Zastosowanie metod 

inżynierii tkankowej w 

leczeniu oparzeń skóry

Marta Jędrasik

 

 

Inżyniera tkankowa jest interdyscyplinarną 
dziedziną, która przystosowała zasady rządzące 
inżynierią oraz hodowlą komórek w celu 
wytworzenia biologicznych materiałów 
zastępczych, mogących odbudować, 
zregenerować zniszczoną tkankę w organizmie i 
przywrócić jej utracone funkcje.

       Kierunek ten zajmuje się przede wszystkim 
sztuczną hodowlą tkanek wraz z łączeniem 
komórek i materiałów pochodzenia 
biologicznego w celu opracowania żywych 
tkanek i narządów zastępczych, a także 
opracowaniem nowych strategii leczniczych dla 
potrzeb regeneracji tkanek.

 

 

 

 

Każdego roku na świecie tysiące pacjentów 
wymaga hospitalizacji z powodu oparzeń. 

 

 

 Szybkie zagojenie rozległych ran oparzeniowych, 
zapewniające prawidłowe funkcjonowanie 
oparzonej okolicy ciała i dobry efekt kosmetyczny 
nie jest możliwe bez zastosowania przeszczepów 
skóry. 

Wyróżniamy przeszczepy autologiczne, 
allogeniczne i ksenogeniczne. 

Czynnikiem limitującym wykorzystanie 
przeszczepów allogenicznych i ksenogenicznych 
jest reakcja immunologiczna biorcy, prowadząca 
do odrzucenia przeszczepu. 

 

Jedynym skutecznym sposobem pokrycia rany 

oparzeniowej pełnej grubości skóry jest 
zastosowanie autoprzeszczepów

. 

 

 

Wyróżniamy 3 klasy substytutów skóry

Klasa I- składa się tylko z substytutu naskórka, 
stosowane jako tymczasowe opatrunki 
biologiczne

-naturalnie występujące materiały:    błona 
owodni

                                                           chitozan

- syntetyczne opatrunki biologiczne: TransCyte, 

                                                             Suprathel

Klasa II- zawiera komponent skóry właściwej 
zawieszony w kolagenie lub innej matrycy 
białkowej

- Alloderm 

 

 

 

 

Klasa III- posiada elementy naskórka i skóry 
właściwej

- okresowo pokrywające ranę: Allograft 

                                                  Biobrane 

- pokrywające ranę na stałe:     Integra

                                                  Apligraft

                                                  

                                                  

 

 

 

 

 

Żywe ekwiwalenty skóry to jedne z najbardziej 

zaawansowanych konstruktów tkankowych. 
Brakuje im jednak kilku bardzo ważnych funkcji, 
zapewnionych przez obecność melanocytów, 
mieszków włosowych, gruczołów potowych, 
łojowych czy komórek dendrytycznych. 

      Rozwój  metod  inżynierii  tkankowej  w  celu 
otrzymania  żywych  ekwiwalentów  skóry  jest 
niezbędny. 

Pomimo 

znacznych 

postępów 

w 

metodach  leczenia  oparzeń,  dane  statystyczne 
wykazują  wciąż  bardzo  dużą  liczbę  zgonów  po 
rozległych,  głębokich  oparzeniach  pełnej  grubości 
skóry.  Jedynie  dysponowanie  dostateczną  ilością 
preparatów  zastępczych  skóry  byłoby  w  stanie 
uratować znaczną liczbę ofiar.