Rozdział X  O inności i nadziei
Felieton : Mówię do ciebie mamo
Wielu badaczy sądzi, że każde ludzkie zachowanie pełni funkcję
komunikacyjną. Tak samo więc, jak nie można nie zachowywać się, tak też nie
można przekazywać swoim zachowaniem komunikatów.
Nie ma ludzi, którzy nie potrafiliby się komunikować. Nawet osoba
głęboko upośledzona umysłowo, nie posługująca się mową, będzie swoje
psychiczne potrzeby komunikowała gestem, mimiką, a niekiedy zachowaniem,
które niespecjaliście może wdać się absurdalne: na przykład będzie się
rytmicznie kiwała lub gryzła swoją dłoń. Jednak również takie zachowania
zawierają komunikaty.
Trudność polega na ich odczytaniu, na zrozumieniu, co osoba chce nam
 powiedzieć  w sposób sobie właściwy i dostępny.
Jednak nie tylko komunikat osób od nas odmiennych, posługujących się
innymi  kanałami komunikacyjnymi bywają trudne do odczytania. Wiele
zachowań zdrowych dzieci jest dla ich rodziców zagadką, a nie rozumiejąc ich,
czują się bezradni.
Jeszcze częściej rodzice nie rozumieją, że również oni przesyłają swoim
zachowaniem różnorodne komunikaty i to niekiedy takie, których nie chcieli
przesłać. Swoje słowne wypowiedzi rodzice starają się kontrolować ( inna
sprawa, że z różnym skutkiem), ale swoich  czynnościowych komunikatów
z reguły nie są świadomi. Gdy na przykład niecierpliwa matka zapina córce
płaszczyk< chociaż ta bardzo pragnie zrobić to sama i w dodatku jest dumna, że
już potrafi  matka swoją czynnością komunikuje dziecku :  ja robię to lepiej
niż ty .
Nieprawidłowo odczytane komunikaty są z
ródłem wielu niepotrzebnych
napięć i konfliktów. Jest więc sprawą ważną , aby sposób komunikowania się
rodziców z dziećmi był jasny i dla dziecka zrozumiały. Należy też pamiętać, że
dzieciom trudniej wyrazić swoje intencje jednoznacznie i to zarówno dlatego, że
brak im wprawy w uzewnętrznieniu swoich zamiarów i pragnień, jak i dlatego,
że często same nie wiedzą , czego właściwie chcą. Dlatego tak ważna jest
refleksja rodziców, zastanowienie się, o co też może dziecku chodzić, gdy
zachowuje się w ich mniemaniu nierozsądnie czy dziwnie.
Rodzice o bliskiej więzi uczuciowej z dzieckiem i blisko z nim
współżyjący na co dzień - zazwyczaj dobrze rozpoznają, co kryje się za takim
bądz
innym zachowaniem ich dziecka. A kryją się najczęściej takie pragnienia,
jak chęć zwrócenia na siebie uwagi bycia akceptowanym, kochanym. Dziecku
trudno jest zakomunikować swoje pragnienia wprost, bo jeszcze ich nie
rozumie. Może się więc i tak zdarzyć, że pocięcie domowego fikusa w drobne
pasemka znaczy:  tak bardzo się nudzę! albo  patrzcie, co potrafię! . Może to
być także przeniesienie agresji z osoby na łatwo dostępny obiekt, który
w dodatku  nie odda . Czy może to też być prowokacja?. Tak, dzieci niekiedy
prowokują rodziców, żeby na podstawie ich reakcji odczytać ważny dla siebie
komunikat. I są szczęśliwe, jeżeli jego odczytanie znaczy  oni kochają mnie
mimo wszystko! .