

Stanowi połączenie miednicy z
kończyną dolną,



Buduje go panewka kości miedniczej i
głowa kości udowej,



W jamie stawu przebiega więzadło
głowy kości udowej,



wzmocnieniami torebki stawowej są
trzy długie więzadła, rozpoczynające
się na kościach budujących kość
miedniczą.

Są to:

•

więzadło łonowo-udowe,

•

więzadło biodrowo-udowe,

•

więzadło kulszowo-udowe.



wynik działania czynnika zewnętrznego
wywołującego w organizmie zmiany
anatomiczne i czynnościowe
(uszkodzenia),



Jego wielkość i charakter zależy od:

•

rodzaju i siły urazu,

•

odporności tkanek,

•

stopień naruszenia czynności danego
odcinka i całości narządów ruchu,

•

wieku, płci, zawodu



ograniczenie ruchu w stawie w
określonej płaszczyźnie,



Może występować jako:

•

zgięciowy,

•

odwiedzeniowy,

•

wyprostny- rzadko,

•

przywiedzeniowy,

•

mieszany.



Bodźce bólowe zmuszają chorego do

przyjmowania takich pozycji stawu, aby

zmniejszyć w nim ciśnienie.



Prowadzi to do:

•

ograniczenia jego funkcji i stopniowego

zaniku mięśni,

•

do zaburzeń odżywiania chrząstki stawowej,

•

zmian w torebce stawowej,

•

zrostów wewnątrz- i zewnątrzstawowych,

•

zesztywnienia stawu.



Przykurcz odwiedzeniowy prawego
biodra powoduje:

•

czynnościowe wydłużenie prawej nogi,
skrócenie lewej oraz skośne ustawienie
miednicy,

•

kompensacyjne boczne ruchy kręgosłupa,
powodując rozwój lewostronnej skoliozy
lędźwiowej, lędźwiowo-piersiowej lub
lędźwiowo-krzyżowej.



Rozwój przykurczu zależy od:

•

Przyczyny pierwotnej,

•

Zdolności regeneracyjnych zajętych
tkanek,

•

Możliwości adaptacyjnych stawu,

•

Zmian troficznych otaczających tkanek.



Częstymi skutkami urazu są:

•

przykurcze mięśniowe,

(wywołane zmianami zanikowo-degeneracyjnymi w mięśniach),

•

przykurcze bliznowate,

(utworzone przez blizny skóry, tkanki podskórnej, mięśni i ścięgien)

•

przykurcze stawowe,

(wywołane zmianami zanikowymi w tkankach okołostawowych powstającymi w

rezultacie unieruchomienia)



ZROSTY są to stany, w których skóra
zrasta się z tkanką łączną i
podwięziami tracąc swoją elastyczność.



ZESZTYWNIENIA to stany, w których
dochodzi do całkowitej utraty
ruchomości stawu na skutek procesów
chorobowych.



Zniekształcenia pourazowe wynikają z
ubytków tkanki kostnej lub stawowej, z
trwałym przemieszczeniem końców
kostnych lub końców stawowych lub/i
przykurczów i usztywnień
powodowanych naprawczym bujaniem
tkanki włóknistej w uszkodzeniach
stawowych i przystawowych.



Tkanki różnicowane w organizmie nie
regenerują się po przebytym
uszkodzeniu. Jedyną możliwością
naprawy ubytków jest ich zastąpienie
tkanką łączną włóknistą, która
odznacza się skąpym unaczynieniem i
skłonnością do przykurczów w miarę
postępów bliznowacenia.



Jeśli ubytek w miejscach fizjologicznie
ruchomych (np. torebka stawowa)
wypełniony zostanie tkanką łączną,
liczyć się trzeba nie tylko z utratą lub
ograniczeniem ruchów, lecz i
skłonnością do postępującego
przykurczu bliznowego.



Zwichnięcie stawu biodrowego

( powstaje najczęściej na skutek upadku na przywiedzione i zgięte udo),

 



Złamania szyjki kości udowej (odwiedzeniowe,

przywiedzeniowe)

(powstaje na skutek upadku na bok),

 



Złuszczenie głowy kości udowej idiopatyczne

(po urazie przebiega gwałtownie),

 



Złamania okolicy górnej przynasady (pozakrętarzowe,

międzykrętarzowe, podkrętarzowe)

(powstaje na skutek upadku z wysokości),

 



Złamania trzonu kości udowej

( powstaje w następstwie urazu bezpośredniego).



Zrost kostny w wadliwym ustawieniu odłamów,

(prowadzi to do zaburzenia funkcji i statyki kończyn. Sąsiednie a

nawet odległe stawy od miejsca złamania pracują i są obciążone

w warunkach dla nich szkodliwych)



Przedwczesne zdjęcie wyciągu lub opatrunku

gipsowego,



Przedwczesne obciążanie kończyny mimo

stwierdzonego braku zrostu,



Zbyt późna repozycja,



Zbyt słaby lub zbyt silny wyciąg,



Brak unieruchomienia opatrunkiem gipsowym

chorych leczonych na wyciągu i szynach,



Wtórne przemieszczenie w opatrunku

gipsowym na skutek zejścia obrzęku z

kończyny i niedostatecznego unieruchomienia,



Brak kontroli rentgenowskiej po założeniu

opatrunku gipsowego.



Ból w obrębie stawu biodrowego,



Ograniczenie, bądź całkowity brak
ruchów w stawie,



Ograniczenie sprawności chodu-
utykanie,



Zgrubienia na udzie,



Patologiczne ustawienie uda,



Skrót kończyny,



Zanik mm pośladka i uda,



Nieprawidłowe ustawienie miednicy.



Redresja

(

nie stosujemy jej w przypadku zesztywnień),



Ćw. Wzmacniające siłę mięśni,



Ćw. Czynne w odciążeniu,



Ćw. Czynne w odciążeniu z
dawkowanym oporem,



Ćw. Czynne z oporem kontrlateralnym i
ipsilateralnym,



Ćw. Czynne stawu kolanowego i
skokowego,



Nauka chodu o kulach



Jonoforeza jodowa,



Pole magnetyczne małej częstotliwości,



Zbiegi cieplne,



Ultradźwięki, fonoforeza,



Diatermia



Masaż wirowy, podwodny



Masaż klasyczny

(wolno wykonywane ruchu głaskania, rozcierania i ugniatania w miejscach z
odruchowo wzmożonym napięciem mięśniowym. Masaż wykonujemy w okolicach
ud, stawów biodrowych, pośladków)



BIBLIOGRAFIA:

•

„Ortopedia i rehabilitacja” – Dega,

•

„Podstawy ortopedii i traumatologii” - Żuk,
Dziak, Gusta,

•

„Ortopedia i traumatologia” – Gaździk,

•

„Podstawy masażu leczniczego” –
Prochowicz.