Microsoft Word - Miesnie-sciaga.doc

Ściąga.pl

Mięśnie człowieka (w-f)

Mięśnie kończyny górnej

Są to mięśnie, których obydwa przyczepy znajdują się w obrębie kośćca kończyny górnej. Pod względem opisowym
dzielą się na cztery grupy: mm. obręczy kończyny górnej, mm. ramienia, mm. przedramienia i mm. ręki.

Mięśnie obręczy kończyny górnej

W skład tej grupy wchodzą mięśnie mające jeden przyczep na łopatce lub obojczyku, a drugi na kości ramiennej.

Mięsień naramienny

leży powierzchownie, ma kształt trójkątny i pełni ważną funkcję ochronną w stosunku do

stawu ramiennego. Pole przyczepu początkowego jest obszerne i obejmuje: koniec barkowy obojczyka, wyrostek
barkowy łopatki oraz dolny brzeg grzebienia łopatki. Włókna mięśniowe biegną ponad stawem ramiennym zbieżnie w
dół i kończą się silnym ścięgnem na guzowatości naramiennej kości ramiennej.
Czynność. Jest to typowy mięsień wieloaktonowy, ponieważ włókna poszczególnych grup czynnościowych krzyżują
się z trzema osiami stawu ramiennego. Część obojczykowa obraca ramię do wewnątrz i przywodzi do przodu, a część
grzebieniowa obraca ramię na zewnątrz i przywodzi do tyłu. Część barkowa przy współudziale dwóch poprzednich
odwodzi ramię do poziomu. Dalszy ruch odwodzenia odbywa się również w stawach obojczykowych z udziałem m.
czworobocznego grzbietu i m. zębatego przedniego.

Mięsień nadgrzebieniowy

wypełnia dół nadgrzebieniowy łopatki. Jego włókna biegną do boku i kończą się na

górnej powierzchni guzka większego kości ramiennej oraz na torebce stawowej.
Czynność. Współpracując z mięśniem naramiennym odwodzi ramię. Napina torebkę stawową, słabo skręca ramię na
zewnątrz i pomaga przy zginaniu.

Mięsień podgrzebieniowy

układa się w dole podłopatkowym łopatki, a kończy na środkowej części guzka

większego kości ramiennej oraz torebce stawowej. Często jest zrośnięty z m. obłym mniejszym.
Czynność. Skręca ramię na zewnątrz – w tym ruchu napina torebkę stawową zapobiegając jej wpukleniu w głąb
stawu. Poza tym część górna odwodzi i zgina ramię.

Mięsień obły mniejszy

przyczepia się na brzegu bocznym łopatki i powięzi podgrzebieniowej (często łączy się z

m. podgrzebieniowym). Kończy się silnym ścięgnem na dolnej części guzka większego kości ramiennej i na torebce
stawowej.
Czynność. Obraca kość ramienną na zewnątrz i napina torebkę stawową.

Mięsień obły większy

jest rozpięty między dolnym kątem łopatki a grzebieniem guzka mniejszego kości

ramiennej. Uwidacznia się wyraźnie podczas krzyżowania ramion na grzbiecie. Dolny jego brzeg wspólnie z brzegiem
m. najszerszego grzbietu tworzą brzeg tylny dołu pachowego.
Czynność. Współdziała z mięśniem najszerszym grzbietu, a więc opuszcza podniesione ramię, przywodzi je do tyłu i
skręca do wewnątrz.

Mięsień podłopatkowy

posiada przyczep początkowy na powierzchni żebrowej łopatki i na powięzi

podłopatkowej. Ścięgno końcowe przechodzi pod wyrostkiem kruczym łopatki i przyczepia się poprzez torebkę
stawową na guzku mniejszym kości ramiennej. Jest to mięsień pierzasty, o dużym przekroju fizjologicznym
Czynność. Obraca ramię do wewnątrz i przywodzi. Napina torebkę stawową.

Mięśnie ramienia

Mięśnie ramienia są ułożone w grupie przedniej (zginaczy) i tylnej (prostowników.)

Grupa przednia mięśni ramienia

Mięsień kruczo-ramienny

rozpoczyna się na wyrostku kruczym łopatki. Przyczep końcowy ma miejsce w

połowie długości kości ramiennej, na jej przedniej, przyśrodkowej powierzchni.
Czynność. Zgina i przywodzi ramię. W zależności od położenia ramienia skręca je nieznacznie do wewnątrz lub na
zewnątrz.

Mięsień dwugłowy ramienia

ma dwa przyczepy początkowe. Głowa długa rozpoczyna się długim ścięgnem

na guzku nadpanewkowym łopatki, przebija torebkę stawową układając się w bruździe międzyguzkowej kości
ramiennej. Głowa krótka układając się w bruździe międzyguzkowej kości ramiennej. Głowa krótka odchodzi od
wyrostka kruczego łopatki. W dalszym przebiegu obie głowy łączą się wytwarzając wrzecionowaty brzusiec i kończą się
na guzowatości kości promieniowej. Część końcowych włókien mięśniowych przechodzi w płaskie rozcięgno
dochodzące do powięzi przedramienia.
Czynność. Mięsień dwugłowy działa zarówno na staw ramienny, jak i łokciowy. W stawie ramiennym obydwie głowy
kurcząc się wspólnie zginają ramię. Podczas oddzielnej pracy głowa długa odwodzi ramię i skręca je do wewnątrz, a
głowa krótka ramię przywodzi. Działanie mięśnia na staw łokciowy polega na silnym odwracaniu przedramienia i w
tym położeniu powoduje ruch zginania.

Mięsień ramienny

ma szerokie pole przyczepu od przedniej powierzchni dalszej połowy kości ramiennej do

torebki stawu łokciowego. Kończy się krótkim ścięgnem na guzowatości kości łokciowej. Mięsień ten leży pod m.
dwugłowym, który ślizga się po wklęsłej powierzchni przedniej m. ramiennego.
Czynność. Jest silnym zginaczem przedramienia w stawie łokciowym, niezależnie od pronacyjnego czy supinacyjnego
położenia. M. ramienny działa na odległość na staw ramienny, powodując ruch prostowania ramienia.

Grupa tylna mięśni ramienia

Mięsień trójgłowy ramienia

zajmuje całą powierzchnię tylną ramienia. Ma trzy przyczepy początkowe: głowa

długa rozpoczyna się na guzku podpanewkowym łopatki, głowa boczna odchodzi od tylnej powierzchni kości ramiennej
powyżej rowka nerwu promieniowego, a głowa przyśrodkowa – od tylnej powierzchni kości ramiennej, poniżej
wspomnianego rowka. W części dystalnej włókna mięśniowe przechodzą w duże, płaskie ścięgno przyczepiające się do
tylnej powierzchni wyrostka łokciowego kości łokciowej.
Czynność. Głowa długa jest najsilniejszym prostownikiem ramienia w stawie ramiennym i silnym przywodzicielem.
Wszystkie trzy głowy pracując wspólnie powodują ruch prostowania w stawie łokciowym – m. trójgłowy jest właściwie
jedynym (oprócz m. łokciowego) prostownikiem tego stawu. Poza tym pociąga torebkę stawową zapobiegając jej
wpukleniu w obręb stawu.

Mięsień łokciowy

bywa również zaliczany do m. przedramienia. Biegnie od nadkłykcia bocznego kości ramiennej

i więzadła pobocznego promieniowego do powierzchni tylnej górnego odcinka trzonu kości łokciowej.
Czynność. Współdziała z mięśniem trójgłowym przy prostowaniu ramienia, przyciska kość promieniową do łokciowej
oraz napina torebkę stawową.

Mięśnie przedramienia

Mięśnie przedramienia dzielą się na trzy grupy: przednią, boczną i tylną, przy czym w grupach przedniej i tylnej
mięśnie układają się w dwóch warstwach – powierzchniowej i głębokiej. Większość z nich ma krótkie brzuśce, które
mniej więcej w połowie długości przedramienia przechodzą w długie ścięgna przytrzymywane w okolicy nadgarstka
przez troczki. Wiele ścięgien końcowych m. przedramienia jest zaopatrzonych w pochewki ścięgniste. Grupa zginaczy
jest silniejsza od prostowników, co wyraża się m.in. w ich większym napięciu spoczynkowym. Przy kończynie
swobodnie opuszczonej stawy ręki w położeniu zgięcia. W ujęciu bardzo ogólnym można przyjąć, że mięśnie grupy
przedniej rozpoczynają się na nadkłykciu przyśrodkowym kości ramiennej (bądź w jego okolicy), a mięśnie należące
do grupy bocznej i tylnej – na nadkłykciu bocznym (lub w jego okolicy).

Grupa przednia mięśni przedramienia

Warstwa powierzchowna

Mięsień nawrotny obły

ma dwie głowy. Głowa ramienna przyczepia się na nadkłykciu przyśrodkowym kości

ramiennej i na przegrodzie międzymięśniowej przyśrodkowej ramienia. Głowa łokciowa odchodzi od wyrostka
dziobiastego kości łokciowej. Dalej obie głowy biegną skośnie w dół, kończąc się na środkowej części kości
promieniowej.
Czynność. Dzięki skośnemu przebiegowi mięsień nawrotny obły ma składową nawracającą przedramię oraz składową
zginającą w stawie łokciowym.

Mięsień zginacz promieniowy nadgarstka

rozpoczyna się również na nadkłykciu przyśrodkowym kości

ramiennej oraz na powięzi przedramienia. Włókna mięśniowe przechodzą w długie ścięgno biegnące po stronie
promieniowej nadgarstka i dalej – w bruździe kości czworobocznej większej. Przyczep końcowy ma miejsce na
podstawie II, czasem również II kości śródręcza. Ścięgno końcowe jest wyraźnie widoczne przez skórę powyżej stawu
nadgarstkowego podczas dłoniowego zgięcia ręki.
Czynność. Mięsień ten zgina rękę (w stronę dłoniową). Pracuje również jako nawracacz przedramienia – działanie to
jest szczególnie silne gdy przedramię jest wyprostowane, a ręka zgięta grzbietowo. Oprócz tego słabo zgina w stawie
łokciowym.

Mięsień zginacz łokciowy nadgarstka

rozpoczyna się głową ramienną na nadkłykciu przyśrodkowym i

powięzi przedramienia oraz głową łokciową na powierzchni tylnej wyrostka łokciowego i kości łokciowej. Długie i silne
ścięgno końcowe przyczepia się na kości grochowatej. Przedłużeniem tego ścięgna są więzadła haczykowe i grochowo-
śródręczne, biegnące do podstawy piątej kości śródręcza, dlatego też można uważać kość grochowatą za trzeszczkę
m. zginacza łokciowego.
Czynność. Zgina i przywodzi rękę. Kiedy zginacz łokciowy nadgarstka i zginacz promieniowy nadgarstka działają
wspólnie, ruchy przywodzenia i odwodzenia ręki zostają zniesione.

Mięsień dłoniowy długi

jest mięśniem bardzo zmiennym – często nie występuje. Rozpoczyna się na nadkłykciu

przyśrodkowym i powięzi przedramienia. W części dolnej jego ścięgno końcowe przychodzi w rozcięgno dłoniowe. Ten
mięsień leży najbardziej powierzchownie ze wszystkich zginaczy – jego ścięgno napina wyraźnie skórę przedramienia
podczas zgięcia dłoniowego ręki.
Czynność. Słabo zgina i nawraca przedramię. Za pośrednictwem rozcięgna dłoniowego zgina stawy ręki i palce w
stawach śródręczno-paliczkowych.

Mięsień powierzchowny palców

jest szerokim mięśniem rozpoczynającym się dwiema głowami. Głowa

ramienno-łokciowa odchodzi od nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej i wyrostka dziobiastego kości łokciowej;
głowa promieniowa – od powierzchni przedniej kości promieniowej. Dalej mięsień wytwarza cztery brzuśćce, które
przechodzą w cztery długie ścięgna. Te ścięgna biegną pod troczkiem zginaczy i na wysokości paliczków bliższych

rozdwajają się. Przez powstałe w ten sposób szczeliny przechodzą ścięgna zginacza głębokiego palców („przeszywają”
je). Poniżej szczelin ścięgna zginacza powierzchownego wytwarzają skrzyżowanie ścięgien i kończą się na brzegach
środkowych paliczków.
Czynność. Główna praca tego mięśnia polega na zginaniu ręki i palców – ten ruch jest najsilniejszy podczas zgięcia
grzbietowego ręki i palców. Przy zgięciu dłoniowym traci on prawie całą siłę. Zginacz powierzchowny powoduje
również przywodzenie palców do palca środkowego. Jest słabym zginaczem stawu łokciowego.

Warstwa głęboka

Mięsień zginacz głęboki palców

rozpoczyna się na trzonie kości łokciowej i błonie międzykostnej

przedramienia. Poniżej połowy długości przedramienia brzusiec przechodzi w cztery ścięgna, które układają się w
kanale nadgarstka, a następnie przechodzą przez szczeliny odpowiednich ścięgien zginacza powierzchownego i kończą
się na podstawie dalszych paliczków od II do V palca.
Czynność. Zginacz głęboki palców powoduje zginanie wszystkich stawów palców II do V oraz zginanie i przywodzenie
w stawie promieniowo-nadgarstkowym. Zbliża do siebie rozstawione palce.

Mięsień zginacz długi kciuka

jest mięśniem pierzastym. Odchodzi od przedniej powierzchni kości

promieniowej, błony międzykostnej, a często od nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej i wyrostka dziobiastego.
Przyczep końcowy znajduje się na podstawie dalszego paliczka kciuka
Czynność. Silnie zgina rękę i kciuk. Jest słabym odwodzicielem ręki.

Mięsień nawrotny czworoboczny

jest rozpięty nieco skośnie między przednimi powierzchniami kości

łokciowej i promieniowej w ich dolnych odcinkach.
Czynność. Nawraca przedramię oraz dociska do siebie dolne nasady kości przedramienia.

Grupa boczna mięśni przedramienia

Mięsień ramienno-promieniowy

– najsilniejszy mięsień tej grupy – rozpoczyna się na brzegu bocznym

trzonu kości ramiennej, w połowie jej długości (początek może sięgać aż do przyczepu m. naramiennego). Włókna
mięśniowe przechodzą w długie ścięgno kończące się nieco powyżej wyrostka rylcowatego kości ramieniowej. Mięsień
ten stanowi dźwignię o długim ramieniu, dlatego też można przezwyciężyć duże obciążenia.
Czynność. Jest silnym zginaczem stawu łokciowego; w tej pracy ustępuje tylko m. dwugłowemu i m. ramiennemu. W
zależności od położenia przedramienia może wykonywać ruchy nawracania lub odwracania.

Mięsień prostownik promieniowy długi nadgarstka

odchodzi od nadkłykcia bocznego, brzegu

bocznego kości ramiennej i przegrody międzymięśniowej bocznej ramienia. Długie ścięgno końcowe przechodzi przez
drugi przedział troczka prostowników i przyczepia się na powierzchni grzbietowej II kości śródręcza.
Czynność. Zgina w stawie łokciowym i słabo nawraca przedramię. Poza tym silnie prostuje rękę i odwodzi ją. Ten
mięsień pracuje najefektywniej gdy palce są zgięte.

Mięsień prostownik promieniowy krótki nadgarstka

rozpoczyna się na nadkłykciu bocznym kości

ramiennej i na powięzi przedramienia. W połowie długości przedramienia mięsień przechodzi w ścięgno, które biegnie
również przez drugi przedział troczka prostowników i kończy się na powierzchni grzbietowej III kości śródręcza.
Czynność. Silnie prostuje rękę i słabo ją odwodzi. Nieznacznie zgina w stawie łokciowym.

Mięsień odwracacz

przyczepia się na grzebieniu mięśnia odwracacza, nadkłykciu bocznym kości ramiennej oraz

na więzadłach pierścieniowatym i pobocznym ramieniowym stawu łokciowego. Mięsień obejmuje od tyłu górny odcinek
kości promieniowej i kończy się poniżej jej guzowatości, a także na jej bocznej i tylnej stronie.
Czynność. Odwraca przedramię w każdym położeniu. Ten mięsień wraz z m. dwugłowym ramienia mają dwa razy
większą siłę od m. nawrotnego obłego.

Grupa tylna mięśni przedramienia

Warstwa powierzchowna

Mięsień prostownik palców

rozpoczyna się na nadkłykciu bocznym kości ramiennej, więzadle pobocznym

promieniowym i pierścieniowatym oraz na powięzi przedramienia. W połowie przedramienia mięsień dzieli się na trzy
lub cztery brzuśce, które z kolei przechodzą w długie ścięgna. Te ścięgna biegną przez czwarty przedział troczka
prostowników i w okolicy bliższych paliczków II do V palca przechodzą w rozcięgno grzbietowe, kończące się na
podstawach dalszych paliczków tych palców, Na grzbiecie ręki ścięgna mięśnia są dobrze widoczne.
Czynność. Jest najsilniejszym prostownikiem ręki. Oprócz tego prostuje palce w stawach śródręczno-paliczkowych i
odwodzi je.

Mięsień prostownik palca małego

ma wspólny początek z prostownikiem palców. Jego długie ścięgno

biegnie przez piąty przedział troczka prostowników – przed dojściem do V palca rozdwaja się i przechodzi w rozcięgno
grzbietowe.
Czynność. Prostuje i przywodzi V palec

Mięsień prostownik łokciowy nadgarstka

rozpoczyna się na nadkłykciu bocznym kości ramiennej,

więzadle pobocznym promieniowym, powięzi przedramienia i n powierzchni tylnej kości łokciowej. Jego ścięgno
przechodzi przez szósty przedział troczka prostowników (w bruździe między wyrostkiem rylcowatym a głową kości
łokciowej) i kończy się na podstawie V kości śródręcza.
Czynność. Jest silnym prostownikiem ręki i najsilniejszym jej przywodzicielem. Przy ustalonym kciuku mięsień
odwodzi od niego rękę.

Warstwa głęboka

Mięsień odwodziciel długi kciuka

odchodzi od powierzchni tylnej kości łokciowej i promieniowej oraz od

błony między kostnej. Płaskie ścięgno przechodzi na stronę promieniową przedramienia, biegnie przez pierwszy
przedział troczka prostowników i kończy się na podstawie I kości śródręcza oraz kości czworobocznej większej (część
ścięgna przechodzi w brzusiec odwodziciela krótkiego kciuka).
Czynność. Odwodzi i odprowadza kciuk. Odwodzi i zgina rękę (ponieważ ścięgno przechodzi na stronę dłoniową).

Mięsień prostownik krótki kciuka

ma początek na tylnej powierzchni kości promieniowej i błonie

międzykostnej. Ścięgno końcowe przechodzi przez pierwszy przedział troczka prostowników i przyczepia się na
podstawie bliższego paliczka kciuka.
Czynność. Prostuje kciuk w stawie śródręczno-paliczkowym. Odwodzi kciuk i rękę.

Mięsień prostownik długi kciuka

rozpoczyna się na tylnej powierzchni kości łokciowej i błonie

międzykostnej. Długie ścięgno końcowe przechodzi przez trzeci przedział troczka prostowników i kończy się na
podstawie dalszego paliczka kciuka.
Czynność. Prostuje kciuk we wszystkich stawach i przywodzi go. Jest również słabym prostownikiem ręki.

Mięsień prostownik wskaziciela

rozpoczyna się na powierzchni tylnej kości łokciowej w jej dolnym odcinku

i na błonie międzykostnej. Ścięgno końcowe biegnie przez czwarty przedział troczka prostowników, łączy się ze
ścięgnem prostownika palców i przechodzi w rozcięgno grzbietowe palca wskazującego
Czynność. Prostuje palec wskazujący. Oprócz tego prostuje i odwodzi rękę.

Krótkie mięśnie ręki

Te mięśnie są położone na stronie dłoniowej śródręcza, między kośćmi śródręcza. Na stronie grzbietowej ręki mięśnie
nie występują.
Mięśnie dłoni są zgrupowane w trzech miejscach: 1. w kłębie kciuka, 2. w kłębie małego palca, 3. w przestrzeniach
międzykostnych i wgłębieniu dłoniowym.

Mięśnie kłębu kciuka

Mięsień odwodziciel krótki kciuka

przyczepia się na troczku zginaczy, guzku kości łódeczkowatej i często

na ścięgnie odwodziciela długiego kciuka. Przyczep końcowy ma miejsce na podstawie bliższego paliczka kciuka.
Czynność. Odwodzi kciuk i przeciwstawia go pozostałym palcom. Zgina staw śródręczno-paliczkowy.

Mięsień zginacz krótki kciuka

rozpoczyna się dwiema głowami – na troczku zginaczy i na II kości śródręcza.

Mięsień kończy się na bliższym paliczku kciuka.
Czynność. Odwodzi lub przywodzi i przeciwstawia kciuk w zależności od położenia. Zgina w stawie śródręczno-
paliczkowym.

Mięsień przeciwstawiacz kciuka

odchodzi od troczka zginaczy i kości czworobocznej większej, a kończy się

na I kości śródręcza.
Czynność. Przeciwstawia kciuk pozostałym palcom i przywodzi.

Mięsień przywodziciel kciuka

posiada dwie głowy. Głowa skośna odchodzi od kości główkowatej, głowa

poprzeczna – od III kości śródręcza. Wspólne ścięgno końcowe przyczepia się na podstawie bliższego paliczka kciuka i
trzeszczce łokciowej.
Czynność. Przywodzi i przeciwstawia kciuk. Zgina staw śródręczno-paliczkowy.

Mięśnie kłębu palca małego

Mięsień dłoniowy krótki

jest rozpięty między rozcięgnem dłoniowym i troczkiem zginaczy a skórą ręki na

brzegu łokciowym.
Czynność. Marszczy brzeg łokciowy dłoni.

Mięsień odwodziciel palca małego

rozpoczyna się na kości grochowatej i troczku zginaczy, a kończy się na

bliższym paliczku małego palca.
Czynność. Odwodzi V palec. Zgina go w stawie śródręczno-paliczkowym.

Mięsień zginacz krótki palca małego

jest rozpięty między kością haczykowatą i troczkiem zginaczy a

bliższym paliczkiem V palca.
Czynność. Zgina V palec.

Mięsień przeciwstawiacz palca małego

biegnie od kości haczykowatej i troczka zginaczy do V kości

śródręcza.
Czynność. Nieznacznie przesuwa V kość, przeciwstawia mały palec.

Mięśnie środkowe dłoni

Mięśnie glistowate

– w liczbie czterech – leżą między ścięgnami zginacza głębokiego palców. Stanowią one

ruchomy początek dla mm. glistowatych, a przyczepy końcowe znajdują się w rozcięgnie grzbietowym, w okolicy
paliczków bliższych palców II-V.
Czynność. Mięśnie glistowate zginają w stawach śródręczno-paliczkowych, a poprzez rozcięgno grzbietowe prostują
palce w stawach międzypaliczkowych.

Mięśnie międzykostne

wypełniają przestrzenie międzykostne śródręcza i układają się w warstwach dłoniowej i

grzbietowej.
Czynność. Mięśnie międzykostne grzbietowe odwodzą w stawach śródręczno paliczkowych, a dłoniowe działają jako
przywodziciele. Pracując wspólnie zginają palce w stawach śródręczno-paliczkowych i prostują w stawach
międzypaliczkowych

Mięśnie kończyny dolnej

Stosując ten sam podział topograficzny jak przy kończynie górnej, mięśnie kończyny dolnej dzielą się na: m. obręczy
kończyny dolnej, m. uda, m. podudzia i m. stopy. Ogólny schemat umięśnienia jest podobny, a różnice są
następstwem odrębnych funkcji. Kończyna górna pełni funkcję chwytną i manipulacyjną, natomiast kończyna dolna
przejęła funkcję podporową i lokomocyjną.

Mięśnie obręczy kończyny dolnej

Są to mięśnie obejmujące grupę przednią i grupę tylną mięśni położonych grzbietowo oraz grupę mięśni brzusznych.
Wszystkie rozpoczynają się na miednicy, a kończą na kości udowej.

Grupa przednia mięśni obręczy kończyny dolnej

Mięsień biodrowo-lędźwiowy

dzieli się na m. lędźwiowy większy, m. lędźwiowy mniejszy i m. biodrowy.

Mięsień lędźwiowy większy

rozpoczyna się na powierzchni bocznej trzonów dwunastego kręgu piersiowego i

pierwszego do czwartego kręgu lędźwiowego oraz na wyrostkach żebrowych wszystkich kręgów lędźwiowych. Przyczep
końcowy ma miejsce na krętarzu mniejszym kości udowej.

Mięsień lędźwiowy mniejszy

odchodzi od trzonów dwunastego kręgu piersiowego i pierwszego lędźwiowego.

Ścięgno końcowe przyczepia się na powięzi biodrowej, łuku biodrowo-łonowym i wyniosłości biodrowo-łonowej.
Mięsień biodrowy wypełnia dół biodrowy i utrzymuje dodatkowe pasma od obu kolców biodrowych przednich i torebki
stawu biodrowego. Kończy się wspólnie z m. lędźwiowym większym na krętarzu mniejszym.

Mięsień biodrowy

biegnie pod więzadłem pachwinowym przez rozstęp mięśni.

Czynność. Wyżej opisane mięśnie silnie zginają staw biodrowy, przy czym mięsień lędźwiowy większy – wskutek
długości swych włókien – decyduje o zakresie i szybkości ruchu (mięsień „szybkobiegaczy”). Przy ustalonych
kończynach cały mięsień współpracuje w ruchu unoszenia tułowia (np. przy wykonywaniu skłonów tułowia w przód z
pozycji leżenia tyłem). Podczas pracy jednostronnej mięsień zgina bocznie odcinek lędźwiowy kręgosłupa. W stawie
biodrowym oprócz zginania wykonuje również ruchy przywodzenia i obracania uda na zewnątrz.

Grupa tylna mięśni obręczy kończyny dolnej

Mięsień pośladkowy wielki

jest dużym i grubym mięśniem mającym długą, wachlarzowatą linię przyczepu.

Odchodzi od powięzi piersiowo-lędźwiowej, kresy pośladkowej tylnej talerza kości biodrowej, bocznego brzegu kości
krzyżowej i guzicznej oraz od więzadła krzyżowo-guzowego. Włókna kierują się skośnie w dół, w bok i kończą się w
paśmie biodrowo-piszczelowym powięzi szerokiej uda oraz na guzowatości pośladkowej kości udowej (tzw. krętarz
trzeci)
Czynność. Jest to najsilniejszy prostownik stawu biodrowego, oprócz tego silnie skręca udo na zewnątrz. Przez swój
przyczep udowy przywodzi udo, a dzięki przyczepowi powięziowemu odwodzi je. Działając na powięź szeroką uda
prostuje kolano. Najważniejszą funkcją m. pośladkowego wielkiego jest utrzymywanie pionowej postawy ciała przy
współpracy z mięśniami grupy przedniej. Działając obustronnie kontroluje statykę górnej części ciała, chroni tułów
przed upadkiem do przodu oraz przesuwa miednicę do przodu (np. podczas wiosłowania).

Mięsień pośladkowy średni

jest mięśniem wachlarzowatym, leżącym pod mięśniem pośladkowym wielkim.

Rozpoczyna się na talerzu kości biodrowej, między kresami pośladkowymi przednią i tylną. Zwęża się ku dołowi i
kończy na bocznej powierzchni krętarza większego.

Mięsień pośladkowy mały

jest położony pod mięśniem poprzednim. Rozpoczyna się między kresami

pośladkowymi przednią i dolną – włókna biegną zbieżnie w dół i przyczepiają się przedniej powierzchni krętarza
większego.

Czynność. Obydwa powyżej opisane mięśnie działają wspólnie. Ponieważ ich włókna krzyżują się ze wszystkimi
osiami stawu biodrowego – są mięśniami wieloaktonowymi. Najsilniejsza praca m. pośladkowych polega na
odwodzeniu kończyn. Mięśnie te podczas chodzenia pochylają miednicę bocznie, w stronę nogi postawnej. Dzięki temu
przeciwna połowa miednicy zostaje uniesiona, a tym samym kończynę nie obciążoną można przenieść do przodu.
Włókna przednie zginają udo i skręcają je do wewnątrz – skurcz włókien tylnych powoduje prostowanie uda i
skręcanie na zewnątrz.

Mięsień naprężacz powięzi szerokiej

odchodzi od kolca biodrowego przedniego górnego i powięzi

pośladkowej. Na wysokości krętarza większego włókna mięśniowe przechodzą w ścięgniste pasmo biodrowo-
piszczelowe powięzi szerokiej, kończącej się na kłykciu bocznym piszczeli.
Czynność. Zgina, odwodzi i skręca udo do wewnątrz. Poprzez napięcie powięzi szerokiej ustala wyprostowany staw
kolanowy, a zgięty staw kolanowy zgina jeszcze bardziej.

Mięsień gruszkowaty

rozpoczyna się na miednicznej powierzchni kości krzyżowej. Brzusiec mięśnia przechodzi

przez otwór kulszowy większy, a ściegno końcowe przyczepia się do krętarza większego (po stronie przyśrodkowej).
Czynność. Skręca udo na zewnątrz, słabo je odwodzi i prostuje. Pochyla miednicę i tułów bocznie w stronę ustalonej
nogi.

Grupa brzuszna mięśni obręczy kończyny dolnej

Mięsień zasłaniacz wewnętrzny

rozpoczyna się na wewnętrznej powierzchni błony zasłonowej oraz na

kościach otaczających otwór zasłoniony. Mięsień przechodzi przez otwór kulszowy mniejszy i kończy się w dole
krętarzowym kości udowej.

Mięsień zasłaniacz zewnętrzny

odchodzi od zewnętrznej powierzchni błony oraz otworu zasłonionego i

również kończy się w dole krętarzowym.

Czynność. Obydwa zasłaniacze skręcają udo na zewnątrz, pomagają w prostowaniu i przywodzeniu uda.

Mięsnie bliźniaczy górny i dolny

. Górny rozpoczyna się na kolcu kulszowym, a dolny – na guzie kulszowym.

Między nimi układa się ścięgno końcowe m. zasłaniacza wewnętrznego. Przyczepy końcowe znajdują się w dole
krętarzowym.
Czynność. Mięśnie bliźniacze współdziałają z zasłaniaczami.

Mięsień czworoboczny uda

jest rozpięty między guzem kulszowym a grzebieniem międzykrętarzowym kości

udowej
Czynność. Obraca udo na zewnątrz, przywodzi i prostuje.

Mięsnie uda

Mięśnie uda tworzy dziesięć mięśni, które są ułożone w trzech grupach: przedniej, przyśrodkowej i tylnej.

Grupa przednia mięśni uda

Mięsień krawiecki

jest najdłuższym mięśniem występującym u człowieka. Rozpoczyna się na kolcu biodrowym

przednim górnym, po czym kieruje się skośnie w dół, owija się wokół nadkłykcia przyśrodkowego kości udowej i
dochodzi do guzowatości kości piszczelowej od strony przyśrodkowej. Mięsień nie zmienia swego położenia nawet
podczas skurczu, ponieważ biegnie w mocnej loży powięziowej, utrzymującej stale jego położenie.
Czynność. Mięsień krawiecki jest zginaczem stawów biodrowego i kolanowego. Oprócz tego odwodzi udo i słabo
skręca je na zewnątrz. Przy zgiętym stawie kolanowym obraca podudzie do wewnątrz.

Mięsień czworogłowy uda

jest dużym, grubym mięśniem wypełniającym grupę przednią. Cztery niezależnie

działające głowy posiadające oddzielne przyczepy początkowe i wspólny przeczep końcowy.

Mięsień prosty uda

czyli głowa przednia, rozpoczyna się na kolcu biodrowym przednim dolnym i na torebce stawu

biodrowego.

Mięsień obszerny boczny

– głowa boczna – odchodzi od bocznej powierzchni krętarza większego, wargi bocznej

kresy chropawej i kresy międzykrętarzowej.

Mięsień obszerny przyśrodkowy

– głowa przyśrodkowa – odchodzi od wargi przyśrodkowej kresy chropawej.

Mięsień obszerny pośredni

– głowa pośrednia – leży pod głową przednią, a rozpoczyna się na przedniej, bocznej

powierzchni trzonu kości udowej

Wszystkie te głowy łączą się we wspólne ścięgno końcowe przyczepiające się na brzegach rzepki. To ścięgno
przechodzi dalej w więzadło rzepki, które kończy się na guzowatości kości piszczelowej.
Czynność. Głowa przednia jest mięśniem dwustawowym – jest to najsilniejszy zginacz stawu biodrowego; oprócz
tego odwodzi i lekko skręca udo na zewnątrz. Wszystkie głowy działają na staw kolanowy jako najsilniejszy prostownik
– to działanie jest największe przy wyprostowanym stawie biodrowym.
Ważna czynność tego mięśnia jest związana ze statyką; nie pozwala on na ugięcie się kolan podczas stania. Kiedy
punkt ciężkości przesunie się do tyłu od osi poprzecznej stawów kolanowych, m. czworogłowy będzie przeciwdziałał
(poprzez skurcz) upadkowi do tyłu.

Mięsień stawowy kolana

leży pod mięśniem czworogłowym uda. Biegnie od przedniej powierzchni dolnej

części trzonu kości udowej do torebki stawu kolanowego.
Czynność. Poprzez napinanie torebki stawowej zapobiega wpuklaniu się jej między rzepkę a kość udową.

Grupa przyśrodkowa mięśni uda

Stanowi ją pięć mięśni, które oprócz wykonywania ruchów przywodzenia ud ustalają miednicę. Włókna leżące z przodu
i z tyłu osi poprzecznej stawów biodrowych równoważą chwiejną postawę stojącego człowieka.

Mięsień grzebieniowy

– nazywany również mięśniem łonowym – rozpoczyna się na grzebieniu kości łonowej,

na guzku łonowym i więzadle łonowym górnym. Przyczep końcowy znajduje się na kresie grzebieniowej kości udowej,
poniżej krętarza mniejszego.
Czynność. Przywodzi udo, zgina i nieznacznie obraca je na zewnątrz.

Mięsień smukły

jest mięśniem dwustawowym, rozpoczynającym się na gałęzi dolnej kości łonowej i gałęzi kości

kulszowej Ścięgno końcowe owija się wokół bloczka utworzonego przez nadkłykieć przyśrodkowy kości udowej i
przyczepia się przyśrodkowo od guzowatości kości piszczelowej (pod ścięgnem m. krawieckiego).
Czynność. Przywodzi udo, nieco je prostuje i skręca na zewnątrz. W stawie kolanowym zgina podudzie i obraca je do
wewnątrz.

Mięsień przywodziciel długi

posiada przyczep początkowy poniżej guzka kości łonowej, a końcowy – na

wardze przyśrodkowej kresy chropawej kości udowej (w jej części środkowej).
Czynność. Silnie przywodzi udo, zgina je i skręca na zewnątrz.

Mięsień przywodziciel krótki

odchodzi od przedniej powierzchni gałęzi dolnej kości łonowej, a kończy się

powyżej przywodziciela długiego na wardze przyśrodkowej kresy chropawej.
Czynność. Przywodzi, zgina i skręca udo na zewnątrz.

Mięsień przywodziciel wielki

rozpoczyna się na przedniej powierzchni gałęzi dolnej kości łonowej, gałęzi

kości kulszowej i bocznej powierzchni guza kulszowego. Stąd jego włókna zmierzają rozbieżnie do długiej linii
przyczepu końcowego, sięgającej od dolnego odcinka wargi przyśrodkowej kresy chropawej do nadkłykcia
przyśrodkowego kości udowej. Poszczególne części mięśnia mogą tworzyć oddzielne jednostki. Dolne, najbardziej
stromo biegnące włókna często tworzą osobny brzusiec przechodzący w silne ścięgno (tzw. ścięgno przywodziciela).
Czynność. Jest to najsilniejszy przywodziciel stawu biodrowego. Włókna przyczepiające się do kresy chropawej
skręcają udo na zewnątrz, a włókna kończące się na nadkłykciu przyśrodkowym obracają je do wewnątrz. Ten mięsień
jest również bardzo silnym prostownikiem stawu biodrowego, a część włókien leżących z przodu osi poprzecznej stawu
pomaga w zginaniu uda.

Grupa tylna mięśni uda

W tej grupie występują trzy mięśnie dwustawowe, które są antagonistami mięśnia czworogłowego uda.

Mięsień półścięgnisty

rozpoczyna się na tylnej powierzchni guza kulszowego. Włókna mięśniowe mniej więcej

w połowie uda przechodzą w długie, wąskie ścięgno kończące się na kości piszczelowej przyśrodkowo i poniżej
guzowatości piszczeli. W tym miejscu ścięgno – wraz z ścięgnami m. krawieckiego i m. smukłego – łączy się z
powięzią goleni tworząc płytkę ścięgnistą, zwaną gęsią stopką powierzchowną.
Czynność. Zgina staw kolanowy i skręca podudzie do wewnątrz. W stawie biodrowym jest prostownikiem i słabym
przywodzicielem.

Mięsień półbłoniasty

ma szerokie, płaskie ścięgno początkowe, od którego bierze nazwę. Odchodzi od guza

kulszowego, a następnie przechodzi w szeroki brzusiec, którego ścięgno leży w rowku m. półścięgnistego. Ścięgno
końcowe rozdziela się na trzy odnogi: jedna przyczepia się do kłykcia przyśrodkowego piszczeli, druga przechodzi w

więzadło podkolanowe skośne, a trzecia – w powięź goleni. Wspomniane odnogi tworzą tzw. gęsią stopkę głęboką.
Czynność. Jego działanie jest takie jak mięśnia poprzedniego, tylko znacznie silniejsze.

Mięsień dwugłowy

uda ma dwa oddzielne przyczepy początkowe. Głowa długa odchodzi od tylnej powierzchni

guza kulszowego, a głowa krótka – od górnej części wargi bocznej kresy chropawej. Wspólne, silne ścięgno końcowe
(dobrze wyczuwalne przez skórę) przyczepia się na głowie strzałki.
Czynność. Głowa długa w stawie biodrowym prostuje udo oraz słabo je przywodzi. Obydwie głowy działając na staw
kolanowy silnie zginają podudzie i obracają na zewnątrz.

Mięśnie goleni

Mięśnie goleni dzielą się na trzy grupy: przednią, boczną i tylną, która składa się z warstwy powierzchownej i
głębokiej.

Grupa przednia mięśni goleni

Mięsień piszczelowy przedni

rozpoczyna się na kłykciu bocznym kości piszczelowej, na błonie międzykostnej

i powięzi goleni. Brzusiec mięśnia w połowie goleni przechodzi w długie, mocne ścięgno, które biegnie przez przedział
przyśrodkowy troczków prostowników i kończy się na powierzchniach podeszwowych kości klinowatej przyśrodkowej i
podstawy I kości śródstopia.
Czynność. Jest to najsilniejszy prostownik stopy. Kiedy ścięgno końcowe przesuwa się w stronę przyśrodkową, unosi
on brzeg przyśrodkowy stopy i odwraca ją; w tym ruchu m. piszczelowy przedni przeciwdziała powstawaniu
płaskostopia. Gdy stopa jest ustalona (np. podczas jazdy na nartach czy łyżwach), zbliża goleń do stopy.

Mięsień prostownik długi palców

odchodzi od kłykcia bocznego piszczeli, brzegu przedniego i głowy

strzałki oraz błony międzykostnej. Długie ścięgno końcowe przechodzi przez boczne przedziały troczków prostowników
(górnego i dolnego), poczym dzieli się na cztery ścięgna przechodzące w rozcięgna grzbietowe palców II do V.

Mięsień strzałkowy trzeci

jest to boczna, odszczepiona część prostownika długiego palców. Przyczep końcowy

ma miejsce na powierzchni grzbietowej V kości śródstopia, a czasem również i IV.

Czynność. Przy ustalonej stopie obydwa mięśnie zbliżają podudzie do stopy. Gdy stopa jest odciążona, te mięśnie
prostują w stawie skokowym górnym, a w stawie skokowym dolnym nawracają i odwodzą stopę.

Mięsień prostownik długi palucha

leży pod opisanymi uprzednio mięśniami. Rozpoczyna się na środkowej

części kości strzałkowej i błonie międzykostnej – jego ścięgno końcowe przechodzi przez boczny przedział troczka
dolnego, a przyczepia się na grzbietowej powierzchni podstawy dalszego paliczka palucha.
Czynność. Silnie prostuje paluch i stopę. W zależności od położenia ścięgna może nawracać lub odwracać stopę.

Grupa boczna mięśni goleni

Mięsień strzałkowy długi

jest mięśniem pierzastym, którego przyczepy początkowe znajdują się na kłykciu

bocznym piszczeli, głowie strzałki, powierzchni bocznej strzałki w odcinku górnym i powięzi goleni. Długie ścięgno
owija się wokół kostki bocznej, przechodzi pod bloczkiem strzałkowym kości piętowej (gdzie umocowane jest przez
troczek dolny m. strzałkowych) na stronę podeszwową stopy, układa się w bruździe kości sześciennej i kończy na
kości klinowatej przyśrodkowej i na guzowatości I kości śródstopia (obok przyczepu m. piszczelowego przedniego).
Czynność. Ten mięsień jest najsilniejszym pronatorem stopy – unosi brzeg boczny, odwodzi i zgina stopę. Wspólnie z
m. piszczelowym przednim podtrzymuje wysklepienie stopy.

Mięsień strzałkowy krótki

odchodzi od powierzchni bocznej strzałki w połowie jej długości. Ścięgno końcowe

biegnie pod dolnym troczkiem m. strzałkowych (owija się wokół kostki bocznej) i przyczepia się na guzowatości V
kości śródstopia, a często również na V palcu.
Czynność. Zgina stopę, nawraca ją i odwodzi. Jest znacznie słabszym mięśniem od strzałkowego długiego. Ścięgna
końcowe mięśnia piszczelowego przedniego i mięśnia strzałkowego długiego otaczają stopę od strony przyśrodkowej i
bocznej – kończą się w tym samym miejscu. W ten sposób powstaje strzemię ścięgniste stopy, które czynnie wpływa
na podtrzymanie wysklepienia stopy.

Grupa tylna mięśni goleni

Warstwa powierzchowna

W tej grupie występują mięsień trójgłowy łydki i mięsień podeszwowy. Silny rozwój mięśnia trójgłowego powoduje
znaczną przewagę zginaczy stopy nad prostownikami. W jego skład wchodzą dwie głowy mięśnia brzuchatego łydki i
mięsień płaszczkowaty.

Mięsień brzuchaty łydki

rozpoczyna się głowami boczną i przyśrodkową na tylnej powierzchni kości udowej,

powyżej kłykcia bocznego i przyśrodkowego. Obie głowy łączą się we wspólny brzusiec, który w połowie goleni
przechodzi w płaskie, silne ścięgno kończące się na guzie piętowym. To ścięgno nazywane jest ścięgnem piętowym lub
ścięgnem Achillesa. Między ścięgnem a guzem piętowym znajduje się duża kaletka maziowa.

Mięsień płaszczkowaty

wziął swoją nazwę od ryby płaszczki, którą przypomina kształtem. Posiada długą linię

przyczepu początkowego: na tylnej powierzchni głowy strzałki i jej górnej części trzonu, na kresie m. płaszczkowatego
piszczeli i tylnej powierzchni piszczeli oraz na łuku ścięgnistym rozpiętym między kośćmi podudzia. Brzusiec mięśnia
przechodzi następnie w ścięgno piętowe.

Mięsień podeszwowy

jest mięśniem odchodzącym od kości udowej, powyżej kłykcia bocznego. Długie ścięgno

końcowe biegnie między m. brzuchatym a m. płaszczkowatym i albo kończy się oddzielnie na guzie piętowym, albo
łączy się ze ścięgnem piętowym (czasem dochodzi do rozcięgna podeszwowego).

Czynność. Mięsień trójgłowy łydki jest najsilniejszym zginaczem stopy. Wykonuje ruchy lokomocyjne odrywając piętę
od podłoża. Oprócz tego powoduje odwracanie i przywodzenie stopy. Mięśnie brzuchaty i podeszwowy są również
zginaczami stawu kolanowego. Kiedy dwie głowy mięśnia brzuchatego kurczą się oddzielnie, zostają wykonane ruchy
skrętu podudzia do wewnątrz (głowa przyśrodkowa).

Warstwa głęboka

Mięsień podkolanowy

rozpoczyna się na nadkłykciu bocznym kości udowej i na tylnej powierzchni torebki

stawu kolanowego. Przyczep końcowy znajduje się na kości piszczelowej, powyżej krasy mięśnia płaszczkowatego.
Czynność. Zgina staw kolanowy i obraca podudzie do wewnątrz. Napina torebkę stawową.

Mięsień zginacz długi palców

odchodzi od kości piszczelowej poniżej kresy mięśnia płaszczkowatego, od

powięzi goleni i łuku ścięgnistego, który łączy obie kości goleni. Ścięgno końcowe owija się z tyłu wokół kostki
przyśrodkowej i poniżej niej jest przytrzymywane przez troczek zginaczy. Na stronie podeszwowej dzieli się na cztery
odnogi dochodzące do paliczków dalszych palców II do V.
Czynność. Zgina stopę i palce. Oprócz tego odwraca i przywodzi stopę. Przy obciążonej stopie wzmacnia jej
wysklepienie.

Mięsień piszczelowy tylny

rozpoczyna się na górnej części tylnej powierzchni kości piszczelowej i strzałkowej

oraz na błonie międzykostnej i powięzi goleni. W dolnej części piszczeli włókna mięśniowe przechodzą w ścięgno, które
dalej układa się w rowku kostki przyśrodkowej, przytrzymywane przez troczek zginaczy. Kończy się promienistymi
pasmami na wszystkich kościach stępu, z wyjątkiem kości skokowej oraz na II, II, IV kości śródstopia.
Czynność. Silnie działa na stopę jako odwracacz i przywodziciel – słabiej jako zginacz. Wzmacnia poprzeczne
wysklepienie stopy – uzupełnia strzemię ścięgniste.

Mięsień zginacz długi palucha

biegnie od środkowej części tylnej powierzchni kości strzałkowej i błony

międzykostnej. Ścięgno końcowe przebiega w rowku kostki przyśrodkowej pod troczkiem i dochodzi do podstawy
dalszego paliczka palucha.
Czynność. W stawie skokowym górnym zgina stopę, a w dolnym odwraca i przywodzi. Zgina paluch i przy ustalonej
stopie wzmacnia jej wysklepienie.

Krótkie mięśnie stopy

Głównym zadaniem mięśni stopy jest wzmacnianie i usztywnianie poprzecznego i podłużnego wysklepienia stopy,
szczególnie podczas obciążeń statycznych. Mięśnie stopy dzielą się na krótkie mięśnie grzbietu stopy i mięśnie
podeszwy. W skład tych ostatnich wchodzą jeszcze mięśnie wyniosłości przyśrodkowej (palucha), mięśnie wyniosłości
bocznej (palca małego) i mięśnie wyniosłości pośredniej.

Mięśnie grzbietu stopy

Mięsień prostownik krótki palców

mięsień prostownik krótki palucha

rozpoczynają się

wspólnie na górnej i bocznej powierzchni kości piętowej. Dalej brzusiec dzieli się na głowę przyśrodkową, której
ścięgno kończy się na paliczku bliższym palucha, i głowę boczną, wytwarzającą trzy ścięgna. Łączą się one ze
ścięgnami prostownika długiego palców i kończą się w rozcięgnie palców II do V.
Piąty palec posiada osobne ścięgno prostujące od mięśnia strzałkowego trzeciego lub mięśnia strzałkowego krótkiego.
Czynność. Prostują palce i słabo je rozstawiają.

Mięśnie podeszwy

Mięśnie wyniosłości przyśrodkowej

Mięsień odwodziciel palucha

rozpoczyna się na przyśrodkowej stronie guza piętowego, na guzowatości kości

łódkowatej i kości klinowatej przyśrodkowej oraz na rozcięgnie podeszwowym stopy. Kończy się na podstawie
bliższego paliczka palucha.
Czynność. Zgina i odwodzi paluch. Wzmacnia przyśrodkową część wysklepienia stopy.

Mięsień zginacz krótki palucha

biegnie od powierzchni podeszwowych kości klinowatych i kości

łódeczkowatej do podstawy bliższego paliczka palucha.
Czynność. Wzmacnia wysklepienie stopy i zgina paluch (pracuje podczas stania na palcach).

Mięsień przywodziciel palucha

posiada głowę skośną, rozpoczynającą się na podstawach kości śródstopia,

kości klinowatej bocznej i kości sześciennej, oraz głowę poprzeczną, odchodzącą od torebek stawów śródstopno-
paliczkowych. Obydwie głowy kończą się na podstawie bliższego paliczka palucha.
Czynność. Przywodzi i zgina paluch oraz wzmacnia wysklepienie stopy. Głowa poprzeczna zwęża stopę, a głowa
skośna ją skraca.

Mięśnie wyniosłości bocznej

Mięsień odwodziciel palca małego

rozpoczyna się na dolnej i bocznej powierzchni kości piętowej oraz na

rozcięgnie podeszwowym, a kończy na guzowatości V kości śródstopia i na paliczku bliższym małego palca.
Czynność. Zgina mały palec i słabo odwodzi. Wzmacnia podłużne wysklepienie stopy i ją skraca.

Mięsień zginacz krótki palca małego

biegnie od podstawy V kości śródstopia i więzadła podeszwowego do

bliższego paliczka małego palca.
Czynność. Zgina V palec i wzmacnia wysklepienie podłużne stopy.

Mięśnie wyniosłości pośredniej

Mięsień zginacz krótki palców

przyczepia się na dolnej powierzchni guza piętowego i rozcięgnie

podeszwowym. Mięsień posiada cztery brzuśce, których ścięgna końcowe na wysokości bliższych paliczków palców
II-V są przyszyte przez ścięgna zginacza długiego palców.
Te ścięgna kończą się na środkowych paliczkach palców II do V.
Czynność. Zgina palce II do V. Wzmacnia wysklepienie stopy.

Mięsień czworoboczny podeszwy

jest rozpięty między dolną i przyśrodkową powierzchnią kości piętowej a

ścięgnem zginacza długiego palców.
Czynność. Przeciwdziała powstawaniu płaskostopia.

Mięśnie glistowate

są to cztery wrzecionowate mięśnie leżące między ścięgnami zginacza długiego palców. Ich

przyczepy końcowe mają miejsce na bliższych paliczkach palców II-V.
Czynność. Zginają palce i przywodzą je do palucha.

Mięśnie międzykostne

są ułożone w dwóch warstwach – podeszwowej i grzbietowej. Trzy mięśnie podeszwowe

odchodzą pojedynczymi głowami od przyśrodkowej strony III-V kości śródstopia. Cztery mięśnie grzbietowe
rozpoczynają się dwiema głowami na wszystkich kościach śródstopia. Włókna mięśniowe z dwóch warstw przechodzą
we wspólne ścięgna kończące się na bliższych paliczkach palców II do V.
Czynność. Mięśnie warstwy podeszwowej przywodzą palce do palca II, a mięśnie międzykostne grzbietowe odwodzą
palce od osi przechodzącej przez II palec.