Angelika Figurska
Marta Martenka

WIELKA

WIELKA

BRYTANIA

BRYTANIA

Wielka Brytania jest państwem unitarnym,
wyspiarskim położonym w północno-
zachodniej Europie, na Wyspach
Brytyjskich położonych na Morzu Północnym i
na Oceanie Atlantyckim.
Zajmuje powierzchnię 244 820 km².

W skład Wielkiej Brytanii wchodzą:  
Anglia, Walia i Szkocja położone na wyspie
Wielka Brytania, Irlandia Północna leżąca w
północnej części wyspy Irlandia.

Terytoria zależne Wielkiej Brytanii



Akrotiri,



Anguilla,



Bermudy,



Brytyjskie Terytorium Antarktyczne,



Brytyjskie Terytorium Oceanu Indyjskiego,



Brytyjskie Wyspy Dziewicze,



Dhekelia,



Kajmany,



Falklandy,



Georgia Południowa i Sandwich Południowy,



Gibraltar,



Montserrat,



Pitcairn,



Św. Helena,



Turks i Caicos.

Język urzędowy -

angielski

Stolica -

Londyn

Powierzchnia całkowita -

244 820

km²

Liczba ludności -

62 300 mln

Głowa państwa -

Królowa Elżbieta II

Szef rządu -

premier David Cameron

Jednostka monetarna -

funt szterling

Dominująca religia -

anglikanizm

Wielka Brytania jest członkiem - założycielem
Wspólnoty Narodów zrzeszającej byłe kolonie,
dominia i inne posiadłości brytyjskie, wchodzi
także w skład G8. Jest stałym członkiem Rady
Bezpieczeństwa ONZ posiadającym prawo weta.

Wielka Brytania to jedno z głównych mocarstw
obecnych czasów. Jej siły zbrojne stacjonują w
80 krajach świata (największe stałe garnizony są
w Niemczech, na Cyprze, na Falklandach,
w Gibraltarze i w Kanadzie). Wielka Brytania
posiada również ok. 200 głowic atomowych.
Kraj ten jest również zaliczany do najbardziej
wpływowych w Unii Europejskiej.

W Wielkiej Brytanii nie ma

konstytucji

w sensie

formalnym,
tzn. brak aktu prawnego, uchwalanego przy
zachowaniu nadzwyczajnej procedury legislacyjnej,
jak i wymagającego do swej zmiany kwalifikowanej
większości głosów.
Brak ustawy konstytucyjnej zastępują:

1.

akty prawa pisanego stanowione przez parlament

(Wielka Karta Swobód z 1215, Deklaracja praw z
1689,
Akt o sukcesji z 1701, inne ustawy o parlamencie
czy ministrach korony),

2. zwyczajowe prawo konstytucyjne stanowiące
część powszechnego prawa zwyczajowego (tzw.
common law),

3. tzw. konwenanse konstytucyjne czyli precedensy
wskazujące na sposób zachowania się władz w
określonych sytuacjach (case law).

Wielka Brytania to kraj wysoko rozwinięty, jedna z
potęg gospodarczych świata.

Jest kolebką nowoczesnego przemysłu (miejsce
pierwszego w dziejach zastosowania turbiny
parowej, pieca hutniczego, maszyny tkackiej,
pierwszych kolei
i wielu innych wynalazków). Główny ośrodek
przemysłowy w centrach metropolitarnych,
zwł. w Basenie Londyńskim, słabiej rozwinięte
regiony
to południe, Irlandia, południowa Szkocja,
północna Anglia i północna Walia.
Rolnictwo odgrywa drugorzędną rolę w
gospodarce Wielkiej Brytanii, chociaż użytki rolne
zajmują ponad 72% powierzchni kraju.

Canary Wharf– kompleks biurowy we wschodnim
Londynie

Rozwinięta turystyka zagraniczna (ok. 15
mln gości rocznie) i krajowa, szczególną
atrakcją jest Londyn ze średniowieczną
twierdzą Tower, pałacem królewskim
Buckingham i opactwem Westminster,
sławnymi muzeami British Museum
i National galery. Ponadto inne stare miasta
jak Edynburg, Canterbury, York, Oxford,
Cambridge, Stratford (miejsce dorocznych
festiwali szekspirowskich). Są również
odwiedzane często góry Szkocji, Kornwalia,
wyspy Man i Wight.

 

Pałac

Buckingham

Forma państwa

: dziedziczna monarchia

parlamentarna.
Obecnym monarchą brytyjskim jest królowa Elżbieta
II
z dynastii Windsorów, która zasiadła na tronie w
1952
i została koronowana w 1953 roku.

Ustrój polityczny

: system parlamentarno –

gabinetowy.
Władza ustawodawcza należy do Parlamentu, w
którego skład wchodzą Izba Gmin i Izba Lordów, a
władza wykonawcza do gabinetu.
Monarcha jest organem władzy zarówno
wykonawczej jak
i ustawodawczej. W Wielkiej Brytanii odróżnia się
pojęcie rządu
i gabinetu. Mianem rządu określa się cały aparat
administracji państwowej opłacany ze skarbu
państwa. Właściwym organem władzy wykonawczej
jest zaś gabinet złożony z premiera
i ministrów.

Najważniejsze konwenanse:

Skład gabinetu określa premier, nie monarcha.
Urząd premiera obejmuje lider partii, która
zwyciężyła
w wyborach.
Odpowiedzialność przed parlamentem ponosi cały
rząd.
Rząd, który utracił zaufanie Izby Gmin, podaje się do
dymisji lub zwraca się do głowy państwa o
rozwiązanie izby niższej parlamentu.
Głowa państwa nie ponosi odpowiedzialności
politycznej.

Monarcha

Głową państwa jest monarcha, zgodnie z zasadami sukcesji
tronu

-

król lub królowa. Symbolizuje on jedność państwa, jest też

głową Wspólnoty Narodów oraz zwierzchnikiem („najwyższym
rządcą”) anglikańskiego Kościoła Anglii, który ma status
Kościoła państw. Monarcha jest nietykalny, formalnie ma
szerokie uprawnienia, ale w rzeczywistości pełni funkcje
ceremonialno-reprezentacyjne, ma prawo udzielania rad oraz
wgląd w sprawy państwa.

Wszystkie sprawy państwowe są wykonywane bezpośrednio
przez ministrów w imieniu monarchy, bądź przez monarchę,
ale za zgodą i radą ministrów.
W ten sposób realizowana jest zasada :„Król nie może działać
sam”.
Uniezależnienie się zaś gabinetu od osoby monarchy
sprowadza się
w praktyce do zastosowania kolejnej zasady: „Król panuje, ale
nie rządzi”.
Od średniowiecza obowiązywała także reguła mówiąca, że król
jest czynnikiem równorzędnym z parlamentem, ale nie jest
przed nim odpowiedzialny. Stąd też stwierdzenie - „Król nie
może czynić źle”.

Królowa Elżbieta II

Gabinet

Gabinet stanowią premier i ministrowie.
Na stanowisko premiera wyznaczany jest lider partii,
która otrzymała absolutną większość mandatów w
wyborach do Izby Gmin. Gabinet określa główne
kierunki polityki państwa.
Posiada inicjatywę ustawodawczą.

Premier

Ma silną pozycję, sprawuje faktyczną władzę w
państwie. Obsadza najwyższe stanowiska w
państwie.
Swobodnie dokonuje zmian w gabinecie.
Decyduje o rozwiązaniu parlamentu.

David
Cameron

W skład Rządu brytyjskiego
wchodzą:

ministrowie,
ministrowie niższej rangi,
ministrowie stanu,
podsekretarze stanu,
sekretarze parlamentarni.



Rząd Wielkiej Brytanii nigdy nie zbiera się w

pełnym składzie, ponosi jednak polityczną

odpowiedzialność przed Izbą Gmin.

Gabinet stanowią rządu stanowią premier i

ministrowie. Na stanowisko premiera

wyznaczany jest lider partii, która otrzymała

absolutną większość mandatów w wyborach do

Izby Gmin.



Rząd ustępuje na skutek uchwalenia wotum

nieufności, a premier może zaproponować

monarsze rozwiązanie Izby Gmin. Wszystkie

obrady Parlamentu z reguły dotyczą wniosków

rządu, a więc rząd sprawuje faktyczną władzę.

Monarchia pozostaje żywym symbolem

ciągłości państwa.

Parlament

Dwuizbowy parlament składa się z Izby Lodrów i Izby
Gmin.

Izba Lordów

( House of Lords, Upper House), izba

wyższa złożona
z 1222 członków:

parów dziedzicznych

 parów dożywotnich

 26 lordów duchownych

26 lordów z powołania

mianowanych dożywotnio przez monarchę na wniosek
premiera albo dziedzicznych.
Ma prawo weta zawieszającego w stosunku do uchwał
Izby Gmin. Pełni funkcję sądu apelacyjnego.

Posiedzeniom Izby Lordów przewodniczy Lord
Kanclerz.

Izba Gmin

(House of Common, Lower

House) składającej się z 659 członków,

wybieranych w wyborach powszechnych,

równych, tajnych i bezpośrednich na 5 lat.

Wyboru dokonują obywatele brytyjscy, którzy

ukończyli 18 lat, będący stałymi mieszkańcami

okręgu wyborczego.
Uchwala ustawy i budżet. Kontroluje rząd, ma
prawo uchwalić wotum nieufności wobec
premiera, ministra lub całego rządu (w
praktyce funkcja ta jest ograniczona, ponieważ
premier jest równocześnie szefem partii, która
dysponuje większością miejsc w Izbie Gmin).

Posiedzeniom izby przewodniczy Speaker, który

nie bierze udziału w głosowaniach.

Władza wykonawcza należy do monarchy i

gabinetu.

Pałac Westminister – siedziba
parlamentu

Wielkiej Brytanii

System partyjny

System partyjny to jedna z trzech kategorii
systemów
w politologii obok systemów politycznych i
systemów wyborczych. W terminologii napotykamy
na kilka definicji, pojęć systemu partyjnego.
System partyjny to układ wzajemnych powiązań
między partiami politycznymi oraz zachodzące
między nimi relacje, zasady i normy regulujące
stosunki międzypartyjne oparte na mechanizmie
współdziałania bądź rywalizacji w walce
o władzę w państwie. Pojawienie się systemu
partyjnego związane jest z rozwojem systemu
parlamentarnego
i wprowadzeniem powszechności prawa wyborczego

.

Partie brytyjskie

wywodzą swój rodowód z ruchów

społecznych Chwalebnej Rewolucji 1688-1689. Ten
okres zaznaczył się wyraźnym podziałem
społeczeństwa na dwa antagonistyczne obozy -
torysów
i wigów. Początkowo luźne ugrupowania parlamentarne
na mocy reformy wyborczej z 1832 r. przekształciły się
w partie. Torysi utworzyli Partię Konserwatywną,
wigowie - Partię Liberalną. Współuczestnicząc w
przeobrażeniach społecznych, partie formowały swoją
strukturę i przedstawiały sens istnienia w słowach,
pismach i czynach. Na przełomie wieków XIX i XX
nastąpiła zmiana, jednak bez naruszenia utrwalonej
struktury parlamentarnej - Partia Liberalna została
zastąpiona przez Partię Pracy. Układ ten trwa do
dzisiaj. Społeczeństwo bry tyjskie w swojej masie dzieli
się generalnie na dwie części - zwolenników Partii
Konserwatywnej i zwolenników Partii Pracy.

Geneza – rywalizacja wigów i torysów



XIX w. - głównymi siłami politycznymi byli konstruktorzy
myśli torysów- Partia Konserwatywna oraz liberałowie



29 lutego 1900r. - na konferencji związków zawodowych
w Memorial Hall, została założony Komitet Reprezentacji
Robotniczej, który w 1906r. przyjął nazwę - Partia Pracy,
oznaczało to zakwestionowania monopolu liberałów w
walce
z konserwatystami



Od 1922r. Leburzyści stali się drugą co do siły partią
polityczną ,
nie byli jednak zdolni do utworzenia rządu, przez co system
partyjny Wielkiej Brytanii w latach 1922-1939, pozwala
nazwać - systemem partii predominujacej.



W 1945r. Partia Pracy po raz pierwszy sformułowała
samodzielnie jednopartyjny gabinet, premierem C.R. Attlee

Historia sytemu partyjnego Wielkiej
Brytanii



W latach 1939-1945 wchodziła w skąd tzw. gabinetu

wojennego, tworzącego jedyną w historii brytyjskiego

parlamentaryzmu „wielka koalicję”



Lata 80. i większa część lat 90. był to okres dominacji

konserwatystów, którzy nieprzerwanie tworzyli gabinet przez

18 lat



Laburzyści powrócili do władzy, pod wodza Tonego Blaira, w

1997r.



Odsetek głosów oddawanych na obydwie partie od początku

lat 70., regularnie spada



Znaczny spadek poparcia dla Partii Pracy w latach 80.,

spowodował, że większość autorów skłaniała się do

stwierdzenia, że w latach
1979-1997 mamy do czynienia z systemem partii

predominującej, umożliwiającym konserwatystom swobodę

realizacje polityki



Także wzrost poparcia dla liberałów stanowił dewiacje od

„czysto dwupartyjnego modelu”



Dominacja tych dwóch wielkich partii w
obecnym układzie utrzymuje się od roku 1922,
kiedy liberałowie utracili status wielkiej partii
na rzecz Partii Pracy, stało się to na skutek
rotacji międzypartyjnej.



Mechanizm napędzany przez te dwie partie
często określany jest jako pionowy bądź
polityczny podział władzy.



Niektórzy uważają, że system dwupartyjny jest
jednym

z niepisanych konwenansów konstytucyjnych

William E. Gladstone

Wigowie

i

Torysi

Robert Peel

Właściwości dwupartyjności systemu

partyjnego

zachowane

do dziś



Liczba partii ograniczona do dwóch

mających możliwość

sprawowania

rządów



Wymienność miedzy nimi w

sprawowaniu rządów
i funkcji opozycji rządowej



Stabilność rządów



Formowanie gabinetów monopartyjnych

Czynniki oddziaływujące na rzecz
systemu dwupartyjnego



System wyborczy



Charakter konfliktów

społecznych



Tradycja

Partia Pracy ( THE LABOUR PARTY)

Należy do rodziny partii utworzonych z

inspiracji pozaparlamentarnej, stworzona dla

potrzeb reprezentacji parlamentarnej

środowisk związkowych.

Przełomową datą, jaką się uznaje jest rok

1893, kiedy Keir Hardie utworzył Niezależną

Partie Pracy,
wtedy występowały 3 siły w ruchu

robotniczym:



Federacja Socjaldemokratyczna (1881r.)



Towarzystwo Fabiańskie(1884r.)



oraz związki zawodowe

W latach 1951-1964, partia przeżywała okres
doktrynalnych sporów, który nazwano etapem
„przemyśleń socjalizmu”.
Po radykalno-lewicowej reorientacji, partia przesunęła
się bliżej centrum w latach 80., za czasów N.Kinnocka,
jego następcy w tym T. Blair , kontynuowali tę opcję
programową.

Cechą wyróżniającą PP od innych partii, jest
oryginalna struktura wewnętrzna, porównywana do
luźnej koalicji, bądź federacji stowarzyszeń. W
strukturze organizacyjnej partii obejmuje ona dwa
zasadnicze układy: parlamentarny oraz masową
organizację członkowską.



Najwyższym forum partyjnym jest doroczna konferencja

partyjna (Labour Party Annual Conference)- kontroluje

działalność organizacji masowej oraz wytycza ogólny

kierunek polityki, trwa 4 dni w obradach uczestniczy 1100

delegatów, przeważającą większość, bo 7/8 głosów

na konferencji, kontrolują związki zawodowe



Organem na bieżąco administrującym

pozaparlamentarną organizacją partyjna jest Krajowy

Komitet Wykonawczy, ogółem 29 członków

(lider partii, zastępca oraz przedstawiciel organizacji

młodzieżowej), skarbnika i 25 pozostałych członków

wybiera się na dorocznej konferencji



Szczebel terenowy organizacji masowej tworzą

organizacje partyjne okręgów wyborczych (tzw. CLP)



Rolę centralnego ogniwa wykonawczego pełni Partii

Pracy-biuro sekretarza generalnego (General Secretay’s

Office), rola lidera podlega uzależnieniu od organizacji

masowej, od 1981r.

Kontrowersje budzą relacje między frakcją parlamentarną

a organizacją masową, frakcję uważa się za

odpowiedzialną

w pierwszej kolejności wobec suwerena i tym samym,

aspiruje do niezależności wobec organizacji masowej,

frakcja jest traktowana jako przedłużenie związku

zawodowego .

Członkostwo w tej partii ma formę pośrednią, jej ogólna

struktura wewnętrzna porównywana jest do luźnej koalicji

lub też federacji stowarzyszeń socjalistycznych,

spółdzielczych, organizacji zawodowych i stowarzyszeń

społecznych.

Szczebel terenowy tych partii tworzą organizacje partyjne

okręgów wyborczych, (Constituency Labour Party –CLP),

które zrzeszają zarówno szeregowych członków partii, jak

i afiliowane przy partii lokalne oddziały związków

zawodowych

i stowarzyszeń socjalistycznych. Na szczeblu pośrednim

masowej organizacji laburzystów prowadzi działalność 11

regionalnych rad, w którym skupiają się CLP i inne

współtworzące parte oddziały regionalne związków,

stowarzyszeń socjalistycznych oraz rady stowarzyszeń

kobiecych.

Ed Miliband



Myśl programowa Labour Party nie przyjęła nigdy

marksizmu



Labouryzm jak ocenia prof. G.D.Howard Cole „przyjął

postać niemarksistowskiego ruchu, zmierzającego do

wprowadzenia sprawiedliwości społecznej z Kazaniem

na Górze, raczej jako najwyższym autorytetem, niż

Kapitałem

i Manifestem Komunistycznym”



W sferze gospodarczej współczesny socjalizm

brytyjski opowiada się za pluralizmem ekonomicznym

w wersji „gospodarki mieszanej”

Współcześnie



Program „socjalizmu rynkowego” , oznacza nie

tylko daleko idąca redukcję interwencjonizmu

strategii gospodarczej,

ale opowiedzenie się po stronie sił rynkowych, ale

również odsunięcia na dalszy plan nacjonalizacji i

planowania



Społeczna warstwa programu konstruowana na

gruncie optymistycznej oceny natury człowieka,

wartościach egalitaryzmu, solidarności pracujących

oraz wolności jednostki i praw człowieka



W sferze społecznej program nastawiony na

ulepszenie istniejącego społeczeństwa oraz

poprawianie i łagodzenie jego rażących

niesprawiedliwości .

Jeśli chodzi o wizje Unii Europejskiej to przede
wszystkim Partia Pracy wspiera:



propozycje utworzenia konstytucji Unii

Europejskiej i twierdzi, że sprzeciw Wielkiej
Brytanii spowoduje utratę członkostwa
w Unii i zaprzepaszczenie zdobyczy ekonomicznych,
jakie daje wspólny rynek



dalej będzie sprzeciwiać się propozycjom Unii w

kwestiach takich jak: podatki, ubezpieczenia
społeczne, polityka obronna, polityka zagraniczna i
prawo karne, jednocześnie twierdzi, że ostateczna
decyzja powinna należeć do obywateli, którzy
dostaną możliwość wypowiedzenia się w
referendum,



referendum ma być przeprowadzone również w

sprawie przystąpienia do strefy Euro

W sprawach polityki zagranicznej

Wyraża opinię, że Wielka Brytania nie powinna

wybierać pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a

Unią Europejską oraz,

że Unia Europejska powinna mieć możliwość

działania w razie kryzysu, nawet jeśli NATO

zadecyduje o nieangażowaniu się,

-naciska na reformę polityki rolnej (CAP), ale

twierdzi,

że Wielka Brytania nie może przestać przestrzegać

wspólnej polityki dotyczącej rybołówstwa

(CFP), gdyż oznaczałoby to wystąpienie z Unii

Europejskiej,

-stanowczo twierdzi, że utrzyma odrębną

politykę Wielkiej Brytanii w kwestii

przekraczania granic i polityki imigracyjnej

i jeśli zajdzie taka potrzeba będzie postępować

wbrew zaleceniom unijnym.

Kandydaci Partii Pracy startują w całej Wielkiej

Brytanii

z wyjątkiem Irlandii Północnej

.



Kontynuuje tradycje torysów, jedna z najstarszych

partii na świecie



Gdy dochodziło do kryzysów, partia po każdym z nich

podejmowała swoja działalność w odrodzonej formie

organizacyjnej na podstawie przewartościowanej

platformy programowej



W konsekwencji z przeobrażeń powstał w 1831r.

Carlton Club, pełniący rolę ośrodka decyzyjnego partii



1832r. Za sprawa Johna Wilsona Crockera, nastąpiła

oficjalna zmiana nazwy partii na „konserwatywna”

Partia Konserwatywna (THE CONSERVATIVE
PARTY)



1834r. Został opublikowany przez Roberta Peela

pierwszy dokument partii zwany jako Manifest z

Tamworth, będący świadectwem rosnącej roli programu

w jej życiu



W latach 1868-1874 partia nazywana była „stiupid

party”, po przez obstawanie przy anachronicznie i wąsko

pojętym elitaryzmie



Po dotkliwej przegranej w 1945r.-konserwatyści

proklamowali doktrynę „nowego konserwatyzmu”,

fundamenty wyrażone w 1947r. W dokumencie zwanym

„Kartą Przemysłową”, za ideowe credo tej orientacji

może uchodzić stwierdzenie twórcy tego programu

R.A.Butlera, że „ dobry torys nigdy w historii nie obawiał

się wykorzystania państwa”

Partia Konserwatywna pod względem organizacyjnym ,

reprezentuje typ scentralizowany.

Wiele reguł normujących organizacje i procedurę

funkcjonowania ważnych ogniw partyjnych ma charakter

zwyczajów, bądź konwenansów - co powoduje, że partia

ta jest uznawana za partie

o słabym stopniu artykulacji formalno-statutowej

Kierowanie partią opiera się na modelu o wyraźnej

przewadze frakcji parlamentarnej i lidera.

W strukturze organizacji Partii Konserwatywnej rozwija się

działalność organizacji wyspecjalizowanych o

zróżnicowanym profilu działania np. Konserwatywni

Związkowcy, Konserwatywne Towarzystwo Medyczne,

Konserwatywna Grupa na rzecz Europy, ich zadaniem jest

wychowywanie swoich sympatyków w duchu wartości

konserwatywnych.

W tej partii organizacja pozaparlamentarna

wypełnia rolę służącej frakcji parlamentarnej.

Współczesne założenia programowe partii nawiązują

do dorobku jednego z dwóch kluczowych nurtów

myśli konserwatywnej:

1.Paternalistyczny, wywodzi się z myśli Benjamina

Disraelego(1804-1881)

2.Oparty na pismach lorda Hugha Cecila (1869-

1956),

3.Nurt indywidualistyczny stanowi podstawę

obecnej wersji programu-thatcheryzm

Margaret Thatcher

W płaszczyźnie ustrojowej

taheryzm

głosi potrzebę

zredukowania funkcji państwa. Opowiada się za
klasycznymi postulatami utrzymania autorytetu
państwa i jego siły.
Koncepcja silnego państwa związana z zasada
rządów prawa (rule of law) jest uznawana za główną
zasadę , która ma chronić społeczeństwo przed
anarchizacją.
Brytyjczycy zregenerowani w duchu
wczesnokapitalistycznych cnót społecznych, jak
oszczędność, pracowitość, zapobiegliwość,
gospodarność itp., przez to powinni nabrać cech
„społeczeństwa odpowiedzialnego”, które będzie
podstawą rozwoju gospodarczego

Taheryzm



jest przeciwna uchwaleniu konstytucji Unii

Europejskiej i żąda referendum w tej sprawie,



jest za umacnianiem wspólnej polityki

ekonomicznej ale przeciwko przystąpieniu Wielkiej
Brytanii do strefy Euro i przeciwko planom
ujednolicenia podatków dla krajów członkowskich,



jest za zredukowaniem ilości przepisów prawa

europejskiego o co najmniej 25%,proponuje także
zwiększenie ilości tzw. sunset clauses (przepisów, które są
wprowadzane na określony z góry czas, po którym tracą
ważność) w nowym ustawodawstwie,



przygotowała propozycje zapobiegania nadużyciom

finansowym
w Unii, jest przeciwko wprowadzaniu opłat dla kierowców
jeżdżących
w godzinach szczytu najbardziej uczęszczanymi drogami
(takie przepisy istnieją już w centrum Londynu) i
przeciwko płatnym autostradom



zapewnia, że istniejące przepisy dotyczące ochrony

środowiska będą przestrzegane i nie będą przeszkadzać
przedsiębiorcom,



nalega także na reformę polityki rolnej (Common

Agricultural Policy) Unii Europejskiej i zniesienie
przepisów dotyczących rybołówstwa (Common
Fisheries Policy),



jest przeciwko uzgadnianiu wspólnego stanowiska

w sprawach pozaunijnych przez kraje Unii.

Partia Konserwatywna przedstawiła swoich kandydatów na
posłów do Parlamentu Europejskiego w całej Wielkiej
Brytanii
z wyjątkiem Irlandii Północnej.

Finansowanie partii

Partia Konserwatywna nie może liczyć na takie szerokie
poparcie finansowe ze strony społeczeństwa.

Rekompensuje to sobie (z nawiązką) dzięki korporacjom
przemysłowym. Zasilają one bezpośrednio bądź pośrednio
kasę partyjną.
Innym przykładem grupy nacisku, mającej powiązania z
kierownictwem Partii Konserwatywnej, może być
organizacja Zjednoczeni Przemysłowcy Brytyjscy.

Partia Konserwatywna zdobywa poparcie głównie wśród
warstw zamożniejszych i średnich, mniejsze wśród
robotników. Na czele stoi przywódca (leader), od 1965
wybierany przez członków frakcji Partii Konserwatywnej w
Izbie Gmin.

Strukturę organizacyjną tworzą: frakcja parlamentarna,
federacja komórek partii w okręgach wyborczych i
Centralne Biuro Konserwatywne.



liberałowie, od października 1989r.- Liberalni

Demokraci (Liberal Demokrats)



Walijska Partia Narodowa - Plaid Cymru-PC

(Welsh National Party), 1925r.



Szkocka Partia Narodowa - Partia Narodowa

(Scottish National Party), 1934r.



Partia Zielonych (Green Party), 1973r.

Partie Trzecie



1.A. Zięba, Zagadnienia systemu dwupartyjnego

w Wielkiej Brytanii, [w:] Współczesne systemy

partyjne w wybranych państwach europejskich ,

red. M. Grzybowski, A. Zięba , Kraków 2004, s.13-

39.



2.A.Antoszewski, System partyjny Wielkiej

Brytanii, [w:] Encyklopedii politologii, t.,s.295-296.



3.W.Sokół, Partia Pracy, [w:] Encyklopedii

politologii…,s.158-160.



4.E.Gdulewicz,W.Kręcisz, Ustrój polityczny w

Wielkiej Brytanii, [w:] Ustroje państw

współczesnych, pod red. W.Skrzydło, Lublin 2002,

s.9-47.



5. http://portalwiedzy.onet.pl

Bibliografia

Dziękujemy
za uwagę ;)