ORGANIZACJA I
WYPOSAŻENIE ZAJĘĆ
W SYSTEMIE
STACYJNYM

ORGANIZACJA

PODZIAŁ FORM
ORGANIZACYJNYCH ZAJĘĆ
RUCHOWYCH

Ćwiczenia indywidualne

Prowadzący zajęcia przez cały czas ich trwania

poświęca swoją uwagę tylko jednemu ćwiczącemu.

Zaleta: pewność prawidłowości wykonywania

ćwiczeń.

Wada: względy ekonomiczne; często ta forma

zajęć nie jest konieczna (np. jeśli dana grupa jest

jednorodna epidemiologicznie, może wykonywać

to samo ćwiczenie).

PODZIAŁ FORM
ORGANIZACYJNYCH ZAJĘĆ
RUCHOWYCH

Ćwiczenia grupowe (zbiorowe)

Prowadzący zajęcia przez cały czas ich

trwania poświęca swoją uwagę pewnej

grupie ćwiczących, której wielkość musi być

dostosowana do możliwości tego

prowadzącego.

Zaleta: oszczędność czasu, środków

materialnych i finansowych
Wada: prowadzący musi podzielić swą

uwagę między członków grupy

PODZIAŁ FORM
ORGANIZACYJNYCH ZAJĘĆ
RUCHOWYCH: GRUPOWYCH

Forma frontalna

Ma miejsce wówczas, gdy wszyscy ćwiczący
wykonują równocześnie identyczne ćwiczenia
pod względem techniki, ilości powtórzeń,
tempa; realizowana w różnorodnych formach
ustawień.

PODZIAŁ FORM
ORGANIZACYJNYCH ZAJĘĆ
RUCHOWYCH: GRUPOWYCH

Forma stacyjna

Uczestnicy ćwiczą po kolei na wyznaczonych

stanowiskach (stacjach), na których ćwiczenia

różnią się od siebie.

Obwód stacyjny jest to ujęcie wielu stacji w

jeden zorganizowany ciąg, na którym ćwiczący

wykonują przewidziane zadania (ćwiczenia).

Zalety: Racjonalne wykorzystacie

specjalistycznego sprzętu, tak by mogli z niego

skorzystać wszyscy uczestnicy.

PODZIAŁ FORM
ORGANIZACYJNYCH ZAJĘĆ
RUCHOWYCH: GRUPOWYCH

Forma stacyjna

Stosuje się wówczas, gdy zadaniem jest utrwalenie

umiejętności i nawyków lub doskonalenie

zdolności motorycznych.

Dwa typy:

1.

Grupowo-frontalny

2.

Grupowo-indywidualny

PODZIAŁ FORMY
ORGANIZACYJNEJ STACYJNEJ

Typ grupowo- frontalny

Wszyscy uczestnicy wykonują po kolei
dokładnie to samo ćwiczenie.

Możliwy do zastosowania tylko w

całkowicie jednorodnych grupach.

PODZIAŁ FORMY
ORGANIZACYJNEJ STACYJNEJ

Typ grupowo- indywidualny

Kolejne ćwiczenia są modyfikowane

zgodnie z indywidualnymi potrzebami

kolejnych ćwiczących.
W razie konieczności dane ćwiczenie może

zostać pominięte lub zastąpione innym.

Umożliwia to optymalne wykorzystanie

możliwości technicznych sprzętu,

optymalizację ćwiczenia do potrzeb

ćwiczącego oraz oszczędność czasu.

METODYKA ORGANIZACJI ZAJĘĆ
W SYSTEMIE STACYJNYM.

Na metodykę organizacji zajęć w

systemie stacyjnym składają się

następujące elementy:

1.

Powszechność zajęć

2.

Wczesne wdrożenie zajęć

3.

Ciągłość i systematyczność

4.

Kompleksowość

5.

Częstotliwość

6.

Baza- miejsce odbywania zajęć i

sprzęt

7.

Cele zajęć

POWSZECHNOŚĆ

Forma stacyjna powinna być stosowana

powszechnie wszędzie tam, gdzie jest użyteczna.
Jest powszechnie znana i wykorzystywana, jej
zaakceptowanie przez ćwiczących nie powinno
więc stanowić problemu.

WCZESNE WDROŻENIE ZAJĘĆ

Wczesne wdrażanie tej formy w celu jej łatwiejszego

przyswojenia przez uczestników. Umożliwi to
szybkie uzyskanie efektywnego poziomu
wykonywanych ćwiczeń.

CIĄGŁOŚĆ I SYSTEMATYCZNOŚĆ

Umożliwi wyuczenie tej formy zajęć, powstanie

automatyzmów ułatwiających wykonywanie

ćwiczeń oraz optymalne wykorzystanie ćwiczeń

wynikające z ich regularnej powtarzalności.

Wyrobi nawyk systematycznej aktywności

ruchowej.

KOMPLEKSOWOŚĆ

Możliwość wykonywania wielu ćwiczeń w

trakcie jednej jednostki dydaktycznej (lekcja,
trening) umożliwia rozbudowanie
różnorodności tych ćwiczeń tak, by dany
obwód stacyjny zaspokajał kompleksowo
wszystkie potrzeby ruchowe ćwiczących i
jednocześnie pozwolił na realizację celu
jednostki dydaktycznej.

CZĘSTOTLIWOŚĆ

Siłę oddziaływania ćwiczeń w obwodzie stacyjnym

na ćwiczącego można modyfikować zmieniając
ilość powtórzeń ćwiczenia na danej stacji w
jednostce czasu lub/i ilość powtórzeń danego
obwodu w czasie jednostki dydaktycznej.

BAZA

Zajęcia w systemie stacyjnym wymagają

pewnej bazy. Składa się na nią miejsce
wykonywania ćwiczeń (np. sala
gimnastyczna, siłownia, boisko) oraz sprzęt.
Do spełnienia niektórych celów
dydaktycznych jest niekiedy wymagana
bardzo rozbudowana baza, co może być
główną przeszkodą do wykorzystania formy
stacyjnej.

CELE ZAJĘĆ

Należy pamiętać, by dany obwód stacyjny

dostosować do celu zajęć, a nie cel zajęć do
możliwości posiadanego sprzętu składającego się
na obwód stacyjny.

UWAGI ORGANIZACYJNE

1.

W celu sprawnego przeprowadzenia

ćwiczeń należy unikać grup większych niż

kilkunastoosobowe.

2.

Stacji powinno być więcej niż osób

ćwiczących.

3.

Każdy ćwiczący musi mieć jasno

określone, jaką stację pomija, a jaką

dubluje.

4.

Każda stacja powinna umożliwić realizację

innego celu szczegółowego.

5.

Teoretycznie obwód stacyjny może zostać

przeprowadzony w formie indywidualnej-

terapeuta przechodzi z jednym ćwiczącym

na kolejne stacje.

UWAGI ORGANIZACYJNE CD.

6.

Ćwiczenia w systemie stacyjnym

przeprowadzane są z użyciem

różnorodnych przyborów- bardzo rzadko

są to ćwiczenia wolne.

7.

System stacyjny o typie grupowo-

indywidualnym wymaga od osoby

nadzorującej kreatywności- konieczne

jest dostosowanie kolejnych stacji do

indywidualnych potrzeb konkretnych

ćwiczących.

8.

Obwodów stacyjnych powinno być tyle,

co zastępów czy grup i każdy zespół

ćwiczy na jednym z nich.

FORMA OBWODOWA SYSTEMU
STACYJNEGO

Wyznaczenie na pewnej przestrzeni zamkniętego obwodu

złożonego z kilku stanowisk ćwiczebnych na których uczeń

kolejno wykonuje wyznaczone zadania ruchowe, określoną ilość

razy lub w określonym czasie, mając z góry wyznaczoną

długość przerwy na przemieszczenie i odpoczynek.

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE OBWODU ĆWICZEBNEGO:



Przydzielenie ćwiczących do każdego stanowiska przed

rozpoczęciem ćwiczeń na obwodzie.



Rozpoczęcie ćwiczeń na sygnał i wykonywanie ich jednocześnie

przez wszystkich ćwiczących w każdym zespole.



Zakończenie ćwiczenia na sygnał lub po wykonaniu określonej

liczby powtórzeń.



Przeznaczenie przerwy odpoczynkowej na przejście do

kolejnego stanowiska i przygotowanie się do podjęcia na nim

ćwiczenia.



Całkowite pokonanie obwodu następuje w momencie, gdy

ćwiczący znajdą się na stanowisku, od którego rozpoczynali.

FORMA OBWODOWA SYSTEMU
STACYJNEGO

WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNO-METODYCZNE:



członkowie grupy zbliżeni pod względem
sprawnościowym



dokładnie określić czas ćwiczenia lub liczbę
powtórzeń oraz czas przerwy



objaśnienia ćwiczeń połączyć z pokazem

FORMA OBWODOWA SYSTEMU
STACYJNEGO

Możliwości intensyfikacji ćwiczeń:



zwiększenie liczby powtórzeń



zwiększenie całego obwodu



zwiększenie intensywności pojedynczego
ćwiczenia



skrócenie przerw między ćwiczeniami na
poszczególnych stanowiskach

SYSTEM STACYJNY
MOŻE BYĆ
WŁĄCZONY W
ROZBUDOWANY
MODEL
ORGANIZACYJNY
ZAJĘĆ
RUCHOWYCH- NP.
MODEL OPIEKI NAD
DZIEĆMI I
MŁODZIEŻĄ
WYMAGAJĄCĄ
KOREKCJI WAD
POSTAWY.

SPRZĘT

WYMAGANIA



Zestaw powinien umożliwić wykonywanie
różnorodnych ćwiczeń



Zestaw powinien umożliwić wypełnienie
treścią całej głównej części jednostki
dydaktycznej



Elementy zestawu powinny stwarzać
możliwość dostosowania do indywidualnych
potrzeb ćwiczącego

PREZENTACJA PRZYKŁADOWEGO
WYPOSAŻENIA W SPRZĘT DO
PROWADZENIA ZAJĘĆ RUCHOWYCH W
SYSTEMIE STACYJNYM:

SYSTEM KOREKCJI POSTAWY
SYNKOPA

AUTORSTWA JANUSZA NOWOTNEGO

ZALETY



Możliwość wykorzystania zarówno w

szkołach, jak i w ośrodkach specjalistycznych



Możliwość demontażu i przenoszenia



Niewielkie wymagania- sala gimnastyczna

musi być wyposażona w drabinki (najlepiej

13- wtedy można zamontować pełen zestaw)



W swojej wersji minimalnej wymaga tylko

jednej-dwóch drabinek



Możliwość zastosowania na zestawie

różnorodnych metod ćwiczeń: np.: Klappa,

Lehnert-Schroth, Majocha)



Możliwość przystosowania sprzętu do

ćwiczenia, a nie ćwiczenia do sprzętu

ZALETY CD.



Bazowanie na izometrycznym skurczu
mięśni. Jest to skurcz występujący w
mięśniach posturalnych, których praca
wymaga korekcji w trakcie ćwiczeń
korygujących wadę postawy. Zestaw
SYNKOPA umożliwia jednak również
wykonywanie ćwiczeń dynamicznych.



Możliwość dostosowania (również
samodzielnego) stanowisk do wymiarów i
potrzeb ćwiczących.

ZALETY CD.



Możliwość dostarczenia ćwiczącemu zewnętrznej,
eksteroreceptywnej informacji o postawie ciała,
która zastępuje wewnętrzną, proprioreceptywną-
nieprawidłową i powodująca wadę postawy
(monitorowanie ćwiczeń- biofeedback).

CO MOŻEMY MODYFIKOWAĆ:



Wysokość ustawienia przyrządów i odległość
przyrządów od punktu uchwytu kończyn



Symetrię/asymetrię uchwytu



Kąt pochylenia przyrządów



Wysokość i kąt nachylenia taboretu



Wielkość sił dodatkowych (taśmy, ciężarki)



Inne parametry

Bibliografia



Janusz Nowotny: „Ćwiczenia korekcyjne w
systemie stacyjnym” Katowice 2001r.

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ.