1
BETON JAKO MATERIAŁ KONSTRUKCYJNY
5.1. Uwagi wstępne
5.2. Wytrzymałość próbek i wytrzymałość betonu w konstrukcji
5.3. Wytrzymałość na ściskanie – badanie próbek
5.4. Badanie wytrzymałości na rozciąganie
5.5. Wytrzymałość charakterystyczna na ściskanie i klasy betonu
5.5.1. Wytrzymałość betonu jako zmienna losowa
5.5.2. Wytrzymałość charakterystyczna betonu – definicja, ocena zgodności ze
specyfikacją
5.5.3. Klasy wytrzymałości i znormalizowane cechy mechaniczne betonu
5.6. Wytrzymałość obliczeniowa
5.7. Zależność naprężenie – odkształcenie przy obciążeniu krótkotrwałym
5.8. Wpływ wieku na wytrzymałość i moduł sprężystości betonu
5.9. Hipotezy wytężeniowe i beton skrępowany
Uwagi: Można rozwinąć zagadnienia wytężenia i dodać coś o mechanice pękania
2
BETON JAKO MATERIAŁ KONSTRUKCYJNY
Beton -
sztuczny kamień
- kruszywo, drobne kryształy i koloidy powstałe w wyniku
hydratacji i krystalizacji zaczynu, woda i para wodna.
Betony
zwykłe
- 20 ÷ 28 kN/m
3
(zwykle w zestawieniach obciążeń przyjmuje się
24kN/m
3
, żelbet 25 kN/m
3
)
Betony
lekkie
- projektowanie na podstawie norm pokrewnych, opartych na normie
dotyczącej betonu zwykłego (w normie - jeden z rozdziałów)
Betony
ciężkie
– do celów specjalnych (np. budowle w energetyce jądrowej).
5.2. Wytrzymałość próbek i wytrzymałość betonu w konstrukcji
Podstawową własnością betonu jest wytrzymałość na ściskanie. Zwykle do celów
praktycznych inne cechy mechaniczne wyznacza się na podstawie tablic z normy, w
których wartości charakteryzujące te inne cechy (np. wytrzymałość na rozciąganie,
moduł sprężystości, odkształcenia graniczne) są przyporządkowane wytrzymałości
na ściskanie. Inna możliwość to eksperymentalne wyznaczanie tych cech, stosowane
wtedy, gdy precyzyjne określenie ich wartości ma szczególne znaczenie.
5.1. Uwagi wstępne
3
Projektując konstrukcję zakłada się, że wytrzymałość betonu jest stałą materiałową,
tzn. że każdy
myślowo wycięty z konstrukcji element z betonu ma taką samą
wytrzymałość.
Tak rozumiana wytrzymałość jest pojęciem
abstrakcyjnym
, które nie odpowiada
ściśle rzeczywistości. Np. obszary betonu przylegające do deskowania mają często
wytrzymałość
większą
niż obszary leżące w
głębi
(tzw. efekt ściany), gdyż przy
brzegu występuje mniejsze zagęszczenie kruszywa grubego, a więc większy jest
udział zaprawy i zaczynu, które są bogatsze w cement. Zjawisko to ma oczywiście
większy wpływ na elementy małe niż na duże. Tym niemniej idea wytrzymałości
niezależnej od kształtu i rozmiarów elementu jest użyteczna i na ogół wystarczająca
do celów praktycznych.
Wytrzymałość wyznacza się eksperymentalnie na podstawie badań próbek. Wyniki
takich badań zależą od czynników, które są związane z techniką przeprowadzania
doświadczenia, a nie tylko – jak chcielibyśmy – z właściwościami samego betonu.
Wyniki badań próbek zależą od techniki zagęszczania i pielęgnacji próbek, a
wytrzymałość betonu w konstrukcji od techniki wznoszenia konstrukcji.
4
Dlatego sposób badania musi być
znormalizowany
. Także maszyna do badań
powinna być zgodna z odpowiednią normą (PN-EN 12390-4:2001). Wtedy wyniki
badań uzyskane w różnych laboratoriach można
porównywać
, a do określania
wytrzymałości betonu w konstrukcji stosować
jednolite
postępowanie, w którym
bierze się pod uwagę różnicę między próbkami a większymi od nich elementami
konstrukcji.
5.3. Wytrzymałość na ściskanie – badanie próbek
Wymagania dotyczące betonu są określone w wielu normach. Podstawowe znaczenie
ma norma europejska:
PN-EN 206-1: Beton. Część 1: Wymagania, właściwości, produkcja i zgodność,
czerwiec 2003
Komentarze i wyjaśnienia do tej, niezbyt jasnej, normy można znaleźć w:
Beton według normy PN-EN 206-1 - komentarz (praca zbiorowa pod kierunkiem L.
Czarneckiego), Polski Cement, Kraków 2004
5
Norma PN-EN 206-1 powołuje się na ponad 20 innych norm dotyczących
właściwości składników betonu i metod badań.
Badania wytrzymałości dotyczą normy:
PN-EN 12390-1: 2001 Badania betonu – Część 1: Kształt, wymiary i inne
wymagania dotyczące próbek do badania i form
PN-EN 12390-2: 2001 Badania betonu – Część 2: Wykonywanie i pielęgnacja
próbek do badań wytrzymałościowych
PN-EN 12390-2: 2002 Badania betonu – Część 3: Wytrzymałość na ściskanie
próbek do badania
PN-EN 12390-6: 2001 Badania betonu – Część 6: Wytrzymałość na rozciąganie
przy rozłupywaniu próbek do badania
Norma PN-EN 12390-5 (nie zacytowana w PN-EN 206-1) dotyczy badania
wytrzymałości betonu na zginanie).
Uwaga. Przed wejściem w życie normy PN-EN 206-1 niektóre omówione tu
zagadnienia były znormalizowane w PN-88/B-06250. Beton zwykły (dziś nieaktualna).
6
Wytrzymałość na ściskanie określa się na podstawie badań próbek
sześciennych
o
boku 150 mm (wytrzymałość kostkowa f
c,cube
) lub próbek
walcowych
o średnicy
150 mm i wysokości 300 mm (wytrzymałość walcowa f
c,cyl
). Zwykle badanie
przeprowadza się po 28 dniach dojrzewania.
150
300
P
Walec - próbka
podstawowa
według Eurokodu (także USA)
Sześcian o boku 150 mm
według norm polskich
(także wielu innych),
dozwolony wg Eurokodu
160
160
Walec wg norm
polskich przed 1975 r. -
tzw. szesnastka
Można stosować także inne próbki pod warunkiem, że związek
wyników badań tych próbek z wynikami normowymi zostanie
ustalony i udokumentowany z wystarczającą dokładnością.
7
Przeliczanie wyników uzyskanych na różnych próbkach. Np. (dane orientacyjne),
żeby uzyskać "wytrzymałość" kostek 15 cm wynik uzyskany na kostkach 20 cm
należy pomnożyć przez 1,05, a wynik na kostkach 10 cm przez 0,90.
"Techniczny" charakter "wytrzymałości" wyznaczonej przez badanie próbek – na
wyniki wpływ mają
tempo
obciążania, stosowanie
podkładek
(np. sklejka 4 mm,
gips) lub
wyrównywania
powierzchni. Dziś stosuje się
wyrównywanie
powierzchni przez szlifowanie lub nakładanie cienkiej warstwy wyrównującej
(zaprawy z cementem glinowym lub mieszanki siarkowe, nakładki piaskowe).
Wygląd próbki po zniszczeniu (wpływ sił tarcia, zniszczenie próbek badanych
z wyeliminowaniem tarcia).
8
Wyniki badania
zależą
od:
• wysokości i proporcji próbki,
• rozmiarów (efekt skali - jego przyczyny na tle statystycznej teorii wytrzymałości
i mechaniki pękania),
• kształtu próbki,
• warunków przekazania obciążenia (mniej lub bardziej dokładna realizacja
jednorodnego osiowego ściskania, tempo obciążania).
5.4. Badanie wytrzymałości na rozciąganie
t - tension, rozciąganie
P
Badanie wytrzymałości przez rozciąganie
osiowe
próbek
c
n
ct
A
P
f
=
9
Badanie wytrzymałości na rozciąganie przez rozłupywanie walców lub kostek
(metoda brazylijska - tensile splitting strength).
d
L
F
2
,
2
d
F
f
sp
ct
π
=
Walec:
Sześcian o boku d:
d
L
F
f
sp
ct
π
2
,
=
Według normy można przyjmować: f
ct
= 0,9f
ct,sp
10
Wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu (flexural tensile strength)
l/3
l/3
l/3
P
n
M
n
b
h
f
ct
6
3
1
2
bh
l
P
W
M
f
n
n
fl
,
ctm
=
=
Wytrzymałość na
rozciąganie przy zginaniu
jest większa niż przy
rozciąganiu osiowym.
1,6
1,0
600 mm
h
ctm
fl
,
ctm
f
f
Zwykle jednak wytrzymałość na
rozciąganie określa się na podstawie
wytrzymałości na ściskanie, korzystając
z tablicy w normie.
11
Wyniki badań próbek wykazują
losowe
fluktuacje; wskaźnik zmienności wyników
doświadczeń zwykle wynosi od
kilku do kilkunastu procent
. Wytrzymałość jest więc
zmienną losową. Za podstawę zastosowań praktycznych przyjęto wytrzymałość
charakterystyczną.
Doświadczenie (abstrakcyjne) polegające na badaniu dużej liczby próbek pochodzących
z jednorodnej populacji.
g(f)
f
f
i
f
i+1
Funkcja gęstości rozkładu
zmiennej losowej
Stosunek liczby wyników z
przedziału (f
i
, f
i+1
) do
liczby prób
5.5. Wytrzymałość charakterystyczna na ściskanie i klasy betonu
5.5.1. Wytrzymałość betonu jako zmienna losowa
12
f
1
f
2
f
(
)
∫
=
<
<
2
1
)
(
2
1
f
f
df
f
g
f
f
f
P
Funkcja gęstości rozkładu wytrzymałości betonu f
Wytrzymałość średnia:
f
m
(m -medium - średni)
Odchylenie standardowe s
n
(z próby, estymator odchylenia standardowego
wyznaczony na podstawie n wyników)
(
)
1
1
2
−
−
=
∑
=
n
f
f
s
n
i
m
i
n
f
p
- kwantyl rzędu p - wartość taka, że:
(
)
p
f
f
P
p
=
<
Np. kwantyl rzędu 0,05:
(
)
05
,
0
05
,
0
=
< f
f
P
13
Interpretacja
geometryczna
kwantyla
rzędu
0,05
(na
przykładzie
wytrzymałości betonu f
c
)
g(f
c
)
k
n
s
n
f
c
f
cm
f
c
pole równe 1,0
Pole równe 0,05
Estymator kwantyla rzędu p:
n
n
cm
p
s
k
f
f
−
=
Jeżeli informacje o zmiennej losowej czerpiemy wyłącznie z rozpatrywanego
doświadczenia, to współczynnik k
n
zależy od rozkładu zmiennej losowej, rzędu
wyznaczanego kwantyla i od liczby prób n. Jeżeli – jak często się zakłada –
zmienna losowa ma rozkład
normalny
, to przy n → ∞ dla kwantyla rzędu 0,05
współczynnik ten wynosi w przybliżeniu 1,64.
14
5.5.2. Wytrzymałość charakterystyczna betonu – definicja, ocena zgodności ze
specyfikacją
Według PN-EN 1990: 2002 Eurokod. Podstawy projektowania konstrukcji „wartość
charakterystyczna (X
k
lub R
k
)” to „wartość właściwości materiału lub wyrobu,
odpowiadająca założonemu
prawdopodobieństwu nieprzekroczenia
w teoretycznie
nieograniczonej serii prób. Zwykle odpowiada ona określonemu kwantylowi
przyjętego rozkładu statystycznego określonej właściwości materiału lub wyrobu. W
pewnych okolicznościach za wartość charakterystyczną przyjmuje się wartość
nominalną”.
Według EN-206-1 wytrzymałość charakterystyczna to „wartość wytrzymałości,
poniżej której może się znaleźć 5%
populacji wszystkich możliwych oznaczeń
wytrzymałości dla danej objętości betonu” (Niejasne – co oznacza w tym kontekście
słowo „może”. Należy się domyślać, że w definicji w EN-206-1 chodzi o 5% kwantyl,
ale dlaczego nie użyto po prostu tego słowa - może autorzy EN 206-1 uważali, że
pojęcie „kwantyl” przekracza możliwości intelektualne osób zajmujących się
betonem).
Tak więc za wytrzymałość charakterystyczną betonu f
ck
będziemy uważali kwantyl
rzędu 0,05 wytrzymałości walcowej f
c,cyl
.
15
Wartość f
ck
wyznacza się empirycznie na podstawie
badań próbek
(można stosować
także próbki kostkowe – wtedy wynik badań powinien być odpowiednio większy,
wg zasady wyrażonej w nazwach klas betonu. Np. próbki walcowe z betonu C30/37
powinny spełniać wymagania zgodności dla f
ck
= 30 MPa a próbki kostkowe dla
wytrzymałości 37 MPa .
Jeżeli założyć, że wytrzymałość ta ma rozkład normalny, to w wyniku „teoretycznie
nieograniczonej serii prób”, w której odchylenie standardowe wyniosło s:
s
,
f
f
cm
ck
64
1
−
=
Przy
ograniczonej
liczbie prób w grę wchodzi zagadnienie wymaganego poziomu
ufności
i przy racjonalnym poziomie ufności wartości k
n
są większe.
Z drugiej strony, rzadko (a może nigdy) zdarza się taka sytuacja, żeby ocena
wytrzymałości była oparta wyłącznie na wynikach rozpatrywanej właśnie próby -
zwykle dysponujemy doświadczeniem z
wcześniejszych
badań. Dlatego
sprawdzając, czy osiągnięto wymaganą wytrzymałość charakterystyczną rozróżnia
się produkcję
początkową
i produkcję
ciągłą
.
16
Przykład tzw. „skróconego oznaczenia” betonu projektowanego (nie zajmujemy się
tu betonem recepturowym) obejmującego podstawowe dane, które powinny być
zawarte w specyfikacji:
EN 206-1; C30/37; XC2 (PL); Cl 0,2; D
max
8; V2.
Skrót ten oznacza, że beton zgodny z EN 206-1, ma wytrzymałość
charakterystyczną
odpowiadającą klasie C30/37 (tzn. f
ck
wynosi co najmniej 30 MPa), graniczne
wartości składu betonu (np. zawartości cementu i w/c) są odpowiednie dla
klasy
ekspozycji
XC2 według przepisów polskich, klasa
zawartości chlorków
wynosi
Cl 0,2, maksymalny
wymiar ziaren kruszywa
8 mm,
konsystencja
mieszanki V2.
Wyznaczanie (sprawdzanie) f
ck
betonu jest związane z pobieraniem próbek z
pewnej
populacji
. W zależności od tej populacji i od celu badań mogą wystąpić następujące
zagadnienia
Kontrola f
ck
jest elementem kontroli produkcji, której powinien podlegać beton
(wyczerpujące informacje w PN-EN 206-1). Producent jest odpowiedzialny za
zgodność
betonu ze specyfikacją, która powinna obejmować wszystkie istotne wymagania.
17
B) Badania elementów z betonu do celów naukowych lub
technicznych (Projektowanie wspomagane badaniami według normy PN-
EN 1990: 2000 Podstawy projektowania konstrukcji).
C) Ocena wytrzymałości charakterystycznej betonu w istniejącej
konstrukcji
A) Badania związane z produkcją betonu
A1) kontrola zgodności ze specyfikacją,
A2) badanie wstępne,
A3) badanie identyczności
W żadnym z tych przypadków nie dysponujemy wynikami „teoretycznie
nieograniczonej serii prób” – zachodzi potrzeba estymacji parametrów
rozkładu na podstawie ograniczonej liczby próbek.
A1) Kontrola zgodności ze specyfikacją przy produkcji betonu
Producent (np. wytwórnia betonu) produkuje beton – wymagane
właściwości (w tym wytrzymałość charakterystyczna) są określone w
specyfikacji – producent ma obowiązek sprawdzania, czy beton jest
zgodny z tą specyfikacją (ocena zgodności). To zagadnienie występuje
przy każdej budowie.
18
Do określenia kryteriów zgodności zastosowano w normie metodę funkcji operacyjno-
charakterystycznych (operating characteristic curves) – jest to pewna metoda
statystycznego sterowania jakością (PN-ISO 3534-2: 1994 Statystyka. Statystyczne
sterowanie jakością. Terminologia i symbole).
Rozróżnia się produkcję początkową i produkcję ciągłą.
Produkcja początkowa (zaczynamy produkować beton według nowej specyfikacji). Z
pierwszych 50 m
3
pobiera się 3 próbki, a następnie jedną próbkę z każdych 200 m
3
lub
dwie na tydzień produkcji (wymagana częstotliwość pobierania próbek zależy od tego,
czy produkcja betonu jest certyfikowana, tzn. kontrola produkcji prowadzona przez
producenta jest oceniana i nadzorowana, a następnie poświadczana przez „uznaną
jednostkę certyfikującą” - tu założono, że produkcja jest certyfikowana). Produkcja
początkowa zostaje uznana za zakończoną, gdy uzyska się co najmniej 35 wyników
badań, w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy.
Rozpatruje się serie po trzy próbki. Beton uznaje się za zgodny (ze specyfikacją, w
której wymaga się wytrzymałości charakterystycznej f
ck
) wtedy, gdy spełnione jest tzw.
podwójne kryterium zgodności, tzn. średnia w każdej serii f
cm
spełnia zależność
(wszystkie wytrzymałości w MPa)
f
cm
≥ f
ck
+ 4,
a wytrzymałość każdej pojedynczej próbki
f
ci
≥ f
ck
– 4.
19
Produkcja ciągła (tzn. po wcześniejszym wyprodukowaniu takiej ilości betonu,
która pozwala uznać produkcję początkową za zakończoną). Próbki pobiera się
rzadziej - jedną próbkę z każdych 400 m
3
lub jedną na tydzień produkcji (mowa
tu o produkcji certyfikowanej) i bada się serie złożone z nie mniej 15 próbek.
Kryterium zgodności ma teraz postać:
f
cm
≥ f
ck
+ 1,48σ,
f
ci
≥ f
ck
– 4.
Jako oszacowanie odchylenia standardowego σ stosuje się wartość s (według
wzoru na odchylenie wyznaczone z próby) obliczoną na podstawie co najmniej 35
wyników badań uzyskanych w okresie trzech miesięcy bezpośrednio
poprzedzających sprawdzenie zgodności. Tę wartość odchylenia standardowego
stosuje się tak długo, jak długo odchylenie standardowe ostatnich 15 oznaczeń s
15
spełnia warunek
0,63σ ≤ s
15
≤ 1,37σ.
Jeżeli powyższy warunek nie jest spełniony, to należy zmienić wartość σ (norma
podaje tu dwie metody).
20
A2. Badania wstępne
Badaniami wstępnymi nazywa się badania prowadzone w celu ustalenia
składu betonu
,
który ma
spełnić określone wymagania
– wykonuje się je przed zastosowaniem nowego
betonu (rodziny betonów). Podane w normie kryteria akceptacji są w tym przypadku
określone z zapasem (f
cm
= f
ck
+ 12 MPa), co ma zapewnić późniejszą zgodność z
wymaganiami wg A1. Warto zauważyć, że w PN-EN 206-1 nie bierze się pod uwagę
ewentualnych negatywnych konsekwencji nadmiernej wytrzymałości betonu).
A3) Badanie identyczności
Badanie identyczności to sprawdzanie,
czy określona objętość betonu rzeczywiście
należy do populacji
, która jest weryfikowana przez badanie zgodności wg p.A1.
Przeprowadza się je, gdy np. istnieją wątpliwości co do jakości zarobu lub ładunku, lub
jeśli wymaga tego specyfikacja (np. specyfikacja może wymagać zbadania betonu
przeznaczonego na grupę belek lub słupów). Pobiera się od 2 do 6 próbek.
W Załączniku B do PN-EN 206-1 zamieszczono zależne od liczby tych próbek kryteria
stosowane przy badaniu identyczności
21
B) Badania elementów z betonu do celów naukowych lub technicznych
(Design assisted by testing - część normy PN-EN 1990: 2000 Podstawy
projektowania konstrukcji).
Jeżeli wynik badań ma być zastosowany w praktyce, to często trzeba go uzależnić
od charakterystycznej wytrzymałości betonu – zachodzi potrzeba wyznaczenia tej
wytrzymałości na podstawie badań próbek.
Ilości betonu, które występują w takich doświadczeniach, są wielokrotnie
mniejsze
od uzyskiwanych w produkcji ciągłej – zasady pobierania próbek
stosowane do produkcji
tu nie dadzą się zastosować
(trzeba przyjąć zasady
odpowiednie dla wykonywanego eksperymentu). Współczynniki k
n
we wzorze na
estymator kwantyla (tablica D1 w PN-EN 1990) są zależne od liczby prób i od
tego, czy odchylenie standardowe jest znane „a priori”, czy też jest nieznane.
Warto zauważyć, że dla n = 1 przy znanym odchyleniu standardowym k
n
= 2,31,
co umożliwia wnioskowanie na podstawie jednej próby (ważne przy kosztownych,
wykonywanych jednorazowo doświadczeniach – np. badanie całej budowli).
C) Ocena wytrzymałości charakterystycznej betonu w istniejącej konstrukcji
Nie dysponujemy wynikami badań próbek lub też wyniki te uważamy za
niewiarygodne
(np. na skutek różnicy w warunkach dojrzewania betonu w
próbkach i w konstrukcji, zaobserwowanych zarysowań itp.).
22
określaniu wytrzymałości na podstawie
liczby odbicia młotka udarowego
(badania nieniszczące),
określaniu wytrzymałości na podstawie pomiaru
prędkości
przechodzących przez beton fal ultradźwiękowych
.
Badania betonu w konstrukcjach mogą polegać na:
badaniu
odwierconych
z konstrukcji rdzeni (uważa się, że wyniki badań
rdzeni o średnicy 100÷150 mm i o podobnej wysokości odpowiadają
wynikom badań sześcianów o boku 150 mm),
Badanie betonu w konstrukcjach objęte jest normami serii PN-EN 12504
i Instrukcją ITB nr 194
23
5.5.3. Klasy wytrzymałości i znormalizowane cechy mechaniczne betonu
Klasyfikacja betonu opiera się na
charakterystycznej
wytrzymałości walcowej.
Klasę betonu
oznacza się literą C i następującymi po niej dwiema liczbami (np. C16/20).
Pierwsza liczba oznacza wymaganą charakterystyczną wytrzymałość (5% kwantyl)
walcową osiąganą po 28 dniach, określoną na próbkach wykonanych i pielęgnowanych
zgodnie z EN 12390 (tytuły norm EN 12390 przytoczono w punkcie dotyczącym badania
próbek), druga kostkową. Symbol f
ck
oznacza wytrzymałość charakterystyczną określoną
na walcach.
Uwaga: W wydrukowanych bezpośrednio po wejściu w życie egzemplarzach normy polskiej z 2002 r. klasy są
oznaczone literą B i liczbą związaną z wytrzymałością kostkową, zwaną wytrzymałością gwarantowaną (np.
B20 według PN oznacza tę samą klasę co C16/20 według norm europejskich).
W tablicy 5.5.3.1 zestawiono określone w normie wartości wytrzymałości średniej
na ściskanie (f
cm
) i na rozciąganie (f
ctm
). Tablica zawiera także wartosci dolnego
(zwanego wytrzymałością charakterystyczną na rozciąganie i oznaczanego także
przez f
ctk
) i górnego kwantyla wytrzymałości na rozciąganie
24
Klasa
betonu
f
cm
MPa
f
ctm
MPa
f
ctk,0,05
MPa
f
ctk,0,95
MPa
E
cm
GPa
ε
c1
‰
ε
cu1
‰
ε
c2
‰
ε
cu2
ε
cu3
‰
n
ε
c3
‰
C12/15
20
1,6
1,1
2,0
27
1,8
3,5
2,0
3,5
2,0
1,75
C16/20
24
1,9
1,3
2,5
29
1,9
C20/25
28
2,2
1,5
2,9
30
2,0
C25/30
33
2,6
1,8
3,3
31
2,1
C30/37
38
2,9
2,0
3,8
33
2,2
C35/45
43
3,2
2,2
4,2
34
2,25
C40/50
48
3,5
2,5
4,6
35
2,3
C45/55
53
3,8
2,7
4,9
36
2,4
C50/60
58
4,1
2,9
5,3
37
2,45
C55/67
63
4,2
3,0
5,5
38
2,5
3,2
2,2
3,1
1,75
1,8
C60/75
68
4,4
3,1
5,7
39
2,6
3,0
2,3
2,9
1,6
1,9
C70/85
78
4,6
3,2
6,0
41
2,7
2,8
2,4
2,7
1,45
2,0
C80/95
88
4,8
3,4
6,3
42
2,8
2,8
2,5
2,6
1,4
2,2
C90/105
98
5,0
3,5
6,6
44
2,9
2,8
2,6
2,6
1,4
2,3
Tablica 5.5.3.1. Cechy mechaniczne betonu w zależności od klasy wytrzymałości
25
a wytrzymałości na
rozciąganie
ze wzorów
Średnią
(walcową) wytrzymałość na ściskanie można według normy wyznaczać ze
wzoru
8
+
=
ck
cm
f
f
3
2
30
0
ck
ctm
f
,
f
=
ctm
ctk
f
,
f
70
0
=
MPa,
Jeżeli wytrzymałość na rozciąganie wyznaczono przez rozłupywanie (indeks
„sp”), to zarówno do wytrzymałości średniej jak i do charakterystycznej można
stosować zależność
f
ct
= 0,9 f
ct,sp
Moduł sprężystości
betonu silnie zależy od jego składu (szczególnie od rodzaju
kruszywa) i dlatego wartości podane w tablicy 5.5.3.1, jednoznacznie
przyporządkowane klasom wytrzymałości, dają jedynie wskazówki właściwe w
powszechnych zastosowaniach. Jeżeli konstrukcja jest wrażliwa na odchylenia od
założonej wartości modułu sprężystości, to należy ten moduł wyznaczyć
eksperymentalnie
26
Wartości w tablicy reprezentują moduł sprężystości wyznaczony jako tangens kąta
nachylenia siecznej wykresu naprężenie – odkształcenie, poprowadzonej przez
początek układu współrzędnych i przez punkt w którym naprężnie wynosi 0,4f
cm.
Wartości te są odpowiednie dla betonu z kruszywem kwarcytowym. Dla kruszyw
wapiennych należy je zmniejszyć o 10%, a dla piaskowych o 30%. Dla kruszyw
bazaltowych wartości modułu należy zwiększyć o 20%.
Można przyjmować, że współczynnik Poissona betonu niezarysowanego wynosi
0,2. Po zarysowaniu współczynnik ten (reprezentujący teraz uśrednione cechy
żelbetu) spada i można przyjąć, że jest równy zeru.
Można przyjmować (jeśli nie ma potrzeby szczególnie dokładnej analizy zjawisk
termicznych), że współczynnik
rozszerzalności termicznej
betonu wynosi 0,00001 K
-1
27
5.6. Wytrzymałość obliczeniowa f
cd
(d - design)
c
ck
cc
cd
f
f
γ
α
=
W obliczeniach dotyczących stanu granicznego nośności stosuje się
obliczeniową
wartość wytrzymałości betonu na ściskanie
(design value of concrete compressive
strength) - krócej – wytrzymałość obliczeniową betonu.
c
ctk
cc
ctd
f
f
γ
α
05
,
0
,
=
Wytrzymałość obliczeniowa na ściskanie
Wytrzymałość obliczeniowa na rozciąganie
Współczynnik częściowy do betonu γ
C
w normie europejskiej jest równy 1,5.
PKN ustalił w Załączniku krajowym, że
w Eurokodzie stosowanym jako norma
polska γ
C
= 1,4.
W Załączniku A do Eurokodu określono warunki, w których można zmniejszyć
współczynnik γ
C .
Zmniejszenie jest możliwe, gdy współczynnik zmienności
wytrzymałości betonu nie przekracza 10%, a w obliczeniach uwzględnia się
niekorzystne odchyłki wymiarów konstrukcji albo stosuje się wymiary pomierzone
w gotowej konstrukcji (szczegóły w Załączniku A).
W obliczeniach nośności pali betonowanych in situ bez stałej obudowy należy
stosować współczynnik γ
C
pomnożyć przez 1,1.
28
tan
α
= E
cm
σ
c
ε
c1
ε
cu1
ε
c
f
cm
0,4f
cm
α
Jeżeli f
ck
≤ 50 MPa, to
przyjmuje się, że odkształcenie
graniczne (ultimate) ε
cu1
jest
równe 3,5‰ (3,5 promila).
Odkształcenia graniczne
betonów f
ck
> 50 MPa są
mniejsze.
Zależność naprężenie-odkształcenie „do analizy
konstrukcji” (np. MES) – wykres nr 1
Kształt wykresu σ
c
- ε
c
zależy od czterech stałych: f
cm
, E
cm
, ε
c1
i ε
cu1
(wartości
stałych w tablicy 5.5.3.1)
5.7. Zależność naprężenie – odkształcenie przy obciążeniu krótkotrwałym
(
)
cm
c
f
k
k
η
η
η
σ
2
1
2
−
+
−
=
1
c
c
ε
ε
η
=
cm
c
cm
f
E
,
k
1
1
1
ε
=
29
Odkształcenie trwałe
σ
c
ε
c
Obciążenie wielokrotne
Zależności
σ
σσ
σ
c
-
εεεε
c
przy naprężeniach od obciążeń w SGU
ε
c
σ
c
W projektach zwykle oblicza się naprężenia i odkształcenia przy obciążeniach
znacznie mniejszych od obciążeń granicznych
Liniowa sprężystość,
obliczanie naprężeń i ugięć
30
f
cd
ε
c2
0,0035
ε
c
σ
c
0,0020
ε
cu2
dla f
ck
≤ 50 MPa
ε
c
f
cd
σ
c
Wykres nr 2: złożony z dwóch
prostych (sprężysto-plastyczny
(dalej nie będę o nim mówił)
Do obliczania nośności granicznej i do wymiarowania można zastosować
każdą z trzech poniższych możliwości (tu narodowe komitety normalizacyjne
mogły dokonać wyboru). Polski Komitet pozostawił tekst EC2 bez żadnych
zmian i ograniczeń – mamy zatem trzy możliwości.
Wykres nr 1: paraboliczno-prostokątny
Możliwość 1
Możliwość 2
Pochodna funkcji σ
c
(ε
c
) w zerze jest równa 1000f
cd
,
a więc nie przybliża dobrze modułu sprężystości -
wykres stosuje się tylko do obliczeń nośności
(
)
cd
c
c
c
f
ε
ε
σ
250
1
1000
−
=
Parabola:
31
f
ck
= 60
f
ck
= 90
σ
c
[MPa]
1,0
2,0
3,0
3,5‰
f
ck
= 30 MPa
f
ck
= 50
f
ck
= 55
f
ck
= 80
f
ck
= 70
ε
c
−
−
=
n
c
c
cd
c
f
2
1
1
ε
ε
σ
Równanie krzywoliniowej części wykresu
Dla f
ck
≤ 50 MPa
przyjmuje się n = 2 oraz
odkształcenia graniczne
ε
c2
= 2‰,
ε
cu2
=3,5‰
Jeżeli f
ck
> 50 MPa, to
przyjmuje się n < 2,
ε
c2
większe od 2‰,
ε
cu2
mniejsze od 3,5‰
32
Można przyjmować, że
wykres naprężeń w strefie ściskanej jest prostokątny
, a
naprężenie graniczne równe ηf
cd
. Zasięg strefy, w której panują naprężenia
ściskające jest mniejszy niż zasięg strefy, w której beton podlega skróceniu.
MPa
50
dla
8
,
0
≤
=
ck
f
λ
MPa
90
50
dla
200
50
8
,
0
≤
<
−
−
=
ck
ck
f
f
λ
MPa
50
dla
0
,
1
≤
=
ck
f
η
MPa
90
50
dla
200
50
0
,
1
≤
<
−
−
=
ck
ck
f
f
η
F
c
z = d – 0,5λx
ηf
cd
ε
cu3
b
d
x
A
s1
λx
F
s
F
c
– wypadkowa naprężeń w betonie
F
s
– siła w zbrojeniu
Prostokątny wykres naprężeń w betonie
Uwaga. Jeżeli szerokość strefy ściskanej zmniejsza się w kierunku skrajnego
włókna ściskanego, to wartość ηf
cd
należy zmniejszyć o 10%
Możliwość 3
33
Wytrzymałość na ściskanie w wieku t zależy od rodzaju cementu, temperatury i
warunków pielęgnacji.
Przy
średniej temperaturze 20°C i pielęgnacji zgodnej z EN 12390
średnią
wytrzymałość betonu w zależności od wieku f
cm
(t) można oszacować za pomocą
wzorów
f
cm
średnia wytrzymałość na ściskanie po 28 dniach (f
ck
+ 8 MPa),
t
wiek betonu w dniach,
s
współczynnik zależny od klasy cementu
−
=
t
s
t
cc
28
1
exp
)
(
β
f
cm
(t) =
β
cc
(t) f
cm
β
cc
(t)
t (dni)
3 14
28
90
1,0
0,5
s = 0,25
Przy t → ∞ wsp. β
cc
dąży do 1,22 (dla s = 0,20); 1,28 (dla s = 0,25); 1,46 (dla s = 0,38)
5.8. Wpływ wieku na wytrzymałość i moduł sprężystości betonu
34
Wartości współczynnika s
s = 0,20 dla cementów klas wytrzymałości CEM 42,5R, CEM 52,5N
oraz CEM 52,5R (klasa R),
s = 0,25 dla cementów klas wytrzymałości CEM 32,5R, CEM 42,5 (klasa N),
s = 0,38 dla cementów klasy wytrzymałości CEM 32,5 N (klasa S).
Wczesna wytrzymałość
betonu ma znaczenie przy określaniu terminów usunięcia
deskowania konstrukcji. Istotny wpływ na
wytrzymałość
i
stan konstrukcji
po
stwardnieniu betonu mają warunki
pielęgnacji
.
Orientacyjne
terminy rozformowania:
2 dni - części deskowania nie przenoszące obciążeń
5 dni - deskowanie stropów
10 dni - części deskowania przenoszące bezpośrednio obciążenia, jak np. dolne
deskowania belek i płyt.
Jeżeli beton nie spełnia podanych w specyfikacji wymagań dotyczących
wytrzymałości po 28 dniach, to stosowanie wzorów uzależniających wytrzymałość
od wieku do udowodnienia, że beton może spełnić wymagania w wyniku
późniejszego przyrostu nie jest właściwe
.
35
Zależny od czasu przyrost wytrzymałości na rozciąganie silnie zależy od
warunków pielęgnacji i wysychania jak również od wymiarów elementów
konstrukcyjnych. Jako pierwsze przybliżenie można przyjąć, że wytrzymałość na
rozciąganie f
ctm
(t) jest równa
f
ctm
(t) = (
β
cc
(t))
α
f
ctm
.
W powyższym wzorze
β
cc
(t) oblicza się jak przy ściskaniu, a
α
= 1
dla t < 28,
α
= 2/3 dla t ≥ 28.
Uwaga: Jeśli przyrost w czasie wytrzymałości na rozciąganie jest istotny, to zaleca
się przeprowadzenie badań, w których należy wziąć pod uwagę warunki ekspozycji i
wymiary elementu konstrukcyjnego.
Jeżeli element jest poddany
obróbce cieplnej
, to wytrzymałość betonu w funkcji
wieku można obliczyć według zasad podanych w rozdziale normy dotyczącym
konstrukcji prefabrykowanych
..
Moduł sprężystości w zależności od wieku betonu można określać ze wzoru
cm
cm
cm
cm
E
f
t
f
t
E
3
,
0
)
(
)
(
=
w którym E
cm
(t) i f
cm
(t) są wartościami modułu w wieku t dni, a E
cm
i f
cm
są
wartościami określonymi w wieku 28 dni.
36
5.9. Hipotezy wytężeniowe i beton skrępowany
Ogólnie hipotezy wytężenia najczęściej opisuje się definiując powierzchnię graniczną
w przestrzeni naprężeń głównych - zastosowania przede wszystkim w algorytmach
MES służących do "realistycznych" analiz elementów i konstrukcji z betonu.
Zagadnienie to ma bardzo obszerne piśmiennictwo - w tym polskie. W tych wykładach
nie będzie się go rozpatrywać.
Wytrzymałość przy dwuosiowym ściskaniu jest większa niż przy ściskaniu
jednoosiowym, ale różnica ta nie ma zasadniczego praktycznego znaczenia.
c
f
1
σ
c
f
2
σ
σ
1
> 0
σ
2
> 0
σ
3
= 0
37
Skrępowanie betonu
gęsto rozmieszczonym zbrojeniem poprzecznym ma wpływ
nie tylko na wytrzymałość betonu (w związku z hipotezami wytężenia), ale także na
współpracę zbrojenia z betonem (polepsza warunki przyczepności zbrojenia
podłużnego, zwłaszcza w silnie zbrojonych elementach). .
Uzwojenie,
gęste strzemiona,
rura
Praktyczne znaczenie może mieć wytrzymałość przy
trójosiowym ściskaniu
w
elementach, w których gęste zbrojenie poprzeczne (np. uzwojenie w słupach)
ogranicza poprzeczne odkształcenia betonu (confined concrete – beton
skrępowany – podstawowe zależności w p. 3.1.9 Eurokodu 2).
38
A - beton nieskrępowany
W punkcie „Beton skrępowany” EC2 zawiera wzory pozwalające na
uwzględnienie
zwiększenia wytrzymałości i odkształcalności betonu
, który nie ma
swobody odkształceń w kierunku prostopadłym do największego ściskania (np.
ma silne zbrojenie poprzeczne). Niestety, wzory te uzależniają wytrzymałość
betonu skrępowanego od naprężeń poprzecznych, a norma nie podaje, jak te
naprężenia obliczyć. Wzorów do obliczania słupów uzwojonych w EC2 nie ma.