Choroby układu nerwowego

Choroby układu nerwowego są bardzo

ciężkie i nie pozwalają na prace całego
organizmu bądź go upośledzają. Przyczyną
tego jest to, że układ nerwowy pełni
nadrzędną rolę w organizmie.

Choroba Alzheimera

• Jest to choroba ośrodkowego układu

nerwowego. Charakteryzuje się

otępieniem. Zanika kora mózgowa.

Substancja białkowa (tzw. płytki

starcze) odkłada się na neuronach.

Choroba ta najczęściej się pojawia po

65 r.ż. i wzrasta z wiekiem. Chorzy

stopniowo tracą pamięć, powtarzają

kilka razy odpowiedzi. Ich mowa jest

uboga i monotonna. Zanika także

logiczne myślenie, umiejętności i

wiedza. W zawansowanej chorobie

nie potrafią wykonywać codziennych

czynności. Nie poznają bliskich. W

końcowym stadium choroby tracą

kontrolę nad funkcjonowaniem

organizmu. Natomiast nie zanika

przez dłuższy czas odbieranie

wrażeń i uczuć. Osoby więc

dotknięte Alzheimerem zdają sobie

sprawę ze swego stanu. Dlatego

często występuje u nich depresja

bądź wzmożona agresywność.

Choroba creutzfeldta-jakoba

•

Wywoływana jest przez priony( białka obecne

w mięsie bydła zarażonego chorobą

wściekłych krów).Powoduje widoczne ubytki w

komórkach nerwowych we wszystkich

warstwach kory mózgowej, jądrach podstawy

oraz pniu mózgu. Natomiast nie ma zaburzeń

w krążeniu mózgowym. Choroba ta występuje

w czterech postaciach. Jako samoistna ze

złogami PrP oraz z obrazem

neuropatologicznym. W postaci rodzinnej jako

choroba genetyczna neuropsychiatryczna, w

jarogennej jako postępujący zespół

móżdzkowy u chorych zażywających leki z

przysadki mózgowej. Ostatnia postać to tzw.

Wariant choroby Creutzfeldta-Jakoba

spowodowany jest przeniesieniem gąbczastej

encefalopatii na człowieka. Choroba ta się

objawia się otępieniem, nocnym miokloniem

(zrywania mięśniowe). W u niektórych

objawia się początkowo jako zwiastun choroby

czyli – ogólne osłabienie, problemy ze snem

oraz pragnieniem i apetytem, spadek wagi,

uczucie lęku oraz agresja. Najczęściej choroba

ta prowadzi śmierci w ciągu jednego roku

wskutek otępienia i zmian neurologicznych.

Tylko u niektórych charakteryzuje się

dłuższym przebiegiem. Choremu podaje się

tabletki przeciw drgawkom ale nie musi być

izolowany.

Choroba Parkinsona

•

Jest to choroba zworydnioniowa ośrodkowego układu nerwowego. Przyczyną jest obumieranie

komórek nerwowych znajdujących się w istocie czarnej i wytwarzających

dopaminę( neuroprzekaźnik odpowiedzialny za koordynację pracy mięśni i ich ruch) .

Powoduje to uszkodzenie a nawet całkowite przerwanie systemu wewnątrzmózgowych

połączeń komunikacyjnych. Objawy Parkinsona pojawiają się powolnie w ciągu kilku lat.

Pojawia się lekkie drżenie ręki, pojedynczego palca oraz nóg(widoczne zwłaszcza podczas

stresu). Ruch chorego staje się powolny, niestabilny. Zauważalna jest także sztywność mięśni

która czasem jest tak ostra że powoduje ból podczas ruchu. Głos chorego staje się monotonny

i słaby. U niektórych pojawia się demencja, która objawia się spowolnieniem procesu myślenia

i osłabieniem koncentracji. Parkinsona leczy się lekami oraz masażami, kąpielami, zabiegami

fizykoterapeutycznymi. Stosuje się także tzw. lewodopię. Środek ten jest przemieniany w

dopaminę przez komórki nerwowe w mózgu. Dzięki temu wiele objawów jest likwidowanych.

Na Parkinsona częściej chorują mężczyźni niż kobiety.

Kleszczowe zapalenie mózgu

• Choroba ta wywołana jest przez

wirusy, które znajdują się w

niektórych zarażonych

kleszczach. Zarażenie następuje

poprzez ukąszenie, czasami

poprzez drogę pokarmową (mleko

chorych krów). Objawy choroby

podobne są grypy: bóle mięsni,

gorączka i pojawiają się ok. po 10

dniach. Dopiero w drugiej fazie

pojawiają się objawy

neurologiczne: wymioty,

gorączka, bóle głowy, sztywność

karku, utrata przytomności.

Objawy zazwyczaj ustępują po 2-

3 tygodniach. Leczy się tylko

objawy wywołane wirusem, nie

występuje leczenie

zapobiegawcze. Czasami

występują następstwa

pochorobowe takie jak: zanik

mięśni, ból głowy, niedowłady.

Zapalenie opon mózgowych

• Wywoływane jest przez bakterie,

wirusy, czasami grzyby. Zakażenie

bakteryjne przebiega ciężko z szybko

narastającymi objawami, natomiast

wirusowe występuje łagodniej.

Najczęstszym objawem choroby są

nasilone bóle głowy i gorączka. Chory

może stać się nadwrażliwy na światło.

Następuje ogólne rozdrażnienie,

senność, rzadko upośledzenie mowy.

Występuje także tzw. objaw

Brudzińskiego czyli sztywność karku.

Choroba ta wywołuje czasami

podrażnienie mięśni. U małych dzieci

może pojawić się apatia, bladość skóry z

plamami na niej. Choroba ta wymaga

leczenia w szpitalu. Im wcześniej jest

one przeprowadzone tym większe

szanse na całkowite wyzdrowienie.

Nieleczona choroba prowadzi do

śmierci. Zapalenie opon mózgowych

wywołane przez wirusy można leczyć w

domu, ponieważ choroba ma

łagodniejsze objawy. Skuteczną metodą

przeciw wystąpieniu tej choroby są

szczepienia.

Paciorkowcowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych

Dziecięce porażenie

mózgowe

•

Jest to zaburzenie ruchu i postawy

spowodowane trwałym, niepostępującym

uszkodzeniem mózgu we wczesnym

stadium rozwoju. Najczęstszą przyczyną

choroby jest niedotlenienie płodu, patologia

płodu, złe położenie płodu oraz

wcześniactwo. Objawy choroby są

zauważalne już u noworodków i nalezą do

nich: nadmierna wiotkość mięśni, ułożenie

ciała asymetrycznie, trudności w połykaniu

pokarmów, czasami drgawki. Jeśli

uszkodzenie wystąpiło w mniejszym

stopniu to objawy pojawiają się w drugim i

trzecim kwartale życia. Rozwój tych dzieci

jest opóźniony lub przebiega nietypowo.

Leczenie na początku polega na określeniu

stopnia inwalidztwa a następnie

zmniejszenia objawów. Dzięki metodzie

operacyjnej wiele dzieci może zacząć

chodzić przy pomocy urządzeń

ortopedycznych. W rehabilitacji ważną rolę

pełni hipoterapia. Bierze w niej udział koń

w roli „współterapeuty” Hipoterapia

przywraca sprawność fizyczną i psychiczną.

Często spotykana jest również terapia z

psem. Ma ona za zadanie przywrócenie

ludziom zdrowia, uśmiechu i wiary we

własne siły.

Wstrząs mózgu

• Charakteryzuje się zaburzeniem czynności pnia mózgu, spowodowane

urazem lub zniesieniem czynności komórek zwojowych bez zbytnich zmian

autonomicznych. Choroba ta objawia się chwilową utratą świadomości lub

przytomności, bólem głowy, nudnościami z wymiotami, zanikiem pamięci

związanym z okolicznościami utraty świadomości, złym samopoczuciem,

problemami z koncentracją oraz drżeniem rąk i nóg. Objawy te trwają ok.

2-3 dni. Zagrożeniem przy wstrząsie mózgu stanowi krwawienie mózgu

(krwiak śródczaszkowy). Powoduje on zachłyśnięcie, utratę przytomności,

bezdech wynikający z zatkania dróg oddechowych. Przez kilka miesięcy od

wypadku mogą występować bóle i zawroty głowy.

Udar mózgu

•

Jest to nagłe ogólne lub ogniskowe

zaburzenie pracy mózgu spowodowane

uszkodzeniami naczyniowymi. Trwa ono 24

godziny lub prowadzi do śmierci. Udar mózgu

dzieli się na: niedokrwienny, krwotoczny lub

krwotok podpajęczynówkowy. Niedokrwienie

mózgu następuje wówczas gdy dochodzi do

gwałtownego zatrzymania dopływu krwi do

mózgu. Tętnica zaopatrująca stanie się

niedrożna i do mózgu nie będzie dochodzić

wystarczająca ilość krwi. Udar krwotoczny

spowodowany jest wylewem krwi do mózgu.

Niewielkie uszkodzenia w rejonie jąder

postawy, wzgórza i mostu nazywane są

udarami lakunarnymi. Objawiają się

deficytami ruchowymi bądź czuciowymi.

Choroba ta dotyka ludzi starych. Prowadzi

zazwyczaj do śmierci. Skutkiem udaru mózgu

jest utrata mowy, wzroku, równowagi,

zdolności rozumowania. Zauważalne są silne

zawroty głowy, porażenie mięśni twarzy i

kończyn lub niedowład. W leczeniu tej

choroby wykorzystuje się leki przeciw

krzepliwe. Metodą operacyjną odciąga się

wylaną krew. Przy udarach krwotocznych

podwiązuje się pękniętą tętnicę lub tętniak w

czasie operacji. Konieczna jest również

rehabilitacja od której zależy samodzielne

życie chorego.

Padaczka

• Charakteryzuje się napadami padaczkowymi, które najczęściej pojawiają się w

młodym wieku. Ataki mogą pojawiać się cyklicznie bądź raz na całe życie.

Powodem tej choroby są nadmierne wyładowania neuronów w wyniku czego

zakłócane jest funkcjonowanie procesów mózgowych. Padaczkę można

podzielić na pourazową, alkoholową bądź wynikająca z zawansowanego wieku.

Napad padaczkowy objawia się nagłym i przejściowym zakłóceniem zjawisk

natury ruchowej, wegetatywnej czy psychicznej. Wyróżnia się napady

uogólnione i częściowe. W tym pierwszym wyładowanie bioelektryczne obecne

jest od razu w dwóch półkulach mózgowych, natomiast w częściowym bierze

udział tylko jedna z półkul. Napad duży (grand mai) występuje zazwyczaj u

osób dorosłych. Rozpoczyna się on nagłą utratą świadomości wywołującą

upadek chorego . Następuje wówczas napięcie mięśni całego ciała z

odgięciem głowy do tyłu i wyprężeniem kończyn. Narasta wówczas sinica

powłok, ponieważ organizm nie oddycha. Następnie występują drgawki

kończyn i głowy. Organizm zaczyna oddychać. W czasie napadu może dojść do

przegryzienia języka, samoistnego oddania moczu bądź stolca. Chory może

senny lub zamącony po odzyskaniu przytomnośći. Napad mały (petit mai)

występujący częściej u dzieci w postaci „wyłączania się″. Wówczas nie

odpowiada na pytania, przerywa wykonywaną czynność. Po ustąpieniu napadu

nie ma świadomości chwilowego wyłączenia się. W leczeniu stosuje się leki

przeciwpadaczkowe

Badanie EEG u chorego na

padaczke

Wodogłowie

•

Jest to zwiększenie objętości płynu

mózgowo-rdzeniowego w układzie

komorowym mózgu. wywołane jest

brakiem przepływu płynu mózgowo –

rdzeniowego pomiędzy komorami

mózgu, a kanałem rdzeniowym i

przestrzenią podoponową. Wyróżnia się

wodogłowie niekomunikujące

spowodowane blokiem przepływu płynu

mózgowo-rdzeniowego między

komorami albo uciskiem wodociągu

mózgu oraz komunikacyjne-

spowodowane burzeniem wchłaniania

płynu mózgowo - rdzeniowego przez

ziarnistości pajęczynówki. U dzieci

choroba objawia się niepropocjonalnym

zwiększeniem obwodu głowy do

wzrostu. Zauważalne jest również

szerokie i niezarastające ciemiączko,

poszerzenie żył skóry głowy, opóźnienie

rozwoju dziecka, rozstęp i niezrośnięte

kości pokrywy czaszki. U starszych

dzieci u których czaszka się uformowała

mogą wystąpić bóle głowy oraz

wymioty. Choroba może być leczone

tylko operacyjnie.

Autyzm

• Jest to choroba braku

umiejętności komunikowania

się z otoczeniem. Przyczyną

choroby jest niedotlenienie

podczas porodu powodujące

uszkodzenia pnia mózgu,

skrócenie pnia mózgu na

granicy między mostem, a

rdzeniem przedłużonym,

pomniejszenie jądra nerwu

twarzowego. Zachowanie

chorych nie jest jednoznacznie.

Mogą oni całkowicie różnie się

zachowywać, mając tą samą

chorobę. Specjaliści używają

trzech grup (PDD-NOS, syndrom

Aspergera i syndrom Retta ).

Zdiagnozować chorobę można

tylko na dokładnej obserwacji.

Układnie obsesyjne przedmiotów
jeden na drugim lub w linii może
być objawem autyzmu

Choroba sieroca

• Stanowi zespół zaburzeń i zahamowań rozwoju psychicznego i

fizycznego dzieci. Skutki tej choroby mają wpływ na dalsze życie.

Przyczyną choroby jest długotrwały brak kontaktu z matką lub

zerwanie więzi matka-dziecko. Dotyczy to nie tylko dzieci z

domów dziecka, ale także objęte hospitalizacją. Może pojawić się

u dziecka z pełnej rodziny, w której są zaburzone relacje.

Choroba ta objawia się patią, nadpobudliwością, kiwaniem się,

brakiem dystansu do niektórych spraw, brakiem apetytu,

moczeniem nocnym. Mogą się pojawić także takie objawy jak:

autyzm, samouszkodzenia, wyrywanie sobie włosów, obgryzanie

paznokci. W następnych etapach swojego życia zauważalne są

problemy w szkole, agresywność dziecka w stosunku to

rówieśników i nauczycieli. W wieku młodzieńczym chory może

być niezdolny do nawiązania trwałego związku czy założenia

rodziny,jest aspołeczny. Może mieć również problemy z

koncentracją uwagi, własną inicjatywą, logicznym

rozumowaniem, wyobraźnią, abstrakcyjnym myśleniem. Chorzy

potrzebują mocnej więzi emocjonalnej a zarazem boją się

bliskości drugiego człowieka.

Depresja

•

Jest chorobą rozwijającą się wolno i

niepostrzeżenie. Charakteryzuje się obniżeniem

nastroju, obniżeniem napędu

psychoruchowego, zaburzeniem rytmów

okołodobowych i lękiem. Jest chorobą

najbardziej popularną. Chorują na nią częściej

kobiety. Na chorobę mają wpływ relacje

rodzinne, zawodowe i społeczne. Skutkiem tej

choroby są problemy w kontakcie z innymi

osobami, kryzysy małżeńskie , absencja w

pracy, bezrobocie. Częstą depresją występującą

u kobiet jest tzw. poporodowa. Ma ona ujemny

wpływ na rozwój intelektualny ale także

społeczny dziecka. Często ta choroba prowadzi

do śmierci. Człowiek pogrążony w depresji

przekonany jest o nieodwracalności obecnej

sytuacji, nie widzi przed sobą żadnej

przyszłości. Pojawia się samoobwinianie,

urojenia winy. Chory często wyolbrzymia swoje

problemy oraz przejmuje się problemami

znajomych, rodziny. Widzą tylko jedne

rozwiązanie swoich problemów- samobójstwo.

Próby samobójcze osób depresyjnych są

skuteczne w porównaniu z samobójstwami

histeryków. Przy ostrej depresji zalecane jest

leczenie szpitalne. Jednak dużo osób nie zdaje

sobie sprawy z ciężkości schorzenia i wybiera

leczenie domowe. Choroba ta ustępuje prawie

zawsze jeśli nie pojawią się zachowania

samobójcze. Leczenie farmakologiczne skraca

czas trwania objawów.

Nerwica

•

Chorobę tą wywołują czynniki nerwicogenne

takie jak: kryzys więzi rodzinnych, stały

pośpiech, potrzeba osiągnięcia celu, hałas i

różnego rodzaju wpływy fizyczne i

chemiczne. Chory zazwyczaj zdaje sobie

sprawę z absurdu swoich objawów

(natręctw, fobii) czy braku podstaw swoich

objawów somatycznych, jednakże zmuszony

jest do ich powtarzania. U chorego

widoczne są zaburzenia emocjonalne takie

jak: fobie- lęk przed zwierzętami,

sytuacjami, pewnymi przedmiotami; nagłe

napady lęku, przygnębienia, zaburzenia snu,

brak motywacji, apatia. Widoczne są

również zaburzenia funkcji poznawczych,

które charakteryzują się zaburzeniami

pamięci, trudnościami w koncentracji uwagi,

natrętnym myśleniem. Zauważalne są

także objawy somatyczne jak: napięciowy

ból głowy, ból żołądka, kręgosłupa, serca,

zawroty głowy, drżenie kończyn, kołatanie

serca, nagłe uderzenie gorąca, porażenia

narządów ruchu lub pewnych ich części.

Skutkiem tej choroby może być nadmierne

zaangażowanie w pracę, zaniżone poczucie

własnej wartości. Według lekarzy

podstawowym skutkiem nerwicy jest brak

radości życia.

Klaustrofobia

•

Jest to irracjonalny lęk przed

przebywaniem w małych i ciasnych

pomieszczeniach. Przeciwieństwem tej

choroby jest agorafobia – lęk przed

otwartymi przestrzeniami. Chory na

klaustrofobie dostaje ataku paniki w

ciasnych pomieszczeniach. Ma wówczas

uczucie że się dusi. Spowodowane to

jest w rzeczywistości atakiem

nerwowym wywołanym przez bujną

wyobraźnię chorego. Pojawiają się

także takie dolegliwości jak: zimny pot,

lęk, przyśpieszone bicie serca, wzrost

napięcia mięśniowego. Chorzy mają

wrażenie że sufit się obniża i za chwilę

ma ich przygnieść. Występują różne

teorie tłumaczące pochodzenie

choroby, takie jak: traumatyczne

zajście, które chory doświadczył w

przeszłości takie jak – zamknięcie w

ciasnym pomieszczeniu i

nieumiejętność się z niego wydostania.

Inna teoria to taka że klaustrofobicy

określają swoją przestrzeń osobistą

zbyt szeroko, a kiedy ktoś wejdzie na tą

przestrzeń odczuwają lęk.