6. Zasady obliczeń konstrukcji murowych.

6. Zasady obliczeń

konstrukcji

murowych.

1. Zasady projektowania.

2. Materiały.

3. Mur.

4. Wymiarowanie konstrukcji murowych.

5. Ściana poddana obciążeniu skupionemu.

6. Wymagania konstrukcyjne.

1. ZASADY PROJEKTOWANIA.

Konstrukcję murową należy projektować i wykonać
tak aby mogła być uznana za niezawodną, to znaczy:

aby nie nastąpiło przekroczenie stanu

granicznego nośności lub użytkowania,

aby oddziaływania wyjątkowe (pożar, eksplozja,

itp.), na skutek których ulega zniszczeniu część
konstrukcji, nie powodowały jej zniszczenia w
zakresie nieproporcjonalnie dużym, w stosunku do
przyczyny początkowej.

Obliczeniowo

sprawdzamy

nieprzekroczenie

stanu

granicznego nośności. Stanu granicznego użytkowania
możemy niesprawdzać jeżeli uznamy, ze niewystąpienie
stanu granicznego nośności jest wystarczające.

SCHEMAT OBLICZEŃ NOŚNOŚCI MURU.

ZEBRANIE OBCIĄŻEŃ

RODZAJ OBCIĄŻENIA

WARTOŚĆ CHARAKTERYSTYCZNA

WARTOŚĆ

WARTOŚĆ OBLICZENIOWA

USTALENIE WIELKOŚCI OBCIĄŻEŃ

OBLICZENIOWE OBCIĄŻENIE ŚCIANY

SPRAWDZENIE NOŚNOSCI

(WYMIAROWANIE KONSTRUKCJI)

USTALENIE WIELKOŚCI SIŁ

USTALENIE WIELKOŚCI

MIMOŚRODU e

PRZYJĘCIE WARTOŚCI Φ

OKREŚLENIE NOŚNOŚCI

NOŚNOŚĆ OBLICZENIOWWA

ŚCIANY

SPRAWDZENIE WARUNKU

≤N

Obliczenia nośności ścian sprawdzamy z
warunku:

≤N

w którym:

– obliczeniowe obciążenie ściany

– nośność obliczeniowa ściany.

Wielkości obciążeń, ich wartości
charakterystyczne należy przyjmować według
obowiązujących

norm,

podobnie

jak

współczynniki bezpieczeństwa γ

Nośność obliczeniową wyznacza się w
wybranym przekroju ze wzoru:

iRd

w którym:

i – miejsce sprawdzenia nośności,

– współczynnik redukcyjny, zależny od

mimośrodu e

na którym działa siła w

przekroju,

A – pole przekroju,

– wytrzymałość obliczeniowa muru na

ściskanie

2.MATERIAŁY.

Z uwagi na rodzaj materiału rozróżniamy
elementy murowe:



ceramiczne,



silikatowe,



betonowe,



autoklawizowanego

betonu

komórkowego,



z kamienia naturalnego.

Z uwagi na tolerancje rozróżnia się:



elementy murowe do murowania na cienkie spoiny,



elementy od murowania na grube spoiny.

W zależności od ilości otworów w elemencie
rozróżniamy 3

grupy elementów murowych.

GRUPA ELEMENTÓW MUROWYCH

Objętość otworów

(% objętości brutto)

≤25

>25
≤55

>55
≤70

Objętość jednego

otworu

(% objętości brutto)

≤12,5 dla

elementów

ceramicznych

≤25 dla

elementów

betonowych

>12,5 dla

elementów

ceramicznych

>25 dla

elementów

betonowych

Wynikająca

z ograniczenia

pola przekroju.

Pole przekroju

jednego otworu

Wynikająca z

ograniczenia

objętości.

Wynikająca z

ograniczenia

objętości.

≤2800mm

2 *

Zastępcza grubość

(% szerokości brutto)

≥37,5

≥30

Nie stawia się

wymagań.

WYMAGANIA OKREŚLAJĄCE GRUPY ELEMENTÓW

MUROWYCH

z wyjątkiem elementów z jednym otworem, kiedy zaleca się aby otwór ≤

18 000 mm

Wytrzymałość elementów murowych na

ściskanie f

wyznacza się jako iloraz siły

niszczącej element F

max

przez pole powierzchni

brutto (bez odliczania otworów) A

na którą

działa siła.

Znormalizowaną wytrzymałość na

ściskanie

wyznacza się ze wzoru:

w którym:

– współczynnik uwzględniający stan

wilgotności,

δ – współczynnik przeliczeniowy zależny od
wymiarów,

– wytrzymałość elementu na ściskanie.

Do wykonania murów stosuje się:

zaprawy zwykłe o gęstości >1500kg/m

zaprawy lekkie o gęstości ≤1500kg/m

zaprawy do cienkich spoin.

Odpowiednio do wytrzymałości f

zaprawy na

ściskanie dzieli się je na klasy oznaczone literą

i liczbą odpowiadającą f

KLASA

ZAPRAWY

WYTRZYMAŁOŚ

Ć ŚREDNIA

ZAKRES

WYTRZYMAŁOŚ

1,0 MPa

1,0÷1,5 MPa

2,0 MPa

1,6÷3,5 MPa

5,0 MPa

3,6÷7,5 MPa

M10

10,0 MPa

7,6÷15,0 MPa

M20

20,0 MPa

15,1÷30,0 MPa

KLASY I ODPOWIADAJĄCE IM WYTRZYMAŁOŚCI

ZAPRAWY

Wytrzymałość charakterystyczną muru

na ściskanie f

należy:

wyznaczać na podstawie badań nośności

próbnych elementów (szczegóły w normie),

przyjmować

podstawie

wzorów

empirycznych lub tabel podanych w normie
wiążących f

z f

i f

1,4

1,7

2,1

2,2

2,7

3,3

4,0

2,9

3,5

4,4

5,2

6,2

3,5

4,2

5,2

6,2

7,4

4,1

4,8

6,1

7,2

8,6

4,6

5,4

6,8

8,1

9,7

5,5

6,5

8,2

9,8

11,6

Wartości f

dla murów

z elementów

murowych grupy 1 z

wyjątkiem murów z

bloczków z

autoklawizowanego

betonu komórkowego

Według

normy

PN-B-03002:1999

wyznaczamy:

wytrzymałość

charakterystyczną

wytrzymałość

charakterystyczną

muru na ścinanie (f

wytrzymałość

charakterystyczna

wytrzymałość

charakterystyczna

muru na rozciąganie przy zginaniu lub

rozciąganie osiowe (f

, f

Częściowy współczynnik bezpieczeństwa

muru

ustala się odpowiednio do kategorii

kontroli produkcji elementów murowych, oraz
kategorii wykonania robót na budowie.
Rozróżnia się:

kategorię A - wyszkolony zespół, nadzór,

dobre materiały, kontrola jakości itp.

kategorię B –nie są spełnione warunki jak

wyżej.

Kategoria produkcji

elementów

murowych

Kategoria wykonania robót

1,7

2,2

2,5

WARTOŚCI CZĘŚCIOWYCH

WSPÓŁCZNNIKÓW BEZPIECZEŃSTWA MURU

– γ

Wytrzymałość obliczeniową muru (f

)

należy

obliczać

dzieląc

wytrzymałość

charakterystyczną

)

przez

częściowy

współczynnik bezpieczeństwa muru γ

Wytrzymałość obliczeniowa muru na
ściskanie:

w którym:
f

– wytrzymałość charakterystyczna

muru na
ściskanie
γ

– częściowy współczynnik

bezpieczeństwa
muru

Pozostałe wytrzymałości obliczeniowe obliczamy w podobny
sposób stosując te same współczynniki bezpieczeństwa muru.

Gdy pole przekroju elementu konstrukcji
murowej

jest

mniejsze

niż

0,30m

wytrzymałość obliczeniową muru wyznacza się
jako iloraz wartości obliczonych w sposób już
znany i wartości współczynnika η

podanej w

tabeli.

POLE PRZEKROJU

MURU

]

0,09

0,12

O,20

≥0,30

2,00

1,43

1,25

1,00

WARTOŚCI WSPÓŁCZYNNIKA η

Odkształcalność muru – zależność

(

)

między

naprężeniem

między

naprężeniem

odkształceniem

muru

i charakteryzujące

tą zależność wartości graniczne odkształceń ε

i ε

należy przyjmować odpowiednio do

wyników badań.

      Gdy  duża  dokładność  obliczeń  nie  jest
konieczna,  mur  wykonany  z  elementów  grupy
1  i  2  można  przyjąć  funkcję  paraboliczno-
prostokątną  ε

=0,002 i ε

=0,0035 tzw.

„parabola madrycka”

=0,00

=0,003

Doraźny moduł sprężystości muru (wartość
średnia) zaleca się przyjmować jako:

E=α

w którym:

– cecha sprężystości muru,

– wytrzymałość charakterystyczna

muru

na ściskanie.

Jeżeli duża dokładność obliczeń nie jest potrzebna można

przyjąć:

- dla murów na zaprawie f

≥5,0 MPa z wyjątkiem murów z

bloczków z betonu komórkowego α

=1000.

- dla murów z bloczków z betonu komórkowego, nie zależnie od
zaprawy a także dla murów z innego rodzaju elementów na
zaprawie f

<5 MPa α=600.

Skurcz (

) i odkształcalność termiczną

muru (

końcowe wartości, zaleca się

przyjmować wg tablicy:

RODZAJ ELEMENTÓW

MUROWYCH

s∞

[mm/m]

[10

-6

/K]

Ceramiczne

-0,20

6,0

Silikatowe

-0,20

9,0

Z betonu zwykłego

-0,20

10,0

Z kruszywowych
betonów lekkich

-0,20

10,0

Z betonu

komórkowego

-0,20

8,0

Z kostek kamiennych

0,00

7,0

Strop

zbrojony

jednokierunkowo

przylegający

do ściany samonośnej.

obciążenia

ściany

samonośnej

należy

doliczyć

obciążenie z trójkąta stropu (jak
na

rysunku)

lub

zastępczo

obciążenie z pasma o szerokości
równej 0,3 rozpiętości stropu.

        Strop  dwukierunkowo
zbrojony  (krzyżowo  zbrojony),
oparty  na  trzech  ścianach
nośnych.  Obciążenie  przenoszą
trzy ściany podpierające strop.

Stan graniczny nośności ścian obciążonych
głównie pionowo należy sprawdzać z warunku:

≤ N

w którym:

– obliczeniowe pionowe obciążenie

ściany,

– nośność obliczeniowa ściany.

      Sprawdzenia  nośności  należy  wykonać  w
przekrojach  pod  i  nad  stropem  oraz  w
środkowej  strefie  ściany,  z  uwzględnieniem
geometrii  ścian,  mimośrodowego  działania
obciążenia

pionowego

właściwości

materiałowych muru.

Sprawdzić należy nośność nadproży nad
otworami.

Przy wyznaczaniu miejsca przyłożenia obliczeniowego
obciążenia pionowego N

należy

uwzględnić niezamierzony

mimośród przypadkowy

=h/300

(h w mm, wysokości ścian

w świetle), lecz nie mniej niż

10mm

Nośność obliczeniową ściany wyznacza się:

w przekroju pod stropem górnej kondygnacji

1Rd

oraz w przekroju nad stropem dolnej

kondygnacji N

2Rd

ze wzoru:

iRd

gdzie:
i=1 dla przekroju nad stropem, i=2 pod
stropem,
Φ

– współczynnik redukcyjny zależny od

mimoś-
rodu niezamierzonego e

niezamierzonego e

A – pole przekroju,
f

– wytrzymałość obliczeniowa muru na

ściskanie.

w środkowej strefie ściany ze wzoru:

mRd

w którym:

– współczynnik redukcyjny zależny od

mimośrodu początkowego e

, smukłość

ściany h

, zależności σ

(

)

i czasu

działania obciążenia.

Pozostałe oznaczenia jak we wzorze
poprzednim.

Wysokość efektywna h

uwzględnia warunki

połączenia ściany ze stropem a także
usztywnienie ściany ścianami prostopadłymi.

    W zależności od warunków przekazywania w
poziomie stropu, siły pionowej ze ściany górnej
kondygnacji  na  dolną,  do  wyznaczenia
wielkości mimośrodu  e

względnie e

posłużyć

się należy:

modelem ciągłym, w którym ściana stanowi

pręt pionowy ramy połączony z prętami
poziomymi, obrazującymi stropy,

modelem przegubowym, w którym ściana

stanowi wydzielony pręt podparty przegubowo
w poziomie stropu.

Modelem ciągłym można się posługiwać, kiedy stropy żelbetowe
lub  sprężone  oparte  są  na  ścianie  za  pomocą  wieńca
żelbetowego  o  szerokości  równej  grubości  ściany  lub  nie
mniejszej  niż  grubość  stropu,  średnie  naprężenie  obliczeniowe
ściany

≥0,25MPa

, a mimośród

działania obciążenia

pionowego pod stropem

≤0,4t

grubości ściany.

Posługując modelem ciągłym

modelem ciągłym

współczynnik

wyznacza się odpowiednio do wartości

mimośrodu

działania

obciążenia

pionowego, którą obliczamy ze wzoru:







w którym:
M

– obliczeniowy moment zginający w przekroju ściany pod

stropem
(M

) lub nad stropem (M

) wynikły z obciążenia ściany

stropem,
N

– obliczeniowa siła pionowa w rozpatrywanym przekroju,

– obliczeniowy moment zginający, wywołany

obliczeniowym obcią-
żeniem poziomym oddziaływującym bezpośrednio na
ścianę,
e

– mimośród przypadkowy.

lub

2h/5

h/5

MODEL CIĄGŁY – wyznaczanie momentów M

i M

2d.

a) zewnętrzna ściana nośna,

b) momenty wywołane mimośrodowym obciążeniem

ściany stropami i uproszczone modele obliczeniowe

do wyznaczania wartości M

Jeżeli obciążenie obliczeniowe stropu jest
równomiernie rozłożone i wynosi g

, moment

w przekroju ściany pod stropem wyznaczać

można :

dla ściany jednostronnie obciążonej:







dla ściany obustronnie obciążonej:

)

(









Gdy obciążenie q

stropu o rozpiętości L

jest

równomiernie

rozłożone

wyjściowy

moment węzłowy M

równa się:

dla rozpiętości L



dla rozpiętości L



Przy niedużej dokładności obliczeń moment
na pod-porze stropu 0,85M

0,85M

rozdzielamy

proporcjonalnie

sztywności

ścian

rozpatrywanym węźle ramy.

Wartość M

wyznaczać należy jak dla belki

ciągłej. Gdy obliczeniowe obciążenie poziome

jest rów-nomiernie rozłożone, za wartość

przyjmujemy:



Gdy zależność σ

(

)

wyrazić można za pomocą

„paraboli madryckiej lub podobnej funkcji
(mury

elem.

grupy

wartość

współczynnika Φ

wynosi:







Dla murów z elementów grupy 3, których
zależność σ

(

)

z reguły nie ma półki poziomej

zaleca się przyjmować:







Wartość współczynnika

wyznacza się jak

dla pręta podpartego przegubowo o wysokości
efektywnej h

(wyznaczonej wg. Normy

p.5.1.4.), obciążonego siłą N

działającą na

mimośrodzie e

, równym co do wartości u góry

i u dołu ściany.

Wielkość mimośrodu e

oblicza się w takim

przypadku ze wzoru:







w którym:

– największy moment obliczeniowy w

środ-kowej 1/5 wysokości ściany zależny od M

i od M

jak na schemacie,

– moment zginający w połowie

wysokości ściany, wywołany obciążeniem
poziomym,

– obliczeniowa siła pionowa w połowie

wysokości ściany.

W ścianach o przekroju prostokątnym
wartość Φ

przyjmuje się z normy tab.16 w

zależności od współczynnika smukłości h

współczynnika sprężystości α

c,∞

Wartości Φ

podane w tab.16 odnoszą się do

murów z elementów wszystkich trzech grup, z
tym, że dla murów grupy 3 obowiązuje
warunek:

≤

W przypadku ścian o przekroju innym niż
prostokąt, wartość Φ

przyjmuje się też z

tab.16, dla współczynnika smukłości 2h

/2y

gdzie y

to odległość środka ciężkości pola

przekroju ściany od krawędzi ściskanej.

Współczynnik

smukłości

/t dla α

c,∞

Mimośród e

1000

700

400

0,05t 0,10t 0,15t 0,20t 0,25t 0,30t 0,33t

0,90

0,80

0,70

0,60

0,50

0,40

0,34

0,90

0,80

0,70

0,60

0,50

0,40

0,34

1,3

0,90

0,80

0,70 O,60 0,50

0,40

0,34

1,9

0,90

0,80

0,70

0,60

0,50

0,40

0,34

3,3

2,6

0,90

0,80

0,70

0,60

0,49

0,39

0,33

4,2

3,2

0,89

0,79

0,69

0,59

0,49

0,39

0,33

5,0

3,8

0,88

0,78

0,68

0,58

0,48

0,38

0,32

5,9

4.4

0,88

0,77

0,67

0,57

0,47

0,37

0,31

6,7

5,1

0,86

0,76

0,66

0,56

0,45

0,37

0,29

7,5

5,7

0,85

0,75

0,65

0,54

0,44

0,34

0,28

WSPÓŁCZYNNIK REDUKCYJNY NOŚNOSCI Φ

(Fragment tab.16 wg. PN-B-3002:1999.)

Posługując się modelem przegubowym

modelem przegubowym

obliczania ściany można przyjąć:

na najwyższej kondygnacji:

w przekroju pod stropem siła z dachu N

działa w stosunku do nominalnej osi ściany
na mimośrodzie e

, a obciążenie od stropu

sl,d

na mimośrodzie 0,4t+e

0,4t+e

;

przekroju

nad

stropem

dolnej

kondygnacji siła N

stanowiąca sumę N

sl,d

ciężaru ściany działa na mimośrodzie

;

dla ścian niższych kondygnacji:

w przekroju pod stropem siła z górnych

kondygnacji N

działa na mimośrodzie e

, a

obciążenie od stropu N

sl,d

na mimośrodzie

0,33t+e

;

przekroju

nad

stropem

dolnej

kondygnacji – analogicznie jak w przypadku
ściany najwyższej kondygnacji.

sl,d

0,4t

sl,d

0,33t

MODEL PRZEGUBOWY ŚCIANY ZEWNĘTRZNEJ.

Ściana najwyższej
kondygnacji.

Ściana niższych

kondygnacji.

Nośność ściany najwyższej kondygnacji
sprawdza się pod stropem górnej kondygnacji,
na moment M

, a nad stropem dolnej

kondygnacji, na moment M

, równe:

)

(















Nośność ścian niższych kondygnacji
sprawdzamy na moment M

oraz M

równe:

)

(















Aby skorzystać z wartości Φ

podanych w

tab.16 wyznacza się zastępczy mimośród
początkowy e

równy co do wartości u góry i u

dołu modelowego pręta ściany jak na rysunku.
Wartość tego mimośrodu wynosi:





w którym:

i M

– jak we wzorach poprzednich,

– obliczeniowa siła pionowa w połowie

wysokości ściany.

Dla wyznaczonej wartości e

znajduje się,

według znanych już zasad, odpowiednią
wartość Φ

Jeśli na ścianę oddziaływuje bezpośrednio
obciążenie poziome to wartość e

wzrasta o

mimośród dodatkowy e

m,w

równy:



W którym:

– obliczeniowy moment zginający w

połowie wysokość ściany, liczony jak dla
belki

wolno-podpartej,

przypadku

obciążenia równomiernie rozłożonego w

liczymy wg. wzoru jak dalej.





Wartość Φ

wyznacza się w przypadku

modelu przegubowego w sposób analogiczny
jak dla modelu ciągłego (e

wyznaczone

wzorami jak na ostatnich slajdach) Efektywną
wysokość ściany h

przyjmuje się zgodnie z

ustaleniami normy p.5.1.4.

5. ŚCIANA PODDANA

OBCIĄŻENIU SKUPIONEMU.

      Jeżeli  ściana  spełniająca  wymagania
normowe,    wykonana  z  elementów  murowych
grupy  1  poddana  jest  obciążeniu  skupionemu,
to  należy  sprawdzić  czy  lokalne  średnie
naprężenie  ściskające  σ

pod obliczeniowym

obciążeniem

skupionym

spełnia

szereg

warunków jak:

≤

oraz pozostałe.

Gdy x=0 σ

≤1,25f

Gdy x=1 σ

≤1,50f

Kiedy 0<x<1 wartość górnego ograniczenia
ustala się przez interpolację liniową między
1,25f

i 1,50f

Lokalne średnie naprężenie ściskające
określamy wzorem:























)

(

Gdzie:

– obliczeniowa wytrzymałość muru na

ściskanie,

X=2a

/H lecz nie więcej niż 1,0,

– odległość od krawędzi ściany do bliższej

kra-wędzi pola oddziaływania obciążenia
(wg. rys.),

H – wysokość ściany do poziomu obciążenia,

–

pole

oddziaływania

obciążenia

skupionego, nie większe jednak niż 0,45A

– efektywne pole przekroju ściany o

wym. L

– efektywna długość w ½ wysokości

ściany,

i,d

– obliczeniowe obciążenie skupione.

60
°

≤t/4

(obciążone pole)

Obciążenie

ŚCIANA PODDANA OBCIĄŻENIU SKUPIONEMU.

TRWAŁOŚĆ KONSTRUKCJI MUROWYCH.

Określając trwałość konstrukcji murowej należ

uwzględnić środowisko pracy muru oraz sposób jego
zabezpieczenia

Warunki środowiskowe dzieli się na pięć klas:

Klasa

środowisko

suche –

wnętrza budynków

mieszkalnych i biurowych oraz nie nawilgacane wewnętrzne
warstwy ścian szczelinowych;

Klasa 2:

środowisko wilgotne wewnątrz pomieszczeń lub

zewnętrzne gdzie element nie jest mrożony lub znajduje się w
nieagresywnym gruncie lub wodzie;

Klasa 3:

środowisko wilgotne z występującym mrozem;

Klasa 4:

środowisko wody morskiej - elementy zanurzone

częściowo lub całkowicie, położone w strefie bryzgów, w
powietrzu nasyconym solą;

Klasa 5:

środowisko agresywne chemicznie (gazowe, płynne,

stałe itp.)

ELEMENTY MUROWE

KLASA ŚRODOWISKA

Ceramiczne

1,2,3

Silikatowe

1,2

Z betonu zwykłego

i kruszywowego

lekkiego

1,2

Z autoklawizowanego

betonu komórkowego

Przy należytym zabezpieczeniu przed zawilgoceniem.

Elementy licowe – odpowiednio do deklaracji producenta, lub

elementy

zwykłe

przy

należytym

zabezpieczeniu

przed

zawilgoceniem.

Nie stosuje się.

DOBÓR ELEMENTÓW MUROWYCH Z UWAGI NA TRWAŁOŚĆ

KLASA

ZAPRAWY

KLASA ŚRODOWISKA

1,0

2,0

≥5,0

DOBÓR ZAPRAWY Z UWAGI NA
TRWAŁOŚĆ.

Odpowiednio do deklaracji

producenta.

Mury  narażone  na  stałe  zawilgocenie  (np.
ściany  wolno  stojące,  mury  oporowe,  ściany
znajdujące  się  poniżej  poziomu  gruntu)
powinny być odporne na:

cykliczne zamrażanie i odmrażanie,

działanie siarczanów i chlorków.

Mur w ścianie
piwnicznej
zabezpieczony

sposób należyty przed
przenika-niem

wody

uważać moż-na za
znajdujący

się

środowisku klasy 2.

  W budynku ze ścianami nośnymi o dwóch lub
więcej  kondygnacjach  przewidzieć  należy
wieńce  żelbetowe,  obiegające  w  poziomie
stropu wszystkie jego ściany konstrukcyjne.

Zbrojenie podłużne wieńców powinno
przenosić siłę rozciągającą F

nie mniejszą niż:

≥ l

10kN/m ≥ 90kN

gdzie:

– odległość usytuowanych poprzecznie

ścian usztywniających [m].

Pole przekroju betonu wieńca powinno być
≥0,025m

. (0,16x0,16=0,0256m

)

PRZERWY DYLATATACYJNE.

      Budynek  ze  ścianami  murowanymi  dzielimy
na  segmenty  stosując  przerwy  dylatacyjne,
przechodzą-ce  przez  całą  konstrukcję

wierzchu fundamentu do dachu

. Odległość

między dylatacjami należy wyznaczać na
podstawie analizy konstrukcji poddanej różnicy
temperatur a w szczególnych wypadkach z
uwagi na warunki gruntowe.

Jeżeli z uwagi na warunki gruntowe to

dylatacja przechodzi przez fundament.

Analizy z uwagi na odkształcenia termiczne

można nie przeprowadzać jeżeli odległości
między dylatac-jami L

nie przekraczają

wartości podanych w tablicy.

RODZAJ MURU

SCIANY ZEWNETRZNEJ

ODLEGŁOŚĆ L

[m]

ZAPRAWA

CEMENTOWA

ZAPRAWA

CEMENTOWO-

WAPIENNA.

Z elementów

ceramicznych

Z innych elementów

murowych

ODLEGŁOŚCI MIĘDZY PRZERWAMI DYLATACYJNYMI.

Odległości podane w tablicy dotyczą
budynków z oddzieloną konstrukcją dachową i
ocieplonym

stropem

nad

najwyższą

kondygnacją. Można je uważać za miarodajne
dla

budynków

stropo-dachami

wentylowanymi.

ŚCIANY SZCZELINOWE.

W ścianie szczelinowej warstwa wewnętrzna
jest ścianą konstrukcyjną i stosują się do niej
wymagania jak dla ściany konstrukcyjnej.

Warstwa zewnętrzna powinna mieć

grubość

≥70mm

, być trwale połączoną z warstwą

wew-nętrzną

konstrukcyjną

podzieloną

dylatacjami.

Ze szczeliny należy wykonać odprowadzenie
wody, która może do niej przeniknąć.
(Szczegóły rysunek.)

Spód szczeliny powinien znajdować się nie
mniej niż

300mm nad terenem

. Od tego

miejsca lub innej podpory prowadzimy
szczelinę nieprzerwanie aż po dach lub do
spodu następnej podpory.

≥

Fartuch z papy

bitumicznej

Podkład z

zaprawy

cementowej

Szczelina

Kotew

Izolacja

termiczna

Otwór w

warstwie

zewnętrznej

ŚCIANA

SZCZELINOWA

(SZCZEGÓŁ OPARCIA)

      Warstwę  zewnętrzną  z  wewnętrzną  łączyć
należy  za  pomocą  kotew  ze  stali  nierdzewnej,
ocynko-wanych,  galwanizowanej  lub  mającej
inne zabez-pieczenie antykorozyjne.

Ilość kotew n

[szt/m

] można określić z

zależności:







W której:
w

– obliczeniowe parcie wiatru,

– charakterystyczna nośność kotwy,

– 1,25 częściowy współczynnik

bezpieczeństwa
kotwy,
Ilość kotew nie powinna być mniejsza niż 4
szt/m

Document Outline