Zastosowanie metod

inżynierii tkankowej w

leczeniu oparzeń skóry

Marta Jędrasik

Inżyniera tkankowa jest interdyscyplinarną
dziedziną, która przystosowała zasady rządzące
inżynierią oraz hodowlą komórek w celu
wytworzenia biologicznych materiałów
zastępczych, mogących odbudować,
zregenerować zniszczoną tkankę w organizmie i
przywrócić jej utracone funkcje.

Kierunek ten zajmuje się przede wszystkim
sztuczną hodowlą tkanek wraz z łączeniem
komórek i materiałów pochodzenia
biologicznego w celu opracowania żywych
tkanek i narządów zastępczych, a także
opracowaniem nowych strategii leczniczych dla
potrzeb regeneracji tkanek.

Każdego roku na świecie tysiące pacjentów
wymaga hospitalizacji z powodu oparzeń.

Szybkie zagojenie rozległych ran oparzeniowych,
zapewniające prawidłowe funkcjonowanie
oparzonej okolicy ciała i dobry efekt kosmetyczny
nie jest możliwe bez zastosowania przeszczepów
skóry.

Wyróżniamy przeszczepy autologiczne,
allogeniczne i ksenogeniczne.

Czynnikiem limitującym wykorzystanie
przeszczepów allogenicznych i ksenogenicznych
jest reakcja immunologiczna biorcy, prowadząca
do odrzucenia przeszczepu.

Jedynym skutecznym sposobem pokrycia rany

oparzeniowej pełnej grubości skóry jest
zastosowanie autoprzeszczepów

.

Wyróżniamy 3 klasy substytutów skóry

Klasa I- składa się tylko z substytutu naskórka,
stosowane jako tymczasowe opatrunki
biologiczne

-naturalnie występujące materiały: błona
owodni

chitozan

- syntetyczne opatrunki biologiczne: TransCyte,

Suprathel

Klasa II- zawiera komponent skóry właściwej
zawieszony w kolagenie lub innej matrycy
białkowej

- Alloderm

Klasa III- posiada elementy naskórka i skóry
właściwej

- okresowo pokrywające ranę: Allograft

Biobrane

- pokrywające ranę na stałe: Integra

Apligraft

Żywe ekwiwalenty skóry to jedne z najbardziej

zaawansowanych konstruktów tkankowych.
Brakuje im jednak kilku bardzo ważnych funkcji,
zapewnionych przez obecność melanocytów,
mieszków włosowych, gruczołów potowych,
łojowych czy komórek dendrytycznych.

Rozwój metod inżynierii tkankowej w celu
otrzymania żywych ekwiwalentów skóry jest
niezbędny.

Pomimo

znacznych

postępów

w

metodach leczenia oparzeń, dane statystyczne
wykazują wciąż bardzo dużą liczbę zgonów po
rozległych, głębokich oparzeniach pełnej grubości
skóry. Jedynie dysponowanie dostateczną ilością
preparatów zastępczych skóry byłoby w stanie
uratować znaczną liczbę ofiar.