dziewczyny. Ich oczy spotkały się i Zelandra
spuściła wzrok. Zdezorientowana spojrzała na swoje dłonie i powoli rozluźniła zaciśnięte
pięści.
— Wybacz mi, Neeso. Jesteś dobrą sługą i jeszcze lepszą przyjaciółką. Wybacz mi. —
Głos czarodziejki był ochrypły i przerywany.
— Nic się nie stało, pani — odrzekła miękko Neesa. — Proszę —wręczyła szkatułkę swej
pani, a Zelandra przymocowała ją ostrożnie do pasa.
— Więc w drogę — powiedziała czarodziejka. — Ruszajmy. W drodze zajmę się
robieniem maści na nasze oparzenia. Prowadź, Conanie.
Barbarzyńca podszedł do swego wielbłąda i wskoczył na siodło. Minę miał ponurą. Gdy
tylko karawana zaczęła posuwać się przez spalone piaski, nastawił wszystkie zmysły na jeden
cel: woda. Większość zapasu Cymmerianin wylał na siebie, by zmniejszyć straszliwy ogień
zionący od demona. Teraz wpatrywał siew krajobraz, szukając jakiegokolwiek źródła wody.
Jeśli nie znajdzie oazy ukazanej na starożytnej mapie Zelandry, to nie ma wątpliwości, że
grupa zginie z pragnienia.

XXV

Poza pojedynczym krzesłem i kilkoma pustymi cebrami w niewielkim pomieszczeniu nie
było innego umeblowania. Ale tych parę przedmiotów otaczało najważniejszą rzecz w
komnacie. Pośrodku gładkiej, kamiennej podłogi, było zagłębienie wypełnione gorącą wodą.
W tej zaimprowizowanej wannie wylegiwało się nagie ciało Ethrama–Fala. Parująca woda
była ciemna i gęsta jak syrop od sproszkowanego Szmaragdowego Lotosu. Czarodziej taplał
się w basenie, a jego wiotkie, pomarszczone ciało lekko unosiło się w wodzie, gdy wdychał
przesycone zapachem lotosu powietrze i gapił się w górę wybałuszonymi oczami. Odchylił
leniwie głowę do tyłu i opierając ją o ostry brzeg wanny wymyślał sobie różne wizje dla
rozrywki.
Teraz nad nim rozkwitł, zawieszony w powietrzu, srebrzysty kwiat, a jego świecące płatki
lśniły jak wypolerowana stal. Kwiat przez chwilę wirował, a potem nagle zmienił się w
niewielką kulę szkarłatnego ognia. Płomień zapłonął jasno i rozleciał się na tysiąc iskierek,
które natychmiast zbiegły się z powrotem, wirując na kształt miniaturowej galaktyki.
Obracające się jaśniejące pyłki, połączone ze sobą, stopniowo przybierały kształt małej,
pięknej kobiety. Za chwilę ognista postać zaczęła wirować w dzikim tańcu, z wolna zrzucając
z siebie płomienie, aż stała się pomniejszonym, lecz doskonałym obrazem Lady Zelandry.
Przed pożądliwymi oczami Ethrama–Fala malutka naga postać wiła się w erotycznym
opętaniu.
Czarodziej usadowił się głębiej w gorącej wodzie. Czuł, jak moc lotosu przenika go aż do
kości. Ponad nim postać kobiety w bezwstydnym błaganiu wyciągała maleńkie dłonie do
Ethrama–Fala. Potem, na jego oczach, zaczęła rozdzierać się, odrywając po kawałku siebie
samą, aż nagle zrobił się z niej obłoczek karmazynowych kropelek mgły.
Ethram–Fal roześmiał się, a jego śmiech brzmiał metalicznie i okrutnie w zamkniętym,
kamiennym pomieszczeniu. Czarodziej przekoziołkował w wodzie, pozwalając zniknąć
wytworowi swojej fantazji i skierował swe myśli na poważniejsze rzeczy.
Skulił się w wodzie tak, że parę kropli przyprawionej wody dostało mu się do ust. Poczuł
wyraźny cierpki smak.
Nieustanne studia nad legendarnym odkryciem Cetrissa pozwoliły mu wiele dowiedzieć
się, ale nie zaspokoiły jego ciekawości w kilku sprawach. Po pierwsze, nie miał pojęcia, jak to
odkrycie zostało dokonane. Czegoś takiego nie było w przyrodzie. Szmaragdowy Lotos był
jedyną w swoim rodzaju hybrydą rośliny i drapieżnego grzyba. Ethram–Fal wierzył, że teraz
rozumie kolejne stadia cyklu życiowego tego dziwoląga. Chcąc nakarmić go, zanim popadnie
w uśpienie, kazał żołnierzom wrzucić do jamy, przez poręcz balkonu konia. Do wykonania tej
pracy trzeba było sześciu ludzi z włóczniami. Koń broniąc się kopnął jednego strażnika i
połamał mu żebra. Zrzucili zwierzę obok lotosu, który nie reagował, dopóki nie wyczuł krwi z
ran zwierzęcia. Do lotosu można było w każdej chwili zbliżyć się i zbierać jego kwiaty, o ile
nie wyczuwał on krwi. W jaki sposób roślina wyczuwała krew, należało jeszcze ustalić. W
kilka chwil po tym, jak poraniony włócznią koń upadł obok, lotos zaczął gwałtownie ruszać
się, otoczył zwierzę i zaczął się nim pożywiać. Gdy skończył, zakwitł znowu, a nowe,
jaśniejsze kwiaty zasłoniły te, które nie zostały zebrane po poprzednim karmieniu rośliny.
Niepokojące było to, że lotos po zjedzeniu drugiego konia robił wrażenie nie całkiem
zaspokojonego i po zakwitnięciu w dalszym ciągu poruszał się jeszcze po komnacie. Ethram–
Fal był ciekaw, czy możliwe jest dostarczenie Szmaragdowemu Lotosowi pożywienia w
nieograniczonych ilościach. Jego apetyt był ogromny, a krew, jaką spożywał, zwiększała jego
rozmiary i siłę, niezależnie od tego, ile jej wcześniej wchłonął. Czarodziej gapił się w dół
komnaty i pojął, że równie nieroztropne będzie przekarmienie lotosu, jak i jego zagłodzenie.
Szmaragdowy Lotos musi być utrzymywany przy życiu, ale przekarmiony może stać się
trudny do opanowania. Ethram–Fal obserwował, jak lotos po nakarmieniu poruszał się jeszcze
przez godzinę, pełzał przy ścianie, wlokąc za sobą ciało konia. Nigdy nie porzucał swych
ofiar. Stawały się jego częścią, wplecione w jego przerażającą konstrukcję. Lotos był coraz

większy, splątana masa stwardniałych gałęzi, lancetowatych kolców i bujnego,
szmaragdowego kwiecia. Koszmarna roślina miała teraz wysokość człowieka i całkowicie
pokrywała podłogą komnaty. Ethram–Fal wiedział, że z czasem kwiaty uschną i opadną,
pozostawiając najeżone cielsko w stanie uśpienia, czekające cierpliwie na kolejną porcję
pokarmu. Zostawiony bez krwi wykorzysta kości swych ofiar do rozsiewu, wprowadzając do
szpiku czarne zarodniki i pozwalając zewnętrznemu ciału rozpaść się w pył.
To było fascynujące, ale również przygnębiające. Choć czarownik był teraz przekonany, że
zna lotos i wie, jak go kontrolować, to nie opracował żadnej teorii, w jaki sposób Cetriss
stworzył tę dziwaczną roślinę. Nawet czarodziej o takiej wiedzy na temat wszystkiego, co
rośnie, jaką miał on, nie mógł nawet w przybliżeniu wyobrazić sobie, jak zostało
ukształtowane to niezwykłe połączenie rośliny, zwierzęcia i grzyba. Samo stworzenie czegoś
takiego i utrzymanie przy życiu przez dłuższy czas, byłoby wielkim osiągnięciem. Że roślina
mogłaby być nieśmiertelna i dostarczać mocarnego narkotyku, jest wręcz niewiarygodne.
Ethram–Fal usiadł w wannie, woda utworzyła zielone ornamenty na jego nagich
ramionach. Zmarszczył brwi i zamrugał oczami. Być może legendy miały rację. Może Cetriss
wytargował lotos od Ciemnych Bogów. Jeśli tak, to był on człowiekiem niezwykle
odważnym i niezwykle zdolnym, ale wszystkie jego wysiłki dostosowania Szmaragdowego
Lotosu do ziemskich kategorii były od początku skazane na niepowodzenie. To mogło zostać
stworzone tam, gdzie nie obowiązują prawa natury, jakie znane są ludziom. Pod jakim
dziwnym niebem po raz pierwszy rozkwitł Szmaragdowy Lotos? I kim był ten, kto po raz
pierwszy go zebrał?
Rozmyślając o dokonaniach Cetrissa, Ethram–Fal poczuł przypływ niezwykłego
uwielbienia. Nic dziwnego, że mag porzucił wszystko w poszukiwaniu nieśmiertelności. Był
tak wielki, że przy nim ci wszyscy wspaniali czarodzieje Starej Stygii nie znaczyli wiele
więcej niż robaki. Taki człowiek potrzebował wieków i mocy bogów, by wznieść się ponad
marność ludzkiego świata.
Ethram–Fal głęboko westchnął. On również potrzebuje wieków, posiądzie władzę nad
teraźniejszością. Lotos już wzmógł ponad wszelkie oczekiwania jego możliwości i dawał
nadzieję, że czarownik będzie coraz mocniejszy. Do siedmiu szkarłatnych piekieł! Nieważne,
jakie jest jego pochodzenie tak długo, jak będzie można zbierać kwiaty.
Stygijczyk przymrużył oczy i odchylił się do tyłu w ciepłych objęciach wanny. Powinien
trochę poczekać z ponownym karmieniem lotosu. Następnym razem to nie będzie koń.
Ethram–Fal pomyślał o żołnierzu, który został kopnięty i ma połamane żebra. Leży teraz
bezczynnie w Wielkiej Komorze. Czarodziej uśmiechnął się.
Z rozkosznej zadumy wyrwał go odgłos ciężkich kroków w hallu na zewnątrz. Koc
zasłaniający otwór drzwiowy został gwałtownie odsunięty na bok i do komnaty wszedł
zadyszany Ath.
— Panie, wybacz… — zaczął żołnierz.
— Co to ma być? Czyż nie rozkazałem wyraźnie, żeby mnie nie niepokoić? — Ethram–Fal
usiadł w wannie — pokurczona i naga postać napełniała wielkiego, uzbrojonego wojownika
lękiem, zmieniając go w roztrzęsioną galaretę.
— Panie, błagam, nie przyszedłem tu bez powodu.
Na chwilę zapadła cisza, a Ethram–Fal rozważał to, co usłyszał. Żółtozielone światło kuli
igrało po rosłej postaci Atha, oświetlając nerwowy tik, pulsujący pod jego prawym okiem.
— Tak — odrzekł w końcu Ethram–Fal — myślę, że nie przyszedłbyś. Mów, o co chodzi?
Ath wypuścił powietrze, które przez cały ten czas wstrzymywał. Dłoń mimowolnie
powędrowała do policzka, by stłumić tik.
— Jest coś, co powinieneś zobaczyć, panie. Jeden z ludzi został zabity.
— Co? Jak?
— Proszę, musisz zobaczyć to osobiście, panie. To jeden ze strażników. Został znaleziony

w komnacie z wielkim posągiem.
Usłyszawszy to, Ethram–Fal poderwał się i wyskoczył z wanny, wytarł swe kościste ciało
ręcznikiem i pośpiesznie naciągnął szaty. Po chwili podążał za Athem wzdłuż kamiennego
hallu, a jego bose stopy zostawiały w kurzu wilgotne odciski. Nie odzywali się do siebie, póki
nie dotarli do wielkiej, okrągłej komnaty.
U podnóża czarnego posągu stał żołnierz, nieznacznie wyciągając swą kulę świetlną w
ogarniającą wszystko ciemność. Gdy się zbliżyli, popatrzył na nich w milczeniu. Ethram–Fal
nie zwracał na niego uwagi, bo jego oczy były skupione na gładkim kamiennym bloku
pomiędzy rozłożonymi łapami czarnego bóstwa.
Leżał tam człowiek z rozrzuconymi rękami i nogami, a jego głowa dotykała błyszczącej
piersi sfinksa. Jego ręce i nogi były wyciągnięte do każdego z narożników gładko
obrobionego bloku, gdzie w kamieniu były osadzone czarne pierścienie z metalu. Nie był
przywiązany. W jego piersi widniała poszarpana dziura przeszywająca kolczugę. Krew
zbryzgała czarny kamień i zastygała w kałuży pod ciałem. Pozbawiona rysów twarz sfinksa
zwieszała się nad nimi jak księżyc w nowiu, niczego nie wyjaśniając.
— W imię Seta, kto to? — głos Ethrama–Fala był jak krakanie.
— To jest Dakent, panie. — Ath mówił powoli i beznamiętnie. — Był na warcie z
Phandorosem, gdy to się wydarzyło.
Spojrzenie Ethrama–Fala zatrzymało się na smukłym mężczyźnie, który wzdrygnął się jak
ukłuty. Nie odzywał się jednak, póki się do niego nie zwrócono.
— Co się wydarzyło? Jak twój towarzysz znalazł się tu?
Phandoros zwilżył wargi i zaczął mówić piskliwym głosem.
— Na dziedzińcu robiło się chłodno, panie. Było blisko świtu i w jarze zerwał się wiatr.
Zostawiłem Dakenta samego w bramie i poszedłem po płaszcz. Wziąłem płaszcz,
pociągnąłem łyczek wina i wróciłem, ale go nie było. — Phandoros zawahał się, głośno
przełykając ślinę.
— Co dalej? — niecierpliwie ponaglał Ethram–Fal.
— Wołałem go na dziedzińcu, a potem wróciłem, by poszukać w środku. Gdy nie
znalazłem, obudziłem kapitana Atha i razem przeszukaliśmy pałac. Doszliśmy do tej
komnaty… — Głos mu się załamał i żołnierz wyraźnie nie był w stanie mówić dalej.
Ethram–Fal zwrócił się do kapitana.
— Kontynuuj, Ath.
— Gdy byliśmy na zewnątrz komnaty, usłyszeliśmy głos.
— Głos? Czyj? — Czarodziej trzymał ręce na brzuchu i nerwowo ruszał palcami.
— Nie wiem, panie. Weszliśmy z drugiego końca i słyszeliśmy szepczący głos. Nie
rozumiałem ani słowa. Gdy unieśliśmy światła i zawołaliśmy, ten ktoś, kto tam był, uciekł.
Słyszeliśmy kroki na kamieniu. Chcieliśmy biec za nim, ale zobaczyliśmy Dakenta. Kiedy
znowu podjęliśmy pościg za intruzem, on już uciekł za bramę.
— Nie ma go? Jesteś pewien, że opuścił pałac?
— Tak, panie. Wybiegłem za nim na zewnątrz i słyszałem odgłosy, gdy wspinał się na
ścianę jaru.
— Wspinał się na tę stromą ścianę?
— Tak, panie.
— Czy ktoś jeszcze o tym wie? — zapytał Ethram–Fal.
— Nie, panie. Wszyscy śpią — odrzekł Ath.
— To dobrze. Nikt więcej nie może dowiedzieć się o tym. Powiemy, że Dakent został na
warcie ukąszony przez żmiję, a jego ciało zostało oddane lotosowi. Zrozumiano?
— Tak, panie — powiedział Ath.
— Phandoros?
— Tak, panie. Zrozumiano. — Mężczyźni stali przez chwilę w ponurym milczeniu. Kula

świetlna rzucała swe łagodne światło na rozciągnięte zwłoki, falowanie blasku dawało
złudzenia ruchu ciała.
— Dlaczego on nie krzyczał? — zapytał Phandoros cichym głosem.
— Spójrz na jego gardło — odparł Ethram–Fal. — Ma zgniecioną krtań.
— Czy to znaczy, że go schwytano, uciszono i zaciągnięto tutaj, żeby zabić? — w głosie
Atha narastało przerażenie.
— Tak — odrzekł Ethram–Fal łagodniejszym tonem. — A gdzie jest jego serce?
Obaj żołnierze zaczęli rozglądać się, jakby chcieli znaleźć je u swych stóp.
Ale serca nie było.

XXVI

Starożytna szopa z suchych patyków i strzępów spłowiałej wielbłądziej skóry kiwała się na
gorącym, pustynnym wietrze. Przysiadła smętnie i zapadła się w sobie pod jedną z kilku palm
rosnących w oazie, jak strażnicy kołyszący się w żarze ze znużenia. Drzewa rzucały
zapraszający cień na jaśniejący w słońcu piasek, lecz oczy zmęczonych wypatrywały
wyłącznie wody.
Położona w piaszczystej niecce i otoczona miłymi zaroślami sadzawka połyskiwała
żywym błękitem, odbijając bezchmurne niebo.

— Na Croma, to najbardziej wspaniały w tej chwili widok. — Conan zsunął się z grzbietu
wielbłąda i poprowadził pozostałych ku najbliższemu brzegowi sadzawki. Podążyli za nim,
rozprostowując nogi obolałe po godzinach spędzonych w siodłach.
— Czy ta oaza jest w miejscu wskazanym na mapie? — Neesa odrzuciła do tyłu kaptur i
potrząsnęła chmurą czarnych włosów. Była ciekawa, czy wystarczy jej cierpliwości, by
zaczekać, aż wszyscy napiją się do woli, nim sama rzuci się łapczywie pić.
— Mniej więcej — odrzekł Conan. — Kierowałem się mapą, póki nie poczułem wody,
potem szedłem już instynktownie.
Zelandra podbiegła do Conana, a jej posrebrzane włosy połyskiwały w słońcu przy każdym
ruchu. Gdy zbliżyli się do sadzawki, jej dłoń zacisnęła się na jego ramieniu.
— Stój — rzekła nagląco. — Coś tu jest nie w porządku…
Wzrok Conana uchwycił ślad ruchu na płyciźnie sadzawki. Wąski strumyczek
pęcherzyków powietrza szemrał pod powierzchnią wody. Heng Shih i Neesa przepchnęli się
do miejsca, w które wpatrywali się Zelandra i Conan. Barbarzyńca ścierpł ze strachu, gdyż
narastało w nim natarczywe przeczucie tego, co się za chwilę stanie.
— Cofnąć się! — ryknął, gdy nagły wstrząs rozdarł powierzchnię wody, wyrzucając
wysoko w niebo białą, spienioną fontannę. Tam gdzie z dna sadzawki wydobywał się
strumień bąbelków, wyjrzała teraz błyszcząca, zielona łodyga, gruba jak pień drzewa.
Zatrzęsła się, szarpnęła i wyprostowała, była wyższa niż człowiek. Z wielką energią zaczęła
chłostać wodę aż do spienienia. Blade, podobne do płatków kwiatu, naroślą pokryły koronę
tego czegoś. Korzeń był pofałdowanym, zielonym cylindrem, poprzecinanym pulsującymi
żyłkami. Po obu stronach wyrosła para pręgowanych macek i chłostała powietrze. Zbita masa
ruchliwych korzeni gramoliła się po dnie sadzawki i unosiła to groteskowe coś w górę, ponad
wodę, posuwając w stronę brzegu do oszołomionych ludzi.
Jedna z macek jak bicz świsnęła Conanowi przed nosem i owinęła się wokół jego prawej
łydki, pociągając z nieprawdopodobną siłą, szarpiąc w górę i odwracając ciało barbarzyńcy,
tak że po chwili wisiał za nogę głową w dół. Ale Cymmerianin mieczem błyskawicznie
zatoczył łuk i ciął twarde, pręgowane ramię, aż został uwolniony.
Tymczasem Heng Shih chwycił Zelandrę w pasie i cisnął z całą siłą do tyłu. Czarodziejka
znalazła się poza zasięgiem stwora, ale jedna macka owinęła się wokół tułowia strażnika.

Szmaragdowe ramię zacisnęło się boleśnie na brzuchu Heng Shih i ciągnęło do obrzydliwego
swojego ciała.
Conan poderwał się z ziemi jak kot, uchylił przed czającą się macką, ale inna uderzyła go
w szyję i pierś jak bicz nadzorcy niewolników. Barbarzyńca upadł na piasek z krwistą pręgą
na opalonej szyi.
Makabryczna roślina dalej wydobywała się z sadzawki na splątanych swych korzeniach, a
na jej kołyszącym się pniu spomiędzy fałd zaczęły wyrastać białe jak kość ciernie.
Obrzydliwe, ostre jak igły, kolce sterczały na długość ramienia. Heng Shih cały czas
pozostawał uwięziony przez mackę, która powoli, coraz mocniej zaciskała się wokół niego.
Cymmerianin rzucił się na pomoc przyjacielowi. Wijąca się macka otoczyła lewe ramię
barbarzyńcy, wgryzając się w ciało i udaremniając cios mający uwolnić Heng Shih. Macka,
którą Conan wcześniej rozciął, wśliznęła mu się między stopy, szukając kostki.
Khitajczyk cały czas przyciągany przez potwora butami wyrył w glebie dwie bruzdy.
Macka przerżnęła się przez jego kimono i dotarła do tułowia, powodując, że przez złocisty
jedwab przesączała się krew. Heng Shih przywarł jedną ręką do uwięzionej talii, a drugą
usiłował wyciągnąć swój jatagan.
Niby–roślina, teraz już cała na brzegu, dźwignęła nagle mackę obejmującą Khitajczyka.
Heng Shih stracił grunt pod nogami i bezradnie posuwał się w kierunku trzonu tego czegoś,
co obecnie było najeżone cierniami podobnymi do sztyletów. Biedak wykonał desperackie
pchnięcie i czubkiem klingi z trzaskiem przebił grubą skórę wilgotnego pnia. Khitajczyk
nadal trzymał mocno w ręku jatagan, a potwór — żeby przyciągnąć ofiarą bliżej siebie —
musiałby zagłębić klingę w swym wnętrzu. Długość jatagana dzieliła Heng Shih od nabicia
go na mordercze kolce.
Conan wdeptał zranioną mackę w piasek, walcząc jednocześnie z potworną siłą, która
ściskała jego ramię. Macka szarpała się wściekle we wszystkie strony, żeby uniknąć cięcia
mieczem.
Upiorny stwór pełzł naprzód, a grube gałęzie huśtały się w blasku słońca. Wtem wygiął się
do tyłu i wykonał potężny zamach wbijając w siebie pół jatagana Heng Shih. Natychmiast się
wyprostował, ale naprężenie jego macek osłabło, co trochę uwolniło Conana. Barbarzyńca z
obrzydzeniem i wściekłością szybkim zamachem uderzył ostrzem w mackę ściskającą jego
ramię. Puściła go i opadła zraniona, wijąc się w piasku jak rozwścieczony wąż, ale zaraz
znalazła kostkę Cymmerianina, zacisnęła z dziką siłą i odciągnęła Conana od zranionego
własnego cielska. Barbarzyńca upadł bezwładnie na bok miotając się i przeklinając. Teraz
ostatnia wolna macka owinęła się wokół piersi Khitajczyka i wzmogła swój bezlitosny uścisk,
którym już wcześniej usiłowała przyciągnąć swoją ofiarę do kolczastego pnia.
Na twarzy Heng Shih nieustannie widać było grymas cierpienia. Khitajczyk usiłował nie
poddawać się bezlitosnej macce. Jego dłonie zbielały z wysiłku zaciśnięte na rękojeści
miecza, który był jedyną ochroną przed kolczastym pniem koszmarnej rośliny. Koniec
jatagana uwierał go boleśnie w brzuch, ale za to ostrze wbiło się o kolejne centymetry w głąb
zdrewniałego cielska potwora.
Nagle w powietrzu przeleciał nóż, głucho uderzając w szmaragdowy pień o szerokość
dłoni od twarzy Heng Shih. Celność Neesy była jak zawsze niezawodna, ale maszkara nie
okazała po sobie, że w jakiś sposób odczuła uderzenie.
Macka odciągająca Conana od walki nagle go puściła i poleciała z powrotem, by z
nienawistną siłą chłostać ramiona Heng Shih. Potwór dobrowolnie nabijał się na klingę, byle
tylko przyciągnąć go do siebie. Heng Shih powoli zagłębiał miecz w pniu i teraz sam był
zaledwie o dwa metry od zgłodniałych cierni.
Cymmerianin skoczył, by powrócić do walki. Zaparł się nogami i zadał bardzo mocne i
szerokie cięcie ciału potwora, przerąbując prawie jedną trzecią średnicy pnia, jak drwal
ścinający drzewo.

Z rany trysnął bezbarwny płyn, spryskując ramiona i twarz Conana. Krew tego stwora była
chłodna i pozbawiona smaku. To była woda. To odkrycie spowodowało natychmiastowe
działanie Conana. Odskoczył od potwora, chociaż zraniona macka zwolniła uścisk na Heng
Shih i z ogromną szybkością podążała w stronę nóg Conana. Z niezwykłą zręcznością
uchyliła się przed cięciem miecza barbarzyńcy i owinęła się wokół jego gardła. Macka
wyprężyła się i natychmiast gwałtownie zacisnęła hamując mu oddech. Jednym szarpnięciem
zwaliła go z nóg i wlokła szamoczącego się po ziemi. Zdławiony krzyk bólu i wściekłości
wydobył się z gardła Cymmerianina, gdy potwór ciągnął go ku najeżonym kolcom. Conan
jedną dłonią złapał mackę otaczającą jego szyję i z wysiłkiem odciągał od krtani, natomiast
ręka uzbrojona w miecz waliła w górę i w dół w rozpaczliwym przypływie dzikiej siły.
Klinga przerąbała konar i Conan został uwolniony. Przeturlał się zdzierając ze swej szyi
resztki potwora. Teraz ruszył do walki z desperacką szybkością zranionej pantery.
Barbarzyńca zatrzymał się i zobaczył, że potwór wypuścił z siebie cztery nowe macki.
Z wijącego się splotu korzeni, które tworzyły główną część tej koszmarnej rośliny,
wychodziła gruba, czarna i błyszcząca lina, która wiodła przez spieczony słońcem piasek do
sadzawki.
W kierunku Conana podążały cztery nowe macki. Barbarzyńca klęcząc wzniósł jatagan
nad głowę i ciął w dół z całą siłą, jaka mu jeszcze pozostała. Klinga przedarła się przez czarną
linę i zagłębiła w ziemię. Woda trysnęła z odciętego korzenia jak krew z rozdartego serca.
Roślinny stwór zadrżał, sieć żyłek oplatających kolczasty pień przestała pulsować, a macki
opadły bezsilnie na piasek. Potwór zaczął ociężale osiadać i nagle runął na bok, jak zrąbane
drzewo. Zielona skóra nagle pokryła się rosą, a woda uciekała ze środka zwalonego pnia. To
coś usychało, oddając spragnionej ziemi wodę.
Heng Shih stał z tępym spojrzeniem tam, gdzie został uwolniony. Strużki krwi ściekały po
jego tułowiu. Chwiejnie przeszedł dwa kroki i opadł na piasek. Oddychał ciężko z szeroko
otwartymi ustami, a jego wygolony czerep błyszczał od potu.
Conan, omijając już niegroźne kolce, wdrapał się na zwłoki roślinnego stwora i wymierzył
kopniaka w jego ukwieconą koro nę. Pod ciosem jego buta płatki odpadły i rozchlapały
dookoła wodę. Spojrzał na Zelandrę, która klęczała obok Heng Shih opatrując mu rany.
— Podejrzewam, że to jeden ze strażników Ethrama–Fala — powiedział, szarpiąc swą
podartą i zakrwawioną koszulę.
— Oczywiście — rzekła krótko Zelandra, całą uwagę poświęcając swemu strażnikowi,
który siedział spokojnie, gdy smarowała ranę na brzuchu. — To była robota czarodzieja,
który poświęcił się magii roślin. — Wskazała na powaloną ohydę, która powoli znikała w
piasku. — Rzeczywiście piekielne osiągnięcie. Szmaragdowy Lotos musiał nieźle poprawić
jego możliwości.
— Na Croma — mruknął barbarzyńca ściągając koszulę. — Więc możemy spodziewać
się, że spotkamy więcej jego wytworów?
— Na pewno. Jestem przekonana, że on może wysyłać swoje czary tylko do miejsc, w
których był już osobiście. Myślę też, że jeszcze raz odwiedził mój dom, stwierdził, że mnie
nie ma, i wyciągnął z tego własne wnioski. Nie potrzeba zbyt wiele sprytu, by domyślić się,
że idę po niego i jego lotos.
Cymmerianin ciekaw był, czy Zelandra czuje się równorzędnym przeciwnikiem do walki z
tak znakomitym czarodziejem. Chciał też wiedzieć, jak się czuje w pobliżu tak potężnego
wroga, który prawdopodobnie jest ostrzeżony, że ona się zbliża. Był ciekaw, ale o nic nie
pytał.
Neesa przemyła otarcia na jego karku, obojczyku i głębsze rozcięcie na lewym bicepsie
szmatką, którą zamoczyła w sadzawce. Gdy to zrobiła, odsunął ją na bok.
— Na Ymira, kobieto, bywało, że bardziej niż to dokuczył mi kac. Pomóż Zelandrze
pielęgnować Heng Shih, zanim jego żółta skóra zbieleje z powodu wykrwawienia. Zbiorę

opał na ognisko i rozbiję namioty.
Do czasu, gdy słońce zapadło za widnokrąg, ustawione już było wzorowe obozowisko
składające się z trzech namiotów. Zjedli skromny posiłek złożony z suszonej wołowiny,
twardego chleba oraz wody z oazy.
Ognisko trzeszczało, promieniując miłym ciepłem na piasek, który teraz ochłódł wraz z
nadejściem nocy. Poza blaskiem ognia i ciemnym pierścieniem roślin, rozciągała się pustynia
w falach piasku, czarnych i osrebrzonych światłem księżyca, podobna do zamrożonego
morza. Cienki sierp pierwszej kwadry księżyca wędrował w górę nieba, skrajem lodowatego
potoku Drogi Mlecznej.
— Wezmę pierwszą wartę — rzekł Conan, przykucąjąc obok zamierającego ognia. Heng
Shih pokiwał z wdzięcznością głową, ostrożnie podniósł się z miejsca i powoli poszedł do
swego namiotu. Zelandra ściągnęła kociołek z rozżarzonych węgli i nalała sobie herbaty.
Delikatny aromat jaśminu unosił się z jej parującego kubka. Neesa oparła wygodnie głowę na
ramieniu Cymmerianina, a on otoczył ręką jej smukłą kibić.
W oddali, pośród pustynnej nocnej ciszy nagle rozległo się wysokie zawodzenie. Neesa
poruszyła się zaniepokojona.
— Co to było? — wyszeptała z trudem.
— Szakal — mruknął barbarzyńca.
— Być może Yizil — powiedziała Zelandra, dmuchając na herbatę. Blask ognia zmienił jej
oczy w płomienie.
— Yizil? — zapytała Neesa sztywniejąc.
— Pustynne upiory — odparł Conan. — Mieszkańcy ruin i ogryzacze kości. Unikają
otwartej pustyni.
— Na pewno? — Oczy Neesy sondowały ciemność poza blaskiem ogniska. Conan zaśmiał
się.
— Naprawdę. Idź spać. Obiecuję, że jeśli jakiś Yizil przyjdzie, nakarmię nim jego braci.
Neesa wstała i z ociąganiem zaczęła iść do namiotu Cymmerianina.
— Teraz nie będę mogła zasnąć, póki do mnie nie dołączysz. Conan obserwował, jak znika
za klapą namiotu i koso spojrzał na Zelandrę.
— Musiałaś jej to powiedzieć? Wiesz przecież, że Yizil nie stanowią tu
niebezpieczeństwa.
Zelandra pokazała wszystkie zęby w uśmiechu. Uniosła dłonie w geście niewinności i
skinęła głową na jego namiot.
— Powinieneś mi podziękować — odparła, a Conan odwzajemnił jej uśmiech. — A teraz
poważnie, przyjacielu. — Jej głos złagodniał. — Jestem zaniepokojona, że napotkaliśmy twór
Ethrama–Fala w takiej odległości od jego nory.
— To nie jest daleko. Kiedy byliśmy na szczycie wielkiej wydmy obok tej oazy,
widziałem Smoczy Grzbiet.
— Na Ishtar — odetchnęła. — Już tu jesteśmy? Z ciebie jest naprawdę dobry przewodnik,
Conanie.
— Poczekajmy — odburknął Conan — jeszcze nie jesteśmy u celu. Musimy udać się na
południowy wschód, do podgórza otaczającego Smoczy Grzbiet, żeby zbliżyć się do niego z
kierunku, który widzieliśmy w czarodziejskiej wizji Ethrama–Fala. Jutro dotrzemy
dostatecznie blisko, aby stwierdzić, czy jestem dobrym przewodnikiem, czy nie.
Zelandra skinęła głową. Conan wstał, otrzepał się z kurzu i zaczął obchód obozu.
Wkrótce tylko on nie spał, krążąc wokół obozu cicho jak cień. Znikał w jednym miejscu i
po chwili pojawiał się w innym. Chciał zapamiętać wszystkie szczegóły z otaczającego ich
pustkowia.
Conan trzymał wartę, księżyc wznosił się wyżej, gwiazdy wirowały, a meteory przecinały
ogniem niebo.

XXVII

Pustynia stopniowo wznosiła się do pogórza urwistych skał, które gdzieś w swym
labiryncie kryły grań, będącą Smoczym Grzbietem. Bezkresny do tej pory ocean wydm
wyraźnie ustępował miejsca niskim pagórkom, a one z kolei zmieniały się w nową krainę
kamiennych rumowisk i wieżyc. Tutaj ziemia gubiła swój cienki naskórek gleby, obnażając
surowe i nagie skały.
W tym trudnym i zawiłym krajobrazie podróżni posuwali się niepokojąco powoli. Wysoko
w górze, na poszarpanej perci skrzył się wyraźny zarys Smoczego Grzbietu. Zjeżdżali teraz na
jeszcze trudniejszy teren — prawdziwy labirynt jarów i parowów, które przecinały się i
plątały spieczone słońcem. Podróżni niejednokrotnie musieli wycofywać się z wąskich
wąwozów, które wiły się obiecująco w pożądanym kierunku tylko po to, by nagle zakończyć
się pionową skalną ścianą. Niektóre zaczynały się szeroko i dogodnie do podróżowania,
później zwężały się do tego stopnia, że nie mógł przecisnąć się tamtędy nawet pojedynczy
człowiek. Często przesmyk, w który wjeżdżali, początkowo zdawał się wieść we właściwym
kierunku, by następnie zakręcić i zakołować tak, że podróżni oddalili się od celu. Raz po raz
Cymmerianin zsiadał z wielbłąda i wspinał się na skalne ściany, by sprawdzić ich położenie
względem Smoczego Grzbietu. Reszta cierpliwie i w milczeniu czekała na jego powrót i
dalsze polecenia i wskazówki. Skręcali, powracali do rozwidleń, zawracali całkiem lub po
prostu posuwali się po dotychczasowej drodze.
Było już późne popołudnie, gdy wydostali się z wąskiej rozpadliny na szeroką halę, która
leżała przed nimi otworem. Po chłodzie cienia rzucanego przez skalne ściany, znaleźli się w
złocistym blasku słońca. Przymrużając i osłaniając dłońmi oczy, rozglądali się wokół. Hala
tworzyła nieregularną piastę koła, skąd otwierały się wejścia do trzech jarów. Z lewej strony
wąska szczelina skalna biegła na północny wschód. Jej ściany wznosiły się gwałtownie i ostro
i zakończone były szeregiem wysokich i poszarpanych iglic. Po prawej większy parów opadał
gwałtownie na południowy wschód, a płaskie dno było usłane żwirem i obramowane niskimi
ścianami popękanych skał. Tuż przed nimi wznosiło się wzgórze, które zasłaniało widok na
przeciwną stronę hali.
Conan popędził swego wielbłąda i wjechał prosto na niskie wzgórze. Podążyli za nim w
milczeniu, coraz bardziej akceptując przewodnictwo barbarzyńcy w tym pustynnym
labiryncie.
Heng Shih, jak zawsze beznamiętny, wyraźnie nie przejmował się raną i bandażami
opasującymi jego szeroki brzuch. Neesa wyprostowała się i uniosła w siodle. Prawie nie
spuszczała wzroku ze swej pani. Lady Zelandra patrzyła przed siebie nieobecnym wzrokiem.
Odzywała się tylko wtedy, kiedy ktoś się do niej zwrócił. Obejmowała wtedy dłońmi
szkatułkę przytroczoną do biodra. Na głowie miała turban, pod którym schowała swe długie,
przetykane srebrem włosy. Jej twarz, spalona słońcem i wymizerowana, wyglądała o wiele
starzej niż jeszcze kilka dni temu.
Zatrzymali się na szczycie wzgórza, a ich wielbłądy zaczęły parskać z wdzięczności.
Przeciwna strona wzgórza opadała stromo szerokim, pokrytym gdzieniegdzie kamieniami
stokiem, który potem gwałtownie się kończył urwistą krawędzią. Dalej wyraźnie był jeszcze
niżej położony jar.
— Tam — powiedział Conan, unosząc opalone ramię. — Smoczy Grzbiet. Wszyscy
spojrzeli w kierunku północno–wschodnim i zobaczyli, że miał rację. Zębata grupa skał była
ledwie widoczna nad ścianami jaru otwierającego się po lewej stronie i po raz pierwszy jej
położenie zgodne było z tym, co na mapie. Widok bardzo przypominał ten, który widzieli po
raz pierwszy w tle czarodziejskiego obrazu, gdy pojawił się Ethram–Fala.
— Nareszcie — szepnęła Lady Zelandra cichym głosem.

— Rozbijemy tu obóz — powiedział Cymmerianin. — Wierzę, że ta wąska rozpadlina
zawiedzie nas do nory Ethrama–Fala, ale nie mam rozeznania, jak daleko jest do niej.
— Więc jednak jest coś, czego nie możesz zrobić, barbarzyńco? — rzekła Zelandra. Prawą
dłonią przycisnęła piersi, jakby tamowała krwawienie z rany. — Jestem zdumiona słysząc, że
się do tego przyznajesz. To moja wyprawa i stanowczo żądam, byśmy bez zwłoki ruszyli
jarem. Nie mamy czasu obozować. Osaczymy Ethrama–Fala i zniszczymy go, nim dzień się
skończy.
— Zelandro — odezwał się Conan — dzień już się prawie kończy. Na dnie jaru ciemności
zapadną o wiele szybciej niż tu, na otwartej przestrzeni. Na zachodzie widać chmury, które
mogą przynieść burzę, a my nie mamy sposobu, by dowiedzieć się, jak daleko przyjdzie nam
jeszcze podróżować. A co więcej, jesteś, pani, zmęczona.
— Zmęczona? Ty zuchwały głupcze, nawet zdrożona mam wystarczającą moc, by zrobić
to, co muszę. Mówię, że jedziemy! — Potoczyła wzrokiem po swych sługach. — Czy
weźmiecie stronę tego niesubordynowanego dzikusa zamiast swojej pani? Ja, ja… —
Zawiesiła głos, gdy jej spojrzenie padło na zaniepokojone twarze Neesy i Heng Shih. Obie
dłonie przycisnęła do piersi, a w jej ciemnych oczach zaświeciły łzy.
— Ach, na litość słodkiej Ishtar — powiedziała głosem cichym i zduszonym ze wstydu. —
Przepraszam, przyjaciele. Nasz towarzysz Conan ma rację, musimy tu rozbić obóz, bo jestem
zmęczona. Tak bardzo zmęczona.
Heng Shih podszedł do jej wielbłąda. Nikt nie widział, jak zsiadał. Jego wielkie dłonie
delikatnie ujęły Zelandrę w talii i wyciągnęły z siodła z taką lekkością, jakby była z jedwabiu.
Postawił ją na nogi, starł kurz z płaskiego kamienia i namówił, by usiadła. Posłuchała go i
przycisnęła twarz do dłoni, jakby nie chciała już dłużej nic oglądać. Conan znowu przemówił.
— Zelandro, po rozbiciu obozowiska Heng Shih i ja pójdziemy na zwiad do tego wąskiego
jaru. Dotrzemy tak daleko, jak nam się uda przed zapadnięciem nocy. Może znajdziemy
kryjówkę Ethrama–Fala. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to w nocy ustalimy sposób ataku a
jutro rano wykonamy go. Odpocznij, wzmocnij się, a będziesz miała swą pomstę.
Zelandra pokiwała głową, opuściła dłonie, ale oczy wciąż miała zamknięte. Conan i sługi
wzięli się do stawiania obozu. Wkrótce były rozstawione trzy małe namioty umieszczone tak,
że nie można ich było zobaczyć z żadnego miejsca na hali. Conan zakazał palenia ognia, gdy
zgłodnieją, mogą spożyć zimną kolację. On razem z Heng Shih posilą się dopiero, gdy
powrócą z wyprawy zwiadowczej. Żeby poprawić humory i samopoczucie, barbarzyńca
otworzył butelkę wina, którą wieźli ze sobą, i puścił ją w obieg. Osłabiona i wycieńczona
Zelandra łyknęła raz i udała się na spoczynek. Cymmerianin zwrócił się do Neesy, gdy miał
pewność, że czarodziejka go nie słyszy.
— Czy zużyła już resztę lotosu?
— Nie. Jeszcze go trochę ma, choć nie wiem ile. Ona nie chce go użyć. Nawet tej
odrobinki, która ulżyłaby jej cierpieniu. Boi się, że jeśli to zrobi, jej postanowienie osłabnie i
weźmie go zbyt dużo, albo nawet cały zapas. Jest coraz bardziej zdesperowana. Przepraszam,
Conanie. Wiesz, że nie chciała cię znieważyć, nieprawdaż?
— Nie zważam na jej słowa, obchodzą mnie jej czyny. Czy będzie wystarczająco silna, by
zmierzyć się ze stygijskim czarodziejem, kiedy go w końcu znajdziemy?
Neesa uniosła dłonie w geście bezradności.
— Cóż mogę powiedzieć? Myślę, że ona planuje wziąć resztę lotosu tuż przed
zmierzeniem się z Ethramem–Falem. To naprawdę zwiększa moc jej czarów. Zażyła trochę
przed wysłaniem ściany ognia na tych zbójów.
— Ona będzie walczyć z czarownikiem, który ma nieograniczony dostęp do tego
narkotyku. Ciekaw jestem, jakiego rodzaju czarów użyje przeciw nam.
Na to Neesa już nie umiała odpowiedzieć. Heng Shih pochylił się do przodu i wykonał
dłońmi szereg gestów. Conan spojrzał pytająco na Neesę.

— On pyta, czy życzysz sobie wyruszyć. Mówi, że nie będzie miał do ciebie żalu, jeśli on
sam pójdzie na zwiad.
— Do diabła! — Conan wyszczerzył zęby jak wilk. — Przyrzekłem Zelandrze swoje
usługi i teraz nie wycofam się z nich tylko dlatego, że to zaczyna być skomplikowane.
Khitajczyk uśmiechnął się przyjaźnie i podał Cymmerianinowi butelkę wina. Conan
pociągnął zdrowo, aż słychać było, jak przy przełykaniu grdyka intensywnie mu pracowała.
— Ach — westchnął z zadowoleniem. — To nadzwyczaj dobre wino. Teraz chodźmy
wykopać to gniazdo skorpiona. Neeso, musisz mieć baczenie na wszystkie wejścia do jarów.
Bardzo wątpię, by ktokolwiek fatygował się tu, ale wszystko pilnie obserwuj. Gdyby
ktokolwiek, poza Heng Shih i mną, wyszedł z tego jaru, do którego udajemy się,
prawdopodobnie będzie to oznaczało, że nie żyjemy. Obudź Zelandrę i trzymajcie się tylko
tego miejsca. Jeśli intruzi zobaczą was, uciekajcie. Jeśli nie zdołacie się uwolnić, krzyczcie,
jakby was obdzierano ze skóry, a jeśli Heng Shih i ja będziemy jeszcze żyć, usłyszymy was,
bo na tym pustkowiu głos niesie bardzo daleko. Jeśli zdołamy, przybędziemy wam z odsieczą
lub chociaż was pomścimy. Bądź czujna.
Mówiąc to Cymmerianin otoczył kobietę ramieniem i przyciągnął do siebie. Gdy się
całowali z nie skrywaną namiętnością, Heng Shih pilnie wpatrywał się w niebo. Rzeczywiście
na zachodnim skraju nabrzmiewała ciemna masa chmur.
— Chodź, chłopie, dzień się starzeje — Conan klepnął go po ramieniu.
Mężczyźni zeszli w dół po skalistym zboczu i szybkimi krokami ruszyli zdecydowanie ku
ciemnym zarysie wejścia do jaru. Neesa przycupnęła w cieniu głazu, dłonią dotykając ust na
których czuła jeszcze pocałunek. Kiedy Conan oraz Heng Shih zmknęh z widoku zaczęła
uświadamiać sobie strach, jaki ją ogarnął, i przeklinać w duchu swój słaby charakter. Sięgnęła
do tyłu i wyciągnęła zza karku swój sztylet. Wbiła go przed sobą w ziemię i siedziała
czuwając.

XXVIII

Czerwone słońce, nabrzmiałe i posępne, widniało jak nadziane na ostre granie na
zachodzie, kiedy stwór, który niegdyś był Gulbandą z Shemu, zatrzymał się.
Był teraz postacią wynędzniałą, odzienie miał postrzępione i poplamione. Ręce, twarz i
broda oblepione były brudem, którego nawet nie próbował zetrzeć. Oczy tak szkliste i
beznamiętne, jak kawałki czarnego kwarcu, wpatrywały się w ciemne ujście jaru, które
otwierało się przed nim.
Gulbanda szedł nieprzerwanie dzień i noc. Świeży i wypoczęty koń, którego zabrał
łucznikowi Nathowi, wiózł go bez spoczynku, póki nie padł. Gulbanda szedł więc pieszo, nie
zważając na zabójcze słońce. Parł naprzód, ponieważ to było wszystko, co był zdolny czynić.
Teraz zatrzymał się wpatrując w nieprzeniknioną ciemność jaru, skąd poczuł chłodny
powiew, który załopotał jego podartym płaszczem.
Głęboko, tam gdzie Shakar z Keshanu przebił się do jego duszy, poczuł szarpnięcie. To
było jak silny kułak wymierzony w jego przebite i ranne serce, który kazał mu wlec się dalej
w tym właśnie kierunku. Nekromancki czar utrzymywał Gulbandę wśród żyjących i dawał
bezbłędne wyczucie kierunku.
Stojąc cicho i bez ruchu jak jego kamieniste otoczenie Gulbanda sprawdzał, co zostało w
jego pamięci. Były to mgliste strzępy, jak smugi wilgotnej mgły rozpraszające się w zimnym
powiewie zbliżającej się nocy.
Pamiętał ciemny pokój i mężczyznę przywiązanego do stalowego krzesła.
Pamiętał sztylet ześlizgujący się po napiętych mięśniach przedramienia mężczyzny.
Pamiętał swój miecz, który nagle wyfrunął mu z garści. Gulbanda podniósł dłoń, w której
kiedyś trzymał miecz, i przyjrzał się uważnie kikutom dwóch palców. Czarnowłosy

Cymmerianin. To on był odpowiedzialny za to wszystko. To on był tym, który palił krew i
szarpał pierś Gulbandy. To on był przyczyną, że jakaś siła ciągnęła go w te strony w
nieprzepartym przymusie, który mógł ustać jedynie ze śmiercią barbarzyńcy. Również ze
śmiercią Zelandry i odebraniem jej srebrnej szkatułki, której Shakar tak straszliwie pożądał.
Shakar z Keshanu — Gulbanda pamiętał swego pana, choć tylko jako władcze oblicze,
stawiające trudne do spełnienia zadanie. Musi wykonać to, czego Shakar zażądał od niego
dawno temu. Poprosi Shakara i czarodziej mu pomoże.
Jakże on może mu pomóc? Gulbanda szukał odpowiedzi pośród rozbitych okruchów swej
pamięci. Opuścił głowę, był to jedyny znak męczarni, jaka wypływała z jego wnętrza, gdy
starał się uchwycić choćby część ze swego minionego człowieczeństwa. Nieustannie czuł
potężne szarpanie ciągnące go do przodu.
Nagle Gulbanda przypomniał sobie coś i uniósł głowę. Teraz wiedział, że jeśli uczyni to,
czego życzył sobie Shakar, to czarodziej przerwie jego męki i pozwoli mu umrzeć. To
wszystko, co ma do zrobienia: zabić barbarzyńcę i czarodziejkę oraz zdobyć srebrną
szkatułkę. Wówczas będzie mu wolno spokojnie umrzeć. Na całym świecie nie było dla niego
niczego godnego pożądania, poza śmiercią.
Stwór, który kiedyś był człowiekiem a nawet wojownikiem, po raz pierwszy od wielu dni
zamknął oczy i ujrzał w wyobraźni swe silne dłonie rozrywające ciało Cymmerianina.
Usłyszał nawet trzask kości barbarzyńcy i jego rozpaczliwy krzyk.
Śmierć, której wyczekiwał, będzie wspaniałą nagrodą za przyjemność zemsty na Conanie.
Gulbanda wkradł się do jaru i zanurzył w ciemność.

XXIX

Ściany jaru wznosiły się stromo osaczając mężczyzn w wąwozie nie szerszym niż dziesięć
kroków. Heng Shih przez chwilę poczuł się jak uwięziony, gdy przeszli nagle z otwartej hali
do ciemnej, głębokiej i wąskiej rozpadliny.
Pierwszą rzeczą, jaka ich uderzyła, to była cisza. Gdy jechali w grupie, wyludniony i
pustynny krajobraz zdawał się częściowo obdarzony ich życiem i ruchem. Ich rozmowy i
odgłosy stąpania zwierząt wypełniały przeraźliwą ciszę pustkowia. Heng Shih szedł cicho za
barbarzyńcą, którego ostrożny koci chód nie niepokoił niczego poza kamykami, po których
stąpał. Jedynym dźwiękiem w tym labiryncie było zawodzenie wiatru jęczącego niczym
upiór.
Heng Shih potrząsał swą łysą głową, mając nadzieję na pozbycie się różnych trwożliwych
myśli. Zbliżali się do umocnień wroga.
Szli prawie godzinę. Ściany wąskiego jaru wznosiły się coraz wyżej i wyżej, aż w górze
ich krańce stały się prawie niewidoczne dla oka. Ścieżka biegła dalej prosto, a podłoże było
dość płaskie, jedynie chwilami zaśmiecone kupkami kamieni i piasku, które osypały się ze
ścian. Gdy ostrożnie okrążali jedną z takich stert skalnych odłamków, słońce przebiło się
przez chmury na zachodnim skraju nieba i rozrzuciło swe długie promienie po pustyni.
Kamienny korytarz został wypełniony dziwną różową iluminacją. Heng Shih rozglądał się
wokół ze zdumieniem. Cymmerianin nie był zdziwiony, gdyż uprzytomnił sobie, że ten błysk
słońca odbijał się od czerwonych ścian skalnych, barwiąc chłodniejące powietrze
niesamowitą łuną.
Conan uniósł dłoń, by dać znać, że mają się zatrzymać, i Khitajczyk stanął. Przed nimi
ściany zbiegały się, gdyż jar skręcał ostro na wschód. Cymmerianin przykucnął i dobył
jatagana, który w czerwonym świetle wyglądał jak unurzany we krwi. Heng Shih nie
wyjmował swojego miecza, ale ukucnął obok swego przywódcy. — Tam — szepnął Conan,
wskazując mieczem — tam jest dobre miejsce na wartę. Albo na zasadzkę.
Heng Shih skinął głową na znak, że zrozumiał, i Cymmerianin ruszył naprzód. Przywierał

do cienia tuż przy ścianach jaru tak cicho, jak dym na pustynnym wietrze. Khitajczyk skradał
się za nim, mając gorące pragnienie dorównać zwinnością Conanowi. Czerwona łuna słońca
nagle ściemniała, pogrążając jar w półmroku.
Na zakręcie barbarzyńca zatrzymał się nasłuchując. Położył dłoń na zimnym kamieniu
ściany, przyklęknął na jedno kolano i ostrożnie wyjrzał za róg. Przez dłuższą chwilę
wpatrywał się przed siebie, po czym ruchem ręki przywołał Heng Shih, który wolno posuwał
się do przodu ostrożnym krokiem. Kiedy wielki Khitajczyk znalazł się u jego boku, Conan
schował swój miecz i powiedział cicho.
— Znaleźliśmy to. Spójrz — wstał i przeskoczył zwinnie w poprzek drogi. Bezszelestnie
wylądował za pagórkiem utworzonym niegdyś przez lawinę, przykucnął i ostrożne badał
teren za zakrętem jaru.
Heng Shih opadł na kolana i powoli wychylił się do przodu, żeby wyjrzeć za róg. Przełknął
z trudem ślinę, a jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia.
Przed nimi wąski jar zaczął się łagodnie obniżać i otwierać na szeroką, rozległą kotlinę bez
wyjścia. Otoczony stromymi ścianami jar kończył się szeroką polaną o podłożu gładkim i
płaskim, jak zamkowy dziedziniec. Na środku polany dwóch mężczyzn tkwiło przy okrągłej
jamie. Jeden przykucnął wyciągając ku niej dłonie, jakby chciał się ogrzać. Drugi opierał się
na włóczni i patrząc na swego kompana cicho coś mu mówił. Odziani byli w błyszczące
kolczugi i delikatny jedwab stygijskich najemników. Przy pasach zwieszały się kordy, a
głowy chroniły stalowe kaszkiety.
Ale to co leżało za wartownikami najbardziej przykuwało uwagę przybyłych i
powodowało, że schowani w cieniu rozdziawili usta ze zdziwienia. Kolejne dwadzieścia
kroków za jamą, przy której tliło się ognisko, wznosiła się ściana jaru wykuta na
podobieństwo fasady wielkiego pałacu. Zmierzch zaczął już pokrywać fioletem niebo nad
polaną i jaśniejące punkciki pierwszych gwiazd właśnie zaczynały mrugać, ale wciąż jeszcze
było dość światła dziennego, by obejrzeć cudo, które było Pałacem Cetrissa.
Rząd czterech masywnych filarów, każdy o obwodzie najpotężniejszego drzewa, sięgał w
górę stojąc na szerokich bazach na poziomie dziedzińca i podtrzymywał nawis krawędzi jaru
wysoko w górze. Choć rzucało się w oczy, że zostały wycięte bezpośrednio z frontowej
ściany urwiska, to każdy z filarów stał samodzielnie. Pomiędzy dwoma środkowymi filarami
umieszczone było otwarte czarne wejście, a od złowieszczego portalu do poziomu dziedzińca
wiodły szerokie schody. Nawet z tej odległości i w zamierającym świetle dnia rzeźby
okalające ramę wejścia wyglądały na artystycznie wypracowane i nadzwyczaj osobliwe.
Powyżej ciemnego otworu wejściowego rozciągał się rząd trzech równie ciemnych okien,
każde otoczone wytartymi rzeźbami, podobnych do tych, co zdobiły portal. Drugi rząd
otwartych okien umieszczony był powyżej, blisko wierzchołków filarów i rzeźbionej
krawędzi jaru.
Conana przeszedł zimny dreszcz. Pałac miał co najmniej trzy kondygnacje i został wykuty
w litej skale — wyczyn, który mógł zadziwić nawet Stygijczyków budujących piramidy.
Crom jedyny wie, jak daleko jego halle i komnaty zagłębiają się w kamienną pierś pustyni.
Pałac w zapadającym zmierzchu roztaczał aurę niewiarygodnie przepotężnej starożytności i
nieprzejednanej woli.
Cymmerianin wpatrywał się uporczywie w otwarte wejście i aż jego błękitne oczy zwęziły
się od namysłu. Nie było widać drzwi ani wierzei, co jednak nie znaczyło, że nie ma tam
jakiejś czarodziejskiej zapory. Jednak nawet bez żadnego zamknięcia, przejście z łatwością
mogło być pilnowane przez niewielu strażników, którzy daliby radę znacznie większej sile niż
dwaj ludzie Lady Zelandry. Jego spojrzenie powędrowało wyżej, do otwartych okien nad
drzwiami i jeszcze wyżej, do drugiego rzędu okien. Głosy wartowników odbijały się echem
od skał.
— Więc teraz będziemy marznąć? — pytał przykucnięty przy jamie. — Dlaczego nie

wolno nam używać ognia i na zewnątrz, i wewnątrz pałacu? Późna wachta bez grzanego wina
będzie jak wrzód na tyłku. Daj spokój, ostatnie węgielki prawie się wypaliły. Daj mi dorzucić
choć szczapkę drewna. Nikt się nie dowie.
— Ciszej — odrzekł żołnierz oparty na włóczni. — Nie bądź idiotą. Ath powiedział, że ma
tu nie być ognisk. Widać pan nie życzy sobie ujawnienia intruzom naszego miejsca.
— Intruzom? Phi! Kto się zapuści w ten przeklęty kraj? A jeśli nawet, to jak nas tu
znajdzie? Mówię ci, pan nie domaga na umyśle.
Włócznik przestraszył się tych słów i rzucił spojrzenie na drzwi pałacu.
— Cicho, ty głupcze! Jeśli pan usłyszy, że mówisz w taki sposób, to nakarmi tobą lotos.
Drugi zamilkł, patrząc posępnie w ognisko. Spod jedwabnego płaszcza wyciągnął małą,
suchą gałązkę i zaczął grzebać w popiele.
— To podtrzyma żar — powiedział markotnie. — Jeszcze mi podziękujesz, jak przyrządzę
grzańca.
— Jeśli zacznie dymić, to zgaszę go twoją krwią — odparł szorstko drugi.
Conan cicho przeskoczył z powrotem na drugą stronę jaru, lądując na czworakach obok
zaskoczonego Heng Shih. Khitajczyk przeżył chwilę napięcia z powodu niepewności, czy
strażnicy nie zauważyli barbarzyńcy, ale uspokoił się, gdy z ich strony nie widać było
żadnego znaku. Nawet jeśli patrzyli na drogę, to Conan był cieniem pośród cieni.
Barbarzyńca położył dłoń na ramieniu Khitajczyka.
— Chodź, wracamy do obozu.
Droga powrotna przez jar zdawała się Heng Shih szybsza i łatwiejsza. Conan potrafił
przypomnieć sobie każdą nieregularność ścieżki i prowadził swego towarzysza tak pewnie,
jakby przemierzał tę drogę dziesiątki razy. Gdy zbliżali się już do obozu, Heng Shih poczuł
ulgę i odprężony przyśpieszył kroku, by zrównać się z Cymmerianinem. Szedł tak przez
chwilę, gdy Conan nagle zatrzymał się. Khitajczyk stanął również nic nie rozumiejąc.
Barbarzyńca uniósł głowę i pochylił się do wiatru, a Heng Shih wyciągnął rękę, by klepnąć
Cymmerianina w ramię, ale cofnął ją zaraz, gdyż ten spojrzał na niego i powiedział.
— Rozpaliły ogień.
Heng Shih poderwał się w górę, wpatrując się w wąską wstążkę nieba, jaka widoczna była
między ścianami jaru. Nie zobaczył tam smugi dymu. Conan rzucił się na złamanie karku w
kierunku obozu. Heng Shih ruszył za nim niezadowolony, że klapanie sandałów po skalnej
ścieżce zostało zwielokrotnione, odbijając się echem od kamiennych ścian.

XXX

Ethram–Fal spał, a we śnie zaznał strachu.
Kroczył po czarnej marmurowej podłodze przez blade i gęsto kłębiące się mgły. We śnie
odnosił wrażenie, że idzie tak przez całą wieczność nie spotykając nic, prócz milczącej mgły,
która poruszała się i mętniała bez udziału jakiegokolwiek wiatru. Potem w Ethramie–Falu
zaczęła narastać absolutna pewność, że nie jest sam w tych bezkresnych oparach i coś kryje
się tuż przed nim, ale nie może tego zobaczyć. Wraz z tą pewnością przyszła
wszechogarniająca go trwoga. Czymkolwiek było to, co czaiło się we mgle, Stygijczyk nie
życzył sobie z tym spotkania. Nagle zmienił kierunek swych kroków, zbaczając na prawo i
śpiesząc naprzód. Ale jeszcze raz wyczuł czyjąś obecność i tym razem we mgle przed nim
zamajaczył olbrzymi i bezkształtny cień. Stygijczyk zatrzymał się pełen obawy, po czym
obrócił się na pięcie i pobiegł w przeciwnym kierunku.
W swym śnie Ethram–Fal nie wykonał nawet dziesięciu kroków w panicznej ucieczce, gdy
przed nim jeszcze raz wyłoniła się z mgły mroczna obecność, tak jakby jego desperackie
próby jedynie przybliżały go do tego, czego za wszelką cenę pragnął uniknąć.
To był bałwan ze świątyni Cetrissa. Bezimienny, bez twarzy sfinks z czarnego kamienia

rozłożony przed nim nonszalancko, tak że zanim zahamował, wbiegł pomiędzy jego
wyciągnięte łapy. Nieruchomy stwór z rzeźbionego kamienia wyglądał, jakby wyrastał z
pokrytej mgłą podłogi i zagrażał Stygijczykowi w sposób, w jaki nic nigdy mu nie zagrażało.
Padł na kolana, a serce waliło mu w piersi, że nie mógł wydobyć z siebie głosu. Gładka,
pozbawiona rysów twarz bóstwa rozmyła się, tracąc swój połysk i stając się ciemną otchłanią
— czarnym portalem, który otworzył się na niezmierzoną pustkę.
Ethram–Fal wił się na marmurowej podłodze przed pozbawionym rysów bóstwem Cetrissa
i odzyskał głos. Błagał o litość piskliwym głosem.
— Daniny — nie wiadomo skąd dobiegł szept zimny jak przepaście między gwiazdami. —
Ofiary.
— Tak! — wrzeszczał przyparty do ziemi czarodziej. — Tak! Wszystko, czego zechcesz!
— Daniny — dobiegł znowu głos beznamiętny jak wiatr. — Ofiary.
Jaźń Stygijczyka przeszył ból i nagle czarny sfinks zniknął. W niewytłumaczalny sposób
pojawił się natomiast sznur, którym miał obwiązaną pierś, i ktoś okrutnie szarpał nim,
zaciskając na żebrach aż do bólu. Ethram Fal chwycił za sznur, chciał wziąć głęboki oddech,
gdy poczuł ukłucie, jakby go ktoś pchnął sztyletem. Spojrzał przed siebie załzawionymi
oczami i zobaczył, że koniec sznura jest trzymany przez Lady Zelandrę. Czarodziejka
szarpnęła sznurem brutalnie, a jej twarz była maską bez jakiegokolwiek wyrazu. Ethram–Fal
przytrzymał sznur i krzyknął.
— Puść mnie, przeklęta! Jesteś moją niewolnicą! Puszczaj! Nagle obudził się, leżał twarzą
do podłogi w swojej pracowni. Nie wiedział, czy krzyczał na głos, czy tylko we śnie.
Przyjście do siebie zajęło mu dłuższą chwilę. Uniósł twarz z zimnych i zakurzonych
kamieni podłogi. Jedna ręka była wyciągnięta, a szary rękaw jego szaty podciągnięty do
ramienia. Usiadł sztywno i rozejrzał się wkoło swoimi kaprawymi oczami.
Był w pokoju sam. Jak długo tu leżał? Co robił? Mięśnie miał obolałe i zmęczone. Ból
pulsował mu wokół piersi. To by wyjaśniało sen, pomyślał, lub przynajmniej jego część.
Uniósł dłoń, by otrzeć czoło, i zauważył, że na wewnętrznej stronie przedramienia miał ranę.
Przyglądał się jej z trwożnym zdumieniem. Rozcięcie, długie na jakieś pięć centymetrów,
bezkrwawo rozdzieliło ciało, powodując taki sam efekt, co przecięcie ugotowanego kawałka
wieprzowiny. Ethram–Fal położył prawą dłoń na ranie i wstał z ostrożną rozwagą. Pochylił
się ciężko nad najbliższym stołem, zobaczył, co na nim leży, i natychmiast zaczął wszystko
sobie przypominać.
Na stole stała jego hebanowa szkatułka ze sproszkowanym Szmaragdowym Lotosem.
Obok odbijał matowożółte promienie świetlnych kul sztylet. Teraz już przypomniał sobie
wszystko. Zrobił nacięcie na swym ręku, żeby nasypać sproszkowanego lotosu prosto do
krwi. Ani w ranie, ani wokół niej nie było lotosu, więc pomyślał, że musiał upaść natychmiast
po zacięciu się.
Czuł się, jak gdyby właśnie wyzdrowiał po długiej i wyczerpującej chorobie. Cóż on
wyprawiał, w imię Seta? Choć był osłabiony, Ethram–Fal pojął, że myśli jasno po raz
pierwszy od wielu dni. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni jadł, czy spał.
Wszystkim, co spożywał, było wino nasycone coraz to większymi porcjami Szmaragdowego
Lotosu. Stopniowo umiarkowane przyjmowanie narkotyku przekształciło się w
niekontrolowane pochłanianie, które właśnie spowodowało, że narażał swoje życie.
Ethram–Fal zabandażował ramię i ogarnęły go czarne myśli.
Kiedy stracił kontrolę nad lotosem? Ile czasu zmarnował nie czyniąc żadnych postępów w
swym wielkim projekcie? Niewiele zrobił poza pogrążeniem się w nowo odkrytej własnej
mocy, której do niczego nie wykorzystał. Powinien systematycznie zbierać lotos, by mieć
wystarczającą moc do schwytania czarnoksiężników Stygii na swe usługi. Powinien
przygotować więcej pułapek na wypadek, gdyby Lady Zelandra znalazła jakiś sposób
zlokalizowania go i przybycia w poszukiwaniu pomsty.

— Bezmyślność — wysyczał przez zęby, zaciskając bandaż na przedramieniu.
Postanowił, że teraz koniec z tym. Znał potęgę lotosu, ale on sam był nieostrożny i
zażywał go bez kontroli, a tego trzeba używać jako narzędzia. To on jest panem lotosu i nie
ma innej drogi.
Teraz powinien sprawdzić, jak ma się lotos w jego komnacie, i zrobić inspekcję wśród
swoich najemników. Powinien dyskretnie wypytać Atha o to, ile czasu minęło, od kiedy się
ostatni raz widzieli, i ostrzec żołnierzy przed możliwością przybycia nieproszonych gości.
Chwytając z pobliskiego stołu aksamitny worek, pełen liści kakaowych, Ethram–Fal ruszył do
drzwi i zaraz musiał się zatrzymać. Ból wokół piersi objawił się jeszcze raz, tamując mu
oddech. Co to było? Czyżby leżąc nieprzytomnie na kamiennej podłodze nabawił się jakiejś
choroby?
Mimo woli przyszło mu do głowy wspomnienie Shakara z Keshanu stojącego z obłąkanym
wzrokiem w swych komnatach, mówiącego, że jego pierś ściska ogniste imadło.
Ethram–Fal obrócił się i spojrzał na swą hebanową szkatułkę. Ciekaw był, jak długo
pozostawał nieprzytomny i czy to możliwe, że jego ciało cierpiało z braku narkotyku. Znowu
spojrzał na szkatułkę. Z pewnością mała dawka usunie cierpienie. Nie musi przedawkować.
— Panie! — głos Atha odbił się echem w kamiennym korytarzu. — Panie, osaczyliśmy to!
Na zewnątrz pokoju załomotały kroki, a potem rosły najemnik pchnął koc zasłaniający
wejście i stanął przed swym pracodawcą. Zawahał się przez chwilę, gapiąc się i wyraźnie
starając się odzyskać głos. Ethrama–Fala zdziwił jego pomięty i zakurzony strój.
— Wybacz, panie, że cię niepokoję — rzekł wreszcie Ath — ale osaczyliśmy intruza w
komnacie z wielkim posągiem. Zaatakował strażników, jednego powalił tak, że leży bez
zmysłów, a drugiego ciągnął do świątyni. Ten się oswobodził i wrzeszczał tak głośno, że nas
wszystkich pobudził. Chodźmy szybko, bo obawiam się, że chce uciec, i ludzie będą
zmuszeni to uśmiercić.
— To? — zapytał Ethram–Fal. Kapitan przytaknął energicznie, ruszając z powrotem do
drzwi.
— To nie jest człowiek. Chodź szybko, panie, i zobacz sam. — Żołnierz czekał przy
wejściu i podtrzymując odsunięty koc patrzył na swego pana.
— Idź — wymamrotał czarodziej. — Niebawem tam przyjdę.
— Ale… — zaczął Ath.
— Idź! — wrzasnął Ethram–Fal i najemnik pośpiesznie się oddalił.
Stygijczyk obrócił się i podszedł zdecydowanie do stołu z hebanową szkatułką. Palcami
wziął dużą szczyptę ciemnozielonego proszku i włożył do ust. Dreszcze wstrząsnęły jego
wiotkim ciałem i pierścień bólu otaczający jego pierś zniknął. Ethram–Fal odrzucił głowę z
uczuciem rozkoszy, wysysając resztki lotosu z palców. Fala energii promieniowała wzdłuż
każdego nerwu. Z ogromną pewnością siebie poczuł, że jego umysł wznosi się ponad
poziomy ludzkich możliwości. Przeszedł przez drzwi i oddalił pałacowymi korytarzami. Po
drodze wymamrotał krótkie zaklęcie. Jego stopy oderwały się od podłogi i uniosły w górę, tak
że bez najmniejszego wysiłku płynął w powietrzu wzdłuż hallu, tak jakby biegł. Uśmiech
triumfu zawitał na jego pomarszczonej twarzy. Zaklęcie dotyczące lewitacji zwykle
zajmowało mu kilka godzin przygotowań. Z niezwykłą jasnością pojął, że niesłusznie wątpił
w siebie i swój lotos. Panował nad sytuacją i nie było nic, czego nie mógłby dokonać, nie
było zaklęcia, którego nie mógłby rzucić, ani wroga, którego by nie przewyższał.
Gdy zbliżał się do świątyni, nieco zwolnił. Na zakręcie ujrzał opancerzone plecy czterech
jego najemników. Mężczyźni tłoczyli się przy wejściu. Mieli wyjęte miecze i pochłonięci byli
tym, co znajdowało się przed nimi.
— Przepraszam — powiedział z łagodną wyższością. Widząc go uniesionego nad ziemią
żołnierze w niemym osłupieniu rozstąpili się przed nim.
Gdy znalazł się wewnątrz, odwołał zaklęcie i powoli osiadł na podłodze. Trzy wejścia

wielkiej okrągłej komnaty były zapełnione zbrojnymi mężami. Wielu z nich trzymało w górze
świecące kule i wielka komnata była dobrze oświetlona. Nie oświetlone pozostało jedynie
wysokie sklepienie, wznoszące się hakiem jak bezgwiezdny nocny firmament.
Przed czarnym wielkim posągiem stała blada, człekokształtna postać. Stała niespokojnie
przed płaskim ołtarzem, umieszczonym pomiędzy wyciągniętymi łapami pozbawionego
twarzy sfinksa. Ethram–Fal podszedł trochę bliżej, zatrzymał się i ogarnęło go zdumienie.
To coś było nagie i pokurczone, niższe nawet od niego, ale prezentowało zwierzęcą siłę.
Ścięgna miało jak druty na mocnych kończynach. Przygarbione było jak pawian, miało skórę
koloru wysuszonego piasku, fałdami zwisającą z wychudzonego ciała. Splotło razem swe
długie, zwężające się palce z brudnymi pazurami. Czoło miało mocno cofnięte, a w
kościstych oczodołach połyskiwały ślepia żółtego koloru. Nosem były właściwie same
dziurki, a usta nie mające warg otwierały się i zamykały szybko, jak u dyszącego zwierzęcia.
Z ust wystawał ostry, wijący się język.
— Ia Nyarlathotep — zaskomlało to coś.
— Najświętszy Secie! — zdumiał się Ethram–Fal. — To gada!
Wśród żołnierzy zapanowało poruszenie. Zaczęli mamrotać między sobą. Stwór
podskoczył i cofnął się w stronę posągu, jakby szukał ochrony. Odezwał się znowu i choć
brzmiało to tak, jakby pyton czy inny wielki gad próbował ludzkiej mowy, Ethram–Fal
stwierdził, że rozumie słowa, które były archaiczną wersją jego ojczystego języka. To coś
mówiło po starostygijsku.
— Umrzesz dla Nyarlathotepa — machał w powietrzu pazurami.
Ethram–Fal zacinając się przemówił po starostygijsku.
— Składasz ofiary? — Pokiwało głową jak ptak.
— Tak. Tak. Antylopa. Skorpion. Człowiek. Człowiek najlepszy. Umrzesz dla
Nyarlathotepa.
— Umrzeć dla tego? — Czarodziej wskazał na niemą statuę. Stwór obejrzał się i ponownie
pokiwał głową, w wyrazie szacunku przyciskając długie palce do swej gadziej piersi.
— Tak! Ia Nyarlathotep! — Wykonało niepewny krok w stronę Ethrama–Fala, który
nawet tego nie zauważył.
— Dlaczego?
— Życie! — jego piskliwy głos wzmagał się. — Żebym żył! Żeby Cetriss żył! Umrzesz
dla Nyarlathotepa! — Trzepocząc rękami stwór rzucił się na czarodzieja, sięgając szponami
jego piersi i bijącego w niej serca. Zgromadzeni najemnicy wydali okrzyk i ruszyli naprzód,
lecz Ethram–Fal zatrzymał stwora nieznacznym uniesieniem dłoni. Potworek chwiejąc się
zatrzymał o dwa kroki od czarodzieja, który jedną dłoń trzymał wyciągniętą przed sobą, a w
zgiętych palcach miał coś niewidzialnego. Stwór wił się, jakby był przytrzymywany w
miejscu jakimiś równie niewidzialnymi pętami.
— I to jest ta twoja nieśmiertelność? — zakrzyknął Ethram–Fal. — O potężny Cetrissie,
czy poświęciłeś wszystkie swoje moce, by żyć na zawsze zniewolony w postaci martwego
posągu? — Czarodziej wykrzywił twarz w niepohamowanej furii i mocno zacisnął palce.
Pustynny upiór, który niegdyś był magiem Cetrissem, zawarczał bezrozumnie i wijąc się
uniósł nad podłogę.
— Naśladowałem cię! Uważałem cię za bohatera! Jesteś niczym! To ty umrzesz dla
Nyarlathotepa! — Dziwaczne ciało Cetrissa uniosło się jeszcze wyżej w powietrze i z wolna
zaczęło przesuwać do tyłu, aż zawisło nad ołtarzem pomiędzy łapami swego boga.
— Danina! — krzyknął Ethram–Fal. — Ofiara! — Zacisnął pięść i skruszył Cetrissa.
Kości ostatniego z żyjących mieszkańców Starej Stygii połamały się jak suche patyki, a jego
krew rozlała na ołtarz, jak makabryczny deszcz. Ethram–Fal po raz ostatni potrząsnął pięścią i
pozwolił połamanemu ciału upaść. Kawałek padliny, który niegdyś był jednym z
najpotężniejszych czarnoksiężników na świecie, zwaliło się na podłogę. Przez mgnienie oka

Stygijczykowi wydawało się, że zobaczył strumień bladego oparu, unoszący się z ciała
Cetrissa i wnikający w czarną twarz jego bóstwa. Zamrugał oczami, ale niczego już nie
widział.
Stygijczyk odwrócił się z niesmakiem od trupa i zobaczył żołnierzy stojących niepewnie.
Przyglądali mu się z mieszaniną podziwu i lęku, co sprawiło czarodziejowi przyjemność.
— Ath — zawołał. Kapitan wybiegł z grona mężczyzn przy wschodnich drzwiach.
— Jestem pod wrażeniem — powiedział Ath, kiedy stanął przed swym panem. Czarodziej
wyciągnął zza pasa niebieski worek liści kakao i rzucił go Athowi, który zręcznie chwycił go
jedną ręką.
— Doskonała robota, Ath. Rozdziel to między ludzi. Każdy powinien dostać jeden.
Pozostałe możesz sobie zatrzymać.
Rosły kapitan skinął głową z wdzięcznością i entuzjazmem, a Ethram–Fal uniósł ręce i
przemówił do reszty swych najemników.
— Jestem bardzo zadowolony z waszej skuteczności. Kapitan Ath ma dla każdego z was
nagrodę. Jednakże pragnąłbym zachęcić wartowników do jeszcze większej czujności, bo
podejrzewam, że wkrótce możemy się spotkać z innymi, bardziej ziemskimi wrogami. Mam
powody przypuszczać, że nasz pałac może zaatakować czarodziejka. Schwytajcie ją dla mnie
żywą, a będę jeszcze bardziej zadowolony.
Żołnierze walili mieczami o swe tarcze oraz wiwatowali na znak wierności, ciesząc się, że
w nagrodę dostaną kakaowe liście. Kiedy Ethram–Fal się odwrócił, ruszyli żwawo do przodu
i obstąpili Atha z rękami wyciągniętymi po swoją zapłatę. Ath z uśmiechem rozdawał liście.
Kiedy czarodziej dotarł do północnego wejścia, za jego plecami zerwała się spontaniczna
owacja. Gdy się odwrócił, by poznać jej powód, wiwaty stały się dwakroć głośniejsze. Uniósł
rękę w ospałym geście, uśmiechając się dobrodusznie do swych ludzi, rozkoszując się ich
uwielbieniem. To byli jego ludzie. Jego był Szmaragdowy Lotos. A teraz płaszcz Cetrissa
również był jego. Co mogłoby mu teraz w czymkolwiek przeszkodzić?
Przez okrzyki wiwatujących przedarł się jeden głos. Do świątyni wbiegł żołnierz i
wymachując rękami, darł się, aż zwrócił na siebie uwagę. Ethram–Fal zmarszczył brwi.
— Cisza! Posłuchajcie mnie! — zgromadzeni uciszyli się i zaczęli mu się przyglądać.
— A gdzieżeś ty był, Phandorosie? — dobiegł głos spomiędzy najemników.
— Kapitan Ath posłał mnie na wartę, gdy bestia została osaczona — zaczął się tłumaczyć.
— Przybyłem, by powiedzieć naszemu panu, że widziałem smugę dymu na południowym
zachodzie. W jarach są intruzi.

XXXI

Kiedy Heng Shih wydostał się na otwartą halę, zobaczył, że Conan jest już na szczycie
wzgórza. Khitajczyk ruszył pędem, a jego potężnie zbudowane ciało mknęło po ziemi z
zaskakującą szybkością. Ciężko dysząc dotarł do namiotów, a już wściekły Cymmerianin
kopnięciami zasypywał ognisko. Zelandra stała naburmuszona na uboczu, trzymając swój
imbryk i patrząc z nie skrywaną niechęcią na to, co robi Conan. Neesa przycupnęła przed
jednym z namiotów, była zmęczona i zrezygnowana.
Conan skończył zasypywać ogień i zaczął udeptywać ziemię.
— Wierzę, że teraz jesteś usatysfakcjonowany? — Głos Zelandry brzmiał dziwnie
piskliwie, że Neesa i Heng Shih spojrzeli na nią zaskoczeni.
— Mogłaś zdradzić nasze położenie za cenę filiżanki herbaty — powiedział beznamiętnie
Conan.
— Potrzebna mi siła — głośno oznajmiła Zelandra. — Herbata pomaga mi się odprężyć.
— Dla podkreślenia swoich argumentów wywijała imbrykiem. Lewą rękę trzymała na
brzuchu, a kciukiem uciskała swoje żebra.

Conan spojrzał w górę, na pociemniałe wieczorne niebo. Powietrze było dziwnie
nieruchome, niebo przejrzyste i usiane gwiazdami, tylko na zachodzie zebrało się trochę
chmur.
— Powinniśmy przenieść obóz — barbarzyńca zwrócił się do Heng Shih. — Tamci
strażnicy nie wyglądali na zbyt czujnych, ale dym można było z łatwością zauważyć, jeśliby
tylko się rozejrzeli.
— Strażnicy? — Zelandra z niedowierzaniem spoglądała to na Cymmerianina, to na
Khitajczyka. — Znaleźliście kryjówkę Ethrama–Fala?
— Tak, pani. Jest oddalona o jakieś dwie mile. Jeśli dym został zauważony, to w każdej
chwili możemy się spodziewać zbrojnego oddziału.
— Heng Shih! Czy to był pałac? — Głos czarodziejki załamywał się z podniecenia.
Strażnik wykonał dłońmi szereg znaków. Ruchy były zwięzłe i przemyślane, a twarz nie
zdradzała żadnych uczuć.
— Tak! — krzyknęła Zelandra triumfalnie. — Tak jak mówiły legendy! Zaatakujemy
zaraz z rana. Nauczę tego przywiędłego głupca, że nie należy mnie lekceważyć. Wkroczę do
jego salonu i wydrę mu przeklęte serce!
— To szaleństwo — rzekł Conan stanowczo. — Musimy przenieść obóz. Musimy być
gotowi w każdej chwili.
— Bądź cicho, barbarzyńco. Ogień płonął tylko chwilę. Teraz muszę odpocząć. Czuwaj
sam, jeśli się niepokoisz. — Zelandra ostentacyjnie postawiła imbryk dokładnie pośrodku
zasypanego ogniska, jakby zapomniała, że już nie może go tam podgrzać. — Obudźcie mnie,
jeśli zostaniemy zaatakowani, a ja porażę tych głupców czarami. — Mówiąc to, odwróciła się
i pochylona weszła do namiotu.
Conan spojrzał na Neesę, a ona skinęła głową, wstała i przeszła szybko przez obóz. Weszła
za Zelandra do namiotu i zaraz dobiegły stamtąd przytłumione głosy.
Cymmerianin poszedł na grzbiet wzgórza i spojrzał w dół, na jar wiodący do Pałacu
Cetrissa i Ethrama–Fala. Heng Shih stanął nieco niżej i wpatrywał się wyczekująco w
barbarzyńcę, gdy ten badał wzrokiem teren.
— Jeszcze nic się nie dzieje — burknął Conan. — Musimy zawczasu pomyśleć, jaka
będzie najlepsza droga ucieczki. — Odwrócił się i susami przemierzył obóz na drugą stronę
wzgórza, które gwałtownie kończyło się urwiskiem. Barbarzyńca z łatwością zsunął się w dół
po pochyłości. Heng Shih podążał za nim z większą ostrożnością. Zapadła już noc i stok był
teraz bardziej zdradliwy i wydawał się bardziej stromy niż za dnia. Heng Shih stracił
równowagę i zachwiał się, a nogi mu się rozjechały i wznieciły obłok drażniącego pyłu.
Zbocze kończyło się wąskim pasem z kamienia, który wystawał na kilka kroków z ostrej
krawędzi urwiska. Conan dotarł do skraju i spojrzał w dół. Była tam pionowa, głęboka
przepaść, kończąca się piaszczystą pochyłością, usianą okrągłymi kamieniami, błyszczącymi
w bladym świetle księżyca, jak porozrzucane domino.
— Na Morrigana i Machę! — zaklął Cymmerianin. — Niedobrze. Najlepiej będzie, jeśli
cofniemy się tym samym jarem, którym tu dotarliśmy. Posłuchaj. — Obrócił się nagle i
położył dłoń na ramieniu Heng Shih. — Niewiele wiem o czarach, a wolałbym wiedzieć
nawet mniej, ale twoja pani zdaje się w zbyt kiepskiej formie, by podejmować jakąkolwiek
walkę z Ethramem–Falem. Musisz przekonać ją, żeby zaatakowała ukradkiem. Atak frontalny
będzie samobójstwem. Jutro pójdę na zwiad wzdłuż szczytu ścian jaru i spróbuję znaleźć
sposób na dotarcie do pałacu Stygijczyka od góry. Jeśli zdołam znaleźć ścieżkę, będziemy
mogli opuścić się przez otwarte okna górnego piętra i wziąć naszych wrogów z zaskoczenia.
Co o tym myślisz?
Heng Shih najpierw uniósł obie dłonie, a potem opuścił je z westchnieniem. Skinął głową.
— Zdołasz namówić Zelandrę, by zgodziła się przenieść obóz? — zapytał barbarzyńca. —
Jej nierozwaga może kosztować życie nas wszystkich.

Khitajczyk nagle się zjeżył, a jego dłonie zacisnęły w pięści. Gwałtownie potrząsnął
głową. Jego wzrok stał się zagniewany.
— Nie bądź głupi. Jeśli dbasz o swą panią, to chroń ją przed nią samą. Dość gadania,
lepiej…
Cymmerianin raptownie zamilkł. Zimny dreszcz przebiegł po plecach Khitajczyka.
— Słyszysz coś? — wydyszał Conan. Heng Shih potrząsnął głową i zaczął nasłuchiwać.
Pustynna cisza wypełniała jego uszy jak gruba wata. Khitajczyk stąpnął ostrożnie, odwrócił
się tyłem do krawędzi urwiska i zaczął wpatrywać w zbocze góry, czujny na jakikolwiek
dźwięk lub oznakę poruszenia. Conan przysiadł w pozycji bojowej, w ciemności jego oczy
błyszczały jak u dzikiego zwierzęcia. Oddech Heng Shih przycichł, jakby zatrzymał się w
płucach.
Posłyszeli ostre szurnięcie buta na kamieniu.
Heng Shih odwrócił się, serce podeszło mu do gardła, a dłonią poszukał rękojeści jatagana.
Znad brzegu urwiska wyrosła czarna postać, wyskakując ze stromego zbocza jak potworny
pająk. Khitajczyk nie zdążył wyciągnąć miecza, gdy podobna do młota pięść rąbnęła go w
głowę. Heng Shih zachwiał się, zatoczył bezradnie na Conana i odpłynął w nieświadomość.
Cymmerianin odsunął się na bok, wymijając przyjaciela, który rąbnął na ziemię jak długi.
W dłoni Conana błysnął miecz, lecz czarna postać była jeszcze szybsza. Zrobiła unik pod
ciosem Conana, a jej dłonie zacisnęły się na jego szyi. Palce zatopiły się w ciało jak sztylety,
hamując oddech.
— Śmierci — wychrypiał Gulbanda, przybliżając swą zapadniętą i wykrzywioną twarz do
twarzy Conana. Cymmerianin cofnął się i z całą siłą skierował rękojeść miecza w czoło
żywego trupa. Metalowa gałka walnęła w kość i rozerwała pergaminową skórę. Uderzenie
oderwało dłonie Gulbandy od gardła Conana i spowodowało, że człowiek–trup zatoczył się
do tyłu. Barbarzyńca nie dał napastnikowi czasu na pozbieranie się. Skoczył zadając na oślep
potężne cięcia oburącz. To było jak ścinanie dębu. Klinga zadudniła o tors Gulbandy,
zagłębiła się na cal i utknęła.
— Na Croma! — zaklął Conan, szarpiąc swój miecz, który pozostawał jednak
zaklinowany w stwardniałym ciele nieboszczyka. Barbarzyńca cofnął się o krok, ominął
leżącego Heng Shih i zachwiał pochylając nisko głowę w uniku. Kościste dłonie Gulbandy
chwyciły powietrze w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stał Conan, który chwiał się o dwa
kroki dalej, wciąż oburącz trzymając rękojeść jatagana. Wymierzył teraz kopniaka w pierś
przeciwnika z tak dużą siłą, że zrzucił Gulbandę ze swojego miecza. Nieboszczyk zatoczył się
w tył, odzyskał równowagę i znowu bez chwili wahania ruszył naprzód. Miecz i sztylet
kołysały się u pasa Gulbandy. Zapomniał, jak się ich używa.
— Śmierci — wycharczał Gulbanda, idąc w stronę Cymmerianina z wyciągniętymi
szponami. Zimne światło księżyca oświetliło jego twarz. Conan zobaczył połamane zęby w
otwartych ustach i bladą bliznę przedzielającą kołtun jego brody.
Teraz Conan rozpoznał Gulbandę i z odrazą zrobił krok do tyłu. Jego pięty pośliznęły się
na kamieniu i Cymmerianin pojął, że stoi na samym brzegu przepaści. Wywijał swym
jataganem próbując utrzymać Gulbandę na dystans. Ale nieboszczyk nie bał się jego miecza.
Przez chwilę czaił się, a potem rzucił głową naprzód do gardła barbarzyńcy.
Conan zaparł się stopami i smagał dalej swym jataganem z prawa i z lewa, aż brutalnym
pionowym cięciem rąbnął w łokieć Gulbandy. Włókniste ciało i sucha kość rozdzieliły się od
uderzenia. Oderwana kończyna bez śladu krwi odleciała właśnie wtedy, gdy nieboszczyk
uderzył całym ciałem w Conana, zrzucając go do tyłu za krawędź urwiska.
Gdy razem spadali z impetem w ciemność, Conan był początkowo mocno oszołomiony,
ale za chwilę oprzytomniał i z całej siły odepchnął od siebie Gulbandę. Spadające ciało
barbarzyńcy otarło się o ścianę urwiska. Teraz Conan za wszelką cenę próbował chwycić się
ściany i osłabić upadek. Uderzył bokiem w dno przepaści i pociemniało mu w oczach.

Nastąpiła chwila ciemności i ciszy, podczas której Conan rozpaczliwie starał się powrócić
do pełnej świadomości tak, jak tonący usiłuje wydostać się spod powierzchni wody. W
pewnym momencie dobiegły go odległe kobiece krzyki, ale zaraz umilkły, a on z powrotem
znalazł się w głuchej ciszy.
Cymmerianin ostrożnie usiadł i wytrzepał piasek z czupryny. Wylądował na suchym
piasku, który trochę złagodził upadek. Jednak żebra paskudnie go bolały, a w głowie
wszystko wirowało. Jatagan leżał niedaleko koło niego — srebrzysty półksiężyc na szarym
rumowisku. Conan rzucił się, chwycił miecz i stanął na chwiejnych nogach. Stojąc tak w
cieniu patrzył przed siebie, a świat kręcił się dookoła. Potrząsnął głową jak lew, żeby
oprzytomnieć, ale czuł, jakby każdy skrawek jego ciała był tłuczony młotkiem. Na szczęście
wyglądało na to, że nie odniósł żadnych poważniejszych obrażeń.
Gulbanda upadł zaledwie kilka kroków dalej. Leżał na wznak, przełamany na niewielkim
głazie. Wił się jak robak na szpilce. Był przegięty do tyłu na kamieniu, który przełamał mu
kręgosłup, a jego jedyna ręka bezsilnie chwytała w szpony powietrze.
Conan doszedł już do siebie i ruszył naprzód, patrząc ze złością na swego nieśmiertelnego
przeciwnika. Coś niewielkiego wypełzło z cienia głazu na srebrzyste światło księżyca. To
oderwana lewa dłoń Gulbandy poruszała się po omacku po ziemi jak pająk, wlokąc za sobą
martwe przedramię. Fala przerażenia ogarnęła Cymmerianina. Ręka na oślep oddalała się od
bezradnego ciała Gulbandy. Conan pochylił się do przodu i dobył sztyletu z odrapanej
pochwy wiszącej u pasa wroga. Przeszedł dwa kroki do przodu, ukląkł i wbił ostrze w
nadgarstek, przyszpilając przerażającą kończynę do ziemi. Blade palce na przemian zaciskały
się i rozluźniały.
— Śmierci — zasyczał głos, trochę głośniejszy od cichego szeptu, aczkolwiek tak zimny i
przeszywający jak arktyczny podmuch. — Śmierci.
Conan wyprostował się. Zerwał się dziwnie ciepły wiatr, zdmuchując włosy z jego twarzy.
Popatrzył w dół, na rozciągnięte i przełamane ciało Gulbandy z Shemu.
— Śmierci — westchnęło martwe ciało.
— Oczywiście — powiedział Conan i ciosem jatagana odrąbał głowę Gulbandzie. Ciało
szarpnęło się i opadło, ale nie przestało poruszać się. Czaszka Gulbandy uderzyła w ubity
piasek i odtoczyła dalej. Barbarzyńca odwrócił się i jednym płynnym ruchem schował jatagan
do pochwy. Podszedł pewnie do podnóża urwiska i zaczął wspinać się na nie żwawymi,
pewnymi ruchami.
Za nim, w cieniu głazu, leżała głowa Gulbandy, mrugając oczami w zimnym świetle
gwiazd, a wargi poruszały się bezdźwięcznie, gdy wzywał śmierci, która nie przychodziła.

XXXII

Nisko przykucnięty Conan wyszedł na brzeg urwiska. Ogarnął wzrokiem wznoszący się
przed nim długi stok. Po upewnieniu się, że nikogo tam nie ma, popatrzył na niebo,
zaciekawiony, jak długo leżał bez zmysłów u podnóża urwiska. Nocne niebo było na wpół
zasłonięte przez gęste chmury rozpościerające się od zachodu. Gwiazdy falowały i znikały
pod nimi, jakby ścigały się po niebiosach. Niezwykle ciepły wiatr przetaczał się przez jary i z
wolna nabierał mocy, zawodząc wśród turni.
Cymmerianin przyklęknął obok wyciągniętego ciała Heng Shih. Khitajczyk leżał twarzą do
ziemi, a jego potężne ciało było przysypane kurzem i żwirem. Conan potrząsnął nim i Heng
Shih poruszył się niepewnie, a potem usiadł. Rozejrzał się wokół z oczami rozszerzonymi
panicznym lękiem.
— Na Ymira — zagrzmiał barbarzyńca. — I ty mówiłeś, że to ja mam twardą głowę.
Khitajczyk przesunął dłonią po swojej wygolonej czaszce, macając ostrożnie nad swym
lewym uchem, gdzie skóra zaczęła obrzmiewać i zmieniać kolor. Wstał powoli, strzepując

kurz z ubrania. Utkwił spojrzenie w Conanie.
— To był stary przyjaciel Shakara z Keshanu, który wrócił, by uregulować rachunki —
powiedział Conan, odpowiadając na nieme pytanie.
Heng Shih nachmurzył się niepewnie, kładąc dłoń na rękojeści.
— Nie martw się o niego. Jest załatwiony. Chodźmy sprawdzić obóz. Obawiam się
najgorszego. — Cymmerianin zaczął wspinać się po zdradliwym stoku długimi, szybkimi
susami. Khitajczyk dotrzymywał mu kroku, choć każde stąpnięcie wywoływało u niego falę
zawrotów głowy. Zerwał się wiatr, ciskając im w oczy pył i usiłując zepchnąć z powrotem na
dół.
Obóz był opustoszały.
Heng Shih zatrzymał się pośrodku obozowiska, rozglądając się rozpaczliwie wokół.
Niepokój był wyraźnie widoczny w każdym jego ruchu. Wszystkie trzy namioty były puste, a
jeden z nich zapadnięty. Pomarszczona tkanina falowała i łopotała smętnie z każdym nowym
powiewem. Kamienie pagórka nie nosiły na sobie żadnych śladów walki, ale Conan milcząco
wskazał miejsce, gdzie wzgórze opadało na halę. Nieruchomo w ciemności leżały tam dwa
blade kształty. Heng Shih utykając pobiegł ku nim, zatrzymał się i westchnął z ulgą.
Zobaczył, że nie są to ciała Neesy i Lady Zelandry.
Były to zwłoki dwóch stygijskich najemników, które leżały nie dalej niż dziesięć kroków
od siebie. Jeden z nich miast twarzy miał zwęgloną maskę. Z pustych, poczerniałych
oczodołów wydobywały się smużki pary, które były rozdmuchiwane przez wiatr. Drugi z
żołnierzy oburącz trzymał rękojeść sztyletu, głęboko wbitego w swoje gardło.
Heng Shih gapił się przez chwilę na martwych mężczyzn, nim zauważył, że Conan
przyklęknął przy zapadniętym namiocie. Cymmerianin badał strzęp szaty, na którym widać
było ciemne plamy. Wstał i wyciągnął go w kierunku Khitajczyka. Wiatr targał zabrudzoną
tkaniną, miotając nią na wszystkie strony i Heng Shih zobaczył, że były to resztki turbanu
Zelandry poplamione krwią.
Podszedł szybko do Conana i wyrwał mu z rąk strzępek materiału. Twarz miał jak
kamienna maska. Krew na tkaninie jeszcze nie skrzepła i pobrudziła jego palce. Wypuścił
strzępek ze swej dłoni, a wiatr porwał łachman w noc i nadciągającą burzę.
Heng Shih wyciągnął z pochwy swój jatagan i ruszył w dół ku wąskiemu jarowi
wiodącemu do Pałacu Cetrissa.
— Stój! — Głos Conana zadźwięczał na wietrze jak szczęknięcie stali o stal. — Nie bądź
głupcem.
Heng Shih zatrzymał się tyłem, a potem powoli się odwrócił. Z oczu Khitajczyka
wyzierała trudna do opisania boleść. Położył prawą dłoń na swojej szerokiej piersi, a głową
wskazał w kierunku siedziby Ethrama–Fala.
— Tak — powiedział barbarzyńca — rozumiem.
Pochylił się, pogrzebał w opadłym namiocie i wyprostował z butlą wina w dłoni. Zębami
wyciągnął korek, wypluł go na ziemię i podał wino Heng Shih.
— Napij się i słuchaj uważnie. Twoja pani żyje, w przeciwnym razie Stygijczycy
zostawiliby ją tutaj, tak jak to zrobili ze zwłokami swych kompanów. Jeśli pójdziesz do ich
twierdzy, zostaniesz zarżnięty jak baran i pozostawisz Zelandrę w rękach stygijskiego
czarnoksiężnika. Czy na pewno tego chcesz?
Khitajczyk potrząsnął głową, a jego ręce opadły bezsilnie, ale napięcie, które zawładnęło
jego ciałem, osłabiło swój uścisk.
— Myślę, że nie. Teraz popatrz na niebo. To, co się do nas zbliża, nie jest zwykłą burzą,
tylko burzą piaskową z samych wnętrzności piekieł. Gdy bywałem na pustyni, widziałem
kilka takich burz, ale żadna z nich nie wypełniała bez reszty niebios jak ta. Przeklęty żywioł
prawdopodobnie zrodził się wokół Harakht i narastał z każdą przebytą milą. Powinien nam
zapewnić niezłą osłonę.

Conan pchnął wino do Heng Shih, który w końcu je przyjął. Cymmerianin wszedł
pochylony do jednego ze stojących namiotów, zostawiając Khitajczyka sam na sam z butelką,
który pociągnął tylko łyk i cisnął ją na bok. Szkło rozbiło się na kamieniach. Heng Shih nie
miał teraz czasu na takie rzeczy.
Barbarzyńca wyszedł z namiotu, niosąc swój skórzany hełm, zwój sznura i dwie jedwabne
koszule Neesy. Założył hełm, zarzucił sznur na ramiona, a potem rzucił Heng Shih jedną z
koszul. Khitajczyk schwycił w locie, nim wiatr zdążył ją ponieść w dal, a potem gapił się nic
nie rozumiejąc.
— Zrobimy tak, jak mówiłem wcześniej. Powiodę nas górą jaru do fortecy czarodzieja.
Burza nam tego nie ułatwi, ale to nasza jedyna szansa. Owiąż sobie koszulę wokół głowy, tak
aby zasłaniała ci nos i usta. Zostaw tylko wąską szparkę na oczy. To zapewni ci ochronę
przed piaskiem.
Heng Shih stał nieruchomo w miejscu, patrząc to na koszulę w swym ręku, to na miejsce,
w którym poszarpane szczyty ścian jaru stykały się z opadającym brzuchem burzy. Wiatr
przelatywał przez obóz i gnał dalej w ciemność.
— Nuże — powiedział Conan, zawiązując koszulę na swym byczym karku.
Heng Shih skinął głową i zaczął owijać jedwabną koszulę wokół głowy.

XXXIII

Resztka światła księżyca zgasła pod toczącymi się chmurami. Wicher szalał smagając
piechurów biczami piasku, które rozrywały im odzienie i ocierały odsłoniętą skórę. Mimo że
księżyc nie świecił, burzowe niebo zalegała eteryczna żółta poświata, tak że Heng Shih był w
stanie rozpoznać sylwetkę Conana, gdy Cymmerianin wdrapywał się na nieforemną kamienną
ścianę.
Heng Shih stał na wąskim występie skalnym, trzymając się ściany urwiska tuż pod
wspinającym się barbarzyńcą. Pod nieustannym naporem wichury bał się bardziej poruszać.
Nieco poniżej rozciągał się dywan ostrych rozrzuconych głazów. Khitajczyk przycisnął czoło
do twardej skały, wciąż ciepłej od promieni słonecznych czekając, aż Conan dotrze do
bezpiecznego miejsca i spuści sznur.
Posuwali się w ten sposób już od kilku godzin. Heng Shih pocieszał się nadzieją, że górna
część jarów będzie bardziej płaska i pozwoli chociaż na nieliczne momenty odpoczynku. Było
inaczej. Górna część jaru była poprzecinana jeszcze bardziej wyboistymi, poszarpanymi
skałami. Nie posuwali się naprzód, tylko właściwie albo wspinali się w górę, albo opuszczali
w dół.
Conan wybrał pierwsze podejście, które wywiodło ich nad krawędź jaru w jego najniższym
punkcie, a potem sprowadziło w dół, do gardzieli zasypanej olbrzymimi głazami.
Odnalezienie wyjścia z tej gmatwaniny zajęło im pół nocy. Torowali sobie drogę przez szereg
stromych grzebieni skalnych, ale kamienie rzadko dostarczały dość miejsca na zaczepienie
dłoni i stóp. Musieli więc wypracować sobie metodę postępowania: Conan wspinał się
przodem, często całkowicie znikając za chmurami wirującego piasku, potem opuszczał sznur i
Heng Shih wspinał się po nim.
Przeciwległa strona każdego grzbietu była przeważnie krótsza i mniej stroma od tej, na
którą się wspinali, natomiast jar, który okrążali, pogłębiał się. Nieuniknione więc było, że
mężczyźni znaleźli się u podnóża kolejnej stromej ściany i jeszcze raz byli zmuszeni do
wspinaczki. Duma nie pozwalała Heng Shih nie dotrzymywać kroku Conanowi, ale wkrótce
odkrył, że jego umiejętności wspinania się po kamieniach nie mogły dorównać
cymmerianinskiemu góralowi.
Teraz Khitajczyk stał zdyszany na niewielkim występie i czekał na sznur. Mrugał zza
wąskiej szczeliny pokrytego piaskiem turbanu. Jego płuca walczyły o powietrze, a nogi drżały

z wysiłku. Każdy mięsień przeszywał ból. Zebrał się w sobie, myśląc o Zelandrze i
wypatrywał z góry sznura. Conan już dawno zniknął z oczu w wirującej burzy piaskowej, a
Heng Shih czekając cierpliwie zmienił trochę swoją pozycję, by odciążyć zdrętwiałe kolana.
Widoczność była coraz gorsza i gdyby sznur nie otarł się o jego rękę, pozostałby nie
zauważony. Khitajczyk chwycił sznur i z zaciśniętymi zębami zaczął się wspinać.
Kiedy docierał do szczytu, olbrzymia postać Cymmerianina zamajaczyła nad nim na tle
brunatnego nieba. Heng Shih podciągnął się zadowolony, że tym razem kamień okazał się
choć umiarkowanie płaski. Conan pochylił się nad nim i zaryczał przekrzykując burzę.
— Z tobą wszystko w porządku?
Khitajczyk przytaknął i wstał, powstrzymując się, by nie sprawdzić bandaży owijających
pod ubraniem tułów. Rana mocno pulsowała od wysiłku, ale miał nadzieję, że się nie
otworzyła.
Stali obaj pomiędzy dwoma kamiennymi filarami, wytworami natury, które wyciągały się
w niebo jak połamane palce zakopanego szkieletu jakiegoś olbrzyma. Heng Shih całym
ciężarem oparł się o jeden z nich i wpatrywał zawzięcie przed siebie, próbując zgadnąć, jak
trudny będzie następny odcinek. Żywił przekonanie, że jar, którym zmierzali do Pałacu
Cetrissa, znajduje się gdzieś na prawo od nich, a sam pałac jest położony mniej więcej przed
nimi. Nie chciał jednak zastanawiać się, jak daleko muszą jeszcze wędrować. — Patrz! —
wrzasnął Conan, a jego głos stłumił ryk wichury. — Pałac! — Barbarzyńca wyciągnął rękę,
wskazując kierunek, a Heng Shih próbował coś zobaczyć przez pędzący z wiatrem pył.
Ciemny masyw, olbrzymi i kanciasty to pojawiał się, to znikał w niesamowitym, żółtym
półmroku. Zdawał się niedaleko, jednakże mężczyźni chłostani piaskiem i zatrzymywani
przez wiatr nie mogli szybko pokonać tej odległości.
— Tu zejdziemy, wzdłuż tego występu skalnego, a potem pójdziemy w górę na szczyt
pałacu. Właściwie już prawie tam jesteśmy. — Conan zwijał sznur wokół swego ramienia,
gdy tymczasem Heng Shih patrzył sceptycznie przed siebie, próbując rozpoznać teren. Conan
ruszył naprzód, przeszedł przez płaski wierzchołek grzbietu górskiego i zaczął schodzić
nierównym zboczem. Khitajczyk ruszył za nim, starając się nie tracić z oczu szerokich pleców
swego towarzysza, kiedy stąpał ostrożnie po zdradliwych kamieniach.
Stok kończył się wąską szczeliną zapchaną tłuczonymi skałami. — Conan zstępował
skacząc zręcznie z głazu na głaz, unikając rozpadlin i nierówności, które mogłyby uwięzić
albo złamać nogę. Pokonywał drogę wzdłuż dna szczeliny, a Heng Shih resztkami woli
trzymał się blisko niego.
Wąskie przejście urywało się gwałtownie. Szczelina kończyła się gładką, pionową ścianą i
otwierała na rozległy teren w tumanach niesionego przez wicher piasku. Conan przykucnął na
głazie na krawędzi skały i patrzył w dół. Heng Shih dogonił go i stanął zdyszany obok.
— Poniżej jest dziedziniec, do którego dotarliśmy uprzednio! — krzyczał Conan. — Przy
odrobinie szczęścia ta wąska półka, biegnąca wzdłuż ściany dziedzińca doprowadzi nas do
miejsca, w którym będziemy mogli dostać się na dach pałacu.
Otwarta przestrzeń dziedzińca była jednym wielkim wirem wyjącego wiatru. Unoszący się
piasek uniemożliwiał widoczność na więcej niż kilka kroków. Jedno spojrzenie w dół
wywoływało dziwny zawrót głowy. Powierzchnia dziedzińca równie dobrze mogła
znajdować się o kilkanaście metrów w dół, jak i o kilkaset. Conan pokazał Heng Shih nikłą
półkę, która zaczynała się poniżej ujścia szczeliny, o parę metrów od nich. Ścieżka na niej
ciągnęła się wzdłuż ściany dziedzińca, wiodąc w górę w sam środek burzy. Półka skalna
niekiedy zwężała się, ale sprawiała wrażenie, że można nią iść. Khitajczyk poczuł żołądek w
gardle, gdy pojął, że musi wykonać skok wzdłuż skalnej ściany, by dosięgnąć ścieżki. Półka
nagle wydała mu się o wiele za wąska.
Barbarzyńca ustawił stopy, ugiął kolana i zrobił skok. Wylądował jak kot, przywarł
plecami do ściany i z łatwością posuwał się po półce, szybko znikając z zasięgu wzroku.

Heng Shih cały spięty usiłował go naśladować, ustawiając się ostrożnie przy krawędzi. Nie
patrzył w dół. To przecież łatwy skok, przekonywał sam siebie. Można by go wykonać na
jednej nodze, gdyby na dole nie było przepaści. Heng Shih wziął głęboki oddech i skoczył.
Osiadł na półce, ale jego uderzenie o ścianę było zbyt silne, bo lekko się od niej odbił.
Desperacko szukał jakiegokolwiek uchwytu w ścianie i kiedy cudem znalazł, złapał się i
przyciągnął mocno do ściany.
Tętno łomotało mu w uszach, przez chwilę zagłuszając nawet wycie wiatru. Nie miał czasu
zastanawiać się, co czuje, i myśleć o tym, że stoi niepewnie na kruchym kawałku kamienia
zawieszonym nad wyjącą głębią. Ruszył wzdłuż ścieżki, podążając za Conanem.
Droga okazała się wystarczająco łatwa do pokonania przez pierwsze dwadzieścia czy
trzydzieści kroków, potem zwężała się i wznosiła po ostrych i nieregularnych stopniach. Heng
Shih potknął się na pierwszym stopniu i stanął. Był wyczerpany. Otrzepał pył z turbanu i
ubrania i westchnąwszy zaczął wspinać się dalej. Po piątym stopniu ścieżka zwężała się, aż
całkiem znikła w licu ściany. Heng Shih przytulony do skały rozglądał się na wszystkie
strony. Ściana dziedzińca ciągnęła się dalej, ale pozbawiona była oparcia dla stóp. Kamień
błyszczał gładko jak wypolerowany kryształ.
Gdzie był Conan? Ta myśl spadła nagle na Khitajczyka z całą siłą. Wpatrywał się
wystraszony w szalejącą poniżej burzę. Czy Cymmerianin spadł? Cóż on teraz pocznie?
Coś dotknęło czubka jego głowy. Odruchowo skulił się i lekko cofnął do tyłu, tak że
niewiele brakowało, by zleciał z półki. Prawą ręką machnął w powietrzu i chwycił sznur.
Conan znajdował się nad nim. Heng Shih ściągnął linę i spojrzał w górę, na ściany
urwiska. Skała była gładka, pozbawiona większych nierówności. Na szczęście okazały się one
wystarczające i Conan wdrapał się wyżej.
Heng Shih złapał mocno za sznur. Sapiąc i dysząc, zaczął powoli wspinać się po linie. Gdy
mógł, przyciskał stopy i kolana do powierzchni skały, ale jego bezpieczeństwo zależało
wyłącznie od siły rąk. Mięśnie ramion zaczęły mu drżeć z wysiłku, więc trochę zwolnił. Pył i
pot wchodziły mu w oczy, buty ślizgały się po kamieniu. Khitajczyk szukał nogami punktu
oparcia, ale go nie znajdował. Wtem sznur zaczął się wznosić, ciągnąc go w górę jak
niezdarną rybę. Za chwilę został wciągnięty na krawędź urwiska. Heng Shih wgramolił się,
puścił linę i stanął wpół zgięty z dłońmi opartymi na kolanach, ciężko dysząc.
Conan odwinął sznur z pięści, klepnął Khitajczyka po plecach i parsknął śmiechem, który
był słyszalny nawet mimo wiatru.
— Myślałeś, że mnie straciłeś, co? Potrzeba czegoś więcej niż taka drobna wspinaczka,
żeby pokonać Cymmerianina. Chodź, już prawie dotarliśmy.
Ściana jaru ciągnęła się jeszcze tylko przez jakieś dziesięć kroków i dotykała już narożnika
dziedzińca, gdzie ostro skręcała, tworząc tylną ścianę wgłębienia utworzonego przez naturę.
Dotarli do końca dziedzińca i teraz oddaleni byli od Pałacu Cetrissa zaledwie o rzut włócznią.
Khitajczyk mógł stąd dojrzeć masywne filary fasady pałacu, pojawiające się i znowu
znikające za woalami niesionego wichrem piasku. Ich kontury rozmazywały się i wyglądały
jak złowieszczy miraż utworzony przez gwałtowną burzę.
Conan i Heng Shih wspięli się na niewysoki grzbiet zwietrzałej skały i przeszli na tyły
dziedzińca. Ciemny i cienisty masyw, który widzieli przez burzę, wyrastał teraz przed nimi.
Ich pełna udręki wspinaczka doprowadziła ich w pobliże dachu pałacu. Najwyższa część
Pałacu Cetrissa została wymodelowana z fragmentu jaru, który wznosił się, górując nad
wszystkim wokół. Skrzydło pałacu wyrobione było z kamienia u ich stóp tak ostro, jak
miejski mur, wyrastający z brukowanego chodnika. Patrząc na tę ścianę, wznoszącą się
wysoko ku udręczonemu burzą niebu, Heng Shih zapragnął nagle zobaczyć na nim choćby
jedną gwiazdę. Conan podszedł do ściany i przeciągnął po niej palcami. Odwrócił się do
Khitajczyka, poklepał dłonią ścianę i wrzasnął, przekrzykując porywy wiatru. — Była
obrabiana. Wyrównywana i zacierana. Dawno temu. Heng Shih pokiwał głową na znak, że

zrozumiał, iż Cymmerianin nie będzie w stanie wdrapać się na nią. Szli jeszcze przez kilka
chwil, a Conan uważnie przyglądał się ścianie. Wreszcie stanął i wskazał pojedynczą rysę,
widniejącą na gładkiej powierzchni. Gdy Heng Shih przyglądał się ścianie, Cymmerianin
cofnął się o kilka kroków, rozpędził i wyskoczył w górę do wąskiej szparki w kamiennym
murze. Jego ciało zdawało się frunąć i utknęło, jak sztylet ciśnięty w miękkie drewno.
Silnymi palcami utrzymującymi cały ciężar jego potężnego ciała, uchwycił się ciasnej
szczeliny. Zaczął się wić, wspinając w górę i opierając jedynie na czubkach palców. Po chwili
jego palce znalazły oparcie na szczycie muru. Wtedy podrzucił nogi w górę i znalazł się na
wierzchu, znikając Khitajczykowi z oczu.
Heng Shih stał z rękami na biodrach i potrząsał z niedowierzaniem głową. Przypomniał
sobie, jak początkowo niechętny był pomysłowi, by barbarzyńca towarzyszył wyprawie Lady
Zelandry.
Skrzywił się na tę myśl, odsunął od ust jedwab, którym miał owiniętą głowę, i splunął.
Sznur zakołysał się tuż przed nim. Rozluźnił mięśnie, zamachał rękami i powoli zaczął się
wspinać.
Dach Pałacu Cetrissa był równie wielki, jak dziedziniec, prostokątny i otoczony niskim
murkiem. Był płaski jak podłoga, teraz pokryty kręcącymi się wirami piasku. Pośrodku leżała
drewniana płyta, ciężka i gruba jak blat stołu w tawernie. Conan ukląkł i, gdy Heng Shih
nerwowo obserwował otoczenie, przyłożył do niej ucho. Podniósł się pośpiesznie i cicho
podszedł do Khitajczyka.
— Wejście — szepnął. — Prawdopodobnie strzeżone. Popatrz tutaj. — Barbarzyńca
znowu przyklęknął, wskazując na zbiór dziwacznych przedmiotów przysypanych piaskiem.
Pięć czarnych świec stało w zakrzepniętych kałużach wytopionego z siebie wosku. Każda z
nich była umieszczona na wierzchołku ramienia wielkiej pięcioramiennej gwiazdy,
wyrysowanej na powierzchni dachu. Dziwne symbole i ornamenty były wyryte w kamieniu
na wszystkich bokach wielkiego pentagramu.
— Idę o zakład, że to stąd Stygijczyk przesyłał swój obraz, który nawiedził twoją panią —
powiedział Conan.
Myśl o Zelandrze spowodowała przypływ nowej energii do zmęczonego ciała Heng Shih.
Podbiegł do frontonu pałacu, dając znak Conanowi, by podążał za nim. Chwyciwszy
rzeźbiony brzeg muru, Khitajczyk wychylił się na dziedziniec i popatrzył w dół. Fasada nad
wielkimi filarami rozciągała się na kilkanaście metrów w dół. Poniżej można było dostrzec
wystający gzyms jednego z filarów. Conan zbliżył się do środka fasady, gdzie znalazł dobre
miejsce z lekkim pęknięciem i zaczął rozwijać sznur.
— Zejdziemy tutaj. Musimy rozhuśtać się między filarami.
Heng Shih przyglądał się, jak Cymmerianin zawiązał gruby węzeł na końcu sznura, stanął
na nim i szarpnął, aż węzeł się zacisnął. Potem zaklinował sznur w szczelinie muru, a koniec
zrzucił nad dziedziniec.
— Powinno wytrzymać, o ile pod naszym ciężarem nie rozerwie się węzeł i kamień nie
przetrze sznura. — Conan przeciągnął się jak rozleniwiony tygrys, sprawiając wrażenie
pewnego siebie i niefrasobliwego, za to Heng Shih miał pewne obawy.
— Pójdę pierwszy — rzekł barbarzyńca, siadając okrakiem na murze i chwytając linę.
Gibkim ruchem przetoczył się nad krawędzią i zaczął opuszczać po sznurze. Szarpały nim
porywy wiatru, odrywając od ściany i kołysząc jego ciałem jak wahadłem. Cymmerianin
walczył z wichrem, trzymając się jak tylko mógł blisko kamiennej powierzchni. Kiedy dotarł
do podstawy fasady, oparł o ścianę podeszwy butów, odepchnął się w tył i zsunął po sznurze
pod fasadę pomiędzy filarami. Potem Heng Shih stracił go z oczu.
Khitajczyk poczuł, że cierpnie, gdy sznur pozostał naprężony, a Conan nie pojawił się
ponownie. Po chwili luźny sznur pojawił się powiewając we wszystkie strony na bezlitosnym
wietrze. Heng Shih przez chwilę zastanawiał się, czy przypadkiem nie spadł lub, co gorsza,

wpadł do komnaty pełnej żołnierzy. Potem chwycił sznur i przeszedł przez mur.
Zbyt szybko zsunął się przy fasadzie i starożytne, na wpół wytarte inskrypcje podrapały
jego kolana i łokcie. Sznur wydawał się zbyt cienki w jego wielkich garściach. Heng Shih
zjechał, opadając poniżej fasady i dyndając pomiędzy dwoma filarami, które majaczyły po
obu stronach jak olbrzymi, ponurzy wartownicy. Czuł się bezradny, bo wiatr obracał nim i
huśtał w tę i z powrotem. Czarny kwadrat okna, cofnięty pod fasadę o nie więcej niż parę
metrów, zapraszał do siebie Heng Shih. Wyrzuciwszy energicznie nogi w stronę przeciwną
niż ściany pałacu, Khitajczyk zamachnął się w stronę okna. Zwinnie zaczepił butem o parapet
i zaczął przyciągać się do bezpiecznego miejsca. Jedną dłonią puścił sznur i dotknął krawędzi
okna. Wtedy silna ręka chwyciła go i wciągnęła do środka. Heng Shih wpadł do ciemnego
pokoju, lądując na swych nadwerężonych kolanach. Obok niego stał Conan. Zdjął już z
twarzy jedwabną maskę i pokazywał białe zęby w radosnym uśmiechu. W jego dłoni
połyskiwał obnażony jatagan. Heng Shih wstał i dobył własnego miecza. On i Cymmerianin
byli wewnątrz Pałacu Cetrissa.

XXXIV

Ubrany w zbroję żołnierz popchnął Neesę przez portal do olbrzymiej, kamiennej komnaty.
Obróciła się, parskając buntowniczo i naprężając łańcuchy skuwające jej ręce na plecach.
Zelandra, podobnie skrępowana, zatoczyła się na swoją sługę i zachwiała łapiąc równowagę.
Neesa poczuła ukłucie, które przeszyło ją, napełniając bezsilnością, wściekłością i smutkiem.
Zelandra poruszała się jak wiekowa i zniedołężniała stara baba.
— Czy dobrze się czujesz, pani? — zapytała, starając się, by jej głos brzmiał mocno i
spokojnie. Za kobietami wepchnęli się do komnaty żołnierze.
— Miałaś się nie odzywać. Bądź posłuszna albo utnę ci ozór — powiedział Stygijczyk,
popchnął Neesę i aluzyjnie przejechał kciukiem po ostrzu swego korda.
Najroślejszy z żołnierzy przemówił spokojnym głosem wzbudzającym autorytet.
— Spokojnie, Daphrah. Pan chce je mieć w całości.
— Na kły Erlika! — zaklął ten o imieniu Daphrah. — Ona rzuciła sztyletem w gardło Teh–
Harpy tak zręcznie, że aż miło. Mam nadzieję, że nasz pan nakarmi nimi lotos.
Odwracając gwałtownie głowę od jawnej nienawiści, wyzierającej z oczu Daphrah, Neesa
rozejrzała się po komnacie. Była okrągła i potężnie sklepiona, oświetlona zbiorem dziwnych
kul rozmieszczonych wokół ścian. Wyglądało na to, że te krystaliczne pojemniki zawierają
jedynie wodę i jakiś rodzaj liściastych roślin, jednakże świeciły mocnym, żółtym światłem.
Środek komnaty wypełniał wielki posąg. Był to sfinks, jakie czasami można zobaczyć w
Stygii, ale różnił się tym, że był wyjątkowo duży, wyrzeźbiony w czarnym kamieniu, a jego
twarz pozbawiona była rysów. Patrząc na ołtarz i jego bóstwo bez wyrazu, Neesa czuła się
jeszcze bardziej nieswojo. Co to byli za ludzie, którzy czcili takiego boga?
Kobiety zostały zagnane na środek komnaty, aż znalazły się pod samym owalem pustego
oblicza. Neesa cofała się przed napierającymi najemnikami i oparła się plecami o płytę
ołtarza. Usiadła tam nieco prowokująco, wykrzywiając usta w szyderczej pogardzie.
Zelandra, z pochyloną głową, przysunęła się do niej. Włosy miała zakrwawione po uderzeniu
jej rękojeścią miecza. Bezlitosny skórzany knebel zapięto wokół jej głowy, co miało
uniemożliwić jej rzucenie jakiegokolwiek zaklęcia. Neesa wątpiła, czy Zelandra byłaby teraz
zdolna do jakichkolwiek czarów, nawet gdyby nie miała knebla. Jej pani wyglądała na
wyczerpaną samym utrzymywaniem się na nogach.
Neesa zacisnęła ze złością oczy. Powinna była siłą powstrzymać Zelandrę przed
roznieceniem ogniska. Obóz należało przenieść bezzwłocznie, tak jak mówił Conan. Zostały
schwytane tak prędko. Chwilę wcześniej dyskutowały z Zelandrą w namiocie, a jej pani była
tak nieugięta w przekonaniu, że jest bezpieczna i potrzebuje jedynie wypoczynku, cały czas

zaciskając dłonie na tej przeklętej srebrnej szkatułce. Potem na zewnątrz namiotu usłyszały
głosy i nawet Zelandra, przy całym swoim osłabieniu, nie miała wątpliwości, że nie są to
głosy Conana i Heng Shih. Kobiety wypadły razem z namiotu i zobaczyły stygijskich
żołnierzy przechodzących przez grzbiet wzgórza. Neesa zabiła jednego swym sztyletem, a
Zelandra miała jedynie tyle czasu, by wyszeptać pojedyncze zaklęcie. Posłała ze swej dłoni
rozżarzony piorun palącego, zielonego światła w przerażoną twarz drugiego ze Stygijczyków.
A potem dopadli je inni żołnierze. Zelandra chwyciła swą srebrną szkatułkę, próbując ją
owinąć, ale gałka rękojeści miecza uderzyła ją w głowę, powalając na ziemię. Neesa
wyciągnęła następny sztylet, wołając Conana i Heng Shih i nie mogąc uwierzyć, że ich tu nie
ma. Wojownicy otoczyli ją, wyraźnie nie chcąc uczynić jej krzywdy, o ile to nie będzie
konieczne, i wystrzegając się noża, który trzymała gotowy do rzutu. Przyłożone do gardła
nieprzytomnej Zelandry ostrze korda było dla niej wystarczającym argumentem, żeby
odrzuciła sztylet. Potem została ogłuszona pięścią przez tego, którego zwano Daphrah.
Najemnicy przez jakiś czas dreptali jeszcze wokół, szukając ich towarzyszy, ale wkrótce
doszli do wniosku, że tamci uciekli. Zadowoleni, że pojmali czarodziejkę, której pragnął
Ethram–Fal, i obawiając się nadciągającej burzy, żołnierze odprowadzili swe zdobycze do
jaru. Po drodze spadła na nich burza piaskowa, co przyjęli złorzeczeniami i wrzaskami. Neesa
stawiła jej czoło w odrętwieniu. Jej myśli były sparaliżowane faktem, że Conan i Heng Shih
nie przybyli im na pomoc.
Nawet wspaniała fasada Pałacu Cetrissa, spowita kłębami wirującego, niesionego wichrem
piasku, wywarła na niej niewielkie wrażenie. Labiryntem wewnętrznych korytarzy wiedziono
je przez puste komnaty, tak ciche, jak krypty grobowe, potem przez wielki hali, pełen równo
ustawionych szałasów, i w końcu doprowadzono do tej przerażającej świątyni.
Teraz czekali na tego, który tu władał.
Zelandra cicho jęknęła, obmacując swój pas. Luźno zwisające rzemienie przypominały, że
odcięta została jej srebrna szkatułka. Rosły kapitan o ptasich rysach trzymał szkatułkę w
dłoni. Obojętnie obserwował rozpacz Zelandry, przenosząc spojrzenie z jej bezsilnie
zaciskających się dłoni na szkatułkę, którą miał w ręku. Bezradna furia wrzała w piersi Neesy,
czuła, jakby jej serce miało pęknąć.
Od drzwi dał się słyszeć odgłos kroków. Tłum najemników rozstąpił się, pozwalając
zbliżyć się niskiej, odzianej na szaro postaci. Mężczyzna był niższy od Neesy i lekko
zgarbiony, a jego głowa kryła się pod kapturem. Obute w sandały stopy klapały żwawo po
gładkiej, kamiennej podłodze. Zatrzymawszy się przed kobietami, przyglądał się im przez
chwilę, po czym skrzyżował ramiona na swej wąskiej piersi.
— A! Zelandra! — dobiegł spod kaptura miękki głos. Miał w sobie tyleż litości, co
zachwytu. — Twoja wytrzymałość jest zaprawdę godna podziwu. Byłem głupi nie doceniając
cię. Lecz ty byłaś jeszcze głupsza nie doceniając mojego Szmaragdowego Lotosu.
Zelandra nie reagowała, patrzyła przed siebie nieobecnym wzrokiem, zjedna ręką
przyciśniętą do piersi, a drugą zaciskającą się bezcelowo na miejscu u pasa, gdzie zawsze
trzymała zawieszoną szkatułkę ze Szmaragdowym Lotosem.
— Ath — zawołał władczo czarnoksiężnik. — Uwolnij z więzów towarzyszkę damy i
przywiąż ją do ołtarza.
Żołnierz robił, co mu kazano — przekazał srebrną szkatułkę Zelandry swemu kompanowi i
wyjął klucz zza wypolerowanego napierśnika.
Przerażenie chwyciło Neesę za gardło i poczuła dreszcz paraliżujący jej ciało. Skuliła się,
zacisnęła zęby i wystawiła pięści do walki. Kapitan zatrzymał się, ale jego twarz nie
zdradzała żadnych uczuć.
— Hola, hola — powiedział łagodnie mężczyzna. — Nie bądź głupia. Wciąż możesz
przeżyć bez uszczerbku. Wszystko zależy od twojej pani. Jeśli będziesz się opierać, to
wszystko może się dla ciebie o wiele gorzej skończyć. Pomyśl, co może ci się tu przydarzyć,

jeśli mnie zezłościsz. Rusz wyobraźnią.
Neesa złagodniała nieco, gdy Ath zdejmował jej kajdany i ujmując pod pachy z łatwością
podniósł na ołtarz. Nie stawiała oporu, tylko zaciskała powieki, gdy on przywiązywał jej
rzemieniami nadgarstki i kostki do czarnych, metalowych pierścieni, umieszczonych w
każdym rogu ołtarza.
— Bardzo dobrze — powiedział mały mężczyzna, a potem dodał głośniej: — Teraz mnie
zostawcie. Bądźcie czujni. Te dwie mogą mieć jakichś przyjaciół. Hep–Kahl, daj mi jej
szkatułkę. Ath, ty możesz zostać.
Do uszu Neesy dotarły stłumione pomruki rozczarowania. Nerwy miała napięte i wszystkie
jej zmysły odbierały bodźce ze zdwojoną czujnością. Ołtarz dotykający jej pleców był
potwornie zimny. Uniosła głowę i zobaczyła żołnierzy wychodzących kolejno przez drzwi.
Ostatni obejrzał się na nie i odszedł zadumany.
— Ath, usuń damie knebel. Nie bój się. Jestem pewien, że w tej chwili nie jest zdolna do
czarów.
Neesa trzymała głowę nieco uniesioną, by obserwować, co się dzieje, choć mięśnie karku
zaczęły jej mocno drętwieć. Knebel z ust Zelandry został zdjęty, aczkolwiek ona wcale tego
nie zauważyła. Jej oczy były zamglone i wpatrywały się w pustkę. Wojownik cofnął się
niespokojnie w tył, z dłonią na rękojeści swego ciężkiego miecza.
Czarodziej uniósł dłonie i zdjął kaptur. Jego oblicze wywarło na Neesie okropne wrażenie.
Wypukłe czoło i cofnięta szczęka nie mogły powodować, żeby Ethram–Fal uznany był za
przystojnego mężczyznę, ale spustoszenie spowodowane używaniem Szmaragdowego Lotosu
przekształciło go w coś, co z trudem można by nazywać istotą ludzką. Kępki włosów
sterczały z jego pokrytej plamami głowy. Cerę miał wyblakłą koloru szarego, bardziej
pasującego do nieboszczyka. Całe ciało i twarz pokryła nieskończona liczba drobnych
zmarszczek, nadając mu wygląd poruszającej się mumii. Białka oczu świeciły bladą zielenią.
— A teraz, pani, mamy dużo spraw do omówienia.
Na jego słowa Zelandra była głucha. Stała jak lunatyczka, nie zwracając najmniejszej
uwagi na ponurą scenerię, która ją otaczała.
— Och, wiem, czego ci potrzeba — rzekł przymilnie Ethram–Fal. —Popatrz tutaj, pani. —
W obliczonym na pokaz geście wyciągnął srebrną szkatułkę w górę.
Wzrok Zelandry nagle się skupił, przywierając do połyskującej skrzyneczki.
— Kilka drobin powinno uczynić cię bardziej komunikatywną. — Otworzył szkatułkę i
trzymał ją tak, że czarodziejka mogła dojrzeć zawartość.
Zelandra wykonała niepewny, powłóczysty krok do przodu. Ręce zwisały jej bezwładnie.
— Tak, bardzo dobrze. Chcesz się poczuć lepiej, czyż nie? Zelandra wykonała z trudem
trzy kroki w kierunku Stygijczyka i na oślep wyciągnęła przed siebie ręce.
— Tak mało zostało — zadumał się Ethram–Fal. — Możesz tylko posmakować. —
Dwoma palcami nabrał odrobinę ciemnozielonego proszku, a potem wyciągnął rękę do Lady
Zelandry. — Będzie więcej, jeśli zdołamy osiągnąć porozumienie. Prawdę powiedziawszy
tyle, ile tylko zechcesz.
Czarodziej wstrzymał oddech, gdy Zelandra wykonała dalsze dwa kroki w jego stronę,
chwyciła jego nadgarstek obiema dłońmi i zaczęła zlizywać Szmaragdowy Lotos z jego
usłużnych palców.
Ethram–Fal odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się jak szatan z najgłębszych czeluści
piekieł.

XXXV

Komnata była kwadratowa, wyrąbana bezpośrednio w ścianie jaru i nie umeblowana.
Oczywiste było, że nie była zamieszkiwana, a być może nawet odwiedzana, od bardzo

długiego czasu. Mała, stwardniała smuga piasku, rozciągająca się na podłodze, narastała przez
wieki. W jednej ze ścian wykuty był pojedynczy portal. Burza na zewnątrz szalała z nie
słabnącą siłą, szorując framugę okna biczami z piasku.
Barbarzyńca i Khitajczyk tkwili po obu stronach okna, badając uważnie wzrokiem sytuację
dookoła. Jedynym dźwiękiem były głosy, wywoływane przez wichurę. Conan wyciągnął spod
płaszcza mały, skórzany plecak, otworzył go i wyjął bukłak z winem.
— Proszę. To nie jest najlepszy rocznik i trochę rozwodniony, ale założę się, że teraz nie
wzgardzisz nim — powiedział Cymmerianin z nieśmiałym wyrazem twarzy. Heng Shih wziął
bukłak do ręki. Pierwszy haust spłukiwał warstwę pyłu, którego nałykał się w podróży. Przy
drugim poczuł w ustach wspaniały aromat. Może wino nawet i było pośledniego gatunku, a
także rozwodnione, ale nie pamiętał, by kiedykolwiek jakiś napój tak mu smakował. Kiedy
już ugasili pragnienie, bukłak powędrował do plecaka i obaj ruszyli do drzwi.
Na zewnątrz komnaty znajdował się nie oświetlony korytarz, rozwidlający się na prawo i
lewo. Gdy oczy Conana przystosowały się do ciemności, zauważył, że puste otwory
wejściowe znajdowały się po obu stronach. Okazało się, że obie z tych komnat miały okna
wychodzące na fasadę, a komnaty były podobne do tej, przez którą dostali się do pałacu. Za
tymi komnatami korytarz skręcał do środka i zagłębiał się gdzieś w skale.
Conan wybrał drogę prawym korytarzem. Przeszli kawałek drogi, odgłosy burzy były
odległe i podobne do szelestu, a powietrze stało się gęściejsze i bardziej nieruchome.
Charakterystyczna woń starożytnego kurzu wypełniła ich nozdrza.
Korytarz ciągnął się w ciemności przez jakiś czas, a potem rozdzielał się jeszcze na trzy
części. W lewo biegł tak, jak dotychczas, bez żadnego światła, bez drzwi. Na prawo wiły się
w dół spiralne schody. Wzdłuż schodów na zakrzywionych ścianach odbijał się mglisty żółty
blask, delikatny jak opar.
Conan bez słowa wskazał kierunek, Khitajczyk przytaknął głową i obaj zaczęli skradać się
po schodach w dół. Conan szedł przodem, przywierając plecami do ściany, a miecz miał
wysunięty przed siebie. Schody prowadziły na drugi poziom, gdzie obaj mężczyźni zawahali
się, co dalej. Cymmerianin przykucnął i wychylił się na hali, ale wszędzie panowała ciemność
i cisza. Anemiczny blask dochodził z dołu. Wycofał się i zaczęli dalej schodzić po schodach.
Klatka schodowa kończyła się i otwierała na szeroki hali, wiodący na lewo i na prawo.
Pojedyncze światło, umieszczone we wnęce wyżłobionej w ścianie, łagodnym blaskiem
wypełniało długą komnatę. To nie była pochodnia. Światło nie przypominało niczego, co
Conan widywał do tej pory. Była to szklana kula wypełniona wodą, gałązkami jakiejś rośliny
i dawała spokojny, miły blask. Barbarzyńca nie miał czasu zastanawiać się dłużej nad jej
niezwykłością. Śmierć mogła czyhać w tych korytarzach na każdego, kto okazałby się
nieostrożny. Po prawej stronie hali rozciągał się na jakieś piętnaście kroków i kończył
następnym portalem. Lewa część miała podobną długość i wiodła do takiego samego portalu,
ale zakrytego kawałkiem surowej tkaniny. Nieśmiałe dźwięki dobiegające zza zasłony
odbijały się echem i poruszały nieznacznie zawieszony materiał.
Conan zaczął skradać się ku przesłoniętemu wejściu. Na kamiennej podłodze jego buty nie
wydawały najmniejszego dźwięku. Heng Shih zaczął się skradać o jakieś cztery kroki za nim,
lecz zamarł w bezruchu, gdy Cymmerianin nie odwracając się dał mu znak ręką, żeby się
zatrzymał.
Jakiś głos odezwał się po stygijsku, zaskakująco głośno w tej śmiertelnej ciszy. Conan i
Heng Shih stanęli pełni przerażenia, potem zasłona przy wejściu została szarpnięta, odsunięta
na bok i pojawiło się dwóch mężczyzn w błyszczących zbrojach. Za ich plecami jarzyły się
światła. Conan zastanawiał się przez ułamek sekundy, co mają zrobić. Teraz słychać było
więcej głosów dochodzących zza drzwi. Dwóch strażników, którzy wyszli pierwsi, stało teraz
z wytrzeszczonymi oczami w drzwiach. Cymmerianin rzucił się naprzód, porwał świetlistą
kulę z wnęki, odwrócił się i wpadł prosto na Heng Shih, który odruchowo cofnął się o krok.

— Biegnij, do cholery! — barbarzyńca wepchnął swego towarzysza z powrotem na
schody, a za nimi rozległy się alarmujące okrzyki.
Tupot butów na kamiennej posadzce odbijał się daleko echem. Conan przeskakiwał po trzy
stopnie, oddalając się od biegnącego z trudem Khitajczyka. Na drugiej kondygnacji zatrzymał
się i potoczył świetlaną kulą po ciemnym korytarzu wiodącym na północ. Żółtobiałe światło
zapłonęło niesamowicie, zalewając ściany niezwykłym blaskiem, jak czarodziejska
pochodnia. Conan bez namysłu przebiegł przez zaciemnioną drugą kondygnację i wbiegł na
trzecią, wpadając do mrocznego hallu z rozgałęziającymi się w trzy strony korytarzami.
Krzyki ścigających żołnierzy stawały się coraz głośniejsze. Heng Shih podążał za
Cymmerianinem i już razem wbiegli na teren trzeciej kondygnacji pałacu.
Przebiegli przez następne rozwidlenie, z lewej strony minęli otwór wejściowy, ale nie
zwolnili kroku. Zaraz natrafili na następne wejście, tym razem zasłonięte. Barbarzyńca
odsunął tkaninę na bok i machając mieczem w ciemności usiłował zapobiec
niespodziewanemu atakowi. Heng Shih wbiegł za nim przez otwór, tkanina opadła i obaj
stanęli przywarci plecami do ściany, po obu stronach drzwi, gotowi ściąć każdego, kto
chciałby tu wejść. Heng Shih tłumił swój przyśpieszony oddech, a serce cały czas waliło mu
jak młot.
Głosy i kroki żołnierzy dobiegały do nich raz bliżej, raz dalej, zanikając i zlewając się
razem. Heng Shih otarł brudnym rękawem kimona pot z czoła, a naprzeciw niego Conan stał
z jataganem w pogotowiu, tak naładowany energią, jak lampart prężący się do skoku.
Odgłosy pogoni ucichły. Niewidoczny w mroku Conan uśmiechnął się i opuścił swój
miecz. Stal zadzwoniła delikatnie o coś na ścianie. Conan obrócił się, sięgnął ręką i natrafił na
coś gładkiego we wnęce ściany. Gdy wziął, to i uniósł w górę, z wnętrza przedmiotu dobiegło
przyćmione pulsowanie światła. To była kula świetlna podobna do tej, którą porwał w hallu.
Woda w środku zamieszała się i światło stało się bardziej stabilne. Conan mocniej potrząsnął
szklaną kulą i cała komnata została oświetlona żółtym blaskiem.
Pierwsze, co zobaczył, to przyciśnięty do ściany Heng Shih, z mieczem w ręku i oczami
pełnymi niedowierzania. Khitajczyk zmarszczył czoło i wyciągnął rękę, jakby chciał
Conanowi wytrącić kulę świetlną.
— Spokojnie — Cymmerianin odstąpił od drzwi. — Oni ścigają światło, które z kulą
potoczyłem na drugim poziomie. Przy odrobinie naszego szczęścia pomyślą, że upuściliśmy
je i kryjemy się tam na dole. Być może nie są w stanie uwierzyć, że człowiek twojej tuszy
może biegać tak szybko i tak daleko uciec.
Heng Shih też opuścił swoją broń, lecz pozostawał zachmurzony, wyraźnie nie widząc nic
zabawnego w ich położeniu.
Kula w garści Conana ukazywała komnatę jako niesamowite połączenie czarnoksięskiej
pracowni i niezwykłej cieplarni. Barbarzyńca pociągnął nosem wchłaniając zapachy. Komora
pachniała bardziej jak przesieka w wilgotnej dżungli niż kamienna komnata w pustynnej
ruinie.
Pośrodku stało pojedyncze krzesło a pod ścianami wiele stołów, które zapełniały całą izbę.
Stoły miały różne rozmiary, a na każdym z nich znajdowały się zestawy dziwacznych
przyborów: stelaże z fiolkami pełnymi jakichś cieczy, zestawy metalowych tacek, na których
leżała wilgotna ziemia. Na jednym ze stołów stała skrzynka zrobiona z przeźroczystych,
szklanych płyt, oprawionych w brąz. W skrzynce tkwił okrągły krzew, gęsto pokryty
grubymi, czerwonawymi liśćmi. Wzdłuż jednej ściany stał długi stół, nakryty draperią z
grubego, czarnego aksamitu. Heng Shih zbliżył się do ciemnego całunu i czubkiem miecza
uniósł tkaninę. Nagle promień złotego światła poraził go w oczy. To tak jakby odsłonił samo
słońce pustyni. Stół był zastawiony glinianymi pojemnikami napełnionymi ziemią, a w nich
szereg zupełnie nieznanych roślin. Aksamitna zasłona leżała na ramie z cienkich metalowych
prętów, na której w równych odstępach, leżało kilka niezwykle jasnych, świetlistych kul.

Heng Shih opuścił z powrotem aksamit i złociste światło nagle ściemniało, jak słońce
chowające się za chmurę. Odwrócił się, żeby zobaczyć, co robi Conan. Cymmerianin stał
obok małego stolika, na którym położył świetlną kulę. Gestem wskazał czarny i pusty otwór
wejściowy po drugiej stronie pokoju. — Zabawiliśmy tu już dość długo.
Wyjście prowadziło na jeszcze jeden ciemny i opustoszały hali. Conan trzymał kulę
świetlną zasłoniętą płaszczem, tak że tylko przyćmiony blask oświetlał im drogę. Skręcili,
zagłębiając się jeszcze bardziej w kamienne wnętrze pałacu. Cisza była przytłaczająca i
ciężka jak ołów.
Przed nimi hali kończył się wysokim łukiem, niepodobnym do niczego, co widzieli
dotychczas. Conan zatrzymał się i wyciągnął zza pasa jedwabną koszulę, której używał jako
maski podczas burzy. Owinął nią świetlistą kulą i umieścił przy ścianie. Łagodne promienie
przeświecały przez jedwab nieśmiało. Heng Shih zaczął niecierpliwić się i jego
zdenerwowanie zastanowiło Conana.
— Chodź — powiedział spokojnie Cymmerianin. — Ta komnata jest inna.
Przeszli w jeszcze głębszą ciemność. Kamienna podłoga kończyła się pod łukiem. W
okrągłej komnacie nie było podłogi z kamienia, tylko okrągły balkon wykonany z matowego,
czarnego metalu. Biegł po obwodzie komnaty, okrążając otwarty szyb o głębokości nie do
przewidzenia.
Heng Shih bezgłośnie wszedł za Conanem do dziwnej komnaty. Zatrzymali się obaj przy
metalowym balkonie, wytężając oczy w ciemności, próbując coś dojrzeć. Conan położył dłoń
na barierce i powiedział stłumionym szeptem.
— Możemy dojść do innych drzwi po drugiej stronie. Ale co to za zapach?
Heng Snih bezradnie wzruszył ramionami. Wytrzeszczał oczy i zdawało mu się, że widzi
jakąś ciemniejszą plamę na gładkim tle, które musiało być przeciwległą ścianą. To było
prawdopodobne, że odgałęzienia balkonu spotykają się w miejscu, gdzie są drzwi takie same
jak te, którymi weszli, ale tak naprawdę niczego nie mógł dostrzec. Za to Cymmerianin miał
niesamowity wzrok. Za chwilę Khitajczyk również poczuł dziwny zapach.
Balkon był szeroki jedynie na tyle, że obaj mogli nim iść ramię w ramię. W środku
znajdowała się studnia absolutnej ciemności, skąd unosiła się mdła woń, przypominająca
zwietrzałe perfumy. Heng Shih czuł, że ta słodycz zapachu jest efektem rozkładu czegoś.
Bardzo chciał przekazać swoje odczucia i wątpliwości w języku migowym, ale wiedział, że
Conan go nie zrozumie.
Barbarzyńca stał wyprostowany na skraju balkonu, a wszystkie jego zmysły były skupione
na ciemności przed nimi. Nagle jego czujność jeszcze bardziej się wzmogła. W tej komnacie
coś bardzo go zaniepokoiło. Heng Shih patrzył na Conana przerażony, widząc poruszenie
Cymmerianina i nie rozumiejąc przyczyny. Khitajczyk położył dłoń na rękojeści swego
jatagana.
Conan gwałtownie dobył swego miecza, ze świstem rozcinając powietrze.
— Żołnierze! Kilku idzie do tamtych drzwi.
Heng Shih dobył miecza i w napięciu wpatrywał się w ciemność. Przez chwilę stał tak,
chłonąc otaczającą ciemność wszystkimi zmysłami. Nikły blask oświetlał przeciwległy łuk,
ukazując niewyraźnie rozmiary komnaty. Do jego uszu dotarło szuranie butów po kamieniu.
Wyciągnął drewnianą pałkę zza swego pasa i spojrzał na Conana. Cymmerianin odrzucił
zawadiacko głowę i wyszczerzył zęby jak wilk.
— Najlepszy moment, by przechylić szalę na naszą korzyść. Tu możemy ich wyłuskać
pojedynczo. Jesteś gotów?
Khitajczyk przytaknął głową i skierował się na prawą stronę balkonu. Conan ruszył na
lewą. Poruszali się powoli z bronią w pogotowiu. Łuk naprzeciwko wypełnił się nagle
światłem i uzbrojonymi ludźmi.
— Są tutaj!

Świecące szklane kule wsunęły się w ciemność komnaty i dwunastu uzbrojonych
Stygijczyków weszło na balkon. Jednocześnie wyciągnęli miecze i bez niczyjego rozkazu
rozdzielili się na dwie grupy. Poruszali się jak zawodowi wojownicy, którzy długo razem
ćwiczyli.
Conan zaklął cicho pod nosem. Żołnierzy było zbyt wielu i byli zbyt dobrzy. Balkon
wymuszał, by Stygijczycy posuwali się gęsiego. Ostatni w szeregu trzymał w górze świetlistą
kulę, tak że towarzysze mieli dobrą widoczność.
— Intruzi! — krzyknął niosący światło po stronie, gdzie był Heng Shih. — Rzućcie broń, a
zostaniecie oszczędzeni!
Odpowiedzią Conana była szarża na pierwszego przeciwnika. Barbarzyński okrzyk bojowy
rozbrzmiał pod sklepieniem komnaty, gdy Conan błyskawicznie rzucił się naprzód i ze
straszliwą szybkością uderzył na przeciwnika. Stygijski najemnik był tak zaskoczony, że
odskoczył wpadając na żołnierza idącego za nim. Z całą siłą swych ramion Conan zadał
jataganem cios zza głowy. Szybkość działania zniweczyła wszelkie próby obrony. Stygijczyk
padł do tyłu, pomiędzy swych kompanów z przeciętym stalowym hełmem i rozłupaną
czaszką. Drugi najemnik ominął leżące ciało, ręką chwytając poręcz balkonu. Robiąc krok
naprzód, Conan cofnął swój miecz. Klinga zaraz powróciła i barbarzyńca szybkim zamachem
przeciął pierś nieporadnie zasłaniającego się żołnierza, który natychmiast stracił równowagę.
Impet ciosu uniósł mężczyznę w górę i przerzucił nad poręczą balkonu w strumieniach krwi
młócącego w powietrzu kończynami.
— No chodźcie, psy! — zaryczał barbarzyńca. W jego żyłach zakipiała krew w bojowym
szale dzikich berserków. Parł naprzód z tak nieopanowaną furią, że znacznie przeważający
liczebnie przeciwnicy odruchowo cofnęli się, jakby szykowali do odwrotu.
Po drugiej stronie Heng Shih wprawnie posługiwał się pałką. Gdy stawiający mu czoło
najemnik odparował cios, Khitajczyk smagnął jataganem z taką siłą, że głowa mężczyzny
odskoczyła od tułowia i odbiła się od stropu. Ciało opadło jak porzucony bukłak, wylewający
potok karmazynowego wina. Następny Stygijczyk rzucił się naprzód, tylko po to, by otrzymać
cięcie w brzuch i paść bez czucia.
Conan tego nie widział, bo następny przeciwnik był wojownikiem o większej biegłości w
sztuce walki. Wzywając imię Seta i Bubastis, żołnierz wymieniał ciosy z Cymmerianinem.
Walczyli nad leżącym ciałem pierwszej ofiary Conana. Barbarzyńca poślizgnął się na metalu
zalanym krwią, a Stygijczyk natarł mocniej i jego cios dotarł do żeber Conana przez załatany
fragment kolczugi. Conan syknął z bólu i w zdwojonej złości przyłożył czubek miecza do szyi
przeciwnika i wbił mu go w gardło. Nieszczęsny Stygijczyk zatoczył się do tyłu z dzikim
okrzykiem, ale zdążył jeszcze wyrwać jatagan z dłoni Conana, zanim spadł głową w dół przez
poręcz i zniknął w przepaści.
Gdy Cymmerianin zobaczył, jak umyka jego miecz, natychmiast wyjął sztylet. Czwarty
najemnik wydał okrzyk triumfu widząc, że barbarzyńca jest rozbrojony. Okrzyk zamarł mu na
ustach, gdy Conan zanurkował głową naprzód w stronę nadciągających nieprzyjaciół, waląc
własnym ciałem w pierwszego Stygijczyka i przewracając resztę żołnierzy, którzy powaleni
nie mogli się pozbierać. Conan poderwał się na nogi, wyszarpując sztylet z brzucha czwartego
swego przeciwnika. Piąty padł na kolana, ale niespodzianie opuścił swój kord na głowę
Cymmerianina. Skórzany hełm ochronił czaszkę, ale nie zdołał uchronić skóry na głowie
przed skaleczeniem. Oszołomiony ciosem Conan zobaczył wszystkie gwiazdy, upadł do
przodu, kierując zaciśniętą pięść w twarz napastnika. Cios spadł z miażdżącą siłą i mężczyzna
upadł ze złamaną szczęką na wznak.
Jedyny przeciwnik, jaki pozostał, pozbierał się i odwrócił do ucieczki. Rzuciwszy się przed
siebie Cymmerianin złapał kostkę uciekiniera, natrafiając na pasek jego sandała. Z okrzykiem
przerażenia mężczyzna szarpnął nogą, za wszelką cenę chcąc umknąć barbarzyńcy.
Stygijczyk wyrwał się, ale z impetem trafił na poręcz, wywinął kozła przelatując w powietrzu

i runął w dół z przeraźliwym wyciem. Z dołu rozległy się, przytłumione trzaski, tak jakby
mężczyzna spadł na suche zarośla.
Conan podniósł porzucony kord i chwyciwszy ręką poręcz, powoli podciągnął się do
pozycji pionowej. Świszczący oddech wydobywał mu się z gardła, a pot spływał po twarzy i
ramionach. Spojrzał na drugą stronę studni, by zorientować się jak radzi sobie Heng Shih.
Khitajczyk stał w rozkroku, oburącz trzymał rękojeść jatagana, którego czubek uwięziony
był w kręgosłupie ostatniego napastnika. Ciało najemnika zwisało bezwładnie jak nadziany
łachman. Heng Shih dźwignął ciało w górę i z potężnym rozmachem cisnął je do jamy.
Żołnierze, zanim włączyli się do walki, położyli świetliste kule na balkonie. Teraz
wszystko oświetlone było niesamowicie jasnym blaskiem. Cymmerianin odsłonił zęby
próbując uśmiechnąć się. Przeciągał dłonią po czole i ścierał krew, sączącą się z rany na
głowie.
— Na Croma i Ymira, to była równie porywająca bijatyka jak wtedy, gdy…
Przerwał mu straszliwy wrzask wydobywający się z szybu. Pojedynczy dziki krzyk
świadczył o nieopisanej męce. Włosy stanęły Conanowi dęba na głowie. Cofnął się od brzegu
balkonu, przyciskając plecy do chłodnej kamiennej ściany. Wrzask narastał w nieludzkie
wycie i nagle się urwał. Zaraz inny dźwięk napłynął z głębi szybu. Delikatny szelest powoli
stawał się coraz głośniejszy, aż zmienił się w szorstkie skrobanie, tak jakby ściany drapane
były tysiącem stalowych ostrzy.
Conan rzucił okiem na Heng Shih i zobaczył, że Khitajczyk ostrożnie przesuwa się ku
łukowi, przez który nadciągnęli żołnierze. Cymmerianin również ruszył w tym kierunku.
Przyśpieszył kroku, gdy dźwięki ze studni stały się głośniejsze i coraz bliższe.
Coś wznosiło się z szybu. Poruszało się coraz szybciej, drapiąc ściany wokół siebie, aż
wystrzeliło nad balkon. Przypominało to rozkołysane drzewo, które w ciemności miotało
czarne gałęzie w górę, aż zatrzeszczały o kopułę sklepienia. Tam trwało chwilę w bezruchu,
zawieszone, splątane jak tajemnicza wieżyca szeleszczącej ciemności. Nagle opadło w dół, ku
nim.
— Na Croma! — wyrwało się z gardła barbarzyńcy, który biegiem ruszył do drzwi
wpadając na Heng Shih. Khitajczyk również ruszył do ucieczki. Ratując się gnali ciemnym
korytarzem, a za nimi podążał rozdzierający krzyk człowieka, któremu w walce Conan złamał
szczękę. Krzyk trwał krótko, a potem usłyszeli jeszcze dziwny przeraźliwy szmer. To sunął
po ziemi żądny dalszej krwi Szmaragdowy Lotos ścigający swój łup.

XXXVI

Kiedyś, gdy Zelandra była dwunastoletnią dziewczynką, nabawiła się wysokiej gorączki,
która zagrażała poważnie jej życiu. Gdy nastąpił kryzys choroby, a jej młode ciało było
osłabione dreszczami i maligną, rodzice owinęli ją w wełniane koce i ułożyli na balkonie z
widokiem na tereny ich posiadłości. Zostawili ją tam, by dochodziła do zdrowia.
Siła młodości oraz potężne vendhyańskie leki, które jej dawali, stopniowo zwalczyły
chorobę. Gdy doszła do siebie, czuła się tak, jakby wydostała się z długiego, krętego tunelu
poplątanych snów. Wydarzenia minionych dni rozmazywały się w fantastyczną plątaninę
niewyraźnych impresji i nie bardzo zdawała sobie sprawę, gdzie była i jak się tam znalazła.
Miała tylko silne wrażenie, że jest jej dobrze, że w końcu wydobrzała i siedzi bezpiecznie w
swym domu.
Teraz Zelandra na nowo zaznała tego samego uczucia, a jej pomieszana jaźń wierzyła, że
ma znowu dwanaście lat i że powróciła na tamten balkon w rodzinnym domu. Przemożna
chęć wydostania się z labiryntu nierzeczywistych wydarzeń była taka sama, jak wtedy.
Zelandra zwilżyła językiem suche wargi i otworzyła usta, by wezwać swą matkę, ale
stwierdziła, że nie może wydobyć z siebie głosu. Gdy zaczęła odzyskiwać wyrazistość

widzenia, usłyszała, że ktoś do niej mówi i że ona zna ten głos.
Był to głos, którego nienawidziła. Niepokój rósł w niej, dopóki z całą jasnością nie nabrała
pewności, że teraz nie znajduje się w domu, na balkonie.
Czarodziejka przyglądała się swoim stopom i ze zdziwieniem spostrzegła, że jej najlepsze
buty do konnej jazdy są w opłakanym stanie. Nie mogła sobie przypomnieć, dlaczego są tak
sponiewierane i brudne. Nienawistny głos monotonnie przemawiał dalej w ten tak irytujący
dla niej sposób, choć sam w sobie mógł uchodzić za głos miły. Zelandra spojrzała w górę, by
zobaczyć, kto to mówi.
— Z powrotem jesteś z nami? Tak, wierzę, że tak. To wielki zaszczyt i przyjemność gościć
cię, Lady Zelandro. Przede wszystkim musisz mi jednak powiedzieć, jak ci się udało tak
powoli i rozważnie zużywać mój lotos? Shakar, nędzny głupiec, umarł w dwa dni po zużyciu
całego zapasu. Jak to się stało, że po tak długim czasie tobie jeszcze trochę zostało?
Zelandra stała wyprostowana i dotykała dłonią swych potarganych włosów. Teraz już
wiedziała, gdzie się znajduje, choć dalej nie rozumiała, jak i kiedy tu przybyła. Milcząc
rozglądała się powoli i ostrożnie po olbrzymiej komnacie. Widziała już wyraźnie swych
prześladowców, czarny posąg i związaną Neesę. Jej oczy przez chwilę spotkały się ze
wzrokiem sługi, potem Zelandra przeniosła wzrok dalej. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy
po raz ostatni widziała Heng Shih i Cymmerianina. Była ciekawa, czy jeszcze żyją. Ponownie
otworzyła usta, a gdy wydobyła z siebie głos, to przypominał on skrzypienie zardzewiałych
zawiasów.
— Widać Shakar nie uważał twego lotosu za truciznę, jaką on w istocie jest. Albo też
wziął zbyt dużo naraz i nie był w stanie zmniejszać sobie dawki. Ja poczułam żądzę od
samego początku i natychmiast zaczęłam z nią walczyć. Moc, jaką dawał mi narkotyk,
wykorzystywałam do wzmocnienia swego oporu. Mógłbyś zrobić tak samo.
— Ach — Ethram–Fal uśmiechnął się na trafność jej odpowiedzi. Jego cienkie wargi w
obmierzłym uśmiechu odsłoniły pozieleniałe zęby, co nadało jego twarzy wygląd
wyszczerzonej czaszki.
— Dobra robota, moja pani. Mały triumf zręczności i determinacji. Ale na razie jesteś
tutaj, o kilka godzin od śmierci w męczarniach mimo jakichkolwiek wysiłków. To wygląda
dość niesprawiedliwie, nieprawdaż? Może nadszedł czas potargować się?
— Potargować? — Zelandra zatrzepotała rzęsami i położyła lewą dłoń na czole. Musiała
zyskać na czasie, zarówno po to, by przypomnieć sobie jak najwięcej z tego, jak się tu
znalazła, jak i po to, by zaplanować jakiś sposób działania, choćby samobójczy. Udając
większą słabość niż naprawdę czuła, czarodziejka zamknęła oczy i pomasowała czoło.
— Tak, oczywiście — powiedział Ethram–Fal z nie ukrywaną niecierpliwością. — Musisz
pamiętać…
— Ty byłeś Eldredem Kupcem?
— Tak, tak, myślałem, że wszystko zrozumiałaś. Przybyłem do ciebie i Shakara z Keshanu
w tamtym przebraniu, żeby sprawdzić na was działanie mojego lotosu.
— Zaklęcie hipnotyzmu?
— Ha! Nie bardzo! — czarodziej nadął się jak napuszony wróbel. — Nic prostszego i
łatwiejszego do dokonania. To był stuprocentowy czar, iluzja idealna dla każdego, kto mógł
na nią patrzeć. Spójrz!
Na oczach Zelandry drobne ciało Ethrama–Fala zaczęło migotać jak pustynny miraż.
Obraz szybko się rozmazał, a potem wyostrzył, ukazując zadziwiającą zmianę. Tam, gdzie
był karłowaty Stygijczyk w poplamionych szatach, teraz stał zażywny i dostojny Shemita,
odziany w eleganckie jedwabne szaty zamożnego kupca. Jego czarny zarost przysłaniał
szeroki uśmiech. Obraz drgnął i z powrotem był tam Ethram–Fal, wyszczerzając się w równie
szerokim uśmiechu.
— Widziałaś? Taka maskarada to teraz dla mnie nic wielkiego.

— Ale czas, przygotowania… — udawała Zelandra obłudnie, że nie rozumie do końca,
szukając w sobie resztek czarodziejskiej siły. Była załamana swoją słabością. Odrobina
Szmaragdowego Lotosu podana jej przez Ethrama–Fala podziałała swą mocą prawie
wyłącznie na przywrócenie jej świadomości. Potężne zaklęcie ofensywne nie wchodziło w
rachubę. Musiała wymyślić jakąś prostą taktykę obronną, która zarówno zajmie uwagę
prześladowców, jak i da jej odpowiednią ilość czasu na uwolnienie Neesy, a potem ucieczkę.
Jej umysł pracował gorączkowo, bo poczuła, że siła uzyskana od lotosu słabnie z chwili na
chwilę.
— Rozczarowujesz mnie, pani. Albo używałaś mojego lotosu zbyt oszczędnie, by móc się
przekonać o jego prawdziwej mocy, albo też jesteś znacznie mniej spostrzegawcza, niż
myślałem. Takie czary są dla mnie dziecinną igraszką. Szmaragdowy Lotos tak wzmocnił
moje możliwości, że ośmielę się twierdzić, iż przewyższam każdą z tych aroganckich,
krótkowzrocznych świń z Czarnego Kręgu.
Zelandra rozszerzyła oczy i spojrzała z udanym zdziwieniem.
— Aż tak potężny? — wyszeptała. Widoczne gołym okiem jej przerażenie i zdumienie
zadowoliło Ethrama–Fala. Rozpierała go duma, więc jeszcze bardziej piskliwym głosem
kontynuował. Zelandra zdecydowała, że użyje prostego zaklęcia powodującego ślepotę, ale
nie mogła przypomnieć sobie dokładnie formuły.
— A jakże! Czy znasz czar zwany Ręką Yimshy? To proste narzędzie, które może być
używane przez każdego ucznia o średnim talencie do unoszenia i przemieszczania
przedmiotów. To doskonały sprawdzian umiejętności czarodzieja. Czytałem, że twórcy
potrafili użyć go jako oręża oraz doszły mnie słuchy, że Thoth–Amon zastosował ten rodzaj
czaru do budowy pałacu w Oazie Khajar. Posłuchaj uważnie, Zelandro, ja już nawet nie
potrzebuję go wypowiadać. On jest stale we mnie. I używałem go do zabijania. Jak dotąd, nic
nie wskazuje na to, że istnieje jakaś granica mocy Szmaragdowego Lotosu. Im bardziej się
nim nasycam, tym potężniejszy się staję. Jeśli przyłączysz się do mnie, pani, cała opisana
przeze mnie moc, i jeszcze więcej, mogą być też twoje. Czy rozumiesz, czym jest to, co ci
oferuję? — Stygijczyk wychylił się do przodu i uniósł błagalnie dłonie, a jego kaprawe oczy
świeciły zielono jak u kota. — Możemy stać się jak bogowie!
Zelandra wyciągnęła przed siebie obie ręce, jakby zamierzała go odepchnąć. Cienkie
pasemka szarego dymu owijały się wokół jej bladych ramion.
— Tieranog Dar Andurra! — wydobyła z siebie głos, który był jak chłośnięcie biczem.
Nagle poczuła się wolna od wszelkiego znużenia. Niesamowite smugi zdawały się nie
rozprzestrzeniać poza jej ramiona, ale powietrze niespodzianie zapełniły wijące się macki
mgły. Ethram–Fal krzyknął wstrząśnięty, gdy czubki języków dymu, jak dobrze wytresowane
kobry, zbliżyły się do jego oczu. Ath potykając się niezbornie i krzycząc osłaniał dłońmi
twarz. Zelandra trzymała wyciągnięte ręce, a jej palce poruszały się, jakby rozmawiała w
języku migowym z Heng Shih. Neesa zaczęła szarpać swoje więzy.
Ethram–Fal zaczął szybko wycofywać się, robiąc uniki przed pasmami dymu. Mamrotał
jednocześnie pod nosem jakieś sylaby. Pod nijakim obliczem czarnego sfinksa, oparta
plecami o ołtarz między jego łapami, Zelandra zmagała się ze swą nie odzyskaną do końca
pamięcią, próbując oślepić swego prześladowcę, zanim on nie pozbiera się do kupy, a ona nie
straci sił.
Ethram–Fal, zmuszony wycofywać się, stał teraz nieruchomo przed jednymi z licznych
drzwi świątyni. Przestał na moment wymykać się dymnym mackom Zelandry. Tłoczyły się
one do jego spokojnej twarzy. Z hallu za jego plecami dochodziły stłumione okrzyki i odgłosy
zmagania, jeszcze odległe, ale wciąż przybliżające się. Stygijski czarodziej nie miał teraz na
to czasu. Czuł, że się odpręża, ręce zwisały mu miękko po bokach, a komnata zaczęła
wypełniać się dźwiękami wściekłej wichury. Nikłe czary, które miały oślepić Ethrama–Fala,
chłostane były i rozrywane na strzępy przez burzę, której właściwie nikt w tej komnacie nie

odczuwał. Zelandra bezradnie obserwowała, jak jej rozpaczliwa próba odzyskania wolności
rozpada się wniwecz od zawieruchy, która nawet nie była zdolna potargać jej włosów.
— Sprytnie! — zawył Ethram–Fal. — Doprowadziłaś do tego, że nie doceniłem twej siły.
Składam hołd twej mocy, ale ta ostatnia zdrada jest już nie do zniesienia. Poczuj Rękę
Yimshy, moja pani!
Ostatnie szare pasma pocieniały i rozpłynęły się, jak krew rozpuszczona w wodzie, a Lady
Zelandra poczuła gigantyczną rękę otaczającą mocno jej tułów. Ucisk był błyskawiczny i
dokuczliwy, aż łzy napłynęły jej do oczu, a oddech zatrzymał się w ściśniętych płucach.
— Samaś sobie winna, Zelandro! Mogłaś dzielić świat ze mną. Ja, ja… — Stygijczyk
wyglądał, jakby nagle opanowało go nadmierne wzruszenie. Jego pomarszczona twarz
pociemniała, wykrzywiona nienawiścią i rozpaczą jednocześnie. — Do diabła z tobą!
Myślisz, że nie znajdę innej na twoje miejsce? Jesteś dla mnie niczym! Niczym!
Zelandra próbowała nabrać powietrza, ale poczuła, że jej stopy odrywają się od podłogi.
Została podniesiona w górę i zawisła na poziomie twarzy posągu, wysoko nad rozciągniętą
Neesą. Mimo potwornego bólu nie mogła oderwać wzroku od posągu, pełna obaw,
doszukując się czegoś w jego gładkiej i nieubłaganej twarzy.
— Danina! — krzyknął Ethram–Fal, a każda cząstka jego ciała niesamowicie drżała. —
Ofiara! — Potrząsnął pięścią, a w oddali, na drugim końcu komnaty ciało Zelandry zatrzęsło
się podobnie. Stygijczyk otwierał szeroko oczy, by nic nie uronić z widowiska, które sam
reżyserował.
W hallu za jego plecami ponownie rozległa się wrzawa. Gdy zamierzał odwrócić się,
otrzymał cios, który poderwał go w górę i cisnął o ścianę. Uderzył czołem w kamień i
ogłuszony upadł na podłogę.
Neesa widziała, jak dwaj mężczyźni wpadli do pokoju. Pierwszy odepchnął Ethrama–Fala
na bok jedną ręką robiąc taki wymach, że karłowaty człowieczek został wyrzucony jak kukła i
odbił się od ściany. Serce zaczęło w niej żywiej bić, gdy dojrzała, że byli to Conan i Heng
Shih. Za chwilę Zelandra, uwolniona z Ręki Yimshy, opadła na nią całym ciężarem.
Ath wyszedł z cienia, zdecydowanym ruchem dobywając swój ciężki miecz. Ruszył prosto
na Conana, który potrząsnął swym zdobycznym kordem, i rzekł.
— Zmykaj, głupcze! Goni nas diabeł z piekła rodem!
Ath odpowiedział szybkim cięciem zza głowy, obliczonym na rozpłatanie czaszki
barbarzyńcy. Krótsza klinga Conana mignęła w powietrzu, by z głośnym szczękiem
odparować cios.
— Zajmę się tym psem — wrzasnął do Heng Shih. — Uwolnij dziewczynę!
Cymmerianin wyglądał teraz dokładnie jak pierwotny dziki człowiek. Jego potężne ciało
było całe pocętkowane zakrzepłą krwią. Rozmazana smuga krwi przecinała twarz, jak
makabryczne malowidło wojowników. Kolczuga była poszarpana i zaśniedziała. Zwisała w
strzępach na jego mocarnym torsie. Błękitne oczy płonęły mu jak wulkany, gdy nacierał na
kapitana najemników z ostateczną determinacją.
Gdy Ath gapił się na swego przeciwnika z coraz większą obawą, wtedy barbarzyńca
zaatakował. Skierował miecz do oczu Stygijczyka. Ath uniósł swój oręż i schwycił miecz
Conana pomiędzy klingę a jelec z szybkością, której trudno się było spodziewać po tak
zwalistej postaci. Wyćwiczonym ruchem kapitan Ethrama–Fala złamał miecz barbarzyńcy o
trzy palce powyżej rękojeści. Kawałek stali poszybował nad głowami walczących, uderzył o
kamienną podłogę i odbił się z brzękiem. Ath odskoczył do tyłu, aby móc swobodnie
zamachnąć się na swego prawie bezbronnego przeciwnika, ale Cymmerianin natychmiast
rzucił się naprzód. Ich ciała zderzyły się, a potem zwarły ze sobą przy chrzęście kolczug.
Conan poczuł oddech Atha, nienaturalnie słodki od liści kakao. Wzięli się za bary. W tak
bliskim uścisku Stygijczyk nie mógł zrobić użytku ze swego miecza. Barbarzyńca zdołał
oswobodzić rękę i złamany kord zatopić w gardle Atha. Następnie z całą siłą odepchnął

Stygijczyka od siebie. Porażony kapitan zatoczył się w tył i upadł na plecy. Jego własny
miecz zabrzęczał na podłodze. Conan, który jednym susem znalazł się przy nim, chwycił
zręcznie za rękojeść. Odwrócił się i skierował ku posągowi, zostawiając za sobą Atha
konającego na kamieniu.
Jatagan Heng Shih przeciął już sznury pętające Neesę i teraz stała wolna obok niego.
Masowała udo, w które uderzyło ją kolano Zelandry. Sama Zelandra znajdowała się w
objęciach krzepkiego Khitajczyka, a jej wiotkie ciało niknęło w jego potężnych ramionach.
Wtem dobiegły ich odległe, ale przeraźliwe wrzaski, odbijające się echem od kamieni.
Urwały się niemal w jednej chwili, a zaraz usłyszeli nieopisanie zgrzytliwy dźwięk.
— Na Croma! To podąża za nami! Uciekajcie, jeśli wam życie miłe!
— Nigdzie nie pójdziecie!
Wszystkie głowy zwróciły się ku drzwiom, w których stał chwiejąc się Ethram–Fal. Jedną
ręką trzymał się łuku portalu, drugą ocierał krew spływającą z czoła.
— Masz niezwykłe szczęście, Zelandro. Ale trzeba czegoś więcej niż bezinteresowne
wysiłki twoich niewolników, by uchronić cię przed moim gniewem. Nic się nie zmieniło.
Chcę…
Z instynktem godnym prawdziwego barbarzyńcy, Conan wybrał tę chwilę na zaatakowanie
nieprzyjaciela. Dziki, mrożący krew w żyłach okrzyk bojowy plemienia Cymmerianinów
poraził uszy obecnych.
Ethram–Fal uniósł broczącą krwią rękę w stronę Conana i wykonał gest, który go
powstrzymał. Gardłowy jęk wyrwał się z ust barbarzyńcy, gdy Ręka Yimshy zacisnęła się na
nim w czarodziejski sposób.
— Cała twoja nędzna siła fizyczna jest niczym — splunął Stygijczyk. — Zmiażdżę cię, jak
należy się robakowi, którym jesteś. — Jego dłoń zacisnęła się w pięść i Cymmerianin poczuł
się jak człowiek łamany kołem.
— Patrz uważnie, Zelandro! Taki los czeka również ciebie! — Pięść zaczęła się zamykać.
Conan poczuł się jakby był w splotach jakiegoś olbrzymiego i niewidzialnego pytona. Ból
otaczał jego naprężony tors, a czaszka pulsowała, zakłócając wzrok falującymi obłokami
czerni i szkarłatu. Płuca rozpaczliwie potrzebowały powietrza ściśnięte z nieludzką siłą. Pot
spływał po jego wykrzywionej twarzy i skapywał na piersi. Bardzo powoli uniósł ciężki
miecz Atha i wykonał chwiejny krok naprzód.
— Na litość Seta! — Ethram–Fal gapił się zdumiony i przerażony, gdy barbarzyńca z
trudem wykonał kolejny krok w jego stronę.
— Zdychaj, psie! Zdychaj! — wrzasnął czarodziej z całych sił zaciskając swą pięść. Skądś
z hallu dobiegał dziwny dźwięk, ale jego uwaga była skierowana na barbarzyńcę. Ten
człowiek był piekielnie trudny do zabicia.
Conan czuł, jakby szedł po dnie oceanu. Ucisk na wszystkie części ciała zagrażał jego
życiu. Był jak winne grona w prasie do wina. Jego miecz był teraz cięższy niż masyw górski,
a na szyi wystąpiły mu żyły, jak wijące się węże, ale wszystkie zmysły skupiły się na wrogu.
Bał się, że nie zdoła pokonać odległości, jaka ich ciągle dzieliła, ale nawet przez chwilę nie
zachwiał się w swym zamiarze walki. Gdy przesunął się do przodu o kolejny krok, w oczach
zupełnie mu pociemniało.
— Teraz! — wrzasnął stygijski czarodziej. — Teraz cię już mam!
W tym momencie Szmaragdowy Lotos wychylił się przez drzwi, jak powódź przez
pękniętą tamę. Wysoko w górę uniósł Ethrama–Fala, jak kroplę wody na fali przypływu.
Roślina wpychała swą masę w wąską szczelinę drzwi i przeciskała swe kolczaste i kwitnące
gałęzie do komnaty.
Czarodziej znalazł się całkowicie bezradny w objęciach falującego molocha. Krzyk
zaskoczenia zmienił się we wrzask, gdy ciernie, jak czarne sztylety, zaczęły przebijać jego
szamoczące się ciało.

Czarodziejski uścisk Ethrama–Fala przestał już działać na Conana. Barbarzyńca zachwiał
się, spojrzał w górę na roślinnego kolosa i rzucił na oślep do ucieczki.
Heng Shih, Neesa i Zelandra otrząsnęli się z przerażenia, które do tej pory paraliżowało im
jakiekolwiek ruchy. Khitajczyk chwycił oszołomioną Zelandrę i pociągnął ku najbliższym
drzwiom. Neesa podążyła za nimi, odwracając się tyłem do potwora wlewającego się do
świątyni. Heng Shih ruszył na pomoc Conanowi, który niesamowicie zmaltretowany,
potykając się przybiegł do niego. Mocnym uderzeniem miecza ściął nadciągającą gałąź
Szmaragdowego Lotosu, cały czas łaknącą krwi. Jednak nie zatrzymało to olbrzymiej masy
wampirycznego grzyba. Zniżyła się do Khitajczyka z wyjącym jak zdychający pies
Ethramem–Falem, wciąż przybitym do nabrzmiałego cielska rośliny. Kolczaste macki
ozdobione girlandami jasnozielonych kwiatów pełzły przez ołtarz czarnego sfinksa.
Conan w drzwiach zobaczył kobiety uciekające w bezpieczne miejsce. Potem, obróciwszy
się do tyłu, dostrzegł Heng Shih biegnącego wprost ku niemu z piętrzącą się masą lotosu za
swymi plecami.
— Szybciej! — ryknął Cymmerianin, wywijając ciężkim mieczem Atha ręką, która wciąż
jeszcze bolała go od okrutnego uścisku czaru Ethrama–Fala. Khitajczyk wbiegł jak strzała w
drzwi, a Conan podążył za nim. Szmaragdowy Lotos uderzył w ścianę wokół drzwi z
dźwiękiem przypominającym piorun przedzierający się przez leśny gąszcz. Podobne do
macek gałęzie węszyły, poszukując ciepła ciała i krwi.
Conan i Heng Shih biegli ciemnym hallem, ścigając cienie Zelandry i Neesy, które
skierowały się ku niewyraźnemu i odległemu światłu. Lotos przecisnął się przez drzwi i lazł
dalej za nimi. Jego nażarte krwią cielsko całkowicie wypełniało przejście. Tysiące kolców i
czubków gałązek szukało zdobyczy na kamiennych ścianach, podłodze i suficie, z
przerażającą szybkością ciągnąc za sobą odwłok. Ethram–Fal, wciśnięty do cielska lotosu, wił
się w swym ciernistym więzieniu i wykrzykiwał modły do Seta.
Czwórka uciekających skręciła za róg i uciekała teraz długim prostym hałlem. Przed nimi
majaczył blady łuk. Neesa poczuła świeże powietrze i wybiegła z Pałacu Cetrissa. Nagle było
nad nią ciemne niebo, a pod stopami szereg kamiennych stopni. Skoczyła naprzód i
wylądowała na dziedzińcu, gdzie dwóch zaskoczonych strażników gwałtownie poderwało się
na nogi.
Conan czuł, jak krew huczy mu w skroniach i jak jego mocno nadwerężone ciało nie jest
tak sprawne, jak zazwyczaj. Wspinaczka do pałacu oraz pościg i bitwa ze strażami
wyczerpałyby każdego człowieka. Zmagania z dręczącą Ręką Yimshy, wyczarowaną przez
Ethrama–Fala, nadszarpnęły jego żelazną odporność do ostatnich granic. Jego muskularne
nogi drżały ze znużenia, a oddychanie wypełniało płomieniem jego pierś. Przed sobą widział
biegnącego Heng Shih, którego sylwetka zamazywała się w zmęczonych oczach. Podłoga
zdawała kołysać się pod stopami jak pokład statku w czasie sztormu. Stracił równowagę,
uderzył boleśnie ramieniem o ścianę, ale odbił się i biegł dalej z dziką zaciętością. Za plecami
barbarzyńcy coraz bliższe było chrobotanie lotosu oraz okrutne krzyki Ethrama–Fala.
Conan jak pocisk wypadł na zewnątrz Pałacu Cetrissa. Gdy trafił na stopnie, potknął się i
dał nura na dziedziniec. Jego ciało z impetem uderzyło w wypolerowane kamienie, poturlało
się do przodu i legło bez ruchu. Szmaragdowy Lotos pełzał dalej przez portal na dziedziniec.
Conan usłyszał stłumione wrzaski i krzyki. Przez chwilę stal zadźwięczała o stal, a potem
kobiecy głos zagłuszył to wszystko. — Przestańcie, idioci! Demon pożarł waszego pana!
Conan rzucił spojrzenie przez ramię i ujrzał wijącą się masę Szmaragdowego Lotosu
ześlizgującą się po stopniach pałacowych schodów. Wyczerpany Cymmerianin powlókł się
naprzód, niepewnie ślizgając się po gładkim kamieniu.
Przez kwitnące gałęzie uwięziony Ethram–Fal obserwował postać barbarzyńcy. Gdy
Stygijczyk próbował rzucić ostatnią klątwę na swego wroga, z ust czarodzieja wyrósł wielki
zielony kwiat urywając dźwięk i oddech na zawsze. Teraz z jego zwłok wyrastały kolejne

kwiaty.
Conan szarpnął się naprzód i ciężko opadł na pierś, zanurzając ręce w szary popiół
ogniska. Macał desperacko, gdy lotos wznosił się nad nim jak fala przypływu, ze swymi
śmiercionośnymi kolcami, zielonymi kwiatami i chłoszczącymi gałęziami. Pierwsze
rozgałęzienia opadły na jego nogi. Cymmerianin gołą dłonią pochwycił z ogniska kawałek
rozżarzonego węgla i z dzikim wyciem cisnął w cielsko Szmaragdowego Lotosu.
Efekt był natychmiastowy. Szkarłatne języki ognia wybuchły wokół ciśniętego węgielka.
To było tak, jakby podpalił martwy i wysuszony świerk. Szmaragdowy Lotos zwinął się w
konwulsyjnym skurczu, odsuwając się od barbarzyńcy i podciągając z powrotem na schody
pałacu. Szkarłatne źródło ognia przylgnęło do gałęzi i rozrastało się ogarniając i przenikając
całą zagmatwaną postać rośliny. Ogień płonął trzaskając i sycząc. Przez chwilę wnętrze
stwora zapłonęło mocniej i na tle jasnego, czerwonopomarańczowego światła zarysowały się
sylwetki ciał jego ofiar. Lotos wycofał się do pałacu, jak wąż uciekający w głąb swej nory.
Jego blask niknął w głębi.
Conan z Cymmerii leżał podpierając się jednym łokciem i obserwując agonię
Szmaragdowego Lotosu. Z wnętrza Pałacu Cetrissa dobiegały trzaski i huki, gdy demoniczna
roślina kończyła nienaturalny żywot wewnątrz jaskini swego twórcy.
Potem wszystko uciszyło się.
Burza piaskowa minęła pozostawiając za sobą wymiecione z chmur czyste nocne niebo.
Neesa uklękła przy barbarzyńcy, położyła delikatną dłoń na jego ramieniu, a on próbował się
podnieść. Heng Shih przykuśtykał bliżej, używając jatagana jako laski. W przyjacielskim
geście również położył rękę na ramieniu Conana.
— Leż spokojnie — wyszeptała Neesa. — Musisz odpocząć.
— Nie — opierał się Cymmerianin. — Chcę wstać.
Stanął na szeroko rozstawionych nogach. Nocny wiatr chłodził jego poparzoną dłoń i
odwiewał włosy z jego umazanej krwią twarzy. Spojrzał na dziedziniec, gdzie stało dwóch
stygijskich wartowników. Milcząc, ściskali w dłoniach swoje miecze. Za chwilę bez słowa
podeszli do Conana i złożyli swoją broń u jego stóp.

ZAKOŃCZENIE

Conan odrzucił za siebie do połowy opróżnioną butelkę rozwodnionego wina, owinął się
płaszczem, oparł o ścianę wąwozu i natychmiast zasnął. Heng Shih poszedł w ślady
barbarzyńcy. Neesa i Zelandra rozmawiały ściszonymi głosami, rzucając podejrzliwe
spojrzenia na dwóch ocalałych najemników Ethrama–Fala. Siedzieli wyraźnie przygnębieni.
Po śmierci czarownika i swych towarzyszy, obaj nie widzieli większych powodów do waśni z
najeźdźcami. Siedzieli po przeciwnej stronie jaru i czuwając czekali na ranek i swoje
przeznaczenie.
Po pewnym czasie wyczerpana Neesa zapadła w sen, a Lady Zelandra, nie okazywała
żadnych oznak znużenia. Patrzyła wprost przed siebie wcale nie na stygijskich żołnierzy, ale
jej wzrok sprawił, że najemnicy kulili się i czuli nieswojo. Patrzyła w swoją przyszłość i
niecierpliwie oczekiwała brzasku. Gdy tylko słońce spędziło z nieba gwiazdy, pierwsza
znalazła się w Pałacu Cetrissa.
Conan zbudził się, przeciągnął potężnie, potrząsnął Heng Shih i ruszył za Zelandrą. Przed
wejściem do pałacu rzucił spojrzenie na stygijskich jeńców. Słońce wznosiło się powolnie i
jego nie do powstrzymania złote promienie padły na dziedziniec.
Wnętrze Pałacu Cetrissa było zdemolowane przez agonalne drgawki płonącego
Szmaragdowego Lotosu. Większość ze świetlnych kul została wyrwana z wnęk i zmiażdżona.
Conan wziął jedną z niewielu ocalałych i użył do oświetlenia drogi. Szałasy w Wielkiej
Komorze były popalonymi drzazgami, pracownie i prywatne komnaty Ethrama–Fala

wyglądały, jakby przeszedł przez nie ognisty podmuch prosto z piekieł, wszystko łamiąc i
zwęglając w czarne zgliszcza. Nigdzie nie natrafili na ludzkie zwłoki. Grobowa cisza
panowała w ciężkim, przesyconym dymem powietrzu.
Znaleźli Szmaragdowy Lotos w jego komnacie, jakby celowo w chwili śmierci wrócił do
miejsca swych narodzin. Wypalił się aż do rdzenia. Zostały z niego jedynie poczerniałe,
cierniste gałęzie ściskające upiornie powykrzywiane szkielety. W jego śmiertelnym uścisku
spopielone zwłoki ofiar były ściśnięte razem, oplecione jego pokurczonymi odnogami, tak że
Conan i Zelandra uznali za niemożliwe oddzielenie jednego ciała od drugiego. Wszyscy,
ludzie i zwierzęta, pan i niewolnicy, byli połączeni śmiercią. Dym i silny żar osmaliły
komnatę, brudząc ściany tak daleko, jak okiem sięgnąć. Umieszczona wysoko wstęga
hieroglifów, która otaczała komnatę, była poczerniała od sadzy.
Conan wziął miecz, który onegdaj należał do Atha, i uderzył w poskręcane resztki lotosu.
Chociaż wyglądała na równie solidną, jak bazalt, spalona gałąź odłamała się bardzo łatwo,
rozsypując na miałki popiół i uwalniając czaszkę, która upadła i zagrzechotała na kamiennej
podłodze.
Oddarłszy strzęp koszuli, barbarzyńca z odrazą starł czarny popiół z miecza. Zauważył, że
Zelandra wpatruje się tępym wzrokiem w resztki Szmaragdowego Lotosu. Stała cicha i
milcząca, z ręką przyciśniętą do piersi, oddychała szybko, a oczy miała szeroko rozwarte.
Conan wziął ją za rękę i wyprowadził.
Niższe kondygnacje pałacu uniknęły szalonej furii zdychającego lotosu. W komnatach
wykutych poniżej poziomu pustyni znaleźli stajnie, w których najemnicy trzymali wielbłądy i
kuce. Była tam też spiżarnia pełna zapasów: sakwy z żywnością, pasza dla zwierząt oraz zbiór
ceramicznych dzbanów z wodą. Wyprowadzili zwierzęta na światło dnia, gdzie Heng Shih i
Neesa z niecierpliwością czekali na ich powrót.
Stygijscy jeńcy byli zdumieni, gdy Conan darował im wodę, po jednym wielbłądzie i kazał
czym prędzej odjechać. Roślejszy z nich gapił się milcząco na Cymmerianina, natomiast
drugi nisko się skłonił, jakby stał przed królem. Nie zwlekając dłużej posłuchali barbarzyńcy i
odjechali pośpiesznie wąskim jarem.
Kiedy Conan, Heng Shih i Neesa zażywali kąpieli, nie musząc oszczędzać wody, i jedli do
syta z pozostawionych zapasów, Zelandra po cichu zniknęła w środku pałacu. Gdy już
wszystko naszykowali do odjazdu, zaczęli rozglądać się za nią. Znaleźli czarodziejkę w
oskrzydlonym filarami portalu, a jej twarz jaśniała w ciemności tak blado, jak alabastrowa
maska. Kiedy wyszła na światło poranka, ujrzeli, że jest przygarbiona i ręce przyciska do
piersi.
— Conan! Neesa! — zawołała, a potem dodała łagodniej — Heng Shih.
— Chodźmy, pani — powiedziała Neesa z lekkim ponagleniem w głosie. — Przed nami
daleka droga.
— Nie — odpowiedziała Zelandra. — Przeszukałam każdy zakamarek tej ruiny i nie
znalazłam ani odrobiny Szmaragdowego Lotosu. Roślina spaliła się na bezużyteczny popiół.
Musicie mnie tu zostawić, nie chcę was narażać na swoje szaleństwo. Przegrałam, a Ethram–
Fal, mimo swej zagłady, zatriumfował.
— No, nie — rzekł Conan, przerzucając nogi nad grzbietem wielbłąda i zeskakując na
ziemię. — Chyba się starzeję, jeśli odrobina walki odbiera mi pamięć. — Cymmerianin
wspiął się po stopniach pałacu ku Lady Zelandrze i wyciągnął spod pachy plecak. —
Zabrałem to z magicznej komnaty czarnoksiężnika, gdy wraz z Heng Shih kryliśmy się przed
strażnikami.
Długa skrzynka z wypolerowanego hebanu zajaśniała matowo w świetle poranka. Conan
przekręcił złote zamknięcie, uniósł wieko i pokazał Zelandrze otwartą skrzynkę.
Czarodziejka nie mogła powstrzymać westchnienia ulgi, gdy patrzyła na stertę
szmaragdowego pyłu.

— Założę się, że to prywatny zapas Stygijczyka — mruknął Conan. — Mam nadzieję,
pani, że to wystarczy na twoje potrzeby.
Zelandra wzięła skrzynkę, zamknęła ją i przycisnęła do piersi.
— Tak, barbarzyńco. Uczynię wszystko, by tak się stało. Wyszli razem z cienia Pałacu
Cetrissa w blask słońca Stygii.
Cymmerianin podsadził zmęczoną Zelandrę na grzbiecie wielbłąda i ruszyli razem
wąwozem, który wiódł na zachód, a potem jeszcze dalej. Conan objął prowadzenie, a
pustynny wiatr dmuchał w jego czarne włosy. Nie oglądali się za siebie.
Pałac Cetrissa pozostał w spokoju i ciszy, w jakich był pogrążony przez trzydzieści stuleci.
Jego zniszczone filary nagrzewały się od wschodzącego słońca i chłodziły z nadejściem nocy.
A w głębi samotny w przykrytej kopułą świątyni, pozbawiony twarzy posąg z czarnego
kamienia wpatrywał się w ciemność, którą tak dobrze znał.