Partia

Republikańska

Partia Republikańska - jedna z dwóch głównych

sił politycznych w USA. Potocznie nazywana Grand

Old Party (GOP). Utworzona 1854 z

przekształcenia Partii Wolności (dążącej do

zniesienia niewolnictwa). Wskutek sporu wokół

Ustawy Kansas-Nebraska (rok 1854) pojawiła się

Partia Republikańska. Ustawa przewidywała

bowiem, że kwestia niewolnictwa w tych dwóch

stanach zostanie pozostawiona do rozstrzygnięcia

mieszkańcom tych stanów. Wywołało to wściekłość

abolicjonistów, gdyż łamało postanowienia Układu

z 1820 roku, kiedy to ustalono, że niewolnictwo na

tych terytoriach będzie zakazane. Przeciwnicy

niewolnictwa odbyli w związku z tą sprawą szereg

spotkań, które uznawane są za początki Partii

Republikańskiej.

Głównymi celami republikanów było:

wprowadzenie w całym kraju gospodarki

kapitalistycznej i protekcyjnych taryf celnych w

celu ochrony rodzimego przemysłu oraz reforma

systemu bankowego, budowa linii kolejowych i

rozwój osadnictwa. Partia skupiała przedstawicieli

warstwy średniej przedsiębiorców oraz farmerów.

Zwycięstwo kandydata republikanów A. Lincolna

w wyborach prezydenckich w 1860 stało się

bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny

secesyjnej. Zwycięstwo Unii zapewniło Partii

Republikańskiej wpływy ogólnokrajowe i silną

pozycję w państwie. W początkach XX w. Th.

Roosevelt zainicjował w Partii Republikańskiej

nurt reformatorski (ograniczenie tzw. dzikiego

kapitalizmu, wprowadzenie elementów polityki

społecznej).

Republikanie już w 1856 roku wystawili swojego

kandydata w wyborach prezydenckich. John C.

Frémont zdobył 33% głosów. Cztery lata później

Partia Republikańska była jedną z głównych sił

politycznych w kraju. Zdobycie tej pozycji

ułatwiła jej sytuacja w kraju

Po I wojnie światowej Partia Republikańska

opowiedziała się za polityką izolacjonizmu.

Wpływy i władzę, utraciła w okresie wielkiego

światowego kryzysu gospodarczego. Po II wojnie

światowej jej rywalizacja z Partią Demokratyczną

stała się bardziej wyrównana. Pozycję Partii

Republikańskiej w latach 70. osłabiła afera

Watergate. Stracone poparcie społeczne

odzyskała w latach 80. podczas rządów R.

Reagana, kiedy to w ramach neokonserwatyzmu

dokonała się synteza liberalizmu gospodarczego

i konserwatyzmu społecznego.

Przewodniczący

Mel Martinez

Lider w Senacie

Mitch McConnell

Lider w Izbie

Reprezentantów

John Boehner

Nazwa potoczna

Grand Old Party

Data założenia

28 lutego 1854

Siedziba

310 First Street SE
Waszyngton 20003

Ideologia

Konserwatyzm,
centroprawica

Afiliacja
międzynarodowa

Międzynarodowa Unia
Demokratów

Kolor

Czerwony

Strona internetowa

www.gop.com

Partia Demokratów

Jedna z dwóch głównych sił politycznych w Stanach

Zjednoczonych, obok Partii Republikańskiej. Jest to

partia łącząca amerykańskie środowiska centro-

prawicowe, centrowe i centro-lewicowe. W wyborach

prezydenckich popierają jej kandydatów małe

ugrupowania lewicowe. Jest najstarszą partią

amerykańską i drugą najstarszą na świecie.

Obecnie jest wyrazicielką myśli umiarkowanie liberalnej,

czyli, w znaczeniu amerykańskim, lewicowej, choć cały

czas pewne wpływy mają konserwatyści (jak i u

republikanów liberałowie). Z niej wywodzą się tacy

liberalni politycy, jak prezydenci Jefferson, Jackson,

Wilson, F.D. Roosevelt, Kennedy, Johnson czy Clinton.

Konkurencyjni republikanie są programowo i jeżeli idzie

o większość ich przedstawicieli na szczeblu władzy

konserwatywni. Wedle najprostszej definicji demokraci

to amerykańska centrolewica, zaś republikanie

centroprawica.

Początki partii sięgają do 1793, choć obecna nazwa

używana jest tylko od około 1833.

Partia demokratyczna ma dłuższą tradycję, aniżeli jej

polityczny przeciwnik – partia republikanów. Nazwa partii

ukształtowała się w 1892 r. początkowo była to partia

republikańska, później republikańsko-demokratyczna. A

wszystko to po to, żeby na końcu stać się partią

demokratyczną. Na czele partii stoi urzędujący

demokratyczny prezydent, bądź pokonany w wyborach

kandydat. Wyborcy demokratów konkretyzują się w wielkich

miastach, stanach południowych ze znacznym udziałem

ludności kolorowej. W Nowym Jorku np. demokraci uzyskują

zdecydowanie większe poparcie wśród społeczności

murzyńskiej i żydowskiej. Symbolem przewodnim, znakiem

rozpoznawczym demokratów jest osioł.

Jeśli chodzi o delegatów wyłanianych na konwencję krajową.

Ogólna zasada dotyczy wszystkich stanów, chodź w

niektórych nieco się różni. Zgłaszający się kandydaci, po

wyborach w partii są aprobowani od razu na szczeblu władz

stanowych partii i biura kampanii demokratycznego

kandydata. Dodatkowo, część delegatów partii stanowią

funkcyjni działacze partii, którzy nie podlegają aktowi

wyborczemu.

• Wybory-Akcent w kampanii wyborczej kładzie się

na cechy osobiste kandydatów. W walce wyborczej

wywleka się szczegóły z życia osobistego

kandydata czy rodzinnego. . Stany Zjednoczone są

jednym z nielicznych krajów w których życie

prywatne w sposób bardzo istotny wpływa na

polityczną karierę kandydatów. Przykładem może

być rok 1988, kiedy w walce o głosy wyborców

utrącony został demokratyczny kandydat Gary

Hart. Niemal pewnego zwycięzcę załatwiły zdjęcia

z atrakcyjną aktorką zrobione podczas ich

wspólnego rejsu jachtem. Z drugiej strony,

wszystko zależy od propagandy i sposobu

przedstawienia sytuacji. Chociażby, przyznanie się

do homoseksualizm… W 1966 r. Jim Kolbe

otwarcie przyznał, że jest homoseksualistą.

Sprawa ta nie miała później zbyt dużego wpływu

na wyniki wyborów.

• Fundusze-Jedną z ważniejszych spraw w kampanii

wyborczej, o ile nie najważniejszą, są fundusze. Zgodnie

z ustawą z 1974 r. fundusze publiczne są przekazywane

na cele partii demokratycznej i republikańskiej, co w

znacznym stopniu utrudnia dojście do władzy partii

trzecich. Charakterystyczną formą pozyskiwania

funduszy na cele kampanii są przyjęcia organizowane

przez liderów partyjnych bądź kandydatów, za

uczestnictwo, w których płaci się ogromne sumy

pieniędzy. Przykładowo, 22 czerwca 1995 r. prezydent

Bill Clinton z ramienia demokratów, spotkał się z

ośmiuset swoimi zwolennikami w New Jersey .

Uczestnictwo w obiedzie kosztowało 1000 $ od osoby.

Zbierano w ten sposób pieniądze na kampanię

wyborczą. Tego typu spotkania i związane z nimi środki

ochrony paraliżują przeważnie życie publiczne danego

regionu. O tym, jak opłacalne są takie obiadki świadczy

suma 19 milionów dolarów zebrana przez Billa Clintona

w przeciągu trzech pierwszych kwartałów 1995 r.

• Są oczywiście inne sposoby zbierania funduszy.

Np. kongresmani głosujący za utrzymaniem

subsydiów dla producentów orzeszków ziemnych

otrzymali przeciętnie od nich ponad półtora tysiąca

dolarów na kampanię wyborczą w ponad

dwuletnim okresie wyborczym. Głosujący

przeciwko dostali 150 dolarów. Z kolei

przedstawiciele wielkiego biznesu preferują

dotacje na rzecz partii politycznych określane jako

„soft Money” – miękki pieniądz. Teoretycznie,

pieniądze te przeznaczone są na rozwój partii, nie

dla indywidualnych kandydatów. W praktyce

finansują jednak ich kampanię wyborczą.

Niekwestionowanym zwycięzcą w gromadzeniu

„miękkich pieniędzy” jest prezydent Bill Clinton.

Oficjalnie zgromadził on na swoim koncie sumę co

najmniej pół miliarda dolarów. Nieoficjalnie z kolei

sumę tą szacuje się na miliard dolarów. Oczywiście

na kampanię swoją, jak i innych demokratycznych

kandydatów

• Powiązania z republikanami-Pomimo zaciętej

walki o miejsca, można zauważyć zaskakującą

zgodność obu partii w przypadku opozycyjnych

partii trzecich. Charakterystycznym przykładem

jest tutaj Federalna Komisja Wyborcza, w skład

której wchodzi 3 członków z ramienia partii

demokratów i 3 z ramienia republikanów.

Kolejnym przykładem współdziałania partii na

rzecz dwupartyjnego monopolu jest komisja

przygotowująca przedwyborcze debaty z udziałem

kandydatów na prezydentów. Komisja składa się z

5 demokratów i 5 republikanów. W 1996 r., komisja

ta zaleciła niedopuszczenie do udziału w debatach

Rossa Perota. Swoją decyzję uzasadniła małymi

szansami na zwycięstwo Perota. A o tym, czy ktoś

ma takie szanse, czy nie w demokratycznym

systemie powinni decydować wyborcy.

Przewodniczący

Howard Dean

Lider w Senacie:

Harry Reid

Lider w Izbie
Reprezentantów

Nancy Pelosi, Steny Hoyer

Data założenia

1820 (współczesna), 1792
(historyczna)

Siedziba

430 South Capitol Street SE

Waszyngton 20003

Ideologia

Amerykański liberalizm,

centrolewica

Afiliacja

międzynarodowa:

Sojusz Amerykańskich i

Europejskich Demokratów

Kolor

Niebieski

Symbol

osioł