PowerPoint Presentation

Głównym celem przedsiębiorstwa działającego

w warunkach gospodarki wolnorynkowej jest

utrzymanie

płynności finansowej, czyli zdolności do

terminowego

regulowania zobowiązań bieżących.

To właśnie płynność finansowa - w największym

stopniu - determinuje funkcjonowanie firmy na

rynku,

jej brak natomiast oznacza początek bankructwa.

W literaturze przedmiotu występuje bardzo wiele

sformułowań odnoszących się co do samej definicji

kapitału. W najbardziej ogólnym ujęciu jest to

całokształt

zaangażowanych w przedsiębiorstwie

wewnętrznych

i zewnętrznych, własnych i obcych, terminowych

i nieterminowych zasobów

W dosłownym znaczeniu kapitał określa źródła

finansowania.

Majątek niezbędny do prowadzenia

działalności gospodarczej

finansowany jest

z dwóch głównych źródeł:



kapitału własnego,



kapitału obcego.

Własne źródła pozyskiwania kapitału

KAPITAŁ WŁASNY (źródła

wewnętrzne):

wypracowany zysk netto,

amortyzacja,

przekształcenia w aktywach,

przekształcenia w kapitałach.

Zysk zatrzymany w przedsiębiorstwie

Zysk netto uważany jest za podstawowe źródło

finansowania.

Przedsiębiorstwa generujące wysokie zyski podnoszą

swoją autonomiczność gospodarczą, a także zdolności

kredytowe – są dzięki temu postrzegane przez

otoczenia

jako wiarygodne jednostki gospodarcze.

Dają w ten sposób szansę pozyskiwania dodatkowych,

zewnętrznych źródeł finansowania.

Zysk zatrzymany wynika więc z podziału zysku

netto

wygenerowanego w jednostce gospodarczej w danym

roku obrotowym na część wypłacalną właścicielom

i część zatrzymaną w celu reinwestycji.

Często właściciele przedsiębiorstw pozostawiają

pewną

część bądź nawet całość zysku wygenerowanego

w nadziei, iż takie działanie zwiększy jego wartość

w przyszłości - a co za tym idzie – umocni pozycje

na rynku.

W gospodarce bardzo popularnym zjawiskiem

jest więc

podwyższanie wartości kapitału poprzez

akumulację

zysków. Jest to tzw. pojęcie samofinansowania się

podmiotu gospodarczego.

Zysk zatrzymany- w odróżnieniu od kapitału

podstawowego- jest kapitałem dyspozycyjnym

(rozporządzającym) nazywanym również kapitałem

rezerwowym.

Można go podzielić na dwie części:



obligatoryjną (ustawową),

która

wynika

z regulacji prawnych obligujących daną

jednostkę do określonej jego wysokości,



fakultatywną,

wynikającą z

dobrowolności.

Wielkość zysków zatrzymanych, tj. kapitał

powstały z odpisów zysku netto, obrazuje

wkład

właścicieli we wzrost kapitałów spółki; odpisy

te mogą zasilać kapitał zapasowy lub

rezerwowy.

Zysk zatrzymany jako źródło finansowania

podlega dużym wahaniom wraz z wielkością

sprzedaży firmy i wynikami ekonomicznymi.

Pozostawienie dużych środków w spółce hamuje

możliwości wypłacania dywidend – może to wpływać na

zachowanie akcjonariuszy zainteresowanych pewnymi

i realizowanymi na bieżąco dochodami

dywidendowymi.

Istotnym problemem przy wyborze tego źródła

finansowania jest określenie kosztów finansowania.

Kapitał własny, z zatrzymanych zysków nie może być

uznany za kapitał bez kosztów.

Akcjonariusze, rezygnując z bieżących

dywidend, żądają rekompensaty w innej formie,

np. wzrostu ceny akcji czy też wyższych

dywidend w przyszłości. W przypadku nie

spełnienia tych oczekiwań osłabieniu może ulec

pozycja firmy na rynku kapitałowym, czego

przejawem jest zmniejszenie możliwości

zaciągnięcia pożyczek lub trudności

w przeprowadzeniu kolejnych emisji akcji.

Amortyzacja

Jest to finansowy wyraz zużycia majątku trwałego.

Odpisy amortyzacyjne zmniejszają wartość

początkową

środków trwałych oraz wartości niematerialnych

i prawnych na skutek ich zużycia lub upływu czasu

(art.31

ustawy o rachunkowości).

Znajduje to odzwierciedlenie w rachunku kosztów

własnych przedsiębiorstwa. Rozmiary źródła kapitału

jakim jest amortyzacja są zależne w dużym stopniu

od wielkości majątku trwałego i metod jego wyliczania.

Według

art.32 ustawy o rachunkowości

, odpisów

amortyzacyjnych dokonuje się poprzez systematyczne,

planowane rozłożenie wartości początkowej środka

trwałego na ustalony czas.

Amortyzacja, będąc kosztem, zmniejsza wysokość

zysku i podstawy do opodatkowania, tym samym może

stanowić źródło korzyści podatkowych.

W rzeczywistości przedsiębiorstwa nie utrzymują

funduszów amortyzacyjnych w formie rezerw.

Amortyzacja jest dogodnym źródłem finansowania,

gdyż wymaga wyłącznie dokonywania odpisów.

Jako koszt nie powoduje wypływu na zewnątrz środków

pieniężnych. Wartość odpisów amortyzacyjnych zależy

od następujących czynników, które wpływają na koszty

uzyskania przychodów:



wartości początkowej środka trwałego,



stawki amortyzacji,



przyjętej metody amortyzacji.

Ustawa o rachunkowości nie narzuca stawek

amortyzacyjnych dla poszczególnych grup środków

trwałych, tak jak ustawy podatkowe.

Aby wyliczyć stawkę rocznej amortyzacji, należy

wziąć

pod uwagę:



liczbę zmian użytkowania środka trwałego,



tempo postępu techniczno-ekonomicznego,



wydajność środka trwałego mierzoną liczbą

godzin użytkowania, liczbą wytwarzanych

produktów, prawnymi lub innymi ograniczeniami

czasu użytkowania.

Dochody z emisji i sprzedaży akcji

Wśród wielu papierów wartościowych, istotne

znaczenie mają dochody z emisji i sprzedaży

jednych z podstawowych ich rodzajów

emitowanych przez przedsiębiorstwo jakimi są

akcje.

Akcje reprezentują część kapitału akcyjnego

przedsiębiorstwa, emitowanych przez emitenta,

zamierzającego pozyskać środki na rozwój.

Poprzez sprzedaż tego papieru wartościowego jego

właściciel nabywa środki niezbędne do finansowania

inwestycji. Dochody z emisji i sprzedaży akcji związane

są ze stałym generowaniem środków, wpływających

na podwyższanie wartości kapitału własnych spółki.

Akcje pozostają w obiegu – zmieniać może je jedynie

posiadacz będący jednocześnie akcjonariuszem spółki.

To stosunkowo tani kapitał, bardziej opłacalny aniżeli

kredyt bankowy.

Małe oraz średnie przedsiębiorstwa nie mają jednak

dużych możliwości korzystania z pozyskiwania środków

na rynku kapitałowym, ze względu na niewystarczające

rozmiary kapitałów własnych i poziomu wypracowanych

obrotów.

Akcje upoważniają do dochodu z dwóch źródeł:



udział w podziale zysku proporcjonalnie do wysokości

udziału w kapitale spółki,



wzrost bieżącej wartości akcji w momencie sprzedaży.

Obce źródła finansowania

Kapitał obcy to taki, który zostaje postawiony

do dyspozycji przedsiębiorstwa i musi być

zwrócony

właścicielowi na zasadach określonych w umowie.

KAPITAŁ OBCY

kapitał długoterminowy,

apitał krótkoterminowy.

Kapitał długoterminowy



rezerwy,



kredyty długoterminowe,



poręczenia kredytowe,



leasing,



franchising



obligacje,



dotacje i subwencje,



środki z funduszy unijnych.

Kapitał krótkoterminowy



kredyty krótkoterminowe,



zobowiązania odnawialne,



kredyt kupiecki,



actoring



ożyczki



papiery dłużne.

Wśród wielu możliwości finansowania,

najpowszechniejszymi są przede

wszystkim:



kredyty bankowe,



leasing,



emisja obligacji i innych dłużnych

papierów,



factoring.

Kredyty bankowe

Według

art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r.,

Prawo bankowe,

poprzez umowę kredytową bank

zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy

na czas oznaczony w umowie kwotę środków

pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel,

a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej

na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty

wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami

w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji

od udzielonego kredytu.

Klasyfikacje kredytów



ze względu na przeznaczenie,



ze względu na czas spłaty,



ze względu na zabezpieczenie,



ze względu na walutę,



ze względu na przedmiot kredytowania,



ze względu na formę kredytowania,



ze względu na specjalne warunki kredytowe.

Kredyt bankowy, mimo iż jest najczęściej

stosowany, nie jest doskonałym źródłem

finansowania, gdyż każda firma posiada

odmienną sytuację ekonomiczno -finansową.

Przedsiębiorstwo przy wyborze sposobu

finansowania poprzez kredyt powinno

uwzględnić

jego wady oraz zalety.

ZALETY



dzięki kredytowi bankowemu przedsiębiorca może

sfinansować nawet bardzo skomplikowane inwestycje,



oprócz kredytu bank daje nam coraz częściej

możliwość skorzystania z doradztwa kredytowego,



bank doradza przy konstruowaniu biznesplanu jeśli

jest wymagany do uzyskania kredytu,



banki coraz częściej dostosowują swoje produkty

finansowe do wymagań i możliwości przedsiębiorców,



w niektórych, bardzo skomplikowanych sytuacjach,

bank udostępnia również bezpłatnie porady radcy

prawnego.

WADY



długotrwały i skomplikowany proces wydawania decyzji,



trudne do spełnienia wymagania formalne – zbyt duża

ilość wymaganych dokumentów,



brak dostępności kredytu dla młodych

przedsiębiorców, którzy nie mają właściwego

zabezpieczenia,



zaciągnięcie kredytu pogarsza zdolność kredytową,



kredyt powoduje stałe obciążenie gdyż raty kredytowe

trzeba spłacać stale i terminowo,



wysokie oprocentowanie kredytu, które dodatkowo nie

jest stałe i może ulec zmianie.

Leasing

Leasing jest to druga po kredytach, najczęściej

wykorzystywana forma finansowania działalności

gospodarczej. To sposób finansowania inwestycji

polegający na oddaniu w użytkowanie rzeczy (np.

maszyn, budynków, środków transportu) w zamian

za ustalony czynsz – tzw. raty leasingowe.

Skupia w sobie zarówno cechy umowy dzierżawy

jak

i kredytu. Stronami umowy leasingu są Finansujący

i Korzystający.

Zgodnie z przepisem

art. 709 Kodeksu cywilnego

przez

umowę leasingu Finansujący zobowiązuje się, w zakresie

działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz

od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej

umowie i oddać tę rzecz Korzystającemu do używania

albo używania i pobierania pożytków przez czas

oznaczony, a Korzystający zobowiązuje się zapłacić

Finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie

pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu

z tytułu nabycia rzeczy przez Finansującego.

Aktualnie można wyróżnić dwa rodzaje leasingu:



operacyjny,



finansowy.

Leasing operacyjny

, inaczej bieżący, charakteryzuje

się tym, iż środek leasingowany jest cały czas

własnością Finansującego.

Opłaty powstające w wyniku trwania umowy leasingu są

przychodem dla Finansujacego, zaś kosztem uzyskania

przychodu dla Korzystającego.

Niezwykle ważnym aspektem jest fakt, że po zakończeniu

okresu leasingu Korzystający nie ma prawa

do korzystania z okresu leasingu.

Leasing finansowy

z kolei zakłada zawarcie umowy

na czas określony, po upływie którego finansujący

nabywa prawo do odkupienia użytkowania środka

trwałego. Suma opłat odpowiada początkowej wartości

netto przedmiotu leasingu.

W trakcie trwania umowy dla Finansującego przychodem

będzie tylko część odsetkowa raty leasingowej a nie cała

rata. Dla biorcy ta odsetkowa część raty i amortyzacja to

koszt uzyskania przychodu.

Różnica między leasingiem operacyjnym,

a finansowym polega na tym, iż leasing operacyjny

podlega każdorazowemu opodatkowaniu VAT

wg standardowej stawki – bez względu na fakt czy

przedmiotem leasingu był towar nowy czy używany.

Również jego sprzedaż może podlegać zwolnieniu z

VAT.

Dla podmiotów, które dysponują ograniczonym

prawem

do odliczania VAT z pewnością efektywniejszym

rozwiązaniem okazuje się być leasing finansowy.

Istota różnicy wiąże się z faktem zawierania

umowy

leasingowej. Decydując się na leasing operacyjny,

korzystający powinien zdawać sobie sprawę

z konsekwencji rozwiązania takiej umowy przed

upływem

czasu, na który została zawarta. Gdy nastąpi to:

przed upływem okresu odpowiadającego co najmniej 40%

normatywnej amortyzacji środka trwałego (lub przed upływem 10

lat

jeśli przedmiotem umowy są nieruchomości), a przyczyną

skrócenia

umowy będzie chęć nabycia środka trwałego – finansujący musi

sprzedać środek trwały po cenie rynkowej, a więc bez

uwzględnienia

dokonanych uprzednio przez korzystającego spłat.

Sprzedaż przedmiotu umowy po cenie niższej od rynkowej

(a więc z uwzględnieniem dotychczasowych płatności dokonanych

przez korzystającego) jest możliwe dopiero po upływie

podstawowego okresu trwania umowy, który musi spełniać

określone

powyżej limity.

Emisja krótkoterminowych dłużnych

papierów wartościowych

Krótkoterminowe papiery dłużne przedsiębiorstw to

kolejny sposób finansowania oraz pozyskiwania przez

przedsiębiorstwo środków finansowych.

Środki uzyskane z tego tytułu przedsiębiorstwo może

wykorzystywać na regulowanie bieżących zobowiązań.

Poprzez odnawianie ich emisji, zastępowanie nową

emisją emisji poprzednich, może je posiadać również

w okresach średnich i finansować z nich różne

inwestycje.

Krótkoterminowe dłużne papiery mogą pełnić

funkcje:



pożyczkową – pozyskiwanie przez emitenta

środków na rynku pieniężnym w drodze emisji

przedmiotowych papierów dłużnych,



lokacyjną (inwestycyjną) – realizowana przez

nabywców, czyli inwestorów krótkoterminowych

papierów dłużnych,



płatniczą,



obiegową,



gwarancyjną.

Najczęściej zwraca się uwagę na dwie pierwsze, bowiem

stanowią one o istocie KPDP i funkcje te najczęściej są

realizowane

przez polskie KPDP.



Krótkoterminowe skrypty dłużne przedsiębiorstw w Polsce

mogą być emitowane w trzech formach:



obligacje – egzekucja odbywa się na podstawie ustawy

o obligacjach,



weksle – egzekucja odbywa się w oparciu o ustawę

wekslową,



bony skarbowe emitowane w oparciu o przepisy KC.

Podstawową korzyścią z papierów dłużnych jest możliwość

uwolnienia przez pożyczkodawcę części lub całości

zaangażowanych środków poprzez sprzedaż posiadanych

papierów

na rynku wtórnym. Wprowadza to znaczną elastyczność, czyli

umożliwia o wiele bardziej swobodny transfer środków między

poszukującymi, a skłonnymi je oferować, większą niż w

przypadku

tradycyjnej umowy kredytowej.

Rozszerzają się w ten sposób możliwości kredytowania przez

inne

podmioty, nie będące bankami. Każdy nabywca instrumentu

dłużnego staje się dostarczycielem kredytu.

KPDP są znacznie tańszą i elastyczniejszą

formą aniżeli kredyt bankowy. Dzięki temu

można uznać je za coraz bardziej

atrakcyjną

formę finansowania.

Factoring

Według konwencji ottawskiej factoring jest to

usługa

finansowa spełniająca co najmniej dwie z czterech

czynności:



finansowanie bezspornych i niewymagalnych

należności,



przejęcie ryzyka niewypłacalności odbiorcy,



egzekwowanie należności,



prowadzenia sprawozdawczości i kont

rozliczeniowych dłużników.

Factoring jest bardzo korzystną formą finansowania.

Zasadniczą korzyścią wynikającą z jego zastosowania

jest wzrost sprawności zarządzania kapitałem

obrotowym

poprzez zapewnienie sobie stałego strumienia

finansowania, dzięki czemu przedsiębiorstwo może

eliminować kłopoty z utrzymanie płynności finansowej

- a co za tym idzie - zwiększać zdolność do regulowania

własnych zobowiązań krótkoterminowych.

Rozwój factoringu efektywnie wpływa na gospodarkę.

Jest narzędziem przyspieszającym obrót środkami

pieniężnymi w gospodarce i poprzez to przyczynia się

do szybkiego uwalniania zainwestowanych kapitałów

i wprowadzania ich w obieg.

Zwiększenie obrotów realizowanych przez

przedsiębiorstwa oferujące factoring prowadzi do wzrostu

możliwości zarządzania finansami wielu uczestnikom

rynku.

Zatem factoring nie tylko zapewnia szybki

dostęp do finansowania, ale również stanowi

kompleksowy produkt wspomagający bieżące

zarządzanie przedsiębiorstwem w zakresie

sprzedaży, finansów oraz ryzyka prowadzonej

działalności. Jest to możliwe dzięki zastosowaniu

usług dodatkowych, które mają przede

wszystkim

wpływ na dyscyplinę płatniczą dłużników.

Document Outline