Jakie argumenty można przekazać do jądra podczas startu.: Przegląd argumentów podawanych w czasie startu systemu. Następna strona Poprzednia strona Spis treści 2. Przegląd argumentów podawanych w czasie startu systemu. Ta sekcja podaje kilka przykładów oprogramowania, które może być użyte do przekazywania argumentów do jądra i do ładowania go. Podaje także sposób interpretacji argumentów, jakie są na nie ograniczenia i jak są filtrowane dla odpowiedniego urządzenia. Ważne jest aby NIE używać odstępów w argumentach, tylko pomiędzy nimi. Wartości jakie mają być przekazane mają być oddzielone przecinkami bez żadnych odstępów. Spójrz na następujący przykład: ether=9,0x300,0xd0000,0xd4000,eth0 root=/dev/hda1 *DOBRZE* ether = 9, 0x300, 0xd0000, 0xd4000, eth0 root = /dev/hda1 *ŹLE* 2.1 LILO. (LInux LOader) Najczęściej używanym programem służącym do ładowania Linux-a jest LILO (LInux LOader), napisany przez Wernera Amesbergera. Ma możliwość ładowania różnych jąder (jak i systemów) a swoją konfigurację zapisuje w pliku tekstowym. Większość dystrybucji jest rozprowadzana z LILO jako domyślnym programem ładującym. LILO umie załadować DOS-a, OS/2, Linux-a, FreeBSD i wiele innych systemów bez żadnych trudności i jest dość elastyczny. W typowej konfiguracji LILO zatrzyma się krótko po włączeniu komputera i wyświetli LILO:. Przez następnych kilka sekund będzie czekać na podanie ewentualnych argumentów a następnie zacznie ładować domyślny system. Typowymi etykietami opisującymi systemy i używanymi w LILO są linux, backup, linux-old, old, dos, msdos. Jeśli chcesz wpisać jakieś argumenty, wpisujesz je zaraz po nazwie systemu jaki chcesz załadować, tak jak w przykładzie poniżej: LILO: linux root=/dev/hda1 Bardzo przydatne jest polecenie append= jeśli ktoś chce dodać jakiś argument na stałe. Tak więc aby nie wpisywać go za każdym razem wystarczy po prostu dodać linijkę append = "xxx=yyy" do plik /etc/lilo.conf. Może być ona dodana albo na początku pliku, wtedy będzie się odnosić do wszystkich sekcji, albo w danej sekcji image, tak aby odnosiła się tylko do niej. Zajrzyj do dokumentacji LILO aby dowiedzieć się więcej szczegółów. 2.2 LoadLin. Innym często używanym programem do ładowania Linux-a jest loadlin.exe. Jest to DOS-owy program, który potrafi załadować jądro (wraz z argumentami startowymi) z wiersza poleceń DOS-a zakładając, że są dostępne pewne zasoby. Jest to dobre rozwiązanie dla tych, którzy używają DOS-a i chcą się z niego szybko (lub niekoniecznie) przełączyć na Linux-a. Jest on także bardzo przydatny jeśli masz jakieś urządzenie, które aby było przydatne do użycia musi zostać ustawione przez sterownik DOS-owy. Dobrym przykładem mogą być tutaj karty kompatybilne z SoundBlaster, które muszą mieć ustawione kilka rejestrów przez sterownik DOS-owy aby ustawić je w tryb kompatybilności z SoundBlaster. Ładowanie DOS-a wraz ze sterownikiem, a potem ładowanie Linux-a z wiersza poleceń DOS-a programem LOADLIN.EXE zapobiega zresetowaniu karty, co miałoby miejsce gdybyśmy zresetowali komputer, aby uruchomić Linux-a. W ten sposób karta zostaje w trybie kompatybilności z SoundBlaster i jest przydatna do użycia pod Linux-em. Są także inne programy służące do ładowania Linux-a. Aby poznać kompletną listę takich programów zajrzyj do swojego lokalnego serwera ftp do katalogu system/Linux-boot. 2.3 Narzędzie "rdev". Jest kilka argumentów startowych, których wartości domyślne są zapisane w różnych bajtach w samym jądrze. Jest narzędzie zwane rdev zainstalowane na większości systemów, które wie gdzie te bajty się znajdują i jak je zmienić. Potrafi ono także zmienić różne rzeczy, które nie mają swoich argumentów startowych, jak na przykład domyślny tryb wyświetlania. Narzędzie rdev może być zwykle zastąpione przez swapdev, ramsize, vidmode i rootflags. Jest to pięć rzeczy, które rdev potrafi zmienić: główny system plików (katalog "/"), urządzenie swap, parametry RAM-dysku, domyślny tryb graficzny i ustawienia głównego systemu plików jako tylko-do-odczytu bądź w tryb odczytu-zapisu. Więcej informacji na temat rdev można znaleźć pisząc w wierszu poleceń rdev -h bądź w podręczniku systemowym man. 2.4 Jak jądro sortuje argumenty. Większość argumentów startowych ma następującą składnię: nazwa=[wartość_1][,wartość_2]...[,wartość_11] gdzie "nazwa" jest unikalnym słowem kluczowym identyfikującym część jądra, do którego odnoszą się podane wartości. Większa ilość argumentów startowych to lista powyższych wywołań oddzielonych od siebie odstępem. Zauważ, że maksymalna ilość wartości to 11. Jądro rzeczywiście rozpoznaje tylko 11 elementów oddzielonych przecinkami przy danym słowie kluczowym. (Chociaż możesz użyć ponownie tego samego słowa kluczowego z dodatkowymi 11 argumentami w jakichś niezwykle skomplikowanych sytuacjach, zakładając, że dane funkcja ustawiająca (patrz niżej) to dopuszcza). Zwróć uwagę na fakt, iż jądro dzieli tę listę na maksimum 10 argumentów typu integer, i następujący po nich łańcuch, więc tak naprawdę nie możesz podać 11 argumentów typu integer o ile nie przerobisz sterownika tak, aby sam sobie zamienił ten 11 element na liczbę typu integer. Wiekszość sortowania odbywa się w linux/init/main.c. Najpierw jądro sprawdza czy argument jest jednym ze specjalnych argumentów: root=, ro, rw, debug. Znaczenie tych parametrów jest opisane dalej w tym dokumencie. Następnie sprawdza listę argumentów zawartych w tablicy bootsetups czy podany łańcuch nie został przypisany którejś z funkcji ustawiającej konkretne urządzenie bądź część jądra. Jeśli przekazałeś do jądra linię xxx=3,4,5,6,yyy wtedy jądro przeszukałoby tablicę bootsetups aby zobaczyć czy xxx jest tam wymienione. Jeśli byłoby wymienione wtedy uruchomiłoby funkcję związaną z xxx i przekazałoby jej argumenty typu integer: 3,4,5,6 oraz ostatni łańcuch yyy. 2.5 Ustawianie zmiennych środowiskowych. Wszystko w formie "xxx=yyy", co nie jest funkcją ustawiającą opisaną powyżej jest interpretowane jako zmienna środowiskowa, mająca być ustawiona. (bezużytecznym?) Przykładem mogłoby być użycie TERM=vt100 jako argumentu startowego. 2.6 Przekazywanie argumentów do programu "init". Wszystkie pozostałe argumenty startowe, które nie zostały rozpoznane jako funkcje ustawiające, czy zmienne środowiskowe są przekazywane do procesu o numerze 1, którym zazwyczaj jest init. Najczęstszym przekazywanym argumentem do programu init jest słowo single oznaczające uruchomienie systemu w trybie jednego użytkownika nie uruchamiając demonów, które zwykle są uruchamiane. Sprawdź w podręczniku man jaką masz wersję programu "init" i jakie argumenty możesz mu przekazać. Następna strona Poprzednia strona Spis treści