MATERIAŁY ŚCIERNE
Materiały ścierne
służą do
obróbki powierzchni ciał stałych.
Rozróżnia się materiały ścierne:
w postaci luźnych proszków,
narzędzia ścierne.
Materiały ścierne charakteryzują:
kształt,
ziarnistość,
twardość,
skład chemiczny,
wytrzymałość.
Ze względu na wielkość rozróżnia się:
ziarna ścierne,
proszki ścierne,
mikroproszki.
Ziarna ścierne dzieli się na bardzo grube, wielkości
2500-1600 mikrometrów, grube — 1250 - 630
mikrometrów oraz średnie 500- 200 mikrometrów.
Proszki ścierne dzieli się na drobne, o wielkości 160-
80 mikromet rów oraz bardzo drobne, o wielkości
80 — 28 mikrometrów.
Mikroproszki ścierne mają wymiary mniejsze od 28
mikrometrów.
Ze względu na pochodzenie
materiały ścierne dzieli się na:
naturalne
sztuczne.
Do materiałów naturalnych zalicza
się:
diament,
korund,
szmergiel,
kwarc ,
krzemień.
Do materiałów sztucznych należą:
diament,
elektrokorund,
węglik krzemu,
azotek boru,
węglik boru.
TWORZYWA SZTUCZNE
Tworzywami sztucznymi
nazywamy
wielkocząsteczkowe organiczne substancje,
które mogą wykazywać właściwości
plastyczne tylko przejściowo podczas ich
wytwarzania lub przechodzić w stan
plastyczny w przypadku ich podgrzewania.
Tworzywa sztuczne są materiałami
pochodzenia organicznego o złożonej budowie
chemicznej, jak żywice syntetyczne lub żywice
naturalne modyfikowane, celulozy oraz wiele
innych związków chemicznych.
Pojęcie żywicy obejmuje różne związki
chemiczne zbudowane pod względem
chemicznym w sposób jednolity z prostych
cząstek, tzw.
monomerów
. Stanowią one
powtarzające się elementy strukturalne
składające się na duże cząstki, tzw.
polimery
.
Liczba monomerów wchodzących w skład
polimeru określa
stopień polimeryzacji
.
Tworzywa sztuczne to przeważnie
kompozycje:
żywic,
wypełniaczy,
plastyfikatorów,
utwardzaczy,
barwników
innych substancji, które w określony
sposób wpływają na własności tych
materiałów.
Zależnie od własności chemicznych żywic
wchodzących w skład tworzyw sztucznych
rozróżniamy tworzywa:
termoplastyczne,
termoutwardzalne,
chemoutwardzalne.
Tworzywa termo- i chemoutwardzalne
noszą wspólną nazwę
duroplastów
.
Żywice termoplastyczne
i materiały z
nich zbudowane miękną pod wpływem
podwyższonej temperatury, po obniżeniu
której z powrotem stają się sztywne i twarde.
Żywice termoutwardzalne
i materiały z
nich utworzone przechodzą pod działaniem
podwyższonej temperatury przejściowo w stan
plastyczny. W tym stanie zachodzą w nich
reakcje powodujące utratę plastyczności.
Stają się one substancją twardą, sztywną,
nietopliwą i przeważnie nierozpuszczalną w
temperaturze otoczenia.
W przypadku
żywic
chemoutwardzalnych
proces utwardzania
jest wynikiem działania katalizatorów lub
specjalnych dodatków zwanych
utwardzaczami.
Żywice dzielimy na naturalne i sztuczne.
Żywice naturalne
występujące w
przyrodzie to bursztyn i szelak oraz żywice
otrzymywane z naturalnych surowców w
wyniku nieskomplikowanej przeróbki, jak
asfalty, bituminy, kalafonia i inne produkty
tego typu.
Żywice sztuczne
otrzymuje się w wyniku
polimeryzacji lub polikondensacji substancji
prostych.
Polimeryzacją
nazywamy proces, podczas
którego wielka liczba małych jednorodnych
cząstek (monomerów) łączy się ze sobą,
tworząc jedną wielką cząstkę zwaną
polimerem. Proces ten nie powoduje
równoczesnego powstawania innych
produktów reakcji, a powstające substancje
(żywice) mają taki sam skład chemiczny, jaki
miały przed polimeryzacją.
Polikondensacją
nazywamy proces,
podczas którego powstaje nowa substancja
w wyniku oddziaływania na siebie dwóch
lub więcej rodzajów małych cząstek
różnych substancji. Powstająca substancja
ma większą masę cząsteczkową niż każdy
ze składników wchodzących w jej skład oraz
różni się składem chemicznym od składu
reagentów. W procesie polikondensacji
powstają ponadto substancje uboczne, jak
np. woda, amoniak lub alkohole.
Tworzywa sztuczne wykazują szereg cech
fizykochemicznych, mechanicznych i
technologicznych, które decydują o coraz
szerszym ich zastosowaniu w wielu
dziedzinach techniki.
Należy tu wymienić:
małą gęstość — 1 - 2 g/cm
3
;
znaczną wytrzymałość mechaniczną, np.
wytrzymałość na rozciąganie dochodzi
niekiedy do 60 MPa, a w niektórych
przypadkach nawet tę wartość
przekracza;
dobre własności przeciwcierne;
znaczną odporność na działanie
czynników atmosferycznych;
dobre własności elektroizolacyjne;
dobre własności dielektryczne;
dobrą plastyczność;
estetyczny wygląd.