Bez tytułu slajdu

Rodzina :

Ancylostomatidae

Ancylostoma caninum

Samica długości 15 – 21 mm,

samiec

9 – 12 mm.

U wejścia do torebki gębowej

znajdują się 3 pary ząbków,

zakrzywionych do jej środka.

Rozwój : z jaj w środowisku

zewnętrznym wylęgają się po

24 godzinach larwy

rabditopodobne (L 1)

które po 2 wylinkach w ciągu

5 – 10 dni przekształcają się

w larwy filariopodobne –

inwazyjne ( L 3 ),

z zachowaną drugą wylinką.

Drogi zarażenia

Per os

a/ przez zjedzenie wraz z karmą

inwazyjnych larw ( L 3 )

b/ przełknięcie wraz z mlekiem

matki inwazyjnych larw przez

ssące szczenięta

Per cutis

Larwy wnikają do naczyń

chłonnych

i krwionośnych i dalej, wraz z

krwią -

i przez prawe serce, płuca,

oskrzela

tchawicę do gardła po

wykasłaniu

i połknięciu larw, odbywają

dalszy rozwój w jelicie cienkim.

Podczas wędrówek część larw

może pozostać w ścianie jelita i

mięśniach suki jako tzw. „larwy

drzemiące”.

Larwy „drzemiące” po

uaktywnieniu przed porodem,

dostają się z krwią do gruczołu

mlekowego, czyniąc siarę

i mleko źródłem inwazji dla

szczeniąt.

3. Inwazja śródmaciczna

Jest powodowana przez larwy

migrujące, które wnikają do

krwiobiegu dużego ciężarnej

suki.

Okres prepatentny - około 12–

18 dni.

Ancylostomoza psów



Jeden nicień konsumuje

dziennie

0,031 (

0,017 ) ml krwi, co

przy średniej intensywności

zarażenia prowadzi do utraty od

20 do 30 ml krwi na dobę.

20 do 30 ml krwi na dobę.


Połowa żelaza traconego przez

gospodarza ulega wtórnej

absorpcji w jelicie, co tłumaczy

względną oporność zarażonych

zwierząt, nawet w ciężkich

zarażeniach.

Ancylostomoza (tęgoryjczyca)

Charakteryzuje się obecnością

zmian rumieniowo-grudkowych,

które są wynikiem penetracji

skóry przez larwy tęgoryjców.

Zmiany skórne są częściej

związane z inwazją

Uncinaria

spp. niż

Ancylostoma

spp. Larwy

( L3 ) początkowo penetrują

skórę w obszarach złuszczenia,

okazjonalnie jednak mogą

przedostać się przez mieszki

włosowe.

Pierwsze zmiany pojawiają się

na opuszkach palcowych, ale

mogą być widoczne na innych

częściach ciała mających

kontakt z podłożem.

Wykwitami pierwotnymi są

grudki rumieniowe, następnie

dochodzi do rozlanego

rumienia, pogrubienia skóry,

a nawet wyłysień.

Naskórek opuszek palcowych

staje się szorstki, co jest

związane z tworzeniem się

zrogowaciałych brodawek.

W stanach przewlekłych

opuszki stają się miękkie i

mają gąbczastą konsystencję.

Pazury mogą rosnąć szybciej,

pojawiają się na nich obręcze,

są poskręcane na końcach i

grubsze u podstawy.

Konsekwencją może być

również zapalenie stawów

paliczkowych.

Świąd jest zwykle łagodny.

Ancylostoma tubaeforme

Zarażanie kotów larwami tego

nicienia odbywa się głównie

per

cutis.

Inwazja jest również możliwa

poprzez żywiciela rezerwowego,

np. myszy – w tym przypadku,

larwy po wniknięciu przez skórę

myszy wędrują z krwią do płuc i

tam (nie kończąc swego

rozwoju) pozostają przez szereg

miesięcy zdolne do inwazji

kotów.

Obraz kliniczny tęgoryjczycy

zwierząt mięsożernych

Częste (co kilkanaście minut)

zmiany miejsca przyczepu

nicieni powodują rozległe

obrażenia jelita (uszkodzenia

błony śluzowej i włosowatych

naczyń krwionośnych).

Wydzielane toksyny

(hemolityczne) powodują

rozpad erytrocytów i spadek

hemoglobiny, pogłębiając obraz

niedokrwistości.

Spożywając dużo krwi powodują

niedokrwistość typu

pokrwotocznego

oraz niedobór żelaza.

Obserwuje się utratę apetytu,

wychudzenie, osłabienie,

zmatowienie sierści oraz

wyraźną bladość błon

śluzowych.

Może występować biegunka,

nawet

z domieszką krwi.

Bunostomoza

Bunostomum phlebotomum

–

bydło.

Bunostomum trigonocephalum

– owce i kozy.

Umiejscowienie – jelito cienkie,

rzadziej jelito grube.

Bunostomum

phlebotomum

Samiec długości 10 – 18 mm,
samica
16 – 25 mm.

2 listewki tnące u wejścia

do torebki gębowej

i liczne ząbki na jej dnie

Rozwój :

z jaj w środowisku

zewnętrznym po około 24 – 48

godzinach wylegają się larwy

L 1, linieją 2-krotnie i

osiągają stadium inwazyjne

( L 3 ) po około 6 – 8 dniach.

Drogi zarażenia :

per cutis

per os

inwazja śródmaciczna

Bunostomoza - obraz kliniczny

Intensywna inwazja

per cutis

może powodować zapalne

wykwity skórne,

a znaczny ich świąd może być

przyczyną mechanicznych

uszkodzeń skóry.

Po osiedleniu się nicieni w

jelicie cienkim pojawia się

przewlekła biegunka, często z

domieszką krwi w kale, utratą

apetytu, wychudzeniem,

obrzękami okolicy podgardla

oraz kończyn, a niekiedy także

wodnicą ogólną.

Document Outline