Glista psia

[Toxocara canis]

 

 

BUDOWA



Jaja kuliste o grubej brązowej skorupce, na zewnątrz 
znajdują się oczkowate wgłębienia 



Przedni koniec ciała zaopatrzony jest w skrzydełka 
oskórkowe. 



Tylny koniec ciała jest zaostrzony



Samiec mierzy 9-13 cm długości i 2–2,6 mm średnicy.



Samica do 20 cm długości i średnicy 3 mm. 

 

 

 

 

CYKL ŻYCIOWY



Jaja glist, przez które dochodzi do zarażenia są wydalane wraz z kałem do 

środowiska zewnętrznego. 



Jaja, aby były zdolne do zarażenia, muszą "dojrzeć". Okres na to potrzebny 

zależy od pory roku i np. w lecie wynosi ok. 2-3 tygodni, a w zimie do kilku 

miesięcy. Takie "dojrzałe" jaja przeżywają w środowisku ok. 2 lat. 



Zarażenie następuje przez zjedzenie jaja, z którego następnie wylęga się 

larwa. 



Larwy przebijają ścianę jelita i wędrują do wątroby, a następnie do płuc. 



Z płuc część larw wraz z krwią przechodzi do różnych tkanek (m. in. mięśni) 

i tam pozostaje w postaci uśpionej nawet do kilku lat. Tak się dzieje głównie 

u psów dorosłych. U szczeniąt większość larw przedostaje się do płuc, skąd 

jest "odkaszliwana" i przełykana do przewodu pokarmowego. W jelitach 

cienkich larwy dojrzewają i następnie produkują jaja, które z kałem 

wydalane są na zewnątrz. Larwy, które pozostają w tkankach uaktywniają 

się w czasie ciąży (ok. 6 tydzień) i przez łożyska dostają się do płodów, 

oraz po urodzeniu szczeniąt do mleka matki. 



Dorosłe postacie glist zaczynają produkować jaja w ciągu kilku tygodni od 

osiedlenia się w jelitach. Szczenięta zaczynają wydalać jaja w wieku ok. 3 

tygodni, maksymalna ilość wydalanych jaj przypada na 6-12 tydzień życia. 

 

 

ZARAŻENIE



przez spożycie mięsa z larwami 
przetrwalnikowymi (wśród zwierząt), 



spożycie jaj inwazyjnych wydalonych z 
kałem



w trakcie ciąży – zakażenie 
śródmaciczne (larwy wędrują przez żyłę 
pępkową do płodu). 

 

 

OBJAWY



Objawy najczęściej są obserwowane u silnie 
zarobaczonych szczeniąt. Może pojawić się 
kaszel, wyciek z nosa, biegunka, wymioty. 
Zarażone szczenięta często mają silnie rozdęty 
i bolesny brzuch i są mniejsze od swoich 
zdrowych rówieśników, niechętnie się bawią. 



Glistnica rzadko prowadzi do śmierci, ale 
stwierdzono przypadki zejścia wskutek 
zatkania jelit przez kłęby glist oraz perforacji 
jelit. 

 

 

Człowiek ulega zarażeniu 
profilaktyka



przez spożycie pokarmu zanieczyszczonego jajami pasożyta

       oczyszczać produkty przeznaczone do spożycia



przy bezpośrednim kontakcie z psami 
 Nie przytulać do twarzy zwierząt, nie całować szczeniąt. 



po spożyciu niedogotowanego lub niedosmażonego mięsa psiego lub 

lisiego (w krajach azjatyckich, w niektórych krajach afrykańskich). 
 W Polsce ze względu na nie spożywanie tego typu mięsa pasożyt tą 

droga nie szerzy się.



przez kontaktowanie się małych dzieci z psami zakażonymi glistą. 
 pilnować, by dzieci, po zabawie umyły ręce



Przez mięso dzikich zwierząt (niedźwiedzie, dziki, sarny) które może 

zawierać formy przetrwalnikowe larw glisty psiej. 
Nie spożywać mięsa nieznanego pochodzenia

Odrobaczanie szczeniąt i dorosłych psów

Stadia inwazyjne są bardzo powszechne w środowisku, zwłaszcza w 

dużych hodowlach psów, w parkach, na osiedlach i terenach wiejskich 

 

 

Choroba=toksokaroza



eozynofilia, wzrost stężenia gammaglobulin, 

powiększenie węzłów chłonnych, gorączka, nudności, 

wymioty, ogólne osłabienie, brak apetytu, powiększenie i 

bóle śledziony oraz wątroby, pokrzywka na skórze. 



W razie umiejscowienia larw w gałce ocznej – widoczne 

larwy w obrębie tkanek gałki, stan zapalny, wysięk 

komórkowy w komorze przedniej, ziarniaki z limfocytów i 

eozynocytów w obrębie siatkówki, naczyniówki i (lub) 

nerwy wzrokowego.



Larwy obecne w rdzeniu kręgowym lub w mózgu 

wywołują objawy neurologiczne (drgawki, bóle, 

porażenie) i psychiczne.



Larwy obecne w płucach są powodem wystąpienia 

nacieków Löfflera i stanów zapalnych. 

 

 

KONIEC