Diagnoza
pielęgniarska

Czym jest diagnoza



Pochodzi od greckiego słowa
„ diagnosis” oznaczającego rozpoznanie.



Diagnoza w pojęciu ogólnym oznacza

„Rozpoznanie jakiegoś stanu rzeczy na podstawie

jego cech ( objawów) w oparciu o znajomość
ogólnych prawidłowości panujących w danej
dziedzinie” ( S.Ziemski)

Konsekwencje ignorowania diagnozy w

nauce i praktyce



Osoby nie stosujące diagnozy w ramach swojego

zawodu stają się dyletantami i są zależne od

decyzji współpracujących z nimi profesjonalistów

z innej dziedziny



Zatem:



- ktoś wyznaczy im zadania,



- ktoś wyraźnie wskaże co powinni robić,



- ktoś oceni ich pracę

Nie mają prawa w tej sytuacji uznać siebie za

w pełni samodzielnych

ZMIANA PODEJŚCIA DO DIAGNOZY

ZWIĄZANA JEST Z:

-

DEFINIOWANIEM DYSCYPLINY

-

PODSTAWAMI TEORETYCZNYMI

DYSCYPLINY

-

TREŚCIAMI KSZTAŁCENIA

Ewaluacja diagnozy

pielęgniarskiej

Diagnoza w koncepcji potrzeb



Definicja pielęgniarstwa -

Nauka i praktyka rozpoznawania,

hierarchizowania i zaspakajania potrzeb.



Teoria pielęgniarstwa – teoria potrzeb-

formułowanie prawidłowości i uwarunkowań ich

powstawania i zaspakajania



Kształcenie pielęgniarki – przekazywanie wiedzy

o potrzebach bio-psycho-społecznych,

umiejętności ich rozpoznawania i radzenia sobie

z nimi.

Diagnoza w koncepcji problemów



Definicja pielęgniarstwa – nauka i praktyka
rozpoznawania, hierarchizowania i
rozwiązywania problemów.



Teoria pielęgniarstwa – ukierunkowana na
problemy, formułuje prawidłowości ich powstania
i rozwiązywania



Kształcenie – obejmowałoby wiedzę o
problemach, ich rozpoznawanie, rozumienie i
radzenie sobie z nimi.

Diagnoza w koncepcji stanu



Definicja pielęgniarstwa – nauka i praktyka

rozpoznawania stanu w celu: promowania,
potęgowania zdrowia, zapobiegania
chorobom i ograniczeniom funkcjonowania
lub w celu pomocy w życiu z chorobą i
niepełną sprawnością.

Diagnoza pielęgniarska w koncepcji stanu

c.d.



Teoria pielęgniarstwa – obejmowałaby analizę

stanów i czynników sprzyjających i
niesprzyjających prawidłowemu
funkcjonowaniu człowieka, obejmowałaby
typologizację stanów wymagających
pielęgnacji oraz mechanizmów i
uwarunkowań ich powstawania.

Diagnoza w koncepcji stanu c.d.



Kształcenie dotyczyłoby:



- rozpoznawania i oceny stanu chorego z

uwzględnieniem prognozy,



- określenie aktualnych i przyszłych

problemów, trudności wynikających ze stanu

pacjenta,



- umiejętności interpretowania i rozumienia

stanu,



- radzenie sobie z oddziaływaniem na ten stan

w sytuacjach typowych i sytuacjach trudnych.

Diagnoza pielęgniarska - definicja



To rozpoznana lub przewidywana reakcja na

aktualne lub potencjalne problemy
zdrowotne/ procesy życiowe, wyrażone jako
ocena stanu biologicznego – psychicznego –
społecznego, zagrożeń oraz możliwości
człowieka, rodziny, grupy, społeczności

Podział diagnoz uwzględnia



Przedmiot diagnozy : diagnoza indywidualna,

grupowa, rodziny i społeczności.



Rodzaj diagnozy:przyczynowa,

prognostyczna, klasyfikacyjna, fazy i
znaczenia

Modyfikacja diagnozy ze względu

na osobę diagnozowaną dotyczy

:



Cech osoby diagnozowanej ( np. stanu

zdrowia)



Sytuacji w jakiej znajduje się osoba

diagnozowana ( w domu rodzinnym, w
oddziale szpitalnym, w oddziale opiekuńczym)

Modyfikacja diagnozy ze względu na

zadania pielęgniarki



Tego rodzaju modyfikacja powinna dać możliwość

zróżnicowania diagnozy ze względu na:



- cel diagnozy ( orientacja działań na profilaktykę,

promocję zdrowia, współudział w terapii, opiekę

środowiskową lub instytucjonalną



- przyjętą koncepcję pielęgnowania ( w oparciu o

teorię Orem, Henderson, Roy lub inną.

Na czynności związane z diagnozowaniem

składają się:



Gromadzenie danych;



Analiza danych, ocena i wnioskowanie;



Formułowanie diagnozy.

Aby zapewnić kompletność i rzetelność informacji do

diagnozy pielęgniarka powinna uwzględnić



Wszystkie dostępne źródła informacji,



Metody i techniki, które w określonych

warunkach pracy i przy danych standardach

wyposażenia można zastosować,



Rodzaj danych;



Charakter danych;



Zakres danych

Źródła informacji



Pacjenci;



Rodzina;



Opiekunowie i inne osoby znaczące np.. Inna

pielęgniarka, lekarz, pracownicy szkoły, liderzy

społeczności lokalnej;



Wyniki pomiaru i badań fizykalnych

przeprowadzonych przez pielęgniarkę;



Wyniki i dane zawarte w dokumentach

medycznych lub w innych dokumentach z których

pielęgniarka korzysta.( urzędowe i osobiste

pacjenta)

Metody i techniki zbierania informacji



Wywiad i różne techniki jego prowadzenia:

luźna rozmowa, ankieta, skale oceny i
samooceny



Obserwacja



Lustracja terenu



Analiza dokumentów



Pomiary

Wywiad



Polega na zbieraniu informacji poprzez

zadawanie pytań.



Pytania muszą być świadomie ukierunkowane i

mieć określony cele, poznawcze lub wyjaśniające.



Wywiad prowadzony przez pielęgniarkę musi

spełniać następujące wymagania:



-

komunikatywność,



- zachowanie zasad intymności i szacunku



- zapewnienie korzystnych warunków fizycznych w

trakcie trwania wywiadu.

Obserwacja - niekiedy stanowi główną metodę

gromadzenia danych



W sytuacji gdy:



* nie ma czasu ani możliwości, aby

przeprowadzić wywiad, np. w stanach
zagrożenia życia,



* z jakiegoś powodu nie można uzyskać

danych na podstawie wywiadu

Rodzaje obserwacji



Celowa – obserwacja konkretnego objawu,

zmian w jego nasileniu, wyglądu



Swobodna- spostrzeganie podczas

wykonywania pewnych czynności

Elementy obserwacji



Wygląd ogólny: budowa ciała, stan higieny,

sposób poruszania się



Mowa ciała: gesty, mimika, tiki



Zmiany patologiczne na skórze



Zachowania pacjenta i jego rodziny; wrażliwość,

wydolność



Emocje; ekspresyjne cechy mimiki, pocenie się,

przyspieszony oddech



Zachowania się pacjenta podczas rozmowy;

intensywność głosu

Cechy obserwacji



Celowość



Systematyczność



Obiektywność



Selektywność

Zasady obserwacji pacjenta



Nawiązanie i utrzymanie dwustronnego, werbalnego i niewerbalnego

kontaktu pomiędzy pielęgniarką a pacjentem.



Określenie celów obserwacji.



Obserwowanie pacjenta i jego rodziny w sposób obiektywny.



Prowadzenie obserwacja w sposób dyskretny, z zachowaniem poczucia

intymności.



Weryfikowanie uzyskanych, ale niepewnych informacji inną metodą.



Odnotowywanie informacji uzyskanych metodą obserwacji w

dokumentacji pacjenta.



Poszanowanie osoby pacjenta, jego intymności i godności podczas

obserwacji.



Przejawianie w stosunku do pacjenta życzliwości, cierpliwości oraz

stwarzanie atmosfery wzajemnego zaufania i zrozumienia.



Zagwarantowanie pacjentowi prawa do ochrony danych osobowych.

Obserwacja



Gromadzenie danych z obserwacji można

prowadzić przy zastosowaniu
przygotowanego wcześniej kwestionariusza
obserwacji, ewentualnie może to być notatka
w dokumentacji pacjenta czy raporcie

Lustracja terenowa



Jest specyficzną formą obserwacji,

ukierunkowaną na określone cechy
fizycznego środowiska danego regionu.



Zadaniem lustracji terenowej

przeprowadzonej przez pielęgniarkę jest
określenie warunków terenowych, które:

• są niekorzystne dla zdrowia, stanowią

zagrożenie ( np. ekologiczne) lub

stanowią barierę ( np.architektoniczną)

dla osoby niepełnosprawnej żyjącej w

społeczności.

* sprzyjają zdrowiu lub mogą być

wykorzystywane w działaniach na rzecz

promocji zdrowia, usprawniania itp

.

Analiza dokumentów



Dokumenty urzędowe wystawione przez

różne instytucje mają charakter danych

obiektywnych i z tego powodu traktowane są

jako obowiązujące, rzetelne i prawdziwe.



Zawierają dane o :



_ samym pacjencie – wiek, adres, parametry

zdrowotne, grupę krwi, ostatnie wyniki

badań, zalecenia szpitalne dla pielęgniarki



_ środowisku – struktura wieku i liczba

mieszkańców, ruch naturalny ludności,

zachorowalność, przyczyny zgonów, usługi

opiekuńcze.

Analiza dokumentów



Dokumenty osobiste- to wszystkie zapiski,

wspomnienia, listy, dzienniki pisane przez
pacjenta.



Są one traktowane jako dane nieobiektywne,

lecz mogą wyjaśnić wiele zachowań i reakcji
pacjenta- stanowią informację uzupełniającą

Gromadzenie informacji przez

pielęgniarkę jest procesem,

czynnością wykonywaną przez cały

czas kontaktów z pacjentem, jego

rodziną, środowiskiem lokalnym.

Diagnoza indywidualna- charakterystyka, analiza i

ocena stanu konkretnego pacjenta



Indywidualny charakter działań pielęgniarki

nakazuje, aby taki charakter miała diagnoza,
nawet jeśli do zadań pielęgniarki zostaną
dołączone; edukacja pacjenta, wsparcie
społeczne, przygotowanie do samoopieki.

Diagnoza grupy społecznej



Jest odpowiedzią na pytanie, w czym i jakiej

pomocy należy udzielić rodzinie, aby

zachować, wzmocnić lub poprawić stan jej

zdrowia, przygotować ją do pielęgnowania

zdrowia jej członków, do opieki i

pielęgnowania ludzi chorych,

niepełnosprawnych, z zaburzeniami zdrowia

psychicznego lub zaburzeniami rozwoju.

Diagnoza społeczności lokalnej



Pełni bardzo ważną rolę w procesie
pielęgnowania. Może wyjaśnić wiele
niekorzystnych zjawisk zdrowotnych
występujących u podopiecznych np. na skutek
zagrożeń ekologicznych, zwyczajów
żywieniowych, natężenia uzależnień w populacji.
Może również wskazać jakie są możliwości
współdziałania w konkretnej społeczności na
rzecz zdrowia.

TYPOLOGICZANA

GENETYCZNA

PROGNOSTYCZNA

FAZY

ZNACZENIA

Rodzaje diagnoz

Diagnoza typologiczna



Należy ją uznać za najważniejszą i podstawową, gdyż w jej

ramach podejmowane są decyzje dotyczące dalszych

zadań.



Polega na rozpoznaniu, zakwalifikowaniu rozpoznanego

stanu do określonego typu.



Zawiera ocenę czy konkretny stan wymaga interwencji i

jakichkolwiek dalszych działań, czy też należy uznać, że

stan ten odpowiada normie i najwyżej wymaga

podtrzymania.



W praktyce pielęgniarskiej jej znaczenie polega na

możliwości zakwalifikowania stanu pacjenta do

określonego typu np. pacjent sprawny, z ograniczoną

sprawnością, z nadwagą itp

Diagnoza przyczynowa



Polega na rozpoznaniu i wyjaśnieniu stanu w

jakim znajduje się pacjent i znalezieniu
możliwie jak najwięcej czynników, które
doprowadziły do rozpoznanego stanu
pacjenta, np. do powstania zagrożeń dla jego
zdrowia, przeszkód w powrocie do zdrowia, w
adaptacji itp.

Diagnoza prognostyczna



Jej podstawą jest przewidywanie skutków
zjawiska, stanu, sytuacji, w jakiej znalazł się
pacjent czy rodzina. Polega na znalezieniu
danych, na podstawie których można
przewidywać podjęcie określonych działań



* przewidywanie niekorzystnych skutków, reakcji,
objawów, powikłań



* przewidywania, że konkretne działania będą
miały pozytywny skutek

Diagnoza fazy



Ten aspekt diagnozy pielęgniarskiej uwzględnia

zaszeregowanie danego stanu pacjenta do

określonej fazy



Wyróżniamy:



1 Fazę zdrowia



2 Fazę zagrożenia



3 Fazę wstępną choroby



4 Fazę choroby



5 Fazę przewlekłą lub rekonwalescencję



6 Fazę terminalną

Faza w jakiej znajduje się pacjent, określa nie
tylko zadania pielęgniarki, ale także zadania i

rodzaj aktywności pacjenta, niezbędną pomoc

jaką powinien uzyskać, a także poziom

aktywności rodziny i innych środowisk

wspierających i rodzaj pomocy.

Trafne zakwalifikowanie stanu

pacjenta do jednej z faz ma duże

znaczenie w planowaniu przez

pielęgniarkę rodzajów kontaktu z

pacjentem i podejmowaniu przez nią

konkretnych zadań

Diagnoza znaczeniowa



Ma na celu wyjaśnienie jakiegoś stanu dla

przebiegu całości procesów związanych ze
zdrowiem lub chorobą.

W diagnozie pielęgniarskiej można wyodrębnić dwa

podejścia w analizie znaczenia: obiektywne i subiektywne

1. Podejście obiektywne- skupia się na analizie

znaczenia, jakie ma dany czynnik, objaw dla
charakterystyki stanu, w jakim znajduje się
pacjent, a także na tym, jakie jest znaczenie
reakcji osoby chorej, członków rodziny dla
przebiegu analizowanego zjawiska lub
procesu zdrowienia, rehabilitacji.

2. Podejście subiektywne- dotyczy

określenia jakie są odczucia pacjenta,

czym dla niego jest zdrowie i choroba,

jakie znaczenie ma dla niego konkretny

stan, sytuacja, objawy, dolegliwości,

czynniki ryzyka, diagnoza lekarska,

ograniczenia i sprawność.

Cechy poprawnej diagnozy

1. Diagnoza powinna być zwięzła i

jasna, czytelna i zrozumiała dla

każdej pielęgniarki i wszystkich

członków zespołu terapeutycznego

2. Diagnoza powinna uwzględniać negatywne i

pozytywne elementy oceny stanu pacjenta,

czyli:

* stan negatywny lub zagrożenie dla zdrowia

wymagające działań pielęgniarki w celu

ograniczenia, likwidacji, przeciwdziałania

powikłaniom,nawrotom choroby

* stan pozytywny, cechy mogące pomóc w

aktywizowaniu pacjenta, możliwości edukacji

3. Diagnoza może być

przedstawiona opisowo, zwłaszcza

gdy istnieją trudności w ustaleniu

przyczyny

4. Diagnoza powinna zawierać nie

tylko określenie stanu pacjenta,

rodziny, społeczności, lecz również

uwarunkowania- przyczyny.

Formułując diagnozę

pielęgniarską należy

ROZPOZNAWAĆ REAKCJĘ PACJENTA NA PROBLEMY

ZDROWOTNE, UNIKAJĄC POWIELANIA DIAGNOZY

LEKARSKIEJ

Np..



Diagnoza lekarska

Ból spowodowany zawałem mięśnia sercowego.



Diagnoza pielęgniarska

Piekący ból za mostkiem spowodowany

niedokrwieniem mięśnia sercowego

Np



Diagnoza lekarska

Reumatoidalne zapalenie stawów



Diagnoza pielęgniarska

Ograniczona samodzielność w zakresie

ubierania się spowodowana zmniejszoną

sprawnością rąk i bólu stawów w przebiegu

reumatoidalnego zapalenia stawów.

DĄŻYĆ DO ROZPOZNANIA TAKIEJ

ETIOLOGII LUB CZYNNIKA RYZYKA

WYSTĄPIENIA PROBLEMU, KTÓRY

MOŻE ZOSTAĆ ZMIENIONY PRZEZ

INTERWENCJE PIELĘGNIARKI

Np.



Niestosowanie się do zaleceń farmakoterapii

spowodowane brakiem wiedzy na temat
choroby i leczenia



Ryzyko wystąpienia odleżyn z powodu

unieruchomienia



Brak wsparcia w rodzinie z powodu

dysfunkcyjności rodziny

DIAGNOZA TO ROZPOZNANIE PROBLEMU PACJENTA

A NIE PROBLEMU NA JAKI NAPOTYKA

PIELĘGNIARKA

Np



Trudności z kaniulacją żył obwodowych

spowodowane obrzękiem kończyn



Raczej



Ryzyka infekcji spowodowane kaniulacją żył

obwodowych

NALEŻY PAMIĘTAĆ ŻE

INTERWENCJE PLANUJEMY PO

ROZPOZNANIU PROBLEMU I

OKREŚLENIU CELU.

Diagnoza to rozpoznanie

problemów pacjenta a nie rodzaj

interwencji

Np



Kontrola diurezy z powodu działania leków

moczopędnych



Raczej



Ryzyko nadmiernej utraty płynów

spowodowane działaniem leków
moczopędnych

Np.

Diagnoza:
1.Zaburzenia percepcji z

powodu obrzęku mózgu

2.Brak reakcji na leki

przeciwbólowe

3.Nadużywanie substancji

psychoaktywnych

Interwencja
1.Obserwacja zmian w

percepcji

2. Konsultacja dotycząca

leczenia ból

3. Badanie przesiewowe w

kierunku nadużywania

substancji

psychoaktywnych

NALEŻY ODRÓŻNIĆ PROBLEM PACJENTA OD CELU

OPIEKI

Np



Konieczność zlikwidowania nadwagi



Raczej

– Nadmierna masa ciała (otyłość)

spowodowana nieprawidłowymi nawykami
żywieniowymi.

Np



Diagnoza

Umiarkowane niedokrwienie kończyn

dolnych spowodowane zaburzeniami
perfuzji tkanek, wywołanej zmianami
miażdżycowymi

2. Odwodnienie i niedobory elektrolitów w

przebiegu biegunki.

3. Świąd skóry z powodu podwyższonego

stężenia kwasów żółciowych w
surowicy w przebiegu żółtaczko
mechanicznej

4. Brak przygotowania rodziny do opieki

nad pacjentem z chorobą Alzheimera



Cel opieki

Poprawa krążenia w obszarach

upośledzenia dopływu krwi,
zapobieganie zmianom martwiczym

2. Nawodnienie i uzupełnienie

elektrolitów, zapobieganie powikłaniom

3. Zlikwidowanie świądu, zapobieganie

zakażeniom

4. Przygotowanie rodziny do opieki nad

chorym

5. Formułowaniu diagnozy może służyć

stosowanie różnych określeń

cech negatywnych np. uszkodzenie,

zagrożenie, nadwyrężenie, brak,

zniechęcenie deficyt, obniżenie,

osłabienie,lęk, obawa,

i pozytywnych np aktywność, wzrost,

poprawa, wyrównanie, ustąpienie itp.

Cech negatywnych



uszkodzenie,



zagrożenie,



nadwyrężenie,



brak,



zniechęcenie



deficyt,



obniżenie,



osłabienie,



lęk,



obawa,

Cech pozytywnych



aktywność,



wzrost,



poprawa,



wyrównanie,



ustąpienie



chęć



gotowość



samodzielność



radzenie sobie



zdolność

Błędy diagnozy



Błędy powstałe na etapie gromadzenia

danych



Błędy dotyczące wnioskowania



Błędy wynikające z braku wiedzy

Błędy powstałe w trakcie gromadzenia

danych



Błędy obserwacji

(niezauważenie cech

istotnych, spostrzeganie w postaci zmienionej
jakościowo lub ilościowo – warunki obserwacji,
spostrzeganie pod wpływem afektu objawów
nieistniejących)



Błędy wywiadu

( błędy sytuacyjne, wzajemna

reakcja osób uczestniczących w wywiadzie. Błędy
w analizie dokumentów



Błędy pomiaru

.

Błędy wnioskowania



Błąd fałszywej przyczyny



Błąd atrybucji ( przypisywanie osobie

diagnozowanej cech, których nie posiada, lub

odmawianiu jej cech które posiada.



Schematyzm- zbyt ogólne potraktowanie danego

stanu, bez uwzględnienia indywidualnych cech



Pomieszanie walorów objawów ( stałość i

niestałość)

Błędy wynikające z braku wiedzy

* pominięcie niektórych objawów, dotyczy to

zarówno obserwacji jak i rozmowy w czasie
której pomija się pytania o występowanie czy
charakter objawów i sytuacji.

* nieznajomość norm np. ciśnienia, tętna, nie

pozwoli na właściwą ocenę rozpoznanego
stanu.

Narzędzia i skale

stosowane w

diagnozowaniu

Ocena ryzyka powstania odleżyn

-

Skala punktowa NORTON

-

Skala punktowa DOUGLAS

-

Skala punktowa CBO

-

Skala punktowa WATERLOW

-

Skala punktowa Braden

Klasyfikacja odleżyn



Pięciostopniowa skala Torrance`a

Wskaźniki masy ciała



BMI – Body Mass Index



Normogramy

Ocena wydolności samoobsługowej



Skala Barthela



Wskaźnik funkcjonalny REPTY

Ocena stanu świadomości



Skala Glasgow

Ocena zaburzeń poznawczych



Skala Reisberga

Ocena emocji



Skala HAD-s – lęku, depresji i agresji u

pacjentów hospitalizowanych



Geriatryczna Skala Oceny Depresji



Mini – Mac – przystosowania psychicznego do

choroby



AIS - adaptacji

Ocena zaburzeń równowagi



Test Berg – ocenia zaburzenia równowagi,

możliwości lokomocyjne oraz pozwala
rozstrzygnąć, z jaką pomocą techniczną
powinien poruszać się pacjent neurologiczny



Bydgoska skala motoryki ogólnej ciała MOC



Skala upadków Tinetti

Neurologiczne



Skandynawska Skala Udarów



Skala wydolności samoobsługowej pacjenta

neurologicznego

Ocena zapalenia żył związanych z kaniulacją

żył obwodowych



Skala Baxtera

Ocena aktywności człowieka



Skala aktywności pacjentów

hospitalizowanych



Skala aktywności mieszkańców domów

pomocy społecznej



Testy sprawności: szybkość, skoczność,

gibkość, siła ramion, wytrzymałość, siła

mięśni brzucha



Skala Lovetta – do badania siły mięśniowej

Pomiar niezależności funkcjonalnej



Skala FIM



Skala ADL, IADL

Zachowania zdrowotne -nałogi



Kwestionariusz Tolerancji Nikotyny

Fagerstr

Ö

ma



Kontrola rzucenia palenia – Model
Transteoretyczny



Pomiar motywacji do zaprzestania palenia N.
Schneider

Test AUDIT – rozpoznanie zaburzeń związanych z

piciem alkoholu.

IZZ – Indeks Zachowań Zdrowotnych

Ocena bólu



Skala VAS – wizualno- analogowa



Skala procentowa do oceny natężenia bólu



Skala MALZAC

Skale do oceny jakości życia



Stosujemy trzy typy narzędzi: ogólne,

globalne, specyficzne



Np. WHOQOL -100 i BREF –jest narzędziem

ogólnym i globalnym



RSCL



QL – Index Spitzera



EORTC QLQ –C30

Inne



Skala NYHA



Stopnie duszności wysiłkowej



Skala ESAS – efektywność opieki paliatywnej



Rotterdamska Lista Objawów – efektywność

opieki w warunkach domowych

Klasyfikacja diagnoz w pielęgniarstwie



NANADA – North American Nursing

Diagnosis Association Taxonomy

Diagnozy Pielęgniarskie

Północnoamerykańskiego Towarzystwa
Pielęgniarskiego

Zatwierdzona w 1986r

Struktura kategorii diagnostycznych



1. Tytuł – opisuje aktualny lub potencjalny

problem zdrowotny ( zazwyczaj jednym
słowem lub wyrażeniem)



2. Definicja – precyzyjnie określa definicję

tego terminu, co pozwala na jego odróżnienie
od innych kategorii diagnostycznych



3. Określa kryteria najczęściej kliniczne, na

podstawie których można stwierdzić

występowanie danego problemu



Kryteriami tymi są objawy podmiotowe lub

przedmiotowe – wyrażone przez pacjenta lub

możliwe do stwierdzenia obiektywnymi

metodami



4. Czynniki etiologiczne lub czynniki ryzyka –

opisuje te sytuacje kliniczne i osobiste
pacjentów, które mogą sprzyjać wystąpieniu
danego problemu lub bezpośrednio go
wywołują

Kategorie diagnostyczne wg NANDY



1. Percepcja zdrowia – utrzymanie zdrowia



2. Odżywianie – metabolizm



3. Wydalanie



4. Aktywność – ćwiczenia



5. Sen – odpoczynek



6. Funkcje poznawcze – percepcja



7. Percepcja siebie



8. Role – relacje



9. Seksualność – rozmnażanie



10. Radzenie sobie – tolerancja stresu



11. Wartości – wierzenia.

Wg NANDA



Diagnoza powinna składać się z dwóch części,

połączonych ze sobą łącznikiem wskazującym
na to, że to, co jest rozpoznane jest „związane
z” – „powiązane z”, „ wynika z”



Np. Ból pooperacyjny.

Propozycja diagnoz wg NANDA

zawiera



1. Określenie problemu ( nazwanie)



2. Definicję każdego z problemów zdrowotnych
jakie mogą wystąpić u pacjenta



3. Charakterystyki diagnozowanych problemów
( mogą to być sygnały bądź symptomy, czynniki
ryzyka. Wszystkie one mogą być subiektywne lub
obiektywne, a także różne pod względem
nasilenia)

ICNP Międzynarodowa Klasyfikacja Praktyki

Pielęgniarskiej

International Classification Nursing Practice



Pozwala na stosowanie ujednoliconego

nazewnictwa do:



1. Stanów rozpoznanych- Międzynarodowa

Klasyfikacja Zjawisk Pielęgniarskich



2. Działań podejmowanych – Międzynarodowa

Klasyfikacja Działań Pielęgniarskich.



3. Wyników uzyskiwanych – Międzynarodowa

Klasyfikacja Wyników

ICNP – pozwala również na:



4. Konfrontowania stanu rozpoznanego z jego

określeniem

( definicją przyjętą)



5. Szybkiego przekazywania i przetwarzania

uzyskanych danych

( w formie odpowiednio zakodowanej

informacji)

Oś A zagadnienie 1.



Część 1: Zjawisko pielęgniarskie



Klasyfikacja



1.A.1. Człowiek



1.A.1.1.Jednostka/osoba



1.A.1.1.1.Funkcja



1.A.1.1.1.1.Oddychanie



1.A.1.1.1.1.1.Wentylacja



1.A.1.1.1.1.1.1.Hiperwentylacja



1.A.1.1.1.1.1.2.Hipowentylacja

Definicje zjawisk



Wentylacja 1.A.1.1.1.1.1. – kategoria oddychania:

wprowadzanie i wyprowadzanie powietrza z płuc w

danym rytmie i częstotliwości, z daną głębokością

wdechu i wydechu.



Hiperwentylacja 1.A. 1.1.1.1.1.1. – kategoria

wentylacji; charakteryzuje ją zwiększona

częstotliwość oddychania, głębokość wdechu i siła

wydechu, zwiększona objętość oddechu, niski poziom

dwutlenku węgla we krwi oraz alkaloza oddechowa

połączona z sennością, omdleniami, drętwieniem

palców dłoni i stóp.

Definicja zjawisk



Hipowentylacja 1.A.1.1.1.1.1.2.- kategoria

wentylacji; charakteryzuje ją zmniejszona
częstotliwość oddychania, mniejsza głębokość
wdechu i siła wydechu, połączona z sinicą,
zwiększoną zawartością dwutlenku węgla
oraz napięciem tętna.