Łuk triumfalny

Szłam raz łąką zroszoną przez burzę,

Wiatr układał mi moje włosy,

Nawet wpiął mi w nie pąk dzikiej roży,

Który leżał wciśnięty w trawy,

Jak od gry- rozsypane losy…

Potem wokół mnie zawiał kołem,

Niczym wytrawny tancerz,

A następnie – swym spojrzeniem – owiał mi oczy,

I zaszumiał: „- W tobie obok dobrego człowieka,

Całe piękno Wszechświata kroczy!...”

Chciałam szybko zaprzeczyć wszystkiemu,

Lecz on zaszumiał: „-Że tak nie wolno; nie trzeba.”

I zapalił nade mną tęczę – hucząc

„- To łuk triumfalny dla ciebie,

Łuk… od Wszechświata..., od nieba…”

I. Iwańska

Warszawa 2015-10-30