Mieszko IBolesław Chrobry
Mieszko IIKazimierz Odnowiciel
Bolesław ŚmiałyWładysław Herman
Bolesław Krzywousty

Władysław II Wygnaniec

Bolesław Kędzierzawy
Mieszko Stary
Kazimierz Sprawiedliwy
Leszek Biały
Władysław Lasonogi
Henryk Brodaty
Bolesław Wstydliwy
Leszek Czarny

Przemysł II
Wacław

Władysław Łokietek
Kazimierz WielkiLudwik Węgierski

JadwigaWładysław Jagiełło

Władysław Warneńczyk

Kazimierz Jagiellończyk
Jan OlbrachtAleksander

Zygmunt I Stary

Zygmunt August

Henryk Walezy

Stefan Batory

Zygmunt III Waza

Władysław IVJan Kazimierz

Jan Korybut Wiśniowiecki
Jan III Sobieski

August II Mocny

Stanisław Leszczyński

August III
Stanisław August Poniatowski

Mieszko I (między 920 a 940-992),

książę polski od 960, syn Siemomysła,

pierwszy znany władca państwa

polskiego z dynastii Piastów.

Zjednoczył ziemie plemion

zamieszkujących Wielkopolskę, Kujawy,

Łęczyckie, Sieradzkie, Mazowsze,

Pomorze Gdańskie oraz część Pomorza

Zachodniego

Ok. 965 poślubił księżniczkę czeską

Dobrawę. W 966 przyjął chrzest.

Zdobył ujście Odry walcząc z

margrabią niemieckim Hodonem,

zwyciężając w decydującej bitwie pod

Cedynią w 972. Odparł wyprawę

cesarza Ottona II przeciw Polsce w 979.

Po śmierci Dobrawy poślubił Odę,

córkę margrabiego Dytryka, i

wspomagany przez wojska cesarskie

ok. 990 zdobył Śląsk, ziemię Wiślan

oraz Małopolskę.

Bolesław Chrobry (967-1025) - książę
Polski od 992 roku, król Polski od 1025
roku. Zmarł 17 czerwca 1025 roku,
kilka miesięcy po koronacji. W 973 r.
przebywał na dworze cesarskim Ottona
I jako poręczenie wierności Mieszka
I i po jego śmierci w tym samym roku
Bolesław Chrobry powrócił do kraju. Na
początku swego panowania utrzymywał
przyjazne stosunki z cesarstwem,
wspomagał Ottona III w walkach ze
Słowianami połabskimi, popierał też
misję biskupa praskiego Wojciecha
w Prusach. W 1025 r., na kilka tygodni
przed śmiercią koronował się na króla
Polski. Ciało Bolesława Chrobrego
spoczywa w katedrze poznańskiej. 

(ur. 990, zm. 10 lub 11 maja 1034) – król
Polski w latach 1025–1031, książę Polski
1032–1034 z dynastii Piastów, drugi syn
Bolesława I Chrobrego, a pierwszy z
małżeństwa z Emnildą, księżniczką
słowiańską. Przejął władzę po śmierci
ojca i prawdopodobnie wypędził z kraju
swoich dwóch braci. Zorganizował dwa
niszczycielskie najazdy na Saksonię w
1028 i 1030. Następnie prowadził wojny
obronne przeciw Niemcom, Czechom i
książętom Rusi Kijowskiej. Opuścił kraj w
1031 w wyniku kolejnej
wyprawy Konrada II na ziemie polskie,
oraz po ataku książąt ruskich Jarosława
Mądrego i Mścisława, którzy pomogli na
polskim tronie osadzić jego
brata Bezpryma.

(ur. 25 lipca 1016, zm. 19
marca 1058 w Poznaniu) – książę z
dynastii Piastów, władca Polski w
latach 1034-1058 (z przerwami),
syn Mieszka II i Rychezy.
Po śmierci ojca, w 1034 objął władzę w
zniszczonym kryzysem lat poprzednich
państwie. Próbował wzmocnić władzę
monarszą, co spotkało się ze
sprzeciwem możnowładztwa. Książę został
wygnany na Węgry, skąd wyjechał później
do Niemiec. W kraju zapanował chaos.
Brak centralnej władzy spowodował
samowolę, a nawet tworzenie przez
możnych własnych państewek wewnątrz
granic państwa (Masław na Mazowszu).
Doszło do powstania ludowego, a w 1039
najazdu księcia Czech Brzetysława.

(ur. ok. 1042, zm. 2 lub 3
kwietnia 1081 lub 1082) – książę
Polski w latach 1058–1076, król
Polski w latach 1076–1079. Był
pierworodnym synem Kazimierza
Odnowiciela i Dobroniegi,
córki Włodzimierza I Wielkiego,
wielkiego księcia kijowskiego.
Brat Władysława I Hermana. Imię
otrzymał po swoim pradziadzie
ojczystym Bolesławie I Chrobrym.
Dokładna data urodzenia Bolesława
II nie jest znana. Historycy zwykle
opowiadają się za rokiem 1042

.

Po

śmierci ojca został w 1058 księciem
polskim. Prowadził politykę
zmierzającą do wzmocnienia
pozycji państwa na arenie
międzynarodowej.

(ur. ok. 1042, zm. 2 lub 3
kwietnia 1081 lub 1082) – książę
Polski w latach 1058–1076, król
Polski w latach 1076–1079.
Był pierworodnym
synem Kazimierza
Odnowiciela i Dobroniegi,
córki Włodzimierza I Wielkiego,
księcia kijowskiego.
Brat Władysława I Hermana. Imię
otrzymał po swoim pradziadzie
ojczystym Bolesławie I Chrobrym.
Dokładna data urodzenia
Bolesława II nie jest znana.
Historycy zwykle opowiadają się
za rokiem 1042.

Po śmierci ojca

został w 1058 księciem polskim.

(ur. 20 sierpnia 1086, zm. 28
października 1138)
– książę małopolski, śląski i sando
mierski w latach 1102–
1107, książę Polski w latach
1107–1138. Pochodził z
dynastii Piastów, był
synem Władysława I
Hermana i Judyty czeskiej,
córki króla Czech Bratysława II,
oraz ojcem książąt: Władysława II
Wygnańca, Bolesława IV
Kędzierzawego, Mieszka III
Starego, Henryka
Sandomierskiego i Kazimierza II
Sprawiedliwego.

(ur. 1105, zm. 30 maja 1159)
– książę zwierzchni
polski, krakowski, sandomier
ski, wschodniej
Wielkopolski, kujawski
śląski i zwierzchni
pomorski w latach 1138-
1146.

(ur. między 1122 a 1125,
zm. 13 lub 14 marca 1202 w Kaliszu) –
książę wielkopolski (część zachodnia z
Poznaniem) w latach 1138-
1177/9,1182-1202, książę senior w
latach 1173-1177, książę zwierzchni
Polski 1198-1199, 1199-1202, we
wschodniej Wielkopolsce
z Gnieznem w latach 1173-
1177/9, 1182-1202, w księstwie
kaliskim w latach 1173-1177/1179, w
południowej Wielkopolsce (nad Obrą)
w latach 1138-1177/9, książę
zwierzchni Pomorza Gdańskiego w
latach 1173-1177/9, 1198-1199, 1199-
1202, książę krakowski w latach 1173-
1177, 1191, 1198-1199, 1199-1202,
książę kujawski w latach 1195-1198.

(ur. 1138, zapewne przed 28
października, zm. 5
maja 1194 w Krakowie) –
książę wiślicki w latach 1166-
1173, książę sandomierski od 1173,
od 1177 książę krakowski (z
włączonym do księstwa
do 1182 Kaliszem i Gnieznem),
od 1186 książę
mazowiecki i kujawski(możliwe,
że Kujawy otrzymał dopiero syn
Kazimierza – Leszek Biały
w 1199)Syn Bolesława III
Krzywoustego z rodu Piastów.
Przydomek Sprawiedliwy nie był mu
współczesny, pojawił się w XVI
wieku

.

(ur. ok. 1122, zm. 5
stycznia 1173) - książę
mazowiecki od 1138, śląski 
w latach 1146-1163
i sandomierski od 1166.Książ
ę krakowski i książę
zwierzchni Polski w
latach 1146-1173

.

(ur. zap. w 1184 lub 1185

zm. 24

listopada 1227 w Marcinkowie k. Gąs
awy) – książę krakowski w
latach 1194-1198, 1199, 1206-
1210 i 1211-1227, książę
mazowiecki 1194-1200, książę
kujawski 1199-1200 z
dynastii Piastów.
Leszek Biały był trzecim bądź
czwartym pod względem
starszeństwa synem (najstarszym,
który przeżył ojca) księcia
krakowskiego, sandomierskiego i
mazowieckiego Kazimierza II
Sprawiedliwego oraz
księżniczki  Heleny.

(ur. 1161-1166/1167, zm. 3
listopada 1231) – książę
wielkopolski, w latach 1194-1202 w
południowej Wielkopolsce, w
latach 1202-1229 w Wielkopolsce,
w latach 1202-1206, 1228-
1229 książę krakowski, w 1206
oddał księstwo kaliskie Henrykowi I
Brodatemu z linii śląskiej, 1206-
1210 i 1218-
1225 w Lubuszu, 1216-1217 tylko
w Gnieźnie, choć według innych
prawdopodobniejszych wersji oddał
wtedy bratankowi tylko
południowo-zachodnią
Wielkopolskę.

(ur. pomiędzy 1165/1170, zm. 19
marca 1238

w Krośnie Odrzańskim)

– książę wrocławski w latach 1201-
1208, opolski 1201-
1202, kaliski 1206-1207 i od 1230,
władca Ziemi
Lubuskiej do 1206, 1210-1218 i
od 1230, od 1231 książę krakowski,
od 1234 w
południowej Wielkopolsce po
rzekę Wartę, od 1230 opieka
nad Opolem, od 1232 opieka
nad Sandomierzem, od 1234 pełnia
władzy nad Opolszc
zyzną (przekazanie Kazimierzowiom
w zamian ziemi kaliskiej pod swoim
zwierzchnictwem), ze śląskiej
linii dynastii Piastów, założyciel tzw.
monarchii Henryków Śląskich.

(ur. 21 czerwca 1226 w Starym
Korczynie, zm. 7 grudnia 1279) –
książę krakowski (od 1243)
i sandomierski (od1232), ostatni
przedstawiciel małopolskiej
linii Piastów

.

Bolesław Wstydliwy

przywiązywał szczególną uwagę do
rozwoju miast. 27 lutego 1253
nadał przywilej
lokacyjny dla Bochni. 5 czerwca
1257 podczas wiecu na
błoniach Koperni pod Pińczowem d
okonał lokacji Krakowa na prawie
magdeburskim, a rok później wydał
przywilej lokacyjny na prawie
magdeburskim dla Nowego
Korczyna

  (ur. ok. 1241, zm. 30 września 1288) –

książę sieradzki od 1261 roku, łęczyck
i od 1267 roku,książę inowrocławski  k
rakowski i sandomierski od 1279 roku.
Na przełomie 1287 i 1288 doszło do 3
najazdu Tatarów na Małopolskę pod
wodzą Talebogi i Nogaja. Siła militarna
przeciwników, wsparta wojskiem
księstw ruskich, była zbyt wielka, by
stawić im czoła w polu, w związku z
czym rycerstwo i ludność schronili się
w obwarowanych grodach. Leszek
Czarny wyruszył do Węgier z prośbą o
pomoc. Tym razem Małopolska była
lepiej przygotowana, niż podczas
dwóch poprzednich najazdów
tatarskich – większość umocnionych
grodów z Krakowem i Sandomierzem
na czele udało się obronić.

(ur. 14
października 1257 w Poznaniu,
zm. 8 lutego 1296 w Rogoźnie) –
władca z dynastii Piastów (ostatni
męski przedstawiciel linii
wielkopolskiej), książę poznański
w latach 1257

[

-

1279, książę

wielkopolski w latach 1279–
1296, książę krakowski w latach
1290–1291

[

,

 książę Pomorza

Gdańskiego w latach 1294–
1296, król Polski w latach 1295–
1296

.

(ur. 27 września 1271 w Pradze, zm. 21
czerwca 1305 tamże) – z
dynastii Przemyślidów, książę czeski w
latach 1278-1297 (do 1285 regencja), król
czeski od 1297, władca
ziemi kłodzkiej od 1290, książę
krakowski od 1291, sandomierski od 1292
, brzesko-kujawski, sieradzko-
łęczycki, wielkopolski i pomorski od 1299,
król polski od 1300, władca zwierzchni
nad
księstwami: bytomskim (od 1289), opolski
m, cieszyńskim (od 1291),raciborskim (od 
1292), sieradzkim, łęczyckim i brzesko-
kujawskim (w latach 1292-
1299), inowrocławskim, dobrzyńskim (od 
1299) oraz wrocławsko-
legnickim i świdnicko-
jaworskim (od 1301). Wprowadził urząd
starosty w Polsce.

(ur. między 3 marca 1260 a 19
stycznia 1261

]

, zm. 2 marca 1333

w Krakowie) – książę na Kujawach
Brzeskich i Dobrzyniu 1267-1275
(pod opieką matki), udzielne rządy
razem z braćmi 1275-1288, książę
brzeski i sieradzki 1288-1300,, na
wygnaniu w latach 1300-1304, od
1304 w Wiślicy,, od 1314 w
Wielkopolsce, od 20 stycznia 1320
roku, król Polski (był pierwszym
władcą Polski koronowanym w
Krakowie, w katedrze wawelskiej
przez arcybiskupa gnieźnieńskiego
Janisława), od 1327 zamiana
Sieradza i Łęczycy na Inowrocław i
Dobrzyń, w 1329 utrata ziemi
dobrzyńskiej, w 1332 utrata Kujaw.

(ur. 30 kwietnia 1310 w Kowalu, zm. 5
listopada 1370 w Krakowie) król Polski w
latach 1333–1370, ostatni monarcha z
dynastii Piastów na tronie polskim.
Kazimierz zrzekł się praw do całego Śląska
podczas układu w Pradze w 1356 roku.
Głównym sojusznikiem Kazimierza Wielkiego
na arenie międzynarodowej były Węgry. Z ich
pomocą w latach 1340–1349 przyłączył do
Polski większą część Rusi Halicko-
Włodzimierskiej.
W polityce wewnętrznej doprowadził do
kodyfikacji prawa (statuty wiślicko-
piotrkowskie), rozbudowy systemu obrony
państwa oraz rozwoju miast. W 1364
ufundował Akademię Krakowską.
Czterokrotnie żonaty, nie pozostawił
legalnego następcy, dlatego po śmierci
Kazimierza − na mocy wcześniejszych
układów − tron polski przypadł jego
siostrzeńcowi, Ludwikowi Węgierskiemu.

(ur. 5
marca 1326 w Wyszegradzie,
zm. 10 września 1382 w Trwanie)
– król Węgier w latach 1342–
1382, król Polski w latach 1370–
1382. W 1373 hołd lenny złożył
Ludwikowi książę Janusz I
Starszy. We wrześniu 1373 oraz
w latach 1375-1377 na Ziemi
Dobrzyńskiej i Kujawach trwały
starcia wojsk Ludwika z księciem
Władysławem Białym, walczącym
o zwrot ojcowizny, co zakończyło
się wykupieniem przez Ludwika z
jego rąk księstwa
gniewkowskiego za 10 tys.
florenów.

(ur. między 3 października 1373 a 18
lutego 1374 w Budzie, zm. 17
lipca 1399 w Krakowie) – najmłodsza
córka Ludwika
Węgierskiego i Elżbiety
Bośniaczki, król Polski od
1384, święta Kościoła
katolickiego, patronka Polski. 11
stycznia 1386
w Wołkowysku panowie polscy
oznajmili Jagielle, że Jadwiga
zgodziła się zostać jego żoną.
Królowa odwołała publicznie swoje
sponsalia z Wilhelmem. Jagiełło
przybył do Krakowa, gdzie 15 lutego
1386 przyjął chrzest. 18 lutego
Jadwiga i Jagiełło uroczyście zawarli
związek małżeński w katedrze na
Wawelu.

ur. ok. 1362 lub ok. 1352, zm. 1
czerwca 1434 w Gródku) – wielki książę
litewski w latach 1377–1381 i 1382–
1401, król Polski 1386-1434 i najwyższy
książę litewski 1401–1434.
Syn Olgierda i jego drugiej żony Julianny,
córki księcia twerskiego Aleksandra,
wnuk Giedymina. Założyciel
dynastii Jagiellonów.
Objął tron wielkoksiążęcy w Wilnie po
śmierci ojca w 1377. Odsunął od władzy
współksięcia Kiejstuta. W 1385 zawarł
z Polską unię w Krewie, zobowiązując się
do przyjęcia chrztu i chrystianizacji Litwy
oraz poślubienia królowej
polskiej Jadwigi w zamian za tron polski,
który objął rok później. W 1401 oddał
władzę na Litwie swojemu stryjecznemu
bratu, księciu Witoldowi.

(ur. 31 października 1424 w Krakowie,
zm. 10 listopada 1444 pod Warną)
– król Polski, król Węgier jako I. Na
tronie Litwy Władysław nie zasiadł,
choć formalnie tytułował się
najwyższym księciem litewskim

.

W 1440 r. Władysław III został także
królem Węgier, liczących bardzo na
pomoc Polski w obronie przed
zagrażającym im bezpośrednio
pochodem islamskiej Turcji. W tym
samym roku opuścił Polskę i wyruszył
na Węgry, gdzie został
koronowany 17
lipca w katedrze Białogrodzie
Królewskim. W Polsce nieobecnego
króla zastąpili dwaj namiestnicy,
którzy wkrótce popadli w konflikt, co
sprawiło, że państwu groził poważny
kryzys.

(ur. 30 listopada 1427 w Krakowie,
zm. 7 czerwca 1492 w Grodnie)
– wielki książę litewski w
latach 1440–1492, król Polski w
latach 1447–1492. Jeden z
najaktywniejszych polskich
władców, za panowania
którego Korona, pokonując zakon
krzyżacki w wojnie trzynastoletniej,
odzyskała – po 158 latach – Pomorze
Gdańskie, a dynastia
Jagiellonów stała się jednym z
czołowych domów panujących
w Europie. Zdecydowany
przeciwnik magnaterii, przyczynił
się do wzmocnienia
znaczenia Sejmu i sejmików, co
jednak stało się z krzywdą
dla mieszczaństwa.

(ur. 27
grudnia 1459 w Krakowie,
zm. 17 czerwca1501 w Toruniu)
– król Polski w latach 1492-
1501, książę głogowski 1491-
1498.
Był trzecim synem, a czwartym
z kolei dzieckiem Kazimierza
Jagiellończyka i jego
żony Elżbiety
Rakuszanki z Habsburgów,
której zawdzięczał
prawdopodobnie drugie imię –
Olbracht, chciała ona uczcić w
ten sposób pamięć swego ojca,
króla Niemiec, Czech i
Węgier, Albrechta II Habsburga.

(ur. 1 stycznia 1467 roku
w Kozienicach, zm. 1
kwietnia 1548 roku w Krakowie)
– od roku 1506 wielki książę
litewski, od 1507 roku król
Polski. Przedostatni z
dynastii Jagiellonów na tronie
polskim. Był przedostatnim z
sześciu synów Kazimierza IV
Jagiellończyka i Elżbiety
Rakuszanki, ojcem
m.in. Zygmunta II Augusta.
Dwukrotnie żonaty: z Barbarą
Zápolyą (1512), a po jej śmierci
zBoną z rodu Sforzów (1518).

(ur. 1 sierpnia 1520 w Krakowie,
zm. 7 lipca 1572 w Knyszynie) –
od 1529 wielki książę litewski,
od 1530 król Polski (koregent),
samodzielne rządy od 1548,
od 1569 władca zjednoczonego
państwa – Rzeczypospolitej Obojga
Narodów. W 1557 przeprowadził
udaną demonstrację zbrojną,
tzw. wyprawę poswolską, w wyniku
której zmusił kawalerów mieczowych
do jednoznacznego opowiedzenia się
po stronie polsko-litewskiej w jej
konflikcie z Carstwem Rosyjskim. 14
września 1557 podpisano traktat
pozwolski. W 1561 do Polski
przyłączone zostały jako
lenno Inflanty, od XIII w. opanowane
przez Krzyżaków z zakonu kawalerów
mieczowych.

(ur. 19
września 1551 w Fontainebleau,
zm. 2 sierpnia 1589 w Saint-
Cloud) – ostatni z francuskiej
dynastii Walezjuszów, książę
Orleanu, w latach 1573-
1575 pierwszy elekcyjny
król Polski jako Henryk I,
od 1574 roku król Francji jako
Henryk III. Niebawem, w czerwcu
1574 r., Henryk odebrał
wiadomość o śmierci brata (30
maja), króla Karola IX. Kilka dni
później, nocą z 18 na 19 czerwca
1574 r. potajemnie, nie
zasięgnąwszy rady senatu, w
przebraniu, opuścił Wawel i udał
się pospiesznie w kierunku
granicy.

(ur. 27
września 1533 w Szilágysomlyó,
zm. 12 grudnia 1586 w Grodnie)
– książę siedmiogrodzki od1571, po
ślubie (1576) z Anną Jagiellonką,
córką Zygmunta I Starego król
Polski. W 1579 rozpoczął wojnę o
odebranie zagarniętych przez
Rosję w poprzednim roku Inflant i
utraconej jeszcze w 1563 ziemi
połockiej. Gdańsk odmówił
wpuszczenia monarchy, co 20
września stało się powodem
wybuchu wojny Rzeczypospolitej z
Gdańskiem. Batory rozpoczął
blokadę ekonomiczną miasta,
kierując cały spław polskiego zboża
do portu w Elblągu.

ur. 20czerwca 1566 w szwedzkim zam
ku Gripsholm, zm. 30
kwietnia 1632 w Warszawie) – król
Polski (1587-1632) i Szwecji (1592-
1599, jako Sigismund), tytularny król
Szwecji 1599-1632 z dynastii Wazów.
Starszy z dwóch synów króla
szwedzkiego Jana III Wazy i jedyny z
jego małżeństwa z
królewną polską Katarzyną
Jagiellonką. Zygmunt III nie
interesował się natomiast problemami
związanymi z południowo-wschodnimi
granicami Rzeczypospolitej.
Pozostawił je w gestii kanclerza Jana
Zamoyskiego, który w1595, realizując
stare plany Stefana Batorego, zajął
zbrojnie Mołdawię jako polskie lenno.

(ur. 9 czerwca 1595 w Łobzowie,
zm. 20 maja 1648 w Mereczu) –
syn Zygmunta III Wazy i Anny
Habsburżanki, król Polski w latach
1632–1648, tytularny król
Szwecji 1632–1648, formalnie car
Rosji w latach 1610-1613, a tytularny
do 1634. W 1609 r. wybuchła wojna
Rzeczypospolitej z Rosją. Na
początku 1610 r. bojarowie,
niezadowoleni z rządów cara Wasyla
Szujskiego, ofiarowali koronę carską
Władysławowi. Rokowania w tej
kwestii prowadził hetman wielki
koronny Stanisław Żółkiewski. On też
zawarł w imieniu królewicza
odpowiedni układ z bojarami i
zaprzysiągł warunki elekcji pod
Moskwą w dniu 27 sierpnia1610 r.

(ur. 22 marca 1609 w Krakowie,
zm. 16 grudnia 1672 w Nevers)
– król Polski w latach 1648-1668,
tytularny król Szwecji do 1660 z
dynastii Wazów. Syn króla Polski i
Szwecji Zygmunta III
Wazy i Konstancji Habsburżanki,
arcyksiężniczki austriackiej.
Przyrodni brat Władysława IV Wazy.
Kawaler Orderu Złotego Runa.
Abdykował w 1668 roku,
przerywając ciągłość dynastyczną.
Był ostatnim członkiem rodu
Wazów, po kądzieli spokrewnionym
z Jagiellonami

.

W 1661 roku

papież Aleksander VII przyznał mu i
jego następcom tytuł rex
orthodoxus.

(ur. 31 maja 1640 w Białym Kamieniu,
zm. 10 listopada 1673 roku we
Lwowie) – król Polski W
roku 1670 ostra walka stronnictw
przeniosła się do sejmików
przedsejmowych. Szlachta domagała
się na nich sądu sejmowego nad
hetmanem Janem Sobieskim. W
obronie Sobieskiego wojsko zawiązało
konfederację pod Trembowlą. Wobec
groźby buntu
armii, regaliści zrezygnowali z
rozprawy z hetmanem na sejmie. 19
kwietnia 1670 malkontenci
zerwali sejm walny. Sejmiki
posejmowe wzięły w obronę króla
Michała, domagając się sejmu
konnego w pospolitym ruszeniu i
ukarania malkontentów w latach
1669–1673.

(ur. 17 sierpnia 1629 w Olesku,
zm. 17 czerwca 1696 w Wilanowie)
– król Polski od 1674.
Przez Turków bywał zwany Lwem
Lechistanu, a przez
chrześcijan Obrońcą Wiary (król
został odznaczony tym tytułem
przez papieża Innocentego XI w
1684 r.). Do kraju bracia (Jan i
Marek) wrócili w 1648, na wieść o
wybuchu powstania
Chmielnickiego. Obaj zaciągnęli się
do wojska i jako rotmistrzowie, na
czele własnych chorągwi husarskiej
i kozackiej przeszli chrzest bojowy
w bitwie pod Zborowem. W 1649 r.
wziął udział w odsieczy Zbaraża, w
którym wśród oblężonych
przebywał jego brat Marek.

(ur. 12 maja 1670
w Dreźnie (według kalendarza
juliańskiego), zm. 1 lutego 1733
Warszawie) – król Polski w latach
1697-1706 i 1709-1733, elektor
Saksonii 1694-1733
jako Fryderyk August
I (Friedrich August I.). Pierwszy
władca Polski z dynastii
saskiej Wettinów. Jego
przydomek jest zazwyczaj
wiązany z jego nieprzeciętną siłą.
W latach 1689-1693 brał udział
w kampaniach
wojennych przeciwko Francji nad 
Renem. W 1689 przeładowana
prochem flinta urwała mu
pierwszy człon kciuka lewej ręki.

(ur. 20października 1677 we Lwowie,
zm. 23 lutego 1766 w Luneville) – król
Polski w latach 1705–1709 i 1733–
1736. Po zajęciu Warszawy przez
wojska szwedzkie w 1704, wroga
królowi Augustowi
II Saskiemu szlachta polska
zawiązała konfederację
warszawską i 16 lutego zdetronizowała
króla. Leszczyński, jako delegat
konfederacji spotkał się w kwietniu z
królem szwedzkim Karolem
XIIw Lidzbarku Warmińskim. W sierpniu
1709 roku przez Szczecin udał się
do Stralsundu na Pomorzu Szwedzkim.
Tam Karol XII powierzył mu
kierownictwo armii szwedzkiej
dowodzonej przez Nilsa Gyllenstiernę.

(ur. 17
października 1696 w Dreźnie,
zm. 5 października 1763 tamże) –
w latach 1733-1763 król Polski . W
1737 roku pozwolił, by faworyt
carycy Anny Iwanownej Ernest Jan
Biron objął jako lenno Księstwo
Kurlandii i Semigalii. Okres
trzydziestoletnich rządów Augusta
III nie został w Polsce zmącony
formalnie żadną wojną zewnętrzną,
choć król wciągnął Saksonię w trzy
wojny pomiędzy Prusami i Austrią
o Śląsk, mający dla Polski żywotne
znaczenie. W 1745 Francja poparła
jego kandydaturę na cesarza.
W1745 doprowadził do
zawarcia traktatu warszawskiego,
skierowanego przeciwko Prusom

.

(ur. 17 stycznia 1732 w Wołczynie,
zm. 12 lutego 1798 w Petersburgu)
– król Polski w latach 1764–1795 Od
1777 należał do masonerii. Ostatni
władca Rzeczypospolitej Obojga
Narodów. Jeszcze przed II rozbiorem
cała Rzeczpospolita była
okupowana: Wielkopolska została
zajęta przez Prusy, Warszawa przez
Rosję. Okupacja wojskowa obcych
mocarstw i rządy targowiczan
(głównie
przedstawiciele stronnictwa
hetmańskiego na Sejmie Wielkim)
były bardzo uciążliwe, toteż wśród
ludności szybko narastało
niezadowolenie i bunt. Zawiązywały
się spiski przeciwko okupantom.

Koniec