Wypełnienie ubytków

amalgamatem

Fazy opracowania ubytku pod

amalgamat

• 1.Otwarcie ubytku

• 2.Stworzenie zarysu

• 3.Usuniecie zębiny próchnicowej

• 4.Nadanie kształtu oporowego

• 5.Opracowanie brzegów ubytku

( wygładzenie)

• 6.Nadanie kształtu retencyjnego

• 7.Przygotowanie materiału

• 8.Umycie i osuszenie ubytku

• 9.Wypełnienie ubytku

• 10.Opracowanie wypełnienia

Otwarcie ubytku

• Dostęp do próchnicowej zębiny- polaga na wycięciu,

usunięciu nawisów szkliwa zakrywającego wlot do
ubytku, aby uzyskać dobrą widoczność i możliwość
dalszej preparacji. Otwarcie ubytku wykonuje się za
pomocą wierteł diamentowych na turbinę w
kształcie kulki, płomyka lub walca.

Nadanie zarysu

• Zarys to łagodna linia łącząca tkanki

zeba z przyszłym wypełnieniem

• Linia zarysu nie powinna się znaleść

w punkcie stycznym ani w miejscu
kontaktu z zębem przeciwstawnym.

• Zabieg wykonuje się wiertłem

diamentowym na turbinę w kształcie
płomyka lub walca.

Usunięcie zębiny

próchnicowej

Najpierw usuwamy zębinę próchnicową ze ścian

bocznych, a potem z dna ubytku.

Należy dokładnie usunąć zdemineralizową zębinę z

granicy szkliwno-zębinowej aby zapobiec

powstaniu próchnicy wtórenej

Zabieg ten wykonujemy wiertłem różyczkowym na

mikrosilnik o odpowiednim rozmiarze.

Należy pamiętać o ch łodzeniu wodą w celu ochrony

zębiny przed przegrzaniem.

Ten etap uznajemy za zakończony jeśli zębina w

ubytku pozostaje twarda i nie ulega zarysowaniu

przy badaniu zgłebnikiem.

Nadanie kształtu oporowego

• Nadanie kształtu oporowego nadajemy w

celu zabezpieczenia tkanek zęba przed

popękaniem na skutek sił żucia

• Usuwamy fragmenty szkliwa niepodpartego

zębiną

• Należy usunąć zbyt wysokie i cienkie ściany

ubytku tak aby zachować proporcję

wysokości ścian do ich grubości

• Wypełnienie o dużej powierzchni musi być

odpowiednio głebokie aby sprostać siłom

żucia

Nadanie kształtu oporowego

• Za minimalną grubość amalgamatu przyjmuje się

2mm

• W przypadku ubytków II osiowych (II klasa) należy

zaokrąglić ścianę dokomorową w miejscu przejścia z

pow. zgryzowej na pow. styczną co zapobiega

powstaniu niekorzystnych naprężeń i może

doprowadzić do odłamania wypełnienia.

• Zabieg wykonujemy za pomocą wierteł

diamentowych na turbinę (szkliwo) i na mikrosilnik

walców i różyczek (zębinę)

Nadanie kształtu oporowego

• Szerokość ściany dodziąsłowej która jest

ścianą nośną dla wypełnienia musi wynosić

co najmniej 2mm

• Brzegi szkliwa należy opracować w taki

sposób aby powierzchnia zęba i amalgamaty

leżały w jednej płaszczyźnie, a ściana ubytku

z powierzchnią zęba tworzyły kąt 90-110°

Opracowanie brzegów

ubytku

• Wygładzenie brzegów ubytku służy do

maksymalnego przylegania

wypełnienia do szkliwa.

• Gładzenie brzegów dokonuje się za

pomocą wierteł diamentowych o

malejącej ziarnistości lub kamieni

Arkansas na mikrosilnik.

• Można również użyć Sof-lex lub pasków

ścierających o drobnym nasypie.

Nadanie kształtu

retencyjnego

• Odpowiedni kształt retencyjny umożliwia mechaniczne

utrzymanie amalgamatu w ubytku i zabezpiecza go

przed wypadnięciem w całości w trakcie żucia.

• Najlepszą retencje zapewnia ubytek w którym ściany

boczne są zbieżne do wylotu, czyli powierzchnia zarys

ubytku jest mniejszy niż jego pow. dna.

• Duże znaczenie ma także płaskie dno, gdyż

zabezpiecza wypełnienie przed wyważaniem. Płaskie

dno można uzyskać za pomocą podkładu, który

wyrównuje nierówności w ścianie dokomorowej.

• Używa się wierteł w kształcie walca lub odwróconego

stożka w ubytkach średnio głębokich.

Nadanie kształtu

retencyjnego

Nadanie kształtu

retencyjnego

• Nacięcia retencyjne w zębinie na ściankach

bocznych ubytku wykonuje się uważając aby
nie podcinać szkliwa na granicy szkliwno
zębinowej i aby nie obnażyć miazgi wycinając je
zbyt blisko dna.

• Nacięcia retencyjne są charakterystyczne dla

poszczególnych klas ubytków i mają kształt
dołków lub rowków.

• Rowki retencyjne wycina się za pomocą małych

wierteł różyczkowych lub odwróconych stożków.

Nadanie kształtu

retencyjnego

• Retencję dużych wypełnień

amalgamatowych zwiększa się za
pomocą ćwieków okołomiazgowych
(pinów).

Opracowanie ubytku

Klasa I

• Zarys ubytku powinien obejmować wszystkie bruzdy

i sięgać stoków guzków z wyjątkiem sytuacji gdy
bruzdy są oddzielone od siebie grubą warstwą
zdrowych tkanek.

• W celu zapewnienia dobrego kształtu oporowego

należy pamiętać o odpowiedniej proporcji głębokości
ubytku do jego rozległości.

• Niezbędne jest wygładzenie brzegów tak, aby

amalgamat idealnie przylegał do szkliwa w linii
zarysu.

• Kształt retencyjny uzyskujemy formując wnętrze

ubytku za pomocą walca lub odwróconego stożka.

Opracowanie ubytku

Klasa I

• Ściany boczne powinny być prostopadłe do

dna ubytku lub lekko zbieżne do jego wylotu.

• Dno ubytku powinno być płaskie a

przechodzenie ścian bocznych w dno – ostro
zaznaczone (kształt pudełka).

• Stosujemy nacięcia retencyjne na ścianach

bocznych.

Opracowanie ubytku

Klasa II wariant III

• Na powierzchni zgryzowej wszystkie ściany powinny

być równoległe do siebie, ściana dokomorowa powinna
być płaska.

• Kąt powierzchniowo-ubytkowy powinien zawierać się

pomiędzy 90 a 110°.

• Ściana dodziąsłowa powinna być płaska i prostopadła

do ściany dokomorowej i mieć szerokość co najmniej
2mm.

• Ściany dokomorowe powinny być zukośnione, a brzegi

ubytku wygładzone.

Opracowanie ubytku

Klasa V

• Kąt powierzchniowo-ubytkowy powinien wynosić ok. 90°.
• Ubytek ma mieć w każdym miejscu tę samą głębokość, co

oznacza że przy wypukłości korony również ściana
dokomorowa ma być wypukła.

• Ściana bliższa i dalsza są ustawione rozbieżnie w stosunku

do dna ubytku (wynika to z wypukłości korony).

• Ściana dodziąsłowa i dozgryzowa są równoległe do siebie i

prostopadłe do dna ubytku.

Opracowanie ubytku

Klasa V

• Rowki retencyjne wykonujemy na ścianie

dodziąsłowej i dozgryzowej za pomocą wiertła
różyczkowego nr 0.

• Rowki retencyjne muszą znajdować się w zębinie

co najmniej 0,5 mm od połączenia szkliwno-
zębinowego i od dna ubytku.

Przygotowanie materiału

• Materiały podkładowe (cementy polikarboksylowe

i fosforanowe) zarabiamy na gładkiej stronie
szklanej płytki łopatką metalową.

• Cementy glasjonomerowe zarabiamy na papierku.
• Materiały podkładowe zarobione jako „liner”

(postać gęstej śmietany) przenosimy do ubytku
za pomocą upychadła kulkowego i
rozprowadzamy po ścianie dokomorowej.

• Cementy zarobione jako „bose” (postać kitu)

przenosimy nakładaczem i następnie
kształtujemy upychadłem.

Umycie i osuszenie ubytku

Ubytek

myje

się

wodą

destylowaną lub solą fizjologiczną i
osusza za pomocą dmuchawki. W
przypadku ubytków głębokich należy
użyć jałowej kuleczki z waty i za
pomocą pęsety delikatnie oczyścić
ściany ubytku a następnie wysuszyć
również za pomocą wacika.

Wypełnienie ubytku

• Pod wypełnienia z amalgamatu

stosujemy podkłady lub specjalne
żywice (amalgambond). Podkład
zakładamy tylko na ścianę
dokomorową.

• Ściany boczne i ściana dodziąsłowa

pozostają wolne od podkładu aby
amalgamat mógł bezpośrednio
przylegać do tkanek zęba.

Wypełnienie ubytku

• Materiał podkładowy przenosi się do

ubytku za pomocą zgłębnika lub
upychadła kulkowego i rozprowadza
na dnie ubytku.

• Amalgamat zarabia się we

wstrząsarce tuż przed wypełnieniem.

Wypełnienie ubytku

pistolety, napełniacze

• Amalgamat do ubytku przenosi się

małymi porcjami za pomocą
specjalnych nakładaczy lub tzw.
„pistoletów”.

• Działanie tłoczni polega na

wepchnięciu materiału do krótkiej
rurki zakończonej tłoczkiem i
uwolnieniu zawartości po
przeniesieniu do ubytku.

• Pistolety do amalgamatu mogą być

wykonane z metalu lub tworzywa.

Wypełnienie ubytku

pistolety, nakładacze, tłocznie

Wypełnienie ubytku

Upychadło

Każdą porcję należy skondensować upychadłem do
amalgamatu starając się wciskać materiał w
zagłębienia retencyjne i dociskać do ścian bocznych.
Pozwoli to uzyskać maksymalne przyleganie
niezbędne do szczelności połączenia. Ostatnią
warstwę zakłada się z niewielkim nadmiarem, który
usuwa się zanim materiał stężeje.

Wypełnienie ubytku

Upychadło

• Upychadła do amalgamatu mogą mieć końcówkę

gruszkowatą, walcowatą, trapezowatą lub romboidalną.

• Upychadła gruszkowate mają zaokrąglone końce,

nadające się do kondensacji amalgamatu w okolicach
krawędzi ścian ubytku.

• Podczas dalszej kondensacji używa się upychadeł o

zakończeniach płaskich.

• Do kondensacji amalgamatu można również używać

upychadeł maszynowych na końcówkę wolnoobrotową,
szybkoobrotową oraz upychadeł ultradźwiękowych. Te
ostatnie nie są specjalnie polecane, gdyż powodują
wzrost temperatury, a przez to parowanie rtęci.

Wypełnienie ubytku

Karwer

• Karwery są narzędziami do odcięcia nadmiaru

amalgamatu przy brzegach wypełnienia oraz
modelowania powierzchni zgryzowej przed jego
stwardnieniem. Mają one ostro zakończone części
pracujące.

Wypełnienie ubytku

Karwer

• Najczęściej używane kształty to Cleoid, Dyscoid i Warda2.
• Narzędziami Cleoid i Dyscoid zaokrągla się guzki, rzeźbi bruzdy i

listewki brzeżne.

• Instrumentu Warda 2 używa się do odsłonięcia zarysu. Prowadzi

się go wzdłuż pobrzeża wypełnienia tak, aby część końcówki
pracującej spoczywała na szkliwie, a pozostała część odcinała
amalgamat.

Opracowanie wypełnienia

• Za pomocą kalki artykulacyjnej lokalizuje się

miejsca nieprawidłowego zwarcia i dostosowuje.

• Końcowo wypełnienie wygładza się kulką waty

nasączoną spirytusem lub ręcznym gładzikiem

• Po 24h przeprowadza się polerowanie amalgamatu,

po uprzednim obejrzeniu powierzchni amalgamatu
celem wykrycia błyszczących miejsc wskazujących
na nadmierne obciążenie zgryzowe.

• Błyszczące pola redukuje się wiertłem do

wykończenia (finirem) lub kamieniem Arkansas,
aby łagodnie przechodziły w sąsiednie miejsca.

Opracowanie wypełnienia

• Następnie używa się gumek o odpowiednim kształcie i

malejącej abrazyjności.

• Kiedy powierzchnia ma wygląd atłasu kończy się

polerowanie za pomocą miękkiej szczoteczki w
kształcie kielicha albo gumki z drobnoziarnistą pastą
lub tlenkiem cynku zarobionym alkoholem
metylowym.

• Nie poleruje się powierzchni stycznych ale w rejonie

przyszyjkowym wygładza się amalgamat delikatnymi
paskami abrazyjnymi.

Dziękuję za uwagę

hehehe