BRAK PRAWIDŁOWEGO ODDECHU
30 uciśnięć klatki piersiowej
NIE REAGUJE
Zawołaj pomoc
Udrożnij drogi oddechowe
Zadzwoń pod numer 999 lub
112
2 oddechy ratownicze
30 uciśnięć klatki piersiowej
Rurka ustno-gardłowa wykonana jest z
elastycznego i przejrzystego tworzywa.
Składa się z poprzecznej płytki,
wzmocnionego bloku o przebiegu
prostym oraz łukowato wygiętego
przewodu zakończonego otworem,
Światło przewodu umożliwia przepływ
gazów oddechowych oraz
wprowadzenie cewnika do odsysania
płynnej treści z gardła.
zapobiega przesuwaniu się języka do
tyłu i w dół, odsuwając jego nasadę od
tylnej ściany gardła, co zapewnia
swobodny przepływ powietrza przez
drogi oddechowe;
umożliwia utrzymanie rozwartych ust,
co zapewnia dostęp do jamy ustnej i
swobodne odsysanie płynnej treści;
pozwala na umocowanie rurki ustno-
tchawiczej i zapobiega jej zagryzaniu
Używa się 2 typów rurek ustno-
gardłowych: rurki Mayo i rurki
Guedela, a także specjalnych rurek
ustno-gardłowych
przystosowanych do
przytwierdzania rurki intubacyjnej.
Rozmiar rurki należy
dobrać tak, aby jej
długość odpowiadała
odległości od siekacz
pacjenta do kąta żuchwy
lub według zasad
przedstawionych w tabeli
Wiek (lata)
Masa ciała (kg)
Określenie
Numer
Długość (mm)
wcześniak
1-2,5
noworodkowa
00
35
noworodek
3-5
noworodkowa/mała
0
35
0,5
6-9
mała
1
40
1-2
10-13
mała
2
60
4-6
15-20
średnia
3
80
8-10
25-32
średnia/duża
4/5
90
12
35-45
duża
5
100
dorosły
50-90
duża
6
100
Rozmiar rurki należy
dobrać tak, aby jej
długość odpowiadała
odległości od siekaczy
pacjenta do kąta żuchwy
lub od kącika ust do
płatka ucha lub według
zasad przedstawionych w
tabeli:
Po otwarciu ust pacjenta należy wprowadzić
rurkę stroną wypukłą do języka, a następnie
szybkim ruchem obrócić ją wokół długiej osi tak,
aby krzywiznę wypukłą skierować ku
podniebieniu.
Okrągłe rurki nosowo-gardłowe o odpowiedniej
długości zakłada się do nosogardzieli przez
przewód nosowy. Obecnie - z uwagi na ryzyko
krwotoku przy ich stosowaniu - nie są używane.
Uwaga: W momencie powrotu odruchów
obronnych rurkę należy natychmiast usunąć.
Rurka ustno-gardłowa nie zastępuje intubacji
dotchawiczej, nie zapobiega zachłyśnięciu się
chorego i wymaga stałej kontroli jej położenia.
Niemowlę – po udrożnieniu dróg
oddechowych i uniesieniu żuchwy należy
ucisnąć język przy użyciu szpatułki lub łyżki
laryngoskopu i wprowadzić rurkę ustno-
gardłową w takiej pozycji, jak ostatecznie
ma być umieszczona
(bez rotacji)
.
Po założeniu rurki zawsze należy sprawdzić,
czy nie ma przeszkody w przepływie
powietrza, czasami konieczne jest uniesienie
żuchwy.
Utrzymywanie drożności dróg
oddechowych u nieprzytomnego
dziecka.
Utrzymywanie rozwarcia szczęk
przy założonej rurce intubacyjnej i
zapobieganie jej zagryzaniu przez
chorego.
Przytwierdzanie rurki intubacyjnej.
-szczękościsk,
-ruszające się zęby,
-zachowany odruch językowo-gardłowy,
-krwawienie w dolnej części gardła,
-zagrażające niebezpieczeństwo
regurgitacji lub wymiotów treścią
żołądkową.
-
uszkodzenie warg, zębów i
podniebienia,
-sprowokowanie odruchów
wymiotnych (bez wymiotów),
wymiotów lub kurczu krtani, jeżeli
zachowane są odruchy.
Zalety:
Ogranicza bezpośredni
kontakt
Zmniejsza ryzyko
zakażenia
Umożliwia podanie tlenu
Wady:
Uszczelnienie maski
Nadmuchanie żołądka
Zalety
Ogranicza bezpośredni
kontakt
Umożliwia podanie
tlenu w wysokich
stężeniach – do 85%
Może być użyty z
maską twarzową,
maską krtaniową,
Combitube, rurką
intubacyjną
Wady
Kiedy stosowany z
maską twarzową:
Ryzyka
niewystarczającej
wentylacji
Ryzyko wentylacji
żołądka
Potrzeba 2 osób aby
optymalnie
wentylować
Dzięki standardowym łącznikom możliwe
jest jego połączenie z różnymi rurkami
(maską twarzową), maską krtaniową,
Combitube, rurką intubacyjną) i
prowadzenie oddechu zastępczego.Worek
samorozprężalny (od lat nazywany workiem
Ambu) po uciśnięciu powoduje przepływ
mieszaniny oddechowej do pacjenta, na tym
końcu, na którym znajduje się zastawka
jednokierunkowa.
Jeśli wentyluje się pacjenta
workiem samorozprężalnym, bez
podłączenia tlenu, jest to
równoznaczne z wentylacją
samym powietrzem
atmosferycznym, czyli dostawą
21-procentowego tlenu.
Do worka samorozprężalnego można
podłączyć tlen podawany z butli (lub z
centralnego ujęcia gazów) za pomocą
przewodu (drenu). Jeśli nastawi się na
przepływomierzu 5–6 l/min tlenu, to
można w ten sposób zwiększyć
stężenie tlenu podawanego
pacjentowi do 45 proc.
Najlepszym sposobem zwiększenia
stężenia tlenu jest jednak podłączenie na
końcu worka samorozprężalnego, z tej
strony gdzie normalnie zasysane jest
powietrze atmosferyczne tzw. rezerwuaru
tlenu. Jest to dodatkowy worek, który
uniemożliwia zasysanie z atmosfery
powietrza i jednocześnie magazynuje
napływający tlen, dzięki czemu stężenie
tlenu przy przepływie ok. 10 l/min może
wzrosnąć powyżej 90 proc.
Są to urządzenia, które zapewniają
prowadzenie mechanicznej wentylacji.
Podczas resuscytacji można korzystać z
automatycznych respiratorów
napędzanych gazem (z butli z tlenem).
Zapewniają one stały dopływ gazu do
pacjenta podczas wdechu. Zalecane
początkowe ustawienie respiratora dla
pacjentów dorosłych to objętość
oddechowa 6–8 ml/kg i częstość
oddechów 10/min.
Terapia niskimi przepływami
Terapia wysokimi przepływami
(Tlenoterapia bierna i czynna)
urządzenie
urządzenie
Przepływ O
Przepływ O
2
2
/min.
/min.
Osiągane FiO
Osiągane FiO
2
2
Okulary tlenowe
Okulary tlenowe
1 - 2
1 - 2
3 – 5
3 – 5
6
6
0,23 - 0,3
0,23 - 0,3
0,3 - 0,4
0,3 - 0,4
0,42
0,42
Cewnik w noso-gardle
Cewnik w noso-gardle
1 - 3
1 - 3
4
4
5
5
6
6
0,21 - 0,34
0,21 - 0,34
0,34
0,34
0,38 - 0,42
0,38 - 0,42
0,42 – 0,46
0,42 – 0,46
Cewnik w przedsionku nosa
Cewnik w przedsionku nosa
uszczelniony gąbką
uszczelniony gąbką
3 - 5
3 - 5
0,3 – 0,4
0,3 – 0,4
Maska Venturiego
Maska Venturiego
4 – 6
4 – 6
6 - 8
6 - 8
0,24 – 0,28
0,24 – 0,28
0,3 – 0,4
0,3 – 0,4
Maska tlenowa
Maska tlenowa
5 - 10
5 - 10
0,4 – 0,6
0,4 – 0,6
urządzenie
urządzenie
Przepływ
Przepływ
O
O
2
2
/min.
/min.
Osiągane
Osiągane
FiO
FiO
2
2
Maska z workiem rezerwuarowym
Maska z workiem rezerwuarowym
z częściowym oddechem zwrotnym
z częściowym oddechem zwrotnym
5 -7
5 -7
0,35 – 0,75
0,35 – 0,75
Bez oddechu zwrotnego
Bez oddechu zwrotnego
Dopływ tlenu musi przekraczać wentylację
Dopływ tlenu musi przekraczać wentylację
minutową
minutową
5 -10
5 -10
0,4 – 1,0
0,4 – 1,0
Niski koszt
Dobra tolerancja
Proste w użyciu
Brak konieczności przerywania
tlenoterapii w czasie jedzenia
Wysuszanie błony śluzowej nosa
Zmienność FiO
2
w zależności od zmian
oddechowych chorego
Rozstrzeń żołądka
Osiąganie tylko nieznacznie wyższej
maksymalnej wartości FiO
2
w
porównaniu z cewnikiem donosowym
Większa możliwość kontrolowania
stężenia wdychanego gazu
Konieczność ścisłego przylegania do
twarzy ( niemożność
karmienia nawet przez sondę)
FiO
FiO
2
2
równe 0,6
równe 0,6
uważane jest za
punkt krytyczny oddzielający
bezpieczne stężenie tlenu od
toksycznego
Oddychanie mieszaniną gazu z
FiO
FiO
2
2
> 0,6
> 0,6
dłużej niż 24 godziny
dłużej niż 24 godziny
jest dla pacjenta toksyczną ekspozycją na tlen
Po 48 godz. należy zastosować inne metody
Po 48 godz. należy zastosować inne metody
(np. wentylację mechaniczną)
(np. wentylację mechaniczną)
W stosunku do tkanki płucnej - objawy jak w
ARDS ( niedobór antyoksydantów )
Zmniejszenie napędu oddechowego u
pacjentów z przewlekłą hiperkarbią
Zwłóknienie pozasoczewkowe i ślepota u
noworodków
Skuteczno
ść
defibrylacj
i z każdą
minutą
maleje o
7-10%
NIE REAGUJE
Wezwij pomoc
Udrożnij drogi oddechowe.
Brak prawidłowego oddechu.
RKO 30:2
Do momentu podłączenia AED
Defibrylacja nie zalecana
Defibrylacja zalecana
Wyślij kogoś
lub idź po AED
Zadzwoń 112 / 999
1 Defibrylacja
Natychmiast
podejmij RKO 30:2
Natychmiast
podejmij RKO 30:2
Przez 2 minuty
AED
Ocena rytmu
Kontynuuj do odzyskania
prawidłowego oddechu
Wzrost rzutu serca, objętości krwi
krążącej, wentylacji minutowej i
zapotrzebowania na tlen.
W pozycji leżącej ciężarna macica
może uciskać na naczynia miednicy i
jamy brzusznej powodując spadek
rzutu serca i RR.
Przewlekła choroba serca,
Zatorowość,
Samobójstwo,
Choroba nadciśnieniowa rozwijająca się w
przebiegu ciąży,
Sepsa,
Ciąża pozamaciczna,
Krwawienie,
Zator wywołany przez płyn owodniowy,
Inne.
Ułóż pacjentkę na lewym boku pod
kątem 15°,
Podaj 100% tlen,
Podaj bolus płynów,
Szybko oceń potrzebę podania
odpowiednich leków,
Zapewnij pomoc doświadczonego
ginekologa.
Ułożenie na lewym boku pod kątem 15°,
Może być konieczne wyższe niż normalnie
ułożenie rąk na mostku,
Defibrylacja przy standardowych
wartościach energii,
Zaleca się użycie elektrod
samoprzylepnych,
Wzrost ryzyka wymiotów, wczesna
intubacja, z zastosowaniem Manewru
Sellicka.
Utopienie - opadnięcie na dno
martwego ciała. Przyczynami
utopienia mogą być: atak serca,
wrzucenie zwłok do wody lub
inne przypadki, w których ofiara
nie
ma
zalanych
dróg
oddechowych wodą.
Utonięcie to uduszenie
będące skutkiem zanurzenia w
cieczy, najczęściej w wodzie.
Podtopieniem
nazywa
się
wszystkie przypadki przeżycia po
duszeniu
się
w
wyniku
zanurzenia w wodzie.
Zespół
popodtopieniowy
może
rozwinąć się u ofiar podtopienia w
czasie pierwszych 72 godzin po
wypadku. Schorzenie to ma charakter
zespołu
niewydolności
oddechowej
typu
dorosłych
(ARDS
-
Acute
Respiratory Distress Syndrome) i jest
spowodowane
wypłukaniem
surfaktantu, przeciekiem powstałym na
skutek uszkodzenia ścian kapilar w
pęcherzykach
płucnych
oraz
odpowiedzią zapalną w obrębie tkanki
płucnej.
"Fazy tonięcia" według Ponsolda
Bezpieczeństwo!
Wydobycie poszkodowanego na
powierzchnię,
Wydobycie na brzeg w pozycji
horyzontalnej,
Wentylacja zaraz po wydobyciu na
powierzchnię – 1 min,
Podczas dopływania do brzegu
kontynuujemy oddechy gdy czas < 5
min,
Czas > 5 min – wentylacja przez
kolejną minutę,
Metoda usta-nos,
Ocena ABC,
5 oddechów ratowniczych,
RKO 30:2,
Osuszenie poszkodowanego przed
przeprowadzeniem automatycznej
defibrylacji ,
Ochrona przed wychłodzeniem.