NGO

non – governmental organisations

III SEKTOR

Trzeci sektor stanowią organizacje pozarządowe (non –

governmental organisations, NGO).

Są to podmioty niezależne od władz publicznych, które nie działają

w celu osiągnięcia zysku (non-profit) i dochody przeznaczają na

wykonywanie swoich zadań.

Ze względu na niekomercyjny charakter utożsamiają się z sektorem

prywatnym.

Są określane jako organizacje wolontarystyczne i społeczne

(obywatelskie), gdyż w większości opierają swą działalność na pracy

ochotników. Obszarem ich aktywności jest zaś sfera polityki

społecznej.

Wiążą się z dialogiem obywatelskim, rozumianym jako sposób

komunikowania się między władzą publiczną, a organizacjami

pozarządowymi, przejawiający się we wzajemnym przekazywaniu

opinii, informacji czy ustaleń dotyczących celów, instrumentów i

strategii wdrażania polityki publicznej.

Celem działalności trzeciego sektora jest wykreowanie aktorów

zdolnych do partnerstwa i świadomego ukierunkowania rozwoju

społeczno-gospodarczego.

Trzeci sektor dąży do wprowadzenia modelu samorządowo –

obywatelskiego oraz doprowadzeniu do współistnienia i

współdziałania trzech sektorów: publicznego, prywatnego i

obywatelskiego przez rozwijanie między nimi partnerstwa

.

Zajmują się:

•ochroną zdrowia,
•rodziną,
•pomocą socjalną,
•edukacją,
•kulturą,
•sportem,
•ekologią,
•prawami człowieka,
•nauką,
•techniką,
•rozwojem lokalnym.

Współuczestniczą w:

o

wypracowaniu i realizacji programów inicjowanych przez

władze publiczne

o uzupełniają działania administracji (jeśli nie jest ona w

stanie samodzielnie wykonywać ważnych społecznie

zadań).

SEKTOR PUBLICZNY

Na sektor publiczny składają się: ograny władzy publicznej, w tym

organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony
prawa, sądy i trybunały; gminy, powiaty i samorząd województwa
oraz ich związki; jednostki budżetowe, zakłady budżetowe i
gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych; państwowe i
samorządowe fundusze celowe; państwowe szkoły wyższe,
jednostki badawczo-rozwojowe, samodzielne publiczne zakłady
opieki zdrowotnej, państwowe i samorządowe instytucje kultury;
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Kasa Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego i zarządzanie przez nie fundusze; Narodowy Fundusz
Zdrowia; Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki
organizacyjne; inne państwowe lub samorządowe osoby prawne
utowrzone w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem
przedsiębiorstw, banków i spółek prtawa handlowego.

• Realizuje szereg funkcji państwa.

• W obszarze jego działania zachodzą różnorodne zjawiska,

procesy gospodarcze.

• Wymaga ponoszenia wielu wydatków, które można podzielić na

materialne (związane z zakupem przez władze publiczne dóbr i
usług niezbędnych do spełnienia powierzonych zadań) oraz
transferowe (obejmujące redystrybucję dochodów na różne
świadczenia społeczne –renty, emerytury, zasiłki).

• Decydujące znaczenie dla sektora publicznego ma nieprywatna

własność majątku, który służy władzy i administracji
państwowej oraz publicznym instytucjom usługowym. Chodzi
tu głównie o: bogactwa naturalne, lasy, wody, drogi, budynki
użyteczności publicznej, urządzenia infrastruktury technicznej i
społecznej oraz rezerwy państwowe.

• Stanowią podmioty (osoby fizyczne i prawne), do których należy w

całości lub w przeważającej części mienie nie będące własnością

Skarbu Państwa i samorządu terytorialnego.

• O sposobie jego funkcjonowania i osiąganych efektach przesądza

mechanizm rynkowy, który opiera się na zobiektywizowanych,

konkretnych i namierzanych celach.

• Do cech charakterystycznych tego sektora zalicza się:

samofinansowanie, prowadzenie działalności na podstawie

rachunku ekonomicznego, realizację celów komercyjnych, dbałość

o interesy indywidualne, autonomię, w zawieraniu transakcji,

gromadzenie kapitału na zasadach dobrowolności, racjonalne

wydawanie środków na potrzeby własne, brak wpływu

decyzyjnego na gospodarkę kraju.

Dziękujemy za uwagę.

Ilona Kuczmierczyk

Weronika Kupczyk

Anna Orzechowska