plik

Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Szczegóły orzeczenia

drukuj

zapisz

Powrót do listy

IV SA/Wa 198/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia

2008-04-15 orzeczenie prawomocne

Data wpływu

2008-02-01

Sąd

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie

Sędziowie

Alina Balicka
Grzegorz Czerwiński /przewodniczący/
Marian Wolanin /sprawozdawca/

Symbol z opisem

6155 Uzgodnienia w sprawach z zakresu zagospodarowania
przestrzennego

Hasła tematyczne

Planowanie przestrzenne

Skarżony organ

Dyrektor Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad

Treść wyniku

Uchylono postanowienie I i II instancji

Powołane przepisy

Dz.U. 2003 nr 80 poz 717

art. 53 ust. 4 pkt. 9

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym

Dz.U. 1997 nr 98 poz 602

art. 45 ust. 1 pkt. 7

Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

Dz.U. 1985 nr 14 poz 60

art. 43

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia
WSA Grzegorz Czerwiński, Sędziowie Sędzia WSA Alina Balicka, asesor WSA Marian Wolanin
(spr.), Protokolant Artur Dral, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2008 r. sprawy ze
skargi J. z siedzibą w W. na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z
dnia (...) listopada 2007 r. nr (...) w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach
zabudowy I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie z dnia (...)
lipca 2007 r.; II. zasądza od Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na rzecz skarżącej
J. z siedzibą w W. kwotę 340 zł (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
sądowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] listopada 2007 r. Nr [...] Generalny Dyrektor Dróg
Krajowych i Autostrad utrzymał w mocy swoje postanowienie z dnia [...] lipca 2007 r. o odmowie

uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie
podświetlanej dwutablicowej konstrukcji reklamowej, wolnostojącej na działce nr [...] położonej w
sąsiedztwie drogi krajowej nr [...] w obrębie m. K.

W   uzasadnieniu   zaskarżonego   postanowienia   przedstawiono   dotychczasowy   stan   faktyczny
sprawy   i   stwierdzono,   że   aczkolwiek   projektowana   dwutablicowa   konstrukcja   reklamowa
planowana jest w odległości, która nie narusza art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o
drogach publicznych, to jednak jako oświetlona, naruszałaby art. 45 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 20
czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.), który
zabrania umieszczania w pobliżu dróg urządzeń wysyłających lub odbijających światło w sposób
powodujący oślepianie albo wprowadzający w błąd uczestników ruchu drogowego.
Przedmiotowa reklama, ze względu na znaczną powierzchnię, będąc reklamą emitującą światło
lub podświetlaną, stanowiłaby znaczne zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego poprzez
oślepianie   kierowców   lub   poprzez   koncentrowanie   na   sobie   ich   uwagi,   a   w   konsekwencji
odwrócenie uwagi od sytuacji panującej na drodze. Ponadto, proponowana reklama usytuowana
byłaby w rejonie skrzyżowania, gdzie uczestnik ruchu drogowego powinien zachować szczególną
ostrożność.   Z   tego   względu   zarządca   drogi,   który   jednocześnie   pełni   funkcję   organu
zarządzającego   ruchem,   nie   może   udzielić   zgody   na   działanie   sprzeczne   z   obowiązującymi
przepisami. Nie można natomiast uzgodnić lokalizacji projektowanej inwestycji z zastrzeżeniem, że
nie będzie ona oświetlona,  ponieważ rozstrzygnięcie w przedmiocie uzgodnienia decyzji o
warunkach   zabudowy   winno   być   bezwarunkowe,   na   co   wskazuje   również   orzecznictwo
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powołane postanowienie
z dnia [...] listopada 2007 r. "F." sp. z o.o. z siedzibą w W. zarzuciła naruszenie art. 45 pkt 1 ppkt 7
ustawy - Prawo o ruchu drogowym poprzez niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie art. 124 §2
kpa i art. 126 w zw. z art. 107 §3 kpa poprzez nienależyte uzasadnienie zaskarżonego
postanowienia, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi opisano dotychczasowy stan faktyczny dotyczący okoliczności i motywów
postanowienia z dnia [...] lipca 2007 r. poprzedzającego zaskarżone postanowienie z dnia [...]
listopada 2007 r. oraz stwierdzono, że projektowane urządzenie reklamowe nie jest urządzeniem
wysyłającym lub odbijającym światło, nawet w kontekście słownikowej definicji tych pojęć
zawartych w Słowniku Języka Polskiego.

Oślepienie, odwołując się do definicji słownikowej, to "pozbawienie kogoś wzroku bądź mocnym
blaskiem lub silnym światłem przeszkodzenie w patrzeniu". Nie jest jednak możliwe, aby lampki
oświetlające   reklamę,   będące   drobnymi,   punktami   światła   nakierowanymi   jedynie   na   planszę
reklamową, mogłyby spowodować oślepienie uczestników ruchu lub przeszkodzić im w patrzeniu
na drogę. Istotą bezpieczeństwa na drogach w porze nocnej jest właśnie jak najlepsze oświetlenie
obiektów   znajdujących   się   przy   drodze.   Potwierdza   to   choćby   duża   liczba   stawianych
sygnalizatorów   świetlnych,   latarni   oraz   systemów   odblaskowych.   Generalna   Dyrekcja   Dróg
Krajowych   i   Autostrad   sama   organizuje   kampanie   społeczne   wykorzystując   podświetlane
urządzenia reklamowe i umieszczając je przy drogach, jak np. "Drogi Zaufania", "Pijani kierowcy
wiozą   śmierć",   "Stop   wariatom   drogowym",   "Zwolnij   szkoda   życia",   "Bezpieczny   przejazd".
Wykorzystanie   urządzenia   reklamowego   w   takich   kampaniach   nie   zakłóciło   bezpieczeństwa,   a
wręcz wpłynęło na znaczną poprawę ogólnego bezpieczeństwa na drogach oraz na świadomość
uczestników ruchu.

Dwie podane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia przesłanki są ze sobą w sprzeczności.
Obiekt, który oślepia nie może równocześnie koncentrować na sobie uwagi. W sytuacji oślepienia
naturalną reakcją jest nie patrzenie w źródło światła. Z kolei "koncentrowanie uwagi" zakłada, że
następuje   "wpatrywanie   się"   w   dany   obiekt.   Dowodzi   to   temu,   że   organ   w   rzeczywistości   nie
dokonał   analizy   sytuacji.   W   zaskarżonym   postanowieniu   nie   udowodniono   ani   zagrożenia,   ani
choćby   prawdopodobieństwa   jego   wystąpienia   przy   zastosowaniu   urządzenia   reklamowego.
Podobnie organ nie udowodnił w jakikolwiek sposób, w szczególności badaniem ani opinią, iż dana
kategoria konstrukcji reklamowych umieszczanych w pasie drogowym odwraca uwagę kierowców

od sytuacji na drodze, wpływając na pogarszanie warunków bezpieczeństwa panujących na niej.
W raporcie sporządzonym pod auspicjami Międzynarodowej Organizacji Zdrowia i Banku
Światowego "WORLD REPORT ON ROAD TRAFFIC INJURY", omawiającym kompleksowo
przyczyny wypadków drogowych, ani słowem jednak nie wskazano na wpływ reklam przy drogach
na bezpieczeństwo ruchu drogowego.

W odpowiedzi na skargę Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wniósł o jej oddalenie
dodatkowo wskazując, że reklama - już z samej definicji wynika, że jest to nośnik informacji
wizualnej w jakiejkolwiek materialnej formie wraz z elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami,
umieszczony w polu widzenia użytkowników drogi, który swoją treścią, kolorystyką czy
oświetleniem odwraca uwagę uczestników ruchu drogowego od sytuacji na drodze.

Reklama wielkoformatowa, jak w niniejszej sprawie, powoduje dekoncentrację uczestników ruchu
drogowego, co przy obecnym nasileniu ruchu i stale się zwiększającym, stanowi realne zagrożenie
jego bezpieczeństwa. Reklama ma przyciągać wzrok uczestników ruchu drogowego (kierujących
pojazdami), gdyż w przeciwnym przypadku nie byłoby celowe jej instalowanie. Aby uczestnik ruchu
drogowego zwrócił uwagę na nośnik reklamowy, firmy reklamowe wielorako wykorzystują różne
formy   plastyczne   (np.   poprzez   zastosowanie   kolorów   przykuwających   uwagę   kierowców),   czy
poprzez   odpowiednie   oświetlenie   aby   nośnik   reklamowy   przyciągnął   swoją   formą   uwagę
uczestnika ruchu. To zmniejsza jego koncentrację, a przez to odwraca uwagę od sytuacji panującej
na   drodze.   Jeżeli   kolorystyka   plansz   reklamowych,   czy   materiałów   z   których   jest   wykonana
"odbija" światło spotęgowane jeszcze przez "snop" świateł kierujących pojazdami skierowanym na
powierzchnię   reklamy,   to   takie   chwilowe   "oślepienie"   może   negatywnie   wpłynąć   na
bezpieczeństwo uczestników ruchu drogowego. Nośniki reklamowe zgodnie z ustawą o drogach
publicznych nie są urządzeniami drogowymi związanymi z potrzebami zarządzania drogami lub
potrzebami ruchu drogowego. Natomiast oświetlenie obiektów znajdujących się przy drodze, np.
sygnalizatorów świetlnych czy innych urządzeń związanych z potrzebami ruchu drogowego jest w
pełni uzasadnione, gdyż mają one istotny wpływ na zapewnienie czy poprawę bezpieczeństwa
ruchu drogowego, które jest sprawą pierwszorzędną dla zarządcy drogi. Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad organizując kampanie społeczne promujące bezpieczeństwo na drodze ma
na uwadze, a nawet chce uświadomić by kierujący pojazdem zauważając reklamę "Zwolnij szkoda
życia", czy "Stop wariatom drogowym", zmniejszył prędkość z którą się porusza, wzbudzić w nim
wzmożoną czujność do sytuacji panującej na drodze, zwrócił uwagę na istniejące znaki drogowe
ostrzegające przed przeszkodami, czy zachowania innych uczestników ruchu drogowego. Takich
zachowań na pewno nie spowoduje reklama bielizny lub biura promującego wycieczkę do ciepłych
krajów, czy innych rzeczy, gdzie często do kampanii reklamowych wykorzystywana jest "krzykliwa"
kolorystyka barw, aby skoncentrować na sobie uwagę, a tym samym odwrócić uwagę od sytuacji
panującej na drodze.

W odpowiedzi na skargę wskazano również na niewłaściwe, niezgodnie z pouczeniem, przesłanie
skargi na adres Oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w W., ul. [...], zamiast na
adres Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, ul. [...].
Na rozprawie w dniu [...] kwietnia 2008 r. pełnomocnik skaranej spółki przedłożył kopię odpisu
aktualnego z rejestru przedsiębiorców (KRS), według którego skarżąca zmieniła formę prawną
prowadzonej dotychczas działalności, i obecnie prowadzi ja pod firmą: "J. " spółka komandytowa z
siedzibą w W".

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga   zasługuje   na   uwzględnienie   ponieważ   zaskarżone   postanowienie   i   poprzedzające   je
postanowienie z dnia [...] lipca 2007 r. naruszają prawo w sposób mający wpływ na wynik sprawy.
Kwestia przesłania skargi na adres Oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w W.,
ul. [...], zamiast na adres pocztowy Centrali Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w W.
przy ul. [...], nie ma znaczenia dla oceny zachowania terminu do jej złożenia, ponieważ organem
orzekającym w sprawie jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, natomiast Centrala i
Oddziały Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad tworzą aparat pomocniczy (urzędniczy)
Generalnego   Dyrektora   przy   wykonywaniu   przez   niego   ustawowych   kompetencji,   i   nie   mają
instancyjnego   charakteru   organów   w   procesowym   ujęciu   przepisów   kodeksu   postępowania

administracyjnego.

Zaskarżone postanowienie z dnia [...] listopada 2007 r. wydane zostało w warunkach określonych
art. 53 ust. 4 pkt 9 w zw. z art. 64 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.), według którego, projekt decyzji
o warunkach zabudowy wydaje się po uzgodnieniu z właściwym zarządcą drogi w odniesieniu do
obszarów przyległych do pasa drogowego.

Przedmiotem uzgodnienia jest zatem projekt decyzji o warunkach zabudowy, a w szczególności
projektowane w niej ustalenia, które zarządca drogi zobowiązany jest -jako organ uzgadniający -
ocenić   przez   pryzmat   regulacji   prawnych   dotyczących   utrzymania   i   ochrony   drogi,   do   której
przylega teren objęty projektem decyzji o warunkach zabudowy.
Na wstępie należy podzielić pogląd organów orzekających w sprawie, iż bezpieczeństwo ruchu
drogowego stanowi priorytet i kryterium oceny dopuszczalności lokalizacji inwestycji przy drogach
publicznych. Lokalizacja urządzeń reklamowych właśnie przy drogach publicznych nie jest bowiem
przypadkowa,   ponieważ   z   całą   pewnością   skierowana   jest   do   osób   poruszających   się   tymi
drogami.   Nie   oznacza   to   jednak   swobody   zarządcy   drogi   uzgadniającego   projekt   decyzji   o
warunkach zabudowy dla lokalizacji urządzeń reklamowych, w ocenie tego, którą inwestycję uznać
za negatywnie wpływającą na zachowanie bezpieczeństwa ruchu drogowego, a która inwestycja
nie wywiera takiego wpływu.

Jak słusznie zauważono w zaskarżonym postanowieniu, zarządca drogi nie może udzielić zgody
na działanie sprzeczne z obowiązującymi przepisami. Sprzeczność działań z obowiązującymi
przepisami prawa nie może być jednak wynikiem subiektywnej oceny, lecz musi wynikać z
prostego zestawienia ocenianego stanu faktycznego z nie budzącą wątpliwości interpretacyjnych
treścią normy prawnej, która nie zawsze wynika z literalnej treści jednego przepisu prawa.

Organy   orzekające   z   całą   stanowczością   stwierdziły,   iż   planowane   umiejscowienie   urządzenia
reklamowego w rozpatrywanej sprawie, nie narusza odległości wynikających z art. 43 ust. 1 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.). Uznały
jednak, iż  mimo zachowania tych odległości, projektowana inwestycja, ze względu na swoją
konstrukcję,   jako   podświetlana   oraz   ze   względu   na   możliwe   do   umieszczenia   na   niej   treści   i
kolorystykę   ich   prezentacji,   będzie   oślepiać   i   jednocześnie   odwracać   uwagę   osób   kierujących
pojazdami, od sytuacji panującej na drodze, co zwłaszcza w pobliżu istniejącego skrzyżowania
dróg   negatywnie   wpłynie   na   bezpieczeństwo   ruchu   w   tym   miejscu,   a   to   z   kolei   powoduje
naruszenie art. 45 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

Twierdzenia   organu   dotyczące   negatywnego   wpływu   planowanej   inwestycji   na   bezpieczeństwo
ruchu   drogowego   nie   zostały   jednak   poparte   konkretnymi   dowodami,   a   stanowią   na   tyle
uogólnione   przesłanki,   iż   mogą   być   odniesione   do   każdego   innego   zdarzenia   czy   obiektu
zaistniałego w pobliżu drogi publicznej.

Treść   całego   art.   43   ustawy   o   drogach   publicznych,   ze   szczególnym   uwzględnieniem   tekstu
znajdującego   się   w   ust.   3   tego   przepisu   jednoznacznie   wskazuje,   iż   zasadniczo,   obiekty
reklamowe mogą być sytuowane przy drogach publicznych już w minimalnej odległości wynikającej
z omawianego przepisu, ale tylko poza terenem zabudowy, jak w niniejszej sprawie.
Nie   można   zatem  z   art.   45   ust.   1   pkt   7   ustawy   z   dnia   20   czerwca   1997   r.   -  Prawo   o  ruchu
drogowym, jak uczynił to organ orzekający w sprawie, wyprowadzać zasady niedopuszczalności
lokalizacji urządzenia reklamowego w miejscu zachowującym odległość wynikającą z art. 43 ust. 1
ustawy o drogach publicznych, tylko ze względu na możliwe do umieszczenia na tym urządzeniu
treści, ich kolorystykę i sposób prezentacji także poprzez podświetlenie.

Negatywne oddziaływanie treści możliwych do umieszczenia na urządzeniu reklamowym wobec
bezpieczeństwa ruchu drogowego ma charakter subiektywnej oceny organu uzgadniającego,
ponieważ z niczego nie wynika, a przynajmniej w żaden sposób organ uzgadniający nie wykazał,
jaki jest wpływ reklamowanych treści na zachowania kierujących pojazdami poruszającymi się po
drogach. Z pewnością więc potencjalność różnorakich treści możliwych do umieszczenia na

urządzeniu   reklamowym   nie   jest   prawnie   określoną   przesłanką   determinującą   dopuszczalność
lokalizacji   planowanej   inwestycji   w   odległości   zgodnej   z   obowiązującym   przepisem   prawa.
Problematyka   zaś   sposobu   i   intensywności   oświetlenia   oraz   kolorystyki   reklam
planowanych   w   pasie   drogowym,   stanowi   domenę   oceny   dopuszczalności   realizacji
inwestycji na etapie udzielania pozwolenia na budowę, zgodnie m.in. z art. 38 ust. 2 ustawy
o drogach publicznych w zw. z art. 33 ust. 4 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo
budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, ze zm.). W przypadku natomiast umiejscowienia
urządzenia   reklamowego   poza   pasem   drogowym,   elementy   dopuszczalnej   jego   konstrukcji
podlegają ocenie na ogólnych zasadach prawa budowlanego w zakresie możliwej do wystąpienia
uciążliwości wobec nieruchomości sąsiednich, w tym wobec zajętych pod drogi publiczne.

Powołując się na art. 45 ust. 1 pkt 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym, organ orzekający w żaden
sposób   nie   wskazał,   na   jakiej   podstawie   uznał,   iż   planowane   miejsce   lokalizacji   urządzenia
reklamowego,   zachowujące  ustawowo   określoną   odległość  wobec  zewnętrznej  krawędzi  jezdni
drogi krajowej Nr [...], uznane zostało za położenie w pobliżu tej drogi. Sformułowanie "w pobliżu
drogi", jako pojęcie nieostre, którego nie zdefiniowano w ustawie Prawo o ruchu drogowym, nie
może   być   poddane   subiektywnej   ocenie   organu,   lecz   musi   wynikać   z   dających   się   uzasadnić
obowiązującym   prawem   przesłanek.   Jeżeli   więc   z   przepisów   ustawy   o   drogach   publicznych
wynikają   minimalne   i   zarazem   jako   dopuszczalne   odległości   dla   sytuowania   obiektów,   w   tym
reklamowych, wobec krawędzi jezdni drogi publicznej, to pojęcie "pobliża drogi" w rozumieniu art.
45 ust. 1 pkt 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym może wykraczać poza te odległości jedynie w
przypadku   niewątpliwego   wykazania   stosownymi   środkami   dowodowymi,   iż   projektowana
inwestycja   ze   względu   na   swoją   konstrukcję   i   technologię   umieszczanych   na   niej   materiałów,
stanowi uciążliwość dla zachowania bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W żaden również sposób, stosownie do art. 45 ust. 1 pkt 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie
wykazano w zaskarżonym postanowieniu, iż planowana inwestycja, niezależnie od możliwych do
umieszczania na niej treści, miałaby wprowadzać w błąd uczestników ruchu drogowego w pobliżu
miejsca   planowanej   lokalizacji,   przy  założeniu,   iż   wprowadzanie   w   błąd   należy  rozumieć,   jako
ingerencję   w   oznakowanie   organizacji   ruchu   drogowego   w   tym   miejscu,   utrudniającą   lub
wyłączającą informacje wynikające z tego oznakowania. Sama bowiem możliwość odwracania
uwagi   urządzeniami   reklamowymi   osób   kierujących   pojazdami   od   sytuacji   panującej   na
drodze   nie   oznacza   jeszcze   wprowadzania   ich   w   błąd   co   do   oznakowania   istniejącej
organizacji   ruchu   drogowego.   Potencjalność   powstawania   takiej   sytuacji   jest   więc   efektem
subiektywnej   oceny   organu   orzekającego   zachowań   tych   osób,   nie   popartej   stosownymi
dowodami.

Jeżeli   miałoby   natomiast   już   z   samej   definicji   reklamy,   powołanej   w   odpowiedzi   organu
orzekającego na skargę - aczkolwiek nie w pełni adekwatnej do literalnej treści tej definicji zawartej
w art. 4 pkt 23 ustawy o drogach publicznych, wynikać zamierzone odwracanie przez nią uwagi
osób kierujących pojazdami od sytuacji panującej na drodze, to z pewnością treść art. 43 ust. 3
ustawy   o   drogach   publicznych   nie   wskazywałaby  na   dopuszczalność   sytuowania   reklam   poza
terenem zabudowy już w minimalnej odległości od krawędzi jezdni, wynikającej z art. 43 ust. 1
ustawy   o   drogach   publicznych,   a   już   z   całą   pewnością   nie   sugerowałaby   dopuszczalności
sytuowania reklam w terenie zabudowy w odległości mniejszej, niż wynikająca z art. 43 ust. 1
ustawy o drogach publicznych. Z treści art. 4 pkt 23 ustawy o drogach publicznych, zawierającej
definicję pojęcia "reklamy" nie wynika przy tym, jak podano w odpowiedzi na skargę, aby reklama
odwracała uwagę uczestników ruchu drogowego od sytuacji na drodze.

Z powyższego wynika, iż odmowa uzgodnienia projektowanej inwestycji z przyczyn wskazanych w
zaskarżonym postanowieniu, narusza art. 45 ust. 1 pkt 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym w zw. z
art. 43 ust. 1 i 3 ustawy o drogach publicznych, w sposób mający wpływ na wynik rozstrzygnięcia,
dlatego na podstawie art. 145 §1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o
postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), Wojewódzki
Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji.

O zwrocie kosztów postępowania orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 §2 ustawy

Document Outline