Metoda Weroniki

Metoda Weroniki

Sherborne

Sherborne

Białasik Katarzyna

Białasik Katarzyna

Chlebosz Karolina

Chlebosz Karolina

Jędraszczak Monika

Jędraszczak Monika

Wiśniewska Alicja

Wiśniewska Alicja

Wprowadzenie

Wprowadzenie

Nie ulega wątpliwości, że o

Nie ulega wątpliwości, że o

efektywności procesu edukacji w dużej

efektywności procesu edukacji w dużej

mierze decyduje dobry kontakt

mierze decyduje dobry kontakt

pedagogiczny, czyli porozumienie i

pedagogiczny, czyli porozumienie i

współdziałanie z uczniami. Uczeń,

współdziałanie z uczniami. Uczeń,

mając poczucie bezpieczeństwa i

mając poczucie bezpieczeństwa i

akceptacji oraz świadomość, że w

akceptacji oraz świadomość, że w

każdej trudnej sytuacji spotka się z

każdej trudnej sytuacji spotka się z

pomocą, wsparciem i zrozumieniem ze

pomocą, wsparciem i zrozumieniem ze

strony nauczyciela, będzie zwiększał

strony nauczyciela, będzie zwiększał

swoją aktywność edukacyjną.

swoją aktywność edukacyjną.

Metoda Ruchu

Metoda Ruchu

Rozwijającego Weroniki

Rozwijającego Weroniki

Sherborne obejmuje:

Sherborne obejmuje:



Rozwijanie świadomości własnego ciała

Rozwijanie świadomości własnego ciała

poprzez ćwiczenia prowadzące do poznania i

poprzez ćwiczenia prowadzące do poznania i

wyczuwania poszczególnych części i całego

wyczuwania poszczególnych części i całego

ciała;

ciała;



Rozwijanie świadomości przestrzeni i

Rozwijanie świadomości przestrzeni i

działania w niej poprzez ćwiczenia

działania w niej poprzez ćwiczenia

pozwalające zdobyć pewność siebie i

pozwalające zdobyć pewność siebie i

poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu oraz

poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu oraz

korzystać z „przestrzennej wolności;

korzystać z „przestrzennej wolności;



Rozwijanie umiejętności dzielenia

Rozwijanie umiejętności dzielenia

przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z

przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z

nimi bliskiego kontaktu poprzez ćwiczenia

nimi bliskiego kontaktu poprzez ćwiczenia

ułatwiające nawiązywanie kontaktu

ułatwiające nawiązywanie kontaktu

początkowo z jednym partnerem, potem

początkowo z jednym partnerem, potem

współpracę z większą grupą (3-4 osoby), a

współpracę z większą grupą (3-4 osoby), a

wreszcie współdziałanie z innymi i poczucie

wreszcie współdziałanie z innymi i poczucie

więzi wspólnoty.

więzi wspólnoty.

Kategorie ruchu w metodzie

Kategorie ruchu w metodzie

Ruchu Rozwijającego

Ruchu Rozwijającego



Ruch prowadzący do poznania

Ruch prowadzący do poznania

własnego ciała;

własnego ciała;



Ruch kształtujący związek jednostki

Ruch kształtujący związek jednostki

z otoczeniem fizycznym,

z otoczeniem fizycznym,



Ruch wiodący do wytworzenia się

Ruch wiodący do wytworzenia się

związku z drugim człowiekiem,

związku z drugim człowiekiem,



Ruch prowadzący do

Ruch prowadzący do

współdziałania w grupie,

współdziałania w grupie,



Ruch kreatywny.

Ruch kreatywny.

Ruch prowadzący do poznania

Ruch prowadzący do poznania

własnego ciała

własnego ciała

Ruchy zaliczane do tej kategorii

Ruchy zaliczane do tej kategorii

pozwalają na stopniowe poznanie

pozwalają na stopniowe poznanie

poszczególnych części naszego ciała.

poszczególnych części naszego ciała.

Szczególną uwagę przywiązuje się do

Szczególną uwagę przywiązuje się do

stóp, kolan, nóg i bioder, ponieważ na

stóp, kolan, nóg i bioder, ponieważ na

nich opiera się ciężar ciała. Poznanie

nich opiera się ciężar ciała. Poznanie

własnego ciała i kontrola nad jego

własnego ciała i kontrola nad jego

ruchami prowadzi do ukształtowania

ruchami prowadzi do ukształtowania

się własnej tożsamości: wyodrębnienia

się własnej tożsamości: wyodrębnienia

własnego „ja” od otoczenia („nie ja”)

własnego „ja” od otoczenia („nie ja”)

Ruch kształtujący związek

Ruch kształtujący związek

jednostki z otoczeniem fizycznym

jednostki z otoczeniem fizycznym

Ta kategoria ruchu ma na celu

Ta kategoria ruchu ma na celu

wykształcenie orientacji w przestrzeni,

wykształcenie orientacji w przestrzeni,

by na tej podstawie mógł się

by na tej podstawie mógł się

wytworzyć związek między

wytworzyć związek między

człowiekiem i tym, co go otacza.

człowiekiem i tym, co go otacza.

Zasadnicze działania ruchowe

Zasadnicze działania ruchowe

odbywają się na podłodze, co

odbywają się na podłodze, co

prowadzi do wytworzenia kontaktu z

prowadzi do wytworzenia kontaktu z

podstawą i daje poczucie

podstawą i daje poczucie

„ugruntowania”, stabilności.

„ugruntowania”, stabilności.

Ruch wiodący do wytworzenia

Ruch wiodący do wytworzenia

się związku z drugim

się związku z drugim

człowiekiem

człowiekiem

Ta kategoria ruchu sprzyja

Ta kategoria ruchu sprzyja

wytworzeniu się zaufania do drugiego

wytworzeniu się zaufania do drugiego

człowieka i na tej podstawie –

człowieka i na tej podstawie –

budowania związku z drugim

budowania związku z drugim

człowiekiem. Celem czynności

człowiekiem. Celem czynności

ruchowych tej kategorii zachęcenie

ruchowych tej kategorii zachęcenie

uczestników zajęć do nawiązania

uczestników zajęć do nawiązania

pozytywnych i znaczących kontaktów

pozytywnych i znaczących kontaktów

z innymi osobami, opartych na

z innymi osobami, opartych na

wzajemnym poznaniu i zrozumieniu

wzajemnym poznaniu i zrozumieniu

potrzeb partnera oraz na wzajemnym

potrzeb partnera oraz na wzajemnym

zaufaniu.

zaufaniu.

Związki międzyludzkie

Związki międzyludzkie

postrzegano jako:

postrzegano jako:

1. Ruch „z” (reakcja opiekuńcza)

1. Ruch „z” (reakcja opiekuńcza)

Obejmuje czynności ruchowe z partnerem, z

Obejmuje czynności ruchowe z partnerem, z

których jeden jest bierny, a drugi aktywny,

których jeden jest bierny, a drugi aktywny,

stając się niejako opiekunem. Partnerzy

stając się niejako opiekunem. Partnerzy

wymieniając się rolami, uczą się wzajemnie

wymieniając się rolami, uczą się wzajemnie

zrozumienia potrzeb i możliwości drugiej

zrozumienia potrzeb i możliwości drugiej

osoby, zaufania wobec siebie oraz

osoby, zaufania wobec siebie oraz

budowania świadomości, że są w stanie

budowania świadomości, że są w stanie

udzielić pomocy drugiemu (np.

udzielić pomocy drugiemu (np.

obejmowanie, kołysanie, podtrzymywanie,

obejmowanie, kołysanie, podtrzymywanie,

turlanie).

turlanie).

2. Ruch „przeciwko”.

2. Ruch „przeciwko”.

To ćwiczenia, której mają uświadomić ich

To ćwiczenia, której mają uświadomić ich

własną siłę przy współdziałaniu z

własną siłę przy współdziałaniu z

partnerem. Są to ćwiczenia

partnerem. Są to ćwiczenia

pseudoagresywne, traktowane z humorem,

pseudoagresywne, traktowane z humorem,

gdyż pozbawione są rywalizacji, a

gdyż pozbawione są rywalizacji, a

kontrolowany sposób wypróbowania sił i

kontrolowany sposób wypróbowania sił i

zmiana ról z atakującego na broniącego

zmiana ról z atakującego na broniącego

pozwala na rozwijanie wrażliwości i

pozwala na rozwijanie wrażliwości i

unikanie robienia krzywdy drugiemu.

unikanie robienia krzywdy drugiemu.

Podstawą zajęć w tej grupie są ćwiczenia i

Podstawą zajęć w tej grupie są ćwiczenia i

zabawy z mocowaniem i oporowaniem,

zabawy z mocowaniem i oporowaniem,

przygniataniem, przepychaniem i

przygniataniem, przepychaniem i

wyzwalaniem się z węzłów. Proponowane

wyzwalaniem się z węzłów. Proponowane

hasła: „nie obrażam się, gdy przegram”,

hasła: „nie obrażam się, gdy przegram”,

„jestem silny, ale delikatny”, „ nie zawsze

„jestem silny, ale delikatny”, „ nie zawsze

muszę być lepszy”.

muszę być lepszy”.

3. Ruch „razem”.

3. Ruch „razem”.

Obejmuje ćwiczenia wymagające

Obejmuje ćwiczenia wymagające

jednakowego zaangażowania partnerów.

jednakowego zaangażowania partnerów.

Ćwiczenia proponowane w tej grupie to

Ćwiczenia proponowane w tej grupie to

wymagające utrzymania równowagi i

wymagające utrzymania równowagi i

maksymalnej koncentracji oraz

maksymalnej koncentracji oraz

umiejętności „wsłuchiwania się”

umiejętności „wsłuchiwania się”

nawzajem w siebie. Udział w

nawzajem w siebie. Udział w

ćwiczeniach wymaga zatem wzajemnej

ćwiczeniach wymaga zatem wzajemnej

zależności, zaufania, zrozumienia i

zależności, zaufania, zrozumienia i

współpracy oraz równego wkładu

współpracy oraz równego wkładu

wysiłku fizycznego.

wysiłku fizycznego.

Ruch prowadzący do

Ruch prowadzący do

współdziałania w grupie

współdziałania w grupie

W tej kategorii również można zakwalifikować

W tej kategorii również można zakwalifikować

czynności ruchowe z wymienionych wcześniej

czynności ruchowe z wymienionych wcześniej

kategorii: ruch

kategorii: ruch

„z”,

„z”,

„przeciwko”

„przeciwko”

i

i

„razem”.

„razem”.

Różnica polega na liczbie uczestników. W tym

Różnica polega na liczbie uczestników. W tym

przypadku jest ona większa: ćwiczenia w

przypadku jest ona większa: ćwiczenia w

trójkach, a następnie z całą grupą (więcej niż 3

trójkach, a następnie z całą grupą (więcej niż 3

osoby).

osoby).

W ćwiczeniach ruchowych

W ćwiczeniach ruchowych

„z”

„z”

2 osoby mogą się

2 osoby mogą się

zajmować trzecią, opiekować się nią.

zajmować trzecią, opiekować się nią.

W ćwiczeniach

W ćwiczeniach

„przeciwko”

„przeciwko”

kilka osób

kilka osób

jednocześnie atakuje jedną – gdy jeden z

jednocześnie atakuje jedną – gdy jeden z

członków grupy jest silniejszy lub cięższy niż

członków grupy jest silniejszy lub cięższy niż

pozostali.

pozostali.

W ćwiczeniach

W ćwiczeniach

„razem”

„razem”

współdziała kilka osób.

współdziała kilka osób.

Ruch kreatywny

Ruch kreatywny

Cechami charakterystycznymi jest

Cechami charakterystycznymi jest

spontaniczność, kreatywność i

spontaniczność, kreatywność i

swoboda. Przykładem ruchu

swoboda. Przykładem ruchu

kreatywnego jest taniec.

kreatywnego jest taniec.

Szczególnie „taniec wyzwolony”,

Szczególnie „taniec wyzwolony”,

który nie opiera się na ustalonych

który nie opiera się na ustalonych

krokach tanecznych, lecz na pełnej

krokach tanecznych, lecz na pełnej

swobodzie ruchów.

swobodzie ruchów.

Założenia metody Ruchu

Założenia metody Ruchu

Rozwijającego

Rozwijającego

1.

1.

Świadomości własnego ciała i

Świadomości własnego ciała i

usprawniania ruchowego,

usprawniania ruchowego,

2.

2.

Świadomości przestrzeni i

Świadomości przestrzeni i

działania w niej,

działania w niej,

3.

3.

Dzielenia przestrzeni z innymi

Dzielenia przestrzeni z innymi

ludźmi i nawiązywania z nimi

ludźmi i nawiązywania z nimi

bliskiego kontaktu.

bliskiego kontaktu.

Stosowanie metody

Stosowanie metody

Weroniki Sherborne w

Weroniki Sherborne w

Polsce

Polsce

Metoda jest wykorzystywana w Polsce w

Metoda jest wykorzystywana w Polsce w

placówkach oświatowych i służby zdrowia

placówkach oświatowych i służby zdrowia

dla dzieci z różnymi zaburzeniami rozwoju i

dla dzieci z różnymi zaburzeniami rozwoju i

różnorodnymi potrzebami edukacyjnymi:

różnorodnymi potrzebami edukacyjnymi:



dzieci upośledzonych umysłowo,

dzieci upośledzonych umysłowo,



Dzieci autystycznych,

Dzieci autystycznych,



Dzieci z wczesnym mózgowym porażeniem

Dzieci z wczesnym mózgowym porażeniem

dziecięcym,

dziecięcym,



Dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi i

Dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi i

zaburzeniami zachowania,

zaburzeniami zachowania,



Dzieci z niekorzystnych środowisk

Dzieci z niekorzystnych środowisk

wychowawczych, np. domów dziecka,

wychowawczych, np. domów dziecka,



Dzieci głuchych i niewidomych.

Dzieci głuchych i niewidomych.

Program zajęć i ich

Program zajęć i ich

planowanie

planowanie

Projektując zajęcia metodą Weroniki

Projektując zajęcia metodą Weroniki

Sherborne, warto pamiętać, że mając one

Sherborne, warto pamiętać, że mając one

pomóc dziecku w poznaniu samego siebie, w

pomóc dziecku w poznaniu samego siebie, w

zdobyciu do siebie zaufania, w poznaniu

zdobyciu do siebie zaufania, w poznaniu

innych i nauczeniu się ufania się im, a dalej –

innych i nauczeniu się ufania się im, a dalej –

poprzez nabranie pewności siebie i wiary we

poprzez nabranie pewności siebie i wiary we

własne możliwości – w nauczeniu się

własne możliwości – w nauczeniu się

aktywnego i twórczego życia.

aktywnego i twórczego życia.

Odbywa się to w sposób naturalny, tak jak

Odbywa się to w sposób naturalny, tak jak

naturalnie i spontanicznie robią to małe dzieci

naturalnie i spontanicznie robią to małe dzieci

w kontaktach ze swoimi rodzicami, tuląc się

w kontaktach ze swoimi rodzicami, tuląc się

do nich, gdy czują się zagrożone, lub

do nich, gdy czują się zagrożone, lub

podskakując z radości, kiedy się cieszą.

podskakując z radości, kiedy się cieszą.

Organizacja ćwiczeń i grup

Organizacja ćwiczeń i grup

zajęciowych

zajęciowych

Aby dziecko bezpiecznie i swobodnie poczuło się w

Aby dziecko bezpiecznie i swobodnie poczuło się w

grupie, nie może ona być zbyt liczna. Najbardziej

grupie, nie może ona być zbyt liczna. Najbardziej

komfortowe warunki zapewnia grupa licząca 6-14

komfortowe warunki zapewnia grupa licząca 6-14

dzieci. Wiek uczestników nie jest ograniczony: mogą to

dzieci. Wiek uczestników nie jest ograniczony: mogą to

być zarówno dzieci w wieku niemowlęcym, jak i osoby

być zarówno dzieci w wieku niemowlęcym, jak i osoby

dorosłe.

dorosłe.

Dobrze jest móc zapewnić każdemu dziecku dorosłego

Dobrze jest móc zapewnić każdemu dziecku dorosłego

czy starszego partnera.

czy starszego partnera.

Ważne jest, żeby zajęcia odbywały się systematycznie.

Ważne jest, żeby zajęcia odbywały się systematycznie.

Minimum raz w tygodniu .

Minimum raz w tygodniu .

Czas trwania jednego spotkania – około 1 godziny.

Czas trwania jednego spotkania – około 1 godziny.

Początkowo zajęcia mogą być znacznie krótsze (20-30

Początkowo zajęcia mogą być znacznie krótsze (20-30

minut), zależnie od samopoczucia i możliwości dzieci.

minut), zależnie od samopoczucia i możliwości dzieci.

Zajęcia mogą odbywać się wszędzie, w każdych

Zajęcia mogą odbywać się wszędzie, w każdych

warunkach ponieważ nie wymagają żadnych urządzeń

warunkach ponieważ nie wymagają żadnych urządzeń

czy pomocy do ćwiczeń.

czy pomocy do ćwiczeń.

Najlepszym „przyrządem gimnastycznym” dla dziecka

Najlepszym „przyrządem gimnastycznym” dla dziecka

jest ciało dorosłego.

jest ciało dorosłego.

Korzyści płynące z metody

Korzyści płynące z metody



Daje pozytywne odczucie w kontakcie z innym

Daje pozytywne odczucie w kontakcie z innym

człowiekiem

człowiekiem



Wyzwala swobodę zachowań i naturalność

Wyzwala swobodę zachowań i naturalność



Daje okazję do rozładowania energii

Daje okazję do rozładowania energii



Jest próbą pokonania własnych zahamowań

Jest próbą pokonania własnych zahamowań



Daje radość

Daje radość



Wyzwala zaangażowanie

Wyzwala zaangażowanie



Daje możliwość zaspokojenia własnych potrzeb

Daje możliwość zaspokojenia własnych potrzeb



Daje pewność siebie

Daje pewność siebie



Daje możliwość poczucia się w innej roli niż na co dzień

Daje możliwość poczucia się w innej roli niż na co dzień



Zbliża do siebie uczestników zajęć

Zbliża do siebie uczestników zajęć



Daje radość z działania w grupie

Daje radość z działania w grupie



Przyjemność dawania innym radości

Przyjemność dawania innym radości



Daje poczucie harmonii z innymi

Daje poczucie harmonii z innymi



Daje poczucie bezpieczeństwa

Daje poczucie bezpieczeństwa



Daje poczucie partnerstwa

Daje poczucie partnerstwa



Nie jest ograniczona wiekiem uczestników.

Nie jest ograniczona wiekiem uczestników.

Ćwiczenia stosowane w

Ćwiczenia stosowane w

metodzie Weroniki Sherborne –

metodzie Weroniki Sherborne –

przykłady ćwiczeń

przykłady ćwiczeń



Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego

Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego

ciała

ciała

a) Wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków:

a) Wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków:

-leżenie na plecach,

-leżenie na plecach,

-leżenie na brzuchu,

-leżenie na brzuchu,

-ślizganie się w kółko na brzuchu, to samo – na plecach,

-ślizganie się w kółko na brzuchu, to samo – na plecach,

b) Wyczuwanie nóg i rąk:

b) Wyczuwanie nóg i rąk:

Wyczuwanie kolan

Wyczuwanie kolan

-w siadzie – podciąganie kolan do siadu skulonego,

-w siadzie – podciąganie kolan do siadu skulonego,

-pchanie kolan do siadu prostego,

-pchanie kolan do siadu prostego,

-w siadzie prostym – rozcieranie i poklepywanie kolan

-w siadzie prostym – rozcieranie i poklepywanie kolan

Wyczuwanie nóg

Wyczuwanie nóg

-chodzenie, bieganie na „sztywnych” nogach,

-chodzenie, bieganie na „sztywnych” nogach,

-chodzenie, bieganie na „miękkich” nogach,

-chodzenie, bieganie na „miękkich” nogach,

-w siadzie – dotykanie palcami stóp podłogi,

-w siadzie – dotykanie palcami stóp podłogi,

-uderzanie o podłogę piętami,

-uderzanie o podłogę piętami,

-uderzanie o podłogę całą stopą,

-uderzanie o podłogę całą stopą,

Wyczuwanie łokci

Wyczuwanie łokci

-dotykanie łokciami kolan,

-dotykanie łokciami kolan,

-dotykanie prawym łokciem lewego kolana i odwrotnie,

-dotykanie prawym łokciem lewego kolana i odwrotnie,

c) Wyczuwanie twarzy:

c) Wyczuwanie twarzy:

-wytrzeszczanie oczu („duże oczy”) i mrużenie oczu,

-wytrzeszczanie oczu („duże oczy”) i mrużenie oczu,

-zabawne miny.

-zabawne miny.

d) Wyczuwanie całego ciała:

d) Wyczuwanie całego ciała:

-leżenie na plecach,

-leżenie na plecach,

-turlanie się (mięśnie naprężone i rozluźnione),

-turlanie się (mięśnie naprężone i rozluźnione),

-leżenie z rękami wzdłuż ciała (napinanie i rozluźnianie mięśni).

-leżenie z rękami wzdłuż ciała (napinanie i rozluźnianie mięśni).



Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie

Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie

i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu (na

i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu (na

przykładzie ćwiczeń w parach)

przykładzie ćwiczeń w parach)

-

-

jedna osoba robi „mostek”, a druga obchodzi ją na czworaka,

jedna osoba robi „mostek”, a druga obchodzi ją na czworaka,

przechodzi pod, przez, nad, dookoła itp..

przechodzi pod, przez, nad, dookoła itp..

-grupa tworzy „tunel” – reszta czołga się pod tunelem na

-grupa tworzy „tunel” – reszta czołga się pod tunelem na

plecach, brzuchu itp.

plecach, brzuchu itp.



Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu

Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu

i współpracy z partnerem i grupą

i współpracy z partnerem i grupą

a) Ćwiczenia „z” w parach (partner „aktywny” i partner

a) Ćwiczenia „z” w parach (partner „aktywny” i partner

„bierny”)

„bierny”)

1. Pozycja siedząca: ćwiczący siedzi opierając się plecami o

1. Pozycja siedząca: ćwiczący siedzi opierając się plecami o

partnera (nogi ugięte

partnera (nogi ugięte

w kolanach):

w kolanach):

-pcha plecami partnera, starając się pokonać jego opór

-pcha plecami partnera, starając się pokonać jego opór

(zmiana ról),

(zmiana ról),

-pozycja jak wyżej – kładzenie się na przemian plecami na

-pozycja jak wyżej – kładzenie się na przemian plecami na

partnerze z unoszeniem

partnerze z unoszeniem

bioder.

bioder.

2. Pozycja stojąca (tyłem):

2. Pozycja stojąca (tyłem):

-ćwiczący delikatnie kładzie się na plecach partnera, a ten

-ćwiczący delikatnie kładzie się na plecach partnera, a ten

stara się częściowo

stara się częściowo

przyjąć ten ciężar.

przyjąć ten ciężar.

-całkowite przyjęcie ciężaru, tak aby współćwiczący mógł

-całkowite przyjęcie ciężaru, tak aby współćwiczący mógł

oderwać nogi od

oderwać nogi od

podłoża. Jest to ćwiczenie dość trudne, wymagające

podłoża. Jest to ćwiczenie dość trudne, wymagające

szczególnej ostrożności i

szczególnej ostrożności i

często asekuracji ze strony terapeuty.

często asekuracji ze strony terapeuty.

-ciągnięcie za kostki ćwiczącego, leżącego na brzuchu lub na

-ciągnięcie za kostki ćwiczącego, leżącego na brzuchu lub na

plecach,

plecach,

Prowadzenie „ślepca”: ćwiczący zamyka oczy i jest

Prowadzenie „ślepca”: ćwiczący zamyka oczy i jest

oprowadzany (jest to ćwiczenie

oprowadzany (jest to ćwiczenie

trudniejsze niż się wydaje – wymaga zaufania do

trudniejsze niż się wydaje – wymaga zaufania do

„przewodnika” oraz

„przewodnika” oraz

zdecydowania i pewności siebie osoby aktywnej).

zdecydowania i pewności siebie osoby aktywnej).

b) Ćwiczenia „przeciwko”

b) Ćwiczenia „przeciwko”

-

„

„

Skała”: ćwiczący staje stabilnie w rozkroku podpartym lub

Skała”: ćwiczący staje stabilnie w rozkroku podpartym lub

siedzi mocno podparty o podłoże; współćwiczący próbuje

siedzi mocno podparty o podłoże; współćwiczący próbuje

przesunąć „skałę”, pchając lub ciągnąc w różnych

przesunąć „skałę”, pchając lub ciągnąc w różnych

kierunkach.

kierunkach.

-

„

„

Worek”: to samo ćwiczenie ze współćwiczącym leżącym na

Worek”: to samo ćwiczenie ze współćwiczącym leżącym na

plecach lub brzuchu , a także próbowanie przewrócenia

plecach lub brzuchu , a także próbowanie przewrócenia

współćwiczącego na drugą stronę.

współćwiczącego na drugą stronę.

-

„

„

Paczka”: dziecko zwija się w kłębek, a współćwiczący usiłuje

Paczka”: dziecko zwija się w kłębek, a współćwiczący usiłuje

„rozwiązać paczkę”, ciągnąc za nogi i ręce; „paczka” może

„rozwiązać paczkę”, ciągnąc za nogi i ręce; „paczka” może

zostać uniesiona w górę („ nie rozwiązana”), co dowodzi

zostać uniesiona w górę („ nie rozwiązana”), co dowodzi

dużej koncentracji energii i skupieniu na zadaniu.

dużej koncentracji energii i skupieniu na zadaniu.

c) Ćwiczenia „razem” w parach (obydwaj partnerzy

c) Ćwiczenia „razem” w parach (obydwaj partnerzy

„aktywni”)

„aktywni”)

-

Partnerzy siedzą złączeni plecami, po czym wstają, nie

Partnerzy siedzą złączeni plecami, po czym wstają, nie

odrywając się od siebie, napierając na siebie plecami tak, aby

odrywając się od siebie, napierając na siebie plecami tak, aby

obydwaj pozostali.

obydwaj pozostali.

-

Kołysanie się: siedząc przodem do siebie z lekko zgiętymi

Kołysanie się: siedząc przodem do siebie z lekko zgiętymi

nogami, ćwiczący trzymają się za ręce lub przeguby; na

nogami, ćwiczący trzymają się za ręce lub przeguby; na

zmianę kładą się na plecy i są przeciągani przez partnera (ze

zmianę kładą się na plecy i są przeciągani przez partnera (ze

zmianą ról).

zmianą ról).

-

Równowaga: stojąc do siebie twarzą i trzymając się za ręce,

Równowaga: stojąc do siebie twarzą i trzymając się za ręce,

ćwiczący odchylają się i przechodzą do siadu, a następnie

ćwiczący odchylają się i przechodzą do siadu, a następnie

razem wstają.

razem wstają.

d) Ćwiczenia „razem” w grupie

d) Ćwiczenia „razem” w grupie

- Kołysanie: dwóch siedzących siedzi naprzeciwko, pomiędzy

- Kołysanie: dwóch siedzących siedzi naprzeciwko, pomiędzy

nimi trzeci, kolana lekko ugięte i rozsunięte, ręce

nimi trzeci, kolana lekko ugięte i rozsunięte, ręce

wyciągnięte do przodu; ćwiczący w środku jest kołysany na

wyciągnięte do przodu; ćwiczący w środku jest kołysany na

boki przez partnerów, uwaga skupia się na podtrzymywaniu

boki przez partnerów, uwaga skupia się na podtrzymywaniu

jego głowy i ramion, należy czuwać nad płynnością ruchów,

jego głowy i ramion, należy czuwać nad płynnością ruchów,

-

Ćwiczenia skoczne: dwóch współćwiczących wspomaga

Ćwiczenia skoczne: dwóch współćwiczących wspomaga

osobę skaczącą, trzymając ją za dłonie i łokcie,

osobę skaczącą, trzymając ją za dłonie i łokcie,

-

Huśtanie: dwóch współćwiczących huśta trzeciego partnera

Huśtanie: dwóch współćwiczących huśta trzeciego partnera

trzymając go za kostki i nadgarstki (w przypadku osoby

trzymając go za kostki i nadgarstki (w przypadku osoby

dorosłej są potrzebne 4 osoby – każda do jednej kończyny;

dorosłej są potrzebne 4 osoby – każda do jednej kończyny;

ćwiczenie to wymaga dużej koncentracji i zaufania do

ćwiczenie to wymaga dużej koncentracji i zaufania do

współćwiczących)

współćwiczących)



Ćwiczenia twórcze

Ćwiczenia twórcze

Wszystkie aspekty ruchu mogą być rozwijane w ćwiczeniach

Wszystkie aspekty ruchu mogą być rozwijane w ćwiczeniach

proponowanych

proponowanych

przez członków grupy. Ćwiczenia „twórcze” pozwalają

przez członków grupy. Ćwiczenia „twórcze” pozwalają

nawiązać i pogłębić

nawiązać i pogłębić

stosunki międzyludzkie, poznać sytuacje, których ćwiczący

stosunki międzyludzkie, poznać sytuacje, których ćwiczący

nie doświadczyłby ze

nie doświadczyłby ze

względu na swoje fizyczne lub psychiczne ułomności.

względu na swoje fizyczne lub psychiczne ułomności.

Popularne formą ruchu jest taniec, który daje możliwość

Popularne formą ruchu jest taniec, który daje możliwość

uwolnienia się od wewnętrznych napięć, niepokojów.

uwolnienia się od wewnętrznych napięć, niepokojów.

Bibliografia

Bibliografia

1.

1.

Bogdanowicz M., Kisiel B., Przasnyka M.,

Bogdanowicz M., Kisiel B., Przasnyka M.,

Metoda Weroniki Sherborne w terapii i

Metoda Weroniki Sherborne w terapii i

wspomaganiu rozwoju dziecka. WSiP,

wspomaganiu rozwoju dziecka. WSiP,

Warszawa 1992;

Warszawa 1992;

2.

2.

Bronikowski M. (red.), Metodyka

Bronikowski M. (red.), Metodyka

wychowania fizycznego w reformowanej

wychowania fizycznego w reformowanej

szkole. Cześć I, EMPi2, Poznań 2008;

szkole. Cześć I, EMPi2, Poznań 2008;

3.

3.

Suliusz S., Wychowanie fizyczne w

Suliusz S., Wychowanie fizyczne w

kształceniu zintegrowanym. WSiP,

kształceniu zintegrowanym. WSiP,

Warszawa 2000;

Warszawa 2000;

4.

4.

Strzyżewski S., Proces kształcenia i

Strzyżewski S., Proces kształcenia i

wychowania w kulturze fizycznej. WSiP,

wychowania w kulturze fizycznej. WSiP,

Warszawa 1996.

Warszawa 1996.