A K A D E M I A G Ó R N I C Z O - H U T N I C Z A

i m. S t a n i s ł a w a S t a s z i c a

WYDZIAŁ ELEKTROTECHNIKI, AUTOMATYKI, INFORMATYKI i ELEKTRONIKI

K a t e d r a E l e k t r o e n e r g e t y k i

ELEKTROENERGETYCZNE SIECI

ELEKTROENERGETYCZNE SIECI

ROZDZIELCZE

ROZDZIELCZE

Wykład 7

Wykład 7

W. Szpyra

W. Szpyra

Kraków, grudzień 2006

Kraków, grudzień 2006

B-1, pok. 112b, tel.: [phone], e-mail: [e-mail]

Konsultacje: piątek godz. 9

45

- 11

15

Plik dostępny pod adresem:

http://galaxy.uci.agh.edu.pl/~wszpyra/ESR/*.*

STRUKTURY ELEKTROENERGETYCZNYCH

SIECI ROZDZIELCZYCH WN, SN i nn

Literatura

1.

Horak J. Popczyk J.: „Eksploatacja elektroenergetycznych sieci rozdzielczych” WNT
Warszawa 1985.

2.

Kacejko P.: „Generacja rozproszona w systemie elektroenergetycznym”
Wydawnictwa Politechniki Lubelskiej, Lublin 2004.

3.

Marzecki J., Parol M.: „Komputerowe projektowanie rozdzielczych sieci
elektroenergetycznych” Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa
1994.

4.

Marzecki J.: „Miejskie sieci elektroenergetyczne” Oficyna Wydawnicza Politechniki
Warszawskiej, Warszawa 1996.

5.

Marzecki J.: Rozdzielcze sieci elektroenergetyczne. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa
2001.

6.

Dobrzańska I. pod red.: „Prognozowanie w elektroenergetyce. Zagadnienia wybrane”
Wydawnictwa Politechniki Częstochowskiej, Częstochowa 2002.

7.

Pod red. Szczęsnego Kujszczyka.: „Elektroenergetyczne sieci rozdzielcze” Tom 1 i 2.
Wyd. Pol. Warszawskiej, Warszawa 2004.

8.

Kulczycki J. pod. red. : „Ograniczanie strat energii elektrycznej w
elektroenergetycznych sieciach rozdzielczych” Wyd. Polskie Towarzystwo Przesyłu i
Rozdziału Energii Elektrycznej Poznań, czerwiec 2002.

9.

Popczyk J., Żmuda K.: „Sieci elektroenergetyczne. Ocena stanu i optymalizacja
według podejścia probabilistycznego” Skrypty Uczelniane Pol. Śląskiej nr 1612,
Gliwice 1991 r.

10. Poradnik Inżyniera Elektryka Tom III. Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa

1996 r.

11. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 20.12.2004 r. w sprawie

szczegółowych warunków przyłączenia podmiotów do sieci elektroenergetycznych,
ruchu i eksploatacji tych sieci. Dz. U. Nr 2 poz. 6. z dnia 6.01.2005.

12. „Wytyczne programowania rozwoju sieci rozdzielczych” Instytut Energetyki Zakład

Sieci Rozdzielczych, Warszawa-Katowice 1986.

Pojęcia i definicje [7]

Struktura sieci

Struktura sieci – jest to jednoznacznie określony układ sieci wraz z
parametrami poszczególnych urządzeń. Pojęcie to może być
stosowane zarówno w odniesieniu do sieci istniejącej jak i do projektu
nowej sieci .

Konfiguracja sieci

Konfiguracja sieci – jest to jednoznacznie określony układ danej
struktury sieci otrzymany przez wyłączenia i przełączenia wykonane
w zbiorze jej elementów. Każdej strukturze sieci odpowiada
skończony zbiór konfiguracji.
Rozróżnia się konfiguracje normalne, awaryjne i poawaryjne.

Stan sieci

Stan sieci – jest to zbiór wartości funkcji określony na węzłach i
łukach sieci ustalający w sposób jednoznaczny stan pracy sieci. Do
funkcji tych zalicza się napięcia w węzłach sieci i moce (prądy)
płynące w łukach sieci. Funkcje te mogą opisywać stan pracy
normalnej, awaryjnej lub poawaryjnej.

Sieć elektroenergetyczną można przedstawić w postaci grafu, w
którym wyróżnia się

węzły

węzły oraz

łuki

łuki.

Węzłem

Węzłem grafu sieci może być dowolny wyróżniony punkt w sieci.
Najczęściej są to szyny w stacjach elektroenergetycznych, punkty
rozgałęzień sieci, punkty do których przyłączone są poszczególne
gałęzie schematu zastępczego transformatorów trój-uzwojeniowych
lub dwu-uzwojeniowych odwzorowanych za pomocą czwórników typu

T

, czasem zaciski łączników służących do dokonywania podziału

(rozcięć) sieci.

Sieć i jej graf

Łukami

Łukami grafu sieci są natomiast elementy (gałęzie) sieci łączące dwa
sąsiednie węzły . Najczęściej są to linie oraz transformatory, czasem
mogą to być łączniki.
Sieć i jej graf pokazano na rys. 1.

w

3

w

4

w

1

w

2

w

7

w

6

w

5

w

8

w

9

w

0

w

11

w

1

0

l

2

l

1

l

3

l

4

l

10

l

8

l

7

l

9

l

11

l

12

l

6

l

5

l

13

w

3

w

1

w

2

w

7

w

6

w

5

w

8

w

9

w

0

l

2

l

1

l

3

l

4

l

10

l

8

l

7

l

9

l

11

l

12

l

6

l

5

l

13

w

1

0

w

4

w

1

1

Rys. 1. Schemat sieci i jej graf. Oznaczenia: l

1

– gałąź sieci (łuk grafu), w

1

– węzeł sieci

(węzeł grafu)

Struktury sieci

W skład struktury sieci wchodzą

W skład struktury sieci wchodzą

m.in.:

m.in.:



układy ciągów liniowych – magistral (kablowych lub
napowietrznych) prowadzonych między stacjami ,



układy magistral z odgałęzieniami,



układy stacji transformatorowo-rozdzielczych zasilających i
odbiorczych z wyposażeniem.

Ze względu na sposób prowadzenia ciągów liniowych pomiędzy
poszczególnymi stacjami można wyróżnić następujące struktury:



struktura otwarta

struktura otwarta – w sieciach o takiej strukturze istnieje
możliwość zasilania stacji odbiorczej (odbioru) tylko z jednej stacji
zasilającej;



struktura zamknięta

struktura zamknięta – w sieciach o takiej strukturze istnieje
możliwość zasilania stacji odbiorczej (odbioru) z więcej niż jednej
stacji zasilającej;

Ze struktur zamkniętych można wybierać konfiguracje otwarte.

Układ magistralny linii 110 kV

Rys. 2. Układ magistralny linii 110 kV. Oznaczenia: NPZ – nadrzędny (podstawowy)

punkt zasilający sieć 110 kV, PCL – podstawowy ciąg liniowy 110 kV; GPZ –
główny punkt zasilający sieci SN (stacja 110kV/SN; H4 – typ układu rozdzielni
110 kV w GPZ.

Punktami zasilającymi ciągi liniowe 110 kV mogą być:



szyny 110 kV w stacji NN/110 kV,



szyny 110 kV

w elektrowni (elektrociepłowni),



szyny 110 kV w

rozdzielni szynowej 110 kV.

O liczbie stacji zasilanych z ciągu liniowego 110 kV decydują obciążalność
długotrwała przewodów linii 110 kV oraz niezawodność zasilania.
Dla przykładu maksymalne obciążenie linii 110 kV z przewodami AFL-6-240
mm

2

w okresie od kwietnia do października wynosi:

,

a w okresie od listopada do marca około

140 MVA

. Pozwala to zasilić od 2

stacji o mocy ok 60 MVA do 4 stacji o mocy 30 MVA.

PCL

NPZ

NPZ

GPZ

GPZ

GPZ

MVA

122,9

kVA

889

122

A

645

kV

110

3

3

max

















dd

I

U

S

Układ dwuliniowy 110 kV

110 kV

110 kV

H
4

H3

Pozostałe stacje z pojedynczym sekcjonowanym systemem szyn 110 kV,

4 polami liniowymi i 2 polami transformatorowymi każda – wyłączniki

sekcyjne otwarte.

Dwutorowa linia 110
kV

Rys. 3. Układ dwuliniowy sieci 110 kV.

Przykład sieci 110 kV małego miasta

Rys, 4. Model sieci 110 kV dla miasta o 50

÷

100 tys.

mieszkańców [7].

Rys, 3. Model sieci 110 kV dla miasta do 50 tys.

mieszkańców

[7].

Przykład sieci 110 kV małego miasta

Rys, 5. Model sieci 110 kV dla miasta o 50

÷

100 tys.

mieszkańców [7].

Przykład sieci 110 kV średniego miasta

Stacja 110 kV/SN w układzie H

zasilana

z dwóch odczepów - układ nie

zalecany

Rys, 6. Model sieci 110 kV dla miasta o 100

÷

200 tys.

mieszkańców

[7].

Przykład sieci 110 kV dużego miasta

Rys, 7. Model sieci 110 kV dla miasta o 250

÷

500 tys. mieszkańców

[7].

Pewność pracy sieci 110 kV

 Pewność pracy przewidywanych układów sieci 110 kV bada się

przez sprawdzenie ich odporności na występowanie
charakterystycznych sytuacji zakłóceniowych

 Układ sieci uznaje się za wystarczająco niezawodny, gdy po

wystąpieniu tych sytuacji spełnione są następujące warunki:

 obciążenia elementów pozostających w ruchu nie przekraczają

wartości dopuszczalnych, określonych w odpowiednich normach
lub podanych
przez wytwórcę,

 występujące przeciążenia elementów pozostających w ruchu

pozwalają
na dokonanie odciążających przełączeń ruchowych w czasie nie
przekraczającym 0.5 h,

 napięcia w każdym punkcie układu nie są niższe od podanych

niżej

 nie zostają przekroczone stopnie ograniczeń odbiorców,

określone dla charakterystycznych stanów zakłóceniowych przy
wymaganym poziomie niezawodności zasilania

Jakość napięcia w sieci 110 kV

Jakość napięcia

Jakość napięcia

- dop. odch. nap.

- dop. odch. nap.

±

±

10%

10%

U

U

n

n

(rozp.

(rozp.

przyłączeniowe)

przyłączeniowe)

 Mak

s

ymalne napięcie robocze w

s

tanach normalnych i zakłóceniowych nie

może przekroczyć wartości 123 kV.

 Z punktu widzenia poprawnej regulacji napięcia w sieciach

elektroenergetycznych

,

napięcie w sieci 110 kV nie powinno przekraczać

warto

ś

ci 121 kV,

 Napięcie robocze nie powinno być

mniejsze od

:

 105 kV - w stanach normalnych, w strefie dziennej i szczytowej

okresu
jesienno-zimowego,

 100 kV - w stanach zakłóceniowych, w strefie dziennej i szczytowej

okresu jesienno-zimowego,

 97 kV - w stanach zakłóceniowych w pozostałym

okresie

Warunki zwarciowe w sieci 110 kV



40 kA - (7.5 GVA)

40 kA - (7.5 GVA)



25 kA - (5.0 GVA)

25 kA - (5.0 GVA)



20 kA - (3.5 GVA)

20 kA - (3.5 GVA)

Poziom 40 kA występuje głównie w rozdzielniach 110 kV w stacjach

Poziom 40 kA występuje głównie w rozdzielniach 110 kV w stacjach

400/110 k V zasilających sieć.

400/110 k V zasilających sieć.

Obliczenia prądów zwarciowych są wykonywane dla układów z pracującymi
wszystkimi elementami przesyłowymi i prądotwórczymi

Wszystkie nowe rozdzielnie 110 kV są projektowane na docelowe
standardowe prądy zwarcia. Dotyczy to w szczególności konstrukcji
oszynowania, uziemień, przewodów roboczych i odgromowych.

Dopuszcza się dobór urządzeń rozdzielczych (wyłączniki, odłączniki liniowe,
przekładniki) do warunków łagodniejszych wówczas, gdy w ciągu ok. 10 lat
od chwili planowanego rozpoczęcia eksploatacji obiektu nie będzie
zachodziła potrzeba ich wymiany,
Przewody robocze i odgromowe linii 110 kV są dobierane ze względu na
docelowe prądy zwarciowe przy założeniu, że na szynach rozdzielni stacji
zasilających występują standardowe prądy zwarciowe

W sieci 110 kV występują trzy poziomy standardowych prądów
zwarciowych:

Warunki zwarciowe w sieci 110 kV

W przypadkach, gdy wyniki obliczeń zwarciowych wskazują na
niedostosowanie istniejących elementów sieci do warunków zwarciowych,
analizuje się wpływ zmiany układów pracy sieci na złagodzenie warunków
zwarciowych. Je

ś

li nie można złagodzić tych warunków drogą zmiany układu

pracy, należy:

 stosuje się urządzenia ii środki do ograniczania prądów zwarciowych
 analizuje się możliwości pracy rozpatrywanych elementów sieci 110

kV
z przekroczeniem dopuszczalnych parametrów zwarciowych

 dokonuje się modernizacji lub rekonstrukcji istniejących obiektów

110 kV

Sieć 110 kV pracuje z uziemionym punktem gwiazdowym

.

Przy określeniu

liczby uziemionych punktów gwiazdowych transformatorów można
posługiwać się następującymi zasadami:

 stosunek reaktancji zwarciowych składowej symetrycznej zerowej

X

0

do

składowej symetrycznej zgodnej

X

1

we wszystkich węzłach sieci 110kV

powinien zawierać się
w granicach:

1 < X

1 < X

0

0

/X

/X

1

1

< 3.

< 3.

Górna granica wynika z wytrzymałości izolacji
urządzeń stacyjnych, dolna zapobiega by wartość prądu zwarcia
jednofazowego nie była większa od wartości prądu zwarcia trójfazowego.
Przy przekroczeniu dolnej granicy wartości stosunku X

0

/X

1

urządzenia

należy dobierać na prąd zwarcia jednofazowego

 rozkład uziemionych punktów gwiazdowych transformatorów 110 kV w

sieci powinien być taki, aby nie dopuścić do wydzielania się w warunkach
awaryjnych obszaru ze źródłami mocy pracujący mi z nieuziemionym
punktem gwiazdowym

 w stacjach elektrownianych 110 kV na każdym systemie szyn powinien

być uziemiony punkt gwiazdowy przynajmniej jednego transformatora
blokowego

Sekcjonowanie sieci 110 kV

Stosowanie sekcjonowania w krajowej sieci 110 kV jest spowodowane
przede wszystkim koniecznością ograniczenia prądów zwarcia.
Przy sekcjonowaniu sieci 110 kV należy stosować następujące

zasady:

 punktami podziału sieci 110 kV na odrębne sekcje są stacje zasilające

400/110 kV lub 220/110 kV, elektrownie lokalne pracujące na sieć 110
kV, szynowe rozdzielnie 110 kV z co najmniej dwoma systemami
szyn

 obciążenia transformatorów zasilających sekcje w ruchu normalnym

powinny być takie, aby przy wypadnięciu jednego z nich pozostałe
mogły przejąć całkowite obciążenie

 wyboru podstawowych punktów zasilania sekcji należy dokonuje się

pod kątem:

– istniejących i przewidywanych powiązali liniowych pomiędzy

poszczególnymi stacjami 400/110 kV i 220/110 kV (PPZ)

– możliwości współpracy poszczególnych PPZ poprzez sieć 110 kV oraz

pracy równoległej sieci 110 kV z siecią nadrzędną zarówno w stanie
normalnym pracy sekcji, jak i w sytuacjach zakłóceniowych

– dopuszczalnych poziomów prądów zwarciowych w obiektach 110 kV

sekcji

– minimalizacji strat mocy w stanie normalnej pracy sekcji (bez

przewidywania stosowania urządzeń wymuszających rozpływ np,
poprzecznej regulacji napięcia)

Układy zasilania sekcji sieci 110 kV

W sieci 110 kV stosuje się dwa podstawowe układy zasilania

sekcji:

A - sekcja zasilana z trzech PPZ. W przypadku wyłączenia z ruchu

jednego PPZ pozostałe przejmują całe obciążenie sekcji, bez
konieczności przełączeń w sekcji oraz bez przeciążeń linii 110 kV
wewnątrz sekcji

B - sekcja zasilana z dwóch PPZ. W przypadku wyłączenia z ruchu

jednego PPZ konieczne jest przyłączenie rozpatrywanej sekcji do
sekcji sąsiedniej

Rys. 8. Układy sekcjonowania sieci 110 kV:

Struktury sieci średniego i niskiego napięcia

Sieci średniego napięcia zasilające stacje SN/nn napięcie pracują w
konfiguracjach (układach) otwartych. Układy te są budowane jako
otwarte, bądź otrzymuje się je ze struktur z zamkniętych przez
dokonanie takich wyłączeń elementów sieci by energia mogła
dopływać do odbiorów tylko z jednego źródła.
Do układów otwartych należą układ promieniowy oraz układ
rozgałęźny typu drzewo.
Podstawowymi układami sieci o strukturach zamkniętych, z których
otrzymuje się konfiguracje otwarte są:



układ pętlowy,



układ magistralny,



układ dwuliniowy,



układ kłosowy,



wrzecionowy,



układ kratowy

W praktyce tylko w część sieci występują wymienione wyżej układy
modelowe. Rozwój sieci, a w szczególności potrzeba włączania do
sieci nowych odbiorców często powodują konieczność odstępstwa od
układów modelowych.

Układy otwarte

linia nn

nn

SN

odbiór

Rys. 9. Układ promieniowy nn z

jednym odbiorem na końcu
linii.

linia nn

nn

SN

odbiory

Rys. 10. Układ magistralny nn zasilany

jednostronnie.

Linia
SN

2

Linia
SN

1

Linia
SN

L

ST

1

GP
Z

Linia
SN

l

ST

2

ST

i

ST

n

SN

110 kV

n
n

Rys. 11. Jednostronnie zasilany układ promieniowo-rozgałęźny typu

drzewo.

Układ pętlowy

Układ pętlowy powstaje w ten sposób, że ciąg liniowy, do którego
przelotowo włączane są odbiory, jest zasilany z różnych sekcji szyn w
tej samej stacji zasilającej. Ideę układu pętlowego i sposób włączania
odbiorów pokazano na rys. 12.

A

a)

b)

c)

Rys. 12. Układ pętlowy: a) sposób zasilania pętli sieci SN lub nn, b) sposób włączenia

odbioru niskiego napięcia, c) sposób włączenia stacji SN/nn

Rozcięci

e sieci

Stacja

WN/SN lub

SN/nn

Linia

SN lub

nn

Stacja

SN/nn lub

odbiór nn

Bezpiecz

nik mocy

Szczegół
A Stacja SN/nn

Odejścia linii nn

Szczegół A

Złącze kablowe

nn

Odbiór

Układ magistralny

Układ magistralny (rys. 13) różni się od układu pętlowego sposobem
zasilania ciągu liniowego – w układzie pętlowym ciąg liniowy zasilany
jest z dwóch różnych sekcji szyn w tej samej stacji, natomiast układ
magistralny zasilany jest z dwóch różnych stacji. Sposób włączania
odbiorów jest w obu układach taki sam.

Stacja

WN/SN lub

SN/nn

Stacja

WN/SN lub

SN/nn

Rozcięci

e sieci

Stacja

SN/nn lub

odbiór nn

Linia

SN lub

nn

A

b)

Bezpiecz

nik mocy

Szczegół A

Złącze kablowe

nn

Odbiór

c)

Szczegół
A

Stacja SN/nn

Odejścia linii nn

Rys. 13. Układ magistralny: a) sposób zasilania pętli sieci SN lub nn, b) sposób

włączenia odbioru niskiego napięcia, c) sposób włączenia stacji SN/nn.

Układ dwuliniowy

Rys. 14.Układ dwuliniowy SN: a) linie zasilane z jednej stacji 110kV/SN; b) linie zasilane

z dwóch różnych stacji

Układ kłosowy

Rys. 15. Układ kłosowy sieci SN.

Układ wrzecionowy

Rys. 16.Model układu wrzecionowego SN: a) pierwszy etap rozwoju układu; b) układ po

zainstalowaniu w rozdzielni sieciowej transformatora zasilającego

Układ magistralny z odczepami

Rys. 17. Układ magistrali terenowej sieci SN z odczepami:

GPZ - główny punkt zasilający

SPZ - samoczynne ponowne załączenie

PSP - podstawowy punkt podziału (sekcjonowania) sieci

R

M

- rozłącznik mocy

R

MA

- rozłącznik mocy automatyczny z możliwością współpracy z SPZ

Układ magistralno-odgałęźny

GPZ - główny punkt zasilający,

SPZ - samoczynne ponowne załączenie,

PSP - podstawowy punkt podziału (sekcjonowania) sieci,

R

M

- rozłącznik mocy,

R

MA

- rozłącznik mocy automatyczny z możliwością współpracy z SPZ.

Rys. 18. Układ magistralno-odgałęźny terenowej sieci SN:

Układy sieci SN i nn w dużych miastach

 Układy sieci i SN i nn zależne są od obciążeń i tempa ich

narastania,
a przede wszystkim od wymaganej ciągłości i zasilania odbiorców

 Można rozróżniać cztery stopnie tych wymagań w zależności od

charakteru zabudowy oraz dopuszczalnego średniego rocznego
czasu przerw zakłóceniowych

t

ac

:

 zabudowa niska, jednorodzinna, nieliczne odbiory szczególnie

ważne, dopuszczalny czas

t

ac

> 2 h

,

 zabudowa mieszana, jedno- i wielorodzinna do 5 kondygnacji,

rzadko występujące odbiory szczególnie ważne:

1 h <

t

ac

< 2

h

,

 zabudowa wysoka, powyżej 5 kondygnacji, liczne odbiory

szczególnie ważne

t

ac

< 1 h

 zabudowa bardzo wysoka powyżej 11 kondygnacji i

wymagająca szczególnej ciągłości zasilania:

t

ac

 0.0 h

 Układy sieci kablowych zalecane do stosowania w dużych

miastach przedstawiono na kolejnych slajdach.

Układ sieci SN i nn dla zabudowy niskiej i mieszanej

Rys. 19. Układ magistralny sieci SN i nn zalecany dla zabudowy niskiej i mieszanej

Układ sieci SN i nn dla zabudowy mieszanej

Rys. 20. Układ sieci SN i nn zalecany dla zabudowy mieszanej

Układ sieci SN i nn dla zabudowy wysokiej

Rys. 21. Układ sieci SN i nn zalecany dla zabudowy wysokiej.

Układ sieci SN i nn dla zabudowy bardzo

wysokiej

Rys. 22. Układ sieci SN i nn zalecany dla zabudowy bardzo wysokiej

Przewody linii średniego napięcia

 W sieci SN preferowane są następujące przekroje:

 kable z żyłami aluminiowymi o przekrojach przewodów

roboczych
50, 95 150 i 240 mm

2

AL

 przewody gołe stalowo-aluminiowe o przekroju

znamionowym
35, 70 i 120 mm

2

AFL

 Przy doborze przekroju stosuje się następujące zasady:

 kable o przekroju 50 mm

2

AL – są stosowane dla połączeń

fragmentów sieci napowietrznych o przekroju 35 mm

2

AFL,

usytuowanych w odległości większej niż 6 km od stacji 110 kV/SN
licząc po długości linii napowietrznej,

 kable o przekroju 95 mm

2

AL - dla połączeń w pozamiejskiej sieci

napowietrznej w odległości większej niż 3 km od stacji 110 kV/SN
(licząc po długości linii napowietrznej) – jest to minimalny
przekrój fragmentów napowietrznych linii magistralnych w
odległości jak wyżej; minimalny przekrój sieci kablowej małych
miast zasilanych ze stacji 110 kV/SN
w odległości jak wyżej,

 kable o przekroju 150 mm

2

AL – są zalecane jako podstawowy

przekrój w sieci kablowej oraz minimalny przekrój kabla do
wprowadzenia linii napowietrznej do stacji 110 kV/SN,

Przewody linii średniego napięcia

 kable o przekroju 240 mm

2

AL – są stosowane w przypadku gdy

kabel
o przekroju 150 mm

2

jest niewystarczający ze względu na

obciążenie
robocze lub warunki zwarciowe;

 przewód goły 35 mm

2

AFL – stosuje się w odgałęzieniach

pozamiejskiej
sieci napowietrznej, w odległości większej niż 6 km od stacji 110
kV/SN;

 przewód goły 70 mm

2

AFL - podstawowy przekrój dla

napowietrznych
linii magistralnych z wyjątkiem początkowych odcinków (licząc
od stacji
110 kV/SN) wymiarowanych na specjalny poziom prądu
zwarciowego;

 przewód goły 120 mm

2

AFL - przekrój dla napowietrznych linii

magistralnych w obszarach o dużych gęstościach obciążeń i
odgałęzień dla pierwszych 3 km (licząc od stacji 110 kV/SN)
wymiarowanych na specjalny poziom prądu zwarciowego;

 w sieciach kompensowanych (względnie w sieciach z izolowanym

punktem gwiazdowym) stosuje się kable ze wzmocnioną żyłą
powrotną;

 Przyjmuje się, że wytrzymałość zwarciowa wzmocnionej żyły

powrotnej jest dostateczna, gdy przekrój żył roboczych spełnia
warunki wytrzymałości zwarciowej dla prądów zwarcia 3-
fazowego.

Przewody linii niskiego napięcia

 W sieci nn preferuje się stosowanie:

 kabli aluminiowych (ziemnych) o przekrojach: 35, 70, 120, 185 i

240 mm

2

 kabli aluminiowych (fasadowych) o przekrojach: 35, 70 i 120

mm

2

,

 przewodów izolowanych aluminiowych (wiązka skręcana z 4 lub 5

przewodów) o przekrojach: 16, 25, 35, 50 i 70 mm

2

,

 przewodów gołych aluminiowych o przekrojach: 16, 25, 35, 50 i

70 mm

2

,

 Ponadto:

 w sieci kablowej dla linii głównych (magistrali) stosuje się

przekrój 120, 185 i 240 mm

2

AL, natomiast przekroje 35 i 70

mm

2

AL stosuje się w zasadzie tylko na odgałęzieniach i

przyłączach,

 przekroje 16 i 25 mm

2

AL w sieci napowietrznej są stosowane

do budowy przyłączy niezależnie od zastosowanego rodzaju
przewodów linii nn,

 kable fasadowe o przekroju 120 mm Al mogą być stosowane

w przypadkach prowadzenia linii nn na fasadach budynków.

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ