Pszczelarz_612[01].Z2.04

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Wymagania wstępne

3. Cele kształcenia

4. Materiał nauczania

4.1. Zarys dziejów pszczelnictwa

4.1.1.

Materiał nauczania

4.1.2

Pytania sprawdzające

4.1.3.

Ćwiczenia

4.1.4.

Sprawdzian postępów

4.2. Ule, pomieszczenia i sprzęt pasieczny

4.2.1.

Materiał nauczania

4.2.2.

Pytania sprawdzające

4.2.3.

Ćwiczenia

4.2.4.

Sprawdzian postępów

4.3. Zasady pracy w pasiece

4.3.1.

Materiał nauczania

4.3.2.

Pytania sprawdzające

4.3.3.

Ćwiczenia

4.3.4.

Sprawdzian postępów

4.4. Urządzanie pasieki

4.4.1.

Materiał nauczania

4.4.2.

Pytania sprawdzające

4.4.3.

Ćwiczenia

4.4.4.

Sprawdzian postępów

5. Sprawdzian osiągnięć ucznia

6. Literatura

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Poradnik ten będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy o zakładaniu pasieki.
W poradniku zamieszczono:

−

wymagania wstępne, wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane, abyś
bez problemów mógł korzystać z poradnika,

−

cele kształcenia, wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem,
materiał nauczania, to wiadomości teoretyczne niezbędne do opanowania treści jednostki
modułowej,

−

zestaw zdań przydatny do sprawdzenia, czy już opanowałeś podane treści, ćwiczenia
pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować umiejętności
praktyczne,

−

sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań i pytań. Pozytywny wynik sprawdzianu
potwierdzi, że dobrze pracowałeś podczas lekcji i że nabrałeś wiedzy i umiejętności
z zakresu tej jednostki modułowej,

−

literaturę uzupełniającą.
Przy wyborze odpowiednich treści pomocny będzie nauczyciel, który wskaże Ci

potrzebne informacje dotyczące zakładania pasieki.

Z rozdziałem „Pytania sprawdzające” możesz zapoznać się:

−

przed przystąpieniem do rozdziału „Materiał nauczania” – poznając przy tej okazji
wymagania wynikające z potrzeb zawodu, a po przyswojeniu wskazanych treści,
odpowiadając na te pytania sprawdzisz stan swojej gotowości do wykonywania ćwiczeń,

−

po zapoznaniu się z rozdziałem „Materiał nauczania”, by sprawdzić stan swojej wiedzy,
która będzie Ci potrzebna do wykonywania ćwiczeń.
Kolejny etap poznawania przez Ciebie materiału to wykonywanie ćwiczeń, których

celem jest uzupełnienie i utrwalenie informacji w zakładaniu pasieki.

Wykonując ćwiczenia przedstawione w poradniku lub zaproponowane przez

nauczyciela, będziesz poznawał materiał, dotyczący zakładania pasieki, między innymi na
podstawie informacji podanych w materiale nauczania i w instrukcjach ćwiczeń.

Po wykonaniu zaplanowanych ćwiczeń, sprawdź poziom swoich postępów, wykonując

test „Sprawdzian postępów”, zamieszczony zawsze po podrozdziale „Ćwiczenia.” W tym
celu: przeczytaj pytania i odpowiedz na nie,

−

podaj odpowiedź wstawiając X w podane miejsce,

−

wpisz TAK, jeśli Twoja odpowiedź na pytanie jest prawidłowa,

−

wpisz NIE, jeśli Twoja odpowiedź na pytanie jest niepoprawna.

Odpowiedzi NIE wskazują luki w Twojej wiedzy, informują Cię również jakich

elementów materiału nauczania jeszcze dobrze nie poznałeś. Oznacza to także powrót do
treści, które nie są dostatecznie opanowane.

Poznanie przez Ciebie wszystkich lub określonej części wiadomości zakładania pasieki

będzie  stanowiło  dla  nauczyciela  podstawę  przeprowadzenia  sprawdzianu  poziomu
przyswojonych wiadomości  i ukształtowanych umiejętności.  W tym celu nauczyciel posłuży
się  Zestawem  testów  zawierającym  różnego  rodzaju  zadania.  W  rozdziale  5  tego  poradnika
jest zamieszczony przykład takiego testu Zestaw zadań testowych, zawiera on:

−

instrukcję, w której omówiono tok postępowania podczas przeprowadzania sprawdzianu,

−

przykładową kartę odpowiedzi, w której, w wolnych miejscach wpisz odpowiedzi na
pytania – zadania. Będzie to stanowić dla Ciebie trening przed sprawdzianem
zaplanowanym przez nauczyciela.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Schemat układu jednostek modułowych

Modu

ł 612[01].Z2

Produkcja pszczelarska

612[01].Z2.03

Rozpoznawanie chorób pszczó

612[01].Z2.04

Zak

ładanie pasieki

612[01].Z2.01

Identyfikowanie stanów

biologicznych rodziny

pszczelej

612[01].Z2.02

Kierowanie rozwojem rodzin

pszczelich wiosn

612[01].Z2.05

Prowadzenie pasieki w

ędrownej

612[01].Z2.07

Prowadzenie wychowu matek

pszczelich

612[01].Z2.08

rzygotowanie pasieki

do zimowania

612[01].Z2.06

Prowadzenie ró

żnych kierunków

produkcji

pasiecznej

612[01].Z2.09

Przetwarzanie produktów pasiecznych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

−

korzystać z różnych źródeł informacji,

−

rozróżnić stadia rozwojowe czerwia pszczelego,

−

dostrzegać zagrożenia związane z wykonywaną pracą,

−

zastosować zasady ochrony środowiska,

−

rozróżnić choroby niezakaźne czerwiu,

−

rozpoznać choroby zakaźne czerwiu,

−

rozpoznać pasożyty pszczół,

−

charakteryzować naturalne i sztuczne pokarmy pszczół,

−

określić topografię narządów i układów organizmu pszczoły,

−

charakteryzować funkcjonowanie narządów, układów i całego organizmu pszczoły,

−

określić funkcje ciała tłuszczowego w organizmie pszczoły,

−

charakteryzować czynniki środowiska i ocenić ich wpływ na wzrost i rozwój zwierząt,

−

ocenić wpływ właściwości gleby na rośliny i zwierzęta,

−

określić rolę człowieka w kształtowaniu siedliska,

−

określić wpływ poszczególnych składników pokarmowych na wzrost, rozwój zwierząt,

−

określić czynniki klimatyczne i glebowe wpływające na zdrowie oraz produkcyjność
zwierząt,

−

sporządzić schematy i proste rysunki techniczne,

−

odczytać schematy oraz skorzystać z instrukcji i dokumentacji technicznej,

−

zidentyfikować symbole literowe znajdujące się na sprzęcie rolniczym i pasiecznym,

−

rozróżnić podstawowe materiały stosowane w technice rolniczej,

−

określić właściwości stali, żeliwa, aluminium, miedzi, ołowiu, drewna, gumy, skóry,
i tworzyw sztucznych oraz ich przydatność w budowie narzędzi, maszyn, urządzeń
rolniczych i pasiecznych,

−

pozyskać informacje na temat sposobu i warunków zakupu sprzętu rolniczego
i pasiecznego.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

−

rozróżnić kolejne okresy historii pszczelarstwa,

−

określić kierunki rozwoju pszczelarstwa w Polsce i na świecie,

−

wymienić pionierów postępu w pszczelarstwie,

−

określić wpływ warunków środowiskowych na kierunki produkcji w pasiece,

−

wyjaśnić potrzebę wielokierunkowej produkcji pasiecznej,

−

rozpoznać typy uli i charakteryzować sprzęt pasieczny,

−

określić cele, warunki i technikę przeprowadzania przeglądów rodzin pszczelich,

−

charakteryzować rodzaje przeglądów,

−

dobrać sprzęt do przeglądu rodzin pszczelich,

−

przeprowadzić przeglądy rodzin pszczelich,

−

określić zasady postępowania pszczelarza podczas pracy z pszczołami,

−

dobrać i zastosować odzież ochronną oraz środki ochrony indywidualnej do pracy przy
pszczołach,

−

przewidzieć i zapobiec zagrożeniom życia i zdrowia osób postronnych,

−

zastosować zasady postępowania w przypadku pożądlenia, z uwzględnieniem wstrząsu
anafilaktycznego,

−

dobrać typy uli do rodzaju gospodarki pasiecznej,

−

zaplanować urządzanie pasieczyska,

−

określić zasady nabywania pszczół,

−

oszacować zasobność bazy pożytkowej,

−

oszacować i ocenić wartość rodziny pszczelej,

−

przesiedlić rodziny pszczele,

−

zorganizować zaplecze gospodarcze pasieki,

−

zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Zarys dziejów pszczelnictwa

4.1.1. Materiał nauczania

Najstarszy sposób wykorzystywania pracy pszczół polegał na obrabowywaniu ich gniazd,

ukrytych w spróchniałych drzewach czy szczelinach skał. Gniazdo dziko żyjących pszczół nie
łatwo było wyszukać; wymagało to prawdziwie myśliwskiego instynktu i cierpliwości
wprawnego tropiciela zwierząt. Zdobywanie miodu było pewną formą myślistwa.

Długi okres „polowania" na pszczoły i ich miód poprzedził pierwsze próby hodowli

pszczół, tak jak polowanie na zwierzęta poprzedziło ich udomowienie i hodowlę.

Najstarszy wizerunek człowieka dostającego się do gniazda pszczół wykryto w 1919 r.

w jednej  z grot  skalnych  w Hiszpanii  (rys.  1).  Wiek  malowidła  o wykorzystywaniu  pszczół
przez człowieka oceniono na 15 tysięcy  lat. Ale  łowy na pszczoły  miały  na pewno znacznie
starszą  historię.  Trzeba  też  dodać,  że  niezależnie  od  rozwoju  hodowli  pszczół  wydzieranie
dzikim rojom plastrów zalanych  miodem było dość rozpowszechnione  jeszcze w początkach
XIX stulecia, a i dziś nie jest ono obce ludom zamieszkującym Azję czy Afrykę.

Rys. 1.

Rysunek skalny z okresu paleolitu przedstawiający wybieranie miodu [wg Joirisza]

Wydobywanie plastrów z miodem z ukrytych i niedostępnych gniazd pszczelich nie było

rzeczą łatwą ani bezpieczną, a taka rabunkowa gospodarka szybko zmniejszała ilość pszczół,
które człowiek od niepamiętnych czasów uważał za pożyteczne. Zanim zajął się on hodowlą
pszczół, poznał też zapewne i wartość wosku.

Nasze wiadomości o hodowli pszczół sięgają okresu z przed 3–4 tysięcy lat. Wiadomości

pochodzące  z  egipskich  papirusów  dowodzą, że Egipcjanie cenili  bardzo  zarówno miód,  jak
i wosk,  znali  wartość  leczniczą  miodu  (rys.  2),  a pszczoły  hodowali  powszechnie
w glinianych  dzbanach  wyrabianych  specjalnie  w tym  celu  Sprzed  3  tysięcy  lat  mamy
wiadomości o hodowli pszczół w Palestynie i Grecji. Zapalonymi hodowcami pszczół byli też
Rzymianie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 2. Wypiekanie kultowych ciasteczek miodowych w starożytnym Egipcie [wg J. Guderskiej]

W starożytności wosk był bardzo cenionym i poszukiwanym produktem. Używano go do

modelowania  przy  odlewach  z metali,  na  pieczęcie,  do  wyrobu  tabliczek,  na  których  pisano
rylcem itp. Plastry z miodem pszczelim wchodziły w skład ofiar składanych  bogom zarówno
przez Egipcjan, jak Greków i Rzymian. Miód był powszechnie używany do słodzenia potraw,
do  wyrobu  słodyczy,  spożywano  go  wraz  z lekami  i ziołami,  jakie  znała  medycyna
starożytnych.  Duże  zapotrzebowanie  na  produkty  pasiek  mogło  zaspokoić  tylko  dobrze
rozwinięte pszczelarstwo.

Ule pierwotne
Wśród pierwotnych pomieszczeń dla pszczół można wyróżnić dwa rodzaje. Pierwszy

z nich to barcie, czyli sztuczne dziuple wydziane w żywych drzewach (rys. 3), drugi to ule
przenośne, czyli tak zwane domowe wyrabiane z materiałów takich jak wiklina, słoma, korek.

Rys 3.

Barć naturalna „świepot” [wg J. Guderskiej]

Nasze wiadomości o hodowli pszczół w starożytności dotyczą przeważnie uli

przenośnych.  O hodowli  pszczół  w leśnych  barciach  wiemy  bardzo  niewiele.  Być  może,  że
stopień  i rodzaj  zadrzewienia  Egiptu,  Grecji  i  dzisiejszych  Włoch  nie  sprzyjał  temu  typowi
pierwotnej  hodowli  pszczół,  warunki  zaś  klimatyczne  pozwalały  na  trzymanie  pszczół
w cienkich ulach przenośnych.

Pierwotne ule w Egipcie były to podłużne kosze plecione z wikliny i oblepiane mułem.

Ule takie układano jedne na drugich w stosy, które tworzyły pierwotną pasiekę.

Starożytni Grecy hodowali pszczoły w ulach o kształcie cylindrycznym, wyrabianych

z wikliny lub słomy ustawianych pionowo. Dennica i powała tych pierwotnych uli miały takie

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

same rozmiary. Ule te były zaopatrzone u góry w rząd ruchomych listewek (snozy), do
których pszczoły przybudowywały plastry. Plastry wyjmowano z uli przez górny otwór.

Ule Rzymian były przeważnie plecione ze słomy, a kształt miały zbliżony do walca lub

dzwonu (takie ule wykryto w wykopaliskach Pompei), z góry przykrywane słomianymi
czapkami.

Po upadku Rzymu wynalazek grecki, umożliwiający wyjmowanie z ula pojedynczych

plastrów, poszedł na długie lata w zapomnienie. We wczesnym średniowieczu spotyka się na
terenie Europy poza barciami prymitywne ule przenośne, ale wyłącznie z budową
nieruchomą.

Na terenach zajmowanych pierwotnie przez Słowian pszczoły hodowano od czasów

najdawniejszych  w barciach,  czyli  sztucznych  dziuplach  drążonych  na  pewnej  wysokości
w rosnących drzewach. Barcie  są  najstarszymi „ulami" pierwotnymi  na terenie Polski, Rosji,
Białorusi,  Czech,  Słowacji,  Serbii  i Bułgarii,  a także  na  znacznej  części  terenów
zajmowanych przez Niemców. Były to na tych terenach najstarsze pomieszczenia dla pszczół
bardzo typowe dla kultury Słowian, u których  hodowla pszczół  była  niegdyś ściśle związana
z puszczą. Poza  Słowianami  bartnictwo  uprawiane było  przez Prusów, Litwinów, Łotyszów,
a także przez niektóre ludy skandynawskie.

Hodowla pszczół w barciach umieszczonych wysoko nad ziemią zaczęła być z czasem

coraz  bardziej  niedogodna,  a w miarę  zmniejszania  się  obszarów  pierwotnych  puszcz.  coraz
częstszym  zjawiskiem  stało  się  przenoszenie  pszczół  w sąsiedztwo  siedzib  ludzkich.
Prototypem  ula  przenośnego  była  ścięta  barć.  Krokiem  następnym  było  wyrabianie  uli
w zasadzie zbliżonych do barci w grubych pniach drzew poprzednio już ściętych. Były to ule
– kłody.

Kłoda to ciężki ul przenośny o ścianach znacznej grubości (rys. 4a) Wnętrze wydłubane

w pniu drzewnym miało kształt zbliżony do barci; dostęp do gniazda umożliwiał odejmowany
zatwór (dłużnia) z grubej deski. Zewnętrznie kłoda mało różniła się od dziuplanki;
i w jednym i drugim przypadku był to okorowany pień drzewa. Dziuplanka miała jednak całe
wnętrze puste, a do gniazda pszczelego dostawano się przeważnie z góry po odjęciu powały.

Na terenie Niemiec północno–zachodnich rozpowszechniły się ule ze słomy o kształcie

walców czy dzwonów koszki (rys. 4b), umieszczane na drewnianych podstawach.

W stepowych okolicach Ukrainy i Podola, gdzie warunki nie sprzyjały rozwojowi

bartnictwa, uzytkowano ule zwane dziuplankami, zrobione z wydrążonych pni drzew.
Ustawiano je przeważnie pionowo, rzadziej w pozycji leżącej.

Cechą charakterystyczną dla wszystkich typów przenośnych uli pierwotnych był kolisty

lub zbliżony do trójkątnego przekrój ich wnętrza. Ule o przekroju kwadratowym czy
prostokątnym zaczęto budować dopiero w połowie XVIII wieku.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

a

b

Rys. 4.

Ule nierozbieralne: a) kłoda, b) kószka [wg J. Guderskiej]

Gospodarka pierwotna
O pierwotnej gospodarce pasiecznej w starożytnym Egipcie mamy wiadomości bardzo

skąpe. Ule z mułu nilowego miały budowę nieruchomą, tak że jedyny sposób uzyskania
miodu i wosku sprowadzał się do podrzynania dolnych części plastrów. Wiemy natomiast, że
Egipcjanie zdawali sobie sprawę ze znaczenia pożytków pszczelich, gdyż przed tysiącami lat
stosowali gospodarkę wędrowną przewożąc ule z pszczołami na barkach celem
wykorzystania obfitszych pożytków.

U starożytnych Greków gospodarka pasieczna stała na stosunkowo wysokim poziomie.

Zawdzięczając ruchomej budowie plastrów pszczelarz grecki miał łatwy wgląd do wnętrza
gniazda pszczelego. Ponadto budowa plastrów pozwalała na odbieranie czystego miodu bez
konieczności niszczenia gniazda, a także na ocenę zapasów zebranych przez pszczoły.

Według wiadomości zaczerpniętych z przechowanych dzieł pisarzy starożytnej Grecji

ówcześni hodowcy pszczół umieli dzielić roje, znali różnicę między matką a pszczołą
robotnicą, a także wiedzieli o tym, że rodzina pozbawiona matki może ją wyhodować
z młodej larwy rozwijającej się w zwykłej komórce.

Zbiory przepisów prawnych opracowanych przez wybitnych prawodawców greckich

brały pod uwagę też hodowlę pszczół. W prawodawstwie Solona była np. mowa o odległości,
jaka powinna być zachowana pomiędzy sąsiednimi pasiekami, co jest dowodem, że już wtedy
zdawano sobie sprawę, iż zbytnie zagęszczenie pasiek zmniejsza zbiory miodu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Gospodarka pasieczna Rzymian była ściśle oparta na wzorach greckich; używano uli ze

słomy zaopatrzonych w drewniane listewki znajdujące się w górnej części takiego
pomieszczenia. Wśród Rzymian hodowla pszczół była bardzo rozpowszechniona; wzmianki
o tym znajdujemy w pismach Pliniusza, Wergilego, Collumelli i innych.

Późniejsze nasze wiadomości o gospodarce pasiecznej różnych ludów zamieszkujących

teren Europy wyraźnie świadczą o tym, że była ona o wiele bardziej prymitywna niż ta, jaką
znali starożytni.

Gospodarka bartna polegała prawie wyłącznie na zwabianiu rojów do przygotowanych

sztucznych dziupli i na odbieraniu pszczołom zapasów przez podrzynanie plastrów na dość
znacznej wysokości.

Przy gospodarce w różnego rodzaju ulach pierwotnych nie znano przez długie wieki

żadnych  określonych  metod.  Najintensywniejsza  praca  pasiecznika  trwała  w okresie  rójki.
Trzeba  było  dopilnowywać  wyjścia  rojów,  aby  móc  je  schwytać  i  osadzać  w ulach.  Roje
wychodziły  bardzo  licznie  zwłaszcza  z uli  o małej  pojemności,  jakimi  były  kószki.
W określonych porach lata podrzynano plastry, pozostawiając pszczołom jako zapas zimowy
tę ilość miodu, która pozostała w górnej części gniazda.

Miód wybierany z barci czy z prymitywnych uli był przeważnie niezbyt czystym

produktem,  gdyż  w podrzynanych  plastrach znajdował się czerw  i pierzga.  Odkładano  część
plastrów  z czystym  miodem,  aby  uzyskać  produkt  lepszej  jakości,  a pozostałe  ubijano
w beczkach,  aby  po  spuszczeniu  części  miodu  przetopić  resztę  na  wosk.  Miód  „bity”
przeznaczano na wyrób trunków miodowych.

Pierwotne formy gospodarki pasiecznej panowały powszechnie aż do połowy XIX wieku.

Liczne  próby  ulepszenia  techniki  hodowli,  podejmowane  przez  wybitnych  pszczelarzy,  nie
wywierały  wpływu  na  rzesze  zacofanych  bartników,  którzy  przeważnie  gospodarowali  tak,
jak  ich  dalecy  przodkowie.  A ponadto  zmniejszanie  się  obfitych  pożytków  pszczelich
zmuszało  pasieczników  do  stosowania  sposobów,  które  miały  na  celu  ograniczenie  ilości
miodu  spożywanego  przez  zimowane  pszczoły.  Toteż  w wiekach  późniejszych  wśród
pasieczników  wielu  krajów  rozpowszechniła  się  metoda  wybijania  (po  głównym  pożytku)
części  rodzin  pszczelich,  przy  użyciu dymu  lub  wrzącej wody.  Wybijano  większą  część  pni
najcięższych  i  najlżejszych,  średnie  pozostawiano  na  zimę.  Całe  gniazda  po  zabitych
pszczołach stawały się zdobyczą pszczelarza, a ubytek w stanie pasieki uzupełniały nowe roje
od pozostawionej części pni (rys. 5).

Rys 5.

Wybębnianie [wg Guderska]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Badania naukowe
Liczni uczeni starożytności prowadzili badania nad życiem pszczół. Ojciec nauk

biologicznych  Arystoteles  prowadził  systematyczne  badania  nad  pszczołami  trzymanymi
w ulu  przystosowanym  do  różnych  obserwacji.  Interesował  go  rozwój  pszczoły  i budowa
plastrów,  jakkolwiek  był  on  przekonany,  że  wosk  zbierają  pszczoły  z kwiatów.  Wiele
trafnych  spostrzeżeń  Arystotelesa  potwierdziły  dopiero  badania,  jakie  przeprowadzono
w XVII, a głównie w XVIII stuleciu.

W średniowieczu wiedza o pszczołach nie wzbogaciła się zupełnie, a pewna praktyczna

umiejętność  hodowli  pszczół,  oparta  była  na  wiadomościach  o wiele  skąpszych  niż te,  które
znane były już starożytnym Grekom. Mniemanie, że pszczoły rodzą się z padliny zwierzęcej,
które  zrodziło  się  z legend  starożytnego  Egiptu,  powtórzone  przez  niektórych  pisarzy
rzymskich  przetrwało  aż  do  początku  18  stulecia.  Błędny  pogląd  Arystotelesa  co  do
pochodzenia wosku został sprostowany dopiero po upływie 2 tysięcy lat.

Nowsze badania nad pszczołami zapoczątkował w połowie XVII wieku sławny biolog

holenderski Swammerdamm. Przy  badaniu  budowy pszczoły Swammerdamm posługiwał się
już  prymitywnym  mikroskopem,  co  mu  pozwoliło  na  opisanie  nie  znanych  przedtem
szczegółów  anatomicznych.  On  to  ustalił  ostatecznie  płeć  matki,  uważanej  dotychczas  za
„króla" pszczół, wyjaśnił organizację rodziny pszczelej i rolę, jaką odgrywa w niej matka.

W pierwszej połowie XVIII wieku, wielu ciekawych odkryć dokonał Reaumur. Stosując

już metody ściśle naukowe wyjaśnił on istotę rójki, opisał budowę plastrów, zimowlę pszczół
i wiele innych szczegółów z życia rodziny pszczelej.

Dla rozwoju nauki o pszczołach największe znaczenie miały wyniki badań

szwajcarskiego  badacza  Franciszka  Hubera.  Na  podstawie  długoletnich  obserwacji  Huber
ustalił,  że  matka  pszczela  spotyka  się  z trutniem  w powietrzu,  i to  tylko  raz  w życiu,  i że
składa  ona  dwa  rodzaje  jaj.  Prześledził  on  rozwój  pszczoły  i wykazał  różnice  w oprzędzie
robotnicy i matki. Opisał szczegółowo przebieg budowy plastra, zaobserwował sposób, w jaki
pszczoły wentylują gniazdo, ustalił, że kit pszczeli zbierają pszczoły z pączków drzew.

Niezależnie od ogłaszanych wyników badań naukowców w tym okresie pojawiły się też

liczne  prace  pszczelarzy  praktyków.  Jednym  z tych  pszczelarzy  był  Piotr  Prokopowicz.
W pasiekach  swoich  wprowadzał  zupełnie  nowe  metody  gospodarki  oparte  na  długoletnich
doświadczeniach.  Prowadził  on  systematyczne  ważenie  uli  kontrolnych,  celem  ustalenia
zarówno  przebiegu  zbiorów,  jak  też  spożycia  przez  pszczoły  zapasów  podczas  zimowli.
Prowadził  obserwacje  nad  nektarowaniem  roślin.  Nowością  był  stosowany  przez
Prokopowicza siew roślin specjalnie dla pszczół, a także badania nad chorobami pszczół.

Pszczelarzem praktykiem o światowej sławie był Jan Dzierżon. Opracował i ogłosił

teorię  w której  omówił  szczegółowo  rolę  matki  pszczelej  w rodzinie.  Stwierdził,  że  tylko
matka unasienniona przez trutnia może znosić dwa rodzaje jaj. Opisał szczegółowo kopulację,
przechowywanie nasienia trutnia w zbiorniczku nasiennym matki. Stwierdził, że jaja składane
przez  matki  mogą być zapłodnione  lub niezapłodnione i że to decyduje o  płci rozwijających
się  z nich  osobników.  Z jaj  zapłodnionych  rozwijają  się  osobniki  żeńskie,  z jaj
niezapłodnionych  trutnie.  Dzierżon  stwierdził,  że  w rodzinie  pszczelej  pozbawionej  matki
czerwią pszczoły trutówki.

Wyniki badań Dzierżona położyły podwaliny pod naszą dzisiejszą wiedzę o pszczołach.

Dopiero one umożliwiły nadanie kierunku selekcji w pszczelarstwie i wychowowi matek
pszczelich o wybitnych i pożądanych cechach.

Doskonalenie uli i sprzętu pasiecznego

Równolegle ze stopniowym pogłębianiem się wiedzy o pszczołach, co umożliwiało

człowiekowi  kierowanie  ich  życiem,  postępowało  doskonalenie  się  uli  oraz  sprzętu
używanego  w gospodarce  pasiecznej.  Dwie  te  drogi,  którymi  szedł  rozwój  pszczelarstwie,
początkowo  wiązały  się  ze  sobą,  gdyż  dla  zbadania  życia  pszczół  niezbędne  było  przede

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

wszystkim uruchomienie plastrów pszczelich; bez tego nie można było zajrzeć do gniazda
pszczół i obserwować ich pracy. Tak więc najwybitniejsi badacze pszczół byli równocześnie
konstruktorami pierwszych udoskonalonych uli.

Grecki wynalazek listewek umieszczonych w górnej części ula, co pozwalało na

wyjmowanie  pojedynczych  plastrów,  uległ  zapomnieniu  na  przeciąg  blisko  dwudziestu
wieków, a pszczoły hodowano bądź w barciach, bądź w różnego typu ulach nierozbieralnych.
O pierwszych  próbach  zastosowania  do  uli  pewnego  rodzaju  ramek  są  dość  niejasne
wzmianki  z drugiej  połowy  XVII  wieku.  Jednakże  dopiero  Huber  budując  swój  ul
obserwacyjny wpadł na pomysł oprawienia plastrów pszczelich w oddzielne drewniane ramy.

Za twórcę ula rozbieralnego, umożliwiającego wgląd do gniazda, łatwe tworzenie

odkładów, zapobieganie rójce i wychów matek uważany jest ks. Jan Dzierżon (1811–1906).
Skonstruował on ul szafkowy – snozowy. Snozy czyli listewki (odpowiednik górnej beleczki
ramek) służyły pszczołom do odciągania plastrów, zaś pszczelarzowi do w miarę swobodnego
wglądu i manipulacji plastrami.

Pierwsze ramki powstałe przez dobudowanie do snozy pozostałych elementów bocznych

i dolnego zastosował w ulu Dzierżona Berlepsch (1815–1877) w roku 1852, zaś niezależnie
od niego w Ameryce – L. Langstroth.

W Polsce Jan Dolinowski (1814–1875) wzorując się na snozowym ulu Dzierżona i na ulu

Hubera skonstruował własny ul, który stał się pierwotypem ula otwieranego od góry.

Duże zasługi w kształtowaniu nowoczesnych form pomieszczeń dla pszczół odniósł

również Joachim Litawor Chreptowicz (1729–1812) opisał ul leżak składający się z dwóch
"półkuli" oraz stojak słomiany składany.

Krzysztof Kluk (1739–1796) zalecał ul słomiany w kształcie walca, składający się z dwóch

lub większej liczby części. Ul ten w okresie letnim, w miarę przybywania pszczół, można było
powiększać albo od tyłu albo od przodu.

Mikołaj Witwicki (1780–1853) skonstruował słomiany ul dzwonowy. Ul ten pozwalał na

dobry rozwój wiosenny pszczół, a ponieważ mógł być w miarę potrzeby zwiększany lub zmiejszany,
można było przez zwiększenie pojemności zapobiegać rójce.

Teofil Ciesielski (1846–1926) skonstruował ul słowiański, wcześniej określany mianem „ula

Towarzystwa”. Ul ten można jeszcze spotkać na terenie Polski.

Kazimierz Lewicki (1847–1902) skonstruował ul, który był rozpowszechniony

w centralnej Polsce i Rosji. Po modyfikacji uzyskał formę ula warszawskiego zwykłego.

Stanisław Brzósko (1871 – 1963) modyfikując ul warszawski zwykły skonstruował ul

warszawski poszerzony o wymiarach ramek 300x435 mm.

Ule ramowe były jeszcze ulepszane i modyfikowane, zanim przybrały dzisiejszą formę.

Ale już ich prototypy były o wiele dogodniejsze w obsłudze niż ule dotychczas używane.
Oprawienie w ramkę plastra pszczelego umożliwiło dowolne poszerzanie i zwężanie gniazd,
kontrolę zapasów zebranych przez pszczoły, kontrolę czerwienia matki, ułatwiło dzielenie
rodzin i wiele innych czynności stosowanych w dzisiejszej gospodarce pasiecznej.

Pełne jednak wykorzystanie ula ramowego umożliwił wynalazek miodarki, przyrządu,

który pozwalał na wydobycie miodu z plastrów bez konieczności ich niszczenia. Pierwszy
model miodarki przedstawił w roku 1865 na zjeździe pszczelarzy niemieckich i austriackich
Słowak, Franciszek Hruszka.

W krótkim czasie miodarka stała się niezbędnym sprzętem w pasiece, a równocześnie

zaczęła  wchodzić  w coraz  częstsze  użycie  węza.  Na  kilka  lat  przed  ogłoszeniem  wynalazku
miodarki  pszczelarz  niemiecki  Mehring,  wykonał  formę  drewnianą,  która  umożliwiła
odlewanie  z wosku,  pszczelego  ścian  środkowych  plastrów  z denkami  komórek  pszczelich.
Formę drewnianą Mehring zamienił wkrótce na metalową, a ta stała się wzorem dla różnego
rodzaju  pras  do  wyrobu  węzy,  używanych  do  dziś  przez  pszczelarzy.  Dalszy  postęp

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

w wyrobie węzy to walce do jej wyrobu, a następnie cały zestaw maszyn do mechanicznej
produkcji węzy.

Zastosowanie węzy miało duży wpływ na ulepszenie techniki pszczelarskiej,

przyspieszało budowę plastrów przez pszczoły, powodowało mniejsze zużycie pokarmu przez
budującą rodzinę pszczelą, a równocześnie zmuszało ją do budowy plastrów o komórkach
pszczelich.

Wraz z szybkim postępem techniki datującym się od ostatnich lat 19 stulecia zarówno

miodarka,  jak  i sprzęt  do  wyrobu  węzy  ulegał  dalszemu  doskonaleniu.  Równocześnie
konstruowano  nowe  praktyczne  modele  innych  niezbędnych  narzędzi  pszczelarskich,  jak:
podkurzacz, siatka, dłuto pasieczne, podkarmiaczki, sprzęt do hodowli matek  i wiele  innych.
Narzędzia  te  ułatwiły  pracę  pszczelarza  i skutecznie  zastąpiły  prymitywne  garnczki
z dymiącym  próchnem,  sitka,  którymi  jeszcze  niedawno  pszczelarze  osłaniali  twarze,
„rzeziczki"  służące  do  podrzynania  plastrów,  czy  też  kosze,  do  których  zbierano  roje.
Najważniejsze jednak etapy postępu techniki pszczelarskiej – to: ul ramowy, wynalazek węzy
i miodarki.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

Co to jest barć?

2.  Czym różni się kłoda od barci?
3.  Jaka jest różnica między kłodą stojakiem a kłodą leżakiem?
4.  Co to jest kószka i bezdenek? Jakich materiałów używano do ich wyrobu?
5.  Różnice między ulem rozbieralnym a nierozbieralnym?
6.  Co to jest snoza?
7.  Kto był konstruktorem ula książkowego ? Do jakich celów ul ten był wykorzystywany?
8.  Kto jest twórcą ula rozbieralnego?
9.  Czym wyróżnił się ks. Jan Dierżon?
10.  Kto udoskonalił i na czym polegało usprawnienie ula snozowego Dzierżona?
11.  Kto skonstruował i zastosował praktycznie ramkę?
12.  Czym wyróżnił się Jan Dolinowski?
13.  Na  czym  polegały  zasługi  L.Chreptowicza,  K.  Kluka,  M.Witwickiego,  T.Ciesielskiego

i K. Lewickiego?

14. Kto skonstruował ul słowiański?
15. Kto stworzył pierwotyp ula warszawskiego?

4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Rozpoznawanie uli nierozbieralnych.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  obejrzeć rysunki i przeźrocza różnych uli nierozbieralnych,
2)  narysować ule nierozbieralne,
3)  określić  dla  każdego  ula  nierozbieralnego  charakterystyczne  cechy  w budowie,  które

należy wpisać w tabeli,

4) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Lp.

Typy uli

nierozbieralnych

Materiał

Dostęp do

gniazda

Pojemność ula

Teren

występowania

Kószka

Barć

Kłoda stojak

Kłoda leżak

Bezdenek

Bartniaczek

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

rysunki i foliogramy uli nierozbieralnych,

−

eksponaty uli nierozbieralnych,

−

rzutnik.

Ćwiczenie 2

Rozpoznawanie okresów w historii pszczelarstwa.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem dydaktycznym, dotyczącym okresów w dziejach

pszczelarstwa,

2) odszukać w dostarczonej przez nauczyciela literaturze dodatkowych informacji na temat

okresów w dziejach pszczelarstwa,

3) opracować charakterystyki kolejnych okresów w historii pszczelarstwa,
4) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

foliogramy z okresami historii pszczelarstwa,

−

rzutnik pisma.

4.1.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) określić charakterystyczne cechy kolejnych okresów w historii

pszczelarstwa?



2) określić charakterystyczne cechy w budowie barci, kłody i bezdenka?



3) rozróżnić ule rozbieralne od nierozbieralnych?



4) określić zasługi ks. Jana Dzierżona?



5) wymienić pierwszych konstruktorów uli ramowych?



6) opisać podbieranie miodu z barci?



7) wyjaśnić terminy: bartnictwo, pasiecznictwo i pszczelarstwo?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2. Ule, pomieszczenia i sprzęt pasieczny

4.2.1. Materiał nauczania

Zrozumienie biologii rodziny pszczelej, jej wymagań w poszczególnych okresach

rozwojowych jest podstawą do przemyśleń na temat konstruowania takich pomieszczeń, które
umożliwiają pszczołom optymalne warunki bytowe, zaś pszczelarzowi ułatwią pracę
i wpłynął na zwiększenie produkcyjności pasieki.

Dobry ul powinien skutecznie chronić pszczoły przed wpływem niekorzystnych

warunków  atmosferycznych,  szczególnie  w  okresie  intensywnego  czerwienia  matek.  Zatem
powinien  być  zbudowany  z  materiałów  o  niskim  współczynniku  przewodnictwa  cieplnego.
Musi  być  szczelny,  oraz  umożliwiać  regulację  pojemności  gniazda  w  zależności  od  stanu
biologicznego  rodziny  pszczelej.  Konstrukcja  ula  powinna  zapewniać  swobodną  regulację
wentylacji  jego  wnętrza,  umożliwiać  przeprowadzanie  wszelkiego  rodzaju  zabiegów
sanitarno–weterynaryjnych  w  zależności  od  specjalizacji  pasieki  (hodowla  matek,
pozyskiwanie  mleczka  pszczelego,  propolisu  czy  pyłku  kwiatowego),  powinien  ułatwiać
pracę i zapewniać optymalne warunki niezbędne do realizacji zadań produkcyjnych.

Wymiary gniazd i ramek różnych typów uli nie są przypadkowe lecz są wynikiem

długoletnich  obserwacji  rodziny  pszczelej  i  warunków  środowiskowych,  w  których  rodzina
przebywa. Zróżnicowane klimatycznie i pod względem obfitości nektaru i pyłku tereny Polski
wymagają  indywidualnego  podejścia  do  wyboru  najwłaściwszego  typu  ula.  W  okolicach
o słabych  pożytkach  nektarowo  –  pyłkowych  zalecany  jest  zwykle  ul  o  mniejszych
wymiarach ramek. W okolicach o bogatych, ciągłych pożytkach, polecana jest ramka większa
lub ul wielokondygnacyjny. Podstawą tych stwierdzeń jest analiza  możliwości rozwojowych
rodziny  pszczelej  w  danych  warunkach  środowiskowych.  W  analizie  tej  niezbędne  jest
określenie maksymalnej ilości plastrów potrzebnych na:

−

rozwinięcie maksymalnego czerwienia matek,

−

pomieszczenie stałego zapasu miodu (6 – 7 kg na rodzinę),

−

pomieszczenie niezbędnego zapasu pierzgi,

−

zapewnienie miejsca dla wygryzających się pszczół,

−

zapewnienie powierzchni do przeróbki nektaru i magazynowania miodu towarowego.
Maksymalną nieśność, matki uzyskują na przełomie czerwca i lipca znosząc około

2.200 jaj na dobę. W czasie 21 dni rozwoju pszczoły robotnicy, matka złoży (21 x 2.200)
około 46.200 jaj. Jeden decymetr kwadratowy plastra zawiera obustronnie 800 komórek,
zatem czerw zajmie powierzchnię (46.200 : 800) około 58 dcm

Stały zapas miodu rodziny pszczelej nie powinien spadać poniżej 6 kg miodu. Jeden dm²

plastra mieści około 300 g miodu dojrzałego. Dla pomieszczenia tych zapasów niezbędna jest
powierzchnia 20 dm² (6 000 g : 300 g).

Jedna żerująca larwa pszczela zużywa pół komórki pierzgi. Pierzgą odżywiają się

również pszczoły  ulowe  (karmicielki  i  woszczarki).  Część  pierzgi  stanowi rezerwę  na  okres
złych warunków pogodowych (gdy pszczoły nie wylatują po wziątek). Dlatego przyjmuje się
taką  ilość  pierzgi,  która  jest  niezbędna  dla  wyżywienia  larw  z 14  dni  czerwienia  matki
(2.200 x  14  =  30.800  :  2)  czyli  15.400  komórek. Pierzga  nie  jest  rozmieszczana  zwarcie  na
plastrze dlatego przyjmuje się nieco większą powierzchnię dla pomieszczenia tych zapasów,
około 25 dm².

Przeciętna dobowa nieśność matki jest niższa od maksymalnej. Określa się ją na 1.500 do

1.700 jaj na dobę.

Jeden dm² plastra obustronnie mieści na swojej powierzchni 220 pszczół, zatem dla

zapewnienia niezbędnej powierzchni do pomieszczenia młodych pszczół konieczna jest
powierzchnia 235–270 dm² plastra.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Świeży nakrop składany jest przez pszczoły na trzykrotnie większej powierzchni niż

miód dojrzały (na około 9 dm² na 1 kg przybytku). Zasklepiony miód zajmuje powierzchnię
3 dm² na 1 kg swojej masy. W konsekwencji przeciętna powierzchnia plastra niezbędna do
pomieszczenia 1 kg przybytku dziennego wynosi około 4,5–5,5 dm². Niezbędna powierzchnia
plastrów gniazda do zapewnienia normalnej egzystencji rodziny pszczelej wyniesie 103 dm².
Taką pojemność gniazda powinien zapewnić dobry ul.

Drewno
Do budowy uli wykorzystuje się suche drewno gatunków miękkich, najczęściej sosny

i jodły, zaś z liściastych: lipy, wierzby, topoli, osiki. Drewno twarde (dąb, jesion, wiąz, buk,
brzoza modrzew) nie nadaje się do wyrobu uli.

Ciężar właściwy drewna wykorzystywanego do budowy uli powinien wynosić od 0,45 do

0,5.g  na  cm³.  Materiał  przeznaczony  do  konstruowania  uli  powinien  być  zdrowy,  bez
większych  śladów  pochodzenia  grzybowego  (czerwona  smugowatość  lub  silna  sinizna),  nie
powinien  być  stoczony  przez  owady  i  pozbawiony  sęków  powyżej  40  mm  (dopuszczalne są
sęki zdrowe, dobrze zrośnięte z drewnem).

Wilgotność drewna nie powinna przekraczać 15–16%. Suche drewno odznacza się

niskim współczynnikiem przewodnictwa cieplnego (0,02–0,14). W miarę wzrostu wilgotności
współczynnik wzrasta.

Płyty pilśniowe
W sprzedaży :znajdują się płyty twarde i płyty miękkie. Płyty twarde o grubości 2,5; 3,2;

4,0; 5,0 mm, płyty miękkie porowate grubości 9,5; 12,5; 19,0 mm.

Współczynnik przewodnictwa cieplnego płyt twardych zbliżony jest do drewna i wynosi

0.14, płyt miękkich wynosi zaledwie 0,04.

Ciężar 1 m² płyty twardej przy grubości 5 mm = 4,5 kg, 3,2 mm = 3 kg. Płyty twarde

pomimo tendencji do wchłaniania wilgoci i odkształcania się na grubość, przy dobrej ich
konserwacji mogą zastąpić drewno.

Płyty pilśniowe miękkie z uwagi na trudności w obróbce i mniejszą wytrzymałość na

działanie mechaniczne nie nadają się do konstruowania uli. Z uwagi jednak na bardzo niski
współczynnik przewodnictwa cieplnego stanowią dobry materiał izolacyjny.

Ule z płyt pilśniowych z wiązaną konstrukcją szkieletową z drewna są tanie, łatwe

w wykonaniu ciepłe suche i lekkie.

Słoma, trzcina, sitowie
Materiały te z uwagi na bardzo niski (0,04–0,05) współczynnik przewodnictwa ciepła

stanowią  dobry  materiał  budowlany.  Konstruowanie  uli  z  tych  materiałów  wymaga  jednak
dość znacznych  nakładów pracy ręcznej i dodatkowego oprzyrządowania w postaci prawideł
i pras  do  wyrobu  mat.  Łatwo  dostępny  i  tani  materiał  stwarza  możliwości  budowy  uli  we
własnym  zakresie.  Mankamentem  uli  słomianych  jest  trudność  w  przeprowadzaniu
odkażania, zaś ściany narażone są na uszkodzenia przez gryzonie.

Styropian
Styropian jest materiałem syntetycznym charakteryzującym się wyjątkowo niskim

współczynnikiem  przewodnictwa  cieplnego  (0,025),  lekki  i  dający  się  odpowiednio
modelować w specjalnych prasach, byłby idealnym materiałem do seryjnej produkcji lekkich,
ciepłych  i  suchych  uli.  Mankamentem  tego  tworzywa  jest  jego  kruchość.  Ule  wykonane  ze
styropianu  i  używane  na  terenie  Polski  są  cenione  w  pasiekach  wędrownych,  wymagają
jednak dodatkowych zabezpieczeń powierzchni narażonych na działanie mechaniczne.

Styropian jest szeroko stosowany jako materiał izolacyjny. Wartość materiałów

izolacyjnych uzależniona jest od:

−

zdolności przepuszczania ciepła (im mniejsza tym materiał lepszy) czyli od
współczynnika przewodnictwa cieplnego,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

zdolności wchłaniania wilgoci z powietrza, czyli higroskopijności (im słabsze
wchłanianie tym materiał lepszy),

−

stopnia osiadania (zbijania się) czyli wytwarzania z biegiem czasu na skutek tendencji do
osiadania wolnych przestrzeni pozbawionych wypełnienia (im mniejsza tendencja do
zmiany struktury tym materiał przydatniejszy),

−

podatności do zagnieżdżania się gryzoni.
Materiały nie spełniające tych uwarunkowań są mało przydatne, gdyż na ogół chętnie

przyjmują wilgoć, zwiększając przewodnictwo cieplne. Woda posiada bowiem bardzo wysoki
współczynnik  przewodnictwa  cieplnego  =  0,5.  Zatem  w  przypadku  stosowania  gorszych
materiałów  izolacyjnych  należy  zadbać  o  to  by  ściany  były  na  tyle  szczelne  i  dobrze
zakonserwowane aby uniemożliwiały przenikanie wilgoci do warstwy izolacyjnej. (Tabela 1)
przedstawia  charakterystykę  przewodnictwa  cieplnego  najczęściej  stosowanych  materiałów
izolacyjnych.

Tabela 1 Przewodnictwo cieplne materiałów izolacyjnych [wg M. Janiszewskiego]

Przydatność
materiału

Nazwa materiału

Współczynnik

przewodnictwa

cieplnego I

bardzo duża

styropian

0,025

duża

płyta pilśniowa porowata
wata odpadowa
pakuły (wyczesaki)
filce (różne)
paździerze lniane lub konopn
mech
słoma prosta

0,04
0,037
0,037 – 0,041
0,031– 0,05
0,04 – 0,06
0,04
0,04 – 0,05

średnia

sieczka słomiana
wełna drzewna
liście suche
sitowie

0,04 – 0,05 0,05 – 0,10
0,05 – 0,06
0,06

mała

trociny
wióry drzewne
plewy i słoma z kłosami

0,05 –0,07 0,10
0,04

Ogólne zasady budowy uli
Mając pełne rozeznanie w charakterze pożytków okolicy i znając właściwości materiałów

budulcowych oraz ich dostępność możemy przystąpić do wyboru typu i samodzielnego
wykonania ula.

W pracy konstrukcyjnej należy pamiętać o kilku podstawowych, niezależnych od typu

ula wymogach, których dotrzymanie zapewni prawidłowe funkcjonowanie poszczególnych
zespołów ula, a rodzinie pszczelej właściwe warunki rozwoju.

W nowoczesnym ulu rozbieralnym wyróżnia się:

−

korpus gniazdowy,

−

korpus nadstawkowy,

−

dennicę,

−

daszek,

−

stojak.

Do wyposażenia ula należy: komplet ramek, deski przegrodowe (2 szt.), beleczki

powałkowe, maty lub poduszki względnie ocieplacze górne i boczne z płyty porowatej,
wkładka wylotkowa i mostek przedwylotkowy.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Deski przegrodowe nie powinny sięgać dna ula, należy zapewnić pszczołom przestrzeń

wolną, około 1 cm, między dolną krawędzią deski a dennicą.

Beleczki powałkowe wstawiane między ramki powinny zapewniać latem odstęp między

plastrami 12 mm zaś zimą 8 mm.

Rys. 6. Stałe niezmienne wymiary w ulu [wg.M. Janiszewski]

Odległość pomiędzy beleczkami bocznymi ramek a ścianami ula powinna wynosić

7,5 mm. Większe przestrzenie powodują zabudowywanie ich przez pszczoły plastrami
woszczyny, przy mniejszych od 4 mm pszczoły starają się zakitować je.

Odległość pomiędzy górną beleczką ramki gniazdowej a dolną beleczką ramki

nadstawkowej powinna wynosić l0 mm.

Odległość pomiędzy dennicą a dolną beleczką ramki gniazdowej nie powinna być

mniejsza niż 20mm.

Odległość pomiędzy środkowymi liniami ramek gniazdowych, latem powinna wynosić

37,5mm (rys. 6).

Szerokość beleczki ramkowej powinna być równa 25mm.
W użytkowaniu jednej pasieki powinny znajdować się ule jednego typu. Ułatwia to pracę

w pasiece (operacje dennicami, korpusami, ramkami i daszkami oraz pozostałym
wyposażeniem uli), walkę z chorobami i pasożytami. Dlatego staranność i dokładność
wykonania oraz powtarzalność wszystkich zespołów ula jest niezbędnie ważna.

Gospodarstwem pasiecznym określa się pasieczysko wraz z rodzinami pszczelimi

w ulach, wyposażenie pasieczyska oraz pracownię pszczelarską wraz ze sprzętem
pasiecznym.

Wyposażenie pasieczyska to bardzo często pomijany problem w gospodarce pasiecznej.

Dobrze  wyposażone  pasieczysko  poza  ogrodzeniem  i  umiarkowanym  ocienieniem
(nasadzenia drzew  i krzewów) powinno posiadać: poidło, topiarkę słoneczną do wosku oraz
wagę  pasieczną  ustawioną  pod  średniej  siły  rodziną  pszczelą,  w  miejscu  specjalnie  do  tego
celu zadaszonym (szeroki okap) lub w specjalnie skonstruowanej przewiewnej obudowie.

Ule powinny być mocne i szczelne oraz możliwie najlżejsze. Poza tym muszą zapewnić

dostatecznie dużą przestrzeń wentylacyjną i możliwość szybkiego uruchomienia urządzeń

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

wietrzących. Z zewnątrz powinny być gładkie, jednolitych wymiarów, bez wystających
i ruchomych części.

Wielkość pracowni pszczelarskiej uzależniona jest od wielkości i typu pasieki oraz

możliwości pszczelarza. Dobrze zaplanowana pracownia powinna mieć wydzielone oddzielne
pomieszczenia przeznaczone do:
1.  przechowywania i dezynfekcji ramek z woszczyną,
2.  zbijania i drutowania ramek, wprawiania węzy i okresowych prac remontowych,
3.  wirowania  miodu  i  okresowego  przechowywania  wypełnionych  miodem  zestawów

ramek,

4. przechowywania zapasowych uli, daszków i nadstawek, rojnic i transportówek,
5. prac związanych z wychowem matek pszczelich.

Drobne pasieki 10 – 20 pniowe posiadają zwykle jednoizbowe pomieszczenia, w których

wydzielone sektory spełniają podstawowe funkcje. W dużych pasiekach 60 i więcej pniowych
niezbędne jest wybudowanie domku lub dużej zestawianej z segmentów pracowni. Wszystkie
pomieszczenia powinny być szczelne co uniemożliwia przenikanie przez nieszczelności
pszczół do wnętrza. Dobre warunki pracy zapewni doprowadzenie do pracowni wody
i energii elektrycznej.

Gospodarka wędrowna z uwagi na ciągłe przemieszczanie się całej pasieki z pożytku na

pożytek wymaga dostosowania pracowni i uli do wymogów tego typu gospodarowania.
Zazwyczaj każda pasieka wędrowna posiada stałe miejsce postoju zimowego, w którym
znajdują się stałe budowle pasieczne.

Sprzęt pszczelarski
Podstawowym sprzętem pasiecznym, niezbędnym nawet do obsługi 2 – 3 rodzin

pszczelich są:

−

dłuto pasieczne,

−

podkurzacz,

−

siatka, ochronna na twarz.
Ponadto musimy pamiętać o tym, że każda pasieka musi być samowystarczalna pod tym

względem, gdyż pożyczanie narzędzi sprzyja rozprzestrzenianiu się groźnych chorób pszczół.
Dlatego każdy pszczelarz musi liczyć się z nakładami związanymi z kompletowaniem
pełnego zestawu sprzętu pasiecznego.

Sprzęt i narzędzia pasieczne
Do prowadzenia pasieki niezbędny jest sprzęt pomocniczy. W zależności od potrzeb

i wykonywanych aktualnie prac w pasiece, sprzęt można podzielić na kilka grup.

W gospodarce pasiecznej wyróżnia się sprzęt przeznaczony do:

1. przeglądu pni.

−

siatka ochronna na twarz,

−

dłuto pasieczne,

−

podkurzacz,

−

szczotka do zmiatania pszczół,

−

skrobaczki,

−

pojemnik na wodę.

2. wtapiania węzy.

−

dziurkarka,

−

szablon do dziurkowania ramek,

−

drut do węzy,

−

wtapiacz elektryczny do węzy.

3. miodobrania.

−

miodarka,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

stół do odsklepiania plastrów,

−

nóż lub widelec do odsklepiania plastrów,

−

cedzidło do miodu,

−

odstojnik do miodu,

−

naczynia lub beczki na miód,

−

transportówka na plastry lub wolne korpusy,

4. zbierania i osadzania roi.

−

Rojnica,

−

rozpylacz do wody,

−

pomost do osadzania roi.

5. karmienia pszczół.

−

podkarmiaczki,

−

kocioł do sporządzania syropu,

−

wiadra lub pojemniki na syrop,

−

lejek.

6. topienia wosku.

−

topiarka słoneczna i/lub elektryczna,

−

naczynie do klarowania wosku.

7. wychowu i wymiany matek.

−

izolatory z kraty odgrodowej,

−

łyżeczka do przekładania larw,

−

koreczki i miseczki matecznikowe,

−

ramki hodowlane,

−

klateczki do poddawania matek,

−

pałeczka do wyrobu miseczek matecznikowych,

−

łaźnia wodna do topienia wosku,

−

przybory do znakowania matek,

−

uliki weselne,

−

inkubator,

−

izolatory.

8. zabiegów dezynfekcyjnych.

−

palnik gazowy,

−

kocioł do dezynfekcji w sodzie,

−

ubranie i sprzęt ochronny.

9. gospodarki wędrownej,

−

środek transportu,

−

pasy spinające,

−

urządzenie do załadunku i rozładunku rodzin pszczelich.

10. dodatkowego wyposażenia pasieki.

−

kraty odgrodowe, przegonki,

−

poławiacze pyłku,

−

przegonki,

−

prawidło do zbijania ramek,

−

wózek pasieczny,

−

nosiłki do uli,

−

rozluźniacz do miodu wrzosowego

−

palnik spirytusowy,

−

wialnia do pyłku,

−

apteczka podręczna,

−

termometr.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Czym winien się charakteryzować dobry materiał na ul?
2.  Od czego zależy wartość materiału izolacyjnego?
3.  Jakie są stałe i niezmienne wymiary w ulu?
4.  Czym charakteryzuje się nowoczesny ul?
5.  Jakie cechy posiada dobry ul?
6.  W jaki sposób obliczyć maksymalną pojemność ula?
7.  Jak oblicza się maksymalne czerwienie matki?
8.  Czym powinno się charakteryzować pasieczysko pod względem jego wyposażenia?
9.  Do jakich celów wykorzystywana jest pracownia pszczelarska?
10.  Czym powinna się charakteryzować dobrze zaplanowana pracownia pszczelarska?
11.  W jaki podstawowy i niezbędny sprzęt pszczelarski powinna być wyposażona pasieka?
12.  Jaki sprzęt potrzebny jest przy miodobraniu?
13.  Jaki sprzęt wykorzystujemy przy wytopie wosku?
14.  Jaki sprzęt potrzebny jest przy karmieniu pszczół?
15.  Jakim sprzętem posługujemy się przy wychowie matek pszczelich?

4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Rozpoznawanie rodzajów i typów uli.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  obejrzeć zaprezentowane typy uli,
2)  oznaczyć typ ramki,
3)  zmierzyć zewnętrzny wymiar ramki gniazdowej i nadstawkowej,
4)  obliczyć powierzchnię plastra gniazdowego i nadstawkowego,
5)  obliczyć ogólną powierzchnię plastrów w ulu,
6)  obliczyć przeciętną pojemność ula zimą,
7)  wpisać obliczenia do tabelki,
8)  zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zewnętrzne
wymiary ramki
mm

Powierzchnia
plastra
dcm

Przeciętna
pojemność ula
zimą

Nazwa
i typ ula

Typ
ramki

iaz

dow

awo

iaz

dow

ego

Ogólna
powierz
chnia
plastrów
w ulu
dcm

rów

chn

rów

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

różne typy i rodzaje uli,

−

miara stolarska,

−

ramki poszczególnych typów uli.

Ćwiczenie 2

Rozpoznawanie narzędzi i sprzętu pasiecznego.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  obejrzeć zaprezentowany sprzęt pasieczny,
2)  obejrzeć film przedstawiający specjalistyczny sprzęt pasieczny,
3)  obejrzeć przeźrocza ilustrujące sprzęt pasieczny,
4)  opracować krótki opis z podkreśleniem celu przydatności danego sprzętu,
5)  zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

przeźrocza ilustrujące sprzęt pasieczny,

–

sprzęt pasieczny,

–

film przedstawiający specjalistyczny sprzęt pasieczny.

Ćwiczenie 3

Projektowanie i urządzanie pasieczyska.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  obejrzeć miejsce na urządzenie pasieczyska,
2)  zwrócić uwagę na oddalenie od drogi uczęszczanej przez ludzi,
3)  zwrócić uwagę na zadrzewienie,
4)  wykonać szkic pasieczyska na którym należy:

–

określić miejsce na poidło,

–

określić miejsce na topiarkę słoneczną,

–

określić miejsce pracowni pasiecznej,

–

określić rozstawienie uli,

–

określić miejsce ula kontrolnego.

5) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

teren na pasieczysko,

–

miara geodezyjna,

–

linijka,

–

ołówek.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) określać cechy dobrego ula?



2) obliczać maksymalną pojemność ula?



3) rozpoznać ule i sprzęt pasieczny?



4) określać sprzęt potrzebny do miodobrania?



5) charakteryzować ule kombinowane?



6) wymieniać specjalistyczny sprzęt pasieczny?



7) określać stałe i niezmienne wymiary w ulu?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3. Zasady pracy w pasiece

4.3.1. Materiał nauczania

Zachowanie się pszczół zależy w znacznym stopniu od sposobu obchodzenia się z nimi.

Umiejętne postępowanie, wybór odpowiedniej pory na przegląd oraz wystrzeganie się
podczas pracy w pasiece wszystkiego, co może wywołać podrażnienie pszczół, zmniejsza
ujemne skutki niepokojenia ich podczas przeglądów.

Przystępując do pracy w pasiece pamiętać trzeba, że podrażnienie pszczół wywołują

następujące czynniki:
–

ostre zapachy, jak np. zapach cebuli, czosnku, alkoholu, wody kolońskiej lub perfum, jak
również potu, zwłaszcza końskiego,

–

odzież pracującego przy pszczołach sporządzona z włochatej tkaniny, a także praca
z gołą głową (pszczoły zaczepiają się pazurkami o szorstką tkaninę lub wplątują we
włosy),

–

gwałtowne i szybkie ruchy przy chodzeniu po pasiece i podczas pracy w ulach,

–

opędzanie się od pszczół zwiększa ich podrażnienie,

–

potrącanie ula,

–

stukanie w ul,

–

upuszczanie ramek lub narzędzi itd.,

–

woń pszczelego jadu spowodowana przez gniecenie pszczół,

–

zbyt silne podkurzanie pszczół, zwłaszcza gorącym dymem,

–

podkurzanie rodzin głodujących, którym brak zapasów w gnieździe.
Po użądleniu w przypadkach wystąpienia objawów uczuleniowych, należy natychmiast

podać dwie tabletki wapnia. Środek ten obowiązkowo musi znajdować się w każdej apteczce
pszczelarza.  W  przypadku  wystąpienia  wstrząsu  anafilaktycznego  poddać  preparat
antyhistiaminowy. Osoby postronne uprzedzić poprzez umieszczenie na zewnątrz pasieczyska
tablicy ostrzegawczej z napisem „Uwaga pszczoły”.
Należy  pamiętać,  że  żądło  zsuwa  się  paznokciem  lub  krawędzią  dłutka,  a  nie  chwytając  za
woreczek  jadowy.  Chwycenie  za  woreczek  powoduje  wyciśnięcie  wszystkiego  jadu
w miejsce użądlenia.

Pszczoły są też specjalnie skłonne do żądlenia przed burzą. Najsilniejsze podrażnienie

pszczół następuje w przypadku, gdy przegląd dokonany w okresie bezpożytkowym
spowoduje rabunek.

Każdy przegląd ula powinien być wykonywany z wyraźnie określonym celem,

wynikającym  z  wymagań  planu  hodowlanego.  Zależnie  od  celu  przeglądu  może  być
konieczne  całkowite  lub  częściowe  rozebranie  gniazda.  Przeglądy  połączone  z  całkowitym
rozebraniem gniazda, tak zwane przeglądy główne, w zasadzie wykonywane są dwa razy do
roku,  na  wiosnę  i  w  jesieni.  W  ciągu  sezonu  przeglądy  takie  przeprowadza  się  tylko
wyjątkowo, w koniecznych i uzasadnionych przypadkach. Na ogół doświadczeni pszczelarze
starają  się  ograniczać  do  przeglądów  częściowych,  wyciągając  potrzebne  wnioski  na
podstawie  stanu  skrajnych  ramek  bez  rozbierania  całego  gniazda.  Nie  można  przewidzieć
ilości potrzebnych przeglądów w ciągu sezonu w każdej rodzinie. Niektóre rodziny wymagają
przeglądów  częstszych,  inne  rzadszych.  W  każdym  razie  bez  wyraźnej  potrzeby  gniazd  nie
należy rozbierać.

Możność wykonywania przeglądów rodzin pszczelich uzależniona jest od temperatury

powietrza, stanu pogody, pory dnia i stanu pożytku. Na wiosnę i w jesieni można przeglądać
gniazda, w których znajduje się czerw, w ciepłe i ciche dni, przy temperaturze w cieniu nie
niższej niż 14°C. Rodziny, w których nie ma czerwiu, można przeglądać nawet przy 10°C.
W porze letniej podczas upałów, przy temperaturze powyżej 30°C, trzeba unikać przeglądania

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

gniazd w godzinach południowych. Podczas chłodnej lub wietrznej pogody, bezpośrednio po
deszczu lub podczas długotrwałej suszy, w okresie bezpożytkowym oraz przy raptownej
przerwie w pożytku pszczoły bywają zwykle silnie podrażnione. W tych warunkach, jeśli to
możliwe, wskazane jest odłożyć przegląd.

Przy cichej, ciepłej i słonecznej pogodzie oraz niewielkim pożytku można rozbierać

gniazdo w ciągu całego dnia  i spokojnie pracować czasem nawet bez  siatki, z ograniczonym
użyciem  dymu.  Najkorzystniej  jest  jednak  w  tych  warunkach  przeglądać  ule  w  godzinach
przedpołudniowych, podczas silnego lotu pszczół, gdy większość lotnych pszczół znajduje się
poza ulem. W czasie trwania obfitego pożytku przegląda się gniazda i nadstawki (jeśli to jest
konieczne)  tylko  w  godzinach  przedwieczornych,  aby  nie  przerywać  pszczołom  pracy  i nie
obniżać  zbioru  miodu.  W  okresach  pozbawionych  pożytku  przeglądy  powinny  być
wykonywane tylko wczesnym rankiem lub wieczorem, zmniejsza to do minimum możliwość
rabunku.

Pszczelarz powinien dobrze zorganizować przegląd, aby rodzinie pszczelej nie

przeszkadzać w pracy. Odpowiednich danych dostarczą mu notatki o wynikach poprzedniego
przeglądu, gdzie zapisano, kiedy odbył się ostatni przegląd, jaki był wówczas stan rodziny,
jakie zabiegi zostały wykonane i co powinno być wykonane przy przeglądzie następnym.
Przed przeglądem trzeba przygotować wszystkie materiały, narzędzia i sprzęt, które mogą być
potrzebne oraz ustalić kolejne czynności.

Przystępując do przeglądu trzeba starannie (mydłem bez zapachu) umyć ręce dla

usunięcia obcych zapachów. Natarcie rąk liśćmi melisy, mięty lub macierzanki wpływa na
pszczoły łagodząco.

Ze względów higienicznych oraz dla zabezpieczenia się przed żądleniem pszczół

pszczelarze używają podczas pracy w pasiece specjalną odzież ochronną. Składa się na nią
fartuch lub kombinezon i ochronna siatka na głowę. Na płaszcze robocze używa się materiału
jasnego, gładkiego, łatwego do prania. Płaszcz powinien być zapinany pod szyją, z rękawami
zaopatrzonymi w mankiety dobrze oblegające przeguby rąk.

Mankiety rękawów płaszcza roboczego lub kombinezonu zapina się szczelnie. Jeżeli

pszczoła  dostanie  się  do  rękawa  i  zostanie  tam  przygnieciona,  to  bezwzględnie  użądli.  To
samo  dotyczy  nogawic  długich  spodni,  które  w  kostce  powinny  być  zapięte  lub  zawiązane.
Siatkę  ochronną  wkłada  się  na  głowę  osłaniając  włosy  i  uszy,  tak  jednak,  aby  w razie
podrażnienia pszczół można ją było szybko opuścić na twarz. Przy odpowiednich warunkach
i łagodnych pszczołach  można pracować z odsłoniętą twarzą. Użycie odzieży ochronnej daje
jednak poczucie bezpieczeństwa i umożliwia dokładne i spokojne wykonanie pracy.

Przed otworzeniem ula wpuszcza się przez wylot parę kłębów dymu, tak aby pszczoły

w ulu  zaszumiały.  Nie  należy  przy  tym  przysuwać  kominka  podkurzacza  bezpośrednio  do
wylotu ula, gdyż drażni to pszczoły. Po chwili, aby dać pszczołom czas na nabranie miodu do
wola,  ostrożnie,  bez  wstrząsów  zdejmuje  się  daszek  i  ewentualnie  wyjmuje  górne  i boczne
ocieplenie (mata, poduszka).

Podczas przeglądu pnia trzeba stać z boku ula, z tej strony, gdzie znajduje się deska

odgrodowa. Pozwala to najwygodniej rozbierać gniazdo i przeglądać ramki. Jeżeli przy
przeglądzie pomaga druga osoba, to staje z drugiej strony ula lub z jego tylnej strony. Nie
wolno stawać przed wylotem ula, gdyż zakłóca to pracę pszczół.

Po zdjęciu ocieplenia ostrożnie rozsuwa się prostym końcem dłuta listewki powałkowe.

Przed  wyjęciem  ramki  z  ula  odsuwa  się  ją  od  ramki  sąsiedniej  na  odległość  18–20  mm
i wpuszcza  w  tak  poszerzoną  uliczkę  niewielki  kłąb  dymu.  Następnie,  trzymając  ramkę
oburącz  za  wąsy,  ostrożnie  podnosi  się  ją  do  góry.  Podczas  wyjmowania  nadaje  się  ramce
położenie nieco skośne w stosunku do położenia pierwotnego.

Jeżeli ramka nie zostanie poruszona z miejsca i uliczka nie będzie rozszerzona, przy

wyjmowaniu plastra pszczoły siedzące na nim będą ocierać się o pszczoły siedzące na

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

plastrze sąsiednim. Wywoła to wzburzenie pszczół, a gdyby na plastrze w tym czasie znalazła
się  matka,  może  być  łatwo  przygnieciona  i  uszkodzona.  Skośne  ustawienie  ramki  podczas
wyjmowania  z  ula  chroni  też  pszczoły  od  przygniecenia  pomiędzy  boczną  beleczką  ramki
a ścianą  ula.  Pamiętać  trzeba,  że  każda  zgnieciona  pszczoła  może  wywołać  wzburzenie
rodziny pszczelej i utrudnić wykonanie przeglądu.

Ramkę wyjętą z ula należy trzymać pionowo. Z ramki trzymanej pochyło może

wypływać  rzadki  miód  i  wysypywać  się  nie  ubite  obnóże.  Świeżo  odbudowany  plaster
obciążony  miodem  lub  czerwiem  może  łatwo  się  wygiąć,  a podczas  upałów  nawet  wyłamać
się plaster z ramki. Podczas oglądania ramkę trzeba trzymać nad ulem, ażeby spadające z niej
pszczoły  trafiły  tylko  do  ula,  a  nie  na  ziemię,  gdzie  zarówno  młode  pszczoły,  jak  i matka
mogą łatwo zginąć.

Obejrzany plaster odstawia się z powrotem do ula, trzymając ją skośnie do płaszczyzny

ramek, i dosuwa do wolnej ściany. W podobny sposób przegląda się pozostałe ramki. Przy
ustawianiu ramek w ulu nie należy bez potrzeby odwracać ich i zmieniać kolejności.

Rozsuwanie i zsuwanie ramek, wyjmowanie ich z ula i wstawianie z powrotem do ula

powinno odbywać się spokojnie, bez gwałtownych ruchów, uderzeń i wstrząsów; dość jednak
szybko,  aby  nadmiernie  nie  przedłużać  przeglądu.  Trzeba  przy  tym  uważać,  żeby  nie
rozlewać  miodu,  nie  gnieść  plastrów  i  czerwiu  oraz  nie  rozgniatać  pszczół.  Wszystkie
przewidziane  czynności  powinny  być  wykonane  w  danym pniu  za  jednym  razem,  ażeby  nie
zaszła  potrzeba  rozbierania  gniazda  powtórnie  w  tym  samym  dniu  dla  wykonania  pewnych
czynności uzupełniających.

W celu wyszukania matki po odsunięciu ramek wypełnionych miodem wyjmuje się

pierwszą ramkę z czerwiem, patrząc jednocześnie na odsłoniętą powierzchnię następnej ramki
w ulu. Jeżeli na następnej ramce matki nie widać, ogląda się z obydwóch stron ramkę wyjętą,
a po obejrzeniu wstawia się do ula obok odsuniętych poprzednio ramek z miodem. Następnie
wyjmuje się drugą ramkę, patrząc jednocześnie na trzecią, i tak dalej, aż do odnalezienia
matki lub przejrzenia wszystkich ramek.

Przy wyszukiwaniu matki trzeba zwracać uwagę na zachowanie się pszczół. Gdy

posuwają się one zwartą masą w jednym kierunku, a przy tym unoszą odwłoki i szybko
trzepocą skrzydełkami, matka prawdopodobnie znajduje się w tej części ula, do której kierują
się pszczoły.

Szczególnie dużo trudności sprawia wyszukanie matki młodej, która jeszcze nie zaczęła

czerwić. Matki takie są bardzo ruchliwe i płochliwe; przy rozbieraniu gniazda schodzą zwykle
z plastrów  i  kryją  się  pomiędzy  pszczołami  i  w  zakątkach  ula.  Rodziny  z  matkami  nie
czerwiącymi należy przeglądać szybko i możliwie bez użycia dymu, najlepiej rano lub przed
wieczorem, w godzinach, gdy matki nie wylatują na przegrę. Jeżeli podczas przeglądu młoda
matka  wyleci  z  ula,  należy  przerwać  pracę  i  pozostać na  miejscu  nie  zmieniając  pozycji.  Po
upływie  kilku  minut  matka  zwykle  wraca  i  wchodzi  do  ula.  W  takim  przypadku  ul  trzeba
zamknąć i dalszą pracę odłożyć na dzień następny

Przy łączeniu trzeba pamiętać, że rodzina pszczela jako całość biologiczna odnosi się

wrogo do pszczół innej rodziny. Pomyślny wynik łączenia w dużym stopniu zależeć będzie
od uwzględnienia tej właściwości pszczół i zastosowania sposobów, które zmniejszają
możliwość ścięcia matki oraz wzajemnego ścinania się pszczół.

Cechą, która umożliwia pszczołom rozpoznanie pszczół obcych, jest odrębny zapach

każdej rodziny pszczelej. Pszczoła, która nabierze zapachu obcej rodziny, jest przez nią
uznawana za swoją. Chcąc osiągnąć spokojne połączenie się dwóch rodzin, nadaje się im
sztucznie wspólny silny zapach, który przytłumia odrębne zapachy obydwu rodzin.

Przy łączeniu rodzin tylko jedna z nich powinna mieć matkę. Jeżeli obie rodziny mają

matki, to na 15 minut przed łączeniem usuwa się jedną z nich z ula. Gdy pszczoły poczują
osierocenie i zaczną okazywać niepokój, można dokonać połączenia rodzin. Osierocenie

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

rodziny nie powinno jednak trwać zbyt długo, gdyż pszczoły mogą·założyć mateczniki
ratunkowe, a wówczas łączenie rodzin będzie trudniejsze. Matki wadliwe po usunięciu z ula
należy zniszczyć.

Zwykle przyłącza się rodzinę bez matki do rodziny z matką. Jedynie gdy rodzina

osierocona jest znacznie silniejsza od rodziny z matką, gdy np. łączy się silny bezmatek
i rodzinkę z zapasową matką, postępuje się odwrotnie.

W celu zabezpieczenia matki przed ścięciem przez stare pszczoły dołączanej rodziny

zamyka się ją bezpośrednio przed łączeniem na 24 godziny w klateczce. Po upływie tego
czasu zwykle można już matkę wypuścić lub, po zalepieniu wyjścia z klateczki ciastem
miodowo–cukrowym czy kawałeczkiem węzy, pozwolić, aby wypuściły ją same pszczoły.

Łączenie rodzin pszczelich przeprowadza się zwykle wieczorem, po zakończeniu lotu

pszczół. W dzień można łączyć rodziny wczesną wiosną po głównym przeglądzie, latem zaś
tylko pnie stojące obok siebie.

Zapobieganie rabunkom sprowadza się do przestrzegania następujących zasad:

–

nie trzymać w pasiece rodzin osieroconych,

–

nie utrzymywać rodzin słabych; gniazda zmniejszać odpowiednio do siły rodziny,

–

skrupulatnie chronić przed rabunkiem małe rodzinki,

–

dbać o całość i szczelność uli,

–

w okresach bezpożytkowych zwężać wyloty na jedną, dwie pszczoły,

–

nie stosować podkarmiania pszczół w ciągu dnia,

–

podczas przeglądów pni nie rozlewać miodu lub syropu; pokarm przypadkowo rozlany na
ul zetrzeć mokrą szmatą, rozlany na ziemię przysypać ziemią,

–

ramki wyjęte z ula podczas przeglądu przechowywać w szczelnie zamykanej
transportówce,

–

przy przeglądzie pni w czasie bezpożytkowym możliwie szybko wykonywać niezbędne
zabiegi, przejrzaną część gniazda niezwłocznie przykrywać,

–

chronić przed dostępem pszczół pomieszczenia, w których przechowywany jest miód
i woszczyna,

–

nie zostawiać na toczku ramek lub naczyń w celu osuszenia ich przez pszczoły,

–

w okresach bezpożytkowych przeglądać pnie tylko rano lub przed wieczorem, po
skończonym locie pszczół.
Stan i praca rodziny pszczelej zależy przede wszystkim od obecności płodnej i możliwie

młodej  matki.  Przez  większą  część  roku  sprawdzianem  obecności  i  jakości  matki  jest
obecność, rodzaj i wygląd czerwiu. Czerw pszczeli zwarty i równomiernie koliście rozłożony
na  plastrach  jest  dowodem,  że  w  rodzinie  znajduje  się  normalna,  zdrowa  matka.  Czerw
nierównomiernie  rozłożony  (rozstrzelony),  garbaty  wskazuje  na  wadliwość  matki.  Brak
czerwiu  w  porze,  gdy  powinien  on  znajdować  się  w gnieździe,  nasuwa  podejrzenie
osierocenia rodziny.

4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie czynniki wywołują podrażnienie pszczół?
2.  Kiedy przeprowadza się przeglądy całych rodzin?
3.  Jakie zasady obowiązują przy wyszukiwaniu matek pszczelich?
4.  O jakiej porze dnia przeprowadzamy łączenie rodzin pszczelich?
5.  Jak zapobiegamy rabunkom pszczół?
6.  Co to są stany anormalne w rodzinie pszczelej?
7.  Czy przeprowadzamy przegląd przed burzą?
8.  Jak powinien być ubrany pszczelarz idąc do pracy przy pszczołach?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

9. Dlaczego wiosną pszczelarz może pracować przy pszczołach bez siatki ochronnej?

4.3.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Dobieranie środków ochrony indywidualnej do pracy przy pszczołach.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  dobrać i obejrzeć strój pasieczny,
2)  umyć ręce mydłem bezzapachowym lub zapachu melisy,
3)  zwrócić  uwagę  na  zapach  swojego  ubrania,  jeżeli  przesiąknięte  jest  dezodorantem  to

zmienić,

4)  założyć kombinezon, buty i siatkę ochronną,
5)  narysować strój pasieczny,
6)  opisać rysunek,
7)  zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

fartuch lub kombinezon,

−

siatka ochronna,

−

buty skórzane,

−

mydło bezzapachowe,

−

rękawice skórzane.

Ćwiczenie 2

Prowadzenie przeglądów rodzin pszczelich.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  założyć strój pasieczny,
2)  rozpalić podkurzacz i wprowadzić 3–4 kłęby dymu,
3)  ustawić się z boku rodziny pszczelej,
4)  otworzyć daszek i zdjąć ocieplenie górne,
5)  wcisnąć ostrze dłuta pasiecznego miedzy zatwór a ostatnią ramkę i odsunąć zatwór,
6)  wyjąć  ostrożnie  plaster  pszczeli  i  trzymając  pionowo  nad  gniazdem  prowadzić

obserwacje,

7) zapisać w książce pasiecznej:

−

ilość plastrów z czerwiem,

−

szacunkową ilość zapasów,

−

zauważoną matkę,

−

ogólną ilość plastrów w gnieździe.

8) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

sprzęt do przeglądu rodzin pszczelich,

−

strój pasieczny,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

książka pasieczna.

Ćwiczenie 3

Udzielanie pierwszej pomocy osobie pożądlonej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  obejrzeć film o pierwszej pomocy osobie pożądlonej,
2)  opisać typowe alergiczne objawy po użądleniu,
3)  wypisać środki które można podać osobom po użądleniu,
4)  usunąć żądło pszczoły po użądleniu używając podręczny sprzęt pasieczny,
5)  zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

film o pierwszej pomocy osobie pożądlonej,

−

żywe pszczoły,

−

środki neutralizujące jad pszczeli.

4.3.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) określić czynniki wywołujące podrażnienie pszczół?



2) przeprowadzać przeglądy rodzin pszczelich?



3) dobierać środki ochrony indywidualnej do pracy przy pszczołach?



4) udzielać pierwszej pomocy osobie pożądlonej.?



5) wymienić stany anormalne w rodzinie pszczelej?



6) określać porę dnia przeprowadzenia łączenia rodzin pszczelich?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4. Urządzanie pasieki

4.4.1 Materiał nauczania

Nowoczesna gospodarka pasieczna musi być nastawiona na wielokierunkową produkcję

i wykorzystywanie  większej  liczby  pożytków  niż  dotychczas.  Umożliwi  to  z  pewnością
zastosowanie  uli  wielokorpusowych,  które  stanowią  standard  wyposażenia  nowoczesnych
pasiek  na  świecie.  Ich  używanie  pozwala  na:  prowadzenie  wielokierunkowej  produkcji
pasiecznej, wędrowanie z pszczołami oraz obniżenie pracochłonności.

Materiały tradycyjnie wykorzystywane w budowie uli wypierane są przez styropian,

piankę poliuretanową  i płyty pilśniowe. Przy właściwym konserwowaniu tych  materiałów ul
można  wykorzystywać  nawet  30  lat.  W  porównaniu  z  ulem  drewnianym  są  one  także
znacznie  lżejsze. Warto jest więc pomyśleć o zastąpieniu tradycyjnych, ciężkich materiałów,
surowcami tanimi,  lekkimi,  o  bardzo  dobrych parametrach  izolacyjnych.  Przykładem dobrze
ilustrującym  aktualne  trendy  w  budowie  uli  jest  rozwiązanie,  do  szkieletu  z  listew,
wykonanych  z  drewna  świerkowego  (bardzo  lekkie),  z  zewnątrz  przybita  jest  twarda  płyta
pilśniowa,  porowatą  stroną  na  zewnątrz.  Ocieplenie  ze  wszystkich  stron  stanowi  styropian.
Wnętrze  ula  wyłożono  folią  aluminiową.  Jej  zadanie  polega  na  ochronie  styropianu  przed
zgryzaniem przez pszczoły oraz na odpromieniowaniu ciepła do wnętrza ula.

Jednak większość pasiek w Polsce wyposażona jest w ule leżaki lub kombinowane, które

często nie nadają się do intensywnej gospodarki pasiecznej. Są one ciężkie, często mają dwu
spadziste  dachy  i  nogi  przytwierdzone  na  stałe,  co  wyklucza  w  praktyce  możliwość  ich
przewożenia  na  pożytki.  Dodatkowym  mankamentem  jest  brak  odpowiedniej  wentylacji.
Wymiana uli lub tworzenie pasieki od podstaw, poprzedzone powinno być gruntowną analizą
dostępnych  rozwiązań  konstrukcyjnych.  Trudno  spełnić  wszystkie  wymogi  stawiane
nowoczesnemu  ulowi.  Każdy  pszczelarz  próbuje  osiągnąć  kompromis  pomiędzy  tymi
wymaganiami a kosztem wykonania ula.

Decyzja założenia pasieki powinna być poprzedzona w miarę możliwości

przygotowaniem teoretycznym kandydata do zawodu pszczelarza oraz próbą bezpośredniego
kontaktu  z  pszczołami.  Poza  umiejętnością  rozróżniania  na  plastrze  pszczół  robotnic,  trutni,
matki, czerwiu, jaj, poszytego miodu, pierzgi oraz różnych rodzajów komórek plastra, będzie
to minimum  "wtajemniczenia", które ułatwi potem dalsze prowadzenie pasieki  przy pomocy
fachowej  literatury,  szkolenia,  rad  rutynowanych  pszczelarzy  i  nagromadzonego
doświadczenia.

Niezależnie od własnego przygotowania należy przemyśleć sprawę lokalizacji pasieki

i zapewnienia jej warunków normalnej egzystencji. Nie nadaje się tu np. centrum ruchliwego
miasta z powodu zbyt dużej odległości dzielącej od pożytków, nie mówiąc już o spokoju dla
pszczół  i  bezpieczeństwie  mieszkańców.  Nie  są  wskazane  również  okolice  rozwiniętych
ośrodków  przemysłowych  oraz  hałaśliwych  lub  stale  zadymionych  fabryk,  gdyż  hałasy,
wstrząsy, wyziewy  i obce zapachy drażnią pszczoły, utrudniają im pracę i mogą powodować
ich  zatrucia.  Musimy  brać  pod  uwagę  nawet  wytwórnie  słodyczy  czy  miodosytnie,  gdzie
mogą być kłopoty  związane z  nalatywaniem rabujących pszczół  i żądleniem załogi. Ponadto
trzeba  unikać  umieszczania  pasiek  tuż  przy  dużych  zbiornikach  wodnych  (szeroka  rzeka,
jezioro),  jeżeli  pożytki  majdują  się  po  ich  drugiej  stronie,  gdyż  przy  przelotach,  zwłaszcza
w czasie wiatrów czy nagłego deszczu, będą się tam pszczoły masowo topiły.

Co do klimatu, to na ogół nie ma warunków wyboru, ze względu na powiązania

mieszkaniowe, rodzinne, zawodowe itp. Trzeba sobie jednak zdawać sprawę z trudności, jakie
stwarza prowadzenie pasieki w bardziej surowym i zmiennym klimacie, o długiej zimie,
kapryśnej wiośnie czy dużej liczbie dni w sezonie nie sprzyjającym zbiorom. Im trudniejsze

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

są naturalne warunki chowu pszczół, tym wyraźniej zaważy na wynikach każdy popełniony
błąd.

I wreszcie najważniejsza sprawa – baza pożytkowa w miejscu lokalizacji pasieki.

W ubogiej  pod  względem  pożytków  okolicy  nie  ma  co  liczyć  na  rozwój  pasieki  i  dobre
zbiory.  Lepiej  więc  zdecydować  się  na  ustawienie  jej  dalej  od  miejsca  zamieszkania
i niewygodę  stałych  dojazdów,  niż  mieć  pszczoły  pod  ręką,  ale  wiecznie  głodne.  Poznanie
więc okolicy trzeba zacząć od solidnej oceny jej zasobów pożytkowych.

W przeciętnych warunkach klimatycznych Polski lot pszczół po nektar jest opłacalny,

gdy nie jest dłuższy niż 2 km, a tam, gdzie z reguły są gorsze warunki pogody, często panują
silne  wiatry  itp.,  nawet  mniej  niż  1,5  km.  Koło  o  promieniu  od  1,5  do  2  km  zajmuje
powierzchnię od 706 do 1256 ha. Na tej powierzchni pszczoły powinny znaleźć w ciągu roku
dostateczną  ilość  nektaru  i  pyłku,  aby  zapewnić  sobie  rozwój  oraz  zgromadzić  nadwyżkę
miodu dla pszczelarza. Im bogatsza okolica, tym ta nadwyżka będzie większa.
Całoroczne  zapotrzebowanie  bytowe  jednej  rodziny  pszczelej  na  miód  wynosi  około  90 kg.
Z tego około 20–25 kg zużywają pszczoły w kwietniu i maju, głównie na rozwój rodziny oraz
około  30  kg  w  czerwcu  i  15–17  kg  w  lipcu  na  rozwój  oraz  energię  zużytą  na  pracę  (zbiór
wziątków,  budowa  plastrów,  regulacja  temperatury  itp.).  Na  rozwój  sierpniowy  zużywają
dalsze  10–12  kg  miodu.  Najlepsza  byłaby  więc  okolica,  gdzie  pożytek  występowałby  przez
cały  sezon  od  wiosny  do  jesieni.  Taki  układ  pożytków  trafia  się  jednak  bardzo  rzadko.  Na
ogół  bywają  okresowe  niedobory  lub  nawet  braki  w  dopływie  nektaru  i  dlatego  celowe  jest
możliwie  dokładne  obliczenie  zasobów  pożytkowych  oddzielnie  dla  okresu  wiosennego,
letniego  i  jesieni.  Przykład  takiej  oceny  zawiera  tabela  2.  Robimy  to  mnożąc  powierzchnię
zajmowaną  przez  określone  rośliny  nektarodajne  występujące  w  zasięgu  lotu  pszczół
przyszłej pasieki przez ich jednostkową wydajność nektarową.

Tabela 2. Przykład orientacyjnej oceny zasobów pożytkowych okolicy w zasięgu 2 km od pasieki

Okres

Rośliny

Powierz
chnia
ha

Wydaj–
ność
nektaro–
wa roślin
z 1 ha
kg

Zasoby
nektaro–
we roś–
lin po–

żytko–
wych
kg

Zasoby
nektaru
w całym
okresi.e

Całość
zasobów
(ok. 55%)
jaką
pszczoły
mogą
zebrać

wiosna

wierzba iwa
klon zwyczajny
drzewa
owocowe
mniszek (10%
zachwaszczenia
pastwiska)

3,0
0,5
10.0

45.0

180,0
200.0
15,0

22.5

540
100
150

1035

1825

1000

lato

esparceta
rośliny łąkowe
roślinność lasu
mieszanego
lipa
roślinność
pastwiska

9.0
45,0

90.0
35 szt.

45.0

80,0
25,0

20,0
70 (kgl
szt.)
6.0

720
1125

1800
2450

270

6365

3500

Późne
lato

gryka

15.0

300.0

4500

2470

Ogółem zasoby nektaru w sezonie – kg

12690

6970

Zasoby w przeliczeniu na 1 ha powierzchni – kg

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Według rozeznania Oddziału Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa

w Puławach, okolice o zasobach wynoszących 4–5 kg z 1 ha można uważać za średnio
bogate, o zasobach 6 i więcej kg za bogate.

Z tabeli 2 wynika, że oceniana okolica jest zasobna w rośliny pożytkowe i może

zapewnić dobry rozwój rodzin wiosną oraz zbiory miodu towarowego w ciągu lata. Zaznacza
się jednak brak pożytku rozwojowego jesienią, po przekwitnięciu gryki. Lukę tę trzeba będzie
wypełniać wędrówką na wrzosy czy seradelę, wysiewem roślin poplonowych lub przez
podkarmianie pszczół cukrem i nagromadzoną wiosną pierzgą.

W ocenie okolicy, oprócz znajomości zasobów pożytkowych, trzeba mieć rozeznanie

również  w  liczebności  pni,  które  z  tej  bazy  mają  korzystać.  Przyjmując  przewidywaną
wydajność  miodu  towarowego  na  25  kg  z  1  pnia,  ilość  jaką  łącznie  z  własnym
zapotrzebowaniem  powinna  zebrać  każda  rodzina  wyniesie  115  kg.  Nie  wszystek  jednak
miód, jakim okolica dysponuje, może być przez pszczoły zebrany. Część zbiorą inne owady,
część zmarnuje się w czasie deszczów czy suszy itp. W naszych warunkach pszczoły zbierają
przeciętnie 50–60% ogólnych zasobów, zależnie od klimatu  i układu pogody w danym roku.
W podanym  przykładzie  (tab.  2)  można zatem  liczyć  na  ogólny  zbiór  miodu  w  ilości  około
6970  kg.  Ilość  ta  podzielona  przez  115  na  liczbę  pni,  jaką  można  przeciętnie  w  sezonie
utrzymać na analizowanym terenie.

Bardziej szczegółowe obliczenia robi się z rozbiciem na okresy sezonu. Dzieląc zasoby

wiosenne przez wiosenne zapotrzebowanie rodzin otrzymamy liczbę pni, jaką może wyżywić
okolica  w  kwietniu  i  maju  (1000  :  20  =  50).  Ale  chcąc  liczyć  choćby  na  5  kg  miodu
towarowego  z  1  ula  wiosną,  liczbę  pni  trzeba  zmniejszyć  do  40.  W  ten  sam  sposób
otrzymamy  opłacalną  liczbę  pni  na  okres  wczesnego  lata  przy  wydajności  15  kg  miodu
towarowego (3500 : 45 = 78) i przy wydajności miodu gryczanego 10 kg z 1 pnia (2470 : 27
= 91 pni).

Przy szczegółowym obliczaniu zasobów okazało się, że występują tu niedobory nie tylko

jesienią, ale i wiosną. Trzeba więc albo dostosować liczbę pni do najniższych pożytków, albo
przez  poprawę  wiosennej  bazy  pokarmowej  (wędrówka,  wysadzanie  drzew  nektaro–
i pyłkodajnych,  częściowe  dokarmianie),  liczyć  na  możliwość  utrzymania  takiego  samego
stanu,  jak  latem.  Każde  zwiększenie  liczby  pni  ustawionych  na  tym  terenie  wpłynie  na
obniżenie wydajności rodzin w całej pasiece.

Na zmniejszenie wydajności mogą wpływać również pasieki sąsiednie. Każda z nich,

jeżeli znajduje się w odległości mniejszej niż 3–4 km od zakładanej, będzie w jakimś stopniu
z nią  konkurowała,  korzystając  z  części  nektaru  znajdującego  się  na terenie  „zazębiania” się
lotów  obu  pasiek.  Należy  wówczas  brać  pod  uwagę  stosunkowo  mniejszą  powierzchnię
pożytkową  i  odpowiednio  do  uszczuplonych  zasobów  miodu  zmniejszyć  planowaną  obsadę
pni.

Przy okazji lustracji terenu i odwiedzania sąsiednich pasiek należy zwracać baczną

uwagę  na  ich  stan  zdrowotny.  Najmniejsze  podejrzenie  (bardzo  słabe  loty  niektórych  pni,
przykre  zapachy  z  uli,  padanie  pszczół  przed  wylotem,  wzmianki  samych  pszczelarzy
o chorobie)  należy  zgłosić  do  powiatowego  lekarza  weterynarii.  Tam  też  można  otrzymać
szczegółowe dane o ewentualnej obecności  i rozmieszczeniu chorób w powiecie czy gminie.
Założenie  pasieki  w  okolicy  nawiedzonej  przez  groźniejsze  choroby  pszczół  jest  bardzo
ryzykowne.  Leczenie  chorych  rodzin  jest  kosztowne  i  uciążliwe,  a brak  praktyki  może
początkującemu  pszczelarzowi  utrudnić  wczesne  rozpoznanie  choroby  i doprowadzić  do
straty wielu pni. Trzeba być szczególnie ostrożnym w stosunku do zgnilca złośliwego, kiślicy
i choroby roztoczowej, których nie powinno być przynajmniej w promieniu 5 km od miejsca
lokalizacji nowej pasieki.

Ważne kryterium doboru wielkości pasieki stanowi przygotowanie fachowe i staż

w zawodzie. Osoba początkująca, bez praktyki pszczelarskiej i doświadczenia, nie powinna

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

zakładać od razu dużej pasieki. Na początek wystarczy 10–15 pni. Dopiero w miarę
zdobywania znajomości zawodu liczbę tę można stopniowo powiększać. Natomiast długoletni
amator przechodzący na zawodowe prowadzenie pasieki może pozwolić sobie bez ryzyka od
razu na maksymalną dla jego warunków stawkę rodzin.

Ule z pszczołami powinny znajdować się możliwie najbliżej źródeł pożytku. Nie zawsze

jednak możliwe jest tam wydzielenie miejsca pod pasiekę. Poza tym, ze względu na wygodę
często przybliża się pasieczysko do budynków mieszkalnych czy gospodarskich (woda, prąd,
odległość od składu sprzętu itp.), korzystając np. z przydomowego sadu.

Pasieczysko powinno być bezwzględnie osłonięte od wiatrów, najlepiej nieco oddalonym

szpalerem drzew, niewysokim wzgórzem, budynkami itp.

Dobrze jeżeli mieści się na nieznacznym skłonie w kierunku południowym, południowo–

wschodnim  czy  południowo–zachodnim  (szybsze  tajenie  śniegu,  zapewniony  spływ  wody
opadowej,  lepsze  nagrzewanie  ziemi).  Nie  nadają  się  na  pasieczysko  tereny  położone
w zimnych  i  wilgotnych  kotlinach,  gdzie  osiada  mgła  i  spływa  ochłodzone  nocą  powietrze,
oraz  położone  zbyt  nisko,  o  wysokim  poziomie  wody  gruntowej  (jest  tam  zawsze  zimniej,
rodziny  gorzej  rozwijają  się  i  są  słabsze).  Nieodpowiednie  są  również  miejsca  zbyt  silnie
nagrzewające  się  i  pozbawione  wszelkiego  przewiewu,  np.  pod  południową  ścianą  dużego
budynku,  na  ciasnym  terenie  otoczonym  wysokim  parkanem,  murem  czy  zwartym
żywopłotem.  Przegrzewanie  się  uli  latem  zmusza  pszczoły  do  nadmiernej  pracy  związanej
z wentylacją ula i dodatkowego noszenia wody, przyspiesza wystąpienie rójki, a kontrastowo
odmienne  warunki  pasieczyska  i  terenów  leżących  poza  nim  są  powodem  ginięcia  wielu
pszczół lotnych.

Pasieczysko należy otoczyć ogrodzeniem, np. z siatki drucianej oraz żywopłotem,

zamknięcie obiektu uchroni go przed niepowołanymi odwiedzinami. Jeżeli pasieka stoi bliżej
niż  10  m  od  drogi  publicznej  czy  innego  ruchliwego  miejsca,  powinna  być  od  tej  strony
osłonięta  szczelnym  płotem  wysokości  przynajmniej  2  m  lub  podobnie  wysokim  szpalerem
żywopłotu.

Żywopłoty jako uzupełnienie ogrodzenia pasieki są bardzo wskazane z wielu względów.

Stwarzają dodatkową, a przy siatce nawet jedyną osłonę od wiatrów i zadymek śnieżnych.
Stanowią nieraz trudną do przebycia, a przy tym bardzo trwałą przeszkodę i zawsze stanowią
estetyczne otoczenie pasieki. Przy tym dobrze dobrane rośliny żywopłotowe mogą dostarczyć
pszczołom sporych ilości nektaru i pyłku.

Wewnątrz ogrodzenia, na pasieczysku, sadzi się rośliny, które mogą zapewnić ulom lekki

cień od strony południowo–zachodniej. Nadają się do tego jabłonie, wiśnie, robinia akacjowa,
wierzba iwa oraz wyższe, luźne krzewy. Nasadzenia powinny znajdować się w rozstawie na
tyle rzadkiej, by dawały tylko "plamy" cienia, nie zasłaniając całego pasieczyska. Drugim
zadaniem drzew jest ułatwienie pszczołom orientacji w ustaleniu położenia swego ula. Samo
pasieczysko najlepiej zadarnić i pielęgnować przez okresowe wykaszanie trawy.

Sposób rozmieszczenia uli powinien ułatwiać pszczołom odnajdywanie swego ula oraz

zapewniać dobre oświetlenie z lekkim cieniem w godzinach najsilniejszej operacji słonecznej.
Poza  tym  trzeba  pszczołom  zapewnić  odpowiednie  warunki  do  lotów,  przed  ulem  powinna
znajdować  się  przynajmniej  1,5–2–metrowa  wolna  przestrzeń,  umożliwiająca  stopniowe
wzbijanie się  pszczół  w  powietrze  z  mostków przedwylotowych  i  wygodne  siadanie  na nich
w drodze powrotnej.

Na pasieczysku, w miejscu dostępnym dla całej pasieki, zacisznym i dobrze

nagrzewanym przez słońce, umieszcza się poidło i topiarkę słoneczną. Poidło musi być stale
czynne,  począwszy  od  pierwszego  wiosennego  oblotu  pszczół,  oraz  zapewniać  pszczołom
czystą,  najlepiej  bieżącą  wodę  Topiarkę  słoneczną  uruchamia  się  z  chwilą  rozpoczęcia
budowy  w  gniazdach,  by  mieć  możliwość  przetapiania  każdego,  najmniejszego  nawet
skrawka wyłamanego suszu woskowego czy matecznika co zapewnia higienę w pasiece.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Niezbędnym sprzętem dobrze prowadzonej pasieki jest również waga pasieczna

ustawiona wraz z ulem kontrolnym pod szerokim daszkiem lub specjalną, przewiewną
obudową, która nie zmienia zbytnio mikroklimatu wokół pnia.

Zakładając pasiekę można zakupić:

−

same pszczoły (w postaci rojów),

−

pszczoły z ramkami, np. odkłady z matką lub rodziny przełożone do własnych uli,

−

rodziny wraz z ulami,

−

pasieki z całym wyposażeniem.
W każdym wypadku musimy zwrócić uwagę przede wszystkim na zdrowotność pszczół.

Dlatego zakupu należy dokonywać tylko w dobrze prowadzonej pasiece oraz w okolicy
wolnej od zaraźliwych chorób pszczół i czerwiu.

Ul, do którego mamy zamiar przesiedlić rodzinę, należy zawczasu wyposażyć w zatwory,

maty,  wkładkę  wylotową  itp.  Przy  dobrej  organizacji  pracy  przełożenie  gniazda  można
wykonać  szybciej  niż  przegląd  rodziny.  Ul  z  przesiedlaną  rodziną  odstawia  się  na  0,5  m
i obraca  o  90°,  żeby  utrudnić  wracającym  z  pola  zbieraczkom  odszukanie  dawnego  wylotu,
a na jego miejsce ustawia się natychmiast nowy ul. Teraz z odstawionej rodziny przenosi się
szybko  plastry  wraz  z  pszczołami  nie  zmieniając  ich  kolejności.  Ewentualne  oczyszczanie
beleczek powinno być wykonane w starym ulu. Ramki nie wymagające oczyszczenia można
przenosić  po  dwie.  Gdy  już  całe  gniazdo  znajdzie  się  w  nowym  ulu,  trzeba  je  ocieplić
i zamknąć,  a  resztki  pszczół,  które  zostały  na  matach  i  ścianach,  strząsnąć  na  pomost  przed
wylotem.  Gdyby  pszczoły  zwabione  zapachem  starego  ula  nalatywały,  trzeba  przenieść  go
jeszcze dalej, odymić pszczoły lotne, a młode spryskać wodą, zmieść i przenieść przed wylot.
W  ulach  rozbieralnych  lub  przynajmniej  z  odejmowanym  dnem  resztki  pszczół  można
z pustego już  ula  po  prostu  wymieść  przed wylot·  ustawiając  pomost,  by  ułatwić  im  wejście
do  środka.  Pusty  ul  należy  zaraz  zabrać  i  zabezpieczyć  przed  nalatywaniem  przez  szczelne
zamknięcie.

Trudniejsze i bardziej pracochłonne jest przenoszenie rodzin do uli innego typu. W celu

zmniejszenia nakładu pracy przenosi się tylko plastry z czerwiem, najlepszą więc porą
przesiedlania jest wiosna, kiedy w ulu jest go jeszcze mało. Ponieważ jednak praca przy
jednym ulu trwa dość długo, należy ją wykonać ciepłego i pogodnego dnia.

4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jak oblicza się zasobność bazy pożytkowej?
2.  Jakie jest zużycie pokarmu przez rodzinę pszczelą w roku w postaci miodu i pyłku?
3.  Czym należy kierować się przy zakupie pszczół?
4.  Co to jest baza pożytkowa, ul kontrolny, wziątek?
5.  W jakim celu prowadzimy ul kontrolny?
6.  W jaki sposób przesiedla się rodziny pszczele?
7.  Jakie  jest  zapotrzebowanie  na  pokarm rodziny pszczelej  w  kwietniu  i  maju,  w czerwcu,

w lipcu i sierpniu?

8. W jaki sposób ustawiamy ule na pasieczysku?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Obliczanie zasobności bazy pożytkowej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) określić w promieniu 2 km od wskazanej pasieki bazę pożytkową,
2) obliczyć zasób bazy pożytkowej mnożąc powierzchnię zajmowaną przez określone

rośliny nektarodajne występujące w promieniu 2 km przez ich jednostkową wydajność
nektarową,

3)  obliczyć ogólny zasób nektaru w sezonie,
4)  obliczyć zasoby bazy pożytkowej w przeliczeniu na 1 ha,
5)  wypełnić poniższą tabelkę,
6)  zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Okres

Rośliny

Powierz
chnia ha

Wydaj–
ność
nektaro–
wa roślin
z 1 ha
kg

Zasoby
nektaro–
we roś–
lin po–
żytko–
wych
kg

Zasoby
nektaru
w
całym
okresi.e

Całość
zasobów
(ok. 55%)
jaką
pszczoły
mogą
zebrać

wiosna

lato

Późne
lato

Ogółem zasoby nektaru w sezonie – kg

Zasoby w przeliczeniu na 1 ha powierzchni – kg

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

kalendarz kwitnienia roślin,

−

tabela z wydajnością nektarową roślin z 1 ha w kg,

−

kalkulator.

Ćwiczenie 2

Określanie napszczelenia i zdrowotności pasiek.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) określić w promieniu 2 km od wskazanej pasieki bazę pożytkową, ilość rodzin

pszczelich,

2)  określić na podstawie wyglądu stan higieniczny pasieki, zdrowotność pasiek,
3)  obliczyć ogólny zasób nektaru w sezonie,
4)  określić ilość rodzin jaką można w danym terenie utrzymać,
5)  narysować rozmieszczenie konkurencyjnych pasiek,
6)  zaprezentować wyniki ćwiczenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

szkic okolicy w której planujemy zorganizować pasieczysko,

−

kalendarz kwitnienia roślin,

−

tabela z wydajnością nektarową roślin z 1 ha w kg,

−

kalkulator.

Ćwiczenie 3

Przesiedlanie rodzin pszczelich.

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przygotować ul wyposażając go w:

zatwory, maty, wkładkę wylotową,

2)  odstawić ul z przesiedlaną rodziną na 0,5 m i obrócić o 90°,
3)  ustawić na miejsce odstawionego natychmiast nowy ul,
4)  przenieść  szybko  z  odstawionej  rodziny  plastry  wraz  z  pszczołami  nie  zmieniając  ich

kolejności,

5) ocieplić i zamknąć ul, a resztki pszczół, które zostały na matach i ścianach, strząsnąć na

pomost przed wylotem,

6) przygotować ul wyposażając go w:

zatwory, maty, wkładkę wylotową,

ramki woszczyny

i ewentualnie węzy,

7)  odstawić ul z przesiedlaną rodziną do tyłu,
8)  ustawić na miejsce odstawionego natychmiast nowy ul,
9)  zmieść  do  nowego  ula  pszczoły  z  plastrów  z  czerwiem  (ul  za  każdym  razem  należy

zakrywać) i przyciąć je do rozmiarów ramki nowego ula,

10) zabezpieczyć plaster z obu stron (najlepiej drucikiem) przed wysuwaniem się

z ramki,

11) ocieplić i zamknąć ul, a resztki pszczół, które zostały na matach i ścianach, strząsnąć na

pomost przed wylotem,

12) narysować przycinanie plastrów z czerwiem,
13) zaprezentować wyniki.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

plansze i foliogramy przedstawiające przekładanie plastrów różnych typów uli,

–

2 rodziny pszczele w różnych typach uli,

–

2 puste ule o różnych typach z wyposażeniem,

–

woszczyna,

–

ramki z węzą.

4.4.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) wskazać miejsce na założenie zdrowego pasieczyska?



2) szacować zasobność bazy pożytkowej?



3) określić wartość rodziny pszczelej w różnych porach roku?



4) prowadzić kontrolę zasobności bazy pożytkowej?



5) urządzać poidło dla pszczół?



6) ustawiać pnie na pasieczysku?



7) przesiedlać rodziny pszczele?



8) definiować pojęcia: baza pożytkowa, ul kontrolny, wziątek?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Kupowane rodziny pszczele muszą być dostatecznie silne i zaopatrzone w pokarm. Ile

plastrów czerwiu o ramce dadanowskiej w maju powinien posiadać pień
a)  2–3.
b)  3–6.
c)  6–9.
d)  9–12.

2. Ul w którym poszerzanie gniazda odbywa się w poziomie i pionie określamy

a)  kombinowanym.
b)  leżakiem.
c)  stojakiem.
d)  wielokorpusowym.

3. Urządzenie to składa się ze szczelnie zamykanej płaskiej skrzynki zaopatrzonej

w podwójnie oszkloną pokrywę. Tym urządzeniem jest
a)  odsiewacz do trutni.
b)  poławiacz jadu.
c)  podkarmiaczka ramkowa.
d)  topiarka słoneczna.

4. Główny przegląd wiosenny przeprowadzamy w bezwietrzny, słoneczny dzień, gdy

temperatura powietrza w cieniu dojdzie do około
a)  10ºC.
b)  12ºC.
c)  15ºC.
d)  16ºC.

5. Który ze

sprzętów powinien znaleźć się na wyposażeniu pracowni do miodobrania?

a)  cedzidło.
b)  przegonka.
c)  podkurzacz.
d)  dekrystalizator.

6. Stanem normalnym jesienią jest

a)  obecność czerwiu garbatego.
b)  obecność trutni.
c)  unasienniona matka.
d)  obecność trutówek.

a. Wymiar zewnętrzny 435 x 300 mm

posiada ramka ula

a)  wielkopolskiego.
b)  langstrotha.
c)  warszawskiego.
d)  dadanta.

8. Napszczeleniem określamy

a) zagęszczenie rodzin pszczelich na 1 km².
b) uzupełnienie stanu liczbowego rodzin pszczelich.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

c) zagęszczenie rodzin pszczelich w pasiece.
d) wywóz pszczół na pożytek rzepakowy.

9. Przedstawiony na rysunku sprzęt wykorzystuje się przy pozyskiwaniu

a)  mleczka pszczelego.
b)  miodu wrzosowego.
c)  obnóży pyłkowych.
d)  kitu pszczelego.

10. Korpus gniazdowy ula oznaczony jest na rysunku obok literą

a)  A.
b)  B.
c)  C.
d)  D.

a. Skrobaczki używa się do

a)  oskrobywania górnych beleczek ramek.
b)  oskrobywania i czyszczenia ścian ula.
c)  odsklepiania plastrów z miodem.
d)  zeskrobywania propolisu z kitołapek.

12. Który z przyrządów

nie narusza normalnego trybu życia i pracy rodziny pszczelej

podczas odbioru plastrów z miodem?
a)  podkurzacz.
b)  transportówka.
c)  przegonka.
d)  rojołapka.

13. Rozluźniacz do miodu jest niezbędny do pozyskiwania miodu

a)  wrzosowego.
b)  spadziowego.
c)  gryczanego.
d)  rzepakowego.

14. Obfity, kłębiasty i chłodny dym ze spalania w podkurzaczu otrzymuje się z

a)  wiór sosnowych.
b)  próchna wierzbowego.
c)  wysuszonej huby.
d)  młóta jabłkowego.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ...............................................................................

Zakładanie pasieki

Zakreśl poprawną odpowiedź.

zadania

Odpowiedzi

Punkty

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. LITERATURA

1. Bornus, L (red.).: Encyklopedia Pszczelarska. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze

i Leśne, Warszawa 1989

2. Kostecki, R., Tomaszewska, B.: Choroby i szkodniki pszczół. PWRiL, Warszawa 1987
3. Marcinkowski J.: Jak prawidłowo prowadzić pasiekę. Wydawnictwo „Sądecki Bartnik”,

Nowy Sącz 1997

4. Ostrowska W.: Gospodarka pasieczna. Wydawnictwo „Sądecki Bartnik”, Nowy Sącz

1998

5.  Pałach S.: Kodeks dobrej praktyki produkcyjnej w pszczelarstwie. PZP, Warszawa 2005
6.  Prabucki J. (red): Pszczelnictwo. Albatros, Szczecin 1998
7.  Praca zbiorowa: Hodowla pszczół. PWRiL, Warszawa 1996
8.  Skowronek W.: Rasy pszczoły miodnej. ISiK, Puławy 1997

Czasopisma:
–

Pszczelarstwo

–

Pszczelarz Polski

–

Pasieka

–

Przegląd Pszczelarski