RAJ NAJMŁODSZYCH

Każdy chował się po kątach.
Ale kto z misek posprząta?
Kiedy znikał gdzieś za drzwiami,
co się działo? Wiecie sami!

Wsiąka mleko i kiełbasa,
to uwielbia kocia rasa.
Chyba dobrym był człowiekiem,
gdyż się z nami dzielił mlekiem.

Miał intencje czyste, szczere.
Chciał być naszym przyjacielem.
To za mało! Za śniadanie
zdobyć kocie zaufanie?

Trzeba czasu, cierpliwości.
Ruch za szybki - kot się złości.
Kot fałszywy - mówią potem.
A więc nie zadzieraj z kotem.
Szanuj niezależność naszą,
to pazury nie postraszą.

* * *

Tak mijały dni, tygodnie,
raz na psotach, to znów zgodnie,
na naukach i zabawie
gdzieś na belce lub na trawie.

W pięknym domu na parterze
szczęście znało każde zwierzę.
To wygodny apartament.
Ależ tam panował zamęt!

W środku deski, cegły, belki -
dla kociaków to raj wielki.
Każdy wie, że małe koty
mają w głowach figle, psoty.
Więc od rana do wieczora
figlowała kocia sfora.

Po szczęśliwych przyszły chwile,
których nie wspominam mile.
Ledwie miesiąc ukończyłam,
a już mamę utraciłam.

Choć najlepszą matką była,
dnia pewnego nie wróciła.
Kiedyś wyszła po śniadanie.
Był to dzień ostatni dla niej.
Ludzie w wielkich samochodach
szybko jeżdżą po swych drogach.
Jakby tego było mało,
z mym rodzeństwem coś się stało.

Byłam sama w wielkim domu.
Nie życzę tego nikomu.
To co czułam, nie wypowiem.
Dobrze, że przychodził człowiek.
Szybko zbadał sytuację.
„Sama zginiesz” - rzekł. Miał rację.

Chociaż pilnie się uczyłam,
za malutka jednak byłam,
żeby zdobyć pożywienie,
gdy się zima kładzie cieniem.
I nie mówiąc nic nikomu,
zabrał człowiek mnie do domu.
Akademik - dom studenta,
ależ byłam tym przejęta!

Gmach był wielki, pokój mały,
dwie osoby w nim mieszkały.
A ja trzecia - najważniejsza,
chociaż kotka i najmniejsza.

Wszyscy mnie tam odwiedzali
i z zachwytem podziwiali.
Jaka sprytna, jaka zwinna,
taka mała i niewinna.

Ja nieufna jednak byłam.
Tak mamusia mnie uczyła.
Przez to, że tam dobrze miałam,
z każdą chwilą łagodniałam.
Ale życie! Z wielką chętką

też zostałabym studentką.
Wielka sprawa - komputery!
Jeśli ma się zapał szczery
do nauki i do pracy,
jak koledzy moi - żacy.
Miesiąc już praktykowałam;
komputerów pilnowałam,
na klawiaturze leżałam,
w internecie buszowałam.
Sama łowiłam śniadanie
myszką po szklanym ekranie.

Stop! - marzenia nierealne.
Moje życie niebanalne.
Inne przecież mam zadanie.
Nie dla kotów studiowanie.
Ja uczyłam się też przecie:
- jak załatwić się w kuwecie,
- że nie wolno na stół wchodzić ,
- łapką mleczka sobie słodzić,
- człowiekowi z talerzyka

nie jeść mięsa ni tuńczyka,
- i tak dalej, i tak dalej,
tam uczyłam się więc stale.
Przecież ja mam własną miskę,
a w niej smakołyki wszystkie.

Nim minęły trzy tygodnie,
żyło nam się razem zgodnie.
Właśnie kończył się listopad.
A mnie szczęście, czy pech dopadł?
Goście do nas przyjechali,
mnie od razu pokochali.

Wcale to mnie nie zdziwiło,
przecież jestem kotką miłą,
przez studentów uwielbianą,
do przesady rozpieszczaną.

To są rodzice człowieka.
Przyjechali skądś, z daleka.
Kiedy grzecznie sobie spałam,
Pani tak mi powiedziała:
„Ten pokoik jest zbyt ciasny.
U nas będziesz mieć kąt własny.

Potrzebujesz miejsca dużo.
Cztery ściany ci nie służą.
Chcę, byś z nami pojechała,
a nie będziesz żałowała”.
Rzeczy swoje spakowałam.
Wkrótce nowy dom już miałam.

Jolanta Kasperkowiak

(Dalsze przygody Kici możecie poznać
w części II)

Autorka
„Mojego kociego
życia” Jolanta
Kasperkowiak,

Nauczycielka SP w Gębicach,
woj. kujawsko-pomorskie

RYS. CELESTYNA MUSZAK, GIMNAZJUM NR 2 SKÓRZEWO

KONKURS „MOJA ZIEMIA - MÓJ ŚWIAT” 2004

MOJE

¯YCIE

NR 2 (139)

LUTY 2005

39