Prywatna przestrzeń domu i ogrodu. Struktura siedliska i struktura osadnicza.

Ogród?

„Ci, którzy nie cierpią ogrodnictwa

potrzebują teorii. Nie uprawianie ogrodu bez

teorii jest płytkim i niegodnym sposobem

życia. Teoria musi być przekonująca i

naukowa. Jednakże dla różnych ludzi różne

teorie są przekonujące i naukowe.

Potrzebujemy tedy wielu teorii. Alternatywną

możliwością w stosunku do nie-uprawiania

ogrodu bez teorii jest uprawianie ogrodu.

Znacznie łatwiej jednakowoż jest posiąść

teorię, aniżeli faktycznie uprawiać ogród.”

Leszek Kołakowski

Cele i funkcje ogrodów

• poczucie bezpieczeństwa
• komfort posiadania własnego miejsca
• przyczynienie się do wzmocnienia

pewności siebie

• rozwój unikatowych zdolności
• ułatwienie medytacji

Starożytność

• Wiszące ogrody królowej Semiramidy w Babilonie. Zostały

założone w VII wieku p.n.e.

• W starożytnym Egipcie centralnym elementem ogrodów

królewskich, grobowych i kultowych był zbiornik wodny - kanał lub
basen z kolorowymi rybami i lotosem. Były to ogrody typu
płaskiego, dzielone na kwatery ujęte kanałami.

• W starożytnym Rzymie największy rozwój ogrodów przypada na

okres cesarstwa (ogrody przydomowe z basenem i niską
roślinnością, ogrody pałacowe, jak przy Domus Aurea Nerona w
Rzymie, ogrody miejskie, jak: Horti Caesaris, Pompeiani, Sallustiani
i inne, ogrody przy termach i palestrach i ogrody podmiejskie z
dodatkowymi trasami, budowlami, urządzeniami wodnymi, np.
willa Hadriana w Tivoli).

Średniowiecze

Ogrody europejskie okresu średniowiecza zakładano przy

klasztorach jako kwadratowe wirydarze obsadzone
aromatycznymi ziołami - rutą, bazylią, szałwią,
majerankiem.

Poza murami zamkowymi zakładano obszerne łąki kwietne

otoczone krzewami lub drzewami. Pojawiły się również
labirynt żywopłotów

Renesans

Renesans przyniósł niezwykły rozwój sztuki ogrodowej i przywrócił

klasyczne rozumienie ogrodu jako miejsca przeżyć i emocji

estetycznych. Rozwinął teorię sztuki ogrodowej, którą tworzyli

między innymi Alberti, Bramante, Rafael Santi, korzystając ze

wzorów klasycznych.

Ogrody francuskie - Dominacja francuskiej sztuki ogrodowej w

wieku XVII i XVIII przyniosła rozwiązania, w których przeważały

bogato zdobione partery, kwietne kobierce, barwne kwatery,

również warzywne. Symbolem tych założeń są dzieła

francuskiego ogrodnika-artysty Andre Le Notre’a, autora

ogrodów wersalskich, z całym bogactwem rozwiązań

kompozycyjnych w postaci osi, szpalerów, dalekich widoków,

rozległych założeń wodnych.

Ogrody angielskie - Wiek XIX rozpowszechnił założenia angielskie,

pełne swobodnej natury, zaskakujących widoków i intrygujących

wnętrz krajobrazowych. Nieistotny stał się geometryczny podział

ogrodu, nastąpiły zmiany w formie kompozycji przestrzennej i w

treści ideowej. Ogrody te wyróżniają się swobodą.

Cztery reguły projektowe:

- dzięki oszczędności środków uzyskano efekt
elegancji i spokoju. Jest tu tylko kilka elementów:
woda i żwir, rośliny oraz drewniany pawilon i kładka
- oczko wodne ma wygląd naturalny - jest zaledwie
zagłębieniem w przestrzeni grabionego żwiru
- delikatna linia kwitnących roślin na granicy
ogrodu łączy ze sobą świat europejskiego parku z
japońskim światem pełnym symboli
- posłużono się zamierzonym kontrastem - jest nim
połączenie sztuczności (grabiony żwir) z
naturalnością (nieformowane, "europejskie"
rośliny)

Ogródki przydomowe

Mają one spełniać w najszerszym zakresie

potrzeby użytkowników – być miejscem
wypoczynku biernego i zapewniać intymność,
umożliwiać uprawianie sportu i spotkania
towarzyskie. Powinno w nim być miejsce również
na ogród użytkowy, zielnik czy warzywnik.

Document Outline