Rola Komisji Bioetycznej w badaniach na ludziach i zwierzętach.
Komisja bioetyczna powstała by regulować postępowanie w badaniach naukowych nad zywymi
istotami. Głównym zadaniem tej komisji jest minimalizowanie udziału żywych istot w badaniach typu
wiwisekcja. Wiwisekcj, jest to zabieg operacyjny przeprowadzany na żywym organiz
mie w celach
badawczo naukowych. Pozostałymi zadaniami komisji bioetycznej są: dopuszczalność do realizacj
danego eksperymentu naukowego, prowadzenie rejestru wpływających projektów eksperymentów
medycznych, przechowywanie dosytarczonej dokumentacji experymentu naukowego,
przechowywanie opinii o experymencie oraz współpraca z innymi komisjami bioetycznymi. Działania
komisji bioetycznej opierają się na standardach wyznaczonych przez trzy deklaracje: Helsińska,
Genewską i Tokijską.
Elektroforeza w żelu poli akrylamidowym
Elektroforeza - technika analityczna stosowana w chemii i biologii molekularnej , zwłaszcza w
genetyce, służąca do rozdziału , analizy i oczyszczania kwasów nukleinowych i białek (cząsteczek
naladowanych ładunkiem elektrycznym) z wykorzystaniem różnej szybkości ich przemieszczania
się w polu elektrycznym.
Prędkość przemieszczania się naładowanej
elektrycznie makrocząsteczki zależy od jej:
" ładunku,
" rozmiaru (im większa masa tym wolniej się poruszają)
" kształtu
" oporów ruchu środowiska.
Wykorzystując te zależności można dokonać szybkiej separacji różnych molekuł
Przebieg elektroforezy:
-Kroplę roztworu analizowanej mieszaniny. zawierającej np. DNA nanosi się w zagłębienia w żelu
poliakrylamidowym (zanurzonym w buforze pH w przypadku białek)
-Wzdłuż krawędzi żelu, zwykle na dwóch przeciwległych bokach płytki, biegną elektrody, do których
przykłada się stałe napięcie elektryczne rzędu 5- 200 V.
-Podczas analizy cząsteczki w różnym stopniu oddalają się od miejsca naniesienia roztworu.
-Cząsteczki stopniowo ulegają rozdzieleniu, możemy to zaobserwować dzięki ich wczesniejszemu
wybarwieniu.
Wykorzystanie techniki elektroforezy:
" biochemia białek i kwasów
" nukleinowych
" biologia molekularna
" farmakologia
" medycyna sądowa
" weterynaria
" diagnostyka medyczna
" kontrola jakości
żywności
RIA- Metody radioimmunologiczne
RIA - metody radioimmunologiczne (izotopowe) polegają na wykrywaniu reakcji antygen-swoiste
przeciwciało poprzez pomiar promieniowania izotopów promieniotwórczych związanych z jedną ze
składowych reakcji.
Techniki te wykorzystuje się do oznaczania stężenia w płynach ustrojowych hormonów, białek
towarzyszących nowotworom (antygen CEA, AFP), do oznaczania ilości swoistych przeciwciał klasy
Ig E, do oznaczania witamin. Test RIA pozwala swoiście i z dużą czułością mierzyć toksyny, leki,
hormony, pestycydy itp., nie tylko w surowicy, ale również w wodzie i pożywieniu. Opierając się na
tych technikach można opracować testy badające prawie wszystkie antygeny lub przeciwciała.
Najczęściej do znakowania reagentu (z reguły znakowane jest przeciwciało) stosuje się izotop 125J.
Metody radioimmunologiczne charakteryzują się wysoką czułością.
Metody radioimmunologiczne (RIA) mogą być:
" heterogenne - jedna z reakcji składowych jest związana z fazą stałą
" homogenne - reakcja w całości przebiega w roztworze
" kompetycyjne - przeciwciała reagują z oznaczanym antygenem w obecności znanej ilości
antygenu znakowanego. Antygeny konkurują o ograniczona ilość miejsc wiążących na
powierzchni antygenu
" niekompetycyjne - bezpośrednie, w których znakowany antygen poddaje się reakcji z
badanym płynem ustrojowym zawierającym oznaczane przeciwciała
Przebieg testu:
Do układu zawierającego oznaczaną substancję (A - antygen) dodaje się przeciwciało (P) i pewną
(znaną) ilość tej substancji znakowanej izotopem (A*). Reakcję zachodzącą w tym układzie można
zapisać następująco:
A + A* + P = AP + A*P + Awolny + A*wolny
W oznaczaniu ilości antygenu w próbce wykorzystuje się fakt, że dzięki nadmiarowi antygenu w
stosunku do przeciwciała stosunek ilości kompleksów z antygenem znakowanym (A*P) do ilości
kompleksów z antygenem nieznakowanym (AP) będzie taki sam jak stosunek ilości antygenu
znakowanego (A*) do ilości antygenu nieznakowanego (A). Mierząc aktywność kompleksów A*P
wyseparowanych z próbki i znając ilość dodanego przeciwciała (P) i antygenu znakowanego (A*)
obliczyć można zawartość antygenu nieznakowanego w próbce (A).