Bukiet od Apolla

Było lato – pora gorąca –

A idąc przez kwietne łąki,

Otrzymałam bukiet – od słońca –

Był to bukiet złotych promieni,

Który spływał – kaskadą – z mej dłoni,

Niczym bluszcz lub pnące róże,

- Jakimi dawniej olimpijczykom –

Przykrywano loki na skroni.

A bukiet dał mi Apollo,

Gdyż zakochał się we mnie – nawzajem…

I zapragnął by noce moje,

Były pięknym, słonecznym rajem.

By razem z gwiazdami słońce,

Grało uczucia nasze,

By złoto ze srebrem zmieszane,

Pokryło ziemskie poddasze.

A wszystko, wszystko po to,

Bym ludzkiej szarzyzny nie znała,

I jak mi wyznał raz cicho,

Bym tylko jego kochała…

A gdy spytałam,

Czemu ze mnie uczynił,

Serca swego wybrankę,

Odparł z promiennym uśmiechem:

„Boś sercem przerosła, niejedną,

Niejedną – z tysięcy – Ziemiankę.”

I. Iwańska

Warszawa 2016-06-07