Obciążęnia podatkowe i ubezpieczeniowe referat

środowisko. Przedsiębiorstwa, które chcą zajmować się zbieraniem, transportem,
usuwaniem i odzyskiwaniem z odpadów materiałów oraz energii, muszą posiadać specjalne
pozwolenie na prowadzenie takiej działalności. Działalność ta jest ściśle kontrolowana, gdyż
wiele odpadów jest szczególnie szkodliwych dla środowiska. Bardzo ważną kwestią jest
zastępowanie składowania odpadów działaniami pozwalającymi uzyskać z nich materiały,
surowce lub energię.

Odzysk i recykling są to główne sposoby uzyskiwania z odpadów różnych materiałów

i surowców. Odzysk to działania, które nie stwarzają zagrożenia dla życia, zdrowia
i środowiska, polegające na wykorzystaniu odpadów lub prowadzące do odzyskania
z odpadów substancji, materiałów lub energii i ich wykorzystania. Recykling natomiast jest to
odzysk, prowadzący do powtórnego przetwarzania substancji materiałów zawartych
w odpadach w celu uzyskania materiałów o przeznaczeniu pierwotnym lub innym, w tym też
recykling organiczny, z wyjątkiem odzysku energii. W dyrektywach unijnych zobowiązano
państwa członkowskie do osiągania docelowych poziomów odzysku i recyklingu dla
poszczególnych rodzajów odpadów opakowań i poużytkowych, niektórych produktów, jak
również sprzętu elektrycznego i elektronicznego i samochodów osobowych, które zostały
wycofane z eksploatacji.

W Polsce przepisy o ograniczaniu odpadów opakowaniowych przeznaczonych do

składowania oraz mające na celu upowszechnianie ich selektywnej zbiórki wprowadzono 1
stycznia 2002 roku. Wobec podmiotów, które nie wywiązują się z obowiązku odzysku
i recyklingu, stosowana jest kara finansowa w formie opłaty produktowej.

2. Opłata produktowa z tytułu wprowadzania na rynek wyrobów w

opakowaniach i niektórych produktów

Polityka Ekologiczna Państwa podaje następującą definicję opłat produktowych: „są to

obciążenia nakładane na produkty szkodliwe dla środowiska w fazie produkcji, konsumpcji
lub składowania, charakteryzujące się rozproszonym sposobem konsumpcji (np.
gospodarstwa domowe), powodujące relatywnie niewielkie szkody środowiskowe w skali
pojedynczego aktu zużycia – konsumpcyjnego i/lub produkcyjnego – lecz wywołujące istotne
zagrożenia dla środowiska jeśli chodzi o zużycie jako całość”.

Obowiązek uiszczania opłaty produktowej zależy przede wszystkim od tego, czy

przedsiębiorca wprowadza na teren kraju produkty w opakowaniach. Ważny jest tez rodzaj
opakowania, rodzaje produktów wprowadzanych na rynek oraz powierzchnia handlowa
sprzedającego produkty w opakowaniach.

Przepisy ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie

gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (Dz. U. z 2007 r., Nr 90,

J. Ickiewicz, Obciążenia fiskalne przedsiębiorstw, PWE, Warszawa 2009.

http://www.podatki.abc.com.pl

poz. 607 z późn. zm.) obejmują przedsiębiorców, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2
lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej:



wprowadzających na rynek krajowy (zarówno wytwarzających, jak i importujących)
wymienione w załącznikach do ww. ustawy produkty w opakowaniach oraz produkty
uciążliwe dla środowiska;



pakujących produkty wytwarzane przez innego przedsiębiorcę i wprowadzających je
na rynek;



przedsiębiorców, którzy zlecili jedynie wytworzenie produktu lub produktu
w opakowaniu;



prowadzących jednostkę lub jednostki handlu detalicznego, o powierzchni handlowej
powyżej 500 m2, sprzedających produkty tam pakowane;



prowadzących więcej niż jedną jednostkę handlu detalicznego o łącznej powierzchni
5000 m2, bez względu na powierzchnię pojedynczej jednostki,



sprzedających produkty tam pakowane;



importerów towarów, których częściami składowymi lub przynależnościami są
produkty wymienione w ustawie;



przedsiębiorców wprowadzających na terytorium kraju produkty lub produkty
w opakowaniach w drodze importu lub wewnątrz wspólnotowego nabycia, na
potrzeby własne.

Przedsiębiorca ma obowiązek zapewnienia odzysku i recyklingu odpadów

opakowaniowych i poużytkowych od 1 stycznia 2006 r. odpadów opakowaniowych z:



tworzyw sztucznych;



aluminium;



stali, w tym z blachy stalowej;



papieru i tektury;



opakowań ze szkła gospodarczego poza ampułkami;



opakowań z materiałów naturalnych np. drewna i tekstyliów;



opakowań z drewna;

Opłata produktowa nie dotyczy przedsiębiorcy, który eksportuje lub dokonuje

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w opakowaniach uprzednio wprowadzonych na
terytorium kraju, jak również przedsiębiorcy, zajmujący się produkcją lub obrotem
opakowaniami. Lecz jeśli wyprodukowane opakowania opakują do wysyłki lub sprzedaży, to
dane opakowanie podlega rozliczeniu z odzysku lub recyklingu.

Obowiązkiem przedsiębiorcy, który rozpoczyna działalność gospodarczą, polegającą na

wytwarzaniu, imporcie lub wewnątrzwspólnotowym nabywaniu towarów w opakowaniach
oraz produktów podlegających obowiązkowo procesom odzysku bądź recyklingu jest
złożenie zawiadomienia o tym fakcie marszałkowi województwa w terminie 14 dni.

Od 2002 roku zakres przedmiotowy opłaty produktowej zwiększa się systematycznie.

W pierwszych latach obowiązywania przepisów ustawy obowiązek odzysku lub recyklingu
odpadów opakowaniowych dotyczył głównie opakowań, które były oznaczone symbolem

Opłaty środowiskowe, Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego w Warszawie, Departament Opłat

Środowiskowych, Warszawa 2012.

PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Uczniów).Od 2004 roku do opłaty zaliczamy również
produkty nieoznaczone tymże symbolem, np. taśma klejąca, tuleje, folie.

Przedsiębiorcy, którzy wprowadzają odpady opakowaniowe oraz niektóre wyroby powinni

osiągnąć odpowiedni poziom odzysku i recyklingu tych odpadów i produktów. Według
dyrektyw unijnych, na konkretne okresy ustalane są docelowe poziomy odzysku i recyklingu.
Poszczególne rodzaje odpadów opakowaniowych, mają zróżnicowany poziom recyklingu.
Najniższy jest dla opakowań z naturalnych materiałów (drewno – 15%), a najwyższy dla
opakowań z papieru i tektury oraz ze szkła gospodarczego – 60%. Docelowy poziom odzysku
dla opon wynosi 75% i recyklingu – 15%, a dla olejów smarowych –odpowiednio 50% i 35%
ogólnej masy produktów wprowadzonych na rynek krajowy.

2.1. Formy rozliczenia

Obowiązek zapewnienia odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych

może być realizowany przez przedsiębiorcę samodzielnie albo za pośrednictwem organizacji
odzysku. Musi on prowadzić ewidencję masy i ilości opakowań, które wprowadza z towarami
na rynek oraz produktów podlegających odzyskowi i recyklingowi, a także ewidencję masy
odpadów opakowaniowych i produktów poddanych odzyskowi lub recyklingowi.

Przedsiębiorca uiszcza opłatę tylko wtedy, gdy nie osiągnie odpowiedniego poziomu

odzysku i/lub recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych. Potwierdzeniem
wykonania obowiązku zapewnienia odzysku i recyklingu są dokumenty potwierdzające
odrębnie odzysk i odrębnie recykling – zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Środowiska z 19
grudnia 2006 r. (Dz. U. Nr 247, poz.1816).

Ponadto przedsiębiorcy, którzy przekroczyli wymagane w danym roku sprawozdawczym

poziomy odzysku i/lub recyklingu, mogą przenieść tę nadwyżkę na rok następny.

Opłatę produktową ustala się indywidualnie dla każdego rodzaju opakowań lub

produktów, których dotyczy odzysk i recykling, jednak ustalając jej wysokość stosujemy wzór
będący iloczynem stawki kwotowej opłaty i różnicy między wymaganym a osiągniętym
poziomem odzysku/recyklingu:

gdzie:

N – wysokość należnej opłaty produktowej w złotych,

W – liczba sztuk lub masa w kg opakowań lub produktów wprowadzonych przez
przedsiębiorcę w roku sprawozdawczym na terytorium kraju,

p – poziom odzysku, recyklingu (w procentach, ustalony w rozporządzeniu Rady Ministrów),

o – osiągnięty poziom odzysku, recyklingu odpadów opakowaniowych stanowiący iloraz
wielkości odpadów faktycznie poddanych odzyskowi/recyklingowi i wielkości opakowań lub
produktów wprowadzonych na rynek ( w procentach),

s – stawka jednostkowa opłaty produktowej w zł za sztukę lub za kg.

Przykład:

W 2013 r. przedsiębiorstwo wprowadziło na rynek opakowania z papieru i tektury o masie
20 000 kg. Procentowy poziom recyklingu dla tych odpadów wynosi 50%. Przedsiębiorstwo
oddało do recyklingu 3000 kg opakowań, zatem:

W = 20 000 kg, o = 38%, s = 0,65 zł, p = 50%. Opłata produktowa wyniesie więc:

Przedsiębiorca powinien wpłacić opłatę produktową w kwocie 1560,00 zł do 31 marca 2014
roku.

Szczególnym rodzajem opłaty jest opłata depozytowa. Pobierana jest przy sprzedaży

akumulatora kwasowo – ołowiowego, jeżeli kupujący nie przekaże zużytego akumulatora.
Opłata ta wynosi 30 zł i pobiera ją sprzedawca detaliczny, potwierdzając to w fakturze VAT.
Jeśli w ciągu 30 dni kupujący dostarczy zużyty akumulator, sprzedawca zwraca mu opłatę
depozytową. Akumulatory od sprzedawcy na własny koszt odbiera wytwórca, importer
i przekazuje je do recyklingu.

3. Opłata produktowa od wprowadzających na rynek sprzęt

elektryczny i elektroniczny

Podobnie jak w przypadku odpadów opakowaniowych i poużytkowych, po zużyciu sprzętu

elektrycznego i elektronicznego powstaje również wiele odpadów, które są bardzo szkodliwe
dla środowiska i zdrowia ludzi. Ustawa o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym
określa dokładne wymagania dotyczące sprzętu elektrycznego i elektronicznego oraz jego
wprowadzania do obrotu ze względu na późniejsze prawidłowe zagospodarowanie odpadów
powstających z tego sprzętu oraz wymogi postępowania ze zużytym sprzętem, który jest
odpadem. Jest to regulacja, która wprowadza rozszerzoną odpowiedzialność producenta
sprzętu (również innego wprowadzającego sprzęt), zatem na tę grupę podmiotów ustawa
nakłada szczególnie liczne obowiązki, zarówno związane ze sprzętem wprowadzanym do
obrotu, jak i wymagania związane z zagospodarowaniem odpadów powstałych z tego
sprzętu.

3.1. Definicja wprowadzającego sprzęt

Według definicji z art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie

elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495, z późn. zm.), wprowadzający sprzęt
jest to przedsiębiorca, który:

a) produkuje i wprowadza sprzęt do obrotu pod własnym oznaczeniem,

b) wprowadza sprzęt do obrotu pod własnym oznaczeniem wyprodukowany przez innego

przedsiębiorcę,

c) importuje sprzęt - z wyjątkiem przedsiębiorcy, który zapewnia wyłącznie finansowanie

zgodne z warunkami określonymi w umowie finansowania.

Należy przy tym zauważyć, że wprowadzającymi są nie tylko te firmy, które umieszczają

sprzęt na polskim rynku. Są to również te, które nie sprzedają towarów w Polsce, tylko
w innych krajach Unii. Jest to ważne dla prowadzących sprzedaż przez Internet lub telewizję,
może się zdarzyć, że wprowadzają sprzęt wyłącznie do innych krajów niż Polska. Ustawa nie
zwalnia też z obowiązków tych firm, które przywożą urządzenia z zagranicy tylko na potrzeby
własnego przedsiębiorstwa.

3.2. Ustawa o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym

Na wprowadzającego sprzęt ustawa nakłada szereg obowiązków. Jednocześnie wskazuje,

kto jest odpowiedzialny za realizację niektórych obowiązków w przypadku gdy podmiot
wprowadzający sprzęt na rynek unijny, ale nie bezpośrednio na terytorium Polski, nie
realizuje tych obowiązków. W takim przypadku, gdy wprowadzający sprzęt nie jest wpisany
do rejestru prowadzonego przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, albo będąc
wpisanym do rejestru nie realizuje zgodnie z ustawą obowiązków obciążających
wprowadzającego sprzęt, niektóre obowiązki przejmuje przedsiębiorca dokonujący
wewnątrzwspólnotowego nabycia jego sprzętu.

Ogólnie wprowadzający sprzęt jest zobowiązany do zorganizowania i sfinansowania

odbierania od zbierających zużytego sprzętu, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu
i unieszkodliwiania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych.

Przed

rozpoczęciem działalności polegającej na wprowadzeniu sprzętu na terytorium kraju,
przedsiębiorca posiada następujące obowiązki, wynikające z ustawy o zużytym sprzęcie
elektrycznym i elektronicznym:

1. art. 7 - wniosek do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska o wpis do rejestru

(podlega opłacie rejestrowej oraz opłacie rocznej, a ich wysokość zależy od obrotu netto ze
sprzedaży sprzętu elektrycznego i elektronicznego w poprzednim roku obrotowym),

2. art. 13 – wniosek o wykreślenie z rejestru,

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz.

1495, z późn. zm.), art. 3 ust. 1 pkt 13.

http://www.srodowisko.abc.com.pl.

J. Ickiewicz, Obciążenia fiskalne przedsiębiorstw, PWE, Warszawa 2009.

3. art. 18 – wniesienie zabezpieczenia finansowego (w przypadku: niezawarcia umowy

z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, wygaśnięcia lub rozwiązania
umowy z taką organizacją, otwarcia likwidacji lub ogłoszenia upadłości organizacji odzysku;
może być przeznaczone na sfinansowanie zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym
recyklingu i unieszkodliwiania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych),

4. art. 19 – formy zabezpieczenia finansowego (może być m.in. w formie depozytu

wpłaconego na odrębny rachunek GIOŚ, gwarancji bankowej złożonej do Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej),

5. art. 21 – umieszczanie numeru rejestrowego na dokumentach,

6. art. 24 – sprawozdanie o wprowadzonym sprzęcie,

7. art. 25 – informacja o kosztach gospodarowania odpadami,

8. art. 27-34:

– zorganizowanie i sfinansowanie odbierania od zbierających i dalszego

gospodarowanie sprzętem pochodzącym z gospodarstw domowych,

– minimalne roczne poziomy zbierania sprzętu pochodzącego z gospodarstw

domowych (gdy łączna masa metali, minerałów, szkła lub drewna przekracza 90% masy
wyrobu, wprowadzający sprzęt musi prowadzić dodatkową ewidencję dotyczącą ilości i masy
wprowadzanego sprzętu),

– odpowiedzialność za „stary” i „nowy” sprzęt,

– zorganizowanie i sfinansowanie zbierania i gospodarowania sprzętem pochodzącym

od innych użytkowników niż gospodarstwa domowe,

– poziomy odzysku i recyklingu (w 10 grupach uwzględniono 102 rodzaje sprzętu;

poziomy te należy ustalać odrębnie dla każdej grupy sprzętu, z wyjątkiem grupy 5, gdzie
w odniesieniu do zużytego sprzętu oświetleniowego ustala się poziom recyklingu i odzysku
łącznie dla rodzajów sprzętu 2-5 oraz 1 i 6; minimalne roczne poziomy zbierania zużytego
sprzętu to 24%, a dla sprzętu oświetleniowego 40%),

– sprawozdana o zebranym sprzęcie i o osiągniętych poziomach odzysku i recyklingu,

– ewidencja ilości i masy sprzętu,

– umowa z zakładami przetwarzania i składanie wykazu zakładów przetwarzania,

– obligatoryjne przekazanie organizacji odzysku obowiązków dot. sprzętu

oświetleniowego,

9. art. 64 – opłata produktowa w przypadku nieosiągnięcia wymaganych poziomów

zbierania, odzysku i recykling,

10. art. 67 – roczne sprawozdanie o wysokości należnej opłaty produktowej.

Jeśli chodzi o obowiązek rozliczania się z osiągnięcia wymaganego poziomu odzysku

i recyklingu zużytego sprzętu, przy braku uzyskania minimalnego poziomu zbierania
wprowadzający sprzęt powinien ponieść opłatę produktową. Podstawę ustalenia opłaty
stanowi masa w kilogramach zużytego sprzętu, zebranego i przekazanego do prowadzącego
zakład przetwarzania. Ustalając ilość i masę sprzętu wprowadzającego na terytorium danego
kraju, nie uwzględnia się sprzętu, który został wyeksportowany lub był przedmiotem

wewnątrzwspólnotowej dostawy dokonanej przez wprowadzającego sprzęt. Kwota opłaty
produktowej jest to iloczyn stawki kwotowej opłaty produktowej i różnicy między
wymaganym a osiągniętym poziomem odpowiednio zbierania, odzysku albo recyklingu
zużytego sprzętu. Szczegółowe stawki opłat są okreslane przez Ministra właściwego do
spraw środowiska w porozumieniu z właściwym ministrem do spraw finansów w drodze
rozporządzenia.

3.3. Szczegółowe stawki opłat produktowych dla poszczególnych

rodzajów sprzętu elektrycznego i elektronicznego

Numer i nazwa grupy

sprzętu

Numer i nazwa rodzaju sprzętu

Szczegółow

a stawka w

zł za 1 kg

wprowadzo

nego

sprzętu

1. Wielkogabarytowe

urządzenia

gospodarstwa

domowego

1. Wielkogabarytowe urządzenia chłodzące

1,80

2. Chłodziarki

1,80

3. Zamrażarki

1,80

4. Pozostałe wielkogabarytowe urządzenia używane do
chłodzenia, konserwowania i przechowywania żywności

1,80

5. Pralki

1,80

6. Suszarki do ubrań

1,80

7. Zmywarki

1,80

8. Urządzenia kuchenne, w tym kuchenki

1,80

9. Piece elektryczne

1,80

10. Elektryczne płyty grzejne

1,80

11. Mikrofalówki

1,80

12. Pozostałe wielkogabarytowe urządzenia używane do
gotowania i innego typu przetwarzania żywności

1,80

13. Elektryczne urządzenia grzejne

1,80

14. Grzejniki elektryczne

1,80

15. Pozostałe wielkogabarytowe urządzenia używane do
ogrzewania pomieszczeń, łóżek, mebli wypoczynkowych

1,80

16. Wentylatory elektryczne

1,80

17. Urządzenia klimatyzacyjne

1,80

18. Pozostały sprzęt wentylujący, wyciągi wentylacyjne i
sprzęt konfekcjonujący

1,80

2. Małogabarytowe

urządzenia

1. Odkurzacze

1,80

2. Zamiatacze do dywanów

1,80

gospodarstwa

domowego

3. Pozostałe urządzenia czyszczące

1,80

4. Urządzenia używane do szycia, dziania, tkania i innego
typu przetwarzania wyrobów włókienniczych

1,80

5. Żelazka i pozostałe urządzenia do prasowania,
maglowania i pozostałe urządzenia służące do pielęgnacji
ubrań

1,80

6. Tostery

1,80

7. Frytownice

1,80

8. Rozdrabniacze, młynki do kawy oraz urządzenia do
otwierania i zamykania pojemników i opakowań

1,80

9. Noże elektryczne

1,80

10. Urządzenia do strzyżenia włosów, suszenia włosów,
szczotkowania zębów, golenia, masażu oraz pozostałe
urządzenia do pielęgnacji ciała

1,80

11. Zegary, zegarki oraz urządzenia do celów odmierzania,
wskazywania lub rejestrowania czasu

1,80

12. Wagi

1,80

13. Pozostałe małogabarytowe urządzenia gospodarstwa
domowego

1,80

3. Sprzęt

teleinformatyczny i

telekomunikacyjny

A. Scentralizowane przetwarzanie danych:

1. Komputery duże

1,80

2. Stacje robocze

1,80

3. Jednostki drukujące

1,80

B. Komputery osobiste:

1. Komputery osobiste stacjonarne, w tym procesor, mysz,
monitor i klawiatura

1,80

2. Laptopy, w tym procesor, mysz, monitor i klawiatura

1,80

3. Notebooki

1,80

4. Notepady

1,80

5. Drukarki

1,80

6. Sprzęt kopiujący

1,80

7. Elektryczne i elektroniczne maszyny do pisania

1,80

8. Kalkulatory kieszonkowe i biurowe

1,80

9. Pozostały sprzęt do zbierania, przechowywania,
przetwarzania, prezentowania lub przekazywania
informacji drogą elektroniczną

1,80

10. Terminale i systemy użytkownika

1,80

11. Faksy

1,80

12. Teleksy

1,80

13. Telefony

1,80

14. Automaty telefoniczne

1,80

15. Telefony bezprzewodowe

1,80

16. Telefony komórkowe

1,80

17. Systemy zgłoszeniowe/sekretarki automatyczne

1,80

18. Pozostałe produkty lub sprzęt służący do transmisji
głosu, obrazu lub innych informacji za pomocą technologii
telekomunikacyjnej

1,80

4. Sprzęt audiowizualny

1. Odbiorniki radiowe

1,80

2. Odbiorniki telewizyjne

1,80

3. Kamery video

1,80

4. Sprzęt video

1,80

5. Sprzęt hi-fi

1,80

6. Wzmacniacze dźwięku

1,80

7. Instrumenty muzyczne

1,80

8. Pozostałe produkty lub sprzęt do celów nagrywania lub
odtwarzania dźwięku lub obrazów, w tym sygnałów lub
innych technologii, dystrybucji dźwięku i obrazu za
pomocą technologii telekomunikacyjnych

1,80

5. Sprzęt oświetleniowy

1. Oprawy oświetleniowe do lamp fluorescencyjnych, z
wyjątkiem opraw oświetleniowych stosowanych w
gospodarstwach domowych

1,80

2. Liniowe lampy fluorescencyjne

18,00

3. Kompaktowe lampy fluorescencyjne

18,00

4. Wysokoprężne lampy wyładowcze, w tym ciśnieniowe
lampy sodowe oraz lampy metalohalogenkowe

18,00

5. Niskoprężne lampy sodowe

18,00

6. Pozostałe urządzenia oświetleniowe służące do celów
rozpraszania i kontroli światła, z wyjątkiem żarówek

1,80

6. Narzędzia elektryczne

i elektroniczne, z

wyjątkiem

wielkogabarytowych,

stacjonarnych narzędzi

przemysłowych

1. Wiertarki

1,80

2. Piły

1,80

3. Maszyny do szycia

1,80

4. Urządzenia do skręcania, mielenia, piaskowania,
przemiału, piłowania, cięcia, nawiercania, robienia
otworów, nabijania, składania, gięcia lub podobnych
metod przetwarzania drewna, metalu i innych materiałów

1,80

5. Narzędzia do nitowania, przybijania lub przyśrubowania
lub usuwania nitów, gwoździ, śrub lub podobnych
zastosowań

1,80

6. Narzędzia do spawania, lutowania lub podobnych
zastosowań

1,80

7. Urządzenia do rozpylania, rozprowadzania, rozpraszania
lub innego typu nanoszenia cieczy lub substancji gazowych

1,80

innymi metodami

8. Narzędzia do koszenia trawy lub innych prac
ogrodniczych

1,80

9. Pozostałe narzędzia elektryczne i elektroniczne

1,80

7. Zabawki, sprzęt

rekreacyjny i sportowy

1. Kolejki elektryczne lub tory wyścigowe

1,80

2. Kieszonkowe konsole do gier video

1,80

3. Gry video

1,80

4. Komputerowo sterowane urządzenia do uprawiania
sportów rowerowych, nurkowania, biegania, wiosłowania

1,80

5. Sprzęt sportowy z elektrycznymi lub elektronicznymi
składowymi

1,80

6. Automaty uruchamiane monetą, banknotem
(pieniądzem papierowym), żetonem lub innym podobnym
artykułem

1,80

7. Pozostałe zabawki, sprzęt rekreacyjny i sportowy

1,80

8. Przyrządy medyczne,
z wyjątkiem wszystkich

wszczepianych i

skażonych produktów

1. Sprzęt do radioterapii

1,80

2. Sprzęt do badań kardiologicznych

1,80

3. Sprzęt do dializoterapii

1,80

4. Sprzęt do wentylacji płuc

1,80

5. Urządzenia medyczne wykorzystujące technikę
nuklearną

1,80

6. Sprzęt laboratoryjny do diagnozowania in vitro

1,80

7. Analizatory

1,80

8. Zamrażarki laboratoryjne

1,80

9. Testy płodności

1,80

10. Pozostałe urządzenia do wykrywania, zapobiegania,
monitorowania, leczenia, łagodzenia choroby, urazów lub
niepełnosprawności

1,80

9. Przyrządy do nadzoru

i kontroli

1. Czujniki dymu

1,80

2. Regulatory ciepła

1,80

3. Termostaty

1,80

4. Urządzenia pomiarowe ważące lub do nastawu używane
w gospodarstwie domowym lub jako sprzęt laboratoryjny

1,80

5. Pozostałe przyrządy nadzoru i kontroli używane w
obiektach i instalacjach przemysłowych (np. w panelach
sterowniczych)

1,80

10. Automaty do

wydawania

1. Automaty do wydawania napojów gorących

1,80

2. Automaty do wydawania butelek lub puszek z zimnymi i
gorącymi napojami

1,80

3. Automaty do wydawania produktów stałych

1,80

4. Automaty do wydawania pieniędzy - bankomaty

1,80

5. Inne wydające wszelkiego rodzaju produkty

1,80

Tabela 1. Podstawa prawna: rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 25 stycznia 2006 r. w
sprawie szczegółowych stawek opłat produktowych dla sprzętu (Dz.U. Nr 19, poz. 152).

W przypadku nieosiągnięcia wymaganego poziomu odzysku recyklingu, stawka opłaty

produktowej wynosi 1,80 zł za 1 kg niewykonanego poziomu odzysku i recyklingu dla
wszystkich rodzajów zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (tabela 1).
Przykładowo, jeśli sprzedawca sprzeda lodówkę, a nie uzyska zużytej, zapłaci od 80 zł do
150zł w zależności od jej gabarytu. Użytkownicy (nabywcy) sprzętu gospodarstw domowych
są zobowiązani do oddania zużytego sprzętu zbierającemu taki sprzęt. Przy sprzedaży takiego
sprzętu, zarówno sprzedawca detaliczny, jak i hurtowy mają obowiązek nieodpłatnego
przyjęcia zużytego sprzętu w ilości i rodzaju zakupywanego sprzętu.

Ze względu na to, iż na wprowadzającym sprzęt obowiązek osiągnięcia wyznaczonego

poziomu odzysku i recyklingu, jak również sfinansowania zbierania, przetwarzania, odzysku
i recyklingu i unieszkodliwiania zużytego sprzętu, nasuwa się pytanie, kto w rzeczywistości
poniesie te wydatki. Z pewnością większą część tych kosztów poniesie ostateczny klient, gdyż
im większy jest popyt na sprzęt, tym łatwiej przerzucić koszta finansowe związane z ekologią
na ostatecznych nabywców.

4. Wpłaty na rzecz kinematografii

Bardzo specyficznym rodzajem obciążeń finansowych, które dotyczą niektórych

przedsiębiorców są wpłaty na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. W zależności od
rodzaju prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej zmienia się zakres podmiotowy
tego obciążenia. Generalnie wpłata na rzecz kinematografii dotyczy tych podmiotów,
których przedmiotem działania są następujące kategorie:



dystrybucja filmów,



rozpowszechnianie filmów,



emisja reklam,



udostępnianie programów telewizyjnych itp.

J. Ickiewicz, Obciążenia fiskalne przedsiębiorstw, PWE, Warszawa 2009.

4.1. Podmioty obciążone wpłatą na rzecz kinematografii

Tego rodzaju wpłatą obciążone są podmioty, które:



prowadzą kino - z tytułu wyświetlania filmów i reklam,



prowadzą dystrybucję i wynajem nośników z nagranymi na nich filmami - z tytułu
sprzedaży oraz wynajmu nośników z nagranymi filmami,



nadają programy telewizyjne opłat za dostęp do nadawanych programów,



reemitują programy telewizyjne lub świadczą usługi reemisji,



udostępniają programy telewizyjne nadawane lub reemitowane na platformie
cyfrowej.

4.2. Wysokość i termin wpłaty na rzecz kinematografii

Zgodnie z zgodnie z art. 19 ustawy z 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz.U. nr 132, poz.
1111):

1. Podmiot prowadzący kino dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości 1,5%

przychodu uzyskanego z tytułu wyświetlania filmów i reklam w kinie, przed po-działem
z podmiotem prowadzącym dystrybucję.

2. Podmiot prowadzący dystrybucję dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości 1,5%

przychodu uzyskanego ze sprzedaży oraz wynajmu nośników z nagranymi na nich
filmami oraz z umów upoważniających inne podmioty do takiej sprzedaży lub wynajmu.

3. Nadawca programu telewizyjnego dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości

1,5% przychodu uzyskanego z tytułu emisji reklam, telesprzedaży i audycji
sponsorowanych albo przychodu pochodzącego z pobranych bezpośrednio od
abonentów opłat za dostęp do nadawanych programów, jeżeli przychód ten w danym
okresie rozliczeniowym jest wyższy.

4. Operator platformy cyfrowej dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości 1,5%

przychodu uzyskanego z tytułu przychodów pochodzących z opłat za do-stęp do
programów telewizyjnych nadawanych lub reemitowanych na platformie cyfrowej.

5. Operator telewizji kablowej dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości 1,5%

przychodu uzyskanego z tytułu przychodów pochodzących z opłat za do-stęp do
reemitowanych programów telewizyjnych oraz świadczenia usług reemisji.

6. Podmiot kontrolowany w ramach grupy kapitałowej w rozumieniu przepisów

o ochronie konkurencji i konsumentów przez podmiot, o którym mowa w ust. 1-5,
dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości 1,5 % przychodu uzyskanego z tytułów,
o których mowa w ust. 1-5. W takim przypadku podmiot kontrolujący może od kwoty
należnej Instytutowi z tytułu, o którym mowa w ust. 1-5, odliczyć, w danym okresie
rozliczeniowym, kwoty faktycznie wpłacone na rzecz Instytutu z tego tytułu, w tym
samym okresie rozliczeniowym, przez podmiot kontrolowany w ramach grupy
kapitałowej.

7. Publiczny nadawca telewizyjny jest zobowiązany przeznaczyć na produkcję fil-mów nie

mniej niż 1,5% rocznych wpływów z abonamentu za posiadanie odbiorników
telewizyjnych. Z wykonania tego obowiązku nadawca przekazuje Dyrektorowi roczne
sprawozdanie w terminie do końca pierwszego kwartału roku kalendarzowego.
W przypadku gdy kwota, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie zostanie w całości
wydatkowana na produkcję filmów, nadawca przekazuje Instytutowi różnicę wynikającą
z rozliczenia w terminie 1 miesiąca po upływie pierwszego kwartału roku
kalendarzowego.

8. Wpłaty, o których mowa w ust. 1-5 i 6, są przekazywane w okresach kwartalnych,

w terminie 30 dni po upływie kwartału.

9. Do należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1-5, 6 i 7, stosuje się odpowiednio

przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, Nr 85, poz. 727 i Nr 86, poz. 732), z tym, że uprawnienia organu
podatkowego przysługują Dyrektorowi, a uprawnienia organu odwoławczego -
ministrowi.

10. Wpłaty, o których mowa w ust. 1-5, 6 i 7, stanowią koszty uzyskania przy-chodów,

w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w dacie ich poniesienia

Obowiązek dokonywania wpłat nałożony przez ww. ustawę na określone podmioty

w określonej procentowo wysokości ma charakter publicznoprawnego, przymusowego oraz
bezzwrotnego świadczenia na rzecz Państwa. Jest więc daniną publiczną (podatkiem) mającą
służyć realizacji określonych zadań Państwa.

5. Opłaty od sprzedaży urządzeń i nośników służących do

utrwalania utworów

Od połowy roku 1996 producenci i importerzy urządzeń i nośników służących do

utrwalania utworów są zobowiązani do wnoszenia specjalnej opłaty za rzecz organizacji
zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Opłaty od sprzedaży urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów kryją się pod

różnymi nazwami - copyright levies, opłata reprograficzna czy opłata produkcyjno-
importowa.

Opłaty od sprzedaży urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów uiszczają
producenci i importerzy od sprzedaży:



magnetofonów i innych podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych
nośników,



magnetowidów i innych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników,

art. 19 Ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz.U. 2005 nr 132 poz. 111)

. Ickiewicz, Obciążenia fiskalne przedsiębiorstw, PWE, Warszawa 2009.



kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych oraz
związanych z nimi czystych nośników.

5.1. Podstawa naliczania opłaty od sprzedaży urządzeń i nośników

służących do utrwalania utworów

Zgodnie z art. 20 Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach

pokrewnych (Dz.U. 1994 nr 24 poz. 83). podstawą naliczania opłaty jest przychód ze
sprzedaży urządzeń.

Dla poszczególnych urządzeń przyjęto procentowe stawki do ustalania kwoty opłaty.

Stawki są zróżnicowane w zależności od urządzenia i wahają się w przedziale od 1 do 3%.
Jednak największa liczba urządzeń jest objęta najwyższą, czyli 3% stawką.

Regulacja prawna dotycząca omawianych opłat nie jest zbyt obszerna. Oprócz

przywołanego art. 20 ustawy do dyspozycji mamy jeszcze tylko rozporządzenie Ministra
Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników
służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich
sprzedaży przez producentów i importerów (znowelizowane w 2011 roku), które
w szczególności określa wysokość opłat od poszczególnych rodzajów urządzeń i nośników.

5.2. Szczegółowe stawki opłat od sprzedaży urządzeń i nośników

służących do utrwalania utworów

WYKAZ MAGNETOFONÓW I INNYCH PODOBNYCH URZĄDZEŃ ORAZ ZWIĄZANYCH Z NIMI

CZYSTYCH NOŚNIKÓW ORAZ WYSOKOŚC POBIERANYCH OD NICH OPŁAT

Lp.

Typ urządzenia lub nośnika

Wysokość opłaty w

% liczona

od ceny sprzedaży

urządzenia

lub nośnika

Zestaw wieżowy z magnetofonem i odtwarzaczem płyt CD z
funkcją
nagrywania

Zestaw wieżowy z magnetofonem i odtwarzaczem płyt CD

1,5

Radio z magnetofonem i odtwarzaczem płyt CD z funkcją
nagrywania

Radio z magnetofonem i odtwarzaczem płyt CD

1,5

Radio z magnetofonem

1,5

Radio z odtwarzaczem MD z funkcją nagrywania

1,5

Radio z odtwarzaczem CD z funkcją nagrywania

1,5

Odtwarzacz CD z funkcją nagrywania

Odtwarzacz MD z funkcją nagrywania

10 Komputerowy dysk twardy

11 Nagrywarka komputerowa CD

12 12 Nagrywarka CD

13 Magnetofon

14 Zestaw wieżowy bez CD

1,5

15 Płyta CD/R

16 Płyta CD/RW

17 Płyta CD/DAT

18 Płyta MD

19 Kaseta magnetofonowa

20 Karta pamięci

21 Odtwarzacze formatu mp3

Tabela 2. Podstawa prawna: ROZPORZĄDZENIE MINISTRA KULTURY z dnia 2 czerwca 2003 r.
w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz
opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów.

WYKAZ MAGNETOWIDÓW I INNYCH PODOBNYCH URZĄDZEŃ ORAZ ZWIĄZANYCH Z NIMI

CZYSTYCHNOŚNIKÓW ORAZ WYSOKOŚĆ POBIERANYCH OD NICH OPŁAT

Lp.

Typ urządzenia lub nośnika

Wysokość opłaty w

% liczona

od ceny sprzedaży

urządzenia

lub nośnika

Magnetowid

Odtwarzacz kaset video z funkcją nagrywania

Odtwarzacz systemu DVD z funkcją nagrywania

Zestaw telewizor z magnetowidem

Zestaw telewizor z odtwarzaczem systemu DVD z funkcją
nagrywania

Kamera filmowa nieprofesjonalna osobistego użytku

Płyta DVD/R

Kaseta formatu VHS

Kaseta formatu VHS/D

10 Kaseta do kamery filmowej nieprofesjonalnej osobistego

użytku, inna niż kaseta formatu VHS lub VHS/D

Tabela 3. Podstawa prawna: ROZPORZĄDZENIE MINISTRA KULTURY z dnia 2 czerwca 2003 r.
w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz
opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów.

WYKAZ KSEROKOPIAREK, SKANERÓW I INNYCH PODOBNYCH URZĄDZEŃ

REPROGRAFICZNYCH ORAZ ZWIĄZANYCH Z NIMI CZYSTYCH NOŚNIKÓW I WYSOKOŚĆ

POBIERANYCH OD NICH OPŁAT

Lp.

Typ urządzenia lub nośnika

Wysokość opłaty w

% liczona od ceny

sprzedaży

urządzenia lub

nośnika

Kopiarka, w tym atramentowa, laserowa, analogowa i

termosublimacyjna

Skaner płaski

Skaner innego typu, w tym ręczny i szczelinowy

Faks termiczny

Faks na papier zwykły ze skanerem szczelinowym

1,5

Faks na papier zwykły ze skanerem płaskim

Drukarka atramentowa i drukarka laserowa

1,5

Papier formatu A3 i A4

1,25

Urządzenie wielofunkcyjne zawierające skaner i kopiarkę, bez

innych funkcji

10 Urządzenie wielofunkcyjne zawierające skaner lub kopiarkę

oraz zawierające inne funkcje

2,8

11 Urządzenie wielofunkcyjne zawierające skaner lub kopiarkę, z

zablokowanymi innymi funkcjami – udostępnianymi na

żądanie

2,9

Kopiarka, drukarka lub urządzenie wielofunkcyjne – zdolne do

wykonywania kopii utworów także na arkuszach papieru

formatu powyżej A3 (urządzenia wielkoformatowe)

ale nie więcej niż

100 zł

Tabela 4. Podstawa prawna: Załącznik do rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa
Narodowego z dnia 12 maja 2011 r. (poz. 616)

6. Podsumowanie

Stan otaczającego nas środowiska wymusza podejmowania działań ograniczających nie

tylko dalsze jego zanieczyszczenie, ale przede wszystkim znaczne zmniejszenie emisji do
środowiska substancji szkodliwych.

Zanieczyszczenia mogą być powodowane różnego

rodzaju działaniami, aby im zapobiec państwo narzuca na obywateli obowiązki, które mają je
ograniczać. Wobec przedsiębiorstw nie przestrzegających przepisów związanych z ochroną
środowiska stosowane są np. opłaty produktowe, recyklingowe, czy kary pieniężne. Kary
pieniężne są szczególnie wysokie w przypadku nie przestrzegania przepisów ustawy
o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym. Najniższa kara wynosi 2 000 zł,
a najwyższa 5 000 000 zł. Opłaty przedsiębiorców za niewywiązywanie się w pełni z
obowiązku odzysku, recyklingu oraz opłat związanych z zanieczyszczeniem środowiska
gromadzone są w Narodowym Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Istnieje jednak możliwość uniknięcia opłaty produktowej i recyklingowej. Przedsiębiorca w

tym kierunku ma do wyboru dwie ścieżki: współprace z agencją odzysku lub samodzielną
realizację. Najkorzystniejszym i najprostszym rozwiązaniem zarówno pod kątem finansowym,
jak i pod kątem prowadzenia dokumentacji wydaje się współpraca z organizacją odzysku.

Podsumowując opłata produktowa ma na celu zmotywowanie przedsiębiorców do

poszukiwania innych rozwiązań realizacji obowiązku – korzystniejszych dla środowiska, ale
także bardziej opłacalnych finansowo dla przedsiębiorcy.

J. Ickiewicz, Obciążenia fiskalne przedsiębiorstw, str. 383, PWE, Warszawa 2009.

7. Bibliografia

1. J. Ickiewicz, Obciążenia fiskalne przedsiębiorstw, PWE, Warszawa 2009.
2. Opłaty środowiskowe, Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego w

Warszawie, Departament Opłat Środowiskowych, Warszawa 2012.

3. Rozporządzenie Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia

kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych
urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów.

4. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 25 stycznia 2006 r. w sprawie

szczegółowych stawek opłat produktowych dla sprzętu (Dz.U. Nr 19, poz. 152).

5. Rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 12 maja 2011 r.
6. Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz.

U. Nr 180, poz. 1495, z późn. zm.), art. 3 ust. 1 pkt 13.

7. Ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz.U. 2005 nr 132 poz. 111).
8. http://www.srodowisko.abc.com.pl.
9. http://www.podatki.abc.com.pl
10. http://ipwsieci.pl/wpis,48,Oplaty_od_urzadzen_i_czystych_nosnikow_sluzacych_do_

utrwalania_utworow__8211_wprowadzenie_w_temat.html

11. http://www.kopipol.pl/?p=613

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Obciążęnia podatkowe i ubezpieczeniowe referat
OBOWIĄZKOWE OBCIĄŻENIA PODATKOWE PRZEDSIĘBIORSTWA WYKŁADY
podatki, ubezpieczenia
OBCIĄŻENIA PODATKOWE PRZEDSIĘBIORCÓW, UE KATOWICE, obciążeni podatkowe
III Podatki i ubezpieczenia
obciążenie podatkowe przedsiębiorców wykł, OBCIĄŻENIA PODATKOWE PRZEDSIĘBIORSTW
podatki i ubezpieczenia
System podatkowy i ubezpieczeniowy w rolnictwie, Ekonomika, II rok
inne obciążenia podatkowe, Archiwum, Semestr VII, Analiza ekonomiczna
OBCIĄŻENIA PODATKOWE PRZEDSIĘBIORCÓW wykł(1), OBCIĄŻENIA PODATKOWE PRZEDSIĘBIORSTW
zakłady ubezpieczeniowe referacik EJPEFRFB6EED4IEQLPAE6KBAZ55NPUEA4ATXDZI
pp test dział4 podatki i ubezpieczenia
Przedsiębiorstwo na rynku finansowym Obciążenia podatkowe przedsiębiorstwa
podatki i ubezpieczenia
test Podatki i ubezpieczenia
Przedsiębiorczość Giełda, podatki i ubezpieczenia

więcej podobnych podstron