Cechy organizacji wojskowej państwa

Literatura:

•

Bezpieczeństwo narodowe Polski w XXI wieku: wyzwania i

strategie,

red. nauk. Jakubczak R., Flis J., Warszawa 2006.

•

Obrona narodowa w tworzeniu bezpieczeństwa Polski w XXI wieku,

pod red. Jakubczak R., Skrabacz A., Gąsiorek K., Warszawa 2008.

DYSPONOWANIE ORAZ

MOŻLIWOŚĆ UŻYCIA POTENCJAŁU

BOJOWEGO



Jakim jest szeroki zestaw broni

oraz form sposobów jej

bojowego wykorzystania,

tworzący olbrzymi potencjał

niszczenia stanów osobowych,

obiektu, sprzętu, terenu i

środowiska naturalnego. Ten

potencjał wywiera decydujący

wpływ za zachowanie

społeczeństw i władz przez

sam fakt istnienia

(posiadania) i groźbę jego

użycia, a w ostateczności

przez bezpośrednie użycie.

2. PRZYGOTOWANIE I

ZDOLNOŚĆ PROWADZENIA

WALKI ZBROJNEJ



W obronie państwa i operacjach

wojskowych za granicą, często z

przeciwnikiem przewyższającym

potencjałem ludzkim, organizacyjnym

czy technologicznym.

3. A

utonomiczna

struktura wojska

Na którą składają się:

•

Odrębny system prawny

•

Infrastruktura wojskowa

•

System szkolnictwa wojskowego

•

System dowodzenia

•

System mobilizacji

•

Logistyka wojskowa

•

Inżynieria wojskowa

•

Łączność

•

Żandarmeria Wojskowa

Scentralizowany system

dowodzenia oparty na

dyscyplinie wojskowej



Dowodzenie wojskowe - forma kierowania

ludźmi oparta na hierarchizacji stopni i

stanowisk wojskowych i dyscyplinie wojskowej



Dowodzenie wojskami jest procesem,

poprzez który dowódca narzuca swoją wolę i

zamiary podwładnym oraz w ramach którego

wspomagany przez swój sztab planuje,

organizuje, koordynuje i ukierunkowuje

działania podległych mu wojsk przez użycie

standardowych procedur działania i wszelkich

dostępnych środków przekazywania

informacji.

System dowodzenia wojskami zawiera

następujące podsystemy i elementy:



1. Podsystem decyzyjny (sterujący,

regulacyjny) – którego zadaniem jest

gromadzenie informacji, ocena sytuacji oraz

podejmowanie decyzji



2. Podsystem wykonawczy – który realizuje

postawione przez podsystem decyzyjny

zadania.



3. Podsystem informacyjny – zbieranie i

wymiana informacji



4. Podsystem zabezpieczenia technicznego i

ochrony – zadaniem jest zapewnienie

sprawności technicznych środków dowodzenia i

odpowiednich warunków funkcjonowania

personelu na stanowiskach dowodzenia.



Zasada dyscypliny

–

wszyscy

żołnierze powinni przestrzegać

przepisów i regulaminu oraz stosować

się do zarządzeń przełożonych w danej

sytuacji, bez względu na narodowe,

sojusznicze lub kulturowe odmienności.

Duża mobilność sił

zbrojnych



Mobilność jest jedną z cech sił

zbrojnych, która

„

umożliwia

podjęcie i prowadzenie

akcji i operacji

wojskowych w dowolnym

obszarze państwa, a także

poza jego granicami

”.



Na mobilność składa się:



Zdolność przemieszczania się

(lądem powietrzem i morzem)



Autonomiczność logistyczna



Autonomiczność rozpoznawcza



Autonomiczność inżynieryjna



Zdolność wsparcia wojskowego i

cywilnego

dla armii znajdującej się

poza terytorium państwa.

6. Stała gotowość

bojowa wojsk



Jest to ciągła zdolność wydzielonych

sił i środków do natychmiastowego

podjęcia działań bojowych czy też

wsparcia wojskowego dla władzy i

społeczeństwa oraz osiągania

wyższych stopni gotowości bojowej,

aż do pełnej gotowości bojowej

włącznie.

7. Morale

wojskowe

Są to wbrew pozorom najważniejsze cechy

organizacji wojskowych, które mają decydujący

wpływ nie tylko na sprawność armii, ale wręcz

decyduje o wyniku walki czy wojny.

Najważniejsze z nich to:



Męstwo



Posłuszeństwo



Wytrzymałość



Wielkoduszność



Cierpliwość



Sprawność szybkiej decyzji



Sprawności regulujące nasz stosunek do kraju i

towarzyszy broni

8. Sztuka wojenna



Dziedzina wiedzy i umiejętności dotycząca przygotowania i

prowadzenia walki zbrojnej z uzbrojonym przeciwnikiem, w której

obydwie strony wykorzystując broń dążą do zniszczenia bądź

obezwładnienia przeciwnika oraz zdobycia bądź też obrony

terenu



Występujący w terminie „sztuka wojenna” wyraz „sztuka” a nie

„technologia”, „procedura” czy „schemat” oznacza że decyzja

dowódcy w walce zbrojnej to nie dowolny czy schematyczny

pomysł osiągnięcia celu działania, ale twórczy, niepowtarzalny

dobór środków i sposobów walki zbrojnej umożliwiających

podwyższenie, złamanie sztuki wojny przeciwnika, tj.

zniweczenie jego silnych atutów oraz wykorzystaniem słabych

stron do wykonania rozstrzygających uderzeń. Sztuka wojenna

wyraża się w stałym dążeniu do unikania strat, unikania

zwycięstwa za wszelką cenę w myśl dyrektywy ekonomizacji

walki zbrojnej: Wojować tak aby samemu ponosić jak najmniejsze

straty, zadać jednocześnie nieprzyjacielowi największe. Chodzi

więc o unikanie „pyrrusowych zwycięstw” których istotę oddaję

słynna wypowiedź króla Epiru Pyrrusa (319-272 p.n.e.): „Jeszcze

jedno takie zwycięstwo a będziemy skończeni”



Uznając twórczą działalność

dowódców i wodzów na podstawę

sztuki wojennej, nie można pominąć

tzw. Rzemiosła wojennego, czyli

sprawności organów dowodzenia i

jednostek wojskowych w realizacji

zadań bojowych będących pochodną

organizacji, uzbrojenia i wyposażenia,

morale, a przede wszystkich

wyszkolenia bojowego. W najszerszym

znaczeniu sztuka wojenna a także

przygotowywanie i utrzymywanie

najwyższego rzemiosła wojennego

organizacji wojskowej państwa

9. Wsparcie władz i

społeczeństwa w sytuacjach

szczególnych zagrożeń i

potrzeb



Ta cecha odnosi się zarówno do działań

zewnętrznych, jak i do udziału wojska w

misjach zagranicznych w ramach

operacji humanitarnych czy

pokojowych.

Współcześnie zakres przygotowania i wykorzystywania

armii do niesienia pomocy władzy i społeczeństwu

znacznie się rozszerzył i wszystko wskazuje na to, że

będzie się dalej rozszerzał. Składa się na to kilka

przyczyn:

•

Wielka przydatność organizacji wojskowej,

•

Rosnąca skala zagrożeń niemilitarnych oraz strat ludzkich

i materialnych,

•

Niewydolność stałych służb cywilnych w sytuacjach

szczególnych zagrożeń. W sytuacjach zagrożeń i

potrzeb występuje nie tylko potrzeba, ale konieczność

wsparcia wojskowego,

•

„

Rozmycie” tradycyjnych rozgraniczeń między

zagrożeniami militarnymi a niemilitarnymi, np. terroryzm,

skażeń promieniotwórczych czy bakteriologicznych.

Nastąpił również zanik tradycyjnych rozgraniczeń na

wojskowe i niewojskowe metody przeciwdziałania

zagrożeniom. Przykładem może być to iż policja została

zmuszona do stosowania w walce z terrorystami i

przestępcami metod i środków typowych dla walki

zbrojnej.

10.

Bezinteresowność

poświęcenia

żołnierskiego dla

ojczyzny



Wykładnię tej cechy marsz. J. Piłsudski przedstawił

następująco: „(…) Żołnierz jest tą istotą, która

musi żyć i umierać nie dla siebie, a dla innych. (…)

Żołnierz walczy i żyje dla wszystkich, podczas gdy

wszyscy inni walczą o swoje jedynie interesy. Jest

coś, co duszę żołnierską, gdy jest prawdziwa,

podnosi, coś, co go czyni piękniejszym wewnętrznie

od innych, co łączy wszystkich żołnierzy w jedno –to

jest symbol i emblemat narodowy”.



Jeden z artykułów Konstytucji 3 maja 1791 r. głosił :

„Naród winien wojsku swemu nagrodę i poważanie

za to, iż się poświęca jedynie dla jego obrony ”.



Powszechna służba wojskowa w suwerennej i

demokratycznej Rzeczypospolitej stanowiła najwyższe

urzeczywistnienie postawy patriotycznej i

obywatelskiej Polaków.

11.

Powszechne wychowanie i

szkolenie wojskowe młodzieży i

dorosłych



Część ogólnego systemu edukacji narodowej,

której decydująca rola w tworzeniu systemu

jest niekwestionowana.



J. Nowak-Jeziorański pisze: „Najważniejsza

strategiczna dziedzina jaką są sprawy

młodzieży i jej wychowania w duchu naszych

tradycyjnych wartości.



Wg stwierdzenia gen. Sikorskiego można

stwierdzić, że wychowanie i wyszkolenie

młodzieży i dorosłych jest głównym i

niezastąpionym źródłem ciągłego tworzenia siły

obronnej państwa, a zarazem siły narodowej.



Istota szkolenia i wychowania młodzieży wg

prof. Teologii Stanisławy Grabskiej –

samo

słuchanie jeszcze nikogo nie wychowało.

Umoralniające nauki w kościele czy w szkole

nie wystarczają do ukształtowania młodego

człowieka.



„

Słuchania” nie brakuje w wychowaniu i

szkoleniu wojskowym, to jednak wyróżnia się

ono praktyką i to intensywną w nabyciu i

utrwaleniu takich cech żołnierskich i

obywatelskich, jak: posłuszeństwo, porządek,

obowiązkowość, wytrzymałość i cierpliwość,

współdziałanie w grupie, zdecydowanie,

pokora, wiara we własne siły, duma z

włączenia się do współodpowiedzialności za

państwo, za bezpieczeństwo narodu i swoich

bliskich.

12.

Niezależna

infrastruktura wojskowa



Określana jest jako ogół obiektów,

urządzeń i instytucji wojskowych

zapewniających funkcjonowanie

systemu wojskowego państwa.



Organizacyjnie i administracyjnie

infrastruktura wojskowa jest ujęta w

system garnizonów wojskowych-

względnie autonomiczną i

samowystarczalną strukturę w

infrastrukturze państwa. Stanowi ona

olbrzymią bazę administracyjną,

logistyczną, szkolną, mobilizacyjną i

operacyjną zapewniającą tworzenie i

funkcjonowanie siły obronnej państw,

a jej stan techniczny i liczbowy jest

jednym z głównych wyznaczników

potencjału i wizerunku obronnego

państwa.



W każdym państwie, a zwłaszcza w państwie

suwerennym i demokratycznym , infrastruktura

wojskowa służy również potrzebom władz i

społeczeństwa, zwłaszcza w sytuacjach

szczególnych zagrożeń i potrzeb. Baza koszarowa

wojska wykorzystywana jest również jako rezerwa

dla zapewnienia czasowego bytowania i schronienia

ludności w sytuacjach nadzwyczajnych potrzeb, np.

klęsk żywiołowych i katastrof technicznych.



Infrastruktura wojskowa wraz z infrastrukturą

cywilnej organizacji obrony narodowej tworzy

infrastrukturę obronną państwa. Natomiast

operacyjne przygotowanie obszaru kraju do obrony

to całość obiektów, urządzeń i instytucji

przygotowanych w czasie pokoju i

rozbudowywanych bądź budowanych w okresie

kryzysu czy wojny stosownie do planów obrony

państwa przeznaczonych do przygotowania

rozwinięcia i prowadzenia obrony narodowej.

Document Outline