Rozbiory Polski

Krzysztof Kamil

Baczyński - ps. Jan

Bugaj,

ur. 22 stycznia

1921r. w Warszawie,

zm. 4

sierpnia 1944r. w Warszawie

polski poeta czasu wojny,

podchorąży, żołnierz Armii

Krajowej, podharcmistrz

Szarych Szeregów, jeden

przedstawicieli pokolenia

kolumbów.

Zginął w czasie powstania

warszawskiego jako

żołnierz batalionu

"Parasol" Armii Krajowej.

Biografia

Był synem Stanisława Baczyńskiego,
działacza socjalistycznego,
żołnierza Legionów Polskich, oficera WP,
pisarza i krytyka literackiego oraz Stefanii
Zieleńczyk, nauczycielki i autorki
podręczników szkolnych, katoliczki
pochodzącej ze zasymilowanej
rodziny żydowskiej. Świadomość
żydowskiego pochodzenia znalazła później,
w czasie Zagłady, odbicie w twórczości poety
.

Od 1931 uczył się w Państwowym Gimnazjum

im. Stefana Batorego i w maju 1939 otrzymał

świadectwo dojrzałości. Już w czasie

gimnazjalnym Baczyński odznaczał się

wielkim znawstwem także współczesnej mu

literatury.

Fascynował się Ferdydurke" Gombrowicza i

napisał własny wariant ("Gimnazjum imienia

Boobalka I"). Znał też ponadprzeciętnie

literaturę francuską, a w

późniejszych latach pisał także wiersze

po francusku.

W jego klasie uczyli się późniejsi
żołnierze:

Tadeusz Zawadzki „Zośka",Jan

Bytnar „Rudy" i Maciej Aleksy

Dawidowski

"Alek".

W czasie nauki w gimnazjum należał

do Organizacji Młodzieży Socjalistycznej
„Spartakus„. Używał wtedy pseudonimu „Emil”.
Nie lubił chodzić do szkoły, bywał tam rzadko i
z tego też powodu miał słabe oceny.
Od 1937r. członek Komitetu Wykonawczego
„Spartakusa", był także współredaktorem pisma
„Strzały”.

Wybuch wojny uniemożliwił mu podjęcie

studiów w Akademii Sztuk Pięknych. Marzył o

karierze grafika lub ilustratora. Od

jesieni 1942r. do

lata 1943r. studiował polonistykę na tajnym

Uniwersytecie Warszawskim. Zajmował się

pracą dorywczą: szklił okna, malował szyldy,

pracował u węglarza

na Czerniakowie, przyjmował telefonicznie

zlecenia w Zakładach Sanitarnych. Uczył się

także w Szkole Sztuk Zdobniczych i

Malarstwa.

Porzucił studia polonistyczne, aby poświęcić

się konspiracji i poezji. W mieszkaniu miał

skrytkę na broń, w której trzymał thompsona,

2 steny, MP 40 (schmeissera), granaty,

materiały minerskie, a także

podręczniki, mapy,prasę konspiracyjną.

Wybuch Powstania Warszawskiego zaskoczył

go w rejonie placu Teatralnego – został

tam wysłany po odbiór butów dla

oddziału.

Krzysztof poległ na posterunku w Pałacu
Blanka  4 sierpnia 1944r. w godzinach
popołudniowych (ok. 16), śmiertelnie raniony
przez strzelca wyborowego ulokowanego
prawdopodobnie                              w
gmachu Teatru Wielkiego.

W powstaniu warszawskim, 1 września 1944r.

zginęła także żona Baczyńskiego – Barbara
Stanisława Drapczyńska.

POKOLENIE KOLUMBÓW

Pokolenie młodych polskich poetów i literatów. Pokolenie to

wzięło aktywny udział w ruchu oporu przeciwko

okupantowi niemieckiemu oraz w powstaniu warszawskim.

Nazwa pochodzi od tytułu książki Romana

Bratnego Kolumbowie. Rocznik 20. Przedstawiciele owego

pokolenia przesiąknięci byli katastrofizmem. Rzeczywistość

wojenna nie pozwalała im cieszyć się młodością,

szczęściem, miłością, czy też innymi wartościami, zamiast

bierności wybrali nierówną walkę z okupantem.

Charakterystyczne tematy i motywy:



kryzys wartości



upadek godności człowieka



poczucie katastrofy dziejowej



odnalezienie się człowieka w ówczesnym świecie pełnym

okrucieństwa, śmierci i bezwzględności

Do tego pokolenia należał Krzysztof Kamil Baczyński

Baczyński i jego twórczość

Z utworami poety spotkałam się w trakcie nauki

języka polskiego w Gimnazjum. Miałam okazję
analizować takie utwory jak:

Las

Piosenka

Każde pragnę zaprezentować.

Cechy utworów K.K. Baczyńskiego

- Bardzo urozmaicona metaforyka;
- Poezja intelektualna;
- Świat przedstawiony –zestawiony czas sprzed i w
trakcie wojny;
- Występowanie tzw. słów- kluczy;
- Katastrofizm generacyjny – ukazuje tragizm
pokolenia wychowanego w pokoju, a skazanego przez
historię na zagładę, nauczonego zabijać.
- Występowanie zagadnień historiograficznych –
szukanie odpowiedzi na pytanie o sens historii i
miejsce człowieka w jej toku;
- Charakter mroczny, patetyczny;
- Bliska poezji romantycznej

Analiza wiersza pt.

„Piosenka”

To jeden z pierwszych wierszy napisanych przez

Baczyńskiego, powstał w 1938 roku. Jest to

liryczna opowieść młodego wędrowca, który zachwyca

się światem i jego pięknem:
Znów wędrujemy ciepłym krajem,

Malchitową łąką morza.

[...] Pejzaż w powieki miękko wsiąka.

Podmiot liryczny wyraża tu swój zachwyt pięknem i urodą

spotykanego krajobrazu. Wszystko to zachęca go do

dalszej wędrówki:
Znów wędrujemy ciepłą ziemią,

Znów wędrujemy ciepłym krajem.

Wiersz ten cechuje się romantycznym zamiłowaniem do

przyrody:

Analiza wiersza pt. „Lasem”

Wiersz Krzysztofa Kamila Baczyńskiego składa się z ośmiu

wersów, bez układu rymów, jest przykładem liryki

pośredniej, w której podmiot liryczny wciela się w

zwierzę i jemu przypisuje własne uczucia i odczucia.

Podmiotem lirycznym w sensie dosłownym jest wilk, który

ucieka przed tropiącym go mężczyzną. Oczywiście w

sensie metaforycznym chodzi o człowieka, który ucieka

przed drugim człowiekiem.

Podmiot liryczny to tak naprawdę człowiek wojny, który przeżywa
głęboko jej tragizm i cierpi. Cały wiersz jest tak naprawdę
odzwierciedleniem zdania: „Człowiek człowiekowi wilkiem”.

Czy to prawda, że żyłem rybą przed potopem
i że jestem dziś wilkiem kochającym kwiaty?

Oczywiście to pytanie retoryczne odnosi się do człowieka, który ma w
sobie zakorzenione pewne wartości. Niewątpliwie zdanie to można
skojarzyć z liryką pokolenia Kolumbów, czyli młodych ludzi, którzy
dopiero weszli w świat, zaczęli poznawać życie, a już dopadł ich
koszmar wojny. Dawniej wierzyli w wartości, takie jak: miłość, prawda,
dobro i piękno. Jednak wojna zweryfikowała te marzenia. Pozostała
jedynie łagodność i wiara. Podmiot liryczny cierpi, ponieważ zdaje sobie
sprawę, że wojna niesie ze sobą tylko ofiary. Wojna odziera więc z
człowieczeństwa wszystkich, zaciera się granica między katem a ofiarą.

Analiza wiersza pt.

„Przypowieść”

"Przypowieść" jest opisem powstawania świata. Podmiot

liryczny nawiązując do Biblii, przedstawia nam swoją wizję

stworzenia.

Wiersz ten składa się z dwóch części, pierwsza

część, opisująca powstanie wszelkiego życia, - we

fragmencie tym właśnie światło i łagodne, pastelowe

kolory są wszechobecne, budują nastrój ("światło przenika

do ziemi, a ziemia blask przygarnia", przenikają powietrze

a ziemia wręcz promieniuje jasnością. Styl

impresjonistyczny przejawia się tu również w specyficznym

słownictwie, jakim posługuje się Baczyński - rzeczowniki i

czasowniki są bardzo subtelne i delikatne (np. miękki

obłok)

Zmiana nastroju następuje w momencie, w którym

rozpoczyna się proces tworzenia człowieka.

Łagodność krajobrazu zamienia się w ekspresjonistyczną

surowość i złowieszczość. W całym wierszu Baczyński

posługuje się bardzo delikatnymi, nieregularnymi rymami,

najczęściej sąsiadującymi, jak również najróżniejszymi

środkami stylistycznymi, takimi jak epitety, przenośnie,

porównania, występuje też animizacja i reifikacja.

Analiza wiersza pt.”Biała

magia”

Treścią wiersza jest zachwyt poety swoją żoną Barbarą,

której w całości ten utwór poświęcił. Widzi w niej

istotę fantastyczną i ponadczasową, do wychwalania jej

urody i wdzięku poecie nie wystarczają zwykłe

komplementy. Baczyński ma w sobie tyle siły, aby w ten

sposób wyrazić swoją miłość i uwielbienie w stosunku

do żony. Być może taka postawa jest ucieczką od

rzeczywistości w oazę szczęścia i spokoju.

Środki stylistyczne:



epitety: szklane ciało, srebrne kropelki



metafora: światłem zapełnia się, snu listki, puszyste listki,
czas osiądzie na dnie



porównanie homeryckie: Jak snu puszyste listki, oszronią
się w nim niedźwiedzie, jasne od gwiazd polarnych, i
myszy się strumień przewiedzie płynąc lawiną gwarną.

Analiza wiersza pt. „Sur le pont

d’Avignon”

Wiersz jest w formie monologu podmiotu lirycznego. W

swej wypowiedzi opisuje sytuację, w jakiej się znalazł.
Tworząc ten poetycki obraz korzysta między innymi z
licznych porównań oraz epitetów. Przedstawia między
innymi scenę tańca na moście w wykonaniu "panów
niewidzialnych", a wszystko w otoczeniu lasu. Tancerze to
być może symbol przeszłości - tego wszystkiego, co już
przeminęło.
Metafory: Kantyczki deszczu wam przyniosę - wyblakłe
nutki w nieba dzwon.
Kantyczki, nutki, dzwon, granie, ton - to wyrazy, które
tworzą warstwę muzyczną tego utworu.

W utworze najczęściej występuje kolor żółty, zielony

oraz niebieski. Wprowadzają one nastrój pogody, a także
wrażenie świeżości i rześkości.

Wiersz można uznać za

swego rodzaju poetycki kolaż. Składające się na utwór
obrazy tylko pozornie tworzą chaos, ale ich układ nie jest
przypadkowy. Ich współwystępowanie
ma bowiem wywołać u czytelnika odpowiedni nastrój,
zarazić go pogodą i radością.

Document Outline