Klasyfikacja cementów

wg PN EN 197

Autor:Bartłomiej

Głodek

Plan prezentacji:

-wstęp

-Podział cementów

-Klasyfikacja i skład

-podsumowanie

CEMENT
Cementem nazywamy sproszkowany materiał wiążący o
właściwościach hydraulicznych, a więc materiał, który po
zarobieniu z wodą twardnieje i zachowuje swoje cechy
wytrzymałościowe zarówno w powietrzu jak i w wodzie.

Produkcja cementu
Podstawowym półproduktem przemysłu cementowego
jest klinkier portlandzki. Surowcami używanymi do
produkcji klinkieru są wapień, margle oraz glina.
Mieszanina surowców jest mielona, a następnie wypalana
w piecu obrotowym w temperaturze ok. 1450°C

Norma - dokument będący wynikiem normalizacji i
standaryzujący. Podaje do powszechnego i stałego
użytku sposoby postępowania lub cechy
charakterystyczne wyrobów, procesów lub usług.

Cementy można podzielić na pięć głównych
rodzajów:

* cement portlandzki,

* cement portlandzki wieloskładnikowy

* cement hutniczy,

* cement pucolanowy,

* cement wieloskładnikowy

Produkowane cementy różnią się między sobą klasami. N
- normalnie twardniejące, R - szybkotwardniejące. Liczba
określająca klasę cementu informuje o minimalnej
wytrzymałości normowej zaprawy na ściskanie,
wyrażonej w MPa po 28 dniach wiązania

Cement portlandzki – najczęściej stosowany,
szary, sypki materiał, otrzymywany ze
zmielenia klinkieru z gipsem i dodatkami
hydraulicznymi. Wynalezienie cementu
portlandzkiego przypisywane jest Anglikowi
Josephowi Aspdinowi, który w 1824 uzyskał
patent na jego wyrób. Nazwa pochodzi od
koloru otrzymanego cementu, który
przypominał wynalazcy kolor skał w Portland.

Cement hutniczy – otrzymywany jest z klinkieru
portlandzkiego, regulatora czasu wiązania, którym może
być gips, REA-gips, anhydryt (lub ich mieszanina) i
granulowanego żużla wielkopiecowego. Cement ten jest
bardziej odporny na działanie siarczanów niż cement
portlandzki. Ma wolniejszy niż cement portlandzki
przyrost wytrzymałości w czasie i niższe ciepło
hydratacji.

Wyróżnia się:

cement hutniczy CEM III/A - zawiera
klinkier z dodatkiem 36-65% żużlu

cement hutniczy CEM III/B - zawiera
klinkier z dodatkiem 66-80% żużlu

cement hutniczy CEM III/C - zawiera
klinkier z dodatkiem 81-95% żużlu

Cement glinowy – cement otrzymywany przez zmielenie
boksytu z wapieniem, stopienie i ponowne zmielenie
mieszanki. Cechuje go szybki przyrost wytrzymałości w
pierwszych dniach po użyciu, podwyższona odporność na
działanie wyższych temperatur. Z uwagi na znaczne
(wyższe niż dla cementu portlandzkiego) ciepło
hydratacji (wydzielanie ciepła podczas reakcji wiązania)
można stosować go podczas betonowania zimą (przy
temperaturze do – 10°C) bez specjalnych zabezpieczeń.

Cement pucolanowy - cement otrzymywany z klinkieru
portlandzkiego, pucolany i siarczanu wapnia; najczęściej
jest to: klinkier portlandzki, popiół lotny (popiół będący
odpadem przy spalaniu węgla w elektrowniach) i gips.
Cement pucolanowy posiada własności podobne do
cementu hutniczego, czyli niskie ciepło hydratacji i
większa odporność na działanie wód agresywnych
(zwłaszcza na agresję siarczanową).

Cement żużlowy - Cementy żużlowe mają właściwości
i zastosowanie podobne do cementu hutniczego. Do
grupy cementów żużlowych należą:

* cement żużlowy bezklinkierowy - produkowany
przez zmielenie żużli wielkopiecowych z dodatkiem
gipsu, anhydrytu, wypalonego w temperaturze ok.
900°C dolomitu oraz wapna hydratyzowanego. Cement
żużlowy ma ciemnozielony kolor.

* cement żużlowo-gipsowy - produkowany przez
zmielenie żużli wielkopiecowych, gipsu oraz klinkieru
portlandzkiego. Odznacza się większą odpornością na
działanie siarczanów i wód kwaśnych. Nie wolno
stosować go do betonów zbrojonych (żelbetu),
ponieważ powoduje korozję stali.