Lek. med. Justyna Gołębiowska
OSTEOARTROZA
Nie istnieje zwięzła i powszechnie przyjęta
definicja tej choroby. Klinicznie określa
ją ból stawów pojawiający się przy
ruchach i postępująca dysfunkcja stawu.
Wg. Definicji podanej w 1995 przez
Keuttnera i Goldberga : „Choroba
zwyrodnieniowa to wynik zarówno
biologicznych jak i mechanicznych
zdarzeń, które destabilizują powiazane
ze sobą procesy degradacji i syntezy
chrząstki stawowej – chondrocytów i
macierzy pozakomórkowej oraz
OSTEOARTROZA
warstwy podchrzęstnej kości. Proces
ten może być zapoczątkowany przez
liczne czynniki. Choroba obejmuje
wszystkie tkanki stawu. Przejawia się
morfologicznymi, biochemicznymi,
molekularnymi i biomechanicznymi
zmianami komórek macierzy, które
prowadzą do rozmiękania,
włókienkowatości, owrzodzeń i utraty
masy chrząstki stawowej, stwardnienia
i zagęszczenia tkanki kostnej,
osteofitów i torbielek podchrzęstnych.
OSTEOARTROZA
Choroba zwyrodnieniowa charakteryzuje
się bólem stawowym, tkliwością,
ograniczeniem ruchomości stawowej,
pojawiającymi się niekiedy wysiękami,
procesem zapalnym, któremu nie
towarzyszą objawy układowe.”
Radiologiczne: cechy destrukcji chrząstki
stawowej i podchrzęstnej warstwy
kostnej współistniejące z cechami
procesu naprawczego – zwiększenie
masy kostnej (kondensacja struktury)
w warstwie podchrzęstnej i wyrośla na
granicy chrzęstno-kostnej (osteofity).
OSTEOARTROZA
Cechami patomorfologicznymi są ubytki
chrząstki stawowej i tkanki kostnej ze
współistnieniem cech na ogół mało
aktywnego procesu zapalnego, który
obejmuje torebkę stawową i okoliczne
tkanki prowadząc do procesu
zbliznowacenia.
Kliniczne podtypy choroby
Podział na podtypy opiera się na różnicach
pod względem:
-
rodzaju zmian patologicznych,
-
etiologii procesu zwyrodnieniowego,
-
lokalizacji zmian zwyrodnieniowych.
OSTEOARTROZA
Pod względem charakteru zmian
patologicznych wyróżnia się
hiperostozę
usztywniającą
, w której zmiany
naprawcze (osteofity) zdecydowanie
dominują nad procesem destrukcyjnym.
1.
Hiperostoza usztywniająca zlokalizowana.
2.
Hiperostoza usztywniająca szkieletu.
Pod względem etiologicznym dzielimy
chorobę zwyrodnieniową na;
1.
Pierwotną (Idiopatyczną – czynnik
nieznany).
2.
Wtórną – urazy, choroby metaboliczne,
wrodzone wady budowy, itd..
OSTEOARTROZA
Czynniki predysponujące do choroby:
Późny wiek
Płeć żeńska
Czynniki etniczne
Czynniki wrodzone
Nieprawidłowa biomechanika stawu
Nadwaga
Zawód
Aktywność fizyczna
OSTEOARTROZA
Duża masa kostna
Poziom hormonów
Klinicznie istotne znaczenie ma
podział zmian chorobowych według
lokalizacji.
Najważniejszymi lokalizacjami są:
Staw biodrowy (koksartroza)
Staw kolanowy (gonartroza)
Kręgosłup (spondyloartroza)
OSTEOARTROZA
Rozpoznanie
Badanie kliniczne
RTG w dwóch płaszczyznach
Ew. CT, MRI, artroskopia, scyntygrafia
izotopowa
Różnicowanie
Martwica aseptyczna nasad kostnych
Choroba odkładania pyrofosforanów
wapnia
Chrzęstniako-kostniakowatość maziówki
Choroba zwyrodnieniowa stawu
biodrowego (Koksartroza)
Charakteryzuje się dolegliwościami
bólowymi stawu podczas ruchu i
zmianami radiologicznymi.
Kliniczne podtypy choroby
W zależności od kształtu panewki
koksartrozę można podzielić na:
1.
Z panewką zbyt płytką
(dysplastyczną)
2.
Z panewką zbyt głęboką (protruzyjna)
3.
Z prawidłowa panewką
KOKSARTROZA
W zależności od stosunku pomiędzy
procesem destrukcji i procesem
wytwórczym można podzielić na:
1.
Koksartrozę destrukcyjną (uważaną za
postać martwicy aseptycznej głowy
kości udowej dorosłych)
2.
Koksartroze hiperostotyczną – z
przewagą osteofitów nad cechami
destrukcji. W postaci tej dysfunkcja
kończyny związana jest głównie z
ograniczeniem ruchomości w stawie.
3.
Postać mieszaną
KOKSARTROZA
Rozpoznanie koksartrozy
1.
Wywiad – skargi na wywołane ruchem i
obciążeniem kończyny, najsilniejsze
podczas pierwszych ruchów po okresie
bezruchu, zlokalizowane od pachwiny
do kolana, najczęściej w
przedniobocznej i przedniej części uda.
2.
Badanie przedmiotowe – ograniczenie
ruchomości w stawie i ból przy
skrajnych ruchach. Najlepiej
różnicujące są badania: rotacji
wewnętrznej (40 st.), przeprostu (15
st.) i rotacji
KOKSARTROZA
zewnętrznej (60 st.)
1.
Badanie radiologiczne – rozstrzyga
zwykle o rozpoznaniu (obecność
osteofitów na krawędzi panewki lub
wokół głowy kości udowej)
Różnicowanie
Martwica głowy kości udowej –
konieczne wykonanie MRI
Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa
Zespół krętarzowy
Choroba zwyrodnieniowa stawu
kolanowego (Gonartroza)
Ból i dysfunkcję stawu kolanowego, w
którym radiologicznie potwierdzono
proces zwyrodnieniowy.
Za potwierdzenie uważa się co najmniej
obecność osteofitów na krawędzi
stawowej kości piszczelowej i/lub udowej.
Do rozpoznania konieczne jest
wykluczenie innych przyczyn objawów
klinicznych.
Kliniczne podtypy choroby
Gonartrozę dzielimy według rozmieszczenia
zmian destrukcyjnych chrząstki stawowej
na:
GONARTROZA
1.
Przyśrodkową (najczęstsza) z przewagą
zwężenia szpary stawowej pomiędzy
przyśrodkowymi kłykciami kości
udowej i piszczelowej. Postać ta łączy
się ze szpotawością kolana.
2.
Rzepkowo - udową; zwężenie szpary
stawowej pomiędzy rzepką a kością
udową.
3.
Boczną - z przewaga zwężenia szpary
stawowej pomiędzy bocznymi kłykciami
kości piszczelowej i udowej. Rzadka w
pierwotnej postaci gonartrozy. Łączy
się z koślawością kolana.
GONARTROZA
Rozpoznanie
Powinno być potwierdzone wynikiem badania
RTG.
W różnicowaniu najbardziej pomocnymi,
charakterystycznymi objawami są: bóle
podczas ruchu (bóle pierwszych ruchów) i
trzeszczenie drobnoziarniste. Przy zajęciu
powierzchni stawu rzepkowo-udowego
silniejsze bóle pojawiają się podczas
schodzenia.
Gonartrozie często towarzyszy wysięk
stawowy.
GONARTROZA
Wszystkie powyższe objawy nie wykluczają
współistnienia lub przebycia innych chorób
stawu kolanowego, które były pierwotną
przyczyną procesu zwyrodnieniowego.
Należą do nich: urazy, zapalenia stawu,
choroba odkładania pyrofosforanu wapnia,
uszkodzenie łękotki, chrzęstniako-
kostniakowatość maźówkowa,
rozwarstwiająca martwica aseptyczna i
inne.
GONARTROZA
W rozpoznaniu różnicowym należy
ponadto uwzględnić:
1.
Uszkodzenie przyczepów (entezopatię)
mięśnia czworogłowego uda do
górnej, bądź dolnej krawędzi rzepki.
2.
Entezopatię mięśni tworzących „gęsią
stopkę”.
3.
Koksartrozę lub martwicę aseptyczną
głowy kości udowej manifestujące się
wyłącznie bólem kolana.
GONARTROZA I KOKSARTROZA
Postępowanie w chorobie zwyrodnieniowej
stawów: biodrowego i kolanowego
1.
Niefarmakologiczne
2.
Farmakologiczne
3.
Leczenie operacyjne
Ad 1.
Wyjaśnienie choremu istoty choroby
Zmniejszenie przyparcia powierzchni
stawowych poprzez:
- redukcję wagi (u osób otyłych)
GONARTROZA I KOKSARTROZA
- używanie laski, balkonika
- unikanie noszenia cięższych
przedmiotów
Stosowanie wkładek do obuwia
zmniejszających wadliwe ustawienie osi
kończyny
Ćwiczenia zwiększające masę mięśniową
Ćwiczenia w odciążeniu poprawiające
zakres ruchu w stawie
Tutor (w gonartrozie z niestabilnością)
Fizykoterapia i balneoterapia
GONARTROZA I KOKSARTROZA
Ad 2.
Stosowanie środków wpływających
korzystnie na strukturę chrząstki
stawowej:
Siarczan glukozaminy
Kwas hialuronowy
Diaceryna
Wyciągi z owoców awokado
Wyciąg z chrząstek rekina
NLPZ
Ad 3.
Artrodeza, endoprotezoplastyka
CHOROBA ZWYRODNIENIOWA
KRĘGOSŁUPA (SPONDYLOARTROZA)
Pojęcie spondyloartrozy nie zostało nigdzie
jednoznacznie zdefiniowane i pozostaje
niejednoznaczne.
Zmiany zwyrodnieniowo – wytwórcze kręgów
są jednym z najczęstszych zjawisk
patologii ludzkiej, ale znaczenie ich w
patomechanizmie bólu i dysfunkcji
kręgosłupa jest kontrowersyjne.
Bóle spondylogenne mają zwykle mechanizm
złożony, najczęściej są związane z
patologią krążków międzykręgowych,
powstałą w wyniku
SPONDYLOARTROZA
Niefizjologicznych naprężeń tkanek, ale
ten proces patologiczny prowadzi do
zmniejszenia przestrzeni
międzytrzonowej i wtórnie do zmian
zwyrodnieniowo – wytwórczych wokół
trzonów kręgowych i w stawach
właściwych kręgosłupa. Starcze zmiany
w krążkach międzykręgowych są również
wyrazem zmian zwyrodnieniowych w
składzie i strukturze molekularnej
kolagenu i glikozaminoglikanów.
SPONDYLOARTROZA
Postacie kliniczne
1.
Choroba zwyrodnieniowa stawów
właściwych kręgosłupa (stawów
pomiędzy wyrostkami stawowymi
kręgów).
Tępy ból ujawnia się lub nasila zwykle
podczas pozycji stojącej, przy
pogłębionych fizjologicznych lordozach
lub spłyconej kyfozie.
2.
Choroba zwyrodnieniowa stawów
unkowertebralnych (stawów Luschki).
Ból karku podczas ruchów obrotowych
głowy („objaw wstecznego biegu”)
SPONDYLOARTROZA
Ruchy te mogą również w mechanizmie
podrażnień przydanki tętnic kręgowych
wywołać zawroty głowy i zaburzenia
równowagi (zespół Barre – Lieou).
3.
Artroza segmentu kręgowego wtórna
do przewlekłej przepukliny jądra
miażdzystego.
Zmiany zwyrodnieniowe dotyczą
zarówno trzonów kręgowych, jak i łuku
kręgowego.
Dolegliwości bólowe związane są
głównie ze staniem i chodzeniem.
SPONDYLOARTROZA
4.
Artroza kręgosłupowo – żebrowa.
Dotyczy głównie stawów pomiędzy
żebrami, a wyrostkami poprzecznymi
kręgów. Powodować może tępe
przewlekłe bóle pleców.
5.
Hiperostoza usztywniająca kręgosłupa.
Manifestuje się tworzeniem dużych zmian
wytwórczych trzonów kręgowych, których
kształt przypomina dzioby papuzie lub
ściekającą stearynę. O hiperostozie
kręgosłupa mówimy, jeśli wynik badania
radiologicznego sugeruje połączenie tymi
zmianami wytwórczymi co najmniej 3
sąsiadujących kręgów.
SPONDYLOARTROZA
Istnienie tych zmian powoduje
ograniczenie elastyczności
kręgosłupa oraz przewlekłe na
ogół umiarkowane bóle.
6.
Osteofitoza trzonów kręgowych.
Ta postać zmian
zwyrodnieniowych jest
najczęstsza i najłatwiej
wykrywalna badaniem
radiologicznym.
SPONDYLOARTROZA
Postępowanie w chorobie
zwyrodnieniowej kręgosłupa
Odciążenie
Korekcja wad postawy
Stosowanie ciepła
Analgetyki
NLPZ
Kinezyterapia i fizykoterapia
balneoterapia