Konflikt indyjsko-
pakistański
• Korzenie tego konfliktu sięgają lat 40.
dwudziestego wieku.
• Wtedy, cesarstwo indyjskie, „perła w
koronie Imperium Brytyjskiego”,
zostało podzielone na dwa niepodległe
państwa.
• Konflikty między muzułmanami i
hinduistami nabrzmiewały już po I
wojnie światowej.
• W 1940 r. Liga Muzułmańska ogłosiła
rozpoczęcie walki o wydzielenie z Indii
odrębnego państwa muzułmanów –
Pakistanu.
• 1945 - zamieszki na tle religijnym; w
następnym roku zamieniły się one we
wzajemne rzezie. Według szacunków
zginęło od 200 tysięcy do 2 milionów
osób.
• 1947 – Wielka Brytania podzieliła
kolonię na dwa państwa o statusie
dominiów: Indie ze stolicą w Delhi i
Pakistan ze stolica w Karaczi.
• Do Pakistanu włączono terytoria
zamieszkiwane w większości przez
muzułmanów. Kraj ten składał się z
dwóch odrębnych terytoriów: Pakistan
Zachodni i Pakistan Wschodni.
• Pakistan Wschodni (Bengal Wschodni)
zamieszkiwali Bengalczycy, głównie
wyznania muzułmańskiego, historycznie
związani ze starą kulturą indyjską.
• W granicach Indii znalazł się natomiast
Bengal Zachodni, gdzie przeważała
ludność wyznań niemuzułmańskich.
• Pierwsze starcia indyjsko – pakistańskie
wystąpiły w księstwie Kaszmiru –
niezależnym państwie zamieszkałym
w 80% przez muzułmanów.
• W październiku 1947 r. ludność
muzułmańska wszczęła powstanie,
dążąc do połączenia z Pakistanem.
• Oddziały powstańcze opanowały
większość kraju i zmierzały ku stolicy.
• Maharadża Hari Singh zaapelował o
pomoc do Dehli.
• W zamian za zachowanie autonomii
zgodził się na włączenie Kaszmiru w
skład Indii.
• Rząd indyjski wysłał wojska z
poleceniem stłumienia muzułmańskiej
rewolty.
• Do Kaszmiru wkroczyły też wojska
pakistańskie.
• Starcia pakistańsko-indyjskie
przerwano w 1948 r. na interwencję
ONZ.
• W styczniu 1949 r. wytyczono linię
demarkacyjną.
• Trzy czwarte terytorium Kaszmiru
znalazło się pod kontrolą Indii, jedną
czwartą otrzymał Pakistan.
• W 1957 r. Indie oficjalnie włączyły
obsadzoną część Kaszmiru do
państwa indyjskiego.
• Pakistan zacieśnił stosunki z USA.
• Indie szukały wsparcia w ZSRR.
• Od 1965 r. wzrasta liczba
pakistańskich grup dywersyjnych na
terenie Kaszmiru indyjskiego.
• W pościgu za dywersantami oddziały
policji i sił bezpieczeństwa Indii
przekraczały granicę pakistańskiego
Kaszmiru.
• 1 września 1965 r. doszło do wybuchu
pierwszej wojny indyjsko-pakistańskiej.
Mapa Dżammu i
Kaszmiru. Na zielono
zaznaczono obszar
kontrolowany przez
Pakistan,
pomarańczowym
kolorem objęte są
tereny należące do
Indii, natomiast
region Aksai Chin
okupowany jest przez
siły chińskie.
• Indyjskie siły zbrojne:
• 867 tys. żołnierzy – armia zawodowa o
przestarzałej strukturze i częściowo
przestarzałym uzbrojeniu.
• Jedna dywizja pancerna
• Dziesięć dywizji piechoty
• Brygada czołgów
• Około 600 samolotów rozmaitego
przeznaczenia.
• Pakistańskie siły zbrojne:
• 253 tysiące żołnierzy – składały się w
całości z ochotników; organizacja
oparta na wzorach brytyjskich; sprzęt
bojowy produkcji amerykańskiej.
• Dwie dywizje pancerne
• Osiem dywizji piechoty
• Około 230 samolotów
• Po 16 września 1965 r. natężenie walk
spadło – oba kraje wyczerpały większość
swoich zasobów, a ponieważ nie mogły
liczyć na dostawy broni z zagranicy wojna
„wypalała się” sama.
• 22 września na apel Rady Bezpieczeństwa
ONZ Indie i Pakistan zaprzestały działań
wojennych.
• 23 września na ogłoszono zawieszenie
broni.
• Obie strony uważały się za zwycięzców.
• Karaczi ogłosiło, że armia pakistańska
okupuje 1800 km
2
terytorium indyjskiego.
• W odpowiedzi Dehli zakomunikowało, że
Indie okupują 1750 km
2
terytorium
pakistańskiego., same zaś utraciły kontrolę
nad 630 km
2
własnych ziem.
• W rzeczywistości wojna niczego nie
rozstrzygnęła. Sytuacja wróciła do punktu
wyjścia i konflikt pozostał nie rozwiązany.
Wojna o Bengal Wschodni w
1971 r.
• Pod koniec lat 60. w Pakistanie
Wschodnim (Bengalu Wschodnim)
zaczęły narastać tendencje
separatystyczne.
• Wprawdzie 89% mieszkańców należało
do wyznania muzułmańskiego, większość
Bengalczyków domagała się autonomii.
• Religia, jako ogniwo łączące wschodnią i
zachodnią część Pakistanu, przestała
wystarczać.
• Bengal Wschodni był największym na
świecie producentem juty (80% produkcji
światowej) i liczącym się producentem
herbaty.
• Eksport tych produktów dostarczał
Pakistanowi 70% wpływów dewizowych do
budżetu. Tylko minimalna część tej kwoty
pozostawała w Bengalu Wschodnim.
• Oligarchia finansowa rządząca Pakistanem
nie lokowała tuta swoich inwestycji.
• Trudności ekonomiczne pogłębiało
dyktowane względami politycznymi,
izolowanie kraju od Indii gdzie znajdowały
się wielkie zakłady przeróbki juty.
• Wśród Bengalczyków rosło rozgoryczenie i
poczucie dyskryminacji.
• W kraju narastał kryzys ekonomiczny i
polityczny.
• Od 1958 r. w Pakistanie Wschodnim działała
Liga Awami, która cieszyła się szerokim
poparciem społeczeństwa.
• Kiedy w 1970 r. Liga Awami zdobyła blisko
60 % mandatów w Zgromadzeniu
Narodowym i 95% mandatów w
Parlamencie Pakistanu Wschodniego,
zażądała szerokiej autonomii.
• W odpowiedzi na te żądania, władze
centralne przerzuciły do Pakistanu
Wschodniego oddziały wojska i podjęły
próbę rozbrojenia lokalnych bengalskich
oddziałów obrony terytorialnej.
• 25 marca 1971 r. wojska rządowe
przystąpiły do rozprawy ze zwolennikami
autonomii i sympatykami Ligi Awami.
• W trakcie pacyfikacji zginęło od 1 miliona
do trzech milionów osób.
• Nastąpił exodus ludności z Bengalu do
Indii.
• W obozach szkoleniowych, z pomocą rządu
indyjskiego Bengalczycy zaczęli
organizować własne oddziały zbrojne.
• Powołano rząd Bangladesz i siły zbrojne
zwane Mufti Bahini. („wojownicy
wolności”).
• Wyszkolone i wyposażone przez Indie
oddziały Mufti Bahini zaczęły przenikać
przez słabo strzeżoną granicę i atakować
organy administracji pakistańskiej, węzły
komunikacyjne, posterunki policji.
• Pakistańska armia odpowiedziała
wzmożeniem represji.
• Na granicy indyjsko pakistańskiej
dochodziło do incydentów.
• Terytorium Bengalu Wschodniego
sprzyjało prowadzeniu działań
obronnych.
• Kraj leżący w delcie wielkich rzek
Gangesu, Brahmaputry i Meghany był
pełen rozlewisk, bagien, które w
okresie monsunowym (maj-wrzesień)
uniemożliwiały działanie większych
zgrupowań wojska.
• Celem politycznym Pakistanu było
zmuszenie Dehli do zaakceptowania
pobytu w Indiach 10 milionów
uchodźców z Bengalu Wschodniego i
rezygnacji z popierania walki ludności
bengalskiej przeciwko
pakistańskiemu panowaniu.
• W Karaczi liczono, że tak jak w 1965
r. wojna „wypali się”.
• Nie wzięto pod uwagę, że Indie
zbliżyły się politycznie z ZSRR.
• 3 grudnia 1971 r. lotnictwo pakistańskie
zaatakowało bez wypowiedzenia wojny
indyjskie bazy lotnicze.
• Termin ataku był niekorzystny dla …Pakistanu.
• Wyszkolenie bombardierskie załóg
pakistańskich było złe, a jakość bomb fatalna.
• Tylko połowa bomb trafiła w cel, a 40% z nich
stanowiły niewybuchy.
• Pierwsze uderzenie nie wyeliminowało
lotnictwa indyjskiego.
• Już 4 grudnia wojska indyjskie
rozpoczęły ofensywę w Bengalu
Wschodnim.
• 17 grudnia wojska pakistańskie w
Bengalu Wschodnim złożyły broń.
• Jak zwykle po zakończeniu wojny obie
strony podawały rozbieżne i
niemożliwe do zweryfikowania dane o
stratach własnych i przeciwnika.
• Indie odniosły zwycięstwo i
zrealizowały wszystkie cele polityczne
wojny.
• Zapewniono warunki powrotu do
Bengalu 10 milionom uchodźców.
• W miejsce Pakistanu Wschodniego
powstało państwo Bangladesz
przyjazne Indiom i związane z nimi
gospodarczo.
• Pakistan został pozbawiony wschodniej
części kraju, poniósł straty w sprzęcie i w
ludziach.
• Jego gospodarka odczuła utratę ważnego
źródła dopływu dewiz.
• Nowym prezydentem został cywilny polityk
Ali Buhutto, który przystąpił do reformowania
państwa i budowy „islamskiego socjalizmu”
w Pakistanie.
• Wojna w Pakistanie nie zakończyła konfliktu
o Kaszmir, który w następnym dziesięcioleciu
przybrał formę zamachów terrorystycznych
dokonywanych przez organizacje islamskie w
indyjskiej części Kaszmiru.