Klasyfikacje uszkodzeń wzroku

Rodzaje i typy widzenia

•

WIDZENIE CENTRALNE

– (środkowe), czyli plamka żółta

znajdująca się w środku siatkówki – odpowiedzialne za widzenie

bardzo małych elementów, przedmiotów – liter, cyfr – bywa

nazywane OSRTOŚCIĄ WIDZENIA

•

WIDZENIE OBWODOWE

– umożliwia widzenie dużych

przedmiotów będących w ruchu i zjawisk w całej ich zmienności,

bywa nazywane

WIDZENIEM KOMUNIKACYJNYM bo umożliwia orientację przestrzenne

•

WIDZENIE STEREOSKOPOWE

– czyli widzenie obuoczne

trójwymiarowe.

Umożliwia widzenie perspektywy, głębi i horyzontu

•

WIDZENIE BARW

– umożliwia rozróżnianie barw, odcieni,

kontrastu

•

WIDZENIE NOCNE

– możliwość orientacji w ciemności dzięki

zdolnościom adaptacyjnym receptorów wzrokowych

•

Dzieci z uszkodzonym narządem wzroku nie

stanowią jednolitej grupy.

•Na skutek zadziałania negatywnych

czynników wewnętrznych (genetycznych,

wrodzonych, chorobowych) lub

zewnętrznych (urazów) może wystąpić

różnego rodzaju uszkodzenie wzroku.

•Trwała dysfunkcja wzroku , inaczej zwana

jego uszkodzeniem, jest to wada jego

struktury anatomicznej i czynności w

stosunku do stanu normalnego.

• Uszkodzenie może występować w różnym

stopniu i zakresie albo nawet dotyczyć

wszystkich czynności narządu wzroku.

Ostrość widzenia



obniżenie ostrości wzroku- uszkodzenie

widzenia centralnego (środkowego)

występuje wówczas, gdy człowiek nie widzi

przedmiotów o określonej wielkości z

odległości z, jakiej widzi oko pełnosprawne

(miarowe). Widzenie centralne mierzone

jest ostrością wzroku, czyli zdolnością

rozróżniania dwóch punktów przy

maksymalnym zbliżeniu. Jeżeli oko tego

nie potrafi i widzi te punkty jako jeden

zlewający się i niewyraźny punkt lub ich w

ogóle nie widzi, to znaczy, że ostrość

wzroku jest obniżona - odbiega od normy.

Kategoria

Stopień

uszkodzenia

ostrości

wzroku

Ostrość

wzroku po

korekcie

Terminologia

Wzrok w

granicach

normy

Od 0,8 do 1,0

Wzrok

całkowicie

normalny

lekki

Poniżej 0,8

Wzrok prawie

normalny

Słabowzrocznoś

umiarkowany

Poniżej 0,3

Słabowzrocznoś

ć umiarkowana

znaczny

Poniżej 0,1

Słabowzrocznoś

ć znaczna

Ślepota

Głęboki

Poniżej 0,05

Słabowzrocznoś

ć głęboka lub

ślepota

umiarkowana

Prawie

całkowity

Poniżej 0,02

Ślepota

prawie

całkowita

poczucie

światła

Całkowity

0,00

Ślepota

całkowita

Słabowzroczność może przyjąć

różne formy. Obniżenie ostrości

wzroku ma przede wszystkim

negatywny wpływ na widzenie

przedmiotów, ich kształtów, a

zwłaszcza małych i bardzo

małych przedmiotów, w tym

również liter, cyfr i innych

znaków graficznych (pisma,

druku).

Klasyfikacja Światowej

Organizacji Zdrowia

wyodrębnia trzy

kategorie ostrości

wzroku, a mianowicie:

wzrok normalny

słabowzroczność

ślepota

Pole widzenia



Zaburzenia widzenia obwodowego

przejawiają się w ograniczeniach i

ubytkach pola widzenia. Normalne pole

widzenia każdego oka wynosi w

płaszczyźnie poziomej 150 stopni, a w

płaszczyźnie pionowej 120.



Przy częściowym nakładaniu się pól obu

oczu pełne pole widzenia człowieka wynosi

w płaszczyźnie poziomej wynosi 200

stopni.

Międzynarodowa Klasyfikacja Uszkodzeń,

Niepełnosprawności i Upośledzeń przejmuje

następujące formy uszkodzeń pola

widzenia:



Koncentryczne (równomierne) ograniczenie

pola widzenia, które może być:

- niewielkie - średnica pola widzenia 120 stopni i

mniej,

- umiarkowane - średnica pola 60 stopni i mniej,

- znaczne - średnica pola 20 stopni i mniej,

- głębokie - średnica pola 5 stopni i mniej,

- widzenie lunetowe - widzenie tylko bardzo małą

częścią siatkówki (jak w przypadku patrzenia

przez dziurkę od klucza).



Widzenie połowiczne (ślepota połowiczna)

polegająca na wypadnięciu połowy pola

widzenia po lewej lub prawej stronie.



Inne uszkodzenia pola widzenia, do

których należą wysepkowe jego ubytki w

postaci mroczków (np. mroczek centralny

w okolicy plamki żółtej) lub ćwiartkowego

wypadnięcia pola widzenia.



Zaburzeniu może również ulec widzenie

barw (ślepota na barwy), widzenie

stereoskopowe (obuoczne) i widzenie

nocne, czyli adaptacja do widzenia w

słabych warunkach świetlnych.

Ograniczenie czy ubytki pola

widzenia powodują znaczne

ograniczenia i trudności w

postrzeganiu dużych

przedmiotów i przestrzeni wraz

z wypełniającymi ją

przedmiotami, osobami i

zjawiskami.

Podział i definicja Światowej Organizacji

Zdrowia opiera się na kryteriach

medycznych, na uszkodzeniu podstawowych

czynności wzrokowych, a więc osłabieniu

ostrości wzroku i zaburzeniu pola widzenia.

Wyróżnia ona:

-osoby niewidome

-osoby słabowidzące



Osobami niewidomymi są:

- osoby całkowicie niewidome - ostrość

wzroku 0,00,

- osoby z ostrością wzroku nie większą

niż 0,05, a więc osoby ze ślepotą

umiarkowaną lub słabowzrocznością

głęboką,

- osoby z ograniczonym polem

widzenia nie większym niż 20 stopni,

niezależnie od ostrości wzroku (może

być wyższa niż 0,05).



Osobami słabowidzącymi są

osoby, u których ostrość

wzroku wynosi od 0,05 do 0,3,

a w znaczeniu szerokim do

słabowidzących zalicza się

także osoby ze

słabowzrocznością głęboką,

zaliczone do osób

niewidomych.

Klasyfikacja osób

niewidomych wg definicji

zawodowej



Osobami niewidomymi są osoby, które w

pracy zawodowej opierają się głównie na

pozostałych zmysłach, a więc - całkowicie

niewidomi. Natomiast w odniesieniu do

innych osób z uszkodzonym wzrokiem

oznacza to, że zachowana sprawność wzroku

jest zbyt mała (niska) do wypełniania funkcji

orientacyjnej na stanowisku i w miejscu pracy

oraz funkcji kierującej i kontrolującej w trakcie

wykonywania pracy. Są to osoby zawodowo

niewidome.



słabowidzące są to osoby, które

pomimo znacznego uszkodzenia

czynności wzrokowych

wykorzystują je dla orientacji,

kierowania i kontrolowania

przebiegu pracy.

Podział wad wzroku ze względu na

możliwość rehabilitacji

pedagogicznej



NIEWIDOMI

– nie widzą nic, cechuje ich niemożność korzystania z wrażeń

wzrokowych. Brak wrażeń wzrokowych kompensowana jest przez: dotyk,

słuch, procesy korowe

•

SZCZĄTKOWO WIDZĄCY

– spostrzegają zarysy kształtów przedmiotów,

ruch, mogą mieć możliwość rozróżniania barw oraz wzrokowej orientacji

przestrzennej. Braki w widzeniu są tak duże, że w poznaniu otoczenia dominuje

dotyk i inne zmysły, uzupełniane tylko wrażeniami wzrokowymi

•

SŁABO WIDZĄCY

– ostrość wzroku mieści się w granicach 0,06 – 0,25 (z

odległości 1-5 metrów mogą odróżnić czarne znaki wysokości 3 cm., które

osoba normalnie widząca rozpoznaje z odległości 20 m.). Widzenie jest na tyle

sprawne, że w poznawaniu świata dominuje wzrok. Inne zmysły pełnią funkcje

pomocnicze, rozszerzają spostrzeżenia. Jest to grupa bardzo zróżnicowana od

zaburzenia widzenia barw, przez zaburzenie widzenia jednoocznego, do

obuocznego

Document Outline