EKONOMIA
OPOZYCYJNA XIX
WIEKU
1. Ekonomia
drobnomieszczańska -
Jean Charles Simonide de
Sismondi
2. Historycyzm
3. Katolicyzm społeczny
POSTĘP EKONOMICZNO-
TECHNICZNY W XIX W
• Początek XIX w zdominowały prądy oświecenia i
liberalizm
• W Europie pojawiły się tendencje narodowowyzwoleńcze
i niepodległościowe
• Podejmowane próby wprowadzania różnych reform i różne
rewolucje przyniosły początki republikańskie i ustrój
parlamentarny
• Obok starych metropolii kolonialnych pojawiają się nowe,
które przechodziły przyspieszony proces modernizacji
• W wyniku przewagi cywilizacyjnej, technicznej i militarnej
Zachodu nastąpiło otwarcie dotychczas izolowanych Chin
i Japonii
JEAN CHARLES SIMONIDE DE
SISMONDI
1772 - 1842
• Szwajcarski uczony pochodzący z osiadłej we Francji
włoskiej rodziny. Ekonomista i historyk - m.in. autor
16-to tomowej historii Włoch
• Początkowo był propagatorem teorii Adama Smitha,
później w dziele Nowe zasady ekonomii politycznej
odstąpił
od
niej
i podjął dyskusję z poglądami Malthusa, Ricarda i Saya
• Koncepcje Sismondiego nie były antykapitalistyczne,
a
raczej
stanowiły
odmianę
reformizmu
kapitalistycznego
• Wg jego opinii rewolucja przemysłowa i przeobrażenia
kapitalistyczne
przynosiły
poważne
zagrożeniem
głębokim konfliktem społecznym
JEAN CHARLES SIMONIDE DE
SISMONDI
• Z rozwojem gospodarczym utożsamiał wręcz „obłędną
pogoń” za zyskiem oraz masowe procesy polaryzacji
społeczeństw, a co się z tym wiąże konflikty klasowe
• Uważał, że rozwojowi produkcji nie towarzyszył wzrost
swożycia, ponieważ rosły tylko możliwości konsumpcyjne
wąskiej grupy przemysłowców
• Z
ekonomią
klasyczną
wiązał
pewne
podstawy
metodologiczne
takie
jak
traktowanie
stosunków
gospodarczych w makroskali - jako relacji pomiędzy
klasami - czy pojmowanie bogactwa całego narodu.
Używał nazwy ekonomia polityczna”
• Podważał zasady liberalizmu gospodarczego, zakładał
bowiem, że ze złem należy walczyć przez ingerencję
państwa
JEAN CHARLES SIMONIDE DE
SISMONDI
Teoria pauperyzmu
Jako podstawową wadę gospodarki kapitalistycznej uznawał
skoncentrowaną własność i konkurencję. W związku z tym postęp
techniczny traktował jako rujnujący gospodarkę, szczególnie dlatego
że:
• powoduje masowe bezrobocie, co pozwala na oferowanie (wymuszanie
przyjęcia) gorszych warunków pracy i płacy, spauperyzowana zaś
klasa robotnicza, nieoświecona i pozbawiona wielu praw, nie
uczestniczy w podziale wypracowanego bogactwa, a przez to rodzi się
ograniczona konsumpcja i malejący popyt
• prowadzi do ruiny drobnych producentów, których niski potencjał
ekonomiczny powoduje ich niską konkurencyjność, a w efekcie do
przekształcanie się w proletariuszy poszukujących pracy
Reasumując Sismondi twierdził, że pogoń za zyskiem w warunkach
gospodarki
wolnokokurencyjnej
zwiększa
produkcję
przy
jednoczesnym ograniczaniu rynku zbytu, co stawia pod znakiem
zapytania możliwości wzrostu gospodarczego
JEAN CHARLES SIMONIDE DE
SISMONDI
Teoria kryzysów ekonomicznych
W gospodarce kapitalistycznej istnieje sprzeczność
między produkcja i konsumpcją, która prowadzi do kryzysów
i pauperyzacji mas. W ten sposób podważa tezę ekonomii
klasycznej „prawa rynków Saya - Ricarda. Pomija tu jednak
rolę rynków środków produkcji i handel zagraniczny (rynek
zewnętrzny)
W kapitalizmie jednak wg jego opinii istniała pewna
szansa wydźwignięcia gospodarki z kryzysu. W czasie recesji
produkcja szybciej spada niż konsumpcja, kapitaliści jednak
konsumują tyle samo co w okresie prosperity. Wówczas
następuje przesunięcie produkcji na dobra luksusowe,
powodując wzrost zatrudnienia, a co za tym idzie wzrost
dochodów robotników, a następnie wzrost popytu
konsumpcyjnego
JEAN CHARLES SIMONIDE DE
SISMONDI
Granice rozwoju kapitalizmu
Ubożenie społeczeństwa ogranicza rozmiary spożycia i
sprawia, że rynek coraz bardziej się zawęża. Ceny kształtują
się na poziomie nie gwarantującym w długim okresie pełnej
rentowności. Zbyt niskie dochody robotników nie pozwalają
na pełna wykorzystanie produkcji. Przesłanką zatem pełnych
zysków
jest
istnienie
klasy
trzeciej-producentów
drobnotowarowych
(drobnomieszczaństwa).
Kapitalizm
jednak ich niszczy, a tym samym uniemożliwia reprodukcję
rozszerzoną. Pewną rolę stabilizacyjną spełnia handel
zagraniczny, umożliwiając sprzedaż nadwyżek, jednak rosnąca
konkurencja międzynarodowa, znacznie go osłabi.
W tych warunkach rozwój (w skali światowej) nie będzie
możliwy, co doprowadzi do ogólnego załamania gospodarki.
JEAN CHARLES SIMONIDE DE
SISMONDI
Pozytywny program rozwoju gospodarczego
Rozwój gospodarki kapitalistycznej wymaga pewnych
modyfikacji a szczególnie:
• przez ingerencję państwa zapewnić produkcję drobnotowarową
w mieście i na wsi (m.in. przez reformę rolną)
• stworzyć warunki trwałości produkcji rzemieślniczej
• zmienić metody podziału dochodu wytworzonego w kapitalizmie
poprzez wzmocnienie pozycji robotników m.in. przyznając im
praw związkowych i dopuszczając ich do udziału w zyskach
• organizowanie przez państwo robót publicznych
Propozycje Sismondiego, choć za jego życia spotkały się
z pewnym uznaniem, nie wywarły większego wpływu na rozwój
ekonomii klasycznej. Niektóre jednak z jego myśli, o istnieniu
pewnych sprzeczności w gospodarce liberalnej, znalazły wyraz
w teorii Johna Stuarta Milla
HISTORYCYZM
To kierunek naukowy składający się z szeregu różnych,
kolejno powstających po sobie szkół. Rozwinął się on w XIX
wieku głównie w Niemczech w warunkach propagowania kultu
organizacji państwa, narodu i społeczeństwa. Wychowanie
zmierzało do uznania priorytetu państwa nad gospodarującą
jednostką i dążenia do zjednoczenia narodowego, ze
szczególnym
akcentowaniem
nacjonalizmu
i
artykułowania
interesu
narodowego.
Problematyka
narodowościowa z odwiecznym dążeniem do zjednoczenia
państwa została zdeterminowana przez powszechne uznanie
państwa jako promotora wszelkiego rozwoju. W tej sytuacji
angielska idea wolnego handlu i liberalizm była szkodliwa dla
rozwijającego
się
przemysłu
niemieckiego.
Historycyzm
zyskiwał
na
znaczeniu
w
miarę
rosnących
osiągnięć
gospodarczych Niemiec
ROMANTYZM HISTORYCZNY
ADAMA HEINRICHA MÜLLERA
(1779-1829)
• Najważniejsze dzieło Müllera to opublikowana w 1809 r. praca
Elementy nauki o państwie. Scharakteryzował w niej
uniwersalizm historyczny, w którym zagadnienia ściśle
ekonomiczne powiązał z kwestiami czysto ideowymi. Z tych
założeń wynika przeświadczenie Müllera, że człowiek
nierozerwalnie związany jest ze społeczeństwem, które jest
elementem organizacji państwa. Wynika z tego wniosek,
o podporządkowaniu jednostki instytucji państwa.
• Zasadniczym punktem wyjściowym jego rozważań była nauka
o państwie, a nie jak u Smitha gospodarująca jednostka
• W jego rozważaniach decydującego znaczenia nabierał kapitał
duchowy, który uznawał jako najważniejszy czynnik produkcji
• Opowiadał się za istnieniem własności prywatnej, choć w tej
kwestii skłaniał się ku średniowieczno-chrześcijańskiej idei
sugerującej używanie jej w interesie społecznym
SZKOŁA NARODOWA
FREDRICHA LISTA (1789 - 1846)
• Dowodził, że dorobek szkoły klasycznej i neoklasycznej
opartej o teorię użyteczności i produkcyjności krańcowej
nie odpowiada warunkom gospodarki niemieckiej
• Niemcy, które ze względu na liczne samodzielne księstwa
mają rynek bardzo zróżnicowany, wymagają ochrony
(głównie przed konkurencją państw wyżej rozwiniętych)
przez jednorodne państwo narodowe
• F. List uważany jest za twórcę „protekcyjnej polityki celnej”,
której zadaniem była ochrona rozwijającej się gospodarki
• Przedstawiciele starszej szkoły historycznej nagromadzili
znaczną ilość informacji historycznych i statystycznych w
celu udokumentowania stadialnego charakteru rozwoju
gospodarki narodowej (od stadium koczowniczego, przez
stadium rolnicze do stadium przemysłowego)
STARSZA SZKOŁA HISTORYCZNA
• Powstała w Niemczech w latach 40-tych i istniała do 60-tych XIX
wieku. Za jej twórcę uznaje się Wilhelma Roschera, którego uczniami
byli Bruno Hildebrand i Karol Knies
• Zaprzeczali oni istnienie obiektywnych praw ekonomicznych
i postulowali uwzględnianie w ekonomii dynamizmu i historycznego
przebiegu zjawisk
• W badaniach ekonomicznych posługiwać się metodą indukcyjną,
bowiem żadne badania abstrakcyjne nie dają pełnego obrazu
rzeczywistości. Dlatego też obok obserwacji, należy posługiwać się
danymi statystycznymi i historycznymi
• W ekonomii, zdaniem Hildebranda, nie działają żadne prawa
przyczynowe i uniwersalne
• Dalej idącym radykalistą był Knies, który negował nie tylko prawa
rozwoju określonych społeczeństw, twierdząc że w życiu społecznym
nie da się ustalić żadnych prawidłowości
• W związku z powyższym mówi się o daleko idącym radykalizmie starej
szkoły historycznej
MŁODSZA SZKOŁA HISTORYCZNA
Czołowym jej przedstawicielem był Gustav Schmoller (1838-
1917). Należy pamiętać, że młodsza szkoła historyczna jest pewną
odmianą neohistorycyzmu. Rozwijał się on w Niemczech od lat 70-
tych XIX w.
• Schmollera interesowały zagadnienia metodologii ekonomii
• Uważał, że ekonomia straciła swoją samodzielność i stała się nauką o
państwie (nie można mówić o prawach ekonomicznych, a jedynie o
prawach ogólnospołecznych)
• Nie negował istnienie pewnych praw rozwoju, lecz uważał, że dotyczą
one rozwoju określonego narodu i w określonym okresie czasie
• Krytykował
metodę
dedukcyjną
polegającą
na
logicznym
wyprowadzaniu wniosków i był zwolennikiem metody indukcyjnej
polegającej na wyciąganiu uogólnionych wniosków
• Schmoller był nietolerancyjny co spowodowało niedopuszczenie do
uczelni niemieckich myśli wywodzących się z abstrakcyjnego
myślenia. Niekorzystnie odbiło się to na nauce niemieckiej
PODSUMOWANIE ZASADNICZYCH
ZADAŃ HISTORYCYZMU
• Historycyzm niemiecki analizował zagadnienia gospodarcze
z punktu widzenia uniwersalistycznego i społecznego
• Zbyt optymistyczny był pogląd, że społeczeństwo można
traktować jako sumę jednostek
• Praktyczne funkcje nauk ekonomicznych sprowadzała do
roli nauk społecznych
• Ważną tezą było założenie, że przedmiotem ekonomii nie
jest bogactwo rzeczowe, a raczej to co je tworzy, czyli siły
produkcyjne społeczeństwa
• Do majątku gospodarczego włączono wszelkie bogactwo
narodowe
• Negowano istnienie praw ekonomicznych uzasadniając to
wolną wolą ludzi oraz niemożnością wydzielenia zjawisk
ekonomicznych z nauk społecznych ze względu na ich
nierozerwalną jedność. Teza ta odnosi się do zagadnień
niepoznawalności praw.
KATOLICKA MYŚL
SPOŁECZNO-EKONOMICZNA
(NORMATYWIZM KATOLICKI)
• W XIX w. coraz częściej tradycja prawna idei
judeochrześcijańskiej
zderzała
się
z
poglądami
jednoczenia ekonomii ze zjawiskami etyczno-moralnymi
oraz
prawami
i normami postępowania. Wyłonił się wówczas kierunek
katolicyzmu
społecznego
jako
forma
protestu
skierowana przeciw kapitalizmowi i socjalizmowi.
• W myśli katolickiej XIX w. można wyróżnić dwa nurty:
- świecki - reprezentowany przez uczonych katolickich,
w ramach którego wystąpiły kierunki zachowawczy
i reformatorski
- oficjalny - reprezentowany przez hierarchów Kościoła
ze Stolicą Apostolską na czele
ZACHOWAWCZY NURT KATOLICKIEJ
MYŚLI SPOŁECZNO-EKONOMICZNEJ
• Nurt ten cechuje krytyczna ocena rozwijającego się i opartego
na doktrynie liberalnej kapitalizmu oraz tęsknota do warunków
gospodarowania w feudalizmie
• Występował on głównie we Francji Napoleońskiej i w latach
restauracji monarchii. Główni jego reprezentanci to:
- Josep Marie de Maistre krytykował zmiany ustrojowe dokonane
przez rewolucję francuską
- Louis de Bonald chwalił ustrój stanowy i organizację cechową
- hr. Charles de Coux - prof. ekonomii - zalecał powrót do
dawnych, atrakcyjnych form ustrojowych
- hr. Alban de Villeneuve-Bergemont zwalczał liberalizm, a w celu
zapobiegania nędzy mas pracujących proponował działalność
charytatywną i przestrzeganie zasady moralnych w gospodarce
(zakaz pracy dzieci, godziwe płace, szkolenie zawodowe itp.)
REFARMATORSKI NURT
KATOLICKIEJ MYŚLI SPOŁECZNO-
EKONOMICZNEJ
• Jego zwolennicy nie przyjmowali poglądu o automatyzmie
rynkowym w kształtowaniu procesów gospodarczych
• Uważali, że jedynie konserwatywne przestrzeganie zasad
Ewangelii zapewni prawdziwy rozwój społeczny
• Państwo powinno kształtować ład społeczny i gwarantować
rozwój życia gospodarczego (walka z bezrobociem, roboty
publiczne, płace minimalne)
• Krytykowali liberalizm gospodarczy z jego mechanizmami
wolnorynkowymi,
który
przysparzał
bogactwa
jedynie
przedsiębiorcą, oraz socjalizm jako zagrażający wolności
• W
katolickiej
myśli
społeczno-ekonomicznej
XIX
w.
wykrystalizowały się dwa ujęcia gospodarki rynkowej:
- indywidualistyczno-liberalny
- interwencjonalizmu
NURT
INDYWIDUALISTYCZNO-LIBERALNY
Nurt ten reprezentowali Frederic Le Pley i Charles Perin,
głosząc m.in.:
• pogląd o „pokoju społecznym” oparty na zasadach moralnych
zawartych w Dekalogu oraz tradycyjnych instytucjach
• w życiu gospodarczym istnieją prawa, które można obserwować,
ale których nie można zmieniać
• niechęć do rozbudowy wielkich przedsiębiorstw, ponieważ nie
zapewnia to takich korzyści jak własność indywidualna
• koncepcję patronalizmu gospodarczego - wspólnoty wytwórczej,
w której właściciel (patron) pracowników traktowałby jako
członków rodziny, a celem produkcji ma być zapewnienie godności
i niezależności człowieka, a nie nieograniczone bogactwo
Główne idee katolickiej myśli liberalne została zaprezentowana
w programie tzw. Szkoły z Agners na kongresie działaczy
katolickich w 1890 r.
NURT INTERWENCJONIZMU
Nurt ten na ogół związany jest z Niemcami, w których szkoła
historyczna odgrywała znaczącą rolę. Zapoczątkował ją jezuita
i biskup Moguncji Wilhelm von Kettler, który w swych poglądach
bazował na odradzającym się tomizmie.
• w latach polityki Bismarcka walczył o suwerenność władz kościelnych
• uważał, że podstawę systemu społeczno-ekonomicznego stanowi
własność i stosunek bogatych do biednych, a państwo powinno
roztaczać opiekę nad klasą robotniczą
• program reform społecznych sprowadzał się do zagwarantowania
minimalnej płacy, ustalenie max czasu pracy na 10-11 godz.,
zagwarantowanie świąt, zakaz zatrudniania nieletnich oraz specjalne
warunki pracy dla matek
Zwolennikiem korporacjonizmu Kettlera byli ks. Adolf Kolping
oraz Kar von Vogelsang, Francuz Rene de la Tour du Pin. Natomiast
Albert de Mun, który na koncepcji tej oparł ideę solidaryzmu
społecznego
OFICJALNA
DOKTRYNA KOŚCIOŁA
KATOLICKIEGO
• Oficjalne stanowisko hierarchii kościelnej wobec przemian społeczno-
gospodarczych przez cały XIX w. miało charakter zachowawczy. Dopiero
papież Leon XIII powołał zespół ekspertów do zbadania tych problemów
(Unia Fryburska), którzy opracowali materiał będący podstawą encykliki
Rerum novarum.
• Pierwszym oficjalnym dokumentem Stolicy Apostolskiej była ogłoszona
w 1891 r. encyklika Leona XIII Rerum novarum. Wskazywano w niej, że
wolnorynkowy, liberalny kapitalizm jest systemem krzywdy społecznej,
wymagającym naprawy pod względem etyczno-moralnym i społeczno-
gospodarczym
• W 1931 r w czterdziestą rocznicę opublikowania Rerum novarum papież
Pius XI wydał encyklikę Quadragesimo anno (O odnowie ustroju
społecznego i dostosowaniu go do praw Ewangelii), w której podkreślał,
że naczelną zasadą życia ma być sprawiedliwość zastępująca liberalną
zasadę wolnej konkurencji. W własności prywatnej wyróżniał dwa
prawa: posiadania i używania. Władze państwowe mogą ingerować w
gospodarkę gdy zajdzie taka potrzeba. Ustrój samorządu społeczno-
gospodarczego
OFICJALNA
DOKTRYNA KOŚCIOŁA
KATOLICKIEGO
Solidaryzm
społeczno-ekonomiczny
na
początku
XX
w.
prezentowali:
• Jezuita Heinrich Pesch w pięciotomowym dziele podręcznik
ekonomii politycznej
• Oswald von Nell-Breuning w pracy Gospogarka i społeczeństwo
wskazywał na możliwość zbudowania bezklasowego systemu
gospodarczego przez wprowadzenie tzw. akcji ludowych. Miało
wówczas nastąpić uspołecznienie kapitału i współudział załóg
w zarządzaniu przedsiębiorstwami
• Othmar Spann - znany austriacki socjolog i ekonomista - był
świeckim głosicielem katolickiej idei korporacjonizmu
• W Polsce idea korporacjonizmu znalazła również swoich
zwolenników, do których m.in. należy zaliczyć Edwarda
Jaroszyńskiego, Henryka Romanowskiego, ks. Antoniego
Szymańskiego i ks. Antoniego Roszkowskiego
OFICJALNA
DOKTRYNA KOŚCIOŁA
KATOLICKIEGO
W latach pięćdziesiątych XX w. nastąpiły dalsze przemiany
w życiu społecznym, gospodarczym, politycznym i naukowym.
Znalazło to swój wyraz w oficjalnym nurcie myśli katolickiej. Została
ona zaprezentowana w dwóch encyklikach Jana XXII (Mater et
Magistra z 1961 r. i Pacem in terris z 1963 r.), w których apelował o:
• reformę społeczno-gospodarczą wg znaków czasu;
• stosunki społeczne oparte na prawdzie, sprawiedliwości i pokoju
a ponadto:
• potwierdzał prawo do własności prywatnej
• władzom państwowym zwracał uwagę na potrzebę prowadzenia
wielostronnej działalności inwestycyjnej
• uważał, że własność publiczna jest konieczna, co nie oznacza, że
własność prywatna traci swoje znaczenie, kościół bowiem popiera
tylko taką własność publiczną, która służy dobru ogólnemu
• zalecał otoczenie opieką indywidualnych rolników i rzemieślników
• ważną rolę przypisywał związkom zawodowym
OFICJALNA
DOKTRYNA KOŚCIOŁA
KATOLICKIEGO
Syntezy nauk społeczno-ekonomicznych kościoła katolickiego od
Leona XIII do Jana XXIII znalazły odbicie w uchwałach II Soboru
Watykańskiego (1962-1963). Konstytucja duszpasterska Gaudium et spes
obecnie jest oficjalnym wykładnikiem nauki społecznej kościoła i
sprowadza się do zasad:
• rozwój ekonomiczny należy kontrolować, po to aby uniknąć wyzysku
człowieka przez człowieka
• postęp techniczny powinien być dostępny dla wszystkich narodów
• rozwój ekonomiczny jest tylko wtedy humanitarny gdy korzysta
z niego cała ludzkość, z równoczesnym przestrzeganiem wolności osób i
grup społecznych jako czynnika wspólnego dobra
• należy dążyć do usunięcia wszelkich różnic ekonomicznych
i społecznych sprzecznych ze sprawiedliwością społeczną
• chrześcijanin powinien czynnie uczestniczyć w życiu społecznym
i ekonomicznym łącząc wiedzę i postęp techniczny z wartościami
W dokumencie soborowym silnie akcentowano odrębność
Kościoła od państwa
MYŚL JANA PAWŁA II
Jan Paweł II na każdym kroku podkreślał soborową zasadę,
by życie na ziemi było godne człowieka. W swoich encyklikach:
• wskazywał, że praca jest kluczem w całej kwestii społecznej
• zrywał z traktowaniem pracy jako karę za grzech pierwotny
• uważał, że godna, sumienna praca zbliża człowieka do Boga
• wykluczał
potrzeby
uspołecznienia
niektórych
środków
produkcji i formułował koncepcję tzw. pracodawcy pośredniego
• uważał, że ważne miejsce zajmują związki zawodowe
• zalecał współpracę międzynarodową w imię sprawiedliwości
społecznej, obrony pokoju i ogólnego rozwoju społecznego
• wskazywał na nieefektywność socjalizmu
• uważał, że należy poszukiwać takich rozwiązań, które
przyczynią się do rozwoju gospodarczego i dobra społeczeństw
• krytykował opacznie rozumiane „państwo opiekuńcze”
REKAPITULACJA DOKTRYNY
KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
• Kościół pełniąc swą misję duszpasterską nie może stać na
uboczu spraw społeczno-gospodarczych i politycznych
• Nie narzucając społeczności międzynarodowej systemu społeczno
- politycznego Kościół dążył by państwa nie tylko kształtowały
procesy społeczne, ale poprzez swoje funkcje nadzorcze
i
legalistyczne,
również
procesy
społeczno-gospodarcze,
oczywiście z uwzględnieniem rynkowych reguł gry
• bez konkurencyjnego i zróżnicowanego rynku sterowanego przez
państwo nie ma obiektywnych kryteriów oceny działalności
gospodarczej i możliwości realizowania sprawiedliwego udziału
społeczeństwa w wytworzonym produkcie narodowym oraz
korzyściach płynących z międzynarodowego podziału pracy
• Interwencjonizm państwowy nie zastępuje lecz koryguje
mechanizmy rynkowe